«Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὃτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται»
(Ματθ.εʼ 9)
«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ και ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ανθρώποις εὐδοκία»
(Λουκ. βʼ 14)
«Ἒστη (ὁ Χριστός) ἐν μέσῳ αὐτῶν και λέγει αὐτοῖς εἰρήνη ὑμίν»
(Λουκ. κδʼ 36)
«Ἒχετε ἐν ἑαυτοῖς ἃλας και εἰρηνεύετε ἐν αλλήλοις»
(Μάρκου θʼ 50)
«Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνη την ἐμήν δίδωμι ὑμῖν, οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμίν, μη τρασσέσθω ὑμῶν η καρδία»
(Ἰω. ιδʼ 27)
«Ταῦτα λελάληκα ὐμπιν ἳνα ἐν ἐμοί εἰρήνην ἒχητε»
(Ἰω. ιστʼ 33)
«Δόξα δε και τιμή και εἰρήνη παντί τῳ ἐργαζομένῳ το ἀγαθόν»
(Ρωμ. βʼ 10)
«Εἰ δυνατόν, το ἐξ ὑμῶν μετά πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες»
( Ρωμ. ιβʼ 18 )
«Οὐ γαρ ἐστιν η βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις και πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη και εἰρήν και χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»
(Ρωμ ιδʼ 17)
«Χάρις ὑμῖν και εἰρήνη ἀπό Θεοῦ και πατρός ἠμῶν»
(ΑʼΚορ. αʼ 3,Γαλ. αʼ 3)
«Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε… το αὐτό φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, και ὁ Θεός τῆς ἀγάπης και τῆς εἰρήνης ἒσται μεθʼ ὑμῶν»
(Βʼ Κορινθ. ιγʼ 11)
«Ὁ δε καρπός τοῦ πνεύματός ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη»
(Γαλ. εʼ22)
«Και ἐλθών εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακράν και τοῖς ἐγγύς»
(Εφ. βʼ 17)
«Και ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τάς καρδίας ὑμῶν και τά νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»
(Φιλ. δʼ 7)
«Και ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν…»
(Κολ. γʼ 15)
«Αὐτός δε ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης δῴη ὑμῖν την εἰρήνην»
(Βʼ Θεσ. γʼ 16)
«Εἰρήνην διώκετε μετά πάντων, και τον αγιασμόν»
(Ἑβρ. ιβʼ14)
«Καρπός δε τῆς δικαιοσύνης ἐν εἰρήνη σπείρεται»
(Καθ. Ἰακώβ. γʼ 18 )
«Εἰρήνην ὑμῖν πᾶσι τοῖς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἀμήν»
(Αʼ Καθ. Πέτρου εʼ 14)
«Ἒλεος ὑμῖν και εἰρήνη και ἀγάπη πληθυνθείη»
(Καθ. Ἐπ. Ἰούδα 2)
«Και ἐξῆλθεν ἂλλος ἳππος πύρρος (κόκκινος) και τῷ καθημένῳ ἐπʼαὐτόν ἐδόθη αὐτῷ λαβεῖν (να αφαιρέσει) την εἰρηνην ἐκ τῆς γῆς και ἲνα ἀλλήλους σφάξωσι, και ἐδόθη αὐτῷ μάχαιρα μεγάλη»
(Ἀποκάλυψις στʼ 4)
Γενικά στην Καινή Διαθήκη, οι λέξεις ειρηνεύω(5), ειρήνη (85), ειρηνικός (2), ειρηνοποιώ (1), ειρηνοποιός (1) συναντώνται συνολικά 94 φορές.
Οι πατέρες της εκκλησίας σχετικά με την ειρήνη
Η ειρήνη είναι θείο δώρο που χορηγείται πλουσιοπάροχα σʼ όσους συμφιλιώνονται με το Θεό και εκτελούν τα θεία Του προστάγματα.
Η ειρήνη είναι το φως και φέγγει από την αμαρτία, που είναι σκοτάδι. Ένας αμαρτωλός ποτέ δεν ειρηνεύει. Να αγωνίζεστε εναντίων της αμαρτίας και να μην σας ταράζει η εξέγερση των παθών μέσα σας. Γιατί αν στην πάλη μαζί τους νικήσετε, το ξεσήκωμα των παθών έγινε για σας αφορμή νέας χαράς και ειρήνης.
«Να επιδιώκετε την ειρήνη με όλους, επιδιώκετε και την αγιότητα, χωρίς την οποία κανείς δεν θα αντικρύσει τον Κύριο» (Εβρ. Ιβ΄,14) Η ειρήνη και ο αγιασμός είναι δύο αναγκαίες προϋποθέσεις ς για όποιον ζητάει με πόθο να δείν το πρόσωπον του Θεού. Η ειρήνη είναι το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται ο αγιασμός. Ο αγιασμός δεν παραμένει σε ταραγμένη και οργισμένη καρδιά. Η οργή, όταν χρονίζει στην ψυχή δημιουργεί έχθρα και το μίσος εναντίον του πλησίον. Γιʼ αυτό επιβάλλεται η γρήγορη συμφιλίωση με τον αδελφό μας, ώστε να μην στερηθούμε τη χάρη του Θεού, που αγιάζει την καρδιά μας.
Εκείνος που ειρηνεύει με τον εαυτό του, ειρηνεύει με τον πλησίον του, ειρηνεύει και με το Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αγιασμένος, γιατί ο ίδιος ο Θεός κατοικεί μέσα του.
(Αγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)
Η ειρήνη της καρδιάς δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση ξέχασμα του πλησίον. Δεν αναιρείται ποτέ το κάλεσμα για συμπαράσταση στο συνάνθρωπο, κάτι που έρχεται, εξʼ άλλου, απʼ ευθείας από το Ευαγγέλιο ως πρόσκληση θεϊκή.
Όμως είναι δύσκολο να διακρίνει το Χριστό ανάμεσα στο «πλήθος». Το πνεύμα μας έχει ανάγκη κι από κάποια «ησυχία» και ο Θεός δεν μπορεί να γίνε μέσα μας αισθητός, παρά σε μία κατάσταση εσωτερικής αυτοσυγκεντρώσεως. Το πλήθος είναι πάντα θορυβώδες και η θέα του Θεού απαιτεί τη σιωπή.
(Ιερός Αυγουστίνος)
Η ειρήνη είναι των αγαθών το κεφάλαιον, την οποίαν ο Κύριος άφηκεν επί τους μαθητάς Του ωσάν μιαν κληρονομιάν… Μη ζητήσεις, λοιπόν, λέγει, απλώς τη ειρήνην, αλλά ζήτησον αυτήν με σπουδήν και προθυμίαν μεγάλην. Διότι αυτό φανερώνει εδώ το δίωξον, δηλ. αν η ειρήνη φεύγει από λόγου σου, εσύ κυνήγησον αυτήν καταπόδι σου και τρέχε έως ότου να την φθάσεις και να την πιάσεις, και πιάνοντας την, έμβασον αυτήν εις την καρδίαν σου.
(Αγ. Ιωάν. Χρυσόστομος)
Ανίσως εις κάθε συμβεβηκός θλιβερόν, και εναντίον, κρατήται η καρδιά σου ούτως αναπαυμένη, και ειρηνική, μπορεί να σου γίνεται κέρδος πολύ. Εάν όμως ταράσσεται να ξέρεις, ότι κάθε γύμναση, όπου κάμεις, σου προξενεί ή κανένα ή πολύ λίγον καρπόν.
(Αγ.Νικόδημος Αγιορείτης)
Η ανησυχία μας δεν προέρχεται από την φύση των πραγμάτων, αλλά από την αδυναμία της δική μας διανοίας, καθόσον, εάν επαθαίναμε τούτο ανεξαρτήτως των όσων συμβαίνουν γύρω μας, έπρεπε όλοι οι άνθρωποι να ενοχλούνται, διότι όλη την ίδιαν θάλασσαν πλέομεν και είναι αδύνατον να αποφύγουμε τα κύματα και την αλμύρα. Εάν δεν υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι εστάθησαν μακριά από τον χειμώνα και την μανιακήν ταραγμένη κατάσταση της διανοίας μας. Αν λοιπόν κάνουμε την καρδιάν μας ικανή, ώστε να τα υπομένει όλα εύκολα, δεν θα υπάρχει χειμώνας για μας, ούτε κλυδωνισμός, αλλά συνεχής και λαμπρά πάντοτε γαλήνη.
(Αγ. Ιωάν. Χρυσόστομος)
Εάν οι δαίμονες ημάς εύρωσιν δειλιώντας και ταρασσόμενους, ευθύς ως λησταί, τον τόπον αφύλακτον εύροντες, επιβαίνουσι και όπερ αφʼ εαυτών λογιζόμεθα, τούτο μετά προσθήκης ποιούσι… Αυξάνουσι την διελίαν εν ταίς φαντασίαις και ταις απειλαίς και λοιπόν εν τούτοις κολάζεται η ταλαίπωρος ψυχή.
(Μέγας Αθανάσιος από τον βίο του Μεγάλου Αντωνίου)
Έχει συνήθειαν ο εχρθός μας διάβολος, να χαίρεται εις την σύγχυση και ταραχή της καρδιάς, καθώ χαίρεται ο λύκος στο χειμώνα την ανεμοταραχή, οπότε γυρεύει να καταρουφά τις ψυχές μας. Είναι λοιπόν αναγκαίο, να προσέχεις με κάθε επιμέλεια, για να μην σε υστερήσει ο εχθρός από έναν τόσο μεγάλο θησαυρό, που είναι η ειρήνη και η γαλήνη της ψυχής. Γιατί με κάθε του δύναμη επιτηδεύεται να σηκώσει αυτήν την ανάπαυση και την ειρήνη, και να κάνει την ψυχή να ζεί με αδημονία και σύγχυση, επειδή αυτός ξέρει, ότι εκεί συνίσταται όλη της η αδυναμία και η ζημία.
(Αγ.Νικόδημος Αγιορείτης)
Απόκτησον γαλήνιον νου, κάποιαν ακύμαντον και ατάραχον κατάσταση της ψυχής, που δεν σαλεύεται ούτε από τα πάθη ούτε παρασύρεται εις συμβιβασμόν από ψευδείς δοξασίας, που στηρίζονται εις πιθανότητας, ώστε να αποκτήσεις την ειρήνην του Θεού, που ξεπερνά κάθε νου και φρουρεί την καρδιά σου.
(Μέγας Βασίλειος)
Ειρήνη στις καρδιές μας
Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές
Ειρήνη στις καρδιές μας
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Η Ειρήνη του Θεού
Παρά τον πόθο του ανθρώπου να ζει ειρηνικά και παρά τις καλές του προσπάθειες να το πετύχει, ο πόθος για ειρήνη θα μένει πάντα ανέφικτος, εφʼ όσον σπεύδει να τον ικανοποιήσει μακριά από την πηγή της. Και πηγή της αληθινής ειρήνης είναι ο Τριαδικός Θεός.Αξίζει εδώ να σταθούμε και να δούμε που θεμελιώνεται η ειρήνη αυτή του Θεού και κατά τι διαφέρει από την κατά κόσμο.
Στην Αγία Γραφή ο Θεός χαρακτηρίζεται ως Θεός ειρήνης (Ρωμ. ιεʼ 33), αλλά και άρχων ειρήνης (Ησαΐας θ΄6). Η ειρήνη Του αυτή δεν έχει τέλος «και της ειρήνης αυτού ουκ έστιν όριον» (Ης. θʼ 7). Κατά τον Ψαλμωδό, τόπος της ειρήνης θεωρείται πάντα ο Θεός. Όταν στρέψουμε το πρόσωπό μας στον Θεό, όλα ηρεμούν και όταν το αποστρέψουμε, όλα ταράσσονται. Ο Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει ότι το αγαθό της ειρήνης πηγάζει από την Αγία Τριάδα, της οποίας γνώρισμα είναι η ειρηνική κατάσταση.
Αλλά και ο Ιησούς Χριστός ονομάστηκε «Κύριος ειρήνης» (Βʼ Θεσ. γʼ 16). «Αυτός εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας» (Εφες. βʼ 14).
Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό της ειρήνης με φύση ειρηνική. Και η σχέση του με τον Δημιουργό του μέσα στον παράδεισο ήταν απόλυτα ειρηνική. Αλλά από την στιγμή που σήκωσε σημαία ανταρσίας εναντίον του και αντιστρατεύτηκε στο θέλημά του το άγιο, διαταράχτηκε αυτή η αγαπητική σχέση μαζί Του και η ειρήνη φυγαδεύτηκε από την καρδιά του ανθρώπου. Αυτήν την επαναφορά της ειρήνης στην ταραγμένη καρδιά του ανθρώπου πραγματοποίησε ο Χριστός μας. Αυτός «η ειρήνη ημών» ήλθε στη γη και ανέβηκε στον σταυρό και ένωσε «τα το πριν διεστώτα» και «το μεσότοιχον του φραγμού έλυσε», και ενώ είχαμε καταντήσει εχθροί με τον Θεό εξ αιτίας της αμαρτίας «κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του Υιού Αυτού» (Ρωμ. εʼ 10).
Έτσι, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου ξαναβρίσκει ο άνθρωπος τη δυνατότητα επανασύνδεσης του εαυτού του με τον δημιουργό του. Η πηγή της ειρήνης, ο Κύριος, έρχεται τώρα και προσφέρει την ειρήνη στους ανθρώπους, την δική Του ειρήνη. «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος...» (Ιωάν. ιδʼ 27). Εάν η διάπραξη της αμαρτίας έφερε την έχθρα με τον Θεό και φυγάδευσε την ειρήνη, η αποκατάσταση της θείας επικοινωνίας εν Χριστώ μπορεί να επιτευχθεί με πόλεμο. Διότι η ειρήνη με τον Θεό σημαίνει υποχρεωτικά πόλεμο με τον διάβολο και ειρήνη με τον διάβολο σημαίνει πόλεμο με τον Θεό. Έχουμε εδώ παρεμβολή ενός «καλού» πολέμου προκειμένου να διακοπεί μια «κακή» ειρήνη.
Ο ιερός Χρυσόστομος σχολιάζοντας την έννοια αυτή γράφει: «Τούτο μάλιστα ειρήνη, όταν το νενοσηκός αποτέμνεται, όταν το στασιάζον χωρίζεται... ου γαρ πανταχού ομόνοια καλόν, επεί και λησταί συμφωνούσι... Την γαρ κακήν ειρήνην η καλή διαφωνία έλυσε και εποίησεν ειρήνην...»
