Συναξάριον

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 2ην του μηνός Μαΐου

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΣΠΕΡΟΣ, ΖΩΗ και τα τέκνα τους ΚΥΡΙΑΚΟΣ και ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΟΡΔΑΝΗΣ ο Θαυματουργός
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ επίσκοπος Δαφνουσίας
ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ η Αόμματος

Αναλυτικά

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Ή γιορτή του Μεγάλου Αθανασίου είναι στις 18 Ιανουαρίου. Σήμερα, όμως, γιορτάζουμε την ανακομιδή των λειψάνων αυτού του γίγαντα της Ορθοδοξίας μας. Σύμφωνα όμως με τον Κώδικα των Καυσοκαλυβίων και το δίστιχο του Λαυριωτικού Κώδικα Ι 70, ή κυρίως μνήμη του Αγίου Αθανασίου, πρέπει να γιορτάζεται σήμερα, όπου και Ιστορικά αποδεδειγμένη ή κοίμηση του. Και όχι ή ανακομιδή των λειψάνων του, πού για το γεγονός αυτό δεν έχουμε την παραμικρή Ιστορική αναφορά. Αξιοσημείωτο είναι επίσης, ότι και όλη ή ανέκδοτη ποιητική υμνολογία κατά την 2α Μαΐου περιστρέφεται στην ετήσια μνήμη του και όχι στην ανακομιδή των λειψάνων του, για την οποία ούτε απλή αναφορά γίνεται. Για ποιο λόγο όμως καθιερώθηκε ή κυρίως μνήμη του την 18η Ιανουαρίου, μ' αυτή του Αγ. Κυρίλλου, δεν γνωρίζουμε. Το πιθανότερο όμως είναι, για τον λόγο πού καθιερώθηκε και ή γιορτή των τριών Ιεραρχών. Ή Εκκλησία απέδωσε πολλές τιμές στον Άγιο Αθανάσιο, διότι αναδείχθηκε ο ηρωικότερος των Άγιων και ο αγιότερος των ηρώων. Να πώς τον χαιρετίζουν οι εκκλησιαστικοί ύμνοι: "ως την μεγάλην της Εκκλησίας σάλπιγγα, των αρετών κανόνα, τον νουν τον περίβλεπτον, των Πατριαρχών την κρηπίδα, την οξυτάτην γλώσσαν, τον διαυγή οφθαλμόν, τον λαμπτήρα τον φαεινότατον, τον πέλεκυν τον κόπτοντα πάσα ύλην αιρέσεων και καταφλέγοντα τω πυρί τω του πνεύματος". Και ακόμα "ως τον άπερίτρεπτον στύλον, τον άσειστον πύργον, τον χρυσορρόαν Νείλον, της αθανασίας τον επώνυμον, τον πυρσόν τον μετάρσιον, τον ακατάβλητον πύργον, τον ταξιάρχην θεολέκτου παρατάξεως, τον θεοφόρον της χάριτος ποταμόν, αρχιερέων το κλέος, άριστέα τον άήττητον, τον συγκόψαντα τας φάλαγγας των αιρέσεων τη δυνάμει του Πνεύματος, τον στήσαντα της Ορθοδοξίας τα τρόπαια καθ' όλην την οίκουμένην"1. "Ας προσέξουμε, λοιπόν, αυτά τα χαρακτηριστικά του Μ. "Αθανασίου και ας αγωνιστούμε να τον μιμηθούμε.
1. Συναξαριστής Μιχαήλ' Ι. Γαλανού.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. θείας πίστεως.
Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την Εκκλησίαν, ιεράρχα Αθανάσιε· τω γαρ Πατρί τον Υιόν ομοούσιον, ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΣΠΕΡΟΣ, ΖΩΗ και τα τέκνα τους ΚΥΡΙΑΚΟΣ και ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ
ΟΙ Άγιοι αυτοί έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού, τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Κατάγονταν από την Παμφυλία, και άνηκαν σαν δούλοι στον Κάταλλο το Ρωμαίο και τη γυναίκα του Τετράδια. Αυτοί λοιπόν, δεν επέτρεπαν στη οικογένεια να προσεύχεται και να ψάλλει. Πολλές φορές μάλιστα, τους έδιναν διαταγές για έργα πού δεν επέτρεπε ο Νόμος του Ευαγγελίου. Όταν κάποτε ή σύζυγος του κυρίου τους Τετράδια έκανε γιο, ο Κάταλλος θέλησε να γιορτάσουν το γεγονός όλοι οι δούλοι του. Διέταξε λοιπόν, σε κοινό τραπέζι, να γευθούν όλοι από τα άφθονα είδωλόθυτα και το κρασί. ο Έσπερος, μαζί με τη Ζωή και τα παιδιά τους Κυριάκο και Θεόδουλο, περιορίστηκαν σε ξηροφαγία. ο Κάταλλος, πού πρόσεξε τη στάση τους, διέταξε να φάνε δια της βίας. Άλλ' ή άγια οικογένεια αρνήθηκε, και δήλωσαν ότι λυπούνται πού αυτή τη φορά δεν θα υπακούσουν στον κύριο τους. Εξοργισμένος τότε ο Κάταλλος, άναψε μεγάλο κλίβανο, και αφού τον πύρωσε καλά, έριξε και τους τέσσερις μάρτυρες μέσα. Όταν όμως το πρωί άνοιξαν τον κλίβανο, ήταν μεν νεκροί και οι τέσσερις, αλλά χωρίς τα λείψανα τους να καούν. ο θάνατος τους βρήκε, μέσα σε εγκάρδια δέηση προς τον Θεό.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΟΡΔΑΝΗΣ ο Θαυματουργός
Απεβίωσε ειρηνικά.

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ επίσκοπος Δαφνουσίας
Ή μνήμη του οσίου αυτού, αγνοείται στο Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και τα έντυπα Μηναία. Αναφέρεται στον Συναξαριστή Delehaye, αλλά χωρίς βιογραφικό σημείωμα. Στον Λαυριωτικό Κώδικα όμως, Ι 70 φ. 2026, βρίσκεται το εξής υπόμνημα: "Ούτος δια την ενάρετον αυτού πολιτείαν, την κατά Θεόν, ην εκ βρέφους ένεδείξατο εν πάση ευλάβεια και σεμνότητι και φόβω Θεού και δια την προσούσαν αύτω αρετήν επίσκοπος Δαφνουσίας ψήφω συνοδική καθίσταται, και τους οίακας του θρόνου άναλαβών πάντας έξεπαίδευσεν εμμένειν τη αληθινή και εύλαβεί πίστει και πολλούς από των ειδωλολατρών επέστρεψε και βάπτισε. Και ούτω καλώς και θεοφιλώς βιώσας προς Κύριον έξεδήμησε, όν εκ βρέφους έπόθησεν".

ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ Η ΡΩΣΙΔΑ Η ΑΟΜΜΑΤΟΣ

Η Αγία Ματρώνα γεννήθηκε στις 22/11/1881 στο χωριό Σέμπινο της Ρωσίας από γονείς ευλαβείς, χωρικούς, φτωχούς. Ήταν το τέταρτο παιδί τους και από θαυματουργική επέμβαση οι γονείς της την κράτησαν και δεν την έδωσαν σε ορφανοτροφείο όταν αυτή γεννήθηκε.
Βαπτίστηκε Ματρώνα προς τιμήν της Οσίας Ματρώνας της εν Κωνσταντινουπόλει και η αγία, η οποία σημειωτέον γεννήθηκε αόμματη (χωρίς δηλαδή οφθαλμούς, με κενές τις κόγχες) έδειξε από νωρίς την θεία της εκλογή.
Αγωνιζόταν από μικρή στην προσευχή και γρήγορα φάνηκε και το διορατικό-προορατικό αλλά και το θεραυπευτικό της χάρισμα. Γνώριζε αμαρτίες, σκέψεις, και πράξεις των ανθρώπων. Ένοιωθε και προγνώριζε συμφορές και καταστροφές, με τις ευχές της δε, θεράπευε πλήθος αρρώστων που συνέρρεαν όχι μόνο από το χωριό της αλλά και από την ευρύτερη περιοχή
Στην εφηβική της ηλικία πήγε σε αρκετά προσκυνήματα συχνά συνοδευόμενη από την κόρη ενός πλούσιου ευγενούς της περιοχής.
Λέγεται ότι σε μία επίσκεψή της στην Κροστάνδη, στον ναό όπου λειτουργούσε ο Άγιος Ιωάννης, εκείνος μετά από την Θ. Λειτουργία παρεκάλεσε τον κόσμο να παραμερίσει για να περάσει η δεκατετράχρονη τότε Ματρώνα λέγοντας:
"Έλα Ματρώνουσκα, έλα σε μένα. Ιδού έρχεται η αντικαταστάτριά μου, ο όγδοος στύλος της Ρωσίας!!" προμηνύοντας την αποστολή της Αγίας για την εκκλησία και τον πολυπαθή Ρωσικό λαό.
Λίγα χρόνια αργότερα η Αγία καθηλώθηκε εξαιτίας μόνιμης παράλυσης στα πόδια.
Παρέμεινε έτσι, καθιστή έως το τέλος της οσιακής ζωής της.
Με την κομμουνιστική επανάσταση, το 1925, μετακόμισε στη Μόσχα όπου και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της, περιπλανόμενη από σπίτι σε σπίτι, κατατρεγμένη, βοηθώντας πλήθη βασανισμένων ψυχών, με ψυχικές μα και σωματικές ασθένειες, τους οποίους έσωσε με την προσευχή και καθοδήγησε στη σωτηρία. Όπου και αν πήγαινε, σε όποιο σπίτι και αν φιλοξενούνταν, έφερνε την ειρήνη και την ηρεμία στις ψυχές,
Άλλοτε χαριτολογούσε με τους ανθρώπους και άλλοτε τους έλεγχε με δριμύτητα και τους νουθετούσε. Ήταν επιεικής, θερμή και ευσπλαχνική, δεν έκανε κηρύγματα και διδασκαλίες μα ήταν ολιγόλογη, λακωνική.
Δίδασκε τον κόσμο να αποφεύγει την κατάκριση και να εμπιστεύεται το θέλημα του Θεού. Να κάνουν θερμή προσευχή και συχνά τον σταυρό τους θωρακίζοντας έτσι τον εαυτό τους. Συνιστούσε συχνή μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων και αγάπη στους ασθενείς και ηλικιωμένους.
Η Αγία δίδασκε όχι με τα λόγια αλλά με τον βίο της.
Η αρετή της συνίστατο στην μεγάλη της υπομονή και καρτερία και την απόλυτη αγάπη της και εμπιστοσύνη στο Θεό.
Αυτή ήταν η Αγία Ματρώνα η αόμματος. Τρεις ημέρες πριν την κοίμησή της ο Κύριος της απεκάλυψε την τελείωσή της, ώστε εκείνη να προετοιμαστεί.
Προείπε και τα εξής :"όταν πεθάνω, στον τάφο μου θα έρχονται λίγοι, μόνο οι οικείοι μου, και όταν θα πεθάνουν και εκείνοι θα ερημώσει ο τάφος μου, σπάνια θα έρχεται κανείς. Μα μετά από χρόνια ο κόσμος θα με γνωρίσει και θα έρχονται σαν κοπάδια για να βοηθηθούν. Και εγώ θα τους ακούω και όλους θα τους βοηθώ."
Είπε ακόμη :" όλους που ζητάνε βοήθεια από μένα θα τους συναντώ μετά τον θάνατό τους".
Έτσι και γίνεται. Κοιμήθηκε στις 2 Μαΐου 1952 και έκτοτε χιλιάδες πιστούς ορθοδόξους από όλο τον κόσμο έχει η Αγία βοηθήσει και πολλοί είναι εκείνοι που επικαλούνται την παρρησία της στον Κύριο.
Στις 8 Μαρτίου 1998 έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων της που μεταφέρθηκαν στην Ι. Μονή της Αγίας Σκέπης στη Μόσχα, όπου χιλιάδες προσκυνητές περιμένουν υπομονετικά καθημερινά για να τα προσκυνήσουν.
Η μνήμη της τιμάται στις 2 Μαΐου.

(Σχετικά με το βίο της
Αγίας η πηγή είναι από τον κ Δημήτρη dmes99@hotmail.com)

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 3ην του μηνός Μαΐου

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΙΜΟΘΕΟΣ και ΜΑΥΡΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΟΔΩΡΟΣ και ΡΟΔΟΠΙΑΝΟΣ ο Διάκονος
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο Θαυματουργός Αρχιεπίσκοπος Άργους και Ναυπλίου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΙΚΟΣΙΕΠΤΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΧΜΕΤ ο Κάλφας
Ο ΑΓΙΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟΣ ο Θαυματουργός επίσκοπος Τρίκκης
ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
Η ΑΓΙΑ ΞΕΝΙΑ ή Μεγαλομάρτυς και θαυματουργή
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΜΒΟΣ "καθολικός Γεωργίας"
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ο Ρώσος
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ και ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Νεομάρτυρες

Αναλυτικά

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΙΜΟΘΕΟΣ και ΜΑΥΡΑ
Ή κωμόπολη Παναπέα της Αιγύπτου ήταν ή γενέτειρα των δύο συζύγων, του Τιμοθέου και της Μαύρας. ο Τιμόθεος, με τη συγκατάθεση της Μαύρας, έγινε Ιερέας και εκτελούσε την Ιερατική του διακονία με θερμότατο ζήλο. Αυτό, όμως, προξένησε μεγάλη ανησυχία στους ειδωλολάτρες, και τον κατήγγειλαν στον αδίστακτο ειδωλολάτρη έπαρχο Άρριανό. Αυτός απείλησε και διέταξε τον Τιμόθεο να κάψει δημόσια τα Ιερά του βιβλία. Ή απάντηση πού έδωσε ο Τιμόθεος ήταν απάντηση πραγματικού Ιερέα, με αυταπάρνηση. "Αδύνατο, είπε, είναι, έπαρχε, να τα κάψω. Τα βιβλία αυτά είναι για μένα τα ιερά πνευματικά μου όπλα και εφόδια. Και καθώς ο στρατιώτης στη μάχη δεν παραδίδει τα όπλα του στον εχθρό, διότι αλλιώς θεωρείται νικημένος, λιποτάκτης, έτσι και εγώ δεν μπορώ να σου τα παραδώσω. Δίνω τη ζωή μου, αλλά τα ιερά μου βιβλία δεν τα παραδίδω. Κάνε ό,τι νομίζεις". Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Άρριανός, διέταξε να τον βασανίσουν ανελέητα. Πράγματι, με τροχό του έσχισαν τις σάρκες και του έσπασαν τα κόκαλα. Όταν το έμαθε αυτό ή γυναίκα του Μαύρα, με πόνο στην καρδιά, αλλά και ευτυχία, τον συνάντησε, του έδωσε θάρρος, αλλά και ή Ίδια ομολόγησε την πίστη της, μπροστά στον αδίστακτο έπαρχο. Όποτε αυτός, μανιασμένος, διέταξε και τους θανάτωσαν με σταυρικό θάνατο. Έτσι, τα στεφάνια του γάμου τους μετατράπηκαν σε στεφάνια αιώνιας δόξας.

