Προσευχή προ της θείας Μεταλήψεως

[gkou]

[ Εʼ . Προσευχή προ της θείας Μεταλήψεως ( 1 )

Στίχοι διδακτικοί

Περί του πως δει προσέρχεσθαι τοις αχράντοις Μυστηρίοις

Μέλλων φαγείν, άνθρωπε, σώμα δεσπότου
φόβω πρόσελθε, μη φλεγής . πυρ τυγχάνει.
Θείον δε πίνων αίμα προς μετουσίαν
πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσιν,
έπειτα θαρρών, μυστικήν βρώσιν φάγε

Έτεροι όμοιοι

Προ του μετασχείν της φρικτώδους θυσίας,
του ζωοποιού σώματος του Δεσπότου,
τώδε πρόσευξαι τω τρόπω μετά τρόμου.

Ευχή Αʼ του Μεγάλου Βασιλείου

Δέσποτα Κύριε ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, η πηγή της ζωής και της αθανασίας, ο πάσης ορατής και αοράτου κτίσεως δημιουργός, ο του ανάρχου Πατρός συναίδιος Υιός, και συνάναρχος, ο διʼ υπερβολήν αγαθότητος επʼ εσχάτων των ημερών σάρκα φορέσας, και σταυρωθείς, και τυθείς υπέρ των αχαρίστων και αγνωμόνων ημών, και του οικείου σου Αίματι αναπλάσας την φθαρείσαν υπό της αμαρτίας φύσιν ημών, αυτός, αθάνατε Βασιλεύ, πρόσδεξαι καμού του αμαρτωλού την μετάνοιαν, και κλίνον το ους σου εμοί, ακι εισάκουσον των ρημάτων μου. ʼΗμαρτον γαρ Κύριε, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου και ουκ ειμί άξιος ατενίσαι εις το ύψος της δόξης σου. παρώργισα γαρ σου την αγαθότητα, τας σας εντολάς παραβάς, και μη υπακούσας τοις σοις προστάγμασιν. Αλλά συ, Κύριε , ανεξίκακος ων, μακρόθυμος τε και πολυέλεος, ου παρέδωκάς με συναπολέσθαι ταις ανομίαις μου, την εμήν πάντων αναμένων επιστροφήν. Συ γαρ είπας, φιλάνθρωπε, δια του Προφήτου σου, ότι ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν. ου γαρ βούλει, Δέσποτα, το πλάσμα των σων απολέσθαι χειρών, ουδέ ευδοκείς επʼ απωλεία ανθρώπων, αλλά θέλεις πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν. Διό καγώ, ει και ανάξιος ειμί του ουρανού και της γής, και αυτής της προσκαίρου ζωής, όλον εμαυτόν υποτάξας τη αμαρτία και ταις ηδοναίς δουλώσας, και την σην αχρειώσας εικόνα, αλλά ποίημα και πλάσμα σον γεγονώς, ουκ απογινώσκω την εμαυτού σωτηρίαν ο άθλιος. Τη δε ση αμετρήτω ευσπλαχνία θαρρήσας προσέρχομαι. Δέχαι ουν καμέ, φιλάνθρωπε Χριστέ, ως την Πόρνην, ως τον Ληστήν, ως τον Τελώνην, και ως τον ʼΑσωτον, και άρον μου το βαρύ φορτίον των αμαρτιών, ο την αμαρτίαν αίρων του κόσμου, και τας ασθενείας των ανθρώπων ιώμενος. ο τους κοπιώντας και πεφορτισμένους προς σεαυτόν καλών και αναπαύων. ο μη ελθών καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν. και καθάρισόν με από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος. δίδαξόν με επιτελείν αγιωσύνην εν φόβω σου. ίνα, εν καθαρώ τω μαρτυρίω της συνειδήσεώς μου, των Αγιασμάτων σου την μερίδα υποδεχόμενος, ενωθώ τω αγίω Σώματί σου και Αίματι, και έξω σε εν εμοί κατοικούντα και μένοντα, συν τω Πατρί και τω Αγίω σου Πνεύματι. Ναι, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου. Και μη εις κρίμα μοι γένοιτο η μετάληψις των αχράντων και ζωοποιών Μυστηρίων σου, μηδέ ασθενής γενοίμην ψυχή τε και σώματι, εκ του αναξίως αυτών μεταλαμβάνειν. αλλά δος μοι, μέχρι τελευταίας μου αναπνοής, ακατακρίτως υποδέχεσθαι την μερίδαν των Αγιασμάτων σου, εις Πνεύματος αγίου κοινωνίαν, εις εφόδιον ζωής αιωνίου, και εις ευπρόσδεκτον απολογίαν επί του φοβερού βήματός σου. όπως αν καγώ, συν πάσι τοις εκλεκτοίς σου, μέτοχος γένωμαι των ακηράτων σου αγαθών, ων ητοίμασας τοις αγαπώσι σε, Κύριε. εν οις δεδοξασμένος υπάρχεις εις τους αιώνας. Αμήν.

