Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.

[silver]

==============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

13η. Να σκέπτεσαι, παιδί μου, το άδηλον του θανάτου, ποία δαιμόνια, ποία τελώνια φοβερά θα διέλθη η ταπεινή ψυχή μας! Τι φοβερόν κριτήριον την περιμένει! Θα τρέμη από φόβον και τρόμον! Μελέτα την οδυνηράν κόλασιν μετά των δαιμόνων, οίμοι, αιωνία υπάρχει χωρίς τέλος και τέρμα!
Δυστυχώς, παιδί μου, ο κακός διάβολος όλας τας σωτηριώδης μνήμας, μας τας παίρνει, δια να μην ωφεληθώμεν και μας φέρει όλας τας κακάς, δια να μας μολύνη την ψυχήν. Εφ’ όσον γνωρίζομεν τας παγίδας του, ας βιάζωμεν τους εαυτούς μας, τόσον εις την αγιωτάτην ευχήν, όσον και εις τας πνευματικάς μελέτας, των τόσον ωφελίμων θεωριών, ώστε η ψυχή μας, συνεχώς να ωφελήται και να καθαρεύη.

===============================================

[silver]

==============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

14η. Να μη παρέρχεται εκ του νοός σου και η μνήμη της κολάσεως, διότι έχει πολύν καρπόν μέσα της. Τις μνημονεύει πυρός αιωνίου και μένει αμέτοχος δακρύων;
Δάκρυσον, παιδί μου, όπως καθαρισθή η καρδία σου και το σώμα σου από κάθε εμπάθειαν και ίδης ημέρας αγνότητος και εκπλαγής εις τον πλούτον της καθαρότητος.

15η. Τι φοβερά υπόθεσις το που θα καταλήξη η ψυχή εκάστου! Ω! πόσον μας πλανά η λήθη και η ραθυμία, εμέ πρώτον! Τρομερά υπόθεσις, εάν σκεφθώμεν, το αν θα επιτύχωμεν ή όχι του προορισμού μας. Τρόμος καταλαμβάνει την όλην υπόστασιν του ανθρώπου, όταν καλώς σκεφθή, τι άρα έσται επ’ εσχάτων! Οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη του σώματος ή όταν αι βίβλοι ανεωχθήσωνται και τα κρυπτά των ανθρώπων δημοσιευθήσωνται! Ποία έσται μοι κρίσις τω συλληφθέντι εν αμαρτίαις; Ίλεως, ίλεώς μοι γενού, γλυκύτατε Ιησού μου. Εις τους οικτιρμούς Σου επιρρίπτω την απόγνωσιν της ψυχής μου.
==============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

15η. Τι φοβερά υπόθεσις το που θα καταλήξη η ψυχή εκάστου! Ω! πόσον μας πλανά η λήθη και η ραθυμία, εμέ πρώτον! Τρομερά υπόθεσις, εάν σκεφθώμεν, το αν θα επιτύχωμεν ή όχι του προορισμού μας. Τρόμος καταλαμβάνει την όλην υπόστασιν του ανθρώπου, όταν καλώς σκεφθή, τι άρα έσται επ’ εσχάτων! Οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη του σώματος ή όταν αι βίβλοι ανεωχθήσωνται και τα κρυπτά των ανθρώπων δημοσιευθήσωνται! Ποία έσται μοι κρίσις τω συλληφθέντι εν αμαρτίαις; Ίλεως, ίλεώς μοι γενού, γλυκύτατε Ιησού μου. Εις τους οικτιρμούς Σου επιρρίπτω την απόγνωσιν της ψυχής μου.

16η. Απεριόριστος η αξία της ζωής μας ταύτης, διότι δι’ αυτής θα κερδίσωμεν ή όχι τον Θεόν. Εάν ως σοφοί έμποροι εκμεταλλευθώμεν τον παρόντα χρόνον εις τα έργα της ψυχής, ασφαλώς εν καιρώ συνδρομής επί το αυτό εν καιρώ κρίσεως θα εύρωμεν χάριν και έλεος.
Αλλοίμονον εις εκείνον, εμέ πρώτον, που θα δαπανήση πολύτιμον χρόνον δέρων τον αέρα, θα έλθη ο καιρός του αιωνίου πένθους χωρίς ελπίδα, χωρίς έλεος! Μέσα εις την απέλπιδα ζωήν του θα θερίζη ό,τι έσπειρε εις τον παρόντα καιρόν.
Ο απατεών διάβολος με τας ποικίλας του τέχνας, χωρίς να το εννοήσωμεν, μας υποκλέπτει και φεύγει ο πολύτιμος καιρός εν αμελεία και αδρανεία.
===============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

