Γέροντας Πορφύριος, Η καλή μουσική

[kostas8888]

Ή καλή μουσική

H καλή μουσική κάνει πολύ καλό στην ψυχή τού άνθρωπου». [Τζ 140]
Ό ευσεβής ψάλτης εκπέμπει χάρη Θεοϋ
Eλέγε ό Γέροντας:
«Ή βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική είναι διδασκαλία., μαλακώνει τήν ψυχή τού ανθρώπου και σιγά σιγά τή μεταρσιώνει σε άλλους κόσμους πνευματικούς, με τους φθόγγους αυτούς πού σπέρνει ηδονή καί τέρψη και ευχαρίστηση, ταξιδεύοντας σε άλλο κόσμο πνευματικό... Πράγματι έτσι είναι παιδιά, μήν κοιτάζετε πού τους ακούς νά κάνουνε... Όταν κανείς σιγά σιγά μπει σέ μιά τέτοια φόρμα πνευματική, έτσι αισθάνεται κι έτσι πρέπει νά κάνει.
Μπορεί νά γίνεις κι ένας εγωιστής ψάλτης και νά κουνιέσαι και νά αύτώνεσαι και νά είσαι κούφιος· μπορεί νά έχεις τή φωνή, νά συγκινείς με τή φωνή σου, άλλα αυτός ό όντως άγιος πού ψάλλει, αυτός έχει και κάτι άλλο, δέν έχει μόνο τή φωνή· μαζί μέ τή φωνή πού έκ-πέμπεται μέ τά ηχητικά κύματα, εκπέμπεται και κάποια χάρη μέ άλλα κύματα, μυστικά, πού αγγίζουν τίς ψυχές των ανθρώπων καί τίς συγκινούν βαθύτατα.
Ό κούφιος, άς πούμε, μουσικός, ό εγωιστής, έχει αυτό. Κι ευχαριστεί έτσι. Ό άγιος μουσικός στέλνει καί κύματα κύματα μαζί μέ τή φωνή του. Γίνεται ένα πολύ μεγάλο μυστήριο. Γι* αυτό, έάν θά πάτε στο "Αγιο "Ορος καί ακούστε τους μοναχούς πού ψάλλουν, καί παγωμένη καί πέτρινη καρδιά νά έχεις, άμα ακούσεις... Νά! τό παράδειγμα: Αυτός ό μουσικός μπορεί νά συγκινεί...» ['Από τό φυλλάδιο μέ κασέτα, Εύλογητός ό Θεός, σελ. 6-7, 11].

[kostas8888]

Ή μετάνοια είναι σαν την αστραπή

Σέ λίγο βρέθηκα στον Ευαγγελισμό για νοσηλεία.
Μέ απασχολούσε το θέμα τής ψυχικής μου άνετοιμό-τητας. Σε μια επίσκεψη του Γέροντα τοΰ είπα: Προσεύχομαι στό Θεό, νά μου δώσει λίγα χρόνια ζωής, για νά μετανοήσω. Κι εκείνος μου απήντησε: Δέ χρειάζονται χρόνια· ή μετάνοια είναι σάν τήν αστραπή. [Γ 175]

[kostas8888]

Καλοί λογισμοί

Κάποια μέρα, πού ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο φίλου, περνούσαμε έξω από μια κατασκήνωση τσιγγάνων. Τή γνωστή εικόνα της κατασκηνώσεώς τους τήν πλαισίωναν μαγνητόφωνα, πού έπαιζαν στή διαπασών λαϊκά τραγούδια τής προτιμήσεως των τσιγγάνων. Ό Γέροντας σιωπούσε, ένώ έγώ, με το λογισμό μου, ταλάνιζα τους ανθρώπους αυτούς, γενικά για το πολιτιστικό τους επίπεδο καί ειδικότερα για τις ακουστικές τους επιλογές. Τότε άκουσα το Γέροντα νά διακόπτει τους λογισμούς μου, με τά λόγια: «Οί καημένοι οί τσιγγάνοι, τι νά κάνουν, βάζουν τά τραγούδια αυτά, γιά νά παρηγορηθούν άπό τά βάσανα τους». Έγώ απόρησα. 'Αποδέχεται λοιπόν, σκέφθηκα, ό Γέροντας τις μουσικές προτιμήσεις τους; Κι ό Γέροντας, πάλι «γνούς τους διαλογισμούς μου», είπε: «Δεν λέω βέβαια ότι είναι καλά αυτά τά τραγούδια». [Γ 364π.]

