Οι αυτόχειρες περισσότεροι από τα θύματα των πολέμων !!!!

[peace]

Εγω ένα ξερω οτι η αυτοκτονια ειναι αμαρτια.

Η πράξη που θεωρείται αμαρτία δεν γίνεται κατω απο πληρη επίγνωση?
Και μη μου πείτε οχι, γιατι δεν θα σας πιστέψω

Πως όμως ένα άτομο με ψυχικη συνδρομη, το οποίο παρουσιαζει σχιζοφρένεια και δεν βρισκεται κατω απο ιατροφαρμακευτική παρακολούθηση, μπορούμε να το καταδικάσουμε και να πούμε οτι αμαρτησε?

[pAntonios]

Επειδή επικαλεστήκατε την επιστήμη μου (ιατρική-ψυχολογία) παίρνω την ευκαιρία να πω μερικά, αν και επιγραμματικά...

Η κατάθλιψη θεωρείται σε μεγάλο βαθμό σήμερα νόσος με κληρονομική βάση. Που σημαίνει ότι όπως και για τη σχιζοφρένεια δεν πρέπει να ενοχοποιούμε τις αμαρτίες και ...ξεμπερδέψαμε. Αυτό είναι μια υπεραπλούστευση που κάνουν πολλοί χριστιανοί και μάλιστα και πνευματικοί. Κατ αυτή την έννοια κάθε αρρώστια είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας και της πτώσεως, δεν καταφεύγουμε όμως στον ιερέα αλλά στους γιατρούς (και σε πολλούς μάλιστα!).
Εδώ συμφωνώ απόλυτα με τον ΠΟΥ ότι αν είμασταν λιγότερο απόλυτοι και προκατειλημμένοι στα ψυχολογικά νοσήματα και ακούγαμε τις συμβουλές των ειδικών γιατρών, θα σώζαμε ζωές.

Το ότι δεν υπάρχει πλήρης καταλογισμός σε ορισμένα άτομα που πάσχουν από ψυχολογικά νοσήματα, δεν σημαίνει ότι δεν αμαρτάνουν. Απλώς η αμαρτίες τους είναι μικρότερες. Κανείς δεν έχει το ακαταλόγιστο, ακόμη και ένα παιδί μετά την ηλικία των επτά ετών!

Αναφορικά με την κακοποίηση παιδιών κλπ κλπ. Δεν είναι το μόνο κακό της ανθρωπότητας. Γιατί τα επιτρέπει όλα αυτά ο Θεός. Δεν τα βλέπει; Δεν μπορεί να τα αποτρέψει; Τα εγκρίνει;
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε εκτός από του ότι φταίει ο Θεός! Εμείς φταίμε που φύγαμε από τον Παράδεισο και υποφέρουμε. Και έτσι όλα αυτά μας θυμίζουν ότι είμαστε περαστικοί από τον κοσμο αυτόν και πρέπει να επιζητούμε και πάλι την Άνω Ιερουσαλήμ. Άρα πολύ σχετικό είναι το κακό που προξενούν όλες αυτές οι βλάβες αφού αφορούν μόνον στο σώμα και είναι δυνατόν να οδηγήσουν την ψυχή σε μετάνοια και τους άλλους που τα βλέπουν σε ευσπλαγχνία.
Έτσι όταν ο Θεός επιτρέπει ένα κακό μπορεί να θέλει να αποτρέψει ένα χειρότερο κακό (Δεν δίνει ας πούμε παιδί σε κάποιον που θα το κακοποιούσε. Αν όμως επιμείνει μπορεί και να του δώσει, φυσικά δεν είναι απόλυτα αυτά) Επίσης μπορεί να θέλει να δείξει χαρακτηριστικά την παρουσία Του μετά από μια μεγάλη αδικία (όπως ίσως στο τσουνάμι).
Μπορεί όμως να είναι και άγνωστος και ακατανόητος ο λόγος στους ανθρώπους (όπως η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη που όμως σηματοδότησε ιστορικά, έστω με δραματικό τρόπο, τον ερχομό του Μεσσία).
Αυτά σαν μερικές, πρόχειρες πάντα, σκέψεις.
Αδυνατώ να παρακολουθήσω την ταχύτητα εξέλιξης των φόρουμ και έτσι ευχαριστώ για την προσωπική ενημέρωση...

[lovethink]

Εγώ πιστεύω ότι έχει ο Θεός
Πάλι βλέπει για ποιό λόγο κάποιος φτάνει εκεί που έφτασε
Κάποιες φορές η δυστυχία είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορείς καν να φανταστείς τι μπορεί να κάνεις
Δεκάτη εντολή δε βλέπετε ? :p
Δεν θέλω να κρίνω ΚΑΝΕΝΑΝ που αυτοκτονεί και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε για τις ψυχές τους γιατί στη τελική .... κάποιοι είχαν το φιλότιμο να χάσουν τη ζωή τους από τις αμαρτίες τους , ενώ κάποιοι άλλοι δεν έχουν καν το φιλότιμο να τις σκεφτούν

[ix8ys]

Η πράξη που θεωρείται αμαρτία δεν γίνεται κατω απο πληρη επίγνωση?
Και μη μου πείτε οχι, γιατι δεν θα σας πιστέψω

ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ!!!!!

Πριν μερικά χρόνια υπήρχε μια όμορφη οικογένεια, μια μαμά, ένας μπαμπάς και ένος γιος. Η μαμά πέθανε σχετικά νέα και τον γιό τον μεγάλωσε ο μπαμπάς. Όταν ο γιός ήταν 30 ετών άρχισε το κακό. Ο γιός αρρώστησε από μια αρρώστια άγνωστη. Τον έτρεξαν στους καλύτερους γιατρούς του κόσμου. Μάλιστα θυμάμε και ένα ταξίδι που είχαν κάνει στην Ρωσία (τότε Σοβ. Ένωση) αλλά τίποτε. Οι μύες και τα ζωτικά όργανα του γιού σταματούσαν σιγα σιγα να λειτουργούν και ατροφούσαν και κανείς δεν ήξερε το γιατί. Ο μπαμπάς της ιστορίας δεν άντεξε και «του λάσκαρε η βίδα» ας μου επιτραπεί η έκφραση και έπερνε ψυχοφάρμακα. Δυστυχώς μια μέρα δεν άντεξε (ίσως και να μην πήρε τα φάρμακα του) και αυτοκτόνησε. Ύστερα από λίγο καιρό ατρόφησε τελείως και η καρδιά του φυτού πλέον γιού και πέθανε και αυτός.

Τραγικό, ε; Το έζησα όμως. Και ερωτώ, ΠΟΙΟΣ θα κατηγορίσει τον πατέρα; Εγώ αρνούμε να πω και να δεχτώ το: «Αυτοκτόνησε άρα είναι αμαρτωλός, μην τον ψάλλετε»

Θυμάμε ότι έγινε κάποιος ψιλοχαμός τότε με τον πατέρα της ιστορίας μας γιατί ο ιερέας του χωριού αρνούνταν να τον ψάλλει. Τελικά έγινε κανονική κηδεία και μάλιστα χτστικε και ναός (από τον ξάδερφο του πατέρα) αφιερομένος στον Άγιο του οποίου το όνομα είχε ο πατέρας.....

Αλλά σκέψου και το άλλο; Οι Σουλιώτησες που αυτοκτόνησαν αμάρτησαν; Ή ο Σαμουήλ; Δεν νομίζω....

Δυστυχώς η απάντηση στο ερώτημα σου είναι «ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ»..... πάντα.

[pAntonios]

Το ότι η Εκκλησία δεν ψάλλει τη νεκρώσιμη σε κάποιον αυτόχειρα (εξαιρούνται όσοι έχουν σοβαρούς ψυχολογικούς λόγους) δεν σημαίνει ότι η ψυχή του κολάζεται!
ΟΧΙ!
Απλώς η επίσημη Εκκλησία τον αφήνει στην κρίση του Θεού και δεν του ψάλλει τη νεκρώσιμη για να τονίσει και στο πλήρωμά της ότι η αυτοχειρία δεν είναι λύση αλλά ΑΠΙΣΤΙΑ!

Κανονικά και σε κανέαν άλλο άπιστο δεν θα έπρεπε να ψάλλεται νεκρώσιμη ακολουθία!

Εμείς όμως σαν πιστοί προσευχόμαστε για όλους, πιστούς και απίστους να έχουν μετάνοια, καλό τέλος και δικαίωση ενώπιον του Κυρίου.

[Misha]

πάτερ Αντωνιε συχωρεστε με αλλα εδω εχουν ατονίσει τοσα και τοσα στην πορεία των αιωνων

οπως η κοινωνια χωριστα σωματος και αιματος Χριστου που επιβαλλεται απο Οικ.Συνοδο

η παπαληθρα των κληρικών που επισης επιβαλλεται απο κανονα οικ.συνόδου


το "μη τις των κατηχουμενων " της Θ.Λειτουργιας οπως και το "τας θυρας τας θυρας προσχωμεν"...

ας ειμαστε λιγο πιο συγκαβατικοι κι ας μην αφησουμε εναν βαπτισμενο χριστιανο να παει αδιάβαστος..οχι τοσο για την ψυχη του ,που βρισκεται πια στα χερια του καλού Θεού,οσο για τους συγγενεις και οικειους του που περιμενουν μια παρηγοριά αυτες τις τραγικες και κατωδυνες ωρες....

