Ὁ Μέγας Κανών μετά Ἀποδείπνου.
Ἀναγινώσκεται τό Μικρόν Ἀπόδειπνον μέχρι τοῦ· «Ἄξιόν ἐστιν...», καί ἐν συνεχείᾳ ψάλλεται ὁ Μέγας Κανών, ποίημα Ἀνδρέου Κρήτης μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καί μετά τοῦ Στίχου· «Ἐλέησόν με ὁ Θεός, ἐλέησόν με», τά Τροπάρια ἑκάστης ᾨδῆς τῆς Ὁσίας Μαρίας μετά Στίχου· «Ὁσία τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν», τό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου μετά Στίχου· «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν», τό Τριαδικόν εἰς τό· Δόξα, καί τό Θεοτοκίον εἰς τό· Καί νῦν. Εἰς τό τέλος τῆς ς´ ᾨδῆς ψάλλεται τό Κοντάκιον· «Ψυχή μου, ψυχή μου...» ἀργῶς, καί ἐπίσης ἀργῶς εἰς τό τέλος τῆς θ´ ᾨδῆς ψάλλεται ὁ Εἱρμός αὐτῆς· «Ἀσπόρου συλλήψεως...», εἶτα Τρισάγιον. Τό Κοντάκιον· «Ψυχή μου, ψυχή μου...» (χῦμα) καί ἡ λοιπή Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου. Ἀπόλυσις μικρά τό· «Εὐξώμεθα...» καί τό· «Δι' εὐχῶν...», καί ἡ Θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων.
εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου
Συναξάριον
Συντονιστής: Συντονιστές
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 11ην του μηνός Απριλίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΙΠΑΣ επίσκοπος Περγάμου
ΟΙ ΟΣΙΕΣ ΤΡΥΦΑΙΝΗκαι ΜΑΤΡΩΝΑ
Ο ΟΣΙΟΣ ΦΑΡΜΟΥΘΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ κτήτορας της Ί. Μονής Χρυσοστόμου της Κύπρου
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΙΠΑΣ επίσκοπος Περγάμου
Ήταν επίσκοπος Περγάμου της Μ. Ασίας και κυβέρνησε την εκεί Εκκλησία με πολύ ζήλο και αγάπη Χριστού. Αξίζει, εδώ, να άναφέρουμε ότι το έργο του Άντίπα στην Πέργαμο ήταν πολύ δύσκολο. Διότι ή πόλη αυτή ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα είδωλο-λατρείας. Θρόνο του σατανά, την ονομάζει ο Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Άλλα ο μαχητής επίσκοπος προχώρησε το δρόμο του με επιμονή, υπομονή και με τη θεία χάρη εμφύτευσε το λόγο του Θεού σε πολλές καρδιές ανθρώπων. Ή πορεία αυτή του Άντίπα προκάλεσε οργή στους ειδωλολάτρες της Περγάμου. Όταν, λοιπόν, ο Δομιτιανός κίνησε διωγμό κατά των χριστιανών, φέρνουν τον Άντίπα μπροστά στον τότε διοικητή. Και όλοι μαζί, φιλόσοφοι και Ιερείς της ειδωλολατρικής θρησκείας, προσπάθησαν με διάφορα φιλοσοφικά επιχειρήματα να τον πείσουν να αλλαξοπιστήσει. ο Άντίπας με τη θεία φώτιση αντέταξε τόσο ισχυρά επιχειρήματα, πού κυριολεκτικά τους κατατρόπωσε. Τότε διατάχθηκε ο θάνατος του, μέσα σε πυρωμένο χάλκινο βόδι, όπου οι γέρικες σάρκες του Άντίπα έλιωσαν, αλλά ή ψυχή του μετέβη δίπλα στο θρόνο του Χρίστου. Μάλιστα, ο ίδιος ο Κύριος στην Αποκάλυψη αναφέρεται στον Άντίπα με τη φράση: "'Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός"1.
1. Αποκάλυψη Ιωάννου, β' 13.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης
Μυροβλήτην τον θείον και Μαρτύρων τον σύναθλον, τον πανευκλεή Ίεράρχην και Περγάμου τον πρόεδρον, τιμήσωμεν Άντίπαν οι πιστοί, ως τάχιστον και μέγαν ίατρόν, της δεινής οδόντων νόσου, και προς αυτόν από ψυχής βοήσωμεν δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ένεργοΰντι δια σου, πάσιν ιάματα.
ΟΙ ΟΣΙΕΣ ΤΡΥΦΑΙΝΗκαι ΜΑΤΡΩΝΑ
Στούς Συναξαριστές αναφέρεται μόνο ή μνήμη της Τρυφαίνης της εν Κυζίκω. Στόν Λαυριωτικό όμως κώδικα 170 μνημονεύονται και οι δύο. Αυτές ήταν από την πόλη Κύζικο και από μικρές επιθύμησαν την ασκητική ζωή της αρετής. Έτσι αφού σε μεγάλο βαθμό σκληραγώγησαν τη σάρκα και το πνεύμα τους, απόκτησαν μεγάλες αρετές και απεβίωσαν ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΦΑΡΜΟΥΘΙΟΣ
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ κτήτορας της Ί. Μονής Χρυσοστόμου της Κύπρου
Ό όσιος Γεώργιος υπήρξε ο κτήτορας και ο πρώτος ηγούμενος της Ιεράς Μονής Χρυσοστόμου στην Κύπρο, πού κτίστηκε το 1091 (Παρισινός Κώδικας 402 Coislin).
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ
Άρχιμ. Ί. Μονής "Μεταμορφώσεως του Σωτήρος" (Ρώσος, + 1576)
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΙΠΑΣ επίσκοπος Περγάμου
ΟΙ ΟΣΙΕΣ ΤΡΥΦΑΙΝΗκαι ΜΑΤΡΩΝΑ
Ο ΟΣΙΟΣ ΦΑΡΜΟΥΘΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ κτήτορας της Ί. Μονής Χρυσοστόμου της Κύπρου
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΙΠΑΣ επίσκοπος Περγάμου
Ήταν επίσκοπος Περγάμου της Μ. Ασίας και κυβέρνησε την εκεί Εκκλησία με πολύ ζήλο και αγάπη Χριστού. Αξίζει, εδώ, να άναφέρουμε ότι το έργο του Άντίπα στην Πέργαμο ήταν πολύ δύσκολο. Διότι ή πόλη αυτή ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα είδωλο-λατρείας. Θρόνο του σατανά, την ονομάζει ο Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Άλλα ο μαχητής επίσκοπος προχώρησε το δρόμο του με επιμονή, υπομονή και με τη θεία χάρη εμφύτευσε το λόγο του Θεού σε πολλές καρδιές ανθρώπων. Ή πορεία αυτή του Άντίπα προκάλεσε οργή στους ειδωλολάτρες της Περγάμου. Όταν, λοιπόν, ο Δομιτιανός κίνησε διωγμό κατά των χριστιανών, φέρνουν τον Άντίπα μπροστά στον τότε διοικητή. Και όλοι μαζί, φιλόσοφοι και Ιερείς της ειδωλολατρικής θρησκείας, προσπάθησαν με διάφορα φιλοσοφικά επιχειρήματα να τον πείσουν να αλλαξοπιστήσει. ο Άντίπας με τη θεία φώτιση αντέταξε τόσο ισχυρά επιχειρήματα, πού κυριολεκτικά τους κατατρόπωσε. Τότε διατάχθηκε ο θάνατος του, μέσα σε πυρωμένο χάλκινο βόδι, όπου οι γέρικες σάρκες του Άντίπα έλιωσαν, αλλά ή ψυχή του μετέβη δίπλα στο θρόνο του Χρίστου. Μάλιστα, ο ίδιος ο Κύριος στην Αποκάλυψη αναφέρεται στον Άντίπα με τη φράση: "'Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός"1.
1. Αποκάλυψη Ιωάννου, β' 13.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης
Μυροβλήτην τον θείον και Μαρτύρων τον σύναθλον, τον πανευκλεή Ίεράρχην και Περγάμου τον πρόεδρον, τιμήσωμεν Άντίπαν οι πιστοί, ως τάχιστον και μέγαν ίατρόν, της δεινής οδόντων νόσου, και προς αυτόν από ψυχής βοήσωμεν δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ένεργοΰντι δια σου, πάσιν ιάματα.
ΟΙ ΟΣΙΕΣ ΤΡΥΦΑΙΝΗκαι ΜΑΤΡΩΝΑ
Στούς Συναξαριστές αναφέρεται μόνο ή μνήμη της Τρυφαίνης της εν Κυζίκω. Στόν Λαυριωτικό όμως κώδικα 170 μνημονεύονται και οι δύο. Αυτές ήταν από την πόλη Κύζικο και από μικρές επιθύμησαν την ασκητική ζωή της αρετής. Έτσι αφού σε μεγάλο βαθμό σκληραγώγησαν τη σάρκα και το πνεύμα τους, απόκτησαν μεγάλες αρετές και απεβίωσαν ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΦΑΡΜΟΥΘΙΟΣ
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ κτήτορας της Ί. Μονής Χρυσοστόμου της Κύπρου
Ό όσιος Γεώργιος υπήρξε ο κτήτορας και ο πρώτος ηγούμενος της Ιεράς Μονής Χρυσοστόμου στην Κύπρο, πού κτίστηκε το 1091 (Παρισινός Κώδικας 402 Coislin).
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ
Άρχιμ. Ί. Μονής "Μεταμορφώσεως του Σωτήρος" (Ρώσος, + 1576)
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 12ην του μηνός Απριλίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Όμολογητής επίσκοπος Παρίου
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΗΜΗΣ και ΠΡΩΤΙΩΝ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΩΝ Ίερομάρτυρας
Η ΟΣΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ Θυγατέρα Κων/νου του Κοπρώνυμου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΗΝΑΣ, ΔΑΒΙΔ και ΙΩΑΝΝΗΣ Άββάδες και Όσιομάρτυρες
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ο έγκλειστος πού άσκήτευσε στην Κύπρο
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Νέος, ο Καυσοκαλυβίτης
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Ομολογητής επίσκοπος Παρίου
Απτόητος πρόμαχος της τιμητικής προσκύνησης των εικόνων ο Βασίλειος, αποδοκίμασε με όλες του τις δυνάμεις τους επιζήμιους - για την Εκκλησία - εικονομάχους αυτοκράτορες. Ή μεγάλη θεολογική του κατάρτιση σε συνδυασμό με την ενάρετη ζωή του' τον ανέδειξαν επίσκοπο της πόλης Παρίου στίς ακτές της Προποντίδας. Ή στάση του' όμως αυτή έναντι των εικονομάχων αυτοκρατόρων έγινε αιτία να διωχθεί σκληρά. Υπέστη πολλά δεινά και πέρασε "εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι"1, δηλαδή, με πείνα και δίψα, με νηστείες πολλές φορές, με κρύο και γυμνότητα. Άλλα ο Βασίλειος, όπου και αν τον εξόριζαν οι αυτοκράτορες, ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να υπερασπίζει την "Ορθοδοξία. Τέλος, τον αξίωσε ο Θεός να δει το θρίαμβο της "Ορθοδοξίας και συγχρόνως το ναυάγιο της εικονομαχίας. Όταν επέστρεψε στην επισκοπή του, τον υποδέχθηκαν με μεγάλες τιμές και εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του στον Κύριο. 1.
Β' προς Κορινθίους, ια' 27.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ
Ως ιερεύς του Βασιλέως της δόξης, ομολογίας διαλάμπεις τη αίγλη, Ίερομάρτυς ένδοξε Βασίλειε· των Είκονομάχων γάρ,τήν άπάτην ελέγχων, πόνοις προσωμίλησας, υπέρ της αληθείας- και μεταστάς εν δόξη προς Θεόν, των σε τιμώντων, άπαύστως μνημόνευε.
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ή μετακόμιση έγινε από την επισκοπή Ζήλα (στην Καππαδοκία) στην Κωνσταντινούπολη το έτος 942, όταν βασιλείς ήταν οι Κων/νος και Ρωμανός οι Προφυρογέννητοι. Κατόπιν εναποτέθηκε στην αγία σορό των Χαλκοπρατείων στίς 12 Απριλίου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΗΜΗΣ και ΠΡΩΤΙΩΝ
Στούς συναξαριστές ή μνήμη τους αναφέρεται χωρίς υπόμνημα. Στό Λαυριωτικό όμως Κώδικα Ι 70 ή μνήμη τους αναφέρεται στίς 19 Μαρτίου, και υπάρχουν κάποια βιογραφικά στοιχεία, όχι όμως ολοκληρωμένα. ΟΙ άγιοι αυτοί λοιπόν, υπήρξαν στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανού (286-305) και παρουσιάστηκαν αυθόρμητα στον ηγεμόνα της χώρας τους και ομολόγησαν με θάρρος τον Χριστό. Ό ηγεμόνας τότε τους γύμνωσε και αφού τους έδεσε με αλυσίδες, τους μαστίγωσε ανελέητα με μαστίγια από νεύρα βοδιών και τους χτύπησε με ακανθωτά ραβδιά τόσο, πού πετάχτηκαν τα σπλάχνα τους από την κοιλιά. Έτσι μισοπεθαμένους τους έριξε για 30 μέρες μέσα στη φυλακή, χωρίς νερό και ψωμί. Άλλα άγγελος Κυρίου τους επισκέφθηκε, ίασε τίς πληγές τους και τους έδωσε μπόλικο νερό και φαγητό. Όταν ο ηγεμόνας τους κάλεσε μπροστά του και τους είδε υγιείς, αντί να συνέλθει από το θαύμα, ρώτησε τους μάρτυρες με οργή αν επιμένουν στη χριστιανική τους πίστη. Αυτοί με μια φωνή απάντησαν: "Χριστιανοί έσμέν". Τότε αυτός διέταξε και τους αποκεφάλισαν και έτσι έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΩΝ Ιερομάρτυρας
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Η ΟΣΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ Θυγατέρα Κων/νου του Κοπρώνυμου
Ήταν θυγατέρα του βασιλιά Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου. Γεννήθηκε μέσα στην ανακτορική δόξα και λαμπρότητα, άλλ' αυτή ζήτησε άλλου την ευχαρίστηση και παρηγοριά της ψυχής της. Μάταια ο βασιλιάς πατέρας της (741-775) θέλησε να την παντρέψει με νέο πού είχε όλα τα πλεονεκτήματα του γένους, του κάλλους και του πλούτου. Αυτή έφερε στην καρδιά της βαθειά τη θλίψη, ότι' ο πατέρας της ήταν εχθρός των εικόνων και δεν ήθελε σύζυγο πού είχε τα "ίδια φρονήματα μ' αυτόν. Παρέμεινε λοιπόν άγαμη και χρησιμοποιούσε τον καιρό της σε έργα ελέους και φιλανθρωπίας. Μετά το θάνατο του πατέρα της, μοίρασε τα υπάρχοντα της σε φτωχούς, φιλανθρωπικά ιδρύματα και ναούς. Ή 'ίδια έγινε μοναχή από τον Πατριάρχη Ταράσιο. Στο μοναστήρι ή ζωή της ήταν ασκητική, γεμάτη ταπεινοφροσύνη και αγάπη. Σέ ηλικία 52 ετών έφυγε από τον κόσμο αυτό, σ' όλα άξια του αμάραντου στεφάνου της αιώνιας βασιλείας, ή παρθένος ή σεμνή, πού καταφρόνησε τίς ψεύτικες λάμψεις και τις απατηλές τιμές των πρόσκαιρων βασιλειών της γης.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΗΝΑΣ, ΔΑΒΙΔ και ΙΩΑΝΝΗΣ Άββάδες και Όσιομάρτυρες
Μαρτύρησαν αφού εκτελέστηκαν τοξευόμενοι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Ή μνήμη του αναφέρεται από τον Γεδεών στο Βυζαντινό Εορτολόγιο σελ. 91 και το έχει πάρει από χειρόγραφο Ευαγγέλιο (του Άγιοταφίτικου Μετοχίου 426), οπού και μόνο εκεί σημειώνεται. Όπως φαίνεται, γινόταν το μνημόσυνο του στην Κων/πολη και συγκεκριμένα στη Μονή του Μανουήλ, της οποίας έκανε ηγούμενος, διότι πουθενά άλλου δεν αναφέρεται στους Συναξαριστές ή μνήμη του. Ό Σέργιος λοιπόν, καταγόταν από επίσημη οικογένεια. Ήταν ανεψιός του Πατριάρχη Φωτίου, ενάρετος και πολύ μορφωμένος. Το 999 και σε ηλικία σχετικά μεγάλη, κλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Β' (976-1025) στον Πατριαρχικό θρόνο, σε διαδοχή του Σισινίου του Β'. Κυβέρνησε τον πατριαρχικό θρόνο θεοφιλώς για 20 χρόνια και απεβίωσε ειρηνικά το 1019.
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ο έγκλειστος πού άσκήτευσε στην Κύπρο
Από τους Συναξαριστές αγνοείται ή μνήμη του. Αυτός ήταν Κύπριος, πού γεννήθηκε στα Λεύκαρα (επαρχία Αμαθούντος) το 1134. Λόγω του μεγάλου ασκητικού του αγώνα, αναδείχτηκε ένας από τους μεγαλύτερους , ασκητές της Κύπρου. Έκτισε τη διάσημη Έγκλείστρα, πού σώζεται μέχρι σήμερα, όπου πέρασε όλη του τη ζωή με νηστεία, ' προσευχή και μελέτη. Επίσης αναδείχτηκε γλαφυρός συγγραφέας και πέθανε ειρηνικά. Τον έθαψαν μέσα στη σπηλιά της Έγκλείστρας. (Ή μνήμη του περιττώς επαναλαμβάνεται, από ορισμένους Συναξαριστές, ως μάρτυρας και την 28η Σεπτεμβρίου).
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Νέος, ο Καυσοκαλυβίτης
Ό όσιος αυτός γεννήθηκε στο χωριό Γόλιτσα της επαρχίας Φαναριού (Άγραφων) στα τέλη του 17ου αιώνα. Προσήλθε πρώτα στη μονή της Σουρβίας (κοντά στη Μακρινίτσα Βόλου), οπού έκάρη μοναχός, μετονομασθείς σε Άκάκιο από Αναστάσιο πού ήταν το κοσμικό του όνομα. Άσκήτευσε στη σκήτη του Καυσοκαλυβίου του Αγίου Όρους, όπως αναφέρεται στη βιογραφία του, πού συνέγραψε ο μαθητής του Πάπα - Ίωνάς. Διέπρεψε στις αρετές και έγινε σύμβουλος και διδάσκάλος πολλών μαρτύρων της πίστης μας. Απεβίωσε ειρηνικά στις 12 Απριλίου 1730.
Απολυτίκιο. Ηχος πλ. β'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Άκακία έμπρέπων Πάτερ Άκάκιε, και λαμπρότητι βίου αστήρ ώς πάμφωτος, τών' Οσίων μιμητής των πάλαι γέγονας, και χαρισμάτων θεϊκών, δαψιλώς αξιωθείς, μη παύση καθικετεύων, την Παναγίαν Τριάδα, διδόναι πάσι το θείον έλεος.
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Όμολογητής επίσκοπος Παρίου
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΗΜΗΣ και ΠΡΩΤΙΩΝ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΩΝ Ίερομάρτυρας
Η ΟΣΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ Θυγατέρα Κων/νου του Κοπρώνυμου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΗΝΑΣ, ΔΑΒΙΔ και ΙΩΑΝΝΗΣ Άββάδες και Όσιομάρτυρες
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ο έγκλειστος πού άσκήτευσε στην Κύπρο
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Νέος, ο Καυσοκαλυβίτης
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Ομολογητής επίσκοπος Παρίου
Απτόητος πρόμαχος της τιμητικής προσκύνησης των εικόνων ο Βασίλειος, αποδοκίμασε με όλες του τις δυνάμεις τους επιζήμιους - για την Εκκλησία - εικονομάχους αυτοκράτορες. Ή μεγάλη θεολογική του κατάρτιση σε συνδυασμό με την ενάρετη ζωή του' τον ανέδειξαν επίσκοπο της πόλης Παρίου στίς ακτές της Προποντίδας. Ή στάση του' όμως αυτή έναντι των εικονομάχων αυτοκρατόρων έγινε αιτία να διωχθεί σκληρά. Υπέστη πολλά δεινά και πέρασε "εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι"1, δηλαδή, με πείνα και δίψα, με νηστείες πολλές φορές, με κρύο και γυμνότητα. Άλλα ο Βασίλειος, όπου και αν τον εξόριζαν οι αυτοκράτορες, ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να υπερασπίζει την "Ορθοδοξία. Τέλος, τον αξίωσε ο Θεός να δει το θρίαμβο της "Ορθοδοξίας και συγχρόνως το ναυάγιο της εικονομαχίας. Όταν επέστρεψε στην επισκοπή του, τον υποδέχθηκαν με μεγάλες τιμές και εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του στον Κύριο. 1.
Β' προς Κορινθίους, ια' 27.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ
Ως ιερεύς του Βασιλέως της δόξης, ομολογίας διαλάμπεις τη αίγλη, Ίερομάρτυς ένδοξε Βασίλειε· των Είκονομάχων γάρ,τήν άπάτην ελέγχων, πόνοις προσωμίλησας, υπέρ της αληθείας- και μεταστάς εν δόξη προς Θεόν, των σε τιμώντων, άπαύστως μνημόνευε.
