Ποιος μπορεί να αρνηθεί την εξόδιο ακολουθία.

[John]

Οι κανόνες της Εκκλησίας για τους αυτόχειρες
του Ιωάννη Δανιήλ




Πολύς ο λόγος τελευταία, για την άρνηση της κήδευσης των αυτόχειρων απο την Εκκλησία. Θα θέλαμε να μιλήσουμε λίγο γι'αυτό το σοβαρό και πολύ σημαντικό θέμα. Να ξεκαθαρίσουμε απο την αρχή πως γνωμη του γράφοντος είναι πως πολύ καλά κάνει η Εκκλησία και δεν κηδεύει όσους αυτοκτονούν. Είναι ένα ΦΡΕΝΟ που έχει γλυτώσει πολλούς απο το να το πράξουν. Θα μιλήσουμε όμως, για το θέμα αναλυτικά.

Θα θέλαμε να πούμε πως ειναι κατανοητός ο πόνος του πατέρα ο οποίος θα νοιώθει σιγουρα πολύ άσχημα. Ο ψυχικός πόνος θα του ξεσχίζει την σάρκα και το μέτρο αυτό , σίγουρα δεν τον κάνει να νοιώσει καλύτερα. Αυτό το παραδεχόμαστε όλοι. Αλλα και η Εκκλησία έχει συγκεκριμένη τάξη που πρέπει να τηρείται. Αλλωστε, ακόμα και αν δεν κηδευτεί Χριστιανικά δεν σημαίνει πως κολάζεται. Αυτό εξαρτάται απο τον Θεό. Η Τάξη της Εκκλησίας δεν είναι "κολαστική" αλλα ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ. Οι πατέρες δεν ήταν άπονοι, αναγνώριζαν τον πόνο των συγγενών, αλλα σκεφτόντουσαν περισσότερο τους υποψήφιους προς αυτοκτονία. Αρα, δεν είναι ο κανόνας αυτός σκληρός και ατεγκτος, αλλα αντίθετα αγαπητικός και απο έλεος. Σημερα , βεβαια, αντικαθιστούμε τον Φωτισμό των Πατέρων απο την δική μας εγωϊστική αποψη. Λες και οι Πατέρες της Εκκλησίας αγαπούσαν τους συνανθρώπους λιγότερο απο εμάς!!

Ο γράφων ξερει πολλούς, που ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτόνησαν ήταν η σκέψη πως πιθανόν να κολαστούν. Είχαν χάσει σχεδόν ολοκληρωτικά την πίστη τους. Αλλα η σκέψη τους ήταν: "ΚΑΙ ΑΝ , όσα λέει η Εκκλησία , είναι αλήθεια;". Και αυτό τους κράτησε και λειτούργησε ως φρένο! Οχι μόνο ο γράφων ξέρει και άλλους σε αυτή την κατάσταση αλλα πριν να γίνει πιστός Χριστιανός ο ίδιος, ήταν και αυτός στην ίδια κατάσταση! Και το έλεος του Θεού και της Εκκλησίας τον θεράπευσε! Γνωρίζει λοιπόν απο πρωτο χέρι, ενω όσοι θέλουν να μην εφαρμόζεται ο κανόνας αμφιβάλουμε αν είχαν παρόμοια εμπειρία.

Ξαναλέμε πως και ο φόβος λοιπόν έχει νόημα στην Εκκλησία. Και οι "ποινές", ξαναλέμε, είναι θεραπευτικές, οχι "εκδικητικές". Γιατι να εκδικηθείς έναν αυτόχειρα άλλωστε;; Το να παραβαίνουμε αυτούς τους κανόνες, σημαίνει πως "παίρνουμε στον λαιμό μας" κάποιους ανθρώπους που φοβούνται να αυτοκτονήσουν. Και αυτό δεν το κάνουμε απο αγάπη, αλλα επειδή θέλουμε να φανούμε "φιλευσπλαχνοι", δηλαδή απο καθαρό εγωϊσμό. Αλλωστε, τόσο η κόλαση όσο και ο Παράδεισος, δεν είναι παρα αντιδράσεις στην αγάπη του Θεού. Η ψυχή βιώνει τον Θεό είτε ως θεοποιόν Φως είτε ως καυστική Φωτιά ανάλογα με την προαίρεση της.