EYXH Bʼ του αυτού
Οίδα, Κύριε, ότι αναξίως μεταλαμβάνω του αχράντου σου Σώματος και του τιμίου σου Αίματος, και ένοχος ειμί, και κρίμα εμαυτώ εσθίω και πίνω, μη διακρίνων το Σώμα και Αίμα σου του Χριστού και θεού μου. αλλά τοις οικτιρμοίς σου θαρρών, προσέρχομαί σοι τω ειπόντι. Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ. Σπλαγχνίσθητι ουν, Κύριε, και μη παραδειγματίσης με τον αμαρτωλόν, αλλά ποίησον μετʼ εμού κατά το έλεός σου. και γενέσθω μοι τα ʼΑγια ταύτα εις ίασιν, και κάθαρσιν, και φωτισμόν, και φυλακτήριον, και εις αποτροπήν πάσης φαντασίας και πονηράς πράξεως και ενεργείας διαβολικής, κατά διάνοιαν της εν τοις μέλεσί μου ενεργουμένης. εις παρρησίαν και αγάπην την προς σε. εις διόρθωσιν βίου και ασφάλειαν . εις αύξησιν αρετής και τελειότητος. εις πλήρωσιν εντολών, εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν, εις εφόδιον ζωής αιωνίου, και εις απολογίαν ευπρόσδεκτον την επί του φοβερού βήματός σου. μη εις κρίμα, ή εις κατάκριμα.


ΕΥΧΗ Γʼ Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Κύριε, ο Θεός μου, οίδα, ότι ουκ ειμι άξιος, ουδέ ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής, διότι όλη έρημος και καταπετούσα εστι, και ουκ έχεις παρʼ εμοί τόπον άξιον του κλίναι την κεφαλήν. Αλλʼ ως εξ ύψους ημάς εταπείνωσας σεαυτόν, συμμετρίασον και νυν τη ταπεινώσει μου. Και ως κατεδέξω εν σπηλαίω και φάτνη αλόγων ανακλιθήναι, ούτω κατάδεξαι και εν τη φάτνη της αλόγου μιυ ψυχής και εν τω εσπιλωμένω μου σώματι εισελθείν. Και ως ουκ απηξίωσας εισελθείν και συνδειπνήσαι αμαρτωλοίς, εν τη οικία Σίμωνος του λεπρού, ούτω κατάδεξαι εισελθείν και εις τον οίκον της ταπεινής μου ψυχής, του λεπρού και αμαρτωλού. Και ως ουκ απώσω την ομοίαν μου πόρνην και αμαρτωλόν, προσερχομένην και απτομένην σου, ούτω σπλαγχνίσθητι και επʼ εμοί τω αμαρτωλά, προσερχομένω και απτομένω σου. Και ως ουκ εβδελύξω το ρυπαρόν εκείνης στόμα και εναγές καταφιλούν σε, μηδέ εμού βδελύξη το ρυπαρώτερον εκείνης στόμα και εναγέστερον, μηδέ τα έμμυσα και ακάθαρτά μου χείλη και βέβηλα και την ακαθαρτοτέραν μου γλώσσαν. Αλλά γενέσθω μοι ο άνθραξ του παναγίου σου σώματος και του τιμίου σου αίματος εις αγιασμόν και φωτισμόν και ρώσιν της ταπεινής μου ψυχής και του σώματος. εις κουφισμόν του βάρους των πολλών μου πλημελλημάτων. εις φυλακτήριον πάσης διαβολικής ενεργείας. εις αποτροπήν και εμπόδιον της φαύλης μου και πονηράς συνηθείας. εις απονέκρωσιν των παθών. εις περιποίησιν των εντολών σου. εις προσθήκην της θείας σου χάριτος και της σης βασιλείας οικείωσιν. Ου γαρ ως καταφρονών προσέρχομαί σοι, Χριστέ ο Θεός, αλλʼ ως θαρρών τη αφάτω σου αγαθότητι. και ίνα μη, επιπολύ αφιστάμενος της κοινωνίας σου, θηριάλωτος υπό του νοητού λύκουν γένωμαι. Δό δέομαί σου. ως μόνος ων άγιος, Δέσποτα, αγίασον μου την ψυχήν και το σώμα, τον νουν και την καρδίαν, τους νεφρούς και τα σπλάχνα, και όλον με ανακαίνισον, και ρίζωσον τον φόβον σου εν τοις μέλεσί μου, και τον αγιασμόν σου ανεξάλειπτον απʼ εμού ποίησον. Και γενού μοι βοηθός και αντιλήπτορ, κυβερνών εν ειρήνη την ζωήν μου, καταξιών με και εκ της εκ δεξιών που παραστάσεως μετά των Αγίων σου. ευχαίς και πρεσβείαις της παναχράντου σου Μητρός, των αύλων σου λειτουργών και αχράντων δυνάμεων, και πάντων των Αγίων, των απʼ αιώνος σοι ευαρεστησάντων. Αμήν.

