Αναπάντητες προσευχές και ικεσίες

[lazarr]

Στους υιούς Ζεβεδαίους ο Κύριος όταν ζήτησαν αξιώματα είπε "ουκ οίδατε τι αιτείσθε",Αλλά επίσης είπε το ζητάτε μόνο την έλευση της βασιλείς του Θεού και όλα τα άλλα θα σας προστεθούν.Άρα όντως δεν υπάρχει πρόβλημα αναπάντητων προσευχών(όταν ξέρουμε τι ζητάμε και αυτά βέβαια έχουν σχέση με τη βίωση της Βασιλείας του Κυρίου στη ζωή μας)Υπάρχει βέβαια μια δυσκολία όταν αυτά που ζητάμε φαίνονται καλά, αλλά δεν είναι για το αιώνιο καλό μας και κυρίως έχουν να κάνουν με απαλλαγή από τον πόνο τη φτώχια κλπ.Αυτό νομίζω έχει να κάνει με την πνευματική κατάσταση του καθενός.Γι αυτό πρέπει να ζητάμε φώτιση από το Άγιο Πνεύμα για το τι θα ζητάμε :)

[srev]

Πάνο,

Θα επαναλάβω το μήνυμά μου σε ένα άλλο θέμα που είχε ξεκινήσει ο αδελφός thomas25 με τίτλο "Εσύ προσεύχεσαι;" (αντί να σε παραπέμψω στο άλλο θέμα):

Παλιότερα, στην προ-Χριστιανική μου ζωή, ζητούσα υγεία για τους ανθρώπους τού περιβάλλοντός μου (συμπ. εμένα) και για όλον τον κόσμο καθώς και βοήθεια για την επίτευξη προσωπικών -εντίμων- στόχων. Οι προσευχές γινόντουσαν σπάνια, ήταν -σχεδόν πάντα- εξαιρετικές σύντομες και στην καθομιλουμένη (δηλ. εκτός των κειμένων της εκκλησίας, Μικρό Απόδειπνο, Ευχή, "Βασιλεύ ουράνιε..", κλπ). Η συντριπτική πλειοψηφία των αιτημάτων μου εισακούστηκε όπως τα ζήτησα, χωρίς να καταβάλλω τον παραμικρό κόπο. Αυτή η "πρώτη κλήση" του Θεού παρήλθε.

Η δεύτερη κλήση, λένε οι πατέρες, έρχεται με πειρασμούς και για μένα σήμανε το πέρασμα στη Χριστιανική μου ζωή. Δεν μπορώ πια με πλήρη εσωτερική συμφωνία και ηρεμία να προσευχηθώ υγεία για κανέναν, ειδικά για τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου (συμπ. εμένα), παρά μόνο εξ ανάγκης καταστάσεων κι όταν το ζητώ αισθάνομαι την αστοχία του αιτήματος. Ό,τι ζητώ, πλην ελέους, το ξερνώ με το ζόρι κι από αδυναμία να μην το ζητήσω. Κι όταν ζητώ μόνο έλεος αισθάνομαι την υποκρισία να με πνίγει γιατί θέλω όλα τ' άλλα περισσότερο από το έλεος.

Παλιότερα προσευχόμουν ήπια, από σεβασμό στο Θεό και για πνευματική συμπαράσταση στην κοσμική μου ζωή. Τώρα προσεύχομαι καθημερινά, καταιγιστικά, απελπισμένα, με ορμή, κλονισμό ψυχής, βαθιά κούραση, φόβο, και εν μέσω τρικυμίας λογισμών. Η χαρά που συχνά παίρνω από την προσευχή απλά αντισταθμίζει την πίκρα που με οδηγεί στην προσευχή και το κέρδος παρατίθεται στον μέλλοντα χρόνο.

