ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΘΕΣΩ ΚΑΠΟΙΑ ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Ο ΑΔΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΣΑΝ ΥΠΑΡΚΤΟ ΜΕΡΟΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΑΔΗ ΕΦΟΣΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΗ ΕΦΟΣΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΚΟΛΑΣΗ.ΕΠΙΣΗΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΒΥΣΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΗ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
==============================================
O fish7 έγραψε:
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Ο ΑΔΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΣΑΝ ΥΠΑΡΚΤΟ ΜΕΡΟΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΑΔΗ ΕΦΟΣΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΗ ΕΦΟΣΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΚΟΛΑΣΗ.ΕΠΙΣΗΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΒΥΣΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΗ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Αδελφέ δεν έχεις πάρει απάντηση έως τώρα.
Ο μόνος λόγος είναι ότι οι ερωτήσεις σου είναι δύσκολες για τους
περισσότερους από εμάς.
Η Anny έχει πλούτο θεολογίας, και νομίζω θα σου απαντήσει.
Και ο αδελφός nkope και ο Justin, ο Ionas,και η ROMFAIA, αυτοί γνωρίζουν,
και πιστεύω κάποιος θα σου απαντήσει.
Υπομονή λοιπόν.
Mε εκτίμηση΄
Σιλβερ.
Ο Αδης δεν υπαρχει πια με την παλαια εννοια, ουτε υπαρχει η κολαση ακομα.
Ο Αδης ηταν κατι σαν φυλακη, εξου και πυλαι αδου... κτλπ, διοτι δεν μπορουσε να σωθει κανεις χωρις την σταυρικη θυσια, το αιμα απο τα προβατα δεν εκανε τιποτα, ολοι καλοι κακοι πηγαιναν εκει.
Ο Κυριος ημων Ιησους Χριστος κυρηξε στον Αδη και ετσι ο Αδης εχει τωρα την μορφη προθαλαμου για την κολαση.
Στον Αδη πηγαιναν ολοι οι νεκροι λοιπον χωρις εξαιρεση στην π.Χ εποχη, ενω τωρα πανε ολοι αυτοι που περιμενουν την τελικη κριση και καταδικη τους.
Μετα την σταυρικη θυσια μπορουν οι ψυχες των δικαιων να γευονται τον προπαραδεισο,οι ψυχες των ανομων να "γευονται" και την προκολαση, Αδη, η τελικη κριση και ανταποδωση ομως θα γινει την εσχατη ημερα.
Δεν υπαρχει λοιπον η κολαση ακομα γιατι δεν εγινε η τελικη κριση.
Τι σχεση εχουν οι ψυχες των ανθρωπων με την αβυσσο???
Τι εννοεις??
Επειδή ο φίλοε Silver ανέφερε και το δικό μου όνομα μεταξύ των γνωριζόντων, αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου γνώστη, θεώρησα υποχρέωσή μου να ψάξω λίγο το θέμα.... Βρήκα δύο σημαντικές αναφορές για τον Άδη (υπάρχουν όμως και άλλες) στις Γραφές. Η πρώτη { Α΄Σαμουήλ κη΄ 15-19} όπου ο αποθανών προφήτης Σαμουήλ λέγει στο βασιλιά Σαούλ "... δια τί με παρενώχλησας ώστε να με κάμης να αναβώ; ..και θέλει παραδώσει ο Κύριος και τον Ισραήλ μετά σου εις χείρας των Φιλισταίων, και αύριον συ και οι υιοί σου θέλετε είσθε μετ' εμού..." και η δεύτερη {Β΄Πέτρου δ΄6} " Επειδή δια τούτο εκηρύχθη το ευαγγέλιον και προς τους νεκρούς, δια να κριθώσιν μεν κατά ανθρώπους εν σαρκί...".
Από τα δύο αυτά φαίνεται καθαρά ότι υπήρχε ο Άδης σαν χώρος φυλακής όλων των ψυχών προ της Αναστάσεως του Χριστού.
Άβυσσος είναι κυρίως ο αχανής και σκοτεινός χώρος του Σύμπαντος γιατί λέει στη {Γεν. α΄2}: "Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος, και σκότος επί του προσώπου της αβύσςσου...".
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Κλασσικο χωριο οτι ο Αδης ηταν φυλακη, εν ω και τοις εν φυλακη πνευμασιν πορευθεις εκηρυξεν (Α Πετρ γ, 19)
και αντιαιρετικο, παει με το Α Πετρ δ,6 για οσους πουν (χιλιαστες) οτι αυτα τα πνευματα ηταν οι διαμονες
Οτι συνέτριψε πύλας χαλκάς και μοχλούς σιδηρούς συνέθλασε (Ψαλμος ρστ΄) Αλλα και το Ησαιας 45 2-3 λεει για πυλες και μοχλους.