Εαν αφαιρέσεις τον φόβο κάποιοι συνάνθρωποι μας ισως να είναι καταδικασμένοι... Αυτό δεν το κατανοούμε; Ας μην σκεπτόμαστε λοιπόν ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ (αρα: εγωκεντρικά) γιατι η Εκκλησία και την αυστηρότητα, απο φιλανθρωπία την εξασκεί, επειδή θέλει να προλάβει καταστάσεις.

Η διοικούσα Εκκλησία μας κρίνει , αλλα όχι τελεσίδικα. Τελεσίδικα θα κρίνει ο Θεός. Οι κανόνες , όμως, όσο αυστηροί και αν φαίνονται έχουν λογική. Και στην προσπάθεια μας "να τους διορθώσουμε" μπορεί να κάνουμε πολύ μεγαλύτερο κακό που δεν φανταζόμαστε καν! Μονο άνθρωποι σε κατάσταση φωτισμού έχουν την δυνατότητα να κρίνουν την εφαρμογή τους, άνθρωποι όπως ο π. Παϊσιος η ο π. Πορφύριος κτλ.

Κατα την άποψη μας οι Ιερείς που εφαρμόζουν τον κανόνα αυτό, είναι ΗΡΩΕΣ, είτε μας αρέσει είτε όχι. Γιατι "κάνουν την καρδιά του πέτρα" και χωρίς να υπολογίζουν την κοινωνική κατακραυγή και πίεση ενδιαφέρονται πραγματικά για τα παιδιά και τους πατεράδες των υποψήφιων αυτοχειρων και δεν νοιάζονται να έχουν "καλό όνομα". Δεν υπάρχει καλύτερη θεραπεία απο την πρόληψη. Μιλάμε βεβαίως για όσους Ιερείς χειρίζονται το θέμα με την απαραίτητη λεπτότητα και αγάπη και φιλανθρωπία. Γιατι και ο δυσμοιρος πατέρας του αυτόχειρα χρειάζεται και παρηγοριά και αγάπη και κάποιον να του εξηγήσει. Τέτοιοι Ιερείς που η καρδιά τους πονάει διπλά , είναι αυτοί που σηκώνουν τον Σταυρό του Χριστού. Εμείς βεβαίως τους κατακρίνουμε, γιατι συνήθως είμαστε βαθειά νυχτωμένοι σε ότι αφορά την Ορθόδοξη Πνευματικότητα. Ομως Ο Χριστός είναι Σταυρός και όχι δημόσιες σχέσεις. Αυτή την απλή αλήθεια σήμερα κοντεύουμε να την λησμονήσουμε.

Ο εγωϊσμός μας, μας οδηγεί να πιστέψουμε πως είμαστε πιο φιλάνθρωποι απο τους φωτισμένους και τους θεοφόρους Πατέρες μας. Αλλα ο στείρος συναισθηματισμός, δεν είναι αγάπη. Αν καταργηθεί το μέτρο αυτό, αραγε ποιος θα πάρει ευθύνη για τους υπόλοιπους υποψήφιους αυτόχειρες; Μήπως κάποιος απο εμάς; Απίθανο μου ακούγεται! Είμαστε καλά οχυρωμένοι πίσω απο την ανευθυνότητά μας. Ο Ιερέας όμως δεν είναι. Οσο, λοιπόν, και αν είναι βάρος για την οικογένεια (και είναι! ποιος άραγε το αρνείται!) ο κανόνας αυτός ΠΡΕΠΕΙ να τηρείται, ωστε να βοηθούνται οι εν ζωή υποψήφιοι αυτόχειρες. Γιατι και οι πατέρες των υποψηφίων αυτόχειρων αξίζουν επίσης την αγάπη μας ώστε να μην δουν τα παιδιά τους νεκρά. Ο Θεός να ευλογεί τα παιδιά και τους γονείς όλου του κόσμου, ώστε να μην τους συμβεί κάτι τέτοιο.

