Ο «Σοφός» και ο...Πάνσοφος

[NIKOSZ]

Στις 25 Νοεμβρίου γιορτάζαμε την μνήμη της αγίας μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης. Ή Εκκλησία την ονόμασε Πάνσοφο. Και για την τεράστια κοσμική σοφία της. Και για το ότι αποστόμωσε 150 σοφούς της εποχής της, πού τους έφερε ο αυτοκράτορας Μαξέντιος για να την «στριμώξουν». Περισσότερο όμως ονομάστηκε Πάνσοφος, γιατί δεν πήραν τα μυαλά της αέρα ούτε από την μεγάλη της μόρφωση, ούτε από την απαράμιλλη ομορφιά της, ούτε από τα αμύθητα πλούτη της, ούτε από την ευγενική καταγωγή της. Όλα τα είδε σαν δώρα του Θεού. Και αγωνίστηκε με όλα να Τον δοξάσει.

Έτσι αξιώθηκε να τα βάλει με μια ολόκληρη αυτοκρατορία και να νικήσει ! Με το μαρτύριο της επισφράγισε την αγάπη της γι' Αυτόν, πού είναι το Φως, ή Χαρά και ή Ζωή του Κόσμου. Έμαρτύρησε ότι «ζη Κύριος ο Θεός». Και ότι ο μόνος τρόπος για να Τον γνωρίσει κάποιος είναι ή ταπείνωση του μυαλού και της σάρκας.

Περίπου 1700 χρόνια αργότερα, έζησε στην Γαλλία ένας αξιόλογος φιλόσοφος, ο Ζακ Ριβιέρ. Λίγο όμως η μεγάλη ιδέα για τις ικανότητες του μυαλού του, λίγο οι πειρασμοί της νεότητας, τον έκαναν να «ξεγράψει» τον Θεό από την ζωή του. Ό εγωισμός του μυαλού μαζί με τον εγωισμό της σάρκας είναι το καλύτερο «κοκτέιλ», πού οδηγεί με την μεγαλύτερη σιγουριά στην πνευματική τύφλωση. Τότε έγραφε: «Δεν πιστεύω πια. Ό Χριστιανισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σκιά. 'Ας τον αφήσουμε να πεθάνει με έναν ωραίο θάνατο».

Φυσικά, δεν άργησε να γευθή τους καρπούς του θανάτου... όχι του Χριστιανισμού βέβαια, αλλά του δικού του πνευματικού θανάτου. Σε επιστολή του εκείνης της εποχής έγραφε: «Ένα τρομερό άγχος νιώθω αδιάκοπα. Μια ταραχή, πού έρχεται υστέρα από κάθε αμαρτωλή ηδονή. Μια ταραχή, πού με οδηγεί στην απελπισία. Ζήτησα διέξοδο στα βιβλία και στην Τέχνη, Μάταια όμως... Θέλω να γιατρευτώ, αλλά αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει για μένα θεραπεία».

Τότε του έστειλε ο Θεός έναν καλό πνευματικό οδηγό: τον επίσης μεγάλο φιλόσοφο και συγγραφέα Πώλ Κλω-ντέλ. Ό Κλωντέλ, λίγο παλιότερα, είχε περάσει από τα ίδια «κανάλια» με τον Ριβιέρ, και είχε βρή τον δρόμο του προς την αληθινή πίστη. Έτσι ή φιλία τους βοήθησε και τον Ριβιέρ να αρχίσει να προβληματίζεται.

Σε λίγο ο Θεός επιτρέπει και ένα ακόμη... «δώρο». Ξεσπάει ο Α' παγκόσμιος πόλεμος και ο Ριβιέρ συλλαμβάνεται αιχμάλωτος από τους Γερμανούς. Έμεινε τρία χρόνια αιχμάλωτος. Και μέσα στην φυλακή έμαθε τον μοναδικό δρόμο της αληθινής «φιλοσοφίας»: την προσευχή.

Φωτισμένος πια ο Ριβιέρ έγραφε: «Πώς να Σε ευχαριστήσω, Θεέ μου; Κανείς άλλος εκτός από μένα δεν μπορεί να καταλάβει την φροντίδα και την αγάπη πού μου έδειξες. Πόση χαρά δίνει ο ερχομός σου! Πόση ειρήνη! Μη με εγκαταλείπης πια, Θεέ μου!»

Πόσες φορές εμείς βλέπομε τις δοκιμασίες πού επιτρέπει ο Θεός

* για να γνωρίσουμε καλύτερα την αγάπη του Θεού·

* για να συνειδητοποιήσουμε βαθύτερα την αδυναμία μας·

* για να καταλάβωμε ότι ...δεν τα ξέρομε όλα·

* για να κατέβουμε από το ψεύτικο καλάμι του εγωισμού μας·

* για να γίνωμε αληθινά σοφοί κατά Θεόν.

Αρχιμ.Β.Λ.