Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.

[silver]

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Β΄ Περί Εξομολογήσεως και Πνευματικού Ταμείου.

2 ) Επιστολή.

Λοιπόν, παιδί μου, μην έχεις καμμίαν μέριμναν, το φορτίον ανέλαβα εγώ περί σου. Μόνον σε παρακαλώ να ησυχάσης. Εσύ μου γράφεις δια γραφίδος, αλλά εγώ αισθάνομαι την δύναμιν, την έννοιαν, την ουσίαν των γραφομένων, εισέρχομαι εις το πνεύμα των λόγων σου. Σε ικετεύω, ησύχασε πλεον, όλα σου είναι συγκεχωρημένα με την εξομολόγησιν που κάνεις. Ο Σατανάς αντελήφθη τον χαρακτήρα σου και σε τυραννά χωρίς να συμβαίνη τι το σοβαρόν. Όσα μου γράφεις, δηλαδή τους λογισμούς που σε βασανίζουν, όλα είναι τέχνη του πονηρού δια να σε φέρη εις απόγνωσιν, εις στενοχωρίαν κ.λ.π. Όλα όσα συνέβησαν, ρίψε τα εις τον αιγιαλόν, εις το βάθος, να χαθούν. Χάραξε τώρα νέαν πορείαν ζωής. Εάν σκέπτεσαι τα ίδια, να ηξεύρης ότι θα γίνης επίχαρμα των δαιμόνων, μόνον, σε παρακαλώ, κάνε μου υπακοήν, η εξομολόγησίς σου τα έχει συγχωρήσει όλα. Λοιπόν μη θέλης πάλιν να ανακατεύης παλαιά χειρόγραφα εξωφλημένα. Μη ξύνης πληγήν, που τόσα υπέφερες εξ αυτής. Μη σε πλανά ο λογισμός, ότι εσύ φταις. Εάν δεν τον επήγαινες εις τους ιατρούς κ.λ.π., τότε δικαίως θα σε επολέμουν τοιούτοι λογισμοί, ενώ τώρα εξετέλεσες το καθήκόν σου. Ο Θεός ηθέλησε να τον πάρη, με τον σκοπόν που γνωρίζει μόνον η άπειρη σοφία Του
και εσύ νομίζεις, ότι εσύ τον σκότωσες! Πρόσεξε τον λογισμὀν αυτόν, να μην εμφωλεύση εις την καρδίαν σου, διότι είναι τέχνη του διαβόλου, δια να σου προξενήση κακόν, που αυτός γνωρίζει ως έμπειρος απατεώνας, ο οποίος δια της απογνώσεως έχει καταποντίσει πλήθη αναρίθμητα εις τα βάθη της κολάσεως. Τέχνη του διαβόλου είναι, όταν συμβή κάτι και βλέπη πως στενοχωρείται ο άνθρωπος, αμέσως να φέρη ένα σωρό σκέψεις δήθεν δικαιολογημένας, ώστε να οδηγήση τον ταλαίπωρον άνθρωπον εις μεγάλην φουρτούνα, δια να τον καταποντίση, ( εις την αναμπουμπούλα χαίρεται η αλεπού), και όταν παρέλθη η φουρτούνα, βλέπει ότι εκινδύνευσε να πνιγή μέσα «σε μια κουταλιά νερό».

============================================

[silver]

=============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Β΄ Περί Εξομολογήσεως και Πνευματικού Ταμείου.

3 ) Επιστολή.


Ταπεινώσου και εξομολογού εις το εξής, διότι η εξομολόγησις εμπερικλείει την αγιωτάτην ταπείνωσιν, άνευ της οποίας δεν σώζεται κανείς. Χαρά μεγάλη δια τον διάβολον, όταν κατορθώση και πείση τον άνθρωπον να κρύψη τους διαβολικούς λογισμούς, και τούτο διότι θα πετύχη τον μελετώμενον ψυχοφθόρον σκοπόν του.

==============================================

[silver]

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Β΄ Περί Εξομολογήσεως και Πνευματικού Ταμείου.

