Πινελιές απο τον Ντοστογιέφσκυ...

[NIKOSZ]

"Όλα επιτρέπονται" λέει ο Ιβάν Καραμαζόφ, ένας από τα τρία αδέρφια του ομώνυμου μυθιστορήματος του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. Αυτό είναι και το σύνθημα της εποχής μας, κανένας φραγμός, κανένα όριο, καμιά ηθική, σπάστε τα δεσμά, χαρείτε τη ζωή χωρίς ψευτοσυντηρητισμούς και εμπόδια. Πλήρης ελευθερία το μήνυμα της τηλεόρασης, της δημοσιογραφίας, του αθλητισμού, των πολιτικών, των ανθρώπων του πνεύματος, ιδίως για τους νέους!

Κι όμως, η ίδια η κοινωνία είναι αυτή που βάζει φραγμούς και εμπόδια στην ελευθερία των νέων, ακριβώς γιατί αυτή είναι ψεύτικη. Τους επιτρέπει να τα δοκιμάσουν όλα, και μετά τους οδηγεί στα ναρκωτικά γιατί δεν έχουν τίποτε άλλο με το οποίον να κορέσουν την πείνα τους. Τους λέει ότι είναι ελεύθεροι να έχουν όσες σχέσεις θέλουν, αρκεί να προφυλάσσονται, αλλά δεν τους μιλά για το συναισθηματικό πλήγωμα, για την ανικανότητα να αγαπήσουν, για τα πάθη που σκοτώνουν, για τις αρρώστιες που πνίγουν. Τους λέει ότι τους αποδέχεται όπως είναι, αλλά όταν έρχεται η ώρα των εξετάσεων, μόνο για τους πετυχημένους υπάρχει μέλλον! Τους λέει ότι έχουν δικαιώματα, αλλά έρχεται η ζωή και τους διδάσκει ανεργία, κόπο, δάκρυ!

Είναι ψεύτικη η ελευθερία του "όλα επιτρέπονται" γιατί δεν κρύβει αλήθεια. Μπορεί να μην "αρέσουν" στους νέους "οι σωτήρες, να μην γουστάρουν να σωθούν", όπως λέει ο Παπακωνσταντίνου, αλλά χρειάζεται να ξέρουν πού οδηγεί αυτό το "όλα επιτρέπονται". Έχουν δικαίωμα οι νέοι να κάνουν λάθη, γι' αυτό άλλωστε είναι νέοι και "το πάθει μάθος" γίνεται, όπως αναφέρει ο Αισχύλος, ωστόσο δεν πρέπει υποκριτικά η κοινωνία να τους καλλιεργεί τέτοιες ψευδαισθήσεις!

Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μας αγαπούν αληθινά και να μας πουν αυτό που χρειάζεται για τη ζωή μας. "Όλα επιτρέπονται" λέει κι ο Απόστολος Παύλος. Και συμπληρώνει "αλλά δεν μας συμφέρουν όλα". Αν δοκιμάζουμε, χρειάζεται να ξέρουμε πού μας βγάζει αυτή η δοκιμή. Κι αυτό δεν θα το μάθουμε στο "όλα επιτρέπονται" της κοινωνίας μας, αλλά μονάχα στη γνησιότητα της πνευματικής σχέσης που μας δίνει η Εκκλησία μας.

Εκεί και τα λάθη διορθώνονται, ακριβώς γιατί η αγάπη γιατρεύει. Εκεί ξέρουμε ποιο είναι το μέτρο, γιατί η αγάπη μαθαίνει. Εκεί βρίσκουμε τη γνήσια ελευθερία, γιατί η αγάπη δεν κολακεύει. Εκεί ελπίζουμε και είμαστε όπως είμαστε, γιατί η αγάπη δεν ξεχωρίζει! Με το Χριστό "όλα επιτρέπονται" και τίποτε δεν μας βλάπτει, γιατί η αγάπη τολμά και νικά! Με το Χριστό κανείς δεν αντιμετωπίζει υποκριτικά και ψεύτικα τη ζωή, γιατί η αγάπη είναι αλήθεια! Με το Χριστό τίποτε δε γίνεται καταναγκαστικά γιατί η αγάπη ελευθερώνει!

Χωρίς Θεό "όλα επιτρέπονται". Κοντά στο Θεό όλα είναι ελεύθερα! Ας διαλέξουμε το δρόμο που μας ταιριάζει. Ακόμα κι αν ξεκινάμε από τα "επιτρέπονται" όμως, ο δρόμος του Θεού πάντα θα είναι ανοικτός. Γιατί η αγάπη Του είναι η μοναδική που ούτε γνώρισε ούτε θα γνωρίσει ποτέ τέλος και όρια!

ΑΛΙΟΣΑ

[mirto]

Συγχαρητήρια.....

Πολύ απλό, λιτό, αρκετά κατανοητό και θα έλεγα με πολύ βαθύ νόημα..... ιδίως για τους νέους της εποχής μας.

[aposal]

Επιτρέπονται όλα όσα μας σκλαβώνουν και μας απομακρύνουν από την αγάπη Του, από την ευτυχία, την ψυχική ανάταση και γαλήνη! Από την αλήθεια Του!
Επιτρέπονται όλα όσα μας κάνουν πρόβατα, με σκυφτό κεφάλι, να ακολουθούμε αυτόν που κάποιοι θα μας υποδείξουν ως οδηγό!
Επιτρέπονται όλα όσα μας οδηγούν στο σκοτάδι της πρόσκαιρης ανακούφισης και των μελλοντικών βασάνων, της συναισθηματικής ψυχρότητας, του φόβου και της απελπισίας!

[NIKOSZ]

"Μια προσευχή για όσους παρουσιάζονται στο Θρόνο του Θεού..."

"Κάνε μια προσευχή για όσους παρουσιάζονται στο θρόνο του Θεού κάθε λεπτό", προτρέπει ο στάρετς Ζωσιμάς στους Αδερφούς Καραμαζόφ, του Ντοστογιέφσκι. Μια παράξενη σκέψη πραγματικά. Κάθε λεπτό εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα, από γηρατειά, από αρρώστιες, από πόλεμο, από πολλές αιτίες. Κάθε λεπτό, στο θρόνο του Θεού παρουσιάζονται εκατοντάδες ψυχές, αφήνοντας τον κόσμο αυτό. Κάθε λεπτό η ματαιότητα της ζωής αφήνει να φύγουν από κοντά της εκατοντάδες άνθρωποι, πιστοί ή άπιστοι, αδιάφορο. Όλοι παρουσιάζονται στο θρόνο του Θεού και γεύονται τον Παράδεισο ή την Κόλαση του να αγαπάς ή να μην αγαπάς.

Προοδεύει η ζωή και η εποχή μας. Η τεχνολογία και η ιατρική μας κάνουν να ζούμε πολλά χρόνια, όχι όμως όλοι. Μόνο οι προνομιούχοι. Μόνο όσοι ζουν στον αναπτυγμένο κόσμο. Τύψη καμία για όσους πεθαίνουν από πείνα ή αρρώστιες. Εμείς περνάμε καλά, πετάμε φαγητά, ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για όπλα και άλλα τινά, αλλά άλλοι παρουσιάζονται στο θρόνο του Θεού, γιατί εμείς δεν έχουμε καμία τύψη!

Τι φταίμε όμως στ' αλήθεια; Από μας εξαρτάται; Θεραπεύουμε τα ερωτηματικά μας όντας γαληνεμένοι με κάποιες ανθρωπιστικές μας δράσεις, με κάποια φιλανθρωπία, ελεημοσύνη, αλληλεγγύη, αλλά, τίποτα περισσότερο. Ίσως ούτε καν και μ' αυτά, καθώς τα ρίχνουμε όλα στους μεγάλους και τους ισχυρούς. Κάθε λεπτό εκατοντάδες παρουσιάζονται στο θρόνο του Θεού και διατυπώνουν το κατηγορώ τους για τον κόσμο που μας εμπιστεύθηκε, αλλά δεν τον χρησιμοποιούμε όπως Αυτός θέλει, δηλαδή με αγάπη και από αγάπη! Διατυπώνουν το κατηγορώ τους για όλους εμάς, που με ήσυχη συνείδηση, επιτελούμε τα θρησκευτικά και άλλα μας καθήκοντα νιώθοντας ότι ο Θεός είναι ευχαριστημένος από μας!

Κι αν δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε όλο τον κόσμο, μπορούμε να κάνουμε μια προσευχή για όλο τον κόσμο. Αν η καρδιά μας δεν ξεχειλίζει από αγάπη για τον κόσμο Του, μπορούμε μια κουβέντα να πούμε για όλους αυτούς που εγκαταλείπουν αυτό τον κόσμο για να πάνε στο θρόνο Του. Αν εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε εντάξει, διότι έχουμε το πρόγραμμά μας, τις υποχρεώσεις μας, τον κόπο μας, και δεν μας μένει χρόνος για τους άλλους, ο θρόνος του Θεού μας δείχνει έναν δρόμο. Ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τους άλλους, ότι χρειάζεται να συναντήσεις τους άλλους, όσους ζουν κι όσους δεν ζουν, όσους πιστεύουν κι όσους δεν πιστεύουν, όσους αγαπούν κι όσους δεν αγαπούν.

Γιατί μια κουβέντα προσευχής για όλο τον κόσμο που ζει, αλλά και για όσους παρουσιάζονται στο θρόνο του Θεού είναι ένα ενδιαφέρον περισσότερο, μια φωνή περισσότερη που ακούει ο Θεός, μια κραυγή αγάπης, που αν δεν θεραπεύει το χρέος, κάνει λιγότερο τον πόνο και ελαφρύτερο το κατηγορώ!

Εκεί, το βράδυ, πριν κλείσουμε τα μάτια μας για να ξαποστάσουμε, ας θυμηθούμε όλους αυτούς που παρουσιάζονται μπροστά στο Θεό! Και θα μας θυμηθούν κι αυτοί! Αλλά, πάνω απ' όλα, θα μας θυμηθεί ο Θεός, που αγαπά πιο πολύ αυτούς που αγαπούν τα' αδέρφια τους, όλες τις ψυχές, όλο τον κόσμο, τελικά τον Ίδιο!

ΑΛΙΟΣΑ