Το Άγιο καλοκαίρι.

[toula]

Με αφορά τόσο η συγκινητική περιγραφή του Διονύση.

Για αυτό βάζω δυό φωτογραφίες από την Αγία Ειρήνη του καβο-Μαλιά.

Aς ειναι τουτο το καλοκαιρι ενα αγιο καλοκαιρι. Ενα καλοκαιρι απο τα παλια,
τα παιδικα, οπου εμεις και ο Ηλιος, κυβερνουσαμε ερημα τοπια

Ερημα εξωκκλησια, πελαγισια, ορεινα,
σταυροι πλαι σε αραχνιασμενα παραθυρα,
εικονες που περιμενουν το ευωδες θυμιαμα,
στασιδια που ψελλιζουν ιστοριες και βιους αγιων,
καμποι καταχρυσοι, λιοδεντρα κατασπαρτα,
σε πλαγιες που καταληγουν στην ιερη μονωση,
μιας παραλιας ερημικης, αιωνιας, αρχεγονης,
χρυσα δειλινα, καυτα απομεσημερα,
γεματα ελπιδα πρωϊνα, νυχτες με ψαλμους..

Λιγο λαδι, ελιες, ψωμι και αλατι, και ο Θεος.

Oι αγιοι, οι οσιοι, οι αγγελοι παντα ειναι εκει,
ετσι κι αλλιως και σε περιμενουν.

02-04-09_273704_101.jpg

w_kavo-maleas-1001.jpg

Η Τούλα θα καταλάβει καλύτερα.....

Ναι Παναγιώτη μου, καταλαβαίνω καλύτερα απ' όλους !

[dionysisgr]

Καλοκαιρι. Η καψα της ημερας τωρα εσβησε.

Ορθρου βαθεως.. ψυχη και σωμα ολοθυμα αγρυπνουν.

Τωρα το σκοταδι ειναι ενας ολιγοωρος δυναστης και βασιλιας,
αδικος κυριαρχος, ελλειψει του δικαιου φωτος,
και τα αστρα εναντια στο θελημα του,
διδουν την δικη τους τρεμαμενη, λιγοστη,
μα δυνατη, ξεκαθαρη, ομολογια φωτος,
ελπιζοντας στα σιγουρα, σαν τους ανθρωπους της Πιστης,
να ξημερωσει η μερα η τρανη,
και να χαθουν εμπλεα φωτος μεσα στο φως του Ηλιου της Δικαιοσυνης,
στην χρυση Δοξα Του.

Τωρα, ησυχα ο κοσμος πορευεται, αναμεσα στην αγιοτητα και την αμαρτια.

Μα τωρα ειναι και η ιερη στιγμη της αναμνησης, των μελλοντων.

Εδω τον λογο εχει ο ηγεμων νους, ο οφθαλμος της ψυχης.

Προσταζει τις αντιρροπες δυναμεις, ως δουλους της αυθεντιας του,
να υπακουσουν στα ιερα κελευσματα,της νοερας μυστικης σιγης.

Μονος μεσα στο κατασκοτεινο καθολικο, κατω απο την αυστηρα, αδελφικη,
επιστασια της ενδοξου χορειας των Αγιων, ακουω την αυρα της φωνης,
των δικαιωμενων παρα Θεου, να ψιθυριζει..

"Λιγο ακομα, υπομονη, αδελφε, ερχεται το Φως, δεν εφυγε ποτε,
μα'παλι θα'ρθει, και θα ειναι για παντα,
που θα σβησει το σκοταδι του κοσμου τουτου,
και των αφενταδων του, των ισχυρων της ημερας που σβηνει.."

Ναι. Οι Αγιοι ειναι εδω. Ολοζωντανοι και ολοφωτοι.

Αυτοι ειναι οι φιλοι μας, πολυ πριν γεννηθουμε, και αφοτου θα κοιμηθουμε, εις στον αιωνα,
μαζι τους θα πορευομαστε την αιωνια οδο της ευφροσυνης.

Οι Αγιοι παρηγορουν, εκλιπαρουν, βοηθουν, αναπαυουν, περιμενουν, αναπεμπουν,
δοξαζουν και αντιδοξαζονται,
υιοθετουν ψυχες,
καταφορτοι πανε και ερχονται την στρατα της αγαπης, με αναριθμητες δεησεις,
γοργοφτεροι ταχυδρομοι της ελπιδας,
εμπειροι καλλιεργητες της Πιστης,
παραγουν καθε ειδους ευχυμο και πλουσιο αθανατο καρπο,
για να ρουφουμε εμεις το νεκταρ της ζωης και του πνευματος.

