Thomas15n έγραψε:Συγγνώμη αλλά δεν φταίω εγώ διότι το 2000 το 2002 και το 2005 που πήγα στην μονή Φιλοθέου και ρώτησα που είναι ο ηγούμενος μου είπαν οι ίδιοι οι μοναχοί ότι είναι ο π. Εφραίμ και ότι βρίσκεται στην Αμερική.
Κανείς δεν μου είπε ότι είναι ηγούμενος κάποιος άλλος και ότι ο π.Εφραίμ έχει παραιτηθεί, οπότε αν όντως αληθεύει που θέλετε να το ξέρω εγώ και όποιοσδήποτε λαϊκός την στιγμή που ρωτάς τους μοναχούς της μονής και δεν το λένε αλλά αντίθετα λένε ότι ο π.Εφραίμ παραμένει ηγούμενος.
Thomas15π πηγαίνω στη Φιλοθεου απο το 1990 αποκλειεται να στο ειπαν οτι ο Γεποντας ειναι ακομα ηγουμενος της μονης απλα ειναι ο πνευματικος πατερας και εν δυναμει ηγουμενος και η ακριβης διαδοχη του ηταν ------> πατερας Θεοφανης------>ο μικρος ο Γεροντας Εφραιμ που ειναι τωρα στο Σερραι και-----> ο Γεροντας Νικοδημος
Τους εχω γνωρισει ολους και στο λεω με 100% σιγουρια
Δια τούτο να προσέχουμε τη συνείδησί μας, και να μη πράττουμε τίποτε χωρίς να είναι σε γνώσι του Γέροντος. Διότι τώρα μεν αναπαυόμαστε κάμνοντας το θέλημά μας, τώρα ευχαριστούμεθα σ’ αυτό, τώρα εκπληρώνουμε εκείνο που θέλει η καρδιά μας. Αλλά θα έλθη κάποια ώρα, θα έλθη κάποια στιγμή, που θα βρεθούμε μπροστά σε μια δύσκολη θέσι και κατάστασι, και τότε θα αναπολήσουμε μάσα μας την προτέρα μας ζωή και θα ζητήσουμε το χρόνο της μετανοίας και της διορθώσεως, αλλά θα είναι πλέον αργά! Τώρα που μπορούμε να τα διορθώσουμε, ας τα διορθώσουμε. Ας μη πράττουμε τίποτε χωρίς ευλογία. Κάποια μοναχή, γράφει το Γεροντικόν, πήγε στον κήπο και χωρίς ευλογία, πήγε και έφαγε ένα μαρούλι και μπήκε το δαιμόνιο μέσα της. Άρχισε τότε να κάνη σχέδια και σχήματα δαιμονισμένης. Φώναξαν τότε τον ηγούμενο, για να την κάνη καλά. Επιτίμησε ο Γέροντας το δαιμόνιο και του είπε: « Γιατί μπήκες στην αδελφή;» « Δεν φταίω εγώ λέγει το δαιμόνιο, ήμουν επάνω στο μαρούλι και με έφαγε!».
Σ’ αυτή τη μοναχή μπήκε το δαιμόνιο υποστατικώς, ενώ πράττοντας εμείς τέτοια ίδια έργα και θελήματα, μπαίνει το δαιμόνιο διαφορετικά, δια της ενοχής. Αυτό είναι χειρότερο, γιατί εκείνο το δαιμόνιο φανερώθηκε και τέλος πάντων υπέπεσε στην αντίληψι του Γέροντος και θεραπεύτηκε η μοναχή. Όταν όμως κάνωμε κάτι εν παραβάσει, το δαιμόνιον μένει και αυτό είναι το χειρότερο. Λέγουν οι Πατέρες: Δεν είναι σπουδαίο πράγμα να βγη το δαιμόνιο από έναν άνθρωπο, σπουδαιότερο είναι, να μπορέσουμε να βγάλουμε ένα δαιμόνιο πάθους. Ένας Άγιος μπορεί να βγάλη ένα δαιμόνιο, αλλά για να βγάλη ένα πάθος θέλει προσωπικόν αγώνα. Γι’ αυτό ακριβώς, να μη ματαιοπονούμε, να μη χάνουμε το χρόνο και πλανώμεθα, νομίζοντας ότι περιπατούμε το δρόμο της μοναχικής ζωής και ότι είμαστε στην υποταγή και επαναπαυόμεθα στην αυταρέσκεια αυτή, ενώ είμαστε παραβάτες. Και ίσως να μας ξεγελάη ο λογισμός, μάλλον η οίησι και να νομίζουμε ότι δεν είναι τίποτε αυτό, δεν πειράζει και το άλλο, ε, δεν είναι σπουδαίο πράγμα να κάνω και τούτο. Και όμως στην πραγματικότητα είναι παράβασι του θείου νόμου. Και μη ξεχνούμε, ότι εμείς μεν τον τροποποιούμε, αλλά ο νόμος του Θεού είναι άτρεπτος και αναλλοίωτος και σταθερός και μια μέρα θα τεθή σε εφαρμογή, όταν θα κρινώμεθα!