Αυτή η ειρήνη του Θεού δεν μοιάζει με την ειρήνη, που προσφέρει ο κόσμος. Είναι άλλης φύσεως και τάξεως. Είναι ειρήνη «υπερέχουσα πάντα νουν» και λειτουργεί στον άνθρωπο σαν «φρουρός των καρδιών και των νοημάτων του εν Χριστώ Ιησού» (Φιλ. δʼ 7). Είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και αποτελεί εικόνα της Τριαδικής θεϊκής ειρήνης, που συνυπάρχει με την Τριαδική αγάπη. Η υπεροχή της από την κοσμική, εδώ ακριβώς έγκειται, στον αγαπητικό τριαδικό χαρακτήρα της. δεν πρόκειται δηλ. για μια τυπική, επιφανειακή ειρήνη, που κλείνει μέσα της το σπέρμα της υποκρισίας, της αστάθειας και της ιδιοτέλειας, αλλά για μια κατά βάθος και πλάτος οντολογική ειρήνη.
Κατά τον ιερό Χρυσόστομο «η ειρήνη του Θεού η πεπηγυία και βέβαια αυτή εστίν. Εάν μεν διʼ άνθρωπον έχης ειρήνην, ταχέως διαλύεται, εάν δε δια τον Θεόν, ουκέτι».
Συνεπώς η ειρήνη του κόσμου «έξωθεν εστί και επί κακώ γίνεται πολλάκις και τους έχοντας ουδέν ωφελήσε». Ενώ η ειρήνη του Θεού πάντα στο συμφέρον της ψυχής αποβλέπει, αφού με αυτήν ξαναβρίσκουμε την ψυχική μας ισορροπία.
Η ειρήνη του Θεού είναι καρπός της αγάπης, που απομακρύνει τον φόβο, ενώ η ειρήνη του κόσμου είναι καρπός του φόβου, που απομακρύνει την αγάπη, δηλ. τελικά τον ίδιο τον Θεό, που είναι η ενσάρκωση της αγάπης. Η πρώτη ξεπερνάει τον χρόνο και την αμεσότητα, ενώ η Δευτέρα υποκύπτει στον φόβο και υποτάσσεται στην αναγκαιότητα.
Η ειρήνη του Θεού προσφέρει χαρά και αγαλλίαση στον άνθρωπο, γιατί βασίζεται στη χάρη του Κυρίου Ιησού, στην αγάπη του Θεού Πατέρα και στην κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, ενώ η χαρά της ειρήνης του κόσμου είναι προσωρινή και νοθευμένη, αφού στηρίζεται στην ιδιοτέλεια και ανθρώπινη αδυναμία.
Για τους λόγους αυτούς είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρχει η ειρήνη του Θεού με την ειρήνη του κόσμου. Η ειρήνη του Θεού μπορεί να παρεμβάλει εμπόδια στην ειρήνη του κόσμου, όταν αυτή είναι αντίθετη και αντιανθρώπινη.
Κατά τον Αγιο Μάξιμο τον Ομολογητή «κρείσσον επαινετός πόλεμος, ειρήνης χωριζούσης Θεού». Επομένως σκοπός και υποκείμενο της αληθινής ειρήνης είναι ο Θεός, ο Οποίος σαν Θεός της αγάπης και της ειρήνης χορηγεί την ειρήνη αυτή και στον άνθρωπο, μέσω του ειρηνοποιού Χριστού εν Πνεύματι Αγίω. Η ειρήνη του Θεού αρχίζει με την ενσάρκωση, κορυφώνεται στην σταύρωση και την ανάσταση και επεκτείνεται στην Εκκλησία την διαρκή Πεντηκοστή δια του Αγίου Πνεύματος.
Η ειρήνη του Θεού δεν συνεπάγεται και ειρήνη στον κόσμο από την οποία διαφέρει ποιοτικά. Η ειρήνη όμως του κόσμου θα μπορούσε να ωφεληθεί τα μέγιστα από την ειρήνη του Θεού, για να είναι πραγματικά επωφελής.
Ο πρόσκαιρος κόσμος δεν είναι ο τόπος, που μπορεί να φανερωθεί στην πληρότητά της η ειρήνη του Χριστού. Ο τόπος της ειρήνης είναι η βασιλεία του Θεού. Και όπως η βασιλεία του Θεού θα φανερωθεί στην πληρότητά της κατά τον μέλλοντα αιώνα, έτσι και η ειρήνη του Χριστού θα υπάρξει στην πληρότητά της στον μέλλοντα αιώνα. Έτσι η ειρήνη παρουσιάζεται στη ζωή του πιστού Χριστιανού σαν δεδομένο και σαν ζητούμενο. Ζει και αυτός τις θλίψεις και τις δοκιμασίες της παρούσης ζωής, αλλά δεν ταράζεται στο βάθος του είναι του, γιατί ξέρει να τις υπερβαίνει και να τις μεταμορφώνει εν Χριστώ. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να διατηρεί την εσωτερική του ειρήνη και μέσα στις μεγαλύτερες ακαταστασίες και ταραχές. Πράγμα βέβαια όχι εύκολο.
Και το ερώτημα που τίθεται εν κατακλείδι είναι.
Εμείς έχουμε την ειρήνη αυτή του Θεού, που λαχταράει η καρδιά μας και που ο κόσμος περιμένει να δει στο πρόσωπό μας για να πιστέψει; Και ποια επιτέλους είναι η ειρήνη;
Η απάντηση είναι, ο προσωπικός σύνδεσμός μας με τον Θεό, που είναι η πηγή της ειρήνης. Όσο ο δεσμός αυτός δυναμώνει και η επικοινωνία μας με τον Θεό είναι πιο πλήρης και συνεχής, τόσο και η ειρήνη του Θεού εδραιώνεται μέσα μας, πλημμυρίζει το είναι μας και ξεχύνεται προς τα έξω. Αυτό σημαίνει ότι η ειρήνη αυτή δεν είναι κατάσταση στατική, αλλά δυναμική, δηλ. δεν κατακτάται εφ άπαξ, αλλά είναι τρόπος ζωής που προάγεται διαρκώς.
Έτσι, το μεν αγαθό της ειρήνης μάς το προσφέρει ο ειρηνοποιός Χριστός δωρεάν με το τίμιο αίμα Του, από μας όμως εξαρτάται να απλώσουμε το χέρι μας και να το κάνουμε κτήμα μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία και χάρη από το να ζεις με την ειρήνη του Χριστού στην καρδιά σου.
Από το βιβλίο
“Ανταύγειες του Πνεύματος”
Αρχιμ. Νικήτα Βουτυρά
Εκδ. ΖΩΗ
enoriaka.gr
Παρά τον πόθο του ανθρώπου να ζει ειρηνικά και παρά τις καλές του προσπάθειες να το πετύχει, ο πόθος για ειρήνη θα μένει πάντα ανέφικτος, εφʼ όσον σπεύδει να τον ικανοποιήσει μακριά από την πηγή της. Και πηγή της αληθινής ειρήνης είναι ο Τριαδικός Θεός.Αξίζει εδώ να σταθούμε και να δούμε που θεμελιώνεται η ειρήνη αυτή του Θεού και κατά τι διαφέρει από την κατά κόσμο.
Στην Αγία Γραφή ο Θεός χαρακτηρίζεται ως Θεός ειρήνης (Ρωμ. ιεʼ 33), αλλά και άρχων ειρήνης (Ησαΐας θ΄6). Η ειρήνη Του αυτή δεν έχει τέλος «και της ειρήνης αυτού ουκ έστιν όριον» (Ης. θʼ 7). Κατά τον Ψαλμωδό, τόπος της ειρήνης θεωρείται πάντα ο Θεός. Όταν στρέψουμε το πρόσωπό μας στον Θεό, όλα ηρεμούν και όταν το αποστρέψουμε, όλα ταράσσονται. Ο Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει ότι το αγαθό της ειρήνης πηγάζει από την Αγία Τριάδα, της οποίας γνώρισμα είναι η ειρηνική κατάσταση.
Αλλά και ο Ιησούς Χριστός ονομάστηκε «Κύριος ειρήνης» (Βʼ Θεσ. γʼ 16). «Αυτός εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας» (Εφες. βʼ 14).
Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό της ειρήνης με φύση ειρηνική. Και η σχέση του με τον Δημιουργό του μέσα στον παράδεισο ήταν απόλυτα ειρηνική. Αλλά από την στιγμή που σήκωσε σημαία ανταρσίας εναντίον του και αντιστρατεύτηκε στο θέλημά του το άγιο, διαταράχτηκε αυτή η αγαπητική σχέση μαζί Του και η ειρήνη φυγαδεύτηκε από την καρδιά του ανθρώπου. Αυτήν την επαναφορά της ειρήνης στην ταραγμένη καρδιά του ανθρώπου πραγματοποίησε ο Χριστός μας. Αυτός «η ειρήνη ημών» ήλθε στη γη και ανέβηκε στον σταυρό και ένωσε «τα το πριν διεστώτα» και «το μεσότοιχον του φραγμού έλυσε», και ενώ είχαμε καταντήσει εχθροί με τον Θεό εξ αιτίας της αμαρτίας «κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του Υιού Αυτού» (Ρωμ. εʼ 10).
Έτσι, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου ξαναβρίσκει ο άνθρωπος τη δυνατότητα επανασύνδεσης του εαυτού του με τον δημιουργό του. Η πηγή της ειρήνης, ο Κύριος, έρχεται τώρα και προσφέρει την ειρήνη στους ανθρώπους, την δική Του ειρήνη. «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος...» (Ιωάν. ιδʼ 27). Εάν η διάπραξη της αμαρτίας έφερε την έχθρα με τον Θεό και φυγάδευσε την ειρήνη, η αποκατάσταση της θείας επικοινωνίας εν Χριστώ μπορεί να επιτευχθεί με πόλεμο. Διότι η ειρήνη με τον Θεό σημαίνει υποχρεωτικά πόλεμο με τον διάβολο και ειρήνη με τον διάβολο σημαίνει πόλεμο με τον Θεό. Έχουμε εδώ παρεμβολή ενός «καλού» πολέμου προκειμένου να διακοπεί μια «κακή» ειρήνη.
Ο ιερός Χρυσόστομος σχολιάζοντας την έννοια αυτή γράφει: «Τούτο μάλιστα ειρήνη, όταν το νενοσηκός αποτέμνεται, όταν το στασιάζον χωρίζεται... ου γαρ πανταχού ομόνοια καλόν, επεί και λησταί συμφωνούσι... Την γαρ κακήν ειρήνην η καλή διαφωνία έλυσε και εποίησεν ειρήνην...»
Αυτή η ειρήνη του Θεού δεν μοιάζει με την ειρήνη, που προσφέρει ο κόσμος. Είναι άλλης φύσεως και τάξεως. Είναι ειρήνη «υπερέχουσα πάντα νουν» και λειτουργεί στον άνθρωπο σαν «φρουρός των καρδιών και των νοημάτων του εν Χριστώ Ιησού» (Φιλ. δʼ 7). Είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και αποτελεί εικόνα της Τριαδικής θεϊκής ειρήνης, που συνυπάρχει με την Τριαδική αγάπη. Η υπεροχή της από την κοσμική, εδώ ακριβώς έγκειται, στον αγαπητικό τριαδικό χαρακτήρα της. δεν πρόκειται δηλ. για μια τυπική, επιφανειακή ειρήνη, που κλείνει μέσα της το σπέρμα της υποκρισίας, της αστάθειας και της ιδιοτέλειας, αλλά για μια κατά βάθος και πλάτος οντολογική ειρήνη.
Κατά τον ιερό Χρυσόστομο «η ειρήνη του Θεού η πεπηγυία και βέβαια αυτή εστίν. Εάν μεν διʼ άνθρωπον έχης ειρήνην, ταχέως διαλύεται, εάν δε δια τον Θεόν, ουκέτι».
Συνεπώς η ειρήνη του κόσμου «έξωθεν εστί και επί κακώ γίνεται πολλάκις και τους έχοντας ουδέν ωφελήσε». Ενώ η ειρήνη του Θεού πάντα στο συμφέρον της ψυχής αποβλέπει, αφού με αυτήν ξαναβρίσκουμε την ψυχική μας ισορροπία.
Η ειρήνη του Θεού είναι καρπός της αγάπης, που απομακρύνει τον φόβο, ενώ η ειρήνη του κόσμου είναι καρπός του φόβου, που απομακρύνει την αγάπη, δηλ. τελικά τον ίδιο τον Θεό, που είναι η ενσάρκωση της αγάπης. Η πρώτη ξεπερνάει τον χρόνο και την αμεσότητα, ενώ η Δευτέρα υποκύπτει στον φόβο και υποτάσσεται στην αναγκαιότητα.
Η ειρήνη του Θεού προσφέρει χαρά και αγαλλίαση στον άνθρωπο, γιατί βασίζεται στη χάρη του Κυρίου Ιησού, στην αγάπη του Θεού Πατέρα και στην κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, ενώ η χαρά της ειρήνης του κόσμου είναι προσωρινή και νοθευμένη, αφού στηρίζεται στην ιδιοτέλεια και ανθρώπινη αδυναμία.
Για τους λόγους αυτούς είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρχει η ειρήνη του Θεού με την ειρήνη του κόσμου. Η ειρήνη του Θεού μπορεί να παρεμβάλει εμπόδια στην ειρήνη του κόσμου, όταν αυτή είναι αντίθετη και αντιανθρώπινη.
Κατά τον Αγιο Μάξιμο τον Ομολογητή «κρείσσον επαινετός πόλεμος, ειρήνης χωριζούσης Θεού». Επομένως σκοπός και υποκείμενο της αληθινής ειρήνης είναι ο Θεός, ο Οποίος σαν Θεός της αγάπης και της ειρήνης χορηγεί την ειρήνη αυτή και στον άνθρωπο, μέσω του ειρηνοποιού Χριστού εν Πνεύματι Αγίω. Η ειρήνη του Θεού αρχίζει με την ενσάρκωση, κορυφώνεται στην σταύρωση και την ανάσταση και επεκτείνεται στην Εκκλησία την διαρκή Πεντηκοστή δια του Αγίου Πνεύματος.
Η ειρήνη του Θεού δεν συνεπάγεται και ειρήνη στον κόσμο από την οποία διαφέρει ποιοτικά. Η ειρήνη όμως του κόσμου θα μπορούσε να ωφεληθεί τα μέγιστα από την ειρήνη του Θεού, για να είναι πραγματικά επωφελής.
