Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ΄
Περί Πειρασμών.

16η. Πήρα το γράμμα σου, βέβαια δεν ήτο ευχάριστο, διότι μου γράφεις πειρασμούς και πίκρες. Μα τι είναι η ζωή ενός στρατιώτη Χριστού, παρά μια συνεχής πάλη με ένα εχθρό, που δεν λέει ποτέ να ξεκουραστή; Και αυτός είναι ο διάβολος, το πνεύμα το πονηρό, το άϋλο και ακούραστο. Λοιπόν, καλό μου παιδί, υπομονή και όλα θα τα διορθώση ο καλός μας Θεός με την άπειρη και ειλικρινή Του αγάπη, αρκεί εμείς να πράττωμε ό,τι γίνεται από μέρους μας. Υπομονή σε κάθε πειρασμό και μακροθυμία, με σύνεσι και καλό χειρισμό για το ξεπέρασμα του πειρασμού. Εσύ σκόρπιζε αγάπη, συμπαράστασι, ανεξικακία και ο Θεός θα ρυθμίση τα πάντα κατά το ψυχικό μας συμφέρον. Μη χάνης το θάρρος και την ανδρεία σου. Σε δικαιολογώ σαν δόκιμο στρατιώτη, αλλά και σε γυμνάζω στο πώς να ξεπερνάς τις θύελλες και τις αντάρες, που ξεσηκώνει ο διάβολος.
===============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ΄
Περί Πειρασμών.

17η. Υπόμεινον, παιδί μου, υπόμεινον. Προς ταπείνωσίν μας παραχωρούμεθα πειρασθήναι. Αυτά είναι τα φάρμακα, που υγιαίνουν την νοσούσαν ψυχήν σου. Χαίρε που επιμελείται ο Θεός τα τραύματά σου, ευλόγει Αυτόν που σε λογίζεται παιδί Του και σε παιδεύει, όπως σε διδάξη εκ του Νόμου Του σοφίαν. «Μακάριος ον παιδεύσεις και διδάξεις», και «Τις εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; Ει δε χωρίς εστε παιδείας, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί» (Εβρ. 12,8 ).
Άρα οι πειρασμοί, μας πιστοποιούν ότι είμεθα παιδιά του Θεού και τούτο αίτιον πολλής χαράς και τιμής. Λοιπόν θάρσει, παιδί μου, και «υπόμεινον τον Κύριον» και ποίει χρηστότητα.
===============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ΄
Περί Πειρασμών.

18η. Παιδί μου, πρέπει να το εννοήσωμεν, ότι δια πολλών και ποικίλων πειρασμών θα διέλθωμεν τον παρόντα βίον. Και συχνάκις θα ποτίσωμεν το κάθε βήμα της ζωής μας με πικρά δάκρυα και αναστεναγμούς. Τοιουτοτρόπως ηθέλησε να χαράξη την ζωήν, των ανθρώπων ο πάνσοφος Θεός. Μα και ο Ίδιος δεν διάφυγε τούτον τον νόμον, καθ’ ότι η όλη ζωή του Χριστού μας, υπήρξε ζωή θλίψεων και πειρασμών. Ποίος εκ των ανθρώπων θα απαιτήση να διαφύγη την εκπλήρωσιν τούτου του κοινού νόμου; Ουδείς! Άρα ας γενναιοψυχούμεν, μαχόμενοι ανδρείως εις κάθε καταθλιπτικήν αντιξοότητα, της ζωής ταύτης, έως ότου μας καλέση το θείον πρόσταγμα, να εγκαταλείψωμεν τα παρόντα και να απέλθωμεν εις τα αεί διαμένοντα.
===============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ΄
Περί Πειρασμών.

19η. Ζητεί κανείς ενίοτε το θέλημα του Θεού, ή ζητεί την απαλλαγήν από τινος πάθους, και πέμπει ο Θεός το αίτιον, που θα φέρη το ποθούμενον. Εκ πρώτης όψεως δε, φαίνεται δυσχερές το πράγμα και νομίζει ότι είναι πειρασμός εξ απροσεξίας. Και όμως, όταν φανερωθή το καλόν, το οποίον επήγασεν εκ του δυσχερούς, εκ του πειρασμού, καταφανώς φαίνεται, ότι εκρύπτετο μέσα του το θέλημα του Θεού ή η λύτρωσις εκ του πάθους, δια το οποίον παρεκάλει τον Θεόν. Ούτω μανθάνομεν, ότι εις κάθε πειρασμόν, χρείαν έχομεν υπομονής και μακροθυμίας, δια να εξακριβώσωμεν το τι κρύβεται εντός αυτού, όταν παρέλθη. Πολλάκις συμβαίνει πειρασμός, που από την όψιν του, δεν φαίνεται να κρύβη εντός του, σωτήριον τι. Και όμως, μετά βλέπομεν να ευρίσκεται εντός αυτού ζωή αιώνιος!
===============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ΄
Περί Πειρασμών.

