Eρμηνεία του Ευαγγελίου (Κυριακοδρόμιο)

[paroikos]

Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Οι αληθινοί προσκυνηταί

«Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν» (Ιω. δ’ 24)


Ο Θεός και όλη η αλήθεια περί Θεού δεν είναι μια ανακάλυψη του ανθρώπου, αλλά αποκάλυψη του Ίδιου του Θεού σ’ εκείνους που είναι άξιοι της αποκαλύψεως. Αυτό το βλέπουμε καθαρά στην Αγία Γραφή και στους βίους των αγίων, οι οποίοι (άγιοι) είναι «επιστολή Χριστού». Ο Θεός αποκαλυπτόμενος στον άνθρωπο του χαρίζει την γνώση και αυτή η γνώση του Θεού συνεπάγεται την σωτηρία του ανθρώπου. Ο Κύριος είπε στους Ιουδαίους, ότι «εάν μη πιστεύσητε ότι εγώ ειμί, αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών» (Ιωαν. η’ 24). Δηλαδή η παρουσία του Χριστού ως «εγώ ειμί» είναι η πραγματική ζωή για τον άνθρωπο, ενώ η άγνοια του Θεού συνιστά τον θάνατο του ανθρώπου. Στην Σαμαρείτισσα ο Κύριος απεκάλυψε τον Εαυτό Του και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την σωτηρία της.
Στην συζήτηση που είχε ο Χριστός με την γυναίκα στην πηγή του Ιακώβ απεκάλυψε τον τρόπο της αληθινής λατρείας του Θεού. Ο Θεός είναι πνεύμα και εκείνοι που Τον προσκυνούν πρέπει να τον προσκυνούν «εν πνεύματι και αληθεία». Ο λόγος αυτός έχει μεγάλο βάθος και είναι δυστύχημα που θα προσπαθήσουμε να τον ερμηνεύσουμε με λίγες λέξεις.
Κατά την πατερική ερμηνεία εδώ παρουσιάζεται

ο Τριαδικός Θεός.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Χριστιανικός Θεός δεν είναι μονάς ή δυάς, αλλά Τριάς. Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα. Στην θεία Λειτουργία ομολογούμε: «Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον». Ο Θεός Πατήρ είναι «Πατήρ αυτοαληθείας, δηλονότι του Μονογενούς Υιού και πνεύμα αληθείας έχει το Πνεύμα το άγιον». Επομένως ο Θεός γνωρίζεται και προσκυνήται εν τω Χριστώ που είναι η Αλήθεια και εν Αγίω Πνεύματι που είναι το Πνεύμα της Αληθείας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται διά του Υιού.
Κατά την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, που συνοψίζει την διδασκαλία της Εκκλησίας, ο Πατήρ είναι ο Λέγων, ο Υιός είναι ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα είναι το Εμφύσημα της δημιουργίας. Ο λέγων φανέρωσε τον Λόγο, ο Λόγος φανερώνει τον Λέγοντα και το Άγιον Πνεύμα «εκφανέν και δοθέν» φανέρωσε το καθ’ υπόσταση τριαδικό του Θεού. Η φανέρωση της Αγίας Τριάδος, κατά τον αγιορείτη άγιο, είναι μεν κοινή, συγχρόνως δε σταδιακή, λόγω της ανθρωπίνης αδυναμίας. Γι’ αυτό ο Κύριος στο μέσον περίπου της δράσεώς Του εκήρυξεν ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού και προς το τέλος απεκάλυψε το Άγιον Πνεύμα και τα περί της αποστολής Του. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι ήταν αδύναμοι να αντιληφθούν το τριαδικό του Θεού.
Η προσαγωγή μας στον Πατέρα γίνεται δια του Υιού: «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δια του Υιού» (Ιωαν. ιδ’ 6). Και η κοινωνία με τον Χριστό γίνεται δια του Παναγίου Πνεύματος. Διότι κανείς δεν μπορεί να δει τον Χριστό άνευ του Αγίου Πνεύματος, αφού «ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Α’ Κορινθ. ιβ’ 3). Κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο ο Πατήρ είναι η οικία: «εν τη του πατρός μου μοναί πολλαί εισίν» (Ιωαν. ιδ’ 2). Ο Υιός είναι η θύρα δια την οποίας εισερχόμεθα στην οικία: «Εγώ ειμί η θύρα. δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει» (Ιωαν. ι’ 9). Και το Άγιον Πνεύμα είναι το κλειδί δια του οποίου ανοίγουμε την θύρα.
Πρέπει να σημειωθεί και να υπογραμμισθεί ότι

η Εκκλησία είναι ο πραγματικός τόπος Θεοφανείας.

Και όταν ζούμε αληθινά μέσα στην Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού («εν αληθεία») και όταν δεχόμαστε τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος («εν Πνεύματι»), τότε είμαστε αληθινοί προσκυνηταί του Θεού, αποκτούμε την Θεογνωσία και γευόμαστε την σωτηρία. Αυτό φαίνεται και από το ότι η Εκκλησία λέγεται Ορθοδοξία και αυτή άλλωστε είναι η πραγματική Εκκλησία. Ορθοδοξία σημαίνει ορθή δόξα, δηλαδή ορθή διδασκαλία του Τριαδικού Θεού. Όπου υπάρχει ανόθευτη πίστη, εκεί υπάρχει πραγματική λατρεία και για να είναι αληθινή η λατρεία πρέπει να συνδέεται με την ανόθευτη διδασκαλία.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα που βιώνουν ένα «θεό» ή επιδιώκουν με πάθος και μεγάλη επιθυμία την συνάντηση με τον Θεό. Παρατηρούμε ότι σήμερα υπάρχει μια μεγάλη στροφή στο θέμα αυτό και έχει χαρακτηριστικά ειπωθεί ότι ο αιώνας που μας έρχεται (21ος) θα είναι αιώνας της θρησκείας. Οι σύγχρονοι άνθρωποι κουρασμένοι από τις άσκοπες αναζητήσεις και τις τρομακτικές διαψεύσεις, ζώντας μέσα στον κόσμο της απελπισίας τους, αναζητούν κάτι το αυθεντικό. Αλλά στην νέα αυτή αναζήτηση μπορούν να διαπραχθούν καινούργια λάθη. Να παρουσιασθούν καινούργιοι ψευδομεσίες που θα επιτείνουν το χάσμα των ανθρώπων. Γι’ αυτό πρέπει να διακηρύσσεται σε κάθε κατεύθυνση η μεγάλη αλήθεια, ότι η αναζήτηση του Θεού έξω από τον Χριστό, η αναζήτηση του Χριστού έξω από την Εκκλησία, η ζωή της Εκκλησίας, η ζωή της Εκκλησίας χωρίς τις ελλάμψεις του Παναγίου Πνεύματος και η Εκκλησία έξω από την Ορθοδοξία, οδηγούν στην πλάνη και ανοίγουν τον δρόμο για καινούργιες οδυνηρές περιπέτειες.
Στους συγχρόνους αυτούς αποκαλυπτικούς καιρούς εμείς

οι Ορθόδοξοι έχουμε ηυξημένες ευθύνες.

Έχουμε καθήκον να γευώμαστε το «ύδωρ ζων» που υπάρχει στην Εκκλησία, να γινώμαστε ενεργήματα του Παναγίου Πνεύματος, ώστε και τον εαυτό μας να ειρηνεύουμε αλλά και να βοηθήσουμε αυτούς που έχουν ανάγκη, όταν ο Θεός θελήσει. Να γίνουμε αληθινοί προσκυνητές, όντες κατοικητήρια της Παναγίας Τριάδος, διότι «πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν Πνεύματι (εν Αγίω Πνεύματι) και αληθεία (εν Χριστώ) προσκυνείν».

[paroikos]

Kυριακή του Τυφλού

Tο θαύμα της δημιουργίας

«έπτυσαι χαμαί και εποίησε πηλόν εκ του πτύσματος και επέχρισε τον πηλόν επί τους οφθαλμούς του τυφλού» (Ιω. ι’ 6)



Ο τυφλός του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος δεν είχε απλώς μια πάθηση στα μάτια που του στερούσε την δυνατότητα να βλέπει, αλλά ήταν εκ γενετής τυφλός. Αυτό σημαίνει ότι ήταν αόμματος. Δηλαδή όχι μόνον δεν είχε την αίσθηση της όρασης, αλλά δεν είχε καθόλου μάτια. Έτσι ο Κύριος έκανε και τα δύο. Αφ’ ενός μεν του δημιούργησε οφθαλμούς και αφ’ ετέρου του έδωσε την δύναμη της οράσεως.
Ο τρόπος όμως της δημιουργικής ενεργείας του Χριστού στην προκειμένη περίπτωση, δείχνει μερικές αλήθειες που θέλουμε να υπογραμμίσουμε με το σημερινό σύντομο κήρυγμα.
Διαβάζοντας την ευαγγελική περικοπή βρισκόμαστε μπροστά σε μια

πράξη δημιουργίας

που αποδεικνύει ότι ο Χριστός, ως ένα από τα Πρόσωπα της Παναγίας Τριάδος, είναι Θεός και δημιουργός των ανθρώπων. Ο τρόπος με τον οποίον ο Κύριος θαυματούργησε, φανερώνει καθαρά τον τρόπο της δημιουργίας του ανθρώπου από τον Τριαδικό Θεό.
Κατά την θεόπνευστη διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης «έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν. β’ 7). Ακριβώς το ίδιο βλέπουμε να γίνεται στην παρούσα περίπτωση. «Έφτυσε χάμω με το σάλιο έκαμε λάσπη κι έβαλε τη λάσπη επάνω στα μάτια του τυφλού».
Με τον πηλό που χρησιμοποίησε, έδειξε ότι είναι Εκείνος που έπλασε τον Αδάμ.
Έπειτα παρατηρούμε ότι δεν έπλασε μόνο τα μάτια ή δεν τα άνοιξε, αλλά «και το οράν εχαρίσατο». Και φυσικά δεν ήταν ο πηλός ούτε το νερό της πηγής, που του έδωσε την ικανότητα της οράσεως, αλλά «η εκ του στόματος αυτού εξελθούσα δύναμις, αυτή και διέπλασε και ανέωξε τους οφθαλμούς αυτού». (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας).
Έτσι λοιπόν από την ενέργεια αυτή του Χριστού αποδεικνύεται η Θεότητά Του. Ότι δι’ Αυτού έγινε ο κόσμος. Αυτό λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, φωτιζόμενος από το Πνεύμα το Πανάγιο: «πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέν εν ο γέγονεν. εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων» (Ιωαν. α’ 3-4).
Εξ’ άλλου παρουσιάζεται η μεγάλη αλήθεια ότι

το σώμα είναι άμεσον δημιούργημα του Θεού

και ότι προέρχεται από την γη. Επομένως η αξία του ανθρωπίνου σώματος βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι αποτέλεσμα της αμέσου δημιουργικής ενεργείας του Θεού και ότι μέσα του έχει την ψυχή. Το ανθρώπινο σώμα είναι πηλός, χώμα, αλλά χώμα που έχει μέσα του την ενέργεια του Θεού ή τους λόγους, όπως τονίζουν οι άγιοι Πατέρες. Αυτοί οι λόγοι δίδουν αξία στο ανθρώπινο σώμα. Έτσι οι φωτιζόμενοι χριστιανοί, οι φθάσαντες στην κατάσταση της θεωρίας, βλέπουν μέσα στην κτίση και στον άνθρωπο τους λόγους του Θεού, γι’ αυτό δεν φθάνουν στην δυστυχία να θεοποιήσουν τα δημιουργήματα ή να σκανδαλισθούν ποικιλοτρόπως από αυτά.
Είναι αξιοσημείωτο ότι

η γέννηση του ανθρώπου είναι μια νέα δημιουργία.