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ή μετακόμιση έγινε από την επισκοπή Ζήλα (στην Καππαδοκία) στην Κωνσταντινούπολη το έτος 942, όταν βασιλείς ήταν οι Κων/νος και Ρωμανός οι Προφυρογέννητοι. Κατόπιν εναποτέθηκε στην αγία σορό των Χαλκοπρατείων στίς 12 Απριλίου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΗΜΗΣ και ΠΡΩΤΙΩΝ
Στούς συναξαριστές ή μνήμη τους αναφέρεται χωρίς υπόμνημα. Στό Λαυριωτικό όμως Κώδικα Ι 70 ή μνήμη τους αναφέρεται στίς 19 Μαρτίου, και υπάρχουν κάποια βιογραφικά στοιχεία, όχι όμως ολοκληρωμένα. ΟΙ άγιοι αυτοί λοιπόν, υπήρξαν στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανού (286-305) και παρουσιάστηκαν αυθόρμητα στον ηγεμόνα της χώρας τους και ομολόγησαν με θάρρος τον Χριστό. Ό ηγεμόνας τότε τους γύμνωσε και αφού τους έδεσε με αλυσίδες, τους μαστίγωσε ανελέητα με μαστίγια από νεύρα βοδιών και τους χτύπησε με ακανθωτά ραβδιά τόσο, πού πετάχτηκαν τα σπλάχνα τους από την κοιλιά. Έτσι μισοπεθαμένους τους έριξε για 30 μέρες μέσα στη φυλακή, χωρίς νερό και ψωμί. Άλλα άγγελος Κυρίου τους επισκέφθηκε, ίασε τίς πληγές τους και τους έδωσε μπόλικο νερό και φαγητό. Όταν ο ηγεμόνας τους κάλεσε μπροστά του και τους είδε υγιείς, αντί να συνέλθει από το θαύμα, ρώτησε τους μάρτυρες με οργή αν επιμένουν στη χριστιανική τους πίστη. Αυτοί με μια φωνή απάντησαν: "Χριστιανοί έσμέν". Τότε αυτός διέταξε και τους αποκεφάλισαν και έτσι έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΩΝ Ιερομάρτυρας
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Η ΟΣΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ Θυγατέρα Κων/νου του Κοπρώνυμου
Ήταν θυγατέρα του βασιλιά Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου. Γεννήθηκε μέσα στην ανακτορική δόξα και λαμπρότητα, άλλ' αυτή ζήτησε άλλου την ευχαρίστηση και παρηγοριά της ψυχής της. Μάταια ο βασιλιάς πατέρας της (741-775) θέλησε να την παντρέψει με νέο πού είχε όλα τα πλεονεκτήματα του γένους, του κάλλους και του πλούτου. Αυτή έφερε στην καρδιά της βαθειά τη θλίψη, ότι' ο πατέρας της ήταν εχθρός των εικόνων και δεν ήθελε σύζυγο πού είχε τα "ίδια φρονήματα μ' αυτόν. Παρέμεινε λοιπόν άγαμη και χρησιμοποιούσε τον καιρό της σε έργα ελέους και φιλανθρωπίας. Μετά το θάνατο του πατέρα της, μοίρασε τα υπάρχοντα της σε φτωχούς, φιλανθρωπικά ιδρύματα και ναούς. Ή 'ίδια έγινε μοναχή από τον Πατριάρχη Ταράσιο. Στο μοναστήρι ή ζωή της ήταν ασκητική, γεμάτη ταπεινοφροσύνη και αγάπη. Σέ ηλικία 52 ετών έφυγε από τον κόσμο αυτό, σ' όλα άξια του αμάραντου στεφάνου της αιώνιας βασιλείας, ή παρθένος ή σεμνή, πού καταφρόνησε τίς ψεύτικες λάμψεις και τις απατηλές τιμές των πρόσκαιρων βασιλειών της γης.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΗΝΑΣ, ΔΑΒΙΔ και ΙΩΑΝΝΗΣ Άββάδες και Όσιομάρτυρες
Μαρτύρησαν αφού εκτελέστηκαν τοξευόμενοι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Ή μνήμη του αναφέρεται από τον Γεδεών στο Βυζαντινό Εορτολόγιο σελ. 91 και το έχει πάρει από χειρόγραφο Ευαγγέλιο (του Άγιοταφίτικου Μετοχίου 426), οπού και μόνο εκεί σημειώνεται. Όπως φαίνεται, γινόταν το μνημόσυνο του στην Κων/πολη και συγκεκριμένα στη Μονή του Μανουήλ, της οποίας έκανε ηγούμενος, διότι πουθενά άλλου δεν αναφέρεται στους Συναξαριστές ή μνήμη του. Ό Σέργιος λοιπόν, καταγόταν από επίσημη οικογένεια. Ήταν ανεψιός του Πατριάρχη Φωτίου, ενάρετος και πολύ μορφωμένος. Το 999 και σε ηλικία σχετικά μεγάλη, κλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Β' (976-1025) στον Πατριαρχικό θρόνο, σε διαδοχή του Σισινίου του Β'. Κυβέρνησε τον πατριαρχικό θρόνο θεοφιλώς για 20 χρόνια και απεβίωσε ειρηνικά το 1019.
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ο έγκλειστος πού άσκήτευσε στην Κύπρο
Από τους Συναξαριστές αγνοείται ή μνήμη του. Αυτός ήταν Κύπριος, πού γεννήθηκε στα Λεύκαρα (επαρχία Αμαθούντος) το 1134. Λόγω του μεγάλου ασκητικού του αγώνα, αναδείχτηκε ένας από τους μεγαλύτερους , ασκητές της Κύπρου. Έκτισε τη διάσημη Έγκλείστρα, πού σώζεται μέχρι σήμερα, όπου πέρασε όλη του τη ζωή με νηστεία, ' προσευχή και μελέτη. Επίσης αναδείχτηκε γλαφυρός συγγραφέας και πέθανε ειρηνικά. Τον έθαψαν μέσα στη σπηλιά της Έγκλείστρας. (Ή μνήμη του περιττώς επαναλαμβάνεται, από ορισμένους Συναξαριστές, ως μάρτυρας και την 28η Σεπτεμβρίου).
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Νέος, ο Καυσοκαλυβίτης
Ό όσιος αυτός γεννήθηκε στο χωριό Γόλιτσα της επαρχίας Φαναριού (Άγραφων) στα τέλη του 17ου αιώνα. Προσήλθε πρώτα στη μονή της Σουρβίας (κοντά στη Μακρινίτσα Βόλου), οπού έκάρη μοναχός, μετονομασθείς σε Άκάκιο από Αναστάσιο πού ήταν το κοσμικό του όνομα. Άσκήτευσε στη σκήτη του Καυσοκαλυβίου του Αγίου Όρους, όπως αναφέρεται στη βιογραφία του, πού συνέγραψε ο μαθητής του Πάπα - Ίωνάς. Διέπρεψε στις αρετές και έγινε σύμβουλος και διδάσκάλος πολλών μαρτύρων της πίστης μας. Απεβίωσε ειρηνικά στις 12 Απριλίου 1730.
Απολυτίκιο. Ηχος πλ. β'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Άκακία έμπρέπων Πάτερ Άκάκιε, και λαμπρότητι βίου αστήρ ώς πάμφωτος, τών' Οσίων μιμητής των πάλαι γέγονας, και χαρισμάτων θεϊκών, δαψιλώς αξιωθείς, μη παύση καθικετεύων, την Παναγίαν Τριάδα, διδόναι πάσι το θείον έλεος.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 13ην του μηνός Απριλίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ Πάπας Ρώμης
ΜΝΗΜΗ ΔΥΟ ΑΓΙΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΥΝΤΙΛΙΑΝΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ και ΔΑΔΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ό Πέρσης
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΩΪΛΟΣ ό Ρωμαίος
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΟΣΙΑ ή βασίλισσα και ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ ό υπηρέτης της
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ό Πελοποννήσιος
Ανάμνηση της άνακομιδής και κατάθεσης στον ιερό ναό Αγίου Ιωάννου Λευκωσίας (1967) των ιερών λειψάνων του νεομάρτυρα αγίου Γεωργίου του Κυπρίου, από την Άκκρα (Πτολεμαΐδας).
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ Πάπας Ρώμης
Γεννήθηκε στην κεντρική Ιταλία, στο Τόδι της Όμβρικής. Έγινε Πάπας Ρώμης την εποχή πού την Εκκλησία ταλαιπωρούσε ή αίρεση των Μονοθελητών. Δυστυχώς, τότε και ή Εκκλησία της Κων/πολης είχε πέσει στα δίχτυα αυτής της αίρεσης, διότι ό Πατριάρχης Παύλος ό Β' ήταν υπέρμαχος του Μονοθελητισμού, μαζί με τον αυτοκράτορα Κώνστα τον Β' . Ό Πάπας Μαρτίνος, υπέρμαχος της "Ορθοδοξίας, προσπάθησε με επιστολή του, αλλά και με ειδικούς απεσταλμένους κληρικούς, να επαναφέρει τον Πατριάρχη Παύλο στο ορθόδοξο δόγμα. Μάταια, όμως. Ό Πατριάρχης, επηρεαζόμενος από τον αυτοκράτορα, επέμενε στο Μονοθελητισμό και εξόρισε τους απεσταλμένους του Μαρτίνου σε διάφορα νησιά. Μάλιστα, ό Κώνστας ό Β' έστειλε και συνέλαβαν με δόλο και τον ίδιο το Μαρτίνο. Και αφού τον οδήγησαν αιχμάλωτο στην Κων/πολη, κατόπιν τον εξόρισαν στη Χερσώνα. Εκεί, πέθανε στίς 16 Σεπτεμβρίου του 655, αφού κυβέρνησε την εκκλησία του έξι χρόνια. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι ό θάνατος τον 6ρήκε αγωνιζόμενο στίς επάλξεις της "Ορθοδοξίας, "όρθοτομοϋντα τον λόγον της αληθείας"1. Δηλαδή, να διδάσκει ορθά, χωρίς πλάνη, το λόγο της αλήθειας. (Ή μνήμη του, από ορισμένους Συναξαριστές, επαναλαμβάνεται και στίς 16 και 20 Σεπτεμβρίου).
1. Β' προς Τιμόθεον, Β"\5.
Άπολυτίκιον. Ηχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείοις δόγμασι, της ευσέβειας, ύπεστήριξας, την Έκκλησίαν, ώ Μαρτίνε ιεράρχα Θεόσοφε· τον γαρ Χριστόν διπλούν όντα ταις φύσεσιν, όμολογήσας την πλάνην κατήσχυνας. Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.
ΜΝΗΜΗ ΔΥΟ ΑΓΙΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
Οι δύο όμολογητές αυτοί δυτικοί επίσκοποι, εξορίστηκαν στη Χερσώνα μαζί με τον "Αγ. Μαρτίνο, όπου μετά από πολλές ταλαιπωρίες πέθαναν.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΥΝΤΙΛΙΑΝΟΣ. ΜΑΞΙΜΟΣ και ΔΑΔΑΣ
Έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, και κατάγονταν από την Όζοβία. Όταν έγινε ό διωγμός κατά των χριστιανων, φυλακίστηκαν. Κατόπιν τους κτύπησαν σκληρά και τους έριξαν πάλι στη φυλακή. Εκεί οι ειδωλολάτρες, κατέβαλαν πολλές και ποικίλες προσπάθειες, για να τους παρασύρουν στην άρνηση του Χριστού. Αυτοί όμως έμειναν πιστοί μέχρι τέλους και αξιώθηκαν του μαρτυρικού στεφάνου, αφού αποκεφαλίστηκαν για την πίστη τους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ό Πέρσης
Ό Άγιος αυτός ήταν χριστιανός από την Περσία και πήγε στον επίσκοπο Συμεών για να διδαχθεί τελειότερα τον λόγο της αληθείας. Όταν επέστρεφε στο σπίτι του, στο δρόμο, δίδασκε στους προσερχόμενους σ' αυτόν τα περί της οικονομίας του Χριστού. Έτσι κατόρθωσε να φέρει στη Χριστιανική πίστη πολλούς άπιστους και να τους βαπτίσει. ΟΙ πυρολάτρες όμως Πέρσες τον κατάγγειλαν στον βασιλιά, ό όποιος τον συνέλαβε και αφού δεν μπόρεσε να τον μεταπείσει ό ίδιος, τον παρέδωσε στους άρχιμάγους για να τον πείσουν αυτοί ν' αρνηθεί τον Χριστό. Αφού και αυτοί, κατόπιν πολλών βασανιστηρίων, δεν μπόρεσαν να το κατορθώσουν, τελικά τον αποκεφάλισαν και έτσι πήρε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΩΪΛΟΣ ό Ρωμαίος
Μαρτύρησε αφού τον κρέμασαν επάνω σε ξύλο.
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΟΣΙΑ ή βασίλισσα και ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ ό υπηρέτης της
Ή μνήμη τους δεν φαίνεται πουθενά στους Σύναξαριστές. Τους συναντάμε στο Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70, όπου υπάρχουν και οι εξής πληροφορίες: Ή Θεοδοσία ήταν κόρη του βασιλιά Αδριανού (117-138) και επειδή δεν ήθελε να έλθει σε γάμο κοινωνία, όπως ήθελαν οι γονείς της, εγκατέλειψε το παλάτι μαζί με τον υπηρέτη της Γερόντιο και έφυγε από την πόλη μεταμφιεσμένη σε ζητιάνα. Πήγε στην Ιερουσαλήμ, προσκύνησε τους Αγίους Τόπους και περιηγήθηκε όλα τα εκεί μοναστήρια, όπου γνώρισε όλες τις αρετές των Όσιων. Κατόπιν κλείστηκε σ' ένα κελί και έκανε αυστηρή άσκηση με αγρυπνίες, νηστείες και προσευχή. Τον δε υπηρέτη της τον έβαλε σε μοναστήρι, όπου έγινε μοναχός και αφού έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής απεβίωσε ειρηνικά. Ή δε Άγια, αφού και αυτή έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής, απέκτησε προορατικό χάρισμα και προείδε το τέλος της. Έτσι, φώναξε τον εκεί επίσκοπο, κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων και παρέδωσε το πνεύμα της στον Θεό". Το Συναξάρι όμως αυτό, μάλλον είναι φανταστικό και συγχέεται με αυτό των Αγίων Γερόντιου και Βασιλείδη της 1 ης Απριλίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ό Πελοποννήσιος
Βλέπε βιογραφία του την 14η Απριλίου.
Ανάμνηση της ανακομιδής και κατάθεσης στον ιερό ναό αγίου Ιωάννου Λευκωσίας (1967) των ιερών λειψάνων του νεομάρτυρα αγίου Γεωργίου του Κυπρίου, από την Άκκρα (Πτολεμαΐδας).
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ Πάπας Ρώμης
ΜΝΗΜΗ ΔΥΟ ΑΓΙΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΥΝΤΙΛΙΑΝΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ και ΔΑΔΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ό Πέρσης
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΩΪΛΟΣ ό Ρωμαίος
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΟΣΙΑ ή βασίλισσα και ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ ό υπηρέτης της
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ό Πελοποννήσιος
Ανάμνηση της άνακομιδής και κατάθεσης στον ιερό ναό Αγίου Ιωάννου Λευκωσίας (1967) των ιερών λειψάνων του νεομάρτυρα αγίου Γεωργίου του Κυπρίου, από την Άκκρα (Πτολεμαΐδας).
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ Πάπας Ρώμης
Γεννήθηκε στην κεντρική Ιταλία, στο Τόδι της Όμβρικής. Έγινε Πάπας Ρώμης την εποχή πού την Εκκλησία ταλαιπωρούσε ή αίρεση των Μονοθελητών. Δυστυχώς, τότε και ή Εκκλησία της Κων/πολης είχε πέσει στα δίχτυα αυτής της αίρεσης, διότι ό Πατριάρχης Παύλος ό Β' ήταν υπέρμαχος του Μονοθελητισμού, μαζί με τον αυτοκράτορα Κώνστα τον Β' . Ό Πάπας Μαρτίνος, υπέρμαχος της "Ορθοδοξίας, προσπάθησε με επιστολή του, αλλά και με ειδικούς απεσταλμένους κληρικούς, να επαναφέρει τον Πατριάρχη Παύλο στο ορθόδοξο δόγμα. Μάταια, όμως. Ό Πατριάρχης, επηρεαζόμενος από τον αυτοκράτορα, επέμενε στο Μονοθελητισμό και εξόρισε τους απεσταλμένους του Μαρτίνου σε διάφορα νησιά. Μάλιστα, ό Κώνστας ό Β' έστειλε και συνέλαβαν με δόλο και τον ίδιο το Μαρτίνο. Και αφού τον οδήγησαν αιχμάλωτο στην Κων/πολη, κατόπιν τον εξόρισαν στη Χερσώνα. Εκεί, πέθανε στίς 16 Σεπτεμβρίου του 655, αφού κυβέρνησε την εκκλησία του έξι χρόνια. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι ό θάνατος τον 6ρήκε αγωνιζόμενο στίς επάλξεις της "Ορθοδοξίας, "όρθοτομοϋντα τον λόγον της αληθείας"1. Δηλαδή, να διδάσκει ορθά, χωρίς πλάνη, το λόγο της αλήθειας. (Ή μνήμη του, από ορισμένους Συναξαριστές, επαναλαμβάνεται και στίς 16 και 20 Σεπτεμβρίου).
1. Β' προς Τιμόθεον, Β"\5.
Άπολυτίκιον. Ηχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείοις δόγμασι, της ευσέβειας, ύπεστήριξας, την Έκκλησίαν, ώ Μαρτίνε ιεράρχα Θεόσοφε· τον γαρ Χριστόν διπλούν όντα ταις φύσεσιν, όμολογήσας την πλάνην κατήσχυνας. Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.
ΜΝΗΜΗ ΔΥΟ ΑΓΙΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
Οι δύο όμολογητές αυτοί δυτικοί επίσκοποι, εξορίστηκαν στη Χερσώνα μαζί με τον "Αγ. Μαρτίνο, όπου μετά από πολλές ταλαιπωρίες πέθαναν.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΥΝΤΙΛΙΑΝΟΣ. ΜΑΞΙΜΟΣ και ΔΑΔΑΣ
Έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, και κατάγονταν από την Όζοβία. Όταν έγινε ό διωγμός κατά των χριστιανων, φυλακίστηκαν. Κατόπιν τους κτύπησαν σκληρά και τους έριξαν πάλι στη φυλακή. Εκεί οι ειδωλολάτρες, κατέβαλαν πολλές και ποικίλες προσπάθειες, για να τους παρασύρουν στην άρνηση του Χριστού. Αυτοί όμως έμειναν πιστοί μέχρι τέλους και αξιώθηκαν του μαρτυρικού στεφάνου, αφού αποκεφαλίστηκαν για την πίστη τους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ό Πέρσης
Ό Άγιος αυτός ήταν χριστιανός από την Περσία και πήγε στον επίσκοπο Συμεών για να διδαχθεί τελειότερα τον λόγο της αληθείας. Όταν επέστρεφε στο σπίτι του, στο δρόμο, δίδασκε στους προσερχόμενους σ' αυτόν τα περί της οικονομίας του Χριστού. Έτσι κατόρθωσε να φέρει στη Χριστιανική πίστη πολλούς άπιστους και να τους βαπτίσει. ΟΙ πυρολάτρες όμως Πέρσες τον κατάγγειλαν στον βασιλιά, ό όποιος τον συνέλαβε και αφού δεν μπόρεσε να τον μεταπείσει ό ίδιος, τον παρέδωσε στους άρχιμάγους για να τον πείσουν αυτοί ν' αρνηθεί τον Χριστό. Αφού και αυτοί, κατόπιν πολλών βασανιστηρίων, δεν μπόρεσαν να το κατορθώσουν, τελικά τον αποκεφάλισαν και έτσι πήρε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΩΪΛΟΣ ό Ρωμαίος
Μαρτύρησε αφού τον κρέμασαν επάνω σε ξύλο.
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΟΣΙΑ ή βασίλισσα και ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ ό υπηρέτης της
Ή μνήμη τους δεν φαίνεται πουθενά στους Σύναξαριστές. Τους συναντάμε στο Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70, όπου υπάρχουν και οι εξής πληροφορίες: Ή Θεοδοσία ήταν κόρη του βασιλιά Αδριανού (117-138) και επειδή δεν ήθελε να έλθει σε γάμο κοινωνία, όπως ήθελαν οι γονείς της, εγκατέλειψε το παλάτι μαζί με τον υπηρέτη της Γερόντιο και έφυγε από την πόλη μεταμφιεσμένη σε ζητιάνα. Πήγε στην Ιερουσαλήμ, προσκύνησε τους Αγίους Τόπους και περιηγήθηκε όλα τα εκεί μοναστήρια, όπου γνώρισε όλες τις αρετές των Όσιων. Κατόπιν κλείστηκε σ' ένα κελί και έκανε αυστηρή άσκηση με αγρυπνίες, νηστείες και προσευχή. Τον δε υπηρέτη της τον έβαλε σε μοναστήρι, όπου έγινε μοναχός και αφού έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής απεβίωσε ειρηνικά. Ή δε Άγια, αφού και αυτή έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής, απέκτησε προορατικό χάρισμα και προείδε το τέλος της. Έτσι, φώναξε τον εκεί επίσκοπο, κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων και παρέδωσε το πνεύμα της στον Θεό". Το Συναξάρι όμως αυτό, μάλλον είναι φανταστικό και συγχέεται με αυτό των Αγίων Γερόντιου και Βασιλείδη της 1 ης Απριλίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ό Πελοποννήσιος
Βλέπε βιογραφία του την 14η Απριλίου.
Ανάμνηση της ανακομιδής και κατάθεσης στον ιερό ναό αγίου Ιωάννου Λευκωσίας (1967) των ιερών λειψάνων του νεομάρτυρα αγίου Γεωργίου του Κυπρίου, από την Άκκρα (Πτολεμαΐδας).
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 14ην του μηνός Απριλίου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ, ΠΟΥΔΗΣ και ΤΡΟΦΙΜΟΣ Απόστολοι από τους 70
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΔΑΛΙΩΝ ο μίμος
Η ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Πελοποννήσιος
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΤΩΝΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ οι αυτάδελφοι και ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ, οι εν Λιθουανία Μάρτυρες (+ 1342).
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ, ΠΟΥΔΗΣ και ΤΡΟΦΙΜΟΣ Απόστολοι από τους 70
Ήταν και οι τρεις από τους έβδομη κοντά Αποστόλους και αφοσιωμένοι συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου. Τον Αρίσταρχο ο Απ. Παύλος αναφέρει στην προς Κολασσαεΐς (δ'10) επιστολή του σαν συναιχμάλωτό του στη Ρώμη, καθώς και στην προς Φιλήμονα (στ' 24) σαν συνεργάτη του. Για τον Πούδη κάνει λόγο στη Β' προς Τιμόθεον (δ' 22) επιστολή του, από την οποία καταλαβαίνουμε ότι ο Απόστολος Πούδης ήταν από αυτούς πού συνεργάστηκαν υπέρ του Ευαγγελίου στη Ρώμη. Τον Τρόφιμο έφερε στην χριστιανική πίστη ο Απ. Παύλος, όταν πήγε στην Έφεσο. Από τότε, τον ακολούθησε στα Ιεροσόλυμα, αλλά και στη Ρώμη, για να συνεργασθεί και να κακοπάθει μαζί με το διδάσκαλο του. Στόν Τρόφιμο αναφέρεται ο Απ. Παύλος στη Β' προς Τιμόθεον (δ' 20) επιστολή του. Στο φοβερό διωγμό του Νέρωνα και οι τρεις αυτοί συνεργάτες του Παύλου αξιώθηκαν να μαρτυρήσουν με θάνατο δι' αποκεφαλισμού. Κατόρθωσαν, έτσι, με τη χάρη του Θεού και με τον προσωπικό τους αγώνα, να γίνουν "συνεργοί εις την βασιλείαν του Θεού"1. Δηλαδή, συνεργάτες για τη διάδοση της βασιλείας του Θεού.
1. Προς Κολασσαεΐς, δ' 11.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Χορείαν την τρίπλοκον, των Αποστόλων Χριστού, συμφώνως τιμήσωμεν, ως ποταμούς λογικούς, της θείας χρηστότητας, Πούδην συν Άριστάρχω, και Τροφίμω τω θείω λόγοις θεογνωσίας, καταρδεύσαντας κόσμον. Αυτών Χριστέ μεσιτείαις πάντας οικτείρησον.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΔΑΛΙΩΝ ο μίμος
Με τη σημερινή ορολογία ήταν ηθοποιός, στα χρόνια του Διοκλητιανού (298). Εργαζόταν στα θέατρα και έπαιζε κωμωδίες και δράματα. Μια μέρα λοιπόν του ήλθε ή ιδέα, να μιμηθεί την αντίσταση των χριστιανών μπροστά στους τυράννους. Κρεμάστηκε ψηλά, επάνω στη σκηνή, και δήθεν ξεσχιζόταν επειδή δεν ήθελε να προσφέρει θυσία στους θεούς. Ή παράσταση ήταν - σα δράμα- τόσο καταπληκτική, ώστε ο λαός άρχισε να χειροκροτεί θερμά την επιδεξιότητα του Άρδαλίωνα και τη γενναιοκαρδία των χριστιανών. Τότε ο Άρδαλίων φώναξε δυνατά και είπε στο λαό να σωπάσει, διότι και αυτός ήταν στ' αλήθεια χριστιανός. Όταν το άκουσε αυτό ο άρχοντας, του είπε ν' αλλάξει γνώμη. Άλλ' επειδή ο Άρδαλίων επέμενε στην όμολογία του Χρίστου, τον έριξαν μέσα στη φωτιά και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.
Η ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ
Καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και οι ευσεβείς γονείς της την ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Όταν ήλθε σε κατάλληλη ηλικία την πάντρεψαν με κάποιο νέο, με τον όποιο ζούσε αρμονικά και με μεγάλη σωφροσύνη. Άλλα κατά την απουσία του ανδρός της, ο πεθερός της πού συνοικούσε μαζί τους, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να την ελκύσει σε συνουσία. Μάταια ή καλή νύφη προσπαθούσε να λογικέψει τον πόρνο γέροντα. Αυτός όμως, επειδή δεν μπόρεσε να καταφέρει τα άνομα σχέδια του, και τυφλωμένος από το πάθος, μαχαίρωσε τη νύφη του. Όταν το έμαθε αυτό ο άρχοντας της Αλεξάνδρειας, καταδίκασε τον πόρνο γέροντα σε θάνατο. Το δε λείψανο της Θωμαΐδας, παρέλαβε ο άββάς Δανιήλ, ο από τη Σκήτη, και την έθαψε στο κοιμητήριο, επειδή έδωσε το αίμα της για τη σωφροσύνη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Πελοποννήσιος
Γεννήθηκε στο χωριό Λιγούδιστα της Αρκαδίας και σε μικρή ηλικία ήλθε μαζί με τον αδελφό του στην Τρίπολη, όπου εργαζόταν μαζί με κάποιους κτίστες. Επειδή όμως αυτοί τον βασάνιζαν, έφυγε από τη συντροφιά τους και πήγε στο σπίτι ενός Τούρκου κουρέα, ο οποίος και κατόρθωσε τον εξισλαμισμό του, ονομάζοντας τον Μεχμέτ. Αργότερα ο Δημήτριος εγκατέλειψε την Τρίπολη, μετάνιωσε για την αποστασία του και ήλθε στο Άργος. Από το Άργος, για μεγαλύτερη ασφάλεια, πήγε στη Σμύρνη και από 'κει στή Μονή του Προδρόμου κοντά στις Κυδωνιές, όπου βρήκε ευσεβή πνευματικό, εξομολογήθηκε και ζήτησε τις συμβουλές του. Με την προτροπή του πνευματικού αυτού ο Δημήτριος ήλθε στη Χίο, όπου έμεινε για αρκετό καιρό κοντά σε άλλο φημισμένο πνευματικό, με προσευχή και μετάνοια. Προετοιμάσθηκε για το μαρτύριο και πήγε στο "Αργός, όπου παρέμεινε κρυμμένος και χειραγωγούμενος από τον Ιερέα Αντώνιο Σακελάριο και από 'κει έφτασε στην Τρίπολη. Παρουσιάστηκε μπροστά στον Τούρκο Διοικητή, δήλωσε ότι πιστεύει στον Χριστό και ότι είναι έτοιμος να χύσει και το αίμα του γι' Αυτόν. Τα βασανιστήρια πού ακολούθησαν ήταν φρικτά, αλλά ο Δημήτριος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του και έτσι στίς 14' Απριλίου 1803 τον αποκεφάλισαν στην Τρίπολη. Το Ιερό του λείψανο διασώθηκε από τους χριστιανούς στον Ναό της Μονής του 'Αγ. Νικολάου Βαρσών. Στην κεντρική αγορά της Τρίπολης, μικρός ναός τιμάται στο όνομα του Νεομάρτυρα αυτού.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΤΩΝΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ οι αυτάδελφοι και ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ. οι εν Λιθουανία Μάρτυρες (+ 1342).
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ, ΠΟΥΔΗΣ και ΤΡΟΦΙΜΟΣ Απόστολοι από τους 70
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΔΑΛΙΩΝ ο μίμος
Η ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Πελοποννήσιος
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΤΩΝΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ οι αυτάδελφοι και ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ, οι εν Λιθουανία Μάρτυρες (+ 1342).
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ, ΠΟΥΔΗΣ και ΤΡΟΦΙΜΟΣ Απόστολοι από τους 70
Ήταν και οι τρεις από τους έβδομη κοντά Αποστόλους και αφοσιωμένοι συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου. Τον Αρίσταρχο ο Απ. Παύλος αναφέρει στην προς Κολασσαεΐς (δ'10) επιστολή του σαν συναιχμάλωτό του στη Ρώμη, καθώς και στην προς Φιλήμονα (στ' 24) σαν συνεργάτη του. Για τον Πούδη κάνει λόγο στη Β' προς Τιμόθεον (δ' 22) επιστολή του, από την οποία καταλαβαίνουμε ότι ο Απόστολος Πούδης ήταν από αυτούς πού συνεργάστηκαν υπέρ του Ευαγγελίου στη Ρώμη. Τον Τρόφιμο έφερε στην χριστιανική πίστη ο Απ. Παύλος, όταν πήγε στην Έφεσο. Από τότε, τον ακολούθησε στα Ιεροσόλυμα, αλλά και στη Ρώμη, για να συνεργασθεί και να κακοπάθει μαζί με το διδάσκαλο του. Στόν Τρόφιμο αναφέρεται ο Απ. Παύλος στη Β' προς Τιμόθεον (δ' 20) επιστολή του. Στο φοβερό διωγμό του Νέρωνα και οι τρεις αυτοί συνεργάτες του Παύλου αξιώθηκαν να μαρτυρήσουν με θάνατο δι' αποκεφαλισμού. Κατόρθωσαν, έτσι, με τη χάρη του Θεού και με τον προσωπικό τους αγώνα, να γίνουν "συνεργοί εις την βασιλείαν του Θεού"1. Δηλαδή, συνεργάτες για τη διάδοση της βασιλείας του Θεού.
1. Προς Κολασσαεΐς, δ' 11.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Χορείαν την τρίπλοκον, των Αποστόλων Χριστού, συμφώνως τιμήσωμεν, ως ποταμούς λογικούς, της θείας χρηστότητας, Πούδην συν Άριστάρχω, και Τροφίμω τω θείω λόγοις θεογνωσίας, καταρδεύσαντας κόσμον. Αυτών Χριστέ μεσιτείαις πάντας οικτείρησον.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΔΑΛΙΩΝ ο μίμος
Με τη σημερινή ορολογία ήταν ηθοποιός, στα χρόνια του Διοκλητιανού (298). Εργαζόταν στα θέατρα και έπαιζε κωμωδίες και δράματα. Μια μέρα λοιπόν του ήλθε ή ιδέα, να μιμηθεί την αντίσταση των χριστιανών μπροστά στους τυράννους. Κρεμάστηκε ψηλά, επάνω στη σκηνή, και δήθεν ξεσχιζόταν επειδή δεν ήθελε να προσφέρει θυσία στους θεούς. Ή παράσταση ήταν - σα δράμα- τόσο καταπληκτική, ώστε ο λαός άρχισε να χειροκροτεί θερμά την επιδεξιότητα του Άρδαλίωνα και τη γενναιοκαρδία των χριστιανών. Τότε ο Άρδαλίων φώναξε δυνατά και είπε στο λαό να σωπάσει, διότι και αυτός ήταν στ' αλήθεια χριστιανός. Όταν το άκουσε αυτό ο άρχοντας, του είπε ν' αλλάξει γνώμη. Άλλ' επειδή ο Άρδαλίων επέμενε στην όμολογία του Χρίστου, τον έριξαν μέσα στη φωτιά και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.
Η ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ
Καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και οι ευσεβείς γονείς της την ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Όταν ήλθε σε κατάλληλη ηλικία την πάντρεψαν με κάποιο νέο, με τον όποιο ζούσε αρμονικά και με μεγάλη σωφροσύνη. Άλλα κατά την απουσία του ανδρός της, ο πεθερός της πού συνοικούσε μαζί τους, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να την ελκύσει σε συνουσία. Μάταια ή καλή νύφη προσπαθούσε να λογικέψει τον πόρνο γέροντα. Αυτός όμως, επειδή δεν μπόρεσε να καταφέρει τα άνομα σχέδια του, και τυφλωμένος από το πάθος, μαχαίρωσε τη νύφη του. Όταν το έμαθε αυτό ο άρχοντας της Αλεξάνδρειας, καταδίκασε τον πόρνο γέροντα σε θάνατο. Το δε λείψανο της Θωμαΐδας, παρέλαβε ο άββάς Δανιήλ, ο από τη Σκήτη, και την έθαψε στο κοιμητήριο, επειδή έδωσε το αίμα της για τη σωφροσύνη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Πελοποννήσιος
Γεννήθηκε στο χωριό Λιγούδιστα της Αρκαδίας και σε μικρή ηλικία ήλθε μαζί με τον αδελφό του στην Τρίπολη, όπου εργαζόταν μαζί με κάποιους κτίστες. Επειδή όμως αυτοί τον βασάνιζαν, έφυγε από τη συντροφιά τους και πήγε στο σπίτι ενός Τούρκου κουρέα, ο οποίος και κατόρθωσε τον εξισλαμισμό του, ονομάζοντας τον Μεχμέτ. Αργότερα ο Δημήτριος εγκατέλειψε την Τρίπολη, μετάνιωσε για την αποστασία του και ήλθε στο Άργος. Από το Άργος, για μεγαλύτερη ασφάλεια, πήγε στη Σμύρνη και από 'κει στή Μονή του Προδρόμου κοντά στις Κυδωνιές, όπου βρήκε ευσεβή πνευματικό, εξομολογήθηκε και ζήτησε τις συμβουλές του. Με την προτροπή του πνευματικού αυτού ο Δημήτριος ήλθε στη Χίο, όπου έμεινε για αρκετό καιρό κοντά σε άλλο φημισμένο πνευματικό, με προσευχή και μετάνοια. Προετοιμάσθηκε για το μαρτύριο και πήγε στο "Αργός, όπου παρέμεινε κρυμμένος και χειραγωγούμενος από τον Ιερέα Αντώνιο Σακελάριο και από 'κει έφτασε στην Τρίπολη. Παρουσιάστηκε μπροστά στον Τούρκο Διοικητή, δήλωσε ότι πιστεύει στον Χριστό και ότι είναι έτοιμος να χύσει και το αίμα του γι' Αυτόν. Τα βασανιστήρια πού ακολούθησαν ήταν φρικτά, αλλά ο Δημήτριος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του και έτσι στίς 14' Απριλίου 1803 τον αποκεφάλισαν στην Τρίπολη. Το Ιερό του λείψανο διασώθηκε από τους χριστιανούς στον Ναό της Μονής του 'Αγ. Νικολάου Βαρσών. Στην κεντρική αγορά της Τρίπολης, μικρός ναός τιμάται στο όνομα του Νεομάρτυρα αυτού.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΤΩΝΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ οι αυτάδελφοι και ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ. οι εν Λιθουανία Μάρτυρες (+ 1342).
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 15ην του μηνός Απριλίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΡΗΣΚΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ επίσκοπος Αθηνών
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ και ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΠΑΥΣΟΛΥΠΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΝΙΑΣ ο Ιερομάρτυρας μητροπολίτης Λακεδαιμόνιας (1750-1767 ή 1764)
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΡΗΣΚΗΣ
Ή καταγωγή του ήταν από τα Μύρα της Λυκίας. Την εποχή εκείνη, ή Εκκλησία δεχόταν ανελέητα τα βέλη των ειδωλολατρών. Τότε ο Κρήσκης ήταν γέροντας, αρκετά μεγάλος στην ηλικία. Όμως, ή θερμή του πίστη και ή ακατανίκητη δίψα για ομολογία Χριστού, έδιναν φτερά νεότητας στο γέρικο κορμί του για αγώνα. Μια μέρα, και ενώ θυσίαζε μια ομάδα ειδωλολατρών, αυτός πήγε με κατάλληλο τρόπο ανάμεσα τους και προσπάθησε, παρά τις αντιδράσεις μερικών, να τους πείσει για την αλήθεια της χριστιανικής πίστης. Αυτό, βέβαια, το έμαθε ο έπαρχος και, αφού τον κάλεσε, του είπε να μη προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες, διότι βάζει σε κίνδυνο τον εαυτό του και είναι κρίμα να υποστεί μαρτυρικό θάνατο τώρα στα γεράματα του. ο γέροντας Κρήσκης κοίταξε τον έπαρχο με ήσυχο βλέμμα και του απάντησε: "Ή αλήθεια της ζωής του Χριστού αποδεικνύεται από τη ζωή και τους θριάμβους της Εκκλησίας. Επομένως, για μένα τα βασανιστήρια θα αποτελούν ηδονή και τρυφή, διότι οι χριστιανοί θεωρούν ευεργέτημα να αγωνιστούν και να πάθουν για το Χριστό". Αμέσως, τότε, διατάχθηκε να τον βασανίσουν και έτσι μαρτυρικά παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. της ερήμου πολίτης.
Τω της πίστεως ζήλω πτερωθείς την διάνοιαν, προς αθλητικός άριστείας άνδρικώς προσεχώρησας, και ώφθης του Σωτήρος κοινωνός, βασάνους υπέρ φύσιν ένεγκών δια τούτο έδοξάσθης παρά Θεού, Κρήσκη Θεομακάριστε. Δόξα τω δεδωκότι σοι ίσχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ίάματα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ επίσκοπος Αθηνών
Απεβίωσε ειρηνικά.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ποιμήν ίερώτατος, και Ιεράρχης σοφός, της πόλεως γεγονός, των Αθηνών της κλεινής, Λεωνίδα μακάριε· όθεν ίερατεύσας, τω Σωτήρι οσίως, ήθλησας υπέρ φύσιν, και την πλάνην καθείλες. Και νυν Πάτερ ικέτευε, υπέρ των τιμώντων σε.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ και ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
Ήταν και οι δύο από τη Ρώμη, ευγενείς και πλούσιες (επί Νέρωνος 54-68). Και ήταν από τις γυναίκες εκείνες, πού μέσα στη διαφθορά πού κατέκλυζε το λαό και τα ανώτερα στρώματα της κοσμοκράτειρας πόλης, διατηρούσαν σεμνά ήθη άξια των μεγάλων χρόνων της ρωμαϊκής ακμής. Σε τέτοιο ηθικό έδαφος, βλάστησε ο σπόρος του Ευαγγελίου. Και οι δύο δέχτηκαν την πίστη του Χρίστου, και με την αγαθοεργή διανομή των υπαρχόντων τους, έγιναν παρηγοριά και στήριγμα των χριστιανών της Ρώμης. Όταν ο Παύλος και ο Πέτρος, έπεσαν Ιερά σφάγια στον πρώτο διωγμό εναντίον των χριστιανών από το Νέρωνα, τότε ή Αναστασία και ή Βασίλισσα παρέλαβαν και έθαψαν τα τίμια λείψανα τους. Μετά από λίγο συνελήφθησαν. Κατηγορήθηκαν ότι ανήκουν σε ομάδα χριστιανών. Εκείνες, όχι μόνο δεν το αρνήθηκαν, αλλά και δήλωσαν ότι καυχώνται γι' αυτό, και ευχήθηκαν, όλος ο κόσμος να γίνει άξιος της ζωής του Χριστού. Απειλές και βασανισμοί δεν ίσχυσαν να μεταβάλουν τη γνώμη τους. Και ενώ είχαν κόψει τα χέρια και τη γλώσσα τους, το φρόνημα τους παρέμεινε άπτωτο. Τελικά τις αποκεφάλισαν και έτσι αξιώθηκαν των λαμπρότερων μαρτυρικών στεφάνων.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΠΑΥΣΟΛΥΠΙΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους. Ή δε σύναξη τους τελείται στο γηροκομείο του Μελοβίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΝΙΑΣ ο Ιερομάρτυρας μητροπολίτης Λακεδαιμόνιας (1750-1767 ή 1764)
Ήταν λόγιος κληρικός και ηγετική φυσιογνωμία της εποχής του. Χρημάτισε προηγουμένως αρχιεπίσκοπος Δημητσάνας (1747-1750), απέκτησε δε τεράστιο κύρος όχι μόνο ανάμεσα στους Έλληνες της Πελοποννήσου, αλλά και στους Τούρκους. Το 1762 ηγήθηκε αποστολής στην Κωνσταντινούπολη και πέτυχε τη ματαίωση της μετάθεσης του μετριοπαθούς μόρα-Βαλεσή Όσουμάν, τον όποιο οι Τούρκοι αγάδες της Πελοποννήσου προσπαθούσαν να διώξουν για τα φιλελληνικά του αισθήματα και γιατί στεκόταν εμπόδιο στις αυθαιρεσίες τους. Ανέλαβε ηγετικό ρόλο στην οργάνωση και στον συντονισμό της εξεγέρσεως των Ελλήνων της Πελοποννήσου, πού είχε ζητήσει με ειδικούς απεσταλμένους ή Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας. Συνεργάστηκε με τους αρχιερείς της Πελοποννήσου, τους προκρίτους και τους οπλαρχηγούς για την οργάνωση των πρώτων πυρήνων της εξεγέρσεως. Ή προσπάθεια όμως αυτή απέτυχε, ο δε διάδοχος του Όσουμάν, ο Χαμζά πασάς, πληροφορήθηκε τις προετοιμασίες και τον αποκεφάλισε στον Μυστρά τό 1767. ο μαρτυρικός θάνατος του, πού ενέπνευσε το δημοτικό τραγούδι, υπήρξε μεγάλη συμφορά και θρηνήθηκε από τον λαό.
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΡΗΣΚΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ επίσκοπος Αθηνών
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ και ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΠΑΥΣΟΛΥΠΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΝΙΑΣ ο Ιερομάρτυρας μητροπολίτης Λακεδαιμόνιας (1750-1767 ή 1764)
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΡΗΣΚΗΣ
Ή καταγωγή του ήταν από τα Μύρα της Λυκίας. Την εποχή εκείνη, ή Εκκλησία δεχόταν ανελέητα τα βέλη των ειδωλολατρών. Τότε ο Κρήσκης ήταν γέροντας, αρκετά μεγάλος στην ηλικία. Όμως, ή θερμή του πίστη και ή ακατανίκητη δίψα για ομολογία Χριστού, έδιναν φτερά νεότητας στο γέρικο κορμί του για αγώνα. Μια μέρα, και ενώ θυσίαζε μια ομάδα ειδωλολατρών, αυτός πήγε με κατάλληλο τρόπο ανάμεσα τους και προσπάθησε, παρά τις αντιδράσεις μερικών, να τους πείσει για την αλήθεια της χριστιανικής πίστης. Αυτό, βέβαια, το έμαθε ο έπαρχος και, αφού τον κάλεσε, του είπε να μη προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες, διότι βάζει σε κίνδυνο τον εαυτό του και είναι κρίμα να υποστεί μαρτυρικό θάνατο τώρα στα γεράματα του. ο γέροντας Κρήσκης κοίταξε τον έπαρχο με ήσυχο βλέμμα και του απάντησε: "Ή αλήθεια της ζωής του Χριστού αποδεικνύεται από τη ζωή και τους θριάμβους της Εκκλησίας. Επομένως, για μένα τα βασανιστήρια θα αποτελούν ηδονή και τρυφή, διότι οι χριστιανοί θεωρούν ευεργέτημα να αγωνιστούν και να πάθουν για το Χριστό". Αμέσως, τότε, διατάχθηκε να τον βασανίσουν και έτσι μαρτυρικά παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. της ερήμου πολίτης.
