"Πίστις και Λογική"-Μανώλης Μελινός
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
-
theodosis79
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1260
- Εγγραφή: Πέμ Ιαν 10, 2008 6:00 am
- Επικοινωνία:
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
Νηπιοβαπτισμός
Μ.Μ: Μια και μιλάμε για αφιέρωση στο Χριστό , θα σας θυμίσω ότι κατηγορούν την Εκκλησία για το νηπιοβαπτισμό . Κάποιοι δεν θεωρούν σωστό το ότι βαπτίζονται τα παιδιά, χωρίς να ερωτούνται. Παρακαλώ απαντείστε τους.
π.Ι: Όταν πηγαίνουν να τα εμβολιάσουν ,τα ρωτάνε μήπως; Τα ρωτάνε όταν πρόκειται να σταματήσουν το θηλασμό και να τον αντικαταστήσουν με γάλα Α ' Β΄ Γ ΄ Δ ΄; Τα ρωτάνε όταν πρέπει να αντικαταστήσουν το γάλα με στερεά τροφή; Γιατί εκεί το θεωρούν αυτονόητο;
Μ.Μ: Θα ισχυριστούν ότι το παιδί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη φυσική τροφή.
π.Ι: Πολύ περισσότερο ,δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την πνευματική ! Κατ' αρχήν ,με το Βάπτισμα απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα . Η απαλλαγή αυτή είναι εξίσου ακατανόητη τόσο στο βρέφος όσο και στον ενήλικα. Αλλά το Βάπτισμα δεν είναι μόνο αφαίρεση του ρύπου του προπατορικού αμαρτήματος . Είναι και αναγέννηση. Από τότε αρχίζει να τρέφεται πραγματικά η ψυχή, με τη συμμετοχή στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Γιατί να στερήσουμε από αυτή την ευεργεσία το παιδί; Αγνοούμε επιτέλους τον κίνδυνο να πεθάνει; Να πω και κάτι άλλο το οποίο έλεγε στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Τερτυλλιανός; « Anima naturaliter christiana est » . Που σημαίνει: « Η ψυχή εκ φύσεως είναι χριστιανή». Η ψυχή ,λοιπόν, υπαρκτή από της συλλήψεως ,δεν αποκρούει το Βάπτισμα. Το κλάμα του παιδιού κατά το Βάπτισμα ή κατά τη θ. Κοινωνία δεν σημαίνει άρνηση. Είναι εξωτερικό ( από το κρύο π.χ. ) ή πειρασμικό. Αυτά θα αποκαλυφθούν ξεκάθαρα στη Δευτέρα Παρουσία. Και στο κάτω- κάτω της γραφής, όταν μεγαλώσει ένα παιδί ,ποιος το εμποδίζει να απαρνηθεί το Χριστιανισμό; Αυτά για τους χλιαρούς και αδιάφορους χριστιανούς.
Πέφτουν, όμως ,σε λογική παγίδα οι συνειδητοί άπιστοι με το λυσσώδη αγώνα τους εναντίον του νηπιοβαπτισμού. Εννοώ τα εξής: Ως άπιστοι δεν δέχονται ότι κατέρχεται Θεία Χάρις ή ότι γίνεται « κάτι » στο παιδί ,κατά την ώρα του βαπτίσματος . Γιατί να κλωτσάνε ,λοιπόν, και να μην το βλέπουν απλώς σαν μια κοινωνική τελετή στην οποία με ευχαρίστηση συμμετέχουν αρκετοί από τους συγγενείς τους, π.χ. οι γονείς τους, ο δηλαδή του μικρού παιδιού; Για να « κλωτσάνε » αυτοί οι άνθρωποι κατά του νηπιοβαπτισμού, σημαίνει ότι ενδόμυχα πιστεύουν πως γίνεται « κάτι » στο παιδί τους κατά τη Βάπτιση. Ότι δεν είναι μια ανούσια τελετή. Η απιστία τους, με άλλα λόγια ,δεν είναι πλήρης. Εγώ, ως Χριστιανός ,δεν δέχομαι π.χ. ότι στη Ληξιαρχική Υπηρεσία γίνεται κάτι στον ψυχισμό ή στο σώμα του παιδιού, όταν το γράψω στο μητρώο ή στο δημοτολόγιο. Δεν το δέχομαι. Οι άπιστοι , όμως, οι οποίοι πολεμούν το νηπιοβαπτισμό, ενδόμυχα δέχονται ότι κατέρχεται η Χάρις του Θεού , μόνο που δεν θέλουν να έχει το παιδί σχέσεις με αυτήν! …
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Α΄ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
Μ.Μ: Μια και μιλάμε για αφιέρωση στο Χριστό , θα σας θυμίσω ότι κατηγορούν την Εκκλησία για το νηπιοβαπτισμό . Κάποιοι δεν θεωρούν σωστό το ότι βαπτίζονται τα παιδιά, χωρίς να ερωτούνται. Παρακαλώ απαντείστε τους.
π.Ι: Όταν πηγαίνουν να τα εμβολιάσουν ,τα ρωτάνε μήπως; Τα ρωτάνε όταν πρόκειται να σταματήσουν το θηλασμό και να τον αντικαταστήσουν με γάλα Α ' Β΄ Γ ΄ Δ ΄; Τα ρωτάνε όταν πρέπει να αντικαταστήσουν το γάλα με στερεά τροφή; Γιατί εκεί το θεωρούν αυτονόητο;
Μ.Μ: Θα ισχυριστούν ότι το παιδί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη φυσική τροφή.
π.Ι: Πολύ περισσότερο ,δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την πνευματική ! Κατ' αρχήν ,με το Βάπτισμα απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα . Η απαλλαγή αυτή είναι εξίσου ακατανόητη τόσο στο βρέφος όσο και στον ενήλικα. Αλλά το Βάπτισμα δεν είναι μόνο αφαίρεση του ρύπου του προπατορικού αμαρτήματος . Είναι και αναγέννηση. Από τότε αρχίζει να τρέφεται πραγματικά η ψυχή, με τη συμμετοχή στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Γιατί να στερήσουμε από αυτή την ευεργεσία το παιδί; Αγνοούμε επιτέλους τον κίνδυνο να πεθάνει; Να πω και κάτι άλλο το οποίο έλεγε στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Τερτυλλιανός; « Anima naturaliter christiana est » . Που σημαίνει: « Η ψυχή εκ φύσεως είναι χριστιανή». Η ψυχή ,λοιπόν, υπαρκτή από της συλλήψεως ,δεν αποκρούει το Βάπτισμα. Το κλάμα του παιδιού κατά το Βάπτισμα ή κατά τη θ. Κοινωνία δεν σημαίνει άρνηση. Είναι εξωτερικό ( από το κρύο π.χ. ) ή πειρασμικό. Αυτά θα αποκαλυφθούν ξεκάθαρα στη Δευτέρα Παρουσία. Και στο κάτω- κάτω της γραφής, όταν μεγαλώσει ένα παιδί ,ποιος το εμποδίζει να απαρνηθεί το Χριστιανισμό; Αυτά για τους χλιαρούς και αδιάφορους χριστιανούς.
