Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

6η. Έκανες τόσα χρόνια υπομονήν, επέρασαν ως όνειρον. Μα και χίλια χρόνια αν ζήσωμεν, πάλιν ωσάν όνειρον θα διέλθουν. Ω, τι ματαιότης που είναι το κάθε τι, που ανήκει εις αυτόν εδώ τον μάταιον κόσμον! Την κάθε ζωήν την διαδέχεται θάνατος. Θάνατος λέγεται η μεταφορά των ανθρώπων απ’ αυτού του κόσμου εις τον άλλον, τον αθάνατον και αιώνιον! Δεν είναι σπουδαίον, εάν κανείς χάση την εδώ ζωήν, ούτως ή άλλως θα αποθάνωμεν μίαν ημέραν, σημασία έχει να μη χάσωμεν την αθάνατον ζωήν, την χωρίς τέλος. Ατελεύτητος ζωή μέσα εις την κόλασιν, ω, τι φοβερόν πράγμα! Θεέ μου, σώσε μας όλους.
==============================================

[jimysn]

Πολύ όμορφα μείμενα γεμάτα με λέξεις ζωής. Μνήμη θανάτου....πόσο φοβερό και τρομερό ακούγεται μα με την ελπίδα της αιωνιότητας απαλύνεται ο φόβος.... Πάντως είναι πιστεύω δύσκολο να αισθανούμε αυτή τη μετάβαση σαν κάτι το φυσιολογικό. Περιμένω αγαπητέ silver να διαβάσω κι άλλα. Και απο άποψη απλών σκέψεων να τα δει κάποιος έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

7η. Όταν ξημερώνη ο Θεός την ημέραν, να σκεπτώμεθα ότι είναι η τελευταία μας ημέρα και ότι βασιλεύοντος του ηλίου φεύγομεν δια το κριτήριον του Θεού! Πως πρέπει να περάσωμεν την τελευταίαν ημέραν μας; Με σιωπήν, με ευχήν, με υπακοήν, με δάκρυα και με μετάνοιαν, παρακαλούντες ίλεων γενέσθαι τον Θεόν!
Επίσης και την νύκτα, ότι θα είναι η τελευταία μας, το κρεββάτι μας τάφος! Αχ, πως θα διέλθω τα τελώνια, να σκέπτεται ο καθένας, άραγε θα τα περάσω; Ποίος ηξεύρει από ποίον θα εμποδισθώ! Πως θα αντικρύσω το φοβερόν πρόσωπον του δικαίου Κριτού; Πως θα ακούσω την τρομεράν και ελέγχουσαν φωνήν Του; Τι τρομάρα θα με κατέχη, μέχρις ότου ακούσω την αιώνιον απόφασιν της κατατάξεώς μου! Και εάν κολασθώ! Και δικαίως, ουαί εις την ταλαίπωρον ψυχήν μου, πως θα κάμνω υπομονήν κολαζόμενος μαζί με τους δαίμονας, μέσα εις το σκότος, εις «την βρώμα»; Ούτε φως, ούτε παρηγορία καθόλου, αλλά μόνον θεωρία δαιμόνων και τίποτε άλλο!
Αυτά λοιπόν και τόσα άλλα πρέπει να σκεπτώμεθα κάθε ημέραν και νύκτα, ωσάν να είναι η τελευταία! Διότι δεν ηξεύρουμε, πότε θα έλθη το τηλεγράφημα από το κέντρον του Θεού, από την πρωτεύουσαν, την άνω Ιερουσαλήμ.
==============================================

[silver]