Τω της πίστεως ζήλω πτερωθείς την διάνοιαν, προς αθλητικός άριστείας άνδρικώς προσεχώρησας, και ώφθης του Σωτήρος κοινωνός, βασάνους υπέρ φύσιν ένεγκών δια τούτο έδοξάσθης παρά Θεού, Κρήσκη Θεομακάριστε. Δόξα τω δεδωκότι σοι ίσχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ίάματα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ επίσκοπος Αθηνών
Απεβίωσε ειρηνικά.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ποιμήν ίερώτατος, και Ιεράρχης σοφός, της πόλεως γεγονός, των Αθηνών της κλεινής, Λεωνίδα μακάριε· όθεν ίερατεύσας, τω Σωτήρι οσίως, ήθλησας υπέρ φύσιν, και την πλάνην καθείλες. Και νυν Πάτερ ικέτευε, υπέρ των τιμώντων σε.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ και ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
Ήταν και οι δύο από τη Ρώμη, ευγενείς και πλούσιες (επί Νέρωνος 54-68). Και ήταν από τις γυναίκες εκείνες, πού μέσα στη διαφθορά πού κατέκλυζε το λαό και τα ανώτερα στρώματα της κοσμοκράτειρας πόλης, διατηρούσαν σεμνά ήθη άξια των μεγάλων χρόνων της ρωμαϊκής ακμής. Σε τέτοιο ηθικό έδαφος, βλάστησε ο σπόρος του Ευαγγελίου. Και οι δύο δέχτηκαν την πίστη του Χρίστου, και με την αγαθοεργή διανομή των υπαρχόντων τους, έγιναν παρηγοριά και στήριγμα των χριστιανών της Ρώμης. Όταν ο Παύλος και ο Πέτρος, έπεσαν Ιερά σφάγια στον πρώτο διωγμό εναντίον των χριστιανών από το Νέρωνα, τότε ή Αναστασία και ή Βασίλισσα παρέλαβαν και έθαψαν τα τίμια λείψανα τους. Μετά από λίγο συνελήφθησαν. Κατηγορήθηκαν ότι ανήκουν σε ομάδα χριστιανών. Εκείνες, όχι μόνο δεν το αρνήθηκαν, αλλά και δήλωσαν ότι καυχώνται γι' αυτό, και ευχήθηκαν, όλος ο κόσμος να γίνει άξιος της ζωής του Χριστού. Απειλές και βασανισμοί δεν ίσχυσαν να μεταβάλουν τη γνώμη τους. Και ενώ είχαν κόψει τα χέρια και τη γλώσσα τους, το φρόνημα τους παρέμεινε άπτωτο. Τελικά τις αποκεφάλισαν και έτσι αξιώθηκαν των λαμπρότερων μαρτυρικών στεφάνων.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Πρεσβύτερος και ΠΑΥΣΟΛΥΠΙΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους. Ή δε σύναξη τους τελείται στο γηροκομείο του Μελοβίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΝΙΑΣ ο Ιερομάρτυρας μητροπολίτης Λακεδαιμόνιας (1750-1767 ή 1764)
Ήταν λόγιος κληρικός και ηγετική φυσιογνωμία της εποχής του. Χρημάτισε προηγουμένως αρχιεπίσκοπος Δημητσάνας (1747-1750), απέκτησε δε τεράστιο κύρος όχι μόνο ανάμεσα στους Έλληνες της Πελοποννήσου, αλλά και στους Τούρκους. Το 1762 ηγήθηκε αποστολής στην Κωνσταντινούπολη και πέτυχε τη ματαίωση της μετάθεσης του μετριοπαθούς μόρα-Βαλεσή Όσουμάν, τον όποιο οι Τούρκοι αγάδες της Πελοποννήσου προσπαθούσαν να διώξουν για τα φιλελληνικά του αισθήματα και γιατί στεκόταν εμπόδιο στις αυθαιρεσίες τους. Ανέλαβε ηγετικό ρόλο στην οργάνωση και στον συντονισμό της εξεγέρσεως των Ελλήνων της Πελοποννήσου, πού είχε ζητήσει με ειδικούς απεσταλμένους ή Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας. Συνεργάστηκε με τους αρχιερείς της Πελοποννήσου, τους προκρίτους και τους οπλαρχηγούς για την οργάνωση των πρώτων πυρήνων της εξεγέρσεως. Ή προσπάθεια όμως αυτή απέτυχε, ο δε διάδοχος του Όσουμάν, ο Χαμζά πασάς, πληροφορήθηκε τις προετοιμασίες και τον αποκεφάλισε στον Μυστρά τό 1767. ο μαρτυρικός θάνατος του, πού ενέπνευσε το δημοτικό τραγούδι, υπήρξε μεγάλη συμφορά και θρηνήθηκε από τον λαό.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 16ην του μηνός Απριλίου
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ και ΧΙΟΝΙΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΗΛΙΞ ο επίσκοπος, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ο Πρεσβύτερος, ΦΟΡΤΟΥΝΑΤΟΣ (ή Φουρτουνιανός) και ΣΕΠΤΕΜΙΝΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ και ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΧΑΡΙΣΣΑ (ή ΧΑΡΙΕΣΣΑ), ΝΙΚΗ, ΓΑΛΗΝΗ, ΚΑΛΛΙΔΑ (ή ΚΑΛΛΙΑ), ΝΟΥΝΕΧΙΑ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ και ΘΕΟΔΩΡΑ
Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ο Βουρλιώτης
Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΓΑΘΩΝ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΑ οι εν Θεσσαλονίκη (+304)
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή Πριγκίπισσα
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ και ΧΙΟΝΙΑ
Ήταν και οι τρεις αδελφές και πνευματικά βλαστάρια της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης. Οι ψυχές και των τριών παρθένων ήταν στολισμένες με πολλά χριστιανικά χαρίσματα. Στό πρόσωπο τους έβρισκε πλήρη εφαρμογή ή προτροπή του Απ. Παύλου για τις γυναίκες: "Μετά αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτός"1. Να στολίζουν, δηλαδή, τον εαυτό τους με συστολή και σωφροσύνη. Πράγματι, οι τρεις αδελφές όχι μόνο έτσι στόλιζαν τον εαυτό τους, αλλά και με όλα τα πνευματικά μαργαριτάρια πού λέγονται χριστιανικές αρετές. Όταν έγινε ο διωγμός κατά των χριστιανών επί Μαξιμιανού, οι τρεις αδελφές κατέφυγαν σε κάποιο ψηλό βουνό. Ή κρυψώνα τους, όμως, ανακαλύφθηκε. Συνελήφθήσαν και τις έφεραν μπροστά στον άρχοντα Δουλσήτιο. Αυτός με κάθε τρόπο προσπάθησε να τις κάνει να αρνηθούν το Χριστό. Αυτές, με όπλα τις αρετές πού είχαν, ομολογούσαν Χριστόν Έσταυρωμένον. Τότε, ή Αγάπη και ή Χιονία πέθαναν, αφού τις έριξαν στη φωτιά. Ενώ ή Ειρήνη βρήκε μαρτυρικό τέλος, από το βέλος πού της έριξε ένας στρατιώτης.
1. Α' προς Τιμόθεον, 6' 9.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ως αύτάδελφοι Κόραι και ούρανόφρονες, προς ευσέβειας αγώνας ομονοούσαι καλώς, τον άρχέκακον έχθρόν κατεπαλαίσατε, Χιονία ή σεμνή, συν Αγάπη τη κλυτή, Ειρήνη ή πανολβία. Και νυν Χριστόν δυσωπείτε, έλεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΗΛΙΞ ο επίσκοπος, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ο Πρεσβύτερος, ΦΟΡΤΟΥΝΑΤΟΣ (ή Φουρτουνιανός) και ΣΕΠΤΕΜΙΝΟΣ
Όλοι μαρτύρησαν κατά τον διωγμό του Διοκλητιανού, εναντίον των χριστιανών. ο Φήλιξ ήταν επίσκοπος σε κάποια πόλη της Ιταλίας και ο Ιανουάριος πρεσβύτερος της επισκοπής του και στενός συνεργάτης του στη διδασκαλία και τις κατακτήσεις του Ευαγγελίου. Οι άλλοι δύο διακρίνονταν σαν οι πιο ένθερμοι πιστοί, εργαζόμενοι και αυτοί για την εξάπλωση της χριστιανικής ζωής, και χρησιμοποιούνταν για την αλιεία ψυχών από τον ευσεβή και δραστήριο επίσκοπο τους. Όμως, ο ειδωλολάτρης άρχοντας, ζήτησε από τον επίσκοπο Φήλικα να του παραδώσει τα Ιερά βιβλία της επισκοπής. ο επίσκοπος αρνήθηκε, λέγοντας του, ότι τα ιερά βιβλία των χριστιανών έχουν ορισθεί
να υπηρετούν στην πνευματική τους ζωή. Αμέσως τότε τον φυλάκισαν. Επειδή όμως και με το μέσο αυτό δεν κατόρθωσαν τίποτα, τον εξόρισαν μαζί με τον πρεσβύτερο Ιανουάριο, τον Φορτουνάτο και τον Σεπτεμίνο. Μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι στη θάλασσα, τους έφεραν στη Λυκαονία της Μικρός Ασίας. Εκεί ακολούθησαν νέες απειλές και βάσανα, άλλ' ή αφοσίωση των Αγίων προς το Χριστό διατηρήθηκε ή 'ίδια. Μετά από μερικούς μήνες, θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό. (Ή μνήμη τους επαναλαμβάνεται και την 30ή Αυγούστου).
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ και ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΧΑΡΙΣΣΑ (ή ΧΑΡΙΕΣΣΑ), ΝΙΚΗ, ΓΑΛΗΝΗ, ΚΑΛΛΙΔΑ (ή ΚΑΛΛΙΑ), ΝΟΥΝΕΧΙΑ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ και ΘΕΟΔΩΡΑ
Ό άγιος Λεωνίδης και οι Άγιες αυτές γυναίκες, έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Δεκίου (249-251), και κατάγονταν από την Πελοπόννησο. Συνελήφθησαν κατά τις ήμερες της Ανάστασης του Κυρίου στην Τροιζηνία της Πελοποννήσου, και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα της Κορίνθου Βενούστο. ΟΙ Μάρτυρες έμειναν αμετακίνητοι στην πίστη τους και ο ηγεμόνας διέταξε να ξεσχίσουν τον Λεωνίδη και κατόπιν, αυτόν μαζί με όλες τις γυναίκες να τους ρίξουν ατή θάλασσα. Στο δρόμο για το μαρτύριο όλες μαζί έψαλλαν διάφορους ψαλμούς και κατόπιν αφού όλες τις έδεσαν με πέτρες τις έριξαν στη θάλασσα, μαζί με τον Λεωνίδη. Έτσι έλαβαν τα αμάραντα στεφάνια του μαρτυρίου, μια ήμερα προ του Άγιου Πάσχα δηλαδή το Μεγάλο Σάββατο.
Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Ή αγία αυτή μαρτύρησε τον ίδιο καιρό και στον ίδιο τόπο, πού μαρτύρησαν ο Άγιος Λεωνίδης και οι μαζί μ' αυτόν Άγιες Γυναίκες. Ή Ειρήνη προσπαθούσε για τον φωτισμό και άλλων γυναικών, αλλά προδόθηκε στον άρχοντα, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Κατόπιν της έκοψαν τη γλώσσα και της έβγαλαν τα δόντια. 'Αλλ' επειδή επέμενε στην πίστη, τελικά την αποκεφάλισαν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ο Βουρλιώτης
Γεννήθηκε στα Βούρλα της Μ. Ασίας και εργαζόταν στη Σμύρνη σαν χαλκουργός. Όταν ήταν 18 ετών και κατά το πρώτο Σάββατο των νηστειών, με δόλο εξισλαμίστηκε από έναν καφεπώλη Τούρκο, πού κατόπιν εργαζόταν με μισθό στο μαγαζί του. Κατά την ήμερα όμως της Ανάστασης, άκουσε τους συνομηλίκους του να ψάλλουν με χαρά το "Χριστός Ανέστη". ο Μιχαήλ, συναισθάνθηκε τότε το αμάρτημα της αποστασίας του, εγκατέλειψε το καφενείο και συνέψαλλε μαζί μ' αυτούς τους ύμνους της Ανάστασης του Κυρίου. Την επόμενη, όταν οδηγήθηκε μπροστά στον κριτή, του είπε: Όταν ένας γελαστεί και δώσει χρυσάφι και πάρει μολύβι, νόμιμο είναι να δώσει πίσω το μολύβι και να πάρει το χρυσάφι πού έδωσε, διότι ή αλλαξιά δεν έγινε δίκαια και εν γνώσει, αλλά με απάτη και αγνωσία. Επομένως, πάρε εσύ το μολύβι πού μου έδωσες, αντί χρυσάφι, δηλαδή τη δική σου θρησκεία και παίρνω εγώ πίσω το χρυσάφι πού σου έδωσα, δηλαδή των γονιών μου την πίστη". Οι κριτές θαύμασαν από την απάντηση του νέου και προσπαθούσαν με διάφορες κολακείες να μεταστρέψουν τη γνώμη του. ο νεομάρτυρας όμως επέμενε και έτσι τον έκλεισαν στη φυλακή. Μετά δύο μέρες τον ξαναέβγαλαν από τη φυλακή και τον ρώτησαν αν και πάλι επιμένει στη χριστιανική του πίστη. ο Μιχαήλ με θάρρος απάντησε καταφατικά και έτσι καταδικάστηκε σε θάνατο. Αποκεφαλίστηκε το 1772 και το Ιερό του λείψανο ρίχτηκε στη θάλασσα. Το περισυνέλεξαν όμως κάποιοι χριστιανοί βαφείς και το έθαψαν με τιμές στον Ναό της Άγιας φωτεινής στη Σμύρνη.
Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
Καταγόταν από την Άδριανούπολη της Αν. Θράκης και κατά κόσμον ονομαζόταν Χριστόδουλος. Όταν ήταν νέος με δόλιο τρόπο εξισλαμίοηκε από ένα εξωμότη Αρμένιο. Συναισθάνθηκε όμως το σφάλμα του, μετανόησε και εξομολογήθηκε. Σέ ηλικία 19 χρονών ήλθε στη Μονή Διονυσίου, όπου για τέσσερα χρόνια έζησε με υποταγή και κατάνυξη. Με την ευλογία του γέροντα του, επέστρεψε στην Άδριανούπολη, όπου μπροστά στον κριτή αποκήρυξε τον Μωαμεθανισμό και ομολόγησε με θάρρος τη Χριστιανική του πίστη. Έτσι στις 16 Απριλίου 1818, ήμερα Τρίτη Διακαινησίμου και ώρα 8.00' αποκεφαλίστηκε ψάλλοντας το "Χριστός Ανέστη".
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΓΑΘΩΝ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΑ οι εν Θεσσαλονίκη (+304)
Όλοι ομολόγησαν ευθαρσώς την πίστη τους μπροστά στον αστυνόμο Θεσσαλονίκης το 304 και κλείστηκαν στη φυλακή. Άλλα στοιχεία τους δεν βρίσκουμε.
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή Πριγκίπισσα
(Ρωσίδα, + 1378)*
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ και ΧΙΟΝΙΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΗΛΙΞ ο επίσκοπος, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ο Πρεσβύτερος, ΦΟΡΤΟΥΝΑΤΟΣ (ή Φουρτουνιανός) και ΣΕΠΤΕΜΙΝΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ και ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΧΑΡΙΣΣΑ (ή ΧΑΡΙΕΣΣΑ), ΝΙΚΗ, ΓΑΛΗΝΗ, ΚΑΛΛΙΔΑ (ή ΚΑΛΛΙΑ), ΝΟΥΝΕΧΙΑ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ και ΘΕΟΔΩΡΑ
Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ο Βουρλιώτης
Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΓΑΘΩΝ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΑ οι εν Θεσσαλονίκη (+304)
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή Πριγκίπισσα
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ και ΧΙΟΝΙΑ
Ήταν και οι τρεις αδελφές και πνευματικά βλαστάρια της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης. Οι ψυχές και των τριών παρθένων ήταν στολισμένες με πολλά χριστιανικά χαρίσματα. Στό πρόσωπο τους έβρισκε πλήρη εφαρμογή ή προτροπή του Απ. Παύλου για τις γυναίκες: "Μετά αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτός"1. Να στολίζουν, δηλαδή, τον εαυτό τους με συστολή και σωφροσύνη. Πράγματι, οι τρεις αδελφές όχι μόνο έτσι στόλιζαν τον εαυτό τους, αλλά και με όλα τα πνευματικά μαργαριτάρια πού λέγονται χριστιανικές αρετές. Όταν έγινε ο διωγμός κατά των χριστιανών επί Μαξιμιανού, οι τρεις αδελφές κατέφυγαν σε κάποιο ψηλό βουνό. Ή κρυψώνα τους, όμως, ανακαλύφθηκε. Συνελήφθήσαν και τις έφεραν μπροστά στον άρχοντα Δουλσήτιο. Αυτός με κάθε τρόπο προσπάθησε να τις κάνει να αρνηθούν το Χριστό. Αυτές, με όπλα τις αρετές πού είχαν, ομολογούσαν Χριστόν Έσταυρωμένον. Τότε, ή Αγάπη και ή Χιονία πέθαναν, αφού τις έριξαν στη φωτιά. Ενώ ή Ειρήνη βρήκε μαρτυρικό τέλος, από το βέλος πού της έριξε ένας στρατιώτης.
1. Α' προς Τιμόθεον, 6' 9.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ως αύτάδελφοι Κόραι και ούρανόφρονες, προς ευσέβειας αγώνας ομονοούσαι καλώς, τον άρχέκακον έχθρόν κατεπαλαίσατε, Χιονία ή σεμνή, συν Αγάπη τη κλυτή, Ειρήνη ή πανολβία. Και νυν Χριστόν δυσωπείτε, έλεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΗΛΙΞ ο επίσκοπος, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ο Πρεσβύτερος, ΦΟΡΤΟΥΝΑΤΟΣ (ή Φουρτουνιανός) και ΣΕΠΤΕΜΙΝΟΣ
Όλοι μαρτύρησαν κατά τον διωγμό του Διοκλητιανού, εναντίον των χριστιανών. ο Φήλιξ ήταν επίσκοπος σε κάποια πόλη της Ιταλίας και ο Ιανουάριος πρεσβύτερος της επισκοπής του και στενός συνεργάτης του στη διδασκαλία και τις κατακτήσεις του Ευαγγελίου. Οι άλλοι δύο διακρίνονταν σαν οι πιο ένθερμοι πιστοί, εργαζόμενοι και αυτοί για την εξάπλωση της χριστιανικής ζωής, και χρησιμοποιούνταν για την αλιεία ψυχών από τον ευσεβή και δραστήριο επίσκοπο τους. Όμως, ο ειδωλολάτρης άρχοντας, ζήτησε από τον επίσκοπο Φήλικα να του παραδώσει τα Ιερά βιβλία της επισκοπής. ο επίσκοπος αρνήθηκε, λέγοντας του, ότι τα ιερά βιβλία των χριστιανών έχουν ορισθεί
να υπηρετούν στην πνευματική τους ζωή. Αμέσως τότε τον φυλάκισαν. Επειδή όμως και με το μέσο αυτό δεν κατόρθωσαν τίποτα, τον εξόρισαν μαζί με τον πρεσβύτερο Ιανουάριο, τον Φορτουνάτο και τον Σεπτεμίνο. Μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι στη θάλασσα, τους έφεραν στη Λυκαονία της Μικρός Ασίας. Εκεί ακολούθησαν νέες απειλές και βάσανα, άλλ' ή αφοσίωση των Αγίων προς το Χριστό διατηρήθηκε ή 'ίδια. Μετά από μερικούς μήνες, θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό. (Ή μνήμη τους επαναλαμβάνεται και την 30ή Αυγούστου).
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΗΣ και ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΧΑΡΙΣΣΑ (ή ΧΑΡΙΕΣΣΑ), ΝΙΚΗ, ΓΑΛΗΝΗ, ΚΑΛΛΙΔΑ (ή ΚΑΛΛΙΑ), ΝΟΥΝΕΧΙΑ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ και ΘΕΟΔΩΡΑ
Ό άγιος Λεωνίδης και οι Άγιες αυτές γυναίκες, έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Δεκίου (249-251), και κατάγονταν από την Πελοπόννησο. Συνελήφθησαν κατά τις ήμερες της Ανάστασης του Κυρίου στην Τροιζηνία της Πελοποννήσου, και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα της Κορίνθου Βενούστο. ΟΙ Μάρτυρες έμειναν αμετακίνητοι στην πίστη τους και ο ηγεμόνας διέταξε να ξεσχίσουν τον Λεωνίδη και κατόπιν, αυτόν μαζί με όλες τις γυναίκες να τους ρίξουν ατή θάλασσα. Στο δρόμο για το μαρτύριο όλες μαζί έψαλλαν διάφορους ψαλμούς και κατόπιν αφού όλες τις έδεσαν με πέτρες τις έριξαν στη θάλασσα, μαζί με τον Λεωνίδη. Έτσι έλαβαν τα αμάραντα στεφάνια του μαρτυρίου, μια ήμερα προ του Άγιου Πάσχα δηλαδή το Μεγάλο Σάββατο.
Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Ή αγία αυτή μαρτύρησε τον ίδιο καιρό και στον ίδιο τόπο, πού μαρτύρησαν ο Άγιος Λεωνίδης και οι μαζί μ' αυτόν Άγιες Γυναίκες. Ή Ειρήνη προσπαθούσε για τον φωτισμό και άλλων γυναικών, αλλά προδόθηκε στον άρχοντα, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Κατόπιν της έκοψαν τη γλώσσα και της έβγαλαν τα δόντια. 'Αλλ' επειδή επέμενε στην πίστη, τελικά την αποκεφάλισαν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ο Βουρλιώτης
Γεννήθηκε στα Βούρλα της Μ. Ασίας και εργαζόταν στη Σμύρνη σαν χαλκουργός. Όταν ήταν 18 ετών και κατά το πρώτο Σάββατο των νηστειών, με δόλο εξισλαμίστηκε από έναν καφεπώλη Τούρκο, πού κατόπιν εργαζόταν με μισθό στο μαγαζί του. Κατά την ήμερα όμως της Ανάστασης, άκουσε τους συνομηλίκους του να ψάλλουν με χαρά το "Χριστός Ανέστη". ο Μιχαήλ, συναισθάνθηκε τότε το αμάρτημα της αποστασίας του, εγκατέλειψε το καφενείο και συνέψαλλε μαζί μ' αυτούς τους ύμνους της Ανάστασης του Κυρίου. Την επόμενη, όταν οδηγήθηκε μπροστά στον κριτή, του είπε: Όταν ένας γελαστεί και δώσει χρυσάφι και πάρει μολύβι, νόμιμο είναι να δώσει πίσω το μολύβι και να πάρει το χρυσάφι πού έδωσε, διότι ή αλλαξιά δεν έγινε δίκαια και εν γνώσει, αλλά με απάτη και αγνωσία. Επομένως, πάρε εσύ το μολύβι πού μου έδωσες, αντί χρυσάφι, δηλαδή τη δική σου θρησκεία και παίρνω εγώ πίσω το χρυσάφι πού σου έδωσα, δηλαδή των γονιών μου την πίστη". Οι κριτές θαύμασαν από την απάντηση του νέου και προσπαθούσαν με διάφορες κολακείες να μεταστρέψουν τη γνώμη του. ο νεομάρτυρας όμως επέμενε και έτσι τον έκλεισαν στη φυλακή. Μετά δύο μέρες τον ξαναέβγαλαν από τη φυλακή και τον ρώτησαν αν και πάλι επιμένει στη χριστιανική του πίστη. ο Μιχαήλ με θάρρος απάντησε καταφατικά και έτσι καταδικάστηκε σε θάνατο. Αποκεφαλίστηκε το 1772 και το Ιερό του λείψανο ρίχτηκε στη θάλασσα. Το περισυνέλεξαν όμως κάποιοι χριστιανοί βαφείς και το έθαψαν με τιμές στον Ναό της Άγιας φωτεινής στη Σμύρνη.
Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
Καταγόταν από την Άδριανούπολη της Αν. Θράκης και κατά κόσμον ονομαζόταν Χριστόδουλος. Όταν ήταν νέος με δόλιο τρόπο εξισλαμίοηκε από ένα εξωμότη Αρμένιο. Συναισθάνθηκε όμως το σφάλμα του, μετανόησε και εξομολογήθηκε. Σέ ηλικία 19 χρονών ήλθε στη Μονή Διονυσίου, όπου για τέσσερα χρόνια έζησε με υποταγή και κατάνυξη. Με την ευλογία του γέροντα του, επέστρεψε στην Άδριανούπολη, όπου μπροστά στον κριτή αποκήρυξε τον Μωαμεθανισμό και ομολόγησε με θάρρος τη Χριστιανική του πίστη. Έτσι στις 16 Απριλίου 1818, ήμερα Τρίτη Διακαινησίμου και ώρα 8.00' αποκεφαλίστηκε ψάλλοντας το "Χριστός Ανέστη".
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΓΑΘΩΝ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΑ οι εν Θεσσαλονίκη (+304)
Όλοι ομολόγησαν ευθαρσώς την πίστη τους μπροστά στον αστυνόμο Θεσσαλονίκης το 304 και κλείστηκαν στη φυλακή. Άλλα στοιχεία τους δεν βρίσκουμε.
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή Πριγκίπισσα
(Ρωσίδα, + 1378)*
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 17ην του μηνός Απριλίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ επίσκοπος Περσίας και οι μαρτυρήσαντες μαζί μ' αυτόν ΑΥΔΕΛΑΣ ο Πρεσβύτερος, ΓΟΘΑΖΑΤ, ΦΟΥΣΙΚ και άλλοι 1150
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΖΑΤ ο ευνούχος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΔΡΙΑΝΟΣ ο Νέος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ Πάπας Ρώμης
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ επίσκοπος Περσίας και οι μαρτυρήσαντες μαζί μ' αυτόν ΑΥΔΕΛΑΣ ο Πρεσβύτερος, ΓΟΘΑΖΑΤ, ΦΟΥΣΙΚ και άλλοι 1150
Στην Περσία υπήρχε χριστιανική κοινότητα, πού οι άνθρωποι της είχαν άμεμπτή ζωή και μεγάλη αυταπάρνηση, έτοιμοι να θυσιαστούν για το όνομα και τη δόξα του Χριστού. Καρδιά αυτής της κοινότητας ήταν ο επίσκοπος Συμεών, παράδειγμα χριστιανικής ζωής. ΟΙ Πέρσες έβλεπαν τους χριστιανούς σαν αγκάθι στο μάτι τους. Γι' αυτό και τους διέβαλαν στο βασιλιά Σαπώρ τον Β', με το πρόσχημα ότι είχαν επαναστατικές διαθέσεις. Αμέσως ο Σαπώρ διέταξε να φέρουν τον επίσκοπο δεμένο μπροστά του. ο Συμεών διαβεβαίωσε το βασιλιά ότι ή χριστιανική θρησκεία κάνει νομιμόφρονες πολίτες και όχι ανόητους επαναστάτες. ο βασιλιάς, όμως, ήταν τόσο προκατειλημμένος εναντίον του, πού διέταξε να τον φυλακίσουν. Στη φυλακή ο Συμεών γνώρισε τον Γοθαζάτ, λιποτάκτη χριστιανό, πού αλλαξοπίοτησε για να σώσει το κεφάλι του. Τότε ο Συμεών, με κατάλληλο τρόπο, συγκίνησε και πάλι την καρδιά του Γοθαζάτ για το Χριστό. Όταν το έμαθε αυτό ο Σαπώρ, οργισμένος, αποκεφάλισε τον Συμεών και τον Γοθαζάτ, και επιπλέον άλλους 1150 χριστιανούς από την εκεί Εκκλησία, μαζί με τον πρεσβύτερο Αύδελα. Έτσι, όλοι έδωσαν τους εαυτούς τους, προσφοράν και θυσίαν τω Θεώ εις όσμήν ευωδιάς"1. Δηλαδή, προσφορά και θυσία στο Θεό, για να είναι μπροστά Του μυρωδιά εύωδιαστή.
* Την τελευταία στιγμή στο στρατόπεδο των μαρτύρων, προστέθηκε και ο κουροπαλατής του βασιλιά, ονόματι Φουσίκ. Ήταν κρυπτοχριστιανός και όταν είδε έναν από τους 1150 να δείχνει κάποια ταραχή, πλησίασε και τον προέτρεψε να μείνει πιστός μέχρι τέλους. Όταν το έμαθε αυτό ο Σαπώρ, διέταξε να τον φονεύσουν με τον πιο σκληρό τρόπο. Έτσι του έκοψαν τη γλώσσα και στη συνέχεια τον έγδαραν ζωντανό.
1. Προς Εφεσίους ε' 2.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως ύποφήτης των ένθέων δογμάτων, Μαρτυρικόν συνασπισμόν επαλείφεις, λόγοις ομού και πράξεσι προς άθλους ιερούς* μεθ' ων και συνήθλησας, Συμεών Ίεράρχα, και Χριστώ άνέδραμες, συν αυτοίς άνακράζων. Ιδού ημείς ως πρόβατα σφαγής, τη ση αγάπη, Σωτήρ έλογίσθημεν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΖΑΤ ο ευνούχος
Ήταν ευνούχος του βασιλιά των Περσών Σαβωρίου, πλούσιος και πολύ αγαπητός από τον βασιλιά για την αφοσίωση του σ' αυτόν. "Ομολόγησε τον Χριστό και υπέστη μαρτυρικό θάνατο, μαζί με χίλιους άλλους μάρτυρες. Άλλα τόσο μετάνιωσε ο βασιλιάς για τον θάνατο του πιστού και αγαπητού ευνούχου του, ώστε διέταξε την παύση του διωγμού κατά των χριστιανών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΔΡΙΑΝΟΣ ο Νέος
Αρνήθηκε και ο Άγιος αυτός να εγκαταλείψει την πίστη του Χριστού, γι' αυτό και φυλακίστηκε από τους ειδωλολάτρες. Εκεί υποβλήθηκε σε πολλές στερήσεις και βασανισμούς, για να δαμάσουν το φρόνημα του. Όταν νόμισαν ότι ή σταθερότητα του θα είχε πλέον πέσει, τον έβγαλαν από τη φυλακή και τον διέταξαν να προσφέρει θυσία στους θεούς των ειδώλων. ο Αδριανός όχι μόνο δε δέχτηκε, άλλ' αντίθετα, εξοργισμένος μπροστά στην επιμονή του άρχοντα ειδωλολάτρη, και στις βρισιές, πού εξεστόμιζε κατά του Χριστού, καθώς ήταν κοντά στο βωμό, έτρεξε και τον γκρέμισε μαζί με τη φωτιά και τα σφάγια πού είχε πάνω του. Έκπληκτος ο άρχοντας μπροστά στην ενέργεια του Αδριανού, έδωσε σύνθημα άγριας επίθεσης κατά του Άγιου. Κτυπήματα αλλεπάλληλα με σιδερόβεργες και πέτρες, οπουδήποτε τον έβρισκαν, τον έκαναν αιμόφυρτο. Το πρόσωπο και το κεφάλι του, γέμισαν πληγές. Άλλ' ή λύσσα των ειδωλολατρών, δεν είχε κορεσθεί. Αφού άναψαν καμίνι τον έριξαν στις φλόγες του, όπου και βρήκε ο μάρτυρας ο ατρόμητος το μαρτυρικό τέλος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ Πάπας Ρώμης
Υπήρξε 58ος στη σειρά των Πάπων της Ρώμης και κλήθηκε στον ποντιφικό θρόνο το 535 μ.Χ. Ήταν ασκητικός τύπος και άνθρωπος μεγάλης αρετής. Για την αίρεση των μονοφυσιτών πήγε στην Κων/πολη, όπου καθήρεσε τον Πατριάρχη Άνθιμο Α' από την Τραπεζούντα, για τα όχι καλά φρονήματα του, και με σύνοδο υπό την προεδρία του ανέδειξε Πατριάρχη τον Πρεσβύτερο Μήνα, κληρικό ευσεβέστατο και Ορθόδοξο. Στήν Κων/πολή έτυχε μεγάλης υποδοχής από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, τον κλήρο και τον λαό. Στους Συναξαριστές βρίσκουμε και τις εξής διηγήσεις γι' αυτόν: Ότι κατά το ταξίδι του, σ' ένα Ελληνικό λιμάνι βρήκε κάποιο άνθρωπο άλαλο από τη γέννηση του και ανίκανο να βαδίζει. Το θέαμα ήταν ελεεινό και ή καρδιά του Πάπα Αγαπητού ελέησε τον πάσχοντα. Μόνο με την αφή του, του απόδωσε την υγεία των ποδιών του, κατόπιν έβαλε στο στόμα του τη θεία Κοινωνία και έλυσε και τα δεσμά της γλώσσας του. Άλλο θαύμα έκανε στην Κωνσταντινούπολη, με το να θεραπεύσει έναν τυφλό, πού συνάντησε στη Χρυσή πύλη. ο Πάπας Αγαπητός πέθανε το 536 στην Κωνσταντινούπολη, ένα χρόνο μετά την ενθρόνιση του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου
Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1731 από γονείς πού κατάγονταν από το γένος των διάσημων Νοταράδων. Το όνομα του πατέρα του ήταν Γεώργιος (ή Γεωργαντάς) και της μητέρας του, Αναστασία. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του, αλλά είχε μεγάλο ζήλο στη μοναχική ζωή. Έτσι κρυφά από τους γονείς έφυγε για το Μέγα Σπήλαιο. ο πατέρας του όμως τον ανακάλυψε και τον οδήγησε πίσω στο σπίτι, οπού συνεχώς μελετούσε. Όταν κάποιο καιρό ή Κόρινθος είχε έλλειψη διδασκάλου, ανέλαβε αυτός δωρεάν τη διδασκαλία των νέων. Σαν δάσκαλος διέπρεψε και αγαπήθηκε για τη σεμνότητα της ζωής του από τους Κορινθίους, πού μετά τον θάνατο του επισκόπου τους Παρθενίου (1764) πρότειναν στον Πατριάρχη Σαμουήλ σαν διάδοχο του τον Μακάριο, λαϊκό τότε, και έτσι ανυψώθηκε στο θρόνο της Κορίνθου. Άλλ' όταν άρχισε ο Ρωσσοτουρκικός πόλεμος (1768), ο Μακάριος, αναγκάσθηκε να καταφύγει με την οικογένεια του στη Ζάκυνθο και από 'κει στην Ύδρα, όπου ησύχαζε σε κάποια Μονή. Όταν ηρέμησαν τα πράγματα, ή Ιερά Σύνοδος της Κων/πολης, εκλέγει νέο επίσκοπο Κορίνθου, ίσως διότι ο Μακάριος εγκατέλειψε την επαρχία του και έφυγε. Από τότε περιφερόταν στα μοναχικά κέντρα, στο Άγιο Όρος, στην Πάτμο και άλλου. Τελικά καταστάλαξε στη Χίο, όπου μαζί με τον Αθανάσιο Πάριο (συγγραφέα της βιογραφίας του) και τον Ιερομόναχο Νικηφόρο Χίου, βρήκε την ψυχική του γαλήνη. Πέθανε στις 17 Απριλίου του 1805.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Τον Κορίνθου ποιμένα τον τω όντι Μακάριον, τον Θεού πρόνοια της Χίου, άναφανέντα κοσμήτορα, εν πράξεσιν ομού και διδαχαίς, τιμώμεν σε εν ύμνοις και ωδαίς- θεραπεύεις γαρ νοσούντας, και άπελαύνεις ακάθαρτα πνεύματα. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω τα οστά σου πηγήν θαυμάτων άναδείξαντι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (Ρώσος) (Δια Χριστόν σαλός)
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ επίσκοπος Περσίας και οι μαρτυρήσαντες μαζί μ' αυτόν ΑΥΔΕΛΑΣ ο Πρεσβύτερος, ΓΟΘΑΖΑΤ, ΦΟΥΣΙΚ και άλλοι 1150
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΖΑΤ ο ευνούχος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΔΡΙΑΝΟΣ ο Νέος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ Πάπας Ρώμης
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ επίσκοπος Περσίας και οι μαρτυρήσαντες μαζί μ' αυτόν ΑΥΔΕΛΑΣ ο Πρεσβύτερος, ΓΟΘΑΖΑΤ, ΦΟΥΣΙΚ και άλλοι 1150
Στην Περσία υπήρχε χριστιανική κοινότητα, πού οι άνθρωποι της είχαν άμεμπτή ζωή και μεγάλη αυταπάρνηση, έτοιμοι να θυσιαστούν για το όνομα και τη δόξα του Χριστού. Καρδιά αυτής της κοινότητας ήταν ο επίσκοπος Συμεών, παράδειγμα χριστιανικής ζωής. ΟΙ Πέρσες έβλεπαν τους χριστιανούς σαν αγκάθι στο μάτι τους. Γι' αυτό και τους διέβαλαν στο βασιλιά Σαπώρ τον Β', με το πρόσχημα ότι είχαν επαναστατικές διαθέσεις. Αμέσως ο Σαπώρ διέταξε να φέρουν τον επίσκοπο δεμένο μπροστά του. ο Συμεών διαβεβαίωσε το βασιλιά ότι ή χριστιανική θρησκεία κάνει νομιμόφρονες πολίτες και όχι ανόητους επαναστάτες. ο βασιλιάς, όμως, ήταν τόσο προκατειλημμένος εναντίον του, πού διέταξε να τον φυλακίσουν. Στη φυλακή ο Συμεών γνώρισε τον Γοθαζάτ, λιποτάκτη χριστιανό, πού αλλαξοπίοτησε για να σώσει το κεφάλι του. Τότε ο Συμεών, με κατάλληλο τρόπο, συγκίνησε και πάλι την καρδιά του Γοθαζάτ για το Χριστό. Όταν το έμαθε αυτό ο Σαπώρ, οργισμένος, αποκεφάλισε τον Συμεών και τον Γοθαζάτ, και επιπλέον άλλους 1150 χριστιανούς από την εκεί Εκκλησία, μαζί με τον πρεσβύτερο Αύδελα. Έτσι, όλοι έδωσαν τους εαυτούς τους, προσφοράν και θυσίαν τω Θεώ εις όσμήν ευωδιάς"1. Δηλαδή, προσφορά και θυσία στο Θεό, για να είναι μπροστά Του μυρωδιά εύωδιαστή.
* Την τελευταία στιγμή στο στρατόπεδο των μαρτύρων, προστέθηκε και ο κουροπαλατής του βασιλιά, ονόματι Φουσίκ. Ήταν κρυπτοχριστιανός και όταν είδε έναν από τους 1150 να δείχνει κάποια ταραχή, πλησίασε και τον προέτρεψε να μείνει πιστός μέχρι τέλους. Όταν το έμαθε αυτό ο Σαπώρ, διέταξε να τον φονεύσουν με τον πιο σκληρό τρόπο. Έτσι του έκοψαν τη γλώσσα και στη συνέχεια τον έγδαραν ζωντανό.
1. Προς Εφεσίους ε' 2.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως ύποφήτης των ένθέων δογμάτων, Μαρτυρικόν συνασπισμόν επαλείφεις, λόγοις ομού και πράξεσι προς άθλους ιερούς* μεθ' ων και συνήθλησας, Συμεών Ίεράρχα, και Χριστώ άνέδραμες, συν αυτοίς άνακράζων. Ιδού ημείς ως πρόβατα σφαγής, τη ση αγάπη, Σωτήρ έλογίσθημεν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΖΑΤ ο ευνούχος
Ήταν ευνούχος του βασιλιά των Περσών Σαβωρίου, πλούσιος και πολύ αγαπητός από τον βασιλιά για την αφοσίωση του σ' αυτόν. "Ομολόγησε τον Χριστό και υπέστη μαρτυρικό θάνατο, μαζί με χίλιους άλλους μάρτυρες. Άλλα τόσο μετάνιωσε ο βασιλιάς για τον θάνατο του πιστού και αγαπητού ευνούχου του, ώστε διέταξε την παύση του διωγμού κατά των χριστιανών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΔΡΙΑΝΟΣ ο Νέος
Αρνήθηκε και ο Άγιος αυτός να εγκαταλείψει την πίστη του Χριστού, γι' αυτό και φυλακίστηκε από τους ειδωλολάτρες. Εκεί υποβλήθηκε σε πολλές στερήσεις και βασανισμούς, για να δαμάσουν το φρόνημα του. Όταν νόμισαν ότι ή σταθερότητα του θα είχε πλέον πέσει, τον έβγαλαν από τη φυλακή και τον διέταξαν να προσφέρει θυσία στους θεούς των ειδώλων. ο Αδριανός όχι μόνο δε δέχτηκε, άλλ' αντίθετα, εξοργισμένος μπροστά στην επιμονή του άρχοντα ειδωλολάτρη, και στις βρισιές, πού εξεστόμιζε κατά του Χριστού, καθώς ήταν κοντά στο βωμό, έτρεξε και τον γκρέμισε μαζί με τη φωτιά και τα σφάγια πού είχε πάνω του. Έκπληκτος ο άρχοντας μπροστά στην ενέργεια του Αδριανού, έδωσε σύνθημα άγριας επίθεσης κατά του Άγιου. Κτυπήματα αλλεπάλληλα με σιδερόβεργες και πέτρες, οπουδήποτε τον έβρισκαν, τον έκαναν αιμόφυρτο. Το πρόσωπο και το κεφάλι του, γέμισαν πληγές. Άλλ' ή λύσσα των ειδωλολατρών, δεν είχε κορεσθεί. Αφού άναψαν καμίνι τον έριξαν στις φλόγες του, όπου και βρήκε ο μάρτυρας ο ατρόμητος το μαρτυρικό τέλος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ Πάπας Ρώμης
Υπήρξε 58ος στη σειρά των Πάπων της Ρώμης και κλήθηκε στον ποντιφικό θρόνο το 535 μ.Χ. Ήταν ασκητικός τύπος και άνθρωπος μεγάλης αρετής. Για την αίρεση των μονοφυσιτών πήγε στην Κων/πολη, όπου καθήρεσε τον Πατριάρχη Άνθιμο Α' από την Τραπεζούντα, για τα όχι καλά φρονήματα του, και με σύνοδο υπό την προεδρία του ανέδειξε Πατριάρχη τον Πρεσβύτερο Μήνα, κληρικό ευσεβέστατο και Ορθόδοξο. Στήν Κων/πολή έτυχε μεγάλης υποδοχής από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, τον κλήρο και τον λαό. Στους Συναξαριστές βρίσκουμε και τις εξής διηγήσεις γι' αυτόν: Ότι κατά το ταξίδι του, σ' ένα Ελληνικό λιμάνι βρήκε κάποιο άνθρωπο άλαλο από τη γέννηση του και ανίκανο να βαδίζει. Το θέαμα ήταν ελεεινό και ή καρδιά του Πάπα Αγαπητού ελέησε τον πάσχοντα. Μόνο με την αφή του, του απόδωσε την υγεία των ποδιών του, κατόπιν έβαλε στο στόμα του τη θεία Κοινωνία και έλυσε και τα δεσμά της γλώσσας του. Άλλο θαύμα έκανε στην Κωνσταντινούπολη, με το να θεραπεύσει έναν τυφλό, πού συνάντησε στη Χρυσή πύλη. ο Πάπας Αγαπητός πέθανε το 536 στην Κωνσταντινούπολη, ένα χρόνο μετά την ενθρόνιση του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου
Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1731 από γονείς πού κατάγονταν από το γένος των διάσημων Νοταράδων. Το όνομα του πατέρα του ήταν Γεώργιος (ή Γεωργαντάς) και της μητέρας του, Αναστασία. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του, αλλά είχε μεγάλο ζήλο στη μοναχική ζωή. Έτσι κρυφά από τους γονείς έφυγε για το Μέγα Σπήλαιο. ο πατέρας του όμως τον ανακάλυψε και τον οδήγησε πίσω στο σπίτι, οπού συνεχώς μελετούσε. Όταν κάποιο καιρό ή Κόρινθος είχε έλλειψη διδασκάλου, ανέλαβε αυτός δωρεάν τη διδασκαλία των νέων. Σαν δάσκαλος διέπρεψε και αγαπήθηκε για τη σεμνότητα της ζωής του από τους Κορινθίους, πού μετά τον θάνατο του επισκόπου τους Παρθενίου (1764) πρότειναν στον Πατριάρχη Σαμουήλ σαν διάδοχο του τον Μακάριο, λαϊκό τότε, και έτσι ανυψώθηκε στο θρόνο της Κορίνθου. Άλλ' όταν άρχισε ο Ρωσσοτουρκικός πόλεμος (1768), ο Μακάριος, αναγκάσθηκε να καταφύγει με την οικογένεια του στη Ζάκυνθο και από 'κει στην Ύδρα, όπου ησύχαζε σε κάποια Μονή. Όταν ηρέμησαν τα πράγματα, ή Ιερά Σύνοδος της Κων/πολης, εκλέγει νέο επίσκοπο Κορίνθου, ίσως διότι ο Μακάριος εγκατέλειψε την επαρχία του και έφυγε. Από τότε περιφερόταν στα μοναχικά κέντρα, στο Άγιο Όρος, στην Πάτμο και άλλου. Τελικά καταστάλαξε στη Χίο, όπου μαζί με τον Αθανάσιο Πάριο (συγγραφέα της βιογραφίας του) και τον Ιερομόναχο Νικηφόρο Χίου, βρήκε την ψυχική του γαλήνη. Πέθανε στις 17 Απριλίου του 1805.
