Παιδικά τραύματα...

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη : «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ - Μαρτυρίες και εμπειρίες».

Τα παιδιά που είχαν ψυχολογικά προβλήματα τα ονόμαζε μπερδεμένα. Μάλιστα, για διάφορα παιδιά που είχαν προβλήματα και που έτυχε εγώ ο ίδιος να πάω τους γονείς τους στον γέροντα, έλεγε, ότι ήδη από την κοιλιά της μητέρας του είχαν αυτό το πρόβλημα, γιατί, όταν η μητέρα τους ήταν έγκυος, δεν φρόντιζε να είναι τακτοποιημένη η ζωή της, να έχει ηρεμία, γαλήνη, να προσεύχεται και να συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας.


Στην κυρία Χ.Χ. ο Γέροντας έλεγε :
-Ένας τρόπος υπάρχει για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά. Η αγιότητα. Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας!
-Και πως μπορούμε να γίνουμε άγιοι;
-Πολύ απλό. Όταν έρθει η Θεία Χάρις!
-Και πως έρχεται η Θεία Χάρις;
-Με την ταπείνωση και την προσευχή. Αλλά η προσευχή πρέπει να είναι δυνατή, ζωντανή. Όταν προσευχόμαστε με πίστη και επιμονή, πάντοτε έχουμε αποτελέσματα.

-Μην πιέζεις, μου έλεγε, τα παιδιά σου. Αυτά που θέλεις να τους πεις, να τα λες με την προσευχή σου. Τα παιδιά δεν ακούν από τα αυτιά, αλλά μόνον όταν έρχεται η Θεία Χάρις που τα φωτίζει, ακούν αυτά που θέλουν να τους πούμε. Όταν θέλεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, πες το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σου αυτή θα γίνει σαν το πνευματικό χάδι που αγκαλιάζει τα παιδιά κι αυτό τα έλκει. Εμείς, βλέπεις κάνουμε μερικές φορές να τα χαϊδέψουμε κι αυτά αντιδρούν. Σ’ αυτό όμως, το πνευματικό χάδι, δεν αντιδρούν ποτέ.
Να σας πω πως το είδα αυτό να εφαρμόζεται στην πράξη. Την πρώτη φορά, από τότε που πέθανε ο άνδρας μου, που πήγα με τα παιδιά μου διακοπές, ο μεγάλος μου γιος βρήκε εκεί κάποιες παρέες και τον έχανα τα απογεύματα, χωρίς να ξέρω που πήγαιναν και τι έκαναν. Του έλεγα λοιπόν : «Έλα παιδί μου, μη φεύγει πάλι. Τι πας και κάνεις και χάνεσαι;». Όλα αυτά δηλαδή που λέμε συνήθως εμείς οι μητέρες. Εκείνος όμως δεν άκουγε. Μια μέρα λοιπόν, θυμήθηκα αυτά που μου είχε πει ο Γέροντας και μόλις έφυγε το παιδί, πήρα την Παράκληση στη Παναγία και άρχισα να τη διαβάζω. Πριν προλάβω να την τελειώσω, μπαίνει μέσα ο γιος μου και με ρωτά : «Μαμά, που είπες ότι ήθελες να πάμε μαζί το απόγευμα;». Ήταν τόσο άμεση η απάντηση της Παναγίας, που μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι εκείνα που μου έλεγε ο γέροντας ήταν η μόνη σωστή στάση απέναντι στα παιδιά.


-Τι να κάνουμε με το παιδί μας Γέροντα που είναι γεμάτο ανασφάλεια και φοβίες;
-Εσείς φέρετε εξ ολοκλήρου την ευθύνη γι’ αυτό. Εκ κοιλίας μητρός του δημιουργήσατε με τις κακές μεταξύ σας σχέσεις, όλα αυτά τα ψυχικά τραύματα που θα κουβαλά σ’ όλη του τη ζωή.


-Η κόρη μου Γέροντα ζει αμαρτωλή ζωή. Πως θα τη σώσω;
-Μόνο με τη δική σου αγιότητα. Η αγιότητα των γονιών σώζει τα παιδιά τους.


-Ούτε μια φορά δεν πρέπει να σας ακούσουν τα παιδιά σας να τσακώνεστε, ή έστω, να υψώνετε τον τόνο της φωνής σας ο ένας στον άλλον.
-Μα, είναι δυνατό αυτό Γέροντα;
-Και βέβαια είναι. Και μάλιστα έτσι, όπως σας το λέω. Ούτε μια φορά.

[theodora]

Τα παιδικά τραύματα , μας ακολουθούν μια ζωή?
Πιστεύετε ότι ο χαρακτήρας που έχουμε διαμορφώσει , είναι το ακόλουθο των παιδικών μας αναμνήσεων καλών η κακών?Των καταστάσεων που έχουμε ζήσει από τα παιδικά μας χρόνια? Πόσο πολύ επηρεάζουν την ψυχή μας και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας?

Πιστεύω πως τα τραύματα (ψυχικά και σωματικά) σε ένα παιδί «κλείνουν» και πιό γρήγορα και αφήνοντας λιγότερα ή και καθόλου σημάδια από ότι σε έναν ενήλικα άνθρωπο.

Το άσχημο είναι με τα ψυχικά τραύματα ότι τα σκαλίζουμε, ενώ τα σωματικά δεν τα αγγίζουμε καθόλου για να μην αφήσουν σημάδι !!!

Πιστεύω πως με την βοήθεια του Θεού, όλα μα όλα ξεπερνιούνται. Ακόμα και οι ακρωτηριασμοί.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται κοντά στον Θεό και την Εκκλησία Του, μαθαίνει να ζει ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ακόμα και με ένα πόδι ή με ένα χέρι, ή σε ένα καροτσάκι, ή χωρίς όραση.
Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με τους ψυχικούς ακρωτηριασμούς.
Και όχι μόνο ΧΑΙΡΕΤΑΙ και ΔΟΞΑΖΕΙ για την ζωή που του έχει δοθεί και απολαμβάνει, αλλά και βοηθάει και τους άλλους γύρω του να συνειδητοποιήσουν ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ αυτής της ζωής.

Το κακό και το πιό επώδυνο είναι ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ και οι σωματικές αλλά και οι ψυχικές που μαστίζουν κυρίως τους ενήλικες.
Εκεί πιστεύω πως είναι η δυσκολία, γιατί πρόκειται για μία κατάσταση μη τελική αλλά μεταβατική, και μη γνωρίζοντας αν θα οδηγήσει στον ΘΑΝΑΤΟ ή στην ΖΩΗ (σωματική ή πνευματική), πραγματικά αγωνιούμε ανθρωπίνως.
Γενικά Η ΑΓΝΟΙΑ μιάς κατάστασης πιστεύω πως είναι αυτό που μας φοβίζει και μας κάνει να ολιγοψυχούμε ή και να ολιγοπιστούμε !!!!

[grigoria-ka]

Τα παιδικά τραύματα , μας ακολουθούν μια ζωή?
Πιστεύετε ότι ο χαρακτήρας που έχουμε διαμορφώσει , είναι το ακόλουθο των παιδικών μας αναμνήσεων καλών η κακών?Των καταστάσεων που έχουμε ζήσει από τα παιδικά μας χρόνια? Πόσο πολύ επηρεάζουν την ψυχή μας και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας?

πιστευω οτι μας ακολουθουν υποσυνηδειτα,ερχεται καπιοα στηγμη στη ζωη μας που ενω
λεμε οτι τα χουμε ξεπερασει αλλα τα βρησκουμε μπροστα μας.πιστευω οτι τα παντα
ολα οσα εχουμε ζησει ειναι μεσα μας απλα τα κανουμε στην ακρη
δε μας αφηνουν ομως ποτε