Γέροντος Εφραίμ(του εν Αμερική)-- Επιστολαί.

[silver]

============================================================================================
Λόγος πρώτος
Περί Νήψεως
και Νοεράς Καρδιακής Προσευχής.

Η καθαρότης ήτο αποτέλεσμα φυσικόν αυτής της νηπτικής εργασίας. Η καθαρότης κατ’ άμφω του ανθρώπου ήρχετο μόνη της. Ενώ δια της ασκήσεως εσκοτώνοντο και εταλαιπωρούντο οι πατέρες, η νηπτική εργασία, τους αφήρεσε το πλείστον του κόπου και του μόχθου. Η νηπτική εργασία, τους νηπτικούς πατέρες, τους ωδήγει εις αμεριμνίαν, διότι είδον ότι η πολλή μέριμνα των πολλών πραγμάτων και υποθέσεων είναι ένα εμπόδιον σοβαρόν δια την νηπτικήν επιδίωξιν, επειδή γεννά λογισμούς. Οι λογισμοί αποτραβούν την προσοχήν, του νοός από την προσευχήν και την θεωρίαν. Δια τούτο κατά τους πατέρες, η μέριμνα που γίνεται δια πράγματα έξω της χρείας και περισσότερον της ανάγκης, λέγεται πνευματική φυματίωσις. Οι κοινοβιάται ζουν υπό την υπακοήν. Η υπακοή, κατά φυσικήν συνέπειαν, έχει φέρει την αμεριμνίαν εις τον υπακούοντα. Διότι εφ’ όσον εκτελώ υπακοήν και εφ’ όσον άλλος μεριμνά, εγώ δύναμαι να είμαι εν ειρήνη και ησυχία εκτελών μόνον το διακόνημά μου. Όταν εκτελώ ένα διακόνημα και σκέπτομαι ότι πέραν τούτου δεν μου χρειάζεται άλλη μέριμνα, ημπορώ κάλλιστα να συνδυάσω την εργασίαν του διακονήματος με την προσευχήν.
Εάν βλέπω ότι ο νους μου δεν δύναται να παρακολουθή το εργόχειρον με προσευχήν, λόγω της αποστάσεώς του εις διάφορα πράγματα άσχετα από την υπευθυνότητα που έχει εις το διακόνημά του, τότε αναγκαστικά θα αρχίσω προφορικήν επίκλησιν του ονόματος του Χριστού, λέγοντας ψιθυριστά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…». Όταν το στόμα προσεύχεται και τα χέρια εργάζονται, τότε το έργον έχει διπλήν χάριν, έχει την χάριν της υπακοής και της προσευχής. Η υπακοή, το έργον του διακονήματος, το κάνει έμμισθον, η δε προσευχή το εξαγιάζει, διότι είτε τα εργόχειρα είτε αι εργασίαι, αι οποίαι έχουν συνοδόν την προσευχήν, έχουν ιδιαιτέραν χάριν.

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος πρώτος
Περί Νήψεως
και Νοεράς Καρδιακής Προσευχής.

Εις το μοναστήρι των Ταβενησιωτών είχε τόσην ησυχίαν, που το έλεγαν νεκρούπολιν, πόλιν νεκρών. Θέλουν να ειπούν με αυτό ότι τόσην σιγήν είχον οι πατέρες, ωσάν να μη ήσαν ζωντανοί άνθρωποι, που έχουν ανάγκην ομιλίας και φασαρίας. Και έχοντες αυτήν την ησυχίαν βέβαια είχον τον χρόνον να λέγουν την προσευχήν ή να αδολεσχούν εις την θεωρίαν του Θεού. Εκείνος ο οποίος αγαπά την ησυχίαν, φανερόν είναι ότι έχει καταλάβει την ωφέλειαν, της ησυχίας και της προσευχής. Ημείς δεν έχομεν γνωρίσει την ωφέλειαν από το να αυτοσυγκεντρωνώμεθα. Δεν έχομεν γνωρίσει την αξίαν της σιωπής. Δεν έχομεν πληροφορηθή πόσην ωφέλειαν παρέχει, το να ησυχάζη κανείς εις το κελλί του. Ο μοναχός, εάν του λείπη η προσευχή, είναι άδειος, εκτός, εάν δεν έχη γευθή της προσευχής την ωφέλειαν και δεν αισθάνεται το άδειασμά του. Ο φτωχός, εφ’ όσον δεν έχει, δεν στενοχωρείται. Ο μοναχός όμως ο οποίος έχει διδαχθή την προσευχήν και ο οποίος έχει αμελήσει τον εαυτόν του και έχει χάσει την προσευχήν, εκείνος γνωρίζει το χάσιμο και στενοχωρείται. Δια τούτο οι μοναχοί πρέπει να προσεύχωνται, ίνα και το καθήκον των εκτελούν ως μοναχοί, αλλά συνάμα να είναι εις το έργον μοναχοί, όχι τω ονόματι και τω σχήματι τω εξωτερικώ μοναχοί, αλλά και έσωθεν.