20η. Καθώς την ημέρα διαδέχεται η νύκτα και το καλοκαίρι διαδέχεται ο χειμών, τον χειμώνα η άνοιξις κ.ο.κ., ούτω πως η μία ψυχική κατάστασις διαδέχεται την άλλην. Σήμερα είμαι π.χ. εις καλήν κατάστασιν από απόψεως καθαρότητος λογισμών και η ψυχή μου γλίχεται ωσάν το δελφίνι εις την ήσυχον θάλασσαν. Τα πάντα ειρηνεύουν και νομίζει κανείς, ότι έτσι θα διαιωνίζεται τούτο. Αλλά ο δρόμος τον οποίον εχάραξεν η σοφία του Θεού δεν αλλάσει την πορείαν του. Και ιδού εις το άκρον του ουρανού μικρά νέφη, απλαί νοσηραί έννοιαι, ανεβαίνουν εις τον ορίζοντα και καταλαμβάνουν χώρον εις τον ουρανόν, τον νουν, αρχίζει μετ’ ολίγον ο αήρ, ακολουθούν βρονταί, η θάλασσα φουρτουνιάζει και εις ολίγον δημιουργείται θύελλα λογισμών. Ούτω την καθαρότητα την διαδέχεται κατάστασις λογισμών πικρίας κ.λ.π. και την γαλήνην ακολουθούν αι ποικίλαι ταραχαί. Εάν την γαλήνην της θαλάσσης δεν την διεδέχοντο διάφοραι φουρτούναι, θα είχε γίνει μία πηγή διαφόρων ασθενειών ένεκεν των διαφόρων ακαθαρσιών, που συνεχώς δέχεται. Εις τας φουρτούνας οφείλει όλην την λαμπρότητα και υγείαν της. Εάν έλειπαν από τους φοβουμένους τον Θεόν αι διάφοροι δοκιμασίαι με όλην την ποικιλίαν των, θα είχαμεν φθάσει άλλος εις την εωσφορικήν υπερηφάνειαν, άλλος πλέον των Σοδόμων εις την ακολασίαν, άλλος εις το σκότος της απιστίας και ασεβείας κ.ο.κ. Άρα, λοιπόν, εις τας θλίψεις οφείλομεν αυτήν την μικράν θεοσέβειαν, ως και την ελπίδα της σωτηρίας μας. Καθώς ο ασθενής εις το σώμα απεχθάνεται τα πικρά φάρμακα και τας εμπόνους εγχειρήσεις, αλλά γνωρίζοντας ότι ο ιατρός δια τούτων κατεργάζεται την υγείαν του, υπομένει και όταν γίνη καλά, αποδίδει μεγάλας ευχαριστίας εις τον ιατρόν δια το καλόν που του έκανε και δεν μνημονεύει πλέον τους πόνους, διότι παρήλθον, τοιουτοτρόπως και πνευματικώς ας εννοήσωμεν. Όλαι αι ποικιλίαι των θλιβερών προξενούν απέχθειαν εις τον θλιβόμενον, αλλά κατόπιν ακολουθεί η υγεία των πνευματικών μελών της ψυχής. Και εάν υπό του μεγάλου Ιατρού, του Θεού, δεν εστέλλοντο εκείναι αι θλίψεις, το νοσηρόν εκείνο μέλος της ψυχής ολοέν και θα εχειροτέρευε, κατόπιν δηλητηρίασις και μετά ο ψυχικός θάνατος, ο οποίος είναι ο χωρισμός από τον Θεόν. Άρα οφείλομεν να ευχαριστώμεν τον Θεόν εν πάσι, ίνα μη εκπέσωμεν της ευσεβείας. Περί της υποθέσεως αυτής ωραία μας διδάσκει ο Απόστολος Ιάκωβος: «Αδελφοί μου, πάσαν χαράν ηγήσασθε, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν» (Ιακ. 1,3 ). Οι πειρασμοί είναι ο μάρτυς της εσωτερικής καταστάσεως εκάστου. Τότε φαίνεται του καπετάνιου η πείρα η ναυτική, όταν παρουσιασθούν πολλών μορφών τρικυμίαι. Τον δε χριστιανόν φανερώνουν ποίος είναι, τα κατά Θεόν θλιβερά. «Αφαίρεσε τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος». Όχι όμως εκουσίως να εμβάλωμεν τον εαυτόν μας εις πειρασμόν. Αλλά αγωνιζόμενοι κατά Θεόν και προσέχοντας εαυτούς, θα συναντήσωμεν πειρασμούς της Πατρικής θωπείας και της δαιμονικής ενεργείας εκ φθόνου και εξ απροσεξίας και εξ απειρίας και πονηρίας εξ ανθρώπων κ.λ.π. Αλλά εις ο σκοπός, υπομονή και επιμονή εις τον αγώνα, αναλογιζόμενοι, ότι χωρίς το θέλημα του Θεού, δεν γίνεται τίποτε. Άρα χρέος υπομονής και ευχαριστίας.
===============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄

Περί Πίστεως, Ελπίδος και Υπομονής.

«Μη ταρασσέσθω η καρδία υμών, μηδέ δειλιάτω». Πιστεύετε εις τον Θεόν, παιδιά μου, ότι δεν θα μας αφήση να πειρασθώμεν υπέρ την δύναμίν μας, συν τω πειρασμώ και η αντίληψις του Θεού θα ακολουθήση. Μας λέγει ο Χριστός μας, ότι εάν Εμέ εμίσησαν και εσάς θα σας μισήσουν, εάν εμέ εδίωξαν και εβλασφήμησαν και κατηράσθησαν και εσάς θα διώξουν και θα βλασφημήσουν και θα καταρασθούν, και ταύτα θα ποιήσουσιν εις σας, διότι δεν γνωρίζουν τον Θεόν και «ουκ οίδασι τι ποιούσιν». Εμείς, παιδιά μου, τον Θεόν οίδαμεν, και επειδή τον αγαπώμεν και διότι είμεθα του Θεού, δια τούτο μας μισεί ο κόσμος, επειδή δεν συμφωνεί μαζί Του!
Λοιπόν θάρρος, παιδιά μου, οπαδοί είμεθα Εκείνου, που Τον εσταύρωσαν, και ημείς θα σταυρωθώμεν εις τους πειρασμούς, και όπως Εκείνος ανεστήθη και ημείς θα αναστηθώμεν και θα συνδοξασθώμεν εις τους αιώνας των αιώνων. Ο διάβολος εσήκωσε τρικυμίαν, μα θα σπάση, διότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και τίποτε δεν μπορεί να γίνη άνευ του θείου θελήματός Του. Ο Θεός μεθ’ ημών, όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, Χριστός βασιλεύει εντός μας και δεν φοβούμεθα. Ίσως εισέλθωμεν εις πειρασμόν, αλλά εγγύς εστιν ο λυτρωσάμενος ημάς, διότι είπεν: «Εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. 16,33 ), και ημείς άρα θα νικήσωμεν, έστω και αν δια την ώραν φουσκώνη η θάλασσα απειλητικά. Μη φοβάσθε κανένα, μόνον τον Θεόν φοβηθήτε, τον δυνάμενον να μας βάλη εις την γέενναν του πυρός, εάν δεν προσέξωμεν. «Μακάριοι, λοιπόν, οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5,10 ), μη ξεχνάτε τι υπέμειναν οι παλαιοί χριστιανοί, δια να φυλάξουν την πίστιν προς τον Χριστόν μας, μέσα εις τας κατακόμβας εκρύπτοντο, διωκόμενοι και θλιβόμενοι. Και ημείς μακάριοι εσμέν, που διωκόμεθα ένεκεν της θελήσεώς μας να λατρεύσωμεν τον Θεόν και να φυλάξωμεν αγνότητα. Θα διέλθωμεν πολλά, εις το τέλος θα δοθή η νίκη εις τον Εσταυρωμένον Ιησούν, διότι ο Σταυρός είναι η ένδοξος σημαία μας. Λοιπόν μη φοβήσθε, ο Θεός μεθ’ ημών.
===============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄

Περί Πίστεως, Ελπίδος και Υπομονής.