Με την ταπείνωσι οι άγιοι Πατέρες κατόρθωσαν να φθάσουν σε μεγάλα σημεία χάριτος. Αλλά μήπως και ένας υποτακτικός δεν μπορεί να κατορθώση, να σημειώση μια τέτοια επιτυχία; Και βεβαίως μπορεί. Όταν κρατήση την σιωπή, τα πνευματικά, το αμέριμνο, όταν έχη ενδοστρέφεια και κάνη τακτικά ταμείο στον εαυτό του, θα προχωρήση οπωσδήποτε. Και εμείς κοντά στον Γέροντα ήμασταν υποτακτικοί. Είχαμε το διακόνημα, τον κόπο της ημέρας κ.λ.π. Με τον Γέροντα καθοδηγητή έμπειρο στις πορείες αυτές του Θεού και με την τάξι που είχαμε, ωρισμένοι πατέρες μπόρεσαν και γνώρισαν αυτά τα πράγματα, που οι νηπτικοί Πατέρες, μας έχουν αφήσει σαν μια ιερά παρακαταθήκη. Να αποφεύγωμε να ομιλούμε τα περιττά πράγματα. Στον κανόνα μας να είμαστε συνεπείς, στον εκκλησιασμό μας, επίσης να είμαστε συνεπείς. Να βρισκόμαστε στην εκκλησία και να ακούμε την ακολουθία, τη λειτουργία, τον εσπερινό. Στην τράπεζα όλοι μαζί, να έχωμε σε όλα μας τάξιν. Όπου τάξις, εκεί και ειρήνη, όπου ειρήνη, εκεί και ο Θεός. Όπου αταξία, εκεί και σύγχυσι, όπου σύγχυσι, εκεί και διάβολος. « Πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω» λέγει ο θείος Παύλος ( Α΄ Κορ. 14,40). Να εφαρμόζωμε ως υποτακτικοί την υπακοή μας. Να μη κάνωμε το δικό μας θέλημα. Το ίδιο θέλημα έβγαλε τους πρωτοπλάστους από τον παράδεισο. Η υποταγή του θελήματος του Χριστού στον Πατέρα Του, τους εισήγαγε πάλιν στον Παράδεισο και έτσι η υπακοή εθριάμβευσε. Παρήκουσε ο εωσφόρος στο Θεό. Υπερήφανα φαντάσθηκε, και ο Θεός τον απομάκρυνε από κοντά Του και έγινε ο διάβολος, που μας πολεμεί. Τα υπόλοιπα τάγματα έμειναν πιστά στην υπακοή του Θεού και βρίσκονται στη δόξα του Θεού. Και καθ’ ην στιγμήν ήσαν στη φύσι ευμετάβλητοι άγγελοι, έγιναν κατά χάρι αδιάπτωτοι, διότι εγνώρισαν τόσα πράγματα με τη πτώσι του εωσφόρου και του ανθρώπου και γι’ αυτό τώρα είναι αδιασάλευτοι στην υπακοή του Θεού.
silver έγραψε:===============================================
O Thomas15n έγραψε:
Μία απλή ερώτηση ο π.Εφραίμ δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στην μονή που είναι ηγούμενος στην μονή Φιλοθέου να ποιμαίνει τους μοναχούς, αντί να γυρίζει τις ΗΠΑ και να βρίσκεται στην Αριζόνα;
Αδελφέ ο Γέροντας, από την αρχή της δεκαετίας του 90, έχει παραιτηθεί από την Ι. Μ. Φιλοθέου.
Ο Θεόπτης Γέροντας δεν "γυρίζει" τις ΗΠΑ, αλλά εκτελεί αποστολή, προς δόξαν της Φιλτάτης Ορθοδοξίας μας.
Η Β. Αμερική, με τον Γέροντα Εφραίμ, γνωρίζει νέα Πεντηκοστή!!!