==============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως


8η. Πρόσεχε, παιδί μου, ας μη περνά ο καιρός άκαρπος χωρίς καλυτέρευσιν της ψυχής σου, διότι ο θάνατος έρχεται ως κλέπτης, αλλοίμονον, και θα μας εύρη εις μίαν τοιαύτην κατάστασιν ραθυμίας και αδρανείας. Τότε θα είμεθα να μας κλαίουν τα όρη και τα βουνά, τότε θα ευρεθώμεν κενοί καλών έργων, ώστε να μας ποιμάνη ο Άδης αιώνια!
Διατί, παιδί μου, να πάθωμεν τέτοιο αξιοθρήνητον ναυάγιον; Ενώ δυνάμεθα, Θεού βοηθεία, να το διαφύγωμεν και να διασωθώμεν εις τον σωτήριον λιμένα της βασιλείας του Θεού! Γνωρίζω ότι έχομεν να παλέψωμεν με φοβερούς εχθρούς και ο κόπος είναι μεγάλος, πλην κοντά εις τον Θεόν, δηλαδή εις την δύναμιν του Θεού, όλα υποχωρούν, όταν αύτη εύρη και την προαίρεσιν και την βίαν του ανθρώπου συνεργούσαν.
=============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως


9η. Καθήμενος εις το κελλίον σου, έχε τον νουν σου αδολεσχούντα εις το περί μνήμης θανάτου θέμα. Μην αφήνης τον νουν σου να περιέρχεται εδώ και εκεί, αλλά σύναζέ τον και μελέτα, και ιδέ την νεκρότητα του σώματος, ιδέ ότι αρχίζει το σώμα να ψυχραίνεται, να αλλοιώνεται και η ψυχή να εξέρχεται εκ του σώματος. Εξερχομένης της ψυχής μελέτησον την άνοδόν της, οίον αγώνα έχει τότε η ψυχή χωριζομένη του σώματος, πόσον δακρύει τότε, πόσον στενάζει, πόσον μεταμελείται! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει, προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Αναβαίνουσα η ψυχή και συναντώσα τα στίφη των πονηρών δαιμόνων τρέμει εμπρός εις την αποκάλυψιν υπό των δαιμόνων, πεπραγμένων αμαρτημάτων εντελώς λησμονηθέντων και απορουμένη τι μέλλει γενέσθαι.
Από το ένα τελώνιον αναβαίνει εις το άλλο και εις το κάθε ένα τελώνιον δίδει μόνον απολογίαν, έως ότου τα περάσει όλα, και όταν τα περάση όλα και δεν ευρεθή εις κανένα από τα τελώνια υπεύθυνος, τότε αναβαίνει κατά τους πατέρες εις προσκύνησιν του Χριστού! Εάν όμως ευρεθή υπεύθυνος και ένοχος εις κανένα πάθος, τότε από εκεί ρίπτεται εις τον Άδην! Υπήρξε ψυχή, που επέρασεν όλα εκτός ενός, του τελευταίου τελωνίου, που είναι της ασπλαγχνίας. Βαβαί, βαβαί, είπεν εις άγιος, ευρισκόμενος εις την θεωρίαν της ψυχής αυτής! Όλα τα επέρασε και εις το τελευταίον εσάλευσε και μετά πατάγου οι δαίμονες την έρριψαν εις τον Άδην!
Άλλην ψυχήν σωζομένην την ανέβαζαν οι άγγελοι του Θεού, και κατέβαιναν άλλοι άγγελοι από τον ουρανόν, που είχαν πάει προηγουμένως άλλην ψυχήν, και ησπάζοντο την ψυχήν αυτήν και ησθάνετο η ψυχή άρρητον ευωδίαν από τον ασπασμόν των αγγέλων, οι οποίοι είχον προσεγγίσει τον θρόνον του Θεού, και έλεγον οι άγγελοι: «Δόξα τω εν υψίστοις Θεώ, που εβοήθησε αυτήν την ψυχήν να σωθή».
==============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

