Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός

[Byzantine_Spirit]

Ο Άγιος Μάρκος δεν είναι στους πολλούς γνωστός. Γι΄αυτό και περνάει η γιορτή του απαρατήρητη.
Αλλά δεν πρόκειται περί Γίγαντα. Πρόκειται για Άτλαντα, όπως τον είπαν, που κρατάει μόνο αυτός την Ορθοδοξία. Μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον Μέγα Αθανάσιο. Είναι και οι δυό τους οι στύλοι της Ορθοδοξίας.
Ο Άγιος Μάρκος, αγωνίσθηκε για να μη μπεί στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque (Φιλιόκβε), που σημαίνει ότι το Πνέυμα εκπορεύεται και εκ του Υιού.
Εάν έμπαινε αυτό, θα κατηργείτο το δόγμα της Αγίας Τριάδας.
Θα χανόταν η Ορθοδοξία, θα χανόταν η Αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
(Αρχιμ. Χαρ. Βασιλόπουλος)

Σε όλη την Ελλάδα και στην Αττική, μόνο μία Ενορία έχουμε του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, η οποία γιορτάζει αύριο παραμονή της γιορτής, 18 του μηνός με τον Μέγα Εσπερινό, και στις 19 όπου είναι και η γιορτή του Αγίου Μάρκου και θα ακολουθήσει Θεία Λειτουργία και λιτάνευση της εικόνας.

Εδώ και 8 ΧΡΟΝΙΑ, δεν έχει παρευρεθεί Αρχιεπίσκοπος στην γιορτή του Αγίου Μάρκου.
(υπενθυμίζω ότι είναι η μοναδική ενορία σε ολόκληρη την Ελλάδα και Αττική)
Και αναρωτιέμαι σαν απλή ενορίτισσα:
Γιατί άραγε;

Παραταύτα, για όσους ενδιαφέρονται να έρθουν:
Ιερός Ναός Αγίου Μάρκου Ευγενικού
Αλεξ. Παπαναστασίου 48
Κάτω Πατήσια

Κυριακή 18.1.2009
18:30 Μέγας Εσπερινός

Δευτέρα 19.1.2009
7:30π.μ Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.
17:00 Λιτάνευση Ιεράς Εικόνος

Καλή χρονιά σε όλους και καλορίζικο το site επίσης.
Σήμερα το εγκαινιάζω κι εγώ για το 2009.

[Dimitra79]

Ο άγιος Μάρκος Επίσκοπος Εφέσου ο Ευγενικός είναι γνωστός και αγαπητός στον Ορθόδοξο κόσμο, για τον ζήλο και τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως. Στην ληστρική ψευδοσύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας, όπου οι Ορθόδοξοι σύρθηκαν, παρά την θέλησή τους, όπως θα αναπτύξουμε πιο κάτω, πάλαιψε με όλες του τις δυνάμεις μόνος εναντίον όλων, όχι μόνο των λατίνων, αλλά και των λατινοφρόνων. Οι δεύτεροι, αντί ως Ορθόδοξοι να σταθούν στο πλευρό του και να τον στηρίξουν, αντίθετα τον επίεζαν με διάφορα αληθοφανή επιχειρήματα να υπαναχωρήση. Στάθηκε όμως βράχος ακλόνητος χάρη της πίστεως σε σημείο που ο πάπας αναγκάστηκε να ομολογήση, όταν πληροφορήθηκε ότι ο Μάρκος δεν υπόγραψε το ενωτικό έγγραφο, “λοιπόν, εποιήσαμεν ουδέν”, δηλαδή δεν εκάναμε απολύτως τίποτε.

