Μια φορά κι έναν καιρό...

[NIKOSZ]

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα νησί όπου ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη, ο Πλούτος, η Αλαζονεία και άλλοι.

Μία μέρα έμαθαν ότι το νησί θα βούλιαζε και όλοι πήγαν στις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η ΑΓΑΠΗ ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να είναι εκεί μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βουλιάζει η ΑΓΑΠΗ ζήτησε βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο και του λέει :

Μπορείς να με πάρεις μαζί σου ;

Όχι, δεν μπορώ! ΄Έχω χρυσάφι και ασήμι στη βάρκα μου και δεν έχω χώρο!

Δίπλα περνούσε η Αλαζονεία.

Σε παρακαλώ, βοήθησέ με! της είπε η ΑΓΑΠΗ.

Δεν μπορώ, είσαι βρεγμένη και θα μου λερώσεις την όμορφη βάρκα μου!

Τελευταία πέρασε η Ευτυχία. Αλλά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε άκουσε την ΑΓΑΠΗ να ζητάει βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μία φωνή από έναν ηλικιωμένο κύριο που η ΑΓΑΠΗ δεν γνώριζε

Έλα εδώ, θα σε πάρω εγώ μαζί μου. της είπε.

Όταν έφτασαν στη στεριά ο κύριος έφυγε βιαστικά και η ΑΓΑΠΗ δεν πρόλαβε να τον ευχαριστήσει.

Γνώση, ποιος με βοήθησε ρώτησε η ΑΓΑΠΗ.

Ο Χρόνος! της απάντησε η Γνώση.

Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος ξαναρώτησε η ΑΓΑΠΗ.

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και της είπε :

Μόνο ο Χρόνος, μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει στη ζωή η ΑΓΑΠΗ!

[NIKOSZ]

Ένα αληθινό παραμύθι !

Η ζωή λένε μοιάζει με παραμύθι, με όνειρο. Άλλοι πιστεύουν σε παραμύθια και άλλοι όχι. Κι όμως τούτη η σκέψη ίσως να προσεγγίζει την πραγματική πλευρά του παραμυθιού που λέγεται ζωή, ύπαρξη. Η αρχή της, κοινή για όλους τους ανθρώπους, το ίδιο και το τέλος. Οι στερεότυπες εκφράσεις όλων των παραμυθιών του κόσμου με το μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος αλλά και το τέλος με την αισιοδοξία, την ελπίδα της μελλοντικής ευτυχίας και αποκατάστασης.

Να ναι άραγε απλή σύμπτωση πως η πρώτη μορφή ανθρώπινης αυτοέκφρασης υπήρξε το παραμύθι;

Ο καθένας μας μοιάζει με τον αφηγητή του δικού του αυτοσχέδιου μύθου. Χρησιμοποιεί το δικό του τρόπο έκφρασης προβάλλοντας προσωπικούς του ήρωες, προσεγγίζει την εξέλιξη της ιστορίας με τους δικούς του ρυθμούς και δίνει το τέλος που προτιμά και που το καθορίζει η εσωτερική του διάθεση.

Όλοι εμείς αφηγητές μα και ακροατές εκατοντάδων τέτοιων παραμυθιών που πολλές φορές περνάνε απαρατήρητα από τα μάτια αλλά και τα αυτιά μας. Έχουμε προσηλωθεί στο να πλάσουμε το δικό μας όμορφο μύθο, σύμφωνα πάντα με τα δικά μας αισθητικά κριτήρια, αδιαφορώντας για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας. Η αέναη πάλη του καλού και του κακού μας ακολουθεί και μας τρομάζει. Γι αυτό αρχίζουμε τη δική μας περιπλάνηση δρόμο παίρνουμε και δρόμο αφήνουμε αναζητώντας και διεκδικώντας. Τα μονοπάτια και ο αγώνας του προσωπικού τερματισμού για τον καθένα από μας διαφορετικά. Και μέσα στην ανησυχία και την αναστάτωση των ηρώων κάθε παραμυθιού έρχεται μια δύσκολη στιγμή που όλα φαίνονται να χάνονται αλλά που τότε όλα κερδίζονται.

Είναι η στιγμή της προσωπικής αναζήτησης του υπερφυσικού στοιχείου, Εκείνου που μπορεί να μας βοηθήσει, Εκείνου που μας παρακολουθεί. Κι αν στα παραμύθια δεν είναι τόσο έντονη η παρουσία Του με την ουσιαστική ταυτότητα Του, στη ζωή συμβαίνει μάλλον το αντίθετο καθώς η απουσία Του φανερώνει απώλεια κι η παρουσία Του θάρρος και δύναμη. Και κει που τα πρόσωπα δείχνουν να καταποντίζονται, ένα χέρι μαγικό και γεμάτο αγάπη τους σώζει την τελευταία στιγμή.

Τούτο φανερώνει τη μεγάλη ανάγκη όλων να νιώσουμε την ασφάλεια της μακροθυμίας Του και την φανέρωση της ευσπλαχνίας Του. Λίγο πριν το και έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα μήπως είναι καιρός να αναρωτηθούμε αν μπορούμε να αλλάξουμε το μύθο που έχουμε πλάσει οι ίδιοι για τους εαυτούς μας και το γύρω κόσμο και να τον φτιάξουμε πιο ουσιαστικό, πιο ανθρώπινο, πιο μαγικό.

Τα υλικά ενός καλού παραμυθιού δεν είναι δύσκολα ένα όμορφο ξεκίνημα με αισιοδοξία στις δυσκολίες και πίστη και φυσικά ένα ελπιδοφόρο τέλος. Τελικά τα παραμύθια αντιγράφουν τη ζωή ή η ζωή τα παραμύθια... και ζήσαμε εμείς καλά και σεις εύχομαι ακόμη καλύτερα!

Ε.Γ.