"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Εδώ και καιρό με βασανίζει ένα ερώτημα .
Πως μπορεί να συμβαδίζει η ύπαρξη της κολάσεως με την αγάπη του Θεού.
Είναι βέβαια γνωστό ότι ο κολαζόμενος έχει την αποκλειστική ευθύνη για αυτήν του την κατάληξη.
Αλλά δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως θα μπορεί ο Θεός να ευφραίνεται με τους σωσμένους στον παράδεισο όταν κάποια εκατομμύρια παιδιά του θα τσουρουφλίζονται στην κόλαση.
Αν γνωρίζατε ότι ένα παιδί που θα κάνετε θα καίγεται αιώνια στην κόλαση θα το γεννούσατε ή θα αποφεύγατε την σύλληψη του ?
Φανταστείτε ένα αγαπημένο πρόσωπο σας να έχει μπλέξει κάπου , ναρκωτικά ας πούμε , τι πόνο θα έχετε μέσα σας .
Ή κάποιος γνωστός υποφέρει πόνους από ανίατη ασθένεια , πόσο πολύ υποφέρεται και στεναχωριέστε και σεις μαζί του .
Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια αιώνια κατάσταση .
Δεν λέω ότι έχω πιο πολλή αγάπη από τον Θεό ούτε κρίνω τα έργα του , πως μπορώ άλλωστε ? απλώς έχω αυτές τις απορίες .
Αν σκεφτώ ότι μπορεί μετά από κάποιες χιλιάδες χρόνια να καταργήσει την κόλαση και όλοι μαζί να ευφραίνονται με τον Θεό γίνομαι αιρετικός ?
Σκέφτομαι ότι καλύτερα θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι να μην είχαν γεννηθεί ποτέ , (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα βλέποντας πόσο επιρρεπής στην αμαρτία είμαι ) γιατί , για μερικές δεκαετίες με αμαρτωλή ζωή θα τυραννιούνται αιώνια.

Όταν εμείς οι γονείς φέρνουμε τα παιδιά στον κόσμο, αναρωτιόμαστε αν θα είναι σωστοί ή θα καταλήξουν σε άσχημο δρόμο?
Θα μου πεις ότι ο Θεός προβλέπει. Ναι προβλέπει αλλά δεν πιονάρει. Μας αφήνει ελεύθερους γιατί αυτή είναι η φύση Του.
Μας δίνει όμως πολύ χρόνο εκπαίδευσης για να Τον πλησιάσουμε. Ένα βήμα εμείς...δέκα εκείνος....αρκεί να το θέλουμε.
Το να πεθάνουμε είναι το λιγότερο κι όλοι συμπονούν τα μικρά παιδιά που πεθαίνουν και βγάζουν την αγάπη τους στους αρρώστους και ταλαιπωρημένους. Ποιος όμως λυπάται τους άθεους? Ποιος λυπάτε τους αμαρτωλούς? Που είναι η αγάπη μας? Να τους (και μας) λυπηθούμε γιατί αυτοί κάποτε θα υποφέρουν?
Είναι γιατί σκεπτόμαστε ως άνθρωποι και φυσικό είναι. Ας διαβάσουμε όμως το λόγο του Κυρίου (Κ. Διαθήκη) κι ας Τον εμπιστευθούμε.
Όπως ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου, μόλις είδε τον γιο του από μακρυά, έτρεξε στο δρόμο και τον αγκάλιασε, έτσι κι ο Θεός θα τρέξει να μας προϋπαντήσει μόλις μας δει να βαδίζουμε τον δρόμο Του.

Όπως ένα μικρό παιδί δεν καταλαβαίνει τις απαγορεύσεις τών γονιών του και κλαίει έτσι κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε γιατί γίνονται ππολλά πράγματα.

Ανασταση χαθηκες και συ!!

Θαλεια συμφωνω απολυτα!

Όπως ένα μικρό παιδί δεν καταλαβαίνει τις απαγορεύσεις τών γονιών του και κλαίει έτσι κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε γιατί γίνονται ππολλά πράγματα

Είναι και αυτό μια λύση να αφεθούμε με απλότητα και εμπιστοσύνη στα χέρια Του.
Αλλά είναι εωσφωρικό να θέλουμε να δώσουμε (γήινες) απαντήσεις στα ερωτήματα μας ?

Prometheus έγραψε:

Όπως ένα μικρό παιδί δεν καταλαβαίνει τις απαγορεύσεις τών γονιών του και κλαίει έτσι κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε γιατί γίνονται ππολλά πράγματα

Είναι και αυτό μια λύση να αφεθούμε με απλότητα και εμπιστοσύνη στα χέρια Του.
Αλλά είναι εωσφωρικό να θέλουμε να δώσουμε (γήινες) απαντήσεις στα ερωτήματα μας ?

Πρόκαιται για ένα πολύ δύσκολο ζήτημα.
Νομίζω πως δύσκολα θα αναπαυθεί κανείς από τις απλοϊκές χιλιοειπωμένες απαντήσεις που δίνονται γιατί υποψιάζομαι πως την απάντηση σε αυτό το ερώτημα μόνο να την αισθανθείς μπορείς με την Θεία Χάρη και να μετά να σιωπήσεις..

