Περιοριστειτε στα του προσκυνηματος, μην σας παρει και σας σηκωσει και τους δυο..
Παναγιωτη και Βασιλη!
Φιλικα και αδελφικα, εκ μεσης ψυχης τε και καρδιας, παντοτε ομιλω, εννοειται..
Παντως η συζητηση στον Αγιο Ανδρεα εκεινο το βραδυ, ηταν οντως αξεχαστη, θα ελεγα,
για να προσθεσω και εγω κατι, και σε αυτο βοηθησαν ολοι οι αξιολογοι συνομιλητες,
και ελπιζουμε και σε αναλογες και στο μελλον Θεου θελοντος και επιτρεποντος..
Να σας εχει ο Θεος καλα και η Παναγια μας,
μαζι σας παντοτε,
σκεπη κραταια και αρραγης προστασια,
παντων των Χριστιανων το καταφυγιον.
Ξύπνησα από τις 6 το πρωί. Ο “συγκάτοικός μου” ο Διονύσης, κοιμόταν ακόμα.
Βγήκα με αγωνία στο μικρό μπαλκονάκι του δωματίου και κοίταξα κατά την ακτή.
Δεν φυσούσε σχεδόν καθόλου. Και η θάλασσα ήταν σχετικά ήρεμη.
Μέσα στο γλυκοχάραμα, αχνοφαινόταν στο βάθος, η απέναντι χερσόνησος της Χαλκιδικής, η Σιθωνία...
Ομορφο αίσθημα πλημμύρισε την καρδιά μου!
Να και ο Ανδρέας στο γειτονικό μπαλκόνι.
“Καλημέρα Παναγιώτη. Πώς τα βλέπεις τα πράγματα?”
“Μου φαίνεται θα μπούμε στο Ορος Ανδρέα μου, Δόξα Τω Θεώ!”
Δυστυχώς όμως, άλλες οι βουλές των ανθρώπων και άλλα τα σχέδια του Υψίστου.....
Μέσα σε μιά ώρα, τα πράγματα είχαν αλλάξει άρδην..
Ο αέρας δυνάμωσε απότομα, η θάλασσα “φούσκωσε” ανησυχητικά, πολλά λευκά “προβατάκια” γέμισαν την επιφάνεια του πελάγου.
Εμείς έπρεπε πάντως να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να εγκαταλείψουμε το ξενοδοχείο. Να κατέβουμε στο λιμάνι, να δούμε τι θα γίνει με τον απόπλου και αναλόγως να κανονίσουμε την πορεία μας.
“Συννεφιασμένα πρόσωπα” έβλεπες στην προκυμαία της Ουρανούπολης, εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό..
Η φρασεολογία που κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα, δεν είχε το πνευματικό περιεχόμενο που συνηθίζεται σε άλλες περιπτώσεις..
“Ναυτική” ορολογία έμοιαζε να διέπει την κάθε συζήτηση. Λέξεις όπως “μποφόρ, καρίνα, γαρμπής, απαγορευτικό, λιμεναρχείο, παντόφλα, απόπλους” έδιναν κι' έπαιρναν.
Ολοι οι “επίδοξοι προσκυνητές”, είχαν “μεταμορφωθεί” προσωρινά σε “ναύτες και καπεταναίους”, άλλοι απαισιόδοξοι κι' άλλοι υπέρμετρα αισιόδοξοι έως και “αιθεροβάμονες” μέσα στην λαχτάρα τους να πατήσουν το Ευλογημένο χώμα της Αθωνικής πολιτείας.
Δεν άργησαν όμως νάρθουν τα κακά μαντάτα. Και ήταν και τελεσίδικα δυστυχώς..
Οσο κι' αν έλεγε ο Φώτης “κατά τις 12 μπορεί να επιτραπεί η είσοδος, έτσι είχε γίνει κάποια άλλη φορά”.
Ανακοινώθηκε οριστικό 24ωρο απαγορευτικό...
Να συνθέσουμε τις προαναφερθείσες “ναυτικές λέξεις” για να περιγράψουμε τα καθέκαστα:
Τα πλοία που μπαίνουν στο Α.Ο. δεν έχουν καρίνα, αλλά τα ύφαλά τους είναι ρηχά και σχετικά επίπεδα. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς τα μποφόρ να είναι πάρα πολλά, δεν μπορούν να ταξιδέψουν εύκολα. Και ιδιαίτερα μάλιστα, όταν οι άνεμοι τα χτυπούν “πλευρικά” (όπως τώρα ο γαρμπής (νοτιοδυτικός) γύρω στα 6 μποφόρ), η πλεύση τους είναι επισφαλής και επικίνδυνη.
