Ανηφορίζοντας προς τις Καρυές

[silo]

Προχωρούσαμε με τον συμπροσκυνητή μου από την Ιερά Μονή Σταυρονικήτα προς τις Καρυές χωρίς να μιλάμε. Ίσως να προσευχόμασταν κιόλας. Γύρω μας επικρατούσε απέραντη γαλήνη.
Η σιωπή στο Άγιο Όρος είναι η ωραία μυστική μουσική, η θεάρεστη "ομιλία", η ευγλωττότερη ρητορεία, μια "σιωπώσα παραίνεσις", είναι σιωπή "βοώσα". Μια σιωπή που έχει δυνατή πνευματική λαλιά, που συγκλονίζει την καρδιά και μιλεί στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, διδάσκοντάς της τις αλήθειες της πίστεως και της ζωής.
Προχωρούσαμε υπομονετικά, σιωπηλά, κατανυκτικά αλλά και με κάποια δυσκολία, αφού έκανε αρκετή ζέστη και ήμασταν καταιδρωμένοι. Κάποια στιγμή και ενώ μόλις είχαμε αφήσει πίσω μας τη διακλάδωση προς τη μονή Ιβήρων, περνούσε με το αυτοκίνητό του ένας από τους μόνιμους οικιστές του ιερού βουνού, ο οποίος προσφέρθηκε να μας μεταφέρει ως τις Καρυές, όπου ήταν και ο προορισμός του.
Αναμφίβολα δελεαστική η πρότασή του την ώρα εκείνη μέσα στην αβάσταχτη λάβρα του καλοκαιριού, που ο ήλιος "πυρπολούσε" τη γη. Όμως βλέποντας το σύννεφο της σκόνης που είχε σηκωθεί απο τους τροχούς του αυτοκινήτου να κάθεται πάνω στα φύλλα των δέντρων και να τους αλλάζει την όψη, αισθανόμενοι τη μυρωδιά του καυσαερίου να ριπίζει δυσμενώς την όσφρηση μας και αναλογιζόμενοι τις επιπτώσεις που έχει στη φύση και στη ζωή του Αγίου Όρους η παρουσία σήμερα τόσων αυτοκινήτων, αρνηθήκαμε ευγενικά και προτιμήσαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τις Καρυές με τα πόδια, περπατώντας πάνω στο πλακόστρωτο, βαθύσκιωτο "βυζαντινό" μονοπάτι και απολαμβάνοντας, ακόμη και σε συνθήκες ενοχλητικής ζέστης, την ασύγκριτη ομορφιά της φύσης του Αγίου Όρους.
Κρίτων Αθωνίτης