Εoρτάζοντες την 1ην του μηνός Απριλίου
Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ η Αιγύπτια
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ο όμολογητής ηγούμενος ιεράς Μονής Πελεκητής
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ και ΒΑΣΙΛΕΙΔΗΣ
Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΧΑΖ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΝΙΚΗΣ·
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ Σαυζδαλίας
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ο νεομάρτυς, ο Ρώσος
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΙΝΓΕΝΙΑΝΗ. ΠΑΚΕΡΟΣ (η Πάνταινος), ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ και ΣΑΤΟΥΡΝΙΝΟΣ
Αναλυτικά
Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ η Αιγύπτια
"Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαιους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν"1. Δεν ήλθα να καλέσω αυτούς πού νομίζουν τους εαυτούς τους δικαίους, αλλά ήλθα να καλέσω τους αμαρτωλούς, για να μετανοήσουν και να σωθούν. ο λόγος αυτός του Κυρίου μας βρίσκει πλήρη εφαρμογή στη ζωή της Μαρίας της Αιγύπτιας, και να γιατί: η όσία Μαρία ' γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 345 (κατά τον Μ,Ι. Γαλανό). Από νωρίς αναπτύχθηκε η ωραιότητα του σώματος της, και παρά τις συμβουλές γονέων και Ιερέων, έπεσε στη διαφθορά της αμαρτωλής ζωής για 17 ολόκληρα χρόνια. Όμως, ο πολυεύσπλαγχνος Κύριος Όχι μόνο την ανέχθηκε όλα αυτά τα χρόνια της ασωτίας της, αλλά ενήργησε και το σχέδιο της σωτηρίας της. Οδήγησε τα βήματα της στους Άγιους Τόπους. Ή Μαρία προσπάθησε να μπει στην Εκκλησία, να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Μάταια, όμως. Είχε "καρφωθεί" στην είσοδο και δεν μπορούσε να κάνει βήμα μπροστά. Ή αλλαγή στα βάθη της ψυχής της ήδη είχε αρχίσει. Παρακάλεσε την Παναγία να της επιτρέψει να μπει να προσκυνήσει και η ζωή της από 'κει και εμπρός θα ήταν σύμφωνα με το θέλημα του Υιού της. Έτσι και έγινε. Ή Μαρία με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια μπήκε και προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό. Έπειτα, με θεία νεύση πήγε στην έρημο του Ιορδάνη, όπου εξομολογήθηκε, κοινώνησε το Σώμα του Κυρίου από τον ασκητή Ζωσιμά (4 Απριλίου) και ασκήτεψε εκεί 50 ολόκληρα χρόνια, με αυστηρή νηστεία και προσευχή. Έκαψε, έτσι, το αμαρτωλό παρελθόν της και συγχρόνως έγινε μεγάλο παράδειγμα μετανοίας. Μετά την συνάντηση πού είχε με τον ασκητή Ζωσιμά και υστέρα από ένα χρόνο, ο ίδιος ασκητής επανήλθε για να τη συναντήσει. Άλλα τη βρήκε πεθαμένη και την έθαψε εκεί, στα μέρη πού ασκήτευσε η Αγία. 1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, θ' 13.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Φωτισθείσα ένθέως Σταυρού τη χάριτι, της μετανοίας έδείχθης φωτοφανής λαμπηδών, των παθών τον σκοτασμόν λιπούσα πάνσεμνε· όθεν ως άγγελος Θεού, Ζωσιμά τω ίερώ, ώράθης εν τη έρήμω, Μαρία "Οσιε Μήτερ* μεθ' ου δυσώπει υπέρ πάντων ημών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ο ομολογητής ηγούμενος ιεράς Μονής Πελεκητής
Έζησε στα τέλη του 8ου και τις αρχές του 9ου αίώνα μ.Χ. Γεννήθηκε στην Κων/πολη και ονομαζόταν Χριστόφορος. Μικρός ακόμα, έχασε τον πατέρα και τη μητέρα του. Τον ανέθρεψε ένας θείος του, με πολλή επιμέλεια και στοργή. Ή προκοπή του στα γράμματα υπήρξε θαυμάσια, και η ζωή του ήταν γεμάτη σωφροσύνη και χρηστότητα, υπόδειγμα σε πολλούς συνομηλίκους του. Όταν ωρίμασε στην ηλικία, έφυγε από την Κων/πολη και πήγε στο μοναστήρι της Πελεκητής, πού βρίσκεται στην Τρίγλεια της Προύσας. Εκεί έγινε μοναχός και μετονομάστηκε Μακάριος. Ή παιδεία του, και οι υπέροχες προσωπικές και διοικητικές αρετές του, δεν άργησαν να τον αναδείξουν ηγούμενο της Μονής, μετά από θερμή παράκληση των μοναχών. ο δε Πατριάρχης Ταράσιος, όταν άκουσε ότι ο Μακάριος θεράπευε με την προσευχή του ασθενείς, τον προσκάλεσε στην Κων/πολη, όπου θεράπευσε ένα πατρίκιο, τον Παύλο. Εκτιμώντας την προσωπικότητα του Μακαρίου ο Ταράσιος, τον χειροτόνησε ο ίδιος Ιερέα. Αργότερα, επί αυτοκρατόρων Λέοντος του Αρμενίου και Μιχαήλ του Τραυλού, φυλακίστηκε και εξορίστηκε ποικιλοτρόπως. Τελικά πέθανε εξορισμένος στο νησί Άφουσία, υπέρμαχος του ορθού δόγματος της Εκκλησίας.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ και ΒΑΣΙΛΕΙΔΗΣ
(ή κατ' άλλους Βασιλειάδης). Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΧΑΖ
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΝΙΚΗΣ
Ή μνήμη του αναφέρεται επιγραμματικά στο "Μικρόν Εύχολόγιον η Άγιασματάριον", έκδοση Αποστολικής Διακονίας 1956, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν αναφέρεται η μνήμη του.
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ Σαυζδαλίας
ο θαυματουργός, Ρώσος
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ο νεομάρτυς, ο Ρώσος
(Δια Χριστόν σαλός)
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΙΝΓΕΝΙΑΝΗ. ΠΑΚΕΡΟΣ (η Πάνταινος), ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ και ΣΑΤΟΥΡΝΙΝΟΣ
Μαρτύρησαν στη Θεσσαλονίκη, πιθανότατα κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους.
Συναξάριον
Συντονιστής: Συντονιστές
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 2ην του μηνός Απριλίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΤΙΤΟΣ ο Θαυματουργός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΜΦΙΑΝΟΣ και ΑΙΔΕΣΙΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή Παρθενομάρτυς
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ πού άσκησε στον κόλπο της Νικομήδειας (1240 μ.Χ.).
Η ΑΓΙΑ EBBA (Αγγλίδα)
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΤΙΤΟΣ ο Θαυματουργός
Ψυχή με θερμή αγάπη στο Θεό και τον πλησίον. Όπως ο Κύριος είχε πει στους μαθητές του, "έμόν βρωμά εστίν ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με"', δικό μου, δηλαδή, φαγητό είναι να πράττω το θέλημα Εκείνου (του Πατέρα Θεού) πού με απέστειλε, έτσι συνέβαινε και στον όσιο Τίτο. Τροφή του ήταν να πράττει με κάθε τρόπο το θέλημα του ουρανίου Πατέρα και να χρησιμοποιεί τη ζωή του για την ηθική και πνευματική οικοδομή των αδελφών του. Όταν έγινε μοναχός, έλαμψε με την φιλάδελφη συμπεριφορά του, την πραότητα και την επιείκεια. Ήταν χαρακτήρας πού γνώριζε να παραβλέπει, να μακροθυμεί, να ανέχεται, να συνδιαλέγεται, να διαλύει τις παρεξηγήσεις, να κερδίζει γρήγορα την εμπιστοσύνη και να κατακτά τις καρδιές των άλλων. "Ετσι, έγινε πνευματικός ηγέτης μεγάλης αποδοχής και πλήθος λαϊκών και μοναχών ζητούσαν να ωφεληθούν από την συντροφιά του. Μάλιστα, ο Θεός αντάμειψε την καθαρότητα της ψυχής και της ζωής του με το χάρισμα να θαυματουργεί. Αφού έμεινε σταθερός στην πίστη μέχρι τέλους της ζωής του, αποδήμησε στον Κύριο, αφήνοντας πίσω του πολλούς μιμητές.
1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, δ' 34.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ανατεθείς από παιδός τω Κυρίω, άγγελικώς έπολιτεύσω εν κόσμω, και των θαυμάτων εϊληφας την χάριν εκ Θεού' όθεν έχρημάτισας, Μοναζόντων άλείπτης, Τίτε παμμακάριστε, και σοφός οικονόμος* Άλλα μη παύση Πάτερ εκτενώς, υπέρ του κόσμου, Θεόν ιλεούμενος.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΜΦΙΑΝΟΣ και ΑΙΔΕΣΙΟΣ
Κατάγονταν από τη Λυδία και ήταν άδέφλια. Στό χριστιανισμό οδηγήθηκαν από τον άγιο μάρτυρα Πάμφιλο, και σαν γνήσιοι μαθητές του, προσπαθούσαν να μιμηθούν τη σοφία του και προ πάντων το μαρτυρικό τέλος του. Όταν ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός κήρυξε διωγμό κατά των χριστιανών, οι αδελφοί Άμφιανός και Αίδέσιος συνελήφθησαν από τον έπαρχο Ούρβανό. Πρώτος άνακρίθηκε ο Άμφιανός. Αφού ομολόγησε την πίστη του με θάρρος, τον κτύπησαν στην αρχή σκληρά. Έπειτα με τα πλευρά σχισμένα και τις σάρκες των ποδιών του κομμένες από καυτό λάδι, ρίχτηκε στο βυθό της θάλασσας και εκεί βρήκε μαρτυρικό θάνατο. ο άλλος αδελφός, ο Αίδέσιος, αφού ομολόγησε και αυτός το Χριστό, εξορίστηκε στην Αίγυπτο, όπου υποβλήθηκε σε καταναγκαστικά έργα. 'Αλλ' ο Αίδέσιος ύπέμεινε. Διότι ήξερε καλά αυτό πού ο απ. Παύλος λέει: ότι δηλαδή στους χριστιανούς έγινε ή χάρη όχι μόνο να πιστεύουν στο Χριστό, αλλά και να πάσχουν για τη χάρη Του. Ό άρχοντας όμως Ιεροκλής, συμπεριφερόταν βάναυσα στους εκεί χριστιανούς. Από αγανάκτηση τότε ο Αίδέσιος, κάποια μέρα τον χαστούκισε δημόσια. Το αποτέλεσμα ήταν να τον βασανίσουν σκληρά, και κατόπιν τον έριξαν στη θάλασσα.
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή Παρθενομάρτυς
Καταγόταν από την Τύρο της Φοινίκης και δεκαεπτά χρονών παρουσιάστηκε στον άρχοντα της Παλαιστίνης Ούρβανό, ο όποιος τη ρώτησε αν πράγματι πιστεύει στον Χριστό. Ή Θεοδώρα με εκπληκτικό θάρρος ομολόγησε ότι πράγματι πιστεύει. Τότε την έδειραν σκληρά στα πλευρά και τους μαστούς. Κατόπιν την έριξαν στη θάλασσα, όπου παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Πολύ πιθανό ή Αγία αυτή να είναι ή ίδια, με την αγία Θεοδοσία της 29ης Μαΐου. Διότι τα βιογραφικά τους στοιχεία είναι, σχεδόν, όμοια.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ πού άσκησε στον κόλπο της Νικομήδειας (1240 μ.Χ.).
Έζησε τον 13ο αιώνα και καταγόταν από τα μέρη Βιθυνίας. Ό Γρηγόριος, από παιδί έζησε ζωή σύμφωνα με τα παραγγέλματα του Ευαγγελίου. Στις σπουδές του αναδείχτηκε ευφυέστατος και επιμελέστατος. Τη μάθηση του αυτή χρησιμοποίησε για την Εκκλησία και για την πνευματική οικοδομή του πλησίον. Μετά από καιρό ο Γρηγόριος αποσύρθηκε σ' ένα από τα πιο φημισμένα μοναστήρια της εποχής του. Εκεί έλαμψε με την αρετή του. Άλλα μερικοί φθονεροί μοναχοί τον συκοφάντησαν, ότι δήθεν έκλεψε ιερά σκεύη της Μονής. Ή αθωότητα του αποδείχτηκε, άλλ' ο Γρηγόριος έφυγε από το μοναστήρι εκείνο και πήγε σ' άλλο, οπού μόναζε και ο αδελφός του. Εκεί ο Γρηγόριος ανέπτυξε ακόμα περισσότερο τις γνώσεις και τις αρετές του, με αποτέλεσμα να τον κάνουν Ιερέα. Κατόπιν πήγε σ' ένα διπλανό χωριό, όπου με τις γνώσεις και την μεγάλη του πνευματικότητα, βοηθούσε τους συνανθρώπους του. Ό σατανάς, μέσω των οργάνων του, του έστησε πολλές παγίδες. Άλλ' ο Γρηγόριος, με τη χάρη του Θεού, τις ξεπέρασε άθικτος. Πέθανε σε ηλικία 50 χρονών την 2α Απριλίου 1240, αφού αγωνίστηκε με τις γνώσεις του για τον πλησίον μέχρι τελευταίας του πνοής.
Η ΑΓΙΑ EBBA (Αγγλίδα)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της αγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ "Αγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Ο ΟΣΙΟΣ ΤΙΤΟΣ ο Θαυματουργός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΜΦΙΑΝΟΣ και ΑΙΔΕΣΙΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή Παρθενομάρτυς
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ πού άσκησε στον κόλπο της Νικομήδειας (1240 μ.Χ.).
Η ΑΓΙΑ EBBA (Αγγλίδα)
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΤΙΤΟΣ ο Θαυματουργός
Ψυχή με θερμή αγάπη στο Θεό και τον πλησίον. Όπως ο Κύριος είχε πει στους μαθητές του, "έμόν βρωμά εστίν ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με"', δικό μου, δηλαδή, φαγητό είναι να πράττω το θέλημα Εκείνου (του Πατέρα Θεού) πού με απέστειλε, έτσι συνέβαινε και στον όσιο Τίτο. Τροφή του ήταν να πράττει με κάθε τρόπο το θέλημα του ουρανίου Πατέρα και να χρησιμοποιεί τη ζωή του για την ηθική και πνευματική οικοδομή των αδελφών του. Όταν έγινε μοναχός, έλαμψε με την φιλάδελφη συμπεριφορά του, την πραότητα και την επιείκεια. Ήταν χαρακτήρας πού γνώριζε να παραβλέπει, να μακροθυμεί, να ανέχεται, να συνδιαλέγεται, να διαλύει τις παρεξηγήσεις, να κερδίζει γρήγορα την εμπιστοσύνη και να κατακτά τις καρδιές των άλλων. "Ετσι, έγινε πνευματικός ηγέτης μεγάλης αποδοχής και πλήθος λαϊκών και μοναχών ζητούσαν να ωφεληθούν από την συντροφιά του. Μάλιστα, ο Θεός αντάμειψε την καθαρότητα της ψυχής και της ζωής του με το χάρισμα να θαυματουργεί. Αφού έμεινε σταθερός στην πίστη μέχρι τέλους της ζωής του, αποδήμησε στον Κύριο, αφήνοντας πίσω του πολλούς μιμητές.
1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, δ' 34.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ανατεθείς από παιδός τω Κυρίω, άγγελικώς έπολιτεύσω εν κόσμω, και των θαυμάτων εϊληφας την χάριν εκ Θεού' όθεν έχρημάτισας, Μοναζόντων άλείπτης, Τίτε παμμακάριστε, και σοφός οικονόμος* Άλλα μη παύση Πάτερ εκτενώς, υπέρ του κόσμου, Θεόν ιλεούμενος.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΜΦΙΑΝΟΣ και ΑΙΔΕΣΙΟΣ
Κατάγονταν από τη Λυδία και ήταν άδέφλια. Στό χριστιανισμό οδηγήθηκαν από τον άγιο μάρτυρα Πάμφιλο, και σαν γνήσιοι μαθητές του, προσπαθούσαν να μιμηθούν τη σοφία του και προ πάντων το μαρτυρικό τέλος του. Όταν ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός κήρυξε διωγμό κατά των χριστιανών, οι αδελφοί Άμφιανός και Αίδέσιος συνελήφθησαν από τον έπαρχο Ούρβανό. Πρώτος άνακρίθηκε ο Άμφιανός. Αφού ομολόγησε την πίστη του με θάρρος, τον κτύπησαν στην αρχή σκληρά. Έπειτα με τα πλευρά σχισμένα και τις σάρκες των ποδιών του κομμένες από καυτό λάδι, ρίχτηκε στο βυθό της θάλασσας και εκεί βρήκε μαρτυρικό θάνατο. ο άλλος αδελφός, ο Αίδέσιος, αφού ομολόγησε και αυτός το Χριστό, εξορίστηκε στην Αίγυπτο, όπου υποβλήθηκε σε καταναγκαστικά έργα. 'Αλλ' ο Αίδέσιος ύπέμεινε. Διότι ήξερε καλά αυτό πού ο απ. Παύλος λέει: ότι δηλαδή στους χριστιανούς έγινε ή χάρη όχι μόνο να πιστεύουν στο Χριστό, αλλά και να πάσχουν για τη χάρη Του. Ό άρχοντας όμως Ιεροκλής, συμπεριφερόταν βάναυσα στους εκεί χριστιανούς. Από αγανάκτηση τότε ο Αίδέσιος, κάποια μέρα τον χαστούκισε δημόσια. Το αποτέλεσμα ήταν να τον βασανίσουν σκληρά, και κατόπιν τον έριξαν στη θάλασσα.
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή Παρθενομάρτυς
Καταγόταν από την Τύρο της Φοινίκης και δεκαεπτά χρονών παρουσιάστηκε στον άρχοντα της Παλαιστίνης Ούρβανό, ο όποιος τη ρώτησε αν πράγματι πιστεύει στον Χριστό. Ή Θεοδώρα με εκπληκτικό θάρρος ομολόγησε ότι πράγματι πιστεύει. Τότε την έδειραν σκληρά στα πλευρά και τους μαστούς. Κατόπιν την έριξαν στη θάλασσα, όπου παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Πολύ πιθανό ή Αγία αυτή να είναι ή ίδια, με την αγία Θεοδοσία της 29ης Μαΐου. Διότι τα βιογραφικά τους στοιχεία είναι, σχεδόν, όμοια.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ πού άσκησε στον κόλπο της Νικομήδειας (1240 μ.Χ.).
Έζησε τον 13ο αιώνα και καταγόταν από τα μέρη Βιθυνίας. Ό Γρηγόριος, από παιδί έζησε ζωή σύμφωνα με τα παραγγέλματα του Ευαγγελίου. Στις σπουδές του αναδείχτηκε ευφυέστατος και επιμελέστατος. Τη μάθηση του αυτή χρησιμοποίησε για την Εκκλησία και για την πνευματική οικοδομή του πλησίον. Μετά από καιρό ο Γρηγόριος αποσύρθηκε σ' ένα από τα πιο φημισμένα μοναστήρια της εποχής του. Εκεί έλαμψε με την αρετή του. Άλλα μερικοί φθονεροί μοναχοί τον συκοφάντησαν, ότι δήθεν έκλεψε ιερά σκεύη της Μονής. Ή αθωότητα του αποδείχτηκε, άλλ' ο Γρηγόριος έφυγε από το μοναστήρι εκείνο και πήγε σ' άλλο, οπού μόναζε και ο αδελφός του. Εκεί ο Γρηγόριος ανέπτυξε ακόμα περισσότερο τις γνώσεις και τις αρετές του, με αποτέλεσμα να τον κάνουν Ιερέα. Κατόπιν πήγε σ' ένα διπλανό χωριό, όπου με τις γνώσεις και την μεγάλη του πνευματικότητα, βοηθούσε τους συνανθρώπους του. Ό σατανάς, μέσω των οργάνων του, του έστησε πολλές παγίδες. Άλλ' ο Γρηγόριος, με τη χάρη του Θεού, τις ξεπέρασε άθικτος. Πέθανε σε ηλικία 50 χρονών την 2α Απριλίου 1240, αφού αγωνίστηκε με τις γνώσεις του για τον πλησίον μέχρι τελευταίας του πνοής.
Η ΑΓΙΑ EBBA (Αγγλίδα)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της αγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ "Αγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 3ην του μηνός Απριλίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ο Ομολογητής Ηγούμενος Μονής Μηδικίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο Υμνογράφος
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΠΙΔΗΦΟΡΟΣ (ή Ελπιδοφόρος)
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΟΣ, ΒΥΘΟΝΙΟΣ (ή Βιθυνίας) και ΓΑΛΥΚΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΛΥΡΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ο Ρώσος ο Απελεύθερος
Η ΑΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ή Παρθενομάρτυς
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ο Ομολογητής Ηγούμενος Μονής Μηδικίου
Ό Όσιος Νικήτας έζησε μεταξύ 8ου και 9ου μ.Χ. αιώνα. Καταγόταν από την Καισαρεία της Βιθυνίας, και βρέφος ακόμα έμεινε ορφανός από μητέρα. Ή γιαγιά τους, όμως, ανέλαβε άγρυπνη φροντίδα για τον εγγονό της. ο πατέρας του Φιλάρετος φρόντισε από πολύ νωρίς να αρχίσει ή εκπαίδευση του. Ο δάσκαλος του ήταν κληρικός με μεγάλη παιδαγωγική Ικανότητα. Έτσι, ο νεαρός Νικήτας προόδευσε γραμματικά και πνευματικά. Κατόπιν, πήγε στην περίφημη Μονή του Μηδικίου. Εκεί, με την πρόθυμη και ενάρετη ζωή του κατέκτησε γρήγορα την εκτίμηση των αδελφών του. Μετά το θάνατο του ηγουμένου της Μονής, Νικηφόρου, σύσσωμη ή αδελφότητα τον έκανε ηγούμενο. Από τη νέα του θέση, ο Νικήτας έκανε σκληρούς αγώνες κατά των εικονομάχων, όταν αυτοκράτωρ ήταν ο Λέων ο Ε' ο Αρμένιος, στον όποιο μάλιστα απηύθυνε τα έξης θαρραλέα λόγια, όταν αυτός τον απείλησε με θάνατο: "Γνώριζε και συ βασιλεϋ άρνησίθεε, ότι εμμένω εις τους προτέρους λογισμούς μου και τάς εικόνας του Χρίστου και των αγίων σέβομαι, και εις το ίδικόν σου θέλημα δεν υπακούω... Δια τούτο και σε, ο όποιος επιμένεις να άθετής την προσκύνησιν των αγίων εικόνων, και τους όμόφρονάς σου αναθεματίζω. Κάμε δε ό,τι θέλεις". Ή θαρραλέα αυτή στάση του Νικήτα έγινε αφορμή να υποστεί ο όσιος πολλές φυλακίσεις και εξορίες. Τελικά, εγκαταστάθηκε σε κάποιο μετόχι βόρεια της Κων/πολης και αναδείχθηκε από τους περισσότερο πολύαθλους όμολογητές.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως νίκης επώνυμος, των θεοσδότων θεσμών, φρουρός άπερίτρεπτος και στύλος ώφθης στερρός, Νικήτα μακάριε· συ γαρ της απάθειας, κοσμηθείς τοις άκτίσιν, αίγλη ομολογίας, τον σον βίον φαιδρύνεις. και νυν των σοι προσιόντων, δέχου τήν αίνεσιν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο Υμνογράφος
Καταγόταν από τη Σικελία. ο πατέρας του ονομαζόταν Πλωτίνος, ή δε μητέρα του Άγάθη, και τον άνέθρεψαν με τα διδάγματα και το ζωντανό πνεύμα της χριστιανικής ευσέβειας. Από την παιδική του ηλικία, διακρίθηκε για την προτίμηση πού είχε στα ιερά γράμματα και την απαγγελία Ιερών ύμνων, πού έψαλλε με πολλή αισθηματικότητα και τέχνη. Όταν πέθανε ο πατέρας του, μαζί με τη μητέρα και την αδελφή του, κατέφυγε στην Πελοπόννησο. Από 'κει ύστερα στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε έπειτα Ιερέας. Στη νέα του ζωή διακρίθηκε για τον ιερό ζήλο του και την άσκητικότητα των συνηθειών του. Διέπλασε χαρακτήρα σύμφωνα με την ακρίβεια των χριστιανικών παραγγελμάτων, αναδείχθηκε πράος, ταπεινόφρων και άκακος. Εκεί επίσης, συστηματοποίησε την καλλιγραφική αντιγραφή και σύνθεση εκκλησιαστικών ύμνων. Μετά από καιρό πήγε στην Κων/πολη, όπου γνώρισε το Γρηγόριο το Δεκαπολίτη και συγκατοίκησαν για λίγο μαζί σ' ένα κελί. Επειδή όμως αντέδρασε στα διατάγματα του εικονομάχου βασιλιά Λέοντα του Ε', έξεδιώχθη στη Ρώμη. Στο δρόμο τον απήγαγαν πειρατές στην Κρήτη και από κει επανήλθε στην Κων/πολη, όπου και πέθανε σε 6αθύ γήρας το 842. Δικό του έργο κατά μέγα μέρος, αποτελεί και ή λεγόμενη Παρακλητική.
Απολυτίκιο. Ηχος γ'. Την ωραιότητα.