Πέφτουν, όμως ,σε λογική παγίδα οι συνειδητοί άπιστοι με το λυσσώδη αγώνα τους εναντίον του νηπιοβαπτισμού. Εννοώ τα εξής: Ως άπιστοι δεν δέχονται ότι κατέρχεται Θεία Χάρις ή ότι γίνεται « κάτι » στο παιδί ,κατά την ώρα του βαπτίσματος . Γιατί να κλωτσάνε ,λοιπόν, και να μην το βλέπουν απλώς σαν μια κοινωνική τελετή στην οποία με ευχαρίστηση συμμετέχουν αρκετοί από τους συγγενείς τους, π.χ. οι γονείς τους, ο δηλαδή του μικρού παιδιού; Για να « κλωτσάνε » αυτοί οι άνθρωποι κατά του νηπιοβαπτισμού, σημαίνει ότι ενδόμυχα πιστεύουν πως γίνεται « κάτι » στο παιδί τους κατά τη Βάπτιση. Ότι δεν είναι μια ανούσια τελετή. Η απιστία τους, με άλλα λόγια ,δεν είναι πλήρης. Εγώ, ως Χριστιανός ,δεν δέχομαι π.χ. ότι στη Ληξιαρχική Υπηρεσία γίνεται κάτι στον ψυχισμό ή στο σώμα του παιδιού, όταν το γράψω στο μητρώο ή στο δημοτολόγιο. Δεν το δέχομαι. Οι άπιστοι , όμως, οι οποίοι πολεμούν το νηπιοβαπτισμό, ενδόμυχα δέχονται ότι κατέρχεται η Χάρις του Θεού , μόνο που δεν θέλουν να έχει το παιδί σχέσεις με αυτήν! …
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Α΄ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
Απεσταλμένοι του Θεού;
M.M: Να σας διακόψω και να θέσω υπόψη σας την εξής ερώτηση την οποία υποβάλλουν πολλοί: Μήπως οι εξωγήινοι είναι « απεσταλμένοι » του Θεού; Ισχυρίζονται αρκετοί…
π.Ι: Μα το κυριότερο είναι ότι δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά η ύπαρξη εξωγήινων. Από τις αναφορές εξάλλου περί εξωγήινων, φαίνεται ολοκάθαρα η αντιχριστιανική τοποθέτηση των υποτιθέμενων αυτών επισκεπτών.
Να μερικά τέτοια παραδείγματα : O Νούναν ,που ίδρυσε την « Οικογένεια του ενός Κόσμου » και που, όπως ισχυρίζεται βρίσκεται σε επαφή με εξωγήινους , υποστηρίζει ότι « με τη βοήθεια των εξωγήινων η Οικογένεια του ενός Κόσμου θα διακυβερνήσει τις ΗΠΑ και τα Ηνωμένα Έθνη ,αλλά μόνο αφού όλοι όσοι πιστεύουν στο Χριστιανισμό εξαλειφθούν » ( Ανεξήγητο , 1982 .σελ. 1370 ).
Επίσης η Μάριαν Κήτς ,άλλη θιασώτις των εξωγήινων , λέει ότι βρίσκεται σε επαφή « με κάποιον Σανάντα από τον Κλάριον ,που υποστήριζε ότι ήταν ο Χριστός σε μια παληότερη εποχή » - σοβαρό αντιχριστιανικό στοιχείο ( Ανεξήγητο ,1982, σ. 1434 ) .
Τέλος, από « αναφορά των εξωγήινων Πλειάδων » : « Η δύναμη του Θεού είναι απλά η δύναμη της δημιουργίας… Ούτε είναι σύμφωνο με την αλήθεια ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μας έρχονται από άλλα μέρη του χώρου εκ μέρους ενός Θεού » ( Ανεξήγητο ,1982 , σ. 1188 ) κ.λ.π.
Τι απεσταλμένοι ,λοιπόν, του Θεού θα μπορούσαν να είναι αυτοί οι εξωγήινοι ,αν βέβαια δεχθούμε την ύπαρξη και την εμφάνισή τους; Να τονίσουμε επίσης ότι απεσταλμένοι του Θεού ποτέ δεν ενεργούν με μια διάθεση επιδείξεως, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις «εμφανίσεις» των εξωγήινων. Τι σχέση μπορούν να έχουν συνεπώς αυτοί με τους απεσταλμένους του Θεού; Καμμία!
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Α΄ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
M.M: Να σας διακόψω και να θέσω υπόψη σας την εξής ερώτηση την οποία υποβάλλουν πολλοί: Μήπως οι εξωγήινοι είναι « απεσταλμένοι » του Θεού; Ισχυρίζονται αρκετοί…
π.Ι: Μα το κυριότερο είναι ότι δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά η ύπαρξη εξωγήινων. Από τις αναφορές εξάλλου περί εξωγήινων, φαίνεται ολοκάθαρα η αντιχριστιανική τοποθέτηση των υποτιθέμενων αυτών επισκεπτών.
Να μερικά τέτοια παραδείγματα : O Νούναν ,που ίδρυσε την « Οικογένεια του ενός Κόσμου » και που, όπως ισχυρίζεται βρίσκεται σε επαφή με εξωγήινους , υποστηρίζει ότι « με τη βοήθεια των εξωγήινων η Οικογένεια του ενός Κόσμου θα διακυβερνήσει τις ΗΠΑ και τα Ηνωμένα Έθνη ,αλλά μόνο αφού όλοι όσοι πιστεύουν στο Χριστιανισμό εξαλειφθούν » ( Ανεξήγητο , 1982 .σελ. 1370 ).
Επίσης η Μάριαν Κήτς ,άλλη θιασώτις των εξωγήινων , λέει ότι βρίσκεται σε επαφή « με κάποιον Σανάντα από τον Κλάριον ,που υποστήριζε ότι ήταν ο Χριστός σε μια παληότερη εποχή » - σοβαρό αντιχριστιανικό στοιχείο ( Ανεξήγητο ,1982, σ. 1434 ) .
Τέλος, από « αναφορά των εξωγήινων Πλειάδων » : « Η δύναμη του Θεού είναι απλά η δύναμη της δημιουργίας… Ούτε είναι σύμφωνο με την αλήθεια ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μας έρχονται από άλλα μέρη του χώρου εκ μέρους ενός Θεού » ( Ανεξήγητο ,1982 , σ. 1188 ) κ.λ.π.
Τι απεσταλμένοι ,λοιπόν, του Θεού θα μπορούσαν να είναι αυτοί οι εξωγήινοι ,αν βέβαια δεχθούμε την ύπαρξη και την εμφάνισή τους; Να τονίσουμε επίσης ότι απεσταλμένοι του Θεού ποτέ δεν ενεργούν με μια διάθεση επιδείξεως, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις «εμφανίσεις» των εξωγήινων. Τι σχέση μπορούν να έχουν συνεπώς αυτοί με τους απεσταλμένους του Θεού; Καμμία!
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Α΄ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
Αυτοκτονία και αιφνίδιος θάνατος
Μ.Μ: Πάτερ Ιωάννη, ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο αυτού του θέματος ,είναι η αυτοκτονία . Τι θα πούμε για αυτούς οι οποίοι πεθαίνουν κατά αυτό τον τρόπο;
π.Ι: Όσοι πεθαίνουν έτσι και δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα - με την έννοια ότι δεν είναι ψυχοπαθείς, σχιζοφρενείς ,οπότε έχουν σε αυτές τις περιπτώσεις το ακαταλόγιστο- , χάνουν την ψυχή τους λόγω της αυτοκτονίας. Διότι κάποιος αυτοκτονεί, είτε λόγω λανθασμένης τοποθετήσεως του στη ζωή, π.χ. μετά από μια ερωτική απογοήτευση, όπου νόμιζε ότι εκεί θα βρει την υπέρτατη ευτυχία ή δείχνει απιστία προς το Θεό απέναντι σε μία δυσκολία...
Μ.Μ: Σηκώνει τα χέρια ψηλά όπως λέμε…
π.Ι: Ναι. Και δεν δέχεται στην πράξη ότι ο Θεός μεριμνά για όλους και για όλα, συνεπώς και για αυτόν. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν σώζεται. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα σωτηρίας σε κάποιον αυτοκτονούντα, αν μέχρι να ξεψυχήσει, πει ένα « Κύριε, ελέησον! Συχώρεσέ με! ».
Μ.Μ: Μισοαστεία – μισοσοβαρά, να κάνουμε μια διευκρίνιση . Είπαμε ότι έχουν το ακαταλόγιστο όσοι είναι σχιζοφρενείς. Αυτό σημαίνει πως αν κάποιος έχει τέτοιο πρόβλημα μπορεί να πει: Εντάξει ο π. Ιωάννης έδωσε το πράσινο φως, ας πάω να αυτοκτονήσω για να γλυτώσω από τα βάσανα;
π.Ι: Βεβαίως όχι! Για να το πει αυτό , είναι πολύ καλά, όπότε δεν δικαιολογείται να το διαπράξει!
Μ.Μ: Ένα άλλο θέμα τώρα. Τι θα πούμε για τις περιπτώσεις των ανθρώπων οι οποίοι υφίστανται αιφνίδιο θάνατο ;
π.Ι: Ότι είναι πολύ δύσκολες, για αυτό ακριβώς στη θ.Λειτουργία ζητάμε να έχουμε τέλη ειρηνικά και να μην είναι βίαια και αιφνίδια, ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε αν οι άνθρωποι που πεθαίνουν με ένα τέτοιο τρόπο είναι πάντοτε έτοιμοι… Για αυτό χρειάζεται να είμαστε πάντοτε προετοιμασμένοι. Πολλές φορές πάντως ο Θεός, με τι βίαιο θάνατο εκπλύνει κάποιες κηλίδες αμαρτιών, που μπορεί να είχε στη ζωή και το χαρακτήρα ο θανών.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
Μ.Μ: Πάτερ Ιωάννη, ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο αυτού του θέματος ,είναι η αυτοκτονία . Τι θα πούμε για αυτούς οι οποίοι πεθαίνουν κατά αυτό τον τρόπο;
π.Ι: Όσοι πεθαίνουν έτσι και δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα - με την έννοια ότι δεν είναι ψυχοπαθείς, σχιζοφρενείς ,οπότε έχουν σε αυτές τις περιπτώσεις το ακαταλόγιστο- , χάνουν την ψυχή τους λόγω της αυτοκτονίας. Διότι κάποιος αυτοκτονεί, είτε λόγω λανθασμένης τοποθετήσεως του στη ζωή, π.χ. μετά από μια ερωτική απογοήτευση, όπου νόμιζε ότι εκεί θα βρει την υπέρτατη ευτυχία ή δείχνει απιστία προς το Θεό απέναντι σε μία δυσκολία...
Μ.Μ: Σηκώνει τα χέρια ψηλά όπως λέμε…
π.Ι: Ναι. Και δεν δέχεται στην πράξη ότι ο Θεός μεριμνά για όλους και για όλα, συνεπώς και για αυτόν. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν σώζεται. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα σωτηρίας σε κάποιον αυτοκτονούντα, αν μέχρι να ξεψυχήσει, πει ένα « Κύριε, ελέησον! Συχώρεσέ με! ».
Μ.Μ: Μισοαστεία – μισοσοβαρά, να κάνουμε μια διευκρίνιση . Είπαμε ότι έχουν το ακαταλόγιστο όσοι είναι σχιζοφρενείς. Αυτό σημαίνει πως αν κάποιος έχει τέτοιο πρόβλημα μπορεί να πει: Εντάξει ο π. Ιωάννης έδωσε το πράσινο φως, ας πάω να αυτοκτονήσω για να γλυτώσω από τα βάσανα;
π.Ι: Βεβαίως όχι! Για να το πει αυτό , είναι πολύ καλά, όπότε δεν δικαιολογείται να το διαπράξει!
Μ.Μ: Ένα άλλο θέμα τώρα. Τι θα πούμε για τις περιπτώσεις των ανθρώπων οι οποίοι υφίστανται αιφνίδιο θάνατο ;
π.Ι: Ότι είναι πολύ δύσκολες, για αυτό ακριβώς στη θ.Λειτουργία ζητάμε να έχουμε τέλη ειρηνικά και να μην είναι βίαια και αιφνίδια, ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε αν οι άνθρωποι που πεθαίνουν με ένα τέτοιο τρόπο είναι πάντοτε έτοιμοι… Για αυτό χρειάζεται να είμαστε πάντοτε προετοιμασμένοι. Πολλές φορές πάντως ο Θεός, με τι βίαιο θάνατο εκπλύνει κάποιες κηλίδες αμαρτιών, που μπορεί να είχε στη ζωή και το χαρακτήρα ο θανών.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
Λογική προσέγγιση του Θεού.
Ως προς τη λογική προσέγγιση του Θεού, είναι, νομίζω ,ευκαιρία να αναφέρουμε το εξής: Πολλές φορές ακούμε την έκφραση: « Αυτό το καταλαβαίνω με το νου μου, αλλά δεν το ζω ». Δηλαδή τον πόνο του άλλου, τη χαρά του, τα καταλαβαίνω, αλλά δεν τα ζω βαθειά. Λ.χ. λυπάται η μάνα για το θάνατο του παιδιού της, αλλά οι γείτονες μολονότι την καταλαβαίνουν ,δεν πονούν το ίδιο. Δεν ταυτίζεται ,λοιπόν, πάντα η λογική κατανόηση με τη βίωση. Κι αυτό , βέβαια, συμβαίνει κυρίως στις προσωπικές σχέσεις. Για αυτό ακριβώς πρέπει να μην προσεγγίζουμε λογικά τον Θεό – διότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν – αλλά να προσπαθούμε να ζούμε την επαφή μαζί Του, τηρώντας τις εντολές Του, αγαπώντας Τον και καθαριζόμενοι από τις αμαρτίες.
Μου έρχεται τώρα και μία άλλη σκέψη στο μυαλό: οι περισσότεροι από αυτούς που λένε ότι δεν υπάρχει Θεός. Τον θυμούνται μόνο όταν είναι να Τον κατηγορήσουν. Αυτό είναι χαρακτηριστικό: Μόλις δουν κάποια αναποδιά, το πρώτο το οποίο θα πουν είναι : « Γιατί μου το έκανε εμένα αυτό ο Θεός; » , ή « Εκείνος φταίει για αυτό »… Δηλαδή Τον φέρνουν στην ύπαρξη ,μόνο και μόνο για να Τον καταστήσουν υπόδικο. Αυτά όμως είναι παράλογα πράγματα…
Επίσης είναι χαρακτηριστικό αυτό το οποίο έχει γράψει κάποιος συγγραφέας: « Τι ωραία, Θεέ μου, αισθάνομαι που είμαι άθεος » ! Που πιστεύω, δηλαδή , ότι δεν υπάρχεις! Υπαρκτέ – εφόσον σου μιλάω- Θεέ μου, αισθάνομαι πολύ ωραία που πιστεύω ότι δεν υπάρχεις! Αυτά είναι εντελώς αλλόκοτα και παράλογα πράγματα. Το παράλογο της απιστίας.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
Ως προς τη λογική προσέγγιση του Θεού, είναι, νομίζω ,ευκαιρία να αναφέρουμε το εξής: Πολλές φορές ακούμε την έκφραση: « Αυτό το καταλαβαίνω με το νου μου, αλλά δεν το ζω ». Δηλαδή τον πόνο του άλλου, τη χαρά του, τα καταλαβαίνω, αλλά δεν τα ζω βαθειά. Λ.χ. λυπάται η μάνα για το θάνατο του παιδιού της, αλλά οι γείτονες μολονότι την καταλαβαίνουν ,δεν πονούν το ίδιο. Δεν ταυτίζεται ,λοιπόν, πάντα η λογική κατανόηση με τη βίωση. Κι αυτό , βέβαια, συμβαίνει κυρίως στις προσωπικές σχέσεις. Για αυτό ακριβώς πρέπει να μην προσεγγίζουμε λογικά τον Θεό – διότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν – αλλά να προσπαθούμε να ζούμε την επαφή μαζί Του, τηρώντας τις εντολές Του, αγαπώντας Τον και καθαριζόμενοι από τις αμαρτίες.