Απολυτίκιο. Ηχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως ζεύγος όμόζυγον, και ξυνωρίς θαυμαστή, Τιμόθεε πάνσοφε, και Μαύρα νύμφη Χριστού, ένθέως ήθλήσατε' σύμμορφοι γαρ όφθέντες, των παθών του Κυρίου, δόξης ακατάλυτου, ήξιώθητε άμφω, πρεσβεύοντες τω Σωτήρι, υπέρ των ψυχών ημών.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΟΔΩΡΟΣ και ΡΟΔΟΠΙΑΝΟΣ ο Διάκονος
Έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού (302) και για την πίστη τους στον Χριστό υπέμειναν πολλές βρισιές και μαστιγώσεις από τους στρατιώτες της πόλης Αφροδισίας της Καριάς (χώρα της Μ. Ασίας, πού καταλάμβανε την νοτιοδυτική γωνία της, απέναντι του χώρου μεταξύ των νησιών Σάμου και Ρόδου). Τελικά λιθοβολήθηκαν από τους ίδιους και έτσι παρέδωσαν την ψυχή τους στον στεφανοδότη Θεό.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο Θαυματουργός Αρχιεπίσκοπος Άργους και Ναυπλίου
Έζησε στα τέλη του 9ου και τις αρχές του 10ου μ.Χ. αιώνα. Καταγόταν από την Κων/πολη, και οι γονείς του, άνθρωποι ευσεβείς, είχαν ασπασθεί τον μοναχικό βίο μαζί με τα δύο τους παιδιά Παύλο και Διονύσιο. Αργότερα, τους ακολούθησαν και τα δύο μικρότερα, Πέτρος και Πλάτων. ο Πατριάρχης Νικόλαος ο Α', εκτιμώντας τα σπάνια πνευματικά χαρίσματα του Πέτρου, θέλησε να τον κάνει επίσκοπο Κορίνθου. ο Πέτρος αρνήθηκε και τότε ο Νικόλαος πρότεινε τον αδελφό αυτού Παύλο, μαζί με τον οποίο κατέβηκε στην Κόρινθο και ο Πέτρος, όπου και ησύχαζε. Άλλ' όταν πέθανε ο επίσκοπος "Αργούς, οι Αργείοι και οι Ναύπλιοι, ήλθαν σ' αυτόν - πού ή φήμη της πνευματικότητας του είχε εξαπλωθεί σ' όλη την Πελοπόννησο - και τον παρακάλεσαν θερμά ν' αναλάβει την επισκοπή τους. ο Πέτρος δέχτηκε με πολλή βία. Όταν όμως ανέλαβε, έγινε υπόδειγμα τέλειου πνευματικού ποιμένα. Φάνηκε προστάτης των ορφανών και χηρών, ελεήμων, δίνοντας με απλοχεριά όλα του τα υπάρχοντα στους φτωχούς και πεινασμένους, ελευθέρωνε αιχμαλώτους και άλλα πολλά. Έζησε 70 χρόνια και πέθανε ειρηνικά μετά το 920. Αξίζει ν' αναφέρουμε, ότι ο άγιος Πέτρος έκανε πολλά θαύματα μετά το θάνατο του, δια του μύρου πού έβγαινε από τον τάφο του.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Πέτρα άρρηκτος, της Εκκλησίας, ποιμήν άριστος, πόλεως ΄Αργους, ανεδείχθης Ίεράρχα πανεύφημε. Ως ούν πιστός οικονόμος της χάριτος, παντοίων νόσων ημάς ελευθέρωσαν, Πέτρε Όσιε, Χριστόν τον Θεόν αιτούμενος, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΙΚΟΣΙΕΠΤΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Μαρτύρησαν δια πυρός.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΧΜΕΤ ο Κάλφας
Ήταν μωαμεθανός στο θρήσκευμα και υπηρετούσε στην Κωνσταντινούπολη σαν γραφέας του "δευτεράρη", επικαλούμενος Πατσουρούνης. Στο σπίτι του είχε σαν υπηρέτρια κάποια χριστιανή Ρωσίδα, στην οποία επέτρεπε να τελεί ελεύθερα τα θρησκευτικά της καθήκοντα στους ναούς. ο ίδιος βαπτίσθηκε κρυφά και έγινε χριστιανός. Σε κάποια επίσημη συζήτηση, πού έγινε με μορφωμένους μωαμεθανούς, ισχυρίστηκε ότι ή μόνη αληθινή θρησκεία είναι ή Χριστιανική και ομολόγησε την πίστη
του στον Χριστό. Τότε καταγγέλθηκε στις τούρκικες αρχές, συνελήφθη και απαγχονίστηκε στις 3 Μαΐου 1682 στο Κεάτχανε Μπαξέ της Κων/πολης. Το μαρτύριο του συνέγραψε ο Ί. Καρυοφύλλης. Στο Μικρό Ευχολόγιο, στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και στο Αγιολόγιο του Σ. Εύστρατιάδη, ή μνήμη του Αγίου αυτού αναφέρεται την 24η Δεκεμβρίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟΣ ο Θαυματουργός επίσκοπος Τρίκκης
Υπάρχει κάποια σύγχυση σχετικά με τα βιογραφικά του στοιχεία. Τα σχετικά επικρατέστερα είναι, ότι έζησε στα τέλη του 10ου αιώνα (995 μ.Χ.). Μελέτησε όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας και αναδείχτηκε άριστος ερμηνευτής των αγίων Γραφών. Συγχρόνως συνέγραψε Ερμηνείες στις Πράξεις των Αποστόλων, στις 14 Επιστολές του Παύλου και στις 7 Καθολικές. Έτσι αφού εκτιμήθηκε από τους συγχρόνους του για το άμεμπτο ήθος του και τη μεγάλη εξωτερική του μόρφωση προκρίθηκε για τον επισκοπικό θρόνο της Τρίκκης (στη Θεσσαλία), τον οποίο κόσμησε σαν καλός Ποιμένας και του Αρχιποιμένα Χριστού μαθητής, και απεβίωσε ειρηνικά.

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
του εν τω Στειρίω της Ελλάδος.

Η ΑΓΙΑ ΞΕΝΙΑ η Μεγαλομάρτυς και θαυματουργή
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα της Πελοποννήσου το 291. ΟΙ γονείς της ονομάζονταν Νικόλαος και Δέσποινα, ήταν ευσεβείς χριστιανοί και κατάγονταν από τα ανατολικά μέρη της Ιταλίας. Εξ αιτίας όμως των συνεχών και σκληρών διωγμών κατά των Χριστιανών στα' χρόνια εκείνα, κατέφυγαν στην Καλαμάτα και εγκαταστάθηκαν σε κάποιο αγρόκτημα, έξω από την πόλη, διότι ο πατέρας της ήταν γεωργός. 'Από μικρή ή Ξενία στόλιζε την ψυχή της με νηστείες, εγκράτεια, σιωπή, τακτική προσευχή, σεμνότητα ομιλίας, δάκρυα και αγρυπνίες. Επίσης βοηθούσε με όλη της τη δύναμη τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά. ο έπαρχος της Καλαμάτας Δομετιανός, όταν κάποτε τη συνάντησε τυχαία, θαμπώθηκε από την ομορφιά της και θέλησε να την κάνει γυναίκα του. Άλλ' ή Ξενία αρνήθηκε σθεναρά ν' αλλάξει την πίστη της και να γίνει γυναίκα ειδωλολάτρη άρχοντα. Τότε ο Δομετιανός τη βασάνισε με τον πιο φρικτό τρόπο, και όταν είδε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει το φρόνημα της, τελικά την αποκεφάλισε στις 3 Μαΐου του έτους 318 μ.Χ. Μετά τον θάνατο της ή Αγία - με τη χάρη του Θεού - επετέλεσε πολλά θαύματα. (Ή Άγια αυτή δεν αναφέρεται στους Συναξαριστές).

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΜΒΟΣ "καθολικός Γεωργίας"
Ή μνήμη του αναφέρεται μόνο στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο σελ. 88 και γιορτάζεται στη Γεωργία της Ρωσίας την 3η Μαΐου.

Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ο Ρώσος
ηγούμενος της Μονής του Σπηλαίου και αρχηγός της Ρώσικης Κοινοβιακής ζωής (+ 1074)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ και ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Νεομάρτυρες,
οι εν Αχαΐα (+ 1821)

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 4ην του μηνός Μαΐου

Η ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΟΣ ο Θαυματουργός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΣ. ΜΙΣΔΑΣ (ή ΜΕΛΗΣ), ΜΑΚΡΟΒΙΟΣ, ΟΥΑΛΕΡΙΑΝΟΣ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΑΝΤΩΝΙΝΟΣ (ή ΑΝΤΩΝΙΟΣ) και το υπόλοιπο άγιο πλήθος, πού μαρτύρησαν στη Σκυθούπολη
ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ και ΔΙΚΑΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ, φίλου του Χριστού και της Μυροφόρου ΜΑΡΙΑΣ της ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ηγούμενος της Μονής Μηδικίου
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ πού ησύχαζε στους ερημικότερους τόπους του Άθου
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ επίσκοπος Κορίνθου

Αναλυτικά

Η ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ
Κατοικούσε στη Ρώμη, αλλά ή καταγωγή της ήταν από την Ταρσό της Κιλικίας. Τότε αυτοκράτωρ ήταν ο Διοκλητιανός, και ή Ρώμη εξακολουθούσε να είναι ή ακρόπολη της ειδωλολατρίας. Άλλα και ή παρουσία της χριστιανικής θρησκείας ήταν αισθητή. Ή Πελαγία, λοιπόν, είδε σε όραμα έναν επίσκοπο, πού την παρακαλούσε να τη βαπτίσει. Όταν ξύπνησε, πήρε άδεια από τη μητέρα της, με ' πρόσχημα ότι θα πάει στην τροφό της. Άλλα αυτή πήγε στον τότε επίσκοπο Ρώμης Λίνο και βαπτίσθηκε χριστιανή. Ή χαρά της ήταν ανεκλάλητη. Αφού παρέδωσε την πολυτελή της ενδυμασία στον επίσκοπο για να την πουλήσει και να διαθέσει τα χρήματα στους φτωχούς, ντύθηκε τη στολή του αγίου Βαπτίσματος και έπειτα πήγε στην τροφό της. Αυτή μόλις την είδε, έξεμάνη και την έδιωξε. Ή Πελαγία αποφάσισε τότε να πάει στη μητέρα της, ελπίζοντας στη μητρική της στοργή. Όταν, όμως, την είδε ή μητέρα της μ' αυτά τα ρούχα, αναστατώθηκε. Με δάκρυα πολλά την Ικέτευε να επανέλθει στην αρχική της κατάσταση. Ή Πελαγία λυπήθηκε, αλλά στάθηκε αμετακίνητη στο φρόνημα της. Αυτό μόλις το έμαθε ο γιος του Διοκλητιανού, πού ήταν αρραβωνιαστικός της Πελαγίας, από τη λύπη του αυτοκτόνησε. ο Διοκλητιανός δεν άργησε να ανακαλύψει ότι αίτια της αυτοκτονίας του γιου του ήταν ή Πελαγία. Γι' αυτό και δε δίστασε να τη θανατώσει μέσα σ' ένα χάλκινο πυρακτωμένο βόδι. "Εστί, ή καλλιπάρθενος Πελαγία αξιώθηκε να συναντήσει το λυτρωτή και νυμφίο της Χριστό.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη έπιγνώσει, ζόφον έλιπες, της αγνωσίας, Πελαγία Χριστού, καλλιπάρθενε. Ου την αείζωον δρόσον πλουτήσασα, δια πυρός τον αγώνα ετέλεσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήοασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΟΣ ο Θαυματουργός
Ή θερμότητα της πίστης και ή καθαρότητα της ζωής του, τον ανέδειξαν πολύ νωρίς άξιο εργάτη του Ευαγγελίου. ο Θεός μάλιστα, τον αξίωσε και να θαυματουργεί. Θεράπευσε παραλυτικούς και χωλούς, έλυσε με την προσευχή του την ανομβρία και πολλούς δαιμονισμένους απάλλαξε από τη μάστιγα τους, εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού. Για κάποιο χρονικό διάστημα αποσύρθηκε σε ερημικό τόπο, όπου ζούσε μέσα σε μια καλύβη. Εκεί μελετούσε και προσευχόταν, αγωνιζόμενος να καταρτίσει πνευματικότερα τον εαυτό του, μακριά από το θόρυβο του κόσμου. Έπειτα εμφανίστηκε και πάλι μέσα στην κοινωνία, εξακολουθώντας τη διδασκαλία και τις θεραπείες. Μετά από κοινή απαίτηση, δέχτηκε να χειροτονηθεί Ιερέας. Στο νέο αυτό Ιερό υπούργημα, έξετέλεσε ευσυνείδητα όλα τα καθήκοντα του κάλου πρεσβυτέρου. Υπήρξε πατέρας και διδάσκαλος, φίλος της αλήθειας, εργάτης του Ευαγγελίου, υπόδειγμα πνευματικής γλώσσας, συναναστροφής, και ζωής άμέμπτου. Αναπαύθηκε εν Κυρίω, καταγινόμενος μέχρι τέλους της ζωής του, με τέτοια θεάρεστα έργα.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΣ. ΜΙΣΔΑΣ (ή ΜΕΛΗΣ), ΜΑΚΡΟΒΙΟΣ, ΟΥΑΛΕΡΙΑΝΟΣ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΑΝΤΩΝΙΝΟΣ (ή ΑΝΤΩΝΙΟΣ) και το υπόλοιπο άγιο πλήθος, πού μαρτύρησαν στη Σκυθούπολη
ΟΙ Άγιοι αυτοί παρουσιάστηκαν αυθόρμητα στον άρχοντα της χώρας τους και του έκαναν δριμύτατη παρατήρηση για τίς απάνθρωπες ενέργειες του κατά των χριστιανών. Κατόπιν συνέτριψαν τους βωμούς των ειδώλων και προκάλεσαν τον θυμό των ειδωλολατρών, με αποτέλεσμα να τους επιτεθούν με πέτρες και ρόπαλα και να τους σκοτώσουν όλους. Τα δε λείψανα τους, τα παρέλαβαν οι Χριστιανοί, τα έθαψαν με τιμές και επάνω σ' αυτά ανήγειραν ναό. Ή δε σύναξη τους τελείται στο αποστολείο του Ιακώβου Άδελφοθέου, πού βρίσκεται μέσα στον σεβάσμιο οίκο της ύπεραγίας Θεοτόκου στους Χαλκοπρατείους.

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ και ΔΙΚΑΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ, φίλου του Χριστού και της Μυροφόρου ΜΑΡΙΑΣ της ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ
Ή ανακομιδή αυτή έγινε επί Λέοντος του Σοφού το 890. Τελείται δε αυτών ή Σύναξις στη Μονή πού έκτισε ο προαναφερόμενος βασιλιάς και είναι έπ' ονόματι του Αγίου Λαζάρου. Επίσης συνεορτάζονται και τα εγκαίνια της εκκλησίας μέσα στη Μονή. (βλέπε και 17 Οκτωβρίου).

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ηγούμενος της Μονής Μηδικίου
Έζησε στα χρόνια των εικονομάχων, έγινε μοναχός και αναχώρησε στα όρη (επί Πατριάρχου Ταρασίου, 784-806), καταγινόμενος με νηστείες και προσευχές για την ειρήνη μέσα στην Εκκλησία και σ' όλη την οικουμένη. Μετά από πολλές παρακλήσεις έγινε ηγούμενος του Μοναστηρίου του Μηδικίου, πού βρίσκεται στα Μουδανιά. Το 814 επί Λέοντος Ε' του Αρμενίου, εξορίστηκε από το Μοναστήρι του, διότι ήταν προσκυνητής των αγίων εικόνων. Τελικά, μετά από πολλές κακουχίες και ταλαιπωρίες, κλείστηκε μέσα σε μια σκοτεινή φυλακή, οπού και απεβίωσε.

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ πού ησύχαζε στους ερημικότερους τόπους του Άθου
Ό όσιος αυτός έζησε κατά τον 11ο αιώνα μ.Χ. Διακρίθηκε μεταξύ των ασκητικότερων ανδρών του Αγίου Όρους και ασχολήθηκε με πολύ ζήλο στα ζητήματα της άκρας εγρήγορσης του νου, της υπερκόσμιας ύψωσης της ψυχής και της μεταρσίου και απερίσπαστου προσευχής. Τις κατάλληλες μεθόδους γι' αυτό το τελευταίο, συμπεριέλαβε στο έργο του περί νοεράς προσευχής (Φιλοκαλία).

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ επίσκοπος Κορίνθου
Απεβίωσε ειρηνικά στις ήμερες της βασιλείας Βασιλείου και Κωνσταντίνου το έτος 937.

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 5ην του μηνός Μαΐου

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ή Μεγαλομάρτυς
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Θαυματουργός, επίσκοπος Μαδύτου
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΦΥΤΟΣ, ΓΑΪΟΣ και ΓΑΪΑΝΟΣ
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τοις Κύρου.
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ο Μεγαλομάρτυρας και θαυματουργός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, ΕΙΡΗΝΗ και ΠΕΡΕΓΡΙΝΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΙΧΑΙΑΣ

Αναλυτικά

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ή Μεγαλομάρτυς
Μεγάλο παράδειγμα πίστης στον Ένα και αληθινό Θεό αποτελεί ή Ειρήνη. Γεννήθηκε στην πόλη Μαγεδών της Περσίας και το πρώτο της όνομα ήταν Πηνελόπη. ο πατέρας της ονομαζόταν Λικίνιος και ήταν έπαρχος, ή δε μητέρα της Λικινία. Από έξι χρονών ή Πηνελόπη άρχισε τη γραμματική της εκπαίδευση, σ' έναν από τους πιο σοφούς διδασκάλους της εποχής της, τον Άπελλιανό. Της έμαθε πολλά ο σοφός διδάσκαλος. Ένα, όμως, δεν της έμαθε. Για το Χριστό. Και αυτό το κατόρθωσε μια απλή χριστιανή υπηρέτρια του Λικινίου, πού με τη θεία χάρη κατέκτησε την καρδιά της άρχοντοκόρης. Ή Πηνελόπη ένιωσε μεγάλη χαρά πού έμαθε την πραγματική αλήθεια της ζωής και επεδίωξε αμέσως να βαπτισθεί χριστιανή. Πήρε το όνομα Ειρήνη και συγχρόνως το σταυρό της χριστιανικής ζωής. Από δω και πέρα ή Ειρήνη άρχισε μια πνευματική πορεία, πού περνά δια μέσου πυρός και σιδήρου. ο ίδιος ο πατέρας της την έβαλε στα πόδια άγριου αλόγου, να τη σκοτώσει με κλωτσιές. Άλλα το άλογο στράφηκε εναντίον του και σκότωσε αυτόν. Τότε επικράτησε μεγάλη σύγχυση μεταξύ των εκεί παρευρισκομένων ανθρώπων. Άλλα ή Ειρήνη τους καθησύχασε με τα λόγια του Χρίστου: "Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι"1. Δηλαδή, όλα είναι δυνατά σ' εκείνον πού πιστεύει. Και πράγματι, με θαυμαστή πίστη προσευχήθηκε, και ο πατέρας της σηκώθηκε ζωντανός. Τότε, οικογενειακώς όλοι βαπτίσθηκαν χριστιανοί. Της Ειρήνης οι δοκιμασίες και τα μαρτύρια ήταν πολλά. Άλλα πάντα έβγαινε ζωντανή μέσα από αυτά, διότι είχε μεγάλη και ζωντανή πίστη. Περιόδευσε σε αρκετούς τόπους και δίδαξε το λόγο του Θεού, ιδιαίτερα με το παράδειγμα της ζωής της.
1. Ευαγγέλιο Μάρκου, θ' 23.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ειρήνης τον άρχοντα, ιχνηλατούσα σεμνή, ειρήνης επώνυμος, δι' επιπνοίας Θεού, εδείχθης πανεύφημε* συ γαρ του πολέμου, τας ενέδρας φυγούσα, ήθλησας υπέρ φύσιν, ως παρθένος φρονίμη* διό Μεγαλομάρτυς Ειρήνη, ειρήνην ημίν αίτησαι.

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Θαυματουργός, επίσκοπος Μαδύτου
Έζησε τον 10ο μ.Χ. αιώνα και καταγόταν από τους Επιβάτες της Θράκης. ο πατέρας του ήταν εύπορος και ονομαζόταν Νικήτας. ο Ευθύμιος από παιδί ζούσε ζωή σύμφωνα με τα διδάγματα του Ευαγγελίου, προσευχόταν εγκάρδια και αγαπούσε τους φτωχούς και τους πάσχοντες. Μετά από καιρό ο Ευθύμιος, αφού αποσύρθηκε σε μοναστήρι, αφιερώθηκε στο μοναχικό βίο και διέπρεψε στους πνευματικούς αγώνες. Κατόπιν απομακρύνθηκε από το μοναστήρι του, και απομονώθηκε για ακόμα αυστηρή και σκληρή ασκητική ζωή. Όταν χειροτονήθηκε Επίσκοπος Μαδύτου, ποίμανε την Εκκλησία μέχρι πού πέθανε, σαν αληθινός ποιμένας με πολλά έργα φιλανθρωπίας. Μετά τον όσιο θάνατο του, δοξάστηκε από τον Θεό να κάνει θαύματα. Τα οποία γνωρίζουμε από το εγκώμιο προς αυτόν του Γεωργίου Κυπρίου, μετέπειτα Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης, πού έγραψε με αίτηση του Αθηνών Μελετίου, πού προήδρευε τότε της Εκκλησίας Μαδύτου και Κοίλης.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Μαδύτου σε πρόεδρον, και Ιεράρχην κλεινόν, ή χάρις ανέδειξεν, ως του Χριστού μιμητήν, Ευθύμιε Όσιε· όθεν ιερατεύσας, θεοφρόνως Κυρίω, ώφθης της ευσεβείας, πρακτικός υποφήτης' και νυν Πάτερ Ικέτευε, υπέρ των τιμώντων σε.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΦΥΤΟΣ, ΓΑΪΟΣ και ΓΑΪΑΝΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους. Ή σύναξις αυτών τελείται στον σεβάσμιο ναό των Αγίων ενδόξων και θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού εν τοις Δαρείου.

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τοις Κύρου.

Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ο Μεγαλομάρτυρας και θαυματουργός
Ό άγιος Εφραίμ γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1384. Έμεινε ορφανός από πατέρα σε μικρή ηλικία μαζί με τα άλλα αδέλφια του, τη δε φροντίδα τους, μετά τον Θεό, ανέλαβε ή ευσεβής μητέρα του. Σε ηλικία 14 ετών εισήλθε στην ακμάζουσα τότε Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού της Ύπεραγίας Θεοτόκου του όρους των Άμωμων (Καθαρών) της Αττικής. ο άγιος 'Εφραίμ ακολούθησε με ένθεο ζήλο τον Χριστό, και διέπρεψε με την λαμπρότητα της ζωής του και τους πόνους της αθλήσεως του στο ορός των Άμωμων Αττικής (Περιοχή Νέας Μάκρης). Αξιώθηκε ακόμα να λάβει το μέγα Μυστήριο της Ιεροσύνης και το χάρισμα να υπηρετεί το άγιο θυσιαστήριο, σαν άγγελος Θεού, με φόβο Θεού και πολλή κατάνυξη. Στις 14 Σεπτεμβρίου, γιορτή της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού του 1425, επιστρέφοντας από ένα ασκητήριό του στη Μονή την είδε τελείως κατεστραμμένη και χωρίς Πατέρες, (είχαν σφαγιασθεί από βαρβάρους Τούρκους), συνελήφθη και άρχισαν τα μαρτύρια του, πού τελείωσαν στις 5 Μαΐου 1426 ήμερα Τρίτη και ώρα 9.ΟΟ' το πρωί. Τον κρέμασαν ανάποδα σ' ένα δένδρο, πού σώζεται ακόμα, τον κάρφωσαν στα πόδια και το κεφάλι, και τέλος το καταπληγωμένο και μαρτυρικό σώμα του το διαπέρασαν με αναμμένο ξύλο και έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον στεφανοδότη Χριστό. Ή εύρεση των μαρτυρικών του λειψάνων, έγινε στις 3 Ιανουαρίου 1950. ο Άγιος Εφραίμ γιορτάζεται δύο φορές το χρόνο, στις 3 Ιανουαρίου ή εύρεση των τιμίων λειψάνων του, και στις 5 Μαΐου το μαρτυρικό του τέλος.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, ΕΙΡΗΝΗ και ΠΕΡΕΓΡΙΝΟΣ
Μαρτύρησαν επί Διοκλητιανού, αρνούμενοι να θυσιάσουν στα είδωλα, δια πύρας στη Θεσσαλονίκη.

Ο ΟΣΙΟΣ ΜΙΧΑΙΑΣ
Μαθητής Αγ. Σεργίου, Ρώσος (+ 1385)

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 6ην του μηνός Μαΐου

Ο ΠΟΛΥΑΘΛΟΣ ΙΩΒ
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΜΑΜΑΣ, ΠΑΧΩΜΙΟΣ και ΙΛΑΡΙΩΝ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΑΝΑΞ, ΜΕΣΙΡΟΣ και ΘΕΡΙΝΟΣ (ή ΘΗΡΙΑΝΟΣ)
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΟΝΑΤΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΝΑΟΥ ΑΓΙΩΝ ΚΟΣΜΑ και ΔΑΜΙΑΝΟΥ στη Μονή του Ψαμαθία
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ πού ασκήτευσε στο όρος Δομπού Λεβαδείας.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΒ ο θαυματουργός, (Ρώσος (+ 1651)
Ο ΑΓΙΟΣ EADBERT (Σκωτσέζος)

Αναλυτικά

Ο ΠΟΛΥΑΘΛΟΣ ΙΩΒ
Ό Ίώβ αποτελεί πρότυπο ηθικής ανδρείας και ακατάβλητης υπομονής, για όλους τους δοκιμαζόμενους μέσα στην "κοιλάδα του Κλαυθμώνος", όπως ονόμασαν την επίγεια ζωή οι Πατέρες της Εκκλησίας. ο Ίώβ ήταν από την Αύσίτιδα, κοντά στη Δαμασκό. Γιος του Ζαρέθ και της Βοσώρας και προφήτης για 40 χρόνια, 1925 χρόνια π.Χ. ο Θεός τον ευλόγησε σαν άνθρωπο και σαν οικογενειάρχη. Απέκτησε μεγάλο πλούτο και είχε επτά γιους και τρεις θυγατέρες. Επίσης, εξίσου μεγάλη ήταν και ή αρετή του και ο σεβασμός του προς το Θεό. Με τα αγαθά του βοηθούσε κάθε συνάνθρωπο του πού είχε ανάγκη. Όμως, για να λάμψει περισσότερο ή αρετή του, ο Θεός επέτρεψε να δοκιμαστεί σκληρά ο Ίώβ. Σε μικρό χρονικό διάστημα έχασε όλα τα υπάρχοντα του, μαζί με τα 10 παιδιά του. Τον ίδιο μάλιστα, με λέπρα στο σώμα, τον έβγαλαν έξω από την πόλη. Άλλα αυτός έδειχνε μεγάλη υπομονή και δόξαζε το Θεό. Ή σύζυγος του, όμως, έχασε την ψυχραιμία της, και κάποια μέρα του λέει να βλασφημήσει το Θεό και ας πεθάνει. ο Ίώβ με πραότητα της απάντησε: "'Ώσπερ μία των αφρόνων γυναικών έλάλησας. Ει τα αγαθά έδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ούχ ύποίσομεν;"1. Δηλαδή, μίλησες σαν να είσαι μια απερίσκεπτη και ανόητη γυναίκα. "Αν τα αγαθά τα δεχθήκαμε ευχάριστα από τα χέρια του Κυρίου, τίς θλίψεις και τις συμφορές δε θα τις υπομείνουμε; Έτσι, έλαμψε ή αρετή του Ίώβ, και ο Θεός όχι μόνο σταμάτησε τίς δοκιμασίες του, αλλά του χάρισε πολύ περισσότερα αγαθά από πρώτα. ο Ίώβ έζησε συνολικά 248 χρόνια.
Ι.Ίώβ.θ'10.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως της ανδρείας άκαθαίρετος πύργος, τας του Βελίαρ απεκρούσω εφόδους, και άκλινής διέμεινας σοφέ εν πειρασμοίς· όθεν χαρακτήρα σε, αρραγούς καρτερίας, και λαμπρόν υπόδειγμα, αρετών ουρανίων, ή Εκκλησία μέλπει σε Ιώβ, λαμπρυνομένη, τοις σοις προτερήμασι.

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΜΑΜΑΣ, ΠΑΧΩΜΙΟΣ και ΙΛΑΡΙΩΝ
"Έζησαν ζωή ασκητική και με αγαθοεργίες, και απεβίωσαν ειρηνικά. Γίνεται δε ή σύναξη τους στις Όχείαις.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ
Μαρτύρησε αφού θανατώθηκε με βέλη.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΑΝΑΞ, ΜΕΣΙΡΟΣ και ΘΕΡΙΝΟΣ (ή ΘΗΡΙΑΝΟΣ)
Μαρτύρησαν δια ξίφους. "Τελείται δε ή σύναξις αυτών εν τω μαρτυρίω αυτών τω όντι εν τω Δευτέρω".

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΟΝΑΤΟΣ
Μαρτύρησε αφού θανατώθηκε με βέλη.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους.

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΝΑΟΥ ΑΓΙΩΝ ΚΟΣΜΑ και ΔΑΜΙΑΝΟΥ στη Μονή του Ψαμαθία
Άλλες πληροφορίες σχετικά με την ανάμνηση αυτών των εγκαινίων δεν βρίσκουμε.

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ πού ασκήτευσε στο όρος Δομπού Λεβαδείας.
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Κατά την Ακολουθία όμως πού συνέταξε ο επίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος Μεταξάς και εκδόθηκε στην Αίγινα το 1828, και στην Αθήνα το 1855 Π και 1885, ο ασκητής αυτός είχε πατρίδα το χωριό Ζέλι της Βοιωτίας. ΟΙ γονείς του ήταν ευσεβείς και ενάρετοι, έτσι βέβαια ανέθρεψαν και τον Σεραφείμ. ο όσιος από μικρός είχε κλίση στα θεία και στη μοναχική ζωή. Όποτε σε νεαρή ηλικία, παρά τη φυσιολογική αντίδραση των γονέων του, πήγε στο Μονύδριο του Προφήτη Ηλία, στο όρος Κάρκαρα. 'Εκεί έκτισε ναό στο όνομα του Σωτήρος και ασκήτευε. Επειδή όμως είχε συχνές επισκέψεις από γονείς και φίλους, εγκατέλειψε το αγαπημένο του σπήλαιο και πήγε στο Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων. Άλλα έφυγε και από εκεί, και πήγε στο Μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, πού βρίσκεται στο Σαγμάτιο όρος μεταξύ Θηβών και Ευβοίας. 'Εκεί έλαμψε σαν πνευματικός αστέρας πρώτου μεγέθους και ο ηγούμενος τον έκανε μοναχό με το όνομα Σεραφείμ, και αργότερα τον χειροτόνησε Διάκονο και πρεσβύτερο. Για να αποφύγει όμως την φήμη των αρετών του, με την άδεια του ηγουμένου, έφυγε από εκείνο το Μοναστήρι και έφθασε δυτικά του Ελικώνα στην τοποθεσία Δόμου. Εκεί έκτισε ναό στο όνομα του Σωτήρος, καθώς επίσης και μερικά κελιά, μάζεψε μερικούς μοναχούς, με τους οποίους παρέμεινε εκεί για 10 χρόνια, κάνοντας έργα αρετής και διδάσκοντας τους μαθητές του τα σωτήρια διδάγματα της μοναδικής του Ευαγγελίου ζωής. Έτσι ασκητικά και όσια αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά -αφού προείδε τον θάνατο του- στις 6 Μαΐου του 1602 ήμερα της Μεσοπεντηκοστής. Έζησε σύνολο 75 χρόνια. Λέγεται μάλιστα ότι έκανε και αρκετά θαύματα.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείον βλάστημα, της Βοιωτίας, έμπνουν όργανον, της εγκράτειας, ανεδείχθης Σεραφείμ άξιάγαστε· συ γαρ Όσιων βαδίσας τοις ίχνεσιν, άρτιφανώς εν τω κόσμω έξέλαμψας· Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΒ ο θαυματουργός, (Ρώσος (+ 1651)

Ο ΑΓΙΟΣ EADBERT (Σκωτσέζος)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 7ην του μηνός Μαΐου

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΔΡΑΤΟΣ και οι μαζί μ' αυτόν μαρτυρήσαντες
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΟΥΦΙΝΟΣ και ΣΑΤΟΡΝΙΝΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ψυχαΐτης
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΤΑΡΑΣΙΟΣ ο θαυματουργός "ό εν Λυκαονία"
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ ο Νέος, ο Μυροβλύτης (Εύρεση τιμίων λειψάνων του)
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ ο νέος οσιομάρτυρας
ΜΝΗΜΗ ΜΕΤΑΘΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ
[Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ, Μάρτυρας]
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΕΝ ΔΟΜΠΩ

Αναλυτικά

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Ή πρώτη εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού έγινε στο Μεγάλο Κωνσταντίνο, με το θριαμβευτικό έμβλημα της νίκης: "εν τούτω νίκα". Εδώ έχουμε μια άλλη εμφάνιση, πού έγινε στην Ιερουσαλήμ, περίπου το 346 μ.Χ. Τότε αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων ήταν ο Κύριλλος και βασιλιάς ο Κωνσταντίνος, γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ή εμφάνιση αυτή έγινε στις 7 Μαΐου. Ήταν ή ώρα (βυζαντινή) τρίτη, όταν ξαφνικά στον ουρανό φάνηκε ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός, σχηματισμένος από εκθαμβωτικό φως, πάνω από το Γολγοθά, μέχρι και το όρος των Ελαίων. Το υπερφυσικό αυτό θέαμα προκάλεσε μεγάλο θαυμασμό και συγκίνηση σε όλους τους ευρισκόμενους στην Ιερουσαλήμ. Νέοι και γέροι, γυναίκες και παιδιά, όλοι μαζί, έτρεξαν στην εκκλησία και με πολλή χαρά και θερμή κατάνυξη ευχαρίστησαν και δόξασαν το Θεό, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, πού αγίασε το ξύλο του σταυρού και κατέστησε το σημείο αυτού ισχυρότατο όπλο των αγωνιζόμενων χριστιανών κατά του διαβόλου.

Άπολυτίκιον. Ήχος α'.
Του Σταυρού σου ο τύπος, νυν υπέρ ήλιον έλαμψεν, όνπερ εξ όρους αγίου, τόπω Κρανίου έφήπλωσας, και την εν αυτώ Σώτερ ίσχύν έτράνωσας, δια τούτου κρατύνας, και τους πιστούς βασιλείς ημών ους και περίσωζε δια παντός εν ειρήνη, πρεσβείαις της Θεοτόκου Χριστέ ο Θεός, και σώσον ημάς.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ
Καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε στα τέλη του 3ου μ.Χ. αιώνα. Έλαμψε και αυτός μεταξύ των απειραρίθμων ηρώων της χριστιανικής πίστης, στον διωγμό κατά της Εκκλησίας επί Γαλερίου Μαξιμιανού. Υπηρετούσε στις στρατιωτικές τάξεις, και είχε διοικητή τον εκατόνταρχο Φήρμο. Κάποια μέρα αυτός, με ανωτέρα διαταγή, ανέκρινε τους στρατιώτες του για να εξακριβώσει, πόσοι και ποιοι απ' αυτούς ήταν χριστιανοί. Μεταξύ αυτών πού ομολόγησαν το Χριστό, ήταν και ο Ακάκιος. ο Φήρμος προσπάθησε να τον μεταπείσει, άλλ' ο Ακάκιος απάντησε μεγαλόφωνα: "Εγώ χριστιανός γεννήθηκα, και είμαι και θα είμαι. Διότι έτσι με διατάσσει και έτσι το θέλει ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Και καυχώμαι μάλιστα, πού κατάγομαι από γενιά χριστιανική". ο Φήρμος τότε, τον έστειλε στον ανθύπατο Βιβιανό. Αυτός προσπάθησε με πολλούς και διαφόρους τρόπους - καλούς και σκληρούς- να αλλαξοπιστήσει τον Ακάκιο. Μάταια όμως. Τον έστειλε τότε στην πιο σκοτεινή φυλακή του Βυζαντίου, αφού ανελέητα τον μαστίγωσε. Άλλα και πάλι δεν κατάφερε τίποτα. Κατόπιν, ανέλαβε τον Ακάκιο ο ανθύπατος Φλακκίνος. Αυτός στην αρχή τον φυλάκισε, άλλ' όταν είδε την άκαμπτη εμμονή του, διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ήταν ο Ακάκιος τότε 25 χρονών.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΔΡΑΤΟΣ και οι μαζί μ' αυτόν μαρτυρήσαντες
Έζησε στα χρόνια των βασιλέων Δεκίου (249-251) και Ουαλεριανού (251-259) στη Νικομήδεια. Συνελήφθη σαν Χριστιανός, οδηγήθηκε στον ανθύπατο Περίνιο και όταν τον ανέκρινε, ο Κοδράτος, ομολόγησε με θάρρος ότι είναι χριστιανός. Τότε τον άπλωσαν κατά γης, τον μαστίγωσαν με μαστίγια από νεύρα βοδιών και αιμόφυρτο τον έριξαν στη φυλακή. Από τη Νικομήδεια, με προσταγή του ανθύπατου, μεταφέρθηκε στη Νίκαια, όπου δι' αυτού πολλοί πίστεψαν στον Χριστό και θανατώθηκαν άλλοι με φωτιά και άλλοι με μαχαίρια. Εκεί αφού τον κρέμασαν, έγδαραν τις σάρκες του, τον μαστίγωσαν και τον έστειλαν στην Άπάμεια, όπου και εκεί υπέστη πολλά και ποικίλα μαρτύρια. Από εκεί ο ανθύπατος τον οδηγούσε δέσμιο στην Καισαρεία. Στο δρόμο, πολλές φορές προσπάθησε να πείσει τον Κοδράτο να προσφέρει θυσία στους θεούς, αλλά ο μάρτυρας παρέμεινε άκαμπτος στην πίστη του. Τότε κοντά στην Ερμούπολη, διέταξε να τον βάλουν επάνω σε πυρακτωμένη σχάρα και έπειτα τον αποκεφάλισαν. Γίνεται δε ή σύναξη του κοντά στην Ξηροκίρκου.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΟΥΦΙΝΟΣ και ΣΑΤΟΡΝΙΝΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους στην Καισαρεία (της Καππαδοκίας), την εποχή πού ο ανθύπατος Νικομήδειας Περίνιος, οδηγούσε εκεί τον μάρτυρα Κοδράτο.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Ψυχαΐτης
Έλαμψε στα χρόνια της σκληρής πάλης για τίς άγιες εικόνες. Ασκητικότατος στη ζωή, είχε φοβερό ψυχικό σθένος και μεγάλη τόλμη. Ή εμφάνιση του κλόνιζε τους αντιπάλους και στερέωνε τους φίλους και ομόδοξους. ΟΊ εικονομάχοι αυτοκράτορες τον καταδίωξαν. Έτσι πέρασε πολλές περιπέτειες, τίς όποιες υπερνίκησε και κατέβαλε. Μετά από κάθε διωγμό επανερχόταν ορμητικότερος. Επίσης ήταν προικισμένος και με θαυματουργική χάρη. ο θάνατος τον βρήκε όρθιο στο στάδιο των Ιερών αγώνων και τον έφερε στα αθάνατα σκηνώματα των δικαίων.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ
Έζησε στα σκληρά, αλλά ένδοξα χρόνια των διωγμών πού υπέστη ή Εκκλησία από τους ειδωλολάτρες. Πιστός γνήσιος, πήρε στους ώμους τον σταυρό του, κήρυττε παντού τον Χριστό και έφερε σ' Αυτόν πολυάριθμους ειδωλολάτρες. Γι' αυτό διώχτηκε και ταλαιπωρήθηκε. Πέρασε δε τη ζωή του μέσα σε διαρκεί κίνδυνο και μάχη. Τέλος έπεσε, αφού λιθοβολήθηκε από φανατικούς ειδωλολάτρες και έτσι φόρεσε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

Ο ΟΣΙΟΣ ΤΑΡΑΣΙΟΣ ο θαυματουργός "ό εν Λυκαονία"
Ή μνήμη του αναφέρεται στον Συναξαριστή Delehaye στις 8 Μαΐου και οτον Λαυρωτικό Κώδικα Ι 70 φ. 2176 στις 7 Μαΐου με το ακόλουθο υπόμνημα: "Ούτος ο άγιος πατήρ ημών εκ βρέφους σκεύος εκλογής και ανάθημα γέγονε, σκληραγωγία, νηστεία, προσευχή, δάκρυσι, χαμευνία εαυτόν εκδώσας και πάση κακουχία και ταλαιπωρία και δια την άκραν αυτού αρετήν ήξιώθη θαυματουργιών μεγίστων εκ Θεού, δαίμονας αποσοβείν, νεκρούς έγείρειν, λεπρούς καθαίρειν, πάθη ανίατα θεραπεύειν και απλώς πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν ίώμενος· και εν τούτοις τοις άγαθοΐς πάσιν έπαγωνιζόμενος μετά μικρόν νοσήσας και προεγνωκώς την αυτού προς Θεόν έκδημίαν προς Κύριον, απήλθε χαριεντιζόμενος μετά των αγίων αγγέλων, των λαβόντων αυτού την τιμίαν ψυχήν".

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ ο Νέος, ο Μυροβλύτης (Εύρεση τιμίων λειψάνων του)

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΥΡΟΒΛΗΤΟΥ
Του έν' τω Αγίω Όρει του Άθωνος ασκήσαντος, προ 600 ετών, περί της ελεύσεως του Αντίχριστου και των εν τέλει του αιώνος ανθρώπων·

Κατά το 1900 έτος βαδίζοντες προς τον μεσασμόν του 8ου αιώνος άρυται ο κόσμος του καιρού εκείνου, να γίνεται αγνώριστος. Όταν πλησίαση ο καιρός της ελεύσεως του Αντίχριστου θα σκοτισθή η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη τα της σαρκός και θα πληθυνθή σφόδρα η ασέβεια και η ανομία. Τότε έρχεται ο κόσμος να γίνεται αγνώριστος, μετασχηματίζωνται αι μορφαί των ανθρώπων και δεν θα γνωρίζωνται οι άνδρες από τας γυναίκας δια της αναίσχυντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής· οι τότε άνθρωποι θα αγριέψουν και θα γενούν ωσάν θηρία από την πλάνην του Αντίχριστου. Δεν θα υπάρχει σεβασμός εις τους γονείς και γεροντότερους η αγάπη θα εκλείψη οι δε Ποιμένες των Χριστιανών, Αρχιερείς και Ιερείς, θα είναι τότε άνδρες κενόδοξοι, παντελώς μη γνωρίζοντες την δεξιάν οδόν από την αριστεράν, θα αλλάξουν τα ήθη, αι παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας. Η σωφροσύνη θα απολεσθή από τους ανθρώπους και θα βασιλεύση η ασωτεία. Το ψεύδος και η φιλαργυρία θα φθάσουν εις τον μέγιστον βαθμόν, και ουαί εις τους θησαυρίζοντας αργύρια. Αι πορνείαι, μοιχείαι, αρσενοκοιτίαι, κλοπαί και φόνοι, θα πολιτεύωνται, εν τω καιρώ εκείνω και δια την ενέργειαν της μεγίστης αμαρτίας και ασελγείας, ο άνθρωποι θέλουν στερηθή την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπου έλαβον εις το Άγιον Βάπτισμα ως και την τύψιν της συνειδήσεως.

Αι Εκκλησίαι δε του θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένων και αλλοίμονον τότε εις τους εν τω κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς οι όποιοι θα στερηθούν τελείως την πίστιν, διότι θα αναχωρούν από τον κόσμον εις τα ιερα Καταφύγια δια να εύρουν ψυχικήν ανακούφισιν των θλίψεών των και παντού θα ευρίσκου
ν εμπόδια και στενοχώριας. Κα πάντα ταύτα γεννήσονται δια το ότι ο Αντίχριστος θέλει κυρίευση τα πάντα, και γεννήσεται εξουσιαστής πάσης της Οικουμένης και θα ποιή τέρατα και σημεία κατά φαντασίαν, θέλη δε δώση πονηράν σοφίαν εις τον ταλαίπωρον άνθρωπον, δια να εφεύρη, να ομιλή ο εις προς τον άλλον, από την μίαν άκραν της γης, έως την άλλην, τότε θα πέτανται στον αέρα ως πτηνά και διασχίζοντες τον βυθόν της θαλάσσης ως ιχθύες.

Και ταύτα πάντα ποιούντες οι δυστυχείς άνθρωποι, διαβιούντες εν ανέσει, μη γνωρίζοντες οι ταλαίπωροι ότι ταύτα εστί πλάνη του Αντίχριστου. Και τόσον θα προοδεύση την επιστήμην κατά φαντασίαν ο πονηρός, ώστε αποπλανήσαι τους ανθρώπους και μη πιστεύη εις την ύπαρξιν του τρισυπόστατου Θεού.

Τότε βλέπων ο Πανάγαθος Θεός την απώλειαν του ανθρωπί­νου γένους, θέλει κωλοβώση τας ημέρας, δια τους ολίγους σωζόμενους διότι θέλει πλανήσαι ει δυνατόν και τους εκλεκτούς. Τότε αιφνιδίως θέλει έλθη η δύστομος ρομφαία και θα θανάτωση τον πλάνον και τους οπαδούς αυτού.

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ ο Νέος, ο Μυροβλύτης (Εύρεση τιμίων λειψάνων του) 7 Μαΐου
Καταγόταν - σύμφωνα με την Ακολουθία του, πού εκδόθηκε το 1847 - από τον Άγιο Πέτρο της Κυνουρίας. Όταν ο Νείλος ήλθε σε κατάλληλη ηλικία, μαζί με τον θείο του Μακάριο (πού ήταν και δάσκαλος του στα ιερά γράμματα), εντάχθηκαν στο Μοναστήρι της Μαλεβής.
Εκεί ο Νείλος χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και στη συνέχεια Ιερομόναχος. Κατόπιν πήγε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτευσε στο σπήλαιο του Αγ. Πέτρου του Αθωνίτη (στο Καραβοστάσι) επί πολλά χρόνια και είναι άγνωστο πώς τρεφόταν αφού το σπήλαιο είναι απρόσιτο. Πέθανε ειρηνικά στις 12 Νοεμβρίου 1651. Ο τάφος του βρέθηκε στις 7 Μαΐου 1845 από μοναχό ονόματι Αιχμάλωτο που του είχε υποδείξει τον τόπο στον ύπνο του ο ίδιος ο Άγιος. Κατά την ανεύρεση του τάφου έγιναν πολλά θαύματα. Από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο που γιάτρευε τους πιστούς.
Το λείψανο του βρίσκεται στο μοναστήρι της Λαύρας. Τιμάται ως προστάτης Κυνουρίας. Ο Φώτης Κόντογλου έχει ζωγραφίσει την σεπτή του εικόνα στο Ναό του Αγ. Νικολάου Κάτω Πατησίων-Αχαρνών.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως άνθη πανεύοσμα, της αϊδίου ζωής, τα θεία σου λείψανα, εκ των ταμείων της γης, ημίν ανεφάνησαν. Όθεν μνείαν τελούντες, της ευρέσεως τούτων, μέλπομεν Πάτερ Νείλε, την δοθείσαν σοι χάριν, δι' ής πάσι προστάτης, ευρίσκη θερμότατος.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ ο νέος οσιομάρτυρας
Βλέπε βιογραφία του 21 Μαΐου.

ΜΝΗΜΗ ΜΕΤΑΘΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ
(Σ' άλλους Συναξαριοτές, Deleyaye σ. 406, κατά την 19η Ιανουαρίου, "επάνοδος του λειψάνου του εν αγίοις πατρός ημών Ευθυμίου").

[Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ, Μάρτυρας]

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΗΜΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΕΝ ΔΟΜΠΩ ΤΗΣ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΤΙΜΑΤΕ 7 ΜΑΙΟΥ

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ
Εκ, γης ανατείλασα, ως της Ελλάδος βλαστός, η πάντιμος κάρα σου, Πατήρ ημών Σεραφείμ, εκβλύζει ιάματα και εκπλήττει ημάς τους πόθο τιμώντας σε. Όθεν οι τη σορώ σου ευλαβώς προσιόντες, λαμβάνουσι θεραπεία και ιάσεις τελείας. Διό σε τιμώμεν πατήρ ημών Όσιε.