Ο πρόσκαιρος κόσμος δεν είναι ο τόπος, που μπορεί να φανερωθεί στην πληρότητά της η ειρήνη του Χριστού. Ο τόπος της ειρήνης είναι η βασιλεία του Θεού. Και όπως η βασιλεία του Θεού θα φανερωθεί στην πληρότητά της κατά τον μέλλοντα αιώνα, έτσι και η ειρήνη του Χριστού θα υπάρξει στην πληρότητά της στον μέλλοντα αιώνα. Έτσι η ειρήνη παρουσιάζεται στη ζωή του πιστού Χριστιανού σαν δεδομένο και σαν ζητούμενο. Ζει και αυτός τις θλίψεις και τις δοκιμασίες της παρούσης ζωής, αλλά δεν ταράζεται στο βάθος του είναι του, γιατί ξέρει να τις υπερβαίνει και να τις μεταμορφώνει εν Χριστώ. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να διατηρεί την εσωτερική του ειρήνη και μέσα στις μεγαλύτερες ακαταστασίες και ταραχές. Πράγμα βέβαια όχι εύκολο.
Και το ερώτημα που τίθεται εν κατακλείδι είναι.
Εμείς έχουμε την ειρήνη αυτή του Θεού, που λαχταράει η καρδιά μας και που ο κόσμος περιμένει να δει στο πρόσωπό μας για να πιστέψει; Και ποια επιτέλους είναι η ειρήνη;
Η απάντηση είναι, ο προσωπικός σύνδεσμός μας με τον Θεό, που είναι η πηγή της ειρήνης. Όσο ο δεσμός αυτός δυναμώνει και η επικοινωνία μας με τον Θεό είναι πιο πλήρης και συνεχής, τόσο και η ειρήνη του Θεού εδραιώνεται μέσα μας, πλημμυρίζει το είναι μας και ξεχύνεται προς τα έξω. Αυτό σημαίνει ότι η ειρήνη αυτή δεν είναι κατάσταση στατική, αλλά δυναμική, δηλ. δεν κατακτάται εφ άπαξ, αλλά είναι τρόπος ζωής που προάγεται διαρκώς.
Έτσι, το μεν αγαθό της ειρήνης μάς το προσφέρει ο ειρηνοποιός Χριστός δωρεάν με το τίμιο αίμα Του, από μας όμως εξαρτάται να απλώσουμε το χέρι μας και να το κάνουμε κτήμα μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία και χάρη από το να ζεις με την ειρήνη του Χριστού στην καρδιά σου.
Από το βιβλίο
“Ανταύγειες του Πνεύματος”
Αρχιμ. Νικήτα Βουτυρά
Εκδ. ΖΩΗ
enoriaka.gr
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Το «γλυκύ όνομα και πράγμα»
«Γλυκύ όνομα και πράγμα», αποκαλεί ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος, την ειρήνη, το υπέρτατο αυτό δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Όπως βλέπουμε στο Ευαγγέλιο, ο Χριστός μετά την Ανάστασή του, το πρώτο πράγμα που χαρίζει στους μαθητές του, είναι η ειρήνη. «Ειρήνη υμίν», τους λέγει (Ιω. 20, 19). Και αυτό το άγγελμα ακούγεται έκτοτε προς όλο τον κόσμο, μέσω της Εκκλησίας. Ειρήνη ας είναι σε όλους! Αυτή η ειρήνη είναι η πρώτη και υπέρτατη ανάγκη του κόσμου μας σήμερα. Ενώ έχουμε όλα τα αγαθά, αυτό μας λείπει. Πόλεμοι και ακαταστασίες, εμφύλιοι σπαραγμοί και τρομοκρατία, καταδυνάστευσις και εχθροπραξίες, μαστίζουν δυστυχώς σήμερα την ζωή όλων των λαών. Ο σύγχρονος άνθρωπος, παρ΄ όλον ότι έφθασε στα άστρα, δεν κατόρθωσε ακόμη να ειρηνεύσει με τον πλησίον του. Ακόμη και αδέλφια μισούνται άσπονδα και όχι σπανίως αλληλοεξοντώνονται. Δύο άνθρωποι δεν μπορούν να συζήσουν αρμονικά και ειρηνικά. Και γεννάται το ερώτημα: Τι να φταίει άραγε γι΄ αυτή την κακοδαιμονία; Ποια είναι η αιτία που η ειρήνη, είναι μεν το παμπόθητο όνειρο της ανθρωπότητος, παραμένει όμως απραγματοποίητο; Η αιτία είναι ότι ο άνθρωπος δεν έχει ειρήνη με το Θεό. Τα έχει χαλάσει με τον Πλάστη του. Οι σχέσεις του με την Πηγή της Ζωής και της ευτυχίας του, έχουν δυστυχώς διασαλευτεί. Και είναι επόμενο, όταν κανείς τα χαλάει με τον Θεό, να μην τα πηγαίνει καλά και με τον συνάνθρωπό του, ακόμη δε και με τον ίδιο τον εαυτό του. Και αυτό ακριβώς είναι η μεγαλύτερη τραγωδία του ανθρώπου: η εσωτερική του διάσπασις.
Ο Χριστός όμως με το έργο Του επάνω στο σταυρό και με την Ανάστασή Του, αυτό ακριβώς το μεγάλο επέτυχε: να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Θεό. Να του δώσει την δυνατότητα να αποκαταστήσει ομαλές σχέσεις και μάλιστα υικές με τον Ουράνιο Πατέρα και να απολαύσει έτσι την ειρήνη. Ο Χριστός έγινε ο μεγάλος ειρηνοποιός μας (Εφεσ. 2, 14). Όταν δε ο άνθρωπος ειρηνεύει και ζη εν αρμονία με τον Θεό, σαν φυσική συνέπεια έρχεται η ομαλή ζωή του με τους ανθρώπους. Δεν πράττει τίποτε που το απαγορεύει ο Θεός και που βλάπτει τον πλησίον του. Έτσι, ζει ειρηνικά με το περιβάλλον του. Μη κάνοντας δε το κακό σε κανένα, ειρηνεύει εσωτερικά και ο ίδιος. Η συνείδησίς του δεν τον ελέγχει, και άρα απολαμβάνει την ηρεμία και την ανάπαυση, που είναι το μεγαλύτερο αγαθό σ΄ αυτόν τον κόσμο. Έτσι βλέπει η Εκκλησία την ειρήνη. Δεν την θεωρεί απλή συνθήκη και τυπική συμφωνία μεταξύ των λαών ή των ατόμων. Αυτή είναι χάρτινη ειρήνη, δηλαδή ψεύτικη και προσωρινή. Αλλά διδάσκει ότι η ειρήνη προέρχεται από τον Θεό και μόνο από τον Θεό. Πηγάζει από Εκείνον, διέρχεται απ΄ την καρδιά του αναγεννημένου χριστιανού, για να καταλήξει στον πλησίον μας. «Ειρήνη υμίν» φωνάζει λοιπόν ο Κύριός μας.
Ειρήνη με τον Θεό. Ειρήνη με τον εαυτό σας. Ειρήνη με τον αδελφό σας. Γι΄ αυτό και η Αγία Εκκλησία μας συνεχώς παρακαλεί: «Κύριε, ειρήνη δος ημίν και ελέησον ημας ως μόνος Οικτίρμων».
Αδελφέ μου επίτρεψέ μου να σε ρωτήσω: Εσύ έχεις ειρήνη μέσα σου; Αν όχι, γιατί; Τι φταίει; Προσπάθησε να βρεις την αιτία. Μήπως η αμαρτία, που χωρίζει από τον Θεό και γεμίζει ενοχές την καρδιά μας, σε ταλαιπωρεί; Τρέξε γρήγορα στον Χριστό με μετάνοια. Συμφιλιώσου μαζί Του κι Εκείνος, μαζί με την συγχώρηση, θα σου χαρίσει ως πρώτο της καρπό την πολυπόθητη ειρήνη της καρδιάς σου!
Αρχιμ. ΑΘΗΝ. ΚΑΡΑΜΑΝΤΖΑΝΗΣ
«Γλυκύ όνομα και πράγμα», αποκαλεί ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος, την ειρήνη, το υπέρτατο αυτό δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Όπως βλέπουμε στο Ευαγγέλιο, ο Χριστός μετά την Ανάστασή του, το πρώτο πράγμα που χαρίζει στους μαθητές του, είναι η ειρήνη. «Ειρήνη υμίν», τους λέγει (Ιω. 20, 19). Και αυτό το άγγελμα ακούγεται έκτοτε προς όλο τον κόσμο, μέσω της Εκκλησίας. Ειρήνη ας είναι σε όλους! Αυτή η ειρήνη είναι η πρώτη και υπέρτατη ανάγκη του κόσμου μας σήμερα. Ενώ έχουμε όλα τα αγαθά, αυτό μας λείπει. Πόλεμοι και ακαταστασίες, εμφύλιοι σπαραγμοί και τρομοκρατία, καταδυνάστευσις και εχθροπραξίες, μαστίζουν δυστυχώς σήμερα την ζωή όλων των λαών. Ο σύγχρονος άνθρωπος, παρ΄ όλον ότι έφθασε στα άστρα, δεν κατόρθωσε ακόμη να ειρηνεύσει με τον πλησίον του. Ακόμη και αδέλφια μισούνται άσπονδα και όχι σπανίως αλληλοεξοντώνονται. Δύο άνθρωποι δεν μπορούν να συζήσουν αρμονικά και ειρηνικά. Και γεννάται το ερώτημα: Τι να φταίει άραγε γι΄ αυτή την κακοδαιμονία; Ποια είναι η αιτία που η ειρήνη, είναι μεν το παμπόθητο όνειρο της ανθρωπότητος, παραμένει όμως απραγματοποίητο; Η αιτία είναι ότι ο άνθρωπος δεν έχει ειρήνη με το Θεό. Τα έχει χαλάσει με τον Πλάστη του. Οι σχέσεις του με την Πηγή της Ζωής και της ευτυχίας του, έχουν δυστυχώς διασαλευτεί. Και είναι επόμενο, όταν κανείς τα χαλάει με τον Θεό, να μην τα πηγαίνει καλά και με τον συνάνθρωπό του, ακόμη δε και με τον ίδιο τον εαυτό του. Και αυτό ακριβώς είναι η μεγαλύτερη τραγωδία του ανθρώπου: η εσωτερική του διάσπασις.
Ο Χριστός όμως με το έργο Του επάνω στο σταυρό και με την Ανάστασή Του, αυτό ακριβώς το μεγάλο επέτυχε: να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Θεό. Να του δώσει την δυνατότητα να αποκαταστήσει ομαλές σχέσεις και μάλιστα υικές με τον Ουράνιο Πατέρα και να απολαύσει έτσι την ειρήνη. Ο Χριστός έγινε ο μεγάλος ειρηνοποιός μας (Εφεσ. 2, 14). Όταν δε ο άνθρωπος ειρηνεύει και ζη εν αρμονία με τον Θεό, σαν φυσική συνέπεια έρχεται η ομαλή ζωή του με τους ανθρώπους. Δεν πράττει τίποτε που το απαγορεύει ο Θεός και που βλάπτει τον πλησίον του. Έτσι, ζει ειρηνικά με το περιβάλλον του. Μη κάνοντας δε το κακό σε κανένα, ειρηνεύει εσωτερικά και ο ίδιος. Η συνείδησίς του δεν τον ελέγχει, και άρα απολαμβάνει την ηρεμία και την ανάπαυση, που είναι το μεγαλύτερο αγαθό σ΄ αυτόν τον κόσμο. Έτσι βλέπει η Εκκλησία την ειρήνη. Δεν την θεωρεί απλή συνθήκη και τυπική συμφωνία μεταξύ των λαών ή των ατόμων. Αυτή είναι χάρτινη ειρήνη, δηλαδή ψεύτικη και προσωρινή. Αλλά διδάσκει ότι η ειρήνη προέρχεται από τον Θεό και μόνο από τον Θεό. Πηγάζει από Εκείνον, διέρχεται απ΄ την καρδιά του αναγεννημένου χριστιανού, για να καταλήξει στον πλησίον μας. «Ειρήνη υμίν» φωνάζει λοιπόν ο Κύριός μας.
Ειρήνη με τον Θεό. Ειρήνη με τον εαυτό σας. Ειρήνη με τον αδελφό σας. Γι΄ αυτό και η Αγία Εκκλησία μας συνεχώς παρακαλεί: «Κύριε, ειρήνη δος ημίν και ελέησον ημας ως μόνος Οικτίρμων».
Αδελφέ μου επίτρεψέ μου να σε ρωτήσω: Εσύ έχεις ειρήνη μέσα σου; Αν όχι, γιατί; Τι φταίει; Προσπάθησε να βρεις την αιτία. Μήπως η αμαρτία, που χωρίζει από τον Θεό και γεμίζει ενοχές την καρδιά μας, σε ταλαιπωρεί; Τρέξε γρήγορα στον Χριστό με μετάνοια. Συμφιλιώσου μαζί Του κι Εκείνος, μαζί με την συγχώρηση, θα σου χαρίσει ως πρώτο της καρπό την πολυπόθητη ειρήνη της καρδιάς σου!
Αρχιμ. ΑΘΗΝ. ΚΑΡΑΜΑΝΤΖΑΝΗΣ
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Ειρήνη και Δικαιοσύνη
Η ανθρωπότητα καταβάλλει προσπάθειες, ώστε η έχθρα και η δυσπιστία που δηλητηριάζουν τη διεθνή ατμόσφαιρα να παραχωρήσουν τη θέση τους στη φιλία και την αλληλοκατανόηση, για να αντικατασταθεί η άμιλλα στον εξοπλισμό από ολοκληρωτικό και πλήρη αφοπλισμό, για να εκλείψει ο πόλεμος ως μέσο επίλυσης των διεθνών προβλημάτων εξʼ ολοκλήρου απʼ τη ζωή της κοινωνίας.
Σύμφωνα με τα παραπάνω....
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η ορθόδοξη Εκκλησία αγωνίζεται πάντοτε για την επικράτηση των χριστιανικών ιδεωδών της ειρήνης, της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αγάπης μεταξύ των λαών. Αυτή η ίδια η εν Χριστώ Αποκάλυψη χαρακτηρίζεται «ευαγγέλιον της ειρήνης», γιατί ο Χρίστος, «ειρηνοποιήσας διά του αίματος του Σταυρού» τα πάντα, «ευαγγελίσατο ειρήνην τοις μακράν και τοις εγγύς» και κατέστη «η ειρήνη ημών». Η ειρήνη αυτή, η «πάντα νούν υπερέχουσα», είναι, όπως είπε ο ίδιος ο Κύριος στους μαθητές του τη νύχτα του Μυστικού Δείπνου, ευρύτερη και ουσιαστικότερη από την ειρήνη, την οποία επαγγέλλεται ο κόσμος: «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν». Κι αυτό, γιατί η ειρήνη του Χριστού είναι ο ώριμος καρπός της ανακεφαλαίωσης όλων στο πρόσωπό του, της ανάδειξης της ιερότητας και του μεγαλείου του ανθρώπινου προσώπου ως εικόνα Θεού, της προβολής της οργανικής ενότητας σ' αυτόν του ανθρώπινου γένους και του κόσμου της καθολικότητας των ιδεωδών της ειρήνης, της ελευθερίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα στο σώμα του Χριστού, και, τέλος της καρποφορίας της χριστιανικής αγάπης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών του κόσμου. Η πραγματική ειρήνη είναι ο καρπός της επικράτησης πάνω στη γη όλων αυτών των χριστιανικών ιδεωδών. Είναι η άνωθεν ειρήνη για την οποία πάντοτε εύχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία στις καθημερινές της δεήσεις,ζητώντας αυτήν απ' τον Θεό πού τα πάντα μπορεί και ακούει τις προσευχές αυτών που προσέρχονται με πίστη σ' Αυτόν.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό γιατί η Εκκλησία, ως «Σώμα Χριστού», προβλήθηκε ως «η όρασις της ειρήνης» του κόσμου, και βέβαια της πραγματικής και καθολικής ειρήνης, την οποία ευαγγελίστηκε ο Χριστός. Εμείς είμαστε, λέει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, «το ειρηνικόν γένος», οι «ειρηνικοί στρατιώται» του Χριστού. Η ειρήνη, λέει αλλού ο ίδιος, είναι συνώνυμη της δικαιοσύνης. Ο Μέγας Βασίλειος προσθέτει «ου δύναμαι πείσαι εμαυτόν, ότι άνευ της εις αλλήλους αγάπης και άνευ του, το εις εμέ ήκον, ειρηνεύειν προς πάντα δύναμι άξιος κληθήναι δούλος Ιησού Χριστού». Αυτό είναι τόσο αυτονόητο για τον Χριστιανό, ώστε «ουδέν ούτως ίδιόν εστι Χριστιανού ως το ειρηνοποιείν».
Οφείλουμε συγχρόνως να υπογραμμίσουμε ότι το πνευματικό δώρο της ειρήνης εξαρτάται και από την ανθρώπινη συνεργία. Το ΄Αγιο Πνεύμα χορηγεί πνευματικά δώρα όταν υπάρχει ανάβαση της ανθρώπινης καρδιάς προς τον Θεό, όταν με μετάνοια επιζητεί κανείς τη δικαιοσύνη του Θεού. Το θείο δώρο της ειρήνης εμφανίζεται εκεί όπου οι Χριστιανοί καταβάλλουν προσπάθεια στο έργο της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.
Μιλώντας για την ειρήνη του Χριστού, ως την αληθινή ειρήνη, εννοούμε την ειρήνη που επιτυγχάνεται στην Εκκλησία. Η αμαρτία είναι πνευματική ασθένεια, της οποίας τα εξωτερικά συμπτώματα είναι οι ταραχές, οι έριδες, οι πόλεμοι με τις τραγικές τους συνέπειες. Η Εκκλησία επιδιώκει να εξαλείψει όχι μόνο τα εξωτερικά συμπτώματα αυτής της ασθένειας, αλλά και την αιτία αυτών, την αμαρτία.
Συγχρόνως η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί καθήκον της να επικροτεί κάθε τι που εξυπηρετεί πράγματι την ειρήνη και ανοίγει το δρόμο προς τη δικαιοσύνη, την αδελφοσύνη, την αληθινή ελευθερία και την αμοιβαία αγάπη.
Από τη διακήρυξη της
Γ΄ Προσυνοδικής Πανορθόδοξης Διάσκεψης
Η ανθρωπότητα καταβάλλει προσπάθειες, ώστε η έχθρα και η δυσπιστία που δηλητηριάζουν τη διεθνή ατμόσφαιρα να παραχωρήσουν τη θέση τους στη φιλία και την αλληλοκατανόηση, για να αντικατασταθεί η άμιλλα στον εξοπλισμό από ολοκληρωτικό και πλήρη αφοπλισμό, για να εκλείψει ο πόλεμος ως μέσο επίλυσης των διεθνών προβλημάτων εξʼ ολοκλήρου απʼ τη ζωή της κοινωνίας.
Σύμφωνα με τα παραπάνω....
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η ορθόδοξη Εκκλησία αγωνίζεται πάντοτε για την επικράτηση των χριστιανικών ιδεωδών της ειρήνης, της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αγάπης μεταξύ των λαών. Αυτή η ίδια η εν Χριστώ Αποκάλυψη χαρακτηρίζεται «ευαγγέλιον της ειρήνης», γιατί ο Χρίστος, «ειρηνοποιήσας διά του αίματος του Σταυρού» τα πάντα, «ευαγγελίσατο ειρήνην τοις μακράν και τοις εγγύς» και κατέστη «η ειρήνη ημών». Η ειρήνη αυτή, η «πάντα νούν υπερέχουσα», είναι, όπως είπε ο ίδιος ο Κύριος στους μαθητές του τη νύχτα του Μυστικού Δείπνου, ευρύτερη και ουσιαστικότερη από την ειρήνη, την οποία επαγγέλλεται ο κόσμος: «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν». Κι αυτό, γιατί η ειρήνη του Χριστού είναι ο ώριμος καρπός της ανακεφαλαίωσης όλων στο πρόσωπό του, της ανάδειξης της ιερότητας και του μεγαλείου του ανθρώπινου προσώπου ως εικόνα Θεού, της προβολής της οργανικής ενότητας σ' αυτόν του ανθρώπινου γένους και του κόσμου της καθολικότητας των ιδεωδών της ειρήνης, της ελευθερίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα στο σώμα του Χριστού, και, τέλος της καρποφορίας της χριστιανικής αγάπης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών του κόσμου. Η πραγματική ειρήνη είναι ο καρπός της επικράτησης πάνω στη γη όλων αυτών των χριστιανικών ιδεωδών. Είναι η άνωθεν ειρήνη για την οποία πάντοτε εύχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία στις καθημερινές της δεήσεις,ζητώντας αυτήν απ' τον Θεό πού τα πάντα μπορεί και ακούει τις προσευχές αυτών που προσέρχονται με πίστη σ' Αυτόν.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό γιατί η Εκκλησία, ως «Σώμα Χριστού», προβλήθηκε ως «η όρασις της ειρήνης» του κόσμου, και βέβαια της πραγματικής και καθολικής ειρήνης, την οποία ευαγγελίστηκε ο Χριστός. Εμείς είμαστε, λέει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, «το ειρηνικόν γένος», οι «ειρηνικοί στρατιώται» του Χριστού. Η ειρήνη, λέει αλλού ο ίδιος, είναι συνώνυμη της δικαιοσύνης. Ο Μέγας Βασίλειος προσθέτει «ου δύναμαι πείσαι εμαυτόν, ότι άνευ της εις αλλήλους αγάπης και άνευ του, το εις εμέ ήκον, ειρηνεύειν προς πάντα δύναμι άξιος κληθήναι δούλος Ιησού Χριστού». Αυτό είναι τόσο αυτονόητο για τον Χριστιανό, ώστε «ουδέν ούτως ίδιόν εστι Χριστιανού ως το ειρηνοποιείν».
Οφείλουμε συγχρόνως να υπογραμμίσουμε ότι το πνευματικό δώρο της ειρήνης εξαρτάται και από την ανθρώπινη συνεργία. Το ΄Αγιο Πνεύμα χορηγεί πνευματικά δώρα όταν υπάρχει ανάβαση της ανθρώπινης καρδιάς προς τον Θεό, όταν με μετάνοια επιζητεί κανείς τη δικαιοσύνη του Θεού. Το θείο δώρο της ειρήνης εμφανίζεται εκεί όπου οι Χριστιανοί καταβάλλουν προσπάθεια στο έργο της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.
Μιλώντας για την ειρήνη του Χριστού, ως την αληθινή ειρήνη, εννοούμε την ειρήνη που επιτυγχάνεται στην Εκκλησία. Η αμαρτία είναι πνευματική ασθένεια, της οποίας τα εξωτερικά συμπτώματα είναι οι ταραχές, οι έριδες, οι πόλεμοι με τις τραγικές τους συνέπειες. Η Εκκλησία επιδιώκει να εξαλείψει όχι μόνο τα εξωτερικά συμπτώματα αυτής της ασθένειας, αλλά και την αιτία αυτών, την αμαρτία.
Συγχρόνως η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί καθήκον της να επικροτεί κάθε τι που εξυπηρετεί πράγματι την ειρήνη και ανοίγει το δρόμο προς τη δικαιοσύνη, την αδελφοσύνη, την αληθινή ελευθερία και την αμοιβαία αγάπη.
Από τη διακήρυξη της
Γ΄ Προσυνοδικής Πανορθόδοξης Διάσκεψης
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Πατερικό Ειρηνοφόρο
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στην εποχή μας, στις μέρες μας είναι καθημερινά τα ακούσματα, οι ιδέες και τα γεγονότα στον τόπο μας και σε όλο τον κόσμο, μα και μέσα μας, και στην οικογένειά μας, που φέρνουν στις ψυχές ανησυχία και ταραχή.
Χάνουμε την ειρήνη μας και αυτό έχει πολλές και κακές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας.
Ανάγκη μεγάλη λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος, ένα φάρμακο, που θα ξαναφέρει και θα διατηρήσει την πολύτιμη ειρήνη στις ψυχές. Σαν τέτοιο, απλό και ταπεινό, μα ελπίζουμε, αποτελεσματικό, σαν το χαμομηλάκι, φάρμακο προσφέρει με αγάπη η Ιερά Μονή.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΠΕ :
* Ειρήνη υμίν.
* Μη ταρασέσθω υμών η καρδία, πιστεύετε εις τον Θεό και εις εμέ πιστεύετε.
* Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε.
* Μακάριοι οι ειρηνοποιοί.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΝΑ
Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ :
* Xάρις υμίν και ειρήνη Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού.
* Δόξα και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζωμένω το αγαθόν.
* Το φρόνημα του πνεύματος ζωή και ειρήνη.
* Ου γαρ εστίν η βασιλεία των ουρανών βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω.
* Τα της ειρήνης διώκομενη - επιδιώκομενη.
* Ο Θεός της ελπίδος πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης εν τω πιστεύειν.
* Ο Θεός της ειρήνης μετά πάντων υμών.
* Εν ειρήνη κέκληκεν υμάς ο Θεός.
* Ου γαρ εστίν ακαταστασίας ο Θεός αλλά της ειρήνης.
* Και όσοι τω κανόνι τούτω –της καινής κτήσεως- στοιχήσουσιν, ειρήνη επʼαυτούς και έλεος.
* Αυτός ο Χριστός εστίν η ειρήνη ημών.
* Ειρήνη τοις αδελφοίς και αγάπη.
* Η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν φρουρήσει τας καρδίας υμών εν Χριστώ Ιησού.
* Καρπός δε δικαιοσύνης εν ειρήνη δπείρεται τοις ποιούσιν ειρήνην.
ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
* Χάρις υμίν και ειρήνη πληθυνθείη.
* Ειρήνη υμίν πάσι τοις εν Χριστώ Ιησού.
* Σπουδάσατε άσπιλοι και αμώμητοι ευρεθήναι εν ειρήνη.
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΔΙΑΘΗΚΗ [ΛΙΓΑ]
* Δώσω ειρήνην εν τη γη υμών.
* Δώη σοι ειρήνην.
* Ειρήνη σοι.
* Πορεύεσθε εν ειρήνη.
* Ειρήνη η είσοδός σου.
* Βάδιζε εν ειρήνη.
* Και ην αυτω ειρήνην.
* Δεύρο εις ειρήνην.
* Ειρήνην και ησυχίαν δώσω.
* Ευοδώσαι υμίν ειρήνην.
* Ειρήνην την ποθουμένην τοις πάσιν ανθρώποις.
* Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι.
* Κύριος ευλογήσει τον λαόν αυτού εν ειρήνη.
* Ζήτησον πολλή τοις αγαπώσι τον νόμον Σου.
Πηγή: ΙΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ʽΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΗΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στην εποχή μας, στις μέρες μας είναι καθημερινά τα ακούσματα, οι ιδέες και τα γεγονότα στον τόπο μας και σε όλο τον κόσμο, μα και μέσα μας, και στην οικογένειά μας, που φέρνουν στις ψυχές ανησυχία και ταραχή.
Χάνουμε την ειρήνη μας και αυτό έχει πολλές και κακές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας.
Ανάγκη μεγάλη λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος, ένα φάρμακο, που θα ξαναφέρει και θα διατηρήσει την πολύτιμη ειρήνη στις ψυχές. Σαν τέτοιο, απλό και ταπεινό, μα ελπίζουμε, αποτελεσματικό, σαν το χαμομηλάκι, φάρμακο προσφέρει με αγάπη η Ιερά Μονή.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΠΕ :
* Ειρήνη υμίν.
* Μη ταρασέσθω υμών η καρδία, πιστεύετε εις τον Θεό και εις εμέ πιστεύετε.
* Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε.
* Μακάριοι οι ειρηνοποιοί.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΝΑ
Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ :
* Xάρις υμίν και ειρήνη Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού.
* Δόξα και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζωμένω το αγαθόν.
* Το φρόνημα του πνεύματος ζωή και ειρήνη.
* Ου γαρ εστίν η βασιλεία των ουρανών βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω.
* Τα της ειρήνης διώκομενη - επιδιώκομενη.
* Ο Θεός της ελπίδος πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης εν τω πιστεύειν.
* Ο Θεός της ειρήνης μετά πάντων υμών.
* Εν ειρήνη κέκληκεν υμάς ο Θεός.
* Ου γαρ εστίν ακαταστασίας ο Θεός αλλά της ειρήνης.
* Και όσοι τω κανόνι τούτω –της καινής κτήσεως- στοιχήσουσιν, ειρήνη επʼαυτούς και έλεος.
* Αυτός ο Χριστός εστίν η ειρήνη ημών.
* Ειρήνη τοις αδελφοίς και αγάπη.
* Η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν φρουρήσει τας καρδίας υμών εν Χριστώ Ιησού.
* Καρπός δε δικαιοσύνης εν ειρήνη δπείρεται τοις ποιούσιν ειρήνην.
ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
* Χάρις υμίν και ειρήνη πληθυνθείη.
* Ειρήνη υμίν πάσι τοις εν Χριστώ Ιησού.