Μου έρχεται τώρα και μία άλλη σκέψη στο μυαλό: οι περισσότεροι από αυτούς που λένε ότι δεν υπάρχει Θεός. Τον θυμούνται μόνο όταν είναι να Τον κατηγορήσουν. Αυτό είναι χαρακτηριστικό: Μόλις δουν κάποια αναποδιά, το πρώτο το οποίο θα πουν είναι : « Γιατί μου το έκανε εμένα αυτό ο Θεός; » , ή « Εκείνος φταίει για αυτό »… Δηλαδή Τον φέρνουν στην ύπαρξη ,μόνο και μόνο για να Τον καταστήσουν υπόδικο. Αυτά όμως είναι παράλογα πράγματα…
Επίσης είναι χαρακτηριστικό αυτό το οποίο έχει γράψει κάποιος συγγραφέας: « Τι ωραία, Θεέ μου, αισθάνομαι που είμαι άθεος » ! Που πιστεύω, δηλαδή , ότι δεν υπάρχεις! Υπαρκτέ – εφόσον σου μιλάω- Θεέ μου, αισθάνομαι πολύ ωραία που πιστεύω ότι δεν υπάρχεις! Αυτά είναι εντελώς αλλόκοτα και παράλογα πράγματα. Το παράλογο της απιστίας.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
Τύχη
Μ.M: Πάτερ, θα ήθελα να θίξουμε λίγο το θέμα της τύχης. Όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε ακούμε την ευχή «καλή τύχη». Γύρω μας, όλοι μιλούν κι επικαλούνται την τύχη, όλοι την κυνηγούν, όλοι θέλουν να γίνουν ευνοούμενοί της.
π.Ι: Μου θυμίζεις μια γελοιογραφία με τον καραγκιόζη, ο οποίος είναι ο κλασσικός τύπος του τεμπέλη, του καταφερτζή, του αεριτζή. Ήταν, λοιπόν, ξαπλωμένος και η σύζυγός του η Αγλαΐα, του λέει: «Γιατί δεν σηκώνεσαι, βρε αχαΐρευτε , να πας να δουλέψεις»; Και ο Καραγκιόζης της απαντά: «Δεν πάω στη δουλειά μου σήμερα, γιατί το ωροσκόπιό μου λέει ότι δεν θα είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για την εργασία!»
Λοιπόν, τύχη δεν υπάρχει καθόλου. Αυτά είναι εντελώς ανόητα πράγματα. Εφόσον ο Θεός προνοεί ακόμη και για τα ελαχιστότερα των δημιουργημάτων Του, για τα ψάρια, για τα σκουλήκια, για τα φυτά, δεν θα προνοήσει πολύ περισσότερο για τον άνθρωπο, ο οποίος είναι καθʼ εικόνα και καθʼ ομοίωσίν Του; Ο άνθρωπος ο οποίος ζει κι εναποθέτει τον εαυτό του και πάσαν την μεριμνάν του στα χέρια του Θεού, αυτός τα ξεπερνάει όλα εύκολα στη ζωή του. Ακόμη και στις δυσκολίες που θα του παρουσιασθούν, καταλαβαίνει ότι ο Θεός βρίσκεται κοντά του και του συμπαραστέκεται, δίνοντας λύσεις στα προβλήματά του. Όποιος δεν προσεγγίζει τον Θεό, νομίζει ότι όλα κατευθύνονται από την τύχη, ότι σε όλα βασιλεύει η τύχη και τα τοιαύτα. Όποιος ζει την πίστη στο Θεό, αυτός βλέπει ότι δεν υπάρχει τύχη πουθενά. Όποιος δεν ζει την πίστη, νομίζει ότι υπάρχει η τύχη.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
Μ.M: Πάτερ, θα ήθελα να θίξουμε λίγο το θέμα της τύχης. Όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε ακούμε την ευχή «καλή τύχη». Γύρω μας, όλοι μιλούν κι επικαλούνται την τύχη, όλοι την κυνηγούν, όλοι θέλουν να γίνουν ευνοούμενοί της.
π.Ι: Μου θυμίζεις μια γελοιογραφία με τον καραγκιόζη, ο οποίος είναι ο κλασσικός τύπος του τεμπέλη, του καταφερτζή, του αεριτζή. Ήταν, λοιπόν, ξαπλωμένος και η σύζυγός του η Αγλαΐα, του λέει: «Γιατί δεν σηκώνεσαι, βρε αχαΐρευτε , να πας να δουλέψεις»; Και ο Καραγκιόζης της απαντά: «Δεν πάω στη δουλειά μου σήμερα, γιατί το ωροσκόπιό μου λέει ότι δεν θα είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για την εργασία!»
Λοιπόν, τύχη δεν υπάρχει καθόλου. Αυτά είναι εντελώς ανόητα πράγματα. Εφόσον ο Θεός προνοεί ακόμη και για τα ελαχιστότερα των δημιουργημάτων Του, για τα ψάρια, για τα σκουλήκια, για τα φυτά, δεν θα προνοήσει πολύ περισσότερο για τον άνθρωπο, ο οποίος είναι καθʼ εικόνα και καθʼ ομοίωσίν Του; Ο άνθρωπος ο οποίος ζει κι εναποθέτει τον εαυτό του και πάσαν την μεριμνάν του στα χέρια του Θεού, αυτός τα ξεπερνάει όλα εύκολα στη ζωή του. Ακόμη και στις δυσκολίες που θα του παρουσιασθούν, καταλαβαίνει ότι ο Θεός βρίσκεται κοντά του και του συμπαραστέκεται, δίνοντας λύσεις στα προβλήματά του. Όποιος δεν προσεγγίζει τον Θεό, νομίζει ότι όλα κατευθύνονται από την τύχη, ότι σε όλα βασιλεύει η τύχη και τα τοιαύτα. Όποιος ζει την πίστη στο Θεό, αυτός βλέπει ότι δεν υπάρχει τύχη πουθενά. Όποιος δεν ζει την πίστη, νομίζει ότι υπάρχει η τύχη.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
Απόκρυφα Ευαγγέλια
Μ.Μ: Πριν περάσετε στη γέφυρα αυτή ,πείτε μας κάτι για τα Απόκρυφα Ευαγγέλια και τη σχέση τους με τα κανονικά. Υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας ,οι οποίοι θέλγονται με την ανάγνωση αυτών των Ευαγγελίων.
π. Ι: Τα απόκρυφα είναι στο μέγιστο τμήμα τους σκέτα παραμυθάκια. Είπαμε και στην προηγούμενη συζήτηση ότι όλα τα βιβλία προσπαθούν να εξυψώσουν τον ήρωά τους. Αυτό που λείπει από τα Ευαγγέλια είναι τα θαύματα στη μικρή ηλικία του Χριστού. Σκέφτηκαν λοιπόν, εκτός των άλλων , αυτοί που έγραψαν τα Απόκρυφα να συντάξουν και μερικές ιστοριούλες για να δείξουν ότι ο Χριστός θαυματουργούσε από μικρότερη ηλικία. Δες, για παράδειγμα, τη διήγηση κατά την οποία ο Χριστός και ο Ιούδας, στην παιδική τους ηλικία ,έφτιαχναν πουλάκια από πηλό και του Κυρίου ήταν πολύ ωραία. Ζήλεψε λοιπόν , ο Ιούδας και άρχισε να τα τσαλαπατάει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα –όπως αναφέρεται στα Απόκρυφα- να δώσει εντολή ο Κύριος στα πουλάκια Του να πετάξουν και πράγματι αυτά να αποκτήσουν ζωή και να φύγουν. Θέλουν δηλαδή, να αποδώσουν στον Κύριο ,κάτι που δεν είναι, προφανώς, αληθές. Τα Ευαγγέλια αναφέρουν ξεκάθαρα –εν προκειμένω ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ( βʼ 11 ) –ότι όταν ο Χριστός έκανε το θαύμα στην Κανά, τούτο ήταν το πρώτο θαύμα Του , σε ηλικία 30 ετών…
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
Μ.Μ: Πριν περάσετε στη γέφυρα αυτή ,πείτε μας κάτι για τα Απόκρυφα Ευαγγέλια και τη σχέση τους με τα κανονικά. Υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας ,οι οποίοι θέλγονται με την ανάγνωση αυτών των Ευαγγελίων.