Το δωδεκάχορδον του Λόγου όργανον, την παναρμόνιον λύραν της χάριτος, το Ύμνογράφον Ιωσήφ τιμήσωμεν επαξίως· ούτος γαρ ανύμνησε, μελιχροίς μελωδήμασι, Πνεύματι κινούμενος, των Αγίων παν σύστημα. Μεθ' ων και ικετεύει άπαύστως, δούναι ημίν πταισμάτων λύσιν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΠΙΔΗΦΟΡΟΣ (ή Ελπιδοφόρος)
Μαρτύρησε δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΟΣ, ΒΥΘΟΝΙΟΣ (ή Βιθυνίας) και ΓΑΛΥΚΟΣ
Τα βιογραφικά τους στοιχεία είναι συγκεχυμένα. Στό Λαυρεωτικό Κώδικα Ι 70 ή μνήμη τους συνοδεύεται με αυτή του Μάρτυρα Ίλαρίωνα, ο όποιος άλλου δεν μνημονεύεται. Σύμφωνα λοιπόν με τον Κώδικα αυτό, οι Άγιοι αυτοί, αυθόρμητα παρουσιάστηκαν στον άρχοντα της πόλης τους και του έκαναν δριμύτατη παρατήρηση, διότι θα θυσίαζε στα είδωλα. και συγχρόνως ομολόγησαν ότι είναι χριστιανοί. ο δε πονηρός άρχοντας τους είπε να έλθουν στη γιορτή των ειδώλων και αφού θυσιάσουν σ' αυτά, θα έκανε ό,τι αυτοί του έλεγαν. Οι Άγιοι προσποιήθηκαν ότι θα πήγαιναν. Όταν όμως άρχισε ή γιορτή και ήλθε ή ώρα να θυσιάσουν, οι Άγιοι έριξαν κάτω τα είδωλόθυτα και συνέτριψαν τους ειδωλολατρικούς βωμούς. Τότε οι φτωχοί της πόλης, έτρεξαν και άρπαξαν το χρυσάφι από τους κατεστραμμένους βωμούς και έφαγαν όλα τα είδωλόθυτα. Διότι την εποχή εκείνη, στην πόλη αυτή, υπήρχε πολλή πείνα. Όταν το είδε αυτό ο άρχοντας και οι ειδωλολάτρες, το θεώρησαν μεγάλη προσβολή. Τους έδεσαν λοιπόν με σχοινιά και για τρία 24άωρα τους έσερναν μέσα στους δρόμους της πόλης, και τους χτυπούσαν αλύπητα με πέτρες, ξύλα, και τους έκοβαν με τα δόντια τις σάρκες τους. Στο τέλος, αφού τους έδεσαν με ογκόλιθους, τους έριξαν μέσα στη θάλασσα. Άλλ' άγγελος Κυρίου τους ανέσυρε σώους και αβλαβείς. Μπροστά σ' αυτό το θαύμα, πολλοί ειδωλολάτρες έγιναν χριστιανοί. Κατόπιν όμως, οι πιο πωρωμένοι άπ' αυτούς, τους αποκεφάλισαν και έτσι έλαβαν τα στεφάνια του μαρτυρίου. Άλλοι Συναξαριστές όμως γράφουν, ότι ο μεν Βιθύνιος μαρτύρησε αφού τον έριξαν στη θάλασσα, ο δε Γάλυκος αφού τον έριξαν στα θηρία, και ο Δίος μαρτύρησε αφού δέχτηκε μια κεραμίδα στο κεφάλι.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΛΥΡΙΟΣ
Άσκήτευσε στο όρος του Μυρσινώνος και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ο Ρώσος ο Απελεύθερος
Ό νεομάρτυρας αυτός ήταν Ρώσος στην καταγωγή και σε παιδική ηλικία αιχμαλωτίσθηκε από τους Τατάρους, από τους οποίους τον αγόρασε κάποιος χριστιανός στην Κων/πολη και τον ελευθέρωσε. Στην πόλη αυτή ο Παύλος παντρεύτηκε Ρωσίδα γυναίκα , πρώην αιχμάλωτη, με την οποία ζούσε ζωή ευσεβή. Κάποτε όμως τον κατέλαβε επιληψία και τον οδηγούσαν στον Ναό της Θεομήτορος, της επονομαζόμενης του Μογλουνίου. Στό δρόμο συνάντησε Τούρκους και άρχισε να ζητάει άπ' αυτούς βοήθεια, φωνάζοντας "Άγαρηνός είμαι". Οι Τούρκοι αυτοί ανέφεραν το γεγονός στον Βεζίρη, πού πρόσταξε τη σύλληψη των Ιερέων του προαναφερθέντος Ναού και του ιδίου του μάρτυρα. Όταν ο Παύλος, κατά την παραμονή του στον Ναό, έγινε καλά, παρουσιάστηκε στον άρχοντα, ο όποιος του ζητούσε να ομολογήσει επίσημα τον μουσουλμανισμό και θα του εξασφάλιζε δόξες και τιμές. Ενώ στην αντίθετη περίπτωση, τον απειλούσε με βασανιστήρια και θάνατο. ο Παύλος, ενδυναμούμενος από τη σύζυγο του, πού τον συνόδευε, ομολογούσε με θάρρος τον Χριστό. Όποτε τον έριξαν στη φυλακή και υπέμεινε με καρτερία τα βασανιστήρια. Όταν και πάλι ομολόγησε τον Χριστό μπροστά στο Βεζίρη, οδηγήθηκε δέσμιος στον Ιππόδρομο "Ατ μεϊντάν", όπου έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, αφού τον αποκεφάλισαν. Ήταν 3 Απριλίου, Μεγάλη Παρασκευή, το έτος 1683. Μαρτύριο του Αγίου συνέγραψε ο Ιωάννης Καρυοφύλλης.
[Η ΑΓΙΑ ΑΓΑΠΗ η Παρθενομάρτυς ή μετά της Αγίας Μαρίνας εν Αντιόχεια]
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ο Ομολογητής Ηγούμενος Μονής Μηδικίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο Υμνογράφος
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΠΙΔΗΦΟΡΟΣ (ή Ελπιδοφόρος)
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΟΣ, ΒΥΘΟΝΙΟΣ (ή Βιθυνίας) και ΓΑΛΥΚΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΛΥΡΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ο Ρώσος ο Απελεύθερος
Η ΑΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ή Παρθενομάρτυς
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ο Ομολογητής Ηγούμενος Μονής Μηδικίου
Ό Όσιος Νικήτας έζησε μεταξύ 8ου και 9ου μ.Χ. αιώνα. Καταγόταν από την Καισαρεία της Βιθυνίας, και βρέφος ακόμα έμεινε ορφανός από μητέρα. Ή γιαγιά τους, όμως, ανέλαβε άγρυπνη φροντίδα για τον εγγονό της. ο πατέρας του Φιλάρετος φρόντισε από πολύ νωρίς να αρχίσει ή εκπαίδευση του. Ο δάσκαλος του ήταν κληρικός με μεγάλη παιδαγωγική Ικανότητα. Έτσι, ο νεαρός Νικήτας προόδευσε γραμματικά και πνευματικά. Κατόπιν, πήγε στην περίφημη Μονή του Μηδικίου. Εκεί, με την πρόθυμη και ενάρετη ζωή του κατέκτησε γρήγορα την εκτίμηση των αδελφών του. Μετά το θάνατο του ηγουμένου της Μονής, Νικηφόρου, σύσσωμη ή αδελφότητα τον έκανε ηγούμενο. Από τη νέα του θέση, ο Νικήτας έκανε σκληρούς αγώνες κατά των εικονομάχων, όταν αυτοκράτωρ ήταν ο Λέων ο Ε' ο Αρμένιος, στον όποιο μάλιστα απηύθυνε τα έξης θαρραλέα λόγια, όταν αυτός τον απείλησε με θάνατο: "Γνώριζε και συ βασιλεϋ άρνησίθεε, ότι εμμένω εις τους προτέρους λογισμούς μου και τάς εικόνας του Χρίστου και των αγίων σέβομαι, και εις το ίδικόν σου θέλημα δεν υπακούω... Δια τούτο και σε, ο όποιος επιμένεις να άθετής την προσκύνησιν των αγίων εικόνων, και τους όμόφρονάς σου αναθεματίζω. Κάμε δε ό,τι θέλεις". Ή θαρραλέα αυτή στάση του Νικήτα έγινε αφορμή να υποστεί ο όσιος πολλές φυλακίσεις και εξορίες. Τελικά, εγκαταστάθηκε σε κάποιο μετόχι βόρεια της Κων/πολης και αναδείχθηκε από τους περισσότερο πολύαθλους όμολογητές.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως νίκης επώνυμος, των θεοσδότων θεσμών, φρουρός άπερίτρεπτος και στύλος ώφθης στερρός, Νικήτα μακάριε· συ γαρ της απάθειας, κοσμηθείς τοις άκτίσιν, αίγλη ομολογίας, τον σον βίον φαιδρύνεις. και νυν των σοι προσιόντων, δέχου τήν αίνεσιν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο Υμνογράφος
Καταγόταν από τη Σικελία. ο πατέρας του ονομαζόταν Πλωτίνος, ή δε μητέρα του Άγάθη, και τον άνέθρεψαν με τα διδάγματα και το ζωντανό πνεύμα της χριστιανικής ευσέβειας. Από την παιδική του ηλικία, διακρίθηκε για την προτίμηση πού είχε στα ιερά γράμματα και την απαγγελία Ιερών ύμνων, πού έψαλλε με πολλή αισθηματικότητα και τέχνη. Όταν πέθανε ο πατέρας του, μαζί με τη μητέρα και την αδελφή του, κατέφυγε στην Πελοπόννησο. Από 'κει ύστερα στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε έπειτα Ιερέας. Στη νέα του ζωή διακρίθηκε για τον ιερό ζήλο του και την άσκητικότητα των συνηθειών του. Διέπλασε χαρακτήρα σύμφωνα με την ακρίβεια των χριστιανικών παραγγελμάτων, αναδείχθηκε πράος, ταπεινόφρων και άκακος. Εκεί επίσης, συστηματοποίησε την καλλιγραφική αντιγραφή και σύνθεση εκκλησιαστικών ύμνων. Μετά από καιρό πήγε στην Κων/πολη, όπου γνώρισε το Γρηγόριο το Δεκαπολίτη και συγκατοίκησαν για λίγο μαζί σ' ένα κελί. Επειδή όμως αντέδρασε στα διατάγματα του εικονομάχου βασιλιά Λέοντα του Ε', έξεδιώχθη στη Ρώμη. Στο δρόμο τον απήγαγαν πειρατές στην Κρήτη και από κει επανήλθε στην Κων/πολη, όπου και πέθανε σε 6αθύ γήρας το 842. Δικό του έργο κατά μέγα μέρος, αποτελεί και ή λεγόμενη Παρακλητική.
Απολυτίκιο. Ηχος γ'. Την ωραιότητα.
Το δωδεκάχορδον του Λόγου όργανον, την παναρμόνιον λύραν της χάριτος, το Ύμνογράφον Ιωσήφ τιμήσωμεν επαξίως· ούτος γαρ ανύμνησε, μελιχροίς μελωδήμασι, Πνεύματι κινούμενος, των Αγίων παν σύστημα. Μεθ' ων και ικετεύει άπαύστως, δούναι ημίν πταισμάτων λύσιν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΠΙΔΗΦΟΡΟΣ (ή Ελπιδοφόρος)
Μαρτύρησε δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΟΣ, ΒΥΘΟΝΙΟΣ (ή Βιθυνίας) και ΓΑΛΥΚΟΣ
Τα βιογραφικά τους στοιχεία είναι συγκεχυμένα. Στό Λαυρεωτικό Κώδικα Ι 70 ή μνήμη τους συνοδεύεται με αυτή του Μάρτυρα Ίλαρίωνα, ο όποιος άλλου δεν μνημονεύεται. Σύμφωνα λοιπόν με τον Κώδικα αυτό, οι Άγιοι αυτοί, αυθόρμητα παρουσιάστηκαν στον άρχοντα της πόλης τους και του έκαναν δριμύτατη παρατήρηση, διότι θα θυσίαζε στα είδωλα. και συγχρόνως ομολόγησαν ότι είναι χριστιανοί. ο δε πονηρός άρχοντας τους είπε να έλθουν στη γιορτή των ειδώλων και αφού θυσιάσουν σ' αυτά, θα έκανε ό,τι αυτοί του έλεγαν. Οι Άγιοι προσποιήθηκαν ότι θα πήγαιναν. Όταν όμως άρχισε ή γιορτή και ήλθε ή ώρα να θυσιάσουν, οι Άγιοι έριξαν κάτω τα είδωλόθυτα και συνέτριψαν τους ειδωλολατρικούς βωμούς. Τότε οι φτωχοί της πόλης, έτρεξαν και άρπαξαν το χρυσάφι από τους κατεστραμμένους βωμούς και έφαγαν όλα τα είδωλόθυτα. Διότι την εποχή εκείνη, στην πόλη αυτή, υπήρχε πολλή πείνα. Όταν το είδε αυτό ο άρχοντας και οι ειδωλολάτρες, το θεώρησαν μεγάλη προσβολή. Τους έδεσαν λοιπόν με σχοινιά και για τρία 24άωρα τους έσερναν μέσα στους δρόμους της πόλης, και τους χτυπούσαν αλύπητα με πέτρες, ξύλα, και τους έκοβαν με τα δόντια τις σάρκες τους. Στο τέλος, αφού τους έδεσαν με ογκόλιθους, τους έριξαν μέσα στη θάλασσα. Άλλ' άγγελος Κυρίου τους ανέσυρε σώους και αβλαβείς. Μπροστά σ' αυτό το θαύμα, πολλοί ειδωλολάτρες έγιναν χριστιανοί. Κατόπιν όμως, οι πιο πωρωμένοι άπ' αυτούς, τους αποκεφάλισαν και έτσι έλαβαν τα στεφάνια του μαρτυρίου. Άλλοι Συναξαριστές όμως γράφουν, ότι ο μεν Βιθύνιος μαρτύρησε αφού τον έριξαν στη θάλασσα, ο δε Γάλυκος αφού τον έριξαν στα θηρία, και ο Δίος μαρτύρησε αφού δέχτηκε μια κεραμίδα στο κεφάλι.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΛΥΡΙΟΣ
Άσκήτευσε στο όρος του Μυρσινώνος και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ο Ρώσος ο Απελεύθερος
Ό νεομάρτυρας αυτός ήταν Ρώσος στην καταγωγή και σε παιδική ηλικία αιχμαλωτίσθηκε από τους Τατάρους, από τους οποίους τον αγόρασε κάποιος χριστιανός στην Κων/πολη και τον ελευθέρωσε. Στην πόλη αυτή ο Παύλος παντρεύτηκε Ρωσίδα γυναίκα , πρώην αιχμάλωτη, με την οποία ζούσε ζωή ευσεβή. Κάποτε όμως τον κατέλαβε επιληψία και τον οδηγούσαν στον Ναό της Θεομήτορος, της επονομαζόμενης του Μογλουνίου. Στό δρόμο συνάντησε Τούρκους και άρχισε να ζητάει άπ' αυτούς βοήθεια, φωνάζοντας "Άγαρηνός είμαι". Οι Τούρκοι αυτοί ανέφεραν το γεγονός στον Βεζίρη, πού πρόσταξε τη σύλληψη των Ιερέων του προαναφερθέντος Ναού και του ιδίου του μάρτυρα. Όταν ο Παύλος, κατά την παραμονή του στον Ναό, έγινε καλά, παρουσιάστηκε στον άρχοντα, ο όποιος του ζητούσε να ομολογήσει επίσημα τον μουσουλμανισμό και θα του εξασφάλιζε δόξες και τιμές. Ενώ στην αντίθετη περίπτωση, τον απειλούσε με βασανιστήρια και θάνατο. ο Παύλος, ενδυναμούμενος από τη σύζυγο του, πού τον συνόδευε, ομολογούσε με θάρρος τον Χριστό. Όποτε τον έριξαν στη φυλακή και υπέμεινε με καρτερία τα βασανιστήρια. Όταν και πάλι ομολόγησε τον Χριστό μπροστά στο Βεζίρη, οδηγήθηκε δέσμιος στον Ιππόδρομο "Ατ μεϊντάν", όπου έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, αφού τον αποκεφάλισαν. Ήταν 3 Απριλίου, Μεγάλη Παρασκευή, το έτος 1683. Μαρτύριο του Αγίου συνέγραψε ο Ιωάννης Καρυοφύλλης.
[Η ΑΓΙΑ ΑΓΑΠΗ η Παρθενομάρτυς ή μετά της Αγίας Μαρίνας εν Αντιόχεια]
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 4ην του μηνός Απριλίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ πού ασκήτευσε στο όρος Μαλαιό.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ και ΑΓΑΘΑΠΟΥΣ (ή Αγαθόπους)
Η ΑΓΙΑ ΦΕΡΦΟΥΘΗ μετά της αδελφής και ανιψιάς της
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΥΠΛΙΟΣ
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΘΕΩΝΑΣ, ΣΥΜΕΩΝ και ΦΕΡΒΙΝΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝ ηγούμενος της Μονής Στουδίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΩΝΑΣ πού ασκήτευσε στη Μονή Παντοκράτορας Αγίου Όρους και κατόπιν έγινε Επίσκοπος Θεσσαλονίκης
Ο ΝΕΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΝΙΚΗΤΑΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο Πολύτλας,
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ πού ασκήτευσε στο όρος Μαλαιό.
Από νεαρή ηλικία αγάπησε ολόψυχα τον Κύριο. Επειδή όμως οι γονείς του, παρά τη θέληση του, θέλησαν να τον παντρέψουν, ο Γεώργιος έγινε μοναχός και επιδόθηκε με Ι όλη του τη δύναμη σε κάθε είδους άσκηση, Ι δηλαδή νηστεία, σκληραγωγία, προσευχή, Ι μελέτη των θείων Γραφών και άλλα. Πολλοί πού προσέτρεχαν στον Όσιο, φωτίζονταν και επέστρεφαν δια της μετανοίας στον Χριστό. Άλλ' επειδή ήταν πολλοί αυτοί πού τον επισκέπτονταν, δεν τον άφηναν ήσυχο να προσευχηθεί και ο Όσιος αποσύρθηκε στο όρος Μαλαιό όπου ησύχαζε. Άλλα και εκεί μαζεύτηκε πλήθος Μοναχών, τους οποίους ο όσιος καθοδηγούσε με προσευχή και άσκηση. Τόσο δε πρόκοψε στην αρετή, ώστε έγινε ξακουστός και θαυμαστός και στους άρχοντες, ακόμα και στους βασιλείς, στους οποίους είχε γράψει πολλές και αξιόλογες συμβουλευτικές επιστολές για διάφορα ζητήματα. Το τέλος της επίγειας ζωής του, προείπε ο Όσιος πρίν τρία χρόνια. Έτσι αφού ασθένησε για λίγο, μάζεψε τους μοναχούς του όρους Μαλαιό και αφού τους έδωσε θείες συμβουλές παρέδωσε τη δίκαια ψυχή του στον Θεό, πού τόσο αγάπησε από βρέφος.
Απολυτίκιο. Ηχος δ'. Ταχύ προκατάλαθε.
Ως θείον γεώργιον, δικαιοσύνης καρπούς, πλουσίως έξήνεγκας, δι ' ενάρετου ζωής, Γεώργιε Όσιε· σύ γαρ καθάπερ φοίνιξ, εν ασκήσει βλαστήσας, τρέφεις τη δωρεά σου, την Χριστού Έκκλησίαν όθεν αεί ευχαρίστως, τιμά την μνήμη σου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ και ΑΓΑΘΑΠΟΥΣ (ή 'Αγαθόπους)
Κατάγονταν και οι δύο από τη νύμφη του Θερμαϊκού, τη Θεσσαλονίκη. Έζησαν στα πρώτα χρόνια των διωγμών. Ό Άγαθάποδας ήταν γέροντας και νεώτερος ο Θεόδουλος. Άλλα ή χριστιανική αγάπη τους ένωνε άδελφικότατα. Μελετούσαν μαζί τις Γραφές, εργάζονταν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου και μοχθούσαν υπηρετώντας τους πάσχοντες και στερημένους αδελφούς τους. Κάποια νύχτα, όμως, συνέβη κάτι παράδοξο. Είδαν και οι δύο το ίδιο όνειρο. Ότι, δηλαδή, ταξίδευαν με πλοίο και ξαφνικά έγινε τρικυμία, και το πλοίο έσπασε στα δύο. Αυτοί, όμως, σώθηκαν και ανέβηκαν σ' ένα βουνό, πού ή κορυφή του έφθανε στον ουρανό. Την επομένη μέρα, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Τους συλλαμβάνουν και κατάλαβαν ότι τους περίμεναν κύματα θανάτου. Ό άρχοντας Φουστΐνος ζήτα να αρνηθούν το Χριστό. Αυτοί, και οι δύο, Τον ομολογούν με θάρρος. Τότε, τους ρίχνουν στη θάλασσα. Στο βυθό της, βέβαια, πήγαν τα φθαρτά τους σώματα. Οι ψυχές τους, όμως, ανέβηκαν στο θρόνο του Θεού. Και αξιώθηκαν να φέρουν "επί τας κεφάλας αυτών στεφάνους χρυσούς"1. Να έχουν, δηλαδή, στα κεφάλια τους στεφάνια χρυσά, σύμβολα της νίκης και του ένδοξου θριάμβου τους.
1. Αποκάλυψη Ιωάννου, δ' 4
Η ΑΓΙΑ ΦΕΡΦΟΥΘΗ μετά της αδελφής και ανιψιάς της
Έζησαν τον 4ο αιώνα, στα χρόνια του βασιλιά Κων/νου, και όταν βασιλιάς στην Περσία ήταν ο Σαπώρ ο Β'. Όταν κάποτε ή περσίδα βασίλισσα αρρώστησε, μερικές γυναίκες απέδωσαν την άρρώστεια της στις μαγικές ενέργειες της Περσίδας Φερφούθης και της αδελφής της. Συνελήφθήσαν λοιπόν και υποβλήθηκαν σε ανάκριση. Απολογήθηκαν ότι ήταν εντελώς αθώες από τέτοιο έγκλημα, διότι ασπάζονταν τη χριστιανική πίστη, πού καταδικάζει τίς μαγείες. Ή ενοχή τους βέβαια δεν αποδείχτηκε, άλλ' ή δήλωση, ότι ήταν χριστιανές, κίνησε τη δυσμένεια του κριτή εναντίον τους. Έτσι, σαν δήθεν μάγισσες και σαν χριστιανές, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Και μαζί μ' αυτές, καταδικάστηκε και ή κόρη της αδελφής της Φερφούθης - ή ανιψιά της δηλαδή - απαλό ακόμη και νεαρότατο κοριτσάκι. Ή τερατώδης αυτή καταδίκη, μάλλον ευχαρίστησε τίς άγιες γυναίκες, διότι έπασχαν για το Χριστό. Ό τρόπος του θανάτου τους υπήρξε ωμότατος. Τις πριόνισαν κάθετα από το λαιμό μέχρι τα πόδια, και έτσι όπως ήταν διχοτομημένα τα σώματα τους τα κάρφωσαν πάνω σε ξύλα.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΥΠΛΙΟΣ
Απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΘΕΩΝΑΣ, ΣΥΜΕΩΝ και ΦΕΡΒΙΝΟΣ
Απεβίωσαν ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ
Από μικρός ασκήθηκε σ' όλα τα είδη των αρετών. Επισκέφθηκε γύρω στους χίλιους διακρινόμενους για την αρετή τους Ασκητές, και από κάθε έναν άπ' αυτούς έπαιρνε θεοπρεπεί υποδείγματα ακριβής και ορθής ασκητικής ζωής. Μετά από μια περίοδο ησυχαστικής ζωής, ο Ζωσιμάς, πήγε στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου κοντά στον Ιορδάνη ποταμό, όπου μόναζε μαζί με τους εκεί μοναχούς. Κατά τις νηστίσιμες μέρες της Άγιας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όπως συνήθιζε, βγήκε στην έρημο για περισσότερη άσκηση. Εκεί συνάντησε την Όσια Μαρία την Αιγύπτια, και αφού την δίδαξε και την καθοδήγησε, και ωφελήθηκε και αυτός άπ' αυτή, επέστρεψε στο Μοναστήρι του, οπού διηγήθηκε στους εκεί Πατέρες το θαύμα πού συνάντησε στην έρημο. Τον επόμενο χρόνο, επανήλθε στον τόπο αυτό της ερήμου, όπου και πάλι συνάντησε την όσια Μαρία την Αιγύπτια και τη μετάλαβε των Άχραντων και Ζωοποιών του Χριστού Μυστηρίων. Όταν όμως και τον επόμενο χρόνο επανήλθε, τη βρήκε νεκρή και την κήδευσε. Μετά απ' όλα αυτά, πήγε και διηγήθηκε τα γεγονότα στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, και αργότερα τα παρέδωσε εγγράφως στους μεταγενέστερους για ψυχική ωφέλεια. Ό Ζωσιμάς πέθανε σε βαθιά γεράματα μέσα στο κελί του, ασκούμενος μέχρι τέλους στην αρετή.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝ ηγούμενος της Μονής Στουδίου
Ό γνωστός για την αυστηρότητα της ζωής του και καθηγητής του ασκητισμού όσιος Πλάτων, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 732 από γονείς ευγενείς και πλούσιους, του Στεργίου και της Ευφημίας. Στην αρχή ήταν βασιλικός Νοτάριος στ' ανάκτορα, άλλ' απαρνήθηκε την κοσμική ζωή και πήγε στον 'Όλυμπο (Μ. Ασίας), όπου έγινε μοναχός στη Μονή των Συμβόλων. Κατόπιν επανήλθε στην Κων/πολη και παρέλαβε τους ανιψιούς του Θεόδωρο και Ιωσήφ (τον μετέπειτα μητροπολίτη Θεσσαλονίκης), καθώς και τα λοιπά μέλη της οικογενείας του και αποσύρθηκε στα μέρη της Προύσας, όπου σε ιδιόκτητο κτήμα του έκτισε τη λεγόμενη Μονή του Σακκουδίωνος, της οποίας έγινε και ηγούμενος. Λόγω όμως ασθενείας του, παρέδωσε την ήγουμενία στον ανιψιό του Θεόδωρο. Άλλα οι βαρβαρικές επιδρομές, τον ανάγκασαν μαζί με το πνευματικό του ποίμνιο να επιστρέψει στη βασιλεύουσα, όταν του δόθηκε ή Μονή Στουδίου, ερημωμένη τότε, για να την κατοικήσει, της οποίας μετά την ανακαινιση έγινε ηγούμενος. Ατυχώς, από την αυστηρότητα του χαρακτήρα του, ήλθε σε σύγκρουση με τον βασιλιά Κων/νο τον ΣΤ', για τον γάμο του με τη Θεοδότη και εξορίστηκε. Κατόπιν ανακλήθηκε και πήρε ενεργό μέρος κατά της εικονομαχίας και υπέστη μαζί με τους ανιψιούς του Θεόδωρο και Ιωσήφ, συνεχείς εξορίες και κακουχίες μέχρι πού πέθανε στις 4 Απριλίου του 814.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΩΝΑΣ πού άσκήτευσε στη Μονή Παντοκράτορας Αγίου Όρους και κατόπιν έγινε Επίσκοπος Θεσσαλονίκης
Ποια ή Πατρίδα του και ποίοι οι γονείς του δεν γνωρίζουμε, διότι δεν διασώθηκαν ανάλογες πληροφορίες. Γνωρίζουμε μόνο, ότι ήταν ένας από τους πιο λόγιους και άσκητικώτερους Αγιορείτες Πατέρες, πού έζησε στον 16ο αιώνα στο Άγιο Όρος και συγκεκριμένα στη Μονή Παντοκράτορας. Για την ασκητική και ενάρετη ζωή του, κλήθηκε ηγούμενος της Μονής Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας, πού βρίσκεται κοντά στη Θεσσαλονίκη. Ή φήμη της αγιότητας του, διαδόθηκε σ' όλα τα περίχωρα και οι Θεσσαλονικείς με την πρώτη ευκαιρία τον έκαναν Αρχιεπίσκοπο τους. Θεοπρεπώς αφού ποίμανε το ποίμνιο του, απεβίωσε ειρηνικά το 1544η 1545. Το ιερό λείψανο του, αποθησαυρίζει ή Ιερά Μονή Αγίας Αναστασίας Φαρμοκολυτρίας και κάνει πολλά θαύματα.
