Ο Παράδεισος θα γεμίσει απο ξεφτιλισμένους ανθρώπους

[Domna]

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΘΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΑΠΟ ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...

( αποσπάσματα από ένα κείμενο )

« Άκουσα στην τηλεόραση για εκείνο το παιδάκι που το κακοποίησαν. Υπέστη σεξουαλική κακοποίηση και επάλληλους βιασμούς στο σωματάκι του. Και ήταν 11 χρονών. Η ίδια η μητέρα του το εξέδιδε. Έγινε πάταγος. Όλη η Ελλάδα σκυθρώπιασε με το αποτρόπαιο γεγονός. Βγήκε και η γνωστή ψυχολόγος στην τηλεόραση. Έκαμε τη δήλωσή της: «το κοριτσάκι θα έχει μέχρι να πεθάνει τραύματα στην ψυχή και στο σώμα του».

Υπάρχει όμως και μια άλλη φωνή που ως αύρα απαλή, είναι δυνατόν να γιατρέψει τον πόνο, να επουλώσει τα τραύματα η καλύτερα να δώσει νόημα και αξία σε αυτά. Και είναι ο Ευαγγελικός λόγος του Χριστού. Αλλά και ο λόγος του Γέροντα Πορφυρίου:

«Μωρέ, τι απωθημένα και κληρονομικά και ψυχολογικά; Όταν σκύψει ο Χριστός στον άνθρωπο, στην καρδιά του, πάνε και τα απωθημένα και οι αγχωτικές αναμνήσεις της ζωής. Ο άνθρωπος ξαναγεννιέται. Γίνεται νέος, καινή κτίσις».

Αν τώρα με αξίωνε ο Θεός να βρεθώ δίπλα σ΄ αυτό τό κοριτσάκι κάπως έτσι θα του μιλούσα:

«Παιδάκι μου, και του Χριστού το σώμα, το γύμνωσαν και το ατίμασαν. Με φτυσίματα, με κολαφισμούς, με ραβδισμούς, με αγκαθωτό στεφάνι... Ολόκληρος ο Χριστός μας ήταν μία πληγή. Και τον κάρφωσαν πάνω στο σταυρό, σαν κακούργο. Ανάμεσα σε ληστές «και μετά ανόμως ελογίσθη». Μοιάζεις του Χριστού. Έζησες τα παθήματά Του.

Και ο απ. Παύλος έλεγε: «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου ... τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματί μου βαστάζω».

Όμως, παιδάκι μου, την ψυχή κάνεις δεν μπορεί να στη λερώσει. Όπως και του Χριστού μας. Η ψυχή του ήταν αψεγάδιαστη, άμωμη, ένθεη. Μόνο εμείς με τα λάθη μας και τις αμαρτίες μας λερώνουμε την ψυχή μας...

Ξέρεις χαρά μου, πως και της αγίας Μαρκέλλας κακοποίησαν το σώμα. Και ποιός λες τόκανε;

Ο πατέρας της !!!

Της έκοψε τα μέλη και τα στήθη και τα πέταξε στη θάλασσα. Και όλοι σήμερα τιμούμε και δοξάζουμε την Αγία. Ολόκληρη η Χίος την πανηγυρίζει ως προστάτη της. Αλλά και όλες τις Αγίες, που βίωσαν ξεφτιλισμούς και μαρτύρια».
Αυτά περίπου θα έλεγα στο κοριτσάκι.

Μεγάλο πράγμα λοιπόν η ξεφτίλα…

Ο παράδεισος θα γεμίσει με «ξεφτιλισμένους», δηλαδή ταπεινωμένους, και γι’ αυτό οι αρρώστιες και οι πόλεμοι και οι φτώχιες και οι ταλαιπωρίες όλες που περνούμε.

Έχει μεγάλη χάρη να φοράς το Σταυρό στην καρδιά σου κι όχι μόνο στο λαιμό σου.

