Ο Θεός, αγαπά τον αμαρτωλό μάλλον ή τον δίκαιο;

[aposal]

Συμβαίνει μερικές φορές, να δυσανασχετούμε όταν κάποιος "άτακτος" απολαμβάνει την εμπιστοσύνη, ή την αγάπη δικών μας ανθρώπων, τη στιγμή που οι ίδιοι δικοί μας άνθρωποι δεν εκφράζονται έτσι για μας που (υποτίθεται) είμαστε οι σωστοί!
Κάποιος φίλος, με αφορμή την σωτηρία του ληστή πάνω στον σταυρό, μου έλεγε ότι είναι άδικο να προσπαθείς μια ζωή να αντέξεις τις επιθέσεις του πονηρού και να μην ξέρεις αν τελικά θα σωθείς και κάποιος άλλος, χωρίς να έχει κάνει αγώνα, να σώζεται με μια μετάνοια μερικά λεπτά πριν πεθάνει!
Αδελφοί μου όλοι μπορούμε να πέσουμε σ' αυτήν την παγίδα του πονηρού! Εάν είμαστε εμείς σωστοί Χριστιανοί, τότε πρέπει να αγαπάμε ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους, γιατί μόνο τότε αγαπάμε τον Θεό! Επομένως πρέπει να λυπούμαστε (και όχι να εκνευριζόμαστε) όταν βλέπουμε τον αδελφό μας να αμαρτάνει και να χαιρόμαστε πραγματικά όταν αυτός μετανοήσει, έστω και στο τελευταίο δευτερόλεπτο της επίγειας ζωής του! Αν τα παραπάνω δεν ισχύουν (όπως με τον αδελφό στην περίπτωση της παραβολής του ασώτου), αυτό σημαίνει πως - ακόμη - δεν είμαστε έτοιμοι να μπούμε στην αγκαλιά του Κυρίου μας και χρειάζεται να δώσουμε περισσότερο αγώνα!

[filotas]

Για να δούμε τι λέει επί του θέματος κι ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:

"25. Όπως ο Θεός, καθώς είναι από τη φύση του αγαθός και απαθής, αγαπά όλους εξ ίσου, αφού είναι δημιουργήματά του, αλλά δοξάζει τον ενάρετο, που καρπώνεται τη βοήθεια Του, κι εκείνον που αποτυγχάνει στην πνευματική του προσπάθεια, τον ελεεί, εξ αιτίας τη μεγάλης ευσπλαχνίας του, και τον διδάσκει μέσα από δυσκολίες στη ζωή αυτή πως να επιστρέψει, έτσι και ο άνθρωπος, που έχει αγαθό νου κι έχει απομακρυνθεί από τα πάθη, όλους τους ανθρώπους τους αγαπά, τους ενάρετους για την φύση τους (επειδή είναι εικόνες Θεού) και την αγαθή τους πρόθεση, κι εκείνους, που αποτυγχάνουν στην πνευματική τους προσπάθεια, για την φύση τους (επειδή είναι εικόνες Θεού) κι επειδή τους συμπονά γιατί ζουν μέσα στην άγνοια και το σκοτάδι."

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: "Περί Αγάπης λόγος"

[Ionas]

Πολύ ωραίος και παρηγορητικός συνάμα ο λόγος του Αγίου Μάξιμου που μετέφερε εδώ ο Φιλώτας... Πρέπει δε μα προσέξουμε φίλοι μου, το ζήτημα της Σωτηρίας του ανθρώπου "είναι πολύ μεγάλο πράγμα", όπως λέει και ένα λαϊκό άσμα...δεν είναι παιχνίδι. ΟΘεός "ού μυκτηρίζεται", η μετάνοιά μας πρέπει να είναι ειλικρινής. Τα χρόνια μακριά από το Χριστό είναι χαμένα ..."και εν σκιά θανάτου" .
Θα επικαλεστώ πάλι τον μεγάλο Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο:

"Έν αληθεία καλείν"