Ο ΝΕΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΝΙΚΗΤΑΣ
Δεν είναι σαφής ή ημερομηνία του μαρτυρίου του. Βλέπε βιογραφία του Α.Χ.Ε.Χ. Εορτάζεται πανηγυρικά σαν πολιούχος της πόλης των Σερρών την Κυριακή του Θωμά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο Πολύτλας,
(Ρώσος, 14ος αϊ).
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ πού ασκήτευσε στο όρος Μαλαιό.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ και ΑΓΑΘΑΠΟΥΣ (ή Αγαθόπους)
Η ΑΓΙΑ ΦΕΡΦΟΥΘΗ μετά της αδελφής και ανιψιάς της
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΥΠΛΙΟΣ
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΘΕΩΝΑΣ, ΣΥΜΕΩΝ και ΦΕΡΒΙΝΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝ ηγούμενος της Μονής Στουδίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΩΝΑΣ πού ασκήτευσε στη Μονή Παντοκράτορας Αγίου Όρους και κατόπιν έγινε Επίσκοπος Θεσσαλονίκης
Ο ΝΕΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΝΙΚΗΤΑΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο Πολύτλας,
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ πού ασκήτευσε στο όρος Μαλαιό.
Από νεαρή ηλικία αγάπησε ολόψυχα τον Κύριο. Επειδή όμως οι γονείς του, παρά τη θέληση του, θέλησαν να τον παντρέψουν, ο Γεώργιος έγινε μοναχός και επιδόθηκε με Ι όλη του τη δύναμη σε κάθε είδους άσκηση, Ι δηλαδή νηστεία, σκληραγωγία, προσευχή, Ι μελέτη των θείων Γραφών και άλλα. Πολλοί πού προσέτρεχαν στον Όσιο, φωτίζονταν και επέστρεφαν δια της μετανοίας στον Χριστό. Άλλ' επειδή ήταν πολλοί αυτοί πού τον επισκέπτονταν, δεν τον άφηναν ήσυχο να προσευχηθεί και ο Όσιος αποσύρθηκε στο όρος Μαλαιό όπου ησύχαζε. Άλλα και εκεί μαζεύτηκε πλήθος Μοναχών, τους οποίους ο όσιος καθοδηγούσε με προσευχή και άσκηση. Τόσο δε πρόκοψε στην αρετή, ώστε έγινε ξακουστός και θαυμαστός και στους άρχοντες, ακόμα και στους βασιλείς, στους οποίους είχε γράψει πολλές και αξιόλογες συμβουλευτικές επιστολές για διάφορα ζητήματα. Το τέλος της επίγειας ζωής του, προείπε ο Όσιος πρίν τρία χρόνια. Έτσι αφού ασθένησε για λίγο, μάζεψε τους μοναχούς του όρους Μαλαιό και αφού τους έδωσε θείες συμβουλές παρέδωσε τη δίκαια ψυχή του στον Θεό, πού τόσο αγάπησε από βρέφος.
Απολυτίκιο. Ηχος δ'. Ταχύ προκατάλαθε.
Ως θείον γεώργιον, δικαιοσύνης καρπούς, πλουσίως έξήνεγκας, δι ' ενάρετου ζωής, Γεώργιε Όσιε· σύ γαρ καθάπερ φοίνιξ, εν ασκήσει βλαστήσας, τρέφεις τη δωρεά σου, την Χριστού Έκκλησίαν όθεν αεί ευχαρίστως, τιμά την μνήμη σου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ και ΑΓΑΘΑΠΟΥΣ (ή 'Αγαθόπους)
Κατάγονταν και οι δύο από τη νύμφη του Θερμαϊκού, τη Θεσσαλονίκη. Έζησαν στα πρώτα χρόνια των διωγμών. Ό Άγαθάποδας ήταν γέροντας και νεώτερος ο Θεόδουλος. Άλλα ή χριστιανική αγάπη τους ένωνε άδελφικότατα. Μελετούσαν μαζί τις Γραφές, εργάζονταν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου και μοχθούσαν υπηρετώντας τους πάσχοντες και στερημένους αδελφούς τους. Κάποια νύχτα, όμως, συνέβη κάτι παράδοξο. Είδαν και οι δύο το ίδιο όνειρο. Ότι, δηλαδή, ταξίδευαν με πλοίο και ξαφνικά έγινε τρικυμία, και το πλοίο έσπασε στα δύο. Αυτοί, όμως, σώθηκαν και ανέβηκαν σ' ένα βουνό, πού ή κορυφή του έφθανε στον ουρανό. Την επομένη μέρα, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Τους συλλαμβάνουν και κατάλαβαν ότι τους περίμεναν κύματα θανάτου. Ό άρχοντας Φουστΐνος ζήτα να αρνηθούν το Χριστό. Αυτοί, και οι δύο, Τον ομολογούν με θάρρος. Τότε, τους ρίχνουν στη θάλασσα. Στο βυθό της, βέβαια, πήγαν τα φθαρτά τους σώματα. Οι ψυχές τους, όμως, ανέβηκαν στο θρόνο του Θεού. Και αξιώθηκαν να φέρουν "επί τας κεφάλας αυτών στεφάνους χρυσούς"1. Να έχουν, δηλαδή, στα κεφάλια τους στεφάνια χρυσά, σύμβολα της νίκης και του ένδοξου θριάμβου τους.
1. Αποκάλυψη Ιωάννου, δ' 4
Η ΑΓΙΑ ΦΕΡΦΟΥΘΗ μετά της αδελφής και ανιψιάς της
Έζησαν τον 4ο αιώνα, στα χρόνια του βασιλιά Κων/νου, και όταν βασιλιάς στην Περσία ήταν ο Σαπώρ ο Β'. Όταν κάποτε ή περσίδα βασίλισσα αρρώστησε, μερικές γυναίκες απέδωσαν την άρρώστεια της στις μαγικές ενέργειες της Περσίδας Φερφούθης και της αδελφής της. Συνελήφθήσαν λοιπόν και υποβλήθηκαν σε ανάκριση. Απολογήθηκαν ότι ήταν εντελώς αθώες από τέτοιο έγκλημα, διότι ασπάζονταν τη χριστιανική πίστη, πού καταδικάζει τίς μαγείες. Ή ενοχή τους βέβαια δεν αποδείχτηκε, άλλ' ή δήλωση, ότι ήταν χριστιανές, κίνησε τη δυσμένεια του κριτή εναντίον τους. Έτσι, σαν δήθεν μάγισσες και σαν χριστιανές, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Και μαζί μ' αυτές, καταδικάστηκε και ή κόρη της αδελφής της Φερφούθης - ή ανιψιά της δηλαδή - απαλό ακόμη και νεαρότατο κοριτσάκι. Ή τερατώδης αυτή καταδίκη, μάλλον ευχαρίστησε τίς άγιες γυναίκες, διότι έπασχαν για το Χριστό. Ό τρόπος του θανάτου τους υπήρξε ωμότατος. Τις πριόνισαν κάθετα από το λαιμό μέχρι τα πόδια, και έτσι όπως ήταν διχοτομημένα τα σώματα τους τα κάρφωσαν πάνω σε ξύλα.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΥΠΛΙΟΣ
Απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΘΕΩΝΑΣ, ΣΥΜΕΩΝ και ΦΕΡΒΙΝΟΣ
Απεβίωσαν ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ
Από μικρός ασκήθηκε σ' όλα τα είδη των αρετών. Επισκέφθηκε γύρω στους χίλιους διακρινόμενους για την αρετή τους Ασκητές, και από κάθε έναν άπ' αυτούς έπαιρνε θεοπρεπεί υποδείγματα ακριβής και ορθής ασκητικής ζωής. Μετά από μια περίοδο ησυχαστικής ζωής, ο Ζωσιμάς, πήγε στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου κοντά στον Ιορδάνη ποταμό, όπου μόναζε μαζί με τους εκεί μοναχούς. Κατά τις νηστίσιμες μέρες της Άγιας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όπως συνήθιζε, βγήκε στην έρημο για περισσότερη άσκηση. Εκεί συνάντησε την Όσια Μαρία την Αιγύπτια, και αφού την δίδαξε και την καθοδήγησε, και ωφελήθηκε και αυτός άπ' αυτή, επέστρεψε στο Μοναστήρι του, οπού διηγήθηκε στους εκεί Πατέρες το θαύμα πού συνάντησε στην έρημο. Τον επόμενο χρόνο, επανήλθε στον τόπο αυτό της ερήμου, όπου και πάλι συνάντησε την όσια Μαρία την Αιγύπτια και τη μετάλαβε των Άχραντων και Ζωοποιών του Χριστού Μυστηρίων. Όταν όμως και τον επόμενο χρόνο επανήλθε, τη βρήκε νεκρή και την κήδευσε. Μετά απ' όλα αυτά, πήγε και διηγήθηκε τα γεγονότα στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, και αργότερα τα παρέδωσε εγγράφως στους μεταγενέστερους για ψυχική ωφέλεια. Ό Ζωσιμάς πέθανε σε βαθιά γεράματα μέσα στο κελί του, ασκούμενος μέχρι τέλους στην αρετή.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝ ηγούμενος της Μονής Στουδίου
Ό γνωστός για την αυστηρότητα της ζωής του και καθηγητής του ασκητισμού όσιος Πλάτων, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 732 από γονείς ευγενείς και πλούσιους, του Στεργίου και της Ευφημίας. Στην αρχή ήταν βασιλικός Νοτάριος στ' ανάκτορα, άλλ' απαρνήθηκε την κοσμική ζωή και πήγε στον 'Όλυμπο (Μ. Ασίας), όπου έγινε μοναχός στη Μονή των Συμβόλων. Κατόπιν επανήλθε στην Κων/πολη και παρέλαβε τους ανιψιούς του Θεόδωρο και Ιωσήφ (τον μετέπειτα μητροπολίτη Θεσσαλονίκης), καθώς και τα λοιπά μέλη της οικογενείας του και αποσύρθηκε στα μέρη της Προύσας, όπου σε ιδιόκτητο κτήμα του έκτισε τη λεγόμενη Μονή του Σακκουδίωνος, της οποίας έγινε και ηγούμενος. Λόγω όμως ασθενείας του, παρέδωσε την ήγουμενία στον ανιψιό του Θεόδωρο. Άλλα οι βαρβαρικές επιδρομές, τον ανάγκασαν μαζί με το πνευματικό του ποίμνιο να επιστρέψει στη βασιλεύουσα, όταν του δόθηκε ή Μονή Στουδίου, ερημωμένη τότε, για να την κατοικήσει, της οποίας μετά την ανακαινιση έγινε ηγούμενος. Ατυχώς, από την αυστηρότητα του χαρακτήρα του, ήλθε σε σύγκρουση με τον βασιλιά Κων/νο τον ΣΤ', για τον γάμο του με τη Θεοδότη και εξορίστηκε. Κατόπιν ανακλήθηκε και πήρε ενεργό μέρος κατά της εικονομαχίας και υπέστη μαζί με τους ανιψιούς του Θεόδωρο και Ιωσήφ, συνεχείς εξορίες και κακουχίες μέχρι πού πέθανε στις 4 Απριλίου του 814.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΩΝΑΣ πού άσκήτευσε στη Μονή Παντοκράτορας Αγίου Όρους και κατόπιν έγινε Επίσκοπος Θεσσαλονίκης
Ποια ή Πατρίδα του και ποίοι οι γονείς του δεν γνωρίζουμε, διότι δεν διασώθηκαν ανάλογες πληροφορίες. Γνωρίζουμε μόνο, ότι ήταν ένας από τους πιο λόγιους και άσκητικώτερους Αγιορείτες Πατέρες, πού έζησε στον 16ο αιώνα στο Άγιο Όρος και συγκεκριμένα στη Μονή Παντοκράτορας. Για την ασκητική και ενάρετη ζωή του, κλήθηκε ηγούμενος της Μονής Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας, πού βρίσκεται κοντά στη Θεσσαλονίκη. Ή φήμη της αγιότητας του, διαδόθηκε σ' όλα τα περίχωρα και οι Θεσσαλονικείς με την πρώτη ευκαιρία τον έκαναν Αρχιεπίσκοπο τους. Θεοπρεπώς αφού ποίμανε το ποίμνιο του, απεβίωσε ειρηνικά το 1544η 1545. Το ιερό λείψανο του, αποθησαυρίζει ή Ιερά Μονή Αγίας Αναστασίας Φαρμοκολυτρίας και κάνει πολλά θαύματα.
Ο ΝΕΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΝΙΚΗΤΑΣ
Δεν είναι σαφής ή ημερομηνία του μαρτυρίου του. Βλέπε βιογραφία του Α.Χ.Ε.Χ. Εορτάζεται πανηγυρικά σαν πολιούχος της πόλης των Σερρών την Κυριακή του Θωμά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο Πολύτλας,
(Ρώσος, 14ος αϊ).
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 5ην του μηνός Απριλίου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΣ (ή Κλαύδιος), ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΟΥΪΚΤΩΡ, ΟΥΪΚΤΩΡΙΝΟΣ, ΠΑΠΠΙΟΣ (ή Παππίας), ΣΕΡΑΠΙΩΝ και ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή εν Θεσσαλονίκη
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΑ και ΔΙΔΥΜΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑ και ΔΟΥΛΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΞΙΜΟΣ και ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΠΕΝΤΕ ΚΟΡΕΣ από τη Λέσβο
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΔΙΗΣΟΥΣ
Η ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ από την Έφεσο
Η ΑΓΙΑ ΑΡΓΥΡΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ πού μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ
Ο ΑΓΙΟΣ BECAN (Ιρλανδός)
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΣ (ή Κλαύδιος), ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΟΥΪΚΤΩΡ, ΟΥΪΚΤΩΡΙΝΟΣ, ΠΑΠΠΙΟΣ (ή Παππίας), ΣΕΡΑΠΙΩΝ και ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Κατά πασά πιθανότητα είναι οι ίδιοι με αυτούς της 31 Ιανουαρίου.
Απολυτίκιο ν. Ήχος β'. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη άναλάμψει, ο έπτάριθμος, Μαρτύρων δήμος, ως λυχνία ανεδείχθης έπτάφωτος, ταίς των αγώνων ένθέοις λαμπρότησι, φωταγωγούντες τους πίστει κραυγάζοντας. Θείοι Μάρτυρες, Χριστώ τω Θεώ πρεσβεύσατε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή εν Θεσσαλονίκη
Πρότυπο αγνής και ταπεινής ψυχής μέσα στις νέες της Θεσσαλονίκης ή Θεοδώρα, από πολύ μικρή έκανε ζωή αγία. Ό κόσμος με τις ποικίλες ηδονές του δεν την ενδιέφερε. Άνηκε ολόψυχα στο Χριστό. Είχε μεγάλο πόθο να βγει εντελώς έξω από το ρεύμα των κοσμικών θορύβων. Διότι ανήκε στην εκλεκτή μερίδα των ανθρώπων, για τους οποίους ο Χριστός είπε, "ουκ είσίν εκ του κόσμου"1. Δεν έχουν, δηλαδή, φρονήματα του κόσμου, πού ζει μακριά από την αλήθεια, μέσα στην αμαρτία. Ό πόθος αυτός της Θεοδώρας την έφερε στη μοναχική ζωή, όπου με προσευχές, αγρυπνίες και μελέτη του θείου λόγου, σφυρηλατούσε ακόμη περισσότερο τον εαυτό της. Με τα χρήματα δε, από την πώληση των εργόχειρων της, χόρταινε τους πεινασμένους συνανθρώπους της. Άλλα και με τις αδελφές στο μοναστήρι, έζησε με ειρήνη, πραότητα και μακροθυμία. Έτσι, έμεινε ζωντανό υπόδειγμα και όταν ακόμα πέθανε. Μάλιστα, τόση μεγάλη εκτίμηση είχε από την ηγουμένη του μοναστηρίου, ώστε, όταν αυτή απεβίωσε, σύμφωνα με δική της επιθυμία την έθαψαν δίπλα στη Θεοδώρα. Ή παράδοση αναφέρει ότι, όταν οι μοναχές άνοιξαν τον τάφο, βρήκαν το λείψανο της Θεοδώρας ακέραιο.
1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιζ' 14.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΑ και ΔΙΔΥΜΟΣ
Πήραν και οι δύο το μαρτυρικό στεφάνι κατά τον πιο άγριο διωγμό της Εκκλησίας, επί Διοκλητιανού. Στην Αλεξάνδρεια λοιπόν, συνελήφθη και ή Θεοδώρα από τον έπαρχο Ευστράτιο. Επειδή όμως ομολόγησε θαρραλέα την πίστη της στο Χριστό, την έδειραν και τη φυλάκισαν. Αυτό επαναλήφθηκε και μετά μερικές ήμερες, αλλά μάταια. Ή χριστιανή παρθένος έμεινε ακλόνητη στην ομολογία της και απέλπισε έτσι το ωμό πείσμα του έπαρχου. Τότε αυτός, για να εκδικηθεί τη σεμνή παρθένο, την έκλεισε σε πορνείο για να σπιλωθεί το σώμα της. Μόλις πληροφορήθηκε αυτό ένας επίσημος της Αλεξάνδρειας, ο Δίδυμος, αποφάσισε να ριψοκινδυνεύσει, για ν' απαλλάξει τη Θεοδώρα από ενδεχόμενο αίσχος. Ντύθηκε λοιπόν τη στολή του, πήγε στο πορνείο και ζήτησε να δει ιδιαίτερα τη Θεοδώρα. Επωφελούμενος το σκοτάδι, έντυσε τη Θεοδώρα με τη στολή του και έτσι διευκόλυνε τη φυγή της. όταν έμαθε το γεγονός ο Ευστράτιος, κόχλασε από οργή. Διέταξε λοιπόν να αποκεφαλίσουν τον Δίδυμο και κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη φωτιά. Ή Θεοδώρα όμως, δεν θέλησε εγωιστικά τη σωτηρία της. Έτσι, παρουσιάστηκε στον έπαρχο και τον ήλεγξε αυστηρά για το φόνο του Διδύμου. Θυμωμένος τότε αυτός, διέταξε να ρίξουν και τη Θεοδώρα στις φλόγες.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑ και ΔΟΥΛΗ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
Μαρτύρησε δια πυρός.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑ και ΔΟΥΛΗ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
Μαρτύρησε αφού τον άλειψαν με πίσσα, στη συνέχεια τον έριξαν στη φωτιά και κατόπιν τον θανάτωσαν, μέσα στη φωτιά, με δόρυ.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΞΙΜΟΣ και ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΠΕΝΤΕ ΚΟΡΕΣ από τη Λέσβο
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΔΙΗΣΟΥΣ
Τη μνήμη του συναντάμε επιγραμματικά στο "Μικρόν Εύχολόγιον ή Άγιασματάριον" έκδοση "Αποστολικής Διακονίας" 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν συναντάμε τη μνήμη του.
Η ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ
Άγνωστη στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και τα έντυπα Μηναία. Ή μνήμη της σημειώνεται στον Βατοπαιδινό Κώδικα 1104 φ. 986, οπού και ή Ακολουθία της, ποίημα του Θεοφάνη. Ό Κανόνας φέρει ακροστιχίδα: "τους σους αγώνας, Υπομονή, θαυμάσω". Ή μνήμη της αναφέρεται και στον Συναξαριστή Delehaye την 9η Απριλίου χωρίς βιογραφικό υπόμνημα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ από την Εφεσο
Ό νεομάρτυρας Γεώργιος γεννήθηκε στην Έφεσο και ήταν παντρεμένος με παιδιά. Τον Ιούλιο του έτους 1798 και ενώ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης, παρασύρθηκε στον Ισλαμισμό και απαρνήθηκε τη Χριστιανική του πίστη. Οράν αργότερα κατάλαβε το μεγάλο του σφάλμα, απαρνήθηκε τον Ισλαμισμό και έφυγε στη Σάμο. Κατά το διάστημα της απουσίας του, οι χριστιανοί της Εφέσου άρχισαν να ανεγείρουν Ναό με άδεια από την Κων/πολη. ΟΙ συντοπίτες τους Τούρκοι το έφεραν βαρέως, διότι με βασιλική άδεια κτιζόταν χριστιανικός Ναός, και διέβαλαν τους χριστιανούς ότι δήθεν σκότωσαν τον Γεώργιο, επειδή απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό και έκρυψαν το λείψανο του στα θεμέλια του ανεγειρόμενου Ναού. Ό Γεώργιος όμως βρέθηκε και οδηγήθηκε βίαια στην Έφεσο, οπού οι Τούρκοι τον πίεζαν να επανέλθει στη μωαμεθανική θρησκεία. Κατόρθωσε να διαφύγει και πάλι στη Σάμο, αλλά συνελήφθη και επειδή επέμενε στην χριστιανική πίστη, κλείστηκε στις φυλακές. Με τη μεσολάβηση των δημογερόντων της Σάμου, αφέθηκε ελεύθερος. Εν τω μεταξύ εξακολουθούσαν οι ανωμαλίες για την ανέγερση του Ναού στην Έφεσο. Τότε ο Γεώργιος, για να σταματήσουν οι ανωμαλίες αυτές, πήρε την απόφαση να μαρτυρήσει και επέστρεψε στην Έφεσο. Αφού απομάκρυνε την οικογένεια του για να την προφυλάξει από τον φανατισμό των Τούρκων, παρουσιάστηκε μπροστά στον Τούρκο ιεροδικαστή και με θάρρος ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. και επειδή δεν υπέκυψε στις κολακείες και τα βασανιστήρια των Τούρκων, τον αποκεφάλισαν στις 5 Απριλίου 1801, ήμερα Παρασκευή. Το Ιερό του λείψανο παρέλαβαν οι Χριστιανοί και με πολλές τιμές το έθαψαν στον τάφο του νεομάρτυρα Πολυδώρου.
Η ΑΓΙΑ ΑΡΓΥΡΗ
Ή νεομάρτυς αυτή γεννήθηκε στην Προύσα το 1688 και ήταν όμορφη στο σώμα αλλά και στην κατά Χριστόν αρετή. Νεόνυμφη ακόμα, αγαπήθηκε από κάποιον Τούρκο, ο όποιος αφού δεν μπόρεσε να τη διαφθείρει, ψευδομαρτύρησε στον κριτή της Προύσας, ότι δήθεν ή Αργυρή είπε ότι θα γίνει Τούρκισσα. Ό κριτής φυλάκισε αμέσως την Άγια. Ό σύζυγος της ενήργησε και πέτυχε να γίνει ή δίκη της στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί όμως, ήλθε και ο εν λόγω Τούρκος και ψευδομαρτύρησε και πάλι εναντίον της. Ή Αργυρή στην απολογία της, διακήρυξε με γενναιότητα την πίστη της στον Χριστό. Όποτε με διαταγή του κριτή ρίχτηκε στις φυλακές του Χάσκιοϊ, όπου, μετά από μακροχρόνια βασανιστήρια, παρέδωσε την ψυχή της στον Θεό στις 5 Απριλίου 1721.