π. Ι: Τα απόκρυφα είναι στο μέγιστο τμήμα τους σκέτα παραμυθάκια. Είπαμε και στην προηγούμενη συζήτηση ότι όλα τα βιβλία προσπαθούν να εξυψώσουν τον ήρωά τους. Αυτό που λείπει από τα Ευαγγέλια είναι τα θαύματα στη μικρή ηλικία του Χριστού. Σκέφτηκαν λοιπόν, εκτός των άλλων , αυτοί που έγραψαν τα Απόκρυφα να συντάξουν και μερικές ιστοριούλες για να δείξουν ότι ο Χριστός θαυματουργούσε από μικρότερη ηλικία. Δες, για παράδειγμα, τη διήγηση κατά την οποία ο Χριστός και ο Ιούδας, στην παιδική τους ηλικία ,έφτιαχναν πουλάκια από πηλό και του Κυρίου ήταν πολύ ωραία. Ζήλεψε λοιπόν , ο Ιούδας και άρχισε να τα τσαλαπατάει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα –όπως αναφέρεται στα Απόκρυφα- να δώσει εντολή ο Κύριος στα πουλάκια Του να πετάξουν και πράγματι αυτά να αποκτήσουν ζωή και να φύγουν. Θέλουν δηλαδή, να αποδώσουν στον Κύριο ,κάτι που δεν είναι, προφανώς, αληθές. Τα Ευαγγέλια αναφέρουν ξεκάθαρα –εν προκειμένω ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ( βʼ 11 ) –ότι όταν ο Χριστός έκανε το θαύμα στην Κανά, τούτο ήταν το πρώτο θαύμα Του , σε ηλικία 30 ετών…
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
Ο Χριστός στο Θιβέτ;
M.M: Πολλοί πιστεύουν ότι ο Χριστός από την ηλικία των 12 ετών έως τα 30 πήγε στις Ινδίες ή στο Θιβέτ ή στην Αίγυπτο ,όπου σπούδασε τη μαγεία. Τι θα είχατε να πείτε;
π.Ι: Ξεχνάν ασφαλώς οι αρνητές ότι στη συζήτηση την οποία είχε ο δωδεκαετής Ιησούς στο Ναό της Ιερουσαλήμ ,κατέπληξε με τις ερωταποκρίσεις Του τους διαβασμένους, οπωσδήποτε , νομοδιδασκάλους της εποχής . Όταν ,λοιπόν , ένα 12χρονο παιδί γνωρίζει τόσο σοφά πράγματα , γιατί θα χρειασθεί να πάει στους Ινδούς φακίρηδες ή στους Αιγύπτιους μύστες;
Εκτός τούτου, γίνεται μετάθεση του προβλήματος : Δηλαδή θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί : « Κι από πού διδάχθηκαν τη σοφία και τον τρόπο τελέσεως θαυμάτων οι Ινδοί ή οι Αιγύπτιοι μύστες; ».
Ο Κύριος, παρά ταύτα, δεν χάνεται στα Ευαγγελικά κείμενα από 12 έως 30 ετών. Μετά την έξοδό Του από το Ναό, όπου είχε συζητήσει 12ετής επί τριήμερο, ακολούθησε τον Ιωσήφ και τη Μητέρα Του και "ην υποτασσόμενος αυτοίς" ( Λουκ. β' 51 ) . Σε άλλο σημείο το Ευαγγέλιο αναφέρει ότι οι συμπατριώτες Του Τον ονόμαζαν υποτιμητικά " υιό του τέκτονος " ( Ματθ. ιγʼ 55 ) ,γυιό δηλαδή του μαραγκού. Άλλος Ευαγγελιστής εξειδικεύει περισσότερο και λέει: « Ιησούς ο τέκτων » ( Μαρκ. στʼ 3 ) , δηλαδή ο Ίδιος ήταν μαραγκός. Άρα τα Ευαγγέλια υποδηλώνουν ότι μεταξύ 12 και 30 ετών ήταν μαζί με τον Ιωσήφ στο μαραγκούδικο ,ζώντας αφανώς.
Σύμφωνα, άλλωστε, με τον Ιουδαϊκό Νόμο, κάποιος μπορούσε να βγει στη δημόσια δράση στην ηλικία των 30 ετών. Για αυτό και ο Κύριος εμφανίστηκε τότε. Μην ξεχνάμε ότι και στην αρχαία Αθήνα δικαίωμα να ομιλούν στην Εκκλησία του Δήμου είχαν « οι υπέρ τα τριάκοντα έτη γεγονότες ».
Εκτός όμως από τα παραπάνω θα πρέπει να σκεφθούμε και το εξής: Ποιοι είχαν συμφέρον να τα βάλουν με το Χριστό; Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Αν όντως είχε πάει στην Ινδία ,στο Θιβέτ ή στην Αίγυπτο , δεν θα το ήξεραν ώστε να χρησιμοποιήσουν αυτό το σπουδαίο όπλο εναντίον Του; Αν είχε πάει εκεί, η πρώτη κατηγορία την οποία θα επέρριπταν στο πρόσωπό Του θα ήταν: « Τι μας λες ότι έχεις τη δύναμη του Πατρός σου και κάνεις θαύματα ,αφού απλούστατα τη μέθοδο την έμαθες εκεί κι εκεί κι εκεί... όπου πήγες; ». Οι εχθροί Του βέβαια δεν τα επικαλούντο αυτά , πράγμα το οποίο σημαίνει ότι αυτοί ήξεραν καλλίτερα από τους ανόητους αρνητές της εποχής μας ( οι οποίοι «γράφουν καπνίζοντας και γράφουν ό,τι τους καπνίσει» , όπως έλεγε χαριτολογώντας ο π. Επιφάνιος ),αν ο κύριος ήταν ή όχι συνεχώς «εν τη πατρίδι αυτού» και κοντά στους επικριτές Του!
Και κάτι άλλο ενισχυτικό της θέσεως μας: Όταν οι συμπατριώτες Του τον έβλεπαν να θαυματουργεί και να κηρύσσει τα υψηλά νοήματα της διδασκαλίας Του , έλεγαν : « Πώς ούτος γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς;» ( Ιω. ζʼ 15 ) . Πως γνωρίζει γράμματα, μολονότι δεν τα έχει διδαχθεί; Άρα ομολογούσαν ότι, ανθρωπίνως βέβαια, δεν τα είχε διδαχθεί;
Μ.Μ: Πάτερ, όταν λέγατε ότι ένας Ευαγγελιστής Τον ονομάζει « υιό του τέκτονος¨», και άλλος « τέκτονα» , δηλαδή μαραγκό με σφυρί και πριόνι στο χέρι, συνειδητοποίησα –τολμώ να πω σε όλες τις διαστάσεις της- τη ταπείνωση του Κυρίου.
π.Ι: 'Έχεις δίκιο. Μάλιστα ένας σύγχρονος Γάλλος ορθόδοξος Ιερεύς, μακαριστός ήδη, ο π. Λεβ Ζιλλέ, είπε το εξής όμορφο και αληθινό συνάμα: Ολόκληρη η ζωή του Χριστού ήταν μια πράξη ταπεινώσεως, μια κάθοδος , μια κένωση από τη δόξα και τον πλούτο της θεότητος , στην ανθρώπινη πεζότητα , στον ανθρώπινο πόνο, στη συκοφαντία και τον κατατρεγμό. Όλη η ζωή, λοιπόν , του Κυρίου ήταν μία κάθοδος. Μόνο μια φορά δεν κατέβηκε ο Κύριος .Όταν ήταν πάνω στον Σταυρό Του και του έλεγαν: " Ει Υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του Σταυρού" ( Ματθ. κζ' 40 ) . Και δεν κατέβηκε , διότι απλούστατα βρισκόταν στο τελευταίο σκαλοπάτι της ταπεινώσεως . Δεν είχε που αλλού να κατέβει!...