Τι σημαίνει "εν αληθεία καλείν;" Με την προαίρεση που, με προθυμία, με σκέψη ειλικρινή" όπως λέμε για τα μύρα είναι γνήσια, δεν είναι νοθευμένα, έτσι και εκεί. Εκείνος πού Τον επικαλείται πραγματικά και εκείνος πού Τον παρακαλεί πραγματικά, επιμένει συνέχεια στο αίτημα του και δεν παραιτείται μέχρι να το λάβηΧ ενώ εκείνος πού απλώς πραγματοποιεί την υποχρέωσή του και με αυτό πού κάνει εκπληρώνει το νόμο, δεν Τον επικαλείται αληθινά.
Όποιος κι αν είσαι, μη λες μόνο «αμαρτωλός είμαι», αλλά φρόντιζε νά απαλλάξης και τον εαυτό σου από τη γνώμη σου αύτήΧ νά μη λες μόνο, αλλά και νά πονάς. Εάν πονάς, προσπαθείς, εάν δεν προσπαθής, δεν πονάς, εάν δεν πονάς, τότε χλευάζεις. Ποιος λέγοντας «είμαι ασθενής» δεν κάνει ο,τι μπορεί για νά απαλλαγή από την ασθένεια;

[pAntonios]

...............................................

Ο Θεός μας αγαπά τον αμαρτωλό περισσότερο, ή τον δίκαιο;
Σε όλο το Ευαγγέλιο, βλέπουμε, καθαρά, την μεγάλη αγάπη του Χριστού, για τους αμαρτωλούς!
Στην παραβολή δε του Ασώτου, τελικά δικαιώνεται ο αμαρτωλός γυιός, ενώ ο δίκαιος, όχι.
Μήπως, λοιπόν ο Θεός, προτιμά τον πεσμένο άνθρωπο, που προσπαθεί να σηκωθεί απ' την αμαρτία(αναγνωρίζοντας την αμαρτωλότητά του), παρά τον δίκαιο, που ποτέ δεν έπεσε τόσο χαμηλά, ώστε να ταπεινωθεί στην συνέχεια;

Ειπώθηκε ότι <<Σε όλο το Ευαγγέλιο, βλέπουμε, καθαρά, την μεγάλη αγάπη του Χριστού, για τους αμαρτωλούς!>>
Μα αυτό είναι που μας ενθαρρύνει για τον καθημερινό πνευματικό αγώνα και την μετάνοια, αφού όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί! Ποιός μπορεί να πει ότι είναι καθαρός; Και μάλιστα να ρίξει το λίθο του αναθέματος στους αδελφούς του;...
Τότε θα μοιάζει είτε με το Φαρισαίο που κατηγορούσε τον τελώνη και έχασε τη δικαίωση ενώπιον του Θεού, είτε με τον μεγάλο γιό της παραβολής του Ασώτου που κατηγορούσε τον μικρό αδελφό του χωρίς έλεος!!!
Ας μην παρερμηνεύουμε. Η παραβολή αυτή του Ασώτου είναι από κάθε άποψη θρίαμβος της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο.
Με πόση αγάπη μιλάει ο πατέρας και προς τον (υποκριτή τελικά) μεγαλύτερο γιό!
"Παιδί μου όλα τα δικά μου είναι και δικά σου"! "Έπρεπε όμως να χαρείς που ο αδελφός σου επέστρεψε γιατί ήταν νεκρός και τον έχουμε πάλι ζωντανό"!
Η σωτηρία μας, μην το ξεχνάμε περνάει μέσα από την αγάπη του αδελφού μας...

Από την άλλη μεριά, όχι, ο Θεός δεν προτιμά τον πεσμένο άνθρωπο. Αυτό γίνεται συχνά δαιμονική απάτη για να μας ρίξει ο διάβολος στην αμαρτία. Διότι δυσκολότερα σηκώνεσαι από το βούρκο παρά όταν ισορροπείς και προχωράς καλά... Αυτό έλλειπε δα, να νοσταλγούμε την αμαρτία περισσότερο και όχι το θέλημα του Θεού για να σωθούμε!!!
Απόδειξη πρώτη και καλύτερη, η Παναγία μας την οποία έκανε σκεύος εκλογής του. Απόδειξη ο Τίμιος Πρόδρομος που έγινε ο μεγαλύτερος των Προφητών και ετοίμασε την οδόν Κυρίου. Απόδειξη ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Νώε, ο Άβελ και τόσοι άλλοι στην Παλαιά αλλά και στην Καινή Διαθήκη.

