Η ζωή του γέροντος Πορφυρίου εκλαμβάνεται από εμάς τους έσχατους χριστιανούς σαν τη ζωή του Χριστού στη γη. Αυτό διαπιστώνεται άλλωστε από όλη την προσωπική του ζωή. Η επικαιρότητα με ωθεί στο να διαλέξω ένα σπάνιο γεγονός από τη ζωή του.
Ο γέροντας Πορφύριος πάντα αγαπούσε την εργασία και την ταπεινότητα. Αγαπούσε ότι ήταν δυνατόν να ενδυναμώσει την αγάπη του στον Χριστό. Έτσι, όταν πρωτοπήγε στο Άγιον Όρος προχώρησε στην αγάπη του Χριστού. Κατέστησε την υπακοή και την κακοπάθεια τρόπο ζωής του. Με χαρά έλεγε: “έκανα χαρούμενη υπακοή”, όχι μόνο σε ότι του έλεγαν να πράξει οι γέροντες αλλά και υπεράνω τούτων. Τα εκλάμβανε ως άσκηση που θα τον οδηγούσε γρηγορότερα στην αγάπη του τριαδικού Θεού. Πίστευε ακράδαντα πως με τον τρόπο αυτό καθαρίζει η ψυχή και μεταβάλλεται σε τόπο και κατοικία του Χριστού.
Όταν λοιπόν του έλεγαν να πάει κάπου, το έκανε τρέχοντας, όσο πιο γρήγορα γινόταν. Γιατί όμως; Από αγάπη στον Χριστό. Να πως εξηγούσε σ ἕναν πνευματικό του παιδί την αρετή της υπακοής του: «Όποιος μου έλεγε βρε να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια δυό -δυό υπάκουα και το έκανα για τον Χριστό. Εκείνος είδε την ταπείνωσή μου και τον κόπο μου και μου συγχώρησε όλες τις αμαρτίες». Η ταπείνωση σε συνδυασμό με τη μεγάλη προαίρεση για την χαρούμενη υπακοή και για τον άμετρο κόπο χωρίς να του το επιβάλει κανείς από αγάπη στον Χριστό, ήταν κυρίαρχα στοιχεία στην όλη πορεία της ζωής του γέροντα Πορφύριου στη γη.
Ένιωθε ότι ο Χριστός τον αγαπάει πολύ. Έτσι θέλοντας να ανταποδώσει την αγάπη του, πίστευε ακράδαντα, ότι πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω, για όσα ο Χριστός έκανε για μας, που εκ των πραγμάτων είναι πολύ περισσότερα.
Και που κατέληξε για να για να τον ευχαριστήσει τον αγαπημένο του Ιησού. Αποφάσισε να προσεύχεται στον λατρευτό του Ιησού να του δώσει «έναν καρκίνο για να πονάει και αυτός λίγο» όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Και εξηγούσε την επιθυμία του λέγοντας: «ο Ιησούς μου πόνεσε και πονάει για εμάς τους χριστιανούς τα παιδιά του» Όλα αυτές οι σκέψεις και οι επιθυμίες εκδηλώνονταν όταν ο γέροντας ήταν μόλις 15 ετών. Καθώς όμως, ανακοίνωσε τη μύχια επιθυμία του στον πνευματικό του, εκείνος τον μάλωσε. «Παιδί μου πολύ εγωισμό έχεις και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, ποιός είσαι; Άγιος είσαι εσύ και ζητάς τέτοια πράγματα; Σταμάτα αμέσως αυτή την προσευχή», του είπε.
Ο νεαρός τότε Πορφύριος ζητά συγχώρεση από τον Χριστό και τον γέροντά του για τον υπερβάλλοντα ζήλο που εκδήλωσε. Ζήλος που δεν προήλθε όμως, από πλάνη αλλά από τη μεγάλη του αγνότητα που είχε στην προσέγγισή του στον Χριστό. Εάν λοιπόν ήταν από εγωισμό θα συνέχιζε κρυφά να κάνει αυτή την προσευχή. Υπακούοντας όμως στον πνευματικό του σταμάτησε αμέσως.
Δεν έπαψε όμως η επιθυμία αυτή να αποτελεί τον κρυφό του πόθο. Ήθελε να τον αξιώσει ο Θεός κάποτε να έχει και «έναν καρκίνο»!
Ύστερα λοιπόν από 60 χρόνια ζωής, περίπου στα 75 πληροφορήθηκε από το γιατρό του πως έχει καρκίνο στην υπόφυση σε έναν αδένα, συγκεκριμένα στο μέτωπο. Από την χαρά του πήρε έναν καθηγητή Πανεπιστημίου τον κ. Γεώργιο Παπαζάχο. Του λέει με μεγάλη χαρά: «Γιωργάκη έχω ένα πολύ ευχάριστο νέο». «Τι είναι γέροντα»; του απαντά ο κ. Παπαζάχος. «Έχω καρκίνο» λέει ο γέροντας. Ο καθηγητής, όπως ήταν φυσικό, σοκαρίστηκε από την αντιμετώπιση του γέροντα. Πρώτη φορά στην ζωή του άκουγε ασθενή να λέει κάτι τέτοιο. Και φυσικά γνώριζε πολύ καλά ότι ο γέροντας μιλούσε αληθινά πραγματικά και όχι με σχήμα λόγου.
«Γιωργάκη –συνέχισε ο π. Πορφύριος- ο Χριστός θυμήθηκε την προσευχή που έκανα όταν ήμουν παιδάκι και μου έκανε αυτό το δώρο. Από καρδιάς Τον ευχαριστώ». Από τότε συνήθιζε να μας λέει «για τον καρκινάκο του». Μας διευκρίνιζε ακόμη ότι δεν θα πεθάνει από τον «καρκινάκο» του αλλά από κάτι άλλο θα τον πάρει ο Θεός. Παρόλο που οι γιατροί του έδιναν πέντε χρόνια ζωής, ο γέροντας κοιμήθηκε ύστερα από έντεκα χρόνια από πρόβλημα στην καρδιά του. Πονούσε πολύ από την αγάπη του για μας τα παιδιά του Θεού, όπως συνήθιζε να μας αποκαλεί...
Ενθυμούμαι χαρακτηριστικά πως όταν κατά καιρούς ερχόντουσαν ανήσυχοι κληρικοί και λαϊκοί να τον ρωτήσουν μήπως έχουν καρκίνο τους διασκέδαζε λέγοντας αστεία, κάτι που εκ πρώτης όψεως δεν κατανοούσαν.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι ένα περιστατικό με κάποιον γέροντα Αγιορείτη: «Ξέρεις μωρέ ποιό είναι το φάρμακο του καρκίνου; Ο θάνατος», έλεγε χαμογελώντας. Και πρόσθετε: «Μόλις πεθάνεις τότε τα σκουληκάκια, όπως θα τρώνε το σώμα θα φάνε και τον καρκίνο! Και τότε πάει ο καρκίνος». Γεμάτος χαρά πάντα μιλούσε χωρίς φόβο για τις αρρώστιες και για τον θάνατο. Έλεγε πάντα: «παιδιά μου εμείς έχουμε τον Χριστό. Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο με τον θάνατό του και την ανάστασή του. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν» (τροπάριο της ζʼ ωδής του Αναστάσιμου Κανόνα)». Έλεγε και ξανάλεγε ακόμη: «Ξέρετε μωρέ από που μας πήρε ο Χριστός μία για πάντα; Από την φθορά, τον θάνατο, τον Άδη μας χωρίζει εμάς τους ανθρώπους και τον Θεό χάσμα μέγα. Τώρα όμως υπάρχει μόνο ο Χριστός «ζω δε ουκέτι εγώ ζη δε εν εμοί Χριστός» και όλα έχουν αλλάξει».
Το φάρμακο του καρκίνου είναι ο θάνατος του εγώ. Ο καρκίνος έλεγε ο γέροντας Πορφύριος είναι ψυχική αρρώστια και προκαλείται από τον φόβο, το άγχος, το στρες, την αμαρτία. Όποιος αγαπήσει τον Χριστό ήδη από αυτή την ζωή είναι αθάνατος με τον Χριστό. «Συν Χριστώ πανταχού φόβου ουδαμού» έλεγε πάντα ο γέρων Πορφύριος.
Συντάκτης: Αρχιμ. Γεώργιος Αλευράς
Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας (τευχ. 83) Οκτώβριος 2007