ΕΥΧΗ Δʼ του αυτού
Ουκ ειμί ικανός, Δέσποτα Κύριε, ίνα εισέλθης υπό την στέγην της ψυχής μου. αλλʼ επειδή βούλει συ, ως φιλάνθρωπος, οικείν εν εμοί, θαρρών προσέρχομαι. Κελεύεις, αναπετάσω τας πύλας, ας συ μόνος εδημιούργησας, και εισέρχη μετά φιλανθρωπίας, ως πέφυκας. εισέρχη, και φωτίζεις τον εσκοτισμένο μου λογισμόν. Πιστεύω, ως τούτο ποιήσεις. ου γαρ Πόρνην προσελθούσαν σοι μετά δακρύων απέφυγες, ουδέ Τελώνην απεβάλου μετανοήσαντα, ουδέ Ληστήν επιγνόντα την βασιλείαν σου απεδίωξας, ουδέ Διώκτην μετανοήσαντα κατέλιπες, ο ήν. αλλά τους υπό της μετανοίας σου προσαχθέντας, άπαντας εν τω χορώ των σων φίλων κατέταξας, ο μόνος υπάρχων ευλογημένος πάντοτε, νυν,και εις τους απέραντους αιώνας. Αμήν.
ΕΥΧΗ Εʼ του αυτού
Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου, άνες, άφες, ιλάσθηττι και συγχώρησόν μοι τω αμαρτωλώ και αχρείω και αναξίω δούλω σου τα πταίσματα, και πλημμελήματα, και παραπτώματά μου, όσα σοι εκ νεότητός μιυ μέχρι της παρούσης ημέρας και ώρας ήμαρτον, είτε εν γνώσει και αγνοία, είτε εν λόγοις, ή έργοις, ή ενθυμήμασιν, ή διανοήμασι και επιτηδεύμασι, και πάσαις μου ταις αισθήσεσι. Και τη πρεσβεία της ασπόρως κυήασης σε παναχράντου και αειπαρθένου Μαρίας, της Μητρός σου, της μόνης ακαταισχύντου ελπίδος, και προστασίας και σωτηρίας μου, καταξίωσόν με ακατακρίτως μεταλαβείν των αχράντων και αθανάτων, και ζωοποιών, και φρικτών Μυστηρίων σου, εις άφεσιν αμαρτιών, και εις ζωήν αιώνιον. εις αγιασμόν και φωτισμόν, και ρώμην, και ίασιν, και υγείαν ψυχής τε και σώματος. και εις εξάλειψην και παντελή αφανισμόν των πονηρών μου λογισμών, και ενθυμή
σεων, και προλήψεων, και νυκτερινών φαντασιών των σκοτεινών και πονηρών πνευμάτων. ʼΟτι σου εστιν η βασιλεία, και η δύναμις, και η δόξα, και η τιμή ,και η προσκύνησις, συν τω Πατρί, και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΕΥΧΗ ΣΤʼ Ιωάννου του Δαμασκηνού
Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ο θεός ημών, ο μόνος έχων εξουσίαν ανθρώποις αφιέναι αμαρτίαις ως αγαθός και φιλάνθρωπος, πάριδέ μου πάντα τα εν γνώσει και αγνία πταίσματα, και αξίωσόν με ακατακρίτως μεταλαβείν των θείων, και ενδόξων, και αράντων, και ζωοποιών σου Μυστηρίων, μη εις κόλασιν, μη εις προσθήκην αμαρτιών, αλλʼ εις καθαρισμόν, και αγιασμόν, και αρραβώνα της μελλούσης ζωής και βασιλείας, εις τείχος, και βοήθειν, και ανατροπήν των εναντίων, και εις εξάλειψην των πολλών μου πλημμελημάτων. Συ γαρ ει Θεός ελέους και οικτιρμών και φιλανθρωπίας, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω Πατρί, και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΕΥΧΗ Ζʼ του αυτού ,ή μάλλον Συμεών του Νέου Θεολόγου
Από ρυπαρών χειλέων,
από βδελυράς καρδίας,
από ακαθάρτου γλώσσης,
εκ ψυχής ερρυπωμένης,
δέξαι δέησιν, Χριστέ μου.
και μη παρωσάμενός μου,
μη τους λόγους, μη τους τρόπους,
μηδέ την αναισχυντίαν,
δός μοι παρρησίανλέγειν ά βεβούλευμαι, χριστέ μου.
μάλλον δε και δίδαξόν με,
τι με δεί ποιείν και λέγειν.
ʼΗμαρτον υπέρ την πόρνην,
ή μαθούσα που κατάγεις,
μύρον εξωνησαμένη
ήλθε τολμηρώς αλείψαι
σου τους πόδας του Χριστού μου,
του Δεσπότου και Θεού μου.
Ως εκείνην ουκ απώσω
προσελθούσαν εκ καρδίας,
Μηδʼ εμέ βδελύξη, Λόγε.
σους δε πάρασχέ μοι πόδας
και κρατήσαι, και φιλήσαι,
και τω ρείθρω των δακρύων,
ως πολυτιμήτω μύρω,
τούτους τολμηρώς αλείψαι.
Πλύνον με τοις δάκρυσί μου,
κάθαρον αυτοίς με λόγε.
ʼΑφες και τα πταίσματά μου
και συγγνώμην πάρασχέ μοι.
Οίδας των κακών το πλήθος,
οίδας και τα τραύματά μου,
και τους μώλωπας οράν μου,
αλλά και την πίστιν οίδας,
και την προθυμίαν βλέπεις,
και τους στεναγμούς ακούεις,
Ου λανθάνει σε Θεέ μου,
ποιητά μου, λυτρωτά μου,
ουδέ σταλαγμός δακρύων,
ουδέ σταλαγμού τι μέρος.
Το μεν ακατέργαστόν μου,
έγνωσαν οι οφθαλμοί σου.
επί το βιβλίον δε σου
και τα μήπω πεπραγμένα
γεγραμμένα σοι τυγχάνει.
ʼΙδε την ταπείνωσίν μου,
ίδε μου τον κόπον, όσος,
και τας αμαρτίας πάσας
άφες μοι, Θεέ των όλων,
ίνα καθαρά καρδία,
περιτρόμω διανοία
και ψυχή συντετριμμένη,
και των άχραντων σου μετάσχω
και πανάγνων Μυστηρίων,
οις ζωούται και θεούται
πας ο τρώγων σε και πίνων
εξ ειλικρινούς καρδίας.
Πας ο τρώγων μου την Σάρκα,
πίνων δε μου και το Αίμα,
εν εμοί μεν ούτος μένει,
εν αυτώ δʼ εγώ τυγχάνω.
Αληθής ο λόγος πάντως
του Δεσπότου και Θεού μου.
Των γαρ θείων ο μετέχων
και θεοποιών χαρίτων,
ούμενουν, ουκ έστι μόνος,
αλλά μετά σου, Χριστέ μου,
του φωτός του τρισηλίου,
του φωτίζοντος τον κόσμον.
ʼΙνα γουν μη μόνος μένω,
δίχα δου του Ζωοδότου,
της πνοής μου, της ζωής μου,
του αγαλλιάματός μου,
της του κόσμου σωτηρίας,
δια τούτο σοι προσήλθον,
ως οράς μετά δακρύων
και ψυχής συντετριμμένης,
λύτρον των εμών πταισμάτων
ικετεύων του λαβείν με,
και των σων ζωοπαρόχων
και αμέμπτων Μυστηρίων
μετασχείν ακατακρίτως,
ίνα μείνης, καθώς είπας,
μετʼ εμού του τρισαθλίου.
ίνα μη, χωρίς ευρών με
της σης χάριτος, ο πλάνος,
αφαρπάση με δολίως,
και πλανήσας απαγάγη
των θεοποιών σου λόγων.
Δια τούτο σοι προσπίπτω,
και θερμώς αναβοώ σοι.
Ως τον ʼΑσωτων εδέξω,
και την Πόρνην προσελθούσαν,
Ούτω δέξαι με τον πόρνον
και τον άσωτον, Οικτίρμον,
εν ψυχή συντετριμμένη
νυν με προερχόμενόν σοι.
Οίδα, Σώτερ, ʼοτι άλλος,
ως εγώ, ουκ έπταισέ σοι
ουδέ έπραξε τας πράξεις,
άς εγώ κατειργασάμην.
Αλλά τούτο πάλιν οίδα,
ως ου μέγεθος πταισμάτων,
ουχ αμαρτημάτων πλήθος,
υπερβαίνει του Θεού μου
την πολλήν μακροθυμίαν,
και φιλανθρωπίαν άκραν.
αλλʼ ελαίω συμπαθείας,
τους θερμώς μετανοούντας,
και καθαίρεις και λαμπρύνεις
και φωτός ποιείς μετόχους,
κοινωνούς θεότητός σου
εργαζόμενος αφθόνως.
και, το ξένον και Αγγέλοις
και ανθρώπων διανοίας,
ομιλείς αυτοίς πολλάκις
ώσπερ φίλοις σου γνησίοις.
Ταύτα τολμηρόν ποιεί με,
ταύτα με πτεροί, Χριστέ μου.
και θαρρών ταις σαις πλουσίαις
προς ημάς ευεργεσίαις,
χαίρων τε και τρέμων άμα,
του πυρός μεταλαμβάνω,
χόρτος ων, και, ξένον θαύμα!
δροσιζόμενος αφράστως,
ωσπερούν η βάτος πάλαι,
η αφλέκτως καιομένη.
Τοίνυν, ευχαρίστω γνώμη,
ευχαρίστω δε καρδία,
ευχαρίστοις μέλεσί μου
της ψυχής και της σαρκός μου,
προσκυνώ και μεγαλύνω
και δοξάζω σε, Θεέ μου,
ως ευλογημένα όντα
νυν τε και εις τους αιώνας.

Ευχή Ηʼ Συμεών του Μεταφραστού.
Ο μόνος καθαρός και ακήρατος Κύριος, ο διʼ οίκτον φιλανθρωπίας ανεκδιήγητον το ημέτερον όλον προσλαβόμενος φύραμα εκ των αγνών και παρθενικών αιμάτων της υπερφυώς κυησάσης σε, Πνεύματος θείου επελεύσει και ευδοκία Πατρός αϊδίου, Χριστέ Ιησού, σοφία Θεού και ειρήνη και δύναμις , ο τω προσλήμματί σου τα ζωοποιά και σωτήρια πάθη καταδεξάμενος, τον σταυρόν, τους ήλους, την λόγχην, τον θάνατον, νέκρωσόν μου τα ψυχοφθόρα πάθη του σώματος. Ο τη ταφή σου τα του άδου σκυλεύσας βασίλεια, θάψον μου δια των αγαθών λογισμών τα πονηρά διαβούλια, και τα της πονηρίας πνεύματα διασκέδασον. Ο τη τριημέρω σου και ζωηφόρω αναστάσει τον πεπρωκότα πραπάτορα αναστήσας, ανάστησόν με τη αμαρτία κατολισθήσαντα, τρόπους μοι μετανοίας υποτιθέμενος. Ο τη ενδόξω σου αναλήψει της σαρκός θεώσας το πρόσλημμα και τούτο τη δεξιά καθέδρα τιμήσας του Πατρός, αξίωσόν με, δια της των αγίων σου μυστηρίων μεταλήψεως, της δεξιάς μερίδος των σωζομένων τυχείν. Ο τη επιδημία του παρακλήτου Πνεύματος σκεύν τίμια τους ιερούς σου μαθητάς εργασάμενος, δοχείον καμέ της αυτού ανάδειξον επελεύσεως. Ο μέλλων πάλιν έρχεσθαι κρίναι την οικουμένην εν δικαιοσύνη, ευδόκησον καμέ προϋπαντήσαι σοι εν νεφέλαις, τω ποιητή και πλάστη μου, συν πάσι τοις Αγίοις σου, ίνα ατελευτήτως δοξολογώ και ανυμνώ σε, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.

Ευχή Θʼ Ιωάννου του Δαμασκηνού.
Προ των θυρών του ναού σου παρέστηκα, και των δεινών λογισμών ουκ αφίσταμαι. αλλά συ, Χριστέ ο Θεός, ο τελώνην δικαιώσας και Χαναναίαν ελεήσας και τω ληστή Παραδείσου πύλας ανοίξας, άνοιξόν μοι τα σπλάχνα της φιλανθρωπίας σου και δέξαι με προσερχόμενον και απτόμενόν σου, ως την πόρνην και την αιμόρρουν. η μεν γαρ του κρασπέδου σου αψαμένη, ευχερών την ίασιν έλαβεν. η δε, τους σους αχράντους πόδας κρατήσασα, την λύσιν των αμαρτημάτων εκομίσατο. Εγώ δε ο ελεεινός, όλον σου το σώμα τολμών δέξασθαι, μη καταφλεχθείην. αλλά δέξαι με ώσπερ εκείνας και φώτισόν μου τα της ψυχής αισθητήρια, καταφλέγων μου τα της αμαρτίας εγκλήματα, πρεσβείας της ασπόρως τεκούσης σε και των επουρανίων δυνάμεων. ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ευχή Ιʼ . Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Πιστεύω. Κύριε, και ομολογώ, ότι συ εί ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμι εγώ. ʼΕτι πιστεύω, ότι τούτο εστί υτο άχραντον σώμα σου, και τούτο αυτό εστί το τίμιον αίμα σου. Δέομαι ούν σου. ελέησόν με και συγχώρησόν μοι τα παραπτώματά μου, τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν λόγω, τα εν έργω, τα εν γνώσει και αγνοία. και αξίωσόν με ακατακρίτως μετασχείν των αχράντων σου μυστηρίων, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Αμήν.

