Τα Ιερά Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ

3. Τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου

Τα σημεία αυτά είναι τέσσερα:
(1) Το άγιο Μύρο - έλαιον από σαράντα αρώματα, που δηλώνουν «αισθητά» τα ποικίλα χαρίσματα του Αγιου Πνεύματος.
(2) Ή ευχή του Ιερέα.
(3) Ή χρίση των κυρίων μερών του σώματος καί
(4) Τα λόγια του Ιερέα: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου. Αμήν».
Με τα «σημεία» αυτά ό Ιερέας δεν «τελεί» το Μυστήριο αυτό όπως τ' άλλα, αλλά μεταδίδει το Αγιο Πνεύμα.

[g_aggelos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ

4. Ή είδική χάρη του Μυστηρίου.

Ή χάρη του Χρίσματος είναι τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. ε', 22-23 καί Α'Κορ. ιβ'4καί 8-11), τα οποία λαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως οι βαπτισμένοι. Εάν τα διατηρούν ή εάν τα αυξάνουν, με τη δύναμη πάλι του Αγίου Πνεύματος, είναι ένα μεγάλο θέμα πού συν δέεται καί με την προαίρεση του καθενός. Πάντως το Χρίσμα δεν επαναλαμβάνεται. Εξαίρεση γίνεται εάν κάποιος ορθόδοξος πλανηθεί καί ακολουθήσει άλλη θρησκεία, εφ' όσον μετανοήσει, μπορεί να γίνει δεκτός ξανά στην ορθόδοξη Εκκλησία με τη χρίση (πάλι) του Αγίου Μύρου. Τα χαρίσματα γίνονται ενεργά με τη μετάνοια, την εξομολόγη ση καί τη θεία Κοινωνία.

[konstantinoupolitis]

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΜΑ

Ιστορική εξέλιξη

Α) Κατήχηση και Χρόνος Τελέσεως:

Το Βάπτισμα εφαρμόσθηκε αρχικά σε ενήλικες, πράγμα απόλυτα φυσικό, καθώς εμφανίσθηκε άμα τη ιδρύσει της Εκκλησίας. Αφού, λοιπόν, οι κυρίως προσερχόμενοι ήταν τέτοιοι, το Βάπτισμα γινόταν ενσυνείδητα. Έτσι του Βαπτίσματος προηγούνταν σύντομη Κατήχηση, καταλήγουσα σε Ομολογία Πίστεως. Βαθμιαία, ο χρόνος της Κατηχήσεως είτε μεγάλωνε, είτε διαφοροποιούνταν από περιοχή σε περιοχή. Έτσι για παράδειγμα η Σύνοδος της Ελβίρας(μετά το 300), την καθόριζε σε 2 με 3 έτη. Μάλιστα στα πλαίσια της και πριν το 165, είχε θεσπιστεί για πρώτη φορά μια Νηστεία μίας ή δύο ημερών(«Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων», Ιουστίνος). Την δε Μ. Εβδομάδα, νήστευαν αυστηρότερα, ενώ ήταν οι πρώτοι που απείχαν της τροφής κατά την Μ. Παρασκευή και μέχρι το Μ. Σάββατο.
Η Μ. Τεσσαρακοστή και μέχρι την Μ. Πέμπτη, αποτελούσε την κατεξοχήν περίοδο Κατηχήσεως. Η διαδικασία κρίνονταν την Μ. Παρασκευή, οπότε και ο τοπικός επίσκοπος έκρινε την προαγωγή του Κατηχουμένου ή όχι. Εφόσον η κρίση ήταν θετική, γινόταν η Απόταξη και η Ομολογία της Πίστεως με την εκφώνηση του κατά τόπους ή του Οικουμενικού Συμβόλου της Πίστεως.