* Σπουδάσατε άσπιλοι και αμώμητοι ευρεθήναι εν ειρήνη.
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΔΙΑΘΗΚΗ [ΛΙΓΑ]
* Δώσω ειρήνην εν τη γη υμών.
* Δώη σοι ειρήνην.
* Ειρήνη σοι.
* Πορεύεσθε εν ειρήνη.
* Ειρήνη η είσοδός σου.
* Βάδιζε εν ειρήνη.
* Και ην αυτω ειρήνην.
* Δεύρο εις ειρήνην.
* Ειρήνην και ησυχίαν δώσω.
* Ευοδώσαι υμίν ειρήνην.
* Ειρήνην την ποθουμένην τοις πάσιν ανθρώποις.
* Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι.
* Κύριος ευλογήσει τον λαόν αυτού εν ειρήνη.
* Ζήτησον πολλή τοις αγαπώσι τον νόμον Σου.
Πηγή: ΙΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ʽΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΗΣ
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ
1. Καταχρηστικά μερικοί άνθρωποι λέγονται λογικοί. Γιατί δεν είναι λογικοί αυτοί που μονάχα διάβασαν βιβλία των αρχαίων σοφών, αλλά αυτοί που έχουν λογική ψυχή και μπορούν να διακρίνουν τι είναι καλό και τι κακό και αποφεύγουν τα πονερά και βλαβερά της ψυχής, βιώνουν δε τα αγαθά και ωφέλιμα. Κι αυτό το κάνουν ευχαριστώντας το Θεό για τον φωτισμό και τη δύναμη που τους δίνει. Αυτοί μονάχα πρέπει να λέγονται λογικοί άνθρωποι.
2. Ο πράγματι λογικός άνθρωπος μια έγνοια έχει : πως θα υπακούει και θα αρέσει στον Πανάγαθο , Παντοδύναμο και Πάνσοφο Θεό – Πατέρα, όποια και να είναι η κατάστασή του. Γιατί δεν είναι σωστό να ευχαριστούμε μεν τους γιατρούς που μας δίνουν τα πικρά φάρμακα για την υγείαν μας, να δυσανασχετούμε δε για όσα για το συμφέρον της ψυχής παιδευτικά με τη πατρική του πρόνοια κάνει για μας ο Κύριος. Η πίστη και η αναγνώριση του Θεού είναι σωτήρια και ειρηνοφόρα και δείχνει μια τέλεια ψυχή.
3. Ο καλός Θεός μας έδωσε μεγάλες και ενάρετες δυνάμεις : την εγκράτεια , την υπομονή, την καρτερία, την σωφροσύνη,την ανεξικακία και άλλες παρόμοιες, για να πολεμούμε και να νικούμε τα δύσκολα και θλιβερά. Αν λοιπόν, γυμνάζουμε αυτές τις δυνάμεις και τις έχουμε έτοιμες, τότε νομίζουμε πως δεν μας συμβαίνει τίποτα το κακό. Το αβάστακτο, γιατί σκεφτόμαστε ότι όλα που συμβαίνουν στους ανθρώπους τα νικούμε με τις αρετές, που έβαλε μέσα μας ο Θεός – Πατέρας. Αυτά δεν τα ξέρουν οι ανόητοι άνθρωποι. Ούτε σκέφτονται πως όλα καλά και καθώς πρέπει γίνονται για το συμφέρον μας. Για να λάμψουν οι αρετές μας και να στεφανωθούμε από το Θεό. Γιʼ αυτό είναι πικραμένοι και ταραγμένοι.
4. Τα πιο κακά πάθη της ψυχής είναι η άγνοια της αλήθειας του Θεού, η ακόρεστη επιθυμία του πλούτου και η επιζήτηση της μάταιης ανθρώπινης δόξας.
5. Όσο πιο λίγες βιοτικές μέριμνες έχει κανείς τόσο ευτυχέστερος είναι. Γιατί οι μεγάλες περιουσίες φέρνουν και πολλές δυσκολίες, κι ύστερα κατηγορούμε τον Θεό γιʼαυτές. Με την αυθαίρετη επιθυμία μας ποτίζουμε τον θάνατο και μένουμε στο σκοτάδι της αμαρτίας…
6. Δεν πρέπει να λέγει κανένας ότι δεν είναι δυνατό να ζήσει ενάρετα ο άνθρωπος, αλλά να λέει ότι δεν είναι εύκολο. Δεν το καταφέρνουν οι τυχόντες. Ζουν ενάρετα οι ευσεβείς, με νου που αγαπά τον Θεό. Γιατί ο νους των αδιάφορων ανθρώπων είναι κοσμικός και ευμετάβολος, με σκέψεις άλλοτε καλές και άλλοτε κακές...
7. Η άτονη ψυχή θολώνεται από την κακία που έχει μέσα της ασωτία, υπερηφάνεια, απληστία, οργή, αυθάδεια, λύσσα, φόνο, μεγάλη στενοχώρια, φθόνο, πλεονεξία, αρπαγή, πόνο , ψευτιά, αμαρτωλή ηδονή, ραθυμία, λύπη, δειλία, αρρώστια, μίσος, κατηγορίες, αδυναμία, πλάνη, άγνοια, απάτη, λησμονιά του Θεού. Με αυτά και τα παρόμοιά τους τιμωρείται η άθλια ψυχή που χωρίζεται από τον Θεό.
8. Ενάρετοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που έχουν επίπλαστους τρόπους και ψεύτικη συμπεριφορά. Αλλά εκείνοι που μαρτυρούνται από τα καλά τους έργα. Όπως οι ζωγράφοι και οι γλύπτες.
9. Ο πλούσιος, χωρίς ψυχική καλλιέργεια και ενάρετο βίο, είναι δυστυχισμένος. Μα κι αν είναι κάποιος φτωχός και δούλος ακόμα, έχει όμως ψυχική μόρφωση και βίο ενάρετο, είναι ευτυχισμένος…
10. Ανθρωποποιός πρέπει να λέγεται αυτός που μπορεί να κάνει τους αμόρφωτους ψυχικά να αγαπήσουν τον λόγο του Θεού και την ψυχική μόρφωση. Το ίδιο και αυτοί που μεταστρέφουν τους ακόλαστους στην ενάρετη ζωή, επειδή αναπλάθουν τους ανθρώπους. Γιατί η πραότητα και η εγκράτεια είναι ευτυχία και καλή ελπίδα στις ψυχές.
11. Να θεωρείς ελεύθερους όχι αυτούς που έτυχε να μην είναι δούλοι, αλλά αυτούς που έχουν ζωή και τρόπους ελεύθερου ανθρώπου. Μη λες ελεύθερους τους πονηρούς και ακόλαστους, γιατί είναι δούλοι στα πάθη. Ελευθερία και ευτυχία της ψυχής είναι η γνήσια καθαρότητα και η καταφρόνηση των πρόσκαιρων και μάταιων.
12. Γνώρισμα της λογικής και ενάρετης ψυχής είναι το βλέμμα, το βάδισμα, η φωνή, το γέλιο, οι συναναστροφές. Όλα, που τα έχει αλλάξει και τα έχει κάνει κοσμιότερα. Διότι ο νους που αγαπά τον άγιο Θεό, σαν προσεκτικός θυρωρός, δεν επιτρέπει την είσοδο κακών και αισχρών σκέψεων, που χαλούν και όλη τη συμπεριφορά μας.
13. Σε αυτόν που δεν μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό δεν επιτρέπεται να κρίνει τους καλούς και τους κακούς. Και αγαθός είναι ο άνθρωπος του Θεού. Ο πονηρός δεν ξέρει ούτε θα μάθει ποτέ για το Θεό. Γιατί ο τρόπος να μάθεις για το Θεό είναι το αγαθό.
14. Στις συνομιλίες μακριά κάθε σκληράδα. Τους λογικούς ανθρώπους τους στολίζει η ντροπή και η φρόνηση. Διότι ο θεοφιλής νους είναι φως που καταφωτίζει την ψυχή, όπως ο ήλιος το σώμα.
15. Εκείνοι που θεωρούν δυστυχία το χάσιμο χρημάτων και της περιουσίας τους ή και των παιδιών τους ακόμη, ας ξέρουν ότι πρέπει να αρκούνται σε αυτά που τους δίνει ο Θεός. Γιατί, αφού έκαναν χρήση ξένων πραγμάτων, τα έδωσαν πάλι σε αυτόν που τους τα έδωσε.
16. Όταν δεις κάποιον να φιλονικεί και να πολεμά την αλήθεια και το ολοφάνερο, πάψε τη φιλονικία και άφησέ τον, γιατί έχει πετρώσει ο νους του.
17. Τα ουράνια είναι αθάνατα, γιατί έχουν μέσα τους το καλό. Τα επίγεια έγιναν θνητά γιατί είναι μέσα τους η κακία, που έρχεται στους ανόητους από την αγνωσία του Θεού.
18. Γιατί έγινε ο άνθρωπος ; Για να βλέπει τον Θεό στα έργα που έκανε γιʼ αυτόν και να τον δοξάζει.
19. Όταν κλείσεις και μείνεις μόνος γνώριζε ότι είναι μαζί σου ο άγγελος, που ο Θεός έδωσε σε κάθε άνθρωπο. Ακοίμητος και αλάνθαστος είναι πάντα δίπλα σου.
20. Το να υποφέρεις με χαρά και ευχαριστίες τις συμφορές είναι στεφάνι αφθαρσίας και αρετή και σωτηρία.
21. Όταν με ευχαριστίες πέσεις στο κρεβάτι σου, φέρνοντας στο νου σου τις ευεργεσίες και την πρόνοια του Θεού για σένα, γεμίζεις από καλές σκέψεις, ευφραίνεσαι και γίνεται ο ύπνος σου νηφαλιότητα ψυχής, το κλείσιμο των ματιών σου όραση του Θεού, η σιωπή σου γεννήτρια του αγαθού και δίνεις μʼ όλη την ψυχή και τη δύναμή σου δόξα στο Θεό των όλων. Γιατί όταν απουσιάζει η κακία, η ειρηνική δοξολογική ευχαριστία αρέσει στο Θεό περισσότερο από κάθε πολυτελή θυσία.
Ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του στους αιώνες των αιώνων.
Αμήν.
Πηγή: ΙΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ʽΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΗΣ
1. Καταχρηστικά μερικοί άνθρωποι λέγονται λογικοί. Γιατί δεν είναι λογικοί αυτοί που μονάχα διάβασαν βιβλία των αρχαίων σοφών, αλλά αυτοί που έχουν λογική ψυχή και μπορούν να διακρίνουν τι είναι καλό και τι κακό και αποφεύγουν τα πονερά και βλαβερά της ψυχής, βιώνουν δε τα αγαθά και ωφέλιμα. Κι αυτό το κάνουν ευχαριστώντας το Θεό για τον φωτισμό και τη δύναμη που τους δίνει. Αυτοί μονάχα πρέπει να λέγονται λογικοί άνθρωποι.
2. Ο πράγματι λογικός άνθρωπος μια έγνοια έχει : πως θα υπακούει και θα αρέσει στον Πανάγαθο , Παντοδύναμο και Πάνσοφο Θεό – Πατέρα, όποια και να είναι η κατάστασή του. Γιατί δεν είναι σωστό να ευχαριστούμε μεν τους γιατρούς που μας δίνουν τα πικρά φάρμακα για την υγείαν μας, να δυσανασχετούμε δε για όσα για το συμφέρον της ψυχής παιδευτικά με τη πατρική του πρόνοια κάνει για μας ο Κύριος. Η πίστη και η αναγνώριση του Θεού είναι σωτήρια και ειρηνοφόρα και δείχνει μια τέλεια ψυχή.
3. Ο καλός Θεός μας έδωσε μεγάλες και ενάρετες δυνάμεις : την εγκράτεια , την υπομονή, την καρτερία, την σωφροσύνη,την ανεξικακία και άλλες παρόμοιες, για να πολεμούμε και να νικούμε τα δύσκολα και θλιβερά. Αν λοιπόν, γυμνάζουμε αυτές τις δυνάμεις και τις έχουμε έτοιμες, τότε νομίζουμε πως δεν μας συμβαίνει τίποτα το κακό. Το αβάστακτο, γιατί σκεφτόμαστε ότι όλα που συμβαίνουν στους ανθρώπους τα νικούμε με τις αρετές, που έβαλε μέσα μας ο Θεός – Πατέρας. Αυτά δεν τα ξέρουν οι ανόητοι άνθρωποι. Ούτε σκέφτονται πως όλα καλά και καθώς πρέπει γίνονται για το συμφέρον μας. Για να λάμψουν οι αρετές μας και να στεφανωθούμε από το Θεό. Γιʼ αυτό είναι πικραμένοι και ταραγμένοι.
4. Τα πιο κακά πάθη της ψυχής είναι η άγνοια της αλήθειας του Θεού, η ακόρεστη επιθυμία του πλούτου και η επιζήτηση της μάταιης ανθρώπινης δόξας.
5. Όσο πιο λίγες βιοτικές μέριμνες έχει κανείς τόσο ευτυχέστερος είναι. Γιατί οι μεγάλες περιουσίες φέρνουν και πολλές δυσκολίες, κι ύστερα κατηγορούμε τον Θεό γιʼαυτές. Με την αυθαίρετη επιθυμία μας ποτίζουμε τον θάνατο και μένουμε στο σκοτάδι της αμαρτίας…
6. Δεν πρέπει να λέγει κανένας ότι δεν είναι δυνατό να ζήσει ενάρετα ο άνθρωπος, αλλά να λέει ότι δεν είναι εύκολο. Δεν το καταφέρνουν οι τυχόντες. Ζουν ενάρετα οι ευσεβείς, με νου που αγαπά τον Θεό. Γιατί ο νους των αδιάφορων ανθρώπων είναι κοσμικός και ευμετάβολος, με σκέψεις άλλοτε καλές και άλλοτε κακές...
7. Η άτονη ψυχή θολώνεται από την κακία που έχει μέσα της ασωτία, υπερηφάνεια, απληστία, οργή, αυθάδεια, λύσσα, φόνο, μεγάλη στενοχώρια, φθόνο, πλεονεξία, αρπαγή, πόνο , ψευτιά, αμαρτωλή ηδονή, ραθυμία, λύπη, δειλία, αρρώστια, μίσος, κατηγορίες, αδυναμία, πλάνη, άγνοια, απάτη, λησμονιά του Θεού. Με αυτά και τα παρόμοιά τους τιμωρείται η άθλια ψυχή που χωρίζεται από τον Θεό.
8. Ενάρετοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που έχουν επίπλαστους τρόπους και ψεύτικη συμπεριφορά. Αλλά εκείνοι που μαρτυρούνται από τα καλά τους έργα. Όπως οι ζωγράφοι και οι γλύπτες.
9. Ο πλούσιος, χωρίς ψυχική καλλιέργεια και ενάρετο βίο, είναι δυστυχισμένος. Μα κι αν είναι κάποιος φτωχός και δούλος ακόμα, έχει όμως ψυχική μόρφωση και βίο ενάρετο, είναι ευτυχισμένος…
10. Ανθρωποποιός πρέπει να λέγεται αυτός που μπορεί να κάνει τους αμόρφωτους ψυχικά να αγαπήσουν τον λόγο του Θεού και την ψυχική μόρφωση. Το ίδιο και αυτοί που μεταστρέφουν τους ακόλαστους στην ενάρετη ζωή, επειδή αναπλάθουν τους ανθρώπους. Γιατί η πραότητα και η εγκράτεια είναι ευτυχία και καλή ελπίδα στις ψυχές.
11. Να θεωρείς ελεύθερους όχι αυτούς που έτυχε να μην είναι δούλοι, αλλά αυτούς που έχουν ζωή και τρόπους ελεύθερου ανθρώπου. Μη λες ελεύθερους τους πονηρούς και ακόλαστους, γιατί είναι δούλοι στα πάθη. Ελευθερία και ευτυχία της ψυχής είναι η γνήσια καθαρότητα και η καταφρόνηση των πρόσκαιρων και μάταιων.
12. Γνώρισμα της λογικής και ενάρετης ψυχής είναι το βλέμμα, το βάδισμα, η φωνή, το γέλιο, οι συναναστροφές. Όλα, που τα έχει αλλάξει και τα έχει κάνει κοσμιότερα. Διότι ο νους που αγαπά τον άγιο Θεό, σαν προσεκτικός θυρωρός, δεν επιτρέπει την είσοδο κακών και αισχρών σκέψεων, που χαλούν και όλη τη συμπεριφορά μας.
13. Σε αυτόν που δεν μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό δεν επιτρέπεται να κρίνει τους καλούς και τους κακούς. Και αγαθός είναι ο άνθρωπος του Θεού. Ο πονηρός δεν ξέρει ούτε θα μάθει ποτέ για το Θεό. Γιατί ο τρόπος να μάθεις για το Θεό είναι το αγαθό.
14. Στις συνομιλίες μακριά κάθε σκληράδα. Τους λογικούς ανθρώπους τους στολίζει η ντροπή και η φρόνηση. Διότι ο θεοφιλής νους είναι φως που καταφωτίζει την ψυχή, όπως ο ήλιος το σώμα.
15. Εκείνοι που θεωρούν δυστυχία το χάσιμο χρημάτων και της περιουσίας τους ή και των παιδιών τους ακόμη, ας ξέρουν ότι πρέπει να αρκούνται σε αυτά που τους δίνει ο Θεός. Γιατί, αφού έκαναν χρήση ξένων πραγμάτων, τα έδωσαν πάλι σε αυτόν που τους τα έδωσε.
16. Όταν δεις κάποιον να φιλονικεί και να πολεμά την αλήθεια και το ολοφάνερο, πάψε τη φιλονικία και άφησέ τον, γιατί έχει πετρώσει ο νους του.
17. Τα ουράνια είναι αθάνατα, γιατί έχουν μέσα τους το καλό. Τα επίγεια έγιναν θνητά γιατί είναι μέσα τους η κακία, που έρχεται στους ανόητους από την αγνωσία του Θεού.
18. Γιατί έγινε ο άνθρωπος ; Για να βλέπει τον Θεό στα έργα που έκανε γιʼ αυτόν και να τον δοξάζει.
19. Όταν κλείσεις και μείνεις μόνος γνώριζε ότι είναι μαζί σου ο άγγελος, που ο Θεός έδωσε σε κάθε άνθρωπο. Ακοίμητος και αλάνθαστος είναι πάντα δίπλα σου.
20. Το να υποφέρεις με χαρά και ευχαριστίες τις συμφορές είναι στεφάνι αφθαρσίας και αρετή και σωτηρία.
21. Όταν με ευχαριστίες πέσεις στο κρεβάτι σου, φέρνοντας στο νου σου τις ευεργεσίες και την πρόνοια του Θεού για σένα, γεμίζεις από καλές σκέψεις, ευφραίνεσαι και γίνεται ο ύπνος σου νηφαλιότητα ψυχής, το κλείσιμο των ματιών σου όραση του Θεού, η σιωπή σου γεννήτρια του αγαθού και δίνεις μʼ όλη την ψυχή και τη δύναμή σου δόξα στο Θεό των όλων. Γιατί όταν απουσιάζει η κακία, η ειρηνική δοξολογική ευχαριστία αρέσει στο Θεό περισσότερο από κάθε πολυτελή θυσία.
Ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του στους αιώνες των αιώνων.
Αμήν.
Πηγή: ΙΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ʽΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΗΣ
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Ειρήνη στην καρδιά
Η Ειρήνη είναι το ύψιστο αγαθό, πού μπορεί να ζητήσει και να απολαύσει ο άνθρωπος. Είναι πιο πολύτιμος θησαυρός .στον κόσμο. Η ωραιότερη εικόνα του Παραδείσου. Με την θυσία και το αίμα Του ο Κύριος έκανε την συμφιλίωση Θεού και ανθρώπου. Με την αμαρτία ο άνθρωπος είχε γίνει εχθρός το Θεού και έστησε διαχωριστικό μεσότοιχο. Κάποιος τρίτος έπρεπε να το ρίξει κάτω και να ενώσει τα «διεστώτα». Το απαιτούσε η θεία δικαιοσύνη. Και αυτός πού θα πλήρωνε την μεγάλη αποζημίωση ήλθε από τον Ουρανό και το επέτυχε. Ακριβά πλήρωσε με το Πανάγιο Του Aίμα και την Σταυρική Του θυσία. Η θυσία Του έκανε την εξιλέωση «Αυτός εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχο του φραγμού λύσας» ('Εφ.β',14).
Έσβησε την έχθρα.
Έγινε η αποκατάσταση των σχέσεων Θεού και ανθρώπων.
Έγιναν φίλοι.
«'Εχθροί όντες κατηλλάγημεν του Θεού δια του θανάτου του Υιού αυτού»(Ρωμ.ε',10),
Η καταλλαγή αυτή δίνει τώρα στον άνθρωπο την εσωτερική γαλήνη.
Η συμφιλίωση του αυτή τον κάνει να νιώθει ειρηνικός και ευτυχισμένος.
Έχει την πεποίθηση ότι έγινε αγαπημένο παιδί του Θεού. Αγκαλιάζει τον Σταυρό του Κυρίου, πού τον ελευθέρωσε, υποκλίνεται με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη μπροστά στο θρόνο της αγάπης Του. Το μόνο φάρμακο για μία ένοχη συνείδηση είναι η θέα του Ίησου να υποφέρει και να πονά στο σταυρό. Με το αίμα του Ιησού βασίλευσε η ειρήνη στην καρδιά του ανθρώπου. Καινούριους κόσμους, αναστημένους, νοιώθει μέσα του, Του Θεού την ειρήνη, «την πάντα νουν υπερέχουσα». Από τότε πού ακούσθηκε από το Θείο στόμα του Κυρίου ο χαρούμενος χαιρετισμός «ειρήνη ημίν », πως να μην ειρηνεύσει και με τον εαυτόν του ο άνθρωπος;
Πόση ταραχή και αναστάτωση φέρνει ή αμαρτία!
Πόσα τρομερά κύματα δημιουργούν τα πάθη και οι κακίες!
Ο θυμός, ο φθόνος, το μίσος, η εκδίκηση είναι καταιγίδες της ψυχής, πού σαρώνουν και ξεριζώνουν κάθε ορατό πνευματικό λουλούδι.
Δηλητηριάζουν την εσωτερική γαλήνη.
Δημιουργούν συγκλονιστικές ψυχικές καταστάσεις.
Προκαλούν αφόρητο πόνο στη συνείδηση και καίνε σαν το καυτό σίδερο.
Η αμαρτία είναι ο άσπονδος εχθρός της ειρήνης. Είναι το μαχαίρι, πού την σκοτώνει. Μονάχα στο φυτώριο της αρετής αναπτύσσεται και μεγαλώνει ή ειρήνη της ψυχής, Ας μη λησμονούμε να παρακαλούμε τον Κύριο «υπέρ της άνωθεν ειρήνης». Είναι και αυτό Δώρο του ουρανού. Είναι ένας από τούς πιο ωραίους καρπούς του 'Αγίου Πνεύματος. «ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη...»(Γαλ,ε',22), Ο Άπ. Παύλος συχνά απευθύνει στους Χριστιανούς τον αγαπημένο χαιρετισμό: «Χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός και Κυρίου Ιησού Χριστού» (Α'Κορ.,α',3).
Καρδιά, πού δεν ταράσσεται από ελέγχους και τύψεις, έχει πάντοτε αδιατάρακτη εσωτερική ειρήνη. Και για να μην έχει η συνείδηση τύψεις, πρέπει να συμφωνεί με το θείο θέλημα. Όταν η ψυχή παρεδόθη στο Θεό. Εκείνος την γεμίζει με την ειρήνη Του. Μόνον ο διάβολος προσπαθεί να την αφαιρέσει καί νά την καταστρέψει. Θέλει νά δημιουργήσει σύγχυση και ταραχή. Όποιος όμως αγωνίζεται, δεν φοβάται να χάσει την ειρήνη της ψυχής του.
Theodromion
Η Ειρήνη είναι το ύψιστο αγαθό, πού μπορεί να ζητήσει και να απολαύσει ο άνθρωπος. Είναι πιο πολύτιμος θησαυρός .στον κόσμο. Η ωραιότερη εικόνα του Παραδείσου. Με την θυσία και το αίμα Του ο Κύριος έκανε την συμφιλίωση Θεού και ανθρώπου. Με την αμαρτία ο άνθρωπος είχε γίνει εχθρός το Θεού και έστησε διαχωριστικό μεσότοιχο. Κάποιος τρίτος έπρεπε να το ρίξει κάτω και να ενώσει τα «διεστώτα». Το απαιτούσε η θεία δικαιοσύνη. Και αυτός πού θα πλήρωνε την μεγάλη αποζημίωση ήλθε από τον Ουρανό και το επέτυχε. Ακριβά πλήρωσε με το Πανάγιο Του Aίμα και την Σταυρική Του θυσία. Η θυσία Του έκανε την εξιλέωση «Αυτός εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχο του φραγμού λύσας» ('Εφ.β',14).
Έσβησε την έχθρα.
Έγινε η αποκατάσταση των σχέσεων Θεού και ανθρώπων.
Έγιναν φίλοι.
«'Εχθροί όντες κατηλλάγημεν του Θεού δια του θανάτου του Υιού αυτού»(Ρωμ.ε',10),
Η καταλλαγή αυτή δίνει τώρα στον άνθρωπο την εσωτερική γαλήνη.
Η συμφιλίωση του αυτή τον κάνει να νιώθει ειρηνικός και ευτυχισμένος.
Έχει την πεποίθηση ότι έγινε αγαπημένο παιδί του Θεού. Αγκαλιάζει τον Σταυρό του Κυρίου, πού τον ελευθέρωσε, υποκλίνεται με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη μπροστά στο θρόνο της αγάπης Του. Το μόνο φάρμακο για μία ένοχη συνείδηση είναι η θέα του Ίησου να υποφέρει και να πονά στο σταυρό. Με το αίμα του Ιησού βασίλευσε η ειρήνη στην καρδιά του ανθρώπου. Καινούριους κόσμους, αναστημένους, νοιώθει μέσα του, Του Θεού την ειρήνη, «την πάντα νουν υπερέχουσα». Από τότε πού ακούσθηκε από το Θείο στόμα του Κυρίου ο χαρούμενος χαιρετισμός «ειρήνη ημίν », πως να μην ειρηνεύσει και με τον εαυτόν του ο άνθρωπος;
Πόση ταραχή και αναστάτωση φέρνει ή αμαρτία!
Πόσα τρομερά κύματα δημιουργούν τα πάθη και οι κακίες!
Ο θυμός, ο φθόνος, το μίσος, η εκδίκηση είναι καταιγίδες της ψυχής, πού σαρώνουν και ξεριζώνουν κάθε ορατό πνευματικό λουλούδι.
Δηλητηριάζουν την εσωτερική γαλήνη.
Δημιουργούν συγκλονιστικές ψυχικές καταστάσεις.
Προκαλούν αφόρητο πόνο στη συνείδηση και καίνε σαν το καυτό σίδερο.
Η αμαρτία είναι ο άσπονδος εχθρός της ειρήνης. Είναι το μαχαίρι, πού την σκοτώνει. Μονάχα στο φυτώριο της αρετής αναπτύσσεται και μεγαλώνει ή ειρήνη της ψυχής, Ας μη λησμονούμε να παρακαλούμε τον Κύριο «υπέρ της άνωθεν ειρήνης». Είναι και αυτό Δώρο του ουρανού. Είναι ένας από τούς πιο ωραίους καρπούς του 'Αγίου Πνεύματος. «ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη...»(Γαλ,ε',22), Ο Άπ. Παύλος συχνά απευθύνει στους Χριστιανούς τον αγαπημένο χαιρετισμό: «Χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός και Κυρίου Ιησού Χριστού» (Α'Κορ.,α',3).
Καρδιά, πού δεν ταράσσεται από ελέγχους και τύψεις, έχει πάντοτε αδιατάρακτη εσωτερική ειρήνη. Και για να μην έχει η συνείδηση τύψεις, πρέπει να συμφωνεί με το θείο θέλημα. Όταν η ψυχή παρεδόθη στο Θεό. Εκείνος την γεμίζει με την ειρήνη Του. Μόνον ο διάβολος προσπαθεί να την αφαιρέσει καί νά την καταστρέψει. Θέλει νά δημιουργήσει σύγχυση και ταραχή. Όποιος όμως αγωνίζεται, δεν φοβάται να χάσει την ειρήνη της ψυχής του.
Theodromion
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Ειρήνη στον Κόσμο.
Υπάρχει άραγε ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους; Η απάντηση είναι αρνητική! Τι κρίμα! Η αγάπη έχει παγώσει στις καρδιές καί η ειρήνη έχει εγκαταλείψει την γη. Είναι θλιβερό καί αποκαρδιωτικό το θέαμα του σύγχρονου κόσμου.