Σήμερα χαρμόσυνος και πανήγυρις φαιδρά συνεκάλεσεν ημάς σήμερον, φιλόχριστοι εορτασταί· ήμερα εαρινή, κατά την οποίαν τα μεν πτηνά μελωδικότατα άδουσι, τα δε ωραία της ανοίξεως άνθη την ευωδία αυτών εκπέμποντα, ευφραίνουσι τους ανθρώπους και ζωηρότερους αυτούς καθιστώσι.
Την λαμπρά δε ταύτην του έαρος εποχή και την καλλονή της φύσεως απάσης, επικοσμεί και ή μνήμη του σήμερον εορταζομένου Αγίου, του εν αρεταίς και θαύμασιν εκλάμψαντος Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Σεραφείμ, όστις ως αστήρ φαεινός ανέτειλε κατά τας ζοφεράς της δουλείας ημέρας εν τω λαμπρό της Ελλάδος ορίζοντι, και ούτινος τον βίον δια βραχέων θέλομεν διηγηθή, έφ' ω επικαλούμεθα την προσοχήν Υμών.
Ό Άγιος ούτος και των ασκητών μέγιστος, ό εν θαύμασι διαλάμψας Πατήρ ημών Σεραφείμ, πατρίδα μεν είχε το νυν καλούμενον Ζέλι, χωρίον μικρόν και υποκείμενον εις την χώραν του Ταλαντίου της Βοιωτίας· γο­νείς δε ευσεβείς και ενάρετους. Άμα γεννηθείς ο Άγιος, εις αυτά έτι τα σπάργανα ευρισκόμενος, μέγα επεδείκνυε της μετά ταύτα προκοπής και επιδόσεως προς τα πνευματικά σημείον, και εμφανέστατα εδήλου, ότι έμελλε να γίνει σκεύος εκλεκτόν και δοχείον του Παναγίου Πνεύματος. Ναι, τοιούτος προμήνυε να γίνει ό θεσπέσιος και θεοπρόβλητος ούτος ανήρ, διότι εν ω ακόμη ήτο βρέφος μικρόν, και ως εκ τούτου δεν ήτο δυνατόν να διακρίνη τας ημέρας, ή το καλόν από του κακού· άλλ' όμως αυτό το Πανάγιον Πνεύμα προγινώσκον την μέλλουσαν αυτού πνευματικήν προκοπή φώτιζε και δίδασκε αυτό, ότι ή Τετάρτη και ή Παρα­σκευή είναι ημέραι των Παθών του Κυρίου, τας οποίας χρεωστούμε να τιμώμεν δια της αποχής της τροφής, και δια τούτο τας δύο ταύτας ημέρας της εβδομάδος έμενε νήστις, μη θέλων να φάγει γάλα, ως αυτή, αυτή ή μήτηρ αυτού έλεγε στους γείτονας. Μόνον δε περί την δύσιν του ηλίου, επειδή δεν ηδύνατο να ανθέξει επί πλέον νηστεύον θήλαζε λίγο και κοιμόταν.
Όταν δε ό Άγιος αφήκε την βρεφική ηλικία και εισήλθε εις την παιδική, όταν λέγω, έφθασε σε ηλι­κία επτά ετών, τότε οι γονείς αυτού παρέδωσαν αυτόν στον εφημέριο, ίσως, του χωρίου, να μάθη τα ιερά γράμματα. Ό δε φιλομαθής και αγαθός παις, φύσεως ων δεξιάς και επιμελείας ου της τυχούσης, μέγαν ησθάνετο εν εαυτώ έρωτα προς τα ιερά γράμματα και μετά ζήλου πολλού εμελέτα και εμάνθανε τα υπό του διδα­σκάλου προσδιοριζόμενα μαθήματα. Τις δε να διηγηθεί δύναται την εν τω σχολείω προσοχήν και την προς τον διδάσκαλο και τους συμμαθητάς αυτού ταπεινοφροσύνη και κοσμιότητα, μεθ' ης προσεφέρετο προς τους συνηλικιώτας αυτού; την άκραν ταπείνωσιν και απεριόριστο προς τους γονείς αυτού υποταγή; και ένί λόγω την προς πάντας τους ανθρώπους σεμνότητα και παραδειγματική αυτού διαγωγή; Πάντες οι άνθρωποι του χωρίου, πάσης τάξεως και ηλικίας, περί αυτού έλεγον και αυτόν υπογραμμόν και τύπον ηθικής και κοσμιότη­τας προς τους νέους προβάλλοντες εις μίμησιν τούτου αυτούς προέτρεπον.
Προϊούσης δε της ηλικίας του Άγιου, ηύξανεν έτι μάλλον και ο ζήλος αυτού, ον άπ' αρχής είχε προς τα ιερά γράμματα, και ως ακάματος μέλισσα ενετρύφα εις τον ευανθή λειμώνα των αγίων γραφών, εις ων την ανάγνωσιν μεγάλην εύρισκε πνευματικήν ευφροσύνη και ανεκλάλητο χαρά, ήτις ως μαγνητική τις βελόνη, ελκύουσα τον σίδηρο, δεν άφηνε αυτόν να αποσπασθεί από της γλυκείας ταύτης και ζωηδώρου τραπέζης και να τραπεί στα βιοτικά. Δια τούτο καίπερ νεότατος ων την ηλικία ο Άγιος, ουδεμία όμως άλλην εν εαυτώ ησθάνετο ηδονή, ειμή μία και μόνη, πώς δηλαδή να απομακρυνθή από του κόσμου και να υπηρέτηση ανενοχλήτως τον Δημιουργόν ημών και Πλάστην, μι­μούμενος τα Σεραφείμ και τας χορείας των Όσιων, όπως και ούτος καταταχθή μετ' αυτών εν τη αλήκτω μακαριότητι.
Τοιαύτα διαλογιζόμενος ό νεαρός ούτος παις και μετά ζήλου θερμού τους βίους των αγίων αναγινώσκων, απεφάσισε τέλος να εγκατάλειψη γονείς, πατρίδα, συγγενείς και φίλους και να υπάγη εις μοναστήριον και εκεί το μοναχικό σχήμα ενδυσάμενος να αφιερωθή όλως, ψυχή και σώματι, τω θεώ και ούτω να κορέση την πνευματική αυτού δίψα, ην εν εαυτώ ησθάνετο. Μίαν λοιπόν των ήμερων, προσέρχεται προς τους φιλτάτους αυτού γονείς και την δεξιά αυτών ασπασάμενος, ζητεί παρ' αυτών την ευλογία και παρακαλεί αυτούς μετά δακρύων να συγκατατεθώσι και να συνοδεύσωσιν αυτόν με τας ευχάς των στο νέο στάδιο, το μοναχικό, όπερ εκ παιδικής ηλικίας αγάπησε και υποσχέθηκε στο Θεό να διέλθη την ζωήν αυτού μονάζων.
Τους λόγους τούτους του προσφιλούς αυτών υιού ακούσαντες οι ευσεβείς και ενάρετοι γονείς, εχάρησαν μεν δια την ευσέβειαν και τελείαν προς τον Χριστόν αφοσίωσιν του παιδός, ελυπήθησαν δε σφόδρα και ως θανατηφόρα βέλη διεπέρασαν οι λόγοι ούτοι τας τέως ευφραινομένας αυτών καρδίας, διότι ή άπ' αυτών απομάκρυνσις του προσφιλούς αυτών υιού μέγα θα κατέλειπε το κενόν και μεγάλην κατήφειαν θα προεξένει ου μόνον αυτοίς τοις γονεύσιν αυτού, αλλά και πάσι τοις άνθρώποις του χωρίου εκείνου, διότι εστερούντο τοιούτου ενάρετου νέου, του οποίου ο βίος ήτο δι' αυτούς άριστον παράδειγμα της αρετής και του καθήκοντος.
Ταύτα διαλογιζόμενοι οι ευσεβείς του φιλερήμου νέου γονείς προσεπάθουν δια λίαν συγκινητικών λόγων να αποτρέψωσιν αυτόν από της μελετηθείσης αυτού αποφάσεως, λέγοντες προς αυτόν μετά δακρύων και διακεκομμένης υπό των ολολυγμών φωνής. Τέκ
νον, εάν συ απέλθης εις μοναστήριον, ποίαν θα έχωμεν ημείς παρηγορίαν εν τω κοσμώ τούτω και βακτηρίαν εις το γήρας ημών; Τις θέλει ανακουφίσει ημάς εις τας πικρίας του βίου τούτου, κατά τας πονηράς μάλιστα ταυ τας ημέρας της πίκρας δουλείας του αλλοφύλου αγαρηνού; Ειμή συ, τέκνον ποθητόν και παμφίλτατον, όστις δια της καλής πολιτείας σου και της προς πάντας τους ανθρώπους συμπεριφοράς και γλυκύτητας, επιχέεις το γλυκύ της παραμυθίας βάλσαμον είς τας πληγωθείσας ημών καρδίας; Άλλ' εάν συ τέκνον, εγκαταλίπης ημάς τους γέροντας και ασθενείς γονείς σου και απέλθης εις μοναστήριον, κατά την επιθυμίαν σου, προς ποίον θέλομεν προσβλέπει ημείς και παρά τίνος θα αναμένωμεν βοήθειαν; Μη θέλησης, τέκνον, να εγκαταλίπης ημάς έρημους εν τω κοσμώ τούτω, αλλά παραμείναν, μέχρις ου παραδώσης ημάς εις την γήν, και τότε άπελθε εις τα μοναστήρια και τας έρημους, όπως εύρης την ποθουμένην σοι εν Κυρίω ανάπαυσιν.
Ταύτα και τα τοιαύτα έλεγον δακρυρροόντες οι γο­νείς του Όσιου προς αυτόν προσβλέποντες και οιονεί την συγκατάθεσιν αυτού προσκαρτερούντες. Άλλ' ο στερρός ούτος της αρετής αδάμας, ο νεαρός Σωτήριος, ούτως εκαλείτο ο Άγιος, ρίπτει μεν βλέμμα συμπαθείας και υιικής στοργής προς τους κλαίοντας και κοπτομένους αυτού γονείς και συντρίβεται ή ευαίσθητος αυτού καρδία, μένει όμως αμετάβλητος εις την μελετηθείσαν αυτού απόφασιν, υπείκων μάλλον εις την θείαν κλήσιν την καλούσαν αυτόν εις το στάδιον των αγώνων και την τελείαν αυταπάρνησιν, ή εις την συμπαθητικήν των γο­νέων αυτού φωνή. Τίπτεται λοιπόν και πάλιν εις τας αγκάλας αυτών και περιπτυσσόμενος αυτούς ασπάζεται την δεξιάν αυτών και απέρχεται εις τι μονύδριον, το έπ' ονόματι του προφήτου Ήλιου τιμώμενον και μίαν ώραν εκ του χωρίου Ζέλι απέχον και επιλεγόμενον το όρος Κάρκαρα. Εκεί που πλησίον του όρους ανεγείρει μικρόν ναό έπ' ονόματι του Σωτήρος κι οικίσκο. εντός σπηλαίου τινός, ούτινος ίχνη φαίνονται μέχρι σή­μερον, και οι κάτοικοι των πέριξ χωρίων καλούσιν ασκητήριον του αγίου Σεραφείμ, εις τα πέριξ του οποί­ου υπάρχει έτερος ναός εις τιμήν της Ύπεραγίας Θεοτόκου και κελλία τινά, άτινα, ως λέγουσιν οι γέροντες, ανήγειραν οι της Ελάτειας κάτοικοι εις καιρόν λοιμικής νόσου, οπότε αποφεύγοντες τον κίνδυνον κατέφυγον εις τον ειρημένον ναόν, της Ύπεραγίας Θεοτό­κου, επιζητούντες την της Θεοτόκου και του αγίου προστασία και βοήθειαν.
Εκεί λοιπόν άγιος, εντός του ειρημένου σπηλαίου διετέλεσεν ίκανόν χρόνον αγωνιζόμενος εν αγρυπνίαις και δεήσεσιν ως καλός του μυστικού του Κυρίου αμπελώνας εργάτης και γνήσιος φίλος του Δεσπότου ημών Χριστού. Επειδή όμως την πνευματικήν αυτού ησυχία ετάραττον ι των γονέων αυτού και λοιπών συγγενών και φίλων συχναί επισκέψεις, εγκαταλείπει το αγαπητόν αυτού σπήλαιον και απέρχεται εις το πλησίον του Ταλαντίου κείμενον ιερόν των Αγίων Αναρ­γύρων μοναστήριον. Άλλα και εκεί ενοχλούμενος υπό των συνήθων επισκέψεων των γονέων και συγγενών αυτού δεν ηδυνήθη να μείνει πλέον των εξ μηνών. Εκείθεν δε φεύγων ο Όσιος και την έρημον επιζητών, ως άλλη τις τρύγων φιλέρημος, φθάνει εις το Σαγμάτιον όρος, επί της κορυφής του οποίου υπάρχει μοναστήριον τιμώμενον έπ' ονόματι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και κείμενον μεταξύ Θηβών και Ευβοίας, εν ω υπάρχει μέρος ικανόν του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, επί του οποίου εξαπλωθείς παρέδωκε το Πνεύμα ο Σωτήρ της ανθρωπότητας, και το όποιον εδωρήσατο τη Μονή ο ευσεβής αυτοκράτωρ Αλέξιος ο Κομνηνός δια χρυσόβουλου αυτού γράμματος, ίνα οι εν τη Μονή ταύτη ενασκούμενοι μοναχοί έχωσι τον ουράνιον τούτον θησαυρόν βοήθειαν και σκέπην εν τη σταδιο­δρομία του ασκητικού αυτών βίου.
Εν τω μοναστηρίω τούτω, εν ω εγκέκρυπτο ο θείος ούτος θησαυρός και ούτινος οι μοναχοί εφημίζοντο έπ' αρετή και ασκήσει, καταφυγών ο της αρετής φίλος και της ασκήσεως ό πιστότατος θεράπων Σεραφείμ, κατετάξατο εις την αγγελικήν εκείνην των ενάρετων ασκητών χορείαν και εδόθη όλως εις τας αγκάλας της φίλης αυτού ασκήσεως, ην διακαώς επόθει και ως διψώσά τις έλαφος εζήτει να εύρη, πολλούς αλλάσων τόπους. Τις δε να διηγηθή δύναται τους πνευματικούς αυτού αγώνας και πόνους, ους κατέβαλλε νυχθημερόν αγωνι­ζόμενος, τας νηστείας και αγρυπνίας; τας προσευχάς και τα δάκρυα; την απεριόριστο αυτού υπακοή προς παντας; την υπομονή εν ταίς θλίψεσι, και ενί λόγω την εντελή αυτού αφοσίωσιν εις τα πνευματικά; Εν ολίγω χρόνου διαστήματι ό ταπεινόφρων και πράος Σεραφείμ υπερέβη πάντας τους συνασκητάς αυτού κατά την αρετή και τα κατορθώματα της ασκήσεως· διό και ως αστήρ φαεινός διεκρίνετο εν τη πνευματική εκείνη των ασκητών χορεία και πάντες υπό των ακτινών των αρετών αυτού φωτιζόμενοι ερρύθμιζον την πνευματικήν αυτών πολιτείαν.
Τας αρετάς και την προς τα πνευματικά πρόοδον του Όσιου βλέπων ο ηγούμενος και διορών την μετά ταύτα προκοπή αυτού και επίδοσιν εις τα έργα της ασκήσεως, έκειρεν αυτόν μοναχό μετονομάσας Σεραφείμ, και μετ' ολίγον προεδίδασεν αυτόν εις τα ανώτερα αξιώμα­τα, εις το του διακόνου πρώτον και είτα εις το του πρεσβυτέρου. Το υψηλό της ιερωσύνης αξίωμα απεδέξατο ο ταπεινόφρων Σεραφείμ, ενδίδων εις τας θερμάς του τε ηγουμένου και των λοιπών πατέρων παρακλήσεις, οίτινες, προβλέποντες ότι έμελλε να γίνει σκεύος εκλογής του Παναγίου Πνεύματος και οδηγός των πλανωμένων, πολλάς κατέβαλαν προσπάθειας όπως πείσωσιν αυτόν να δεχθή το της ιεροσύνης αξίωμα και να τεθή ως λύ­χνος φαίνων επί της λυχνίας και φωτίζων τους εν τω σκότει διατελούντας ανθρώπους.
Μετά την εις το υψηλόν της ιεροσύνης αξίωμα ανάβασιν αυτού, αναλογιζόμενος το βάρος του αξιώματος και την ευθύνην, ην απέναντι του Θεού και των ανθρώπων ανέλαβεν, αναμετρών δε τας πνευματικάς αυτού δυνάμεις, ως ταπεινός τω πνευμάτι και απλούς τη καρδία, και ευρίσκων αυτάς ανεπαρκείς προς τας ανάγκας της εκκλησίας, μεγάλους κατέβαλε πόνους και πολλάς αγρυπνίας και προσευχάς, όπως φθάση εις το μέτρον εκείνο της τελειότητος, καθ' ο θα ηδύνατο να ανταποκριθή εις τας μεγάλας υποχρεώσεις, ων την εκπλήρωσιν ανέλαβε. Έμεινε δε εν τη Μονή ταύτη της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ο θεσπέσιος ούτος ανήρ αγωνιζό­μενος τον πνευματικόν της αρετής αγώνα και τύπον και υπογραμμόν τας ενάρετους αυτού πράξεις παρέχων εις τους συνασκουμένους μοναχούς και παρ' αυτών τα ωφέλιμα και σωτήρια διδασκόμενος, δέκα ολόκληρους χρόνους.
Έπειτα δε αποφεύγων την οσημέραι διαδιδομένην φήμην των κατορθωμάτων αυτού και τους ανθρωπί­νους επαίνους, ζητεί παρά του ηγουμένου άδεια και αποχαιρετήσας τους συνασκητάς αυτού και τον πνευματοφόρο Γερμανό, συνασκητή του Αγίου Κλήμεντος, του εις το όρος Σαγματά ασκήσαντος και τελειωθέντος, και παρ' αυτού σωτηριωδέστατα διδάγματα λα­βών, εξήλθε του μοναστηρίου και ως διψώσα τις έλαφος έτρεχε να εύρη την ποθουμένη πνευματικήν ησυχία. Πολλά δε διαμετρήσας διαστήματα και πολλά διελθών όρη έφθασε εις τον δυτικώς του Ελικώνος και μίαν περίπου ώραν άνωθι της αρχαίας Βούλιδος κείμενον λόφο, εν τη τοποθεσία Δομπού, και εκεί ναίσκον μικρόν έπ' ονόματι του Σωτήρος και κελλία τινά ανεγείρας, συνήθροισεν ολίγους μοναχούς και μετ' αυτών έμεινε εκεί δέκα έτη ασκών τα έργα της αρετής και διδάσκων τους μαθητάς αυτού τα σωτήρια της μοναδικής πολιτείας διδάγματα.
Ενταύθα ευρισκόμενος ο Άγιος και ακαμάτως ενα­σκούμενος, ως άλλος της Λιβύης Αντώνιος, την όντως αγγελικήν πολιτείαν, και εαυτόν περικρύβων, ωδήγησεν πολλάς ψυχάς απολωλότων ανθρώπων εις τον εύδιον της σωτηρίας λιμένα. Πλησίον του ασκητηρίου του Αγίου, εν τέταρτον της ώρας περίπου βορειοανατολικός, εν ή θέσει ακριβώς ευρίσκεται σήμερον το μοναστήριον, υπήρχον όλιγαι τινές οικογένειαι αλβανικής καταγωγής και ηθών σκληρών και αγρίων, ων ο βίος ήτο ληστρικός και επίφοβος εις τους γειτνιάζοντας κα­τοίκους. Τους αγρίους τούτους κατοίκους του Δομπού πλησιάσας ο άγιος και δι' επαγωγών λόγων κατηχήσας, μετέβαλε την σκληρότητα και αγριότητα αυτών εις ημερότητα και μετάνοιαν δια τον πρότερον άγριον και σκληρό αυτών βίον. Εν ω λοιπόν πρότερον οι άγριοι ούτοι αλβανοί έφερον μεθ' εαυτών όπλα και μαχαίρας και δι' αυτών εζήτουν να εύρωσι την καθημερινή αυτών τροφήν κλέπτοντες και απειλούντες φόνο και κακώσεις, ευθύς άμα ακούσαντες τας ψυχοσωτηρίους του αγίου συμβουλάς, έρριψαν τα όπλα και άντ' αυτών έλαβον, ο μεν την αξίνην, ό δε το γεωργικόν άροτρον και άλλος άλλο έργον βιοποριστικόν και έντιμον Την φήμην του Αγίου ακούοντες προσέτρεχον πολ­λοί εκ διαφόρων μερών χριστιανοί επικαλούμενοι και
λαμβάνοντες την βοήθειαν αυτού, όστις δια της προς τον Θεόν προσευχής και της μετά δακρύων επικλήσεως της θείας αντιλήψεως, εθεράπευε τας ασθενείας αυτών, ψυχικάς τε και σωματικάς.
Άλλ' ή μεγάλη των καθ' εκάστην προσερχόμενων συρροή και ή προς τους ασθενείς αυτών συμπάθεια του Αγίου, ετάραττεν, ως ήτο επόμενον, την πνευματικήν αυτού γαλήνην, και ως εκ τούτου δεν ήδύνατο να διατελή εν αδιαλείπτω προσευχή και να εξασκεί τους πνευματικούς αυτού αγώνας, τουθ όπερ ελύπει αυτόν και εγένετο αφορμή να εγκατάλειψη τους τε μαθητάς αυτού και το μονύδριον, μετά δεκαετή περίπου εν αυτώ εγκαταβίωσιν, και να καταλάβη την βορειοδυτικώς του Ελικώνος και δύο ώρας μακράν από του μονυδρίου αυτού απέχουσαν κορυφή, την σήμερον καλουμένη κελί του Αγίου, όπως εύρη εν αυτή την ποθουμένη πνευματική αυτού άνάπαυσιν. Εν τη μεμονωμένη ταύτη κορυφή, ως ό θεσβίτης Ηλίας, προσκαρτερών και την ψυχήν αυτού εκκαθάρας, ήκουσε παρά του Δεσπότου ημών Χριστού φωνή, ήτις εκάλει αυτόν να αφήση την κορυφή εκείνη και να καταβή εις μέρος επίπεδο και εκεί να κτίση μοναστήριον, όπερ θέλει χρησιμεύσει ως άλλη τις χλοερά της ερήμου του Ιορδα­νού όασις, ίνα ενταύθα ευρίσκωσι πνευματικό καταφύγιο οι την τύρβην του κόσμου αποφεύγοντες και επιζητούντες την ψυχική αυτών σωτηρίαν. Και αληθώς, ευθύς άμα της φωνής του Κυρίου άκουσας, κατέβη από της κορυφής και συναθροίσας τους ολίγους αυτού μαθητάς, ους άλλοτε είχεν αφήσει, απομακρυν­θείς άπ' αυτών προς ησυχία πνευματική, ήρξατο φέρη οικοδόμους και να κτίζη μοναστήριον, όπερ όμως δια τους μεταγενεστέρους μοναχούς ήτο λίαν ακατάλληλον, ένεκα της φυσικής του τόπου τραχύτητας και της ανήλιου αυτού θέσεως.
Εν ω λοιπόν ο Άγιος φρόντιζε παντί σθένει να αποπεράτωση το έργον, εμφανίζεται εις αυτόν ή Υπεραγία Θεοτόκος και διατάσσει αυτόν να αφήση την πε­ραιτέρω οίκοδομήν του μοναστηρίου τούτου, ως ακαταλλήλου όντος εις τας άνάγκας των μεταγενεστέ­ρων, και να κτίση άλλο τοιούτον, εν ή θέσει υπάρχει το χωρίον Δομπός. Την διαταγή της Υπεραγίας Θεοτό­κου εκπληρών ό Άγιος, έρχεται εις τους κατοίκους του χωρίου Δομπού και ανακοινών ταύτην πείθει αυτούς να αφήσωσι τας εαυτών καλύβας και τον τόπον αυτών και να αποικήσωσιν αλλαχού, άφ' ου λάβωσι το αντίτιμο της εαυτών ιδιοκτησίας.
Μετά την αγορά λοιπόν ταύτην της τοποθεσίας των Δομποιτών και την εντεύθεν απομάκρυνσιν αυτών, μετέβη ο άγιος εις Κωνσταντινούπολιν και λαβών παρά του πατριάρχου άδεια, ήτις σώζεται και μέχρι της σήμερον, ήρξατο να ανεγείρη ναό σταυροπηγιακό έπ ονόματι του Σωτήρος ημών Χριστού και μοναστήριον κατά την διαταγή, ην έλαβε παρά της Θεοτόκου. Άλλ' ό μισόκαλος διάβολος θέλων να ματαίωση το θεάρεστον τούτο έργον, όπερ ήρξατο ό Άγιος Σεραφείμ προς ψυχική των χριστιανών ωφέλεια, σπείρει ζιζάνια εις τας καρδίας τινών ανθρώπων και οδηγεί αυτούς να διαβάλωσι αυτόν ως άνθρωπον ραδιούργο και απατηλό. Οι άνθρωποι λοιπόν ούτοι, όργανα γενόμενοι του μισοκάλου διαβόλου, καταγγέλλουσι τον Αγιον εις τον αλλόθρησκο άρχοντα της Λεβαδείας, λέγοντες αύτω ότι ραδιουργός τις καλόγηρος έπεισε δια των ραδιουργιών αυτού τους υπηκόους Δομποίτας και απεξένωσεν αυτούς από της ιδιοκτησίας αυτών, αντί ευτελέστατης χρηματικής αποζημιώσεως.
Τους λόγους τούτους άκουσας ο άρχων της Λεβαδείας εξεμάνη κατά του Αγίου και έστειλε τρεις τούρκους στρατιώτας να οδηγήσωσιν αυτόν δεδεμένον εις Λεβάδειαν, ίνα λαβή την πρέπουσα αυτού τιμωρία. Φθάσαντες λοιπόν οί εκ Λεβαδείας απεσταλμένοι στρατιώται στο μέρος, εν ω ειργάζετο ο Άγιος εξύβρισαν αυτόν δια βάναυσων ύβρεων και κατήνεγκον επί της κεφαλής αυτού μέγα κτύπημα, ένεκα του οποίου έμεινε ημιθανής, διότι το κτύπημα ήτο τοιούτον ώστε ή κε­φαλή αυτού εσχίσθη κατά μέγα μέρος, καθώς φαίνεται το σημείον και σήμερον επί της αγίας αυτού Κάρας. Άφ' ου δε ο Άγιος συνήλθεν ολίγον έδεσαν αυτόν και ανεχώρησαν μετ' αυτού εις Λεβάδειαν, εκπληρούντες την διαταγή του αρχηγού αυτών. Καθ' όδόν δε, επειδή το μέρος στερείται ύδατος, οί στρατιώται, διψήσαντες και μη ευρόντες ύδωρ, τήδε κακείσε διασπαρέντες εν τη θέσει Παμπλούκι, μίαν ώραν μακράν από του μέρους, άφ' ου ανεχώρησαν συνοδεύοντες τον Αγιον, επετέθησαν πάλιν κατ' αυτού και ηπείλουν να φονεύσωσιν αυτόν, διότι ένεκα αυτού υποφέρουσι δίψα και κό­πους και κινδυνεύουσι να αποθάνωσιν εν τη ξηρά ταύτη έρήμω. Άλλ' ο Άγιος καίπερ καταβεβλημένος ων υπό του κόπου και των κακώσεων, καίπερ δριμύτατους πόνους υποφέρων εκ της πληγής, την οποίαν οί άσπλαγχνοι ούτοι στρατιώται επήνεγκον εις την κεφαλήν αυτού, δεν ηγανάκτησε κατ' αυτών, δεν εμνησικάκησε δια την σκληρότητα και απανθρωπίαν, μεθ' ης προσηνέχθησαν προς αυτόν, αλλά μιμούμενος τον Σωτήρα ημών, όστις από του Σταυρού ηύχετο υπέρ των σταυρωτών αυτού, ζήτησε άδεια να προσευχηθή στον Θεόν τον δυνάμενον να ανακούφιση την δίψα αυτών. Και δη λαβών την άδεια παρά των διψαλέων τούρκων και ελευθερωθείς από των δεσμών γονάτισε και ηύξατο τω Κυρίω, όπως και ενταύθα δείξη την θείαν αυτού δύναμιν, εξάγων ύδωρ εκ του αυχμηρού εκεί­νου τόπου, ως εξήγαγε ποτέ εκ της σκληράς του Σιναίου πέτρας, προς δόξα μεν του θείου αυτού Ονόματος, προς απαλλαγή δε του υπέρ αυτού πάσχοντος δούλου. Μετά δε την προσευχή, κτύπησε την ράβδο αυτού εις τον τόπον εκείνον, εις τον όποιον έχυσε πηγάς δακρύων προσευχόμενος, και ω του θαύματος! Εξήλθεν ύδωρ γλυκύ και διαυγές, όπερ και μέχρι σήμερον αναβρύει και εξ ου πάντες οι διαβάται πίνοντες δοξάζουσι τον Θεόν, αναμιμνησκόμενοι το έξαίσιον θαύμα, όπερ δια της προσευχής του υπό των αλλοφύλων πάσχοντος δούλου αυτού επεδείξατο.
Άφ' ου δε οι Τούρκοι έπιον από του ύδατος τούτου και κατέσβεσαν την δίψα αυτών, επανέλαβον πάλιν την οδοιπορία ευλαβούμενοι τον Άγιον και δεικνύοντες μετάνοιαν δι' όσα κακά προεξένησαν εις αυτόν διότι εκ του θαύματος τούτου επείσθησαν ότι ο ύπ' αυτών συνοδευόμενος δεν ήτο τοιούτος, όποιον είχον χαρακτηρίσει οι διαβαλόντες αυτόν. Την πεποίθησιν δ' αυτών ταύτην επιβεβαίωσε και έτερον του Αγίου θαύμα, το έξης· πέριξ της οδού, ή επορεύοντο εφάνησαν πετώμενα άγρια περιστέρια, εκ των οποίων οι Τούρκοι ήθελον να φονεύσωσι πυροβολούντες· αλλά καίτοι πολλά όπλα κατ' αυτών κένωσαν, ουδέν όμως περιστέρι φόνευσαν. Τότε ο Άγιος είπεν εις αυτούς να παύσωσι πυροβολούντες και αυτός δύναται να δώσει εις αυτούς ζώντα περιστέρια. Και αληθώς, προσευχηθείς άπλωσε τας χείρας και λαβών τρία περιστέρια, έδωκεν ανά εν εις έκαστον των τριών Τούρκων. Οι Τούρκοι ιδόντες και τούτο το θαύμα εξεπλάγησαν και αφήκαν τον άγιον ελεύθερον να υπάγει εις το έργον αυτού και να πράξη ότι βούλεται και ότι ο Θεός διά­ταξη αυτόν.
Και οι μεν Τούρκοι εξηκολούθησαν την προς την Λεβάδειαν άγουσαν, ο δε άγιος Σεραφείμ ελευθερωθείς κατήλθεν εις την Μονήν και εύρων τους μαθητάς αυτού βεβυθισμένους εις λύπην απαρηγόρητο δια την απώλεια του διδασκάλου και προστάτου αυτών, ενεθάρρυνεν αυτούς λέγων ότι είναι θέλημα Θεού να λαβή πέρας το έργον, και προτρέπει αυτούς να δοξάσωσι τον Θεόν, όστις ουδέποτε εγκαταλείπει τους πιστούς αυτού θεράποντας να γείνωσιν έρμαιο των ραδιουργιών των πο­νηρών ανθρώπων και της δεσποτικής των ισχυρών μα­νίας, αλλά διαφυλάττει αυτούς και εν αυταίς έτι ταίς κρισιμωτάταις στιγμαίς. Ανάγκη λοιπόν, λέγει, τέκνα μου, να εργασθώμεν αόκνως, όπως λαβή πέρας το έργον, όπερ θεία νεύσει ηρξάμεθα. Και αληθώς εν βραχεί χρόνου διαστήματι το μεν έργον ετελείωσεν, ή δε ταχύπτερος των αρετών του αγίου φήμη την υφήλιο διαδραμούσα συνήθροισε πολλαχόθεν πολλούς του μυστικού του Κυρίου αμπελώνος εργάτας, και ούτως ή τρα­χεία και άγονος του Δομπού έρημος, ή πρότερον υπό αγροίκων και σκληρών αλβανών κατοικουμένη, απέβη νυν πόλις μουσοτραφής και εύανδρος, διότι άμα της Μονής σύστασης πανταχόθεν συνέρρευσαν άνδρες αρετής και παιδείας ου της τυχούσης, ως δηλούται εκ των καλλίστων αυτών εκκλησιαστικών συγγραμμάτων, ων λείψανα περιεσώθησαν εις την Μονήν εν μεμβράναις και χάρτη γεγραμμένα, την εξοχότητα των εναρέτων εκείνων ανδρών μαρτυρούντα. Τοσαύτη δε ην ή εις το μοναστήριον του αγίου Σεραφείμ συρροή ανθρώπων ποθούντων την μοναδική πολιτεία και την άσκησιν των πνευματικών αγώνων, ώστε το άρτι οικοδομηθέν μοναστήριον ήτο ανεπαρκές δια τον αριθμόν των προσελθόντων και καθ' έκάστην προσερχόμενων φιλερήμων του Αγίου οπαδών. Τούτου ένεκα πολλοί και σπουδαίοι άνδρες, λάτραι των μουσών και της ασκήσε­ως πιστοί θεράποντες, μη δυνάμενοι να κορέσωσι την πνευματικήν αυτών δίψα, αποχωρούντες
εκ της Μονής ερρίπτοντο εις τας αγκάλας της φίλης αυτών ερήμου και διήρχοντο την ζωήν αυτών εν ιδιαιτέροις καθίσμασι συγγράφοντες και εξασκούντες ακριβώς τους κανόνας της μοναδικής πολιτείας. Ενταύθα άρα εφαρμόζεται το προφητικό του μεγαλοφωνοτάτου Ήσαΐου λόγιον ότι «πολλά τα τέκνα της ερήμου μάλλον, ή της εχούσης τον άνδρα» (νδ', 1).
Μετά παρέλευσιν δε τριών ετών, άφ' ου το έργο τελείωσε, έφθασε και ο καιρός, καθ' ον ό πολιστής ούτος της έρημου και ο διδάσκαλος της μοναδικής πολιτείας, ο Άγιος Σεραφείμ, έμελλε να εγκατάλειψη τον κόσμον τούτον και να απέλθη εις την ουράνιο αυτού πατρίδα, ίνα λαβή παρά του μισθαποδότου Θεού την αμοιβή των διηνεκών αυτού κόπων, ους κατέβαλε επί της γης προς δοξολογία του Θείου αυτού Ονόματος.
Τον χρόνον δε της τελευτής αυτού προιδών ό Άγιος, κάλεσε τους φιλτάτους αυτού μαθητάς και μετά γλυκείας και ιλαράς φωνής είπε προς αυτούς τάδε: «Τέκνα μου αγαπητά, ο χρόνος της επιγείου ζωής μου έληξε, τον αγώνα, ον ό Κύριος μοι ανέθηκεν ηγωνίσθην, όσον ηδυνάμην λοιπόν απόκειται μοι άπαξ αποθανείν. Μη λυπήσθε, τέκνα μου αγαπητά, διότι εγώ απέρχομαι άφ' υμών, αλλά χαίρετε και αγάλλεσθε ότι τελειώσαμε το έργον, όπερ θέλει μένει επί της γης προς δοξολογία του Υψίστου του Θεού Ονόματος. Μη λησμονήσητε δε, αγαπητά μου τέκνα, τα διδάγματα εκείνα, άτινα παρ' εμού του ασθενούς διδάχθητε και μη αφήσετε ποτέ τον πνευματικόν της ασκήσεως αγώνα, διότι δι' αυτού και μόνου ο άνθρωπος διαπλέων το πολυκύμαντον του παρόντος βίου πέλαγος δύναται, ως δια σχε­δίας τινός να φθάση εις τον ποθητόν ουράνιον λιμένα. Ή προσευχή, αγαπητά μου τέκνα, είναι ή γλυκύτατη μετά του ουρανίου βασιλέως συνομιλία, ήτις αποβαίνει πνευματική της ψυχής τροφή και είσοδος εις την ούρά­νιον βασιλείαν. Μη διακόψητε λοιπόν την προσευχήν, αγαπητά μου τέκνα, όπως μη στερηθήτε της γλυκύτατης μετά του Θεού συνομιλίας, όπερ ουδέν άλλο είναι ειμή πνευματικός της ψυχής θάνατος. Μη ανοίξετε την θύραν της ψυχής υμών, αγαπητά μου τέκνα, εις τα βιο­τικά, και μη καταλάβη ημάς ο τύφος της εωσφορικής υπερηφάνειας, άλλ' έστέ πάντοτε ταπεινόφρονες και ολιγαρκείς, μιμούμενοι αυτόν τον Σωτήρα ημών τον μη έχοντα που την κεφαλήν κλίναι, και τον ταπεινώσαντα εαυτόν μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. Μίαν δε έτι εντολή εντέλλομαι υμίν, αγαπητά μου τέκνα, και παρακαλώ να εκπληρώσετε αυτήν όταν ή ψυχή μου εξέλθη εκ του σώματος τούτου, παραλάβετε και θάψατε αυτό εις το παλαιόν μοναστήριον, οπού ή Ύπεραγία Θεοτόκος μοι απεκαλύφθη και ίνα μένη άγνωστος ο τό­πος της ταφής μου, προς αποφυγήν της συρροής των ανθρώπων».
Μετά τους λόγους τούτους ό Όσιος Σεραφείμ ηυχήθη την τελευταία προς τον Θεόν ευχή, και ευλογήσας τους πολυπληθείς αυτού μαθητάς, παρέδωκε το πνεύμα προς τον Θεόν και Πλάστην, ον εκ βρεφικής αυτού ηλι­κίας πόθησε και ον μετ' αυταπαρνήσεως ακολούθησε, αναλαβών επί των ώμων αυτού τον Σταυρόν του Κυρί­ου και βαδίσας την στενή και τεθλιμμένη όδόν, ην ό Κύριος έδειξε τοις φιλούσιν αυτόν.
Μετά δε την τελευτή του Αγίου παραλαβόντες οι μαθηταί αυτού ευλαβώς και μετά δακρύων το καταπεπονημένον εκείνο υπό της ασκήσεως σώμα, κατέθεντο αυτό εις τον τόπον, ον αυτός ο Άγιος ζών υπέδειξεν αυτοίς, ίνα και τούτο πλήρωση την θείαν του Κυρίου απόφασιν «γη ει και εις γήν απελεύση». Εκεί δε μο­ναχός τεταγμένος υπό της αδελφότητας εφύλαττεν επί δύο ολόκληρα έτη τον θείον τούτον θησαυρόν, ον υπό την γήν κατέθεντο, το Σώμα, λέγω, του Αγίου, ίνα μη υπό ιερόσυλου χειρός συληθή, τούθ' όπερ εγένετο και αιτία της ταχείας των ιερών του Αγίου λειψάνων ανακομιδής· διότι και υπό την γήν όντα τον Αγιον δεν άφήκεν ο Κύριος αμάρτυρον, αλλά καθώς εν τη παρούση ζωή εθαυμάστωσεν αυτόν δια της θαυματουργικής αυτού χάριτος, ούτω και κατά το διετές χρονικό διάστημα, καθ' ο το άπνουν αυτού Σώμα ανεπαύετο υπό την γ