[kostas8888]

- Μέ συγχωρείτε. Πάντως έγώ νιώθω πολύ ευχαριστημένος. Εύχομαι στο Χριστό μας να γίνω καλός, να είστε κι έσεΐς ευχαριστημένοι μαζί μου. Στο δρόμο δεν είχα ευλογία να μιλώ μέ κανένα. -Ευλογείτε -εύλόγησον, και δρόμο... Αργότερα έμαθα ότι ήσαν πολύ αυστηροί καί κανένας δέν έκανε μαζί τους. "Ολοι έφευγαν. Έμενα μοϋ φαίνονταν καλοί. Καί στενοχωριόμουν πού δέν είχα δυσκολίες. [Ά 85π.]

[kostas8888]

Νά εξομολογούμαστε

Κάποτε τον ρώτησα: «Γέροντα, άν έρθει στις ήμερες μας ό αντίχριστος, θα μας δώσει ό Θεός τή δύναμη ν' αντέξουμε στα μαρτύρια;» Ή απάντηση του ήταν: «"Αν εξομολογούμαστε, θα μάς δώσει τή δύναμη αύτη». Τόσο πολύ πίστευε στο μυστήριο της Θείας Έξο-μολογήσεως. [Ί 134]

[kostas8888]

"Αν έχουμε μέσα μας το Χριστό...

Μή σας βασανίζουν τα έσχατα, μάς έλεγε, όταν ήμουν μαζί μ' έναν αδελφό, ούτε ό αντίχριστος καί τα σημάδια του. Γιατί νά ξέρετε, άν εμείς έχουμε μέσα μας το Χριστό, δεν μπορεί σε τίποτα νά μάς πειράξει ό αντίχριστος, ούτε στο παραμικρό». [Τζ 155]

[kostas8888]

Να αγαπάς τους πειρασμούς

Μόνο ένα να προσέξεις, με συμβούλεψε ό Παππούλης. Να ξεκαθαρίζεις τις σκέψεις σου, πού άπό τήν πολλή σου ευαισθησία πιέζεσαι και θλίβεσαι. Να τις διώχνεις, νά μην παραμένουν. Νά αγαπάς τους πειρασμούς πού έρχονται και δε θα ταράζεσαι, ούτε θά θλίβεσαι. Νά αγαπάς πολύ όλους τους αδελφούς το ϊδιο. Νά αγαπάς πολύ το Γέροντα. Ένας Γέροντας, ένας Χριστός.
- Πώς θά αγαπήσω τους πειρασμούς και τις δυ
σκολίες;
- Είναι μεγάλη ιστορία αυτή. Έχει τους τρόπους της.
"Αμα μπει ό Χριστός στην καρδιά, τή γεμίζει μέ τήν
αγάπη Του. Τότε δέν υπάρχει μή τούτο, μή εκείνο, μή, μή... Μόνο αγάπη... Πάνω άπ' όλα ή 'Αγάπη.
Τα μή ήσαν προ Χριστού. Τα κατήργησε ό Χριστός. "Εφερε τήν 'Αγάπη. Παράδεισος είναι ή ζωή τον Χριστού, ή υπακοή, ή ταπείνωση. ["Α 37-40]

[kostas8888]

Συμβουλές για μια μητέρα μέ κλονισμένα νεύρα

Ο Γέροντας συνέστησε σε μια μητέρα, πού είχαν κλονισθεί τα νεΰρα της εξ αίτιας σοβαρών δοκιμασιών της, νά αγωνισθεί να έξαγιασθεί. Της έδωσε παράλληλα καί πρακτικές συμβουλές, για νά πετύχει την έξοδο της άπό τη μελαγχολία της: Νά φροντίζει νά διώχνει δυσάρεστες αναμνήσεις καί φοβίες, νά θυμάται ευχάριστα γεγονότα, νά καλλιεργεί πάντοτε αισιόδοξες σκέψεις γιά το μέλλον, νά ακούει την καλή μουσική, πού τής αρέσει, νά βγαίνει περιπάτους στην έξοχη, νά πηγαίνει μέ χριστιανές φίλες της, έκτος άπό τή Θεία Λειτουργία τής Κυριακής, καί σέ Εσπερινούς καί αγρυπνίες, καί νά προσεύχεται μέ εμπιστοσύνη στο Χριστό. [Γ 294π.]