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
M.M: Πολλοί πιστεύουν ότι ο Χριστός από την ηλικία των 12 ετών έως τα 30 πήγε στις Ινδίες ή στο Θιβέτ ή στην Αίγυπτο ,όπου σπούδασε τη μαγεία. Τι θα είχατε να πείτε;
π.Ι: Ξεχνάν ασφαλώς οι αρνητές ότι στη συζήτηση την οποία είχε ο δωδεκαετής Ιησούς στο Ναό της Ιερουσαλήμ ,κατέπληξε με τις ερωταποκρίσεις Του τους διαβασμένους, οπωσδήποτε , νομοδιδασκάλους της εποχής . Όταν ,λοιπόν , ένα 12χρονο παιδί γνωρίζει τόσο σοφά πράγματα , γιατί θα χρειασθεί να πάει στους Ινδούς φακίρηδες ή στους Αιγύπτιους μύστες;
Εκτός τούτου, γίνεται μετάθεση του προβλήματος : Δηλαδή θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί : « Κι από πού διδάχθηκαν τη σοφία και τον τρόπο τελέσεως θαυμάτων οι Ινδοί ή οι Αιγύπτιοι μύστες; ».
Ο Κύριος, παρά ταύτα, δεν χάνεται στα Ευαγγελικά κείμενα από 12 έως 30 ετών. Μετά την έξοδό Του από το Ναό, όπου είχε συζητήσει 12ετής επί τριήμερο, ακολούθησε τον Ιωσήφ και τη Μητέρα Του και "ην υποτασσόμενος αυτοίς" ( Λουκ. β' 51 ) . Σε άλλο σημείο το Ευαγγέλιο αναφέρει ότι οι συμπατριώτες Του Τον ονόμαζαν υποτιμητικά " υιό του τέκτονος " ( Ματθ. ιγʼ 55 ) ,γυιό δηλαδή του μαραγκού. Άλλος Ευαγγελιστής εξειδικεύει περισσότερο και λέει: « Ιησούς ο τέκτων » ( Μαρκ. στʼ 3 ) , δηλαδή ο Ίδιος ήταν μαραγκός. Άρα τα Ευαγγέλια υποδηλώνουν ότι μεταξύ 12 και 30 ετών ήταν μαζί με τον Ιωσήφ στο μαραγκούδικο ,ζώντας αφανώς.
Σύμφωνα, άλλωστε, με τον Ιουδαϊκό Νόμο, κάποιος μπορούσε να βγει στη δημόσια δράση στην ηλικία των 30 ετών. Για αυτό και ο Κύριος εμφανίστηκε τότε. Μην ξεχνάμε ότι και στην αρχαία Αθήνα δικαίωμα να ομιλούν στην Εκκλησία του Δήμου είχαν « οι υπέρ τα τριάκοντα έτη γεγονότες ».
Εκτός όμως από τα παραπάνω θα πρέπει να σκεφθούμε και το εξής: Ποιοι είχαν συμφέρον να τα βάλουν με το Χριστό; Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Αν όντως είχε πάει στην Ινδία ,στο Θιβέτ ή στην Αίγυπτο , δεν θα το ήξεραν ώστε να χρησιμοποιήσουν αυτό το σπουδαίο όπλο εναντίον Του; Αν είχε πάει εκεί, η πρώτη κατηγορία την οποία θα επέρριπταν στο πρόσωπό Του θα ήταν: « Τι μας λες ότι έχεις τη δύναμη του Πατρός σου και κάνεις θαύματα ,αφού απλούστατα τη μέθοδο την έμαθες εκεί κι εκεί κι εκεί... όπου πήγες; ». Οι εχθροί Του βέβαια δεν τα επικαλούντο αυτά , πράγμα το οποίο σημαίνει ότι αυτοί ήξεραν καλλίτερα από τους ανόητους αρνητές της εποχής μας ( οι οποίοι «γράφουν καπνίζοντας και γράφουν ό,τι τους καπνίσει» , όπως έλεγε χαριτολογώντας ο π. Επιφάνιος ),αν ο κύριος ήταν ή όχι συνεχώς «εν τη πατρίδι αυτού» και κοντά στους επικριτές Του!
Και κάτι άλλο ενισχυτικό της θέσεως μας: Όταν οι συμπατριώτες Του τον έβλεπαν να θαυματουργεί και να κηρύσσει τα υψηλά νοήματα της διδασκαλίας Του , έλεγαν : « Πώς ούτος γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς;» ( Ιω. ζʼ 15 ) . Πως γνωρίζει γράμματα, μολονότι δεν τα έχει διδαχθεί; Άρα ομολογούσαν ότι, ανθρωπίνως βέβαια, δεν τα είχε διδαχθεί;
Μ.Μ: Πάτερ, όταν λέγατε ότι ένας Ευαγγελιστής Τον ονομάζει « υιό του τέκτονος¨», και άλλος « τέκτονα» , δηλαδή μαραγκό με σφυρί και πριόνι στο χέρι, συνειδητοποίησα –τολμώ να πω σε όλες τις διαστάσεις της- τη ταπείνωση του Κυρίου.
π.Ι: 'Έχεις δίκιο. Μάλιστα ένας σύγχρονος Γάλλος ορθόδοξος Ιερεύς, μακαριστός ήδη, ο π. Λεβ Ζιλλέ, είπε το εξής όμορφο και αληθινό συνάμα: Ολόκληρη η ζωή του Χριστού ήταν μια πράξη ταπεινώσεως, μια κάθοδος , μια κένωση από τη δόξα και τον πλούτο της θεότητος , στην ανθρώπινη πεζότητα , στον ανθρώπινο πόνο, στη συκοφαντία και τον κατατρεγμό. Όλη η ζωή, λοιπόν , του Κυρίου ήταν μία κάθοδος. Μόνο μια φορά δεν κατέβηκε ο Κύριος .Όταν ήταν πάνω στον Σταυρό Του και του έλεγαν: " Ει Υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του Σταυρού" ( Ματθ. κζ' 40 ) . Και δεν κατέβηκε , διότι απλούστατα βρισκόταν στο τελευταίο σκαλοπάτι της ταπεινώσεως . Δεν είχε που αλλού να κατέβει!...
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
Σωτηρία αλλοδόξων και αλλοθρήσκων
Μ.Μ : … Ας πάμε ,όμως τώρα σε ένα άλλο ερώτημα: ακούμε κατά καιρούς πολλούς να λένε το εξής απλό και πολύ λογικό για τους μη θεολόγους μερικές φορές: « Καλά εμείς οι Χριστιανοί έχουμε την Πίστη μας, την ορθή Πίστη ,την Εκκλησία μας, την Αποκάλυψη του Κυρίου . Είμαστε μέσα στο αυλάκι της σωτηρίας, της Βασιλείας των Ουρανών… »
π.Ι : Αν προσέξουμε…
Μ.Μ : Φυσικά, εξυπακούεται. Πάτερ, με έχει ρωτήσει μαθητής Γυμνασίου , τι γίνεται με τους Τούρκους; Το παιδί δεν ήξερε να πει με τους Μουσουλμάνους, εννοούσε κάποιο άλλο θρήσκευμα. Κι εγώ επαυξάνω, απηχώντας την άποψη όχι μόνο του παιδιού ,αλλά και άλλων πολλών . Ίσως και εσείς ο ίδιος να το έχετε συναντήσει. Τι γίνεται με τους Βουδιστές, τι γίνεται με τους Μουσουλμάνους , για να μην πάω σε άλλες Ομολογίες Χριστιανικές, ας μιλήσουμε για άλλες θρησκείες. Αυτοί δεν θα πάνε στον Παράδεισο; Τι κριτήρια θα έχει ο Θεός για αυτούς; Μόνον εμείς θα κριθούμε και ανάλογα ή θα προαχθούμε , να το πω έτσι ή θα απορριφθούμε; Με αυτούς τι γίνεται; Δεν υπάρχει σωτηρία;
π.Ι : Βεβαίως και μπορεί να υπάρξει σωτηρία. Το θέμα τοποθετείται ως εξής: Κάποιος που γνώρισε το Χριστιανισμό και βαπτίσθηκε, θα κριθεί βάσει του νόμου της Χάριτος. Κάποιος όμως που ζει στη Μαδαγασκάρη ,για παράδειγμα, στη Σουμάτρα ή στο Βόρνεο, στη Νότιο Αμερική , στο Β.Πόλο, οπουδήποτε δεν έχει κηρυχθεί το Ευαγγέλιο , αυτός θα κριθεί σύμφωνα με αυτό το οποίο αναφέρει ο Απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή: Θα κριθεί βάσει του νόμου της συνειδήσεώς του: « όταν οι εθνικοί – που δεν έχουν γραπτό ηθικό νόμο- τηρούν εκ φύσεως τις διατάξεις του νόμου, σε αυτούς, μολονότι δεν έχουν γραπτό νόμο, νόμος είναι ο εαυτός τους. Αυτοί αποδεικνύουν ότι έχουν το έργο του νόμου γραπτό στις καρδιές τους » ( βʼ 14 - 15 ) . Ο Θεός έχει βάλει, λοιπόν, σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, οπουδήποτε και αν βρίσκονται πάνω στην γη, αυτό το αδέκαστο δικαστήριο…
Μ.Μ: Τον έμφυτο ηθικό νόμο…
π.Ι: Τον έμφυτο ηθικό νόμο, ναι, και βάσει αυτού του νόμου θα κριθούν. Αν πορεύθηκαν σύμφωνα με τον έμφυτο ηθικό νόμο σωστά, θα μπουν στον Παράδεισο. Αν όχι, δεν θα μπουν στον Παράδεισο.