Ο Κύριος ετόνισε την αλήθεια: «ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι» (Ιωαν. ε’17). Κατά τους Πατέρας δεν υπάρχουν φυσικοί κτιστοί νόμοι που ενεργούν στην φύση, αλλά πνευματικοί λόγοι. Δηλαδή η ίδια η παρουσία του Θεού δημιουργεί και διευθύνει τα πάντα. Η κτίση ζει «δια της μετοχής της δημιουργικής, προνοητικής και ζωοποιού ενεργείας του Θεού». Διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος ότι το χέρι του Θεού, που εδημιούργησε τον Αδάμ, αυτό το ίδιο χέρι «και νυν και αεί τους μετ’ εκείνον πάλιν πλάττει και διασυνίστησι». Επομένως η γέννηση ενός νέου ανθρώπου είναι επέκταση της δημιουργικής ενεργείας του Θεού και μάλιστα είναι ενέργεια του λόγου: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην» (Γεν. α’ 28). Στην Αγία Γραφή επανειλημμένα παρουσιάζεται η αλήθεια αυτή. Π.χ. για την προφήτιδα Άννα, την μητέρα του προφήτου Σαμουήλ, λέγεται ότι «και Κύριος απέκλεισε τα περί την μήτραν αυτής… συνέκλεισε Κύριος τα περί την μήτραν αυτής του μη δούναι αυτήν παιδίον» (Α’ Βασιλ. α’ 5-6). Και όταν ευδόκησε ο Θεός άνοιξε την μήτρα της. Δηλαδή ο Θεός όταν θέλει ανοίγει την μήτρα και όταν θέλει την κλείνει. Αυτά βέβαια για τους σημερινούς ανθρώπους είναι ακατανόητα , αλλά εμείς πρέπει να σκεπτόμαστε Βιβλικοπατερικά. Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί: «το τεκείν άνωθεν έχει την αρχήν, από της του Θεού προνοίας και ούτε γυναικός φύσις, ούτε συνουσία, ούτε άλλο ουδέν αύταρκες προς τούτο εστίν». Γι’ αυτό είναι μεγάλο αμάρτημα, όταν ο Θεός δίδει την ευλογία σε μια γυναίκα να φέρει παιδί στον κόσμο και εκείνη αρνείται.. Εμποδίζει τη δημιουργική ενέργεια του Θεού.
Επίσης το θαύμα του εκ γενετής τυφλού δείχνει και

τον σκοπό της ελεύσεως του Χριστού στον κόσμο.

Ήλθε για να αναδημιουργήσει και να αναπλάσει το ανθρώπινο γένος. Έτσι ο Χριστός με την σάρκωσή Του δεν έφερε το φως στον κόσμο μόνο, αλλά «και οφθαλμόν κατεσκεύασε». Με το άγιο Βάπτισμα όλες οι αισθήσεις του ανθρωπίνου σώματος γίνονται αισθήσεις του Σώματος του Χριστού. Ο άνθρωπος ενώνεται με τον Χριστό και αποκτά νόημα στην ζωή του. Όπως ο χρυσοχόος παίρνει ένα ακατέργαστο κομμάτι χρυσό, το βάζει στο χωνευτήρι, όπου καθαρίζεται από τις προσμίξεις και έπειτα το τοποθετεί σε διάφορα καλούπια και του δίδει μορφή, το ίδιο γίνεται με τον άνθρωπο δια του αγίου Βαπτίσματος. «Η ανείδεος και αόριστος ημών ζωή» λαμβάνει «είδος και όρον». (Νικόλαος Καβάσιλας).
Όλα αυτά δείχνουν ότι ο Χριστός δεν είναι απλώς ο αρχηγός της πίστεώς μας, αλλά η Ζωή μας. Αυτός μας έδωσε την ζωή, μας συντηρεί στην ζωή, και μας δίδει την γεύση και την εμπειρία της αιωνίου ζωής. Η τύφλωσή μας σταματά, όταν ζούμε μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία. Όσοι είναι έξω από την Εκκλησία είναι τυφλοί και ανήμποροι να ερμηνεύσουν τα θέματα της ζωής. Οι Χριστιανοί είναι οι πραγματικά φωτισμένοι, αφού είναι ενωμένοι με το «Φως του κόσμου» και έχουν οφθαλμούς για να βλέπουν το αιώνιο Φως.

[lovethink]

Πολύ χρήσιμα και απαραίτητα αυτές τις ώρες της γκρίνιας

[theodora]

Ματθαίου κεφ, ιε΄, στίχοι 21-28
Κυριακή της Χαναναίας, 1η Φεβρουαρίου 2009

21 Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος.
22 καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται.
23 ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν.
24 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.
25 ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα Κύριε, βοήθει μοι.
26 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις.
27 ἡ δὲ εἶπε ναί, Κύριε καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν.
28 τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

Σε κάθε δέηση πού αναπέμπει ή Εκκλησία, πού ζητούμε υλικά και πνευματικά αγαθά, τί απαντούν οι ψάλτες εκ μέρους του λαού; «Κύριε, ελέησον». Το λέει μόνο ό ψάλτης πρέπει να το λέει όλη ή Εκκλησία. «Κύριε, ελέησον», σώσε μας, δός μας αυτά πού έχουμε ανάγκη σαν πατέρας πού είσαι.
Το «Κύριε, ελέησον» είναι ή πιο σύντομη προσευχή. Δυο λέξεις είναι, αλλά πόση δύναμη έχουν, όταν λέγονται όπως πρέπει, με βαθιά πίστη και αφοσίωση!


Το «Κύριε, ελέησον» το είπε και ή γυναίκα του σημερινού ευαγγελίου και έκανε θαύμα.
Ποια ήταν ή γυναίκα αυτή; Ήταν μια Χαναναία. Χαναναία δεν είναι ένα γυναικείο όνομα είναι όνομα πού δηλώνει την καταγωγή της (όπως λέμε Αθηναία, έτσι και Χαναναία) η πατρίδα της ήταν στα σύνορα του Ισραήλ.
Όταν ήρθε ο Χριστός εκεί κοντά, αυτή έτρεξε και του φώναζε «ελέησον με, Κύριε» (Ματθ. 15,22).
Τι ήθελε; Είχε ένα κορίτσι δυστυχισμένο, πού το σπάρασσε το δαιμόνιο έπεφτε κάτω, άφριζε, σπαρταρούσε σαν το ψάρι, φοβερό θέαμα. Κανένας μάγος, κανένας γιατρός δέ μπόρεσε να το θεραπεύσει. Απελπισμένη, έρχεται στην Ελπίδα και λέει «Κύριε, ελέησον».
Μα όταν ο Χριστός δεν άπαντα φαίνεται να μη ενδιαφέρεται. Αυτή δεν απελπίζεται. Τρέχει από πίσω, φωνάζει δυνατώτερα «Κύριε, ελέησον». Επεμβαίνουν οι μαθηταί —Μα, Κύριε, δεν ακούς; δεν τη λυπάσαι, δεν την σπλαχνίζεσαι;...
Είχε το σκοπό του ό Χριστός. —Εγώ, λέει, το ψωμί το 'χω για τα παιδιά μου, όχι για τα σκυλιά. Τι εννοούσε ότι τα θαύματα τα κάνω στο λαό μου τον Ισραήλ, όχι στους ακάθαρτους ειδωλολάτρες (δεν ήρθε ακόμα ό καιρός γι' αυτούς).
Μια ύβρις ήταν αυτός ό χαρακτηρισμός την είπε σκυλί. Άλλ' αυτή δέ' θύμωσε, δεν έφυγε. Πήρε το λόγο αυτό του Χριστού και τον έκανε όπλο της.
— Ναι, λέει, Κύριε, παραδέχομαι ότι εγώ δεν είμαι παιδί σου, είμαι ένα σκυλάκι στην αυλή σου. Και το σκυλάκι όμως κάθεται κάτω απ' το τραπέζι. Τρώει το αφεντικό φαγητό, κι αυτό περιμένει να φάει απ' τα ψίχουλα πού πέφτουν. Ένα ψίχουλο, Κύριε, θέλω δέ ζητώ το ψωμί σου ολόκληρο... Τι μεγάλα λόγια αυτά! Ένα ψίχουλο από την άπειρο δύναμη του Χριστού ζήτησε. Κι ό Χριστός, πού είδε αύτη την πίστη, αυτή την ταπείνωση, αυτή την επίμονο προσευχή, της είπε «Ω γύναι, μεγάλη σου ή πίστης! γενηθήτω σοι ως θέλεις...» (ε.ά. 15,28).

Ας διδαχθούμε, αγαπητοί μου, κ' εμείς. Ή Εκκλησία μας δεν είναι ψέμα η επικοινωνία με το Θεό είναι ζωντανή, ολοζώντανη.
Μπορεί να 'ναι ψέμα τα άστρα, ό ήλιος, ή γη, τα πάντα ένα δεν είναι ψέμα : Ό Κύριος μας.
Να μιμηθούμε λοιπόν κ' εμείς τη Χαναναία. Ας γονατίζουμε και ας προσευχώμεθα λέγοντας ακαταπαύστως το «Κύριε, ελέησον».

Το «Κύριε, ελέησον» το λέγανε οι άγιοι και έκαναν θαύματα. Τα παλιά τα χρόνια το λέγανε όλοι οι Χριστιανοί γονατιστοί και με δάκρυα. Στη Ρωσία o πιστός λαός το λέει και βουίζει η εκκλησία.
Στο Άγιο Όρος κρατούν κομποσχοίνι όλη νύχτα κάθε κόμπος κ' ένα «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Εμείς; Τυπικώς παρόντες στην εκκλησία τω σώματι, απόντες τω πνεύματί χωρίς συναίσθηση, χωρίς ρίγος.

Το «Κύριε, ελέησον» είναι η πιο μικρά προσευχή. Μπορεί να την πει κ' ένας αγράμματος, μπορεί να την πει και το μικρό παιδί, και το νήπιο, κι ό ασπρομάλλης γέρος. Και ό Θεός ακούει το «Κύριε, ελέησον».

Το συνιστώ κ' εγώ σ' εσάς. Δεν κάνεις μεγάλες προσευχές, δεν είσαι διαρκώς στην εκκλησία; Λέγε, εκεί πού είσαι, το «Κύριε, ελέησον».
Κάθεσαι να φας, «Κύριε, ελέησον». Βράδιασε, «Κύριε, ελέησον». Ξημέρωσε, «Κύριε, ελέησον». Πάς στη δουλειά, «Κύριε, ελέησον». Σκάβεις τη γη, «Κύριε, ελέησον». Βόσκεις τα ζώα, «Κύριε, ελέησον». Είσαι εργάτης, «Κύριε, ελέησον». Είσαι αξιωματικός, «Κύριε, ελέησον». Είσαι στρατιώτης, «Κύριε, ελέησον». Είσαι αμαρτωλός, «Κύριε, ελέησον».