Τέλος, για το θέμα υπάρχει σχετικό κείμενο του π. Παϊσιου που το παραθέτουμε παρακάτω με την ελπίδα πως ορισμένοι θα κατανοήσουν πως αυτός ο κανόνας (να μην θάβονται απο την Εκκλησία οι αυτόχειρες) είναι και ευλογημένος και αναγκαίος.

Οταν οι Αγιοι και Φωτισμένοι μιλούν, εμείς πιο καλά να σιωπούμε..Εκείνοι είναι η φωνή της Εκκλησίας.

Απόσπασμα απο το βιβλίο "Γεροντος Παϊσίου Αγιορείου, Λόγοι, τ. Δ":
__________________________________
Η αυτοκτονία


- Γέροντα, μερικοί άνθρωποι, αν συναντήσουν κάποια μεγάλη δυσκολία στην ζωή τους, αμέσως σκέφτονται να αυτοκτονήσουν;

- Μπαίνει ο εγωισμός στην μέση. Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν, ακούν τον διάβολο που τους λέει πως, αν τερματίσουν την ζωή τους, θα γλιτώσουν από το εσωτερικό βάσανο που περνούν, και από εγωισμό αυτοκτονούν. Αν λ.χ. κάνη κάποιος μια κλεψιά και αποδειχθή ότι έκλεψε, «πάει, λέει, τώρα έγινα ρεζίλι» και, αντί να μετανοήση, να ταπεινωθή και να εξομολογηθή, για να λυτρωθή, αυτοκτονεί. Αλλος αυτοκτονεί, γιατί το παιδί του είναι παράλυτο. «Πως να έχω παράλυτο παιδί εγώ;» λέει και απελπίζεται. Αν είναι υπεύθυνος γι’ αυτό και το αναγνωρίζη, ας μετανοήση. Πως βάζει τέρμα στην ζωή του και αφήνει το παιδί του στον δρόμο; Δεν είναι πιο υπεύθυνος μετά;

- Γέροντα, συχνά ακούμε για κάποιον που αυτοκτόνησε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα.

- Οι ψυχοπαθείς, όταν αυτοκτονούν, έχουν ελαφρυντικά, γιατί είναι σαλεμένο το μυαλό τους. Και συννεφιά να δουν, νιώθουν ένα πλάκωμα. Αν έχουν και μια στενοχώρια, έχουν διπλή συννεφιά. Γι’ αυτούς όμως που αυτοκτονούν χωρίς να είναι ψυχοπαθείς – καθώς και για τους αιρετικούς -, δεν εύχεται η Εκκλησία, αλλά τους αφήνει στην κρίση και στο έλεος του Θεού. Ο ιερέας δεν μνημονεύει τα ονόματά τους στην Προσκομιδή ούτε τους βγάζει μερίδα, γιατί με την αυτοκτονία αρνούνται, περιφρονούν την ζωή που είναι δώρο του Θεού. Είναι σαν να τα πετούν όλα στο πρόσωπο του Θεού.

Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνη κάτι ο Καλός Θεός και γι’ αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή. Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνοιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Αγγελος Κυρίου.

Είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήση την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξη. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρης την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρης, να πας να κρεμασθής». Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάη να ψάξη. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρ
ουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι.

Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ’ έξω, για να φρενάρη όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνη, αν το βάλη μέσα στον Παράδεισο.

[Theodoros]

Αγαπητοί φίλοι,

Κατ' αρχάς δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούμε λέγοντας Ιερούς Κανόνες. Λόγους Πατέρων, Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων ή κάτι άλλο; Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι λόγοι των Πατέρων δεν μπορούν να εκληφθούν ως θεόπνευστα κείμενα. Ας μην ξεχνάμε και τις αντιδικίες και ασυμφωνίες των Πατέρων. Περιέχουν βαθιές αλήθειες τις οποίες καλούμαστε με κριτική να κατανοήσουμε και να βιώσουμε. Αλλά μπορεί να περιέχουν και σφάλματα. Οι λόγοι των Πατέρων νομίζω είναι ανθρώπινες κρίσεις και αντανακλούν τα βιώματά τους και την πεπερασμένη λογική τους.