Ο Επίσκοπος Εφέσου δεν ήταν φανατισμένος και ξεροκέφαλος, όπως υποστηρίζουν οι λατίνοι και οι λατινόφρονες, αλλά είχε εμπειρία Θεού και γνώριζε πολύ καλά την αληθινή πίστη, όπως αποκαλύφθηκε και παραδόθηκε από τον Χριστό και τους Αγίους Αποστόλους και ερμηνεύεται από τους θεουμένους Αγίους “εν τη Εκκλησία”, και δεν μπορούσε να ανεχθή την παραχάραξη και αλλοίωσή της από τους Φράγκους. Άλλωστε, τους οκτώ πρώτους αιώνες μετά την γέννηση του Χριστού και στο δυτικό τμήμα της Ρωμηοσύνης, της λεγομένης βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η πίστη ήταν Ορθόδοξη και ανόθευτη, όπως και στο ανατολικό, γι’ αυτό έχουμε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Ορθοδόξους Πάπες. Όμως μετά την κατάληψη του δυτικού τμήματος της Αυτοκρατορίας από τους Φράγκους, αυτοί εξεδίωξαν τους Ορθοδόξους Κληρικούς, έβαλαν άλλους δικούς τους και το χειρότερο από όλα ενόθευσαν την Ορθόδοξη πίστη με διάφορες αλλοιώσεις και προσθήκες. Αλλοίωσαν το Σύμβολο της πίστεως το οποίο συνέταξαν η Πρώτη και Δευτέρα Οικουμενικές Σύνοδοι και το κατοχύρωσε και η Τρίτη, αναθεματίζοντας όλους όσους επιχειρήσουν να το αλλοιώσουν αφαιρώντας ή προσθέτοντας κάτι σε αυτό. Οι Φράγκοι, όμως, παρά την ρητή και αυστηρή απαγόρευση επρόσθεσαν στο “Πιστεύω” το Filioque, που σημαίνει και εκ του Υιού. Δηλαδή ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνον εκ του Πατρός, αλλά και εκ του Υιού, παρά το ότι και στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός το λέγει καθαρά ότι το Άγιον Πνεύμα “παρά του Πατρός εκπορεύεται”. Αυτή η προσθήκη δημιουργεί τεράστια προβλήματα, αφού εισάγει διαρχία στην Θεότητα και υποτιμά το Άγιον Πνεύμα το Οποίον είναι ισότιμο προς τον Πατέρα και τον Υιό. Δυστυχώς η στενότης του χώρου δεν επιτρέπει περισσότερα στο θέμα αυτό. Επίσης εισήγαγαν και το “πρωτείον” του πάπα, την διδασκαλία περί του “καθαρτηρίου πυρός” κ.ά. Οι Ορθόδοξοι, όπως είναι φυσικό, αντέδρασαν και στις αρχές του 11ου αιώνος φτάσαμε στο οριστικό σχίσμα.

Τον 15ον αιώνα, λίγο πριν από την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, οι Ρωμηοί εζήτησαν την βοήθεια των Φράγκων, για να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους. Αυτοί εθεώρησαν ότι τους εδόθη η ευκαιρία, που πάντα ζητούσαν, για να υποτάξουν την Ορθοδοξία. Για να προσφέρουν λοιπόν την βοήθειά τους έθεσαν ως προϋπόθεση την ένωση των δύο Εκκλησιών. Έτσι, οι Ορθόδοξοι εσύρθηκαν σε έναν διάλογο και έναν αγώνα άνισο, αφού οι Φράγκοι με κάθε τρόπο τους εξεβίαζαν να δεχθούν τις καινοτομίες τους. Τους άφηναν νηστικούς, τους απαγόρευσαν την έξοδο και την επιστροφή στην πατρίδα τους και στο ποίμνιό τους, και όσοι Κληρικοί κατόρθωσαν να δραπετεύσουν καθηρέθησαν και βασανίστηκαν. Στο σύγγραμμα του Ιερομανάρχου Αθανασίου του Παρίου (18ος αιώνας) με τίτλο ο “Αντίπαπας”, που καλόν είναι να μελετηθή από όλους τους Ορθοδόξους, αναφέρονται συγκλονιστικά γεγονότα γύρω από αυτήν την ψευδοσύνοδο και τους υπεράνθρωπους αγώνες του αγίου Μάρκου, τον οποίον ονομάζει Άτλαντα της Ορθοδοξίας. Γράφει μεταξύ άλλων: “Εις όλα τα Ορθόδοξα των πιστών συστήματα τον αγιώτατον Μάρκον της Εφέσου παρρησιάζω σήμερον. Μάρκον εκείνον λέγω, τον οποίον η Ανατολή ανέτειλεν, αλλ’ η Δύσις έφριξε. Μάρκον εκείνον τον φωστήρα της Ανατολικής Εκκλησίας και κεραυνόν της δυτικής αγερωχίας. Μάρκον εκείνον, το στόμα των θεολόγων, την δόξαν των Ορθοδόξων, τον υπερθαύμαστον αθλητήν, τον μόνον αήττητον και αδαμάντινον άνθρωπον”.

Ο διάλογος με τους λατίνους, όπως και με άλλες Χριστιανικές ομολογίες, μπορεί να αποδώση καρπούς, εάν γίνεται, βέβαια, σε κλίμα αγάπης και ελευθερίας, αλλά κυρίως από πρόσωπα εντεταγμένα στο κλίμα της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Από αληθινούς θεολόγους που βιώνουν τον Θεό και ακολουθούν την διδασκαλία των θεοπτών αγίων Πατέρων, που γνωρίζουν καλά τις αλήθειες του Ευαγγελίου, όπως ερμηνεύονται και βιώνονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο φανατισμός είναι ξένος προς το πνεύμα του Ευαγγελίου, όπως και η απεμπόληση της αληθινής πίστης προς χάρη μιας ψεύτικης αγάπης. Αυθεντική αγάπη δεν μπορεί να υπάρξη έξω από την ανόθευτη πίστη. Η επιστροφή στην “μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν”, η οποία κατέχει την Ορθόδοξη πίστη, αποτελεί τον αληθινό τρόπο ενώσεως “εν αγάπη και αληθεία”.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

[Dimitra79]

Ο Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός και ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι οι μοναδικοί άγιοι που πολέμησαν τόσο έντονα με τους Παππικούς και παρ όλα αυτά πραγματικά εκλείπουν οι ναοί και τα Μοναστήρια προς την μνήμη τους. Στο Αγ. Όρος και στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης είναι οι μοναδικές μονές αφιερωμένες στον Αγ. Γρηγόριο.

[Byzantine_Spirit]

Dimitra..

Ευχαριστώ για τα όσαο πολύτιμα έγραψες για τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό.
Όπως προείπα και ο Μέγας Αθάνάσιος ήτανε ένας απο τους στύλους της Ορθοδοξίας ο οποίος όπως διάβασα πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή κ α τ α δ ι ω κ ώ μ ε ν ος για ένα ι (γιώτα).
Αν αυτό το ι είχε μπεί στο Σύμβολο της Πίστεως, δε θα είχαμε το Ομοούσιος αλλά το Ομοιούσιος..
Φοβερά πράγματα..

[theodora]

«Πέπεισμαι γαρ ακριβώς ότι όσον αποδιΐσταμαι τούτου και των τοιούτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις Αγίοις, και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις Αγίοις Πατράσι, τοις Θεολόγοις της Εκκλησίας»

_ΣΤΥΛΟΣ_ΤΗΣ_ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.JPG

[Dimitra79]

Dimitra..

Ευχαριστώ για τα όσαο πολύτιμα έγραψες για τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό.
Όπως προείπα και ο Μέγας Αθάνάσιος ήτανε ένας απο τους στύλους της Ορθοδοξίας ο οποίος όπως διάβασα πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή κ α τ α δ ι ω κ ώ μ ε ν ος για ένα ι (γιώτα).
Αν αυτό το ι είχε μπεί στο Σύμβολο της Πίστεως, δε θα είχαμε το Ομοούσιος αλλά το Ομοιούσιος..
Φοβερά πράγματα..

Απόσπασμα απο την Ά Οικουμενκή σύνοδο της Νικαίας

Ο Αθανάσιος και οι μετ' αυτόν επίσημοι Πατέρες της τετάρτης 100ρίδος αποδέχονται ότι ο Θεός πρέπει αναγκαίως να ήναι εν εαυτώ ζων, όπως δυνηθή να προέλθη εξ αυτού ό κόσμος. 'Οθεν κατ' αυτούς ψευδής είναι εκείνη η περί Θεού έννοια, καθ' ην ούτος είναι υπερβατικόν μόνον όν, διότι κατ' αυτούς ο Θεός είναι αίδιος ζωή και κίνησις. Αλλ' ίνα ήναι ο Θεός αίδιος ζωή και κίνησις, πρέπει να έχη εσωτερικάς διακρίσεις εν εαυτώ άνευ δε εσωτερικών διακρίσεων ο Θεός, κατά τον Άγιον Αθανάσιον δεν ήθελε δύνασθαι ουδ έξ εαυτού έχει ύπαρξιν. Kατ' αυτόν η θεία πηγή ουδέποτε είναι ξηρά, εις δε το φως αυτού ουδέποτε ελλείπει η λάμψις αυτού ο δε Θεός δεν είναι άγονος και άνευ παραγωγής εν εαυτώ, διότι άλλως έπρεπεν εξ ανάγκης να ήναι και ανενέργητος, και ουδέν ήθελε δυνηθή να δημιουργήση. Eπειδή δε ο Θεός εν εαυτώ είναι παραγωγική ζωή, είναι και δημιουργικός εκτός εαυτού, κατά πρώτον δε παράγει αϊδίως εαυτόν διότι ο Θεός είναι αίδιος αιτιότης εαυτού, καθ' όσον είναι αίτιον και αιτιατόν συγχρόνως δε, καθ' όσον ο Θεός είναι εν εαυτώ η αίδιος κίνησις και ζωή, δύναται να παραγάγη τον κόσμον. Ταύτην την εν τω Θεώ αιτιότητα εαυτού, ης ένεκα αυτός είναι αίτιον και αιτιατόν, εφαρμόζει ο Άγιος Αθανάσιος εις τας εν τω Θεώ υποστατικάς διακρίσεις. Το μεν εν τη Θεότητι αίτιον η Εκκλησία ονομάζει Πατέρα, το δε αιτιατόν εν αυτή η Εκκλησία ονομάζει Υιόν, αμφότερα δε είναι της αυτής Ουσίας.

Από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου «Αι οικουμενικαί σύνοδοι της του Χριστού Εκκλησίας, εκδοθέν το πρώτον το 1892

[Dimitra79]

Και μεταξύ μεν των θεσπεσίων ανδρών, οίτινες διέλαμψαν κατά την μεγάλην εκείνην εποχήν της κρίσεως και της ακμής της θρησκείας, εν τη οφειλομέννη ευγνωμοσύνη ευγvωμοσύννη ημών πρέπει πάντως να κατέχη την εξαιρετικήν θέσιν ο πρώτος απάντων και καθηγούμενος Μέγας Αθανάσιος διότι ούτος θεσπίσας ότι «Πίστις καθολική αύτη εστίν ίνα ένα Θεόν εν Τριάδι και Τριάδα εν Mονάδι σεβώμεθα, μήτε συγχέοντες τας υποστάσεις, μήτε την ουσίαν μερίζοντες», απεσκυβάλισεν εις τους απίστους πάντα, όστις δεν απεδέχετο ολόκληρον την σειράν των αρρήτων τούτων αληθειών, διήνοιξεν ανυπέρβλητον χάσμα μεταξύ Αρείου και Εκκλησίας οχυρώσας την Χριστιανικήν ενότητα διά πανοπλίας, ήτις επήρκεσεν αυτή επί πεντεκαίδεκα όλους αιώνας, και διά της ασφαλείας, δι' ης περιέβαλε την Πίστιν, εμφυσήσας θάρρος και πειθώ ακαταγώνιστον εις άπαντας τους Κήρυκας του θείου Λόγου από των χρόνων αυτού μέχρι σήμερον. Αλλά και οι μετά του Αγίου Αθανασίου ευθαρσώς και γενναίως συναγωνισάμενοι 318 Θεοφόροι Πατέρες παρά πάντων μεν των Χριστιανών δέον να ώσι σεβαστοί, κατ' εξοχήν όμως παρά των Ελλήνων διότι ούτοι πλην του θρησκευτικου λόγου, δι' ον οφείλουσιν ευγνωμοσύνην προς αυτήν, έχουσι και λόγους πολιτικούς, λόγους εθνικούς, δι' ους οφείλουσι να τιμώσι και γεραίρωσι την μνήμην αυτής.



Από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου «Αι οικουμενικαί σύνοδοι της του Χριστού Εκκλησίας, εκδοθέν το πρώτον το 1892[/quote]

[Teri]

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Φωτίου στη Θεσσαλονίκη, υπάρχει κατακόμβη του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού η οποία και πανηγύρισε.

[pr28]

Πήγα στην λειτανευση της εικονας στα κ.πατησια .

ούτε φέτος ηρθε ο αρχιεπίσκοπος αλλά εκπρόσωπός του ,
ειχε αρκετο κόσμο(γεματα τα σκαλια και ο δρομος μπροστά απο την εκκλησία) και νεολαία
καθώς και μαθητές καποιου σχολειου μαζι με την σημαια τους .

[Byzantine_Spirit]

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Φωτίου στη Θεσσαλονίκη, υπάρχει κατακόμβη του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού η οποία και πανηγύρισε.

Ενορία Αγ. Μάρκου Ευγενικού πλην των Κάτω Πατησίων απο όσο γνωρίζω δεν υπάρχει.
Μόνο παρεκκλήσια του ανα την Ελλάδα.