4 ) Επιστολή.

Ας εξομολογούμεθα συχνά με ευλάβειαν και καθαράν συνείδησιν. Να τηρώμεν τας εντολάς του πνευματικού. Να προσευχώμεθα αδειαλείπτως. Να έχωμεν την μνήμην θανάτου και δυνατός ο Θεός να μας αξιώση της άλλης ζωής κοντά Του, δια να συγχαίρωμεν με τους αγίους, εις την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν.

==============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Β΄ Περί Εξομολογήσεως και Πνευματικού Ταμείου.

5 ) Επιστολή.

Σου έχω γράψει περί της συνειδήσεως, ότι πρέπει να προσέχωμεν, να μη πράττωμεν κάτι, που θα γίνη αιτία, να μας ελέγξη και να μας καταδικάση.
Έχε κατά νουν, ότι ο Θεός βλέπει τα πάντα και ουδέν κρυπτόν από των οφθαλμών Του. Και πως θα είπω ψέμματα ενώπιον του Θεού; Ουκ οίδας ότι το ψέμμα είναι εκ του διαβόλου και μη προσέχοντας γίνεται συνήθεια, κατόπιν έξις και πάθος, και ότι ψεύσται «Βασιλείαν Θεού ου κληρονομούσι»;
Φοβού τον Θεόν, δεν αναπαύεται ο Θεός δια μέσου υλικών προσφορών, όταν εγκαταλείπωμεν την έσωθεν επιμέλειαν της καρδίας, αλλά είναι ανάγκη και τούτο ποιήσαι κακείνο μη αφιέναι.
Επιμελού το συνειδός, διότι ουκ οίδομεν την ώραν του θανάτου. Και εάν δεν αποδώσωμεν εις τον χρεωφειλέτην, όσα του οφείλομεν, θα μας κατηγορήση σφοδρώς, χωρίς ανοχήν, και τότε, όπερ και αλλοίμονον, φραγήσεται το στόμα ημών, μη έχον τι απολογήσασθαι.

=============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Β΄ Περί Εξομολογήσεως και Πνευματικού Ταμείου.

6 ) Επιστολή.

Κάθε νύκτα κάμε κριτικήν το πώς διήλθες την ημέραν, και το πρωϊ, πως επέρασεν η νύκτα, ώστε να ηξεύρης τι ταμείον έχει η ψυχή σου, και αν ζημίαν οίδας, προσπάθησον να την ανακαλέσης δια της προσοχής και βίας. Αν δε αύξησιν, δόξαζε τον αφανή αρωγόν σου, τον Θεόν.
Μην αφήσης τον έλεγχον της συνειδήσεώς σου επί πολύ, αλλά συντόμως δίδε ό,τι ζητεί, μήπως σε οδηγήση εις τον κριτήν και εις την φυλακήν. Ζητεί το συνειδός την επιμέλειαν και την επανάκτησιν του κανόνος και της προσευχής; Δώσε τα και ιδού απηλλάγης της οδού προς τον κριτήν. Μην εξασθενήσης την σωτήριον φωνήν της συνειδήσεως εν τη καταφρονήσει αυτής, διότι θα μεταμεληθής εις το ύστερον χωρίς όφελος.

=============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Β΄ Περί Εξομολογήσεως και Πνευματικού Ταμείου.

7 ) Επιστολή.