Οι λόγοι των ΑΓΙΩΝ Πατέρων βεβαίως είναι Θεόπνευστα κείμενα. Οχι αλάθητα , όμως, όπως σωστά είπατε. Θεόπνευστος είναι οποιοσδήποτε εμπνέεται απο το Αγ. Πνεύμα.

Το θέμα είναι ποιος διορθώνει ποιον! Κάποιος που βλέπει, μπορεί να διορθώσει κάποιον που βλέπει λιγότερο. Κάποιος που δεν βλέπει, δεν είναι δυνατόν καν να έχει άποψη...Κατ' αναλογία, κάποιος που είναι φωτισμένος διορθώνεται απο κάποιον που είναι περισσότερο φωτισμένος, η Θεοφόρος. Οχι απο εμάς, οι οποίοι είμαστε αμαρτωλοί και δεν έχουμε φτασει καν σε κατάσταση φωτισμού. Ο Εγωϊσμός μας βέβαια δεν μας αφήνει να το δούμε αυτό. Ο π. Παϊσιος που ήταν ταπεινός έλεγε : "Εγώ έχω μαυρόασπρη τηλεόραση και ο π. Πορφύριος έγχρωμη", εννοόντας πως ο π. Πορφύριος ήταν ακόμα πιο φωτισμένος.

Πολύ σωστά μιλήσατε για τους κανόνες νομίζω. Οπως έλεγε ο π. Παϊσιος του οποίου το σημαντικό κείμενο δημοσιευτηκε παραπάνω "Οι κανόνες δεν είναι κανονια". Θα συμφωνήσω και με τις αποψεις του Ιωάννη ολοκληρωτικά. Οι κανόνες είναι θεραπευτικοί. Μονο κάποιος με διάκριση ξέρει πως εφαρμόζονται. Το ερώτημα είναι : Εχουμε εμείς διάκριση; Εχουμε φωτισμό; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλω. Αυτοί που έχουν, μπορούν να κρίνουν.

Για τον συγκεκριμένο κανόνα, δεν θα πω τιποτε άλλο αφου με κάλυψε ο Ιωάννης. Νομίζω πως πρέπει να σκεπτόμαστε καλά, πριν να μιλάμε για πράγματα τα οποία αμφιβάλλω αν κατανοούμε πλήρως.

Η χρηση της λογικής για να θεολογήσουμε είναι απλά ένα δικό μας εφεύρημα, το οποίο δανειζόμαστε απο τους Δυτικούς.

Οι Πατέρες, οι Αγιοι, όταν μιλούν περί Θεού, αρχίζουν από την Αγία Γραφή καθώς και από το τι είπαν οι προηγούμενοι από αυτούς Πατέρες της Εκκλησίας. Μετά, μέχρις ότου αποκτήσουν την εμπειρία του φωτισμού, δεν θεολογούν οι ίδιοι. Διότι, πριν φθάσουν στον φωτισμό, είναι απλώς μαθητες.

Μαθητεύουν δηλαδή κοντά σε πνευματικούς πατέρες, οι οποίοι τους προετοιμάζουν για τον φωτισμό. Τους δίνουν δηλαδή να διαβάσουν Παλαιά και Καινή Διαθήκη, κάθονται μαζί τους και κάνουν ερμηνεία της Αγίας Γραφής για να κατατοπισθούν ιστορικά επάνω στην Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση, τους δίνουν να ασχοληθούν με την νοερά προσευχή, κάνουν νηστεία κλπ. Και γενικά τους ασκούν, ώστε να συντελεσθή η κάθαρσις του νου. Έτσι, έχοντες καθαρό νου, να μπορέσουν οι μαθητες αυτοί να δεχθούν την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος. Τότε θα μπορέσουν να έχουν άποψη.