Απερχόμενος δε μεταλαβείν, λέγε τους παρόντας στίχους
του Μεταφραστού.
Ιδού, βαδίζω προς θείαν κοινωνίαν.
Πλαστουργέ, μη φλέξης με τη μετουσία.
πυρ γαρ υπάρχεις τους αναξίους φλέγον.
αλλʼ ουν κάθαρον εκ πάσης με κηλίδος.
Είτα.
Του δείπνου σου του μυστικού, σήμερον Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε. ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω, ου φίλημα σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας. αλλʼ ως ο ληστής ομολογώ σοι. μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου.

Και τους στίχους τούτους.
Θεουργόν αίμα φρίξον, άνθρωπε, βλέπων.
άνθραξ γαρ εστί τους αναξίους φλέγων.
Θεού το σώμα και θεοί με και τρέφει.
θεοί το πνεύμα, τον δε νουν τρέ
φει ξένως.

Και τα τροπάρια ταύτα.
ʼΕθελξας πόθω με, Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι. αλλά κατάφλεξον πυρί αύλω τας αμαρτίας μου, και εμπλησθήναι της εν σοι τρυφής καταξίωσον, ίνα των δύο σκιρτών μεγαλύνω, αγαθέ, παρουσίας σου.

Εν ταις λαμπρότησι των αγίων σου, πως εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γαρ τυλμήσω συνεισελθείν εις τον νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι του γάμου, και δέσμιος εκβαλούμαι υπό των αγγέλων. Καθάρισον, Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου, και σώσον με ως φιλάνθρωπος.

Και την παρούσαν ευχήν.
Δέσποτα φιλάνθρωπε, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου, μη εις κρίμα μοι γένοιτο τα άγια ταύτα, δια το ανάξιον είναι με, αλλʼ εις κάθαρσιν και αγιασμόν ψυχής τε και σώματος και εις αρραβώνα της μελλούσης ζωής και βασιλείας. Εμοιί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστι, τίθεσθαι εν τω Κυρίω την ελπίδα της σωτηρίας μου.

Και πάλιν. Του δείπνου σου του μυστικού, κ.τ.λ.

Από το "Μέγα Προσευχητάριον"
Α.Σιμονωφ

[smarti]

ΓΕΙΑ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΣΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ:

[aposal]

Δεν είναι υποχρεωτικό!
Εγώ δεν τις έχω διαβάσει ποτέ!

[fotios]

Γειας σας φίλοι μου,

Βέβαια υποχρεωτικό δεν είναι τίποτα, ούτε να εξομολογηθείς, ούτε ....
Όποιος θέλει...
Αλλά είναι καλό και ωφέλιμο για την ψυχή μας, να διαβάζουμε την ευχή προ και μετά της Θείας Μετάληψης. Είναι καταπληκτικές ευχές(ιδίως το μετά τη Θεία Μετάληψη), είναι μια στοιχειώδη θυσία και προετοιμασία.
Για να κοινωνήσουμε ευλαβώς πρέπει να προετοιμαζόμαστε παραπάνω από το συνηθισμένο, κυρίως με προσευχή αλλιώς κινδυνεύουμε κατά τους Αγίους Πατέρες και σύγχρονους Γέροντες και μάλιστα τον Γέροντα Παΐσιο.
Λοιπόν όλα τα μοναστήρια μας και όλοι οι μοναχοί διαβάζουν την ακολουθία της Θείας Μετάληψης, όσοι θέλουν μπορούν να το μιμηθούν. Από εμπειρία, με βοήθησε σημαντικά ως μια μικρή προετοιμασία...Αν δεν κάνουμε κάτι,αν δεν βιώνουμε κάτι, τότε δεν το ξέρουμε οπότε είναι επισφαλής η γνώμη μας.

Χαίρετε εν Κυρίω.

[smarti]

Ευχαρηστω για τις απαντησεις σας.Και εγω η αμαρτωλη τοσα χρονια κοινωναω,αλλα τις ευχες ,οχι ολες ,πρωτη φορα τις διαβασα φετος το πασχα .Που θα παει ,εως οτου να πεθανουμε θα μαθαινουμε συνεχεια.

[aposal]

Έχω την εντύπωση ότι η εξομολόγηση ΕΙΝΑΙ υποχρεωτική, αν θέλουμε να σωθούμε, άλλωστε γίνεται σχετική μνεία και στα Ευαγγέλια. Το ανάγνωσμα όμως της συγκεκριμένης προσευχής δεν είναι! Εκτός και αν μας το επιβάλει ο πνευματικός μας, ο μόνος που μπορεί να μας πει το πότε είμαστε έτοιμοι για να κοινωνήσουμε.

[alithis]

η ακολουθια της θειας μεταληψεως(προ και μετα της μεταληψεως) ειναι μια ακολουθια ,που ειθισται να διαβαζεται απο ολους-κληρικους,μοναχους και λαϊκους-προ της θειας μεταληψεως ως προετοιμασια και μετα τη θεια μεταληψη ως ευχαριστια!