Όμως να πούμε και κάτι διευκρινιστικό. Όποιος ξεφτιλίζεται εξαιτίας των αμαρτιών του, ξοφλάει τις αμαρτίες του.

Όλοι οι άγιοι μάρτυρες ξεφτιλίστηκαν για τη θεϊκή τους αγάπη. Ο απόστολος Παύλος θα γράψει στους Κορινθίους:

«Θέατρο εγενήθημεν τω κόσμω και αγγέλοις και ανθρώποις... Ημείς μωροί δια Χριστόν... ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι» (Α Κορ. δ 9-14).
(Γίναμε δηλαδή καραγκιόζηδες παντού, ανόητοι για τον Χριστό, σαν καθάρματα για τον κόσμο, γίναμε για όλους παλιοπατσαβούρες μέχρι σήμερα…)

Δυστυχώς όμως, κανείς μας δεν αγαπάει την ξεφτίλα. Όλοι αγαπάμε τη δόξα, το χρήμα, την ηδονή, την αμαρτία. Όμως την ξεφτίλα, που οδηγεί στη θεϊκή αγκάλη, και στην ελευθερία από τα πάθη, και στην απόκτηση των θείων δυνάμεων και χαρισμάτων, δεν την αντέχουμε. Έτσι αυτό που προσδοκάμε το κλωτσάμε.

Θέλουμε τη χάρη του Θεού, αλλά την ξεφτίλα που οδηγεί σε αυτή την απορρίπτουμε.

Και ο μακάριος π. Πορφύριος ας φωνάζει:

«βρε, εγώ, έκαμα το γάϊδαρο στα Καυσοκαλύβια. Φορτωνόμουνα το ζεμπίλι με την άμμο, και ήμουν 12 χρονών παιδάκι, και ανέβαινα το μονοπάτι από τη θάλασσα. Άλεθα με το χειρόμυλο το σιτάρι πάνω στην πέτρα, και έκαμα τη δουλειά του μουλαριού. Και δεν είχα έναν γέροντα αλλά δύο που τους έκαμα υπακοή, παρ’ ότι μεταξύ τους δεν είχαν καλή συνεννόηση και με μπέρδευαν. Όμως εκεί έλαβα τη χάρη του Θεού. Όλα αυτά τα μεγάλα χαρίσματα, της διόρασης και προόρασης και της ιάσεως…»

Και έτσι μικρό παιδάκι, καθώς ήμουν, διάβαζα αυτές τις «ξεφτιλισμένες ιστορίες» των αγίων γερόντων κι άρχισα να αγαπάω την ξεφτίλα. Αυτή μου έδινε κάθε φορά το εισιτήριο για τα καλύτερα και για κάποιες επιτυχίες μέσα στη ζωή.
Βλέπετε τα πρότυπα μου δεν ήταν ο Ταρζάν, ο Χάρι Πότερ, ο Σούπερμαν, η βιονική γυναίκα, ο πάουερ - έϊντερ αλλά ο Χριστός και οι άγιοι. Αυτοί δηλαδή που μέσα από ταπεινώσεις απέκτησαν θαυματουργικές ( καί όχι σατανικές ) δυνάμεις. Έτσι αγάπησα την ταπείνωση, η οποία σήμερα είναι ασυμπάθητη και περιθωροποείται.

«Πας ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» λέει κάπου ο Χριστός μας !

Δυστυχώς η τηλεόραση προβάλλει «ήρωες» που έχουν «φτασμένες δυνάμεις», οι οποίες όμως δεν γνωρίζουμε πως προήλθαν κι έτσι τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν τη δύναμη της ταπεινώσεως. Γι’ αυτό και την απεχθάνονται.

Ας μην μακρύνουμε όμως περισσότερο το λόγο.

Καλή ξεφτίλα να έχουμε. Καλή κι ευλογημένη χρονιά. Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, ξεφτιλισμένη και ευλογημένη χρονιά.

Ακούγεται παράδοξο, μα δεν είναι.

