Χαμός αγαπημένου προσώπου

[nickosch]

Προσφάτως χάσαμε έναν αγαπημένο και νέο εξάδελφο. Διαβάζοντας κάποια βιβλία και έχοντας στο μυαλό μου το "ο πιστεύσαντας εις εμέ κι αν αποθάνει θέλει ζήσει", μίλησα στην μητέρα του και θεία μου για την μεταθάνατο ζωή και προσπάθησα να της μεταδώσω τα λίγα και ταπεινά πράγματα που μου έχει ο θεός δώσει να καταλάβω. Έκανα καλά?

[Teri]

Νομίζω δε θα μπορούσες να έχεις κάνει καλύτερα!!!

[nickosch]

Σας ευχαριστώ πολύ!!!

[eleimon]

Νικο να ξερεις οτι εκανες πολυ καλα και θα βοηθησουν πολυ το προσωπο που χαθηκε με ελεημοσυνες,και σαρανταλειτουργα.Τωρα για παραδειγμα τα Χριστουγεννα εχουμε σαρανταλειτουργο ζωντων και κεκοιμημενων.Ειναι πολυ καλο για τη ψυχη του κι αν ιδιως δεν εχει προλαβει να μεταλαβει και να εξομολογηθει.Οπως καθε Σαββατο να φτιαχνει προσφορο και να το πηγαινει με το ονομα του στην εκκλησια να μνημονευεται στην Αγια Προθεση.Τα τυπικα τα ξερουν φανταζομαι για το καθε ποτε φτιαχνουν κολυβα..ευχομαι ο Θεος ναναπαυσει τη ψυχουλα του και να δωσει κουραγιο στους δυστηχισμενους αυτους γονεις!!!!

[theodore]

Απόσπασμα
ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Ι. ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

"Φάρμακο προς αντιμετώπισιν των δυσκολιών της ζωής είναι η πίστη στον Κύριο. Είναι ή πίστη στην πανάγαθη πρόνοια Του. Όποιος πιστεύει ζωντανά δεν εγκαταλείπεται ποτέ από τον θεό. Μπορεί να κλαίει κάποτε και να πονά μπροστά στα προβλήματα της ζωής, όμως δεν απογοητεύεται ούτε απελπίζεται, στηρίζεται στο θεό και νικά τις δυσκολίες της ζωής.
Ή πίστις στο θεό είναι πηγή δυνάμεως, είναι πηγή υπομονής, είναι πηγή ψυχικού ηρωισμού. Ό Θεός είναι κοντά μας. «Μη κλαίε» είπε ο Κύριος προς την οδυρομένη για το χαμό του παιδιού της χήρα της Ναΐν. «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη, ζήσεται».
«Μη κλαίε» λέγει σε κάθε πενθούντα για τον θάνατο προσφιλούς του προσώπου. Υπάρχει και πέραν του τάφου ζωή πολύ καλύτερη και ωραιότερη από την παρούσα επίγεια Ό θάνατος είναι ύπνος του σώματος, ο άνθρωπος δεν εξαφανίζεται ζει και μετά θάνατον συνειδητή προσωπική ζωή με πλήρη ταυτότητα του εγώ και της προσωπικότητας. Ό θάνατος είναι απλώς ή γέφυρα δια της οποίας διαπερώμεν στην χώρα της αιωνίου μακαριότητας. Είναι κι αυτός το τίμημα της αμαρτίας των πρωτοπλάστων, όμως δεν είναι αθεράπευτο κακό. Ό Χριστός τον νίκησε με την ανάσταση Του, «θανάτω θάνατον πατήσας». Οι κεκοιμημένοι ζουν συνειδητή ζωή κοντά στον Θεό. Μη κλαίε λοιπόν μητέρα, πού έχασες το παιδί σου, ούτε εσύ αδελφέ, πού πέθανε ο αδελφός σου, ούτε εσύ καλή σύζυγος για τον θάνατο του συζύγου σου. Έχεις το δικαίωμα να πονάς, αλλά όχι να απελπίζεσαι. Ή ζωή εδώ στη γη είναι τελείως πρόσκαιρη• κατοικία μας είναι ο ουρανός κι όχι η γη.
Φάρμακον προς αντιμετώπισιν του πόνου και των δυσκολιών είναι η πίστις προς τον Θεόν. Δίπλα μας πάντα στέκει ο Θεός. Μας βεβαιώνει ο ίδιος: «Ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας». Εγώ είμαι, λέγει ο κύριος, πάντα δίπλα σας. Θαρσείτε, μη φοβείσθε. Ό, τι κι αν αντιμετωπίζετε, όποιο πρόβλημα κι αν έχετε, οποίος κι αν είναι ο πόνος σας, όσο μεγάλη κι αν είναι ή στενοχώρια σας, Θαρσείτε, μη φοβείσθε. Εγώ είμαι κοντά σας είμαι ο δυνατός και ο Νικητής, «νενίκηκα τον κόσμον». Όταν στηρίζεστε σε με είστε δυνατοί. Δυστυχία είναι να χάσετε εμέ. Εγώ ειμί το Α και το Ω της ζωής σας. Στηριχθείτε σε με, εμπιστευτείτε τον εαυτό σας στην δική μου αγαθή πρόνοια και θα βρείτε ανακούφιση. Θα νιώσετε αμέσως παρηγορίαν. Θα ξεπεράσετε τον πόνο σας. Θα έλθει ηρεμία στην ψυχή σας. Θα νικήσετε στον αγώνα της ζωής."
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ακόμα αδελφέ και αν γονατίσουμε από την στενοχώρια μόνο ο Ουράνιος Πατέρας μπορεί να μας σηκώσει.Προσευχήσου , ταπεινώσου και θα δεις.Προσωπικά όσες φορές του το ζήτησα με σήκωσε απο κάτω και να ξέρεις ότι ήμουν πολύ κάτω.Εαν μπορούσα να χώσω το κεφάλι μου στην γή θα το είχα κάνει...Μόνο Εκείνος μπορεί...