Το «Κύριε, ελέησον» κάνει θαύματα. Αυτό πού ζητούμε θα μας το δώσει ό Θεός, γιατί είναι πατέρας. Λέει ό Χριστός «Ποιος πατέρας ζητεί το παιδί του ψωμί, και του δίνει πέτρα? ή ζητεί ψάρι, και του δίνει φίδι;» (Ματθ. 7,9-10' Λουκ. 11,11). Αν ο επίγειος πατέρας ενδιαφέρεται για τα παιδιά του, πολύ περισσότερο εκείνος πού του λέμε «Πάτερ ημών...». Θα μας τα δώσει αυτά ό Θεός, εάν πιστεύουμε πραγματικά, εάν είμεθα Χριστιανοί αμήν.

Επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης

[theodora]

—ΑΡΧΗ ΤΡΙΩΔΙΟΥ—
Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου
Λουκ. ιη’ 10-14
Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009


10 ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.
11 ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης
12 νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.
13 καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.
14 λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.




«Δύο ἄνθρωποι ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι».
Δύο ἄνθρωποι, δύο κόσμοι.
Δύο ἄνθρωποι ἀντιπροσωπευτικοὶ τῶν δύο τάξεων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν δύο πνευματικῶν κόσμων.
Ὁ Φαρισαῖος καὶ ὁ Τελώνης. Ὁ Φαρισαῖος, ποὺ νόμιζε τὸν ἑαυτό του δίκαιο καὶ ἐθεωρεῖτο ἀπὸ τοὺς ἄλλους δίκαιος, γιατί τηροῦσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, γιατί ἔκανε ἔργα νομικῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ ἐστερεῖτο ταπεινώσεως.
Μὲ τὸν τρόπο ποὺ προσευχόταν, ἔδειξε πὼς ζοῦσε μία δαιμονιώδη «πνευματικότητα», μιὰ διεστραμμένη πνευματικὴ κατάσταση ποὺ ἦταν χωρὶς λύτρωση.
Ἑρμηνεύοντας σχετικὰ ὁ Μ. Βασίλειος λέει γιὰ τὸν Φαρισαῖο καὶ τὴν προσευχὴ του πρὸς τὸν Θεό: «Ἐγώ, Θεέ μου, γιὰ Σένα εἶμαι ὁ μόνος θησαυρὸς τῆς ἀρετῆς. Θὰ ἦταν ἔρημη ἀπὸ δικαιοσύνη ἡ γῆ, ἂν δὲν πατοῦσα ἐγὼ πάνω της».
Εἶναι ἀνόητος ὁ ἀθεόφοβος. Δὲν πῆγε στὸν Ναὸ γιὰ προσευχὴ ἀλλὰ μόνο γιὰ ἐπίδειξη. Στάθηκε στὴν πιὸ κεντρικὴ θέση τοῦ Ναοῦ καὶ ἄρχισε νὰ αὐτολιβανίζεται. Νὰ αὐτοεπαινεῖται. Ξεχνᾶ ὅμως πὼς ὅ,τι καλὸ ἔχουμε καὶ ὅ,τι καλὸ κάνουμε, ἀποτελοῦν «καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»(Γαλ. 5, 23).
Ἐπίκαιρος ὅσο ποτὲ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας: «Χάριτι Θεοῦ εἰμὶ ὃ εἰμί» (Α΄ Κορ. 15, 10) καὶ πάλι: «Τὰ πάντα δύναμαι διὰ τοῦ ἐνδυναμοῦντος με Χριστοῦ» (Φιλιπ. 4, 13).
Ἀλλὰ καὶ ὁ προφήτης Δαυῒδ ἀποδίδει στὸ Θεὸ τὴν δύναμη καὶ τὴν χάρη μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος κάμνει τὸ καλὸ καὶ κατορθώνει νὰ οἰκοδομήση τὴν ἀρετή. «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον εἰς μάτην ἐκοποίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες...Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσσων» (Ψαλμ. 126).

Πόσο διαφορετικὸς ὅμως ἦταν ὁ δεύτερος.
Ταπεινὴ ψυχή.
Στάθηκε σὲ μία γωνιὰ καὶ ἐκεῖ ὅλο συντριβὴ καὶ μετάνοια γιὰ τὶς ἀπροσεξίες τῆς ζωῆς του παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ καὶ ἔλεγε: «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» δείχνοντας ἔτσι τὴν πνευματική του διαύγεια καὶ ὑγεία γι᾿ αὐτὸ «κατέβη δεδικαιωμένος».
Ὅσο κανεὶς ἐπιδιώκει τὴν αὐτοδικαίωση, τόσο καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν λύτρωση.
Ὅσο κανεὶς θεωρεῖ, εἰλικρινὰ ὅμως, τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο τοῦ θείου ἐλέους, τόσο γίνεται δέκτης τῆς θείας δωρεᾶς.
Ἡ αὐτομεμψία εἶναι «ἀφανὴς προκοπή». Αὐτὴ «ἡ ἀφανὴς προκοπή» ἐκφράζεται μὲ τὴν ταπείνωση τοῦ Τελώνη: ὁ ὁποῖος «μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελε, οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπάραι ἀλλ᾿ ἔτυπτεν τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων• ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».
Ἀδελφοί, «ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ Ἱερὸν προσεύξασθαι».
Δύο τύποι ἀνθρώπων. Προσωποποιήσεις τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς κακίας, τῆς εἰλικρίνειας καὶ τῆς ὑποκρισίας, τῆς αὐτογνωσίας καὶ τῆς ἀγνωσίας, τῆς μετανοίας καὶ τῆς πώρωσης, τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἀσεβείας.
Ὁ ἕνας ταπεινώθηκε, γιατί ὕψωσε τὸν ἑαυτό του. Ὁ ἄλλος ὑψώθηκε, γιατί τὸν ταπείνωσε.
Ὁ Φαρισαῖος δικαίωσε τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν καταδίκασε ὁ Θεός. Ὁ Τελώνης καταδίκασε τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν δικαίωσε ὁ Θεός.
Ὁ πρῶτος εἶπε λόγια πολλά, μὰ δὲν τὰ ἄκουσε ὁ Θεός.
Ὁ δεύτερος εἶπε ἐλάχιστες λέξεις, ὁ Θεὸς ὅμως τὶς ἄκουσε καὶ τὶς δέχτηκε.
Ἂν ἡ ταπείνωση εἶναι βασίλισσα τῶν ἀρετῶν, ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι βδέλυγμα καὶ κατάρα. Βέβαια σήμερα, ἐποχὴ ἑωσφορικῆς ὑπερηφανείας, ἐποχὴ ὅπου ὁ «ὑπεράνθρωπος εἶναι πρότυπο γιὰ κάποιους, σὲ ἐποχὴ ποὺ ὅλοι θεωροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας σὰν ἐκπροσώπους τῆς σοφίας, τοῦ ἀλαθήτου, τῆς παντογνωσίας καὶ μόνο ἡ λέξις «ταπεινοφροσύνη» ἀκούεται σὰν κάτι παράξενο καὶ ἄγνωστο, ἀφοῦ ταπεινοφροσύνη σημαίνει συνεσταλμένο ἦθος, ἐπίγνωση τοῦ τί εἴμεθα. Σημαίνει ταπεινὸ φρόνημα, αὐτογνωσία τῆς ἁμαρτωλότητός μας· εἶναι ἀφανὴς προκοπή».

Ἀγαπητοὶ ἀκροατὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἂς ταπεινωθοῦμε, ἂς διώξουμε τὴν διαβολικὴ ὑπερηφάνεια, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀγγελικὴ ταπείνωση. Εἶναι μία ἠθικὴ ἀξία ποὺ σήμερα παραθεωρεῖται ἢ ἀγνοεῖται.
Ἡ ταπείνωση θεωρεῖται δεῖγμα ἀδυναμίας, κάτι ἀνάρμοστο γιὰ ἕναν ἀληθινὸ ἄνθρωπο.
Ὅμως, ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου καὶ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἀρχίζει μὲ μία ἀναζήτηση, μιὰ προσευχὴ γιὰ ταπείνωση, γιατί ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας ποὺ εἶναι θεμελιωμένη στὴν ταπείνωση.
«Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν» λέει τὸ Κοντάκιο τῆς ἡμέρας «καὶ Τελώνου μάθωμεν τὸ ταπεινὸν ἐν στεναγμοῖς».
Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ τοῦ ποῦμε «καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί» «πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην» χάρισέ μας.
«Φύγωμεν Φαρισαίου κακίστην ὑψηγορίαν, μάθωμεν δὲ Τελώνου ταπείνωσιν ἀρίστην». Ἂς μισήσουμε τοῦ Φαρισαίου τὴν ὑπερήφανη φωνὴ καὶ ἂς ἀγαπήσουμε τὴν τοῦ Τελώνου «εὐκατάνυκτον εὐχήν»·

«ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ἀμήν.

Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος Χατζηνικολάου

[theodora]

Κυριακή του Ασώτου
Λουκ. ιε’ 11-32
Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009


11 Εἶπε δέ· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. 12 καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. 13 καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. 14 δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. 15 καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. 16 καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. 17 εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! 18 ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου. 19 οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. 20 καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. 21 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. 22 εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, 23 καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, 24 ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. 25 Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, 26 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. 27 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. 28 ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. 29 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· 30 ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. 31 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· 32 εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.