17η. Αι ευχαί σου να στηρίζουν τον σεσαθρωμένον οίκον της ελεεινής μου ψυχής. Τίποτε το καλόν δεν υπάρχει εντός μου, δια τούτο κλαίω, μνημονεύοντας τα της εξόδου μου από τον κόσμον τούτον και την εις τα άνω πορείαν, χωρίς να έχω τα απαιτούμενα εφόδια, και αλλοίμονον εις εμέ, εφ’ όσον νυν δύναμαι να τα οικονομήσω, αλλά αμελώ προς αιωνίαν μου μεταμέλειαν!
Μα δεν είναι αλήθεια! Ω, πόσον πολύτιμος ο παρών καιρός, και η κάθε στιγμή είναι πολυτιμοτάτη. Και όμως μας λανθάνει η υγιής αύτη γνώσις και ούτω παρέρχεται ο πολύτιμος καιρός, χωρίς να δυνάμεθα να τον μετακαλέσωμεν.

18η. Ω τότε εγείρεται ο έσω κριτής με φωνήν πεπαρρησιασμένην και ισχυράν, η συνείδησις εκάστου, να τον κατηγορή ή ου. «Εάν το συνειδός δεν μας κατηγορή τότε παρρησίαν έχομεν προς τον Θεόν». Έως ότου είμεθα εν τη οδώ του βίου, πόσον χρέος έχομεν να συνδιαλλαγώμεν με τον αντίδικον, την συνείδησιν, πριν μας οδηγήση εις τον κριτήν, και τότε δεν πρόκειται να διαφύγωμεν μέχρις ότου να αποδώσωμεν λόγον και δια τον άσχατον κοδράντην, τον αργόν λόγον.
Ω, τι μέλλει γενέσθαι επ’ εσχάτων; Πόσος κόπος και φόβος; Μακάριοι όσοι έχουν ανοικτούς τους οφθαλμούς της ψυχής των και ετοιμάζουν τα προς το μέγα ταξίδιον εφόδια και αλλοίμονον όπου μου τα έκλεισαν εμέ τα δύο μεγάλα κακά της ανθρωπότητος, ήτοι η λήθη και η άγνοια!
==============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

19η. Αχ, πόσον πρέπει να γρηγορώμεν νήφοντες εν πάσι, διότι ο αντίδικος κυκλεύει ως σκύμνος ωρυόμενος, να καταφάγη το σύμπαν! Ο Θεός, ο Θεός μου! Ανάστα, τι καθεύδεις και υπνείς ψυχή μου; Ώρα τη ώρα περιμένομεν να σαλπίση η σάλπιξ και να παραστώμεν εις την κρίσιν! Αλλοίμονόν μου! Τι φοβερά η στιγμή αυτή, διότι εις αυτήν κρέμαται η αιωνιότης της αιωνίου βιοτής, ή εν τω Θεώ ή εν τη κολάσει.
Ας αναστενάξωμεν μικρόν και ο Θεός ίλεως γίνεται. Οίδεν ότι δεν μας απέμεινε τίποτε το κατά Θεόν υγιές, όλο αδυναμίαι, πάθη και δικαιολογίαι. Πως θα συναντήσωμεν τον Θεόν; Τι άρα θα μας είπη; Τι ακρίβειαν θα ζητήση, την οποίαν ημείς δεν θέλομεν να την εφαρμόσωμεν, διότι δεν συμφέρει εις τας επιθυμίας μας;