Αύτη η θεωρία του θανάτου, αύτη η αδολεσχία δεν πρέπει να μας λείψη, καθώς και αι άλλαι θεωρίαι. Όλαι αι θεωρίαι αυταί δημιουργούν την νήψιν της ψυχής και διϋλίζουν τον νουν, τον καθαρίζουν, ώστε να αισθάνεται καλύτερα την θεωρίαν. Αύτη η θεωρία είναι φραγμός εις τους κακούς λογισμούς. Όταν υπάρχη αυτή η θεωρία η πνευματική μέσα μας, αποκλείομεν τους κακούς λογισμούς, δεν έχουν αυτοί μέσα μας θέσιν, διότι την θέσιν του νοός την κατέλαβεν η θεωρία.
Όταν δεν έχωμεν την θεωρίαν του Θεού, τότε πραγματικά μας κυριεύουν αι θεωρίαι των παθών.
Όταν βέβαια περάση η ψυχή τα εναέρια τελώνια, τότε πρέπει να σκέπτεται ότι τώρα μένει η προσκύνησις του Θεού, πως άράγε θα πάω; Πως θα Τον ιδώ; Τι άραγε θα μου ειπή; Μήπως θα ανοίξη καινούργιον βιβλίον; Μήπως οι δαίμονες δεν τα είχαν γραμμένα ή δεν ηξεύρουν τα όσα έχω, ως ελλιπείς και τώρα ενώπιον του Χριστού έχω να συμπληρώσω την απολογίαν! Ποία άράγε η απόφασις του Χριστού δια την σωτηρίαν μου; Άράγε θα είναι υπέρ της αιωνίου ζωής ή θα είναι εις καταδίκην αιώνιον; Οποίαι στιγμαί φόβου και τρόμου, εάν αυτήν την στιγμήν που είμεθα εδώ, είμεθα ενώπιον του Χριστού, εάν ημπορούμεν δια της θεωρίας να προσεγγίσωμεν και όσον το δυνατόν να καταλάβωμεν εις ποίαν στιγμήν θα ευρεθώμεν τότε! Οίμοι, οίμοι λέγουν οι πατέρες, πόσα θα διαδεχθούν; Τι μας περιμένει; Και ημείς φυγομαχούμεν, αδιαφορούμεν, νυστάζομεν, κοιμώμεθα τον βαρούχιον ύπνον! Ο κόσμος είναι μακράν της αληθείας. Εργάζονται, κοιμώνται, περιοδεύουν θαλάσσας, χωρίς να γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι πέραν του τάφου! Ένα βαθύ σκότος καλύπτει την αλήθειαν, όπως το βαθύ σκότος αποκλείει το φως του ηλίου.
Εάν είναι εις πνευματικήν θεωρίαν ο άνθρωπος και βάλη κατά διάνοιαν ότι είναι εις ένα θέατρον και γλεντούν και χορεύουν, τότε θα καταλάβη την τεραστίαν τρέλλαν και την αμυαλοσύνην των ανθρώπων και των δαιμόνων το κατόρθωμα.
===============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

Δύο διαφορετικοί τρόποι σκέψεως. Οι άνθρωποι οι κοσμικοί σκέπτονται τα προ του τάφου και ημείς σκεπτόμεθα τα μετά τον τάφον! Αυτοί οι κοσμικοί σκέπτονται τα παρόντα, αυτά βλέπουν και αυτά πιστεύουν, αλλά το ευαγγέλιον του Χριστού, η αποκάλυψις, έρριξεν άπλετον φως εις τας ψυχάς, που θέλουν να σωθούν. Τους ήνοιξε νέον ορίζοντα της επιγνώσεως του αληθινού Θεού.
«Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι ημίν» (Ρωμ.8,18 ). Δόξα απεριόριστος και ακατανόητος και ασύλληπτος εις εκείνους που θα βαδίσουν εις το φως του Χριστού! Δια τούτο είμεθα αναπολόγητοι ενώπιον του Θεού, δια τας μεγάλας ευεργεσίας Του, το να μας καλέση κλήσιν αγίαν και να μας δείξη τον δρόμον του φωτός και της αληθείας! Μέγα το έλεος του Θεού! Ας μη το καταφρονήσωμεν. Ας το επεξεργασθώμεν, ας σκεπτώμεθα νύκτα και ημέραν το θέμα της ψυχής μας και το πώς να αγωνισθώμεν. Η μελέτη του Θεού και η πρακτική αρετή φέρνουν τους ανθρώπους σύντομα κοντά εις τον Θεόν. Να μην παύωμεν καθόλου την μνήμην του θανάτου. Οι άγιοι πατέρες λέγουν ότι δεν τους εύρισκεν αμέλεια εις το κελλί τους, διότι νύκτα και ημέραν είχον την μνήμην του θανάτου. Η αμέλεια δεν εύρισκε χώραν εις αυτούς. Οι πατέρες εσκέπτοντο: Εάν σήμερα είναι η τελευταία ημέρα, εάν είναι αύριο, τι πρέπει να κάνω; Ούτω η μνήμη αύτη εκράτει τον νουν εις τον φόβον του Θεού, και ο φόβος του Θεού έδιδε φως εις την συνείδησιν, το πώς πρέπει να βιάζεται. Εις την αρχήν βέβαια, δεν του κάνουν αίσθησιν αι σκέψεις αυταί, η ψυχή είναι ας είπωμεν νεκρά, αδρανής, αλλά σιγά-σιγά αρχίζει να κουνιέται μέσα του, αρχίζει να ζωογονήται και συν τω χρόνω αρχίζει να εργάζεται κανονικά.
==============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

10η. Φρόντιζε για την ψυχή σου, παιδί μου, μελέτα πατερικά, προσεύχου με την ευχούλα, που θα σου τονώση βασικά τον ψυχικό σου οργανισμό. Το θάνατο μελέτα, κάτι που είναι υπερσίγουρο και βέβαιο πως θα μας έλθη. Ω, ο θάνατος! Το ποτήρι του θανάτου είναι πικρότατο στη ψυχή, που τη χωρίζει από το σώμα με τη δύναμί του. Πόση μεταμέλεια για όσα πράξαμε με απροσεξία και υποχώρησι! Η συνείδησι θα μας τυραννάη σαν πρώτη κόλασι. Γιατί λοιπόν τώρα να μας νικά η ηδονή της αμαρτίας, που θα την πληρώσουμε με οδύνες πολλές, χωρίς θεραπεία!
Ο άνθρωπος, το εκλεκτό και μοναδικό πλάσμα του Θεού, ο διπλούς τη φύσει, γεννιέται πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, τη γη, και σιγά-σιγά κάποια ημέρα πεθαίνει σωματικά, ανίκανος εντελώς να κρατήση τον εαυτό του στη ζωή. Η φαντασία τον φουσκώνει σαν μπαλόνι, που με μια αρρώστια πεθαίνει και χάνεται. Δεν έχει στην εξουσία του τον εαυτό του, κυβερνάται χωρίς να το εννοεί από μια άλλη θέλησι και κυβέρνησι και αυτός φέρεται αθέλητα και ανήμπορα εντελώς να αντιδράση.
Μα τι είσαι, άνθρωπε, και κομπάζεις καυχώμενος, υπέρογκα φανταζόμενος για το άτομό σου; Ιδού, ένα μικρόβιο αθέατο σε προσβάλλει και συ αμέσως αρρωσταίνεις, αδιαθετείς και πηγαίνεις στον τάφο. Φαντασμένε θνητέ, βλέπεις το θάνατο να έρχεται και ότι θα φύγης σε άγνωστη χώρα και υποτάσσεσαι χωρίς καμμιά αντιλογία. Έχεις τη δύναμι να αρνηθής, να αντισταθής, να ξεφύγης απ’ ό,τι συμβαίνει αυτή τη φοβερή ώρα; Καθόλου! Ανικανότης τελεία. Τότε τι καυχάσαι, πήλινε άνθρωπε, ανίκανε, ελεεινέ και άχρηστε! Τι έχεις το οποίο δεν σου το’δωσε ο Θεός; Δεν σου το παίρνει όταν θέλη; Ναι. Τότε σκύψε τον αυχένα, ταπεινώσου, και έτσι σώζεσαι.
==============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