Εμπιστεύσου εις τον Θεόν, που τα έχει πλάσματά Του και ευρίσκονται υπό την μέριμνά Του, διότι φύλλον δένδρου δεν πίπτει από το δένδρον, χωρίς το θείον Του θέλημα, πόσον μάλλον υπόθεσις ανθρώπου, υιού Του κατά χάριν, χριστιανού, θα είναι εκτός της μερίμνης Του; Όχι, αλλά ο διάβολος που γνωρίζει την αδυναμίαν σου, σε πειράζει, δια να σε βασανίζη. Όταν είμεθα θεμελιωμένοι με την ελπίδα εις τον Θεόν, το θεμέλιον είναι επί της πέτρας και αν πνεύσουν άνεμοι και έλθουν νεροπονταί δεν θα μας καταβάλουν. Όταν όμως είμεθα θεμελιωμένοι με την ελπίδα επί των προσπαθειών μας, το θεμέλιον είναι επί της ψάμμου και εύκολα πίπτομεν. Μη λυπήσαι, όλα θα περάσουν, έτσι είναι χαραγμένος ο δρόμος των σωζομένων, με βάσανα και θλίψεις.
===============================================

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄

Περί Πίστεως, Ελπίδος και Υπομονής.

3η. Διατί σε κατατρώγει η λύπη και πορεύεσαι σκυθρωπός; Το πνεύμα της λύπης θέλει αυτοπαρηγορίαν, ίνα νικάς τας απελπιστικάς εννοίας του πονηρού, όταν επακροάζεσαι τα όσα το πονηρόν πνεύμα της λύπης υποβάλλει, ποτέ δεν θα ημπορέσης να ίδης την χαράν της ελπίδος. Τα όσα εγράφησαν εις τας θείας Γραφάς, προς ημετέραν νουθεσίαν εγράφησαν, ίνα δι’ αυτών αντιπολεμήσωμεν τον απατήσαντα ημάς, τον ολέθριον δράκοντα. Και ιδών ο πολυεύσπλαγχνος Πατήρ τον άσωτον υιόν ερχόμενον, έσπευσε ταχέως και ενηγκαλίσθη αυτόν καταφιλώντάς τον, μη βδελυξάμενος μήτε την ρυπαρότητά του, μήτε την όλην του ελεεινήν κατάστασιν, την έξω και την έσω. Ποίος δύναται να περιγράψη τα πατρικά αισθήματα, όταν ενηγκαλίσθη το ηγαπημένον Του παιδί, που το ενόμιζε νεκρόν και χαμένον, και κατόπιν το είδε ζωντανόν και επιστρέφον εν μετανοία; Το έργον το έδειξε, αμέσως τον ανεβίβασε εις την πρώτην υιικήν και κληρονόμον θέσιν.
Προς ποίον έλεγε ταύτα το προσκυνητόν στόμα του Κυρίου; Ουχί προς ημετέραν παρηγορίαν, ίνα όταν η θύελλα της απελπισίας μας χειμάζη, προσδένωμεν το σκάφος μας εις την σωτήριον άγκυραν της ελπίδος, της αγάπης και της ευσπλαγχνίας του Ουρανίου μας Πατρός; Εδημιούργησεν ο Κύριος επί της γης την Εκκλησίαν Του, ως Νύμφην Του, ίνα πρεσβεύη υπέρ των τέκνων Του. Μας άφησε το μέγα μυστήριον της θείας Ευχαριστίας, ίνα καθαριζώμεθα και αγιαζώμεθα και ενούμεθα με τον Θεόν. Εάν το αίμα ταύρων και τράγων εκαθάριζε τους αμαρτήσαντας εις την Παλαιάν Διαθήκην, πόσον μάλλον το αίμα του Χριστού θα καθαρίση ημάς από πάσης αμαρτίας! «Ει γαρ το αίμα ταύρων και τράγων και σποδός δαμάλεως ως ραντίζουσα τους κεκοινωμένους αγιάζει προς την της σαρκός καθαρότητα, πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, Ος δια Πνεύματος αιωνίου εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τω Θεώ καθαριεί την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων;» (Εβρ. 9,13 ).
Ο διάβολος, ο οποίος από μίσος και φθόνον δεν αρέσκεται εις το να βλέπη τον άνθρωπον να χαίρεται πνευματικώς, τα πάντα κινεί, ίνα του προξενήση πικρίας και φαρμάκια, αυτή είναι η χαρά και το κέρδος του. Ημείς όμως με τα πνευματικά μέσα, να προσπαθώμεν να δημιουργώμεν αυτοπαρηγορίαν, αντιδρώντες εις τας ποικίλας μηχανάς του. Τις ήλπισε εις τον Θεόν και κατησχύνθη; Και ποίος απηλπίσθη και εσώθη; Τον άνθρωπον που βλέπει να ελπίζη, τούτον ο διάβολος τον φοβείται, διότι γνωρίζει εκ πείρας, ποίον πολυεύσπλαγχνον Θεόν έχομεν. Εάν το παιδί, που ελπίζει εις τον ίδιόν του πατέρα, ποτέ δεν θα αστοχήση, πόσον μάλλον, όστις ελπίζει εις τον Πατέρα των πατέρων, του Οποίου η αγάπη δεν συγκρίνεται προς την άλλην αγάπην και απέχει όσον ο ουρανός από την άβυσσον! Εάν μυριάκις πταίση κανείς θανασίμως και όσον δύναται βιάζεται εις την μετάνοιαν, εφ’ όσον ελπίζει, ποτέ δεν θα καταισχυνθή. Δια ποίους έπαθεν ο Χριστός μας; Ουχί δια τας πληγωθείσας υπό του δράκοντος ψυχάς μας; «Και όποιος έβλεπε επί τον χάλκινον όφιν εσώζετο» (Αριθμοί 21,9 ). Έλπισον και εσύ, ταπεινή ψυχή, εις τα γλυκύτατα σπλάγχνα του Ουρανίου μας Πατρός, που ποτέ κανένα δεν απέβαλε, μηδέ εβδελύξατο. Τους πάντας δέχεται, ποτέ δεν συμπληρώνεται ο άπειρος χώρος της ευσπλαγχνίας Του, και τον πρώτον ελεεί και τον τελευταίον ωσαύτως δεν εξαιρεί, αλλά όλους εξ ίσου αποδέχεται από πολλήν αγαθότητα. Όσον πιο αμαρτωλός είναι ο μετανοών, τόσον μεγαλυτέρα τιμή δίδεται εις την ευσπλαγχνίαν του Θεού.
«… Δόξα τη ευσπλαγχνία Σου, δόξα τη οικονομία Σου, μόνε Φιλάνθρωπε».
===============================================