Προσέχετε να είσθε ειλικρινείς εις τας πράξεις σας, καθώς και εις τους λόγους, ιδίως εις τας εξαγορεύσεις σας, διότι ο Θεός ετάζει καρδίας και νεφρούς και τίποτε δεν είναι σκοτεινόν εις την διόρασιν του ακοιμήτου Αυτού Οφθαλμού.
Φοβηθήτε τον Θεόν, ο Θεός δεν μυκτηρίζεται, δεν ξεγελιέται. Παιδεύει αυστηρά, όταν δεν ίδη ειλικρίνειαν. Δια τούτο προσέχετε. Όπως πράττετε την παρακοήν, την κρυφήν αμαρτίαν, έτσι και να την θεατρίζετε εις την εξομολόγησιν, μη σας νικά ο εγωϊσμός και σκεπάζετε την αλήθειαν και μένετε αδιόρθωτοι και εμπαθείς.
Προσέχετε, τα χρόνια περνούν, κυλούν και ο θάνατος έρχεται εις ώραν, που ημείς δεν περιμένομεν, και ούτω ανέτοιμοι φεύγομεν, με κατακεκριμμένην την συνείδησιν, η οποία θα μας κατηγορήση εις το φοβερόν κριτήριον του Θεού.
Διορθώσατε τα πάντα, εάν θέλετε να ίδητε ημέρας αγαθάς, απαθείας και ειρήνης.

=============================================

[silver]

==============================================

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

α Περί Μοναχισμού, Παρθενίας και Αγνότητος.