Απολυτίκιο. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Τον Κορίνθου ποιμένα τον τω όντι Μακάριον, τον Θεού πρόνοια της Χίου, άναφανέντα κοσμήτορα, εν πράξεσιν ομού και διδαχαίς, τιμώμεν σε εν ύμνοις και ωδαίς- θεραπεύεις γαρ νοσούντας, και άπελαύνεις ακάθαρτα πνεύματα. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω τα οστά σου πηγήν θαυμάτων άναδείξαντι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (Ρώσος) (Δια Χριστόν σαλός)
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 18ην του μηνός Απριλίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Μαθητής του Αγ. Γρηγορίου του Δεκαπολίτου
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Στρατηλάτης, ο Γότθος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Β' Επίσκοπος Μελιτηνής
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ο Ομολογητής επίσκοπος Χαλκηδόνας
Η ΟΣΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ή Θαυματουργή
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Θαυματουργός και στους ασκητές φημισμένος
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΑΥΚΡΑΤΙΟΣ ο Στουδίτης
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ο ΣΤ'
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο ράπτης από τα Ιωάννινα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΕΛΙΑΣ (Φινλανδός)
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Μαθητής του Αγ. Γρηγορίου του Δεκαπολίτου
Ένας από τους πιο αγαπημένους μαθητές του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτη. Από πολύ μικρή ηλικία, ο Ιωάννης κατάλαβε τη Β ματαιότητα του κόσμου και αγάπησε το Χριστό. Πήγε κοντά στον Άγιο Γρηγόριο το Δεκαπολίτη και εκείνος τον έκανε μοναχό, για να μπορεί να αγωνίζεται αποκλειστικά για τη σωτηρία της ψυχής του και τη δόξα του Θεού. Μάλιστα, τόσο πολύ είχε προοδεύσει ο Ιωάννης στην υπακοή και την υποταγή, ώστε ο πνευματικός του πατέρας Άγιος Γρηγόριος δόξαζε το Θεό πού τον αξίωσε να έχει τέτοιο πνευματικοπαίδι. Όταν πέθανε ο Άγιος Γρήγόριος, ο Ιωάννης δε θέλησε να μείνει μόνιμα στο μέρος όπου άρχισε την πνευματική του ζωή. Ήταν ανήσυχο πνεύμα και αναζητούσε περισσότερες και βαθύτερες πνευματικές πηγές, γιατί έλπιζε στα ίδια τα λόγια του Θεού: "Εγώ τω διψώντι δώσω εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν"1. Δηλαδή, λέει ο Κύριος, εγώ σ' εκείνον πού διψούσε στην επίγεια ζωή του τη δικαιοσύνη και την πνευματική ευτυχία, θα του δώσω δωρεάν από την πηγή του νερού της αγίας και μακαριάς ζωής μου. ο Ιωάννης περιόδευσε σε πολλές πόλεις και τόπους, μεταξύ αυτών στα Ιεροσόλυμα και τη Λαύρα του οσίου Χαρίτωνα, όπου και έκοιμήθη.
1. Αποκάλυψη Ιωάννου, κα' 6.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Απαλών εξ ονύχων Χριστό ν ήγάπησας, και την σήν κλήσιν θεόφρον καταλαμπρύνεις σαφώς, πλήρης χάριτος όφθείς του θείου Πνεύματος· έκκαθάρας γαρ τον νουν, των Αγγέλων μιμητής, εν σώματι ανεδείχθης, Πατήρ ημών Ιωάννη, μεθ' ων ικέτευε σωθήναι ημάς.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Στρατηλάτης, ο Γότθος
Υπήρξε στα χρόνια του Ουαλεντινιανού (364-374) και Ούάλεντα (364-377) και διέμενε στη Γοτθία. Χριστιανός ζηλωτής από τη νεαρή του ηλικία, απέφευγε τα ειδωλόθυτα και απέτρεπε τους χριστιανούς να τα τρώνε. Προσλήφθηκε στη στρατιωτική υπηρεσία και με το ήθος του έφτασε σε ανώτατα στρατιωτικά αξιώματα. Τους δε ειδωλολάτρες δια του κηρύγματος του, επέστρεψε στην πίστη του Χριστού και τους βάπτιζε. Ένεκα αυτού οι συμπολίτες του τον έδιωξαν από τη χώρα τους. Αργότερα, όταν κινήθηκε διωγμός κατά των χριστιανών από τον βασιλιά των Γότθων Άθανάριχο, συνελήφθη αυτός μαζί με άλλους χριστιανούς και τον κρέμασαν μέσα στο σπίτι του, πάνω σ' ένα δοκάρι και εκεί τον βασάνισαν άγρια. Κατόπιν έδεσαν στον τράχηλο του ένα μεγάλο ξύλο και τον έριξαν στον Μουσαίο ποταμό, όπου και πνίγηκε σε ηλικία 38 ετών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Β' Επίσκοπος Μελιτηνής
Κατά τον Σ. Εύστρατιάδη: "Ούτος κατήγετο κατά πάσαν πιθανότητα εκ Μελιτηνής, αναγνώστης ων της εκεί εκκλησίας και χρηματίσας διδάσκαλος του εκ Μελιτηνής Ευθυμίου του μεγάλου, ως εν τψ 6ίω του αγίου Ευθυμίου άναγινώσκομεν (Μί9πβ, Έλ. Πατρ. 114, 601 Β): "Προϊόντος δε του χρόνου και του παιδός ήδη των νηπίων αμείβοντος την ήλικίαν, γραμμάτων διδασκάλοις αυτόν ο επίσκοπος εγχειρίζει· οι δε ήσαν Άκάκιος και Συνόδιος, ευγένεια τε και συνέσει και σωφροσύνη τω των αναγνωστών χορώ διαλάμποντες, και τάς τε θείας γραφάς ευ ήσκημένοι και παιδείας έρασταί της θύραθεν ουκ αμελείς δντες, οι μετά πολλούς δια Χριστόν αγώνας και την αρχήν της κατά Μελιτηνήν εκκλησίας, ίδια κατά καιρόν έκάτερος αυτών εγχειρίζονται· ων πολλάκις ή Μελιτηνών πόλις και εισέτι και νυν εντρυφά διηγήμασιν, εκκλησιών τε ως αληθώς προστασία και ψυχών κηδεμονία: προσήκουσι". Τα αυτά λέγει και Κύριλλος ο Σκυθοπολίτης ο τον βίον γράψας Ευθυμίου του μεγάλου. Σύν τω χρόνω διήλθεν ο Άκάκιος τάς βαθμίδας της Ίερωσύνης και δια την παιδείαν αυτού και σωφροσύνην άνήχθη εις τον έπισκοπικόν θρόνον της Μελιτηνής (Δευτέρας Αρμενίας), έκτος επίσκοπος κατά σειράν της Μελιτηνής άριθμούμενος (Le Quien, Oriens christianus Α., σ. 441-442, έκδ. Παρισίων 1740). Ως τοιούτος έλαβε μέρος εις την εν Έφέσω τω 341 οίκουμενικήν σύνοδον καταδικάσας τον Νεστόριον ύπήρξεν εν τη συνάδω ο σπουδαιότερος κατά λόγον και σοφίαν μετά τον Αλεξανδρείας Κύριλλον, μεθ' ου συνεδέετο στενώτατα, και πολλάκις έλαβε τον λόγον, ως καταφαίνεται εκ των πρακτικών της συνόδου· είχε δε δίκαιον ο μέγας Ευθύμιος να συστήση εις τον έπίσκοπον Πέτρον των Σαρακηνών "κατά πάντα τρόπον άκολουθήσαι (εν τη συνάδω) Κυρίλλω... και Ακακιωτής Μελιτηνής επισκοπώ, όρθοδόξοις ούσι και κατά της ασεβείας άγωνιζομένοις"· αμφότεροι ως στύλοι της συνόδου είχον μέγα κύρος και εις τούτους κυρίως οφείλεται ή καταδίκη του Νεστορίου. ο Ακάκιος υπήρξε και θαυματουργός εν τω βίω, πολλά δε αυτού θαύματα διηγούνται οι χριστιανοί της Μελιτηνής. Ούτως πολλά υπέρ της ορθοδόξου πίστεως μοχθήσας και εν πάση αρετή διαπρέψας, προς Κύριον εν ειρήνη έξεδήμησεν".
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ο Ομολογητής επίσκοπος Χαλκηδόνας
Από παιδί ποτίστηκε με τα νάματα της ευσέβειας, και από λαϊκός ακόμα διακρίθηκε για το ζήλο του προς τίς αρχές της "Ορθοδοξίας. Ή μανία των εικονομάχων ήταν τότε στην ακμή της, και ή Εκκλησία βρισκόταν σε ακατάπαυστο σάλο. Ακόμα και μεταξύ αυτής της Ιεραρχίας βρίσκονταν επίσκοποι, πού ήθελαν να αρέσουν στους διώκτες των εικόνων αυτοκράτορες και συμμετείχαν και αυτοί στον ανόητο και ανίερο πόλεμο. ο Κοσμάς, από τον πόθο να συμμετάσχει επισημότερα και αποτελεσματικότερα οτούς ορθόδοξους αγώνες, δέχτηκε να γίνει Ιερέας, και κατόπιν να ανεβεί στο αξίωμα του επισκόπου Χαλκηδόνας. 'Από τη θέση αυτή, ύψωσε τη φωνή του υπέρ των αγίων εικόνων και έλαμψε μεταξύ των προμάχων αυτών. Αυτοκρατορικές έπειλές, διωγμοί, φυλακίσεις και εξορίες δεν μπόρεσαν να ελαττώσουν το θάρρος του, και να τον εμποδίσουν από τον αθλητικό του δρόμο. Οι αγώνες και τα παθήματα του, τον ανέδειξαν μεταξύ των όμολογητών της "Ορθοδοξίας.
Η ΟΣΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ή Θαυματουργή
Γεννήθηκε στην Αίγινα από γονείς ευσεβείς και είχε μεγάλη κλήση στα θεία. Παρά τη θέληση της παντρεύτηκε και μετά λίγες ήμέρες από τον γάμο της ο άντρας της σκοτώθηκε από τους βαρβάρους, σε κάποια επιδρομή τους στο νησί. Τότε θεώρησε κατάλληλη την ευκαιρία, αφού έμεινε χήρα, να εκπληρώσει τον Ιερό πόθο της, τον όποιο είχε στη μοναχική ζωή. Δυστυχώς όμως, έφτασε στο νησί διάταγμα πού υποχρέωνε όλες τις άγαμες και τις χήρες να παντρευτούν με ειδωλολάτρες. Έτσι έκανε δεύτερο γάμο. Άλλα ευτυχώς έπεισε τον σύζυγο της να καρεί μοναχός με το όνομα Ματθαίος και αυτή αφού διαμοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς, πήρε μερικές άλλες γυναίκες και κατέφυγε σε κάποιο ασκητήριο, όπου ή ζωή της ήταν αυστηρά ασκητική με νηστεία και προσευχή. Αργότερα έγινε ηγουμένη της αδελφότητας αυτής, αλλά αναχώρησε από εκεί σ' άλλο πιο ήσυχο τόπο (άγνωστο πού), όπου αγωνιζόταν με τίς συνασκήτριές της, τρεφόμενη με τα εργόχειρα της. 'Από εκεί πήγε στο Βυζάντιο, όπου ασκήθηκε για επτά χρόνια και κατόπιν επέστρεψε στον τόπο της ησυχίας της, για να αποβιώσει εκεί ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Θαυματουργός και στους ασκητές φημισμένος
Άγνωστος στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και τα Μηναία. Συναντάται στον Συναξαριστή Delehage, αλλά χωρίς βιογραφικά στοιχεία. Στό Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70 φ. 1526, υπάρχουν βιογραφικά του στοιχεία και τα παραθέτουμε ακριβώς.
"Ούτος ο όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών, εκ βρέφους ποθήσας την άσκητικήν άγωγήν και πολλά βιασθείς παρά των γονέων αυτού του λαβείν γυναίκα, άπεσκίρτησε τη βουλή και θελήσει των αυτού γεννητόρων και άπελθών κείρεται εν μοναστηρίω· και πρώτον, εκπαιδεύεται την μικροτέραν διαγωγήν ην κέκτηνται οι κατά Θεόν πολιτευόμενοι· την μαγειρείου, την φύλαξιν του πυλώνος, και απλώς πάσας τάς διακονίας διήλθεν έκδουλεύων πάντας τους αδελφούς και θερμοδοτών αυτούς. Ως δε έγνωσαν οι της μονής την άρετήν αυτού, μη δυνάμενοι όμοιάσαι την εκε
ίνου άκραν πολιτείαν, έβουλεύσαντο ποιήσαι ήγούμενον και προεστώτα και άρχειν πάντας· ο δε τούτο γνούς και μη θέλων την των ανθρώπων πρόσκαιρον δόξαν και ματαιότητα του βίου λάθρα της μονής έξεισι και, άπελθών εν τινι ήσυχαστικώ τόπω της ερήμου, κατώκησεν εκείσε πάσαν άρετήν ένδειξάμενος και άκρον καταστάσεως, εξ ου και θαυματουργός ώνομάσθη δια των απείρων θαυμάσιων ων ένεδείξατο' νεκρούς εγείραι ουκ έπαύσατο, τυφλοίς το βλέπειν έχαρίσατο, συγκυπτούσαις άνόρθωσιν, ξηροχείρων ίασιν και απλώς πάσαν νόσον και μαλακίαν ίώμενος· και ούτως όσίως και θεαρέστως εν πάση σεμνή πολιτεία βιώσας και εις βαθύ γήρας έλάσας προς Κύριον έξεδήμησεν".
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΑΥΚΡΑΤΙΟΣ ο Στουδίτης
Ή μνήμη του αναφέρεται από τον Συναξαριστή του Μαυρικίου. ο Νικόδημος και ο Delehage τον αγνοούν. Κατά την 8η Ιουνίου ο Νικόδημος αναφέρει τη μνήμη κάποιου οσίου Ναυκρατίου, χωρίς βιογραφικό υπόμνημα. Μόνο σε υποσημείωση, εκφράζει τη γνώμη ότι είναι ο αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου και Γρηγορίου Νύσσης. Άλλα από τον Μαυρίκιο μαθαίνουμε, ότι ο εν λόγω Όσιος, είναι ο γνωστός περιφανής μοναχός, πού υπέστη πολλούς διωγμούς και εξορίες για την προσκύνηση των εικόνων στην εποχή της εικονομαχίας. Κατά την πατριαρχεία του Ιερού Ιγνατίου, έκανε ηγούμενος της Μονής Στουδίου (842). Πέθανε και τάφηκε σαν Ομολογητής (847) στη Μονή Στουδίου, όπου γινόταν και ή Σύναξή του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ο ΣΤ'
Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, πού απαγχονίστηκε στην Άδριανούπολη το 1821 (προστάτης δε τώρα του Πυθίου).
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο ράπτης από τα Ιωάννινα.
Γεννήθηκε στο χωριό Τέροβο των Ιωαννίνων από ευσεβείς γονείς. Εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα και έκανε το επάγγελμα του ράπτη. Μετά τον θάνατο των γονέων του πήγε στην Κων/πολη επί Πατριάρχου Ιερεμίου Α'(1525-1545) και επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' (1520-1560). Επειδή ήταν προικισμένος με σωματικές και ψυχικές αρετές, κίνησε τον φθόνο μερικών Τούρκων, πού τον πίεζαν να γίνει μουσουλμάνος. ο Ιωάννης απέρριψε αμέσως τίς δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και όχι μόνο, αλλά αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Δύο φορές αποπειράθηκε να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία, αλλά τον απέτρεψε ο πνευματικός του. Την τρίτη φορά όμως, Μ. Παρασκευή, είπε πώς είδε σε όραμα να χορεύει μέσα στις φλόγες και έτσι πέτυχε την ποθούμενη ευλογία του πνευματικού του. Όταν πήγε στο εργαστήριο του, είδε να έρχονται οι Τούρκοι πού τον προέτρεπαν να γίνει μουσουλμάνος. Αυτή τη φορά όμως τον συκοφαντούσαν ότι δήθεν, όταν ήταν στα Τρίκαλα αρνήθηκε τον Χριστό. ο νεομάρτυρας τους απάντησε ότι αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά και ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Συγχρόνως δε με τα λόγια του, περιφρόνησε τη θρησκεία του Μωάμεθ. Οι Τούρκοι θυμωμένοι όρμησαν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή. Ομολόγησε και εκεί την πίστη του στον Χριστό, βασανίστηκε και ρίχτηκε στη φυλακή. Επειδή όμως επέμενε στην ομολογία του, καταδικάστηκε να καεί ζωντανός. ο Πατριάρχης Κων/πολης κατόρθωσε με πολλά χρήματα να αναβάλει για λίγο την εκτέλεση του, αλλά όταν ο Ιωάννης ρωτήθηκε και πάλι αν αρνείται τον Χριστό, απάντησε με θάρρος ότι ποτέ δεν θα τον αρνηθεί και έψαλε μπροστά στους Τούρκους το "Χριστός Ανέστη". Τελικά οι Τούρκοι άναψαν φωτιά έξω από την πόλη, μέσα στην οποία μόνος του αναπήδησε ο Ιωάννης, ψάλλοντας. Ορισμένοι όμως Χριστιανοί, για να απαλλάξουν τον νεομάρτυρα από τους φρικτούς πόνους της φωτιάς, πλήρωσαν τους δήμιους και τον αποκεφάλισαν στίς 18 Απριλίου 1526. Τα διασωθέντα λείψανα του, αγοράστηκαν από τους πιστούς και διαφυλάχθηκαν στον Πατριαρχικό ναό. ο νεομάρτυρας αυτός, έγινε πασίγνωστος για τα θαύματα του σ' ολόκληρο το γένος. Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο επιφανής λόγιος ιερέας Νικόλαος Μαλαξός Πρωτοπαπάς Ναυπλίου (+ 1594).
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Γόνος κάλλιστος, Ιωαννίνων, κλέος ένθεον, της Εκκλησίας, ανεδείχθης Ιωάννη πανεύφημε · των γαρ Μαρτύρων ζηλώσας την άθλησιν, δια πυρός τον αγώνα έτέλεσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς
Βλέπε βιογραφία του την 8η Απριλίου. Ή μνήμη του αναφέρεται και εδώ, διότι πιθανώς να συγχέεται μ' αυτή του πιο πάνω "Αγ. Ιωάννη του ράπτη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΕΛΙΑΣ (Φινλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Ή εν "Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη", του Γ.Ε. Πιπεράκη, Έκδ. Έπτάλοφος", Αθήναι 1997.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Μαθητής του Αγ. Γρηγορίου του Δεκαπολίτου
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Στρατηλάτης, ο Γότθος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Β' Επίσκοπος Μελιτηνής
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ο Ομολογητής επίσκοπος Χαλκηδόνας
Η ΟΣΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ή Θαυματουργή
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Θαυματουργός και στους ασκητές φημισμένος
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΑΥΚΡΑΤΙΟΣ ο Στουδίτης
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ο ΣΤ'
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο ράπτης από τα Ιωάννινα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΕΛΙΑΣ (Φινλανδός)
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Μαθητής του Αγ. Γρηγορίου του Δεκαπολίτου
Ένας από τους πιο αγαπημένους μαθητές του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτη. Από πολύ μικρή ηλικία, ο Ιωάννης κατάλαβε τη Β ματαιότητα του κόσμου και αγάπησε το Χριστό. Πήγε κοντά στον Άγιο Γρηγόριο το Δεκαπολίτη και εκείνος τον έκανε μοναχό, για να μπορεί να αγωνίζεται αποκλειστικά για τη σωτηρία της ψυχής του και τη δόξα του Θεού. Μάλιστα, τόσο πολύ είχε προοδεύσει ο Ιωάννης στην υπακοή και την υποταγή, ώστε ο πνευματικός του πατέρας Άγιος Γρηγόριος δόξαζε το Θεό πού τον αξίωσε να έχει τέτοιο πνευματικοπαίδι. Όταν πέθανε ο Άγιος Γρήγόριος, ο Ιωάννης δε θέλησε να μείνει μόνιμα στο μέρος όπου άρχισε την πνευματική του ζωή. Ήταν ανήσυχο πνεύμα και αναζητούσε περισσότερες και βαθύτερες πνευματικές πηγές, γιατί έλπιζε στα ίδια τα λόγια του Θεού: "Εγώ τω διψώντι δώσω εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν"1. Δηλαδή, λέει ο Κύριος, εγώ σ' εκείνον πού διψούσε στην επίγεια ζωή του τη δικαιοσύνη και την πνευματική ευτυχία, θα του δώσω δωρεάν από την πηγή του νερού της αγίας και μακαριάς ζωής μου. ο Ιωάννης περιόδευσε σε πολλές πόλεις και τόπους, μεταξύ αυτών στα Ιεροσόλυμα και τη Λαύρα του οσίου Χαρίτωνα, όπου και έκοιμήθη.