Μέσα όμως σε όλη αυτή την ανακατωσούρα, την αμφιβολία και την στενοχώρια, πρέπει κατά τις 8 με 8.30 να συναντήσουμε και τα υπόλοιπα 5 μέλη της παρέας, τους Βορειοελλαδίτες, που θα έφταναν Κυριακή πρωί.
Να λοιπόν ο Νίκος και ο Αχιλλέας απ' την Κοζάνη, ο Χρήστος απ' τη Θεσσαλονίκη και ο Κώστας απ' τα Γιαννιτσά. Ο Γιάννης απ' τη Δράμα, θα ειδοποιούσε λιγάκι αργότερα ότι δεδομένων κάποιων υποχρεώσεων και δεδομένου επίσης του απαγορευτικού, δεν είχε νόημα να έρθει στη συνάντηση, αφού θα έμενε στο Ορος ελάχιστο χρόνο. Και αν σκεφτούμε μάλιστα, ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να υπάρξει εκ νέου απαγορευτικό την επομένη, ήταν απολύτως φυσιολογική και σωστή η απόφασή του. Μας ευχήθηκε ολόψυχα “καλό προσκύνημα” και “καλή αντάμωση κάποια άλλη φορά”, ας είναι πάντα καλά ο αδελφός μας!
Με τους 4 νεοαφιχθέντες, καθήσαμε για καφέ πλησίον του λιμανιού.
Τους Κοζανίτες αδελφούς Νίκο και Αχιλλέα, δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω καλά καλά. Η κατάσταση που είχαν να χειριστούν ήταν παρεμφερής με του Γιάννη. Θάπρεπε, είτε να περιμένουν την αμφίβολη αυριανή είσοδο του πλοίου, να έρθουν μαζί μας στη Διονυσίου και αμέσως μετά να αναχωρήσουν, είτε να μην περιμένουν την επομένη, να φύγουν για κάποια μοναστήρια της ευρύτερης περιοχής που είχαν κατά νου, να διανυκτερεύσουν ενδεχομένως σε κάποιο από αυτά και να επιστρέψουν στην Κοζάνη. Σαφώς πιό λογική ήταν η δεύτερη εκδοχή, την οποία δεν δυσκολεύτηκαν τελικά να προκρίνουν.
Στο λίγο χρόνο που ήμασταν μαζί, διέκρινα μιά ήρεμη αποδοχή της κατάστασης, μιά διάχυτη καλωσύνη στα πρόσωπά τους, και μιά αίσθηση ότι και του Νίκου τα φορουμικά γραπτά, απέχουν λιγάκι από την εμφανή διάθεση του χαρακτήρα του, την αδελφικότητα και την φιλικότητα που αποπνέει η συναναστροφή μαζί του.
Και συνεχώς διαπιστώνω, ότι όλοι οι αδελφοί που συναντώ και επικοινωνώ μαζί τους, είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, προσγειωμένοι, “γήινοι”, προσιτοί.
Το συμπέρασμα που διαρκώς επιβεβαιώνεται εκ των πραγμάτων, είναι ότι, άλλο τα γραπτά, άλλο η “πραγματική ζωή” και επαφή μεταξύ των ανθρώπων.
Ο άλλος νεοφερμένος, ο Χρήστος, αντίθετα με τους εκ Κοζάνης αδελφούς, δεν διακρίνεται από την ίδια “μακαριότητα”, όσο αφορά την κατάσταση, η οποία απ' ό,τι φαίνεται, θα μας υποχρεώσει να διανυκτερεύσουμε και πάλι στην Ουρανούπολη.
Με το κινητό στο ένα χέρι και με ένα μικρό laptop στο άλλο, αρχίζει πρωτοφανή “δράση”, προς αποφυγήν του ως τότε διαφαινομένου “πεπρωμένου” μας!
Τι πληροφορίες βρίσκει!
Τι ερωτήσεις κάνει!
Πόσα τηλέφωνα!
Σε λιμεναρχεία, πρακτορεία πλοίων, καπετάνιους, μονές, ηγουμενεία, μέχρι και στην Ιερά Επιστασία!