Την 30η Απριλίου 1725 έγινε ή ανακομιδή των λειψάνων της.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ πού μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ
Ό νεομάρτυρας Παναγιώτης ήταν από την Πελοπόννησο και μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ στις 5 Απριλίου 1820. Σύμφωνα με τη διήγηση του Άγγλου ιεραποστόλου Ιωσήφ Wolff, πού γράφτηκε στις 2 Απριλίου 1839, ένας νεαρός Έλληνας, πού ονομαζόταν Παναγιώτης, υπηρετούσε κοντά σ' έναν Τούρκο ευγενή, πού ονομαζόταν Όσμάν Έφέντης. Όταν κάποτε ο Τούρκος αυτός πήγε στο Τέμενος του Ομάρ, πού βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, τον ακολούθησε μέσα σ' αυτό και ο Παναγιώτης. Οι φανατικοί Τούρκοι, θεώρησαν ότι ο Παναγιώτης με την είσοδο του μίανε το Τέμενος τους και τον κατηγόρησαν στον Πασά της Δαμασκού. Ό πασάς ζήτησε από τον νέο, προκειμένου να αποφύγει τον θάνατο, να δεχθεί τον Μουσουλμανισμό. Ό Παναγιώτης μόλις το άκουσε αυτό, με θάρρος φώναξε μπροστά στον άρχοντα: "Ό Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος, θανάτωσε με, δεν φοβάμαι. Χριστός ανέστη" μπροστά σε πλήθος μουσουλμάνων. Εκε
ί τότε τον αποκεφάλισαν. Σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες του Άγγλου Ιεραποστόλου, πού παρακολούθησε το μαρτύριο του Αγίου, το "Έλληνικόν Μοναστήριον" της Ιερουσαλήμ αγόρασε από τους Τούρκους το λείψανο του νεομάρτυρα αντί 5.000 γροσιών και το έθαψε με τιμές.
Ο ΑΓΙΟΣ BECAN (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΣ (ή Κλαύδιος), ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΟΥΪΚΤΩΡ, ΟΥΪΚΤΩΡΙΝΟΣ, ΠΑΠΠΙΟΣ (ή Παππίας), ΣΕΡΑΠΙΩΝ και ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή εν Θεσσαλονίκη
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΑ και ΔΙΔΥΜΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑ και ΔΟΥΛΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΞΙΜΟΣ και ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΠΕΝΤΕ ΚΟΡΕΣ από τη Λέσβο
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΔΙΗΣΟΥΣ
Η ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ από την Έφεσο
Η ΑΓΙΑ ΑΡΓΥΡΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ πού μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ
Ο ΑΓΙΟΣ BECAN (Ιρλανδός)
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΣ (ή Κλαύδιος), ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΟΥΪΚΤΩΡ, ΟΥΪΚΤΩΡΙΝΟΣ, ΠΑΠΠΙΟΣ (ή Παππίας), ΣΕΡΑΠΙΩΝ και ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Κατά πασά πιθανότητα είναι οι ίδιοι με αυτούς της 31 Ιανουαρίου.
Απολυτίκιο ν. Ήχος β'. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη άναλάμψει, ο έπτάριθμος, Μαρτύρων δήμος, ως λυχνία ανεδείχθης έπτάφωτος, ταίς των αγώνων ένθέοις λαμπρότησι, φωταγωγούντες τους πίστει κραυγάζοντας. Θείοι Μάρτυρες, Χριστώ τω Θεώ πρεσβεύσατε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή εν Θεσσαλονίκη
Πρότυπο αγνής και ταπεινής ψυχής μέσα στις νέες της Θεσσαλονίκης ή Θεοδώρα, από πολύ μικρή έκανε ζωή αγία. Ό κόσμος με τις ποικίλες ηδονές του δεν την ενδιέφερε. Άνηκε ολόψυχα στο Χριστό. Είχε μεγάλο πόθο να βγει εντελώς έξω από το ρεύμα των κοσμικών θορύβων. Διότι ανήκε στην εκλεκτή μερίδα των ανθρώπων, για τους οποίους ο Χριστός είπε, "ουκ είσίν εκ του κόσμου"1. Δεν έχουν, δηλαδή, φρονήματα του κόσμου, πού ζει μακριά από την αλήθεια, μέσα στην αμαρτία. Ό πόθος αυτός της Θεοδώρας την έφερε στη μοναχική ζωή, όπου με προσευχές, αγρυπνίες και μελέτη του θείου λόγου, σφυρηλατούσε ακόμη περισσότερο τον εαυτό της. Με τα χρήματα δε, από την πώληση των εργόχειρων της, χόρταινε τους πεινασμένους συνανθρώπους της. Άλλα και με τις αδελφές στο μοναστήρι, έζησε με ειρήνη, πραότητα και μακροθυμία. Έτσι, έμεινε ζωντανό υπόδειγμα και όταν ακόμα πέθανε. Μάλιστα, τόση μεγάλη εκτίμηση είχε από την ηγουμένη του μοναστηρίου, ώστε, όταν αυτή απεβίωσε, σύμφωνα με δική της επιθυμία την έθαψαν δίπλα στη Θεοδώρα. Ή παράδοση αναφέρει ότι, όταν οι μοναχές άνοιξαν τον τάφο, βρήκαν το λείψανο της Θεοδώρας ακέραιο.
1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιζ' 14.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΑ και ΔΙΔΥΜΟΣ
Πήραν και οι δύο το μαρτυρικό στεφάνι κατά τον πιο άγριο διωγμό της Εκκλησίας, επί Διοκλητιανού. Στην Αλεξάνδρεια λοιπόν, συνελήφθη και ή Θεοδώρα από τον έπαρχο Ευστράτιο. Επειδή όμως ομολόγησε θαρραλέα την πίστη της στο Χριστό, την έδειραν και τη φυλάκισαν. Αυτό επαναλήφθηκε και μετά μερικές ήμερες, αλλά μάταια. Ή χριστιανή παρθένος έμεινε ακλόνητη στην ομολογία της και απέλπισε έτσι το ωμό πείσμα του έπαρχου. Τότε αυτός, για να εκδικηθεί τη σεμνή παρθένο, την έκλεισε σε πορνείο για να σπιλωθεί το σώμα της. Μόλις πληροφορήθηκε αυτό ένας επίσημος της Αλεξάνδρειας, ο Δίδυμος, αποφάσισε να ριψοκινδυνεύσει, για ν' απαλλάξει τη Θεοδώρα από ενδεχόμενο αίσχος. Ντύθηκε λοιπόν τη στολή του, πήγε στο πορνείο και ζήτησε να δει ιδιαίτερα τη Θεοδώρα. Επωφελούμενος το σκοτάδι, έντυσε τη Θεοδώρα με τη στολή του και έτσι διευκόλυνε τη φυγή της. όταν έμαθε το γεγονός ο Ευστράτιος, κόχλασε από οργή. Διέταξε λοιπόν να αποκεφαλίσουν τον Δίδυμο και κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη φωτιά. Ή Θεοδώρα όμως, δεν θέλησε εγωιστικά τη σωτηρία της. Έτσι, παρουσιάστηκε στον έπαρχο και τον ήλεγξε αυστηρά για το φόνο του Διδύμου. Θυμωμένος τότε αυτός, διέταξε να ρίξουν και τη Θεοδώρα στις φλόγες.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑ και ΔΟΥΛΗ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
Μαρτύρησε δια πυρός.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑ και ΔΟΥΛΗ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
Μαρτύρησε αφού τον άλειψαν με πίσσα, στη συνέχεια τον έριξαν στη φωτιά και κατόπιν τον θανάτωσαν, μέσα στη φωτιά, με δόρυ.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΞΙΜΟΣ και ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΠΕΝΤΕ ΚΟΡΕΣ από τη Λέσβο
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΔΙΗΣΟΥΣ
Τη μνήμη του συναντάμε επιγραμματικά στο "Μικρόν Εύχολόγιον ή Άγιασματάριον" έκδοση "Αποστολικής Διακονίας" 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν συναντάμε τη μνήμη του.
Η ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ
Άγνωστη στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και τα έντυπα Μηναία. Ή μνήμη της σημειώνεται στον Βατοπαιδινό Κώδικα 1104 φ. 986, οπού και ή Ακολουθία της, ποίημα του Θεοφάνη. Ό Κανόνας φέρει ακροστιχίδα: "τους σους αγώνας, Υπομονή, θαυμάσω". Ή μνήμη της αναφέρεται και στον Συναξαριστή Delehaye την 9η Απριλίου χωρίς βιογραφικό υπόμνημα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ από την Εφεσο
Ό νεομάρτυρας Γεώργιος γεννήθηκε στην Έφεσο και ήταν παντρεμένος με παιδιά. Τον Ιούλιο του έτους 1798 και ενώ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης, παρασύρθηκε στον Ισλαμισμό και απαρνήθηκε τη Χριστιανική του πίστη. Οράν αργότερα κατάλαβε το μεγάλο του σφάλμα, απαρνήθηκε τον Ισλαμισμό και έφυγε στη Σάμο. Κατά το διάστημα της απουσίας του, οι χριστιανοί της Εφέσου άρχισαν να ανεγείρουν Ναό με άδεια από την Κων/πολη. ΟΙ συντοπίτες τους Τούρκοι το έφεραν βαρέως, διότι με βασιλική άδεια κτιζόταν χριστιανικός Ναός, και διέβαλαν τους χριστιανούς ότι δήθεν σκότωσαν τον Γεώργιο, επειδή απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό και έκρυψαν το λείψανο του στα θεμέλια του ανεγειρόμενου Ναού. Ό Γεώργιος όμως βρέθηκε και οδηγήθηκε βίαια στην Έφεσο, οπού οι Τούρκοι τον πίεζαν να επανέλθει στη μωαμεθανική θρησκεία. Κατόρθωσε να διαφύγει και πάλι στη Σάμο, αλλά συνελήφθη και επειδή επέμενε στην χριστιανική πίστη, κλείστηκε στις φυλακές. Με τη μεσολάβηση των δημογερόντων της Σάμου, αφέθηκε ελεύθερος. Εν τω μεταξύ εξακολουθούσαν οι ανωμαλίες για την ανέγερση του Ναού στην Έφεσο. Τότε ο Γεώργιος, για να σταματήσουν οι ανωμαλίες αυτές, πήρε την απόφαση να μαρτυρήσει και επέστρεψε στην Έφεσο. Αφού απομάκρυνε την οικογένεια του για να την προφυλάξει από τον φανατισμό των Τούρκων, παρουσιάστηκε μπροστά στον Τούρκο ιεροδικαστή και με θάρρος ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. και επειδή δεν υπέκυψε στις κολακείες και τα βασανιστήρια των Τούρκων, τον αποκεφάλισαν στις 5 Απριλίου 1801, ήμερα Παρασκευή. Το Ιερό του λείψανο παρέλαβαν οι Χριστιανοί και με πολλές τιμές το έθαψαν στον τάφο του νεομάρτυρα Πολυδώρου.
Η ΑΓΙΑ ΑΡΓΥΡΗ
Ή νεομάρτυς αυτή γεννήθηκε στην Προύσα το 1688 και ήταν όμορφη στο σώμα αλλά και στην κατά Χριστόν αρετή. Νεόνυμφη ακόμα, αγαπήθηκε από κάποιον Τούρκο, ο όποιος αφού δεν μπόρεσε να τη διαφθείρει, ψευδομαρτύρησε στον κριτή της Προύσας, ότι δήθεν ή Αργυρή είπε ότι θα γίνει Τούρκισσα. Ό κριτής φυλάκισε αμέσως την Άγια. Ό σύζυγος της ενήργησε και πέτυχε να γίνει ή δίκη της στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί όμως, ήλθε και ο εν λόγω Τούρκος και ψευδομαρτύρησε και πάλι εναντίον της. Ή Αργυρή στην απολογία της, διακήρυξε με γενναιότητα την πίστη της στον Χριστό. Όποτε με διαταγή του κριτή ρίχτηκε στις φυλακές του Χάσκιοϊ, όπου, μετά από μακροχρόνια βασανιστήρια, παρέδωσε την ψυχή της στον Θεό στις 5 Απριλίου 1721.
Την 30η Απριλίου 1725 έγινε ή ανακομιδή των λειψάνων της.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ πού μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ
Ό νεομάρτυρας Παναγιώτης ήταν από την Πελοπόννησο και μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ στις 5 Απριλίου 1820. Σύμφωνα με τη διήγηση του Άγγλου ιεραποστόλου Ιωσήφ Wolff, πού γράφτηκε στις 2 Απριλίου 1839, ένας νεαρός Έλληνας, πού ονομαζόταν Παναγιώτης, υπηρετούσε κοντά σ' έναν Τούρκο ευγενή, πού ονομαζόταν Όσμάν Έφέντης. Όταν κάποτε ο Τούρκος αυτός πήγε στο Τέμενος του Ομάρ, πού βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, τον ακολούθησε μέσα σ' αυτό και ο Παναγιώτης. Οι φανατικοί Τούρκοι, θεώρησαν ότι ο Παναγιώτης με την είσοδο του μίανε το Τέμενος τους και τον κατηγόρησαν στον Πασά της Δαμασκού. Ό πασάς ζήτησε από τον νέο, προκειμένου να αποφύγει τον θάνατο, να δεχθεί τον Μουσουλμανισμό. Ό Παναγιώτης μόλις το άκουσε αυτό, με θάρρος φώναξε μπροστά στον άρχοντα: "Ό Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος, θανάτωσε με, δεν φοβάμαι. Χριστός ανέστη" μπροστά σε πλήθος μουσουλμάνων. Εκε
ί τότε τον αποκεφάλισαν. Σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες του Άγγλου Ιεραποστόλου, πού παρακολούθησε το μαρτύριο του Αγίου, το "Έλληνικόν Μοναστήριον" της Ιερουσαλήμ αγόρασε από τους Τούρκους το λείψανο του νεομάρτυρα αντί 5.000 γροσιών και το έθαψε με τιμές.
Ο ΑΓΙΟΣ BECAN (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 6ην του μηνός Απριλίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ πατριάρχης Κων/πολης
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 12Ο ΜΑΡΤΥΡΕΣ πού μαρτύρησαν στην Περσία
Η ΟΣΙΑ ΠΛΑΤΩΝΙΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι έν Ασκάλωνι
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Σιναΐτης
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ πού άσκήτευσε στον Άθω
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΜΑΝΟΥΗΛ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ και ΜΙΧΑΗΛ από τη Σαμοθράκη
Ο ΝΕΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ πατριάρχης Κων/πολης
Θεία Κώμη. Έτσι λεγόταν το χωριό από το οποίο καταγόταν ο Ευτύχιος. Από πολύ νωρίς, ο θείος του Ησύχιος, πρεσβύτερος, βοήθησε τον Ευτύχιο να διακριθεί στα Ιερά γράμματα. Στη συνέχεια έγινε μοναχός, διάκονος, Ιερέας και αρχιμανδρίτης στη Μονή της Αμάσειας. Σε μια τοπική Σύνοδο στην Κων/πολη, ο Ευτύχιος πήρε μέρος σαν αντιπρόσωπος του μητροπολίτη Άμασείας. Κατά τήν εκεί διαμονή του, έκανε μεγάλη εντύπωση στον Πατριάρχη Μηνά, απέκτησε επίσης και την εύνοια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α'. Έτσι, όταν το 552 πέθανε ο Μήνας, ο Ιουστινιανός συνέστησε να έκλεγε! διάδοχος του ο Ευτύχιος. Από τη θέση του Πατριάρχη, ο Ευτύχιος αναδείχθηκε εργάτης αρετής και καλός ποιμένας των προβάτων του Χριστού. Επίσης, ένθερμος πρόμαχος των ορθοδόξων αληθειών, ανήκε στους έντιμους και πιστούς Ιεράρχες, πού υπερασπίζουν τίς πεποιθήσεις τους με οποιοδήποτε κίνδυνο και απέναντι σε οποιαδήποτε πρόσωπα. Μ' αυτόν τον χαρακτήρα στάθηκε απέναντι στον Ιουστινιανό, όταν αυτός παρασύρθηκε από την αίρεση των άφθαρτοδοκητών. Βέβαια, καθαιρέθηκε και εξορίστηκε για δώδεκα περίπου χρόνια. Όμως, όταν έλαμψε ή αλήθεια, επανήλθε πανηγυρικά στο θρόνο του, διδάσκοντας σε μας να είμαστε "τη πίστει τεθεμελιωμένοι και εδραίοι"1. Δηλαδή, θεμελιωμένοι καλά και αμετακίνητοι στην πίστη.
1. Προς Κολασσαείς, α' 23.
Απολυτίκιον. 'Ηχος γ'. Την ωραιότητα.
Βίον ούράνιον, Πάτερ κτησάμενος, σκεύος έπάξιον, ώφθης της χάριτος, λόγω και πράξει βέβαιων, την θείαν σοι χορηγίαν όθεν ίεράτευσας, ίσαγγέλως τω Κτίσαντι, ένδοξε Ευτύχιε, Εκκλησίας ώράϊσμα, ην φύλαττε ταις σαις προστασίαις, πάσης ανάγκης άνωτέραν.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 12Ο ΜΑΡΤΥΡΕΣ πού μαρτύρησαν στην Περσία
ΟΙ Μάρτυρες αυτοί μαρτύρησαν μαζί με τον επίσκοπο Σαδώθ (ή Σαδώκ ή Σαδώχ, 19 Όκτωβρίου) στην Περσία από τον βασιλιά Σαβώριο.
Η ΟΣΙΑ ΠΛΑΤΩΝΙΣ
Απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι έν Ασκάλωνι
Μαρτύρησαν αφού τους έχωσαν στη γη μέχρι τη μέση.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Σιναΐτης
Γεννήθηκε το 1255 στο χωριό Κούκουλο, πού ήταν κοντά στίς Κλαζομενές (αρχαία πόλη της Μ. Ασίας, πού βρισκόταν 40 χιλιομ. ΝΔ της Σμύρνης). Περιπετειώδης ή ζωή του. Ι ΟΙ γονείς του ήταν πλούσιοι και ευσεβείς και τον άνέθρεψαν χριστιανικώτατα. Όταν κάποτε οικογενειακώς πήγαιναν στη Λαοδικεία, αιχμαλωτίστηκαν από ληστές. Οι Λαοδικείς όμως, τους εξαγόρασαν με πολλά χρήματα. Το επεισόδιο αυτό, έκανε τον Γρηγόριο να ασχοληθεί ακόμα περισσότερο με την ήσυχη και αφιερωμένη ζωή στον Θεό. Γι' αυτό πήγε στην Κύπρο, κοντά σ' ένα φημισμένο μοναχό και κατόπιν με την ευχή αυτού του γέροντα ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια. Μετά από πολλές περιπέτειες έφτασε στο όρος Σινά. ΟΙ προϊστάμενοι της Μονής τον δέχτηκαν με χαρά και μετά από κανονική δοκιμασία έκάρη μοναχός. Στη Μονή μέσα ήταν υπόδειγμα υψηλής πνευματικής και ασκητικής ζωής. Όμως ο πειρασμός του φθόνου κατέλαβε ορισμένους μοναχούς, με αποτέλεσμα ο Γρηγόριος στενοχωρημένος να αποχωρήσει από τη Μονή. Μαζί με έναν μοναχό Γεράσιμο έφυγε για τα Ιεροσόλυμα και από 'κει στην Κρήτη, όπου κοντά σ' έναν φημισμένο για την αρετή του μοναχό, τον Αρσένιο, πήρε σπουδαία πνευματικά διδάγματα τέλειας χριστιανικής ζωής. Έπειτα ο Γρήγόριος πήγε στο Άγιο Όρος, στη σκήτη του Μαγουλά, απέναντι της Μονής Φιλόθεου. Εκεί συγκέντρωσε αρκετούς μαθητές, πού πολλοί άπ' αυτούς αργότερα διακρίθηκαν στην πνευματική ζωή. Στη συνέχεια πήγε στο Πρωτάτο των Καρυών και από 'κει, λόγω επιδρομών των 'Αγαρηνών πειρατών, ταξίδεψε στις πόλεις Θεσσαλονίκη, Χίο, Μυτιλήνη και Κων/πολή, για να επανέλθει μετά από ορισμένο χρόνο στο "Αγιον "Ορος. Άλλα κατόπιν με ορισμένους μαθητές του, έφυγε και πάλι για να καταλήξει στην Άδριανούπολη, στο Κατακεκρυωμένο όρος. Εκεί έκτισε οχυρωμένο Μοναστήρι, όπου μαζί με τους μαθητές του, πρόσφερε πολλά πνευματικά εφόδια στον πληθυσμό των γύρω περιοχών ("Ελληνες, Σέρβους και Βουλγάρους). Μετά την περιπετειώδη αυτή ζωή, ο Γρηγόριος, παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ πού άσκήτευσε στον Άθω
Ό όσιος Γρηγόριος, έζησε στίς αρχές τοϋ14ου αιώνα, και ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Ευσεβέστατος, διακρίθηκε συγχρόνως και για τη θεολογική και φιλοσοφική παιδεία του. Έκανε διδάσκαλος του Γρηγορίου του Παλαμά, αλλά και σε πολλούς άλλους μετέδωσε τα νάματα της νηπτικής φιλοσοφίας. Πήγε οτό "Αγιο "Ορος και διάλεξε σκήτη κοντά στη Μονή της Λαύρας. Ή σκήτη αυτή, δεν άργησε να αναδειχθεί κοινό εντευκτήριο των ευσεβέστερων ψυχών. ο Γρηγόριος πρόθυμα έλυνε απορίες, μετέδιδε γνώσεις, φώτιζε διάνοιες και στήριζε τους κλονιζόμενους, δίνοντας σ' αυτούς πολύτιμες οδηγίες, για να μένουν σταθεροί στην πίστη και ν' αγιάζουν τις καρδιές τους. ο θάνατος τον βρήκε ν' ασχολείται μ' αυτά τα θεάρεστα έργα.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΜΑΝΟΥΗΛ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ και ΜΙΧΑΗΛ από τη Σαμοθράκη
0Ι νεομάρτυρες αυτοί ήταν από τη Σαμοθράκη, εκτός του Μιχαήλ, πού ήταν Κύπριος στην καταγωγή. Όλοι λοιπόν, κατά τη διάρκεια της εθνεγερσίας του 1821, εξορίστηκαν από τους Τούρκους. Άπ' αυτούς ο Μιχαήλ, πού ήταν ο πιο γέρων, φοβήθηκε και απαρνήθηκε τη χριστιανική θρησκεία, οι δε υπόλοιποι πουλήθηκαν σαν δούλοι και σαν νεαροί πού ήταν εξισλαμίστηκαν με δόλιο τρόπο από τους Τούρκους. Άπ' αυτούς ο Μανουήλ, πουλήθηκε στην Αίγυπτο, έμαθε την αραβική γλώσσα και επιδόθηκε στη μελέτη του Κορανίου. Μετά τη νικηφόρα έκβαση της Ελληνικής Επανάστασης και κατά τη στιγμή πού ή Σαμοθράκη ήταν υπό τούρκικο ζυγό, οι πέντε αυτοί νεομάρτυρες, επανήλθαν στη Σαμοθράκη και αποκήρυξαν τον μουσουλμανισμό, πού με τη βία σε νεαρή ηλικία είχαν ασπασθεί. Συνελήφθησαν από τους Τούρκους και βασανίστηκαν φρικτά. 'Αλλ' όλοι έμειναν ακλόνητοι στη χριστιανική πίστη και έτσι δέχτηκαν το στεφάνι του μαρτυρίου: ο μεν Μιχαήλ με μαχαίρι κόπηκε σε τεμάχια, οι δε Γεώργιος και Θεόδωρος άπαγχονίστηκαν και ο Μανουήλ με τον Γεώργιο τον νεότερο, "όγκίνοις" (αιχμηρά μολυβένια όργανα) παραδοθέντες, μαρτυρικά έξέπνευσαν. Όλων τα μαρτύρια έγιναν στη Μάκρη της Αλεξανδρούπολης, 6 Απριλίου 1835, Δευτέρα του Θωμά.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης
Σαμοθράκης λαμπτήρες και της Μάκρης αγλάισμα, Νεομάρτυρες θείοι αληθώς άνεδείχθητε, άθλήσαντες στερρώς υπέρ Χριστού, και λύσαντες την πλάνην του εχθρού, Μανουήλ συν Θεοδώρω και Μιχαήλ, και οι διττοί Γεώργιοι, δόξα τω ένισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι. δόξα τω χορηγούντι δι'ύμών, ημιν χάριν και έλεος.
Ο ΝΕΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ
Ό οσιομάρτυρας αυτός, ζούσε στην Ιερά Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Με προτροπή λοιπόν του ηγουμένου της Μονής αυτής, πήγε στην Κωνσταντινούπολη σαν συνοδός των Βονιφατίου και Ευδόκιμου, πού βάδιζαν προς το μαρτύριο. Αυτοί όμως, δείλιασαν μπροστά στα βασανιστήρια, απαρνήθηκαν τον Χριστό και κατάγγειλαν σαν αίτιο της πορείας τους προς το μαρτύριο τον Γεννάδιο. Τότε οι Τούρκοι συνέλαβαν το Γεννάδιο, τον φυλάκισαν και ποικιλότροπος τον βασάνισαν. Αυτός όμως έμεινε σταθερός στην πίστη του και αποκεφαλίστηκε στις 6 Απριλίου 1818. Τμήμα των λειψάνων του οσιομάρτυρα, βρίσκεται στην Ιερά Μονή Διονυσίου, όπου ο Άγιος ασκήθηκε στις αρετές και την πίστη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ πατριάρχης Κων/πολης
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 12Ο ΜΑΡΤΥΡΕΣ πού μαρτύρησαν στην Περσία
Η ΟΣΙΑ ΠΛΑΤΩΝΙΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι έν Ασκάλωνι
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Σιναΐτης
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ πού άσκήτευσε στον Άθω
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΜΑΝΟΥΗΛ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ και ΜΙΧΑΗΛ από τη Σαμοθράκη
Ο ΝΕΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ πατριάρχης Κων/πολης
Θεία Κώμη. Έτσι λεγόταν το χωριό από το οποίο καταγόταν ο Ευτύχιος. Από πολύ νωρίς, ο θείος του Ησύχιος, πρεσβύτερος, βοήθησε τον Ευτύχιο να διακριθεί στα Ιερά γράμματα. Στη συνέχεια έγινε μοναχός, διάκονος, Ιερέας και αρχιμανδρίτης στη Μονή της Αμάσειας. Σε μια τοπική Σύνοδο στην Κων/πολη, ο Ευτύχιος πήρε μέρος σαν αντιπρόσωπος του μητροπολίτη Άμασείας. Κατά τήν εκεί διαμονή του, έκανε μεγάλη εντύπωση στον Πατριάρχη Μηνά, απέκτησε επίσης και την εύνοια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α'. Έτσι, όταν το 552 πέθανε ο Μήνας, ο Ιουστινιανός συνέστησε να έκλεγε! διάδοχος του ο Ευτύχιος. Από τη θέση του Πατριάρχη, ο Ευτύχιος αναδείχθηκε εργάτης αρετής και καλός ποιμένας των προβάτων του Χριστού. Επίσης, ένθερμος πρόμαχος των ορθοδόξων αληθειών, ανήκε στους έντιμους και πιστούς Ιεράρχες, πού υπερασπίζουν τίς πεποιθήσεις τους με οποιοδήποτε κίνδυνο και απέναντι σε οποιαδήποτε πρόσωπα. Μ' αυτόν τον χαρακτήρα στάθηκε απέναντι στον Ιουστινιανό, όταν αυτός παρασύρθηκε από την αίρεση των άφθαρτοδοκητών. Βέβαια, καθαιρέθηκε και εξορίστηκε για δώδεκα περίπου χρόνια. Όμως, όταν έλαμψε ή αλήθεια, επανήλθε πανηγυρικά στο θρόνο του, διδάσκοντας σε μας να είμαστε "τη πίστει τεθεμελιωμένοι και εδραίοι"1. Δηλαδή, θεμελιωμένοι καλά και αμετακίνητοι στην πίστη.
1. Προς Κολασσαείς, α' 23.
Απολυτίκιον. 'Ηχος γ'. Την ωραιότητα.
Βίον ούράνιον, Πάτερ κτησάμενος, σκεύος έπάξιον, ώφθης της χάριτος, λόγω και πράξει βέβαιων, την θείαν σοι χορηγίαν όθεν ίεράτευσας, ίσαγγέλως τω Κτίσαντι, ένδοξε Ευτύχιε, Εκκλησίας ώράϊσμα, ην φύλαττε ταις σαις προστασίαις, πάσης ανάγκης άνωτέραν.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 12Ο ΜΑΡΤΥΡΕΣ πού μαρτύρησαν στην Περσία
ΟΙ Μάρτυρες αυτοί μαρτύρησαν μαζί με τον επίσκοπο Σαδώθ (ή Σαδώκ ή Σαδώχ, 19 Όκτωβρίου) στην Περσία από τον βασιλιά Σαβώριο.
Η ΟΣΙΑ ΠΛΑΤΩΝΙΣ
Απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι έν Ασκάλωνι
Μαρτύρησαν αφού τους έχωσαν στη γη μέχρι τη μέση.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Σιναΐτης
Γεννήθηκε το 1255 στο χωριό Κούκουλο, πού ήταν κοντά στίς Κλαζομενές (αρχαία πόλη της Μ. Ασίας, πού βρισκόταν 40 χιλιομ. ΝΔ της Σμύρνης). Περιπετειώδης ή ζωή του. Ι ΟΙ γονείς του ήταν πλούσιοι και ευσεβείς και τον άνέθρεψαν χριστιανικώτατα. Όταν κάποτε οικογενειακώς πήγαιναν στη Λαοδικεία, αιχμαλωτίστηκαν από ληστές. Οι Λαοδικείς όμως, τους εξαγόρασαν με πολλά χρήματα. Το επεισόδιο αυτό, έκανε τον Γρηγόριο να ασχοληθεί ακόμα περισσότερο με την ήσυχη και αφιερωμένη ζωή στον Θεό. Γι' αυτό πήγε στην Κύπρο, κοντά σ' ένα φημισμένο μοναχό και κατόπιν με την ευχή αυτού του γέροντα ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια. Μετά από πολλές περιπέτειες έφτασε στο όρος Σινά. ΟΙ προϊστάμενοι της Μονής τον δέχτηκαν με χαρά και μετά από κανονική δοκιμασία έκάρη μοναχός. Στη Μονή μέσα ήταν υπόδειγμα υψηλής πνευματικής και ασκητικής ζωής. Όμως ο πειρασμός του φθόνου κατέλαβε ορισμένους μοναχούς, με αποτέλεσμα ο Γρηγόριος στενοχωρημένος να αποχωρήσει από τη Μονή. Μαζί με έναν μοναχό Γεράσιμο έφυγε για τα Ιεροσόλυμα και από 'κει στην Κρήτη, όπου κοντά σ' έναν φημισμένο για την αρετή του μοναχό, τον Αρσένιο, πήρε σπουδαία πνευματικά διδάγματα τέλειας χριστιανικής ζωής. Έπειτα ο Γρήγόριος πήγε στο Άγιο Όρος, στη σκήτη του Μαγουλά, απέναντι της Μονής Φιλόθεου. Εκεί συγκέντρωσε αρκετούς μαθητές, πού πολλοί άπ' αυτούς αργότερα διακρίθηκαν στην πνευματική ζωή. Στη συνέχεια πήγε στο Πρωτάτο των Καρυών και από 'κει, λόγω επιδρομών των 'Αγαρηνών πειρατών, ταξίδεψε στις πόλεις Θεσσαλονίκη, Χίο, Μυτιλήνη και Κων/πολή, για να επανέλθει μετά από ορισμένο χρόνο στο "Αγιον "Ορος. Άλλα κατόπιν με ορισμένους μαθητές του, έφυγε και πάλι για να καταλήξει στην Άδριανούπολη, στο Κατακεκρυωμένο όρος. Εκεί έκτισε οχυρωμένο Μοναστήρι, όπου μαζί με τους μαθητές του, πρόσφερε πολλά πνευματικά εφόδια στον πληθυσμό των γύρω περιοχών ("Ελληνες, Σέρβους και Βουλγάρους). Μετά την περιπετειώδη αυτή ζωή, ο Γρηγόριος, παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ πού άσκήτευσε στον Άθω
Ό όσιος Γρηγόριος, έζησε στίς αρχές τοϋ14ου αιώνα, και ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Ευσεβέστατος, διακρίθηκε συγχρόνως και για τη θεολογική και φιλοσοφική παιδεία του. Έκανε διδάσκαλος του Γρηγορίου του Παλαμά, αλλά και σε πολλούς άλλους μετέδωσε τα νάματα της νηπτικής φιλοσοφίας. Πήγε οτό "Αγιο "Ορος και διάλεξε σκήτη κοντά στη Μονή της Λαύρας. Ή σκήτη αυτή, δεν άργησε να αναδειχθεί κοινό εντευκτήριο των ευσεβέστερων ψυχών. ο Γρηγόριος πρόθυμα έλυνε απορίες, μετέδιδε γνώσεις, φώτιζε διάνοιες και στήριζε τους κλονιζόμενους, δίνοντας σ' αυτούς πολύτιμες οδηγίες, για να μένουν σταθεροί στην πίστη και ν' αγιάζουν τις καρδιές τους. ο θάνατος τον βρήκε ν' ασχολείται μ' αυτά τα θεάρεστα έργα.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΜΑΝΟΥΗΛ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ και ΜΙΧΑΗΛ από τη Σαμοθράκη
0Ι νεομάρτυρες αυτοί ήταν από τη Σαμοθράκη, εκτός του Μιχαήλ, πού ήταν Κύπριος στην καταγωγή. Όλοι λοιπόν, κατά τη διάρκεια της εθνεγερσίας του 1821, εξορίστηκαν από τους Τούρκους. Άπ' αυτούς ο Μιχαήλ, πού ήταν ο πιο γέρων, φοβήθηκε και απαρνήθηκε τη χριστιανική θρησκεία, οι δε υπόλοιποι πουλήθηκαν σαν δούλοι και σαν νεαροί πού ήταν εξισλαμίστηκαν με δόλιο τρόπο από τους Τούρκους. Άπ' αυτούς ο Μανουήλ, πουλήθηκε στην Αίγυπτο, έμαθε την αραβική γλώσσα και επιδόθηκε στη μελέτη του Κορανίου. Μετά τη νικηφόρα έκβαση της Ελληνικής Επανάστασης και κατά τη στιγμή πού ή Σαμοθράκη ήταν υπό τούρκικο ζυγό, οι πέντε αυτοί νεομάρτυρες, επανήλθαν στη Σαμοθράκη και αποκήρυξαν τον μουσουλμανισμό, πού με τη βία σε νεαρή ηλικία είχαν ασπασθεί. Συνελήφθησαν από τους Τούρκους και βασανίστηκαν φρικτά. 'Αλλ' όλοι έμειναν ακλόνητοι στη χριστιανική πίστη και έτσι δέχτηκαν το στεφάνι του μαρτυρίου: ο μεν Μιχαήλ με μαχαίρι κόπηκε σε τεμάχια, οι δε Γεώργιος και Θεόδωρος άπαγχονίστηκαν και ο Μανουήλ με τον Γεώργιο τον νεότερο, "όγκίνοις" (αιχμηρά μολυβένια όργανα) παραδοθέντες, μαρτυρικά έξέπνευσαν. Όλων τα μαρτύρια έγιναν στη Μάκρη της Αλεξανδρούπολης, 6 Απριλίου 1835, Δευτέρα του Θωμά.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης
Σαμοθράκης λαμπτήρες και της Μάκρης αγλάισμα, Νεομάρτυρες θείοι αληθώς άνεδείχθητε, άθλήσαντες στερρώς υπέρ Χριστού, και λύσαντες την πλάνην του εχθρού, Μανουήλ συν Θεοδώρω και Μιχαήλ, και οι διττοί Γεώργιοι, δόξα τω ένισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι. δόξα τω χορηγούντι δι'ύμών, ημιν χάριν και έλεος.
Ο ΝΕΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ
Ό οσιομάρτυρας αυτός, ζούσε στην Ιερά Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Με προτροπή λοιπόν του ηγουμένου της Μονής αυτής, πήγε στην Κωνσταντινούπολη σαν συνοδός των Βονιφατίου και Ευδόκιμου, πού βάδιζαν προς το μαρτύριο. Αυτοί όμως, δείλιασαν μπροστά στα βασανιστήρια, απαρνήθηκαν τον Χριστό και κατάγγειλαν σαν αίτιο της πορείας τους προς το μαρτύριο τον Γεννάδιο. Τότε οι Τούρκοι συνέλαβαν το Γεννάδιο, τον φυλάκισαν και ποικιλότροπος τον βασάνισαν. Αυτός όμως έμεινε σταθερός στην πίστη του και αποκεφαλίστηκε στις 6 Απριλίου 1818. Τμήμα των λειψάνων του οσιομάρτυρα, βρίσκεται στην Ιερά Μονή Διονυσίου, όπου ο Άγιος ασκήθηκε στις αρετές και την πίστη.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 7ην του μηνός Απριλίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ επίσκοπος Μυτιλήνης
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΟΥΦΙΝΟΣ ο Διάκονος
Η ΑΓΙΑ ΑΚΥΛΙΝΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 200 ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι εν Σινώπη
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Νέος ο εν Καλύμνω
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΜΟΣ ο Βυζάντιος,
Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο θαυματουργός (Ρώσος, + 1510)
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΣ
Καταγόταν από την Πέργη της Παμφυλίας και έζησε στα χρόνια των διωγμών επί Διοκλητιανού. Έχασε τον πατέρα του πολύ νωρίς, αλλά ή μητέρα του Θεόκλεια τον γαλούχησε με τα Ιερά γράμματα του Ευαγγελίου. Έτσι, όταν άρχισε ο διωγμός, ο νεαρός Καλλιόπιος όχι μόνο δε φοβήθηκε, αλλά και θαρραλέα σήκωσε το ανάστημα του απέναντι Ρ στους διώκτες. Κάποτε, ο έπαρχος Μάξιμος ήλθε στην περιοχή του και βασάνιζε και σκότωνε πολλούς χριστιανούς. ο Καλλιόπιος, με τη χαρακτηριστική τόλμη πού τον διέκρινε, παρουσιάστηκε μόνος του μπροστά στον έπαρχο και του είπε ότι θα δώσει λόγο στο Θεό για τίς κακουργίες πού διαπράττει εναντίον αθώων ανθρώπων. Αμέσως ο έπαρχος διέταξε να τον βασανίσουν, και κατόπιν τον έκλεισαν στη φυλακή. Μετά από ορισμένο χρόνο, ο έπαρχος τον έβγαλε από τη φυλακή και τον ρώτησε αν συνεχίζει να πιστεύει στο Χριστό. ο Καλλιόπιος, πάντα με θάρρος, απαντά ότι εμμένει στις πεποιθήσεις του. Τότε, πάρθηκε ή απόφαση να πεθάνει με σταυρικό θάνατο. Αυτό προκάλεσε μεγάλη χαρά στον Καλλιόπιο, διότι θα πέθαινε όπως και ο Κύριος. Και αντί να τον πτοήσει αυτή ή θανατική καταδίκη, τον έκανε "περισσοτέρως τολμάν άφόβως τον λόγον λαλεΐν"1. Έκανε, δηλαδή, τον Καλλιόπιο, με περισσότερη τόλμη να ομολογεί άφοβα το λόγο του Ευαγγελίου. Τον σταύρωσαν κατά θεία σύμπτωση Μεγάλη Παρασκευή, και άξια πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Ή δε μητέρα του Θεόκλεια - κατά την παράδοση - αφού αγκάλιασε το σώμα του γιου της, επί τόπου ξεψύχησε και αυτή.
1. Προς Φιλιππησίους, α' 14.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Έκβλαστήσας ως ρόδον Μάρτυς άμάραντον, άθλητικώς κατευφραίνεις την Έκκλησίαν Χριστού, τη εύπνοία των λαμπρών κατορθωμάτων σου' ού γαρ παθών ζωοποιών, ανεδείχθης κοινωνός, νομίμως άνδραγαθήσας, ώ Καλλιόπιε μάκαρ, υπέρ της δόξης του Σωτήρος ημών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ επίσκοπος Μυτιλήνης
Έζησε στα χρόνια των Είκονομάχων και ανατράφηκε με μεγάλη ευσέβεια, και από νεαρή ηλικία διακρίθηκε για τη μεγάλη του ταπεινοφροσύνη και ελεημοσύνη. Τα καλά του λοιπόν έργα, τον ανέδειξαν πνευματικό λύχνο. Και ή Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, πού ακολουθεί τα λόγια του Ιδρυτή της, έβαλε τον πνευματικό αυτό λύχνο επάνω στη λυχνία, πού στην περίσταση αυτή υπήρξε ή επισκοπή της Μυτιλήνης. Την εκλογή του δικαιωσε, κατά τον πιο λαμπρό τρόπο. Όλες οι κινήσεις, φιλανθρωπική, φωτιστική και διδακτική, τον είχαν επί κεφαλής. ο ίδιος κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες, για να στηρίξει το φρόνημα της "Ορθοδοξίας και να κερδίσει τους αποπλανηθέντες της επισκοπής του από την εικονομαχία. Οι αγώνες του στέφθηκαν από επιτυχία και όταν πέθανε, το ποίμνιο του τον τίμησε μέσα σε βαθύ πένθος. (Ή μνήμη του επαναλαμβάνεται και την 1η Φεβρουαρίου, μαζί μ' αυτή των τριών αδελφών του).
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, καρποφορήσας, ως θεόφυτος λειμών την χάριν, Ίεράρχα των αρρήτων Γεώργιε, τάς των ψυχών έγεώργησας αύλακας, ως έπιπνοίας άθλου γεώργιον. Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΟΥΦΙΝΟΣ ο Διάκονος
Μαρτύρησε αφού τον έσφαξαν με μαχαίρι. Όμως στον Λαυριωτικό Κώδικα 170, για τους Άγιους Ρουφίνο, Άκυλίνα και 200 μαρτύρων, υπάρχει το έξης υπόμνημα: "Ούτοι οι άγιοι ύπήρχον επί της βασιλείας του παρανόμου Δεκίου (249-251) και πάντες συναθροισθέντες ομοθυμαδόν συνέθεντο άλλήλοις έμμένειν τη εις Χριστόν πίστει· εν έκείνω δε τω καιρώ άπέστειλεν ο βασιλεύς στρατιώτας του συλλαβέσθαι τον άγιον Χριστοφόρον και άπαγαγεϊν έμπροσθεν αυτού δια την εις Χριστόν τον Θεόν ημών όμολογίαν, και, ίδόντες τα θαυμάσια, ά έποίει ο άγιος, και φοβερά τεράστια τη έπικλήσει του Χριστού, άνεβόησαν άπαντες· "μέγας ο Θεός των Χριστιανών και αύτώ μόνω λατρεύομεν". ο μεν βασιλεύς τον άγιον Χριστοφόρον δούλοις αυτού υπέρ εκείνης της εν ειρκτή ζοφώδει κατακλείσας, τούτους επί βήματος έκέλευσεν άγεσθαί' και έρωτήσας αυτούς "τίς υμάς κατηνάγκασεν, ανόσιοι, ταύτα φθέγγεσθαι έμπροσθεν εμού και κηρύττειν έσταυρωμένον Θεόν"· οι δε άπεκρίναντο, μάλιστα ο άγιος Ρουφίνος λέγων "υπέρ τούτων απάντων εγώ απολογούμαι σοι, ότι δια την άποκειμένην βασιλείαν ην ήτοιμάσατο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τοις εκλεκτοίς δούλοις αυτού υπέρ εκείνης της άνεκλαλήτου χαράς ημείς τω Χριστώ πιστεύομεν και ομολογούμεν". Ταύτα ο βασιλεύς άκουσας τω θυμώ ύπερζέσας έκέλευσε ξίφει τάς σάρκας αυτών έμπροσθεν αυτού ως εν μακέλλω μεληδόν κατακόψαι' και ούτως έτελειώθη αυτών ή μαρτυρία και των έπηγγελμένων αιωνίων αγαθών άπήλαυσαν, ά ήτοίμασε δι' αυτούς".
Η ΑΓΙΑ ΑΚΥΛΙΝΑ
Μαρτύρησε αφού την έδεσαν όπισθάγκωνα και έκαψαν την κοιλιακή της χώρα.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 200 ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι εν Σινώπη
Όλοι μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Νέος ο εν Καλύμνω (+ 1948)
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΜΟΣ ο Βυζάντιος,
Λόγιος, μαθητής Μακαρίου Καλόγερο (18ος αϊ.)
Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο θαυματουργός (Ρώσος, + 1510)
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ επίσκοπος Μυτιλήνης
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΟΥΦΙΝΟΣ ο Διάκονος
Η ΑΓΙΑ ΑΚΥΛΙΝΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 200 ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι εν Σινώπη
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Νέος ο εν Καλύμνω
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΜΟΣ ο Βυζάντιος,
Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο θαυματουργός (Ρώσος, + 1510)
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΣ
Καταγόταν από την Πέργη της Παμφυλίας και έζησε στα χρόνια των διωγμών επί Διοκλητιανού. Έχασε τον πατέρα του πολύ νωρίς, αλλά ή μητέρα του Θεόκλεια τον γαλούχησε με τα Ιερά γράμματα του Ευαγγελίου. Έτσι, όταν άρχισε ο διωγμός, ο νεαρός Καλλιόπιος όχι μόνο δε φοβήθηκε, αλλά και θαρραλέα σήκωσε το ανάστημα του απέναντι Ρ στους διώκτες. Κάποτε, ο έπαρχος Μάξιμος ήλθε στην περιοχή του και βασάνιζε και σκότωνε πολλούς χριστιανούς. ο Καλλιόπιος, με τη χαρακτηριστική τόλμη πού τον διέκρινε, παρουσιάστηκε μόνος του μπροστά στον έπαρχο και του είπε ότι θα δώσει λόγο στο Θεό για τίς κακουργίες πού διαπράττει εναντίον αθώων ανθρώπων. Αμέσως ο έπαρχος διέταξε να τον βασανίσουν, και κατόπιν τον έκλεισαν στη φυλακή. Μετά από ορισμένο χρόνο, ο έπαρχος τον έβγαλε από τη φυλακή και τον ρώτησε αν συνεχίζει να πιστεύει στο Χριστό. ο Καλλιόπιος, πάντα με θάρρος, απαντά ότι εμμένει στις πεποιθήσεις του. Τότε, πάρθηκε ή απόφαση να πεθάνει με σταυρικό θάνατο. Αυτό προκάλεσε μεγάλη χαρά στον Καλλιόπιο, διότι θα πέθαινε όπως και ο Κύριος. Και αντί να τον πτοήσει αυτή ή θανατική καταδίκη, τον έκανε "περισσοτέρως τολμάν άφόβως τον λόγον λαλεΐν"1. Έκανε, δηλαδή, τον Καλλιόπιο, με περισσότερη τόλμη να ομολογεί άφοβα το λόγο του Ευαγγελίου. Τον σταύρωσαν κατά θεία σύμπτωση Μεγάλη Παρασκευή, και άξια πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Ή δε μητέρα του Θεόκλεια - κατά την παράδοση - αφού αγκάλιασε το σώμα του γιου της, επί τόπου ξεψύχησε και αυτή.
1. Προς Φιλιππησίους, α' 14.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Έκβλαστήσας ως ρόδον Μάρτυς άμάραντον, άθλητικώς κατευφραίνεις την Έκκλησίαν Χριστού, τη εύπνοία των λαμπρών κατορθωμάτων σου' ού γαρ παθών ζωοποιών, ανεδείχθης κοινωνός, νομίμως άνδραγαθήσας, ώ Καλλιόπιε μάκαρ, υπέρ της δόξης του Σωτήρος ημών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ επίσκοπος Μυτιλήνης
Έζησε στα χρόνια των Είκονομάχων και ανατράφηκε με μεγάλη ευσέβεια, και από νεαρή ηλικία διακρίθηκε για τη μεγάλη του ταπεινοφροσύνη και ελεημοσύνη. Τα καλά του λοιπόν έργα, τον ανέδειξαν πνευματικό λύχνο. Και ή Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, πού ακολουθεί τα λόγια του Ιδρυτή της, έβαλε τον πνευματικό αυτό λύχνο επάνω στη λυχνία, πού στην περίσταση αυτή υπήρξε ή επισκοπή της Μυτιλήνης. Την εκλογή του δικαιωσε, κατά τον πιο λαμπρό τρόπο. Όλες οι κινήσεις, φιλανθρωπική, φωτιστική και διδακτική, τον είχαν επί κεφαλής. ο ίδιος κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες, για να στηρίξει το φρόνημα της "Ορθοδοξίας και να κερδίσει τους αποπλανηθέντες της επισκοπής του από την εικονομαχία. Οι αγώνες του στέφθηκαν από επιτυχία και όταν πέθανε, το ποίμνιο του τον τίμησε μέσα σε βαθύ πένθος. (Ή μνήμη του επαναλαμβάνεται και την 1η Φεβρουαρίου, μαζί μ' αυτή των τριών αδελφών του).
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, καρποφορήσας, ως θεόφυτος λειμών την χάριν, Ίεράρχα των αρρήτων Γεώργιε, τάς των ψυχών έγεώργησας αύλακας, ως έπιπνοίας άθλου γεώργιον. Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΟΥΦΙΝΟΣ ο Διάκονος
Μαρτύρησε αφού τον έσφαξαν με μαχαίρι. Όμως στον Λαυριωτικό Κώδικα 170, για τους Άγιους Ρουφίνο, Άκυλίνα και 200 μαρτύρων, υπάρχει το έξης υπόμνημα: "Ούτοι οι άγιοι ύπήρχον επί της βασιλείας του παρανόμου Δεκίου (249-251) και πάντες συναθροισθέντες ομοθυμαδόν συνέθεντο άλλήλοις έμμένειν τη εις Χριστόν πίστει· εν έκείνω δε τω καιρώ άπέστειλεν ο βασιλεύς στρατιώτας του συλλαβέσθαι τον άγιον Χριστοφόρον και άπαγαγεϊν έμπροσθεν αυτού δια την εις Χριστόν τον Θεόν ημών όμολογίαν, και, ίδόντες τα θαυμάσια, ά έποίει ο άγιος, και φοβερά τεράστια τη έπικλήσει του Χριστού, άνεβόησαν άπαντες· "μέγας ο Θεός των Χριστιανών και αύτώ μόνω λατρεύομεν". ο μεν βασιλεύς τον άγιον Χριστοφόρον δούλοις αυτού υπέρ εκείνης της εν ειρκτή ζοφώδει κατακλείσας, τούτους επί βήματος έκέλευσεν άγεσθαί' και έρωτήσας αυτούς "τίς υμάς κατηνάγκασεν, ανόσιοι, ταύτα φθέγγεσθαι έμπροσθεν εμού και κηρύττειν έσταυρωμένον Θεόν"· οι δε άπεκρίναντο, μάλιστα ο άγιος Ρουφίνος λέγων "υπέρ τούτων απάντων εγώ απολογούμαι σοι, ότι δια την άποκειμένην βασιλείαν ην ήτοιμάσατο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τοις εκλεκτοίς δούλοις αυτού υπέρ εκείνης της άνεκλαλήτου χαράς ημείς τω Χριστώ πιστεύομεν και ομολογούμεν". Ταύτα ο βασιλεύς άκουσας τω θυμώ ύπερζέσας έκέλευσε ξίφει τάς σάρκας αυτών έμπροσθεν αυτού ως εν μακέλλω μεληδόν κατακόψαι' και ούτως έτελειώθη αυτών ή μαρτυρία και των έπηγγελμένων αιωνίων αγαθών άπήλαυσαν, ά ήτοίμασε δι' αυτούς".
Η ΑΓΙΑ ΑΚΥΛΙΝΑ
Μαρτύρησε αφού την έδεσαν όπισθάγκωνα και έκαψαν την κοιλιακή της χώρα.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 200 ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι εν Σινώπη
Όλοι μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Νέος ο εν Καλύμνω (+ 1948)
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΑΣΜΟΣ ο Βυζάντιος,
Λόγιος, μαθητής Μακαρίου Καλόγερο (18ος αϊ.)
Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ο θαυματουργός (Ρώσος, + 1510)
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 8ην του μηνός Απριλίου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΓΑΒΟΣ, ΡΟΥΦΟΣ, ΦΛΕΓΩΝ, ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ, ΕΡΜΗΣ (κατ' άλλους Έρμάς) και ΗΡΩΔΙΩΝ από τους 70 Αποστόλους
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΕΛΕΣΤΙΝΟΣ Πάπας Ρώμης
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ναύκληρος
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς.
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ ο Ρώσος ο θαυματουργός
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΓΑΒΟΣ, ΡΟΥΦΟΣ, ΦΛΕΓΩΝ, ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ, ΕΡΜΗΣ (κατ' άλλους Έρμάς) και ΗΡΩΔΙΩΝ από τους 70 Αποστόλους
Από αυτούς τους ιερούς Αποστόλους, ο μεν Άγαβος ήταν εκείνος πού αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, ο όποιος αφού πήρε τη ζώνη του Απ. Παύλου, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και προφήτευσε γι' αυτόν αυτά: "Τάδε λέγει το Πνεύμα το Άγιον. Τον άνδρα, ου εστίν ή ζώνη αυτή, ούτω δήσουσιν εις Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι και παραδώσουσιν εις χείρας εθνών"1. Πράγματι, έτσι και έγινε. Διότι όχι μόνο έδεσαν τον Παύλο οι Ιουδαίοι, αλλά και προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. ο Άγαβος, αφού κήρυξε το Ευαγγέλιο στο μέρος όπου ζούσε, αποδήμησε ειρηνικά στον Κύριο. Τον δε Ρούφο αναφέρει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή: "Άσπάσασθε Ρούφον τον έκλεκτόν εν Κυρίω και την μητέρα αυτού και έμοϋ"2. Αυτός αργότερα έγινε επίσκοπος Θηβών στην Ελλάδα. ΟΙ δε Φλέγων και Ασύγκριτος, αφού κήρυξαν το Ευαγγέλιο σε διάφορα μέρη του κόσμου, έφεραν πολλούς απίστους στην αληθινή πίστη. Τελικά βασανίστηκαν με διάφορους τρόπους από Ιουδαίους και Έλληνες, με αποτέλεσμα να πεθάνουν και οι δύο την ίδια μέρα. Έτσι, πήραν από τον Κύριο τα ουράνια αγαθά, πού προορίζονται για τους αληθινούς εργάτες του Ευαγγελίου. (Για δε τον Ερμή βλέπε 8 Μαρτίου και για τον Ήρωδίωνα την 28η Μαρτίου).
Πράξεις των Αποστόλων, κα'11.
Προς Ρωμαίους, ιστ' 13.
Άπολυτίκιον. Ήχος α'. Χορός Αγγελικός.
Έξάριθμος χορός, των σοφών Αποστόλων, ύμνείσθω ιερώς, μελωδίαις ασμάτων, Έρμάς και Ασύγκριτος, Ήρωδίων και Άγαβος, συν τω Φλέγωντι, και τω θεόφρονι Ρούφω· την Τριάδα γαρ, διηνεκώς δυσωπούσιν, υπέρ των ψυχών ημών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΕΛΕΣΤΙΝΟΣ Πάπας Ρώμης
Ό Κελεστίνος γεννήθηκε στη Ρώμη και τον πατέρα του έλεγαν Πρίσκο. Νωρίς, σα διάκονος, είχε διακριθεί για την παιδεία του, την ευσέβεια και το θερμό ζήλο. Γι' αυτό μετά το θάνατο του Πάπα Βονιφατίου το 422, τον διαδέχτηκε στον Ποντιφικό θρόνο. Αμέσως τότε παρενέβει στην Αφρική, στη Γαλατία και στη Καλαβρία, για να επιβάλει τους Ιερούς κανόνες στην εκλογή των επισκόπων. Υπήρξε ένεργητικότατος στην καταστολή διαφόρων αιρέσεων. Εργάστηκε για την εξαφάνιση του πελαγιανισμού από τη Μεγάλη Βρεττανία, και συγχρόνως με κατάλληλη Ιεραποστολή, πέτυχε να προσέλθει στο χριστιανισμό ή Ιρλανδία. Στην 3η Οϊκ. Σύνοδο, ο Πάπας Κελεστίνος με αντιπροσωπεία του, καταδίκασε την πλάνη του Νεστορίου. Γενικά επιμελήθηκε τα πράγματα του κλήρου και αυτά της θείας λατρείας, εύπρεπίζοντας τους ναούς με εικόνες και διάφορα Ιερά σκεύη. Πέθανε, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Θεοδόσιος ο Β' το 432 μ.Χ. την 26η ή 27η Ιουλίου, κατά την πιο πιθανή γνώμη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΣ
Ό άγιος αυτός υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Αδριανού (117-138 μ.Χ.) και ήταν ευγενής και πλούσιος στην πόλη της Ρώμης. Επειδή όμως ενθάρρυνε και υποστήριζε τους χριστιανούς πού βάδιζαν για το μαρτύριο, συνελήφθη και οδηγήθηκε στο βασιλιά. Αυτός τον ρώτησε αν πιστεύει στον Χριστό και ο Παυσίλυπος απάντησε ότι όχι μόνο πιστεύει αλλά είναι έτοιμος και το αίμα του να χύσει γι' αυτόν. Τότε τον χτύπησαν τόσο πολύ στην κοιλιά, πού φάνηκαν τα έντερα του. Έπειτα τον παραχώρησαν στον έπαρχο Πράκτο, πού και αυτός τον βασάνισε φρικτά. Άλλ' επειδή ο Άγιος επέμενε στην πίστη του, καταδικάστηκε σε αποκεφαλισμό. Τελικά όμως, αφού έσπασε την αλυσίδα πού του είχαν βάλει, δραπέτευσε και ζώντας με αρετή παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ναύκληρος
Ό Κώος αυτός ναύκληρος εξισλαμίστηκε με τη βία από τους Τούρκους στην Κω. Αυτός όμως, πέταξε τα Τούρκικα ρούχα και ζούσε χριστιανικά. Οι Τούρκοι τον αντελήφθησαν, τον συνέλαβαν και τον μαστίγωσαν ανελέητα, και κατόπιν τον φυλάκισαν. Μέσα στη φυλακή, οι Τούρκοι προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν στον μουσουλμανισμό, άλλ' ο νεομάρτυρας απαντούσε: "Εγώ στον Κύριο μου Ιησού Χριστό πιστεύω και αυτόν ομολογώ για Θεό αληθινό, με όλη μου την ψυχή και την καρδιά. Τη δε δική σας θρησκεία αποστρέφομαι και είμαι έτοιμος να υπομείνω όσα βασανιστήρια και αν μου κάνετε για την αγάπη του Χριστού μου". Βλέποντας το αμετάθετο της γνώμης του οι βασανιστές του, τον οδήγησαν με βασανισμούς στον κριτή, πού διέταξε τον ανηλεή δαρμό του και τον καταδίκασε να καεί ζωντανός. Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, στις 8 Απριλίου 1669, μαρτύρησε ο Άγιος αυτός νεομάρτυρας της Κω. Ακολουθία του Αγίου συνέταξε ο Γεράσιμος Μοναχός Μικραγιαννανίτης. Επίσης, το Ιστορικό έκκλησίδιο του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, μετονομάστηκε έπονόματι του Νεομάρτυρα αυτού, καθώς και ή οδός πού οδηγεί στο Ναΰδριο αυτό φέρει το όνομα του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς.
Ό Νεομάρτυρας αυτός, ήταν άνθρωπος πολύ φρόνιμος και ζηλωτής. Κάποια μέρα όμως, είχε έντονη συζήτηση για την πίστη με τους Τούρκους. Αυτοί από φθόνο, τον κατηγόρησαν στον κριτή, ότι δήθεν έβρισε την μουσουλμανική θρησκεία. ο κριτής πρότεινε στον Ιωάννη να αρνηθεί τον Χριστό και να γίνει μουσουλμάνος για ν' αποφύγει τον θάνατο. ο Ιωάννης αποκρίθηκε θαρραλέα, ότι δεν αρνείται τον Χριστό και αν μύριους θανάτους υποστεί. Τότε ο κριτής διέταξε και τον έριξαν μέσα σε τσιγγέλια (γάντσους), όπου ο Νεομάρτυρας βρήκε φρικτό αλλά ένδοξο τέλος στις 8 Απριλίου 1564. (Το Μ. Ευχολόγιο στη σελίδα 442 αναφέρει τη μνήμη του μάρτυρος την 8η και 18η Απριλίου, στη δε σελ. 470 την 1η Απριλίου (1564). Οι δε Σ. Ευστρατιάδης και "Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης, αναφέρουν την μνήμη του κατά την 18η Απριλίου. Επομένως υπάρχει πρόβλημα όσον αφορά την ήμερα του μαρτυρίου του).
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ ο Ρώσος ο θαυματουργός
Επίσκοπος Νοβογοροδίας εν τω Σπηλαίω.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΓΑΒΟΣ, ΡΟΥΦΟΣ, ΦΛΕΓΩΝ, ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ, ΕΡΜΗΣ (κατ' άλλους Έρμάς) και ΗΡΩΔΙΩΝ από τους 70 Αποστόλους
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΕΛΕΣΤΙΝΟΣ Πάπας Ρώμης
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ναύκληρος
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς.
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ ο Ρώσος ο θαυματουργός
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΓΑΒΟΣ, ΡΟΥΦΟΣ, ΦΛΕΓΩΝ, ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ, ΕΡΜΗΣ (κατ' άλλους Έρμάς) και ΗΡΩΔΙΩΝ από τους 70 Αποστόλους
Από αυτούς τους ιερούς Αποστόλους, ο μεν Άγαβος ήταν εκείνος πού αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, ο όποιος αφού πήρε τη ζώνη του Απ. Παύλου, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και προφήτευσε γι' αυτόν αυτά: "Τάδε λέγει το Πνεύμα το Άγιον. Τον άνδρα, ου εστίν ή ζώνη αυτή, ούτω δήσουσιν εις Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι και παραδώσουσιν εις χείρας εθνών"1. Πράγματι, έτσι και έγινε. Διότι όχι μόνο έδεσαν τον Παύλο οι Ιουδαίοι, αλλά και προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. ο Άγαβος, αφού κήρυξε το Ευαγγέλιο στο μέρος όπου ζούσε, αποδήμησε ειρηνικά στον Κύριο. Τον δε Ρούφο αναφέρει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή: "Άσπάσασθε Ρούφον τον έκλεκτόν εν Κυρίω και την μητέρα αυτού και έμοϋ"2. Αυτός αργότερα έγινε επίσκοπος Θηβών στην Ελλάδα. ΟΙ δε Φλέγων και Ασύγκριτος, αφού κήρυξαν το Ευαγγέλιο σε διάφορα μέρη του κόσμου, έφεραν πολλούς απίστους στην αληθινή πίστη. Τελικά βασανίστηκαν με διάφορους τρόπους από Ιουδαίους και Έλληνες, με αποτέλεσμα να πεθάνουν και οι δύο την ίδια μέρα. Έτσι, πήραν από τον Κύριο τα ουράνια αγαθά, πού προορίζονται για τους αληθινούς εργάτες του Ευαγγελίου. (Για δε τον Ερμή βλέπε 8 Μαρτίου και για τον Ήρωδίωνα την 28η Μαρτίου).
Πράξεις των Αποστόλων, κα'11.
Προς Ρωμαίους, ιστ' 13.
Άπολυτίκιον. Ήχος α'. Χορός Αγγελικός.
Έξάριθμος χορός, των σοφών Αποστόλων, ύμνείσθω ιερώς, μελωδίαις ασμάτων, Έρμάς και Ασύγκριτος, Ήρωδίων και Άγαβος, συν τω Φλέγωντι, και τω θεόφρονι Ρούφω· την Τριάδα γαρ, διηνεκώς δυσωπούσιν, υπέρ των ψυχών ημών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΕΛΕΣΤΙΝΟΣ Πάπας Ρώμης
Ό Κελεστίνος γεννήθηκε στη Ρώμη και τον πατέρα του έλεγαν Πρίσκο. Νωρίς, σα διάκονος, είχε διακριθεί για την παιδεία του, την ευσέβεια και το θερμό ζήλο. Γι' αυτό μετά το θάνατο του Πάπα Βονιφατίου το 422, τον διαδέχτηκε στον Ποντιφικό θρόνο. Αμέσως τότε παρενέβει στην Αφρική, στη Γαλατία και στη Καλαβρία, για να επιβάλει τους Ιερούς κανόνες στην εκλογή των επισκόπων. Υπήρξε ένεργητικότατος στην καταστολή διαφόρων αιρέσεων. Εργάστηκε για την εξαφάνιση του πελαγιανισμού από τη Μεγάλη Βρεττανία, και συγχρόνως με κατάλληλη Ιεραποστολή, πέτυχε να προσέλθει στο χριστιανισμό ή Ιρλανδία. Στην 3η Οϊκ. Σύνοδο, ο Πάπας Κελεστίνος με αντιπροσωπεία του, καταδίκασε την πλάνη του Νεστορίου. Γενικά επιμελήθηκε τα πράγματα του κλήρου και αυτά της θείας λατρείας, εύπρεπίζοντας τους ναούς με εικόνες και διάφορα Ιερά σκεύη. Πέθανε, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Θεοδόσιος ο Β' το 432 μ.Χ. την 26η ή 27η Ιουλίου, κατά την πιο πιθανή γνώμη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΣ
Ό άγιος αυτός υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Αδριανού (117-138 μ.Χ.) και ήταν ευγενής και πλούσιος στην πόλη της Ρώμης. Επειδή όμως ενθάρρυνε και υποστήριζε τους χριστιανούς πού βάδιζαν για το μαρτύριο, συνελήφθη και οδηγήθηκε στο βασιλιά. Αυτός τον ρώτησε αν πιστεύει στον Χριστό και ο Παυσίλυπος απάντησε ότι όχι μόνο πιστεύει αλλά είναι έτοιμος και το αίμα του να χύσει γι' αυτόν. Τότε τον χτύπησαν τόσο πολύ στην κοιλιά, πού φάνηκαν τα έντερα του. Έπειτα τον παραχώρησαν στον έπαρχο Πράκτο, πού και αυτός τον βασάνισε φρικτά. Άλλ' επειδή ο Άγιος επέμενε στην πίστη του, καταδικάστηκε σε αποκεφαλισμό. Τελικά όμως, αφού έσπασε την αλυσίδα πού του είχαν βάλει, δραπέτευσε και ζώντας με αρετή παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ναύκληρος
Ό Κώος αυτός ναύκληρος εξισλαμίστηκε με τη βία από τους Τούρκους στην Κω. Αυτός όμως, πέταξε τα Τούρκικα ρούχα και ζούσε χριστιανικά. Οι Τούρκοι τον αντελήφθησαν, τον συνέλαβαν και τον μαστίγωσαν ανελέητα, και κατόπιν τον φυλάκισαν. Μέσα στη φυλακή, οι Τούρκοι προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν στον μουσουλμανισμό, άλλ' ο νεομάρτυρας απαντούσε: "Εγώ στον Κύριο μου Ιησού Χριστό πιστεύω και αυτόν ομολογώ για Θεό αληθινό, με όλη μου την ψυχή και την καρδιά. Τη δε δική σας θρησκεία αποστρέφομαι και είμαι έτοιμος να υπομείνω όσα βασανιστήρια και αν μου κάνετε για την αγάπη του Χριστού μου". Βλέποντας το αμετάθετο της γνώμης του οι βασανιστές του, τον οδήγησαν με βασανισμούς στον κριτή, πού διέταξε τον ανηλεή δαρμό του και τον καταδίκασε να καεί ζωντανός. Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, στις 8 Απριλίου 1669, μαρτύρησε ο Άγιος αυτός νεομάρτυρας της Κω. Ακολουθία του Αγίου συνέταξε ο Γεράσιμος Μοναχός Μικραγιαννανίτης. Επίσης, το Ιστορικό έκκλησίδιο του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, μετονομάστηκε έπονόματι του Νεομάρτυρα αυτού, καθώς και ή οδός πού οδηγεί στο Ναΰδριο αυτό φέρει το όνομα του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς.
Ό Νεομάρτυρας αυτός, ήταν άνθρωπος πολύ φρόνιμος και ζηλωτής. Κάποια μέρα όμως, είχε έντονη συζήτηση για την πίστη με τους Τούρκους. Αυτοί από φθόνο, τον κατηγόρησαν στον κριτή, ότι δήθεν έβρισε την μουσουλμανική θρησκεία. ο κριτής πρότεινε στον Ιωάννη να αρνηθεί τον Χριστό και να γίνει μουσουλμάνος για ν' αποφύγει τον θάνατο. ο Ιωάννης αποκρίθηκε θαρραλέα, ότι δεν αρνείται τον Χριστό και αν μύριους θανάτους υποστεί. Τότε ο κριτής διέταξε και τον έριξαν μέσα σε τσιγγέλια (γάντσους), όπου ο Νεομάρτυρας βρήκε φρικτό αλλά ένδοξο τέλος στις 8 Απριλίου 1564. (Το Μ. Ευχολόγιο στη σελίδα 442 αναφέρει τη μνήμη του μάρτυρος την 8η και 18η Απριλίου, στη δε σελ. 470 την 1η Απριλίου (1564). Οι δε Σ. Ευστρατιάδης και "Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης, αναφέρουν την μνήμη του κατά την 18η Απριλίου. Επομένως υπάρχει πρόβλημα όσον αφορά την ήμερα του μαρτυρίου του).
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ ο Ρώσος ο θαυματουργός
Επίσκοπος Νοβογοροδίας εν τω Σπηλαίω.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 9ην του μηνός Απριλίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΨΥΧΙΟΣ πού μαρτύρησε στην Καισαρεία
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΔΙΜΟΣ Όσιομάρτυρας και οι επτά Μαθητές του
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι αιχμάλωτοι, πού μαρτύρησαν στην Περσία
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΥΔΙΗΣΙΟΣ (ή Αβδιησούς ή Αδιησούς)
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΕΙΡΗΝΗ και οι συν αυτοίς.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ επίσκοπος Αμίδης
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΨΥΧΙΟΣ πού μαρτύρησε στην Καισαρεία
Έζησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη. "Αν και νιόπαντρος, αυτό δεν τον εμπόδισε να δείξει έμπρακτα τη μεγάλη αγάπη του στο Χριστό. Στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, ο Ιουλιανός είχε κτίσει ένα είδωλο της θεάς Τύχης, πού προσκυνούσαν κάθε μέρα επιδεικτικά οι ειδωλολάτρες. ο Εύψύχιος, αφού πήρε μαζί του και μερικούς ' άλλους τολμηρούς νέους, πήγε και γκρέμισε το είδωλο. Όταν συνελήφθη, είπε στον αξιωματούχο ότι ο Ιουλιανός δεν έχει κανένα δικαιωμα να ενεργεί ειδωλολατρικά πράγματα στη χριστιανική Καισαρεία. Βέβαια, ο Εύψύχιος εκ των προτέρων γνώριζε ότι ή απόφαση θα ήταν καταδικαστική. Πράγματι, οι συνεργάτες του καταδικάστηκαν σε βασανισμούς και εξορία. Ενώ ο ίδιος, σαν αρχηγός της πράξης, καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό. "Έτσι, ο Εύψύχιος κατατάχθηκε σ' εκείνη τη μερίδα των ανθρώπων, για την οποία ο Κύριος είπε: "Ό άπολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού εϋρήσει αυτήν"1. Εκείνος, δηλαδή, πού θα χάσει τη ζωή του για την πίστη του σε 'μένα, θα κερδήσει τη μακάρια και υψηλότερη ζωή.
1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, ι' 39.
Άπολυτίκιον. τΗχος γ'. Την ωραιότητα.
Εύψύχως ήνυσας, δρόμον τον ένθεον, και καταβέβληκας, έχθρόν τον δόλιον, την πανοπλίαν του Σταυρού, παμμάκαρ ένδεδυμένος' όθεν συνηρίθμησαι, των Μαρτύρων ταις τάξεσι, δόξαν αίωνίζουσαν, κεκτημένος Εύψύχιε. Άλλα μη διαλείπης πρεσβεύων, σώσαι ημάς τους σε τιμώντας.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΔΙΜΟΣ Όσιομάρτυρας και οι επτά Μαθητές του
Έζησε όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Σαπώρ ο Β'. Πέρσης στην καταγωγή και από γένος επίσημο, άφησε πλούτη και γοητευτικό κοσμικό μέλλον για να υπηρετήσει στο Χριστό. Έγινε Ιερέας και εργάστηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Συγκέντρωσε μάλιστα και μια ομάδα επτά μαθητών, πού τους προετοίμαζε εργάτες του χριστιανικού φωτισμού. Καταγγέλθηκε ότι αποσπά στο Χριστό πολλούς Πέρσες από την πάτρια θρησκεία, και φυλακίστηκε με τους μαθητές του για τέσσερις μήνες. Επειδή όμως κατά το διάστημα αυτό αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πίστη του, καταδικάστηκε μαζί με τους μαθητές του σε αποκεφαλισμό. Την εκτέλεση της θανατικής ποινής, ανέλαβε κάποιος πού μπροστά στα βασανιστήρια αρνήθηκε το Χριστό, ο Νιρσάν. Παρά τον έλεγχο πού του έκανε ο άγιος Βάδιμος, αυτός με τρεμάμενα χέρια έξετέλεσε την ποινή. Ή θεία δίκη όμως δεν τον άφησε ατιμώρητο. Κάποια μέρα, πού κάποιος ειδωλολάτρης θύμωσε εναντίον του, τον σκότωσε με μαχαίρι.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι αιχμάλωτοι, πού μαρτύρησαν στην Περσία
Όταν ο βασιλιάς των Περσών Σαπώρ ο Β' (325-379), κατά το 53ο έτος της βασιλείας του, κυρίευσε τη χώρα Βυζάτη, θανάτωσε όλους όσους έφεραν όπλα. Τις δε γυναίκες, παιδιά, γέρους, τον επίσκοπο Ηλιόδωρο και τους πρεσβυτέρους Δησάν, Μαριάβ και όλους τους κληρικούς, άφησε ζωντανούς. Όταν ο επίσκοπος Ηλιόδωρος κατάλαβε ότι θα πεθάνει, χειροτόνησε επίσκοπο τον πρεσβύτερο Δησάν. ο όποιος έπεξέτεινε το Χριστιανικό κήρυγμα και προς τους Πέρσες. Τότε ο άρχιμάγος Άδεφάρ, διέβαλε τον Δησάν στον βασιλιά, ότι δήθεν αυτός και όλοι οι χριστιανοί γύρω άπ' αυτόν βλασφημούν την Περσική θρησκεία. Τότε ο Σαπώρ έδωσε διαταγή να συλληφθούν όλοι και να προσκυνήσουν τον ήλιο και τη φωτιά. Επειδή όμως οι χριστιανοί αυτοί δεν το έπραξαν, αποκεφαλίστηκαν όλοι. Καθ' όδόν μόνο πέντε άπ' αυτούς μικροψύχησαν και δέχτηκαν τη θρησκεία των ειδώλων.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΥΔΙΗΣΙΟΣ (ή Αβδιησούς ή Αδιησούς)
Ό Άγιος αυτός, άνηκε στην παραπάνω ομάδα αποκεφαλισθέντων χριστιανών στη ν Περσία. Άλλα το κτύπημα πού δέχτηκε δεν ήταν θανατηφόρο και τη νύκτα σηκώθηκε και κατόπιν κήρυττε πάλι θαρραλέα τον Χριστό. Τότε κάποιος φανατικός ειδωλολάτρης, όρμησε και τον θανάτωσε με μαχαίρι.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΕΙΡΗΝΗ και οι συν αυτοίς.
Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν το 1463 στο χωριό Θερμή της Λέσβου, στην εκεί τιμώμενη Μονή των Γενεθλίων της Θεοτόκου, πού βρίσκεται στην τοποθεσία Καρυές. Το έτος 1959, αποκαλύφθηκαν από τα έγκατα της γης θαυματουργικά. Είπε λοιπόν σε κάποιο ευσεβή, πού του παρουσιάστηκε, ο Άγιος Ραφαήλ, ότι λέγεται Ραφαήλ. Πατρίδα του ήταν το νησί Ιθάκη και το όνομα του πατέρα του Διονύσιος, πού τον ανέθρεψε με μεγάλη χριστιανοπρέπεια και τον σπούδασε αρκετά. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος, άλλ' όταν έγινε μοναχός ονομάσθηκε Ραφαήλ. Είχε τον βαθμό του Πρεσβυτέρου και το όφφίκιο του Αρχιμανδρίτη και του Πρωτοσυγγέλου. Όταν έγινε ή άλωση της Κων/πολης (1453), αυτός μόναζε μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο στη Μακεδονία. Κατόπιν μέσω Αλεξανδρουπόλεως πήγαν το 1454 στη Λέσβο και εγκαταστάθηκαν στη Μονή της Θεοτόκου, όπου ο Ραφαήλ έγινε ηγούμενος. Το 1463 έπέδραμαν οι Τούρκοι στη Μονή και αφού τους συνέλαβαν τους θανάτωσαν με διάφορους τρόπους. Τον μεν Ραφαήλ έσφαξαν με πριόνι από το στόμα, την Τρίτη Διακαινησίμου 9 Απριλίου, τον δε Νικόλαο θανάτωσαν μετά από φρικτά βασανιστήρια. Μαζί μ' αυτούς, μαρτύρησε και ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, ή Ειρήνη, κόρη του προεστού του χωριού Θερμής Βασιλείου. Και ή Ειρήνη μαρτύρησε με φρικτό τρόπο. Αφού της έκοψαν τα χέρια, την έβαλαν μέσα σ' ένα πιθάρι και την έκαψαν ζωντανή, μπροστά στα μάτια των γονιών της. Ή μνήμη τους γιορτάζεται πανηγυρικά στη Μονή πού φέρει την ονομασία τους στη Λέσβο.
Απολυτίκιο. 'Ηχος δ'.
Τη των Μαρτύρων θαυμαστή προστασία, των εν Θερμή ήμϊν άρτίως φανέντων, από ψυχής προσπέσωμεν κραυγάζοντες· Ραφαήλ μακάριε, και Νικόλαε θειε, και Ειρήνη πάνσεμνε, πάσης ρύσασθε βλάβης, και αναγκών και πάσης απειλής, τους τη πρεσβεία υμών καταφεύγοντας.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ επίσκοπος Αμίδης
Ό επίσκοπος αυτός εξαγόρασε 7.000 χριστιανούς αιχμαλώτους, αφού εκποίησε εκκλησιαστικά σκεύη, κατά τον Βυζαντινοπερσικό πόλεμο (421-422), (+ 5ος αϊ.).
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΨΥΧΙΟΣ πού μαρτύρησε στην Καισαρεία
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΔΙΜΟΣ Όσιομάρτυρας και οι επτά Μαθητές του
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι αιχμάλωτοι, πού μαρτύρησαν στην Περσία
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΥΔΙΗΣΙΟΣ (ή Αβδιησούς ή Αδιησούς)
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΕΙΡΗΝΗ και οι συν αυτοίς.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ επίσκοπος Αμίδης
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΨΥΧΙΟΣ πού μαρτύρησε στην Καισαρεία
Έζησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη. "Αν και νιόπαντρος, αυτό δεν τον εμπόδισε να δείξει έμπρακτα τη μεγάλη αγάπη του στο Χριστό. Στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, ο Ιουλιανός είχε κτίσει ένα είδωλο της θεάς Τύχης, πού προσκυνούσαν κάθε μέρα επιδεικτικά οι ειδωλολάτρες. ο Εύψύχιος, αφού πήρε μαζί του και μερικούς ' άλλους τολμηρούς νέους, πήγε και γκρέμισε το είδωλο. Όταν συνελήφθη, είπε στον αξιωματούχο ότι ο Ιουλιανός δεν έχει κανένα δικαιωμα να ενεργεί ειδωλολατρικά πράγματα στη χριστιανική Καισαρεία. Βέβαια, ο Εύψύχιος εκ των προτέρων γνώριζε ότι ή απόφαση θα ήταν καταδικαστική. Πράγματι, οι συνεργάτες του καταδικάστηκαν σε βασανισμούς και εξορία. Ενώ ο ίδιος, σαν αρχηγός της πράξης, καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό. "Έτσι, ο Εύψύχιος κατατάχθηκε σ' εκείνη τη μερίδα των ανθρώπων, για την οποία ο Κύριος είπε: "Ό άπολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού εϋρήσει αυτήν"1. Εκείνος, δηλαδή, πού θα χάσει τη ζωή του για την πίστη του σε 'μένα, θα κερδήσει τη μακάρια και υψηλότερη ζωή.
1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, ι' 39.
Άπολυτίκιον. τΗχος γ'. Την ωραιότητα.
Εύψύχως ήνυσας, δρόμον τον ένθεον, και καταβέβληκας, έχθρόν τον δόλιον, την πανοπλίαν του Σταυρού, παμμάκαρ ένδεδυμένος' όθεν συνηρίθμησαι, των Μαρτύρων ταις τάξεσι, δόξαν αίωνίζουσαν, κεκτημένος Εύψύχιε. Άλλα μη διαλείπης πρεσβεύων, σώσαι ημάς τους σε τιμώντας.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΔΙΜΟΣ Όσιομάρτυρας και οι επτά Μαθητές του
Έζησε όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Σαπώρ ο Β'. Πέρσης στην καταγωγή και από γένος επίσημο, άφησε πλούτη και γοητευτικό κοσμικό μέλλον για να υπηρετήσει στο Χριστό. Έγινε Ιερέας και εργάστηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Συγκέντρωσε μάλιστα και μια ομάδα επτά μαθητών, πού τους προετοίμαζε εργάτες του χριστιανικού φωτισμού. Καταγγέλθηκε ότι αποσπά στο Χριστό πολλούς Πέρσες από την πάτρια θρησκεία, και φυλακίστηκε με τους μαθητές του για τέσσερις μήνες. Επειδή όμως κατά το διάστημα αυτό αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πίστη του, καταδικάστηκε μαζί με τους μαθητές του σε αποκεφαλισμό. Την εκτέλεση της θανατικής ποινής, ανέλαβε κάποιος πού μπροστά στα βασανιστήρια αρνήθηκε το Χριστό, ο Νιρσάν. Παρά τον έλεγχο πού του έκανε ο άγιος Βάδιμος, αυτός με τρεμάμενα χέρια έξετέλεσε την ποινή. Ή θεία δίκη όμως δεν τον άφησε ατιμώρητο. Κάποια μέρα, πού κάποιος ειδωλολάτρης θύμωσε εναντίον του, τον σκότωσε με μαχαίρι.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι αιχμάλωτοι, πού μαρτύρησαν στην Περσία
Όταν ο βασιλιάς των Περσών Σαπώρ ο Β' (325-379), κατά το 53ο έτος της βασιλείας του, κυρίευσε τη χώρα Βυζάτη, θανάτωσε όλους όσους έφεραν όπλα. Τις δε γυναίκες, παιδιά, γέρους, τον επίσκοπο Ηλιόδωρο και τους πρεσβυτέρους Δησάν, Μαριάβ και όλους τους κληρικούς, άφησε ζωντανούς. Όταν ο επίσκοπος Ηλιόδωρος κατάλαβε ότι θα πεθάνει, χειροτόνησε επίσκοπο τον πρεσβύτερο Δησάν. ο όποιος έπεξέτεινε το Χριστιανικό κήρυγμα και προς τους Πέρσες. Τότε ο άρχιμάγος Άδεφάρ, διέβαλε τον Δησάν στον βασιλιά, ότι δήθεν αυτός και όλοι οι χριστιανοί γύρω άπ' αυτόν βλασφημούν την Περσική θρησκεία. Τότε ο Σαπώρ έδωσε διαταγή να συλληφθούν όλοι και να προσκυνήσουν τον ήλιο και τη φωτιά. Επειδή όμως οι χριστιανοί αυτοί δεν το έπραξαν, αποκεφαλίστηκαν όλοι. Καθ' όδόν μόνο πέντε άπ' αυτούς μικροψύχησαν και δέχτηκαν τη θρησκεία των ειδώλων.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΥΔΙΗΣΙΟΣ (ή Αβδιησούς ή Αδιησούς)
Ό Άγιος αυτός, άνηκε στην παραπάνω ομάδα αποκεφαλισθέντων χριστιανών στη ν Περσία. Άλλα το κτύπημα πού δέχτηκε δεν ήταν θανατηφόρο και τη νύκτα σηκώθηκε και κατόπιν κήρυττε πάλι θαρραλέα τον Χριστό. Τότε κάποιος φανατικός ειδωλολάτρης, όρμησε και τον θανάτωσε με μαχαίρι.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΕΙΡΗΝΗ και οι συν αυτοίς.
Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν το 1463 στο χωριό Θερμή της Λέσβου, στην εκεί τιμώμενη Μονή των Γενεθλίων της Θεοτόκου, πού βρίσκεται στην τοποθεσία Καρυές. Το έτος 1959, αποκαλύφθηκαν από τα έγκατα της γης θαυματουργικά. Είπε λοιπόν σε κάποιο ευσεβή, πού του παρουσιάστηκε, ο Άγιος Ραφαήλ, ότι λέγεται Ραφαήλ. Πατρίδα του ήταν το νησί Ιθάκη και το όνομα του πατέρα του Διονύσιος, πού τον ανέθρεψε με μεγάλη χριστιανοπρέπεια και τον σπούδασε αρκετά. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος, άλλ' όταν έγινε μοναχός ονομάσθηκε Ραφαήλ. Είχε τον βαθμό του Πρεσβυτέρου και το όφφίκιο του Αρχιμανδρίτη και του Πρωτοσυγγέλου. Όταν έγινε ή άλωση της Κων/πολης (1453), αυτός μόναζε μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο στη Μακεδονία. Κατόπιν μέσω Αλεξανδρουπόλεως πήγαν το 1454 στη Λέσβο και εγκαταστάθηκαν στη Μονή της Θεοτόκου, όπου ο Ραφαήλ έγινε ηγούμενος. Το 1463 έπέδραμαν οι Τούρκοι στη Μονή και αφού τους συνέλαβαν τους θανάτωσαν με διάφορους τρόπους. Τον μεν Ραφαήλ έσφαξαν με πριόνι από το στόμα, την Τρίτη Διακαινησίμου 9 Απριλίου, τον δε Νικόλαο θανάτωσαν μετά από φρικτά βασανιστήρια. Μαζί μ' αυτούς, μαρτύρησε και ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, ή Ειρήνη, κόρη του προεστού του χωριού Θερμής Βασιλείου. Και ή Ειρήνη μαρτύρησε με φρικτό τρόπο. Αφού της έκοψαν τα χέρια, την έβαλαν μέσα σ' ένα πιθάρι και την έκαψαν ζωντανή, μπροστά στα μάτια των γονιών της. Ή μνήμη τους γιορτάζεται πανηγυρικά στη Μονή πού φέρει την ονομασία τους στη Λέσβο.
Απολυτίκιο. 'Ηχος δ'.
Τη των Μαρτύρων θαυμαστή προστασία, των εν Θερμή ήμϊν άρτίως φανέντων, από ψυχής προσπέσωμεν κραυγάζοντες· Ραφαήλ μακάριε, και Νικόλαε θειε, και Ειρήνη πάνσεμνε, πάσης ρύσασθε βλάβης, και αναγκών και πάσης απειλής, τους τη πρεσβεία υμών καταφεύγοντας.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ επίσκοπος Αμίδης
Ό επίσκοπος αυτός εξαγόρασε 7.000 χριστιανούς αιχμαλώτους, αφού εκποίησε εκκλησιαστικά σκεύη, κατά τον Βυζαντινοπερσικό πόλεμο (421-422), (+ 5ος αϊ.).
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 10ην του μηνός Απριλίου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ. ΑΦΡΙΚΑΝΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΠΟΜΠΗΙΟΣ και άλλοι 36
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΑΝΑΞΑΜΕΝΗΣ, ΑΝΑΞΑΝΔΡΟΣ (ή ΑΝΑΞΑΡΧΟΣ), ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, ΔΗΜΑΡΑΤΟΣ, ΔΗΜΟΚΛΗΣ, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ, ΕΤΕΟΚΛΗΣ, ΖΗΝΩΝ, ΗΛΙΑΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΗΣΑΪΑΣ, ΗΦΑΙΣΤΙΩΝ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ, ΘΗΣΕΥΣ, ΘΩΜΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, ΛΟΥΚΑΣ, ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ, ΜΝΗΣΑΡΧΟΣ, ΞΕΝΟΦΩΝ, ΟΜΗΡΟΣ, ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ, ΠΕΡΙΚΛΗΣ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ, ΠΟΛΥΒΙΟΣ, ΠΟΛΥΝΙΚΗΣ, ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΤΙΜΟΘΕΟΣ, ΤΙΤΟΣ, ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ, ΦΩΚΙΩΝ, ΧΡΟΝΗΣ, (ή ΧΡΟΝΙΟΣ) οι 40 έξ' Αφρικής Μάρτυρες (+ 249-251)
Η ΠΡΟΦΗΤΙΔΑ ΟΛΔΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΑΖΑΣ ο Διάκονος.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ΖΗΝΩΝ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΝΤΑΟΥ ΠΕΝΤΕΛΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΟΣ (ή Δημήτριος)
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Ε' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ο Ξενοφωντινός
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ. ΑΦΡΙΚΑΝΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΠΟΜΠΗΙΟΣ και άλλοι 36
Ό καυτός άνεμος της Αφρικής δεν άργησε να φέρει τη διαταγή του Δεκίου, πού διέταξε ανελέητο διωγμό κατά των χριστιανών. Ή αφρικάνικη χριστιανική κοινότητα υπέστη φοβερή δοκιμασία. Μπροστά στα φρικτά βασανιστήρια, ένας μετά τον άλλο έπεφταν στην πλάνη της είδωλολατρείας. Μπροστά στο μεγάλο αυτό κίνδυνο, 40 χριστιανοί με επικεφαλής τους Τερέντιο, Αφρικανό, Μάξιμο και Πομπήιο, αποφάσισαν να αντισταθούν στους ειδωλολάτρες και να ενθαρρύνουν, έτσι, τους υπόλοιπους χριστιανούς. Παρουσιάστηκαν, λοιπόν, μπροστά στον ηγεμόνα Φουρτουνάτο και ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό. Χωρίς καθυστέρηση ο ηγεμόνας διέταξε να τους βασανίσουν σκληρά. Τότε ο ένας ενίσχυε τον άλλο με τα λόγια του Κυρίου μας: "Μη φοβηθήτε από των άποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχή ν μη δυναμένων άποκτεϊναι"1. Μη φοβηθείτε, δηλαδή, από εκείνους πού θανατώνουν το σώμα, αλλά δεν έχουν τη δύναμη να θανατώσουν την ψυχή. Όταν ο ηγεμόνας είδε ότι με τα βασανιστήρια δεν κατάφερνε τίποτα, διέταξε να τους αποκεφαλίσουν. Καί ενώ τους οδηγούσαν στον τόπο της εκτέλεσης, αυτοί έψαλλαν: Έσωσας ημάς, Κύριε, εκ των θλιβόντων ημάς και τους μισούντας ημάς κατήσχυνας"2, πού σημαίνει, μας έσωσες, Κύριε, από αυτούς πού μας θλίβουν και καταντρόπιασες αυτούς πού μας μισούν. (Ή μνήμη τους σε ορισμένους Συναξαριστές περιττώς αναφέρεται στην 23η και28η'Οκτωβρίου).
Ευαγγέλιο Ματθαίου, Γ 28.
Ψαλμός 43ος, στίχος 8.
Απολυτίκιο. Ηχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Στρατός θεοσύλεκτος, πανευκλεών Αθλητών, στερρότητι πίστεως, εξ Αφρικής συνδρομών, γενναίως ήγώνισται σύμφρονες γαρ τη γνώμη, και τοίς τρόποις όφθέντες, σύναθλοι εν άγώσιν, άνεδείχθησαν πάντες. Καί νυν καθικετεύουσι, σώζεσθαι απαντάς.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΑΝΑΞΑΜΕΝΗΣ, ΑΝΑΞΑΝΔΡΟΣ (ή ΑΝΑΞΑΡΧΟΣ), ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, ΔΗΜΑΡΑΤΟΣ, ΔΗΜΟΚΛΗΣ, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ, ΕΤΕΟΚΛΗΣ, ΖΗΝΩΝ, ΗΛΙΑΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΗΣΑΪΑΣ, ΗΦΑΙΣΤΙΩΝ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ, ΘΗΣΕΥΣ, ΘΩΜΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, ΛΟΥΚΑΣ, ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ, ΜΝΗΣΑΡΧΟΣ, ΞΕΝΟΦΩΝ, ΟΜΗΡΟΣ, ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ, ΠΕΡΙΚΛΗΣ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ, ΠΟΛΥΒΙΟΣ, ΠΟΛΥΝΙΚΗΣ, ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΤΙΜΟΘΕΟΣ, ΤΙΤΟΣ, ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ, ΦΩΚΙΩΝ, ΧΡΟΝΗΣ, (ή ΧΡΟΝΙΟΣ) οι 40 έξ' Αφρικής Μάρτυρες (+ 249-251)
Ή μνήμη τους συναντάται επιγραμματικά στο "Μικρόν Εύχολόγιον ή Άγιασματάριον" έκδοση "Αποστολικής Διακονίας" 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν αναφέρεται ή μνήμη τους. Ίσως να είναι από τους πιο πάνω 36 μάρτυρες, πού μαρτύρησαν μαζί με τους αγίους Τερέντιο, Αφρικανό, Μάξιμο και Πομπήιο.
Η ΠΡΟΦΗΤΙΔΑ ΟΛΔΑ
Ή Αγία Γραφή αναφέρει την Όλδά στο Βιβλίο Δ' Βασιλειών κβ'15-17, έζησε στα χρόνια Ίωσίου και κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ εν τη Μασενά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΑΖΑΣ ο Διάκονος.
Έζησαν και αυτοί επί του χριστιανομάχου βασιλιά των Περσών, Σαπώρ του Β'. ο πρεσβύτερος Ιάκωβος ήταν από το χωριό Φαραθά, και ο διάκονος Άζάς από το χωριό Βιθυκορά. Καταγγέλθηκαν σα χριστιανοί και άνακρίθηκαν μπροστά στον άρχιμάγο Άχοσχαργάν. Επειδή όμως παρέμειναν στην ομολογία του Χριστού, στην αρχή τους κτύπησαν σκληρά και κατόπιν τους άφησαν γυμνούς τη νύκτα, μέσα σε δριμύ και αφόρητο ψύχος. Το πρωΐ, πού μόλις άνέπνεαν, αλλά ή ζωή της πίστης διατηρούσε όλο το σφρίγος και την ακμή της στις ψυχές τους, τους ρώτησαν: - Απαρνείστε επί τέλους τον Ιησού; - Να πεθάνουμε θέλουμε γι' Αυτόν, απάντησαν οι μάρτυρες. Τότε ο άρχοντας, διέταξε και τους αποκεφάλισαν.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ΖΗΝΩΝ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ
Μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251) και ηγεμόνα Φουρτουνάτου στην Αφρική. Μαζί με πολλούς άλλους μάρτυρες (40) αποφάσισαν να αντισταθούν στην προσταγή του ηγεμόνα ν' αρνηθούν τον Χριστό. Συνελήφθησαν και αφού υπέστησαν πολλά και σκληρά βασανιστήρια, στο τέλος τους αποκεφάλισαν την ίδια μέρα με τους Τερέντιο, Αφρικανό, Μάξιμο και Πομπήιο, πού μνημονεύονται αυτή τη μέρα, αλλά και την 28η Όκτωβρίου.
ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΝΤΑΟΥ ΠΕΝΤΕΛΗΣ
(Βλέπε βιογραφία τους στους Α.Χ.Ε.Χ.)
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΟΣ (ή Δημήτριος)
Ό Νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από το χωριό Όζουν Κιου-πρού (μακριά γέφυρα) της επαρχίας Άδριανουπόλεως. Έκανε το επάγγελμα του ψαρά και εργαζόταν σε κάποιο ιχθυοτροφείο της Σμύρνης. Ήλθε σε προστριβή με τον Τούρκο ιδιοκτήτη του ιχθυοτροφείου, ο όποιος τον συκοφάντησε ότι δήθεν ο Δήμος ορκίστηκε να γίνει Τούρκος. Όδηγήθηκε με ψευδομάρτυρες στον κριτή και αφού επέμενε σταθερά στην πίστη του, ρίχτηκε στη φυλακή και βασανίστηκε φρικτά με διάφορα ξύλα και άλλα μέσα. Όταν τον έβγαλαν από τη φυλακή (τρεις φορές), ο Δήμος συνεχώς ομολογούσε τον Χριστό. Τότε ο κριτής τον καταδίκασε σε θάνατο με αποκεφαλισμό, γεγονός πού συνέβη στίς 10 Απριλίου 1763, ήμερα Πέμπτη, στη Σμύρνη. Το λείψανο του Άγιου ενταφιάστηκε με τιμές στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Σμύρνη. ο τάφος του έγινε προσκύνημα των πιστών, πού τους παρείχε πολλά ίάματα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Ε' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Γεννήθηκε στη Δημητσάνα της Αρκαδίας το 1745 από φτωχούς γονείς, τον Ιωάννη Αγγελόπουλο και την Ασημίνα το γένος Παναγιωτόπουλου. Το πρώτο του όνομα ήταν Γεώργιος. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στη Δημητσάνα από τον διδάσκαλο Ιερομόναχο Μελέτιο, θείο και ανάδοχο αυτού και από τον Ιερομόναχο Αθανάσιο Ρουσόπουλο. Κατόπιν, στα είκοσι του χρόνια, πήγε στην Αθήνα και μαθήτευσε για δύο χρόνια κοντά στον μεγάλο διδάσκαλο Δημήτριο Βόδα. Από την Αθήνα, το 1767, πήγε στη Σμύρνη και παράμεινε κοντά στον θείο του Έκκλησιάρχη Μελέτιο, παρακολουθώντας μαθήματα στην Ευαγγελική Σχολή. Στη συνέχεια έφυγε για την Πάτμο, όπου άκουσε μαθήματα φιλοσοφικής από τον Δανιήλ τον Κεραμέα. Από την Πάτμο, πήγε για λίγο σε κάποια Μονή των Στροφάδων, όπου έκάρη μοναχός με το όνομα Γρηγόριος και ξαναγύρισε στην Πάτμο. Κατόπιν, ο Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος (πού ήταν Μεσσήνιος), τον κάλεσε και τον χειροτόνησε αρχιδιάκονό του. "Οταν αργότερα έγινε Πρεσβύτερος, ήλθε στη Δημητσάνα και έδωσε δια του διδασκάλου Αγαπίου Λεονάρδου 1500 γρόσια, προκειμένου να γίνουν δωμάτια για τη στέγαση των απόρων σπουδαστών και έπειτα επέστρεψε στη Σμύρνη. Στις 19 Αυγούστου 1785 εκλέχτηκε οικουμενικός Πατριάρχης και ενθρονίστηκε την 9η Μαΐου του ίδιου χρόνου. Στόν Πατριαρχικό Θρόνο έμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1798. Επέδειξε ζήλο και δραστηριότητα για την ανύψωση της παιδείας του Γένους και την παγίωση του θρησκευτικού φρονήματος του. Ανακαινισε τα κτίρια του Πατριαρχείου, ίδρυσε μεγάλο τυπογραφείο, πού εξέδιδε κοινωφελή συγγράμματα, ένα από αυτά και ή Κιβωτός της Ελληνικής Γλώσσας. Θεωρήθηκε από την Πύλη ανίκανος να διατηρήσει την υποταγή των λαών κάτω από τον τούρκικο ζυγό, καθαιρέθηκε τον Δεκέμβριο 1798 και εξορίστηκε στο Άγιο Όρος, όπου παρέμεινε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1806, γενόμενος διδάσκαλος και σύμβουλος των μοναχών. Επί Σουλτάνου Σελήμ, ανακλήθηκε στον Πατρ. Θρόνο (Σεπτέμβριος 1806) και παρέμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1808. Κατά τη δεύτερη Πατριαρχία του, ο Γρηγόριος απελάθηκε και πάλι του Π.Θρόνου. Πήγε στην Πριγκηπόνησο σαν εξόριστος, ασχολήθηκε με διάφορες μελέτες και έπειτα πήγε πάλι στο "Αγιο Όρος. Στίς 14-12-1818 κλήθηκε για τρίτη φορά ο Γρηγόριος στον Οικο
υμενικό θρόνο, οπού παρέμεινε μέχρι 10 Απριλίου 1821. Κατά την τρίτη αυτή πατριαρχία του, ίδρυσε "κιβώτιον ελέους", αναδιοργάνωσε το Πατριαρχικό τυπογραφείο και μερίμνησε για την ανόρθωση της παιδείας, πού τότε κινδύνευε από νεοτερίζοντα φιλοσοφικά ρεύματα. Μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και τον θάνατο πολλών Ελλήνων επισήμων, και προβλέποντας το δικό του θάνατο να πλησιάζει, ο Γρηγόριος έμενε ατάραχος, απτόητος και πιστός στο ποιμαντικό του καθήκον, αποκρούοντας τις συνεχείς συστάσεις της Ρώσικης πρεσβείας, καθώς και των ομογενών προκρίτων στην Κων/πολή, να δραπετεύσει από ασφαλή δρόμο για το καλό του "Εθνους. Μετά την τέλεση της Πασχαλινής θείας Λειτουργίας, και κατά την 10ή πρωινή, συνελήφθη μέσα στο Πατριαρχείο από τους Τούρκους. ΟΙ δήμιοι τον οδήγησαν στις φυλακές, όπου τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια και τον πίεζαν να δεχτεί τον Ισλαμισμό. ο Πατριάρχης απάντησε: "Μάταια κοπιάζετε. ο Πατριάρχης των Χριστιανών, Χριστιανός γεννήθηκε και Χριστιανός θα πεθάνει". Τότε τον έβγαλαν από τη φυλακή και τον οδήγησαν δεμένο στην αποβάθρα του Φαναριού. Εκεί ο Γρηγόριος γονάτισε, έκανε το σημείο του Σταυρού και περίμενε τον αποκεφαλισμό του. 'Αλλά κάποιος δήμιος τον κλώτσησε, τον σήκωσε επάνω και τον μετέφεραν στις Πύλες του Πατριαρχείου, όπου σε μία άπ' αυτές, με φρικτό τρόπο τον κρέμασαν. Κατόπιν παραδόθηκε στον τούρκικο όχλο, πού αλαλάζοντας τον έσυρε μέχρι την αποβάθρα του Φαναριού. Εκεί τον παρέλαβαν οι δήμιοι, και αφού τρύπησαν όλο το σώμα του, έδεσαν στον λαιμό του ογκόλιθους και τον πέταξαν μέσα στον Κεράτιο κόλπο. Με θεία οικονομία όμως, οι ογκόλιθοι λύθηκαν και το λείψανο του Πατριάρχη εθεάθη κάτω από τις γέφυρες κοντά στον Γαλατά. Το παρέλαβε κρυφά ο πλοίαρχος Ιωάννης Σκλάβος από την Κεφαλλονιά και το μετέφερε στην Οδησσό, όπου κηδεύτηκε με αυτοκρατορικές τιμές. Το 1871 μεταφέρθηκε στην Αθήνα και εναποτέθηκε με τιμές στο ναΐσκο του Άγιου Ελευθερίου και το επόμενο έτος στον Ναό της Μητροπόλεως Αθηνών μέσα σε μεγαλοπρεπή τύμβο. Στίς 10-4-1921 αυτός ο νέος Ίερομάρτυρας της πίστης μας, διακηρύχθηκε "Αγιος από σύνοδο 25 αρχιερέων στην Αθήνα και παραμένει στη συνείδηση του "Ορθόδοξου Ελληνικού λάου φωτεινό αστέρι αυτοθυσίας για την πίστη και την Πατρίδα.