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 8ην του μηνός Μαΐου

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ο μεγάλος
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΗΛΗΣ ο Υμνωδός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ολόκληρη σπείρα (τάγμα)
ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ στην πόλη Κασσιόπη
[Η ΑΓΙΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΗ μάρτυς, ή εν Βυζαντίω]
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ του Νόβγκοροντ (Ρώσος)

Αναλυτικά

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής
Ό Ιωάννης ήταν γιος του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και αδελφός του αποστόλου Ιακώβου νεώτερος. Στην αρχή ήταν μαθητής του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου και κατόπιν έγινε μαθητής του Κυρίου. Ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές Του, και μάλιστα ο μαθητής "όν ήγάπα ο Ιησούς"1, δηλαδή, τον όποιο αγαπούσε ιδιαίτερα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. ο Ιωάννης είναι ο συγγραφέας του 4ου κατά σειρά Ευαγγελίου στην Καινή Διαθήκη, καθώς επίσης τριών Καθολικών Επιστολών και της Αποκάλυψης. Τη ζωή του κοντά στον Κύριο τη γνωρίζουμε μέσα από τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. ο Ιωάννης συνεχίζει έντονα τη δράση του και μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Αυτός και ο Πέτρος είναι οι πρώτοι πού κήρυξαν, μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, σε όλο το λαό το όνομα του Ιησού. Ή παράδοση, επίσης, μας λέει ότι ο Ιωάννης κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μ. Ασία, και ιδιαίτερα στην Έφεσο. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Δομετιανού βασανίστηκε και εξορίστηκε στην Πάτμο, όπου έγραψε και την Αποκάλυψη. ο Ιωάννης έζησε γύρω στα 100 χρόνια (πέθανε γύρω στο 105 με 106 μ.Χ.). Εκείνο, όμως, πού αξίζει να αναφέρουμε, είναι ή φράση πού συνεχώς έλεγε στους μαθητές του: "Τεκνία, αγαπάτε αλλήλους"2, πού σημαίνει, παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Και όταν οι μαθητές του ρώτησαν γιατί συνεχώς τους λέει την 'ίδια φράση, αυτός απάντησε "διότι είναι εντολή του Κυρίου, και όταν αυτό μόνο γίνεται, αρκεί".
1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ια'20.
2. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιγ' 34.

Απολυτίκιο. Ήχος β'.
Απόστολε Χριστώ τω Θεώ ήγαπημένε, επιτάχυναν ρύσαι λαόν αναπολόγητον δέχεται σε προσπίπτοντα, ο έπιπεσόντα τω στηθεί καταδεξάμενος. Ον ικέτευε Θεολόγε, και επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην, και το μέγα έλεος.