Δεν υπαρχει ομως τωρα με τετοια μορφη, ειναι κατι σαν προθαλαμος της κολασης, οχι σαν κοινος τοπος ολων των νεκρων.
Η κολαση δεν υπαρχει ακομα, η τουλαχιστον δεν ειναι κανεις μεσα ακομα :D
Οταν ο ανθρωπος πεθανει γινεται μια μερικη κριση κατα το Εβραιους 9:27 και καθ οσον αποκειται τοις ανθρωποις απαξ αποθανειν (αρα μετενσαρκωση δεν υπαρχει) μετα δε τουτο κρισις, οποτε ξερει η ψυχη για που ειναι να παει.
Και μπαινει ειτε στην προκολαση ας μου επιτραπει η εκφραση η τον προπαραδεισο.
Το που θα παει οριστικα αυτο θα αποφασιστει στην Τελικη Κριση, κατα το,Ματθ. 25 και συναχθησονται εμπροσθεν αυτου παντα τα εθνη....πορευεσθε απ εμου οι κατηραμενοι εις το πυρ το αιωνιον το ητοιμασμενον τω διαβολω...(εδω βλεπουμε και κατι σημαντικο, οτι η κολαση φτιαχτηκε για τον διαβολο).
Δεν εχει παρει κανεις την πληρη ανταποδωση.Εβρ. ια 39-40
Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το άγιον. Τριάς αγία, δόξα σοι.
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, μήτηρ του Θεού, φύλαξον με
panos0 έγραψε:Κλασσικο χωριο οτι ο Αδης ηταν φυλακη, εν ω και τοις εν φυλακη πνευμασιν πορευθεις εκηρυξεν (Α Πετρ γ, 19)
και αντιαιρετικο, παει με το Α Πετρ δ,6 για οσους πουν (χιλιαστες) οτι αυτα τα πνευματα ηταν οι διαμονες
Οτι συνέτριψε πύλας χαλκάς και μοχλούς σιδηρούς συνέθλασε (Ψαλμος ρστ΄) Αλλα και το Ησαιας 45 2-3 λεει για πυλες και μοχλους.
Δεν υπαρχει ομως τωρα με τετοια μορφη, ειναι κατι σαν προθαλαμος της κολασης, οχι σαν κοινος τοπος ολων των νεκρων.
Η κολαση δεν υπαρχει ακομα, η τουλαχιστον δεν ειναι κανεις μεσα ακομα :D
Οταν ο ανθρωπος πεθανει γινεται μια μερικη κριση κατα το Εβραιους 9:27 και καθ οσον αποκειται τοις ανθρωποις απαξ αποθανειν (αρα μετενσαρκωση δεν υπαρχει) μετα δε τουτο κρισις, οποτε ξερει η ψυχη για που ειναι να παει.
Και μπαινει ειτε στην προκολαση ας μου επιτραπει η εκφραση η τον προπαραδεισο.
Το που θα παει οριστικα αυτο θα αποφασιστει στην Τελικη Κριση, κατα το,Ματθ. 25 και συναχθησονται εμπροσθεν αυτου παντα τα εθνη....πορευεσθε απ εμου οι κατηραμενοι εις το πυρ το αιωνιον το ητοιμασμενον τω διαβολω...(εδω βλεπουμε και κατι σημαντικο, οτι η κολαση φτιαχτηκε για τον διαβολο).
Δεν εχει παρει κανεις την πληρη ανταποδωση.Εβρ. ια 39-40
οι απαντήσεισ σας ήταν πολυ διαφωτιστικες για μένα!
Όσον αφορά την αβυσο
Άβυσσος είναι κυρίως ο αχανής και σκοτεινός χώρος του Σύμπαντος γιατί λέει στη {Γεν. α΄2}: "Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος, και σκότος επί του προσώπου της αβύσςσου...". όπως ανaφέρει ο ionas
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Η ΑΒΥΣΟΣ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΕΞΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΘΗΡΙΟ.ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΟΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ και ενδεχομενως και τόπος βασανισμου ψυχών.ΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΑΝ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ;
α, Από τη Γραφή:
Στο βιβλίο της Γενέσεως, το α΄ βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ιακώβ απαρηγόρητος για την νομιζόμενη απώλεια του υιού του Ιωσήφ, μιλάει για κατέβασμα στον Άδη, στον οποίο θεωρεί ότι πήγε και ο Ιωσήφ: «συνήχθησαν δε πάντες οι υιοί αυτού και αι θυγατέρες και ήλθον παρακαλέσαι αυτόν, και ουκ ήθελε παρακαλείσθαι λέγων ότι καταβήσομαι προς τον υιόν μου πενθών εις άδου». (Γέν. 37,35).
Και όταν η γη άνοιξε και κατάπιε τον Κορέ και όλους όσους αντιτάσσονταν στον Μωυσή, τότε όπως αναφέρεται στο Βιβλίο των Αριθμών, κατέβηκαν στον Άδη όλοι αυτοί και μάλιστα ζώντες: «... και ηνοίχθη η γη και κατέπιεν αυτούς και τους οίκους αυτών και πάντας τους ανθρώπους τους όντας μετά Κορέ και τα κτήνη αυτών. Και κατέβησαν αυτοί και όσα εστίν αυτών ζώντα εις άδου, και εκάλυψεν αυτούς η γη»... (Αρ. 16,33).
Παρατηρούμε δηλ. ότι δίκαιοι (όπως ο Ιακώβ και Ιωσήφ) και άδικοι (όπως οι άνθρωποι του Κορέ), όλοι κατέβαιναν στον Άδη, ο οποίος έτσι φαίνεται σαν ο γενικός τόπος στον οποίο πήγαιναν οι ψυχές των νεκρών. Αυτό συνέβαινε πράγματι λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μέχρι να αφανισθεί η δύναμη του Άδη από τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Παρατηρούμε επίσης ότι ο Άδης είναι μέσα στη Γη, διότι οι του Κορέ έφθασαν ζώντες σ' αυτόν όταν ανοίχθηκε η Γη, αλλά και γενικά αναφέρεται πάντα να είναι κάτω από τον τόπο που ζούμε τώρα στη Γη. Ο Κύριος κατάγει (οδηγεί κάτω) στον Άδη, και ανάγει (το αντίθετο, φέρνει επάνω): «Κυριος θανατοί και ζωογονεί, κατάγει εις άδου και ανάγει» (Βασ. Α΄ 2,6).
Οπωσδήποτε στον Άδη δεν είναι ευχάριστα τα πράγματα. Δεν είναι δυνατόν στον Άδη να περιμένεις καλοπέραση, λέει και ο σοφός Σειράχ: «...ότι ουκ έστιν εν άδου ζητήσαι τρυφήν». (Σοφ. Σειρ. 14,16)
Κατά τον ψαλμωδό υπάρχουν διάφορα επίπεδα στον Άδη, ανώτερα και κατώτερα, όπως συμπεραίνεται από τον 85ο ψαλμό: «...ερρύσω την ψυχήν μου εξ άδου κατωτάτου». (13)
Πρόκειται για καταστάσεις που διαφέρουν στην αίσθηση περισσότερης ή λιγότερης άνεσης, και δεν είναι αναγκαστικά διαφορετικές στάθμες τοπικά, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για τόπους στους οποίους ζουν ψυχές και όχι σώματα. Εάν πρόκειται για ψυχές, τότε σε τι χρειάζεται ο χώρος θα μπορούσε να ερωτήσει κάποιος. Βέβαια ο χώρος δεν χρειάζεται με την έννοια που εμείς ξέρουμε, και είναι απαραίτητος τώρα για να ζουν τα σώματα ξεχωριστά το καθένα στο χώρο του, ανάλογα με τις διαστάσεις του. Για τις ψυχές δεν υπάρχουν οι γνωστές διαστάσεις μήκος, πλάτος και ύψος, αλλά κατά τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό οι ψυχές δεν βρίσκονται παντού όπως ο Θεός, αλλά λέμε γι αυτές ότι είναι κάπου. Πχ είναι στο Ουρανό, οπότε τότε δεν είναι στη Γη. ΄Η είναι στον Άδη οπότε τότε δεν είναι ούτε στη Γη ούτε στον Ουρανό.
Ότι είναι και τοπικά απομακρυσμένοι ο Άδης και ο Ουρανός γίνεται αντιληπτό από χωρία όπως του Ωσηέ που ο Κύριος λέει: «...εάν κατακρυβώσιν εις άδου, εκείθεν η χείρ μου ανασπάσει αυτούς, και εάν αναβώσιν εις τον ουρανόν, εκείθεν κατάξω αυτούς»... (Ωσηέ 9,2)
Ο Άδης μπορεί να χαρακτηρίζει κάποτε και το πως αισθάνονται οι ζωντανοί όταν βρίσκονται σε κατάσταση λύπης και πειρασμών. Επίσης στα προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης αυτά που λέει ο προφήτης σε πρώτο πρόσωπο αφορούν συχνά την κάθοδο του Μεσσία στον Άδη για την απελευθέρωση των ψυχών των δικαίων και όχι τον ίδιο τον προφήτη. Πολύ γνωστή είναι η περίπτωση του προφήτη Ιωνά, (εκ κοιλίας άδου κραυγής μου ήκουσας φωνής μου. Ιωνάς 2,3) που με την τριήμερη παραμονή του στην κοιλιά του κήτους, συμβόλιζε την παραμονή του Κυρίου Ιησού Χριστού στον Άδη, έως την Ανάστασή του την τρίτη ημέρα. Όμοια και ο προφήτης Δαβίδ όταν λέει «...ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδου ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν», δεν μιλάει για τον εαυτό του αλλά για τον Κύριο, γιατί όπως εξηγεί στις Πράξεις των Αποστόλων ο κορυφαίος Παύλος, ο ίδιος ο Δαβίδ και απέθανε και ετάφη και το μνήμα του μένει μέχρι σήμερα. (Πρ. 2,27).
Ο Άδης έχει σχέση όμως με την Κόλαση;
Κόλαση σημαίνει τιμωρία αλλά και ο τόπος της τιμωρίας. Αναφέρεται σε μια οριστική κατάσταση που θα μετάσχουν όσοι δεν θέλησαν σ' αυτή τη ζωή να κάνουν πράξεις άξιες της σωτηρίας τους, όσοι δεν αγάπησαν το Θεό και τον συνάνθρωπό τους. Ο Άδης όπως είδαμε είχε άλλοτε (προ Χριστού) πολλούς κρατουμένους, άλλοτε λίγους (επί Ιησού Χριστού), ενώ μέχρι την ημέρα της Κρίσεως υπάρχει η δυνατότητα να ελευθερωθούν ψυχές από αυτόν με τη μεσιτεία άλλων μελών της Εκκλησίας, στην οποία ο Χριστός παραχώρησε τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του. Οπωσδήποτε λοιπόν ο Άδης είναι μια προσωρινή κατάσταση, στην οποία κρατούνται κάποιες ψυχές, οι οποίες όμως δεν ξέρουμε τι θα γίνουν μέχρι ή κατά την ώρα της οριστικής Κρίσεως κατά την 2α Παρουσία του Κυρίου. Τότε θα αναστηθούν και τα σώματα, και τότε θα υπάρξει οριστική απόφαση για το που θα διαμένει αιώνια έκαστος. (Για την αιωνιότητα της Κολάσεως βλ. από τον όσιο Θεοφάνη τον έγκλειστο).
Κάτω από τη Γη λοιπόν, στα καταχθόνια ή Αδη, κρατιούνται προσωρινά οι ψυχές των αμαρτωλών. Ενώ οι ψυχές των αγίων οδεύουν προς τον Ουρανό, και από εκεί περνάνε σε άλλους άϋλους Ουράνιους κόσμους. Ο μέγας Αντώνιος είδε σε όραμα τον Σατανά σαν τεράστιο γίγαντα να προσπαθεί να εμποδίσει τις ψυχές που θέλανε να ανέβουν στον Ουρανό. Άλλες κατάφερνε να τις ρίξει κάτω στη Γη, ενώ άλλες του ξέφευγαν (όσες δεν είχαν σοβαρές αμαρτίες). Ο ίδιος ο Σατανάς είναι εγκλωβισμένος στον περίγειο χώρο, δηλ του έχει απαγορευθεί πλέον να βρίσκεται στον Ουρανό. Ο Κύριος διαβεβαιώνει ότι είδε τον Σατανά ως αστραπή εκ του Ουρανού πεσόντα. Και ο Ησαίας απορεί: «πως εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωϊ ανατέλλων; συνετρίβη εις την γην ο αποστέλλων προς πάντα τα έθνη» (Ησ. 14,12). Για τον λόγο αυτό ο Σατανάς που ονομάζεται και Εωσφόρος, έχει ρίξει το μεγαλύτερο βάρος της προσπάθειάς του στον έλεγχο των ψυχών στον αέρα, και πήρε γι' αυτό από τη Γραφή το όνομα «άρχων του αέρος». Διαμένει όμως και στον Άδη: «...νυν δε εις Άδην καταβήση και εις τα θεμέλια της γης». (Ησ. 14,15)
Βρίσκεται λοιπόν και ο «Εχθρός» (αυτό σημαίνει σατανάς) μαζί με τις ψυχές που εμπόδισε να ανέβουν προς τον Ουρανό, στα κατώτερα μέρη της Γης, στον Άδη. Και αυτό προσωρινά μέχρι την ημέρα της Κρίσεως οπότε θα τιμωρηθεί για όλα όσα θα έχει εργαστεί ως τότε.
Από την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, μαθαίνουμε για τον πλούσιο ότι βρίσκεται σε βάσσανα στον Άδη, και μάλιστα ότι υποφέρει από την φλόγα που υπάρχει εκεί: «οδυνώμαι εν τη φλογί ταύτη». (Λουκ. 16,24).
Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν θα πρέπει να απαιτεί από τους άλλους τελειότητα.
Όλοι ως ατελείς πορευόμαστε και με ατέλειες συμπορευόμαστε.
Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό.
