Ουαί υμίν οι γελόντες νυν

[NIKOSZ]

Κάποτε ο Αγ. Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων, ταξίδευε προς τη Ρώμη παρέα με μερικούς κληρικούς του. Νύκτωσαν στο δρόμο. Κατέφυγαν για διανυκτέρευση στο σπίτι ενός πλουσίου, που πλούτισε με αδικίες. Τους υποδέχθηκε (ο πλούσιος) μετά χαράς, προσφέροντας τους αβραμιαία φιλοξενία.

Το πρωί καθώς θα αναχωρούσαν, ο άγιος τον ρώτησε:

-Πως τα πέρασες μέχρι τώρα στη ζωή σου;

-Δόξα σοι ο Θεός! (απάντησε ο πλούσιος). Μου έδωσε όλα τα καλά. Και πλούτο και δόξα και παιδιά και κάθε χαρά!

-Μήπως πέρασες ποτέ καμιά δοκιμασία;

-Με τις ευχές σου δέσποτα μου, ο Θεός ποτέ δεν με λύπησε. Ποτέ δεν με ζημίωσε! Δεν ξέρω τι σημαίνει δοκιμασία!…

Ο άγιος αντί να χαρεί, έκλαψε! Λέει στους ιερείς του: « Πατέρες! Αυτό το σπίτι είναι καταραμένο <Κατάρα Θεού εν οίκοις ασεβών> (Παρ. 3:33) Σηκωθείτε να φύγομε το γρηγορότερο! Πριν ξεσπάσει η οργή του Θεού».

Οι κληρικοί δεν πήραν στα σοβαρά την προειδοποίηση του. Ετοίμαζαν χωρίς βιασύνη τα άλογα τους.

Ο άγιος επέμεινε : «Γρήγορα! Να φύγομε το ταχύτερο!».

Υπάκουσαν. Και μόλις απομακρύνθηκαν, άνοιξε η γη και κατάπιε (!) το σπίτι του πλουσίου, μαζί με αυτόν και όλη την οικογένεια!…

Οι κληρικοί τα έχασαν. Παρακαλούσαν τον άγιο να τους εξηγήσει πώς συνέβη αυτό το τρομακτικό.

Και ο άγιος τους εξήγησε:

«Όταν έχει κανείς θλίψεις και δοκιμασίες, αυτό είναι το σημείο ότι ο Κύριος είναι μαζί του. Σαν στοργικός Πατέρας, τον τιμωρεί εδώ πάνω στη γη για τις αμαρτίες του, για να τον δοξάσει εν ουρανοίς. Όταν σαν αμαρτωλός δεν έχει θλίψεις και δοκιμασίες, αλλά του πάνε όλα καλά, αυτό είναι σημείο, ότι ο Κύριος είναι μαζί του οργισμένος. Του χαρίζει εδώ στη γη λίγη ανάπαυση για τα τυχόν καλά που έκανε, ενώ στην άλλη τη ζωή θα τιμωρείται αιωνίως για τις αμαρτίες του»

(Μέγας Συναξαριστής τ.ΙΒ΄, σελ.243-4)

Το ίδιο διδάσκει εδώ και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Λέει :

«Αν δεις αμαρτωλό να μην υποφέρει ποτέ επί γης, μην τον μακαρίζεις. Αλλά δάκρυσε και κλάψε. Γιατί στην άλλη την ζωή θα υποστεί όλη την τιμωρία που του αξίζει, όπως ο πλούσιος της παραβολής».

(Ομιλ. Γ΄ εις τον Λάζαρον και τον πλούσιον).

«Αν δεις αμαρτωλό να υποφέρει, να τον θεωρείς μακάριο. Αν τον δεις να καλοπερνά, να τον θεωρείς δυστυχισμένο»

(Εις Αδριάντας, 6:6) Αρχ. Βας. Μπακογιάννη (ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ)

[Teri]

Ο πνευματικός μου λέει: Όταν ο Θεός σου στέλνει δυσκολίες να Τον δοξάζεις και να χαίρεσαι! Αν σε ξεχνά ν΄ανησυχείς...

[panagiotis2008]

Κι εγώ το προτιμώ να δοκιμάζομαι γιατί όταν έχεις μια αρετή πρέπει να περάσεις από μια σκληρή δοκιμασία όπου να την αξιοποιήσεις για να βγεις αλώβητος/η γιατί αν δεν δοκιμάζεσαι σε τι σου χρησιμεύει να έχεις την αρετή χωρίς να την εξασκείς?
Κι αν περάσεις από την δοκιμασία δικαιώνεσαι γιατί δείχνεις πως την αξίζεις.

[mirto]

Πως διακρίνουμε τις δοκιμασίες που προέρχονται από εμάς και όχι από τον Θεό;;;;;;

Πως τις αντιμετωπίζουμε όταν ξέρουμε ότι δεν πράτουμε σωστά αλλά τα πάθη μας και οι αμαρτίες μας μας οδηγούν στις μετέπειτα δοκιμασίες;;;;;;

Με τι κουράγιο στρέφουμε το προσωπό μας στο Θεό να του ζητήσουμε βοήθεια όταν γνωρίζουμε ότι εμείς δημιουργήσαμε τα αγκάθια στην ζωή μας;;;

Πως αδειάζει η ψυχή μας και νιώθουμε ένα απέραντο κενό για ότι παλιά με πόθο και αγάπη γεμίσαμε τους ευατούς μας;;;;

[aposal]

Νομίζω ότι οι δοκιμασίες δεν προέρχονται από τον Θεό αλλά από εμάς τους ανθρώπους. Η κακία, η ζήλια και ο φιλοτομαρισμός μας είναι αρκετά για να προξενήσουν αδικία στον συνάνθρωπό μας.
Ο Θεός, θεωρώ, επιτρέπει να μας συμβούν όλα αυτές οι θλίψεις (άλλες φορές παρεμβαίνει μετριάζοντας την έντασή τους), για να :
1. Ξοφλήσουμε αμαρτίες που δεν έχουν συγχωρεθεί
2. "Θυμηθούμε" τον Θεό και να Τον επαναπροσεγγίσουμε και
3. Χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία μας αυτή (εφ' όσον αντιμετωπίσαμε Χριστιανικά τη δοκιμασία και την ξεπεράσαμε) προκειμένου να βοηθήσουμε άλλους αδελφούς μας.

[filotas]

Χωρίς πόνο δε γεννιέται παιδί. Έτσι χωρίς πόνο και δάκρυα δεν κερδίζεται η Βασιλεία των Ουρανών. "Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν" (Ματθ. κεφ. 11, 12). Τόσο έντονη πίεση χρειάζεται για ν΄απαρνηθούμε το θέλημά μας και να κάνουμε τον εαυτό μας όργανο της Θείας Χάριτος.

Όμως μη μπερδευτείτε, ο Χριστιανός δεν είναι κατσούφης. Αντίθετα μάλιστα η εσωτερική χαρά, που προέρχεται από την τήρηση του Θείου θελήματος και την ελπίδα της Βασιλείας των Ουρανών σκεπάζει τη λύπη από τα τεκταινόμενα στην παρούσα ζωή και γεμίζει μ' ένα υπερκόσμιο φως τα πρόσωπα των αληθινών Χριστιανών.