============================================
καλο και αγιο το εργο του αλλα η δουλεια του ειναι στο μοναστηρι του
και οχι στην ιεραποστολη απο την στιγμη που ειναι ηγουμενος
εαν ειναι τοσο πνευματικος οσο φαινεται και μακαρι να ειναι και την ευχη του να εχουμε μπορει να στειλει πνευματικα του παιδια που διπλα στον γεροντα τους κατι θα εχουν μαθει
και μια παρακληση Thomas15n τι σημαινει ορθοδοξια μας; αλλη ορθοδοξια εχουμε εμεις αλλη ορθοδοξια οι αλλοι;
η αναλυση σκοτωνει την αγαπη
(αγιος νικολαος βελιμιροβιτς)
Πόσο κακό πράγμα είναι το θέλημα του ανθρώπου, διότι κρύβει εγωϊσμό, υπερηφάνεια, φιλαυτία και τόσα άλλα. Γι’ αυτό ο υποτακτικός απαλλασσόμενος από το ίδιο θέλημα, απαλλάσσεται από τα πάθη. Ο Χριστός υπήκουσε μέχρι σταυρικού θανάτου, δηλαδή τελείας νεκρώσεως του ιδίου θελήματος. Εάν ο Χριστός, ανθρωπίνως δεν έκαμνε υπακοή, δεν έκοβε το δικό του θέλημα, ο άνθρωπος δεν θα εσώζετο! Όπως ακριβώς δεν σώζεται και ο άνθρωπος εκείνος, που κρατά το θέλημά του και κάνει εκείνο που θέλει αυτός. Τι σημαίνει απάρνησι του ιδίου θελήματος; Το ίδιο θέλημα το κάνω πέρα, το αρνούμαι, το απαρνούμαι. Δεν έχω καμμία σχέσι μαζί του. Μόνον όταν ο υποτακτικός φθάση στο σημείο αυτό, να απαρνηθή κατά τέτοιο τρόπο το θέλημά του, τότε και μόνο απαλλάσσεται από τα πάθη. Όσον εγκαταλείπει το ίδιο θέλημα, τόσο γνωρίζει ελάφρυνσι από την ενόχλησι των παθών. Εάν ο υποτακτικός γνωρίση στην πράξι το «ευλόγησον», και το «νάναι ευλογημένον», αυτός ο υποτακτικός θα στεφανωθή με αμάραντο στέφανο στον ουράνιο κόσμο. Όπου ο υποτακτικός έβαλε το θέλημά του, εκεί έβαλε δηλητήριο και δεχόμενος δηλητήριο αυτοδηλητηριάζεται. Και λάθος να του δοθή μια εντολή, όμως για την υπακοή που θα κάνη, ο Θεός θα ευλογήση… Ένας υποτακτικός έκανε τόσο απερίεργη υπακοή, που ο Γέροντας του έλεγε και πήγαινε και έκλεβε διάφορα πράγματα από τα κελλιά των αδελφών και του τα έφερνε! Ο Γέροντας τα έπαιρνε και τα έδινε πίσω και ποτέ δεν τον πείραξε ο λογισμός να του ειπή: « Μα τι είναι αυτό που μου κάνει ο Γέροντας; Με προτρέπει, με μαθαίνει να κλέβω; Να μου γίνη μια συνήθεια κατόπιν το κλέψιμο;». Σκέφθηκε και είπε: « Εγώ υπακούω, τώρα τι είναι αυτό που κάνω, δεν ξέρω. Ένα ξέρω, ότι υπακούω».
« Μα τι είναι αυτό που μου κάνει ο Γέροντας; Με προτρέπει, με μαθαίνει να κλέβω; Να μου γίνη μια συνήθεια κατόπιν το κλέψιμο;». Σκέφθηκε και είπε: « Εγώ υπακούω, τώρα τι είναι αυτό που κάνω, δεν ξέρω. Ένα ξέρω, ότι υπακούω».
Αγαπητέ μου αδελφέ Κωνσταντίνε.
Έχω εκφράσει κι άλλη φορά την ένσταση μου, στην δίχως διάκριση υπακοή στους γεροντάδες.
Παρ' όλο που έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον π.Εφραίμ, εδώ θα διαφωνήσω κάθετα!
Κανείς πνευματικός, όσο φωτισμένος κι αν είναι, δεν επιτρέπεται,όσο κι αν το κάνει για παιδαγωγικούς λόγους, να ωθεί τα πνευματικά του παιδιά, σε θανάσιμες αμαρτίες!
Αυτές είναι ακραίες πρακτικές, που δεν ξέρω κατά πόσο οφελούν ή βλάπτουν.