11η. Ο δίκαιος Λωτ ευρισκόμενος ανά μέσον φαύλων και ασελγών, νυκτός και ημέρας κατετρύχετο. Επιέζετο βλέπων τα αίσχη των και αυτός ουδένα έκρινε, διο και ηξιώθη θείας εμφανείας και εκρίθη άξιος απαλλαγήναι του από Θεού εμπρησμού των ανόμων πόλεων και της απωλείας των ασελγών.
Ουχί πλείον ώδε Σοδόμων και Γομόρρων; Ουχί αναμένεται πυρ και θείον οργής Θεού; Διο άξιον προσοχής το του Λωτ υπόδειγμα, ίνα μη συναπωλεσθώμεν, ουχί πρόσκαιρα, όπως παλαιά, αλλά αιώνια και ατελεύτητα!
Ας γρηγορώμεν, διότι ουκ οίδαμεν ποίαν ώραν ο κλέπτης, ο θάνατος, έρχεται. Ας νήφωμεν, όπως φυλάξωμεν τον πλούτον, τόσον της ορθοδόξου πίστεως, όσον και της χάριτος, ην ηξιώθημεν βαπτιζόμενοι εις την αγίαν κολυμβήθραν.
Τι αναμένομεν βεβαιότερον του θανάτου; Αυτός είναι το πλέον σίγουρον, που θα συναντήση κάθε άνθρωπος. Τον θάνατον οφείλομεν συνεχώς να ζώμεν μέσα μας, όπως δια της σωτηριωδεστάτης μνήμης διαφύγωμεν τον θάνατον της ψυχής, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τέλειος χωρισμός από Θεού εις την μετά θάνατον ζωήν.
Βιαστήτε, λέγει ο Κύριος εις τον Ευαγγελικόν λόγον Του, διότι δεν γνωρίζετε, πότε θα σας επισκεφθή ο Νυμφίος της ψυχής και αλλοίμονον εις όποιον εύρη ραθυμούντα και αμελούντα την σωτηρίαν του. Εύχεσθε και δι’ εμέ τον λέγοντα και μη πράττοντα, και ουαί τω τρισαθλίω, τι πρόσωπον Θεού θα ίδω!
==============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

12η. Για ιδές τον θάνατον, παιδί μου, που θερίζει τους πάντες. Όλα τα ανθρώπινα σβήνουν και λυώνουν σαν το κεράκι. Μόνον του Θεού τα έργα, δηλαδή όσα έργα γίνουν για του Θεού την αγάπην, εκείνα ποτέ δεν θα σβήσουν, αλλά θα του φέγγουν, για να ανεβή τη στράτα, για να φθάση μέχρι το θρόνο του Θεού.
Εργάζου έστω και με μεγάλο κόπο τα έργα της σωτηρίας. Όλα θα λογισθούν σαν αγώνας και άσκησι και σαν αντίδρασι προς το διάβολο και η αξιομισθία σου θα σου δοθή χωρίς άλλο.
Βίαζε τον εαυτόν σου, μνημόνευε την έξοδόν σου, το θάνατον, τα τελώνια, και τη φοβεράν κρίσιν του Θεού. Σκέψου, παιδί μου, την κόλασι και τους κολαζομένους και σύμμειξε ως ένα μεταξύ αυτών και τον εαυτό σου, και τότε όλες οι θλίψεις θα σου φανούν μηδέν και μια γλυκειά παρηγοριά θα καταλάβη το είναι της ψυχής σου.
==============================================