εχω τυχει σε τετοια περιπτωση και η συγκαταβατκη και παρηγορητικη σταση του ιερεως οδηγησε τους οικειους στο πετραχηλι του.

[pAntonios]

Αν το σκεφτείς βαθύτερα θα δεις ότι έχει δίκιο η Εκκλησία διότι θέλει με τον τρόπο αυτό να προλάβει και τους μελλοντικούς αυτόχειρες (εσύ ο ίδιος είπες στην αρχή ότι είναι περισσότεροι από τα θύματα πολέμου!) που έτσι τους ενθαρρύνουμε ακόμη περισσότερο να πληθύνουν τις τάξεις των νεκρών!

Σκέψου λοιπόν εν ονόματι της φιλανθρωπίας υπέρ των συγγενών (που όμως είναι ακόμη ζώντες και ελπίζοντες!) να στερήσει η Εκκλησία τη φιλανθρωπία από αυτούς που θα φύγουν και δεν θα έχουν πλέον περιθώρια μετανοίας, αφού θα έχουν αυτοκτονήσει!!!
Η σκέψη όμως ότι θα φύγουν "αδιάβαστοι" και έτσι επίσημα αβοήθητοι είναι ένα φρένο για να τους κρατήσει με μια δεύτερη σκέψη στη ζωή και μετά να αναζητήσουν βοήθεια και καταφύγιο στο Θεό και στην Εκκλησία.

Φυσικά και είναι πολύ δύσκολο να χειριστεί ποιναντικά ένας ιερέας αυτές τις εξαιρετικά κρίσιμες περιστάσεις, ειδικά σε μια εποχή απιστίας και αποστασίας όπως η σημερινή που ότι και να κάνεις σαν κληρικός θα σε βάλουν στο στόχαστρο...

[paroikos]

Τόσο ο π.Ανώνιος, όσο και ο Misha έχουν δίκιο όταν αναφέρουν ότι δεν θα πρέπει όλες τις ψυχολογικές διαταραχές να τις αποδίδουμε σε δαιμονικές ενέργειες (από ό,τι κατάλαβα δηλαδή και δεν ξέρω αν κάνω λάθος στην διαπίοστωσή μου αυτή). Δεν είμαι ειδικός, βέβαια, αλλά έχω την εντύπωση ότι ναι μεν οι ψυχολογικές διαταραχές μπορεί να οφείλονται σε λόγους οργανικούς, αλλά και αυτές, ίσως, μπορεί να τις εκμεταλλεύεται ο διάβολος. Εάν κάποιος έχει για κάποιους λόγους, την τάση να είναι μελαγχολικός ή καταθλιπτικός και παρουσιάζει τάσεις αυτοκτονίας, τότε δεν πιστεύω να χάνει την ευκαιρία και ο διάβολος να "σκουντήξει" λιγάκι προς την κατεύθυνση αυτή.
Πάντως να προσθέσω κι εγώ, αν μου επιτρέπεται, την άποψή μου. Πιστεύω ότι ένας από τους λόγους που οδηγεί στην αυτκτονία είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξειο τον ψυχικό ή σωματικό ή τον ψυχοσωματικό πόνο. Μου έκανε εντύπωση μια κυρία μεγάλης ηλικίας η οποία είχε καρκίνο των οστών. Υπέμεινε με καρτερικότητα τον σωματικό της πόνο. Προσευχόταν με την προσευχή του Ιησού, διάβαζε Απόδειπνο, Παρακλήσεις, Χαιρετισμούς. Με λίγα λόγια η αρρώστια της την έκανε να εντείνει τις προσευχές της. Φυσικά ήταν άνθρωπος που πίστευε και εκκλησιαζόταν. Αντιμετώπιζε τον πόνο της με θαυμαστό τρόπο, χωρίς να τα "βάζει" με Θεό ή ανθρώπους για την αρρώστια της, αλλά το αντιμετώπιζε προσευχιτικά. Ώσπου κάποια μέρα έμαθε ότι το 13χρονο εγγονάκι της παρουσίασε καρκίνωμα και οι γιατροί του έδιναν λίγο χρόνο ζωής. Εκεί δεν το άντεξε και αυτοκτόνησε.
Μια δεύτερη περίπτωση ενός νεαρού που ποτέ δεν γνώρισε ζεστασιά ή αγάπη από τους δικούς του. Μάλισρτα νοσηλεύτικε και σε ψυχιατρείο. Πριν αυτοκτονήσει εξομολογήθηκε.
Τώρα ένα ερώτημα στον π.Αντώνιο. Βλέπουμε ότι η Εκκλησία δεν επιτρέπει να κηδεύονται οι αυτόχειρες. Μήπως για την ψυχή τους θα ήταν καλύτερο το να μη κηδευτούν; Μήπως μπορούμε να δούμε την φιλανθρωπία της εκκλησίας στο γεγονός ότι δεν επιτρέπει την κηδεία αυτών που αυτοκτονούν; Ο γ. Άνθιμος ο Αγιαννανίτης είπε στην μητέρα ενός αυτόχειρα ότι καλό θα ήταν να μηνξ μνημονεύεται το όνομά του οποτε βλέποντας ο Θεός ότι δεν τιμάται από τους ανθρώπους, θα τον ελεήσει ο ίδιος.
Φυσικά γνωρίζω ότι αν οι συγγενείς προσκομίσουν στην Μητρόπολη κάποιο χαρτί ότι ο αυτόχειρας ήταν ασθενής ψυχικά η Εκκλησία τον κηδεύει.Διάβασα, λοιπόν, σε ένα βιβλίο περί της κηδείας κάποιου ιερέως, ότι ναι μεν μπορεί οι συγγενείς να ξεγελάσουν τον επίσοπο με χαρτιά και να επιτραπεί η κηδεία του, αλλά, σίγουρα, δεν μπορούν να ξεγελάσουν τον Θεό.
Αν θέλετε π.Αντώνιε και έχετε τον χρόνο σας παρακαλώ αναπτύξτε τις πόψεις σας διεξοδικότερα. Ευχαριστώ εκ των προτέρων

[Misha]

Φιλε Παροικε τι να πρωτοσχολιασει κανεις απο οσα συγκλονιστικά εγραψες.

Στη διηγηση 5 γραμμων ολοκληρη η τραγωδια και τα γιατι του ανθρωπινου γενους και ολου του πλανητη

Μου έκανε εντύπωση μια κυρία μεγάλης ηλικίας η οποία είχε καρκίνο των οστών. Υπέμεινε με καρτερικότητα τον σωματικό της πόνο. Προσευχόταν με την προσευχή του Ιησού, διάβαζε Απόδειπνο, Παρακλήσεις, Χαιρετισμούς. Με λίγα λόγια η αρρώστια της την έκανε να εντείνει τις προσευχές της. Φυσικά ήταν άνθρωπος που πίστευε και εκκλησιαζόταν. Αντιμετώπιζε τον πόνο της με θαυμαστό τρόπο, χωρίς να τα "βάζει" με Θεό ή ανθρώπους για την αρρώστια της, αλλά το αντιμετώπιζε προσευχιτικά. Ώσπου κάποια μέρα έμαθε ότι το 13χρονο εγγονάκι της παρουσίασε καρκίνωμα και οι γιατροί του έδιναν λίγο χρόνο ζωής. Εκεί δεν το άντεξε και αυτοκτόνησε.

διαβάζω στην Κ.Διαθηκη:

πιστος δε ο θεος ος ουκ εασει υμας πειρασθηναι υπερ ο δυνασθε αλλα ποιησει συν τω πειρασμω και την εκβασιν του δυνασθαι υμας υπενεγκειν α κορ ι13

την εχω αντιμετωπισει αυτη την συγκρουση πιστης και πραγματικοτητας και ξερω πως σε φτανει στα ορια της τρελας....

πιστευεις πως ο Θεός σε νοιαζεται και δε θ αφησει πειρασμους πανω απο τις δυναμεις σου και ξαφνικα....σα ν ανοιγει η κολαση ..."ενος κακου μυρια επονται" ....

ο Μεσογαιας π.Νικολαος σε αναλογες περιπτωσεις λεει :"Δεν εχω απαντηση,δεν ξερω ,ο Θεός ξερει"

θα αφησουμε τον ματαιο κοσμο τούτο με πολλα και μεγαλα ΓΙΑΤΙ.

ας ελπισουμε ο Θεός να μας γλυκανει με την αγαπη Του και να μας δωσει αγιους καθοδηγους στις περιστασεις του βιου.

υγ.μακαρι η καλη και πονεμενη γιαγια να ειναι κοντα με το εγγονακι της στη χαρα του Χριστου.

δε μπορω να φανταστω οτι θα ειναι αλλιως....

[yparxei]

με στενοχωρησε το περιστατικο,αλλα απο την αλλη ο Θεος ξερει.

στο κατω κατω δεν ειναι τοσο ζητημα αν σε θαψουν η οχι με τον ορθοδοξο τυπο,αλλα να πεθανεις με ορθοδοξο τροπο.Ο Θεος κρινει,οχι τα πλασματα.

ενα εκατομμυριο φορες να μνημονευουν το ονομα σου,δυο εκατομμυρια ναι να πουν οι ανθρωποι αξιζουν τιποτα μπροστα στο οχι η το ναι του Θεου?