[kostas8888]

Μέ την αγιότητα φεύγουν τα ψυχικά τραύματα

O' Γέροντας έβλεπε μέσα στην ψυχή τών ανθρώπων ό,τι τού αποκάλυπτε ό Θεός. Γιά ένα γνωστό μου, μοϋ είπε: «Βλέπω μέσα στην ψυχή του, όχι πολύ καθαρά, ένα κακό πράγμα. Είναι τραύμα, είναι παλιό, είναι δαιμονικό. Δέν ξέρω τί ακριβώς είναι αυτό. Μπορεί ό Θεός νά μού το φανερώσει αργότερα». Καί μετά άπό μερικές εβδομάδες: «Αυτό το κακό πράγμα, πού είδα στην ψυχή του, μπορεί νά φύγει, αλλά μόνο αν εκείνος άγιασθεϊ. Μέ τήν αγιότητα αλλάζει ό άνθρωπος. Όσο αμαρτωλός κι αν είναι, φεύγουν τά ψυχικά τραύματα. Σήμερα οί γιατροί τά λένε ψυχασθένειες, ένώ στην πραγματικότητα είναι δαιμονική επίδραση καί οφείλεται στις αμαρτίες». [Γ 122π.]

[kostas8888]

ΘΛΙΨΕΙΣ - ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣ - ΑΓΧΟΣ

Κάθε άνθρωπος πού σε βλάπτει είναι θύμα τού διαβόλου
«Aν κάποια μέρα», άρχισε νά μοϋ λέει ό Παππούλης, «περπατάς ήσυχος στο δρόμο σου και ιδείς τόν αδελφό σου νά προπορεύεται κι αυτός ήσυχα, άλλα σέ μιά στιγμή αντικρίσεις έναν κακό άνθρωπο, νά πετάγεται ξαφνικά άπό μιά πάροδο και μέ ένα μαχαίρι νά ορμά κατεπάνω στον αδελφό σου, νά τόν κτυπά, νά τού τραβά τά μαλλιά, νά τόν πληγώνει και νά τόν ρίχνει κάτω ματωμένο, έσύ, μπροστά σ' αυτό το θέαμα, θά όργισθεϊς εναντίον τού αδελφού σου ή θά τόν λυπηθείς;»
Παραξενεύθηκα μέ τήν ερώτηση τού Γέροντα και τόν ρώτησα κι εγώ μέ τή σειρά μου: Πώς είναι δυνατό νά όργισθώ εναντίον τού πληγωμένου αδελφού μου, πού έπεσε θύμα τού κακοποιού; Ούτε καν πέρασε άπό το νού μου τέτοια σκέψη. 'Ασφαλώς καί θά λυπηθώ και θά προσπαθήσω νά τόν βοηθήσω όσο μπορώ. «Έ, λοιπόν», συνέχισε ό Γέροντας, «κάθε άνθρωπος, πού σέ προσβάλλει, πού σέ βλάπτει, πού σέ συκοφαντεί, πού σέ αδικεί μέ οποιοδήποτε τρόπο, είναι ένας αδελφός σου, πού έπεσε στά χέρια τού κακοποιού διαβόλου. Έσύ, όταν αντικρίσεις τόν αδελφό σου νά σέ αδικεί, τι πρέπει νά κάνεις; Πρέπει νά τόν λυπηθείς πολύ, νά τόν συμπονέσεις καί νά παρακαλέσεις θερμά καί σιωπηλά τό Θεό, νά στηρίξει εσένα, στή δύσκολη αυτή ώρα τής δοκιμασίας σου καί νά ελεήσει καί τόν αδελφό σου, πού έπεσε θύμα τού ληστού διαβόλου, κι ό Θεός θά βοηθήσει κι εσένα καί τόν αδελφό σου. Διότι, άν δέν τό κάνεις αυτό, άν, αντιθέτως, όργισθεΐς εναντίον τού αδελφού σου, αντιτάσσοντας στην επίθεση του τήν αντεπίθεση σου, τότε ό διάβολος, πού βρίσκεται στό