20η. Πάντοτε να ενθυμήσαι τον θάνατον, αύτη η μελέτη να σου γίνη κανόνας ζωής. Οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη εκ του σώματος! Πόσον τότε στενάζει, πόσον δακρύει, αλλά άλλην βοήθειαν δεν έχει πλην των καλών έργων! Δια τούτο αγωνίζου εις τα καλά, εις τα ωφέλιμα τώρα, όπου υπάρχει πνοή ζωής, διότι έρχεται ώρα, όπου θα παύσουν να λειτουργούν τα μέλη το έργον της σωτηρίας! Κλαίε πικρά, εάν θέλης να εύρης παρηγορίαν εις την στενόχωρον ώραν του θανάτου. Να ενθυμήσαι το φοβερόν κριτήριον. Ω, φοβερά ώρα που περιμένει η δόλια ψυχή, να ακούση την απόφασιν περί της αιωνίου αποκαταστάσεώς της! Έκλαιεν ο Μέγας Αντώνιος προσεγγίζοντας να αποθάνη και έλεγον οι μαθηταί του λυπημένοι: «Και συ φοβή, πάτερ, τον θάνατον;». «Αχ, τέκνα, αφ’ ότου γέγονα μοναχός, ουκ απέστη η μνήμη του θανάτου απ’ εμού»!
Και οι άγιοι εφοβήθησαν αυτήν την ώραν, πόσον μάλλον ημείς! Εγώ δε ο ελεεινός τι είπω! Πικρώς αναστενάζω τούτο μνημονεύοντας. Τούτο ποίησον και εσύ και πολλήν ωφέλειαν θα εύρης.
===============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

21η. Η αλήθεια του Θεού ως σάλπιξ ισχυρά σαλπίζει και φωνάζει: «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» ( Εκκλ.1,2 ). «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» ( Μάρκ. 8,36 )
«Μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήσεις εις τον αιώνα», «Ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει τον άνθρωπον η δόξα, επελθών γαρ ο θάνατος ταύτα πάντα εξηφάνισται» κ.λ.π.
Να η αλήθεια, που κατατροπώνει κραταιώς και παταγωδώς το ψεύδος! Εις κάθε λοιπόν παγίδα και λογισμόν του διαβόλου είναι καμουφλαρισμένον το ψεύδος και προσπαθεί να πλανέση τον άνθρωπον. Δια τούτο ας ευχώμεθα να φωτίζη ημάς ο Θεός, με φως αληθείας, ίνα το σκότος απελαθή, και διαυγάση η λαμπρά ημέρα του θριάμβου, της ενδόξου αληθείας, εν πάσι τοις λογισμοίς και λόγοις και έργοις ημών, όπως ως καλοί οικονόμοι της χάριτος αξιωθώμεν επαίνων ενώπιον των αγίων αγγέλων. Πότε; Όταν δεν θα κινδυνεύωμεν υπό της υπερηφανείας. Διότι η εξουσία του πολεμείν μέχρι της τελευταίας αναπνοής εστι, πέραν τούτων, ο αιών των βραβείων, των στεφάνων, της κατακτήσεως του Θεού. Λήξις πλέον φόβου και δακρύων, «και εξαλείψει Κύριος ο Θεός παν δάκρυον εκ των οφθαλμών αυτών» ( Αποκ. 7,17 ).
Ω, δόξα! Τότε ουδείς δυνήσεται αφαιρέσαι την χαράν από τας καρδίας των σωζομένων. Ω Ιησού μας, δόξα τω κράτει Σου, δόξα τη ανεκφράστω οικονομία Σου, Δέσποτα! Αμήν, αμήν, αμήν γλυκύτατε Δέσποτα, φιλώ τους αχράντους πόδας Σου, τους κοπιάσαντας να τρέχουν να εύρουν εμέ, το απολωλός πρόβατον. Θεράπευσον, Δέσποτα, τας πληγάς μου.
===============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

22α. Εύχομαι η χάρις του Παρακλήτου Πνεύματος να σου γαληνεύση την ψυχήν σου. Ήδη, τέκνον εμόν, με μόνην την χάριν του Θεού έχω γαληνεύσει κατά πάντα. Αισθάνομαι ανάλαφρον τον εαυτόν μου. Μετά την δύσιν του ηλίου μένω πλέον μόνος μέσα εις το κελλάκι μου. Προσπαθώ να επισυνάξω τον νουν μου και να τον οδηγήσω εντός μου και εντός του Χριστού. Τείνω να κλαύσω δια τας πολλάς μου αμαρτίας. Σκέπτομαι τι με αναμένει, τον πολλά φορτωμένον, εις το αδέκαστον δικαστήριον, όπου θα κλεισθή το στόμα μου μη έχον τι απολογήσασθαι, διότι γνωρίζω ότι ουδέν καλόν γνήσιον κατειργάσθην, ούτε θα εργασθώ εις όλην μου την ζωήν. Τι γένωμαι, ω τέκνον μοι αγαπητόν εν Χριστώ! Πως υποίσω τας αναμενούσας με κολάσεις! Οίμοι το παρανάλωμα του αιωνίου πυρός! Τρέμω αναλογιζόμενος την αιώνιον καταδίκην και στέρησιν του θείου φωτός! Πως θα βιώσω ο τάλας χωρίς Χριστόν και φως!
===============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως


23η. Έχε θάρρος, παιδί μου, εις τον Θεόν, μη δειλιάζης. Το έργον είναι κατά Θεόν και Αυτός θα το επιτελέση και ημείς σιγήσωμεν. Προσεύχου να φωτισθώμεν, πώς να κάμνωμεν την έναρξιν. Μνημόνευε το θνητόν της ημετέρας φύσεως, το άδηλον του χωρισμού! Τι ματαία η ζωή, εφ’ όσον ολίγη και άδηλος! Και την διαδέχεται μία τελείως διαφορετική, χωρίς τέλος! «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον, αν κερδίση όλον τον κόσμον, και ζημιωθή την ψυχήν του;» ( Μάρκ. 8,36 ). Ποίος θα τον υπερασπίση εις το κριτήριον; Οι γονείς, τα αδέλφια; Ματαία ελπίς. Μόνον ο Θεός και η κατά Θεόν ζωή. Τα άνω σκέψου, τα ουράνια αγάπησον και κανένα γήϊνον δεν θα σε απασχολήση.
Ανδρίζου, τέκνον μου…, η μάχη είναι υπέρ της δόξης του Θεού και εις ήτταν του διαβόλου.
===============================================

[silver]

===============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

24η. Πάντα να διαλογίζεσαι τον θάνατον, ωσάν να είναι η τελευταία σου ημέρα η κάθε ημέρα, που ξημερώνει και να λέγης: «Άντε, ψυχή μου, η τελευταία σου ημέρα είναι σήμερα, ας αγωνισθώμεν έστω και αυτήν να την διαθέσωμεν αγωνιστικώς και εν μετανοία, και ελπίζω να εύρωμεν έλεος, όταν το βραδάκι θα ευρεθώμεν γονατισμένοι εμπρός εις το φοβερόν κριτήριον, εμπρός εις τον φοβερόν Κριτήν και Θεόν μας. Εμπρός, ψυχή μου, σιώπα, προσεύχου, συνδιαλλαγού, αγάπα, κλαίε με πόνον δια τας πολλάς σου αμαρτίας, διότι έφθασε το τέλος και ας εξιλεώσωμεν έστω και εις το βασίλευμα τον πικραμένον μας Θεόν».
Όσον έχομεν χρόνον ας βιασθώμεν, διότι αυτό θα μας μείνη, τα δε άλλα όλα του κόσμου θα τα πάρουν οι τέσσαρες άνεμοι.
==============================================

[silver]

==============================================
Περί Μνήμης Θανάτου
Κολάσεως και Κρίσεως

25η.

Τον θάνατον όταν τον μνημονεύωμεν, γίνεται άριστος οδηγός δια την ανεύρεσιν της αληθείας των πραγμάτων, «Τι θησαυρίζεις, τι υπερηφανεύεσαι, τι καυχάσαι, ω νεότης, ω υγεία, ω επιστήμη! Εγώ όταν έλθω, ( ομιλεί ο θάνατος), θα σας αποδώσω την αξίαν σας! Όταν τεθήτε εις το σκοτεινόν μνήμα, θα γνωρίσετε ποίον το όφελος των γήϊνων καλών»!
Φεύγομεν, παιδιά μου, δια τον υπεραισθητόν κόσμον, δεν μένομεν εις αυτόν εδώ, που γέμει πικρίας, στενοχωρίας, αμαρτίας και βασάνων. Εκεί εις την ακήρατον ζωήν θα αφαιρέση Κύριος ο Θεός παν δάκρυον εκ των οφθαλμών των σωζομένων και ουκ έσται πόνος, λύπη και στεναγμός, αλλά μία ανέσπερος ημέρα, μία ζωή χωρίς τέρμα και θάνατον! Εκείνην, τέκνα μου, ας επιποθήσωμεν ολόψυχα, ολόθερμα, όπως συν Θεώ την αποκτήσωμεν και ρυσθώμεν της δεινής κολάσεως.
==============================================