Καλή και ευλογημένη χρονιά!
silver έγραψε:===============================================
O Thomas15n έγραψε:
Μία απλή ερώτηση ο π.Εφραίμ δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στην μονή που είναι ηγούμενος στην μονή Φιλοθέου να ποιμαίνει τους μοναχούς, αντί να γυρίζει τις ΗΠΑ και να βρίσκεται στην Αριζόνα;
Αδελφέ ο Γέροντας, από την αρχή της δεκαετίας του 90, έχει παραιτηθεί από την Ι. Μ. Φιλοθέου.
Ο Θεόπτης Γέροντας δεν "γυρίζει" τις ΗΠΑ, αλλά εκτελεί αποστολή, προς δόξαν της Φιλτάτης Ορθοδοξίας μας.
Η Β. Αμερική, με τον Γέροντα Εφραίμ, γνωρίζει νέα Πεντηκοστή!!!
============================================
καλο και αγιο το εργο του αλλα η δουλεια του ειναι στο μοναστηρι του
και οχι στην ιεραποστολη απο την στιγμη που ειναι ηγουμενος
εαν ειναι τοσο πνευματικος οσο φαινεται και μακαρι να ειναι και την ευχη του να εχουμε μπορει να στειλει πνευματικα του παιδια που διπλα στον γεροντα τους κατι θα εχουν μαθει
και μια παρακληση Thomas15n τι σημαινει ορθοδοξια μας; αλλη ορθοδοξια εχουμε εμεις αλλη ορθοδοξια οι αλλοι;
giannisgr ο Γεροντας αυτη τη στιγμη ειναι ο πνευματικος πατερας της Μονης και οχι ο ηγουμενος. Ηγουμενος ειναι ο πατερας Νικοδημος. Οσο για τα πνευματικα του παιδια να τα στειλει ωστε να δημιουργησει νεες μονες αυτο ακριβως κανει και εχει πνευματικα παιδια ακομα και Ηγουμενους μεσα στο Αγιο Ορος βλεπε τον Πατερα Βασιλειο Ηγουμενο Ι.Μ. Ξηροποταμου.
Απλως στην Ι.Μ. Φιλοθεου και σε ολα τα μοναστηρια που εχει κανει ο Γεροντας ειναι <<εν δυναμει>> Ηγουμενος απο σεβασμο και εκτιμιση στο προσωπο του.
Και θα τελειωσω με μια ρηση του Γεροντα <<ενας μοναχος προτιμα να τον υβριζουν παρα να τον επαινουν>>.
Πήγε κάποιος και υποτάχθηκε σ’ ένα Γέροντα που είχε συνοδεία. Του λέγει ο Γέροντας: « Αφού θέλεις να κοινοβιάσης μέσα στην συνοδεία μου, σου δίνω εντολή, να μη βγάλης ούτε μια λέξι, να γίνης κατά Χριστόν μουγγός»! Αυτός είπε: « Να είναι ευλογημένον». Αφού έκανε ένα χρονικό διάστημα στη συνοδεία αυτή, ο Γέροντας είδε ότι δεν τον ωφελεί η συνοδεία του και ότι δεν τον συμφέρει μέσα σ’ αυτή να ζήση, του λέγει μια μέρα: « Θα σε στείλω σ’ έναν άλλο Γέροντα, σ’ ένα άλλο μοναστήρι», και δίνοντάς του ένα σημείωμα του ξαναλέγει: «Πήγαινε στο τάδε μοναστήρι και δώσ’ το αυτό στον ηγούμενο και μείνε εκεί». Παίρνει ο ηγούμενος το γράμμα, ήταν ένα συστατικόν γράμμα που έλεγε: «Σας παρακαλώ, Γέροντα, κρατήστε αυτόν τον αδελφό, είναι καλός μοναχός κ.λ.π.». Τον κράτησε. Μετά ένα διάστημα, ο μοναχός αυτός πέθανε, αλλά την σιωπή δεν την έλυσε.
Μετά το θάνατό του, γράφει ο δεύτερος Γέροντας προς τον πρώτο: «Αν και άλαλο αδελφό μου έστειλες, εν τούτοις ήταν ένας σωστός Άγγελος!». Τότε απαντά ο πρώτος προς τον δεύτερο: «Δεν ήταν κατά φύσι άλαλος, αλλά φυλάττων εντολή παρέμεινε άλαλος!» Και θαύμασε ο δεύτερος Γέροντας τη δύναμι αυτού του αδελφού, πως τήρησε τόσο καλά και άριστα την εντολή του πρώτου του Γέροντος! Θέλω να ειπώ, ότι η τελεία εγκατάλειψι του ιδίου θελήματος, είναι αγιότης.