Ουδέν εκλεκτότερον του μοναχισμού. Μοναχισμός θα ειπή, θέωσις, αγιασμός κατ’ άμφω, μέθεξις Θεού. Μοναχισμός είναι επίγνωσις και συναίσθησις και εύρευσις της εντός του ανθρώπου βασιλείας του Θεού. Τις σοφός και συνήσει ταύτα! Τις όντως συνετός επέγνω ότι εν τω μοναχισμώ υπάρχει η εξαίρετος χάρις του Θεού, ως θέωσις, ως αγιασμός και αφήσας κόσμον, θελήματα και ελευθερίαν, ελθών και βιώσας αυτόν, σκάψας και αγωνισάμενος εύρε τον Ιησούν και γέγονε βασιλεύς βασιλεύων εν τη ελευθερία των παθών. Ανευ μοναχισμού ουδείς έρχεται εις την απάθειαν, ουδείς αποκτά νουν καθαρόν άνευ αγρυπνίας, εγκρατείας και αδιαλείπτου ευχής. Ουδείς έρχεται εις θεωρίας επίβασιν άνευ μοναστικού βιώματος. Με τον Ιησούν ουδείς έρχεται εις τόσον στενήν συνάφειαν και επαφήν, ειμή εκείνος μόνον, που θα παραμείνη πλησίον Του και δεν θα Τον εγκαταλείψη. Τότε θα αξιωθή του μακαρισμού: «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού».
Αν η καρδία δεν αγνισθή, ο αγνός Ιησούς δεν έρχεται, όπως ποιήση μονήν εις αυτήν. Πως είναι δυνατόν όμως εν μέσω του κόσμου συναναστρεφόμενος αγνίσαι τις την εαυτού καρδίαν; Δι’ αυτόν τον λόγον, γνωρίσαντες οι πατέρες τούτο και εγκαταλιπόντες τον κόσμον κατώκησαν εις την έρημον και εκεί έστησαν την παλαίστραν των και εκέρδισαν και έλαβον τους στεφάνους της νίκης.
Καλείται λοιπόν ο άνθρωπος με σύμμαχον τον Θεόν και βοηθόν Γέροντα, να αρχίση την πάλην και τον αγώνα τον πνευματικόν. Ο δε εχθρός ως διάβολος, κόσμος και σάρκα, θα προβάλη κραταιάν αντίστασιν, ώστε να εκφοβίση τον αγωνιστήν, όστις εάν κρατήση ισχυρώς τας συμβουλάς και οδηγίας του πνευματικού του οδηγού, ασφαλώς θα επιτύχη την νίκην και θα λάβη τους στεφάνους της αιωνίου δόξης. Ο μοναχισμός είναι υπερφυσικός. Η ζωή του μοναχού είναι υπερφυσική, διότι αρνείται εις όλην της την κυριολεξίαν την φύσιν. Και ιδού, σπάζει τους φυσικούς δεσμούς με τους γονείς και συγγενείς αυτού, εγκαταλείπει αυτούς δια βίου, όχι δι’ ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά μόνον και μόνον, δια να υπηρετήση τον Θεόν με μίαν ολοκληρωμένην αφοσίωσιν. Η νέα του ζωή έχει ως σκοπόν την νέκρωσιν του σαρκικού φρονήματος και την κατάληψιν δια του αγώνος της ισαγγέλου αγνείας. Φυσικόν είναι ο ύπνος της νυκτός, αλλ’ ο μοναχισμός επιβάλλει την αγρυπνίαν, όπως γίνη ο μοναχός ως στρουθίον μονάζον επί δώματος. Φυσικόν είναι η ελευθερία του ατόμου, αλλ’ ευθύς ως μονάση ο άνθρωπος επιβάλλει νέκρωσιν του ιδίου θελήματος, ένεκεν της αγάπης προς τον Θεόν, και γενικώς η ζωή του μοναχού είναι τελείως διαφορετική από την κατά κόσμον, δια τούτο και εκλήθη αγγελική, δια την υπερφυσικήν αυτής πορείαν. Μεγάλη χάρις από τον Θεόν είναι να κληθή κανείς δια τον μοναχισμόν και μεγαλυτέρα χάρις είναι το να επιτύχη πνευματικόν οδηγόν εν αυτώ. Διότι το να αφήσωμεν τον κόσμον είναι εύκολον, αλλά το να εύρωμεν κατάλληλον οδηγόν, αυτό είναι ιδιαιτέρα εύνοια του Θεού, διότι από τον οδηγόν θα εξαρτηθή η πρόοδος ή μη του αποταξαμένου. Η μνήμη του θανάτου επιμεληθείσα καλώς παρέχει ισχυράν δύναμιν εις την αρχήν της προθέσεως προς αποταγήν του κόσμου, καθώς και καθ’ όλον τον μοναχικόν κατόπιν βίον. Η μνήμη αύτη θα του γίνη μία πανίσχυρος πνευματική φιλοσοφία, ένθεν θα αντλή την αλήθειαν των πραγμάτων προς υποσκελισμόν των προσκαίρων απάντων. Επισκέψου τα ψυχρά μνήματα, και εκεί έντεινον το ους σου, και άκουσον τι λαληθήσεταί σοι εκ των οικούντων εν αυτοίς: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;» ( Μαρκ. 8.36 ), «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» ( Εκκλ. 1,2 ).
Εις την ώραν την δυσκολωτάτην και πάνυ οδυνηράν του θανάτου, ουδείς υπάρχει ο βοηθών τον άνθρωπον, ει μη τα έργα του μόνον. Ουδείς εις την αλήθειαν, ει μη ο Θεός. Εάν Τούτον θεραπεύσωμεν, έξομεν πανίσχυρον βοηθόν και αντιλήπτορα εις τον δεινόν και επιθανάτιον χωρισμόν ψυχής και σώματος ημών. Οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη του σώματος! Αυτόν τον αγώνα μνημόνευε διηνεκώς και σκέψου και πρόσεχε ότι έχομεν και εναέρια τελώνια, που παρεμποδίζουν τας ανερχομένας ψυχάς να ανέλθουν, παρουσιάζοντα τας πράξεις του βίου προς εμποδισμόν της ανόδου αυτών και ούτω παρασύρουν αυτάς εις τον άδην. Κατόπιν πρέπει να προσέξωμεν ότι και κριτήριον έχομεν να υποστώμεν. Οίμοι, και τι κριτήριον! Τότε το «ήμαρτον» και το «ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» ουδέν ισχύουν, αλλά φραγήσεται παν στόμα μη έχον τι απολογήσηται. Ταύτα και πλείστα τούτων οφείλομεν σκέπτεσθαι, όπως εξιχνιάσωμεν καλύτερον οίον προορισμόν έχομεν και ανατρέξωμεν το συντομώτερον προς κατάληψιν αυτού, διότι ουκ οίδαμεν τι τέξεται η επιούσα, άδηλος γαρ ο θάνατος. Μόνον το κατά Θεόν αγαθόν θα μείνη και θα ακολουθήση τον άνθρωπον. Και τι καλύτερον από το να εργασθή κανείς δια τον Θεόν εις ολόκληρον την ζωήν του, ώστε το κέρδος της εργασίας του αυτής να το λάβη μεθ’ εαυτού, όταν υπάγη προς τον Θεόν! Όντως ούτός εστιν ο σοφός έμπορος, που εύρε τον πολύτιμον μαργαρίτην.
Αν ακούσης την φωνήν Κυρίου του Θεού σου, μη σκληρύνης την καρδίαν σου και άκουσον τι λαληθήσεταί σοι εξ Αυτού. «Λαλήσει δε ειρήνην επί… τους οσίους αυτού και επί τους επιστρέφοντας καρδίαν επ’ Αυτόν» ( Ψαλμ. 84,9 ).
Εύχομαι εκ καρδίας, ίνα δια του θείου έρωτος γένηται ακατάπαυστος ο του Θεού πόθος, και φθάσης δι’ αυτού πτερούμενος την ισάγγελον ωραιότητα δια των πρεσβειών της ηγουμένης του τόπου ημών Κυρίας Θεοτόκου. Αμήν , γένοιτο.

==============================================

[silver]

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

2) Επιστολή.

Τα άνω φρονείτε, τα άνω ζητείτε, το γαρ πολίτευμα ημών, κατά τον Απόστολον Παύλον, εν ουρανοίς υπάρχει. Ω, τι ευτυχία κρύβει ο μοναχισμός! Ω, πολυτέλεια του ουρανού, πως θέλγεις τον μονάζοντα και βιώνοντα την ησυχίαν και φεύγοντα τον μάταιον κόσμον! Πόσον ο νους εις τον ήσυχον τόπον έλκεται προς τα άνω και διαβαίνει από γνώσεως εις γνώσιν, από θεωρίας εις θεωρίαν, αναβάσεις θέμενος εν τη καρδία αυτού, τον Θεόν μόνον κατοπτριζόμενος με θείον έρωτα! Ω, βάθος πλούτου και γνώσεως Θεού! Όντως οι την έρημον περιπολεύοντες άσημοι μοναχοί φιλόσοφοι κατά Θεόν υπήρχον, εις την γην περιεπάτουν, αλλά εις τον ουρανόν διέτριβον δια θεωρίας και έρωτος. Ω μοναχισμέ, οποίος εν τη δόξη σου! Όταν ησυχάση ο άνθρωπος από τους θορύβους και μονάση υπό την οδηγίαν και εποπτείαν ακριβούς οδηγού, τότε οδηγείται εις την εσωτερικήν δόξαν του μοναχισμού. Η πάλη ημών είναι προς εξουσίας, προς αρχάς, προς δυνάμεις σκοτεινάς και παμπονήρους, προς λίαν εμπειροπολέμους παρατάξεις, προς την σάρκα και τον κόσμον των παθών, που ομοιάζουν με πληγάς, που πονούν τρομερά, και χρειάζεται τρόπος, χρόνος, υπομονή και επιμἐλεια δια να θεραπευθούν.
Βλέπομεν τους αγίους πατέρας εις τα πρώτα των χρόνια. Υπέφεραν ξηρασίας, απογοητεύσεις τρομεράς και πολλούς εξοντωτικούς πειρασμούς, εκράτησαν γερά την υπομονήν και την βίαν και κατόπιν τους επεσκέφθη η χάρις, αναλόγως προς ό,τι υπέμειναν προηγουμένως.

==============================================

[silver]

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

3) Επιστολή.


( Ο Γέροντας γράφει προς μοναχάς περί του παρθενικού βίου).