Έτσι η Βάπτιση στην Ανατολή, τελούνταν κατά την Παννυχίδα του Πάσχα. Για την ακρίβεια το Μ. Σάββατο γίνονταν οι τελευταίοι Εξορκισμοί και λίγο πρό του ξημερώματος ο Καθαγιασμός του ύδατος. Αργότερα ως κατηχητική καθιερώθηκε και η περίοδος των Χριστουγέννων και οι προκρινόμενοι βαπτίζονταν κατά την Παννυχίδα των Φώτων. Μάλιστα τότε δεν γινόταν ιδιαίτερος Καθαγιασμός, αλλά η Βάπτιση γινόταν επί των υδάτων του Μ. Αγιασμού. Κατάλοιπο της πρακτικής αυτής κατά την διάρκεια αμφοτέρων των περιόδων, είναι η επιβίωση μέχρι και σήμερα του Ύμνου «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε…» αντί του Τρισαγίου, στις Λειτουργίες της Διακαινησίμου και των Θεοφανίων. Αντίθετα στη Δύση, ως βαπτισματική περίοδος παρέμεινε μόνο η εβδομάδα του Πάσχα ή το πολύ ο χρόνος μέχρι την Πεντηκοστή.

Ο Νηπιοβαπτισμός εμφανίζεται περί τον Γ΄ αιώνα, κατ΄αρχάς ως εναλλακτική επιλογή. Να σημειωθεί πως μέχρι και τον Δ΄ αιώνα, υπήρχε η τάση( ακόμα και υπό τινών μεγάλων εκκλησιαστικών ανδρών ) να καθυστερείται ο χρόνος της Βαπτίσεως. Εντούτοις ο Νηπιοβαπτισμός θα τύχει μεγαλυτέρας απηχήσεως και εφαρμογής, ήδη περί τα τέλη του Δ΄ αιώνος. Σε αυτό συνέβαλλαν ιδιαίτερα οι στηλιτεύσεις της ωρίμου Βαπτίσεως, που εξεδήλωσαν κυρίως οι Τρεις Ιεράρχες και ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων. Το αυτό αργότερα συνέχισε ο
Κύριλλος Αλεξανδρείας( †444 ), με αποτέλεσμα την πλήρη κυριαρχία του κατά τον Ε΄ αιώνα.

[konstantinoupolitis]

Β) Αφορκισμός–Εξορκισμός:

Αφορκισμός–Εξορκισμός, μαρτυρείται από τον Γ΄ αιώνα. Οι αρχαιότερες πηγές ( μεταξύ αυτών και ο μάρτυς και φιλόσοφος Ιουστίνος ) δεν τον μνημονεύουν. Οι συνταχθέντες εξορκισμοί ήταν διάφοροι, διαβάζονταν συνήθως( ; ) εις τριπλούν και σε διάφορα σημεία της Κατηχήσεως. Η όλη πρακτική, ήταν συνυφασμένη με την προσέλευση πολλών ενηλίκων στη Βάπτιση. Η Εμφύσηση και η Σφράγιση, αποτελούσαν την κατακλείδα των. Η Σύνταξη εμφανίζεται από τον Δ΄ αιώνα( Αστέριος Σοφιστής ). Με την επικράτηση του Νηπιοβαπτισμού οι Αφορκισμοί περιορίστηκαν και μέχρι τον Η΄ αιώνα( όπως και το όλο Βάπτισμα ) έλαβαν, περίπου, την σημερινή μορφή.

Γ) Καθαγιασμός των Υδάτων:

Ο Καθαγιασμός, εμφανίζεται επίσης από τον Γ΄ αιώνα. Ως Ευχή, ήτο εξ αρχής χαρακτηριστικά μεγαλόφωνη καίτοι τον ΣΤ΄ αιώνα εμφανίστηκε η τάση να λέγεται και μυστικώς.

Δ) Χρίσις Επορκιστού Ελαίου:

Ο Ιερεύς εμβάπτιζε το ένα ή τα δύο του δάχτυλα, σε αντίθεση με σήμερα που γίνεται με τα τρία.