Το βλεμμα τους, μεσα απο το χιλιοχρονο φρεσκο της αγιογραφιας,
σε διαπερνα απ'ακρη σ'ακρη, ψυχη τε και σωματι,
σου διηγειται εν στιγμη χρονου,
τα απ'αιωνος παλαισματα, τους κοπους, τις αγρυπνιες, τα βασανα, τα μαρτυρια,
τις διωξεις, τα ραπισματα του διαβολου και των ανθρωπων του,
την ανανδρη και σκουριασμενη κακια του κοσμου τουτου,
που δεν ηταν ποτε δικη του, αλλα την αγορασε φθηνα,
και την πληρωσε και την πληρωνει πολυ ακριβα..

Πως αντεξες οσιε μου, τετοια βασανα, και εχεις τετοιο γλυκερο μα συναμα ιερο βλεμμα,
και με συμπονοια με κοιτας, και με παρηγορεις,
οταν εσενα κανεις δεν σε παρηγορουσε στο μαρτυριο σου επανω, απο τους ανθρωπους της γενιας σου,
παρα μονο μυστικα και πλουσια,
η Χαρις του Θεου, σε ετοιμαζε να μπεις σε οικο βασιλικο και αιωνιο,
οπου στεναγμος δεν χωρα ουτε και λυπη;

Πως μετα απο χιλια χρονια, γενεων διαφορα, και αποσταση φωτος, εχουμε κοινες μνημες, παρελθον παρον και μελλον ολα ενωμενα αδιαστατα μεσα απο την παραδοση των πατερων μας; Πως αλλιως; Πες μου!

Τι ειναι αυτο που μας ενωνει μεσα, και περα απο αυτον τον κοσμο,
και μας προτρεπει μεσα στην καλοκαιρινη τουτη νυχτα,
να κανουμε μυστικο, διαλογο σιγης, νους ενωπιον νοος, ψυχη με ψυχη, παρηγορια με αγωνια,
δεος με ευλαβεια, θυμιαμα με ευχαριστια, και κανδηλι με λαμπαδα,
και οντες εν πνευματι, να λαλουμε στεναγμους και ευχες μαζι με παρακλησεις;

Η μυσταγωγια, προχωρα.. Με τους Αγιους συντροφια συν-αγαλλομεθα, και συν-ευφραινομεθα.

Αναπεμπονται αδιακοπα δεησεις, απο τον Λειτουργο,
και τα ψαλτικα, τα δοξαστικα, τα αποστιχα, τα κοινωνικα, γεμιζουν την κτιση με αισιοδοξια,
οτι ναι! Επακουει ο Κυριος, και δεν αφηνει τον κοσμο Του,
αλλα παντοτε θα ειναι μεθ'ημων εως της συντελειας του αιωνος τουτου. Γενοιτο, γενοιτο.

Το θυμιαμα με παρρησια ανεβαινει ως τον τρουλο της μικρης παλαιας Εκκλησιας,
σε τουτο τον ερημο τοπο,
περνα αργα μπροστα απο το αρχετυπικο Προσωπο του Παντοκρατορα Χριστου.

Μαζι του, οι κανδηλες, τα κερια, δινουν τον μικρο οβολο τους, απο το υστερημα τους,
για να ζησει και παρει μια ανασα το φως,
μεσα στο σκοταδι της συγχυσεως..

Ευλογει ο Παντοκρατωρ, ελεγχει και συγχωρει, κρινει και τα παντα χωρει,
δημιουργει και αγαπα, αρχιζει και τελειωνει τα παντα,
τιμωρει και δικαιωνει, δινει ζωη και νοημα,
και οταν τον κοιταζεις, μεσα στο σκοταδι που μολις αχνοφαινεται,
θελεις στ'αληθεια να πεσεις στα γονατα και να αφησεις εκει την ψυχη σου,
να την παρει Αυτος ο Αγαπων και ο Αγαπωμενος, ο Εραστης και ο Ερωμενος,
ο Βλεπων και ο Βλεπομενος, ο Ην, ο Ων, και ο Ερχομενος,
και να την εχει παντα κοντα Του, και ας μην της μιλαει, μονο καπου καπου ενα βλεμμα να της ριχνει,
αυτο φτανει και περισσευει απο ολους τους θησαυρους του κοσμου..