Παλιότερα προσευχόμουν όποτε το θυμόνουν ενώ τώρα βεβιασμένα και συνεχώς. Ο βιαστής είναι ο εαυτός μου και συνεχώς τον ρωτάω, "Γιατί με κάνεις να προσεύχομαι; Τι θέλεις, τι ζητάς;" Απάντηση δεν παίρνω...

Σπύρος.

[panos0]

lazarr καλα αυτα που αναφερεις, υπαρχει ισχυρος αντιλογος ομως, τον οποιο δεν χρειαζετε να γραψω.
Οσο αφορα το προβλημα των αναπαντητων προσευχων δεν ξερω εαν το εχεις σκεφτει διεξοδικα το θεμα, αλλα φυσικα εαν εσυ νομιζεις οτι δεν υπαρχει τοτε ενταξει γιατι οχι? ισως και να μην υπαρχει θεμα τελικα, γιατι να νομιζω εγω σωστα και οχι λαθος?

srev η πρωτη και η δευτερη "κλιση" παρηλθαν και για εμενα, η τριτη κλιση θα ειναι...70 μοιρων και θα ειναι αρκετη για να στειλει το καραβι της προσευχης μου στον βυθο.
Αναφερεις οτι εισακουστηκαν οι προσευχες σου στη συντριπτική πλειοψηφία τους, χωρις να πω οτι μπορει να ηταν τυχαιο, ή οτιδηποτε αλλο υποτιμητικο, πιστευοντας σε λοιπον, θα σου δωσω συγχαρητηρια γιατι ανηκες εστω και περιστασιακα στο σπανιο και ισως προνομιακο λεγω, ποσοστο του 1% των Χριστιανων.
Συγχαρητηρια! πως ενιωσες?

[srev]

Πώς ένιωσα; Δεν το είχα καταλάβει καν, Πάνο. Το θεώρησα ότι ήταν μάλλον δικό μου κατόρθωμα παρά Χάρη Θεού. Αδιαφόρησα και καρπώθηκα τα οφέλη. Εκ των υστέρων, μόνο, βλέπω ότι μάλλον ήταν κλήσεις και δωρεές Θεού. Τότε δεν ήμουν ιδιαίτερα θερμός προς την ιδέα να έχω σχέση με το Θεό κι ίσως γι'αυτό ζούσα με πνευματική "τράκα". Ως εκ τούτου δεν ανήκω στο 1%, όπως είπες, παρά στη συντριπτική πλεοψηφία των Χριστιανών, οι οποίοι λόγω του βαπτίσματος έχουμε τη Χάρη του Χριστού, που μας σκεπάζει μέχρι τέλους και ενίοτε μας καλεί με δωρεές να γίνουμε ενεργά μέλη τού σώματος τού Χριστού. Όποιοι από μας πάρουν χαμπάρι έχει καλώς, οι υπόλοιποι βαδίζουν επισφαλώς (για να μην πω επισφαλέστατα).

Τρίτη κλήση, λοιπόν, δεν ξέρω πώς μπορεί να νοηθεί, αδελφέ, και φοβάμαι να κάνω υποθέσεις. Ελπίζω μόνο να μη φτάσει ο Θεός σε παραχώρηση απόκρημνου πειρασμού γιατί μπορεί να τσακιστεί κάποιος. Ο Χριστός, βέβαια, δεν είναι σαδιστής, ούτε εκπειράζει. Είναι αυτό που λέμε, "ο γιατρός προέβει σε πολύ επικίνδυνη εγχείρηση σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει τον -κατά τα φαινόμενα- μελλοθάνατο ασθενή του".

[panos0]

Συνηθως μετα εορτης καταλαβαινουμε, τεσπα ενταξει ρε φιλε svrev, ολα καλα....

[filotas]

Δεν υπάρχουν αναπάντητες προσευχές. Ο Θεός ακούει όλες τις προσευχές μας κι απαντά με το δικό Του τρόπο και στο δικό Του χρόνο κι η απάντηση είναι πάντα γεμάτη από την Αγάπη Του και τη στοργή Του για μας.