Ο παρθενικός βίος παρομοιάζεται με την εικόνα του πλοιαρίου, που δια παντός παλαίει με την αδιάκοπον και σκληράν φουρτούνα και λιμάνι καταφυγής δεν φαίνεται πουθενά, αλλά συνεχώς κλυδωνίζεται επί των κυμάτων. Διότι η παρθένος φέρει εντός της την φλόγα του σαρκικού φρονήματος και δια τούτο ουδεμία ανακωχή επιτρέπεται, αλλά δια παντός πόλεμος και τα όπλα ανά χείρας. Και ενώ η έγγαμος γυνή, όταν η φουρτούνα εκσπάση, καταφεύγει αμέσως εις το λιμάνι, το οποίον είναι η συζυγική ένωσις, και ούτω διαφεύγει τον κίνδυνον, η παρθένος όμως οφείλει αψηφώντας τας φουρτούνας, να προχωρή εις το ανοικτόν πέλαγος και κρατούσα σταθερώς το τιμόνι του καραβιού της ψυχής της, να παλαίη με τα αγριεμένα κύματα της σαρκός, επικαλουμένη αδιακόπως τον Ιησούν, έως ότου προφθάση Εκείνος και επιτιμήση τη θαλάσση και είπη αυτή : «Σιώπα, πεφίμωσο». Ω, πόσον υψηλή η αγνεία! Πόσον λάμπει η ολόφωτος στολή της και πόσον μεγίστην παρρησίαν κέκτηται, διότι, όχι μόνον εξομοιοί τον άνθρωπον με τους αγγέλους, αλλά τον αναβιβάζει και υπέρ αυτούς. Οι άγγελοι ακόπως διατελούν εν αγνεία, διότι φυσικώς βαδίζουν, ενώ η παρθένος υπέρ φύσιν την πορείαν έθηκε, και όχι μόνον έχει τον αγώνα να στρέψη την φύσιν εις άλλην κατεύθυνσιν, αλλά έχει και την διηνεκή πάλην και την δια βίου προσπάθειαν κατά των φοβερών δαιμόνων, που τρίζουν τους οδόντας της κακίας των, να διαστρέψουν τας ευθείας οδούς του Κυρίου, να αποσπάσουν δηλαδή την καθαράν νύμφην του Χριστού από την αγάπην Αυτού και να την καταστήσουν κτήνος, δίκην χοίρου, κατεσθίουσαν τον βούρκον της εμπαθούς ηδονής.
Ας κοπιάσωμεν, τέκνα μου, ας αγωνισθώμεν, ας τρέξωμεν, όπως καταλάβωμεν το βραβείον της άνω κλήσεως, διότι ο αγωνοθέτης Χριστός πάρεστι, παρακολουθών μετά συμπαθείας τον αγώνα εκάστου, δια να απολαύσωμεν της ομοιότητος Αυτού, όταν φανερωθή, καθώς έγραψε και ο απόστολος των εθνών Παύλος: « Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν Αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη». Αι κόραι εγκαταλείπουν τους προσφιλείς των γονείς και αδελφούς και οικείους και προσκολλώνται δια γάμου ανδρί θνητώ και υπομένουν τας αδυναμίας, τας δυστροπίας, τα πάθη αυτού, αν τύχη τοιούτος, ενίοτε δαρμούς και ύβρεις και δεν τον εγκαταλείπουν ένεκεν δεσμού μυστηρίου γάμου ή δια συντήρησιν και ικανοποίησιν της σαρκικής αυτών επιθυμίας. Υμείς αντ’ αυτών νυμφεύεσθε τον άφθαρτον Νυμφίον Χριστόν, εγκαταλείπουσαι γονείς και παν των του ματαίου τούτου κόσμου αγαθών, προς την μετά του Χριστού ένωσιν, δια πνευματικού γάμου, ακολουθούσαι αγαπητικώς τον Ιησούν, ο Οποίος δι’ υμάς υπέμεινε Σταυρόν και θάνατον και σας εχάρισεν προίκαν αμύθητον, την βασιλείαν των Ουρανών, και από πτωχάς και ρυπαράς, σας έστεψε βασιλίσσας, να απολαμβάνετε εις τους ουρανούς υπέρ αυτοκράτορας δόξαν και ευφροσύνην.
Πόσον ασυγκρίτως υπερέχει η χάρις της παρθενίας και πόσον υψηλοτέρα είναι η δωρεά του μυστηρίου της πνευματικής μυστικής συζεύξεως μετά του Νυμφίου Χριστού από τον σαρκικόν γάμον! Και τούτο, διότι ο Νυμφίος είναι ουράνιος, είναι άσπιλος, είναι αιώνιος και Θεός!
Εάν εις τους κοινούς γάμους βλέπωμεν την γυναίκα να αναδεικνύεται ηρωϊς υπομονής και καρτερίας των θλίψεων, των στενοχωριών και δυσκολιών της συζυγικής ζωής, των ύβρεων, των παθών, των δαρμών του συζύγου και των υπέρ τας δυνάμεις της δυσκολιών της ανατροφής και λοιπής κηδεμονίας των τέκνων, τότε, ω, τότε, πόσον αξιοκατάκριτοι θα είμεθα ημείς, όταν δεν δείξωμεν υπομονήν, βίαν, υπακοήν και όλα όσα απαιτεί ο χρηστός ζυγός του γλυκυτάτου Ιησού, εις υψηλότερον βαθμόν της συζύγου γυναικός! Οφείλομεν λοιπόν να επιδείξωμεν πολιτείαν ανάλογον του εξαιρέτου της κλήσεως και των επικειμένων επάθλων και αιωνίων βραβείων του ουρανού.
Ταπεινωθώμεν και κράξωμεν τω Νυμφίω Χριστώ, «Νυμφίε της πτωχής μου ψυχής, μη κλείσης τον ουράνιον νυμφώνα Σου, ως εις τας μωράς παρθένους, αλλά αξίωσον να ευπορούν αι λαμπάδες μας από έλαιον καλών έργων, αγάπης, ταπεινώσεως, μετανοίας, δακρύων, υπακοής, υπομονής, αγνότητος, διακρίσεως και των υπολοίπων αρετών, ώστε η επάρκεια να διατηρή άσβεστον το φως έως της ελεύσεως Σου, ίνα όλη η συνοδεία συνεισέλθωμεν εις τους ουρανίους γάμους με λαμπράν και ακτινοβολούσαν την στολήν εκ του φωτός της ιδικής Σου χάριτος συνεορτάζουσαι και συνευφραινόμεναι μετά Σου, εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων. Αμήν, γένοιτο».