ΟΜΙΛΙΑ πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς

Ιδού εὐαγγέλιο πού ἀφορᾶ στό νοῦ καί τό σῶμα τοῦ καθενός μας. Εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς εὐσπλαχνίας. Εἶναι ἡ θαυμαστή παραβολή τοῦ Σωτῆρος, στήν ὁποία ἀπεικονίζεται ὁλόκληρη ἡ ζωή μας. Ἡ δική μου, ἡ δική σου, τοῦ καθενός ἀνθρωπίνου ὄντος ἐπάνω στήν γῆ. Ὅλους τούς ἀφορᾶ τό σημερινό ἅγιο Εὐαγγέλιο. Ὅλους.
Ὁ ἄνθρωπος! Αὐτός ὁ θεϊκός πλοῦτος ἐπάνω στήν γῆ! Κύτταξε τό σῶμα του, τό μάτι, τό αὐτί, τήν γλώσσα. Τί θαυμαστός πλοῦτος. Τό μάτι! Ὑπάρχει τίποτε πιό τέλειο πού νά ἠμπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά ἐπινοήσῃ σ’ αὐτόν τόν κόσμο; Κι ὅμως, τό μάτι αὐτό τό ἐδημιούργησε ὁ Κύριος, ὅπως καί τήν ψυχή καί τό σῶμα. Ἡ ψυχή μάλιστα εἶναι ὁλόκληρη ἐξ οὐρανοῦ. Ὁποῖος πλοῦτος! Τό σῶμα! Θαυμαστός θεῖος πλοῦτος πού σοῦ δόθηκε γιά τήν αἰωνιότητα καί ὄχι μόνο γιά τήν πρόσκαιρη αὐτή γήινη ζωή. Καί ψυχή δοσμένη γιά τήν αἰωνιότητα.
Ἀκούσατε τί εὐαγγελίζεται ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα. «Τό δέ σῶμα τῷ Κυρίῳ» (Α΄ Κορ. 6, 13). Ὁ Κύριος ἔπλασε τό ἀνθρώπινο σῶμα γιά τήν αἰώνια ζωή, γιά τήν ἀθανασία, γιά τήν καθαρότητα. Τό ἔπλασε γιά τήν αἰώνια ἀλήθεια, γιά τήν αἰώνια δικαιοσύνη καί γιά τήν αἰώνια ἀγάπη: ὅπως τό σῶμα, ἔτσι καί τήν ψυχή. Ὅλα αὐτά εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀνεκδιήγητα καί μεγάλα καί πλούσια, καί –τό πιό σπουδαῖο– ἀθάνατα καί αἰώνια δῶρα τοῦ Θεοῦ.
Ἐμεῖς ὅμως οἱ ἄνθρωποι τί κάνομε μ’ ὅλα αὐτά τά δῶρα; Τί οἰκοδομοῦμε μέ αὐτά; Παραδίδουμε τό σῶμα στίς ἡδονές καί στά πάθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καί τήν ψυχή στούς ἀκαθάρτους λογισμούς, τίς ἀκάθαρτες ἐπιθυμίες, τίς ἀκάθαρτες ἡδονές. Διά τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Θεό, φεύγουν ἀπό τό Θεό, φεύγουν «εἰς χώραν μακράν». Τίνος εἶναι αὐτή ἡ «μακρυνή χώρα;»
Ἀκούσατε ποῦ ὁ ἄσωτος υἱός βόσκει χοίρους. Στήν χώρα τοῦ διαβόλου. Στήν χώρα, ὅπου ὁ διάβολος ἔχει ἐξουσία πάνω στόν ἄνθρωπο διά τῶν παθῶν, διά τῶν ἁμαρτιῶν, καί τόν κρατάει σέ φρικτή τρέλλα, στόν παραλογισμό καί τήν παραφροσύνη.
Λοιπόν, ἡ ἁμαρτία; Κάθε ἁμαρτία εἶναι τρέλλα. Καί ὁ ἄνθρωπος θά εἶναι πάντα μέσα σ’ αὐτή τήν τρέλλα, μέχρις ὅτου συναντηθῆ μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Καί θά συναντηθῇ μέ τήν μετάνοια.
Ἀκούσατε πῶς ὁ ἄσωτος υἱός, αἰσθανόμενος τί σημαίνει ζωή μέσα στήν ἁμαρτία, ζωή μέσα στίς ἡδονές καί τά πάθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου, λέγει: «Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι» σέ ξένη καί μακρυνή χώρα. «Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου». Σηκώθηκε καί πῆγε πρός τόν πατέρα. Καί ὁ οὐράνιος Πατήρ, ὁ Θεός καί Ἐλεήμων Κύριος, «ἔτι αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν καὶ ἐσπλαγχνίσθη καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν», ἐνῶ συγχρόνως ὁ υἱός μέ λυγμούς ἔλεγε: «πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου, οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου». Ἁμάρτησα στόν οὐρανό καί σ’ ὅλα τά ἀστέρια. Ὅλα τά ἐμόλυνα μέ τό πύον τῶν παθῶν μου, καί μέ τό σκοτάδι τῶν παθῶν μου τά ἠμαύρωσα ὅλα. «Ἥμαρτον ἐνώπιόν σου»! Φεύγοντας ἀπό σένα, σέ ποιόν προσκολλήθηκα; Δίπλα σέ ποιόν ἤμουν; Τίνος χοίρους ἐγώ ἔβοσκα; Τοῦ διαβόλου! Ἐγώ διαβολοποίησα τήν ψυχή μου, τήν ὁποία ἐσύ μοῦ ἔδωσες νά γίνῃ ἁγία καί ἀθάνατη. Ἐγώ ἐβρώμισα τό σῶμα, ἐθανάτωσα τό σῶμα, ἐξαθλίωσα τό σῶμα!
Ὅταν ὁ ἄσωτος υἱός «ἦλθεν εἰς ἑαυτόν» –ἀφοῦ ἦταν ἐκτός ἐαυτοῦ, στήν τρέλλα, στίς ἡδονές καί στά πάθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου– διά τῆς μετανοίας ἔτρεξε πρός τόν πατέρα. Καί ὁ πατέρας τόν ἀγκαλιάζει καί τόν φιλεῖ. Δέν εἶχε τελειώσει ἀκόμη ὁ υἱός τήν ἐξομολόγησί του, δέν εἶχε ἐκφράσει ἀκόμη τήν ἐπιθυμία του νά τόν δεχθῇ ὁ πατέρας του σάν δοῦλο, καί ὁ πατέρας λέγει στούς ὑπηρέτες του: «Φέρετε τήν στολή τήν πρώτη καί ἐνδύσατέ τον καί δῶστε δακτυλίδι στό χέρι του καί ὑποδήματα στά πόδια του καί ἀφοῦ φέρετε τόν μόσχο τόν σιτευτό, σφάξτε τον γιά νά φάγωμεν καί εὐφρανθῶμεν».
Γιά πιό λόγο εὐφραίνεται ὁ οὐρανός; Γιά ποιό λόγο ὁ Θεός εὐφραίνεται στόν οὐρανό; Γιά ποιό λόγο εὐφραίνονται οἱ ἄγγελοι; Σέ ποιόν ὁ Κύριος λέγει νά εὐφρανθῶμεν; Στούς ἀγγέλους!
Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος χάθηκε μέσα στίς ἁμαρτίες, θυμήθηκε ὅτι ἦταν ἀδελφός τῶν ἀγγέλων καί ἔσπευσε πρός τόν οὐρανό. «Ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου». Ἁμάρτησα στούς ἀγγέλους, στούς ἀρχαγγέλους. Ἐγώ ἐδιαβολοποίησα τόν ἑαυτό μου. Ἔρριξα τόν ἑαυτό μου στήν ἀγέλη τῶν χοίρων, στήν ἀγέλη τῶν παθῶν. Καί νά, τώρα εἶμαι ὅλος ξεσχισμένος, ὅλος κουρελιασμένος. Καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα κουρελιασμένα. Ὅλα ἐξαθλιωμένα.
Λοιπόν, τί εἶναι μετάνοια; Ὁ Κύριος τρέχει νά συναντήσῃ τόν μετανοήσαντα υἱό. Τόν ἀγκαλιάζει καί τόν ἀσπάζεται καί ὅλος ὁ οὐρανός συγκινεῖται. Ὅλοι οἱ ἄγγελοι εὐφραίνονται. «Καί ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι» ἀναφέρεται στήν θαυμαστή περικοπή τοῦ Σωτῆρος. Γιά ποιό λόγο χαίρεσθε ἐσεῖς ἅγιοι ἄγγελοι, ἅγιοι ἀρχάγγελοι; Ἐσεῖς, οἱ ὁποῖοι παντοτινά πενθῆτε γιά τόν γήινο αὐτό κόσμο βλέποντας τά δικά σας πεσμένα ἀδέλφια, τούς ἀνθρώπους, πῶς πνίγονται μέσα στίς ἁμαρτίες καί τίς ἡδονές καί τά πάθη καί τούς διαφόρους θανάτους αὐτοῦ τοῦ κόσμου, γιατί εὐφραίνεσθε; «Εὐφραινόμαστε γιά τήν ἀνάστασι, τήν ζωοποίησι τοῦ νεκροῦ ἀδελφοῦ μας ἀνθρώπου, ὅτι νεκρός ἦν καί ἀνέζησε». Νεκρός ἦταν ὁ ἄσωτος υἱός, ὅταν ἦταν μακράν τοῦ Θεοῦ, τῆς πηγῆς τῆς Ζωῆς, μακρυά ἀπό τόν οὐρανό. Ἰδού, ἀνάστασις ἐκ νεκρῶν φαίνεται [ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου] στά μάτια ὅλων τῶν οὐρανίων δυνάμεων. Ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις γι’ αὐτό χαίρονται, «ὅτι ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη». Πράγματι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι μέσα στίς ἁμαρτίες καί τά πάθη, χάνει τόν ἑαυτό του, δηλαδή δέν ἔχει αὐτογνωσία, εἶναι ἐκτός ἑαυτοῦ.
«Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών», λέγει ὁ Σωτήρ. Ὁ ἄνθρωπος συνέρχεται, ὅταν σκεφθῇ τίνος εἶναι, δηλ. τοῦ Θεοῦ. Τό σῶμα σου τίνος εἶναι; Τοῦ Θεοῦ. Ἡ ψυχή καί αὐτή τοῦ Θεοῦ. Ὅλα δῶρα, δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ, ποιός εἶμαι σάν ἄνθρωπος; Τοῦ Θεοῦ, ὅλος τοῦ Θεοῦ! Τό σῶμα μου εἶναι δοξασμένο ἀπό τόν Θεό. Γι’ αὐτό τό ἐδημιούργησε ὁ Θεός, λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Καί τό σῶμα γιά τόν Κύριο, καί ἡ ψυχή γιά τόν Κύριο. Δοξάζομε τόν Κύριο καί μέ τό σῶμα καί μέ τήν ψυχή. Τοῦ Θεοῦ εἶναι καί τό ἕνα καί τό ἄλλο. Μή νομίζεις ὅτι εἶναι τίποτε δικό σου, ὄχι. Ὅλα εἶναι αἰωνίως τοῦ Θεοῦ. Καί σύ εἶσαι αἰωνίως τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά τότε μόνο, ὅταν ἐσύ τό συνειδητοποιῇς.
Λοιπόν ἡ ἁμαρτία; Δέν ἐπιτρέπει ὁ διάβολος στόν ἄνθρωπο νά συναισθανθῇ ὅτι εἶναι υἱός τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάβολος ἐξουσιάζει μέ τήν καρδιά καί δέν ἀφήνει στόν ἄνθρωπο νά σκεφθῆ τόν Θεό, νά θυμηθῆ, ὅτι εἶναι υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶναι πλούσιος, ἀνεκδιήγητα πλούσιος. Ὅτι αὐτός εἶναι ἀδελφός τῶν ἁγίων ἀγγέλων. Ὁ διάβολος ὅλα τά σκοτίζει, ὅλα τά ἀπομακρύνει ἀπό τόν ἄνθρωπο, τά διαστρεβλώνει, καί τοῦ δίνει ψεύτικες ἡδονές μέσω τῶν ἁμαρτιῶν. Πράγματι ἔχει δίκαιο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν λέει στόν Ἅγιο Ἐπίσκοπο καί μαθητή του, Ἀπόστολο Τίτο: «ἦμεν γάρ ποτέ καί ἠμεῖς ἀνόητοι» (Τίτ γ΄, 3) Κοιτάξτε τί λέει ὁ Ἀπόστολος. Πότε Ἅγιε Ἀπόστολε; Ὑποδουλωμένοι στίς διάφορες ἐπιθυμίες καί στά διάφορα πάθη, τότε εἴμασταν τρελλοί καί ἀνόητοι.
Δέν θέλει ὁ Κύριος διά τῆς βίας νά σέ ἀναστήση ἐκ τῶν θανάτων σου, νά σέ ἁρπάξη ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἐσύ πρέπει πρῶτος νά τό πῆς στόν ἴδιο: «Κύριε, αὐτή ἡ ἁμαρτία μέ βασανίζει. Δέν τήν θέλω, ἔχει ὅμως ἐξουσία ἐπάνω μου. Ἐλευθέρωσε μέ!»Τότε γίνεται θαῦμα. Πάντα. Ποτέ ὁ Κύριος δέν ἀφήνει χωρίς ἀπάντησι τήν προσευχή, ἔστω καί τοῦ μεγαλυτέρου ἁμαρτωλοῦ. Δέν ὑπάρχει φρικτή ἁμαρτία γιά τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἀγρυπνεῖ ἐπάνω στή δική του συνείδηση, ἐπάνω στή ζωή του. Ξέρει ὁ ἄνθρωπος, ὅτι μετά τήν προσέλευση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, ὅτι δέν ὑπάρχη ἁμαρτία, ἀπό τήν ὁποία ὁ Κύριος δέν μπορεῖ νά μᾶς ἐλευθερώση. Δέν ὑπάρχει ἁμαρτία, τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά νικήση, δέν ὑπάρχει ἁμαρτία, τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά διώξη. Ὁ Κύριος δίνει τήν δύναμη. Μόνο κάνε τήν ἀρχή. Μόνο ἀναβόησε, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός: «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου». Ὅταν ἁμαρτάνης, ἁμαρτάνης ὄχι μόνο στόν Θεό, ἀλλά σ’ ὅλα τά οὐράνια κτίσματα, σ’ ὅλα τά ἐπίγεια κτίσματα. Ἁμαρτάνεις στά πουλιά, ἁμαρτάνης στά λουλούδια, τά δένδρα. Ἁμαρτάνεις σ’ ὅλα τά ζωντανά ὄντα. Ἡ ἁμαρτία εἶναι πραγματικά φοβερή, ἄνευ τῆς μετανοίας. Τόσο φοβερή, ὥστε νά σκοτώνη καί νά ρίχνη σ’ ἑκατό θανάτους. Νά ρίχνη στήν ἀγκαλιά τοῦ διαβόλου καί στήν αἰώνια φρικωδεστάτη κόλαση. Χωρίς ἀμφιβολία. Γι’ αὐτό ὁ Θεός ἦλθε σ’ αὐτόν τόν κόσμο. Νά ἐξολοθρεύση τόν φοβερό δράκοντα, ὁ ὁποῖος λέγεται ἁμαρτία. Ἦλθε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί μᾶς ἔδωσε ὅλα τά μέσα νά ἐξολοθρεύσομε τήν ἁμαρτία, τήν κάθε ἁμαρτία. Ἐδημιούργησε τήν Ἐκκλησία Του ἐπάνω στή γῆ καί τῆς ἔδωσε ὅλες τίς οὐράνιες δυνάμεις, γιά νά νικᾶμε καί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ὅλες τίς ἁμαρτίες, ὅλους τους θανάτους μέσα μας καί γύρω μας.
Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τά θαυμαστά Ἅγια Μυστήρια. Τό ἅγιο Βάπτισμα, τή Θεία Κοινωνία, τά ὁποία ἐξολοθρεύουν τήν ἁμαρτία. Μᾶς ἔδωσε καί τίς θαυμάσιες ἀρετές, πίστη, ἐλπίδα, ἀγάπη, προσευχή, νηστεία, ἀγρυπνία, πραότητα καί ὅλες τίς ὑπόλοιπες εὐαγγελικές ἀρετές. Γι’ αὐτό δέν ὑπάρχει ἀπόγνωση στόν Χριστιανό ἄνθρωπο σ’ αὐτόν τόν κόσμο.
Ἅς ξυπνήση ὁ Ἀγαθός Θεός ὅλους τους ἀθέους, ὅλους τους ἀπίστους. Ἅς κτυπήση τόν καθένα μέ τόν κεραυνό τοῦ Οὐρανίου Ἐλέους. Μέ τόν κεραυνό τοῦ Οὐρανίου Ἐλέους μέσα στή συνείδηση, μέσα στή ψυχή. Ἅς ξυπνήση ὁ καθένας καί πορευθῆ στήν οὐράνια πατρίδα του, στήν οὐράνια τράπεζα ἀνάμεσα στούς ἁγίους ἀδελφούς του, τούς ἀγγέλους. Ἅς ζήση ἐκεῖ μαζί τους διά τῆς αἰωνίας Θείας Ἀληθείας, αἰωνίας Θείας Διακαιοσύνης καί ὅλων τῶν αἰωνίων οὐρανίων χαρῶν.
Κύριε, Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο αὐτό. Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἀγαθή εἴδηση αὐτή. Γιατί δημιούργησες τόν ἄνθρωπο, νά μπορῆ νά νικήση κάθε ἁμαρτία καί κάθε διάβολο. Σέ Σένα δόξα καί εὐχαριστία, πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