Υπάρχουν όμως προσευχές που μοιάζουν αναπάντητες. Υπάρχουν περίοδοι πνευματικής "ξηρασίας", που νοιώθουμε ότι ο Θεός δε μας ακούει. Πολλές φορές έχω βάλλει παρόμοιο πρόβλημα στον Πνευματικό μου. Του λέω: "Του μιλάω, πολλές φορές κλαίγοντας, κι όμως νοιώθω ότι δε με ακούει". Κι εκείνος μου απαντά πάντοτε: "Να είσαι σίγουρος ότι σε ακούει. Αυτή η κατάσταση είναι μια ακόμη δοκιμασία της πίστης μας. Ακόμη κι οι Άγιοι πολλές φορές είχαν αυτή την αίσθηση. Εσύ συνέχισε και θά 'ρθει η απάντηση".

Για να μην απογοητευόμαστε όμως σας λέω ότι υπήρξαν φορές, που η απάντηση ήταν άμεση, και σε απλά ζητήματα και σε πολύ πιο σοβαρά. Έχω δει ακόμη και θαύματα. Δεν πιστεύω βέβαια ότι ήταν αποτέλεσμα της δικής μου προσευχής, αλλά ήταν μέρος του γενικότερου σχεδίου της Σοφίας Του. Όμως για μένα αποτελούσαν απάντηση.

[srev]

Μια τελευταία προσθήκη, Πάνο, και δε θα σε κουράσω άλλο.

Μια γυναίκα ζητούσε από το Χριστό να της δώσει παιδιά, ασταμάτητα, αλλά δε γινόταν τίποτα. Μια μέρα πάει στον πενυματικό της και του λέει, ότι ο Θεός δεν την ακούει κι ότι αυτό που ζητάει δεν είναι κάτι κακό και είναι αδικία να αδιαφορεί ο Θεός στις παρακλήσεις της. Ο πνευματικός της απάντησε ότι ο Θεός ξέρει καλύτερα από εκείνη τί είναι καλό για εκείνη και να μην επιμένει πέραν των ανθρωπίνων. Η νέα γυναίκα όμως επέμεινε για πάρα πολύ καιρό.

Τελικά έμεινε έγκυος και πράγματι έγινε μητέρα. Μετά λίγων μόνο ετών η μητέρα είχε περιέλθει σε απελπισία και οργή. Έλεγε στον πνευματικό της ότι η ζωή της είναι ένα βάσανο, ότι το παιδί της δεν την ακούει, ότι εύχεται να ήταν νεκρό. Ο πνευματικός της είπε να μην λέει τέτοιες κουβέντες, ότι ο Θεός ήξερε ότι ένα παιδί, παρότι το ζητούσε, δεν θα ήταν καλό για εκείνη όμως για να μην παραβιάσει το αυτεξούσιό τής το έδωσε. Η γυναίκα, ξανά, επέμενε στο λογισμό της. Δεν πέρασαν λίγες ημέρες και το παιδί της, μόλις λίγων ετών σε ηλικία, παρασύθηκε και σκωτώθηκε από ένα αυτοκίνητο, όπως είχε καταραστεί. Τι είδους ωφέλεια έλαβε αυτή η γυναίκα από τα αιτήματά της;

Ευχές,

Σπύρος.

[panos0]

filotas ενταξει μην το παρατραβαμε τωρα, ειπαμε, εγω δεν εχω επιχειρηματα να πω, εξ αλλου ειμαι ενας ασχετος που δεν ξερει ποιο ειναι το συμφερον του, μηπως και ερθει κανεις που εχει την ιδια απορια με εμενα λεω...


Φιλε srev δεν με κουραζεις καθολου, δεχομαι το παραδειγμα σου, αφου σε ακουσε ο Θεος εστω και μια φορα σε σεβομαι μαν, respecrt, εισαι ο ηρωας μου... :D :D :D :D :D :D :D :D :D :D

[konstantinoupolitis]

Πάνο μέσα στον έντονα εκφρασμένο λόγο σου και πέρα απο αντιδράσεις σκανδαλισμών διακρίνω έναν θεμιτό προβληματισμό και ειλικρινή στα λόγια σου.

Όταν έχεις μια χ ελάχιστη έστω σχέση με την εκκλησία έρχονται δύσκολα και λύση δεν βλέπεις, είναι μεγάλη η πιθανότητα να σε πληγώνει μέσα σου ο προβληματισμός αυτός.

[Μια απάντηση στο ερώτημα είναι για να το ελαφρύνω αρκετά το θέμα είναι ο φόρτος εργασίας: Στο έργο, τι έργο ταινία, Θεός για μια εβδομάδα, ο πρωταγωνιστής δεν μπορούσε να κοιμηθεί γιατί συνέχεια στην περίοδο που ήταν Θεός άκουγε προσευχές και αιτήματα και που να ησυχάσει. Ζήτησε λοιπόν να του έρχονται τα αιτήματα σε mails. Τελικά του ήρθαν μέσα σε μια ώρα κανα 1 εκατομμύριο mails με την υποσημείωση ότι οι προσευχές αυτές ήταν μόνο απο την Καλιφόρνια...].

Για χρόνια δεν ζητούσα τίποτα στην προσευχή μου. Δεν αισθανόμουνα καλά στο να ζητήσω κάτι και θεωρούσα ότι αν είναι κάτι προς όφελός μου ο Θεός θα μου το δώσει. Μην νομίζεις ότι παρότι είμαι στην Εκκλησία τουλάχιστον απο τα 10, υπήρξα ποτέ κομποσχοινάς ή κοσμοκαλόγερος. Κάποια στιγμή άρχισα να ζητάω, γιατί η κατάσταση σε κάποια πράγματα με πίεσε και με πιέζει αρκετά. Δεν ξέρω και πάλι αν έκανα καλά και ζήτησα και ζητάω. Περισσότερο άγχος έχω και με ταλανίζει συνέχεια ο λογισμός ας μου δώσει ένα σημάδι για να τραβήξω τον χ δρόμο ή τον ψ. Φυσικά πάντα υπάρχει και το αιτείτε και δοθήσετε.

Ο Χριστός έκανε με αφορμή το Νόμο μια διάκριση ανάμεσα στην αίτηση και την παραίτηση. Χωρίς να καταργεί το Νόμο μας προέτρεψε στην παραίτηση και όχι στην αίτηση γιατί η παραίτηση έχει Ουράνια και όχι ένδική μισθαποδοσία.

Στο χέρι Του είναι να έχουμε κάποια σημαντικά πράγματα στηρίγματα σε αυτή τη ζωή ή και να περάσουμε μια ζωή στα δικά μας μέτρα σταυρική. Ωστόσο τρια ουσιαστικά πράγματα και όχι έργα ή χαρίσματα είναι αυτά που φαίνεται να μετράν όντως σωτηριολογικά:

Η παραίτηση ( εδώ περιλαμβάνεται και το έλεος ) - ταπείνωση προς χάριν Του προς χάριν του πλησίοντος.
Η υπακοή στο θέλημά Του όσο δύσκολη κατάσταση μας φέρνει η ζωή.
Η ομολογία Του, όχι όπως συχνά κάνουμε εδώ απο διδασκαλοφροσύνη και προσωπική προβολή μη εξαιρουμένου του υποφαινομένου, αλλά η ομολογία Του όταν αυτός μας την φέρει στο δρόμο μας, όταν η περίσταση το καλέσει ( και ομολογία Του είναι και η απόδοση κρίσεως δικαιοσύνης όπου αυτό παραστεί αναγκαίο ).

