Πιστεύουμε. Ναι. Αλλά πώς ;

[gol]

filotas...
Σωστά αυτά που λες (αν και μου θυμίζουν εγχειρίδιο, παρά
πίστη απο καρδιάς) αλλά θέλω να πάω το θέμα λίγο παραπέρα..
Π.χ.
Πως θα χαρακτήριζες τον πιστό της συγκεκριμένης ιστορίας;
Τι σκέψεις σου φέρνει αυτή του η συμπεριφορά;
Τι νομίζεις εν ολίγοις;

(ΚΑΤΑ ΤΟΝ Γ.ΠΟΡΦΥΡΙΟ) εξ αιτιας της πνευματικης μας οκνηριας δεν μπορουμε να αντιλιφθουμε την αναγκαιοτητα της διακρισεως ωστε να επιχειρουμε ενεργειες αναλογες με τα πνευματικα μας μετρα,ειναι ευκολο να πεσουμε σε πειρασμους οιησης και υπερηφανιας νομιζοντας οτι η πιστη μας και μονο μας σωζει,αλλα η Χαρις του Κυριου και μονο

[dionysisgr]

Συγχωρηστε με αδελφοι μου, αλλα διαφαινεται στην παραπανω στιχομυθια, μεταξυ Byzantine_Spirit και του Filotas μια παρεξηγηση ισως λογω αγνοιας πνευματικων εννοιων εκ μερους του πρωτου.

Αγαπητη/ε Byzantine_Spirit, ας μου επιτρεψει ο αγαπητος filotas να τον ερμηνευσω με ολον τον σεβασμο, απο τα συμφραζομενα του, φαινεται, οτι δεν εννοει την καρδια οπως την γνωριζουμε σαν σαρκικο οργανο με την συναισθηματικη λειτουργια της οπως την αντιλαμβανεται ο "μοντερνος" κοσμος, αλλα το πνευματικο κεντρο (πατερικος ορος: καρδία) του οντως εαυτου μας, το κεντρο των δυναμεων της ψυχης, την συνισταμενη του τριμερους: Νους - Λογος - Αισθηση, το οποιο μπορει να διαφερει ελαφρα κατα την ορολογια ανα τους Πατερες, ομως το νοημα ειναι παντα το ιδιο σε ολους.

Γιαυτην την καρδια σου μιλησε, απο αυτην πρεπει να πηγαζει η υπερλογη αγαπη προς τον Θεον, η οποια δεν επηρεαζεται απο εξωγενεις καταστασεις-συγκυριες-περιστασεις αλλα παραμενη σταθερα αυξανομενη με την ενεργεια της Θειας Χαριτος, εφοσον βεβαια ο ανθρωπος εχει αγωνιστει και καθαρισει στο μετρο του δυνατου την ψυχη του απο τα αλογα παθη.

Ετσι λοιπον, το πηγε ενα βημα παραπερα πνευματικα, εσυ ομως κολλησες στο γραμμα του ορου: καρδια και τον ερμηνευσες εσφαλμενα.

Με αγαπη και χωρις ιχνος υποδειξης (αλλωστε αυτα που γραφω δεν ειναι δικα μου) θα πρεπει να ερμηνευουμε πιο συνετα τους συνομιλητες μας και να μην προχωρουμε σε δικην προθεσεων.

[aposal]

Πολλές φορές δεν κοπιάζουμε να καταφέρουμε κάτι, γιατί πιστεύουμε πως, σαν καλοί Χριστιανοί που είμαστε (έτσι νομίζουμε), θα μας το προσφέρει ο Θεός στο πιάτο, χωρίς κόπο!
Είναι η πλάνη του αρχάριου που νομίζει ότι είναι κάτι σπουδαίο! Είναι η ταπεινοφροσύνη, που δεν διαθέτουμε, αυτή που πρέπει να κοπιάσουμε για να κερδίσουμε!

[Byzantine_Spirit]

Αυτό το κείμενο που δανείστηκα, νομίζω πως χαρακτηρίζει
τους υπερφίαλους Χριστιανούς συν όλα αυτά που είπατε και εσείς.