[theodora]

Κυριακή ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ
Ματθ. κε’ 31 - 46
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009


31 ῞Οταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθί σει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ,
32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων,
33 καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων.
34 τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.
35 ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με,
36 γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.
37 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν;
38 πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν;
39 πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σέ;
40 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.
41 τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.
42 ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με,
43 ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με.
44 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι;
45 τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε.
46 καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώ νιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.

Κυριακή ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ Κ Ρ Ι Σ Ε Ω Σ (Ματθ. κε΄31-46) Αρχιμανδρίτου π. Αντωνίου Στυλιανάκη
http://users.otenet.gr/~styliant/orthod ... pokreo.htm

" Είδαμε την προηγούμενη Κυριακή μέσα από την παραβολή του ασώτου, το μέγεθος της φιλανθρωπίας, της αγάπης & του ελέους του Θεού. Σήμερα βλέπουμε πάλι την αγαθότητα αλλά και τη δικαιοσύνη Του, όταν πρόκειται να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις που μας έδωσε για την δεύτερη, ένδοξη έλευσή Του στον κόσμο. Υπάρχουν αρκετές παραβολές στα ευαγγέλια που μας δίνουν μια εικόνα για το τι περιμένει ο Θεός από τον άνθρωπο, όπως των δέκα παρθένων όπου τονίζεται η ανάγκη να είμαστε πάντα σε ετοιμότητα και των ταλάντων όπου ουσιαστικά φαίνεται ότι ο Κύριος δεν θα ζητήσει από κανέναν υπερβολικά πράγματα, αλλά ανάλογα με τα χαρίσματα εκείνα που του έδωσε και τη φιλοτιμία.

Η σημερινή περικοπή δεν είναι παραβολή. Είναι μια εικόνα προφητική, είναι μια αποκάλυψη για τον τρόπο που θα αποδοθεί δικαιοσύνη όταν θα έλθει ο Κύριος.

Μήπως όμως είναι θλιβερά όλα αυτά; Μήπως απομακρύνουν τους νέους από την εκκλησία; «Μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήση εις τον αιώνα» μας διδάσκει η Σοφία Σειράχ (ζ΄ 36) Όχι μόνον δεν είναι θλιβερά αλλά είναι και σωτήρεια!

Και ο αββάς Ησαίας λέει: "Τρία πράγματα αποκτά με δυσκολία ο άνθρωπος, και είναι αυτά που συντηρούν όλες τις αρετές: το πένθος & τα δάκρυα για τις αμαρτίες του και η μνήμη του θανάτου του. Γιατί όποιος καθημερινά συλλογίζεται το θάνατο και λέει στον εαυτό του, μια μέρα ακόμη μου μένει στον κόσμο αυτό, αυτός ποτέ δεν θα αμαρτήσεις ενώπιον του Θεού. Όποιος αντίθετα ελπίζει πως θα ζήσει πολλά χρόνια, αυτός θα πέσει σε πολλές αμαρτίες". (Μικρός Ευεργετινός σ.36)

Και για να μην σκεφτόμαστε μόνον αρνητικά... είπε ο Αββάς Υπερέχιος: Να έχεις παντοτινά το νου σου στη βασιλεία των ουρανών, και τότε, εύκολα θα την κληρονομήσεις".

Οταν έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού...

Με ρωτούσε ενας νέος: "αληθεύουν οι φήμες που λένε ότι η Δευτέρα παρουσία θα γίνει το 2000;" Του απαντάω: δεν το γνωρίζω αλλά και κανείς δεν το γνωρίζει... δεν με ενδιαφέρει όμως κι όλας και ξέρεις γιατί; Επειδή δεν ξέρω αν εγω θα ζω μεχρι τότε! Γιατί αυτό έχει σημασία για τον κάθε άνθρωπο, να είναι έτοιμος κάθε στιγμή να φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο και να έχει έτοιμο το διαβατήριό του! Τη «μετάνοια» ! ("ουχ υμών εστί γνώναι χρόνους και καιρούς ους έθετο ο Πατήρ εν τη ιδία εξουσία" είχε πεί ο Κύριος στους μαθητές του όταν ρώτησαν κάποτε.)

συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς...

Τότε οι νεκροί θα αναστηθούν και μαζί και εμείς. Αν ακόμη ζούμε εκείνη τη μέρα, "αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα" όπως απεκάλυψε και ο Απόστολος Παύλος. (Α΄ προς Θεσσαλονικείς, δ΄14)


Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτισατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επισκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθατε πρός με...

Ω πόσο απλά είναι ευτυχώς τα πράγματα για τη σωτηρία μας! Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πλούσιος, δεν χρειάζεται να έχει πτυχία, δεν χρειάζεται να έχει κοινωνική θέση! Το μόνο που χρειάζεται να έχει είναι αγάπη στην καρδιά του. Να αφήσει δηλαδή την αγάπη του Θεού να ενεργοποιηθεί μέσα του -που υπάρχει έμφυτη- και να μην επιτρέψει στη δαιμονική σκληροκαρδία να τον καταλάβει.

Είναι πρωτάκουστα αυτά που θα μας πει ο Κύριος; Ασφαλώς όχι, γιατί αυτός ήταν που μας είπε ότι "αυτό το χαρακτηριστικό θα σας ξεχωρίζει από τους άλλους, το ότι θα έχετε αγάπη μεταξύ σας". Και αυτή την εντολή άφησε φεύγοντας: "αγαπάτε αλλήλους" Αυτή είναι η πρώτη και μεγαλύτερη εντολή και δεν απευθύνεται μόνο στους αδελφούς αλλά και στους εχθρούς και σε εκείνους που μας καταρώνται!

Απ αυτήν προέρχεται και η αρετή της ελεημοσύνης γι αυτό και είπε άλλοτε "μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται"

Λέει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αδελφοί μου, ότι το να κάνει κανείς ελεημοσύνη αξίζει περισσότερο από το να ανασταίνει νεκρούς. Πράγματι η ελεημοσύνη γίνεται στον ίδιο το Χριστό (μας χρωστάει τότε!) ενώ με το να αναστήσει κανείς νεκρούς, χρωστάει εκείνος στο Χριστό!

Κύριε πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν;...

Αμήν λέγω υμίν, εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε.

Δεν υποκρίνονται οι δίκαιοι όταν τον ρωτούνε. Απλώς όταν εκδήλωναν την αγάπη τους το έκαναν τόσο πηγαία, επειδή το αισθανόταν και όχι επειδή τους το επέβαλε κανείς ή επειδή ήθελαν να δείξουν κάτι (φαρισαϊσμός). Ετσι δεν θυμούνται κάν το καλό που έκαναν γιατί το θεωρούσαν καθήκον τους, που δεν άξιζε κάποια ιδιαίτερη ανταμοιβή. Ετσι σκέφτονται αυτοί που αγαπούν πραγματικά το Θεό.

Πόσο παρηγορητικά λόγια αδελφοί μου! "Εμοί εποιήσατε!" Όλοι οι πονεμένοι, οι άρρωστοι και οι κατατρεγμένοι, είναι αδελφοί του Χριστού!