[konstantinoupolitis]

Ε) Κυρίως Βάπτιση:

Ως λέξη, η Βάπτιση σημαίνει βύθιση. Εντούτοις πρέπει να σχετίστηκε και με τον θάνατο. Για παράδειγμα, στο περιστατικό του αιτήματος των υιών Ζεβεδαίου, ο Κύριος λέει( κάτι που οι Nestle–Aland θεωρούν προσθήκη ): «…και το Βάπτισμα ο Εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι;». Εξ αρχής, λοιπόν, συντελούνταν με πλήρη καταβύθιση και με επίκληση της Αγίας Τριάδος κατά τα Γραφικά πρότυπα. Μάλιστα πολύ γρήγορα και κατά τον Β΄ και Γ΄ αιώνα, η κατάδυση γίνεται τριττή. Εντούτοις άμα τη εμφανίσει του Τριαδολογικού( Δ΄ αιών ), την Εκκλησία απασχόλησε το ζήτημα του Βαπτίσματος «μίας καταδύσεως». Είναι λογικό πως οι Αρειανοί ιερωμένοι, δεν θα τελούσαν επ΄ ουδενί τριπλή κατάδυση. Το κωμικό είναι πως στην Ισπανία οι εκεί Αρειανοί τελούσαν τριπλή κατάδυση, τονίζοντας την κατ΄ αυτούς διάκριση και το ανόμοιο του Λόγου και του Παρακλήτου σε σχέση με τον Πατέρα. Έτσι οι ορθόδοξοι Ισπανοί, τελούσαν μονή κατάδυση, υπαινισσόμενοι την ενότητα και ισότητα των τριών υποστάσεων. Μάλιστα το ίδιο αυτό της Ισπανίας, κατοχυρώθηκε στην περιοχή και κανονικά, αφού η εν Τολέδω Τοπική Σύνοδος του 633 την συμπεριέλαβε στον ΣΤ΄ κανόνα της.

Κατά την διάρκεια του Μυστηρίου οι πιστοί κρατούσαν λαμπάδες. Το συγκεκριμένο έθος δεν γνωρίζω εάν οφείλονταν γενικώς στην σχετική αρχαία παράδοση κατά την ώρα του Ευαγγελίου, εάν οφείλονταν στο Πάσχα όπου και γίνονταν η Ακολουθία και γενικά στο ότι γινόταν Παννυχίδα, άρα υπήρχε ανάγκη φωτός ή είναι τμήμα καθαρά βαπτισματικό και αυτό είναι που επιβίωσε σήμερα στην Πασχάλιο ακολουθία, κατά την οποία, βέβαια, όλοι φέρουμε λαμπάδες.

[konstantinoupolitis]

ΣΤ) Ένδυση:

Ο προσερχόμενος( ως μη βρέφος ), τουλάχιστον κατά τους Εξορκισμούς ήτο ημίγυμνος( μόνο με τον χιτώνα ), ανυπόδητος και στεκόταν όρθιος επί τρίχινου υφάσματος( τάπητας ). Έτεινε δε και τα χέρια ψηλά( προφανώς σε στάση Δεήσεως ). Με την Ένδυση, φορούσε λευκό και μόνο χιτώνα και αν όχι αυτόν, μόνο λευκά φορούσε επί 8 ημέρες. Μέχρι δηλαδή και την Απόλουση, που γινόταν τότε.
Να σημειωθεί πως και αυτό το Μυστήριο( όπως και όλα ), τελούνταν εντός της Θ. Λειτουργίας και μόνο εκτάκτως αυτόνομα. Υπήρχαν ειδικοί Ναοί, τα Βαπτιστήρια, στα οποία και γινόταν το Βάπτισμα. Άμα τη τελέσει του Μυστηρίου, ο επίσκοπος( ή κάποιος άλλος ιερέας ) οδηγούσε τον νεοφώτιστο ή μάλλον τους νεοφωτίστους στην διπλανή Εκκλησία, όπου και συνεχίζονταν η Λειτουργία με το «Όσοι εις Χριστόν…». Η χειραφέτηση της Ακολουθίας από την Θ. Ευχαριστία, οφείλεται στις πίεση της θνησιμότητος των βρεφών και άρα εμμέσως στην επικράτηση του Νηπιοβαπτισμού και στην συνήθεια της Τουρκοκρατίας, όπου τελούνταν η Βάπτιση εντός των σπιτιών.

[konstantinoupolitis]

Ζ) Χρίσμα:

Είναι άλλο πράγμα η Βάπτιση και άλλο η Μετάδοση των Χαρίτων του Αγίου Πνεύματος. Το γεγονός αυτό, κάνει πασιφανές η Γραφή( Πράξεις Η΄, 15–17 ). Εκεί, φυσικά, το Χρίσμα δίδονταν με επίθεση της χειρός και όχι με Μύρο. Δίδονταν δε, μετά την Ένδυση. Η σημερινή πρακτική να το επιτελεί ο ανάδοχος, άρχεται από τον ΙΕ΄ αιώνα.
Το να δίδεται το Χρίσμα μετά το Βάπτισμα, αλλά όχι ανεξάρτητα από αυτό και μάλιστα δι΄ επαλείψεως ελαίου, είναι εξέλιξη που πρέπει να αναχθεί το αργότερο από το δ΄ τέταρτο του Β΄ αιώνος έως το α΄ τέταρτο του Γ΄( Θεόφιλος Αλεξανδρείας, Τερτυλλιανός ). Βέβαια, τότε, γινόταν σε συνδυασμό με την επίθεση της χειρός, καθώς η τελευταία δεν είχε εξαλειφθεί τουλάχιστον ως τον Δ΄ αιώνα.
Το «Μύρο» εμφανίζεται από τον Δ΄ αιώνα, προφανώς ως εξέλιξη του προαναφερομένου ελαίου. Σήμερα παρασκευάζεται αποκλειστικά από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Αποτελείται από 40 μυρωδικά και καθαγιάζεται με ειδική τελετή, τη Μ. Πέμπτη στον Πατριαρχικό ναό.
Στην Δύση από τον ΙΓ΄ αιώνα, το Χρίσμα τελείται ξέχωρα από το Βάπτισμα και μάλιστα μεταξύ των 12 και 14 ετών.

Η) Ολοκλήρωση Κυρίως Βαπτίσματος:

Γίνονταν ουσιαστικά με την παράδοση της λαμπάδος, που δίδονταν κανονικά προ του «Όσοι εις Χριστόν...», με το οποίο πρακτικά ξεκινούσε η Θ. Λειτουργία.

Θ) Μετά–βαπτισματική Πράξη:

Συνίστατο σε δύο πράξεις:

α) την Απόλουση και
β) την Τριχοκουρία.

Κατά την πρώτη, ο Νεοφώτιστος τελούσε λουτρό μόνο οκτώ ημέρες μετά την Βάπτιση( Τερτυλλιανός ). Ως ακολουθία( που συνέχιζε να τελείται την ογδόη ημέρα ), διαμορφώθηκε μεταξύ του Ι΄ και ΙΑ΄ αιώνος.
Κατά την δευτέρα, που τελούνταν επίσης οκτώ ημέρες μετά ή και αργότερα, αποκόπτονταν όλη η κώμη του Νεοφωτίστου. Εντούτοις το αργότερο προ του 1429 ( Συμεών Θεσσαλονίκης ), γίνεται ως σήμερα, δηλαδή μερικώς( ; ), σταυροειδώς και μετά το Χρίσμα.

[konstantinoupolitis]

Θεολογικά σχόλια επί του Βαπτίσματος και Χρίσματος

Α) Προβαπτισματικό Τμήμα:

Ονοματοδοσία:

Γίνεται την 8η ημέρα και όχι την ημέρα του Βαπτίσματος, όπως λανθασμένα θεωρείται.

Σαραντισμός:

Γίνεται ως Καθαρισμός της γυναικός και Εκκλησιασμός–Αφιέρωση του παιδιού στον Ναό. Και τα δύο φύλα σαραντίζουν καίτοι στην Π. Δ. τα θηλυκά καθαρίζονταν την 80η ημέρα. Δείγμα της εξισώσεως τρόπον τινά, που επέφερε ο Κόσμος της Χάριτος. Η Βάπτιση, πρέπει να τελείται μετά την παρέλευση των 40 ημερών. Στο Θυσιαστήριο εισάγεται μόνο το άρρεν ως προτύπωση της Ιεροσύνης, στην Βυζαντινή Τάξη, όμως, εισέρχονταν, μόνο, βαπτισμένοι άρρενες.

Β) Στάσεις Κατηχουμένων, Αφορκισμός,
Εμφύσηση, Σφράγιση:

Η επίθεση της χειρός του Ιερέως, υποδηλώνει της προστασία που ο Θεός και η Εκκλησία προσφέρει στον προσφεύγοντα κατηχούμενο και μέλλοντα Χριστιανό. Η εις τριπλούν εκτέλεση της Αποτάξεως–Συντάξεως και Ομολογίας Πίστεως και γενικά οι εις τριπλούν Ομολογίες, δεν γίνονται μόνο συμβολικά χάριν της Αγίας Τριάδος, αλλά κυρίως για το βέβαιο του πράγματος τη επιδράσει του Ρωμαϊκού Αστικού Δικαίου(Φουντούλης).

Γ) Καθαγιασμός Ύδατος:

Η αναγέννηση του ανθρώπου, βιβλικά διεκηρύχθη ως «εξ Ύδατος και Πνεύματος». Το γιατί και «εξ Ύδατος» είναι ένα θέμα για το οποίο δεν υπάρχει σαφή απάντηση και οπωσδήποτε αποτελεί ένα μυστήριο. Μια Πατερική εξήγηση που δόθηκε, είναι γιατί ο άνθρωπος είναι σύνθετος(και εξ Ύδατος και εκ Πνεύματος). Από την άλλη, αφού το Βάπτισμα κατ΄ ουσίαν είναι και μια αναπαράσταση της εν Ιορδάνη Θεοφανείας και της Ανακαινίσεως της Φύσεως, το ύδωρ είναι ο Ιορδάνης. Μάλιστα στην Ευχή «Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου…», εμπερικλείεται όλο το νόημα της Βαπτίσεως και κυρίως η συμμετοχή του βαπτιζομένου στον Θάνατο, την Τριήμερη Ταφή και την Ανάσταση του Κυρίου. Αν τέλος ψάξουμε την Π.Δ., η οποία και βρίθει προτυπώσεων, θα πρέπει ιδιαίτερα να σταθούμε σε δυο βιβλία: α) Στη Γένεση όπου το ύδωρ ήταν:

1) η Πρώτη Κατάσταση της Γης επί της οποίας εποίησε και διαμόρφωσε το επιφερόμενο Πνεύμα Θεού και

2) ο Τάφος όπου κατά τον Κατακλυσμό πέθανε ο άνθρωπος της αμαρτίας

και β) στην Έξοδο, όπου η προτύπωση της Βαπτίσεως «εξ Ύδατος και Πνεύματος» ήταν η διάβαση της Ερυθράς, παράλληλα με την επαφή με τη Νεφέλη της Κιβωτού της Διαθήκης.

Δ) Απόδυση:

Η Απόδυση οπωσδήποτε αποτελεί μια αναφορά στον Αδάμ και την Δημιουργία του Ανθρώπου, το κύριο, όμως, που συμβολίζει είναι η
απόδυση του παλαιού ανθρώπου.

Ε) Επάλειψη του Επορκιστού Ελαίου:

Η εμφανής συμβολική που εμπεριέχει, είναι αυτή της πάλης με την αμαρτία(οι παλαιστές αλείφονταν με έλαιο για να ελίσσονται). Η Ουσία είναι η ίαση, απέναντι στις φυσικές και πνευματικές αντικείμενες δυνάμεις. Μάλιστα ως προς αυτό, οι Πατέρες επιμένουν στην ολική επάλειψη του σώματος, ενώ έχουν γίνει γνωστά περιστατικά δαιμονισμών, που αναλόγου αναστήματος άνδρες απέδωσαν στην ημιτελή επάλειψη.

ΣΤ) Κυρίως Βάπτισμα:

Με το Βάπτισμα ο Νεοφώτιστος:

1) Ενσωματώνεται στα λεγόμενα «Δίπτυχα» της Εκκλησίας. Δηλαδή στο μυστικό Σώμα του Χριστού δια της μετοχής στη Θ. Ευχαριστία, με τρόπο ισότιμο, σύναιμο και σύσσωμο με τους λοιπούς αδελφούς.

2) Εξαλείφονται όλες οι προγενέστερες αμαρτίες με τρόπο ανώτερο από τη κλασική εξομολόγηση( π.χ. αμαρτία που πραγματοποιήθηκε πριν το Βάπτισμα δεν θεωρείται κώλυμα σε αντίθεση με μια που θα γίνει μετά ).

3) Κυρίως, όμως, βαπτίζεται στον θάνατο του Χριστού και συνθάπτεται μαζί του. Έτσι, δεν παύει μεν να πεθαίνει, δεν απαλλάσσεται δηλαδή από την κλασσική συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος τον θάνατο, αλλά σκοτώνει το παλαιό σώμα που εν τη γενέσει του φέρει. Αυτό γίνεται αφού συνολικά αναγεννάται εξ Ύδατος και Πνεύματος.
Με το τελευταίο σχετίζονται κατεξοχήν η Βύθιση(Συν-Ταφή) και η Ανάδυση( Συν–Ανάσταση ).

Η επίθεση της χειρός του ιερέως επί της κεφαλής του βαπτιζομένου, αποτελεί κατά τον Χρυσόστομο το ορατό σημείο της Επιφοιτήσεως.
Φυσικά δεχόμενος το Βάπτισμα, δέχεται εκτός την Συν–Ταφή και την Συν–Ανάσταση.

Ζ) Χρίσμα:

Γενικά η Χρίση είναι πράξη που παρέχει ιδιότητα. Δια Χρίσεως λαμβάνονταν και τα τρία μεγάλα αξιώματα: το Βασιλικό, το Προφητικό και το Ιερατικό.
Με το Χριστιανικό Χρίσμα, πραγματοποιείται η Μετάδοση των Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος και γενικά η Λήψη της Σφραγίδος της Δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.
Το μείγμα των 40 μυρωδικών που αποτελούν σήμερα το Μύρο, συμβολίζει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Η) Ένδυση:

Ο λευκός χιτών, συμβολίζει το νέο σώμα και εκ παραλλήλου την απελευθέρωση εκ της δουλείας και την άφεση εκ των αμαρτιών. Η Ένδυση κανονικά γίνεται μετά την Χρίση και κατά την ώρα που ψάλλεται το «Χιτώνα μοι παράσχου φωτεινό…». Δυστυχώς σήμερα γίνεται μετά την απόδοση του Σταυρού στον βαπτιζόμενο( σε μερικές περιπτώσεις και η Τριχοκουρία ), με αποτέλεσμα την ύπαρξη κενού, το οποίο καλύπτεται με καινοφανή για την Ακολουθία στοιχεία, όπως ο Αναστάσιμος και ο Σταυρικός Κανών.


Θ) Λαμπάδα:

Συμβολίζει το Θείο Φως και γενικά το Φώτισμα και ως εκ τούτου επιβάλλεται να μην περιλαμβάνει διάφορα άστοχα στολίσματα, όπως αρκουδάκια και άλλα συναφή.

Ι) Τριχοκουρία:

Η Τριχοκουρία τελείται σε σχήμα σταυρού, ως απομίμηση της πράξεως των δούλων που με αυτήν άνηκαν και τυπικά στο Κύριο τους. Η ολική αποκοπή της κώμης, συμβόλιζε την πλήρη αφοσίωση. Εμείς την τελούμε εκτός από το παραπάνω και με την συμβολική της ελαχίστης θυσίας για την αποδοχή της Χάριτος του όλου γεγονότος.

Στην Δύση επεκράτησε, ήδη, προ της εποχής του Φωτίου, η αποκοπή του Χρίσματος από το Βάπτισμα και ο Ραντισμός αντί της Καταδύσεως.

[konstantinoupolitis]

Αποδοχή η μη του Αιρετικού "Βαπτίσματος"

Τέλος για το Βάπτισμα των αιρετικών και για το κατα πόσο αναγνωρίζεται ή πρέπει να αναγνωρίζεται με αποτέλεσμα η είσοδος στην Εκκλησία ενός πρώην αιρετικού να έχει ως θεμέλια αρχή μόνο το Χρίσμα και όχι το Βάπτισμα ας ειπωθούν τα εξής:

Λέχθηκαν σε εδώ σχετική συζήτηση πως

"ειθισται οταν καποιος ρωμαιοκαθολικος-παπικος προσερχεται για πρωτη φορα στην Ορθοδοξη Εκκλησια προκειμενου να γινει μελος της,βασει των αποφασεων των συνοδων του Οικουμενικου Πατριαρχειου,αλλα και σχεδον ολων των Αυτοκεφαλων και Αυτονομων Εκκλησιων,το βαπτισμα που εχει ο εν λογω να επικυρωνεται δια του Χρισματος.αυτο δεν σημαινει οτι και προ της επικυρωσεως του αυτης ηταν εγκυρο και δυναμενο να φερει την σωτηρια.Βεβαιως ,υπαρχει και η συγχρονη παραδοση του αγ.Ορους ,οπου εκει κανουν εξ υπαρχης βαπτισμα σε αυτες τις περιπτωσεις..εικαζω οτι το κανουν για ψυχολογικους κυριως λογους ,εφ'οσον οι τοπικες Εκκλησιες συμπασαι εχουν αποφανθει επι του ζητηματος..." και

"η τρεχουσα εκκλησιαστικη ταξη,τουλαχιστον εν Ελλαδι.την ανεφερα σε προηγουμενη τοποθετηση μου!εξ οσων ειμαι σε θεση να γνωριζω,κατοπιν αιτησεως στην ενορια στην οποια διαμενει -συνηθως ή καποιας αλλης ενοριας ή μονης-του ρωμαιοκαθολικου που θελει να γινει μελος της ορθοδοξου εκκλησιας,η οποια αιτηση απευθυνεται προς την οικεια εκκλησιαστικη αρχη του τοπου-μητροπολιτης/αρχιεπισκοπος-και παραπεμπεται σε αυτην δια του εφημεριου της εν λογω ενοριας,η οικεια εκκλησιαστικη αρχη εντελεται την κατηχηση του μελλοντος να εισελθει στους κολπους της Αγιωτατης Εκκλησιας μας ρωμαιοκαθολικου(σ.σ.παπικου),απο συγκεκριμενο κατηχητη-συνηθως κληρικο-!ακομη,συχνα οριζεται και ενας μεσος ορος χρονος κατηχησεως(ο οποιος αυξομειουται αναλογως).μετα την κατηχηση και εφοσον ο κατηχουμενος εχει ενστερνιστει,κατα το μετρον του δυνατου,τις αληθειες της ορθοδοξου πιστεως και θελει να εισελθει στην εκκλησια,υπογραφει το τυπο καποιου λιβελλου που υπαρχει στα εν χρησει ευχολογια(εκδ.Αποστολικης Διακονιας)και χριεται δια του Μυρου!

αυτη ειναι η τρεχουσα ταξη που επικρατει στην Ιερα Αρχιεπισκοπη και τις ιερες Μητροπολεις του λεκανοπεδιου,που γνωριζω καπως καλυτερα!αυτο ειναι βεβαιο!τωρα,στο Αγιον Ορος τηρειται αλλη ταξις,γινεται εξ υπαρχης βαπτισμα και χρισμα,ωσαν να μην ειχε συμβει ποτε βαπτισμα ή βαπτισματικος τυπος!ισως γινεται για λογους συνειδησεως κυριως των μοναχων-η οποια συνειδηση στους μοναχους ειναι λεπτοτατη σε σχεση με αυτην των λαικων-,που ειχαν υποστει εως και προσφατα τα πανδεινα απο τους παπικους και ετσι θελουν να διαφοροποιηθουν απο καθε παπικο στοιχειο!προσωπικως θεωρω πως αριστα πραττουν και οι εν αγιω Ορει και οι εν κοσμω-καθενας πραττει αναλογως με το που απευθυνεται ![/i]".


Ας βάλουμε τα πράγματα με την σειρά τους:

Τυπικά με εγκύκλιο του Πατριαρχείου του ΙΘ΄ αιώνος, "προτρέπεται" ως ταξη για την αποδοχή πρώην αιρετικού η ουσιαστικά αποδοχή του Παπικού Βαπτίσματος και άρα της "Ιερωσύνης" τους και η παροχή μόνο Χρίσματος σε συνδυασμό με την ανάγνωση λιβέλλου.

Αν δεχθούμε ότι έχουν ένα Μυστήριο, έχουν Ιεροσύνη και εάν έχουν Ιεροσύνη έχουν άπαντα τα Μυστήρια και αν έχουν άπαντα τα Μυστήρια τότε το Σχίσμα είναι προσωρινό κακό και κατ΄επέκταση δεν παίζει ουσιαστικά ρόλο εάν είσαι στην Εκκλησία δηλαδή στην Ορθοδοξία ή στον Παπισμό.

Φυσικά και τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αιρετικός άνθρωπος δεν έχει Βάπτισμα και οφείλει να βαπτιστεί Ορθόδοξα, πλην της περιπτώσεως να ήταν Ορθόδοξος και άρα να έχει λάβει Αίωνιο Βάπτισμα και να έγινε στην πορεία π.χ. Παπικός. Το Βάπτισμα δεν εξαλείφεται. Σε αυτήν την περίπτωση αναγνωρίζεται το ισχύον πρώτο του Βάπτισμα και μόνο μυρώνεται. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις λειτουργούμε ανορθόδοξα.

Και για να έχουμε και Ιστορική Τεκμηρίωση, στο Ανάθεμα που κατέθεσαν οι Παπικοί επι της Αγίας Τραπέζης της Αγίας Σοφίας το 1054, κατα το οριστικό σχίσμα δηλαδή, και στην αιτιολόγηση των αφορισμών κατα των Ορθοδόξων, υπήρχε ως λόγος και η Αναβάπτιση των Δυτικών που η Εκκλησία απο τότε εφάρμοζε στις αντίστοιχες περιπτώσεις.

Οι Πατέρες ήδη απο τα πρώτα χρόνια που τα πράγματα αν θέλεις ήταν λίγο μετέωρα και περισσότερο σχισματικά παρά οριστικά όπως εδώ και πολλούς αιώνες μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, υπέβαλαν τους Παπικούς σε Βάπτισμα.

Να σκεφτούμε παράλληλα και το ακόλουθο: Αν για ένα νήπιο που δεν έχουμε γονείς και γενικά πληροφορίες εάν δέχθηκε Βάπτισμα, μπαίνουμε στην λογική Συνοδικά να το Βαπτίσουμε με πιθανότητα να βαπτιστεί δευτέρα φορά, πολύ περισσότερο για κάποιον ο οποίος δεν ήταν μέλος της Εκκλησίας και ζητά να προσέλθει σε αυτήν.

Το Άγιο Όρος απλά τηρεί τάξεις Βυζαντινές και Κανονικές. Δεν έχει δικό του πιο αυστηρό Ευαγγέλιο, για να βαπτίζει τους αιρετικούς, ερχόμενο "υποτίθεται" με την "υποτιθέμενη Κανονική Τάξη της Εκκλησίας".

Να αναφερθεί εδώ πως οι περισσότερες μάλλον επισκοπές της Ελλαδικής Εκκλησίας αρνούνται να δώσουν μόνο Χρίσμα και Βαπτίζουν, για πρώτη φορά όπως είναι η πραγματικότητα, τον πρώην αιρετικό και δεν αρκούνται στο Βάπτισμα και την ανάγνωση της λιβέλλου.

[konstantinoupolitis]