[nickosch]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας! Με πείσατε ότι έκανα καλά που μίλησα στην μητέρα! Με την βοήθεια του θεού, θα δημιουργήσει ξανά κι άλλες ευκαιρίες συζήτησης μαζί της και θα επαναλάβω ξανά ότι ο κύριος με φωτίσει. Τα τυπικά όλοι τα γνωρίζουν. Το θέμα είναι στο βάθος της ψυχής τους τι πιστεύουν.

[aposal]

Η αντιμετώπιση όλων αυτών των δύσκολων καταστάσεων πρέπει να γίνεται πνευματικά, αλλιώς ο άνθρωπος και χάνει την ελπίδα του και στενοχωριέται υπερβολικά, ώστε να υπάρχει κίνδυνος άλλων ασθενειών, ψυχοσωματικών.
Σχετικά με τον θάνατο επισυνάπτω κι εγώ κάποια αποσπάσματα :


Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σκεύος εκλογής» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου.

Α.
Ο Γέροντας προσπαθούσε πάντα να δώσει στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο, αφού από εδώ μεταβαίνουμε στην αληθινή και παντοτινή ζωή. Επίσης μας εξηγούσε ότι ο Θεός βλέπει ποια είναι η πιο κατάλληλη και η πιο συμφέρουσα στιγμή για τον καθένα μας και τότε Εκείνος αποφασίζει να πάρει την ψυχή μας από αυτόν τον μάταιο κόσμο.
Β.
Μια μέρα κατέβηκα στον Γέροντα για να τον ενημερώσω ότι ο αδελφός ενός γνωστού μου έπασχε από ανίατη ασθένεια και οι γιατροί είχαν αποκλείσει κάθε ανθρώπινη ελπίδα δίνοντάς του μόνο ένα μικρό χρονικό περιθώριο ζωής. Είπα λοιπόν στον Γέροντα :
-Γέροντα στενοχωρούνται οι δικοί του ότι θα πεθάνει και δεν ξέρουν τι να κάνουν από τη στιγμή που οι γιατροί τους δήλωσαν ότι δεν υπάρχει πλέον καμιά ελπίδα ζωής. Πρέπει να εύχονται (να προσεύχονται) στον Θεό;
Κι ο Γέροντας :
-Πρώτα – πρώτα να τους πεις ότι δεν πρέπει να στενοχωριούνται διότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ. Μόνο μετάβαση γίνεται, μετακίνηση δηλαδή από τη μια ζωή στην άλλη. Βλέπεις, κι ο Απόστολος Παύλος λέει : «ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα». Τώρα όσο αφορά στο αν πρέπει να προσεύχονται, πρέπει και για τον εξής λόγο : «Όταν για τις αμαρτίες κάποιου παραχωρεί ο Θεός και τον βρίσκει ανίατη ασθένεια, τότε αν δεν παρακαλούμε τον Θεό να ενεργήσει η αγάπη Του ό,τι εκείνη κρίνει σωστό, τότε ο άνθρωπος οδηγείται εκεί που φυσιολογικά τον οδηγεί η ασθένεια. Όταν όμως κάποιοι εύχονται γι’ αυτόν στον Θεό και Τον παρακαλούν να ενεργήσει ό,τι η αγάπη Του βλέπει πως είναι συμφέρον για τη ψυχή του, τότε χάριν της δικής μας παράκλησης ο Θεός βλέπει, σαν παντογνώστης που είναι, το πώς θα εξελιχθεί το υπόλοιπο της ζωής του ασθενή κι αν μεν κρίνει ότι παραμένοντας στη ζωή η ψυχή του θα ωφεληθεί περισσότερο, παρατείνει τη ζωή. Εάν όμως όχι, τότε – εφ’ όσον Εκείνος κρίνει ότι αυτή είναι η καλύτερη στιγμή – τον παίρνει.


Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου

Όταν ακούω Χριστιανούς να λένε ότι ο πατέρας μου πέθανε και κλαίνε, στενοχωριέμαι γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν και να καταλάβουν ότι ο θάνατος είναι απλά μια μετάβαση σε έναν άλλο τρόπο ζωής.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ» του Ιερομονάχου Ισαάκ (ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004).

Ρωτήθηκε ο Γέροντας : «Πόσο πρέπει να προσευχόμαστε για τους νεκρούς; Μπορείς να βγάλεις μια ψυχή από την κόλαση»; Και απάντησε : «Εκείνο που ξέρω από την πείρα μου είναι πως μπορεί να πάει μια ψυχή από το μπουντρούμι στο σαλόνι. Λίγο το ‘χεις»;
Σε κάποιον μοναχό είπε : «Δεν έχεις δουλειά; Θα σου βρω εγώ. Κάνε μετάνοιες για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Ξέρεις πόσο ανάγκη το έχουν»;

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ – Γέροντας ΠΑΪΣΙΟΣ ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ 1924-1994» του Νικόλαου Ζουρνατζόγλου, Επισμηναγού ε.α.

Μαρτυρία Α.Κ., Πολιτικού Μηχανικού, Χαλκιδική (σελ. 170)

Από τα παιδιά απαιτούσε πολύ σεβασμό προς τους γονείς, όποιοι και αν ήσαν. Αν ήσαν πεθαμένοι, ήθελε να κάνουμε πολλή προσευχή, όπως και για όλους τους κεκοιμημένους. Έλεγε : «Με την προσευχή τους κερνάτε μια πορτοκαλάδα, ένα αναψυκτικό». Το τόνιζε αυτό : «Να αφήνετε μέρος της προσευχής σας για τους κεκοιμημένους. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Οι ζωντανοί μπορούν». Για τους κεκοιμημένους, τόνιζε, να κάνουμε και πολλή ελεημοσύνη. «Όταν ελεείτε κάποιον, έλεγε, να λέτε για ποιόν το κάνετε. Να την πάρει ο άλλος την ελεημοσύνη και να πει : «Θεός συγχωρέσ’ τον». Αν ο άλλος το πει με την καρδιά του, το μετράει ο Θεός». Επίσης για τους κεκοιμημένους έλεγε : «Να πηγαίνετε στην εκκλησία λειτουργιά, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα του κεκοιμημένου να μνημονευτεί από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο. Το μέγιστο που μπορούμε να κάνουμε για κάποιον είναι το Σαρανταλείτουργο. Καλό θα είναι να συνοδευτεί και με ελεημοσύνη».


Μαρτυρία Κων/νου Κενανίδη, διδάκτορα θεολογίας, Θεσσαλονίκη (σελ. 231)

Άλλη φορά είπε : «Αν έχεις έναν νεκρό ο οποίος είχε παρρησία στον Θεό και του ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό. Αν πάλι έχεις έναν νεκρό, ο οποίος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε όταν του ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό, σε κάποιον που καίγεται. Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν που το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται.

[nickosch]

Η χαρά μου είναι απερίγραπτα μεγάλη. Δοξάζω τον Άγιο πατέρα μας, που μας έδωσε την χαρά και χάρη.. να γνωρίσουμε αυτό τον χώρο συνομιλίας. Σας ευχαριστώ και συγχωρέστε με που είμαι αρχάρια σε όλα..

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(σελ. 267-271)
-Πόση δύναμη χρειάζονται Γέροντα οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν τον αιφνίδιο θάνατο!
-Αν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής, βρίσκουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τον θάνατο, γιατί τον αντιμετωπίζουν πνευματικά. Με τα μηχανάκια πόσα παιδιά καταστρέφονται! Πόσα παλικάρια σκοτώνονται με τις μοτοσικλέτες! Σηκώνουν την μοτοσικλέτα στην μία ρόδα, οπότε εύκολα τουμπάρουν και σπάζουν το κεφάλι τους. Το θεωρούν κατόρθωμα ποιος θα σηκώσει τη μοτοσικλέτα περισσότερο! «Κρατούσα, λέει, σούζα τη μοτοσικλέτα στην πίσω ρόδα και τουμπάρισα». Ο διάβολος, βλέπεις τι τους βάζει να κάνουν για να χτυπήσουν στο κεφάλι; Γιατί αλλιώς, ακόμη και αν είχαν κάποιο ατύχημα, μπορεί να χτυπούσαν αλλού και να μην σακατεύονταν. Για να επιτρέψει όμως ο Θεός την κακία του διαβόλου, ή την απροσεξία του άλλου, σημαίνει ότι θα βγει κάτι καλό.
-Τότε Γέροντα γιατί η Εκκλησία μας εύχεται «υπέρ του διαφυλαχθήναι» από αιφνίδιο θάνατο;
-Εκείνο είναι άλλο. Ζητά ο Θεός να μην μας βρει ο θάνατος ανέτοιμους.
-Γέροντα μια μητέρα είναι απαρηγόρητη γιατί το παιδί της πηγαίνοντας στη δουλειά σκοτώθηκε σε τροχαίο.
-Πες της : «Από κακότητα χτύπησε ο οδηγός το παιδί σου; Όχι! Εσύ, για να σκοτωθεί το έστειλες στη δουλειά; Όχι! Να πεις λοιπόν «δόξα Σοι ο Θεός», γιατί μπορεί να γινόταν ένα αλητάκι και ο θεός το πήρε την κατάλληλη ώρα. Τώρα είναι ασφαλισμένο στον Ουρανό. Τι κλαις; Ξέρεις ότι βασανίζεις το παιδί με το κλάμα; Θέλεις να βασανίζεται το παιδί σου, ή να χαίρεται; Φρόντισε να βοηθήσεις τα άλλα παιδιά που έχεις και είναι μακριά από τον Θεό. Γι’ αυτά να κλαις». Να, και χθες ήρθε μια μητέρα με κλάματα και μου είπε : «Μου πήρε ο Θεός το μονάκριβο παιδί μου» και τα έβαζε με το Θεό. «Αν το καλοσκεφτείς, της είπα, σε τίμησε ο Θεός. Το πήρε κοντά Του αγγελούδι, βαπτισμένο, όπως ήταν. Αυτό είναι αγγελούδι και εσύ τα βάζεις με τον Θεό; Αυτό θα βρεις μεθαύριο να πρεσβεύει στον Θεό». Μετά που μου μίλησε για τη ζωή της, είπε πως μπορούσε να έχει πολλά παιδιά, αλλά όταν ήταν νέα, δεν ήθελε να έχει παιδιά.
Πόσες μητέρες προσεύχονται και ζητούν να είναι τα παιδιά τους κοντά στον Θεό! «Δεν ξέρω, λένε, τι θα κάνεις Θεέ μου, θέλω να σωθεί το παιδί μου. Να είναι κοντά Σου». Αν τυχόν δει ο όμως ο Θεός δει ότι το παιδί θα παραστρατήσει, ότι πηγαίνει στην καταστροφή και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθεί, το παίρνει με αυτόν τον τρόπο. Επιτρέπει λχ έναν μεθυσμένο να το χτυπήσει με το αυτοκίνητο και να το σκοτώσει κι έτσι το παίρνει κοντά Του. Αν υπήρχε περίπτωση να γίνει καλύτερο, θα έφερνε ένα εμπόδιο να αποφύγει το ατύχημα. Μετά ξεμεθάει και αυτός που χτύπησε το παιδί, έρχεται σε συναίσθηση και σ’ όλη του τη ζωή τον πειράζει η συνείδησή του. «Εγκλημάτησα, λέει, και παρακαλεί τον Θεό να τον συγχωρέσει. Σώζεται και αυτός. Η μάνα πάλι, με τον πόνο της συμμαζεύεται, σκέφτεται τον θάνατο και ετοιμάζεται για την άλλη ζωή, οπότε σώζεται και αυτή. Βλέπεται πώς οικονομάει ο Θεός από την προσευχή της μάνας να σώζονται ψυχές; Αν όμως οι μητέρες δεν το καταλαβαίνουν αυτό, τα βάζουν με τον Θεό! Τι τραβάει κι ο Θεός με εμάς!
Τον καιρό που ήμουν στον Μοναστήρι του Στομίου, ζούσε στην Κόνιτσα μια χήρα γυναίκα που πήγαινε συνέχεια στο κοιμητήρι και έσκουζε ώρες ολόκληρες. Τους αναστάτωνε όλους με τις φωνές της. Όλον της τον πόνο τον έβγαζε εκεί. Ο άνδρας της είχε σκοτωθεί από τους Γερμανούς και η κόρη της, λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα, μόλις έγινε δεκαεννιά χρονών, πέθανε από καρδιά και έχει μείνει μόνη της η φουκαριάρα. Μια φορά που πήγα να δω τι συμβαίνει, μου έλεγε : «Γιατί ο Θεός το έκανε αυτό; Ο άνδρας μου σκοτώθηκε στον πόλεμο. Είχα μια κόρη, μου την πήρε κι αυτή…». Έλεγε, έλεγε, τα έβαζε με τον Θεό. Αφού την άφησα να ξεσπάσει λίγο, της είπα: «Να σου πω κι εγώ κάτι. Τον άνδρα σου τον ήξερα. Ήταν πολύ καλός σκοτώθηκε στον πόλεμο για την πατρίδα, πάνω στο ιερό καθήκον. Ο Θεός δεν θα τον αφήσει. Μετά σου άφησε την κόρη σου για λίγα χρόνια κοντά σου, οπότε είχες μια παρηγοριά. Έπειτα όμως, επειδή ίσως θα ξέφευγε η κοπέλα, την πήρε ο Θεός σ’ αυτήν την καλή κατάσταση που βρισκόταν, για να την σώσει». Αυτή, ενώ ο άνδρας της ήταν πολύ ήσυχος, ήταν λίγο κοσμική. Δεν της είπα φυσικά ότι «εσύ ήσουν κοσμική», αλλά την ρώτησα : «Τώρα, εσύ τι σκέφτεσαι; Αγαπάς τον κόσμο»; «Δεν θέλω να δω τίποτε και κανέναν» μου λέει. «Βλέπεις, της λέω, τώρα και για σένα ο κόσμος πέθανε. Ο πόνος σε βοηθάει και δεν σε ενδιαφέρει τίποτε το κοσμικό. Έτσι μεθαύριο θα είστε όλοι μαζί στον Παράδεισο. Τέτοια τιμή ο Θεός σε ποιόν την έχει κάνει; Το καταλαβαίνεις»; Μετά από αυτήν την συζήτηση σταμάτησε να πηγαίνει στο Κοιμητήρι. Μόλις βοηθήθηκε να συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής, ησύχασε.
-Γέροντα, άκουσα ότι όταν κάποιος δολοφονείται, εξιλεώνεται, γιατί παίρνει τις αμαρτίες του ο δολοφόνος.
-Έχει ελαφρυντικά, κατά κάποιον τρόπο. Μπορεί να πει στον Θεό : «Εγώ θα μετανοούσα, αλλά αυτός με σκότωσε». Έτσι θα πέσει το βάρος στον δολοφόνο. Μερικοί, που δεν τους κόβει, λένε : «Αν υπήρχε Θεός δεν θα άφηνε να γίνονται συνέχεια εγκλήματα. Θα τιμωρούσε τους εγκληματίες». Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Θεός αφήνει τους εγκληματίες να ζήσουν, για να είναι αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως, που δεν μετανόησαν, παρ’ όλο που τους έδωσε χρόνια για να μετανοήσουν, ενώ εκείνους που σκοτώνονται θα τους τακτοποιήσει.
Πρέπει να καταλάβουμε πως, στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος δεν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από τη μια ζωή στην άλλη. Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα. Όπως, όταν πάει κάποιος, ας υποθέσουμε, στο εξωτερικό για ένα χρόνο, οι δικοί του στενοχωριούνται, γιατί θα τον αποχωριστούν για ένα χρόνο, ή αν λείψει δέκα χρόνια, έχουν στενοχώρια για τον αποχωρισμό των δέκα χρόνων, έτσι πρέπει να βλέπουν και τον αποχωρισμό από τα αγαπημένα τους πρόσωπα με τον θάνατο.

(σελ. 273)
-Γέροντα, όταν πεθάνει ο άνθρωπος σε τι κατάσταση βρίσκεται;
-Να, συνέρχεται και λέει : «Τι έκανα»; Αλλά φαϊντά γιόκ, δηλαδή δεν ωφελεί αυτό. Όπως ένας μεθυσμένος, αν σκοτώσει λχ την μάνα του, γελάει, τραγουδάει, επειδή δεν καταλαβαίνει τι έκανε και όταν ξεμεθύσει, κλαίει και οδύρεται, και λέει : «Τι έκανα;», έτσι και όσοι σ’ αυτή τη ζωή κάνουν αταξίες, είναι σαν μεθυσμένοι. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, δεν αισθάνονται την ενοχή τους. Όταν όμως πεθάνουν, τότε φεύγει η μέθη και συνέρχονται. Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και συναισθάνονται την ενοχή τους, γιατί όταν η ψυχή βγει από το σώμα, κινείται, βλέπει, αντιλαμβάνεται με μια ασύλληπτη ταχύτητα.

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ – Γέροντας ΠΑΪΣΙΟΣ ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ 1924-1994» του Νικόλαου Ζουρνατζόγλου, Επισμηναγού ε.α.

Μαρτυρία Λεμονή Ευθυμίου, πρώην σερδάρη του Αγίου Όρους (σελ. 307)

Μετά από δύο εβδομάδες πήγαμε στο Άγιον Όρος, στον Γέροντα και του λέει ο φίλος μου : «Γέροντα, ο πατέρας μου πέθανε». Του απαντάει ο Γέροντας : «Είσαι ψεύτης, γιατί ο πατέρας σου δεν πέθανε, αλλά ζει και σε βλέπει. Κι αν εσύ θα πηγαίνεις καλά στα πνευματικά εκείνος θα χαίρεται». Το παιδί βούρκωσε. Τον συγκλόνισαν τα λόγια του Γέροντα. Κατέβηκε στη Θεσσαλονίκη και, ενώ είχε κακό παρελθόν, βρήκε πνευματικό, εξομολογήθηκε και τώρα είναι οικογενειάρχης μ’ ένα παιδάκι.


Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη : «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ. Μαρτυρίες και εμπειρίες».

Χ.Χ. : Μου εξήγησε (ο Γέρων Πορφύριος) πώς μπορούμε να βοηθούμε τους κεκοιμημένους μας
Κ.Ι. : Τι σας είπε;
Χ.Χ. : Να κάνουμε πολλή προσευχή, αγαθοεργίες, ελεημοσύνες, να συμμετέχουμε στις Θείες Λειτουργίες (κάνοντας πρόσφορο και δίνοντας το όνομα του κεκοιμημένου) και κοινωνώντας εμείς και τα παιδιά μας όσο το δυνατόν πιο συχνά, σε κάθε λειτουργία αν είναι δυνατόν.

Οι απόψεις του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού - Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σύγχρονες προφητείες και θαύματα» του Γ. Κορή

Ο θάνατος είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Μα μην κλαίτε τους πεθαμένους, γιατί έτσι βλάπτετε και τον εαυτό σας και εκείνους.
Δεν πρέπει να κλαίτε για τον θάνατο των μικρών παιδιών, που είναι σαν άγγελοι μέσα στον Παράδεισο. Το παιδί σου ήταν του Θεού και όταν σου το χάρισε ο Θεός σε τίμησε. Και τώρα πάλι που σου το πήρε, τίμησε (ο Θεός) το παιδί σου, να χαίρεται πάντοτε στον Παράδεισο και δεν είναι σωστό εσύ να κάθεσαι και να κλαις.