Το έχουμε καταλάβει αυτό όταν πάσχουμε και λυπούμεθα; Η επιζητούμε να βολευτούμε εμείς οι χριστιανοί σε όλα, παντού και παντα σε αυτή τη ζωή; Τότε ας μη περιμένουμε τίποτε στην αιώνια ζωή από τον Κύριο...

Επειτα πως φερόμαστε εμείς στους αδελφούς του Χριστού; Τους αναγνωρίζουμε; « Αν ο Χριστός χτυπήσει την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίστε;» Ρωτάει σε ένα υπεροχο βιβλίο του ο «άγγελος της αγάπης», ο Ρ.Φολερώ.

Αν είναι κάποιος που θα μας απλώσει το χέρι, ίσως να το δούμε, αν όμως είναι ο συμφοιτητής μας που πέθανε η μητέρα του, θα σκεφτούμε μια καλή κουβέντα για να τον παρηγορήσουμε, ή θα προφασιστούμε διάβασμα στη βιβλιοθήκη; Αν είναι ο συγγενής που χρεωκόπησε η επιχείρηση του, θα σκεφτούμε να τον βοηθήσουμε ή θα ρωτάμε σε ποιό κόμμα ανήκει... Αν είναι το παιδί της γειτόνισας που η μητέρα του δουλεύει όλη μέρα, θα σκεφτούμε να το φωνάξουμε για φαγητό, ώσπου να έρθουν οι δικοί του;

Αν είναι η πεθερά μας στα τελευταία της, θα την πάρουμε σπίτι ή θα την εγκαταλείψουμε σε κάποιο ίδρυμα;

Αν είναι... Αν είναι... Και όμως, είναι ο Χριστός που χτυπάει την πόρτα μας!

Πορεύεσθε απ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν...

Ποιοί είναι οι "κατηραμένοι"; Ο Θεός είναι Αγάπη και δεν καταριέται κανέναν... Είναι εκείνοι που έδιωξαν από μόνοι τους την ευλογία του Θεού και δεν αποδέχτηκαν τη θεία χάρη.

Σκληρά τα λόγια αυτά αδελφοί μου και μακάρι να μην τα ακούσουμε κανείς εκείνη τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως, που είναι πολύ κοντά! Ομως είναι αληθινά γιατί βγήκαν από το θεϊκό στόμα του Κυρίου που είναι η Αλήθεια και η Ζωή και δεν μπορεί να λέει ψέματα !

Συζητούσα παλαιότερα με δύο επιστήμονες για το θέμα της αιώνιας ζωής κοντά στο Θεό και τους έλεγα για τις καταπληκτκές πνευματικες εμπειρίες που έζησαν προκαταβολικα οι άγιοι. Ομως ο ένας κλωτσούσε και μου έλεγε: καλά μας τα λές πάτερ, αλλά κανένας δεν ήρθε από κεί για να μας πει αν είναι έτσι τα πράγματα! Λέω, φαίνεται ότι δεν έχεις ανοίξει το ευαγγέλιο για να δεις ότι τα λέει ο ίδιος ο Χριστός... Αλλαξε θέμα εκείνος, γιατί αν θα τα δεχόταν θάπρεπε να αλλάξει και γραμμή πλεύσεως 180 μοίρες !

Επειτα αδελφοί μου, πώς είναι δυνατόν να μη τα πιστέψουμε; Τη στιγμή που και οι άγγελοι εξέπεσαν... Και μάλιστα δεν έχουν περιθώριο μετανοίας πλέον σαν δαίμονες, αλλά τυραννούνται στην κόλαση αιωνίως. Πως λοιπόν εμείς θα γλυτώσουμε τη δίκαια τιμωρία όταν μας έχει προειδοποιήσει γι αυτό ο Κύριος και όταν έχει κατέβει ο ίδιος να σφραγίσει με το αίμα Του αυτή τη Διαθήκη που μας άφησε;

Γι αυτό δεν υπάρχει μεγαλύτερη και δαιμονικότερη πλάνη από τους χιλιαστές που λένε ότι οι άδικοι δεν θα τιμωρηθούν και οι δίκαιοι θα ζήσουν μόνο χίλια χρόνια με το Χριστό!

Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.

Το λέει καθαρά ο Κύριος: οι άδικοι θα κολαστούν αιώνια και οι δίκαιοι θα βρίσκονται αιώνια μαζί με τον Κύριο. Πως είναι δυνατόν άλλη ψυχή να έχουν οι μέν και άλλοι οι δέ; Ολοι πλαστήκαμε κατ εικόνα και καθ ομοίωσιν του Θεού που είναι αιώνιος.

Αδελφοί μου, αν δεν μας συγκινεί η άπειρη αγάπη του Θεού, που μας περιμένει πάντοτε με ανοιχτή αγκαλιά όπως τον άσωτο, μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας την εκκλησία Του, ας έχουμε στο νού μας πάντα την ώρα της Κρίσεως, ώστε να είναι μαλακωμένη η καρδιά μας και να εκδηλώνει συνέχεια εργα αγάπης που θα μας πιστώνονται στον ουρανό.

Έχε τη σκέψη σου στον Αδη και μην απελπίζεσαι... μας συμβουλεύει ο γέρων Σιλουανό ς ο Αθωνίτης. Δεν είναι αδυναμία να σκεφτόμαστε τη μέρα εκείνη, το λένε οι άγιοι Πατέρες, αλλά είναι δύναμη και απάντηση κατά των πονηρών δαιμόνων που μας σπρώχνουν στην αμαρτία και μας ψιθυρίζουν ότι έχουμε καιρό...να μετανοήσουμε.

Σήμερα είναι ο κατάλληλος καιρός, να αφεθούμε ολοκληρωτικά στα χέρια του Θεού και να είμαστε βέβαιοι ότι θα ακούσουμε εκείνη τη φοβερή Μέρα: "ελάτε ευλογημένα παιδιά του Θεού, για να κληρονομήσετε τη βασιλεία του Πατέρα σας".

Α μ ή ν "

[theodora]

Κυριακή της Τυροφάγου
Ματθ. στ’ 14-21
Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

14 Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος·
15 ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.
16 Ὃταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν.
17 σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι,
18 ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.
19 Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι·
20 θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν·
21 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.




Φτάσαμε στις τελευταίες μέρες πριν από την Μεγάλη Σαρακοστή.
Ήδη κατά την εβδομάδα της Απόκρεω, δύο μέρες - η Τετάρτη και η Παρασκευή - ανήκουν στη Σαρακοστή.
Η Θεία Λειτουργία δεν τελείται και η όλη τυπική διάταξη στις ακολουθίες έχει πάρει τα λειτουργικά χαρακτηριστικά της Μεγάλης Σαρακοστής.

Το Σάββατο της Τυροφάγου η Εκκλησία μας <<ποιεί μνεία πάντων των εν ασκήσει λαμψάντων αγίων ανδρών τε και γυναικών>>.

Οι άγιοι είναι τα πρότυπα που θ' ακολουθήσουμε, οι οδηγοί στη δύσκολη τέχνη της νηστείας και της μετάνοιας. Στον αγώνα που πρόκειται ν' αρχίσουμε δεν είμαστε μόνοι, έχουμε βοηθούς και παραδείγματα.
Την Κυριακή, τελευταία μέρα πρίν τη Σαρακοστή, που συνήθως την ονομάζουμε Κυριακή της συγγνώμης και <<της από του Παραδείσου της τρυφής εξορίας του Πρωτόπλαστου Αδάμ>>.
Ξέρουμε ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε για να ζει στον Παράδεισο, για την γνώση του Θεού και την κοινωνία μαζί Του. Η αμαρτία του όμως τον απομάκρυνε από την ευλογημένη ζωή και έτσι η ύπαρξή του στη γη είναι μια εξορία. Η Μ. Σαρακοστή είναι η απελευθέρωσή μας από τη σκλαβιά της αμαρτίας.

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής (Ματθ. 6, 14-21) θέτει τους όρους για μια τέτοια απελευθέρωση.

Πρώτος όρος είναι η νηστεία, η προσπάθεια να ελευθερωθούμε από τη δικτατορία της σάρκας και της ύλης πάνω στο πνεύμα.
Δεν πρέπει όμως η νηστεία μας να είναι υποκριτική, δηλαδή <<προς το θεαθήναι>>, να μη φαινόμαστε <<στους ανθρώπους νηστεύοντες, αλλά στον Πατέρα μας εν τω κρυπτώ>> όπως αναφέρεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα.

Δεύτερος όρος είναι η συγγνώμη: <<Εάν αφήτε στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, θα αφήσει και τα δικά σας ο ουράνιος Πατέρας>>. Η συγχωρητικότητα είναι η επιστροφή στην ενότητα, στη σύμπνοια, στην αγάπη. Έτσι στον Εσπερινό αυτής της Κυριακής, στο τέλος της ακολουθίας, όλοι οι πιστοί πλησιάζουν τον ιερέα και ο ένας τον άλλο, ζητώντας την αμοιβαία συγχώρεση.

Ουσιαστικά από τον Εσπερινό αυτό αρχίζει η Μεγάλη Σαρακοστή.

Αρχίζει η ακολουθία με τον ιερέα ντυμένο στα λαμπερά άμφια και τα τροπάρια αναγγέλουν τον ερχομό της Μ. Σαρακοστής και πέρα απ' αυτή, τον ερχομό του Πάσχα. Κατόπιν γίνεται η είσοδος του Ευαγγελίου με τον εσπερινό ύμνο <<Φως ιλαρόν αγίας δόξης>> και ο ιερέας προχωρεί στην Ωραία Πύλη για να αναφωνήσει το Προκείμενο που πάντα αναγγέλει το τέλος της μιας μέρας και την αρχή της άλλης. Η θαυμάσια μελωδία: <<Μη αποστρέψεις το πρόσωπό σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου, πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσε αυτήν>> λέγεται πέντε φορές, τα φώτα σβήνουν και τα χρωματιστά άμφια αλλάζουν.

Από αυτό το σημείο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή.

Στη συνέχεια διαβάζεται η προσευχή του Αγίου Εφραίμ που συνοδεύεται από μετάνοιες.
Καθώς οι πιστοί πλησιάζουν τον ιερέα, ο χορός ψάλλει πασχαλινούς ύμνους. Από τώρα βλέπουμε να λάμπει στο τέλος το φως της Ανάστασης, το φως της Βασιλείας του Θεού.

«Μεγάλη Σαρακοστή, Πορεία προς το Πάσχα», Schmemann Alex., Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ

==================================================================================================================================



Ομιλία Αυγουστίνου Καντιώτου για την Κυριακή της Τυροφάγου

Τα πνευματικά όπλα του Χριστιανού

ΑΥΡΙΟ, αγαπητοί μου, αρχίζει ή αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πού διαρκεί σαράντα μέρες.

Πρώτη μέρα είναι ή Καθαρά Δευτέρα, τελευταία το Σάββατο του Λαζάρου.