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ο μεγάλος
Έζησε μεταξύ του 4ου και 5ου αιώνα μ.Χ., στα χρόνια του αυτοκράτορα Γρατιανού (375-383). Καταγόταν από τη Ρώμη και διακρίθηκε νωρίς όχι μόνο για την αρετή του, αλλά και για τη μεγάλη του προκοπή και επίδοση στη φιλοσοφία και τη ρητορική. Χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Ρώμης διάκονος, και αποτελούσε καύχημα των κληρικών της Ρώμης, για τη σοφία και το άμεμπτο ήθος του. Όταν αργότερα ο αυτοκράτωρ της Ανατολής Θεοδόσιος ο Α', ζήτησε παιδαγωγό των παιδιών του, ο αυτοκράτωρ . της Δύσης Γρατιανός, του έστειλε με τις καλύτερες συστάσεις τον Αρσένιο. Το ένα όμως από τα δύο βασιλοπαίδια, ο Άρκάδιος, κατοπινός διώκτης του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ήταν τύπος ατίθασος και ανεπίδεκτος της αρίστης παιδαγωγίας του Αρσενίου. Εξ αίτιας λοιπόν των προβλημάτων, πού δημιουργούσε ο Άρκάδιος στον Αρσένιο, αυτός αποφάσισε να παραιτηθεί. ο Θεοδόσιος δεν δέχτηκε την παραίτηση του και ο Αρσένιος αναγκάστηκε να φύγει κρυφά στην Αλεξάνδρεια. 'Εκεί κατέφυγε στο εσωτερικό της Αιγύπτου, όπου και έγινε μοναχός. Μάλιστα, τόσο πολύ ευδοκίμησε στη διδασκαλία και στη μέθοδο της πνευματικής οικοδομής, ώστε πολλοί από τις πόλεις και τα χωριά, έρχονταν να τον ακούσουν. Πέθανε το 445 μ.Χ. σε ηλικία 120 ετών. 'Από αυτά, 55 τα πέρασε στην έρημο!

Άπολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Των τερπνών άπανέστης έμφρόνως Όσιε, χρηματισθείς ούρανόθεν ως Αβραάμ ο κλεινός, και Αγγέλων μιμητής, ωφθης τω βίω σου, λόγω έμπρέπων πρακτικώ, και σοφία άληθεί, Αρσένιε θεοφόρε. Και νυν άπαύστως δυσώπει, έλεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Ο ΟΣΙΟΣ ΜΗΛΗΣ ο Υμνωδός
Απεβίωσε ειρηνικά.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ολόκληρη σπείρα (τάγμα)
Μαρτύρησαν δια ξίφους.

ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ στην πόλη Κασσιόπη
Έγινε περίπου το 1530 και πρόκειται για τη θεραπεία των ματιών κάποιου νεαρού Στεφάνου, πού είχε τιμωρηθεί άδικα με τύφλωση.

[Η ΑΓΙΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΗ μάρτυς, ή εν Βυζαντίω]

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ του Νόβγκοροντ (Ρώσος)
(Δια Χριστόν σαλός)

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 9ην του μηνός Μαΐου

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ο Μεγαλομάρτυρας
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΗ και ΑΚΥΛΙΝΑ
Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ό εν Βουνένοις
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΠΙΜΑΧΟΣ και ΓΟΡΔΙΑΝΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ CONSTANTIN (Σκωτσέζος)

Αναλυτικά

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ
"Ευαγγελικός προφήτης" ονομάστηκε ο προφήτης Ησαΐας από τους Πατέρες της Εκκλησίας, και το βιβλίο των προφητειών του, "κατά Ησαΐαν Εύαγγέλιον". Διότι με καταπληκτική ακρίβεια προφητεύει την έλευση του Σωτήρος Χριστού, τα πάθη Του και τη θριαμβευτική αιώνια βασιλεία Του. Είναι ο πρώτος μεταξύ των τεσσάρων μεγάλων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 774 και πέθανε το 690 π.Χ. Πατέρας του ήταν ο Άμώς. Προφήτευσε όταν βασιλείς ήταν οι Όζίας, Ίωάθαμ, "Αχαζ και Έζεκίας. ο Ησαΐας, εκτός από προφητείες, αναφέρει και περί μετανοίας: "Ζητήσατε τον Κύριον και εν τω εύρίσκειν αυτόν έπικαλέσασθε ήνίκα δ' αν έγγίζη ημίν, άπολιπέτω ο ασεβής τας οδούς αυτού και άνήρ άνομος τας βούλας αυτού και έπιστραφήτω επί Κύριον, και έλεηθήσεται, ότι επί πολύ αφήσει τας αμαρτίας υμών"1. Δηλαδή, αναζητήστε τον Κύριο με προθυμία, και όταν τον βρείτε, επικαλεσθείτε με πίστη τη βοήθεια του. Όταν δε ο Κύριος σας πλησιάζει, ο ασεβής ας εγκαταλείψει τους αμαρτωλούς του δρόμους και ο παράνομος άνθρωπος ας επιστρέψει με μετάνοια προς τον Κύριο. Και τότε ο Κύριος θα τον ελεήσει, διότι σε μεγάλη έκταση θα συγχωρήσει τίς αμαρτίες εκείνου και όλων σας.
1. Ησαΐας, νε' 6,7.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως σάλπιγξ πανεύσημος, μεγαλοφώνω φθογγή, τω κόσμω προήγγειλας, την παρουσίαν Χριστού, Προφήτα θεσπέσιε· συ γαρ του Παρακλήτου, έλλαμφθείς τη δυνάμει, κάλαμος όξυγράφος, των μελλόντων έδείχθης· διό σε Ησαΐα, ύμνοις γεραίρομεν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ο Μεγαλομάρτυρας
Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Το παρουσιαστικό του, φαίνεται ότι ήταν υπερβολικά άσχημο, διότι ανήκε σε φυλή ανθρωποφάγων. Συνελήφθη όμως αιχμάλωτος άπ' τους Ρωμαίους, και επειδή κατά βάθος είχε αγαθή προαίρεση, ο άγριος εκείνος δεν άργησε να αναδειχτεί ανθρωπινότερος από τους πολιτισμένους, αλλά και αιμοδιψείς τότε κυρίους του. ο Ρέπροβος - έτσι ονομαζόταν ο αιχμάλωτος άγριος - δέχτηκε τη χριστιανική διδασκαλία, βαπτίστηκε και μετονομάστηκε Χριστόφορος. Κάποια μέρα λοιπόν, είδε χριστιανούς πού τους κακοποιούσαν ειδωλολάτρες. Αγανακτισμένος, έκανε αυστηρές παρατηρήσεις προς αυτούς. Μετά βίας διέφυγε τη σύλληψη, χάρη στο γιγαντιαίο και ρωμαλαΐο ανάστημα του, πού προκάλεσε φόβο στους κακοποιούς. Τότε οι άλλοι χριστιανοί, τον συμβούλεψαν να φύγει σε ακατοίκητα μέρη, διότι αργότερα οι ειδωλολάτρες σίγουρα θα τον συνελάμβαναν. Πράγματι ή καταγγελία έγινε, και ένα απόσπασμα στρατιωτών ξεκίνησε να τον βρει και να τον συλλάβει. Μετά από πολλές μέρες, αποκαμωμένοι και νηστικοί τον βρήκαν. Επειδή όμως δια της προσευχής κατάφερε με ένα ξεροκόμματο ψωμιού να χορτάσει όλους τους στρατιώτες, κατόρθωσε και τους έκανε όλους χριστιανούς. Αργότερα ο Χριστόφορος έπεσε στα χέρια του Δεκίου, όπου μετά από σκληρά βασανιστήρια τον αποκεφάλισε. Έτσι, ο άλλοτε άγριος στη μορφή, με την πίστη του στο Χριστό, ανυψώθηκε σε άγιο και μεγαλομάρτυρα.

Απολυτίκιο. 'Ηχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Στολαίς ταις εξ αίματος, ώραϊζόμενος, Κυρίω παρίστασαι, τω Βασιλεί ουρανών, Χριστόφορε άοίδιμε· όθεν συν Ασωμάτων, και Μαρτύρων χορείαις, άδεις τη τρισαγίω, και φρικτή μελωδία· διό τοις ικεσίαις ταις σαις, σώζε τους δούλους σου.

ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΗ και ΑΚΥΛΙΝΑ
Πόρνες πού στάλθηκαν από τον βασιλιά Δέκιο, για να δελεάσουν και να ελκύσουν στην ειδωλολατρία τον μάρτυρα Χριστόφορο. Πίστεψαν όμως στον Χριστό δια του Άγιου Χριστόφορου και μαρτύρησαν, αφού θανατώθηκαν με σούβλες πού διαπέρασαν από τα πόδια μέχρι τους ώμους τους.

Ο ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο εν Βουνένοις
Ή ζωή του οσιομάρτυρα αυτού, πού άθλησε στη Θεσσαλία, είναι πολύ συγκεχυμένη, γενική και χωρίς τεκμηριωμένα Ιστορικά στοιχεία, όπως τουλάχιστον φαίνεται από την Ακολουθία του (έκδοση 1930 από τον Θεσσαλιώτιδος Ιεζεκιήλ σ. 37). Σύμφωνα με τον ανώνυμο βιογράφο του, καταγόταν από την Ανατολή και ήταν στρατιωτικός. Προβιβάστηκε σε Δούκα από τον βασιλιά, εστάλη στη Θεσσαλία και απέτυχε. Έγινε μοναχός στο όρος της Βουνένης (αρχαία πόλη της Θεσσαλίας), αλλά σε μια από τις επιδρομές των Άβάρων (πότε;) αιχμαλωτίσθηκε και αποκεφαλίστηκε, επειδή δεν θέλησε να έξωμόσει. Πότε έγιναν αυτά, άγνωστο. ο εκδότης της Ακολουθίας του, Θεσσαλιώτιδος Ιεζεκιήλ, στον πρόλογο του προσπαθεί να βρει τα ίχνη της εποχής της αθλήσεως του, αλλά λόγω πολλών δυσκολιών το ζήτημα μένει άλυτο.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΠΙΜΑΧΟΣ και ΓΟΡΔΙΑΝΟΣ
ΟΙ Άγιοι αυτοί κατάγονταν από τη Ρώμη και με θάρρος ομολογούσαν τον Χριστό. Συνελήφθησαν και ο άρχοντας τους πίεζε ν' αρνηθούν τον Χριστό και να θυσιάσουν στα είδωλα. Επειδή όμως έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους, βασανίστηκαν σκληρά και κατόπιν αποκεφαλίστηκαν, παίρνοντας έτσι τα στεφάνια της αθλήσεως. Ή Σύναξή τους γίνεται στον Ναό του Άγιου Μάρτυρα Στρατονίκου.

Ο ΑΓΙΟΣ CONSTANTIN (Σκωτσέζος)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 10ην του μηνός Μαΐου

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΜΩΝ ο Απόστολος, ο Ζηλωτής
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΦΕΙΟΣ, ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΣ, ΚΥΠΡΙΝΟΣ (ή κατ' άλλους ΚΥΡΙΝΟΣ ή ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ), ΟΝΗΣΙΜΟΣ, ΕΡΑΣΜΟΣ και άλλοι 14 Μάρτυρες
Ο ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ ο Ομολογητής
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΠΑΣΣΑΡΙΩΝ ο πρεσβύτερος, ΦΙΛΗΜΩΝ και ΑΓΑΠΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ (Ρώσος) επίσκοπος Σουζδαλίας
Ο ΑΓΙΟΣ COMGALL (Ιρλανδός)

Αναλυτικά

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΜΩΝ ο Απόστολος, ο Ζηλωτής
Ζήλο πολύ και αγάπη θερμή έτρεφε προς τον Κύριο του και διδάσκαλο του ο Απόστολος Σίμων ο Κανανίτης. Ήταν από την Κανά της Γαλιλαίος και συμπλήρωσε τη δωδεκάδα των μαθητών του Χριστού. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ο Σίμων επιδόθηκε σε ένα ευρύ πεδίο Ιεραποστολικής δράσης. Δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Περσία και, αφού γκρέμισε το μύθο της πολυθεΐας, φανέρωσε σε πολύ λαό το φως της ευαγγελικής αλήθειας. Κατόπιν, κάτω από τον καυτό ήλιο της Αφρικής, κήρυξε το λόγο του αληθινού Θεού, από την Αίγυπτο ως τη Μαυριτανία. Στους τόπους αυτούς, μάλιστα, υπέστη και σταυρικό θάνατο. ο ζήλος αυτός του Αποστόλου Σίμωνα έρχεται να μας υπενθυμίσει το θεόπνευστο λόγο του 'Απ. Παύλου, πού λέει: "Ούτω και υμείς έπεί ζηλωταί έστε πνευμάτων, προς την οικοδομήν της εκκλησίας ζητείτε ίνα περισσεύητε"1, Έτσι, δηλαδή και σεις, αφού με πολύ ζήλο επιδιώκετε τα πνευματικά χαρίσματα, ζητάτε να σας δώσει ο Θεός περίσσια εκείνα τα χαρίσματα πού συντελούν στο να οικοδομείται ή Εκκλησία.
1. Α' προς Κορινθίους, ιδ'Ί 2.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Ζήλος ένθεος, καταλαβών σε, του γνωσθέντος σοι, σαρκός εν είδει, ζηλωτήν εν Άποστόλοις ανέδειξε· και του Δεσπότου ζηλώσας τον θάνατον, δια Σταυρού προς αυτόν έξεδήμησας· Σίμων ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΦΕΙΟΣ, ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΣ. ΚΥΠΡΙΝΟΣ (ή κατ' άλλους ΚΥΡΙΝΟΣ ή ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ), ΟΝΗΣΙΜΟΣ, ΕΡΑΣΜΟΣ και άλλοι 14 Μάρτυρες
ΟΙ τρεις πρώτοι ήταν αδέλφια μεταξύ τους και ήταν γιοι κάποιου άρχοντα Βιταλίου, από τη χώρα των Βασκάνων και εκ πόλεως Πρεφεκτών. Έζησαν στα τέλη του τρίτου αιώνα μετά Χριστόν, και ήταν όχι μόνο μεταξύ τους αδέλφια κατά σάρκα, αλλά και στο πνεύμα. Διδάχτηκαν την χριστιανική πίστη από έναν άγιο άνδρα, τον Ονήσιμο, και αφού βαπτίστηκαν απ' αυτόν, κήρυτταν τον Χριστό. Καταγγέλθηκαν σαν χριστιανοί, βασανίστηκαν ποικιλοτρόπως, αλλά χωρίς να αποσπαστούν από την ιερή ομολογία τους. Όταν στάλθηκε με βασιλικά γράμματα από τη Ρώμη ο 'Ανηγγελίων για να καταδιώξει τους χριστιανούς, έξετασθέντες οι μάρτυρες αυτοί, απεστάλησαν στη Ρώμη προς τον Λικίνιο. Αυτός τους παρέπεμψε να τους εξετάσει ο Βαλλεριανός και αυτός πάλι τους έστειλε στους Ποτιόλους στον ηγεμόνα Διομήδη. ο δε Διομήδης στον άρχοντα της Σικελίας Τέρτυλο, ο όποιος και τους καταδίκασε σε θανατική ποινή. Και ο μεν Αλφειός αποκεφαλίστηκε, ο δε Φιλάδελφος κάηκε, αφού τον άπλωσαν πάνω σε πυρακτωμένη σχάρα, με παρόμοιο τρόπο κέρδισε το μαρτυρικό στεφάνι και ο τρίτος αδελφός Κυπρίνος. Τον Ονήσιμο θανάτωσαν με λιθοβολισμό και τον Έρασμο, μαζί με άλλους 14, αποκεφάλισαν.

Ο ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ ο Ομολογητής
Καταγόταν από την πόλη Άνδραπα της Γαλατίας και ήταν άνθρωπος αγαθός και πράος. Καθώς το όνομα του ήταν Ησύχιος, έτσι όμοια, είχε ήσυχη και τη ζωή του. Δια θεϊκής αποκαλύψεως, προστάχθηκε να κατεβεί στα μέρη της θάλασσας και να κατοικήσει σε κάποιο όρος, πού ονομαζόταν Μαΐωνος. Εκεί ασκήτευσε για πολλά χρόνια. Έπειτα, αναχώρησε από εκεί και πήγε κοντά σε μια πηγή, οπού έκτισε μικρή εκκλησία στο όνομα του Αγίου Ανδρέα, και αφού έζησε την υπόλοιπη ζωή του με υπομονή και άσκηση, απεβίωσε ειρηνικά. Έκανε μάλιστα και πολλά θαύματα.

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΠΑΣΣΑΡΙΩΝ ο πρεσβύτερος, ΦΙΛΗΜΩΝ και ΑΓΑΠΙΟΣ
Ό Πασσαρίων ήταν ένας από τους διασημότερους ασκητές της Παλαιστίνης και έκανε δάσκαλος του Μεγάλου Ευθυμίου και ήταν σύγχρονος του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ίουβενάλιου (420-458). Έγινε Ιδρυτής γηροκομείου στην Ιερουσαλήμ, όπου υπήρχε και ναός στο όνομα του, και κάθε 21η Νοεμβρίου γιορταζόταν ή μνήμη του. ΟΙ δε άλλοι δύο, Φιλήμων και Αγάπιος, μάλλον ήταν μαθητές και συνασκητές του Πασσαρίωνα. Ή μνήμη και των τριών αναφέρεται στο Ίεροσολυμιτικό Κανονάριο (σελ. 90, έκδ. Αρχιμανδρίτη Κάλλιστου).