Υ.Σ.
Το έχω ρωτήσει στον Πατέρα Αντώνιο οπότε ας περιμένουμε την απάντησή του, ως πιο φωτισμένου από εμάς.

Οταν απαντήσει ο Πατέρας Αντώνιος βάλε σε παρακαλώ την απάντηση του εδώ για να την δούμε.

Καί οί γονείς το μωρό το "προπονουν" με την γνωστή στράτα,κατόπιν με ποδήλατο,και εφ΄οσον είναι ικανό του κάνουν δώρο τό μηχανάκι.Εάν του έδιναν κατευθείαν το μηχανάκι η σουπερ μπαϊκ φανταζεσθέ πόσο περισσότερο θα κινδυνευε οχι μονον το ίδιο αλλα καί οι πέριξ αυτού?

Prometheus έγραψε:Είναι και αυτό μια λύση να αφεθούμε με απλότητα και εμπιστοσύνη στα χέρια Του.
Αλλά είναι εωσφωρικό να θέλουμε να δώσουμε (γήινες) απαντήσεις στα ερωτήματα μας ?

Κατά την γνώμη μου και "ναι" και "όχι".

"Όχι" επειδή η θρησκευτική αναζήτηση είναι μέρος της προσπάθειας μας να κατανοήσουμε στον Θεό (αν βέβαια η αναζήτηση ειναι θρησκευτική... αλλά δυστυχώς δεν σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι έτσι)

Και "ναι" επειδή παρασυρόμαστε. Χάνουμε το δρόμο από διάφορες αιτίες που βάζει ο για να μας παρασύρει. Ένα πολύ ωραίο χριστιανικό ρητό που έχω ακούσει είναι το εξής: "ο άνθρωπος ψάχνει τόσο πολύ το παρελθόν ή το μέλλον που ξεχνάει το παρόν". Που σημαίνει ότι ο μας βάζει τόσες πολλές -υποτίθετε σπουδαίες- ιδέες όπως π.χ ότι θα ανακαλύψουμε τα σπουδαία επιτεύγματατα τον προγόνων μας ή ότι δημιουργήσουμε τόσο καταπληκτικά πράγματα για μας και τα παιδιά μας, που μας κάνει να ξεχνάμε ότι μπορεί να ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ!! Και τότε αντίο ζωή αιώνια...

Γι' αυτό και αυτό που είπες να αφεθούμε με απλότητα και εμπιστοσύνη στα χέρια Του είναι το ποιο σπουδαίο και το ποιο σωστό!

Να τι απαντά ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής στο ερώτημά "γιατί δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο;":

"μστ΄. Ουχ ως προσδεόμενός τινος ο υπερπλήρης Θεός, παρήγαγεν εις τό είναι τά γεγονότα· άλλ᾿ ίνα αυτά μέν αυτού αναλόγως μετέχοντα απολαύη, [Fr. απολαύση] αυτός δέ ευφρανθή επί τοίς έργοις αυτού ορών αυτά ευφραινόμενα, καί τόν ακόρεστον ακορέστως αεί κορεννύμενα." (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής - Τέταρτη εκατοντάδα των περί αγάπης κεφαλαίων).

Μετάφραση: "Ο υπερπλήρης Θεός δημιούργησε όσα (πλάσματα) έγιναν απ΄Αυτόν, όχι επειδή είχε ανάγκη από κάποιο απ΄αυτά, αλλά για ν' απολαύσουν κι αυτά συμμετέχοντας κατ' αναλογίαν (στη δόξα Του) κι Αυτός να ευφρανθεί με τα έργα Του βλέπωντας αυτά (τα πλάσματά Του) να ευφραίνονται, προσπαθώντας με λαχτάρα να χορτάσουν Αυτόν που δεν έχει τέλος."

(Συγχωρέστε με αν έχω κάνει κάποιο λάθος).

nkope έγραψε:Να τι απαντά ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής στο ερώτημά "γιατί δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο;":

"μστ΄. Ουχ ως προσδεόμενός τινος ο υπερπλήρης Θεός, παρήγαγεν εις τό είναι τά γεγονότα· άλλ᾿ ίνα αυτά μέν αυτού αναλόγως μετέχοντα απολαύη, αυτός δέ ευφρανθή επί τοίς έργοις αυτού ορών αυτά ευφραινόμενα, καί τόν ακόρεστον ακορέστως αεί κορεννύμενα." (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής - Τέταρτη εκατοντάδα των περί αγάπης κεφαλαίων).

Νικόλαε πολυ ωραιο το απόσπασμα!!ειδικα αυτο το "τόν ακόρεστον ακορέστως αεί κορεννύμενα." ειναι μελωδικότατο...

ας προσθέσω και μια άλλη οπτική του θέματος:


Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Μὲ κάθε δίκαιο χαιρόταν καὶ χαιρόταν καὶ μὲ τὸ παραπάνω ἡ Ἁγία Τριάδα πρὶν ἀπὸ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου, γνωρίζοντας ἐκ τῶν προτέρων, σύμφωνα μὲ τὴν θεαρχική της ἰδέα, τὴν ἀειπάρθενο Μαριάμ.

Γιατὶ εἶναι γνώμη μερικῶν θεολόγων, ὅτι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ὅλα τὰ ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων γκρεμίζονταν ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ γίνονταν δαίμονες, ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος ἐγίνοντο κακοὶ καὶ πήγαιναν στὴν κόλασι χωρὶς νὰ γλυτώσῃ κανείς· ἂν ὅλα τὰ κτίσματα οὐρανός, φωστῆρες, ἄστρα, στοιχεῖα, φυτὰ ζῷα, ἀποστατοῦσαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν τάξι τους καὶ πήγαιναν στὴν ἀνυπαρξία, παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ὅλες αὐτὲς οἱ κακίες τῶν κτισμάτων συγκρινόμενες μὲ τὸ πλήρωμα τῆς ἁγιότητος τῆς Θεοτόκου, δὲν μποροῦσαν νὰ λυπήσουν τὸν Θεό·

Διότι μόνο ἡ Κυρία Θεοτόκος μποροῦσε νὰ τὸν εὐχαριστήσῃ ὡς πρὸς ὅλα καὶ γιὰ ὅλα, καὶ νὰ μὴν τὸν ἀφήσῃ νὰ λυπηθῆ τόσο πολὺ γιὰ τὸν χαμὸ καὶ τὴ ἀπώλεια τῶν τόσων κτισμάτων του, ὅσο θὰ τὸν ἔκαμνε νὰ χαίρεται ὑπερβολικὰ γιὰ τὴν ἴδια της· διότι μόνον αὐτὴ χωρὶς καμμία σύγκρισι τὸν ἀγάπησε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον διότι αὐτὴ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον ὑπάκουσε στὸ θέλημά του·

Διότι μόνον αὐτὴ μπόρεσε καὶ ἔγινε ἱκανὴ νὰ δεχθῆ ὅλα ἐκεῖνα τὰ φυσικά, ὑπερφυσικὰ καὶ προαιρετικὰ χαρίσατα ποὺ ὁ Θεὸς διαμοίρασε σὲ ὅλη τὴν κτίσι. Καὶ μὲ ἕνα λόγο, γιατὶ αὐτὴ ἔγινε ἕνας ἄλλος Δεύτερος Κόσμος, ἀσύγκριτα καλλίτερος ἀπὸ ὅλον τὸν αἰσθητὸ καὶ νοητὸ κόσμο καὶ ἀρκετὸς καὶ μόνος του νὰ δοξάζῃ αἰώνια τὸν Ποιητὴ ἀπὸ τὴν καλλονὴ καὶ ποικιλία τῶν χαρισμάτων του περισσότερο ἀπὸ ὅλη τὴν δημιουργία τοῦ σύμπαντος.

Ἀπὸ αὐτὰ λοιπὸν βγαίνει τὸ συμπέρασμα ὅτι, ἐπειδὴ καὶ ὁ Θεὸς προώρισε τὴν Θεοτόκο, σύμφωνα μὲ τὴν προαιώνια εὐδοκία του, ποὺ εἶναι ὄχι τὸ ἑπόμενο καὶ κατ᾿ ἐπακολούθησι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ προηγούμενο καὶ τὸ κύριο θέλημα αὐτοῦ, ὅπως τὸ ἑρμηνεύει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος (λόγ. Α´ εἰς τὰ Φῶτα καὶ λόγος εἰς τὴν Χριστοῦ Γέννησιν).

Ἀπὸ αὐτὰ λοιπὸν βγαίνει λέγω τὸ συμπέρασμα ὅτι, ὅπως γίνεται τὸ περιβόλι γιὰ νὰ φυτευθῆ τὸ δένδρο καὶ πάλι τὸ δένδρο φυτεύεται γιὰ τὸν καρπό, ἔτσι καὶ ὅλος ὁ αἰσθητὸς καὶ νοητὸς Κόσμος ἔγινε γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, δηλαδὴ γιὰ τὴν Κυρία Θεοτόκο· καὶ πάλι ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε γιὰ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό· καὶ ἔτσι ἐξεπληρώθη ἡ ἀρχαία βουλὴ καὶ ὁ πρῶτος σκοπὸς τοῦ Θεοῦ· μὲ τὸ ὅτι ἀνακεφαλαιώθηκαν ὅλα ἐν Χριστῷ καὶ ἑνώθηκε ἡ κτίσις μὲ τὸν Κτίστη, ὄχι φυσικά, ὄχι προαιρετικὰ καὶ κατὰ χάριν, ἀλλὰ κατὰ τὴν ὑπόστασι· αὐτὸς εἶναι ὁ ἀνώτατος βαθμὸς τῆς ἑνώσεως, μετὰ ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἄλλος ἀνώτερος οὔτε βρέθηκε, οὔτε καὶ θὰ βρεθῆ.

[Εκ του υπομνήματος 89 του "Αοράτου Πολέμου" του Αγίου Νικοδήμου, Ἀπόδοση στὴ νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος]