Η μητερα μου επιμενει να παω να αγορασω ρουχα. Καινουργια παπουτσια, μπουφαν, μπλουζες, παντελονια. Ο καθενας μας πιστευω εχει καμποσα ζευγαρια απο το καθενα, το ιδιο και τα μελη της οικογενειας μου (ειδικα η αδερφη μου που σαν νεαρη εχει τρελλα με τα ρουχα κτλ), αλλα εγω προσωπικα δεν τα πολυθελω. Εννοω, πως εχω ενα-δυο ζευγαρια και αυτα φοραω καθημερινα, επειδη το βρισκω πρακτικο και μονο. Θα μπορουσαμε λεω να δωσουμε τα λεφτα αυτα αλλου παρα σε ρουχα.
Απο την αλλη βεβαια, καταλαβαινω πως αν παω να αγορασω, θα με ευχαριστησει το γεγονος, μιας και θα δειχνω ομορφος και περιποιημενος, αλλα απο την αλλη θα αισθανθω και μια ενοχη.
Κι εδω ερχονται οι ερωτησεις. Οι ανθρωποι ποσο πρεπει να νοιαζονται για τα υλικα αγαθας Πραγματικα εχω φτασει σε μια κατασταση του να νιωθω πνιγμενος. Σκεφτομαι ολους εκεινους που δεν εχουν αυτα που εχω εγω και αισθανομαι τυψεις. Κοιταζω το ψυγειο με μερικα εντελως αχρηστα ζαρζαβατικα και λεω πως αλλοι δεν εχουν να φανε καθολου κι εμεις αγοραζουμε επιπλεον φαγητο και το πεταμε μετα. Σκεπαζομαι με την κουβερτα το βραδυ και σκεφτομαι, γιατι να σκεπαζομαι, αλλοι κρυωνουν, ειναι αδικο.
Εχω φτασει σε ενα σημειο που καθετι υλικο αγαθο να το θεωρω αχρηστο και περιττο. Και θελω να μαθω. Ο χριστιανος ποσο πρεπει να ασχολειται με τα υλικα αγαθα; Εννοω.. νομιζω εχω φτασει σε υπερβολη. Θελω να αγορασω κατι που θα με ευχαριστησει και αισθανομαι τυψεις για αυτο. Επειδη νομιζω πως πραττω εγλημα μεγαλο αν αποκτισω κατι του υλικου κοσμου.
Και το αλλο ερωτημα. Γενικα οταν παω να κανω κατι που θα με ευχαριστησει (που δεν αποτελει αμαρτια, π.χ. παρτυ, βολτα με φιλους, αγορα ενος προιοντος που θελω να αγορασω, επειδη ειναι σημαντινο για μενα)
αισθανομαι τυψεις. Σα να μην πρεπει ο χριστιανος να ευχαριστηθει ή να αισθανθει καλα.
Καταλαβαινετε ποσο μπερδεμενος ειμαι απο το μπερδεμενο μου post. Προσπαθησα να βρω απαντηση με διαφορα μεσα. Ρωτησα ανθρωπους, διαβασα πραγματα. Βρηκα μια φραση του Αριστοτελη σε ενα βιβλιο που ελεγε πως ο ανθρωπος πρεπει να ζει με μετρο και να εχει και υλικα και πνευματικα αγαθα. Μονο που εγω φοβαμαι να αποκτισω να αποκτισω υλικα λογω... ενοχης; Σα να μου εχει καρφωθει η ιδεα πως δεν κανει να αγορασω κατι, πως δεν πρεπει να ευχαριστηθω.
Τελικα εχω μπερδευτει. Και δεν τα κανω ολα αυτα, επειδη ειμαι καλος κι αγαθος. Καθε αλλο εχω κι εγω δεν ειμαι αναμαρτητος. Απλα νομιζω πως εχω πεσει σε μια παγιδα που θελει τον χριστιανο αποκομενο εντελως απο τον κοσμο.
Αλλα σκεφτομαι. Γιατι τοτε ο Θεος να με εφερε να ζω εδω? Μου χαρισε καποια αγαθα. Αν δεν τα εκμεταλευτω δεν ειναι αχαριστια; Και δεν λεω να φτασω στο σημειο να αγοραζω και να ασχοληθω μονο με τα υλικα αγαθα; Αλλα ξαφνικα ολα τα υλικα μου μοιαζουν στοιχεια και καταραμενα. Τα λεφτα μοιαζουν να ειναι του σατανα και καθε ευχαριστηση η απολαυση στη ζωη (που ξαναλεω δεν αποτελει αμαρτια) μοιαζει να ειναι απαγορευμενη. Και δεν ξερω που να στραφω και τι να κανω.
Ελπιζω να μου δωσετε καποια απαντηση αν μπορειτε. Και κατι συγκεκριμενο αν ειναι δυνατον κι οχι παραθεσεις απο εδω κι απο εκει που πρεπει μονος μου να βγαλω νοημα. Προσπαθησα μονος μου και δεν μπορεσα. Τωρα ζητω την βοηθεια σας!
Ανακαιφαλαιωση: Ολα τα υλικα αγαθα ειναι κακα, αισθανομαι τυψεις που ευχαριστιεμαι. Μηπως πρεπει να παω σε κανα ψυχιατρο
?
