[ ΒΑΣΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ
Α. Γενικές αρχές
1. Η Εκκλησία αντικρύζει τις μεταμοσχεύσεις ,όπως και κάθε τι που σχετίζεται με την υγεία του ανθρώπου και την πάλη του με τον θάνατο, με ιδιαίτερη συμπάθεια, κατανόηση και αίσθημα σοβαρότητος. Αντιλαμβάνεται και το μέγεθος του προβλήματος και τις δυνατότητες που παρέχουν οι μεταμοσχεύσεις καθώς και το μεγάλο της χρέος απέναντι στην κοινωνία, στην ιατρική πράξη, στους λήπτες αλλά και στους δυνητικούς δότες. Και τον λήπτη θέλει να βοηθήσει, αλλά και τον δωρητή οφείλει να σεβασθεί.
2. Το κριτήριο της εκκλησιαστικής ηθικής των μεταμοσχεύσεων, όπως και κάθε προβλήματος, είναι πνευματικό. Αν κάτι βλάπτει την ψυχή ή υποβιβάζει τις πνευματικές αξίες, ανεπιφύλακτα το απορρίπτει. Αντιθέτως, εάν το επί μέρους επιστημονικό επίτευγμα είναι συμβατό με τη θεολογική παράδοση, διδασκαλία και εμπειρία της, την ιδιοφυή ανακάλυψη την αντιμετωπίζει με την τόλμη την πνευματικής καινοτομίας της. Ούτε με τον ορθολογιστικό σχολαστικισμό έχει σχέση, ούτε σε πολιτικές σκοπιμότητες υποχωρεί , ούτε με την εκκοσμίκευση συντάσσεται.
3. Κάθε τι που υπερβαίνει τον ατομικισμό και τη φιλοζωία και συνδέει τους ανθρώπους με σχέση αμοιβαιότητος και κοινωνίας, κάθε τι που αποδεικνύει την υπεροχή της πνευματικής ζωής επί της βιολογικής επιβιώσεως, η Εκκλησία το προστατεύει και το υποστηρίζει. Αλλά και μπροστά στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου καθώς και της ψυχοσωματικής συμφυΐας του ανθρώπου στέκεται με σεβασμό και ιδιάζουσα ευαισθησία.]
Β. Ειδικές αρχές
4. Οι μεταμοσχεύσεις μεταμορφώνουν το δρόμο του λήπτη σε ελπίδα ζωής. Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από τη φιλανθρωπία της να τις ευλογήσει, με την αδιαπραγμάτευτη όμως προϋπόθεση ότι κατά τη μεταμοσχευτική διαδικασία προστατεύεται η συνείδηση του δότη και δεν παραβιάζονται οι πνευματικές αξίες.
5.Κάθε λογική αποδοχής των μεταμοσχεύσεων από την Εκκλησία έχει τρεις άξονες:
α) Η Εκκλησία αισθάνεται μεν το φιλάνθρωπο χρέος της απέναντι στον λήπτη – που έχει ανάγκη να ζήσει – αντιλαμβάνεται όμως περισσότερο τον ρόλο της δίπλα στον δότη- που μπορεί ελεύθερα να προσφέρει. Επʼ ουδενί λόγω και με κανένα τρόπο δεν θυσιάζει τον σεβασμό προς τον δότη στην ανάγκη επιβιώσεως του λήπτη. Ο σκοπός δεν είναι να ζήσει ο λήπτης . ο σκοπός είναι να δώσει ο δότης. Ο λήπτης λαμβάνει θνητό σώμα. Ο δότης δίνει από την αθάνατη ψυχή του. Όσο ανώτερη είναι η ψυχή από το σώμα τόσο μεγαλύτερο είναι το πνευματικό όφελος του δότη από το βιολογικό κέρδος του λήπτη. «Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». ( Πραξ.κ΄35 ) .
β) Η δωρεά οργάνου πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει τη «συνειδητή συναίνεση» του δότη, δηλαδή ο δότης πρέπει εν επιγνώσει ,ελεύθερα και αβίαστα να έχει συγκαταθέσει στην αφαίρεση των οργάνων του, αν τυχόν από κάποια αιτία καταστεί εγκεφαλικά νεκρός. Ο δότης πρέπει να ενεργεί ως δωρητής.
γ) Η Εκκλησία μπορεί να δεχθεί τις μεταμοσχεύσεις μόνο μέσα σε ατμόσφαιρα αγάπης ,συναλληλίας, ενίοτε αυτοθυσιαστικού φρονήματος, εξόδου από τον κλοιό της φιλαυτίας και φιλοζωίας μας- ποτέ ωφελιμιστικής ή χρησιμοθηρικής λογικής που αποξενώνει τον «δότη» από την προσφορά του.
Κατόπιν τούτων, οι μεταμοσχεύσεις προσεγγίζονται ως αφορμή μετάδοσης ζωής σε μερικούς ανθρώπους, κυρίως όμως ως ευκαιρία μετάγγισης πνευματικού ήθους στην κοινωνία. ]
Από το βιβλίο «Basic positions on the ethics of Transplantations»
THE HOLY SYNOD OF THE CHURCH OF CREECE
BIOETHICS COMMITTEE
Athens 2007
Printed and bound by Apostoliki Diakonia of the Orthodox Christian Church of Greece
"Βασικές θέσεις επί της ηθικής των μεταμοσχεύσεων"
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
Ζ. Περί συγγενικής συναινέσεως
22 . Η Εκκλησία υπό όρους και κατʼ οικονομία , μέσα στην προοπτική της ιερότητος των συγγενικών δεσμών και της επιδιωκόμενης καλλιέργειας των σχέσεων κοινωνίας, θα μπορούσε να δεχθεί και την υποκατάσταση της βουλήσεως του δότη από τους συγγενείς, βέβαια με το δεδομένο ότι αυτή δεν αντιτίθεται προς τη δική του. Η πρόνοια για τους οικείους αποτελεί έκφραση πίστεως ( Α΄Τιμ. ε΄8 ) , οι δε εγγενείς υποχρεώσεις απέναντί τους απόδειξη ιερών συγγενικών δικαιωμάτων.
Για τους συγγενείς η ζωή του δότη και η τιμή του σώματος του ίσως έχουν μεγαλύτερη αξία απʼ ότι για τον ίδιο. Με δεδομένη την αγάπη, η απόφαση της δωρεάς του σώματος του άλλου ίσως να είναι και δυσκολότερη από αυτή της δωρεάς του δικού μας σώματος. Υπʼ αυτή την έννοια, ο πραγματικός δότης είναι οι συγγενείς.
23. Επειδή στην κοινωνία και εποχή μας τα πάσης φύσεως συμφέροντα , ιδίως τα οικονομικά, συχνά παρεμβάλλονται με βέβηλο τρόπο ακόμη και στις ιερότερες των σχέσεων, ο νόμος θα πρέπει να προνοεί για την αποφυγή κάθε υποψίας εμπορευματοποίησης των μοσχευμάτων από τους συγγενείς.
24. Ευχής έργον θα ήταν, κατά την οποιαδήποτε ενυπογράφου συναινέσεως, να μπορούσε ο δότης να εκχωρήσει κε των προτέρων το δικαίωμα διαθέσεως του σώματός του στους συγγενείς του.
Η. Οι επιφυλάξεις της Εκκλησίας
25. Επειδή η εξέλιξη των επιστημών επικοινωνίας και πληροφορικής ( διαδίκτυο, τήρηση μηχανογραφικών αρχείων με ευρύτατο φάσμα δεδομένων και περιορισμένη δυνατότητα ελέγχου κ.α. ) αφʼ ενός και η πνευματική πενία των σύγχρονων κοινωνιών αφʼ ετέρου είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε κακοποίηση ,εκμετάλλευση ή και θυσία των μεταμοσχεύσεων στον βωμό των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, η Εκκλησία οφείλει να προστατεύσει το θεσμό, την πράξη και τα εμπλεκόμενα πρόσωπα από ενδεχόμενη βεβήλωση ( βεβιασμένη διάγνωση ή προχειρότητα στην τήρηση των κριτηρίων του εγκεφαλικού θανάτου, εμπορευματοποίηση ή συναλλαγή οιασδήποτε φύσεως σχετικά με την προσφορά οργάνων, επιλογή ληπτών επί τη βάσει ρατσιστικών κριτηρίων, παραβιάσεις των καταστάσεων αναμονής, κ.λ.π. ) .
26. Προς αποφυγήν των παραβιάσεων των καταστάσεων αναμονής, πρέπει να γίνει το αρχείο εγγραφής δοτών επί μηχανογραφικής βάσεως, το οποίο να ελέγχεται από κεντρικό αδιάβλητο μηχανισμό.
27. Ενώ η διεθνής και ελληνική νομοθεσία ,για να προστατεύσει τις μεταμοσχεύσεις από την απειλή της εμπορικής συναλλαγής, επιβάλλει την ανωνυμία του λήπτη και του δότη και απαγορεύει τη δωρεά οργάνου σε προκαθορισμένο από το δότη φιλικό ή συγγενικό πρόσωπο ( εξαίρεση οι μεταμοσχεύσεις νεφρών από ζώντα δότη), κάτι τέτοιο δεν αντιτίθεται κατʼ ανάγκην στην ηθική της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας.
28. Η Εκκλησία δεν μπορεί να συγκατατεθεί στην αφαίρεση οργάνων από βρέφη με συγγενή ανεγκεφαλία. Τέτοιοι δότες είναι πολύ σπάνιοι , πράγμα που περιορίζει τις ελπίδες των ληπτών-βρεφών. Παρά ταύτα τα ανεγκέφαλα βρέφη επειδή δεν στερούνται στελέχους δεν είναι εγκεφαλικώς νεκρά και επειδή στερούνται συνειδήσεως δεν έχουν τη δυνατότητα της συναινέσεως- και φυσικά κανείς δεν μπορεί να την εικάσει. Αυτό δημιουργεί νομικό κώλυμα στην αφαίρεση οργάνων. Επιπλέον, η κοινωνία πρέπει να αρνηθεί κάθε ωφελιμιστική θεώρηση αυτών των βρεφών. Η ανάγκη σεβασμού προς αυτά δεν αφήνει περιθώρια ώστε το πέρασμά τους απʼ αυτό τον κόσμο να είναι εντελώς χρηστικό.
29. Σχετικά με το ενδεχόμενο χρήσης τεχνητών οργάνων ή και ξενομοσχευμάτων ( γενετικά επεξεργασμένων μοσχευμάτων από ζώα ) ,όπως και προϊόντων κλωνοποίησης, επειδή η έρευνα δεν έχει να παρουσιάσει σαφή επί του παρόντος αποτελέσματα και η πορεία της δεν είναι ειλικρινής, η Επιτροπή Βιοηθικής επιφυλάσσεται να παρουσιάσει εν ευθέτω χρόνω τις θέσεις και απόψεις της επʼ αυτού.
30. Υπάρχει ο κίνδυνος ,στο άμεσο μέλλον, με τη χαλαρή διεθνώς ηθική απέναντι στην ευθανασία και την τάση νομοθετικής κατοχυρώσεώς της , οι μεταμοσχεύσεις να συνδυασθούν με την ευθανασία. Έτσι, άτομα που θα επιλέγουν αυτό τον τρόπο τερματισμού της ζωής τους ενδεχομένως θα καθίστανται και δωρητές οργάνων. Αυτός είναι ένας επί πλέον λόγος που η νομοθεσία των μεταμοσχεύσεων θα πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει υψηλό ιδεολογικό υπόβαθρο.
Από το βιβλίο «Basic positions on the ethics of Transplantations»
THE HOLY SYNOD OF THE CHURCH OF CREECE
BIOETHICS COMMITTEE
Athens 2007
Printed and bound by Apostoliki Diakonia of the Orthodox Christian Church of Greece
22 . Η Εκκλησία υπό όρους και κατʼ οικονομία , μέσα στην προοπτική της ιερότητος των συγγενικών δεσμών και της επιδιωκόμενης καλλιέργειας των σχέσεων κοινωνίας, θα μπορούσε να δεχθεί και την υποκατάσταση της βουλήσεως του δότη από τους συγγενείς, βέβαια με το δεδομένο ότι αυτή δεν αντιτίθεται προς τη δική του. Η πρόνοια για τους οικείους αποτελεί έκφραση πίστεως ( Α΄Τιμ. ε΄8 ) , οι δε εγγενείς υποχρεώσεις απέναντί τους απόδειξη ιερών συγγενικών δικαιωμάτων.
Για τους συγγενείς η ζωή του δότη και η τιμή του σώματος του ίσως έχουν μεγαλύτερη αξία απʼ ότι για τον ίδιο. Με δεδομένη την αγάπη, η απόφαση της δωρεάς του σώματος του άλλου ίσως να είναι και δυσκολότερη από αυτή της δωρεάς του δικού μας σώματος. Υπʼ αυτή την έννοια, ο πραγματικός δότης είναι οι συγγενείς.
23. Επειδή στην κοινωνία και εποχή μας τα πάσης φύσεως συμφέροντα , ιδίως τα οικονομικά, συχνά παρεμβάλλονται με βέβηλο τρόπο ακόμη και στις ιερότερες των σχέσεων, ο νόμος θα πρέπει να προνοεί για την αποφυγή κάθε υποψίας εμπορευματοποίησης των μοσχευμάτων από τους συγγενείς.
24. Ευχής έργον θα ήταν, κατά την οποιαδήποτε ενυπογράφου συναινέσεως, να μπορούσε ο δότης να εκχωρήσει κε των προτέρων το δικαίωμα διαθέσεως του σώματός του στους συγγενείς του.
Η. Οι επιφυλάξεις της Εκκλησίας
25. Επειδή η εξέλιξη των επιστημών επικοινωνίας και πληροφορικής ( διαδίκτυο, τήρηση μηχανογραφικών αρχείων με ευρύτατο φάσμα δεδομένων και περιορισμένη δυνατότητα ελέγχου κ.α. ) αφʼ ενός και η πνευματική πενία των σύγχρονων κοινωνιών αφʼ ετέρου είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε κακοποίηση ,εκμετάλλευση ή και θυσία των μεταμοσχεύσεων στον βωμό των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, η Εκκλησία οφείλει να προστατεύσει το θεσμό, την πράξη και τα εμπλεκόμενα πρόσωπα από ενδεχόμενη βεβήλωση ( βεβιασμένη διάγνωση ή προχειρότητα στην τήρηση των κριτηρίων του εγκεφαλικού θανάτου, εμπορευματοποίηση ή συναλλαγή οιασδήποτε φύσεως σχετικά με την προσφορά οργάνων, επιλογή ληπτών επί τη βάσει ρατσιστικών κριτηρίων, παραβιάσεις των καταστάσεων αναμονής, κ.λ.π. ) .
26. Προς αποφυγήν των παραβιάσεων των καταστάσεων αναμονής, πρέπει να γίνει το αρχείο εγγραφής δοτών επί μηχανογραφικής βάσεως, το οποίο να ελέγχεται από κεντρικό αδιάβλητο μηχανισμό.
27. Ενώ η διεθνής και ελληνική νομοθεσία ,για να προστατεύσει τις μεταμοσχεύσεις από την απειλή της εμπορικής συναλλαγής, επιβάλλει την ανωνυμία του λήπτη και του δότη και απαγορεύει τη δωρεά οργάνου σε προκαθορισμένο από το δότη φιλικό ή συγγενικό πρόσωπο ( εξαίρεση οι μεταμοσχεύσεις νεφρών από ζώντα δότη), κάτι τέτοιο δεν αντιτίθεται κατʼ ανάγκην στην ηθική της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας.
28. Η Εκκλησία δεν μπορεί να συγκατατεθεί στην αφαίρεση οργάνων από βρέφη με συγγενή ανεγκεφαλία. Τέτοιοι δότες είναι πολύ σπάνιοι , πράγμα που περιορίζει τις ελπίδες των ληπτών-βρεφών. Παρά ταύτα τα ανεγκέφαλα βρέφη επειδή δεν στερούνται στελέχους δεν είναι εγκεφαλικώς νεκρά και επειδή στερούνται συνειδήσεως δεν έχουν τη δυνατότητα της συναινέσεως- και φυσικά κανείς δεν μπορεί να την εικάσει. Αυτό δημιουργεί νομικό κώλυμα στην αφαίρεση οργάνων. Επιπλέον, η κοινωνία πρέπει να αρνηθεί κάθε ωφελιμιστική θεώρηση αυτών των βρεφών. Η ανάγκη σεβασμού προς αυτά δεν αφήνει περιθώρια ώστε το πέρασμά τους απʼ αυτό τον κόσμο να είναι εντελώς χρηστικό.
29. Σχετικά με το ενδεχόμενο χρήσης τεχνητών οργάνων ή και ξενομοσχευμάτων ( γενετικά επεξεργασμένων μοσχευμάτων από ζώα ) ,όπως και προϊόντων κλωνοποίησης, επειδή η έρευνα δεν έχει να παρουσιάσει σαφή επί του παρόντος αποτελέσματα και η πορεία της δεν είναι ειλικρινής, η Επιτροπή Βιοηθικής επιφυλάσσεται να παρουσιάσει εν ευθέτω χρόνω τις θέσεις και απόψεις της επʼ αυτού.
30. Υπάρχει ο κίνδυνος ,στο άμεσο μέλλον, με τη χαλαρή διεθνώς ηθική απέναντι στην ευθανασία και την τάση νομοθετικής κατοχυρώσεώς της , οι μεταμοσχεύσεις να συνδυασθούν με την ευθανασία. Έτσι, άτομα που θα επιλέγουν αυτό τον τρόπο τερματισμού της ζωής τους ενδεχομένως θα καθίστανται και δωρητές οργάνων. Αυτός είναι ένας επί πλέον λόγος που η νομοθεσία των μεταμοσχεύσεων θα πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει υψηλό ιδεολογικό υπόβαθρο.
Από το βιβλίο «Basic positions on the ethics of Transplantations»
THE HOLY SYNOD OF THE CHURCH OF CREECE
BIOETHICS COMMITTEE
Athens 2007
Printed and bound by Apostoliki Diakonia of the Orthodox Christian Church of Greece
-
gkou
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 2629
- Εγγραφή: Τρί Μαρ 21, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Γεωργία@Κόρινθος
[ Θ. Κριτική του νέου νόμου περί μεταμοσχεύσεων.
Ενώ η Εκκλησία αποδέχεται την ιδέα των μεταμοσχεύσεων, αδυνατεί να συμφωνήσει με την πρόσφατη νομοθετική κατοχύρωσή τους στη χώρα μας, η οποία κυριαρχείται από χρησιμοθηρική αντίληψη και στενό ορθολογισμό. Ο μόνος τρόπος προστασίας από το ενδεχόμενο κακοποιήσεώς της είναι η σχετική νομοθεσία να είναι σαφής, μελετημένη, ιδεολογική και όχι χρησιμοθηρική.
31. Στον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο, ο νομοθέτης ερμηνεύει τη «μη άρνηση» των συγγενών ως συναίνεση του δότη (Άρθρ. 12, παρ. 4) . Τα όργανα αφαιρούνται όχι όταν συναινούν, αλλά όταν «δεν αντιτίθενται» οι συγγενείς. Οι μεταμοσχεύσεις δεν είναι δυνατόν να στηριχθούν σε μια «μη άρνηση», και μάλιστα των συγγενών, τη στιγμή που όλοι αγωνιζόμαστε για τη συγκατάθεση, και μάλιστα του δότη.
32. Στην περίπτωση αυτή, η έλλειψη ή η μη εξεύρεση συγγενών θα ήταν δυνατόν να ερμηνευθεί ως «μη άρνηση». Συνεπώς, κάθε εγκεφαλικά νεκρός αλλοδαπός, λαθρομετανάστης, άγνωστος και εγκαταλελειμμένος, αθίγγανος κ.λ.π. – ο αριθμός των οποίων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, και των οποίων οι συγγενείς είτε δεν βρίσκονται στην Ελλάδα, είτε δεν είναι εύκολο να ανευρεθούν- ή όποιος βρεθεί μόνος στο νοσοκομείο μετά από τροχαίο ατύχημα που δεν έχει γίνει αμέσως αντιληπτό από τους συγγενείς του θα θεωρείται αυτομάτως δότης. Θα πρέπει άραγε στη δυστυχία της μοναξιάς τους να προσθέσουμε και την αυθαίρετη αφαίρεση των οργάνων τους; Ο νόμος της «μη άρνησης» λοιπόν αποτελεί εκβιασμό της συνειδήσεως.
33. Η «συναίνεση» δεν έχει καμμία σχέση με τη «μη άρνηση». Το «δίνω κάτι δικό μου» είναι εντελώς διαφορετικό από το «μου παίρνουν κάτι που μου ανήκει». Στη δεύτερη περίπτωση η βούληση της πολιτείας και κοινωνίας υποκαθιστά ως αγαθό την έκφραση της προσωπικής ελευθερίας.
34. Το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα εισχωρήσεως στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής των πολιτών. Μια τέτοια ενέργεια αντιβαίνει στα άρθρα 2, παρ. 1 (περί του σεβασμού και της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας) και 5, παρ. 1 ( περί της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητος του ατόμου) του συντάγματος.
35. Δεν μπορεί επίσης να υποχρεώνει τον πολίτη να εκφέρει γνώμη χωρίς να κατοχυρώνει το δικαίωμά του να μην εκφέρει. Ποιες οι επιπτώσεις αν ο πολίτης αρνηθεί να εκφράσει τη βούλησή του;
36. Η υποκατάσταση του όρου «εγκεφαλικός θάνατος» με το «νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους» θεωρείται ιατρικά αμφιλεγόμενη και ιδεολογικά ύποπτη. Η διαπίστωση της παύσης των λειτουργιών όχι μόνο του εγκεφαλικού στελέχους αλλά και του φλοιού επιβεβαιώνει την ανεπίστρεπτη παύση όλων των εγκεφαλικών λειτουργιών και γιʼ αυτό είναι επιβεβλημένη.
37. Η δια νόμου υποχρεωτική διακοπή της μηχανικής υποστήριξης της αναπνευστικής λειτουργίας σε περίπτωση εγκεφαλικά νεκρού ατόμου που δεν είναι δότης (Άρθρ.12, παρ. 6 ) είναι πνευματικά και ηθικά αντιδεοντολογική. Ο νόμος πρέπει να κατοχυρώνει τον γιατρό που, για λόγους συνειδήσεως, δεν επιθυμεί να διακόψει τον μηχανικό αερισμό και φυσικά όχι να τον τιμωρεί ( Άρθρ. 20, παρ. 1) .
38. Η δυσκολία των συγγενών να συναινέσουν στη δωρεά του σώματος, που οφείλεται σε προσωπικούς , συναισθηματικούς ή και φιλοσοφικούς λόγους, πρέπει να γίνεται απόλυτα σεβαστή και όχι να αντιμετωπίζεται εκβιαστικά με την απειλή της διακοπής της μηχανικής υποστήριξης ( Άρθρ. 12, παρ.6). ]
Από το βιβλίο «Basic positions on the ethics of Transplantations»
THE HOLY SYNOD OF THE CHURCH OF CREECE
BIOETHICS COMMITTEE
Athens 2007
Printed and bound by Apostoliki Diakonia of the Orthodox Christian Church of Greece
Ενώ η Εκκλησία αποδέχεται την ιδέα των μεταμοσχεύσεων, αδυνατεί να συμφωνήσει με την πρόσφατη νομοθετική κατοχύρωσή τους στη χώρα μας, η οποία κυριαρχείται από χρησιμοθηρική αντίληψη και στενό ορθολογισμό. Ο μόνος τρόπος προστασίας από το ενδεχόμενο κακοποιήσεώς της είναι η σχετική νομοθεσία να είναι σαφής, μελετημένη, ιδεολογική και όχι χρησιμοθηρική.
31. Στον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο, ο νομοθέτης ερμηνεύει τη «μη άρνηση» των συγγενών ως συναίνεση του δότη (Άρθρ. 12, παρ. 4) . Τα όργανα αφαιρούνται όχι όταν συναινούν, αλλά όταν «δεν αντιτίθενται» οι συγγενείς. Οι μεταμοσχεύσεις δεν είναι δυνατόν να στηριχθούν σε μια «μη άρνηση», και μάλιστα των συγγενών, τη στιγμή που όλοι αγωνιζόμαστε για τη συγκατάθεση, και μάλιστα του δότη.
32. Στην περίπτωση αυτή, η έλλειψη ή η μη εξεύρεση συγγενών θα ήταν δυνατόν να ερμηνευθεί ως «μη άρνηση». Συνεπώς, κάθε εγκεφαλικά νεκρός αλλοδαπός, λαθρομετανάστης, άγνωστος και εγκαταλελειμμένος, αθίγγανος κ.λ.π. – ο αριθμός των οποίων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, και των οποίων οι συγγενείς είτε δεν βρίσκονται στην Ελλάδα, είτε δεν είναι εύκολο να ανευρεθούν- ή όποιος βρεθεί μόνος στο νοσοκομείο μετά από τροχαίο ατύχημα που δεν έχει γίνει αμέσως αντιληπτό από τους συγγενείς του θα θεωρείται αυτομάτως δότης. Θα πρέπει άραγε στη δυστυχία της μοναξιάς τους να προσθέσουμε και την αυθαίρετη αφαίρεση των οργάνων τους; Ο νόμος της «μη άρνησης» λοιπόν αποτελεί εκβιασμό της συνειδήσεως.
33. Η «συναίνεση» δεν έχει καμμία σχέση με τη «μη άρνηση». Το «δίνω κάτι δικό μου» είναι εντελώς διαφορετικό από το «μου παίρνουν κάτι που μου ανήκει». Στη δεύτερη περίπτωση η βούληση της πολιτείας και κοινωνίας υποκαθιστά ως αγαθό την έκφραση της προσωπικής ελευθερίας.
34. Το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα εισχωρήσεως στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής των πολιτών. Μια τέτοια ενέργεια αντιβαίνει στα άρθρα 2, παρ. 1 (περί του σεβασμού και της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας) και 5, παρ. 1 ( περί της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητος του ατόμου) του συντάγματος.
35. Δεν μπορεί επίσης να υποχρεώνει τον πολίτη να εκφέρει γνώμη χωρίς να κατοχυρώνει το δικαίωμά του να μην εκφέρει. Ποιες οι επιπτώσεις αν ο πολίτης αρνηθεί να εκφράσει τη βούλησή του;
36. Η υποκατάσταση του όρου «εγκεφαλικός θάνατος» με το «νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους» θεωρείται ιατρικά αμφιλεγόμενη και ιδεολογικά ύποπτη. Η διαπίστωση της παύσης των λειτουργιών όχι μόνο του εγκεφαλικού στελέχους αλλά και του φλοιού επιβεβαιώνει την ανεπίστρεπτη παύση όλων των εγκεφαλικών λειτουργιών και γιʼ αυτό είναι επιβεβλημένη.
37. Η δια νόμου υποχρεωτική διακοπή της μηχανικής υποστήριξης της αναπνευστικής λειτουργίας σε περίπτωση εγκεφαλικά νεκρού ατόμου που δεν είναι δότης (Άρθρ.12, παρ. 6 ) είναι πνευματικά και ηθικά αντιδεοντολογική. Ο νόμος πρέπει να κατοχυρώνει τον γιατρό που, για λόγους συνειδήσεως, δεν επιθυμεί να διακόψει τον μηχανικό αερισμό και φυσικά όχι να τον τιμωρεί ( Άρθρ. 20, παρ. 1) .
38. Η δυσκολία των συγγενών να συναινέσουν στη δωρεά του σώματος, που οφείλεται σε προσωπικούς , συναισθηματικούς ή και φιλοσοφικούς λόγους, πρέπει να γίνεται απόλυτα σεβαστή και όχι να αντιμετωπίζεται εκβιαστικά με την απειλή της διακοπής της μηχανικής υποστήριξης ( Άρθρ. 12, παρ.6). ]
Από το βιβλίο «Basic positions on the ethics of Transplantations»
THE HOLY SYNOD OF THE CHURCH OF CREECE
BIOETHICS COMMITTEE
Athens 2007
Printed and bound by Apostoliki Diakonia of the Orthodox Christian Church of Greece
-
filotas
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4118
- Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Αναστήθηκε στο χειρουργικό τραπέζι την ώρα που οι γιατροί ήταν έτοιμοι να αφαιρέσουν τα όργανά του
http://egolpio.wordpress.com/2008/06/15/transplant2/
Όταν και όσο ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε “θήκη” μεταφοράς εμπορευμάτων η ΖΩΗ του δεν θα έχει καμμιά απολύτως αξία για τους εμπόρους ελπίδας.
Ένας άντρας, που υπέστη καρδιακή προσβολή στο Παρίσι, ξύπνησε τη στιγμή που βρισκόταν στο χειρουργικό τραπέζι και οι γιατροί ήταν έτοιμοι να αφαιρέσουν τα όργανα του.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Le Monde, οι γιατροί κάλεσαν χειρουργούς αφού απέτυχαν να φέρουν στη ζωή τον 45χρονο άντρα.
Όπως αναφέρεται στην έκθεση της επιτροπής ηθικής και δεοντολογίας του νοσοκομείου, οι γιατροί συνέχισαν τις προσπάθειες με μαλάξεις στην καρδιά για περίπου μιάμιση ώρα καθώς περίμεναν την άφιξη των χειρουργών.
Όταν οι χειρουργοί ξεκίνησαν την αφαίρεση των οργάνων, ο άντρας ως εκ θαύματος άρχισε να αναπνέει, οι κόρες του ανταποκρίθηκαν στο φως και αντέδρασε σε τεστ πόνου.
Όπως έχει γραφτεί στην αναφορά: «Μετά από μερικές εβδομάδες σοβαρών επιπλοκών, ο ασθενής σήμερα περπατάει και μιλάει.» Δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί εάν ο τυχερός ασθενής γνωρίζει πόσο κοντά έφτασε να χάσει τα όργανα του.
Το προσωπικό έκτακτων αναγκών ανέφερε ότι γνωρίζει παρόμοιες περιπτώσεις κατά τις οποίες «ένα άτομο που όλοι θεωρούσαν νεκρό επέζησε μετά από παρατεταμένη περίοδο ακινησίας σε χρονικά περιθώρια πέρα από τα συνηθισμένα.»
Επίσης, τόνισαν ότι εάν τηρούσαν κατά γράμμα τους κανονισμούς, ασθενείς με παρόμοια προβλήματα θα είχαν ήδη πεθάνει.
Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον
http://egolpio.wordpress.com/2008/06/15/transplant2/
Όταν και όσο ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε “θήκη” μεταφοράς εμπορευμάτων η ΖΩΗ του δεν θα έχει καμμιά απολύτως αξία για τους εμπόρους ελπίδας.
Ένας άντρας, που υπέστη καρδιακή προσβολή στο Παρίσι, ξύπνησε τη στιγμή που βρισκόταν στο χειρουργικό τραπέζι και οι γιατροί ήταν έτοιμοι να αφαιρέσουν τα όργανα του.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Le Monde, οι γιατροί κάλεσαν χειρουργούς αφού απέτυχαν να φέρουν στη ζωή τον 45χρονο άντρα.
Όπως αναφέρεται στην έκθεση της επιτροπής ηθικής και δεοντολογίας του νοσοκομείου, οι γιατροί συνέχισαν τις προσπάθειες με μαλάξεις στην καρδιά για περίπου μιάμιση ώρα καθώς περίμεναν την άφιξη των χειρουργών.
Όταν οι χειρουργοί ξεκίνησαν την αφαίρεση των οργάνων, ο άντρας ως εκ θαύματος άρχισε να αναπνέει, οι κόρες του ανταποκρίθηκαν στο φως και αντέδρασε σε τεστ πόνου.
Όπως έχει γραφτεί στην αναφορά: «Μετά από μερικές εβδομάδες σοβαρών επιπλοκών, ο ασθενής σήμερα περπατάει και μιλάει.» Δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί εάν ο τυχερός ασθενής γνωρίζει πόσο κοντά έφτασε να χάσει τα όργανα του.
Το προσωπικό έκτακτων αναγκών ανέφερε ότι γνωρίζει παρόμοιες περιπτώσεις κατά τις οποίες «ένα άτομο που όλοι θεωρούσαν νεκρό επέζησε μετά από παρατεταμένη περίοδο ακινησίας σε χρονικά περιθώρια πέρα από τα συνηθισμένα.»
Επίσης, τόνισαν ότι εάν τηρούσαν κατά γράμμα τους κανονισμούς, ασθενείς με παρόμοια προβλήματα θα είχαν ήδη πεθάνει.
Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον
-
filotas
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4118
- Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Εξαρθρώθηκε σήμερα κύκλωμα παράνομων μεταμοσχεύσεων
Εξαρθρώθηκε σήμερα από την Ελληνική Αστυνομία κύκλωμα παράνομων μεταμοσχεύσεων με έδρα την Αθήνα.
Συγκεκριμένα συνελήφθησαν 3 γυναίκες, 1 γιατρός και 2 επιχειρηματίες, που εντόπιζαν νεφροπαθείς με άμεση ανάγκη μεταμόσχευσης και τους έστελναν έναντι αδράς αμοιβής σ' ένα περιβόητο κέντρο μεταμοσχεύσεων στην Ινδία.
Εκεί τους γίνοταν μεταμόσχευση οργάνων άγνωστης προέλευσης κάτω από πλημμελείς συνθήκες υγιεινής και συμβατότητας.
Το αποτέλεσμα, πέρα από τα ζητήματα ηθικής που βάζει η περίεργη προέλευση των μοσχευμάτων, είναι ότι 10 από αυτούς που επέστρεψαν στην Ελλάδα από την Ινδία έχασαν σύντομα τη ζωή τους από τις επιπλοκές.
Εξαρθρώθηκε σήμερα από την Ελληνική Αστυνομία κύκλωμα παράνομων μεταμοσχεύσεων με έδρα την Αθήνα.
Συγκεκριμένα συνελήφθησαν 3 γυναίκες, 1 γιατρός και 2 επιχειρηματίες, που εντόπιζαν νεφροπαθείς με άμεση ανάγκη μεταμόσχευσης και τους έστελναν έναντι αδράς αμοιβής σ' ένα περιβόητο κέντρο μεταμοσχεύσεων στην Ινδία.
Εκεί τους γίνοταν μεταμόσχευση οργάνων άγνωστης προέλευσης κάτω από πλημμελείς συνθήκες υγιεινής και συμβατότητας.
Το αποτέλεσμα, πέρα από τα ζητήματα ηθικής που βάζει η περίεργη προέλευση των μοσχευμάτων, είναι ότι 10 από αυτούς που επέστρεψαν στην Ελλάδα από την Ινδία έχασαν σύντομα τη ζωή τους από τις επιπλοκές.
Ε ! τους βαζεις μικροτσιπ,η δεν τους βαζεις ????filotas έγραψε:Εξαρθρώθηκε σήμερα κύκλωμα παράνομων μεταμοσχεύσεων
Εξαρθρώθηκε σήμερα από την Ελληνική Αστυνομία κύκλωμα παράνομων μεταμοσχεύσεων με έδρα την Αθήνα.
Συγκεκριμένα συνελήφθησαν 3 γυναίκες, 1 γιατρός και 2 επιχειρηματίες, που εντόπιζαν νεφροπαθείς με άμεση ανάγκη μεταμόσχευσης και τους έστελναν έναντι αδράς αμοιβής σ' ένα περιβόητο κέντρο μεταμοσχεύσεων στην Ινδία.
...ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ`ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ. ΑΜΗΝ.
-
filotas
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4118
- Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Ένα πολύ καλό βιβλίο για το θέμα αυτό και για όλα τα θέματα της βιοηθικής από την Ορθόδοξη Χριστιανική οπτική γωνία είναι το:
Από τη γέννηση ως τον θάνατο
του π. Ιωάννη Μπρεκ και της συζύγου του Λυν Μπρεκ
από της εκδόσεις "Εν Πλω"
Η περίληψη του βιβλίου είναι:
"Η εναρμόνιση πίστης και ζωής είναι ένα διαρκές έργο για κάθε Εκκλησία, κάθε τόπου και καιρού. Συνεπάγεται διαρκή αυτοεξέταση και επαναπροσανατολισμό της ζωής μας, των σκέψεων και των ενεργειών μας, μέσα από το πρίσμα της μυστηριακής ζωής. Το πεδίο της ηθικής, σύμφωνα με τη Χριστιανική οπτική, αφορά ακριβώς σ' αυτή τη σύνδεση πίστης και ζωής. Είναι η εφαρμογή της αποκεκαλυμμένης αλήθειας σε καταστάσεις -συχνά πολύπλοκες και ασαφείς- της καθημερινής μας ζωής. Κι αυτή η σύνδεση δεν είναι πάντα προφανής ούτε εύκολη. Είναι άλλο πράγμα να εφαρμόσεις το «Ου κλέψεις» στο χώρο της δουλειάς σου. Πώς όμως να εφαρμόσεις τη Χριστιανική Ανθρωπολογία στην περίπτωση που μια συγγενής πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ και έχει ανάγκη αναπνευστήρα, για να διατηρηθεί στη ζωή; Πώς να μπεις σε μια τόσο φορτισμένη συζήτηση, όπως αυτή που αφορά την έρευνα στα βλαστοκύτταρα και την κλώνο -ποίηση ανθρώπινων εμβρύων; Και τελικά, πώς να ζήσεις μια ζωή που να αντανακλά τη εικόνα του Θεού, μέσα σ' έναν κόσμο που ολοένα σκαρφίζεται εξεζητημένα μέσα απανθρωποποίησής του; Ο π. Ιωάννης Μπρεκ, με τα άρθρα και τα βιβλία του, αναμετριέται, ήδη από το 1980, με τα ζητήματα της ηθικής. Σήμερα, δικαίως συγκαταλέγεται ανάμεσα στους λίγους εκείνους ειδικούς επί ζητημάτων βιοηθικής, που έχει να επιδείξει η Ορθοδοξία στην ανατολή του εικοστού πρώτου αιώνα... "
(Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο. Έχω ακούσει μόνο μια παρουσίασή του από το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αν κάποιος το έχει διαβάσει ας μας πει περισσότερα).
Από τη γέννηση ως τον θάνατο
του π. Ιωάννη Μπρεκ και της συζύγου του Λυν Μπρεκ
από της εκδόσεις "Εν Πλω"
Η περίληψη του βιβλίου είναι:
"Η εναρμόνιση πίστης και ζωής είναι ένα διαρκές έργο για κάθε Εκκλησία, κάθε τόπου και καιρού. Συνεπάγεται διαρκή αυτοεξέταση και επαναπροσανατολισμό της ζωής μας, των σκέψεων και των ενεργειών μας, μέσα από το πρίσμα της μυστηριακής ζωής. Το πεδίο της ηθικής, σύμφωνα με τη Χριστιανική οπτική, αφορά ακριβώς σ' αυτή τη σύνδεση πίστης και ζωής. Είναι η εφαρμογή της αποκεκαλυμμένης αλήθειας σε καταστάσεις -συχνά πολύπλοκες και ασαφείς- της καθημερινής μας ζωής. Κι αυτή η σύνδεση δεν είναι πάντα προφανής ούτε εύκολη. Είναι άλλο πράγμα να εφαρμόσεις το «Ου κλέψεις» στο χώρο της δουλειάς σου. Πώς όμως να εφαρμόσεις τη Χριστιανική Ανθρωπολογία στην περίπτωση που μια συγγενής πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ και έχει ανάγκη αναπνευστήρα, για να διατηρηθεί στη ζωή; Πώς να μπεις σε μια τόσο φορτισμένη συζήτηση, όπως αυτή που αφορά την έρευνα στα βλαστοκύτταρα και την κλώνο -ποίηση ανθρώπινων εμβρύων; Και τελικά, πώς να ζήσεις μια ζωή που να αντανακλά τη εικόνα του Θεού, μέσα σ' έναν κόσμο που ολοένα σκαρφίζεται εξεζητημένα μέσα απανθρωποποίησής του; Ο π. Ιωάννης Μπρεκ, με τα άρθρα και τα βιβλία του, αναμετριέται, ήδη από το 1980, με τα ζητήματα της ηθικής. Σήμερα, δικαίως συγκαταλέγεται ανάμεσα στους λίγους εκείνους ειδικούς επί ζητημάτων βιοηθικής, που έχει να επιδείξει η Ορθοδοξία στην ανατολή του εικοστού πρώτου αιώνα... "
(Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο. Έχω ακούσει μόνο μια παρουσίασή του από το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αν κάποιος το έχει διαβάσει ας μας πει περισσότερα).
Ένα πρώτο απόσπασμα από το βιβλίο με καλά σημεία αλλά και άλλα που δεν με αναπαύουν. Νομίζω πως το κλειδί είναι το "σε ποιον απευθύνεται...":
"Η συμπεριφορά των παιδιών μας, και η κατάλυση της σεξουαλικής ηθικής γενικώς, αντανακλάται τόσο επάνω μας όσο και πάνω σ' αυτά. Αντί να κατηγορούμε, να καταδικάζουμε και να απορρίπτουμε κι αυτά και την συμπεριφορά τους, είναι ανάγκη να ακούμε, να διδάσκουμε, να καθοδηγούμε, να ευλογούμε και να συγχωρούμε. Χρειάζεται να κατανοούμε - ακόμη και όταν δεν μπορούμε να επιδοκιμάσουμε - τα κίνητρα, τους φόβους και τους πόθους τους. Πάνω απ' όλα πρέπει να ανακαλύψουμε και πάλι την ουσία του Χριστιανικού γάμου, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τα παιδιά μας, και να επιτρέψουμε στο νόημα αυτό να μετατρέψει την δική μας συζυγία σε μια ζωντανή εικόνα της αγάπης και της αμοιβαίας αυτοπροσφοράς που ενώνουν τον Χριστό και την Εκκλησία σε "μυστήριο μέγα" (Εφεσ.5,32).
Παρόμοια θα πρέπει να είναι και η προσέγγισή μας στις ομοφυλοφιλικές ενώσεις, είτε τους παραχωρηθή η νομική κατοχύρωση του γάμου είτε όχι.
Και πάλι, θα ήταν πολύ εύκολο για μας να καταδικάσουμε ως ορθόδοξοι την ομοφυλοφιλία και τα ομόφυλα ζεύγη, χωρίς να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα των εμπλεκομένων ή τους παράγοντες που συνθέτουν το υπόστρωμα της συμπεριφοράς τους. Αναμφίβολα η Αγία Γραφή καταδικάζει τις ομοφυλοφιλικές πράξεις, ο δε Απ. Παύλος προσθέτει ότι όλοι όσοι τις διαπράττουν "βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσιν". Σ' εκείνους που καταδικάζονται προσθέτει και όσους είναι επιρρεπείς στη λεκτική κακοποίηση (λοίδωροι), τους μέθυσους, ακόμη και τους πλεονέκτες (Α΄ Κορ. 6:9-10). Δεν εννοώ ότι αυτές οι συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ότι ο Απόστολος κάνει λάθος. Εννοώ ότι τώρα γνωρίζουμε ότι πίσω από πολλές τέτοιες συμπεριφορές, που στην αρχαιότητα αναγνωρίζονταν ως εγγενώς αμαρτωλές, υπάρχουν συχνά ασυνείδητα κίνητρα και ορμές που τις ρυθμίζουν.
Το ζήτημα δεν είναι να ελαχιστοποιήσουμε τη σημασία αυτών των αμαρτημάτων αλλά περισσότερο να πούμε ότι η συμπερίληψή τους μέσα σε όσα απαριθμεί ο Απόστολος πρέπει να κατανοηθεί εντός του πολιτιστικού, ιστορικού, ακόμη και ιατρικού πλαισίου της. Μέχρι πρόσφατα και αυτή εθεωρείτο ως έκφραση προσωπικής επιλογής. Σήμερα, ξέρουμε ότι υπάρχει "ομοφυλοφιλικός προσανατολισμός" διακριτός απο επιμέρους ηθελημένες ενέργειες. Το ερώτημα περί του αν αυτός ο προσανατολισμός οφείλεται στη φύση ή στην ανατροφή, στα γονίδια ή στο περιβάλλον, παραμένει ακόμα ανοιχτό. Με όποιο τρόπο και αν απαντηθεί, εμείς και πάλι θα πρέπει να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα αισθήματα και τις συμπεριφορές των ομοφυλοφίλων ανδρών και γυναικών. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επικροτήσουμε τις ομοφυλοφιλικές πράξεις. Αντιθέτως παρά τις αυτοδικαιωτικές διαμαρτυρίες από μέρους της κοινότητας των ομοφυλοφίλων, η ποιμαντική εμπειρία μαζί με τους γενετικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες που εμπλέκονται στην ομοφυλοφιλία, οδηγούν πολλούς από εμάς στην πεποίθηση ότι υπάρχει κάτι το μη υγιές, κάποια δυσλειτουργία και διαταραχή στην ίδια την ομοφυλοφιλική κατάσταση, άρα είναι εν δυνάμει καταστροφικό όταν "βγαίνει" στη σεξουαλική δραστηριότητα. Ωστόσο είναι επιτακτική ανάγκη να καταδικάζουμε την αμαρτία και όχι αυτόν που την διαπράττει, ιδιαιτέρως μάλιστα όταν ο άνθρωπος επιθυμεί να αλλάξει προσανατολισμό, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν,ή να αποδεχθεί την δριμύτητα της εγκράτειας.
Μπορεί, λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία να ευλογήσει ποτέ γάμους ομοφυλοφίλων; Η απάντηση είναι ασφαλώς, όχι. Για άλλη μια φορά, αυτό δεν είναι, και δεν θα 'πρεπε να είναι μια πουριτανική ή ομοφοβική αντίδραση ενάντια σε κάτι που πολλοί άνθρωποι θεωρούν αποκλίνουσα ή απεχθή συμπεριφορά. Αλλά, επειδή υπάρχει ένας καλύτερος δρόμος τόσο για την πνευματική όσο και για τη φυσική ευημερία του ανθρώπου. Αυτός ο καλύτερος δρόμος θα μπορούσε να απαιτεί από τα άτομα που έχουν επιβεβαιωμένες ομοφυλοφιλικές τάσεις να αποδεχθούν ένα δια βίου αγώνα να παραμείνουν εγκρατείς, με αληθινή και ειλικρινή μετάνοια όταν και εάν πέσουν στο αμάρτημα. Απ΄αυτήν την άποψη όμως, δεν διαφέρουν σε τίποτε απο τούς ετεροφιλικούς άνδρες και γυναίκες, που πρέπει παρομοίως να αγωνίζονται στις σεξουαλικές επιθυμίες και τους πειρασμούς, ώστε να παραμείνουν αγνοί. Οπωσδήποτε πρόκειται για μια όχι και τόσο δημοφιλή τοποθέτηση, που θεωρείται απόλυτα οπισθοδρομική ακόμη και από πολλούς από τους πιστούς μας. Παρά ταύτα η εκκλησιαστική μοναστική παράδοση, από πολύ παλιά, επιβεβαίωνε την ψυχολογική και πνευματική αξία της αγνότητας, της αρετής του να απέχει κανείς απο την σεξουαλική δραστηριότητα.
"Μα δεν έχουμε κληθεί όλοι για τον μοναχισμό", θα απαντήσουν πολλοί, και θα έχουν δίκιο. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι η σεξουαλική ενέργεια του σώματος μπορεί να στραφεί από την επιθυμία για σεξουαλική ικανοποίηση προς μια βαθιά και αγιαστική έκφραση φιλανθρωπίας. Αυτός δε ο αναπροσανατολισμός είναι ουσιαστικός για να υπάρξει και η αναγκαία εγκράτεια που βασίζεται όχι στη σεξουαλική αποχή, αλλά στην αμοιβαία αγάπη και τον σεβασμό, μαζί με ένα συνεχές μέλημα για τις ανάγκες και τις επιθυμίες του άλλου. Ιδιαίτερα για όσους για όσες έχουν κληθεί σε μια ζωή αγαμίας, ο σαρκικός έρωτας μπορεί και πρέπει σταδιακά να μεταμορφωθεί στον θείο έρωτα, που εκφράζεται με την ακόρεστη λαχτάρα για την υπέρτατη ένωση με τον Θεό της αγάπης....
Ωστόσο, πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: Είναι η ομοφυλοφιλία, ιδιαίτερα όταν εκφράζεται με ένα σταθερό ζεύγος που έχουν δεσμευθεί ο ένας στον άλλον, μια αρκετή σοβαρή αμαρτία - ή με τόσο καταστρεπτική επιρροή στην ενοριακή ζωή - ώστε να δικαιολογεί να τους αφορίσουμε; Δεν αφορίζουμε εκείνους που εμπίπτουν στην κατηγορία των πλεονεκτών, ιδιαίτερα όταν ο ενοριακός προϋπολογισμός εξαρτάται απο την γερή συμβολή τους. Ούτε αφορίζουμε τους αλκοολικούς, ακόμη κι όταν ενδίδουν συνεχώς στο ποτό. Αναγνωρίζουμε ότι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας προσφέρεται "εις ίασιν ψυχής και σώματος". Ποιά πρέπει πράγματι, να είναι η σωστή ποιμαντική προσέγγιση στα ομόφυλα ζευγάρια που μετέχουν στην ενοριακή ζωή;
Ο γάμος μεταξύ ομοφύλων είναι, και θα είναι, ένα οξύμωρο σχήμα. Παρά τις πιέσεις περί πολιτικής ορθότητος μέσα στο σύγχρονο περιβάλλον του ηθικού σχετικισμού, ο όρος γάμος θα πρέπει να διατηρηθεί ώστε να σημαίνει τη μοναδική ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, μια ένωση που καθιέρωσε ο ίδιος Θεός, για να υπηρετήσει τις προθέσεις Του για την συνέχιση της ζωής και τη σωτηρία όλων μας. Αυτό, είτε χρειαστεί μια συνταγματική τροπολογία είτε όχι, απαιτεί από εμάς τους Χριστιανούς να ανακαλύψουμε εκ νέου και να αναζωογονήσουμε την έννοια του γάμου. Σημαντικότερη απο κάθε νομοθετική ρύθμιση είναι η μαρτυρία που μπορούμε να προσφέρουμε στον κόσμο γύρω μας.
Για να είναι όμως αποτελεσματική αυτή η μαρτυρία, χρειάζεται να ενσωματώσουμε στις οικογένειές μας τις έννοιες της δέσμευσης και της υπευθυνότητας, της πιστότητας και της αγάπης, στοιχεία που ζητά ο Θεός για την συνθήκη, τον μυστηριακό δεσμό της συζυγικής ένωσης."
Ένα άλλο άρθρο του π. Ιωάννη -για όποιον ενδιαφέρεται- μπορείτε να δείτε εδώ:
Βιοηθικές προκλήσεις στη νέα χιλιετία. Μια ορθόδοξη απάντηση (http://www.alopsis.gr/modules.php?name= ... cle&sid=92)
Σχετικά τώρα με το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων θα ήθελα να δηλώσω την αντίθεσή μου με την θέση της διοίκησης της Εκκλησίας και να συνταχθώ με τις θέσεις που αναπτύσσονται εδώ:
http://www.alopsis.gr/modules.php?name= ... ies&cid=18
Χρήστος
"Η συμπεριφορά των παιδιών μας, και η κατάλυση της σεξουαλικής ηθικής γενικώς, αντανακλάται τόσο επάνω μας όσο και πάνω σ' αυτά. Αντί να κατηγορούμε, να καταδικάζουμε και να απορρίπτουμε κι αυτά και την συμπεριφορά τους, είναι ανάγκη να ακούμε, να διδάσκουμε, να καθοδηγούμε, να ευλογούμε και να συγχωρούμε. Χρειάζεται να κατανοούμε - ακόμη και όταν δεν μπορούμε να επιδοκιμάσουμε - τα κίνητρα, τους φόβους και τους πόθους τους. Πάνω απ' όλα πρέπει να ανακαλύψουμε και πάλι την ουσία του Χριστιανικού γάμου, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τα παιδιά μας, και να επιτρέψουμε στο νόημα αυτό να μετατρέψει την δική μας συζυγία σε μια ζωντανή εικόνα της αγάπης και της αμοιβαίας αυτοπροσφοράς που ενώνουν τον Χριστό και την Εκκλησία σε "μυστήριο μέγα" (Εφεσ.5,32).
Παρόμοια θα πρέπει να είναι και η προσέγγισή μας στις ομοφυλοφιλικές ενώσεις, είτε τους παραχωρηθή η νομική κατοχύρωση του γάμου είτε όχι.
Και πάλι, θα ήταν πολύ εύκολο για μας να καταδικάσουμε ως ορθόδοξοι την ομοφυλοφιλία και τα ομόφυλα ζεύγη, χωρίς να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα των εμπλεκομένων ή τους παράγοντες που συνθέτουν το υπόστρωμα της συμπεριφοράς τους. Αναμφίβολα η Αγία Γραφή καταδικάζει τις ομοφυλοφιλικές πράξεις, ο δε Απ. Παύλος προσθέτει ότι όλοι όσοι τις διαπράττουν "βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσιν". Σ' εκείνους που καταδικάζονται προσθέτει και όσους είναι επιρρεπείς στη λεκτική κακοποίηση (λοίδωροι), τους μέθυσους, ακόμη και τους πλεονέκτες (Α΄ Κορ. 6:9-10). Δεν εννοώ ότι αυτές οι συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ότι ο Απόστολος κάνει λάθος. Εννοώ ότι τώρα γνωρίζουμε ότι πίσω από πολλές τέτοιες συμπεριφορές, που στην αρχαιότητα αναγνωρίζονταν ως εγγενώς αμαρτωλές, υπάρχουν συχνά ασυνείδητα κίνητρα και ορμές που τις ρυθμίζουν.
Το ζήτημα δεν είναι να ελαχιστοποιήσουμε τη σημασία αυτών των αμαρτημάτων αλλά περισσότερο να πούμε ότι η συμπερίληψή τους μέσα σε όσα απαριθμεί ο Απόστολος πρέπει να κατανοηθεί εντός του πολιτιστικού, ιστορικού, ακόμη και ιατρικού πλαισίου της. Μέχρι πρόσφατα και αυτή εθεωρείτο ως έκφραση προσωπικής επιλογής. Σήμερα, ξέρουμε ότι υπάρχει "ομοφυλοφιλικός προσανατολισμός" διακριτός απο επιμέρους ηθελημένες ενέργειες. Το ερώτημα περί του αν αυτός ο προσανατολισμός οφείλεται στη φύση ή στην ανατροφή, στα γονίδια ή στο περιβάλλον, παραμένει ακόμα ανοιχτό. Με όποιο τρόπο και αν απαντηθεί, εμείς και πάλι θα πρέπει να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα αισθήματα και τις συμπεριφορές των ομοφυλοφίλων ανδρών και γυναικών. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επικροτήσουμε τις ομοφυλοφιλικές πράξεις. Αντιθέτως παρά τις αυτοδικαιωτικές διαμαρτυρίες από μέρους της κοινότητας των ομοφυλοφίλων, η ποιμαντική εμπειρία μαζί με τους γενετικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες που εμπλέκονται στην ομοφυλοφιλία, οδηγούν πολλούς από εμάς στην πεποίθηση ότι υπάρχει κάτι το μη υγιές, κάποια δυσλειτουργία και διαταραχή στην ίδια την ομοφυλοφιλική κατάσταση, άρα είναι εν δυνάμει καταστροφικό όταν "βγαίνει" στη σεξουαλική δραστηριότητα. Ωστόσο είναι επιτακτική ανάγκη να καταδικάζουμε την αμαρτία και όχι αυτόν που την διαπράττει, ιδιαιτέρως μάλιστα όταν ο άνθρωπος επιθυμεί να αλλάξει προσανατολισμό, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν,ή να αποδεχθεί την δριμύτητα της εγκράτειας.
Μπορεί, λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία να ευλογήσει ποτέ γάμους ομοφυλοφίλων; Η απάντηση είναι ασφαλώς, όχι. Για άλλη μια φορά, αυτό δεν είναι, και δεν θα 'πρεπε να είναι μια πουριτανική ή ομοφοβική αντίδραση ενάντια σε κάτι που πολλοί άνθρωποι θεωρούν αποκλίνουσα ή απεχθή συμπεριφορά. Αλλά, επειδή υπάρχει ένας καλύτερος δρόμος τόσο για την πνευματική όσο και για τη φυσική ευημερία του ανθρώπου. Αυτός ο καλύτερος δρόμος θα μπορούσε να απαιτεί από τα άτομα που έχουν επιβεβαιωμένες ομοφυλοφιλικές τάσεις να αποδεχθούν ένα δια βίου αγώνα να παραμείνουν εγκρατείς, με αληθινή και ειλικρινή μετάνοια όταν και εάν πέσουν στο αμάρτημα. Απ΄αυτήν την άποψη όμως, δεν διαφέρουν σε τίποτε απο τούς ετεροφιλικούς άνδρες και γυναίκες, που πρέπει παρομοίως να αγωνίζονται στις σεξουαλικές επιθυμίες και τους πειρασμούς, ώστε να παραμείνουν αγνοί. Οπωσδήποτε πρόκειται για μια όχι και τόσο δημοφιλή τοποθέτηση, που θεωρείται απόλυτα οπισθοδρομική ακόμη και από πολλούς από τους πιστούς μας. Παρά ταύτα η εκκλησιαστική μοναστική παράδοση, από πολύ παλιά, επιβεβαίωνε την ψυχολογική και πνευματική αξία της αγνότητας, της αρετής του να απέχει κανείς απο την σεξουαλική δραστηριότητα.
"Μα δεν έχουμε κληθεί όλοι για τον μοναχισμό", θα απαντήσουν πολλοί, και θα έχουν δίκιο. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι η σεξουαλική ενέργεια του σώματος μπορεί να στραφεί από την επιθυμία για σεξουαλική ικανοποίηση προς μια βαθιά και αγιαστική έκφραση φιλανθρωπίας. Αυτός δε ο αναπροσανατολισμός είναι ουσιαστικός για να υπάρξει και η αναγκαία εγκράτεια που βασίζεται όχι στη σεξουαλική αποχή, αλλά στην αμοιβαία αγάπη και τον σεβασμό, μαζί με ένα συνεχές μέλημα για τις ανάγκες και τις επιθυμίες του άλλου. Ιδιαίτερα για όσους για όσες έχουν κληθεί σε μια ζωή αγαμίας, ο σαρκικός έρωτας μπορεί και πρέπει σταδιακά να μεταμορφωθεί στον θείο έρωτα, που εκφράζεται με την ακόρεστη λαχτάρα για την υπέρτατη ένωση με τον Θεό της αγάπης....
Ωστόσο, πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: Είναι η ομοφυλοφιλία, ιδιαίτερα όταν εκφράζεται με ένα σταθερό ζεύγος που έχουν δεσμευθεί ο ένας στον άλλον, μια αρκετή σοβαρή αμαρτία - ή με τόσο καταστρεπτική επιρροή στην ενοριακή ζωή - ώστε να δικαιολογεί να τους αφορίσουμε; Δεν αφορίζουμε εκείνους που εμπίπτουν στην κατηγορία των πλεονεκτών, ιδιαίτερα όταν ο ενοριακός προϋπολογισμός εξαρτάται απο την γερή συμβολή τους. Ούτε αφορίζουμε τους αλκοολικούς, ακόμη κι όταν ενδίδουν συνεχώς στο ποτό. Αναγνωρίζουμε ότι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας προσφέρεται "εις ίασιν ψυχής και σώματος". Ποιά πρέπει πράγματι, να είναι η σωστή ποιμαντική προσέγγιση στα ομόφυλα ζευγάρια που μετέχουν στην ενοριακή ζωή;
Ο γάμος μεταξύ ομοφύλων είναι, και θα είναι, ένα οξύμωρο σχήμα. Παρά τις πιέσεις περί πολιτικής ορθότητος μέσα στο σύγχρονο περιβάλλον του ηθικού σχετικισμού, ο όρος γάμος θα πρέπει να διατηρηθεί ώστε να σημαίνει τη μοναδική ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, μια ένωση που καθιέρωσε ο ίδιος Θεός, για να υπηρετήσει τις προθέσεις Του για την συνέχιση της ζωής και τη σωτηρία όλων μας. Αυτό, είτε χρειαστεί μια συνταγματική τροπολογία είτε όχι, απαιτεί από εμάς τους Χριστιανούς να ανακαλύψουμε εκ νέου και να αναζωογονήσουμε την έννοια του γάμου. Σημαντικότερη απο κάθε νομοθετική ρύθμιση είναι η μαρτυρία που μπορούμε να προσφέρουμε στον κόσμο γύρω μας.
Για να είναι όμως αποτελεσματική αυτή η μαρτυρία, χρειάζεται να ενσωματώσουμε στις οικογένειές μας τις έννοιες της δέσμευσης και της υπευθυνότητας, της πιστότητας και της αγάπης, στοιχεία που ζητά ο Θεός για την συνθήκη, τον μυστηριακό δεσμό της συζυγικής ένωσης."
Ένα άλλο άρθρο του π. Ιωάννη -για όποιον ενδιαφέρεται- μπορείτε να δείτε εδώ:
Βιοηθικές προκλήσεις στη νέα χιλιετία. Μια ορθόδοξη απάντηση (http://www.alopsis.gr/modules.php?name= ... cle&sid=92)
Σχετικά τώρα με το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων θα ήθελα να δηλώσω την αντίθεσή μου με την θέση της διοίκησης της Εκκλησίας και να συνταχθώ με τις θέσεις που αναπτύσσονται εδώ:
http://www.alopsis.gr/modules.php?name= ... ies&cid=18
Χρήστος