Την ημέρα που ξεφτίλιζαν τον Άγιο Νεκτάριο στο Κάιρο με συκοφαντίες, διώξεις και κατατρεγμούς, πετώντας τον στη θάλασσα της Μεσογείου για να βγει στην Ελλάδα, ετοίμαζαν άθελά τους μεγάλες ευλογίες για αυτόν.

Ο λογισμός μου λέει πως αν δεν σήκωνε τον βαρύ σταυρό της ξεφτίλας, «δεν θα τον ήξερε σήμερα ούτε η μάνα του...»

[aposal]

Όποιος προσπαθεί σήμερα να ζήσει Χριστιανικά, λοιδωρείται απ' όλους! Προσπαθούν να τον μοιώσουν και τον αποκαλούν αφελή, ανόητο, καθυστερημένο ή και μ...!
Αλλά όσο αδικείσαι από τους ανθρώπους, για να κάνεις έργα αρεστά στον Θεό, τόσο Αυτός σε ενισχύει! Για τον πραγματικό Χριστιανό η διαστρέβλωση των λόγων και των έργων του, η συκοφαντία, η γελοιοποίηση και η αδικία είναι πραγματική ευλογία! Και αυτούς που βάζει ο διάβολος να το κάνουν αυτό, στην πραγματικότητα είναι ευεργέτες του καλού Χριστιανού! Γι' αυτό άλλωστε και ο Κύριός μας τα επιτρέπει να συμβαίνουν!
Δυστυχώς όμως πολλοί από εμάς δεν μπορούμε να αντέξουμε τέτοιες καταστάσεις! Θυμάμαι ότι, στον χώρο εργασίας μου, όταν θεώρησα ότι με αδικούν, ζήτησα αποκατάσταση της αδικίας! Αυτό που εγώ πίστευα ως αποκατάσταση! Και πολλοί (οι περισσότεροι) συναδελφοί μου είπαν ότι σωστά έπραξα! Πόσο έξω από τον πνεύμα του Χριστιανισμού είμαι!

[Gafaranga]

υποψιάζομαι ότι σε εργασιακο περιβάλλον τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Δηλαδή ίσως ταπείνωση να νοείται το φιλότιμο, η αλληλεγγύη, το να ζει κανείς στο εμείς κι όχι στο εγώ.... αλλά όταν γνωρίζουμε ότι κάτι κάνει κακό στους συναδέρφους μας δηλαδή στο εμείς πιστεύω ότι η ξεφτίλα η συλλογική δεν είναι και ότι καλύτερο... αντίθετα η αγωνιστικότητα για το καλύτερο, πάντα σε συλλογικό επίπεδο, είναι αυτό που χαρακτηρίζει το γνήσιο χριστιανικό φρόνημα

[aposal]

Αναφερόμουν στην αξιολόγηση που έγινε στο άτομό μου, και η οποία, φυσικά, θεώρησα ότι με αδικεί (οι αποδοχές συνδέονται έμμεσα και με την αξιολόγηση).
Θαυμάζω τα άτομα που αδικούνται και δεν παραπονούνται! Γιατί τότε την αποκατάσταση της όποιας αδικίας, την κάνει ο Ίδιος ο Θεός!
Οι Πατέρες λένε ποτέ να μην διεκδικούμε αποκατάσταση αδικίας του εαυτού μας. Μόνο όταν βλέπουμε κάποιον άλλον να αδικείται πρέπει να τον υπερασπιζόμαστε!

[Gafaranga]

πιστεύω επίσης ότι το πρόβλημα είναι όχι στο να ζητάμε την αποκατάσταση μιας αδικίας αλλά στο να νιώθουμε αδικημένοι. Αδικημένοι δεν είμαστε ποτέ και δεν πρεπει να νιώθουμε ποτε γιατί ο Θεός δεν μας αδικεί ΠΟΤΕ. αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το να επιδιώκουμε την βελτίωση και την δικαιοσύνη για το κοινωνικό σύνολο.
Ο Θεός βοηθός κι ας γίνεται πάντα το δικό ΤΟΥ θέλημα.