Για την μαρτυρική μορφή και αυτοθυσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ έχουν γραφεί πλείστα όσα. Εδώ, απλά και συνοπτικά, αναφερόμαστε στη σχέση του με την Εκκλησία της Ζακύνθου. Ο κατά κόσμον Γεώργιος Αγγελόπουλος, φτωχόπαιδο από τη Δημητσάνα σε νεαρή ηλικία φτάνει στη Μονή των Στροφάδων όπου κείρεται Μοναχός, λαμβάνοντας το όνομα Γρηγόριος. Ένα χρόνο μετά τον απαγχονισμό ανήμερα του Πάσχα το 1821, τον εξευτελισμό και τη μεταφορά του Λειψάνου Του στην Οδησσό, ο Ζακυνθινός ιερωμένος Οικονόμος Νικόλαος Κοκκίνης (μετέπειτα Μητροπολίτης Ζακύνθου), εφημέριος τότε του παλαίφατου Ναού της Οδηγήτριας στο Τζάντε και φλογερότατος Φιλικός, συνθέτει Ακολουθία προς τιμήν του νέου Ιερομάρτυρα. Το 1871 ο λόγιος Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Νικόλαος Κατραμής συμμετέχει στην Επιτροπή για τη μετακομιδή του ιερού Του Λειψάνου στην Αθήνα από την Οδησσό. Πριν την αναχώρηση ο Κατραμής εκφωνεί λογύδριο, κατ' απαίτησιν των Ομογενών. Την ίδια χρονιά, ένα άλλο μέλος της Συνοδικής εκείνης Επιτροπής για τη Μετακομιδή, ο Αρχιμανδρίτης Αβέρκιος Λαμπίρης εκδίδει στην Αθήνα για λειτουργική χρήση την Ακολουθία του Κοκκίνη του 1822. Αξιοσημείωτο είναι, ότι ο Διονύσιος Σολωμός στο πολύστιχο ποίημά του «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» αποτυπώνει με την απαράμιλλη δύναμη του λόγου του την κοινή του Γένους πεποίθηση για τη συμβολική αξία του μαρτυρικού τέλους του Πατριάρχη Γρηγορίου:
«..Κειες τες δάφνες που εσκορπίστε τώρα πλέον δεν τες πατεί, και το χέρι οπού εφιλήστε πλέον, α! πλέον δεν ευλογεί. Όλοι κλαύστε. Αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος ωσάν να 'τανε φονιάς. Έχει ολάνοικτο το στόμα π' ώρες πρώτα είχε γευθή τ' Aγιον Αίμα, τ' Aγιον Σώμα λες πως θε να ξαναβγή η κατάρα που είχε αφήσει λίγο πριν να αδικηθή εις οποίον δεν πολεμήση και ημπορεί να πολεμή. ... ». [στροφές 134-139]
Απολυτίκιο. Ηχος α' της Έρήμου πολίτης
Δημητσάνης τον γόνον βυζαντίου τον πρόεδρον, και της Εκκλησίας άπάσης, γέρας θείον και καύχημα. Γρηγόριον τιμήσωμεν πιστοί, ως Μάρτυρα Χριστού πανευκλεή, 'ίνα λάβωμεν πταισμάτων τον 'ιλασμόν, παρά Θεού κραυγάζοντες' Δόξα τω δεδωκότι σου ίσχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω εν εύκλεία ουρανών, δόξασαντά σε Άγιε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ο Ξενοφωντινός
Ό Νεομάρτυρας αυτός μαρτύρησε για την πίστη του στις 10 Απριλίου 1821, κατά την ήμερα της Ανάστασης του Κυρίου, δια ξίφους. Ήταν γέρων στην ηλικία, και ο τόπος του μαρτυρίου του ή Κων/πολή.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ. ΑΦΡΙΚΑΝΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΠΟΜΠΗΙΟΣ και άλλοι 36
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΑΝΑΞΑΜΕΝΗΣ, ΑΝΑΞΑΝΔΡΟΣ (ή ΑΝΑΞΑΡΧΟΣ), ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, ΔΗΜΑΡΑΤΟΣ, ΔΗΜΟΚΛΗΣ, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ, ΕΤΕΟΚΛΗΣ, ΖΗΝΩΝ, ΗΛΙΑΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΗΣΑΪΑΣ, ΗΦΑΙΣΤΙΩΝ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ, ΘΗΣΕΥΣ, ΘΩΜΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, ΛΟΥΚΑΣ, ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ, ΜΝΗΣΑΡΧΟΣ, ΞΕΝΟΦΩΝ, ΟΜΗΡΟΣ, ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ, ΠΕΡΙΚΛΗΣ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ, ΠΟΛΥΒΙΟΣ, ΠΟΛΥΝΙΚΗΣ, ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΤΙΜΟΘΕΟΣ, ΤΙΤΟΣ, ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ, ΦΩΚΙΩΝ, ΧΡΟΝΗΣ, (ή ΧΡΟΝΙΟΣ) οι 40 έξ' Αφρικής Μάρτυρες (+ 249-251)
Η ΠΡΟΦΗΤΙΔΑ ΟΛΔΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΑΖΑΣ ο Διάκονος.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ΖΗΝΩΝ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΝΤΑΟΥ ΠΕΝΤΕΛΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΟΣ (ή Δημήτριος)
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Ε' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ο Ξενοφωντινός
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ. ΑΦΡΙΚΑΝΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΠΟΜΠΗΙΟΣ και άλλοι 36
Ό καυτός άνεμος της Αφρικής δεν άργησε να φέρει τη διαταγή του Δεκίου, πού διέταξε ανελέητο διωγμό κατά των χριστιανών. Ή αφρικάνικη χριστιανική κοινότητα υπέστη φοβερή δοκιμασία. Μπροστά στα φρικτά βασανιστήρια, ένας μετά τον άλλο έπεφταν στην πλάνη της είδωλολατρείας. Μπροστά στο μεγάλο αυτό κίνδυνο, 40 χριστιανοί με επικεφαλής τους Τερέντιο, Αφρικανό, Μάξιμο και Πομπήιο, αποφάσισαν να αντισταθούν στους ειδωλολάτρες και να ενθαρρύνουν, έτσι, τους υπόλοιπους χριστιανούς. Παρουσιάστηκαν, λοιπόν, μπροστά στον ηγεμόνα Φουρτουνάτο και ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό. Χωρίς καθυστέρηση ο ηγεμόνας διέταξε να τους βασανίσουν σκληρά. Τότε ο ένας ενίσχυε τον άλλο με τα λόγια του Κυρίου μας: "Μη φοβηθήτε από των άποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχή ν μη δυναμένων άποκτεϊναι"1. Μη φοβηθείτε, δηλαδή, από εκείνους πού θανατώνουν το σώμα, αλλά δεν έχουν τη δύναμη να θανατώσουν την ψυχή. Όταν ο ηγεμόνας είδε ότι με τα βασανιστήρια δεν κατάφερνε τίποτα, διέταξε να τους αποκεφαλίσουν. Καί ενώ τους οδηγούσαν στον τόπο της εκτέλεσης, αυτοί έψαλλαν: Έσωσας ημάς, Κύριε, εκ των θλιβόντων ημάς και τους μισούντας ημάς κατήσχυνας"2, πού σημαίνει, μας έσωσες, Κύριε, από αυτούς πού μας θλίβουν και καταντρόπιασες αυτούς πού μας μισούν. (Ή μνήμη τους σε ορισμένους Συναξαριστές περιττώς αναφέρεται στην 23η και28η'Οκτωβρίου).
Ευαγγέλιο Ματθαίου, Γ 28.
Ψαλμός 43ος, στίχος 8.
Απολυτίκιο. Ηχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Στρατός θεοσύλεκτος, πανευκλεών Αθλητών, στερρότητι πίστεως, εξ Αφρικής συνδρομών, γενναίως ήγώνισται σύμφρονες γαρ τη γνώμη, και τοίς τρόποις όφθέντες, σύναθλοι εν άγώσιν, άνεδείχθησαν πάντες. Καί νυν καθικετεύουσι, σώζεσθαι απαντάς.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΑΝΑΞΑΜΕΝΗΣ, ΑΝΑΞΑΝΔΡΟΣ (ή ΑΝΑΞΑΡΧΟΣ), ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, ΔΗΜΑΡΑΤΟΣ, ΔΗΜΟΚΛΗΣ, ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ, ΕΤΕΟΚΛΗΣ, ΖΗΝΩΝ, ΗΛΙΑΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΗΣΑΪΑΣ, ΗΦΑΙΣΤΙΩΝ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ, ΘΗΣΕΥΣ, ΘΩΜΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, ΛΟΥΚΑΣ, ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ, ΜΝΗΣΑΡΧΟΣ, ΞΕΝΟΦΩΝ, ΟΜΗΡΟΣ, ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ, ΠΕΡΙΚΛΗΣ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ, ΠΟΛΥΒΙΟΣ, ΠΟΛΥΝΙΚΗΣ, ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΤΙΜΟΘΕΟΣ, ΤΙΤΟΣ, ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ, ΦΩΚΙΩΝ, ΧΡΟΝΗΣ, (ή ΧΡΟΝΙΟΣ) οι 40 έξ' Αφρικής Μάρτυρες (+ 249-251)
Ή μνήμη τους συναντάται επιγραμματικά στο "Μικρόν Εύχολόγιον ή Άγιασματάριον" έκδοση "Αποστολικής Διακονίας" 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν αναφέρεται ή μνήμη τους. Ίσως να είναι από τους πιο πάνω 36 μάρτυρες, πού μαρτύρησαν μαζί με τους αγίους Τερέντιο, Αφρικανό, Μάξιμο και Πομπήιο.
Η ΠΡΟΦΗΤΙΔΑ ΟΛΔΑ
Ή Αγία Γραφή αναφέρει την Όλδά στο Βιβλίο Δ' Βασιλειών κβ'15-17, έζησε στα χρόνια Ίωσίου και κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ εν τη Μασενά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΑΖΑΣ ο Διάκονος.
Έζησαν και αυτοί επί του χριστιανομάχου βασιλιά των Περσών, Σαπώρ του Β'. ο πρεσβύτερος Ιάκωβος ήταν από το χωριό Φαραθά, και ο διάκονος Άζάς από το χωριό Βιθυκορά. Καταγγέλθηκαν σα χριστιανοί και άνακρίθηκαν μπροστά στον άρχιμάγο Άχοσχαργάν. Επειδή όμως παρέμειναν στην ομολογία του Χριστού, στην αρχή τους κτύπησαν σκληρά και κατόπιν τους άφησαν γυμνούς τη νύκτα, μέσα σε δριμύ και αφόρητο ψύχος. Το πρωΐ, πού μόλις άνέπνεαν, αλλά ή ζωή της πίστης διατηρούσε όλο το σφρίγος και την ακμή της στις ψυχές τους, τους ρώτησαν: - Απαρνείστε επί τέλους τον Ιησού; - Να πεθάνουμε θέλουμε γι' Αυτόν, απάντησαν οι μάρτυρες. Τότε ο άρχοντας, διέταξε και τους αποκεφάλισαν.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ΖΗΝΩΝ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ
Μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251) και ηγεμόνα Φουρτουνάτου στην Αφρική. Μαζί με πολλούς άλλους μάρτυρες (40) αποφάσισαν να αντισταθούν στην προσταγή του ηγεμόνα ν' αρνηθούν τον Χριστό. Συνελήφθησαν και αφού υπέστησαν πολλά και σκληρά βασανιστήρια, στο τέλος τους αποκεφάλισαν την ίδια μέρα με τους Τερέντιο, Αφρικανό, Μάξιμο και Πομπήιο, πού μνημονεύονται αυτή τη μέρα, αλλά και την 28η Όκτωβρίου.
ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΝΤΑΟΥ ΠΕΝΤΕΛΗΣ
(Βλέπε βιογραφία τους στους Α.Χ.Ε.Χ.)
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΟΣ (ή Δημήτριος)
Ό Νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από το χωριό Όζουν Κιου-πρού (μακριά γέφυρα) της επαρχίας Άδριανουπόλεως. Έκανε το επάγγελμα του ψαρά και εργαζόταν σε κάποιο ιχθυοτροφείο της Σμύρνης. Ήλθε σε προστριβή με τον Τούρκο ιδιοκτήτη του ιχθυοτροφείου, ο όποιος τον συκοφάντησε ότι δήθεν ο Δήμος ορκίστηκε να γίνει Τούρκος. Όδηγήθηκε με ψευδομάρτυρες στον κριτή και αφού επέμενε σταθερά στην πίστη του, ρίχτηκε στη φυλακή και βασανίστηκε φρικτά με διάφορα ξύλα και άλλα μέσα. Όταν τον έβγαλαν από τη φυλακή (τρεις φορές), ο Δήμος συνεχώς ομολογούσε τον Χριστό. Τότε ο κριτής τον καταδίκασε σε θάνατο με αποκεφαλισμό, γεγονός πού συνέβη στίς 10 Απριλίου 1763, ήμερα Πέμπτη, στη Σμύρνη. Το λείψανο του Άγιου ενταφιάστηκε με τιμές στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Σμύρνη. ο τάφος του έγινε προσκύνημα των πιστών, πού τους παρείχε πολλά ίάματα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Ε' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Γεννήθηκε στη Δημητσάνα της Αρκαδίας το 1745 από φτωχούς γονείς, τον Ιωάννη Αγγελόπουλο και την Ασημίνα το γένος Παναγιωτόπουλου. Το πρώτο του όνομα ήταν Γεώργιος. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στη Δημητσάνα από τον διδάσκαλο Ιερομόναχο Μελέτιο, θείο και ανάδοχο αυτού και από τον Ιερομόναχο Αθανάσιο Ρουσόπουλο. Κατόπιν, στα είκοσι του χρόνια, πήγε στην Αθήνα και μαθήτευσε για δύο χρόνια κοντά στον μεγάλο διδάσκαλο Δημήτριο Βόδα. Από την Αθήνα, το 1767, πήγε στη Σμύρνη και παράμεινε κοντά στον θείο του Έκκλησιάρχη Μελέτιο, παρακολουθώντας μαθήματα στην Ευαγγελική Σχολή. Στη συνέχεια έφυγε για την Πάτμο, όπου άκουσε μαθήματα φιλοσοφικής από τον Δανιήλ τον Κεραμέα. Από την Πάτμο, πήγε για λίγο σε κάποια Μονή των Στροφάδων, όπου έκάρη μοναχός με το όνομα Γρηγόριος και ξαναγύρισε στην Πάτμο. Κατόπιν, ο Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος (πού ήταν Μεσσήνιος), τον κάλεσε και τον χειροτόνησε αρχιδιάκονό του. "Οταν αργότερα έγινε Πρεσβύτερος, ήλθε στη Δημητσάνα και έδωσε δια του διδασκάλου Αγαπίου Λεονάρδου 1500 γρόσια, προκειμένου να γίνουν δωμάτια για τη στέγαση των απόρων σπουδαστών και έπειτα επέστρεψε στη Σμύρνη. Στις 19 Αυγούστου 1785 εκλέχτηκε οικουμενικός Πατριάρχης και ενθρονίστηκε την 9η Μαΐου του ίδιου χρόνου. Στόν Πατριαρχικό Θρόνο έμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1798. Επέδειξε ζήλο και δραστηριότητα για την ανύψωση της παιδείας του Γένους και την παγίωση του θρησκευτικού φρονήματος του. Ανακαινισε τα κτίρια του Πατριαρχείου, ίδρυσε μεγάλο τυπογραφείο, πού εξέδιδε κοινωφελή συγγράμματα, ένα από αυτά και ή Κιβωτός της Ελληνικής Γλώσσας. Θεωρήθηκε από την Πύλη ανίκανος να διατηρήσει την υποταγή των λαών κάτω από τον τούρκικο ζυγό, καθαιρέθηκε τον Δεκέμβριο 1798 και εξορίστηκε στο Άγιο Όρος, όπου παρέμεινε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1806, γενόμενος διδάσκαλος και σύμβουλος των μοναχών. Επί Σουλτάνου Σελήμ, ανακλήθηκε στον Πατρ. Θρόνο (Σεπτέμβριος 1806) και παρέμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1808. Κατά τη δεύτερη Πατριαρχία του, ο Γρηγόριος απελάθηκε και πάλι του Π.Θρόνου. Πήγε στην Πριγκηπόνησο σαν εξόριστος, ασχολήθηκε με διάφορες μελέτες και έπειτα πήγε πάλι στο "Αγιο Όρος. Στίς 14-12-1818 κλήθηκε για τρίτη φορά ο Γρηγόριος στον Οικο
υμενικό θρόνο, οπού παρέμεινε μέχρι 10 Απριλίου 1821. Κατά την τρίτη αυτή πατριαρχία του, ίδρυσε "κιβώτιον ελέους", αναδιοργάνωσε το Πατριαρχικό τυπογραφείο και μερίμνησε για την ανόρθωση της παιδείας, πού τότε κινδύνευε από νεοτερίζοντα φιλοσοφικά ρεύματα. Μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και τον θάνατο πολλών Ελλήνων επισήμων, και προβλέποντας το δικό του θάνατο να πλησιάζει, ο Γρηγόριος έμενε ατάραχος, απτόητος και πιστός στο ποιμαντικό του καθήκον, αποκρούοντας τις συνεχείς συστάσεις της Ρώσικης πρεσβείας, καθώς και των ομογενών προκρίτων στην Κων/πολή, να δραπετεύσει από ασφαλή δρόμο για το καλό του "Εθνους. Μετά την τέλεση της Πασχαλινής θείας Λειτουργίας, και κατά την 10ή πρωινή, συνελήφθη μέσα στο Πατριαρχείο από τους Τούρκους. ΟΙ δήμιοι τον οδήγησαν στις φυλακές, όπου τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια και τον πίεζαν να δεχτεί τον Ισλαμισμό. ο Πατριάρχης απάντησε: "Μάταια κοπιάζετε. ο Πατριάρχης των Χριστιανών, Χριστιανός γεννήθηκε και Χριστιανός θα πεθάνει". Τότε τον έβγαλαν από τη φυλακή και τον οδήγησαν δεμένο στην αποβάθρα του Φαναριού. Εκεί ο Γρηγόριος γονάτισε, έκανε το σημείο του Σταυρού και περίμενε τον αποκεφαλισμό του. 'Αλλά κάποιος δήμιος τον κλώτσησε, τον σήκωσε επάνω και τον μετέφεραν στις Πύλες του Πατριαρχείου, όπου σε μία άπ' αυτές, με φρικτό τρόπο τον κρέμασαν. Κατόπιν παραδόθηκε στον τούρκικο όχλο, πού αλαλάζοντας τον έσυρε μέχρι την αποβάθρα του Φαναριού. Εκεί τον παρέλαβαν οι δήμιοι, και αφού τρύπησαν όλο το σώμα του, έδεσαν στον λαιμό του ογκόλιθους και τον πέταξαν μέσα στον Κεράτιο κόλπο. Με θεία οικονομία όμως, οι ογκόλιθοι λύθηκαν και το λείψανο του Πατριάρχη εθεάθη κάτω από τις γέφυρες κοντά στον Γαλατά. Το παρέλαβε κρυφά ο πλοίαρχος Ιωάννης Σκλάβος από την Κεφαλλονιά και το μετέφερε στην Οδησσό, όπου κηδεύτηκε με αυτοκρατορικές τιμές. Το 1871 μεταφέρθηκε στην Αθήνα και εναποτέθηκε με τιμές στο ναΐσκο του Άγιου Ελευθερίου και το επόμενο έτος στον Ναό της Μητροπόλεως Αθηνών μέσα σε μεγαλοπρεπή τύμβο. Στίς 10-4-1921 αυτός ο νέος Ίερομάρτυρας της πίστης μας, διακηρύχθηκε "Αγιος από σύνοδο 25 αρχιερέων στην Αθήνα και παραμένει στη συνείδηση του "Ορθόδοξου Ελληνικού λάου φωτεινό αστέρι αυτοθυσίας για την πίστη και την Πατρίδα.
Για την μαρτυρική μορφή και αυτοθυσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ έχουν γραφεί πλείστα όσα. Εδώ, απλά και συνοπτικά, αναφερόμαστε στη σχέση του με την Εκκλησία της Ζακύνθου. Ο κατά κόσμον Γεώργιος Αγγελόπουλος, φτωχόπαιδο από τη Δημητσάνα σε νεαρή ηλικία φτάνει στη Μονή των Στροφάδων όπου κείρεται Μοναχός, λαμβάνοντας το όνομα Γρηγόριος. Ένα χρόνο μετά τον απαγχονισμό ανήμερα του Πάσχα το 1821, τον εξευτελισμό και τη μεταφορά του Λειψάνου Του στην Οδησσό, ο Ζακυνθινός ιερωμένος Οικονόμος Νικόλαος Κοκκίνης (μετέπειτα Μητροπολίτης Ζακύνθου), εφημέριος τότε του παλαίφατου Ναού της Οδηγήτριας στο Τζάντε και φλογερότατος Φιλικός, συνθέτει Ακολουθία προς τιμήν του νέου Ιερομάρτυρα. Το 1871 ο λόγιος Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Νικόλαος Κατραμής συμμετέχει στην Επιτροπή για τη μετακομιδή του ιερού Του Λειψάνου στην Αθήνα από την Οδησσό. Πριν την αναχώρηση ο Κατραμής εκφωνεί λογύδριο, κατ' απαίτησιν των Ομογενών. Την ίδια χρονιά, ένα άλλο μέλος της Συνοδικής εκείνης Επιτροπής για τη Μετακομιδή, ο Αρχιμανδρίτης Αβέρκιος Λαμπίρης εκδίδει στην Αθήνα για λειτουργική χρήση την Ακολουθία του Κοκκίνη του 1822. Αξιοσημείωτο είναι, ότι ο Διονύσιος Σολωμός στο πολύστιχο ποίημά του «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» αποτυπώνει με την απαράμιλλη δύναμη του λόγου του την κοινή του Γένους πεποίθηση για τη συμβολική αξία του μαρτυρικού τέλους του Πατριάρχη Γρηγορίου:
«..Κειες τες δάφνες που εσκορπίστε τώρα πλέον δεν τες πατεί, και το χέρι οπού εφιλήστε πλέον, α! πλέον δεν ευλογεί. Όλοι κλαύστε. Αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος ωσάν να 'τανε φονιάς. Έχει ολάνοικτο το στόμα π' ώρες πρώτα είχε γευθή τ' Aγιον Αίμα, τ' Aγιον Σώμα λες πως θε να ξαναβγή η κατάρα που είχε αφήσει λίγο πριν να αδικηθή εις οποίον δεν πολεμήση και ημπορεί να πολεμή. ... ». [στροφές 134-139]
Απολυτίκιο. Ηχος α' της Έρήμου πολίτης
Δημητσάνης τον γόνον βυζαντίου τον πρόεδρον, και της Εκκλησίας άπάσης, γέρας θείον και καύχημα. Γρηγόριον τιμήσωμεν πιστοί, ως Μάρτυρα Χριστού πανευκλεή, 'ίνα λάβωμεν πταισμάτων τον 'ιλασμόν, παρά Θεού κραυγάζοντες' Δόξα τω δεδωκότι σου ίσχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω εν εύκλεία ουρανών, δόξασαντά σε Άγιε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ο Ξενοφωντινός
Ό Νεομάρτυρας αυτός μαρτύρησε για την πίστη του στις 10 Απριλίου 1821, κατά την ήμερα της Ανάστασης του Κυρίου, δια ξίφους. Ήταν γέρων στην ηλικία, και ο τόπος του μαρτυρίου του ή Κων/πολή.