=============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

4) Επιστολή.

( O Γέροντας γράφει προς μοναχάς).

Τέκνα μου ευλογημένα, αναλογισθήτε την δωρεάν όπου σας χαρίζει ο Κύριος, το να γίνετε νύμφαι του Υιού Αυτού. Δια τούτο με αμέτρητον ταπείνωσιν προσέλθετε εις την πνευματικήν αφιέρωσίν σας εις τον γλυκύν Ιησούν, και με την ειλικρινή αγάπην σας προς Αυτόν δώσατε την αγίαν υπόσχεσιν, ότι θα μείνετε πισταί μέχρι θανάτου εις την αγάπην Του.
Σας εύχομαι, ωσάν το κεράκι να λυώσετε εις την λατρείαν του Ιησού και ώσπερ το ευώδες θυμίαμα να ευωδιάζουν τα έργα σας και να οσφραίνηται ο Κύριος οσμήν ευωδίας πνευματικής.
Η αφιέρωσις αύτη ως αγία, θα εξοργίση τον φθονερόν δαίμονα, και θα τεθή εις πόλεμον εναντίον σας, υμείς όμως μη δειλιάσητε, καθ’ ότι θα έχητε τον ηγαπημένον σας Ιησούν αρωγόν. Θαρσείτε και μη φοβήσθε, ο Κύριος αοράτω χειρί θα συντρίψη τους αοράτους εχθρούς.
Να έχετε ατσάλινον πίστιν και απόλυτον υπακοήν εις τον Θεόν και εις τους προεστώτας σας και η βοήθεια του Θεού και αι ευχαί αυτών θα σας σκεπάσουν θαυματουργικώς.

==============================================