Αγγελικες δυναμεις, τριαδες τριαδων, ταξεις νοερες, εξουσιες, θρονοι, κυριοτητες δυναμεις, ιεραρχικα και μυσταγωγικα αναφερονται, ειναι εκει παρισταμενες, περιφρουρουν και δεονται, δια των ανθρωπων την σωτηρια, απο του κακου την λυτρωση, φιλοι και αδελφοι, αυλοι προστατες, της καρδιας μας τα στηριγματα.

Αγιο ειναι το καλοκαιρι οταν το εχεις μονιμα εσωτερικα βαθια μεσα στην ψυχη σου,
και δεν περιμενεις να αλλαξει η εποχη για να αλλαξεις το φορεμα της ψυχης,
που ειναι η διαθεση της, αλλα μεσα απο την προσευχη και την υπομονη,
το εχεις παντα πανω σου, σαν πανωφορι της ελπιδας,
σαν ρουχο ατιμητο για να τιμησεις τον Νυμφιο την ευλογημενη εκεινη μυριοποθητη ωρα που θα'ρθει..

Εξω περα απο το μικρο παραθυρακι, ισα που φαινεται το πελαγος, να ξαποσταινει, απο το συνεχες διαβα,
των καραβιων του κοσμου..

Καλοκαιρι και ερχεται το ξημερωμα.

Αργα ερχεται να δεσει, σαν καταφορτο καϊκι με πλουσια πνευματικη ψαρια,
απο το νυχτερινο αλιευμα της μυστικης Χαρης Του. Γεμισε η ψυχη ευλογια.

Καθε νεα ημερα μια ελπιδα, απεναντι στης λυπης την λεπιδα,
θα φερει ακομα μια ευκαιρια για μετανοια, για εκ νεου υιοθεσια..

Γευσασθε και ιδετε, οτι χρηστος και ευθυς, πραος και αγαθος ο Κυριος,
Ω, πρεπει πασα Δοξα και Τιμη και Προσκυνησις, εις αιωνες αιωνων. Αμην.

[ψυχουλα]

..............................
την ανανδρη και σκουριασμενη κακια του κοσμου τουτου,
που δεν ηταν ποτε δικη του, αλλα την αγορασε φθηνα,
και την πληρωσε και την πληρωνει πολυ ακριβα..


...........................

Πως μετα απο χιλια χρονια, γενεων διαφορα, και αποσταση φωτος, εχουμε κοινες μνημες, παρελθον παρον και μελλον ολα ενωμενα αδιαστατα μεσα απο την παραδοση των πατερων μας; Πως αλλιως; Πες μου!

............................................................................
και οταν τον κοιταζεις, μεσα στο σκοταδι που μολις αχνοφαινεται,
θελεις στ'αληθεια να πεσεις στα γονατα και να αφησεις εκει την ψυχη σου,
να την παρει Αυτος ο Αγαπων και ο Αγαπωμενος, ο Εραστης και ο Ερωμενος,
ο Βλεπων και ο Βλεπομενος, ο Ην, ο Ων, και ο Ερχομενος,
και να την εχει παντα κοντα Του, και ας μην της μιλαει, μονο καπου καπου ενα βλεμμα να της ριχνει,
αυτο φτανει και περισσευει απο ολους τους θησαυρους του κοσμου..

.....................................................................................
Ω, πρεπει πασα Δοξα και Τιμη και Προσκυνησις, εις αιωνες αιωνων. Αμην.

[dionysisgr]

Πρωϊνο μετα την ακολουθια. Κατακαλοκαιρο πια.
Οι μερες χανονται μεσα στην καψα του, χωρις να τις μετρα κανεις.

Τα παντα θυμιζουν ερημο.

Μνημες μυστικες και ιερες εικονες, περιτριγυριζουν τον νουν,
ενδοξα απομειναρια απο την αρρητη μυσταγωγια της νυχτας.

Ακολουθια.. Κοιτα να δεις.

Ολη μας η ζωη ταχα, δεν ειναι μια ακολουθια; Οι σκεψεις αναλυονται σε ενα ευλαβικο τυπικο,
μια θεωρηση της λατρευτικης μας στασης, συνειδητα η ασυνειδητα,
απεναντι στον Ποιησαντα ημας.

Ορθρος αναμονης, ο ερχομος μας στον κοσμο ετουτο,
ταπεινα και σιωπηλα αναπεμπεται εκ κοιλιας μητρος,
και τα θυρανοιξια μας, μαζι με την πρωτη "Λειτουργια" των αισθησεων και του σωματος,
τα πρωτα βηματα μας.

οι Ωρες, ακολουθουν, καλες και κακες, αδιαφορες και ανυδρες, κατανυκτικες και ελπιδοφορες. Το μεσοδιαστημα της αυτογνωσιας.

Επειτα ο Εσπερινος. Η ωρα της ωριμοτητος. Κεκλικεν πια η ημερα. Φανηκε ο δρομος, η λαθος βαδιζουμε ακομη;

Αποδειπνο καθως ερχεται το κοινοφλητον χρεος, του χωρισμου της ψυχης απο το σωμα.
Ευχαριστια, δοξολογια, και ευχη στον φυλακα Αγγελο μας, να μας παρασταθει, μεσα απο την στρατα των εχθρων, να μας περασει απεναντι στον Λυτρωτη.

Μεσονυκτικον. Τωρα το πνευμα αναπαυεται και προγευεται τους κοπους του.
Αναμενει και προσδοκα το ξημερωμα της ανεσπερου ημερας, την ατελειωτη διαμονη,
παρα τους ποδες του Κυριου, του Εσταυρωμενου υπερ παντων ημων.

Καθομαι στην ερημη ακρογιαλια, και συλλογιζομαι ολα αυτα, που δεν εχουν υποσταση με την αρρωστη λογικη του κοσμου,
μα ειναι ενα μυστικο ολοτελα υπαρκτο συμπαν, μια αορατη λατρευτικη συναξη, ενα αιωνιο πανηγυρι, ενα ζωντανο συναξαρι της ζωης μας..

Η θαλασσα στεκεται απεναντι μου, τοσο ησυχη και δεκτικη. Ισα που σκαει το κυμα, για να θυμιζει οτι υπαρχει ζωη και κινηση μεσα της,
σαν να προσευχεται και αυτη μυστικα, και νοερα στον Παντεποπτη Κυριο, που της εθεσε απαραβατα ορια.

Ξαφνου ενας αερας ξηρος και επιμονος, σηκωνει θολουρα, και την αναταραζει. Ολα σκοτεινιαζουν, και η πρωϊνη γαληνη χανεται μεσα στην αμμο και την αλμυρη βροχη που σηκωνεται.

Αχ, πειρασμε! Παντου τρεχεις προθυμα οπου βλεπεις γαληνη και διαθεση για ησυχια του νοος, και της πολυπαθης ψυχης μας, να την γκρεμισεις στα βραχια της απιστιας.

Σκεψεις βλασφημες, λογισμοι αμφιβολιας, επιθεση κανονικη με ολα τα οπλα, και πληρη παραταξη.

"Τιποτα δεν υπαρχει ταλαιπωρε! Οτι βλεπεις εδω ειναι. Οτι αγγιζεις και ακους.." Οι πρωτοι λογισμοι-προσβολες, ηδη περασαν τις πυλες της διανοιας. Ο εχθρος ειναι ηδη μεσα.

"Ολα εδω θα τελειωσουν, τρεχα να τα χαρεις, να τα κερδισεις, γιατι ολα σου ανηκουν." Συνεχιζει το ανιερο τροπαρι του.

Ευτυχως, ο νους ειναι ακομα σε εγρηγορση ενδυναμωμενος απο την νυχτερινη θεια μυσταγωγια, και αντιδρα, με παρρησια. Ομως δεν ωφελει παντα αυτη.

Αχ να'χα την δυναμη, να σε πεταξω σαν βοτσαλο βαρυ πειρασμε, να πασεις βαθια στον πατο της θαλασσας,
οπως πεταξες εσυ το γενος των ανθρωπων βαθια μεσα στα βασανα, και τις θλιψεις της ζωης.

Παραπονο. Πικρα για οσα εχει προκαλεσει ο ακαματος εχθρος, επι αιωνες αιωνων, νυχθημερον δολια εργαζομενος.

Αμεσως μια σκεψη, ελεγκτικη και κρυσταλλινη, κατευθειαν απο την συνειδηση, με ανακαλει στην ηθικη ταξη.

Δεν εχεις δικαιωμα εσυ ανθρωπε, αν θες να εισαι του Θεου, και να μην εισαι μονο λογια κουφια,
να εκδικεισαι, ουτε να δικαζεις, αυτους με τους οποιους συμμαχησες πολλες φορες, στον βιο σου,
σε μια ανιερη και δολια συμαχια, εναντια στο θελημα Του. Το θελημα σου εκανες..

Μεινε στην μετανοια και την αυτογνωσια σου, και θα βρεις αναπαυση.Αλλιως θα πνιγεις μακρια απο την θαλασσα μεσα στους βρωμικους λογισμους σου..

Πρεπει να περασε ωρα πολυ, με τουτες τις σκεψεις. Ηρεμησαν τα παντα γυρω, εν τω μεταξυ. Παραδεισος μοναχικος και ακριβος, οσο το χρυσαφι του κοσμου ,το τοπιο γυρω μου.

Ο νους οταν ειναι ταραγμενος, ολα καταιγιδα θυμιζουν οπου και εαν βρισκεσαι. Στην ερημο, στον κοσμο, παντου το ιδιο ειναι. Οταν ομως ησυχαζει..

Απεναντι ψηλα στον λοφο, χρυσιζει ο σταυρος κατα προσωπο στον ηλιο,
στην κορυφη της Εκκλησιας,
που καθεται τωρα και ησυχαζει κλειστη, και ευωδιαστη ακομα,
απο το αφθονο θυμιαμα, που εκαιγε χθες βραδυ.

Περνα σιγα σιγα και σβηνει το καλοκαιρι, μα δεν θα περασει πριν ερθει το δικο του πασχα.

Δεκαπενταυγουστος.

Εκει ψυχη μου, θα σε ξανασυναντησω, να στεκεις σιωπηλη μυροφορα,
σε μια γωνια να την θαυμαζεις μυστικα, την Θεοτοκο και Μητερα του Φωτος.

Ω πανύμνητε μήτερ, η τεκούσα των πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον,
δεξαμένη την νυν προσφοράν, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας...

[panagiotisspy]

Η αλήθεια της Ομορφιάς.....
Και η ομορφιά της Αλήθειας.....


Νάσαι καλά αδελφέ Διονύση.....

Καλό ΚαλοΚαίρι.....

[Dimitris39]

Εγω λεω Διονυσιε να πας να κανεις καμια αδεια
γιατι μας ζαλισες με τα κειμενα σου
και να μπορουσα να τα καταλαβω παει και ερχεται αλλα εσυ βαλθηκες να μου κανεις την ζωη δυσκολη
καλοκαιριατικα
Καλη αδεια να εχεις αντε με το καλο ............

[ψυχουλα]

Αμεσως μια σκεψη, ελεγκτικη και κρυσταλλινη, κατευθειαν απο την συνειδηση, με ανακαλει στην ηθικη ταξη.

Δεν εχεις δικαιωμα εσυ ανθρωπε, αν θες να εισαι του Θεου, και να μην εισαι μονο λογια κουφια,
να εκδικεισαι, ουτε να δικαζεις, αυτους με τους οποιους συμμαχησες πολλες φορες, στον βιο σου,
σε μια ανιερη και δολια συμαχια, εναντια στο θελημα Του. Το θελημα σου εκανες..

Μεινε στην μετανοια και την αυτογνωσια σου, και θα βρεις αναπαυση.Αλλιως θα πνιγεις μακρια απο την θαλασσα μεσα στους βρωμικους λογισμους σου..

Πρεπει να περασε ωρα πολυ, με τουτες τις σκεψεις. Ηρεμησαν τα παντα γυρω, εν τω μεταξυ. Παραδεισος μοναχικος και ακριβος, οσο το χρυσαφι του κοσμου ,το τοπιο γυρω μου.

Ο νους οταν ειναι ταραγμενος, ολα καταιγιδα θυμιζουν οπου και εαν βρισκεσαι. Στην ερημο, στον κοσμο, παντου το ιδιο ειναι. Οταν ομως ησυχαζει..

Απεναντι ψηλα στον λοφο, χρυσιζει ο σταυρος κατα προσωπο στον ηλιο,
στην κορυφη της Εκκλησιας,
που καθεται τωρα και ησυχαζει κλειστη, και ευωδιαστη ακομα,
απο το αφθονο θυμιαμα, που εκαιγε χθες βραδυ.

[aposal]

Ομολογώ πάντως ότι η λογοτεχνική πλευρά του Διονύση μου ήταν παντελώς άγνωστη. Μέχρι τώρα.

[giorgospet]

''ορθοδοξο αιμα που ρεει στις φλεβες μου,
και ποτε δεν το δικαιωσα,
αλλα ελπιζω τη εσχατη ημερα να φανει απο την ανατολη,
το Μεγα Ελεος Σου,
και να με δεχθεις σε μια γωνια της ανεσπερου και αειφωτου ημερας..''

[elens]

Οι απλές χαρές του καλοκαιριού (Φώτιος Κόντογλου)




Βλογημένος ο άνθρωπος που μπορεί, τώρα το καλοκαίρι, να ξεμακρύνει για λίγο από την ταραχή της πολιτείας. Αν του αρέσει η θά­λασσα, ας πάει σε κανένα νησί, που δεν είναι ακόμα χαλασμένοι οι νησιώτες, ή σε κανένα ψαραδοχώρι. Να μην κουβαλήσει όμως μαζί του την πολιτεία, όπως κάνουνε πολλοί, που από τη μια θέλουνε να αφήσουνε την ταραχή πίσω τους, κι από την άλλη κουβαλάνε μαζί τους όλα τα περίπλοκα και κουραστικά καθέκαστα της πολιτείας. Πάρε μαζί σου όσο λιγώτερα πράγματα μπορείς.

Γιατί, το πιο μεγάλο κέρδος που θα 'χεις πηγαίνοντας σ' ένα τέτοιο μέρος, θα 'ναι η φχαρίστηση που νιώ­θει ο άνθρωπος σαν του λείψουνε πολλά πράγματα, που τα έχει στην πολιτεία τόσο εύκο­λα, και που εκεί πέρα θα του φαίνεται σαν κά­ποια μεγάλη απόλαυση και χαρά το πιο πα­ραμικρό πράγμα. Δυστυχισμένοι οι άνθρωποι που δεν τους λείπει τίποτα, και δεν έχουνε την ελπίδα να λαχταρήσουνε κάποιο πράγμα, είτε φαγητό είναι, είτε ξεκούρασμα, είτε ομιλία, είτε ζεστασιά, είτε δροσιά. Και καλότυχοι αληθινά όσοι δεν τα έχουνε όλα εύκολα, και για τούτο γίνουνται για δαύτους ολοένα νέα και δροσερά όλα τα πράγματα.

Λοιπόν, μην πάρεις πολλά πράγματα μαζί σου, για να μην πάρεις και την ατονία και την ανοστιά, που δίνει στον άνθρωπο η εύκολη απόλαυση. Τότε θα κα­ταλάβεις πόσο πολύτιμα είναι και τα πιο τιποτένια πράγματα. Η μοναξιά θα δώσει αξία στην απλή πα­ρέα, η πείνα στο μαύρο ψωμί, η κούραση στο σκληρό στρωσίδι. Η πύρα του ήλιου κ' η αρμύρα της θάλασσας θα ψήσει το πετσί σου, θα στύψει το κορμί σου και την πληγιασμένη ψυχή σου και θα νοιώσεις πως ζεις αληθινά, όπως ζούνε τα άλλα τα πλάσματα που απομείνανε στον φυσικό τρόπο της ζωής τους. Θα καταλά­βεις στο κορμί σου και στην ψυχή σου αληθινή υγεία, και κάποια ζωντάνια που την είχες ξεχάσει΄ κι αυτό που έλεγες υγεία στην πολιτεία, θα σου φανεί τότε σαν αρρώστεια. Θα ξεκουραστείς από την απλοποίηση της ζωής σου, αν βέβαια δεν είσαι ολότελα χαλασμένος, ώστε νά 'χεις την ιδέα πως η ευτυχία είναι το νά 'σαι μπερδεμένος μέσα σε χίλια δυο σκοινιά, και νά 'χεις στο μυαλό σου άλλες τόσες έγνοιες. Σαν αρχίσεις να ξεχωρίζεις σιγά-σιγά τον εαυτό σου, που είτανε πρω­τύτερα πολύ μακρυά, σαν ίσκιος, και να κάνεις συντρο­φιά μαζί του, χωρίς να στεναχωριέσαι...

...
(Πηγή: "Ευλογημένο Καταφύγιο", εκδ. «Ακρίτας»)