Τελικά , ίσως και εγώ να μίλησα πολύ:


"Τι γαρ ακαθαρτότερον, ειπέ μοι, του μετά οιήσεως και υπερηφανίας διδάσκειν επιχειρούντος τα του Πνευματος άνευ Πνεύματος; Τι μιαρώτερον του μη μετανοήσαντος και προκαθάραντος εαυτόν, αλλά τούτο μεν αφέντος δια μόνης δε της ψευδωνύμου γνώσεως και της έξω σοφίας βουλομένου Θεολογείν και περί των όντων και αεί ωσαύτως όντων τολμηρώς διαλέγεσθαι; " . (Θεολογικός, 1, 271-277, S.C. 122, 116)

Βλέπουμε πως θεωρείται αμαρτία, ΜΙΑΣΜΑ, κατα τον Αγιο, η χωρίς να είμαστε καθαρισμένοι από τα πάθη, Θεολογική ερμηνεία.

Αλλού λέει :
"Ει γαρ δια γραμμάτων και μαθημάτων η επίγνωσις της αληθούς σοφίας και της του Θεού γνώσεως έμελλεν ημίν, αδελφοί, δίδοσθαι, τις ην άρα χρεία της πίστεως η του θείου βαπτίσματος η της των μυστηρίων αυτών μεταλήψεως; ουδεμία μενούν "
(Κεφάλαια θεολογικά και πρακτικά 3, 84-86, S.C. 51, 106-108)

[NIKOSZ]

Ηταν το τελευταιο θεμα στην Ορθοδοξια και το ξαναφερνω πρωτο !

Ποια η γνωμη σας ;

[lovethink]

Ξέρω μια παροιμία που λέει "Σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός τύφλα να'χει ο πεθερός "

Αμα θέλει ο Θεός να σώσει την ψυχούλα ενός νεαρού που τον έσυραν στην αυτοκτονία ποιός ξέρει ποιές καταστάσεις θα τον εμποδίσει Το Θεό να σώσει το πλάσμα του που ένας Χ Ιερέας αρνήθηκε να τελέσει την εξόδιος ακολουθία ?
Αν την έκανε τι θα συνέβαινε ? θα πήγαινε το παιδί στη κόλαση ?
Αφού σύμφωνα με τα μυαλά του στη κόλαση θα πήγαινε κατά τη γνώμη του
Το μόνο που θα κατάφερε θα είναι να κάνει μια ολόκληρη οικογένεια να αντιπαθήσει τους ιερείς και να νιώσει πως η εκκλησία μόνο στοργική μάνα δεν στάθηκε στην περίπτωσή τους

Διότι η άποψη ότι αν η εκκλησία ψάλει για κάποιον που αυτοκτόνησε θα αυτοκτονήσουν τότε κι άλλοι το βλέπω άσχετο
Διότι κάποιος που αυτοκτονεί δεν αυτοκτονεί επειδή ξέρει ότι θα τον ψάλουν
Διότι αν τον ένοιαζε αυτό θα πήγαινε να τον ψάλουν και θα έτρεχε στην εκκλησία ΠΡΙΝ αυτοκτονήσει

[Melpomeni]

Διότι η άποψη ότι αν η εκκλησία ψάλει για κάποιον που αυτοκτόνησε θα αυτοκτονήσουν τότε κι άλλοι το βλέπω άσχετο
Διότι κάποιος που αυτοκτονεί δεν αυτοκτονεί επειδή ξέρει ότι θα τον ψάλουν
Διότι αν τον ένοιαζε αυτό θα πήγαινε να τον ψάλουν και θα έτρεχε στην εκκλησία ΠΡΙΝ αυτοκτονήσει

Συμφωνα με στατιστικες,ανθρωποι μεγαλωμενοι στην Εκκλησια , εχουν λιγωτερες πιθανοτητες να αυτοκτονησουν,ακομα και αν ειναι ψυχοπαθεις.

[Evi_J]

Να ρωτήσω κάτι; Το έχουμε σίγουρο ότι ο παπάς δεν έπραξε τα δέοντα; Μπορεί π.χ το παιδί να ήταν σε κάποια αίρεση χωρίς να το ξέρουν ούτε οι γονείς. Μπορεί να μην έπρεπε να το μνημονεύσει. Το έχουμε σίγουρο ότι το έκανε εν αδίκω; Όχι τίποτα άλλο, αλλά έτσι και είχε δίκιο, τότε το άδικο το έχουμε εμείς που τον κρίνουμε....

[Melpomeni]

Οι κανόνες της Εκκλησίας για τους αυτόχειρες
του Ιωάννη Δανιήλ




Πολύς ο λόγος τελευταία, για την άρνηση της κήδευσης των αυτόχειρων απο την Εκκλησία. Θα θέλαμε να μιλήσουμε λίγο γι'αυτό το σοβαρό και πολύ σημαντικό θέμα. Να ξεκαθαρίσουμε απο την αρχή πως γνωμη του γράφοντος είναι πως πολύ καλά κάνει η Εκκλησία και δεν κηδεύει όσους αυτοκτονούν. Είναι ένα ΦΡΕΝΟ που έχει γλυτώσει πολλούς απο το να το πράξουν. Θα μιλήσουμε όμως, για το θέμα αναλυτικά.

Θα θέλαμε να πούμε πως ειναι κατανοητός ο πόνος του πατέρα ο οποίος θα νοιώθει σιγουρα πολύ άσχημα. Ο ψυχικός πόνος θα του ξεσχίζει την σάρκα και το μέτρο αυτό , σίγουρα δεν τον κάνει να νοιώσει καλύτερα. Αυτό το παραδεχόμαστε όλοι. Αλλα και η Εκκλησία έχει συγκεκριμένη τάξη που πρέπει να τηρείται. Αλλωστε, ακόμα και αν δεν κηδευτεί Χριστιανικά δεν σημαίνει πως κολάζεται. Αυτό εξαρτάται απο τον Θεό. Η Τάξη της Εκκλησίας δεν είναι "κολαστική" αλλα ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ. Οι πατέρες δεν ήταν άπονοι, αναγνώριζαν τον πόνο των συγγενών, αλλα σκεφτόντουσαν περισσότερο τους υποψήφιους προς αυτοκτονία. Αρα, δεν είναι ο κανόνας αυτός σκληρός και ατεγκτος, αλλα αντίθετα αγαπητικός και απο έλεος. Σημερα , βεβαια, αντικαθιστούμε τον Φωτισμό των Πατέρων απο την δική μας εγωϊστική αποψη. Λες και οι Πατέρες της Εκκλησίας αγαπούσαν τους συνανθρώπους λιγότερο απο εμάς!!

Ο γράφων ξερει πολλούς, που ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτόνησαν ήταν η σκέψη πως πιθανόν να κολαστούν. Είχαν χάσει σχεδόν ολοκληρωτικά την πίστη τους. Αλλα η σκέψη τους ήταν: "ΚΑΙ ΑΝ , όσα λέει η Εκκλησία , είναι αλήθεια;". Και αυτό τους κράτησε και λειτούργησε ως φρένο! Οχι μόνο ο γράφων ξέρει και άλλους σε αυτή την κατάσταση αλλα πριν να γίνει πιστός Χριστιανός ο ίδιος, ήταν και αυτός στην ίδια κατάσταση! Και το έλεος του Θεού και της Εκκλησίας τον θεράπευσε! Γνωρίζει λοιπόν απο πρωτο χέρι, ενω όσοι θέλουν να μην εφαρμόζεται ο κανόνας αμφιβάλουμε αν είχαν παρόμοια εμπειρία.

Ξαναλέμε πως και ο φόβος λοιπόν έχει νόημα στην Εκκλησία. Και οι "ποινές", ξαναλέμε, είναι θεραπευτικές, οχι "εκδικητικές". Γιατι να εκδικηθείς έναν αυτόχειρα άλλωστε;; Το να παραβαίνουμε αυτούς τους κανόνες, σημαίνει πως "παίρνουμε στον λαιμό μας" κάποιους ανθρώπους που φοβούνται να αυτοκτονήσουν. Και αυτό δεν το κάνουμε απο αγάπη, αλλα επειδή θέλουμε να φανούμε "φιλευσπλαχνοι", δηλαδή απο καθαρό εγωϊσμό. Αλλωστε, τόσο η κόλαση όσο και ο Παράδεισος, δεν είναι παρα αντιδράσεις στην αγάπη του Θεού. Η ψυχή βιώνει τον Θεό είτε ως θεοποιόν Φως είτε ως καυστική Φωτιά ανάλογα με την προαίρεση της.

Εαν αφαιρέσεις τον φόβο κάποιοι συνάνθρωποι μας ισως να είναι καταδικασμένοι... Αυτό δεν το κατανοούμε; Ας μην σκεπτόμαστε λοιπόν ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ (αρα: εγωκεντρικά) γιατι η Εκκλησία και την αυστηρότητα, απο φιλανθρωπία την εξασκεί, επειδή θέλει να προλάβει καταστάσεις.

Η διοικούσα Εκκλησία μας κρίνει , αλλα όχι τελεσίδικα. Τελεσίδικα θα κρίνει ο Θεός. Οι κανόνες , όμως, όσο αυστηροί και αν φαίνονται έχουν λογική. Και στην προσπάθεια μας "να τους διορθώσουμε" μπορεί να κάνουμε πολύ μεγαλύτερο κακό που δεν φανταζόμαστε καν! Μονο άνθρωποι σε κατάσταση φωτισμού έχουν την δυνατότητα να κρίνουν την εφαρμογή τους, άνθρωποι όπως ο π. Παϊσιος η ο π. Πορφύριος κτλ.

Κατα την άποψη μας οι Ιερείς που εφαρμόζουν τον κανόνα αυτό, είναι ΗΡΩΕΣ, είτε μας αρέσει είτε όχι. Γιατι "κάνουν την καρδιά του πέτρα" και χωρίς να υπολογίζουν την κοινωνική κατακραυγή και πίεση ενδιαφέρονται πραγματικά για τα παιδιά και τους πατεράδες των υποψήφιων αυτοχειρων και δεν νοιάζονται να έχουν "καλό όνομα". Δεν υπάρχει καλύτερη θεραπεία απο την πρόληψη. Μιλάμε βεβαίως για όσους Ιερείς χειρίζονται το θέμα με την απαραίτητη λεπτότητα και αγάπη και φιλανθρωπία. Γιατι και ο δυσμοιρος πατέρας του αυτόχειρα χρειάζεται και παρηγοριά και αγάπη και κάποιον να του εξηγήσει. Τέτοιοι Ιερείς που η καρδιά τους πονάει διπλά , είναι αυτοί που σηκώνουν τον Σταυρό του Χριστού. Εμείς βεβαίως τους κατακρίνουμε, γιατι συνήθως είμαστε βαθειά νυχτωμένοι σε ότι αφορά την Ορθόδοξη Πνευματικότητα. Ομως Ο Χριστός είναι Σταυρός και όχι δημόσιες σχέσεις. Αυτή την απλή αλήθεια σήμερα κοντεύουμε να την λησμονήσουμε.

Ο εγωϊσμός μας, μας οδηγεί να πιστέψουμε πως είμαστε πιο φιλάνθρωποι απο τους φωτισμένους και τους θεοφόρους Πατέρες μας. Αλλα ο στείρος συναισθηματισμός, δεν είναι αγάπη. Αν καταργηθεί το μέτρο αυτό, αραγε ποιος θα πάρει ευθύνη για τους υπόλοιπους υποψήφιους αυτόχειρες; Μήπως κάποιος απο εμάς; Απίθανο μου ακούγεται! Είμαστε καλά οχυρωμένοι πίσω απο την ανευθυνότητά μας. Ο Ιερέας όμως δεν είναι. Οσο, λοιπόν, και αν είναι βάρος για την οικογένεια (και είναι! ποιος άραγε το αρνείται!) ο κανόνας αυτός ΠΡΕΠΕΙ να τηρείται, ωστε να βοηθούνται οι εν ζωή υποψήφιοι αυτόχειρες. Γιατι και οι πατέρες των υποψηφίων αυτόχειρων αξίζουν επίσης την αγάπη μας ώστε να μην δουν τα παιδιά τους νεκρά. Ο Θεός να ευλογεί τα παιδιά και τους γονείς όλου του κόσμου, ώστε να μην τους συμβεί κάτι τέτοιο.

Τέλος, για το θέμα υπάρχει σχετικό κείμενο του π. Παϊσιου που το παραθέτουμε παρακάτω με την ελπίδα πως ορισμένοι θα κατανοήσουν πως αυτός ο κανόνας (να μην θάβονται απο την Εκκλησία οι αυτόχειρες) είναι και ευλογημένος και αναγκαίος.

Οταν οι Αγιοι και Φωτισμένοι μιλούν, εμείς πιο καλά να σιωπούμε..Εκείνοι είναι η φωνή της Εκκλησίας.

Απόσπασμα απο το βιβλίο "Γεροντος Παϊσίου Αγιορείου, Λόγοι, τ. Δ":
__________________________________
Η αυτοκτονία


- Γέροντα, μερικοί άνθρωποι, αν συναντήσουν κάποια μεγάλη δυσκολία στην ζωή τους, αμέσως σκέφτονται να αυτοκτονήσουν;

- Μπαίνει ο εγωισμός στην μέση. Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν, ακούν τον διάβολο που τους λέει πως, αν τερματίσουν την ζωή τους, θα γλιτώσουν από το εσωτερικό βάσανο που περνούν, και από εγωισμό αυτοκτονούν. Αν λ.χ. κάνη κάποιος μια κλεψιά και αποδειχθή ότι έκλεψε, «πάει, λέει, τώρα έγινα ρεζίλι» και, αντί να μετανοήση, να ταπεινωθή και να εξομολογηθή, για να λυτρωθή, αυτοκτονεί. Αλλος αυτοκτονεί, γιατί το παιδί του είναι παράλυτο. «Πως να έχω παράλυτο παιδί εγώ;» λέει και απελπίζεται. Αν είναι υπεύθυνος γι’ αυτό και το αναγνωρίζη, ας μετανοήση. Πως βάζει τέρμα στην ζωή του και αφήνει το παιδί του στον δρόμο; Δεν είναι πιο υπεύθυνος μετά;

- Γέροντα, συχνά ακούμε για κάποιον που αυτοκτόνησε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα.

- Οι ψυχοπαθείς, όταν αυτοκτονούν, έχουν ελαφρυντικά, γιατί είναι σαλεμένο το μυαλό τους. Και συννεφιά να δουν, νιώθουν ένα πλάκωμα. Αν έχουν και μια στενοχώρια, έχουν διπλή συννεφιά. Γι’ αυτούς όμως που αυτοκτονούν χωρίς να είναι ψυχοπαθείς – καθώς και για τους αιρετικούς -, δεν εύχεται η Εκκλησία, αλλά τους αφήνει στην κρίση και στο έλεος του Θεού. Ο ιερέας δεν μνημονεύει τα ονόματά τους στην Προσκομιδή ούτε τους βγάζει μερίδα, γιατί με την αυτοκτονία αρνούνται, περιφρονούν την ζωή που είναι δώρο του Θεού. Είναι σαν να τα πετούν όλα στο πρόσωπο του Θεού.

Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνη κάτι ο Καλός Θεός και γι’ αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή. Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνοιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Αγγελος Κυρίου.

Είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήση την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξη. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρης την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρης, να πας να κρεμασθής». Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάη να ψάξη
. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι.

Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ’ έξω, για να φρενάρη όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνη, αν το βάλη μέσα στον Παράδεισο.