Βέβαια θα υπάρχει- σύμφωνα με το « αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη » ( Αʼ Κορ. ιεʼ 41 ) – διαβάθμιση στον Παράδεισο, όπως εξάλλου και στην Κόλαση. Οι άνθρωποι άλλων θρησκευμάτων , λόγω των καλών πράξεων τις οποίες θα πράξουν, θα μπουν στον Παράδεισο, αλλά δε θα απολαύσουν αυτά τα οποία θα απολαύσει π.χ. ο Απ. Παύλος ή ο Άγιος Μακάριος.
Μ.Μ: Γιατί π. Ιωάννη. Δεν είναι « άδικο » αυτό;
π.Ι: Δεν είναι άδικο διότι κρίνονται και ευκολότερα. Ο Χριστιανισμός είναι πολύ δύσκολος με τις εντολές τις οποίες έχει. Αυτό εξάλλου- για να κάνουμε μια παρέκβαση- αποδεικνύει λόγω και της πληθύος των πιστών την αλήθεια του. Αν κάποιος θέλει να τραβήξει οπαδούς, δεν τους λέει αρνητικά πράγματα. Αντιθέτως , τους τάζει « λαγούς με πετραχήλια ».
Μ.Μ: Κολακεύει δηλαδή…
π.Ι: Ακριβώς . Αυτά, όμως, τα οποία είπε ο χριστός στους μαθητές Του ήταν : « Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε ( Ιω. ιεʼ 20 ) κι ένα σωρό τέτοια πράγματα ,που είναι αποτρεπτικά να τραβήξεις τον κόσμο κοντά σου. Το ότι λέει τέτοια πράγματα και παρόλα αυτά έρχονται οι άνθρωποι κοντά του, αυτό αποδεικνύει ότι είναι αλήθεια ο Χριστιανισμός.
Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα μας σχετικά με τους αλλοθρήσκους. Δεν είναι τόσο « τυχερός » ο Χριστιανός ,διότι από τους Χριστιανούς ζητάει πολύ περισσότερα ο Χριστός. Και θα πάνε σε κατώτερη θέση από τους αλλοθρήσκους, αν δεν πράττουν αυτά τα οποία ζητάει ο Χριστός. Οι άλλοι δεν θα κριθούν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο , αλλά ευκολότερα.
Μ.Μ: Ενός ανθρώπου δηλαδή, ο οποίος θα κριθεί σύμφωνα με τον έμφυτο ηθικό νόμο , το πολύ-πολύ να του καταλογίσει ο Θεός, την πράξη της μοιχείας, για παράδειγμα.
π.Ι: Ναι , ενώ ο Χριστιανός θα κριθεί πολύ πιο αυστηρά. Ακόμα για ένα πονηρό βλέμμα π.χ.
Μ.Μ: « Εν λόγω , έργω και διανοία » δηλαδή…
π.Ι: Ακριβώς. Θα είναι και περισσότερα τα οφέλη για τον Χριστιανό , αλλά θα είναι και αυστηρότερο το κριτήριο και δυσκολότερος ο αγώνας του. Όλα είναι δίκαια. Ο Θεός είναι ακριβοδίκαιος . Όπως λέει ο π. Παϊσιος από το Άγιο Όρος , « Ο Θεός δεν έχει ούτε δυο ζυγαριές όμοιες. Τον κάθε άνθρωπο θα τον ζυγίσει με την δική του ζυγαριά » . Ανάλογα με το που γεννήθηκε ,σε τι περιβάλλον βρέθηκε, τους γονείς δηλαδή, το σχολείο, το κράτος, το θρήσκευμα, την ιδιαιτερότητα του καθενός προσώπου. Ο Θεός δεν κάνει λάθη.
Ο μακαρίτης ο Χρήστος Ανδρούτσος , ο καθηγητής της Δογματικής, έλεγε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη ασφαλής οδός σωτηρίας. Δεν είναι η μόνη οδός σωτηρίας, αλλά είναι η μόνη ασφαλής οδός.
Και ο π. Ιωήλ ο Γιαννακόπουλος μας δίνει ένα εποπτικό παράδειγμα , για να κατανοήσουμε καλύτερα τη ρήση αυτή του Ανδρούτσου: Μας λέει: Στον ανταρτοπόλεμο υπήρχε μια ασφαλής οδός που ένωνε την Καλαμάτα με την Αθήνα : εκείνη με την τεθωρακισμένη φάλαγγα. Υπήρχαν βέβαια και άλλα μονοπάτια, από τα οποία μετέβαιναν οι άνθρωποι από τη μια πόλη στην άλλη. Δεν ήσαν όμως ασφαλή. Έτσι ακριβώς και με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους αλλοδόξους και ετεροθρήσκους.
Να τονίσουμε, όμως, ότι, αν κάποιος έχει βαπτισθεί Ορθόδοξος και γίνει εκ τρων υστέρων αιρετικός ή ,πολύ περισσότερο αλλόθρησκος, αυτός δεν πρόκειται επ ʽ ουδενί να σωθεί παραμένοντας στη νέα αυτή πίστη, όσα καλά έργα κι αν κάνει. Άλλο πράγμα να είσαι Βουδιστής ή Μουσουλμάνος και να μη γνωρίσεις το Χριστό κι άλλο πράγμα να αρνηθείς το Χριστό, για χάρη του Βούδα ή του Σίβα ή του Αλλάχ.