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος πρώτος
Περί Νήψεως
και Νοεράς Καρδιακής Προσευχής.

Κατά τους νηπτικούς Πατέρας, μοναχός δεν λέγεται, εάν δεν έχη μέσα του κρυφήν εργασίαν. Δια τούτο και ημείς πρέπει να αδολεσχήσωμεν και να βιασθώμεν εις την προσευχήν, δια να έχωμεν μέσα μας γεμάτην την ψυχήν ωφελείας, μόνον τότε θα εννοήσωμεν τους εαυτούς μας ως μοναχούς. Όπως μπορεί κανείς να θαυμάση, πως ζη ένα σώμα χωρίς ψυχήν, έτσι απορεί και λέγει: Μα πως ζουν οι άνθρωποι χωρίς αυτήν την τροφήν την πνευματικήν! Οι νηπτικοί πατέρες μας λέγουν ότι οι προσευχόμενοι ούτως αποκτούν μεγάλα χαρίσματα. Η νηστεία, η προσευχή, η εγκράτεια, η αγρυπνία, χαρίζουν την χάριν,την ποικίλην χάριν του Αγίου Πνεύματος. Η χάρις του Αγίου Πνεύματος έχει πολλάς μορφάς και πολλάς αισθήσεις. Το Άγιον Πνεύμα δια της προχωρημένης προσευχής και της νηπτικής εργασίας χαρίζει την χάριν των δακρύων, την χάριν της χαράς, την χάριν του προοράν, την χάριν της διδασκαλίας, την χάριν του αποστολικού χαρίσματος, την δύναμιν της μακροθυμίας, της υπομονής, της θείας παρακλήσεως, της μεγάλης ελπίδος, την χάριν του θείου έρωτος, της θεωρίας, της αρπαγής.

Συνεχίζεται.

============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος πρώτος
Περί Νήψεως
και Νοεράς Καρδιακής Προσευχής.


Ημείς βέβαια διδασκόμεθα συνέχεια, και όσον συνέχεια διδασκόμεθα, τόσον το χρέος μας μεγαλώνει απέναντι του Θεού και των πατέρων. Ο καθένας μας με την πρόοδον και την ωφέλειαν που έχει λάβει από την προσευχήν, έχει και ανάλογον διόρθωσιν εις τα ψυχικά και τα σωματικά του πάθη. Η διόρθωσις των παθών και αδυναμιών χαρακτηρίζει το πόσον ο άνθρωπος είναι προχωρημένος εις την προσευχήν. Συνεπώς πρέπει να βιαζώμεθα. Συνεχώς να προτρέπωμε τον εαυτόν μας να μη ξεχνά την προσευχήν, να μη την παραμελή. Εις περίπτωσιν που θα αντιληφθή ότι η προσευχή «έκανε νερά», ότι αδυνάτησε και ότι αρχίζει να τρέμη και να παραπατά, πρέπει το συντομώτερον να αναλάβη αγώνα διορθώσεως. Να αναλάβη επιμέλειαν, να επαναφέρη την δύναμιν εις την προσευχήν. Πως θα γίνη αυτό; Αμέσως να συμμαζέψη τον εαυτόν της η ψυχή, να αυτοσυγκεντρωθή, « να σφίξη το λουρί», που λέμε, και να αρχίση έντονα την προσευχήν. Να διώξη λογισμούς, να αποβάλη μέριμναν, να απαλλάξη τον νουν από τον περισπασμόν και να είπη: θα αδολεσχήσω εις την προσευχήν τώρα. Και αφού αδολεσχήση κατ’ αυτόν τον τρόπον επί εν διάστημα, αμέσως θα αισθανθή την δύναμιν, την προερχομένην από την επιμέλειαν της προσευχής.

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος πρώτος
Περί Νήψεως
και Νοεράς Καρδιακής Προσευχής.

Η προσευχή είναι ο καταπέλτης κατά των δαιμόνων, κατά των παθών, κατά της αμαρτίας και γενικά βέβαια, κατά παντός που εναντιώνεται εις τον δρόμον της σωτηρίας. Την προσευχήν, αν την ονομάσης λιμάνι, δεν πέφτεις έξω, διότι εις το λιμάνι ευρίσκει το πλοιάριον, το οποίον εταλαντεύετο εις την τρικυμίαν, την γαλήνην του, ευρίσκει τον σωσμόν του, ευρίσκει την ασφάλειάν του. Την προσευχήν, αν την ονομάσης σκαπάνην, αν την ονομάσης τσεκούρι, αν την ονομάσης πυξίδα, αν την ονομάσης φως και χίλιες άλλες δύο προσωνυμίες αν την προσαγορεύσης, δεν θα σφάλης. Δια τούτο ημείς οι μοναχοί δεν πρέπει να την αμελούμεν καθόλου. Υπάρχουν άνθρωποι εις τον κόσμον λαϊκοί, κυρίως γυναίκες, αι οποίαι αδολεσχούν και εργάζονται πολύ την προσευχήν, παρ’ ότι έχουν μέριμναν, έχουν παιδιά, έχουν εργασίαν, έχουν τόσες και τόσες υποχρεώσεις. Και όμως εξοικονομούν χρόνον να προσεύχωνται και να μελετούν το όνομα του Θεού. Ημείς τι έχομεν να είπωμεν, όταν ο Θεός, μας έχη δώσει τοσαύτην ελευθερίαν; Τι έχομεν να είπωμεν, όταν αμελούμεν την προσευχήν και την κάμνωμεν τόσον αδύνατον, που η αδυναμία της να επιτρέπη την ασθένειαν της αμαρτίας και των παθών, να μας καταπλακώνη και να μας αρρωσταίνη; Μας πολεμούν οι λογισμοί; Μεγάλον όπλον η προσευχή. Η έλξις της αμαρτίας τραβά τον νουν εις το κακόν. Όταν ο νους όμως πάρη εις τα χέρια του τον πέλεκυν της προσευχής και τον σηκώση και αρχίση να κτυπά, ξερριζώνει και τα σκληρότερα των λογισμών. Αρκεί μόνον ο άνθρωπος να πιάση καλά τον πέλεκυν και να τον χειρισθή επιδεξίως, τότε πράγματι, επιφέρει θαυμάσια επιτηδεύματα. Δια τούτο ο διάβολος, μας εμποδίζει να λέγωμεν την προσευχήν, δια να ημπορή να μας αιχμαλωτίζη ευκολώτερα. Μας φέρει αμέλειαν, μας φέρει μέριμναν, μας φέρει χίλια δύο εμπόδια, με μοναδικόν σκοπόν την παρεμπόδισιν της προσευχής. Όπως απεδείχθη από πολλά βέβαια γεγονότα πείρας, οι δαίμονες φρίττουν προ του ονόματος του Χριστού. οι ίδιοι το ωμολόγησαν δια στόματος ανθρώπων, ότι καίονται, όταν προσεύχεται ο άνθρωπος.

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος πρώτος
Περί Νήψεως
και Νοεράς Καρδιακής Προσευχής.

Ήτο ένας μοναχός και είχε πέσει εις αμέλειαν πολλήν, τόσον ότι και τον κανόνα του άφησε και εστρέφετο προς τον κόσμον. Επήγεν εις την πατρίδα του Κεφαλληνίαν, όπου ως γνωστόν προστρέχουν οι δαιμονιζόμενοι χάριν θεραπείας εις τον Άγιον Γεράσιμον. Και λοιπόν, πηγαίνοντας και αυτός να προσκυνήση τον Άγιον, αφού ευρέθη εις την πατρίδα του, τον συναντά μία δαιμονισμένη εις τον δρόμον και του λέγει: -- Ξέρεις τι κρατάς στο χέρι σου; Αχ, να ήξερες ταλαίπωρε, τι κρατάς στο χέρι σου! Να ήξερες πόσον με καίει εμένα αυτό το κομποσχοίνι σου, και συ το κρατάς έτσι από συνήθεια, για τον τύπο! Εμβρόντητος έμεινεν ο μοναχός. Από Θεού ήτο να ομιλήση έτσι το δαιμόνιον. Συνήλθε. Τον εφώτισεν ο Θεός και λέγει εις τον εαυτόν του: --Για ιδές τι κάνω ο ανόητος! Κρατώ στο χέρι μου το δυνατώτερον όπλον και δεν ημπορώ να χτυπήσω ένα διάβολον. Και όχι μόνον να τον κτυπήσω δεν ημπορώ, αλλά με σύρει και αιχμάλωτον όπου θέλει. Ήμαρτον Θεέ μου! Και την ιδίαν εκείνην στιγμήν αναχωρεί μετανοημένος δια το Μοναστήρι του. Και ερχόμενος έβαλε πάλιν καλήν αρχήν. Και τόσον επρόκοψεν εις την ευχήν και την άλλην μοναχικήν πολιτείαν, όπου έγινεν υπόδειγμα ωφελείας εις πολλούς. Τον επρόλαβε και η ταπεινότης μου αυτόν τον Γέροντα. Δεν άκουες από το στόμα του άλλο, παρά το : Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Ακατάπαυστα. Του έλεγες κάτι, σου έλεγε δύο λέξεις και η γλώσσα του εγύριζεν ευθύς εις την ευχήν. Τόσον την είχε συνηθίσει. Τόσον τον είχεν αλλοιώσει. Και να σκεφθή κανείς ότι την αξίαν της ευχής και του κομβοσχοινίου, του την απεκάλυψε—χωρίς βέβαια να θέλη—ο διάβολος, κατά τα κρίματα και τας ανεξιχνιάστους βουλάς του Υψίστου!

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[smarti]

Καλημέρα κύριε Κωνσταντίνε....Σας ευχαριστούμε για όλα!!

[silver]

============================================================================================
Λόγος πρώτος
Περί Νήψεως
και Νοεράς Καρδιακής Προσευχής.


Άκουσε και άλλην διήγησιν παρομοίαν: Όταν ήμεθα εις την Νέαν Σκήτην, ζώντος του Γέροντός μου Ιωσήφ, μας ήλθεν ένας νεαρός δαιμονισμένος. Ο Γέροντας από ευσπλαχνίαν, τους εδέχετο αυτούς τους δυστυχείς. Έμεναν όσον ήθελαν και κατόπιν έφευγον μόνοι των. Αυτοί δεν ημπορούν να μείνουν επί πολύ εις ένα τόπον. Όλοι όσοι δεν έχουν από Θεού παράκλησιν μέσα των, την αναζητούν αλλάσσοντας τόπους και ανθρώπους. Ο νέος αυτός είχε δαιμόνιον γυναικός του δρόμου. Όταν τον έπιανε, ήλλαζεν η φωνή του ως φωνή «κοινής» γυναικός και έλεγε πράγματα, περί ων «αισχρόν εστι και λέγειν» κατά τον Απόστολον (Εφεσ. 4,12 ). Ήτο την τέχνην βαρελοποιός. Αφήνομεν το όνομά του. Έμεινε λοιπόν εις την Συνοδείαν μας αρκετόν καιρόν και τας ώρας της εργασίας ήρχετο εις το εργόχειρον να βοηθή ό,τι ημπορούσε. Την τρίτην ημέραν μου λέγει:
--Πάτερ, δεν με μαθαίνεις και εμένα να κάμω σφραγίδια; Αυτά τα βαρέλια που κάνω, είναι βαρειά δουλειά. Και έχω κι αυτόν εδώ μέσα μου, που συνεχώς με καταρρακώνει.
– Να σε μάθω, αδελφέ μου, νάναι ευλογημένον! Να, έτσι και έτσι θα κάνης. Τα εργαλεία είναι εδώ, τα ξύλα εκεί, τα δείγματα μπροστά σου, σ’ αυτόν τον πάγκο θα εργάζεσαι. Μόνον που, καθώς βλέπεις εδώ εις την Συνοδείαν όλοι οι πατέρες δεν ομιλούν, λέγουν πάντοτε την «ευχήν».
Λέγοντας αυτά ήθελα να αποφύγω όσον το δυνατόν την αργολογίαν και τον μετεωρισμόν μου εις την προσευχήν. Αλλά και κάτι άλλο μου εγεννήθη εις τον νουν εκείνην την στιγμήν. Άράγε, εσυλλογίσθην, οι δαιμονιζόμενοι ημπορούν να λέγουν την «ευχήν»; Επιάσαμε λοιπόν, το εργόχειρον και την ευχήν. Δεν επέρασαν λίγα λεπτά και ήναψεν ο δαίμων μέσα του. Ήλλαξε την λαλιάν του και ήρχισε να φωνάζη, να αισχρολογή, να απειλή, να υβρίζη:
--Σκάσε κασίδη! Έλεγε από μέσα. Σκάσε! Παύσε αυτό το μουρμουρητό! Τι λες και λες τα ίδια λόγια συνέχεια. Παράτα αυτές τις λέξεις. Με ζάλισες. Καλά είμαι μέσα σου. Τι θέλεις και με αναστατώνεις; Είπε κάμποσα έτσι. Τον επαίδευσε. Τον άφησε…
--Είδες τι μου κάνει; Μου λέγει ο κακόμοιρος. Να, αυτά τραβώ συνέχεια.
--Υπομονή, αδελφέ μου, του λέγω, υπομονή! Μην του δίδης σημασίαν. Δεν είναι ιδικά σου αυτά, να στενοχωρήσαι. Εσύ φρόντισε την ευχή. Εσχολάσαμε από το εργόχειρον και επηγαίναμε προς τον Γέροντα. Και πηγαίνοντας μου λέγει:

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Λόγος πρώτος
Περί Νήψεως
και Νοεράς Καρδιακής Προσευχής.


--Πάτερ, να κάνω καμμίαν ευχήν και γι’ αυτόν που έχω εδώ μέσα μου, να τον ελεήση και αυτόν ο Θεός; Ε, τι ήταν να το είπη ο ταλαίπωρος! Παρευθύς τον πιάνει το δαιμόνιον, τον σηκώνει επάνω και τον «βροντάει» κάτω, εταράχθη ο τόπος. Αλλάσσει την γλώσσαν του και τον αρχίζει:
--Σκάσε κασίδηηηηη! Σκάσε, σου είπα. Τι είναι αυτά που λες; Τι έλεος; Όχι έλεος! Δεν θέλω έλεος! Όχι! Τι έκανα να ζητώ έλεος; Είναι άδικος ο Θεός! Για μια μικρή αμαρτία, για μια υπερηφάνεια, με εξώρισε από την δόξαν μου. Δεν φταίμε εμείς. αυτός φταίει. Αυτός να μετανοήση! Όχι εμείς! μακρυά από έλεος!
Τον επαίδευσε πολύ, τον άφησε ράκος. Εγώ έφριξα εις τα λεγόμενα υπό του δαίμονος. Εκατάλαβα δε δια πείρας, εις ολίγα λεπτά, όσα θα ήτο αδύνατον να καταλάβω, διαβάζοντας περί δαιμόνων μύρια βιβλία. Συνεχίσαμε τον δρόμον μας προς τον Γέροντα. Ο Γέροντας τον εδέχετο και του ωμιλούσε πάντοτε με πολλήν αγάπην. Και ήτο πάντα ήρεμος μαζί του. Προσηύχετο πολύ δι’ αυτούς διότι εγνώριζε τι μαρτύριον υπέμενον από τους δαίμονας. Και μας έλεγεν:
--Εάν ημείς, που τους έχομεν από έξω, παιδευώμεθα τόσον από τους λογισμούς και τα πάθη, τι μαρτύριον υποφέρουν αυτοί οι δυστυχείς, που τους έχουν ημερόνυκτα μέσα των! Και κουνώντας το κεφάλι του λυπηρά συμπλήρωνε: Ίσως αυτοί περνούν την κόλασίν των εδώ. Όμως, αλλοίμονον εις εκείνους, που δεν θα μετανοήσουν, δια να τους παιδεύση εύσπλαχνα ο Θεός, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπον εις την παρούσαν ζωήν! Και ανέφερε τον λόγον ενός Αγίου, που λέγει: «Εάν βλέπης άνθρωπον να αμαρτάνη φανερά και να μη μετανοή, και να μη του συμβαίνη κανέν λυπηρόν εις την παρούσαν ζωήν έως την ώραν του θανάτου του, να γνωρίζης ότι η εξέτασις του ανθρώπου αυτού θα είναι χωρίς έλεος κατά την ώραν της Κρίσεως». Και λέγοντος του Γέροντος ταύτα, ημείς εβλέπομεν ολοέν και συμπαθέστερα τον πειραζόμενον αδελφόν.

Συνεχίζεται.
============================================================================================

[silver]

============================================================================================
Εις τας Ακολουθίας αυτός δεν επήγαινε μέσα εις την εκκλησίαν με τους πατέρας, αλλά εγύριζεν έξω εις τα βράχια με το κομβοσχοίνι και εφώναζε συνεχώς την ευχήν: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Αντιβοούσε ο τόπος. Είχε λάβει πείραν πόσον η ευχή καίει τον δαίμονα. Από εκεί που τριγυρίζοντας τα βράχια έλεγεν ακατάπαυστα την ευχήν, αίφνης ήλλαζεν η φωνή του και ήρχιζεν ο δαίμων:
--Σκάσε, σου είπα, σκάσε! Μ’ έσκασες! Τι κάθεσαι εδώ έξω και γυρίζεις τα βράχια και μουρμουρίζεις; Πήγαινε μέσα με τους άλλους και άφησε αυτό το μουρμουρητό. Τι λες και ξαναλές τα ίδια και τα ίδια μέρα-νύχτα και δεν μ’ αφήνεις στιγμή να ησυχάσω; Με ζάλισες, με ζεμάτισες, με καις, δεν το καταλαβαίνεις; Και όταν επερνούσεν η ώρα του πειρασμού, εκείνος πάλιν την ευχήν με το κομβοσχοίνι: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Είχε καταλάβει πολύ καλά αυτό, που ο διάβολος ενόμιζεν ότι δεν ημπορεί να καταλάβη. Και ήτο πόνος ψυχής αλλά και μία ελπίδα, να τον βλέπης να υποφέρη, να αγωνίζεται, να υπομένη. Τέλος έμεινε καιρόν μαζί μας και αρκετά βελτιωμένος έφυγε. Δεν τον ξαναείδαμε όμως. Ο Θεός γνωρίζει τι απέγινε. Είδατε την δύναμιν της ευχής και το αμετανόητον των δαιμόνων; Κατακαίονται και φωνάζουν, όχι έλεος! Και κατακρίνουν ακατάπαυστα τον Θεόν. Ω της εωσφορικής υπερηφανείας! Άράγε κατά τι διαφέρει ένας εγωϊστής, ένας αμετανόητος έως τέλους άνθρωπος από ένα δαίμονα; Ένας όπου δεν καταδέχεται να ομολογήση τον Χριστόν Θεόν και άνθρωπον και να ζητήση το έλεος και την ευσπλαγχίαν Του!

Συνεχίζεται.
============================================================================================