Ο ΟΣΙΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ
Ό όσιος Λαυρέντιος έγινε μοναχός στη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους, άλλ' επειδή επικράτησε το Άγιο Όρος, και κυρίως στη Λαύρα, ή αίρεση του Βαρλαάμ και Ακίνδυνου, αναχώρησε από εκεί και πήγε στην περιοχή του Βόλου, στο χωριό Άγιος Λαυρέντιος, όπου άρχισε να κτίζει Μοναστήρι. Τότε βασίλευε ο ευσεβής βασιλιάς Αλέξιος ο Κομνηνός, πού έστειλε στον Όσιο χρυσόβουλο (σώζεται στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού στη Ρώμη), καθώς και τον απαιτούμενο χρυσό και Ιερά σκεύη, για την οικοδομή του Ναού, πού αποπερατώθηκε το 1378. ο ίδιος όσιος Λαυρέντιος, ίδρυσε και Σκήτη στο όνομα της Μεταμόρφωσης του Χριστού και του Προφήτη Ηλία. ο όσιος Λαυρέντιος απεβίωσε ειρηνικά.

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ (Ρώσος) επίσκοπος Σουζδαλίας
εν τω Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου.

Ο ΑΓΙΟΣ COMGALL (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.

[Ierodiakonos]

Εορτάζοντες την 11ην του μηνός Μαΐου

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΩΚΙΟΣ Ιερομάρτυρας
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΣ Φωτισταί των Σλάβων
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ ή Διοσκορίδης, ό Νέος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ ή ΑΡΓΥΡΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΣ
Η ΟΣΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΑΙ Η ΟΣΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΓΓΕΛΑΡΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος και φωτιστής Βοημίας
[Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΣΟΣ, ό εν Ηράκλεια Θράκης, Μάρτυρας]
[ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΒΑΣΣΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ και ΦΑΒΙΟΣ, Μάρτυρες]
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Αρχιεπίσκοπος Σέρβων (+ 1325)
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ό Έγκλειστος, Ρώσος

Αναλυτικά

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΩΚΙΟΣ Ιερομάρτυρας
Φως, μέσα στο ειδωλολατρικό σκοτάδι της Ρώμης, ήταν ό Εύφράτιος και ή Ευστάθιο (επί Διοκλητιανού 284-304). ΟΙ ευσεβείς αυτοί γονείς μεταλαμπάδευσαν το φως αυτό του Ευαγγελίου και στο γιο τους Μώκιο. Γι' αυτό από μικρή ακόμα ηλικία, ό Μώκιος είχε μεγάλο πόθο να υπηρετήσει την Εκκλησία. Και ό Θεός τον αξίωσε να εκπληρώσει τον Ιερό αυτό πόθο του. Αφού σπούδασε με ιδιαίτερη επιμέλεια τα Ιερά γράμματα και καταρτίσθηκε όπως έπρεπε στη γνώση και μετάδοση των θρησκευτικών αληθειών, σε κατάλληλη ηλικία έγινε κληρικός. Αργότερα, οι άριστες υπηρεσίες του στην Εκκλησία τον ανέβασαν στο αξίωμα του επισκόπου Αμφιπόλεως (Θράκης). Από τη θέση αυτή, ό Μώκιος εξαπέλυσε καυστικούς ελέγχους ενάντια στο ψέμα της ειδωλολατρίας. Επίσης, αγωνίστηκε πυρετωδώς να ενισχύσει την πίστη και την υπομονή των πιστών της επισκοπής του. Πάντα, βέβαια, με σκοπό "τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού"1. Δηλαδή, με σκοπό να καταρτίζονται οι χριστιανοί και να επιτελείται το έργο της διακονίας, με το οποίο οικοδομείται το σώμα του Χρίστου. Ή έντονη, όμως, διακονική δράση του Μωκίου, προκάλεσε την οργή του ειδωλολάτρη έπαρχου Λαοδικίου, πού τον βασάνισε με ποικίλους τρόπους. Αργότερα, άλλος έπαρχος, ό Μάξιμος, του έσχισε τίς σάρκες και τον έριξε τροφή στα θηρία. Έβλεπε, όμως, ότι πάντα ό Μώκιος έβγαινε ζωντανός. Τότε τον έστειλε δέσμιο στο Βυζάντιο, όπου τον αποκεφάλισαν, και έτσι πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου.
1. Πρός Έφεσίους, δ' 12.

'Απολυτίκιον. Ήχος α'. Χορός Αγγελικός.
Χριστώ ιερουργών, ιερεύς ων της δόξης, θυσίαν λογικήν, και όλόκληρον θύμα, αθλήσεως άνθραξι, σεαυτόν προαενήνοχας· όθεν Μώκιε, διπλώ στεφάνω σε στέφει, ό δοξάσας σε, ως δοξασθείς σου τοίς άθλοις, Χριστός ό φιλάνθρωπος.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΣ Φωτισταί των Σλάβων
Δύο από τίς σπουδαιότερες προσωπικότητες της Εκκλησίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας γενικότερα κατά τον 9ο αιώνα. Κατάγονταν από τη Θεσσαλονίκη και από ευγενική οικογένεια. Ό πατέρας τους ήταν αξιωματούχος του Βυζαντίου στη Θεσσαλονίκη. Ό μικρότερος Κωνσταντίνος (Κύριλλος) γεννήθηκε περί το 827, ενώ ό μεγαλύτερος αδελφός του Μεθόδιος το 815. Έχασαν τον πατέρα τους σε μικρή ηλικία, άλλ' ό λογοθέτης Θεόκτιστος ανέλαβε υπό την κηδεμονία του τον Κωνσταντίνο και φρόντισε να σπουδάσει στην Κωνσταντινούπολη. Αντίθετα ό Μεθόδιος προτίμησε τον διοικητικό κλάδο και διορίστηκε "διοικητής σλαβικής τινός ηγεμονίας". Στην Κωνσταντινούπολη ό Κωνσταντίνος προφανώς μαθήτευσε κοντά στον Φώτιο και πιθανότατα τον διαδέχτηκε όταν ό Φώτιος διορίστηκε πρωτοσπαθάριος. "Ορισμένες όμως δυσάρεστες καταστάσεις, ανάγκασαν τον Κωνσταντίνο να καταφύγει στη Μονή του "Ολύμπου Βιθυνίας, όπου προηγουμένως, οικειοθελώς είχε καταφύγει και ό αδελφός του Μεθόδιος. Ό Φώτιος, όταν έγινε Πατριάρχης, ανέθεσε στους δύο αδελφούς αποστολή στους Χαζάρους προς ύποστήριξιν της χριστιανικής πίστης ενάντια στον Ιουδαϊσμό και Μωαμεθανισμό. Ή αποστολή αυτή είχε μέτρια επιτυχία άλλ' ευρύτερες και αξιόλογες συνέπειες ως προς τη γνώση της πραγματικής κατάστασης των χριστιανών της Κριμαίας. Όταν επέστρεψαν άπ' αυτή την αποστολή τους ό μεν Μεθόδιος έγινε ηγούμενος της Μονής Πολυχρονίου, ό δε Κωνσταντίνος διορίστηκε καθηγητής της φιλοσοφίας στην πατριαρχική σχολή των Άγιων Αποστόλων. Περί το 862 κατέφθασε στην Κωνσταντινούπολη πρεσβεία από το κράτος της Μοραθίας, σταλμένη από τον ηγεμόνα Ραστισλά-6ο, πού ζητούσε Ιεραποστόλους, γνώστες της σλαβικής, πού θα κήρυτταν τον χριστιανισμό στους Μοραβούς (οι λόγοι όμως ήταν περισσότερο πολιτικοί παρά θρησκευτικοί). Το Ιεραποστολικό αυτό έργο ανατέθηκε στους δύο αδελφούς, πού ήταν και καλοί γνώστες της σλαβικής γλώσσας. Ό Κωνσταντίνος εμπνεύστηκε αλφάβητο γνωστό ως γλαγολιτική, στην οποία με τη βοήθεια του αδελφού του Μεθοδίου και των μαθητών του μετέφρασε τίς Άγιες Γραφές και τα λειτουργικά βιβλία. ΟΙ Βυζαντινοί Ιεραπόστολοι έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό στη Μοράβια. Μάλιστα λίγο πιο πέρα, αναγκάστηκε να βαπτιστεί χριστιανός και ό Βόρις των Βουλγάρων. Παρά τίς δυσχέρειες πού παρενέβαλλαν οι Φράγκοι επίσκοποι REGENSBURG και PASSAU, το έργο των Βυζαντινών Ιεραποστόλων εύωδούτο. Δυστυχώς όμως, ό Κωνσταντίνος πέθανε την 14η Φεβρουαρίου 869 στη Ρώμη, όπου είχαν πάει μετά από πρόσκληση του Πάπα Νικολάου Α', αφού προηγουμένως είχε γίνει μοναχός με το όνομα Κύριλλος. Τάφηκε στη Βασιλική του Άγιου Κλήμεντος. Όλο το έργο τότε έπεσε στις πλάτες του Μεθοδίου. Δυστυχώς όμως για τον Μεθόδιο ή πολιτική κατάσταση είχε αλλάξει ριζικά στη Μοράβια και εις βάρος του Ιεραποστολικού έργου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συλληφθεί ό Μεθόδιος και να φυλακιστεί σ' ένα μοναστήρι της Βαυαρίας στον Μέλανα Δρυμό για τρία χρόνια. Απελευθερώθηκε χάρη στην επέμβαση του Πάπα Ιωάννη Η'. Κατόπιν πάλι συνάντησε δυσκολίες από τον φράγκικο κλήρο και ιδίως στη χρήση της σλαβικής γλώσσας στη Θεία Λειτουργία, για την οποία τελικά έλαβε την επικύρωση του πάπα. Μετά από πρόσκληση του αυτοκράτορα Βασιλείου Α', ό Μεθόδιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη (882), όπου έγινε δεκτός με εγκαρδιότητα. Έπειτα από δύο χρόνια, στίς 6 Απριλίου 884, ό Μεθόδιος πέθανε, αφήνοντας διάδοχο του τον Μοραβό μαθητή του Γοράζδο. Παρ' όλο πού ό φράγκικος κλήρος υπονόμευσε σε μεγάλο βαθμό το έργο των δύο αδελφών, ή χρυσή εποχή της Βυζαντινής Ιεραποστολής (9ος και 10ος αιών) δημιουργήθηκε χάρη στη γονιμοποιό αυτή αναγέννηση, που αποδίδεται στις τρεις λαμπρές προσωπικότητες της Βυζαντινής Εκκλησίας, δηλαδή τον πατριάρχη Φώτιο και τους δύο αποστόλους των Σλάβων Κύριλλο και Μεθόδιο.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ'. Τη ύπερμάχω.
Των Αποστόλων είσδεξάμενοι την έλλαμψιν, των Σλάβων ώφθητε φωστήρες και διδάσκαλοι, τον της χάριτος κηρύξαντες πάσι λόγον. Άλλ' ω Κύριλλε παμμάκαρ και Μεθόδιε πάσης βλάβης έκλυτρώσασθε και θλίψεως τους κραυγάζοντας, χαίροις ζεύγος μακάριον.

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
Όταν ό Μέγας Κωνσταντίνος κατέλαβε την πόλη του Βυζαντίου, την έκτισε μεγαλύτερη και την ονόμασε Κωνσταντινούπολη. Αφού τελείωσε όλο το τειχόκαστρο, τα σπίτια και τίς Ιερές εκκλησίες, αφιέρωσε αυτή στην Ύπεραγία Θεοτόκο. Κατόπιν για να ευχαριστήσει τον Θεό, για το μεγαλοπρεπές αυτό έργο, έκανε λιτανεία με τον τότε Πατριάρχη, όλο τον κλήρο και τον λαό. Όταν ανέβηκαν στον Φόρο, έστησαν εκεί οι πολίτες δικό του ανδριάντα, πού μέσα στο κεφάλι του έβαλαν τα καρφιά με τα όποια κάρφωσαν τον Χριστό. Στη βάση του ανδριάντα τοποθέτησαν τα δώδεκα καλάθια, πού μέσα είχαν μαζέψει τα περισσεύματα των πέντε άρτων, πού ευλόγησε ό Χριστός και πολλαπλασιάστηκαν. Από τότε λοιπόν ή Εκκλησία, γιορτάζει κάθε χρόνο αυτή τη γιορτή για ανάμνηση.

Άπολυτίκιον. 'Ηχος β'.
Της Θεοτόκου ή πόλις, τη Θεοτόκη προσφόρως, την εαυτής ανατίθεται σύστασιν εν αύτη γαρ έστήρικται διαμένειν, και δι' αυτής περισώζεται και κραταιούται, βοώσα προς αυτήν χαίρε ή έλπίς πάντων των περάτων της γης.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ ή Διοσκορίδης, ό Νέος
Καταγόταν από τη Σμύρνη και σ' αυτή μαρτύρησε για τον Χριστό. Ή μανία των ειδωλολατρών κατά των Χριστιανών, άναβε περισσότερο το ζήλο του για την αγία μας πίστη. Καταγγέλθηκε λοιπόν σα χριστιανός. Ομολόγησε ότι ήταν και θα μείνει αμετακίνητος στην Ιερή ομολογία του. Με την ιδέα ότι οι βαρείες φυλακίσεις θα δάμαζαν το φρόνημα του, τον έριξαν στην πιο άθλια και σκοτεινή φυλακή. Επειδή όμως και πάλι διακήρυττε, ότι μέχρι την τελευταία του πνοή θα μείνει πιστός στον Ιησού του, τον θανάτωσαν με αποκεφαλισμό.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ ή ΑΡΓΥΡΟΣ
Γ
εννήθηκε στην Επανομή της Θεσσαλονίκης το 1788. Παιδί ακόμα πήγε στη Θεσ/νίκη, όπου έπιασε δουλειά κοντά σ' έναν ράφτη. Κάποτε μπήκε σε κάποιο καφενείο και με θάρρος ήλεγξε έναν αρνησίθρησκο. Τον προέτρεψε μάλιστα να μετανοήσει και να επανέλθει στον χριστιανισμό. Από την τόλμη του αυτή, πήραν αφορμή οι γενίτσαροι, συνέλαβαν τον Αργύρη, τον βασάνισαν και τον παρέδωσαν στον κριτή, πού διέταξε την άμεση φυλάκιση του. Σε κάθε προσπάθεια του κριτή, ό νεομάρτυρας παρέμενε σταθερός στη χριστιανική πίστη. Έτσι θανατώθηκε με απαγχονισμό σε ηλικία 18 χρονών, στην τοποθεσία Καμπάνι την 11η Μαΐου 1806.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΣ
Άγνωστος στους Συναξαριστές και τα Μηναία. Ή μνήμη του σημειώνεται στον Κώδικα Κρυπτοφέρης (11ου αιώνα), όπου και ή Ακολουθία του από τον Αρσένιο.

Η ΟΣΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΑΙ Η ΟΣΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ
Ή όσια Ολυμπία και ή όσια Ευφροσύνη έζησαν τον ΙΓ' αιώνα και παρέδωσαν την ψυχή τους με μαρτυρικό θάνατο στις 11 Μαΐου του 1235. Ή Ολυμπία γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς πού καταγότανε από την Κωνσταντινούπολη. Ό πατέρας της ήταν Ιερεύς και ή μητέρα της κόρη Ιερέως. Από την Κωνσταντινούπολη, άγνωστο για ποιο λόγο, έφυγαν και κατοίκησαν στην Πελοπόννησο. Σέ ηλικία δέκα ετών ή Ολυμπία έχασε τους γονείς της και οι συγγενείς της την έστειλαν στο μοναστήρι των Καρυών της Θερμής, τη σημερινή Ιερά Μονή του Αγ. Ραφαήλ, όπου ή τότε ηγουμένη Δωροθέα ήταν θεία της Ολυμπίας. Σε ηλικία 19 ετών έγινε ή Ολυμπία μοναχή και σε ηλικία 25 ετών, όταν απέθανε ή
θεία της, έγινε ηγουμένη. Έπειτα από δέκα χρόνια, στις 11 Μαΐου του 1235, πειρατές ήλθαν στη Μυτιλήνη, πήγαν στο μοναστήρι, διασκόρπισαν τις τριάντα μοναχές και όσες δεν πρόλαβαν να φύγουν, τις κακοποίησαν. Την ηγουμένη και μια γερόντισσα Ευφροσύνη τις βασάνισαν φοβερά. Την Ευφροσύνη, αφού την κρέμασαν σε δένδρο, την έκαψαν. Την Ολυμπία την έκαυσαν σ' όλο το σώμα με λαμπάδες και έπειτα πέρασαν πυρωμένη σιδηρόβεργα στα αυτιά της και τέλος κάρφωσαν το βασανισμένο σώμα της με είκοσι καρφιά σε μια σανίδα και έτσι με τη σανίδα το ενταφίασαν μετά την αναχώρηση των πειρατών. Ό βίος και το μαρτύριο των δύο τούτων αγίων γυναικών έγιναν γνωστά κατά το έτος 1959, όταν βρέθηκαν τα σεπτά λείψανα των αγίων της θερμής και έγινε γνωστή με θείες αποκαλύψεις ή Ιστορία τους, όπως και οι τάφοι με τα σεπτά λείψανα τους. Στον τάφο της αγίας "Ολυμπίας βρέθηκαν και τα είκοσι καρφιά με τα όποια την είχαν καρφώσει.

Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Όσίως μονάσασα των Καρυών τη Μονή εν ταύτη ένήθλησας, των πειρατών τη χειρί κτανθείσα, θεόληπτε όθεν άρτι γνωσθείσα, επινεύσει τη θεία, έδειξας Ολυμπία, την σήν άθλησιν πάσι, διό σε όσιομάρτυς Χριστού μακαρίζομεν.

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΓΓΕΛΑΡΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος και φωτιστής Βοημίας
(Βλέπε και 17 Ιουλίου).

[Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΣΟΣ, ό εν Ηράκλεια Θράκης, Μάρτυρας]

[ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΒΑΣΣΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ και ΦΑΒΙΟΣ, Μάρτυρες]

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Αρχιεπίσκοπος Σέρβων (+ 1325)

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ό Έγκλειστος, Ρώσος