[jimysn]

Όμορφα απλά λόγια που σε αγγίζουν.....
Αλήθεια γιατί να αφήνουμε τη λύπη να μας κατατρώει... και παραγκωνίζουμε την ελπίδα που σε όλα είναι ο Θεός???

[silver]

===============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄

Περί Πίστεως, Ελπίδος και Υπομονής.



4η. Διατί στενοχωρείσαι και λυπείσαι υπέρ το δέον, δια τα διάφορα συμβεβηκότα; Δεν είμεθα εκτός της Θείας Προνοίας, ώστε να μας οδηγή η τύχη των πραγμάτων, άρα ό,τι μας συμβαίνει, είναι εις γνώσιν του Θεού, οπότε δεν θα μας συμβή τίποτε υπέρ την δύναμίν μας!
Ας πνιγούν από την στενοχωρίαν εκείνοι που δεν πιστεύουν εις την Θείαν Πρόνοιαν, δικαιολογημένα βεβαίως, ενώ ημείς, οπού πιστεύομεν εις την πανταχού παρουσίαν του Θεού και ότι ουκ έστι δημιούργημα άνευ της προνοίας Του, δεν δικαιολογούμεθα, όταν υπέρ το δέον στενοχωρούμεθα, διότι δεικνύομεν δια της πράξεως έλλειψιν πίστεως και φωτισμού. «Μακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί τω Θεώ, ότι ως λέων πεποιθώς έσται επ’ αυτώ» (Παρ.28,1 ). Εάν ο Θεός εστιν ο επιτρέπων, γεννηθήτω, Κύριε, το θέλημά Σου. «Τις έγνω νουν Κυρίου; Ή τις σύμβουλος Αυτού εγένετο;» (Ρωμ. 11,34 ). Τας βουλάς Κυρίου τις δύναται εξιχνιάσαι! «Εάν μη γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 18,3 ), δηλαδή δια πίστεως και ακακίας.
===============================================