Όταν το συζήτησα με τον πνευματικό μου μου είχε έτοιμη την Γραφική απάντηση. Γενικά εκτιμώ ιδιαίτερα τις Γραφικές απαντήσεις και όχι τόσο τις γεροντικές. Μου είπε λοιπόν το "μη εκακκείν":

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ 18

1 Έλεγεν δε και παραβολην αυτοις προς το δειν παντοτε προσευχεσθαι και μη εκκακειν
2 λεγων κριτης τις ην εν τινι πολει τον θεον μη φοβουμενος και ανθρωπον μη εντρεπομενος
3 χηρα δε ην εν τη πολει εκεινη και ηρχετο προς αυτον λεγουσα εκδικησον με απο του αντιδικου μου
4 και ουκ ηθελησεν επι χρονον μετα δε ταυτα ειπεν εν εαυτω ει και τον θεον ου φοβουμαι και ανθρωπον ουκ εντρεπομαι
5 δια γε το παρεχειν μοι κοπον την χηραν ταυτην εκδικησω αυτην ινα μη εις τελος ερχομενη υπωπιαζη με
6 ειπεν δε ο κυριος ακουσατε τι ο κριτης της αδικιας λεγει
7 ο δε θεος ου μη ποιησει την εκδικησιν των εκλεκτων αυτου των βοωντων προς αυτον ημερας και νυκτος και μακροθυμων επ αυτοις
8 λεγω υμιν οτι ποιησει την εκδικησιν αυτων εν ταχει πλην ο υιος του ανθρωπου ελθων αρα ευρησει την πιστιν επι της γης
9 ειπεν δε και προς τινας τους πεποιθοτας εφ εαυτοις οτι εισιν δικαιοι και εξουθενουντας τους λοιπους την παραβολην ταυτην
10 ανθρωποι δυο ανεβησαν εις το ιερον προσευξασθαι ο εις φαρισαιος και ο ετερος τελωνης
11 ο φαρισαιος σταθεις προς εαυτον ταυτα προσηυχετο ο θεος ευχαριστω σοι οτι ουκ ειμι ωσπερ οι λοιποι των ανθρωπων αρπαγες αδικοι μοιχοι η και ως ουτος ο τελωνης
12 νηστευω δις του σαββατου αποδεκατω παντα οσα κτωμαι
13 και ο τελωνης μακροθεν εστως ουκ ηθελεν ουδε τους οφθαλμους εις τον ουρανον επαραι αλλ ετυπτεν εις το στηθος αυτου λεγων ο θεος ιλασθητι μοι τω αμαρτωλω
14 λεγω υμιν κατεβη ουτος δεδικαιωμενος εις τον οικον αυτου η εκεινος οτι πας ο υψων εαυτον ταπεινωθησεται ο δε ταπεινων εαυτον υψωθησεται

Σκεφτόμενος με πόνο το πόσες φορές γόγγυσα προς τον Θεό και πέρασε η δαιμονική σκέψη ότι παιδί Του είμαι και δεν με βλέπει ως παιδί Του.............................

Κωνσταντίνος

[vasilis_m21]

Στις περιπέτειες ενός προσκυνητή , αυτο το κλασικό ανάγνωσμα, λέει ότι δεν χρειάζεται να ''κρεμάσουμε'' ενα κομποσχοίνι επιδεικτικά για να προσευχόμαστε. Αντίθετα, μπορούμε απλά σε όλες μας τις δραστηριότητες να λέμε νοερά, στο πίσω μέρος του μυαλού μας, σαν μια σιγανή μουσική, ''Κύριε Ελέησον'', ''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε με'' κλπ. Και όταν το λέμε, να το λέμε σαν να Του μιλάμε απευθείας.

Πολλές φορές η ώρα του Θεού αργεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έμειναν αναπάντητες οι ευχες μας. Αν σκεφτούμε πόσες ευεργεσίες έχουμε δεχθεί από το Θεό.