Ή Εκκλησία μας καλεί ν' αγωνισθούμε. Έχουμε εχθρούς. ΟΙ δε μεγαλύτεροι εχθροί μας είναι τρεις:
Πρώτος ή σάρκα με τις κακές επιθυμίες της, δεύτερος ό κόσμος με τα φόβητρα και τα θέλγητρα του, και τρίτος ό σατανάς, πού όπως λέει ό απόστολος Πέτρος «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α' Πέτρ. 5,8)

Καλούμεθα λοιπόν σ' ένα πνευματικό πόλεμο. Κι όπως οι στρατιώτες έχουν όπλα, έτσι κ' εμείς, στρατιώτες του Χριστού, πρέπει να είμαστε οπλισμένοι με όπλα πού ό απόστολος Παύλος ονομάζει σήμερα «όπλα του φωτός» ('Ρωμ. 13,12). Τα δε όπλα πού μας συνιστά ή αγία μας Εκκλησία την περίοδο αυτή είναι τέσσερα.:

1) Πρώτο όπλο ή νηστεία. Μερικοί μοντέρνοι λένε, ότι ή νηστεία δεν είναι τίποτα την έκαναν οι παπάδες και δεσποτάδες, για να κρατούν το λαό υποταγμένο. Αυτό είναι ψέμα. Ή νηστεία είναι αρχαίος θεσμός. είναι, όπως λέει ό Μέγας Βασίλειος, «συνηλικιώτης»του ανθρώπου, τόσο παλαιά όσο κι ό άνθρωπος. Όταν ό Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, τους είπε να τρώνε από τους καρπούς όλων των δέντρων του παραδείσου έκτος από ένα. "Ε, αυτό δεν είναι νηστεία; Άλλα δυστυχώς ό Αδάμ και ή Εύα δεν τήρησαν τη ελαφρά αύτη νηστεία και τιμωρήθηκαν «έξεβλήθησαν του παραδείσου», όπως ακούμε στους ύμνους σήμερα.
Νήστεψαν ό Μωυσής, ό Ηλίας, όλοι οι προφήται και πατριάρχαι και δίκαιοι της παλαιάς διαθήκης. Νήστευαν οι Εβραίοι, νήστευαν όλοι οϊ λαοί. Άλλα προ παντός τη νηστεία συνιστά ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Τη συνιστά με τα λόγια του πού ακούσαμε σήμερα (βλ. Ματθ. 6,16-18), και ακόμα περισσότερο με τα έργα και το παράδειγμα του. Μετά τη βάπτιση του ό Χριστός πήγε στην έρημο, έμεινε σαράντα μέρες, πάλεψε με το σατανά και το νίκησε κ' εκεί έκανε νηστεία αυστηρά, τόσες μέρες ούτε έφαγε ούτε ήπιε τίποτα. Η νηστεία λοιπόν στηρίζεται στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Για αυτό ό Χριστιανός πρέπει να νηστεύει.
Άλλα και ή ιατρική συνιστά τη νηστεία, ως φάρμακο. Ένας σοφός ιατρός είπε, ότι οι άνθρωποι «σκάβουμε το λάκκο - τον τάφο μας με τα πιρούνια και τα κουτάλια». Συναντούμε τη νηστεία και στη φύση ακόμη, στα ζώα. Ή χελώνα, το φίδι, ό βάτραχος πέφτουν σε μακρά χειμερία νάρκη στο διάστημα αυτό νηστεύουν βεβαίως. Παγκόσμιος νόμος η νηστεία.
Στα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι απέφευγαν τα κρέατα και τις λιπαρές ουσίες. Στον Πόντο από την Καθαρά Δευτέρα ό χασάπης κρεμούσε το μαχαίρι του, έκλειναν τα κρεοπωλεία, και μόνο το Μέγα Σάββατό το έπιανε πάλι. Τώρα γίναμε το πιο κρεοφάγο έθνος γέμισε ή Ελλάδα ψησταριές. Δέ' φτάνουν τα ντόπια ζώα, εισάγουμε κι άπ' έξω και φεύγει συνάλλαγμα. Τρώμε εμείς τον περίδρομο, την ώρα πού πέρα στην Ασία και στην Αφρική εκατομμύρια παιδάκια πεθαίνουν. "Εύνοια σου όμως, θα το πληρώσουμε αυτό. Θα 'ρθου ν πάλι χρόνια πείνας θα γίνη ό λόγος του άγιου Κοσμά του Αιτωλού' «μια χούφτα αλεύρι- μια χούφτα χρυσάφι».
Όλοι να νηστεύουν. Εξαιρούνται μόνο άρρωστοι, ηλικιωμένοι και γυναίκες πού θηλάζουν παιδιά. Ή Εκκλησία μας είναι φιλάνθρωπος δέ' θέλει να εξόντωση τον άνθρωπο. Αποστολικός κανών λέει, ότι αυτοί απαλλάσσονται όλοι οι άλλοι οφείλουν να νηστεύουν. Ένα όπλο ή νηστεία.

2) Άλλο όπλο ή προσευχή. Πάντοτε να προσευχώμεθα, ιδιαιτέρως όμως τώρα. στην εκκλησία κάθε βράδυ ψάλετε το «Κύριε των δυνάμεων...» στο Μέγα απόδειπνο. Τετάρτη και Παρασκευή τελείται προηγιασμένη. Παρασκευή βράδυ «Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια...» και Χαιρετισμοί.
Προσευχή και έκτος του ναού' πρωί-καί βράδυ, πριν και μετά το φαγητό- στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο αεροπλάνο, παντού. Οι προγονοί μας έλεγαν «Πέφτω κάνω το σταυρό μου και άγγελος είναι στο πλευρό μου».
Προσευχή όμως και στο σπίτι, οικογενειακή, πατέρας -μητέρα-παιδιά. Δείξτε μου μια οικογένεια πού προσεύχεται έτσι, να πέσω να φιλήσω τα πόδια τους. Έχουμε σπίτια ωραία, τηλεοράσεις, φαγητά, ψυχαγωγίες, πορνείες, μοιχείες, καρναβάλια... Θεό δεν έχουμε. Γι' αυτό έρχονται τιμωρίες, σύμφωνα με τα Ιερά βιβλία.
Δεν προσεύχεσαι; άνθρωπος δεν είσαι. Δεν προσεύχεσαι; ούτε ζώο είσαι. Τα πουλιά υμνούν το Θεό. Κι ό σκύλος του πετάς ένα κόκαλο και κουνάει την ουρά του σα' να σου λέει ευχαριστώ. και ό άνθρωπος; Όλα του τα δίνει ό Θεός, κι αυτός τη μπουκιά έχει στο στόμα και το Χριστό βλαστημάει.

3)Το τρίτο όπλο είναι ή ελεημοσύνη. Τα χρήματα σου μην τα 'χεις μόνο για τον εαυτό σου, τη γυναίκα και τα παιδιά σου αυτό είναι φιλαυτία. Να είσαι ελεήμων. Πόσο ελεήμων; Το Ευαγγέλιο έχει τρεις βαθμίδες ελεημοσύνης.

Πρώτη, να τα δώσεις όλα (βλ. Λουκ. 18,22) αυτό έκαναν οι απόστολοι, οι μάρτυρες, οι ασκητές. Δέ' μπορείς να τα δώσεις όλα; "Ε, τότε κάνε κάτι ευκολότερο, δώσε τα μισά" αυτό λέει ό Ιωάννης ό Πρόδρομος (6λ. ε.ά. 3,11).
Ούτε τα μισά μπορείς; Έ, τότε δώσε το εν δέκατον όπως έκαναν οι Ιουδαίοι εκατό μάζεψες; δώσε τα δέκα στο φτωχό. ούτε κι αυτό όμως κάνεις. Άλλα τι; Το σύνθημα του διαβόλου όλα για τον εαυτό μας, τίποτα για τον άλλο!
Σε κάποιο χωριό ό παπάς έκανε έρανο για ένα δυστυχισμένο και μάζεψε μόνο 1.000 δραχμές. Το ίδιο βράδυ ήρθαν στο κέντρο ξένες ντιζέζ και χορεύανε νέοι - γέροι βλέπανε τα γυμνά κρέατα. Κι όταν έφυγαν αυτές, μέτρησαν τα λεφτά πού μάζεψαν ήταν, παρακαλώ, 350.000 δραχμές. Πολύ ωραία! Για το διάβολο 350.000, για το Χριστό; τίποτα σχεδόν...


+++ Είπαμε λοιπόν, νηστεία, προσευχή, ελεημοσύνη. Ό Χριστός όμως ζητάει κάτι ακόμα. Το λέει σήμερα το Ευαγγέλιο. Ποιο είναι; Να συγχώρησης τον εχθρό σου (βλ. Ματθ. 6,14-15). Είναι το τέταρτο όπλο, το δυσκολότερο άπ' όλα.

Ρωτάει ό πνευματικός μια ψυχή —Μήπως έχεις με κανέναν έχθρα; —Έχω, με μια γειτόνισσα. —τι σου έκανε; —Αυτό κι αυτό. —Πόσο καιρό έχεις να της μιλήσεις; —είναι τώρα δέκα χρόνια... Έρχεται άλλη. —Έχεις κανένα εχθρό; —Αύτη ή πεθερά μου μ' έψησε! καλημέρα δεν της λέω... Έρχεται ή πεθερά — Α, αύτη ή νύφη μου!... Έρχεται ό γείτονας —Έχω μίσος στον τάδε. —Ε, τώρα πρέπει να συχωρεθείτε. —Α, αυτό δέ' γίνεται, παππούλη βάλε μου κανόνα ό,τι θές, ν' ανάβω κεριά, να κάνω μετάνοιες, αλλά συχώρησι δέ' δίνω. Μ' έχει κάψει, δέ' θέλω να το βλέπω ούτε να τον ακούω... τι λέει όμως το Ευαγγέλιο! Ρώτησαν κάποιον άπιστο, ποιο είναι το πιο ωραίο άπ' όσα γράφει το Ευαγγέλιο, και απήντησε Αυτό πού λέει ό Χριστός, να συχωράει ό ένας τον άλλο. Συχωράς; είσαι Χριστιανός. Δέ' συχωράς; κρίμα στις νηστείες σου, στους εκκλησιασμούς σου, στις μετάνοιες σου, σ' όλα όσα κάνεις. Το λέει καθαρά το ευαγγέλιο σήμερα Συγχωρείς, θα συγχωρηθείς δέ' συγχωρείς, δέ' θα συγχωρηθείς. Απόψε θα μας καλέσει ή Εκκλησία όλους προτού να μπούμε στη νηστεία, να συχωρέσουν οι νύφες τις πεθερές, οί πεθερές τις νύφες, οί άντρες τους γείτονες τους, οί μικροί τους μεγάλους, οί μεγάλοι τους μικρούς. Έτσι όλοι σαν αδέρφια, σαν μια οικογένεια αγαπημένη, ν' αρχίσουμε το ιερό στάδιο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός λέει 'Αλίμονο σ' εκείνον πού θα πεθάνει προτού να συμφιλιωθεί με τον εχθρό του χίλιοι παπάδες και χίλιοι δεσποτάδες να διαβάσουν ευχές στον τάφο του, δέ' συγχωρείται.
Στα όπλα λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί! Εύκολα πιάνει κανείς τα πολεμικά όπλα, πού είναι όπλα θανάτου, καταστροφής, απώλειας δύσκολα πιάνει τα πνευματικά όπλα, «τα όπλα του φωτός» πού λέει ό απόστολος Παύλος σήμερα.

Μη μείνουμε χωρίς τα όπλα μας τη νηστεία, την προσευχή, την ελεημοσύνη, και τη συγχώρηση. Ας νηστέψουμε, όπως ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην έρημο. Ας προσευχηθούμε, όπως ό Χριστός τη νύχτα στη Γεσθημανή. Ας ελεήσουμε, όπως ό Κύριος σκόρπισε στον κόσμο τ' αγαθά του. Και ας συγχωρήσουμε άπ' την καρδιά μας κάθε εχθρό, όπως Εκείνος, πού πάνω άπ' το σταυρό είπε για τους σταυρωτός του «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34).

Από αύριο στα όπλα! Νηστεία, προσευχή, ελεημοσύνη, συγχώρησις. Αυτά τα τέσσερα να έχουμε, και τότε άγγελοι και αρχάγγελοι θα μας σκεπάζουν και ό Θεός θα 'ναι πάντα μαζί μας εις αιώνας αιώνων ΑΜΗΝ.

ΠΗΓΗ: http://www.pigizois.net/

[theodora]

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ιωάν. α’ 44-52
Κυριακή 9 Μαρτίου 2009

44 Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι.
45 ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου.
46 εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ.
47 καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε.
48 εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι.
49 λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε.
50 ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ.
51 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει.
52 καὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ’ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.


«Όπως είδαν οι Προφήτες, όπως δίδαξαν οι Απόστολοι, όπως παρέλαβε η Εκκλησία, όπως δογμάτισαν οι διδάσκαλοι, όπως έλαμψε η αλήθεια... έτσι φρονούμε, έτσι λαλούμε, έτσι κηρύσσουμε ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός μας.
Τιμάμε δε τους Αγίους του με λόγια, με συγγράμματα, με τη θυσία της θείας Ευχαριστίας στους ναούς, με τα κονιάματα.
Και το μεν Χριστό προσκυνούμε ως Θεό και Δεσπότη, τους δε Αγίους του τιμούμε και απονέμουμε σχετική προσκύνηση».
(Κείμενο της Αγίας Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου για την Ορθοδοξία).



Λέγεται Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί γιορτάζουμε την αναστήλωση των αγίων Εικόνων και τον θρίαμβο της Ορθοδόξου Πίστεως κατά της φοβερής αιρέσεως των Εικονομάχων, των αιρετικών δηλαδή εκείνων που δεν εδέχοντο να τιμούν τις άγιες Εικόνες.

Το <<Ωρολόγιο>> της Εκκλησίας γράφει: Για εκατό και πλέον χρόνια διαταράχθηκε η Εκκλησία με διωγμούς από κακοδόξους εικονομάχους. Πρώτος υπήρξε ο αυτοκράτορας Λέων ο Ίσαυρος και τελευταίος ο Θεόφιλος, άνδρας της αγίας Θεοδώρας, η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της ανέλαβε την εξουσία και στερέωσε πάλι την Ορθοδοξία μαζί με τον Πατριάρχη Μεθόδιο.

Η Βασίλισσα Θεοδώρα διακήρυξε δημόσια ότι ασπαζόμεθα τις Εικόνες, όχι λατρευτικά, ούτε ως Θεούς, αλλά ως εικόνες των αρχετύπων.
Την πρώτη Κυριακή των νηστειών το έτος 843, η Θεοδώρα μαζί με το γιό της αυτοκράτωρα Μιχαήλ, λιτάνευσαν και ανεστήλωσαν τις άγιες εικόνες μαζί με τον κλήρο και το λαό.

Από τότε εορτάζουμε κάθε χρόνο την ανάμνηση αυτού του γεγονότος γιατί καθορίσθηκε οριστικά ότι δεν λατρεύουμε τις Εικόνες, αλλά τιμούμε και δοξάζουμε όλους τους Αγίους που εικονίζουν και λατρεύουμε μόνο τον εν Τριάδι Θεό.
Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα και κανένα άλλο είτε Άγιο είτε Άγγελο.


Kατά την περίοδο της εικονομαχίας πολλές εικόνες και τοιχογραφίες καταστράφηκαν από τους εικονομάχους. Στην παράσταση, κάτω από τη σκηνή της Σταύρωσης, δύο εικονομάχοι ετοιμάζονται να ασβεστώσουν την εικόνα του Xριστού (Ψαλτήρι Cludov, Iστορικό Mουσείο Mόσχας).


H αυτοκράτειρα Θεοδώρα έμεινε γνωστή ως η Bασιλίς η ποιήσασα την Oρθοδοξίαν, καθώς συνέβαλε με την πολιτική της στην Aναστήλωση των εικόνων (Mηνολόγιοτου Bασιλείου B΄, γύρω στο 985)


H αναστήλωση των εικόνων γιορτάζεται από την ορθόδοξη Eκκλησία τηνπρώτη Kυριακή των Nηστειών ως η Kυριακή της Oρθοδοξίας. Bρεττανικό Mουσείο του Λονδίνου (γύρω στα 1400)

[theodora]

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
Μάρκ. β’ 1-12
Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

1 ΚΑΙ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι᾿ ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. 2 καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. 3 καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. 4 καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. 5 ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 6 ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν 7 τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 10 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας ~ λέγει τῷ παραλυτικῷ. 11 σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 12 καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ὁ παραλυτικὸς προσκομίζεται στὸν Χριστὸ κατὰ ἕνα παράδοξο τρόπο.

Ἐπειδὴ ὑπῆρχε πολὺς κόσμος καὶ ἦταν ἀδύνατο νὰ προσεγγίσουν, γι᾿ αὐτὸ ἀνέβηκαν στὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ ποὺ βρισκόταν ὁ Χριστός, ξηλώνουν ἕνα μέρος ἀπ᾿ αὐτὴ καὶ κατεβάζουν τὸ κρεβάτι μὲ τὸν παραλυτικὸ μπροστὰ στὸν Χριστό.

Ὅμως τὰ παράδοξα αὐτῆς τῆς Εὐαγγελικῆς περιοκῆς, δὲν σταματοῦν ἐδῶ. Τὸ ἕνα διαδέχεται τὸ ἄλλο. Ποιό ἄλλο δηλαδή; Τὸ πῶς ἀντιμετωπίζεται τὸ πρόβλημα τοῦ παραλυτικοῦ;

Ὁ Χριστὸς ἀντικρύζοντας τὸν ασθενή, δὲν ἀναφέρεται στὴν σωματική του ἀσθένεια, ὥσαν νὰ μὴν ὑπάρχει. Ἀλλὰ ἀπαευθυνόμενος πρὸς αὐτὸν τοῦ λέγει πὼς οἱ ἁμαρτίες του εἶναι συγχωρεμένες.

Πόσο παράξενα καὶ παράδοξα ἐνεργεῖ ὁ Χριστός! Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κατανοήσει. Ἀφοῦ δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἑρμηνεύσει τὸν τρόπο ἐνεργείας Του. Εἶναι ἄλλος ὁ δρόμος καὶ ὁ τρόπος λειτουργίας τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλος τοῦ ἀνθρώπου.

Καὶ συγκεκριμένα ἐδῶ στὸν παραλυτικό, ὁ Χριστὸς ἐνεργεῖ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο, γιατὶ ἐπιθυμεῖ νὰ καταδείξει τὸ στενὸ δεσμὸ ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀσθένειας. Γνωρίζει δὲ πὼς ἐτοῦτος ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει σὲ κάθε ἄνθρωπο, ἔχει διαπράξει ἁμαρτωλὲς καὶ ἄδικες πράξεις.

Ἐπιθυμώντας νὰ ἀποκαθάρει τὸν ψυχικὸ κόσμο του μὲ τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του, ὑπογραμμίζει τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιδράσεως τῆς ψυχῆς, στὸ σῶμα. Καὶ τὸ ἀντίθετο. Ἐπειδὴ ὅμως τὰ πάντα ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴν ψυχή· καὶ ἐπειδὴ ἐκεῖ ὅλα προγραμματίζονται καὶ σχεδιάζονται, γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἶναι χῶρος καθαρότητας καὶ ἁγιότητας.

Ὕστερα ἔρχεται τὸ σῶμα, ὡς ὑπηρετικὸ ὄργανο τῆς ψυχῆς καὶ ἐκτελεῖ ὅσα ἤδη ἔχουν σχεδιαστεῖ καὶ ἀποφασιστεῖ. Ἡ ψυχὴ λοιπόν, ὡς κυρίαρχο ὄργανο καθοδηγεῖ τὸ σῶμα νὰ πράξει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακό.

Ὁ Χριστὸς ἀναφερόμενος στὶς ἁμαρτίες καὶ ὄχι στὴν ἀσθένεια τοῦ σώματος, αποδεικνύει μὲ παρρησία πὼς ἔχει ἐξουσία Θεϊκή. Καὶ μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ. Γιατὶ τὶς ἀσθένειες τοῦ σώματος ὁ ἄνθρωπος πολλὲς φορὲς μπορεῖ νὰ θεραπεύσει καὶ κάποτε ἀποτελεσματικὰ. Ὅμως τὶς ἀσθένειες τῆς ψυχῆς «εἶν᾿ ἀνήμπορος νὰ τὶς γιατρέψει».

Καὶ ἐπειδὴ ἡ εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὶς πράξεις ποὺ διαπράττει καθημερινὰ εἶναι καθοριστική, ἕνας μονάχα τρόπος ὑπάρχει γιὰ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ βάρος τους. Ἡ συγχώρηση. Μὲ τὴν συγχώρηση, ὅπως καὶ πιὸ πάνω ἀναφέραμε, μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴ δώσει.
.....................................................................................................................................................................................
Ἐκφράζοντας τὸ Θεϊκὸ κύρος καὶ τὴ Θεϊκὴ ἀγάπη, προστάζει τὸν παραλυτικό: «Σοὺ λέγω, σήκω καὶ πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». Ὁ Χριστὸς ὡς ὁ ἰατρὸς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, θεραπεύει καὶ τὰ δύο.

Καὶ ἔτσι ὁ παραλυτικὸς ἐξῆλθε μπροστὰ σὲ ὅλους θεραπευμένος ψυχικὰ καὶ σωματικά. Διπλὴ ἡ θεραπεία του καὶ διπλὸ τὸ δῶρο τοῦ Χριστοῦ σ᾿ αὐτόν.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, δὲν πρέπει ποτὲ νὰ περάσει ἀπὸ τὸ μυαλό μας, πὼς εἴμαστε ἔξω ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς ἁμαρτίας. Δηλαδὴ πὼς δὲν ἔχουμε διαπράξει ἁμαρτίες. Γιατὶ κάτι τέτοιο δὲν εἶναι ἀλήθεια. Ἀντίθετα μάλιστα, ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ζοῦμε μέσα στὸ χῶρο τῆς ἁμαρτίας καὶ διαπράττουμε ποιὸς λίγες καὶ ποιὸς πολλὲς καθημερινά.

Ὁ Χριστὸς ὅμως ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σηκώσει στοὺς ὤμους Του τὰ δικά μας ἀτοπήματα καὶ ἁμαρτήματα. Αὐτὸς ἄλλωστε ἔχυσε τὸ αἷμα Του ἐπάνω στὸ Σταυρό, γιὰ νὰ μποροῦμε ἐμεῖς νὰ γευμόμαστε τὴ δική Του ζωή.

Γιὰ νὰ πάρουμε τελικὰ τὸ διπλὸ δῶρο Του, ὅπως ὁ παραλυτικὸς τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τὴ θεραπεία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν μας. Καὶ νὰ ἐγερθοῦμε, παίρνοντας τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀρρώστιας, γιὰ νὰ τὸ κάνουμε χῶρο χαρᾶς καὶ μακαριότητας, πορευόμενοι νὰ ζήσουμε τὴν ἀγάπη Του στὴ βασιλεία Του.

Πηγή: http://www.imml.gr