Αυτά, σχετικά με τη σωτηρία των άλλων. Το κύριο ωστόσο , είναι να προσέξουμε πως θα σωθούμε εμείς…
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002
Μ.Μ : … Ας πάμε ,όμως τώρα σε ένα άλλο ερώτημα: ακούμε κατά καιρούς πολλούς να λένε το εξής απλό και πολύ λογικό για τους μη θεολόγους μερικές φορές: « Καλά εμείς οι Χριστιανοί έχουμε την Πίστη μας, την ορθή Πίστη ,την Εκκλησία μας, την Αποκάλυψη του Κυρίου . Είμαστε μέσα στο αυλάκι της σωτηρίας, της Βασιλείας των Ουρανών… »
π.Ι : Αν προσέξουμε…
Μ.Μ : Φυσικά, εξυπακούεται. Πάτερ, με έχει ρωτήσει μαθητής Γυμνασίου , τι γίνεται με τους Τούρκους; Το παιδί δεν ήξερε να πει με τους Μουσουλμάνους, εννοούσε κάποιο άλλο θρήσκευμα. Κι εγώ επαυξάνω, απηχώντας την άποψη όχι μόνο του παιδιού ,αλλά και άλλων πολλών . Ίσως και εσείς ο ίδιος να το έχετε συναντήσει. Τι γίνεται με τους Βουδιστές, τι γίνεται με τους Μουσουλμάνους , για να μην πάω σε άλλες Ομολογίες Χριστιανικές, ας μιλήσουμε για άλλες θρησκείες. Αυτοί δεν θα πάνε στον Παράδεισο; Τι κριτήρια θα έχει ο Θεός για αυτούς; Μόνον εμείς θα κριθούμε και ανάλογα ή θα προαχθούμε , να το πω έτσι ή θα απορριφθούμε; Με αυτούς τι γίνεται; Δεν υπάρχει σωτηρία;
π.Ι : Βεβαίως και μπορεί να υπάρξει σωτηρία. Το θέμα τοποθετείται ως εξής: Κάποιος που γνώρισε το Χριστιανισμό και βαπτίσθηκε, θα κριθεί βάσει του νόμου της Χάριτος. Κάποιος όμως που ζει στη Μαδαγασκάρη ,για παράδειγμα, στη Σουμάτρα ή στο Βόρνεο, στη Νότιο Αμερική , στο Β.Πόλο, οπουδήποτε δεν έχει κηρυχθεί το Ευαγγέλιο , αυτός θα κριθεί σύμφωνα με αυτό το οποίο αναφέρει ο Απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή: Θα κριθεί βάσει του νόμου της συνειδήσεώς του: « όταν οι εθνικοί – που δεν έχουν γραπτό ηθικό νόμο- τηρούν εκ φύσεως τις διατάξεις του νόμου, σε αυτούς, μολονότι δεν έχουν γραπτό νόμο, νόμος είναι ο εαυτός τους. Αυτοί αποδεικνύουν ότι έχουν το έργο του νόμου γραπτό στις καρδιές τους » ( βʼ 14 - 15 ) . Ο Θεός έχει βάλει, λοιπόν, σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, οπουδήποτε και αν βρίσκονται πάνω στην γη, αυτό το αδέκαστο δικαστήριο…
Μ.Μ: Τον έμφυτο ηθικό νόμο…
π.Ι: Τον έμφυτο ηθικό νόμο, ναι, και βάσει αυτού του νόμου θα κριθούν. Αν πορεύθηκαν σύμφωνα με τον έμφυτο ηθικό νόμο σωστά, θα μπουν στον Παράδεισο. Αν όχι, δεν θα μπουν στον Παράδεισο.
Βέβαια θα υπάρχει- σύμφωνα με το « αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη » ( Αʼ Κορ. ιεʼ 41 ) – διαβάθμιση στον Παράδεισο, όπως εξάλλου και στην Κόλαση. Οι άνθρωποι άλλων θρησκευμάτων , λόγω των καλών πράξεων τις οποίες θα πράξουν, θα μπουν στον Παράδεισο, αλλά δε θα απολαύσουν αυτά τα οποία θα απολαύσει π.χ. ο Απ. Παύλος ή ο Άγιος Μακάριος.
Μ.Μ: Γιατί π. Ιωάννη. Δεν είναι « άδικο » αυτό;
π.Ι: Δεν είναι άδικο διότι κρίνονται και ευκολότερα. Ο Χριστιανισμός είναι πολύ δύσκολος με τις εντολές τις οποίες έχει. Αυτό εξάλλου- για να κάνουμε μια παρέκβαση- αποδεικνύει λόγω και της πληθύος των πιστών την αλήθεια του. Αν κάποιος θέλει να τραβήξει οπαδούς, δεν τους λέει αρνητικά πράγματα. Αντιθέτως , τους τάζει « λαγούς με πετραχήλια ».
Μ.Μ: Κολακεύει δηλαδή…
π.Ι: Ακριβώς . Αυτά, όμως, τα οποία είπε ο χριστός στους μαθητές Του ήταν : « Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε ( Ιω. ιεʼ 20 ) κι ένα σωρό τέτοια πράγματα ,που είναι αποτρεπτικά να τραβήξεις τον κόσμο κοντά σου. Το ότι λέει τέτοια πράγματα και παρόλα αυτά έρχονται οι άνθρωποι κοντά του, αυτό αποδεικνύει ότι είναι αλήθεια ο Χριστιανισμός.
Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα μας σχετικά με τους αλλοθρήσκους. Δεν είναι τόσο « τυχερός » ο Χριστιανός ,διότι από τους Χριστιανούς ζητάει πολύ περισσότερα ο Χριστός. Και θα πάνε σε κατώτερη θέση από τους αλλοθρήσκους, αν δεν πράττουν αυτά τα οποία ζητάει ο Χριστός. Οι άλλοι δεν θα κριθούν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο , αλλά ευκολότερα.
Μ.Μ: Ενός ανθρώπου δηλαδή, ο οποίος θα κριθεί σύμφωνα με τον έμφυτο ηθικό νόμο , το πολύ-πολύ να του καταλογίσει ο Θεός, την πράξη της μοιχείας, για παράδειγμα.
π.Ι: Ναι , ενώ ο Χριστιανός θα κριθεί πολύ πιο αυστηρά. Ακόμα για ένα πονηρό βλέμμα π.χ.
Μ.Μ: « Εν λόγω , έργω και διανοία » δηλαδή…
π.Ι: Ακριβώς. Θα είναι και περισσότερα τα οφέλη για τον Χριστιανό , αλλά θα είναι και αυστηρότερο το κριτήριο και δυσκολότερος ο αγώνας του. Όλα είναι δίκαια. Ο Θεός είναι ακριβοδίκαιος . Όπως λέει ο π. Παϊσιος από το Άγιο Όρος , « Ο Θεός δεν έχει ούτε δυο ζυγαριές όμοιες. Τον κάθε άνθρωπο θα τον ζυγίσει με την δική του ζυγαριά » . Ανάλογα με το που γεννήθηκε ,σε τι περιβάλλον βρέθηκε, τους γονείς δηλαδή, το σχολείο, το κράτος, το θρήσκευμα, την ιδιαιτερότητα του καθενός προσώπου. Ο Θεός δεν κάνει λάθη.
Ο μακαρίτης ο Χρήστος Ανδρούτσος , ο καθηγητής της Δογματικής, έλεγε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη ασφαλής οδός σωτηρίας. Δεν είναι η μόνη οδός σωτηρίας, αλλά είναι η μόνη ασφαλής οδός.
Και ο π. Ιωήλ ο Γιαννακόπουλος μας δίνει ένα εποπτικό παράδειγμα , για να κατανοήσουμε καλύτερα τη ρήση αυτή του Ανδρούτσου: Μας λέει: Στον ανταρτοπόλεμο υπήρχε μια ασφαλής οδός που ένωνε την Καλαμάτα με την Αθήνα : εκείνη με την τεθωρακισμένη φάλαγγα. Υπήρχαν βέβαια και άλλα μονοπάτια, από τα οποία μετέβαιναν οι άνθρωποι από τη μια πόλη στην άλλη. Δεν ήσαν όμως ασφαλή. Έτσι ακριβώς και με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους αλλοδόξους και ετεροθρήσκους.
Να τονίσουμε, όμως, ότι, αν κάποιος έχει βαπτισθεί Ορθόδοξος και γίνει εκ τρων υστέρων αιρετικός ή ,πολύ περισσότερο αλλόθρησκος, αυτός δεν πρόκειται επ ʽ ουδενί να σωθεί παραμένοντας στη νέα αυτή πίστη, όσα καλά έργα κι αν κάνει. Άλλο πράγμα να είσαι Βουδιστής ή Μουσουλμάνος και να μη γνωρίσεις το Χριστό κι άλλο πράγμα να αρνηθείς το Χριστό, για χάρη του Βούδα ή του Σίβα ή του Αλλάχ.
Αυτά, σχετικά με τη σωτηρία των άλλων. Το κύριο ωστόσο , είναι να προσέξουμε πως θα σωθούμε εμείς…
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ »
Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΕΛΙΝΟΥ
Αʼ ταξίδι 1993
ΝΕΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ 2002