Το πιό απίστευτο σενάριο που γεννά η ευρηματικότητα του Χρήστου, είναι το εξής:
Ο ηγούμενος της μονής Κωνσταμονίτου, η οποία θα μας φιλοξενούσε εκείνο το βράδυ, να πάρει τηλέφωνο στο γραφείο έκδοσης των διαμονητηρίων και να δώσει εντολή να μας δοθούν τα διαμονητήρια. Στη συνέχεια να μεταβούμε με τα αυτοκίνητά μας στα χερσαία σύνορα του Ορους, όπου ο ίδιος ηγούμενος θα έχει φροντίσει να βρίσκονται οχήματα της μονής για να μας παραλάβουν! Στην κατεύθυνση αυτή μάλιστα, ίσως χρησιμοποιηθεί από μέρους μας και η “δικαιολογία”, ότι τα προϊόντα στην καρότσα του αγροτικού Ι.Χ. του Ανδρέα, είναι ευπαθή και ίσως αλλοιωθούν! (Οταν κάναμε αργότερα την σχετική νύξη, στον υπάλληλο του γραφείου προσκυνητών, μας είπε χαμογελώντας, ότι κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ, στα 10 χρόνια της εκεί υπηρεσίας του...).
Δυστυχώς όλα τα σενάρια κατέρρευσαν..
Οπως καταρρέουν πάντοτε, όλοι οι ευσεβείς πόθοι όλων των ανθρώπων, όσο ζηλευτά και ωραία και αν επιδιώξουν να καταφέρουν το “κάτι παραπάνω”.
Πάντα η δύναμη των στοιχείων της φύσης υπερτερεί και το Θείο Θέλημα είναι πάνω από των ανθρώπων τις προσπάθειες και τις επιθυμίες.
Ο Κώστας, αμφιταλαντεύεται. Ζυγίζει τα γεγονότα. Δεν ξέρει τι να κάνει, να φύγει, να μείνει.....
Οταν κάποιος μένει σχετικά κοντά, είναι εύλογο να δυσκολεύεται να αποφασίσει σε τέτοιες περιπτώσεις. “Δεν χάθηκε ο κόσμος, κοντά είναι το Ορος.....”.
Ενώ οι περισσότεροι από μας, που έχουμε κάνει τεράστιο ταξίδι, έχουμε μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.
Τελικά ο Κωνσταντίνος, μετά και από παροτρύνσεις κάποιων αδελφών, το παίρνει απόφαση. Θα μείνει!
(Και δεν θα το μετανιώσει, όπως αργότερα απεδείχθη!)
Αποχαιρετήσαμε το Νίκο και τον Αχιλλέα και πήγαμε στο γραφείο προσκυνητών.
Μιά κίνηση που σκεφτήκαμε να κάνουμε, η οποία μειώνει λιγάκι τις συνέπειες του απαγορευτικού, επιτρέποντάς μας να κερδίσουμε λίγες ώρες παραπάνω εντός του Ορους την αυριανή μέρα, αν με τη βοήθεια του Θεού επιτραπεί η αναχώρηση του καραβιού, είναι να αλλάξουμε την ώρα εισόδου της Δευτέρας, επιλέγοντας την είσοδό μας με το πλοίο “Αγία Αννα”, το οποίο αναχωρεί στις 6.30 το πρωί.
Δηλώσαμε την αλλαγή για τους 16 που τελικά παραμείναμε και για τον 17ο τον Βασίλη, ο οποίος έτσι κι' αλλιώς είχε προγραμματίσει να έρθει στην Ουρανούπολη το βράδυ της Κυριακής.
Στη συνέχεια μεταβήκαμε στο νέο μας κατάλυμα , ένα ξενοδοχείο στην άλλη πλευρά της πόλης.
Τα ξενοδοχεία στην Ουρανούπολη, είναι ακριβούτσικα, λόγω του ότι η περιοχή είναι τουριστική.
Δεν ισχύει όμως αυτό για τους προσκυνητές του Α.Ο.! Τα 50 ή 60 και βάλε ευρώ της κλασσικής τιμής του δίκλινου δωματίου, γίνονται 35 για τους “Αγιορείτες”! Και όταν υπάρχει απαγορευτικό, το οποίο επιβάλλει και 2η διανυκτέρευση, η τιμή πέφτει στα 30 ευρώ!
Κάτι είναι κι' αυτό.....
Το ξενοδοχείο διαθέτει spa, υδρομασάζ, σάουνα κλπ!
Απίστευτο!
Αλλά και υπερβολικό..
Κανείς δεν δείχνει προθυμία για όλα τούτα...
Καθήμενοι στον χώρο της εισόδου του Spa Hotel, βλέπουμε να παρκάρει απ' έξω ένα περίεργο τροχοφόρο, ένα μηχανάκι τύπου “γουρούνας”. Δύο κρανοφόροι κατεβαίνουν, στέκονται λίγο και μετά βγάζουν τα κράνη τους.
Κύριε των Δυνάμεων!
Ο Φώτης κι' ο Χάρης!
Νοίκιασαν το όχημα αυτό, προκειμένου να πάνε στα χερσαία σύνορα του Ορους και να ρίξουν μιά ματιά!
Είναι πραγματικά απίστευτη η επιθυμία των νεαρών παιδιών, να δουν το Αγιο Ορος έστω και κατ' αυτόν τον τρόπο!
Και επίσης εξαιρετικά εκπληκτική και απεριόριστη είναι η ευρηματικότητα των νιάτων και ωραίος και ανεξάντλητος ο τρόπος που σκέφτονται για να αντιμετωπίσουν τα διάφορα θέματα!
Μας γέμισε όλους χαρά και χαμόγελο, μας έκανε να γελάσουμε με την καρδιά μας, η ανείπωτη έμπνευση των Κύπριων αδελφών μας!
Λιγάκι αργότερα, έχοντας ξεπεράσει την μελαγχολία που προκάλεσε η μη δυνατότητα εισόδου στο Ορος, ξεκινήσαμε για μιά Ουρανουπολίτικη βολτούλα.
Ο Βασίλης, τούτη την ώρα ξεκινάει από Μέγαρα.
Σκαρφιζόμαστε το εξής:
Δεν πρόκειται να του πούμε, ότι δεν μπήκαμε στο Ορος λόγω απαγορευτικού.
Θα του πούμε ότι του έχουμε κάνει κράτηση στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο και ότι εμείς περνάμε θαυμάσια στην Μονή Κωνσταμονίτου!
Ετσι, το βραδάκι που θα έρθει, θα “πάθει την πλάκα της ζωής του”, όταν θα μας αντικρίσει ξαφνικά μπροστά του!
Καθήσαμε κάπου για φαγητό το μεσημέρι.
Η 16μελής παρέα, όπως το συνηθίζει άλλωστε, δεν εφείσθη καθόλου πρωτοβουλιών, για να παραγγείλει ένα σωρό πιάτα!
Αφού φάγαμε και ήπιαμε το καταπέτασμα, ήρθε η ώρα του λογαριασμού.
Ο Χρήστος λέει αστειευόμενος: “Δεν πρόκειται να δεχθούμε κανέναν λογαριασμό, πέραν των 200 ευρώ!”.
Η παρέα ανακοινώνει στην συμπαθή εστιάτορα (το όνομα αυτής Γαβριέλλα, Βουλγαρικής καταγωγής), ότι ο λογαριασμός θα είναι 200 ευρώ, τελεία και παύλα!
Αυτή διαφωνεί και απαιτεί να λάβει 170 ευρώ!
Πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα να λαμβάνει χώρα παζάρι προς τα κάτω! Δηλαδή να ζητάει ο έμπορος λιγότερα απ' όσα του προσφέρει ο πελάτης!
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση..
Πέρασαν οι ώρες...
Απόγευμα, σούρουπο, βράδυ.
Η παράταση της εν Ουρανουπόλει διαμονής, έχει επιφέρει μιά "ένταση" στην παρέα μας. Και δεν εννοώ "ένταση" του ενός απέναντι στον άλλον. Ισα - ίσα που περισσεύει η αδελφικότητα και έχουμε "δέσει" μεταξύ μας ακόμα περισσότερο.
Εννοώ, μια μικρή αμφιβολία, μιά αμηχανία, έναν μικροφόβο, μήπως τελικά κρατήσει πολύ η θαλασσοταραχή και υποχρεωθούμε σε κάτι που κανείς μας δεν θέλει, ούτε να το σκέφτεται. Να γυρίσουμε πίσω, χωρίς να μπούμε στο Περιβόλι της Παναγίας.
Αν και στις κουβέντες μας, αυτό το απευκταίο ενδεχόμενο δεν έχει ακόμα μπει "επί τάπητος".
Ολοι φαίνονται να μην πτοούνται.
Αυτοί που έτσι κι' αλλιώς θα μείνουν λίγες μέρες, ανησυχούν λιγάκι παραπάνω βέβαια. Αλλά ούτε κι' αυτοί κάμπτονται.
Ας το σκεφτούμε πιό αισιόδοξα, από την άλλη.
Ισως νάναι καλύτερα έτσι.....
Αν μπούμε, πρώτα ο Θεός, αύριο στο Ορος, θάχουμε εμπεδώσει το παρεΐστικο ομαδικό πνεύμα σε μεγαλύτερο βαθμό, λόγω της παράτασης της "τριβής" μεταξύ μας και της μεγαλύτερης αλληλοκατανόησης που έχει εμπεδωθεί.
Είχαμε και μιά συζήτηση με τον Νικηφόρο..
Και αποφασίσαμε να περιμένουμε όσο χρειαστεί.....
Και γενικά γιά όλους μας, αν πριν είχαμε μεγάλη επιθυμία και ανυπομονησία να αρχίσουμε το προσκύνημά μας, τώρα αυτή η επιθυμία έχει γίνει υπέρμετρος πόθος, διακαής ανάγκη..
Οπου νάναι φτάνει και ο Βασίλης..
Ας τον πάρουμε ένα τηλεφωνάκι..
"Που είσαι Βασίλη?"
"Τώρα μόλις παρκάρω έξω απ' το ξενοδοχείο! Εσείς πώς τα περνάτε?"
"Ονειρικά! Τι να σου λέω!! Εχασες που δεν ήρθες στην Κωνσταμονίτου!"
(Μπαίνει στο ξενοδοχείο).....
Σοκ!
Μάτια γουρλωτά!
Χαμόγελο άγνοιας, έκφραση ασύλληπτης έκπληξης!
Είναι εμφανές ότι δεν μπορεί να κατανοήσει τι συμβαίνει!
Εναγκαλισμοί ακολουθούν.....
Και οι απαραίτητες εξηγήσεις του τι έχει συμβεί..
(Εδώ που τα λέμε, εγώ ταξιδεύω δυό μέρες, ενώ ο Βασίλης μόλις λίγες ώρες..
Και όμως βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο, στην ίδια κι' απαράλλακτη θέση....)
Ακολούθησαν συζητήσεις, αστεία, αφηγήσεις και απολογισμός κάθε σοβαρού αλλά και ευτράπελου γεγονότος που είχε συμβεί όλο αυτό το διήμερο.....
Αργότερα η παρέα μας θα πήγαινε σε διπλανό κατάστημα για να δειπνήσει.
Δεν θελήσαμε να μεταβούμε ξανά στην Ουρανούπολη. Το χθεσινό βράδυ, είχαμε δεινοπαθήσει από παταγώδη φασαρία στο κέντρο της μικρής πόλης. Φάλτσα νταούλια, βιολιά και κλαρίνα, στην κεντρική "γραμμή" των καταστημάτων, μας είχαν πάρει τ' αυτιά!
Αν και εδώ που τα λέμε, καλύτερα να κατηφορίζαμε στο κέντρο. Γιατί τα προσφερόμενα είδη του παραδίπλα εστιατορίου, ήταν πολύ αμφιλεγόμενα. Και οι "συνέπειες" θα βιώνονταν σύντομα από κάποιους άτυχους εξ' ημών!
Ε βέβαια, κάτι έπρεπε να πονηρευτούμε, όντας μονάχοι μας στο κατάστημα, παρ' ότι Κυριακή!
Σαν να μας "διώχνει" η Ουρανούπολη, φαίνεται!
Καιρός δεν είναι?
Αντε επιτέλους να μπούμε στο Ορος αύριο!
Αύριο πρέπει να ξυπνήσουμε πολύ πρωί...
Ας βάλω το ξυπνητήρι στις 5.....
Δίπλα στο κρεβάτι του, σε ένα μικρό κομοδινάκι, ο συγκάτοικος Διονύσης έχει βάλει μιά μικρή εικονίτσα της Θεοτόκου..
Αχ Παναγιά μας Δέσποινα, γαλήνεψε τα νερά της θάλασσας, βοήθησέ μας να μπούμε στο Περιβόλι Σου...
Καλό ξημέρωμα νάχουμε...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
aposal έγραψε:Άψογο! Είναι σαν να να ξαναζω εκείνες τις ημέρες!
Eσύ Απόστολε είναι σαν να ξαναζείς εκείνες τις ημέρες και εγώ μετά από αυτήν την τόσο αναλυτική περιγραφή των γεγονότων από τον Παναγιώτη, νομίζω ότι ήμουν κάπου εκεί κι εγώ !
aposal έγραψε:Άψογο! Είναι σαν να να ξαναζω εκείνες τις ημέρες!
Eσύ Απόστολε είναι σαν να ξαναζείς εκείνες τις ημέρες και εγώ μετά από αυτήν την τόσο αναλυτική περιγραφή των γεγονότων από τον Παναγιώτη, νομίζω ότι ήμουν κάπου εκεί κι εγώ !
Μόνο Τούλα;;;;; Και εγώ το ζω τόσο έντονα, που μου έρχεται να συνεχίσω ΕΓΩ την διήγηση του Παναγιώτη!!!!!
(ειδικά αν τον δω να καθυστερεί..... ουουουου δεν θα μπορώ να κρατηθώ!!!! )
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
aposal έγραψε:Άψογο! Είναι σαν να να ξαναζω εκείνες τις ημέρες!
Eσύ Απόστολε είναι σαν να ξαναζείς εκείνες τις ημέρες και εγώ μετά από αυτήν την τόσο αναλυτική περιγραφή των γεγονότων από τον Παναγιώτη, νομίζω ότι ήμουν κάπου εκεί κι εγώ !
Μόνο Τούλα;;;;; Και εγώ το ζω τόσο έντονα, που μου έρχεται να συνεχίσω ΕΓΩ την διήγηση του Παναγιώτη!!!!!
(ειδικά αν τον δω να καθυστερεί..... ουουουου δεν θα μπορώ να κρατηθώ!!!! )
Από Τρίτη παιδιά..
Συγγνώμη, αλλά θα λείψω ένα τετραήμερο.....
Ηθελα επίσης να πω, ότι αισθάνομαι ότι κάποια πράγματα τα ξεχνάω από το 8ήμερο σε Ουρανούπολη και Α.Ο.
Επίσης μπορεί να αναφέρω κάποιον από την παρέα σε κάτι που έγινε, ενώ κάποιον άλλον όχι, ενώ κάτι που δεν αναφέρεται μπορεί να είναι σπουδαιότερο από κάτι άλλο που αναφέρεται και λοιπά και λοιπά..
Μην μου θυμώσετε!
Επίσης υπάρχουν διάφορα που έγιναν, συνομιλίες, αστεία και σοβαρά γεγονότα, που προφανώς δεν θα έχουν πέσει καν στην αντίληψή μου, δεδομένου ότι ήμασταν τόσοι πολλοί αδελφοί...
Και όταν εγώ βρισκόμουν με έναν-δύο, σε κάποιο άλλο "πηγαδάκι" μπορεί να έγινε το "τάδε ωραίο ή σοβαρό ή και πνευματικό", το οποίο δεν το πήρα χαμπάρι.....
Α, και σταματήστε τους επαίνους και τα λοιπά!
Το 1% μπορούν να περιγράψουν τα λόγια άλλωστε (και πολύ λέω)..
Ο,τι γράφω, το γράφω περισσότερο , για αυτούς που δεν ήταν παρόντες, για αυτούς που δεν έχουν πάει στο Ορος, όπως επίσης και για όσους (κυρίως όσες) δεν ΜΠΟΡΟΥΝ να πάνε........
ΥΓ
Αγγελική γράψε ό,τι θέλεις (με έμφαση στην χιουμοριστική πλευρά!).
Και μην νομίζεις ότι θα πέσεις έξω κι' ας μην ήσουν παρούσα!
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Ποιούς επαίνους να σταματήσουμε βρε Παναγιώτη; Κάποιοι ελάχιστοι εκφράσαμε την ευγνωμοσύνη μας που τα ξαναθυμόμαστε. Να φοβάσαι από τα σχόλια εκείνων που δεν ήσαν μαζί μας...
ΥΓ: Παρατηρώ πως κάθε ΠΣΚ αποδράς!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
aposal έγραψε:Να φοβάσαι από τα σχόλια εκείνων που δεν ήσαν μαζί μας...
Eκείνοι Αποστόλη μου, που δεν ήσαν μαζί σας, όπως η αφεντιά μου, γνωρίζουν την αξία του Παναγιώτη, τον εκτιμούν και τον αγαπούν και σίγουρα δεν έχει να φοβάται τίποτα και από κανέναν !!!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
την διήγηση του Παναγιώτη!!!!! 
)