[giannisxr]

ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡ
ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΣ ΣΚΕΥΤΟΥΜΕ ΠΩΣ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΕΙΠΕ
ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕ Ο ΥΓΙΗΣ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑ Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ

[filotas]

Ναι Γιάννη, αλλά αυτό που λέει ο π.Αντώνιος είναι η μεγάλη αλήθεια. Δηλαδή ο γιατρός είναι για τους αρρώστους κι όχι για τους υγιείς, αλλά είναι προτιμότερο να είσαι υγιής παρά άρρωστος και νά 'χεις την ανάγκη του γιατρού.

Βέβαια όλοι είμαστε αμαρτωλοί κι έχουμε ανάγκη τη βοήθεια της Θείας Χάριτος για τη σωτηρία μας, αλλά όσοι δεν έχουν πέσει σε βαριά σωματικά αμαρτήματα έχουν περισσότερες πιθανότητες και συντομότερο δρόμο να διανύσουν προς την αγιότητα.

[aposal]

Πάτερ Αντώνιε, χρόνια πολλά και ευάρεστα στον Θεό!
Εύχομαι ο Θεός να σας βοηθάει πάντοτε, ώστε να μπορούμε κι εμείς να βοηθηθούμε από εσάς!

[Ionas]

"Και είπεν Κύριος, δεν θα μείνει το πνεύμα μου μετά του ανθρώπου, διότι είναι σαρξ, αι ημέραι αυτού θα είναι εκατόν είκοσι έτη". (ΓΕΝ. κεφ. στ΄3).
Είναι ξεκάθαρο ότι η αμαρτία, η σαρκολατρεία εν προκειμένω που από τότε το ανθρώπινο γένος έπεσε, έγινε αιτία η διάρκεια ζωής του ανθρώπου να γίνει από 1000 χρόνια 120 και ακόμη λιγότερα. "Εισήλθε ο θάνατος στο ανθρώπινο γένος ίνα μη το κακό αθάνατο γένοιται" έλεγε ο Ιερός Χρυσόστομος.
Κάθε βαριά αμαρτία, λένε οι Πατέρες, αφήνει κατ΄αρχήν αθέλητη μνήμη πονηρού λογισμού. Η μνήμη αυτή είναι πολύ δύσκολο να εξαλειφθεί και συνήθως παραμένει μέχρι το θάνατο, οπότε στη διάρκεια της ζωής του ο άνθρωπος αμύνεται στις επιθέσεις του πονηρού και περνάει από το καμίνι των πειρασμών όπως λέει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής. Αυτή η διέλευση λογίζεται σαν μαρτύριο στον Πιστό, γιατί στην κυριολεξία φλογίζεται.
Έτσι από τη διδασκαλία των Πατέρων προκύπτει ότι είναι μεγάλος ο πόλεμος από το διάβολο στον Χριστιανό όσο παλεύει αυτός για τη σωτηρία του, είναι ομως ακόμη μεγαλύτερος ο αγώνας του χριστιανού που έχει περιπέσει σε βαριά αμαρτήματα και προσπαθεί να εξαλείψει τις αθέλητες μνήμες και εκόνες που φέρνει ο πονηρός στο νου του, ένεκα αυτών των αμαρτημάτων.

[lazarr]

Ο πατέρας αγαπά όλα τα παιδιά του.Και όλα τα φροντίζει.Περισσότερο όμως αυτά που έχουν κάποιο πρόβλημα και θέλουν επιπλέον στήριξη.Αυτό νομίζω ισχύει και στη σχέση Θεού - ανθρώπου.

[Ionas]

Είπα στην αρχή στον Τήνιο ότι δεν είναι δυνατόν την μεγάλη αγάπη του Θεού προς τον μετανοούντα να την ερμηνεύσουμε ότι τελικά ο Θεός αγαπάει την αμαρτία. Αυτό διότι πράγματι ο συνειρμός των σκέψεων, όπως είχε τεθεί το θέμα, οδηγούσε εκεί. Αγαπάει ο Θεός περισσότερο τον αμαρτωλό άρα ας αμαρτάνουμε για να μας αγαπήσει περισσότερο.........Δηλαδή τελικά να προσπαθούμε να Τον μυκτηρίσουμε, όμως "Κύριος ου μυκτηρίζεται". Με αυτά που λέω τώρα βέβαια δεν θέλω να αποδώσω κακές προθέσεις στον Τήνιο, απλά νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαρίζονται αυτά τα θέματα. Άλλωστε ο Πατήρ Αντώνιος τα εξήγησε αρκετά.