πάλη των τάξεων,
εμφύλιοι πόλεμοι,
φονικές συγκρούσεις,
επαναστάσεις,
πολύνεκρες συρράξεις,
τοπικοί πόλεμοι,
μίση καί καχυποψίες,
δολοφονίες καί αλληλοσπαραγμοί.
« Οδοί ειρήνης ουκ έγνωσαν», κατά τήν έκφραση του προφήτη. Κοιμόνται με τον εφιάλτη ενός νέου παγκοσμίου πολέμου καί ξυπνούν με τον φόβο της ολοκληρωτικής καταστροφής. Συνεχώς πολλαπλασιάζουν τις βιομηχανίες των όπλων, αυξάνουν τούς στρατούς καί αποθηκεύουν τις ατομοβόμβες. Η γη μας έχει μεταβληθεί σε απέραντο οπλοστάσιο.
Ένας διάσημος επιστήμων είπε ότι, «αν γίνει τρίτος πόλεμος, ο τέταρτος θα γίνει με πέτρες, γιατί τότε θα έχει καταστραφεί το παν». Όλοι μιλούν για την ειρήνη στα συνέδρια και τους διεθνείς οργανισμούς, όλλα καί όλοι εξοπλίζονται.
Το σύνθημά τους είναι: «θέλεις ειρήνη; , Ετοιμάσου για πόλεμο». Καί ενώ, το στόμα ομιλεί για ειρήνη ο εχθρός, «ενεδρεύει εν αποκρύφως ως λέων...». Είναι αστρονομικοί οι αριθμοί των αμυντικών, πολεμικών προϋπολογισμών.
Αν η αγάπη χρησιμοποιούσε τα υπέρογκα αυτά ποσά, τότε φτωχός δεν θα υπήρχε στον κόσμο.
τα χαμόσπιτα και οι καλύβες θα είχαν μεταβληθεί σε ανθοπερίφρακτες επαύλεις
οι τρώγλες σε πανύψηλες πολυκατοικίες.
Ιδανική θα είναι ή εποχή που θα παύσουν νά υπάρχουν «επιτιθέμενοι» καί «αμυνόμενοι».
Αλλά πότε θα δούμε τήν μακάρια αύτή εποχή;
Αυτό θα εξαρτηθεί οπό τήν εφαρμογή η τήν άρνηση του χριστιανισμού.
Από τήν θέση πού θα λάβουν οι λαοί έναντι του Ευαγγελίου χωρίς αγάπη γκρεμίζονται όλες οι ωραίες αξίες της ζωής.
Μόνο ο Ιησούς Χριστός έχει την δύναμη να ενώνει τα αντίθετα στρατόπεδα και να διαλύει τις έχθρες, πού οδηγούν στις αιματηρές συγκρούσεις. Η ειρήνη, πού χαρίζει ο Ιησούς είναι αληθινή καί αιώνια.
Το είπε ο Ίδιος. «Ειρήνη τήν εμήν δίδωμι υμίν, ού καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν». ( Ιωάν.κδ',27).
Είναι ο Μέγας Ειρηνοποιός.
Είναι ο μόνος, πού μπορεί νά λύσει τά κοινωνικά καί διεθνη προβλήματα.
Το Ευαγγέλιο Του είναι ο καλύτερος καταστατικός χάρτης για τήν ρύθμιση των ανθρώπινων σχέσεων.
Η κατανόηση ανάμεσα στους λαούς μόνον τότε θα πραγματοποιηθεί, όταν κυβερνήσει στις καρδιές ο Άρχων της ειρήνης.
Τι να πει κανείς ιδιαίτερα για τα έθνη εκείνα, που ενώ διώκουν τον Θεό και την θρησκεία, ζητούν ειρήνη και δικαιοσύνη;
Τι παραλογισμός!
Με το τσεκούρι κατακόβουν το δένδρο καί ύστερα θέλουν καρπούς!
Ας αποκτήσουμε, αγαπητοί μου, εσωτερική γαλήνη καί ειρήνη καί τότε αυτόματα θα επιτευχθεί καί ή εξωτερική ειρήνη, μεταξύ των ανθρώπων καί λαών.
Theodromion
Υπάρχει άραγε ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους; Η απάντηση είναι αρνητική! Τι κρίμα! Η αγάπη έχει παγώσει στις καρδιές καί η ειρήνη έχει εγκαταλείψει την γη. Είναι θλιβερό καί αποκαρδιωτικό το θέαμα του σύγχρονου κόσμου.
πάλη των τάξεων,
εμφύλιοι πόλεμοι,
φονικές συγκρούσεις,
επαναστάσεις,
πολύνεκρες συρράξεις,
τοπικοί πόλεμοι,
μίση καί καχυποψίες,
δολοφονίες καί αλληλοσπαραγμοί.
« Οδοί ειρήνης ουκ έγνωσαν», κατά τήν έκφραση του προφήτη. Κοιμόνται με τον εφιάλτη ενός νέου παγκοσμίου πολέμου καί ξυπνούν με τον φόβο της ολοκληρωτικής καταστροφής. Συνεχώς πολλαπλασιάζουν τις βιομηχανίες των όπλων, αυξάνουν τούς στρατούς καί αποθηκεύουν τις ατομοβόμβες. Η γη μας έχει μεταβληθεί σε απέραντο οπλοστάσιο.
Ένας διάσημος επιστήμων είπε ότι, «αν γίνει τρίτος πόλεμος, ο τέταρτος θα γίνει με πέτρες, γιατί τότε θα έχει καταστραφεί το παν». Όλοι μιλούν για την ειρήνη στα συνέδρια και τους διεθνείς οργανισμούς, όλλα καί όλοι εξοπλίζονται.
Το σύνθημά τους είναι: «θέλεις ειρήνη; , Ετοιμάσου για πόλεμο». Καί ενώ, το στόμα ομιλεί για ειρήνη ο εχθρός, «ενεδρεύει εν αποκρύφως ως λέων...». Είναι αστρονομικοί οι αριθμοί των αμυντικών, πολεμικών προϋπολογισμών.
Αν η αγάπη χρησιμοποιούσε τα υπέρογκα αυτά ποσά, τότε φτωχός δεν θα υπήρχε στον κόσμο.
τα χαμόσπιτα και οι καλύβες θα είχαν μεταβληθεί σε ανθοπερίφρακτες επαύλεις
οι τρώγλες σε πανύψηλες πολυκατοικίες.
Ιδανική θα είναι ή εποχή που θα παύσουν νά υπάρχουν «επιτιθέμενοι» καί «αμυνόμενοι».
Αλλά πότε θα δούμε τήν μακάρια αύτή εποχή;
Αυτό θα εξαρτηθεί οπό τήν εφαρμογή η τήν άρνηση του χριστιανισμού.
Από τήν θέση πού θα λάβουν οι λαοί έναντι του Ευαγγελίου χωρίς αγάπη γκρεμίζονται όλες οι ωραίες αξίες της ζωής.
Μόνο ο Ιησούς Χριστός έχει την δύναμη να ενώνει τα αντίθετα στρατόπεδα και να διαλύει τις έχθρες, πού οδηγούν στις αιματηρές συγκρούσεις. Η ειρήνη, πού χαρίζει ο Ιησούς είναι αληθινή καί αιώνια.
Το είπε ο Ίδιος. «Ειρήνη τήν εμήν δίδωμι υμίν, ού καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν». ( Ιωάν.κδ',27).
Είναι ο Μέγας Ειρηνοποιός.
Είναι ο μόνος, πού μπορεί νά λύσει τά κοινωνικά καί διεθνη προβλήματα.
Το Ευαγγέλιο Του είναι ο καλύτερος καταστατικός χάρτης για τήν ρύθμιση των ανθρώπινων σχέσεων.
Η κατανόηση ανάμεσα στους λαούς μόνον τότε θα πραγματοποιηθεί, όταν κυβερνήσει στις καρδιές ο Άρχων της ειρήνης.
Τι να πει κανείς ιδιαίτερα για τα έθνη εκείνα, που ενώ διώκουν τον Θεό και την θρησκεία, ζητούν ειρήνη και δικαιοσύνη;
Τι παραλογισμός!
Με το τσεκούρι κατακόβουν το δένδρο καί ύστερα θέλουν καρπούς!
Ας αποκτήσουμε, αγαπητοί μου, εσωτερική γαλήνη καί ειρήνη καί τότε αυτόματα θα επιτευχθεί καί ή εξωτερική ειρήνη, μεταξύ των ανθρώπων καί λαών.
Theodromion
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Μία από τις πιο δυσκολοκατόρθωτες επιθυμίες του ανθρώπου είναι αυτή της ειρήνης. Νοούμενη ως εξωτερική, δηλαδή ως καταλλαγή του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του, τόσο σε δια-προσωπικό, όσο και σε δια-κοινωνικό, αλλά και δια-κρατικό επίπεδο, αλλά και ως εσωτερική, δηλαδή ως συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Θεό και τον εαυτό του, προσέγγιση της καρδίας του ανθρώπου ως τόπο καθάρσεως και εγκατοικήσεως του Αγίου Πνεύματος, η ειρήνη συντελεί αποφασιστικά τόσο στην υλική, όσο και στην πνευματική πρόοδο του ανθρώπου και της κοινωνίας.
Ο πόλεμος, ως αντίθετος της ειρήνης, δεν είναι δημιούργημα του Θεού. Πηγάζει από τον ανθρώπινο εγωισμό και τα συμφέροντα, τα οποία στρέφουν τους λαούς, αλλά και τον καθέναν μας σε μια στενή προσκόλληση στα ίδια. Ο καθένας περικλείει την ευτυχία του στην διαφύλαξη των δικών του αγαθών, αλλά και, ορμώμενος από την πλεονεξία, επιζητεί και επιθυμεί τα του πλησίον του. Δεν αρκείται στην δική του δόξα, αλλά θέλει και την δόξα του άλλου. Δεν επαναπαύεται στα δώρα που ο Θεός του προσφέρει, αλλά ζητά να υφαρπάσει και τα δώρα του πλησίον.
Αυτή η συμπεριφορά χαρακτηρίζει τις σχέσεις των λαών μεταξύ τους. Η φιλία και η καταλλαγή προϋποθέτουν τον αλληλοσεβασμό, αλλά και την παραίτηση από την αίσθηση της ισχύος που σκοτίζει τον νου και την καρδία. Όταν όμως δεν υπάρχει το Πνεύμα του Θεού, το οποίο συγκρατεί τα ανθρώπινα πάθη και τις επιδιώξεις, κυριαρχεί η δύναμη και η πλεονεξία, που φέρνουν την ακρασία. Όπως ο άνθρωπος εξέπεσε από την χάρη του Θεού διότι δεν αρκέσθηκε στην πληρότητα της κοινωνίας με τον Θεό, αλλά επεζήτησε την αυτονόμηση και την επιβολή του δικού του θελήματος στην αγάπη του Θεού, έτσι και κάθε πόλεμος αποτελεί την επιθυμία του ανθρώπου να επιβάλλει το θέλημά του στον άλλο, τον συνάνθρωπό του, την κοινωνία, τον λαό, όχι για να υπερασπίσει ό,τι ο Θεός και ο κόπος του έχουν εξασφαλίσει γι' αυτόν, αλλά για να αποσπάσει και περαιτέρω.
Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο όχι για να υφαρπάσει την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά για να προσφέρει στην ανθρώπινη ύπαρξη την γνήσια ειρήνη. Ο κατά Χριστόν άνθρωπος αγωνίζεται εναντίον των παθών του, ελεύθερα επιλέγει το θέλημα του Θεού και ζητά ο Χριστός, εν Αγίω Πνεύματι, να κατοικήσει στην ζωή του, νιώθοντας αυτή την εμπιστοσύνη που η αγάπη του Χριστού προσφέρει σε όποιον βιώνει αυτή την πνευματική κατάσταση.
Ή ειρήνη που φέρνει ο Χριστός δεν είναι μόνο εσωτερική, αλλά και εξωτερική. Όταν κανείς αγαπά χωρίς ιδιοτέλεια, κι αυτό συμβαίνει στον εσωτερικά ειρηνικό άνθρωπο ο οποίος δεν επιθυμεί τα του πλησίον του, τότε έχει τις προϋποθέσεις να δεχτεί την καταλλαγή με τον άλλο σε οιοδήποτε επίπεδο. Αν οι κοινωνίες, αλλά και τα κράτη μας στόχευαν στην ειρήνη, τότε θα φρόντιζαν για την εξάλειψη της αδικίας, θα αναπτύσσονταν και θα προσέφεραν στους αδυνάμους εκ του περισσεύματός τους, αλλά και θα αρνούνταν την καταφυγή σε πολέμους και βία, που κρατούν τον θάνατο και την δυστυχία στη ζωή μας.
Πιστεύουμε στον Θεό της ειρήνης και Αυτόν που λειτουργεί ως οικτίρμων και εύσπλαχνος. Ζούμε την ειρήνη που ο Χριστός μας παρέχει και θλιβόμαστε για τους πολέμους και την αδικία στον κόσμο μας. Δεν παύουμε να προσευχόμαστε "υπέρ της άνωθεν ειρήνης" και για μας τα Χριστούγεννα αποτελούν αφορμή υπενθύμισης του μηνύματος της Βηθλεέμ: ότι μόνο όταν ειρηνεύσουμε εντός ημών με τον αγώνα, την άσκηση, τη συμμετοχή μας στην Κοινωνία με τον Χριστό, θα μπορούμε να ζήσουμε και την καταλλαγή με τον κόσμο. Ας αποτελέσουν τα φετινά Χριστούγεννα την αφετηρία μιας διαφορετικής προσέγγισης της ειρήνης για τον καθέναν μας προσωπικά, αλλά και για τον κόσμο μας και ας το ζητούμε από τον Κύριό μας ως δωρεά Του στην καταταλαιπωρημένη και ελάχιστη ευτυχισμένη εποχή μας.
Του Αρχιμ. Νεκταρίου Ντόβα,
Ηγουμένου της Ι. Μ. Άνω Ξενιάς
Μία από τις πιο δυσκολοκατόρθωτες επιθυμίες του ανθρώπου είναι αυτή της ειρήνης. Νοούμενη ως εξωτερική, δηλαδή ως καταλλαγή του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του, τόσο σε δια-προσωπικό, όσο και σε δια-κοινωνικό, αλλά και δια-κρατικό επίπεδο, αλλά και ως εσωτερική, δηλαδή ως συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Θεό και τον εαυτό του, προσέγγιση της καρδίας του ανθρώπου ως τόπο καθάρσεως και εγκατοικήσεως του Αγίου Πνεύματος, η ειρήνη συντελεί αποφασιστικά τόσο στην υλική, όσο και στην πνευματική πρόοδο του ανθρώπου και της κοινωνίας.
Ο πόλεμος, ως αντίθετος της ειρήνης, δεν είναι δημιούργημα του Θεού. Πηγάζει από τον ανθρώπινο εγωισμό και τα συμφέροντα, τα οποία στρέφουν τους λαούς, αλλά και τον καθέναν μας σε μια στενή προσκόλληση στα ίδια. Ο καθένας περικλείει την ευτυχία του στην διαφύλαξη των δικών του αγαθών, αλλά και, ορμώμενος από την πλεονεξία, επιζητεί και επιθυμεί τα του πλησίον του. Δεν αρκείται στην δική του δόξα, αλλά θέλει και την δόξα του άλλου. Δεν επαναπαύεται στα δώρα που ο Θεός του προσφέρει, αλλά ζητά να υφαρπάσει και τα δώρα του πλησίον.
Αυτή η συμπεριφορά χαρακτηρίζει τις σχέσεις των λαών μεταξύ τους. Η φιλία και η καταλλαγή προϋποθέτουν τον αλληλοσεβασμό, αλλά και την παραίτηση από την αίσθηση της ισχύος που σκοτίζει τον νου και την καρδία. Όταν όμως δεν υπάρχει το Πνεύμα του Θεού, το οποίο συγκρατεί τα ανθρώπινα πάθη και τις επιδιώξεις, κυριαρχεί η δύναμη και η πλεονεξία, που φέρνουν την ακρασία. Όπως ο άνθρωπος εξέπεσε από την χάρη του Θεού διότι δεν αρκέσθηκε στην πληρότητα της κοινωνίας με τον Θεό, αλλά επεζήτησε την αυτονόμηση και την επιβολή του δικού του θελήματος στην αγάπη του Θεού, έτσι και κάθε πόλεμος αποτελεί την επιθυμία του ανθρώπου να επιβάλλει το θέλημά του στον άλλο, τον συνάνθρωπό του, την κοινωνία, τον λαό, όχι για να υπερασπίσει ό,τι ο Θεός και ο κόπος του έχουν εξασφαλίσει γι' αυτόν, αλλά για να αποσπάσει και περαιτέρω.
Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο όχι για να υφαρπάσει την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά για να προσφέρει στην ανθρώπινη ύπαρξη την γνήσια ειρήνη. Ο κατά Χριστόν άνθρωπος αγωνίζεται εναντίον των παθών του, ελεύθερα επιλέγει το θέλημα του Θεού και ζητά ο Χριστός, εν Αγίω Πνεύματι, να κατοικήσει στην ζωή του, νιώθοντας αυτή την εμπιστοσύνη που η αγάπη του Χριστού προσφέρει σε όποιον βιώνει αυτή την πνευματική κατάσταση.
Ή ειρήνη που φέρνει ο Χριστός δεν είναι μόνο εσωτερική, αλλά και εξωτερική. Όταν κανείς αγαπά χωρίς ιδιοτέλεια, κι αυτό συμβαίνει στον εσωτερικά ειρηνικό άνθρωπο ο οποίος δεν επιθυμεί τα του πλησίον του, τότε έχει τις προϋποθέσεις να δεχτεί την καταλλαγή με τον άλλο σε οιοδήποτε επίπεδο. Αν οι κοινωνίες, αλλά και τα κράτη μας στόχευαν στην ειρήνη, τότε θα φρόντιζαν για την εξάλειψη της αδικίας, θα αναπτύσσονταν και θα προσέφεραν στους αδυνάμους εκ του περισσεύματός τους, αλλά και θα αρνούνταν την καταφυγή σε πολέμους και βία, που κρατούν τον θάνατο και την δυστυχία στη ζωή μας.
Πιστεύουμε στον Θεό της ειρήνης και Αυτόν που λειτουργεί ως οικτίρμων και εύσπλαχνος. Ζούμε την ειρήνη που ο Χριστός μας παρέχει και θλιβόμαστε για τους πολέμους και την αδικία στον κόσμο μας. Δεν παύουμε να προσευχόμαστε "υπέρ της άνωθεν ειρήνης" και για μας τα Χριστούγεννα αποτελούν αφορμή υπενθύμισης του μηνύματος της Βηθλεέμ: ότι μόνο όταν ειρηνεύσουμε εντός ημών με τον αγώνα, την άσκηση, τη συμμετοχή μας στην Κοινωνία με τον Χριστό, θα μπορούμε να ζήσουμε και την καταλλαγή με τον κόσμο. Ας αποτελέσουν τα φετινά Χριστούγεννα την αφετηρία μιας διαφορετικής προσέγγισης της ειρήνης για τον καθέναν μας προσωπικά, αλλά και για τον κόσμο μας και ας το ζητούμε από τον Κύριό μας ως δωρεά Του στην καταταλαιπωρημένη και ελάχιστη ευτυχισμένη εποχή μας.
Του Αρχιμ. Νεκταρίου Ντόβα,
Ηγουμένου της Ι. Μ. Άνω Ξενιάς
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Διανύομε έναν αιώνα κατά τον οποίο ο σύγχρονος κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό και μια διαρκή σύγχυση. Διεξάζονται πόλεμοι σφοδροί. Δίδονται μάχες καταστροφικές. Εκτοξεύονται ιταμές επιβουλές από έθνη. Άτομα συγκρούονται. Κοινωνίες ταράσσονται. Οικογένειες διαλύονται. Άνθρωποι ανειρηνεύουν. Η κατάσταση τραγική. Η εμφάνιση απογοητευτική. Η επιζήτηση της ειρήνης κραυγαλέα. Η αναζήτησή της αναγκαία. Η ειρήνη αγαθό παμπόθητο.
Αλλά τι είναι η ειρήνη; Αναμφίβολα δεν είναι κατάσταση με αφηρημένη έννοια, αλλ΄ ούτε και μια αξία επιφανειακή.
Ειρήνη είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ειρήνη ο Χριστός και ειρήνη προσφέρει. Μια ειρήνη αναφαίρετη, υπαρξιακή, αφού η ειρήνη αναδεικνύεται σε στάση ζωής.
Η ειρήνη προσφορά του Χριστού στον άνθρωπο.
Η ειρήνη καρπός του Αγίου Πνεύματος, βίωση εσωτερική και ανταύγεια εξωτερική. Η κατοχή της ειρήνης συνεπάγεται κατοχή Χριστού, εξομοίωση με τον Χριστό, συσταύρωση, αλλά και μετοχή της άφατης δόξας Του. Τοιουτρόπως η ειρήνη βιώνεται υπαρξιακά.
Ο άνθρωπος, κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, οφείλει να ειρηνεύει:
Με τον Θεό, εναρμονίζοντας τη ζωή του με το θέλημά Του και πράττοντας ευάρεστα σε Εκείνον.
Με τον εαυτό του, υποτάσσοντας τη σάρκα στο πνεύμα, ρυθμίζοντας την κίνηση των λογισμών.
Με τους άλλους, προσφέροντας ανιδιοτελή, αδιάκριτη και διάπυρη αγάπη και διαθέτοντας πλήρη μακροθυμία, πλούσια ανεξικακία και πλατιά συγχωρητικότητα.
Ο άνθρωπος πρόσωπο, που βιώνει την αληθινή μετάνοια, διαθέτει βαθιά ταπείνωση, πλήρη αυτογνωσία, ανηλέητη αυτομεμψία, μηδενική αυτοσυνειδησία, πύρινη αγάπη, εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για ειρήνη καρδιάς. Η απάρνηση της φιλαυτίας και η ενστέρνιση της φιλαλληλίας οδηγούν στην απάθεια, στην κάθαρση της καρδιάς, στην ειρήνη των λογισμών.
Ο αγωνιστής χριστιανός δεν είναι ουτοπικός ειρηνιστής, αλλά ακατάβλητος ειρηνοποιός, αφού ο ίδιος αναδείχθηκε σε κατοικητήριο Αγιοτριαδικό.
Συνεπώς η ειρήνη δεν είναι απλή «απουσία πολέμου, αλλά παρουσία Χριστού», η ακτινοβολία μιας ειρήνης εσωτερικής.
Πολυδιάστατη η εξωτερική ειρήνη δεν επιβάλλεται με τη βία των όπλων, την ποιότητα των εξοπλισμών, την ποσότητα των αφοπλισμών, τη διαμαρτυρία των λαών. Οι πόλεμοι, συνέπεια της αμαρτίας, η οποία «επλεόνασε», ενέργεια Αντιχρίστου, «σημεία των καιρών», καθώς οδεύομε προς τη Δευτέρα Παρουσία, την «ημέρα του Κυρίου», σύμφωνα με Αγιογραφικές βεβαιώσεις.
Οι πόλεμοι αναστέλλονται και με την προσωπική μας προσευχητική παρέμβαση, την ενοποιητική μας κίνηση, τον προσωπικό μας αγώνα.
Οι πόλεμοι θα τερματισθούν, όταν οι άνθρωποι αντικρούουν δυναμικά τις σατανικές παρεμβολές, αποκρούουν αποφασιστικά τις δαιμονικές επεμβάσεις, διακόπτουν κάθε επικοινωνιακή σχέση και επιρροή με τον αντίδικο. Η αποταγή του σατανά και η σύνταξη με τον Χριστό πρωταρχική, κύρια ενέργεια.
Η προσωπκή βίωση της ορθόδοξης ασκητικής ζωής, η συμμετοχή στη Μυστηριακή ζωή, η ενσυνείδητη χριστιανική, αγωνιστική πορεία, θα επιφέρουν την εσωτερική, αλλά και εξωτερική ειρήνη.
Θα αναδειχθούμε όντως «τέκνα ειρήνης» του Αρχηγού και Μοναδικού Χορηγού της ειρήνης, του Κυρίου Ιησού Χριστού.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ, Eκπαιδευτικός
Διανύομε έναν αιώνα κατά τον οποίο ο σύγχρονος κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό και μια διαρκή σύγχυση. Διεξάζονται πόλεμοι σφοδροί. Δίδονται μάχες καταστροφικές. Εκτοξεύονται ιταμές επιβουλές από έθνη. Άτομα συγκρούονται. Κοινωνίες ταράσσονται. Οικογένειες διαλύονται. Άνθρωποι ανειρηνεύουν. Η κατάσταση τραγική. Η εμφάνιση απογοητευτική. Η επιζήτηση της ειρήνης κραυγαλέα. Η αναζήτησή της αναγκαία. Η ειρήνη αγαθό παμπόθητο.
Αλλά τι είναι η ειρήνη; Αναμφίβολα δεν είναι κατάσταση με αφηρημένη έννοια, αλλ΄ ούτε και μια αξία επιφανειακή.
Ειρήνη είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ειρήνη ο Χριστός και ειρήνη προσφέρει. Μια ειρήνη αναφαίρετη, υπαρξιακή, αφού η ειρήνη αναδεικνύεται σε στάση ζωής.
Η ειρήνη προσφορά του Χριστού στον άνθρωπο.
Η ειρήνη καρπός του Αγίου Πνεύματος, βίωση εσωτερική και ανταύγεια εξωτερική. Η κατοχή της ειρήνης συνεπάγεται κατοχή Χριστού, εξομοίωση με τον Χριστό, συσταύρωση, αλλά και μετοχή της άφατης δόξας Του. Τοιουτρόπως η ειρήνη βιώνεται υπαρξιακά.
Ο άνθρωπος, κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, οφείλει να ειρηνεύει:
Με τον Θεό, εναρμονίζοντας τη ζωή του με το θέλημά Του και πράττοντας ευάρεστα σε Εκείνον.
Με τον εαυτό του, υποτάσσοντας τη σάρκα στο πνεύμα, ρυθμίζοντας την κίνηση των λογισμών.
Με τους άλλους, προσφέροντας ανιδιοτελή, αδιάκριτη και διάπυρη αγάπη και διαθέτοντας πλήρη μακροθυμία, πλούσια ανεξικακία και πλατιά συγχωρητικότητα.
Ο άνθρωπος πρόσωπο, που βιώνει την αληθινή μετάνοια, διαθέτει βαθιά ταπείνωση, πλήρη αυτογνωσία, ανηλέητη αυτομεμψία, μηδενική αυτοσυνειδησία, πύρινη αγάπη, εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για ειρήνη καρδιάς. Η απάρνηση της φιλαυτίας και η ενστέρνιση της φιλαλληλίας οδηγούν στην απάθεια, στην κάθαρση της καρδιάς, στην ειρήνη των λογισμών.
Ο αγωνιστής χριστιανός δεν είναι ουτοπικός ειρηνιστής, αλλά ακατάβλητος ειρηνοποιός, αφού ο ίδιος αναδείχθηκε σε κατοικητήριο Αγιοτριαδικό.
Συνεπώς η ειρήνη δεν είναι απλή «απουσία πολέμου, αλλά παρουσία Χριστού», η ακτινοβολία μιας ειρήνης εσωτερικής.
Πολυδιάστατη η εξωτερική ειρήνη δεν επιβάλλεται με τη βία των όπλων, την ποιότητα των εξοπλισμών, την ποσότητα των αφοπλισμών, τη διαμαρτυρία των λαών. Οι πόλεμοι, συνέπεια της αμαρτίας, η οποία «επλεόνασε», ενέργεια Αντιχρίστου, «σημεία των καιρών», καθώς οδεύομε προς τη Δευτέρα Παρουσία, την «ημέρα του Κυρίου», σύμφωνα με Αγιογραφικές βεβαιώσεις.
Οι πόλεμοι αναστέλλονται και με την προσωπική μας προσευχητική παρέμβαση, την ενοποιητική μας κίνηση, τον προσωπικό μας αγώνα.
Οι πόλεμοι θα τερματισθούν, όταν οι άνθρωποι αντικρούουν δυναμικά τις σατανικές παρεμβολές, αποκρούουν αποφασιστικά τις δαιμονικές επεμβάσεις, διακόπτουν κάθε επικοινωνιακή σχέση και επιρροή με τον αντίδικο. Η αποταγή του σατανά και η σύνταξη με τον Χριστό πρωταρχική, κύρια ενέργεια.
Η προσωπκή βίωση της ορθόδοξης ασκητικής ζωής, η συμμετοχή στη Μυστηριακή ζωή, η ενσυνείδητη χριστιανική, αγωνιστική πορεία, θα επιφέρουν την εσωτερική, αλλά και εξωτερική ειρήνη.
Θα αναδειχθούμε όντως «τέκνα ειρήνης» του Αρχηγού και Μοναδικού Χορηγού της ειρήνης, του Κυρίου Ιησού Χριστού.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ, Eκπαιδευτικός
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό