Κίδυνος απο την τάση πολλών να αναζητούν θαύματα

[efthumhs]

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Θαύματα και Σημεία"
του Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Μια παράξενη τάση

Η σύγχρονη μας "χριστιανική κοινωνία έχη μια παράξενη τάση: Να ψάχνει για θαύματα και να κάνη θαύματα! Την τάση αυτή δεν πρέπει να την αφήσωμε να περάση απαρατήρητη. Με κανένα τρόπο. Και για πολλούς λόγους. Και ιδιαίτερα, γιατί την τάση αυτή, την τάση που έχουν πολλοί να θέλουν να κάνουν θαύματα και να ψάχνουν για θαύματα, οι άγιοι πατέρες μας την καταδικάζουν πολύ αυστηρά. Και την καταδικάζουν, επειδή κάτω από το "ευσεβές" κάλυμα της τάσης αυτής κρύβεται η φιλαυτία. Και είναι πολύ φοβερό να μπορή η φιλαυτία να κρύβεται στην ψυχή. Γιατί τότε δεσπόζει σ’ αυτήν ανενόχλητα. Και την διαλύει.

Ο μεγάλος διδάσκαλος των μοναχών άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει τα εξής:

Ο Κύριος είναι πάντοτε κοντά μας, έτοιμος να βοηθήση τους εκλεκτούς Του. Μα ποτέ και σε τίποτε δεν δείχνει φανερά την δύναμη Του, αν δεν υπάρχη σοβαρός λόγος. Και αυτό για να μη καταντήσωμε να παρανοήσωμε την βοήθεια Του. Γιατί τότε θα μας βγη σε κακό. Και ενεργεί έτσι από την φροντίδα Του για τους εκλεκτούς Του. Επειδή θέλει να τους δείξη, ότι ούτε στιγμή δεν παύει να φροντίζει γι’ αυτούς, έστω κι αν δεν γίνεται αντιληπτός. Τους αφήνει, λοιπόν, ό,τιδήποτε κι αν τους συμβή, να κάμουν ένα αγώνα ο καθένας ανάλογα με την δύναμη του κοπιάζοντας στην προσευχή. Και μόνο, αν κάτι είναι τόσο πολύ δύσκολο, ώστε να τους καταβάλη, (όταν δηλαδή φανούν ανίκανοι να το αντιμετωπίσουν μόνοι τους, όταν είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους, επειδή η φύση τους δεν είναι άξια για τέτοιο αγώνισμα), τότε τον αγώνα τον τελειώνει Εκείνος με τη μεγάλη Του δύναμη. Τότε τους βοηθεί. Με τον τρόπο που Εκείνος ξέρει. Και στο μέτρο που είναι άξιοι. Τους ενισχύει σε όσο μέτρο απαιτούν οι περιστάσεις, χωρίς εκείνοι να το καταλαβαίνουν. Και τους βοηθεί, μέχρι που να δυναμώσουν οι ίδιοι, και να μπορούν πια να ξεπερνούν τις δοκιμασίες τους μόνοι τους. Τους βοηθεί να λύσουν το δύσλυτο γι’ αυτούς πρόβλημα των δοκιμασιών τους με την γνώση, που τους χαρίζει. Και η γνώση αυτή, και μόνο που την σκέπτονται, τους ξυπνάει σε προσευχή που τους ωφελεί κι από τις δύο πλευρές. Και όταν υπάρχη λόγος, να φανερωθή η εργασία τους και να έλθη η υπόθεση αυτή σε γνώση πολλών, και τότε, ο Θεός αναγκάζεται να το κάνει. Και ο τρόπος, που ακολουθεί, είναι σοφώτατος. Και αντέχει και στην ανάγκη και στην φτώχεια. Γιατί δεν ενεργεί ποτέ ανόητα.
Όποιος, χωρίς τίποτε να τον αναγκάζει, προχωρεί τολμηρά (ή επιθυμώντας τα θαύματα, παρακαλεί τον Θεό να γίνουν "δυνάμεις" δια των χειρών του), είναι φανερό, ότι πειράζεται στον λογισμό του από τον διάβολο, που προσπαθεί να γελοιοποιήση τα πάντα ότι είναι υπερήφανος και ότι εσωτερικά, κατά βάθος, είναι άρρωστος. Την βοήθεια του Θεού πρέπει να την ζητούμε μόνο σε ώρα δοκιμασίας. Όταν δεν υπάρχει λόγος, είναι επικίνδυνο σε μας να πειράζωμε τον Θεό. Δεν είναι αληθινά άγιος εκείνος που ζητεί την βοήθεια του Κυρίου, εκεί που δεν εξάντλησε ακόμη τις δικές του δυνάμεις. Μη ξεχνάμε ότι πράγματα, που τα κάνει μεν ο Θεός, αλλά όχι γιατί Του αρέσουν, τα βρίσκομε στους πιο πολλούς αγίους. Μα όποιος αυτά τα γυρεύει και τα επιθυμεί ολόψυχα, με όλη του την καρδιά, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, ακόμα κι άν τον φυλάη ο Θεός, πέφτει μόνος τουR γιατί μόνος του ξεφεύγει από την γνώση της αληθείας. Γιατί, άν ο Θεός τον ακούση σε εκείνο, που από εγωκεντρικό φρόνημα ζητάει, ο πονηρός βρίσκει σ’ αυτόν τόπο και τον κάνει σιγά-σιγά να πέση σε πολύ μεγάλα κακά. Οι αληθινά άγιοι άνθρωποι, όχι μόνο δεν τα επιθυμούν αυτά, αλλά και όταν τους τα δίδη από μόνος Του ο Θεός, στενοχωρούνται και δυσαρεστούνται. Και δεν τα θέλουν αυτά τα χαρίσματα. Όχι μόνο γιατί είναι δυνατό να γίνουν γνωστά στους ανθρώπους. Δεν τα θέλουνR έστω κι άν πρόκειται να μείνουν χωρίς καμμιά δημοσιότητα. Δεν τα θέλουν αυτά καθ’ εαυτά.

Ένας από τους αγίους πατέρας, από την πολλή του καθαρότητα, έλαβε, (πριν ακόμα φθάση σε τελειότητα, το χάρισμα να προγνωρίζη, ποιός επήγαινε να τον επισκεφθή. Και τί νομίζετε έκαμε; Παρακάλεσε τον Θεόν, και έβαλε και άλλους να Τον παρακαλέσουν, να του πάρη πίσω το χάρισμα.

Συμπέρασμα: Όσοι επήραν χαρίσματα, ο Θεός τους τα έδωσε ή επειδή είχαν πολλή απλότητα, ή επειδή το απαιτούσε κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, να το ξέρετε ότι εκείνους που φαίνονται πως έχουν χαρίσματα, δεν τους κινεί το θείο νεύμα πάντως όμως δεν πρέπει και να φαντασθούμε ότι το "χάρισμα" τους είναι εντελώς τυχαίο.

Οι πραγματικά άνθρωποι του Θεού, ένα σκέπτονται συνεχώς μέσα τους: ότι δεν είναι άξιοι να είναι δούλοι και όργανα του Θεού. Μόνο από αυτό το φρόνημα, μπορούμε να καταλάβωμε, άν κάποιος είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού. (Ισαάκ του Σύρου, Λόγος ΛΣΤ’, σελ. 157-158)

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΠΑΪΣΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ – ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ & ΔΙΔΑΧΕΣ» των Δ.Δ. Λιακόπουλου, Δ. Μεσσηνιάτη
(σελ. 190)
Πρέπει να πιστέψει κανείς στον Θεό φιλότιμα και όχι να θέλει να δει θαύμα για να πιστέψει. Όταν βλέπω μεγάλους να μου ζητούν να δουν κάποιο θαύμα για να πιστέψουν, ξέρεις πώς γίνομαι; Να ήσαν μικροί θα είχαν κάποια δικαιολογία, αλλά μεγάλοι άνθρωποι και μάλιστα οι περισσότεροι και μορφωμένοι, να έχουν κάνει διάφορα πράγματα στη ζωή τους, αλλά για τον Χριστό να μην έχουν κάνει τίποτε, καμία θυσία και να ζητάνε και θαύμα! Τέτοιοι άνθρωποι και θαύμα να δούνε μπροστά τους να γίνεται, πάλι δεν θα το πιστέψουν. Θα βάλουν κακούς λογισμούς στο μυαλό τους και θα λένε πως είναι μαγεία.

(σελ. 213)
Κάποτε πήγαν να δουν τον Γέροντα μια ομάδα από φοιτητές, οι οποίοι ήσαν και φίλοι, γύρω στα δέκα άτομα. Είχαν ακούσει ότι κάποιος Γέροντας Παΐσιος στο Άγιον Όρος κάνει θαύματα. Αφού συστήθηκαν, ο νεαροί επέμεναν να τους κάνει ο Γέροντας ένα θαύμα. Ο Γέροντας σκεφτόταν με ποιόν τρόπο να τους βάλει μυαλό. Τους λέει λοιπόν να καθίσουν στη σειρά για να τους κόψει τα κεφάλια και έπειτα θα τους τα κολλούσε με θαύμα. Οι νεαροί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους! Τότε τους λέει ο Γέροντας : «Να καθίσετε κάπως αραιά, γιατί υπάρχει κίνδυνος να τα μπερδέψω»! Φοβισμένοι οι νέοι, τον παρεκάλεσαν να μην θαυματουργήσει επάνω τους!

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου
Αν ο Θεός ήθελε να πιστέψουν οι άνθρωποι με τα θαύματα, τότε αυτό θα ήταν πολύ εύκολο, γιατί με μια υπερφυσική ενέργεια, ορατή από όλο τον κόσμο, θα τους έκανε όλους να πιστέψουν. Όμως ο Θεός δεν θέλει να πιστεύει ο κόσμος από θαυμασμό στην υπερφυσική Του δύναμη, αλλά θέλει να πιστεύει και να Τον αγαπά για την υπερβολική Του καλοσύνη.
Το υπερφυσικό γεγονός, το θαύμα, ο Θεός ποτέ δεν το κάνει για να επιδείξει τη δύναμή Του και να κερδίσει έτσι οπαδούς κοντά Του. Ο Θεός κάνει το θαύμα, μόνον όταν πρέπει να αναπληρώσει την ανθρώπινη αδυναμία. Σας λέω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ : Αν βρισκόμασταν στην έρημο και πρέπει να σπάσουμε μια πέτρα, τότε κοιτάμε να βρούμε μία άλλη πέτρα με την οποία θα σπάσουμε αυτή που θέλουμε. Αν όμως δεν υπάρχει, τότε θα παρακαλέσουμε τον Θεό κι Εκείνος θα κάνει το Θαύμα Του. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε πως ό,τι γίνεται ανθρώπινα πρέπει να το κάνουμε με φυσικό τρόπο, εμείς, ταπεινά. Για ό,τι όμως δεν γίνεται κατ’ άνθρωπον, τότε προσφεύγουμε στον Θεό. Αν πχ έχουμε μία ασθένεια και θέλουμε να θεραπευτούμε, πρέπει να πάμε σε έναν γιατρό. Κι αν εκείνος αδυνατεί και δεν μπορεί να μας γιατρέψει, τότε πρέπει να καταφεύγουμε στον Θεό, για να κάνει το θαύμα Του.