1. Αποκάλυψη Ιωάννου, κα' 6.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Απαλών εξ ονύχων Χριστό ν ήγάπησας, και την σήν κλήσιν θεόφρον καταλαμπρύνεις σαφώς, πλήρης χάριτος όφθείς του θείου Πνεύματος· έκκαθάρας γαρ τον νουν, των Αγγέλων μιμητής, εν σώματι ανεδείχθης, Πατήρ ημών Ιωάννη, μεθ' ων ικέτευε σωθήναι ημάς.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Στρατηλάτης, ο Γότθος
Υπήρξε στα χρόνια του Ουαλεντινιανού (364-374) και Ούάλεντα (364-377) και διέμενε στη Γοτθία. Χριστιανός ζηλωτής από τη νεαρή του ηλικία, απέφευγε τα ειδωλόθυτα και απέτρεπε τους χριστιανούς να τα τρώνε. Προσλήφθηκε στη στρατιωτική υπηρεσία και με το ήθος του έφτασε σε ανώτατα στρατιωτικά αξιώματα. Τους δε ειδωλολάτρες δια του κηρύγματος του, επέστρεψε στην πίστη του Χριστού και τους βάπτιζε. Ένεκα αυτού οι συμπολίτες του τον έδιωξαν από τη χώρα τους. Αργότερα, όταν κινήθηκε διωγμός κατά των χριστιανών από τον βασιλιά των Γότθων Άθανάριχο, συνελήφθη αυτός μαζί με άλλους χριστιανούς και τον κρέμασαν μέσα στο σπίτι του, πάνω σ' ένα δοκάρι και εκεί τον βασάνισαν άγρια. Κατόπιν έδεσαν στον τράχηλο του ένα μεγάλο ξύλο και τον έριξαν στον Μουσαίο ποταμό, όπου και πνίγηκε σε ηλικία 38 ετών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Β' Επίσκοπος Μελιτηνής
Κατά τον Σ. Εύστρατιάδη: "Ούτος κατήγετο κατά πάσαν πιθανότητα εκ Μελιτηνής, αναγνώστης ων της εκεί εκκλησίας και χρηματίσας διδάσκαλος του εκ Μελιτηνής Ευθυμίου του μεγάλου, ως εν τψ 6ίω του αγίου Ευθυμίου άναγινώσκομεν (Μί9πβ, Έλ. Πατρ. 114, 601 Β): "Προϊόντος δε του χρόνου και του παιδός ήδη των νηπίων αμείβοντος την ήλικίαν, γραμμάτων διδασκάλοις αυτόν ο επίσκοπος εγχειρίζει· οι δε ήσαν Άκάκιος και Συνόδιος, ευγένεια τε και συνέσει και σωφροσύνη τω των αναγνωστών χορώ διαλάμποντες, και τάς τε θείας γραφάς ευ ήσκημένοι και παιδείας έρασταί της θύραθεν ουκ αμελείς δντες, οι μετά πολλούς δια Χριστόν αγώνας και την αρχήν της κατά Μελιτηνήν εκκλησίας, ίδια κατά καιρόν έκάτερος αυτών εγχειρίζονται· ων πολλάκις ή Μελιτηνών πόλις και εισέτι και νυν εντρυφά διηγήμασιν, εκκλησιών τε ως αληθώς προστασία και ψυχών κηδεμονία: προσήκουσι". Τα αυτά λέγει και Κύριλλος ο Σκυθοπολίτης ο τον βίον γράψας Ευθυμίου του μεγάλου. Σύν τω χρόνω διήλθεν ο Άκάκιος τάς βαθμίδας της Ίερωσύνης και δια την παιδείαν αυτού και σωφροσύνην άνήχθη εις τον έπισκοπικόν θρόνον της Μελιτηνής (Δευτέρας Αρμενίας), έκτος επίσκοπος κατά σειράν της Μελιτηνής άριθμούμενος (Le Quien, Oriens christianus Α., σ. 441-442, έκδ. Παρισίων 1740). Ως τοιούτος έλαβε μέρος εις την εν Έφέσω τω 341 οίκουμενικήν σύνοδον καταδικάσας τον Νεστόριον ύπήρξεν εν τη συνάδω ο σπουδαιότερος κατά λόγον και σοφίαν μετά τον Αλεξανδρείας Κύριλλον, μεθ' ου συνεδέετο στενώτατα, και πολλάκις έλαβε τον λόγον, ως καταφαίνεται εκ των πρακτικών της συνόδου· είχε δε δίκαιον ο μέγας Ευθύμιος να συστήση εις τον έπίσκοπον Πέτρον των Σαρακηνών "κατά πάντα τρόπον άκολουθήσαι (εν τη συνάδω) Κυρίλλω... και Ακακιωτής Μελιτηνής επισκοπώ, όρθοδόξοις ούσι και κατά της ασεβείας άγωνιζομένοις"· αμφότεροι ως στύλοι της συνόδου είχον μέγα κύρος και εις τούτους κυρίως οφείλεται ή καταδίκη του Νεστορίου. ο Ακάκιος υπήρξε και θαυματουργός εν τω βίω, πολλά δε αυτού θαύματα διηγούνται οι χριστιανοί της Μελιτηνής. Ούτως πολλά υπέρ της ορθοδόξου πίστεως μοχθήσας και εν πάση αρετή διαπρέψας, προς Κύριον εν ειρήνη έξεδήμησεν".
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ο Ομολογητής επίσκοπος Χαλκηδόνας
Από παιδί ποτίστηκε με τα νάματα της ευσέβειας, και από λαϊκός ακόμα διακρίθηκε για το ζήλο του προς τίς αρχές της "Ορθοδοξίας. Ή μανία των εικονομάχων ήταν τότε στην ακμή της, και ή Εκκλησία βρισκόταν σε ακατάπαυστο σάλο. Ακόμα και μεταξύ αυτής της Ιεραρχίας βρίσκονταν επίσκοποι, πού ήθελαν να αρέσουν στους διώκτες των εικόνων αυτοκράτορες και συμμετείχαν και αυτοί στον ανόητο και ανίερο πόλεμο. ο Κοσμάς, από τον πόθο να συμμετάσχει επισημότερα και αποτελεσματικότερα οτούς ορθόδοξους αγώνες, δέχτηκε να γίνει Ιερέας, και κατόπιν να ανεβεί στο αξίωμα του επισκόπου Χαλκηδόνας. 'Από τη θέση αυτή, ύψωσε τη φωνή του υπέρ των αγίων εικόνων και έλαμψε μεταξύ των προμάχων αυτών. Αυτοκρατορικές έπειλές, διωγμοί, φυλακίσεις και εξορίες δεν μπόρεσαν να ελαττώσουν το θάρρος του, και να τον εμποδίσουν από τον αθλητικό του δρόμο. Οι αγώνες και τα παθήματα του, τον ανέδειξαν μεταξύ των όμολογητών της "Ορθοδοξίας.
Η ΟΣΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ή Θαυματουργή
Γεννήθηκε στην Αίγινα από γονείς ευσεβείς και είχε μεγάλη κλήση στα θεία. Παρά τη θέληση της παντρεύτηκε και μετά λίγες ήμέρες από τον γάμο της ο άντρας της σκοτώθηκε από τους βαρβάρους, σε κάποια επιδρομή τους στο νησί. Τότε θεώρησε κατάλληλη την ευκαιρία, αφού έμεινε χήρα, να εκπληρώσει τον Ιερό πόθο της, τον όποιο είχε στη μοναχική ζωή. Δυστυχώς όμως, έφτασε στο νησί διάταγμα πού υποχρέωνε όλες τις άγαμες και τις χήρες να παντρευτούν με ειδωλολάτρες. Έτσι έκανε δεύτερο γάμο. Άλλα ευτυχώς έπεισε τον σύζυγο της να καρεί μοναχός με το όνομα Ματθαίος και αυτή αφού διαμοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς, πήρε μερικές άλλες γυναίκες και κατέφυγε σε κάποιο ασκητήριο, όπου ή ζωή της ήταν αυστηρά ασκητική με νηστεία και προσευχή. Αργότερα έγινε ηγουμένη της αδελφότητας αυτής, αλλά αναχώρησε από εκεί σ' άλλο πιο ήσυχο τόπο (άγνωστο πού), όπου αγωνιζόταν με τίς συνασκήτριές της, τρεφόμενη με τα εργόχειρα της. 'Από εκεί πήγε στο Βυζάντιο, όπου ασκήθηκε για επτά χρόνια και κατόπιν επέστρεψε στον τόπο της ησυχίας της, για να αποβιώσει εκεί ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Θαυματουργός και στους ασκητές φημισμένος
Άγνωστος στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και τα Μηναία. Συναντάται στον Συναξαριστή Delehage, αλλά χωρίς βιογραφικά στοιχεία. Στό Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70 φ. 1526, υπάρχουν βιογραφικά του στοιχεία και τα παραθέτουμε ακριβώς.
"Ούτος ο όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών, εκ βρέφους ποθήσας την άσκητικήν άγωγήν και πολλά βιασθείς παρά των γονέων αυτού του λαβείν γυναίκα, άπεσκίρτησε τη βουλή και θελήσει των αυτού γεννητόρων και άπελθών κείρεται εν μοναστηρίω· και πρώτον, εκπαιδεύεται την μικροτέραν διαγωγήν ην κέκτηνται οι κατά Θεόν πολιτευόμενοι· την μαγειρείου, την φύλαξιν του πυλώνος, και απλώς πάσας τάς διακονίας διήλθεν έκδουλεύων πάντας τους αδελφούς και θερμοδοτών αυτούς. Ως δε έγνωσαν οι της μονής την άρετήν αυτού, μη δυνάμενοι όμοιάσαι την εκε
ίνου άκραν πολιτείαν, έβουλεύσαντο ποιήσαι ήγούμενον και προεστώτα και άρχειν πάντας· ο δε τούτο γνούς και μη θέλων την των ανθρώπων πρόσκαιρον δόξαν και ματαιότητα του βίου λάθρα της μονής έξεισι και, άπελθών εν τινι ήσυχαστικώ τόπω της ερήμου, κατώκησεν εκείσε πάσαν άρετήν ένδειξάμενος και άκρον καταστάσεως, εξ ου και θαυματουργός ώνομάσθη δια των απείρων θαυμάσιων ων ένεδείξατο' νεκρούς εγείραι ουκ έπαύσατο, τυφλοίς το βλέπειν έχαρίσατο, συγκυπτούσαις άνόρθωσιν, ξηροχείρων ίασιν και απλώς πάσαν νόσον και μαλακίαν ίώμενος· και ούτως όσίως και θεαρέστως εν πάση σεμνή πολιτεία βιώσας και εις βαθύ γήρας έλάσας προς Κύριον έξεδήμησεν".
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΑΥΚΡΑΤΙΟΣ ο Στουδίτης
Ή μνήμη του αναφέρεται από τον Συναξαριστή του Μαυρικίου. ο Νικόδημος και ο Delehage τον αγνοούν. Κατά την 8η Ιουνίου ο Νικόδημος αναφέρει τη μνήμη κάποιου οσίου Ναυκρατίου, χωρίς βιογραφικό υπόμνημα. Μόνο σε υποσημείωση, εκφράζει τη γνώμη ότι είναι ο αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου και Γρηγορίου Νύσσης. Άλλα από τον Μαυρίκιο μαθαίνουμε, ότι ο εν λόγω Όσιος, είναι ο γνωστός περιφανής μοναχός, πού υπέστη πολλούς διωγμούς και εξορίες για την προσκύνηση των εικόνων στην εποχή της εικονομαχίας. Κατά την πατριαρχεία του Ιερού Ιγνατίου, έκανε ηγούμενος της Μονής Στουδίου (842). Πέθανε και τάφηκε σαν Ομολογητής (847) στη Μονή Στουδίου, όπου γινόταν και ή Σύναξή του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ο ΣΤ'
Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, πού απαγχονίστηκε στην Άδριανούπολη το 1821 (προστάτης δε τώρα του Πυθίου).
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο ράπτης από τα Ιωάννινα.
Γεννήθηκε στο χωριό Τέροβο των Ιωαννίνων από ευσεβείς γονείς. Εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα και έκανε το επάγγελμα του ράπτη. Μετά τον θάνατο των γονέων του πήγε στην Κων/πολη επί Πατριάρχου Ιερεμίου Α'(1525-1545) και επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' (1520-1560). Επειδή ήταν προικισμένος με σωματικές και ψυχικές αρετές, κίνησε τον φθόνο μερικών Τούρκων, πού τον πίεζαν να γίνει μουσουλμάνος. ο Ιωάννης απέρριψε αμέσως τίς δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και όχι μόνο, αλλά αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Δύο φορές αποπειράθηκε να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία, αλλά τον απέτρεψε ο πνευματικός του. Την τρίτη φορά όμως, Μ. Παρασκευή, είπε πώς είδε σε όραμα να χορεύει μέσα στις φλόγες και έτσι πέτυχε την ποθούμενη ευλογία του πνευματικού του. Όταν πήγε στο εργαστήριο του, είδε να έρχονται οι Τούρκοι πού τον προέτρεπαν να γίνει μουσουλμάνος. Αυτή τη φορά όμως τον συκοφαντούσαν ότι δήθεν, όταν ήταν στα Τρίκαλα αρνήθηκε τον Χριστό. ο νεομάρτυρας τους απάντησε ότι αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά και ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Συγχρόνως δε με τα λόγια του, περιφρόνησε τη θρησκεία του Μωάμεθ. Οι Τούρκοι θυμωμένοι όρμησαν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή. Ομολόγησε και εκεί την πίστη του στον Χριστό, βασανίστηκε και ρίχτηκε στη φυλακή. Επειδή όμως επέμενε στην ομολογία του, καταδικάστηκε να καεί ζωντανός. ο Πατριάρχης Κων/πολης κατόρθωσε με πολλά χρήματα να αναβάλει για λίγο την εκτέλεση του, αλλά όταν ο Ιωάννης ρωτήθηκε και πάλι αν αρνείται τον Χριστό, απάντησε με θάρρος ότι ποτέ δεν θα τον αρνηθεί και έψαλε μπροστά στους Τούρκους το "Χριστός Ανέστη". Τελικά οι Τούρκοι άναψαν φωτιά έξω από την πόλη, μέσα στην οποία μόνος του αναπήδησε ο Ιωάννης, ψάλλοντας. Ορισμένοι όμως Χριστιανοί, για να απαλλάξουν τον νεομάρτυρα από τους φρικτούς πόνους της φωτιάς, πλήρωσαν τους δήμιους και τον αποκεφάλισαν στίς 18 Απριλίου 1526. Τα διασωθέντα λείψανα του, αγοράστηκαν από τους πιστούς και διαφυλάχθηκαν στον Πατριαρχικό ναό. ο νεομάρτυρας αυτός, έγινε πασίγνωστος για τα θαύματα του σ' ολόκληρο το γένος. Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο επιφανής λόγιος ιερέας Νικόλαος Μαλαξός Πρωτοπαπάς Ναυπλίου (+ 1594).
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Γόνος κάλλιστος, Ιωαννίνων, κλέος ένθεον, της Εκκλησίας, ανεδείχθης Ιωάννη πανεύφημε · των γαρ Μαρτύρων ζηλώσας την άθλησιν, δια πυρός τον αγώνα έτέλεσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς
Βλέπε βιογραφία του την 8η Απριλίου. Ή μνήμη του αναφέρεται και εδώ, διότι πιθανώς να συγχέεται μ' αυτή του πιο πάνω "Αγ. Ιωάννη του ράπτη.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΕΛΙΑΣ (Φινλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Ή εν "Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη", του Γ.Ε. Πιπεράκη, Έκδ. Έπτάλοφος", Αθήναι 1997.
-
Ierodiakonos
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 369
- Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am
Εoρτάζοντες την 19ην του μηνός Απριλίου
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ ο Ιεροσολυμίτης, Ιερομάρτυρας
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ από την Πέργη της Παμφυλίας και οι Άγιοι ΣΩΚΡΑΤΗΣ και ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ οι στρατιώτες
Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΙΠΠΑ μητέρα του Αγίου Θεοδώρου
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ομολογητής, επίσκοπος Πισιδίας
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ηγούμενος Ι. Μονής Φιλόθεου Αγ. Όρους
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ο Έσφιγμενίτης
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΑΣΙΝΕΘ του Γκορίτσκυ (Ρωσίδα)
Ο ΑΓΙΟΣ ALPHEGE (Άγγλοσάξωνας).
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ ο Ιεροσολυμίτης, Ιερομάρτυρας
Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Όταν αυτός κήρυξε διωγμό κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Άρριανός ξεκίνησε να συλλάβει τον Παφνούτιο μέσα στίς ερημιές της Αιγύπτου, όπου ζούσε. Άλλα αυτός έρχεται και συναντά μόνος του τον Αρριανό, πού διέταξε να βασανισθεί ο Παφνούτιος επί τόπου. Ξέσχισαν τις σάρκες του μέχρι του σημείου να φαίνονται τα εντόσθια του. ο Παφνούτιος προσευχήθηκε και, εντελώς θαυματουργικά, οι πληγές του έκλεισαν με αποτέλεσμα να πιστέψουν στο Χριστό οι δύο στρατιώτες πού τον βασάνισαν. ο Άρριανός αποκεφάλισε τους δύο στρατιώτες, και τον Παφνούτιο τον έριξε στη φυλακή. Εκεί, συνάντησε 40 προκρίτους, πού κατάφερε να τους κάνει χριστιανούς. Το έμαθε ο Άρριανός και οργισμένος τους έκαψε όλους ζωντανούς, αλλά ο Παφνούτιος με θαύμα έγινε άφαντος από τα μάτια του. Και, αφού εν τω μεταξύ έφερε πολλούς στη χριστιανική πίστη, παρουσιάζεται μόνος του στον Άρριανό, πού διέταξε να τον κομματιάσουν. Και ενώ ο Άρριανός πήγε να τον δει κομματιασμένο νεκρό, τα κομμάτια του σώματος ενώθηκαν και ο Παφνούτιος, ζωντανός μπροστά του, του λέει: "Με γνωρίζεις, 'Αρριανέ; Όλα αυτά τα περί έμέ θαυμάσια, πραγματοποιεί ο Κύριος μου Ιησούς Χριστός, δια να ελέχθη ή ασέβεια σου, δια να έννοήσης ότι, πολέμων προς αυτόν, λακτίζεις προς κέντρον, δια να καταλάβεις ότι λατρεύεις κωφά και τυφλά είδωλα κατασκευασμένα από ύλην άναίσθητον". Το θαύμα έγινε αφορμή να πιστέψει ένα ολόκληρο τάγμα στρατιωτών. Στην απελπισία του ο Άρριανός, έστειλε τον Παφνούτιο στη Ρώμη, όπου έλαβε σταυρικό θάνατο.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Θυσίαν την ένθεον, πιστώς προσφέρων Θεώ, ως θύμα εύπρόοδεκτον, προσανηνέχθης αυτώ, αθλήσεως άνθραξιν όθεν ως ιερέα, και στερρόν Άθλοφόρον, έδειξε σε ο Κτίστης, χαρισμάτων ταμείον* εξ ων και ημίν Παράσχου, ιερομάρτυς Παφνούτιε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ από την Πέργη της Παμφυλίας και οί Άγιοι ΣΩΚΡΑΤΗΣ και ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ οι στρατιώτες
Υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Άντωνίνου (138-161) και ηγεμόνα Θεοδότου. Καταγόταν από την Πέργη της Παμφυλίας και ήταν πολύ ευσεβής. Από το ζήλο του για την ευσέβεια, κατέστρεφε είδωλα, ξόανα και ειδωλολατρικούς ναούς. Συνελήφθη όμως και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Τον άπλωσαν σε πυρακτωμένη σχάρα και έπειτα τον έδεσαν πίσω από άγρια άλογα, τα όποια τον έσυραν σε μεγάλη ανώμαλη εδαφική απόσταση. Κατόπιν τον έριξαν μέσα στο καμίνι της φωτιάς, μαζί με δύο στρατιώτες πού είχαν πιστέψει στον Χριστό, τον Σωκράτη και τον Διονύσιο. Στη συνέχεια τον φυλάκισαν και τελικά τον σταύρωσαν και τον τρύπησαν με βέλη. Και μετά τρεις ήμερες αγωνιωδών βασανιστηρίων επάνω στο σταυρό παρέδωσε τη μακάρια ψυχή του.
Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΙΠΠΑ μητέρα του Αγίου Θεοδώρου
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Όμολογητής, επίσκοπος Πισιδίας
Έζησε στα χρόνια των εικονομάχων και ήταν από παιδί αφιερωμένος στον Θεό. Λόγω της υπερβολικής του αρετής, χειροτονήθηκε επίσκοπος Πισιδίας. Επειδή δε δεν δέχτηκε να συμφωνήσει με τους αιρετικούς εικονομάχους και να αρνηθεί την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων, εξορίστηκε και υπέστη διάφορες κακοπάθειες. Έτσι αφού πέρασε όλη τη ζωή του, αναπαύθηκε εν Κυρίω, παίρνοντας το στεφάνι της ομολογίας.
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Μετά το θάνατο του Πατριάρχη Στεφάνου του Β', διάδοχος του εκλέχθηκε τον Δεκέμβριο του 928 ο μοναχός Τρύφων. ο Τρύφωνας μόναζε σε κάποια μονή της Μικρός Ασίας και διακρινόταν για την ευλάβεια και την αγιότητα του. Ή Εκκλησία τον προτίμησε, γιατί είχε μεγάλα ηθικά πλεονεκτήματα. Άλλ' ο αυτοκράτορας Ρωμανός ο Λεκαπηνός, τάχθηκε και αυτός υπέρ της εκλογής του, με κάποια σκοπιμότητα όμως. Σκεφτόταν δηλ. ότι θα του ήταν εύκολο μετά από κάποιο χρόνο, να πείσει τον Τρύφωνα σε παραίτηση, για να αναδείξει άντ' αυτού Πατριάρχη το γιο του Θεοφύλακτο. Γι' αυτό και βοήθησε τον Τρύφωνα στο έργο του για την Εκκλησία, με πολλές ελεημοσύνες και δωρεές σε μοναστήρια και πτωχοκομεία. Ανυπόμονος όμως καθώς ήταν ο Ρωμανός, το 931 πού ο γιος του ήταν μόλις 15 ετών, είπε στον Πατριάρχη να παραιτηθεί, για ν' αναλάβει το θρόνο ο γιος του. ο Τρύφωνας φυσικά δεν συμφώνησε, διότι το βασιλοπαίδι ήταν ανήλικο και θα δημιουργούσε φοβερό σκάνδαλο και κηλίδα στην Εκκλησία. Τότε ο Ρωμανός έβαλε τον τότε μητροπολίτη Καισαρείας Θεοφάνη, πού ο λαός για την αναισχυντία του τον φώναζε "χοιρινό", και με δόλιο τρόπο απέσπασε την υπογραφή του ανυποψίαστου Τρύφωνα σε λευκό χαρτί. Από πάνω συνέταξαν την παραίτηση του, και έτσι κατόρθωσαν να τον διώξουν και να βάλουν στη θέση του τον 16ετή Θεοφύλακτο, πού άφησε επαίσχυντη μνήμη με τη σκανδαλώδη διαγωγή του.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ηγούμενος Ι. Μονής Φιλόθεου Αγ. Όρους
Καταγόταν από τα μέρη της Θεσσαλίας και υπήρξε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλόθεου κατά τον 16ο αιώνα. Από το Άγιον Όρος πήγε στα μέρη της Ζαγοράς, του Ευρίπου, των Αθηνών και της Λάρισας, όπου δίδασκε τον λαό. "Έπειτα αποσύρθηκε σ' ένα όρος της Ζαγοράς, πού ονομαζόταν Φλαμούριον, έκτισε μονή στο όνομα της Αγίας Τι Τριάδος και μόνασε εκεί με μερικούς μοναχούς. Έπειτα πήγε στην Κωνσταντινούπολη για κάποιες υποθέσεις και πέθανε εκεί.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ο Έσφιγμενίτης
Πατρίδα του ή Θράκη. ο πατέρας του ονομαζόταν Κωνσταντίνος, ή δε μητέρα του Κρυσταλλία. Κατά κόσμον ονομαζόταν Άθανάσιος. Σέ νεαρή ηλικία, εργαζόταν σε τούρκικο πλοίο και ο πλοίαρχος τον πίεζε να δεχθεί τον μουσουλμανισμό. Κάποια μέρα ο πλοίαρχος αυτός τον μαχαίρωσε για εκφοβισμό και ο μάρτυρας για ν' αποφύγει τους συνεχείς εκφοβισμούς εξισλαμίστηκε. Μετανοημένος, αναχώρησε αργότερα στο Άγιον Όρος και εισήλθε στη Μονή του Έσφιγμένου, αφού έγινε δεκτός από τον ηγούμενο Ευθύμιο. Εκάρη μοναχός και ονομάστηκε Άγαθάγγελος. Εκεί συγχρόνως πήρε και την απόφαση να μαρτυρήσει για τον Χριστό, γι' αυτό αναχώρησε από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σμύρνη, όπου δημόσια αποκήρυξε τον μουσουλμανισμό. Τελικά ομολογώντας τον Χριστό, υπέστη μαρτυρικό θάνατο με αποκεφαλισμό στις 19 Απριλίου 1818, ήμερα Σάββατο, ώρα πέμπτη και σε ηλικία 19 χρονών. ο λαός της Σμύρνης αγόρασε το λείψανο του νεομάρτυρα και το μετέφερε με τιμές στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Το λείψανο του ενταφιάστηκε στον τάφο του νεομάρτυρα Δήμου, πού μαρτύρησε στη Σμύρνη το 1763. Ή αγία και θαυματουργική κάρα του νεομάρτυρα Άγαθάγγελου, καθώς και το δεξί του χέρι, το δεξί του πόδι και μια πλευρά του, αποδόθηκαν τιμής ένεκεν στη Μονή Έσφιγμένου το 1844, κατόπιν αιτήσεως της.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ασκήσεως νάμασι, καταρδευθείς την ψυχήν, Μαρτύρων έξήστραψας, μαρμαρυγάς φωταυγείς, σοφέ Άγαθάγγελε' όθεν εν άμφοτέροις, ακριβώς διαπρέψας, ήσχυνας τους εξ ΄Αγαρ, τον Χριστόν μεγαλύνας. Αυτόν ουν όσιομάρτυς, ήμίν ιλέωσαι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ
Ό Άγιος αυτός ήταν Ιερέας των ειδώλων στα χρόνια του βασιλιά Άντωνίνου (138-160). Ήλθε στη χριστιανική πίστη διάτων θαυμάτων Θεοδώρου του εν Πέργη της Παμφυλίας και μαρτύρησε δια πυρός.
Η ΑΓΙΑ ΑΣΙΝΕΘ του Γκορίτσκυ (Ρωσίδα)
(Δια Χριστόν σαλή)
Ο ΑΓΙΟΣ ALPHEGE (Αγγλοσάξωνας).
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της Ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
19η Απριλίου 2008
19. Σάββατον: Πρὸ τῶν Βαΐων. Τοῦ Ἁγίου καὶ δικαίου φίλου τοῦ Χριοτοῦ Λαζάρου τοῦ τετραημέρου. Τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Παφνουτίου καὶ το
ῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Τρύφωνος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ
Μετὰ τὸν Ν´ Ψαλμόν. Τρισάγιον καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον τοῦ Λαζάρου· « Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...».
ΟΡΘΡΟΣ
Ἑξάψαλμος.
Εἰς τὸ «Θεὸς Κύριος...».
Ἀπολυτίκιον: Τοῦ Λαζάρου· «Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...», τρίς.
Κάθισμα: Τοῦ Λαζάρου· «Κατοικτείρας τῆς Μάρθας...», δίς.
Εὐλογητάρια: Τὰ Ἀναστάσιμα.
Μικρὰ Συναπτὴ καὶ ἡ ἐκφώνησις· «Ὅτι ηὐλόγηταί σου...» καὶ τὸ Κάθισμα: «Ἡ πηγὴ τῆς σοφίας...», δίς.
«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι...».
Ὁ Ν´ Ψαλμός: (Χῦμα).
Κανόνες: Οἱ δύο τοῦ Λαζάρου· «Λάζαρον τεθνεῶτα...», μετὰ τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καὶ «Ὁ πρὶν ἐκ μὴ ὄντων...», μετὰ Στίχου «Δόξα σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι».
Ἀπὸ γ´ ᾠδῆς·
Μεσῴδια Καθίσματα: 1.- Τοῦ Λαζάρου· «Συμπαρέστησαν Χριστῷ...» καὶ Δόξα, Καὶ νῦν «Προγινώσκων τὰ πάντα ὡς Ποιητής...».
Ἀφ᾽ ς´ ᾠδῆς·
Κοντάκιον - Οἶκος: Τοῦ Λαζάρου.
Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας καὶ τὸ Ὑπόμνημα τοῦ Τριῳδίου,
Καταβασίαι: «Ὑγρὰν διοδεύσας...».
Ἡ Τιμιωτέρα: Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ᾽ αὐτῆς ἡ θ´ ᾠδὴ ἀμφοτέρων τῶν Κανόνων τοῦ Λαζάρου, ὡς ἐν τῷ Τριῳδίῳ.
Εἱρμὸς θ´ ᾠδῆς: «Κυρίως Θεοτόκον...».
«Ἅγιος Κύριος...», δίς, ἄνευ τοῦ· «Ὑψοῦτε...».
Ἐξαποστειλάρια: 1.- Τοῦ Λαζάρου· «Λόγῳ σου, Λόγε τοῦ Θεοῦ...», δὶς καὶ 2.- «Διὰ Λαζάρου σε, Χριστέ…».
Αἶνοι: Τὰ 8 Στιχηρὰ Ἰδιόμελα τοῦ Λαζάρου· «Ἀνάστασις καὶ ζωή... - Λάζαρον τεθνεῶτα... - Μάρθα καὶ Μαρία... - Τῆς Θεότητός σου, Χριστέ... - Τεταρταῖον ἤγειρας... - Μάρθα τῇ Μαρίᾳ ἐβόα... – Λάζαρον τεθνεῶτα...- Καθὼς εἶπας, Κύριε,..».
Δόξα: Τὸ Ἰδιόμελον αὐτῶν «Μέγα καὶ παράδοξον θαῦμα…».
Καὶ νῦν: «Ὑπερευλογημένη...».
Δοξολογία: Μεγάλη (ἦχος βʼ).
«Σήμερον σωτηρία...».
ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΠΑΝ
«Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...».
Εἴσοδος.
Εἰσοδικόν: «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν...».
Μετὰ τὴν Εἴσοδον.
Ἀπολυτίκιον: Τοῦ Λαζάρου· «Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...».
Κοντάκιον: Ὁμοίως «Ἡ πάντων χαρά...».
Ἀντὶ τοῦ Τρισάγιου: «Ὅσοι εἰς Χριστόν...».
Ἀπόστολος: Σαββάτου Λαζάρου· «Βασιλείαν ἀσάλευτον...» (Ἑβρ. ιδ´ 28-29, ιγ´ 1-8).
Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως «Ἦν δέ τις ἀσθενῶν Λάζαρος...» (Ἰω. ια´ 1-45).
Καθεξῆς ἡ Θ. Λειτουργία Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
Εἰς τὸ Ἐξαιρέτως: «Τὴν ἁγνὴν ἐνδόξως ὑμνήσωμεν...».
Κοινωνικόν: «Ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον».
Ἀντὶ τοῦ· «Εἴδομεν τὸ φῶς...», «Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...».
Ἀπόλυσις: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν...».
εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ ο Ιεροσολυμίτης, Ιερομάρτυρας
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ από την Πέργη της Παμφυλίας και οι Άγιοι ΣΩΚΡΑΤΗΣ και ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ οι στρατιώτες
Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΙΠΠΑ μητέρα του Αγίου Θεοδώρου
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ομολογητής, επίσκοπος Πισιδίας
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ηγούμενος Ι. Μονής Φιλόθεου Αγ. Όρους
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ο Έσφιγμενίτης
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΑΣΙΝΕΘ του Γκορίτσκυ (Ρωσίδα)
Ο ΑΓΙΟΣ ALPHEGE (Άγγλοσάξωνας).
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ ο Ιεροσολυμίτης, Ιερομάρτυρας
Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Όταν αυτός κήρυξε διωγμό κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Άρριανός ξεκίνησε να συλλάβει τον Παφνούτιο μέσα στίς ερημιές της Αιγύπτου, όπου ζούσε. Άλλα αυτός έρχεται και συναντά μόνος του τον Αρριανό, πού διέταξε να βασανισθεί ο Παφνούτιος επί τόπου. Ξέσχισαν τις σάρκες του μέχρι του σημείου να φαίνονται τα εντόσθια του. ο Παφνούτιος προσευχήθηκε και, εντελώς θαυματουργικά, οι πληγές του έκλεισαν με αποτέλεσμα να πιστέψουν στο Χριστό οι δύο στρατιώτες πού τον βασάνισαν. ο Άρριανός αποκεφάλισε τους δύο στρατιώτες, και τον Παφνούτιο τον έριξε στη φυλακή. Εκεί, συνάντησε 40 προκρίτους, πού κατάφερε να τους κάνει χριστιανούς. Το έμαθε ο Άρριανός και οργισμένος τους έκαψε όλους ζωντανούς, αλλά ο Παφνούτιος με θαύμα έγινε άφαντος από τα μάτια του. Και, αφού εν τω μεταξύ έφερε πολλούς στη χριστιανική πίστη, παρουσιάζεται μόνος του στον Άρριανό, πού διέταξε να τον κομματιάσουν. Και ενώ ο Άρριανός πήγε να τον δει κομματιασμένο νεκρό, τα κομμάτια του σώματος ενώθηκαν και ο Παφνούτιος, ζωντανός μπροστά του, του λέει: "Με γνωρίζεις, 'Αρριανέ; Όλα αυτά τα περί έμέ θαυμάσια, πραγματοποιεί ο Κύριος μου Ιησούς Χριστός, δια να ελέχθη ή ασέβεια σου, δια να έννοήσης ότι, πολέμων προς αυτόν, λακτίζεις προς κέντρον, δια να καταλάβεις ότι λατρεύεις κωφά και τυφλά είδωλα κατασκευασμένα από ύλην άναίσθητον". Το θαύμα έγινε αφορμή να πιστέψει ένα ολόκληρο τάγμα στρατιωτών. Στην απελπισία του ο Άρριανός, έστειλε τον Παφνούτιο στη Ρώμη, όπου έλαβε σταυρικό θάνατο.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Θυσίαν την ένθεον, πιστώς προσφέρων Θεώ, ως θύμα εύπρόοδεκτον, προσανηνέχθης αυτώ, αθλήσεως άνθραξιν όθεν ως ιερέα, και στερρόν Άθλοφόρον, έδειξε σε ο Κτίστης, χαρισμάτων ταμείον* εξ ων και ημίν Παράσχου, ιερομάρτυς Παφνούτιε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ από την Πέργη της Παμφυλίας και οί Άγιοι ΣΩΚΡΑΤΗΣ και ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ οι στρατιώτες
Υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Άντωνίνου (138-161) και ηγεμόνα Θεοδότου. Καταγόταν από την Πέργη της Παμφυλίας και ήταν πολύ ευσεβής. Από το ζήλο του για την ευσέβεια, κατέστρεφε είδωλα, ξόανα και ειδωλολατρικούς ναούς. Συνελήφθη όμως και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Τον άπλωσαν σε πυρακτωμένη σχάρα και έπειτα τον έδεσαν πίσω από άγρια άλογα, τα όποια τον έσυραν σε μεγάλη ανώμαλη εδαφική απόσταση. Κατόπιν τον έριξαν μέσα στο καμίνι της φωτιάς, μαζί με δύο στρατιώτες πού είχαν πιστέψει στον Χριστό, τον Σωκράτη και τον Διονύσιο. Στη συνέχεια τον φυλάκισαν και τελικά τον σταύρωσαν και τον τρύπησαν με βέλη. Και μετά τρεις ήμερες αγωνιωδών βασανιστηρίων επάνω στο σταυρό παρέδωσε τη μακάρια ψυχή του.
Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΙΠΠΑ μητέρα του Αγίου Θεοδώρου
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Όμολογητής, επίσκοπος Πισιδίας
Έζησε στα χρόνια των εικονομάχων και ήταν από παιδί αφιερωμένος στον Θεό. Λόγω της υπερβολικής του αρετής, χειροτονήθηκε επίσκοπος Πισιδίας. Επειδή δε δεν δέχτηκε να συμφωνήσει με τους αιρετικούς εικονομάχους και να αρνηθεί την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων, εξορίστηκε και υπέστη διάφορες κακοπάθειες. Έτσι αφού πέρασε όλη τη ζωή του, αναπαύθηκε εν Κυρίω, παίρνοντας το στεφάνι της ομολογίας.
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΥΦΩΝ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Μετά το θάνατο του Πατριάρχη Στεφάνου του Β', διάδοχος του εκλέχθηκε τον Δεκέμβριο του 928 ο μοναχός Τρύφων. ο Τρύφωνας μόναζε σε κάποια μονή της Μικρός Ασίας και διακρινόταν για την ευλάβεια και την αγιότητα του. Ή Εκκλησία τον προτίμησε, γιατί είχε μεγάλα ηθικά πλεονεκτήματα. Άλλ' ο αυτοκράτορας Ρωμανός ο Λεκαπηνός, τάχθηκε και αυτός υπέρ της εκλογής του, με κάποια σκοπιμότητα όμως. Σκεφτόταν δηλ. ότι θα του ήταν εύκολο μετά από κάποιο χρόνο, να πείσει τον Τρύφωνα σε παραίτηση, για να αναδείξει άντ' αυτού Πατριάρχη το γιο του Θεοφύλακτο. Γι' αυτό και βοήθησε τον Τρύφωνα στο έργο του για την Εκκλησία, με πολλές ελεημοσύνες και δωρεές σε μοναστήρια και πτωχοκομεία. Ανυπόμονος όμως καθώς ήταν ο Ρωμανός, το 931 πού ο γιος του ήταν μόλις 15 ετών, είπε στον Πατριάρχη να παραιτηθεί, για ν' αναλάβει το θρόνο ο γιος του. ο Τρύφωνας φυσικά δεν συμφώνησε, διότι το βασιλοπαίδι ήταν ανήλικο και θα δημιουργούσε φοβερό σκάνδαλο και κηλίδα στην Εκκλησία. Τότε ο Ρωμανός έβαλε τον τότε μητροπολίτη Καισαρείας Θεοφάνη, πού ο λαός για την αναισχυντία του τον φώναζε "χοιρινό", και με δόλιο τρόπο απέσπασε την υπογραφή του ανυποψίαστου Τρύφωνα σε λευκό χαρτί. Από πάνω συνέταξαν την παραίτηση του, και έτσι κατόρθωσαν να τον διώξουν και να βάλουν στη θέση του τον 16ετή Θεοφύλακτο, πού άφησε επαίσχυντη μνήμη με τη σκανδαλώδη διαγωγή του.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ηγούμενος Ι. Μονής Φιλόθεου Αγ. Όρους
Καταγόταν από τα μέρη της Θεσσαλίας και υπήρξε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλόθεου κατά τον 16ο αιώνα. Από το Άγιον Όρος πήγε στα μέρη της Ζαγοράς, του Ευρίπου, των Αθηνών και της Λάρισας, όπου δίδασκε τον λαό. "Έπειτα αποσύρθηκε σ' ένα όρος της Ζαγοράς, πού ονομαζόταν Φλαμούριον, έκτισε μονή στο όνομα της Αγίας Τι Τριάδος και μόνασε εκεί με μερικούς μοναχούς. Έπειτα πήγε στην Κωνσταντινούπολη για κάποιες υποθέσεις και πέθανε εκεί.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ο Έσφιγμενίτης
Πατρίδα του ή Θράκη. ο πατέρας του ονομαζόταν Κωνσταντίνος, ή δε μητέρα του Κρυσταλλία. Κατά κόσμον ονομαζόταν Άθανάσιος. Σέ νεαρή ηλικία, εργαζόταν σε τούρκικο πλοίο και ο πλοίαρχος τον πίεζε να δεχθεί τον μουσουλμανισμό. Κάποια μέρα ο πλοίαρχος αυτός τον μαχαίρωσε για εκφοβισμό και ο μάρτυρας για ν' αποφύγει τους συνεχείς εκφοβισμούς εξισλαμίστηκε. Μετανοημένος, αναχώρησε αργότερα στο Άγιον Όρος και εισήλθε στη Μονή του Έσφιγμένου, αφού έγινε δεκτός από τον ηγούμενο Ευθύμιο. Εκάρη μοναχός και ονομάστηκε Άγαθάγγελος. Εκεί συγχρόνως πήρε και την απόφαση να μαρτυρήσει για τον Χριστό, γι' αυτό αναχώρησε από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σμύρνη, όπου δημόσια αποκήρυξε τον μουσουλμανισμό. Τελικά ομολογώντας τον Χριστό, υπέστη μαρτυρικό θάνατο με αποκεφαλισμό στις 19 Απριλίου 1818, ήμερα Σάββατο, ώρα πέμπτη και σε ηλικία 19 χρονών. ο λαός της Σμύρνης αγόρασε το λείψανο του νεομάρτυρα και το μετέφερε με τιμές στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Το λείψανο του ενταφιάστηκε στον τάφο του νεομάρτυρα Δήμου, πού μαρτύρησε στη Σμύρνη το 1763. Ή αγία και θαυματουργική κάρα του νεομάρτυρα Άγαθάγγελου, καθώς και το δεξί του χέρι, το δεξί του πόδι και μια πλευρά του, αποδόθηκαν τιμής ένεκεν στη Μονή Έσφιγμένου το 1844, κατόπιν αιτήσεως της.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ασκήσεως νάμασι, καταρδευθείς την ψυχήν, Μαρτύρων έξήστραψας, μαρμαρυγάς φωταυγείς, σοφέ Άγαθάγγελε' όθεν εν άμφοτέροις, ακριβώς διαπρέψας, ήσχυνας τους εξ ΄Αγαρ, τον Χριστόν μεγαλύνας. Αυτόν ουν όσιομάρτυς, ήμίν ιλέωσαι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ
Ό Άγιος αυτός ήταν Ιερέας των ειδώλων στα χρόνια του βασιλιά Άντωνίνου (138-160). Ήλθε στη χριστιανική πίστη διάτων θαυμάτων Θεοδώρου του εν Πέργη της Παμφυλίας και μαρτύρησε δια πυρός.
Η ΑΓΙΑ ΑΣΙΝΕΘ του Γκορίτσκυ (Ρωσίδα)
(Δια Χριστόν σαλή)
Ο ΑΓΙΟΣ ALPHEGE (Αγγλοσάξωνας).
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της Ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
19η Απριλίου 2008
19. Σάββατον: Πρὸ τῶν Βαΐων. Τοῦ Ἁγίου καὶ δικαίου φίλου τοῦ Χριοτοῦ Λαζάρου τοῦ τετραημέρου. Τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Παφνουτίου καὶ το
ῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Τρύφωνος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ
Μετὰ τὸν Ν´ Ψαλμόν. Τρισάγιον καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον τοῦ Λαζάρου· « Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...».
ΟΡΘΡΟΣ
Ἑξάψαλμος.
Εἰς τὸ «Θεὸς Κύριος...».
Ἀπολυτίκιον: Τοῦ Λαζάρου· «Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...», τρίς.
Κάθισμα: Τοῦ Λαζάρου· «Κατοικτείρας τῆς Μάρθας...», δίς.
Εὐλογητάρια: Τὰ Ἀναστάσιμα.
Μικρὰ Συναπτὴ καὶ ἡ ἐκφώνησις· «Ὅτι ηὐλόγηταί σου...» καὶ τὸ Κάθισμα: «Ἡ πηγὴ τῆς σοφίας...», δίς.
«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι...».
Ὁ Ν´ Ψαλμός: (Χῦμα).
Κανόνες: Οἱ δύο τοῦ Λαζάρου· «Λάζαρον τεθνεῶτα...», μετὰ τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καὶ «Ὁ πρὶν ἐκ μὴ ὄντων...», μετὰ Στίχου «Δόξα σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι».
Ἀπὸ γ´ ᾠδῆς·
Μεσῴδια Καθίσματα: 1.- Τοῦ Λαζάρου· «Συμπαρέστησαν Χριστῷ...» καὶ Δόξα, Καὶ νῦν «Προγινώσκων τὰ πάντα ὡς Ποιητής...».
Ἀφ᾽ ς´ ᾠδῆς·
Κοντάκιον - Οἶκος: Τοῦ Λαζάρου.
Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας καὶ τὸ Ὑπόμνημα τοῦ Τριῳδίου,
Καταβασίαι: «Ὑγρὰν διοδεύσας...».
Ἡ Τιμιωτέρα: Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ᾽ αὐτῆς ἡ θ´ ᾠδὴ ἀμφοτέρων τῶν Κανόνων τοῦ Λαζάρου, ὡς ἐν τῷ Τριῳδίῳ.
Εἱρμὸς θ´ ᾠδῆς: «Κυρίως Θεοτόκον...».
«Ἅγιος Κύριος...», δίς, ἄνευ τοῦ· «Ὑψοῦτε...».
Ἐξαποστειλάρια: 1.- Τοῦ Λαζάρου· «Λόγῳ σου, Λόγε τοῦ Θεοῦ...», δὶς καὶ 2.- «Διὰ Λαζάρου σε, Χριστέ…».
Αἶνοι: Τὰ 8 Στιχηρὰ Ἰδιόμελα τοῦ Λαζάρου· «Ἀνάστασις καὶ ζωή... - Λάζαρον τεθνεῶτα... - Μάρθα καὶ Μαρία... - Τῆς Θεότητός σου, Χριστέ... - Τεταρταῖον ἤγειρας... - Μάρθα τῇ Μαρίᾳ ἐβόα... – Λάζαρον τεθνεῶτα...- Καθὼς εἶπας, Κύριε,..».
Δόξα: Τὸ Ἰδιόμελον αὐτῶν «Μέγα καὶ παράδοξον θαῦμα…».
Καὶ νῦν: «Ὑπερευλογημένη...».
Δοξολογία: Μεγάλη (ἦχος βʼ).
«Σήμερον σωτηρία...».
ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΠΑΝ
«Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...».
Εἴσοδος.
Εἰσοδικόν: «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν...».
Μετὰ τὴν Εἴσοδον.
Ἀπολυτίκιον: Τοῦ Λαζάρου· «Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...».
Κοντάκιον: Ὁμοίως «Ἡ πάντων χαρά...».
Ἀντὶ τοῦ Τρισάγιου: «Ὅσοι εἰς Χριστόν...».
Ἀπόστολος: Σαββάτου Λαζάρου· «Βασιλείαν ἀσάλευτον...» (Ἑβρ. ιδ´ 28-29, ιγ´ 1-8).
Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως «Ἦν δέ τις ἀσθενῶν Λάζαρος...» (Ἰω. ια´ 1-45).
Καθεξῆς ἡ Θ. Λειτουργία Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
Εἰς τὸ Ἐξαιρέτως: «Τὴν ἁγνὴν ἐνδόξως ὑμνήσωμεν...».
Κοινωνικόν: «Ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον».
Ἀντὶ τοῦ· «Εἴδομεν τὸ φῶς...», «Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν...».
Ἀπόλυσις: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν...».
εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου