"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Το μυστήριο της μετάνοιας και ιεράς εξομολόγησης διοχετεύει στην καρδιά του πιστού τη θεία Χάρη και τη συγχώρηση των αμαρτιών, που παρέχεται από το Σταυρό του Κυρίου. Από το επιτραχήλιο του πνευματικού περνά το πανάγιο αίμα του Κυρίου, που καθαρίζει τη συνείδησή μας από «νεκρών έργα» ( Εβρ. θ΄14 ) . Είναι το δεύτερο βάπτισμα που μας καθαρίζει από τα καθημερινά σφάλματα και τις απροσεξίες της ζωής.
Ο πιστός ο οποίος προσπαθεί να ζει μια συνειδητή «εν Χριστώ» πνευματική ζωή, έχει πάντα στη διάθεσή του και τη μεγίστη αυτή δωρεά του Θεού, δηλαδή το μυστήριο της μετάνοιας και εξομολόγησης , που είναι παράλληλα και σωτήριο όπλο στην πνευματική του πορεία. Μερικές πρακτικές συμβουλές για την προσέλευση στο μυστήριο της μετάνοιας και εξομολόγησης ίσως είναι χρήσιμες.
Κατ’ αρχήν πρέπει να υπάρχει πάντα μέσα μας ειλικρινής μετάνοια και ειλικρινής συναίσθηση, αλλά και συνείδηση της πνευματικής μας κατάστασης. Απαραίτητο στοιχείο της καλής εξομολόγησης είναι η υπερνίκηση της ντροπής που γεννά ο εγωισμός, η ταπείνωση της καρδιάς και η ειλικρινής έκφραση της μετάνοιάς μας.
Εξομολογούμενοι λέμε με απλότητα τα τυχόν σφάλματα που έχουμε ανακαλύψει στον εαυτό μας , χωρίς προσπάθεια συγκάλυψης και δικαιολογίας. Ομολογούμε ενώπιον του πνευματικού, χωρίς πολλά λόγια και χωρίς εξιστορήσεις, τυχόν σφάλματα που έχουμε διαπράξει. Δεν δικαιολογούμαστε για να ελαφρύνουμε την ενοχή μας. Δεν επιρρίπτουμε ευθύνες σε άλλα πρόσωπα. Ομολογούμε με απλότητα τη δική μας προσωπική ενοχή και τα δικά μας προσωπικά σφάλματα. Δεν πρέπει να εξογκώνουμε τα σφάλματα , ούτε πρέπει να τα μειώνουμε. Δεν χρειάζονται ποτέ λεπτομέρειες . Αν υπάρχουν πνευματικοί που ζητούν λεπτομέρειες δεν κάνουν καθόλου καλά.
Η έκφραση ειλικρινούς μετάνοιας έχει βασική σημασία στην ιερά Εξομολόγηση. Όχι απαρίθμηση λεπτομερειών και εξιστόρηση γεγονότων. Ο Δαυίδ, όταν προσήλθε μεταμελημένος στον προφήτη Νάθαν είπε: «αμάρτηκα τω Κυρίω» ( Β΄ Βασ. ιβ΄13 ) . Η από μέρους του πνευματικού εκζήτηση και εξιστόρηση λεπτομερειών δεν επιτρέπεται. Εάν πρόκειται περί σφαλμάτων που έχουν σχέση με ηθικές παρεκτροπές, μικρού η μεγαλύτερου βαθμού, απαγορεύεται αυστηρά και απόλυτα η εκζήτηση από τον πνευματικό να λεχθούν λεπτομέρειες και να γίνει εξιστόρηση. Κάτι τέτοιο κρύβει ίσως περιέργεια ανεπίτρεπτη. Θα πει ο εξομολογούμενος απλά, το μικρό ή το μεγάλο σφάλμα χωρίς τίποτε περισσότερο. Εάν τυχόν το σφάλμα έχει σχέση και με άλλο πρόσωπο, ποτέ δε θα λεχθεί κατά την εξομολόγηση το όνομα του προσώπου αυτού.
Για τους εγγάμους εξομολογούμενους δεν ισχύουν τα παραπάνω σε απόλυτο βαθμό. Εκεί θα λεχτεί ο βαθμός της ενοχής και του άλλου συζύγου. Αλλά και στην περίπτωση των εγγάμων ο πνευματικός δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να διεισδύει στο δωμάτιο των εγγάμων. Ιδιαίτερα στις εξομολογούμενες γυναίκες , που αρέσκονται συνήθως στις λεπτομερείς εξιστορήσεις, δεν θα επιτρέψει ο πνευματικός να συνεχίσουν να λέγουν εξιστορήσεις που έχουν σχέση με το συζυγικό τους βίο. Μόνο και μόνο ο βαθμός της προσκοπικής ενοχής ομολογείται με ταπείνωση και αυτό χωρίς δικαιολογίες.
Γενικά πρέπει να ισχύει στην εξομολόγηση ότι ομολογούμε τα δικά μας σφάλματα και όχι των άλλων. Είναι εύκολη και συνήθης η τάση ανάμειξης άλλων προσώπων. Αυτό δεν επιτρέπεται κατά την εξομολόγηση. Εξομολογούμαστε τη δική μας ενοχή και όχι την ενοχή των άλλων.

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

Εξομολόγησης συνέχεια…

Ρωτούν κάποιοι για το χρόνο προσέλευσης στην εξομολόγηση. Ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση ίδια για όλους. Ωστόσο είναι αναγκαίο να πω ότι, ό,τι γίνεται στην εκκλησία έχει ως βάση την ελευθερία του ανθρώπου. Γι’ αυτό και διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο, ο τρόπος και ο χρόνος τήρησης «πνευματικών κανόνων».

Άλλοι θέλουν μια τυπική σχέση με τον εξομολόγο τους, που απλά θα ακούει κατά διαστήματα τις πραγματικές ή νομιζόμενες αμαρτίες τους, θα τους δίνει κάποιες συμβουλές «για να πάει καλύτερα η ζωή τους» και θ’ αναχωρούν «ξαλαφρωμένοι».

Άλλοι θέλουν μια πιο ουσιαστική σχέση με τον πνευματικό, να επικοινωνούν συχνά και για όλα τα θέματα της ζωής τους. Άρα η εξομολόγησή τους είναι μέρος της σχέσης τους με τον πνευματικό τους πατέρα κι όχι αποκομμένη.

Εδώ χρειάζεται προσοχή, διάκριση. Το ζητούμενο δεν είναι ο χρόνος αλλά ο τρόπος σχέσης με τον πνευματικό μας. Κι αυτό πάλι καθορίζεται ουσιαστικά από τη σχέση μας με το Θεό και την Εκκλησία Του. Αν δηλαδή η σχέση μας με τον πνευματικό είναι τυπική, περιοριζόμενη σε μια εξομολόγηση κατ’ αραιά διαστήματα, τότε αναπόφευκτα πορευόμαστε μόνοι στις λεπτομέρειες της πνευματικής πορείας. Αν πάλι θέλουμε μια ανθρωποκεντρική ή συναισθηματική σχέση, χωρίς επιθυμία να γνωρίσουμε την «οδόν του Κυρίου», τότε βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο.

Ο πνευματικός, ως πατέρας, πρέπει να είναι στη ζωή μας, να συμπορεύεται και να μας χειραγωγεί διακριτικά προς το Χριστό. Κι εμείς, από την άλλη, να είμαστε στη ζωή του ως παιδιά που ενδιαφέρονται γι’ αυτόν, προσφέροντάς του την αγάπη μας, την προσευχή μας, τις ανθρώπινες παρηγορίες.

Μπορεί να έχουμε μάθει να ζούμε σε απόσταση από τους κληρικούς. Αυτό όμως δεν υπάρχει στην Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, που θέλει τον παπά να βρίσκεται σ’ όλες τις πτυχές της ζωής των παιδιών του και οι άνθρωποι να τον αισθάνονται πατέρα τους, δηλαδή «σαρξ εκ της σαρκός τους».

Ευθύνη γι’ αυτό βέβαια έχουν και οι ίδιοι οι παπάδες, που φοβούμενοι να «αποκαλυφθούν» ως άνθρωποι, κράτησαν τον κόσμο μακριά, με θλιβερές συνέπειες τόσο για τους ίδιους όσο και για τους ανθρώπους. Οι μεν πρώτοι βιώνουν τη μοναξιά τους, χωρίς σχέσεις και επικοινωνία, οι δε δεύτεροι ουσιαστικά ορφανοί χωρίς πατέρα που μετατράπηκε σε «υπηρεσία θρησκευτικών αναγκών».

Νομίζω πως η εξομολόγηση, όπως γίνεται σήμερα από τους παραπάνω, ενθαρρύνει την απομόνωση κλήρου – λαού και την καλύπτει. Μπορεί όμως να γίνει αφετηρία, για να βιωθεί το γεγονός της Εκκλησίας ως σχέση, ως οικογένεια του Θεού, που θα φέρει, παρ’ όλες τις δυσκολίες που συνεπάγεται, χαρά, υγεία, ωριμότητα, ανάπτυξη, βίωση της «εντός ημών Βασιλείας του Θεού».

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

http://vatopaidi.wordpress.com/2011/09/ ... more-77663

Επιτρεψτε μου να γραψω και εγω λιγα λογια για το θεμα της εξομολογησης ή πιο σωστα του Μυστηριου της Μετανοιας.

Τα παρακατω εχουν σχεση με ζητηματα Δογματικης και με Ποιμαντικης της Ορθοδοξου Εκκλησιας.



Ολα τα οντα της δημιουργιας διαφοροποιουνται αναλογα τον βαθμο που τα οντα μετεχουν στις ακτιστες ενεργειες του Θεου.

Ολα τα οντα μετεχουν στην ουσιοποιο ενεργεια του Θεου.
Ουσιοποιος=ουσιακη=ειναι

Καποια παιρνουν και ζωη.Μετεχουν και στη ζωοποιο ενεργεια του Θεου.πχ τα ζωα...οτι ζει.
Αρα μετεχουν : ειναι + ζωη

Αλλα μετεχουν και στη λογοποιο ενεργεια του Θεου.
Αρα μετεχουν : ειναι+ζωη+λογος.

Υπαρχουν και αλλα που μετεχουν και στη Θεοποιο ενεργεια του Θεου.
Αρα μετεχουν : ειναι+ζωη+λογος+Θεωση.

Ο ανθρωπος ποτε δεν γνωριζει-μετεχει στην Θεια ουσια.Θεωση κατα χαρην.

Οι αγγελοι μετεχουν στην Θεοποιο ενεργεια του Θεου.

Ο ανθρωπος ειναι τρεπτος, εχει μια ασταθεια, υπαρχει τρεπτοτητα...μια πραττει το θελημα του Θεου...μια οχι.

Οι αγγελοι δεν ειναι τρεπτοι.

Ο ανθρωπος ειναι πλασμενος κατ εικονα και καθ ομιωσιν.

Κατ εικονα του Θεου : Ως προς τη ψυχη κυριως, οι Πατερες λενε και ως προς το σωμα.

Η εικονα λοιπον θα πρεπει να πορευτει προς το καθ ομιωσιν. Αυτη η προσπαθεια του κατ εικονα να φθασει να ομιασει με τον Θεο, να γινει κατα χαριν Θεος, η ανοδικη πορεια του ανθρωπου ειναι το καθ ομιωσιν.

Η ανοδικη πορεια...ανω του μηδεν.
Το μηδεν ειναι το σημειο διχως αμαρτια.

Η πορεια προς τη φθορα και προς τα κατω απο το μηδεν ειναι οταν ο ανθρωπος ειναι τρεπτος...οταν δεν υπαρχει σταθεροτητα.

Αμαρτια ειναι η φθορα της φυσης.Ειναι μια κατασταση που αλλαζει τη φυση μας.Οπως σαπιζει το μηλο.Ειναι η λαθος χρηση του κατ εικονα...και η πορεια μας προς τα κατω απο το μηδεν.

Σωτηρια ειναι η αποκατασταση της φυσης.Η μεταμορφωση.Η ανακαινιση της φυσης που εχει φθαρει απο την αμαρτια.

Η παραβαση μιας εντολης του Θεου δεν ειναι αμαρτια.Η τηρηση δεν ειναι σωτηρια.

Οσο και ο ανθρωπος να αμαρτησει δεν παυει ποτε να ειναι κατω απο τη σκεπη του Θεου.

Οι συνεχεις παραβασεις των εντολων του Θεου και η παραμονη μας μεσα σε αυτες και η συνεχη μας βυθιση κατω του μηδενος...μας οδηγουν στη φθορα της φυσης μας...στην αμαρτια.

Ο ανθρωπος επιστρεφει ξανα στο σημειο μηδεν (σημειο διχως αμαρτια) οταν μετανοει(εξομολογηση σε πνευματικο).

Οσο και κατω απο το μηδεν να ειχε πεσει...ο Κυριος μεσω του μυστηριου της μετανοιας θα τον επιστρεψει παλι στο σημειο μηδεν απο το οποιο θα ειναι πιο ευκολο να φθασει στην ανοδικη πορεια...στην κατα χαριν Θεωση...στο καθ ομιωσιν.

Ο ανθρωπος που παραμενει αμετανοητος...και δεν αποδεχεται τη βοηθεια του Θεου μεσω της μετανοιας ωστε να επιστρεψει στο μηδεν...και επιμενει να συνεχιζει να βυθιζεται ολο και πιο κατω...και εχει πλεον παθος με αυτο...και κανει κακη χρηση του κατ εικονα συνεχως...τοτε αυτος ο ανθρωπος δεν ειναι απλα αμαρτωλος...αλλα αμετανοητος.

Η αμαρτια που δεν θα συγχωρεσει ποτε ο Θεος ειναι η βλασφημια του Αγιου Πνευματος.

Αυτη ειναι η αμετανοησια.

Οσοι δεν εχουν πνευματικο...ζουν μεσα στην αμετανοησια.

Οσοι εχουν...απλα λογω της τρεπτοτητος που εχουμε σαν ανθρωποι...απλα ποτε βυθιζομαστε...ποτε ξαναγυρναμε στο μηδεν.Αγωνας.Μαχη.Αυτο ειναι ευλογημενο.

Οι Αγιοι ειχαν σταθερη πορεια ανω του μηδεν...συνεχως.Ειχαν ανακαινισει τη φυση τους πληρως...και πορευονταν προς το καθ ομιωσιν...στην κατα χαριν Θεου θεωση της ψυχης του ανθρωπου.

Ο πνευματικος λοιπον ειναι αυτος που με εντολη Θεου (Ιερωσυνης αξιωμα) θα μας βοηθησει με ΚΑΘΕ τροπο να βγουμε μεσα απο την αμαρτια...και να οδηγηθουμε στην ανοδικη πορεια.

Ποια ειναι ομως αυτη η σχεση που θα αναπτυχθει μεταξυ του ποιμενα και του ποιμενομενου;

Ο ποιμενας πρεπει να εχει φτασει στο υψος Αγιοπνευματικης διακρισης και να γνωριζει απταιστα τον πολιτισμο της θυραθεν γνωσεως.

Πρεπει να εχει αξιοπρεπεια, σοβαροτητα και πνευματικη υιοθεσια για τους βασανισμενους.

Μονο οταν ο ιδιος εχει περασει απο το μαρτυριο του Σταυρου του Χριστου τοτε μονο μπορει να ποιμανει με το μεγαλειο της Ορθοδοξης αγαπης και αληθειας.

Θα συνεχισουμε επι του θεματος αναλογα με το ενδιαφερον σας και τον ελευθερο χρονο του καθε ενος απο εμας.

Καλη συνεχεια να εχετε και ευχομαι ο Κυριος Ιησους Χριστος να σας ευλογει και να σας Αγιαζει στη πορεια μετανοιας σας ενεκεν του Γενεθλιου του Θεανθρωπου.

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ:
1)Προσευχήσου
2)«Ἐπίσκεψαι σεαυτόν»
3)Ἐξομολογήσου στόν Κύριο


Προσευχή πρίν τήν ἐξομολόγηση:


Σέ εὐλογῶ Πολυέλεε καί Πολυεύσπλαχνε Κύριε, Ὕψιστε Θεέ καί Κύριε τοῦ ἐλέους, Παντοδύναμε καί Παντοκράτορ. Σέ ὑμνῶ καί Σέ δόξάζω τόν Ποιμένα τόν Καλόν τόν αἵροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, τόν ἐλθόντα εἰς τόν κόσμον τοῦτον «ἁμαρτωλούς σῶσαι ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ».
Σέ μεγαλύνω καί Σέ εὐγνωμονῶ, διότι ἠξίωσάς με τυχεῖν τῆς ἀπείρου Σου εὐσπλαχνίας καί συγκαταβάσεως ἄχρι τοῦ νῦν.


Σέ δοξάζω, Σέ ὑμνῶ, καί Σέ εὐχαριστῶ διότι δέν μέ ἄφησες νά χαθῶ μαζί μέ τά ἄνομα ἔργα μου καί τάς πολλάς ἁμαρτίας μου. Ἐξαιρέτως Σέ εὐχαριστῶ πού μέ ἀξίωσες αὐτήν τήν ἡμέραν καί ὥραν νά σταθῶ ἐνώπιόν Σου καί νά Σέ παρακαλέσω γιά τήν ἀθλίαν μου ψυχήν. Ἐλέησε Κύριε καί φώτισε ταύτην. Δός μοι καιρόν μετανοίας, ἐπιμήκυνον τήν παρούσαν ζωήν, ἐάν εἶναι θέλημά Σου, ὥστε νά δυνηθῶ ἐξαλεῖψαι τά πολλά μου ἐγκλήματα.
Ἥμαρτον Κύριε εἰς Σέ. Ἥμαρτον ἐπίσης εἰς τούς ἀδελφούς μου. Ἥμαρτον καί εἰς τόν ἑαυτόν μου, εἰς τό σῶμα μου καί τήν ψυχή μου.
Πλήν εἰς Σέ καταφεύγω καί εἰς Σέ ἐλπίζω. Γνωρίζω ὅτι χωρίς Ἐσένα Κύριε κανένα ἔλεος, καμμία χαρά, καμμία ζωή, καμμία εὐτυχία δέν ὑπάρχει. Ἐσύ Κύριε εἶσαι ὁ Παντοκράτωρ Δημιουργός καί Κυβερνήτης, ἡ πηγή ἀλλά καί ὁ διαχειριστής τῆς Θείας Χάριτος. Ἐσύ Κύριε εἶσαι ὁ δοτήρ παντός ἀγαθοῦ, ὁ Ἐλεών καί τρέφων τά σύμπαντα, ὁ Λυτρωτής παντός ἀνθρώπου, ὁ Σωτήρ πάσης κτίσεως.
Σέ εὐχαριστῶ Κύριε πού μέ ἀξιώνεις σήμερα νά σταθῶ ἐνώπιόν Σου, ἀλλά καί ἐνώπιος ἐνωπίῳ. Σέ εὐχαριστῶ διά τήν παροῦσαν ταύτην ὥρα τῆς ἐπισκέψεώς Σου ἀλλά καί τῆς δικῆς μου «αὐτοεπίσκεψης».
Σέ παρακαλῶ Χριστέ Μου δεῖξε μου τά λάθη μου, τίς ἀνομίες μου, τίς ἁμαρτίες μου, τά πάθη, τίς παραλείψεις καί τίς ἐλλείψεις μου. Γνωρίζω Κύριε ὅτι ὅλα τά σφάλματα τά ἔχω κάνει εἴτε στήν πράξη, εἴτε στή σκέψη μου. Φώτισε τό σκοτάδι μου. Κάνε νά δῶ τίς ἁμαρτίες μου καί νά μετανοήσω εἰλικρινά γι’ αὐτές.
Φανέρωσέ μου αὐτές στό μέτρο πού Ἐσύ γνωρίζεις ὅτι θά εἶναι γιά τό καλό μου. Μήν μέ ἀφήσεις νά ἀπελπιστῶ ἀπό τό μέγεθός τους. «Καθάρισον Κύριε τόν ρύπον τῆς ψυχῆς μου καί σῶσον με ὡς φιλάνθρωπος». Μή μέ ἐγκαταλίπης καί μή μέ ἀπορρίψεις ὡς νόθο παιδί σου, ἄν καί αὐτό μοῦ πρέπει.
Ἐλέησε Κύριε τόν ἄσωτο υἱό σου, ἐμέ τόν ἁμαρτήσαντα ὑπέρ πάντα ἄνθρωπον. Ἁμάρτησα Κύριε μέ λόγια καί ἔργα, μέ σκέψεις καί ἐπιθυμίες. Ἁμάρτησα Κύριε μέ τό θυμικό, μέ τό λογιστικό καί τό ἐπιθυμητικό μέρος τῆς ψυχῆς μου. Ὅλος ἔγινα μία πληγή. Ψυχή καί σῶμα εἶναι γεμάτα ἀπό κάθε μολυσμό ἐξ αἰτίας τῆς ραθυμίας, τῆς λήθης καί τῆς ἀγνοίας μου.
Ὅλος εἶμαι πλήρης φιλαυτίας καί ἐγωισμοῦ, ὑπερηφάνειας καί κενοδοξίας, ἀσπλαχνίας καί ἀσέβειας, φιλαργυρίας καί φιληδονίας, ἀνοησίας καί ἀκοσμίας, ψεύδους καί ἀπελπισίας, δειλίας καί ἀλογίας, ἀναίδειας καί ἀναισθησίας, ἀκηδίας καί ἀδιαφορίας, φθόνου καί φόνου, γαστριμαργίας καί λαιμαργίας, κατάκρισης καί καταλαλιᾶς, ἀστοργίας καί ἀφιλίας, ραθυμίας καί τεμπελιᾶς, σαρκικότητας καί ἀκολασίας, ἀστοργίας καί γελοιότητας, ἀπραξίας καί πνευματικῆς τυφλότητας, πονηρίας καί βλασφημίας, ὅρκου καί ἐπιορκίας, φιλοσωματίας καί ἀνθρωπαρέσκειας.
Παρ’ ὅλα αὐτά δέν ἀπελπίζομαι τελείως Κύριε. Καί τοῦτο, διότι γνωρίζω ὅτι τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μου δέν ξεπερνάει ποτέ τήν ἄβυσσο τῆς εὐσπλαχνίας Σου καί τῆς συγχωρητικότητάς Σου. Αὐτό μοῦ δίνει θάρρος, αὐτό μέ κάνει νά Σέ πλησιάσω.
Σέ Σέ λοιπόν καταφεύγω, στό ἄπειρο ἔλεός Σου ἐλπίζω. Βοήθησέ με Κύριε, ὥστε νά ἔχω μετάνοια ἀληθινή.
Δός μου «μετάνοια ὁλόκληρον καί καρδίαν ἐπίπονον εἰς ἀναζήτησίν σου». Μέ τήν Χάριν Σου ἐνίσχυσόν με, ὥστε νά μήν ἐπαναλάβω καμμία ἁμαρτία μου. Καλλίτερον νά ἀποθάνω παρά νά ἁμαρτήσω πάλιν καί νά πληγώσω τήν θεία ἀγάπη Σου. Ἐγώ εἶμαι Κύριε τό πρόβατο τό ἀπολωλός. Γιά μένα ἐξῆλθες.. ἐμέ ἀναζητεῖς. Ἰδού Κύριε Πάτερ Πολυέλεε μέ ηὗρες. Ἰδού ἐνώπιόν Σου εἰμί. «Ἥμαρτον Πάτερ εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου. Ποιήσόν με ὡς Σύ θέλεις καί γινώσκεις».
Στήν ἄπειρον ἀγάπην Σου ἐμπιστεύομαι καί καταφεύγω.
Ἆρον με εἰς τούς Θείους Σου ὥμους ὡς ὁ Ποιμήν ὁ Καλός. Ἆρον ἐμέ τό τραυματισμένο καί ἀπολωλός πρόβατόν Σου. Εἰσάγαγέ με πάλιν εἰς τήν Θείαν Σου ποίμνην, ἀσφάλισόν με εἰς τήν Θείαν Σου μάνδραν. Ἀξίωσόν με τῆς συγχωρήσεως καί ἀφέσεως τῶν πολλῶν ἀμαρτιῶν μου διά τῆς ἐξομολογήσεως εἰς τόν Πνευματικόν μου Πατέρα. Φώτισον καί αὐτόν, ὥστε νά μοῦ ὑποδείξει τά ἁρμόζοντα καί συμφέροντα γιά τήν θεραπείαν τῆς πολυτραυματισμένης μου ψυχῆς. Βοήθησόν με ἵνα ἐξομολογηθῶ ἐνώπιόν του μέ τήν πρέπουσαν εὐλάβειαν, συντριβήν, ταπείνωσιν καί μετάνοια. Φώτισέ με, ὥστε νά δεχθῶ τούς λόγους του ὡς ἀπό Σέ καί βοήθησόν μοι, ὥστε νά τούς ἐφαρμόσω εἰς τό ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μου.
Δέξαι με πάλιν Πανάγιε Πάτερ καί Κύριε τοῦ παντός, στήν Ἁγίαν Σου Ἐκκλησία, διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Σου Μητρός τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Πάντων τῶν Ἁγίων Σου,ὥστε καί ἐγώ «σύν πᾶσιν τοῖς ἁγίοις» νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ εὐλογῶ καί νά Σέ δοξάζω, Τόν Πατέρα καί τόν Υἱόν καί τό Πανάγιον Πνεῦμα νῦν τε καί εἰς τούς αἰῶνας Ἀμήν.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.com/201 ... st_20.html

Η αναγκαιότητα του Μυστηρίου

Είναι απαραίτητη η εξομολόγηση;
Πολλοί λένε «εγώ τα λέω στην προσευχή μου, στις εικόνες…».
Ο Θεός όμως δεν είπε να ενεργούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά έδωσε εξουσία στους Αποστόλους και στους Ιερείς- Πνευματικούς , να συγχωρούν τις αμαρτίες των μετανοούντων, και , φυσικά, δεν έδωσε τέτοια εξουσία στις εικόνες.Μετά την Ανάσταση φύσησε ο Κύριος στο πρόσωπο των Αγίων Αποστόλων , δίνοντάς τους το Άγιο Πνεύμα, και είπε: «Λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον• ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται." (δηλ, σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, τους συγχωρούνται αυτές και από τον Θεό… σε όποιους τις κρατείτε ασυγχώρητες, θα μείνουν για πάντα κρατημένες ) .
«Όποιος δεν προστρέξει στο σωτήριο (μυστήριο ) της μετανοίας», διδάσκει ο Στάρετς Σάββας, «θα ακούσει την φοβερή απόφαση του Κυρίου: «ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε» (δηλ. εάν δεν μετανοήσετε , όλοι θα χαθείτε κατά τον ίδιο τρόπο ) . Αλλά δεν καθαρίζονται όλοι, όσοι προστρέχουν στο μυστήριο της μετανοίας, επειδή ακριβώς δεν προσέρχονται όλοι με την ίδια ταπείνωση και υπακοή, οπότε, και δεν φτάνουν στην αληθινή μετάνοια.
Αρχή της μετανοίας είναι η συναίσθηση των αμαρτιών μας και η συντριβή μας γι’ αυτές. «Όταν αποστραφείς στενάξης, τότε σωθήση». Δηλαδή: Εάν, μετά την απομάκρυνσή σου από τον δρόμο Μου, στενάξεις και κλάψεις εν μετανοία, τότε μόνον θα σωθείς».
«Μετανοείτε», είπε ο Κύριος.
Μετανοείτε συνεχώς, εξακολουθητικά… Ας αλλάζετε, ας διορθώνεστε, ας προοδεύετε στην ομοίωσή σας μ’ Εμένα˙ πορεύεσθε προς την Βασιλεία Μου…
«Μετανοείτε»
Δεν είπε μετανοήστε μία μόνο φορά ή μόνο για μία ώρα , για μία ημέρα, για έναν μήνα ή για έναν χρόνο, αλλά συνεχώς! Το ρήμα είναι σε χρόνο Ενεστώτα.
«Μετανοείτε».
Όχι μόνο να εξομολογηθείτε, όχι μόνο να διηγηθείτε τα λάθη σας, όχι μόνο να απαριθμήστε ψυχρά τις πτώσεις σας, όχι μόνο να καταθέσετε την αμαρτωλότητά σας, αλλά…
…πονέστε καρδιακά, κλάψτε, αλλάξτε νου…
μεταβληθείτε, μεταποιηθείτε, αποφασίστε: καλλίτερα να πεθάνετε παρά να ξανααμαρτήσετε…
«Πολλοί εξομολογούνται, αλλά λίγοι μετανοούν», έλεγε κάποιος.
Εξομολογούμαστε ενδεχομένως τακτικά, συχνά…
• Πόσο όμως μετανοούμε;
• Πόσο ολοκληρωμένη είναι η μετάνοιά μας;
• Πόσο ανάλογη είναι η μετάνοια με το μέγεθος της αμαρτωλότητάς μας;
• Πόσο «επίπονη» είναι η αναζήτηση της καρδιάς μας για τον Κύριο;
• Πόσο συντριμμένη και τεταπεινωμένη καρδιά διαθέτουμε;’
• Πόσο αλλάζουμε μετά από κάθε εξομολόγηση;
• Πόσο διορθωνόμαστε;
«Αρκετοί πιστοί ανταποκρίνονται θετικά στην πρόσκληση του Πανάγαθου Θεού για μετάνοια, εξομολογούνται ειλικρινά και, με αισθήματα πραγματικής αγάπης προς τον Κύριο, εναποθέτουν όλα τα αμαρτήματά τους ενώπιον του Πνευματικού. Παρουσιάζονται σ’ αυτόν ως μια «επιστολή …γινωσκομένη και αναγινωσκομένη».
‘Έχουν την ορθή πεποίθηση και βαθιά πίστη πως όσα θα πουν θα συγχωρεθούν, θα σβηστούν, θα εξαφανιστούν, ωσάν να μην συνέβησαν ποτέ στην ζωή τους…
Γι’ αυτό, μέσα στο Εξομολογητήριο ομολογούν με ταπείνωση και συντριβή την ενοχή τους και εξομολογούνται πλήρως και τελείως όλα τα σφάλματά τους.
Με αυτό τον τρόπο λαμβάνουν την άφεση όλων των αμαρτιών στις οποίες έπεσαν μετά το Άγιο βάπτισμά τους και επανέρχονται στην κατάσταση της Χάριτος πλησίον του Θεού, ειρηνικοί και αναπαυμένοι.
Υπάρχουν όμως , δυστυχώς, και κάποιοι που δεν εξομολογούνται σωστά…
(συνεχίζεται)


Από το βιβλίο: «Το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως»
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΟΥ ΚΕΛΛΙΟΥ «ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»
ΚΕΡΑΣΙΑ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Παιδια , εχω μια ερωτηση . Πρεπει οπωσδηποτε να κλαψει ο μετανοουμενος για τις αμαρτιες του η φτανει μονο να εχει μονο μια συντετριμμενη καρδια ;;;

Δόμνα, έτσι όπως το θέτεις... οχι αλλά έχεις ωραίο ερώτημα, ειλικρινές ♥♥♥

Τα δάκρυα είναι δώρο αλλά και ο μισθός όταν βιάσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και αποστραφεί των αμαρτιών του ... :)

όταν έχει μετανοήσει ο αμαρτωλός για τις αμαρτίες του, μπορεί να κλάψει σκεφτόμενος πόσο πλήγωσε τον Χριστό και Σωτήρα του αλλά μπορεί και να κλάψει σαν δώρο από το Θεό, ανακούφισης της ψυχής που ευλογήθηκε με τη δύναμη του Θεού να λαβει μέρος στο μυστήριο της μετάνοιας και της Θείας Εξομολόγησης.

«Τα δάκρυα της μετανοίας είναι το «δεύτερο βάπτισμα της ψυχής». Διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

«Τα δάκρυα της μετανοίας είναι σαν ποτάμι, που πλημμυρίζει και ξεθεμελιώνει όλα τα κάστρα της αμαρτίας». Είναι ένα ζεματιστό νερό ένα άλλο «υγρό πυρ»- που κατακαίει το κακό και καθαρίζει την καρδιά

ο Αγιος Χρυσόστομος κήρυττε: «Οὐδέν ἥδιον ὀφθαλμῶν δεδακρυσμένων».

και το ποιό ωραίο σαν απάντηση βρίσκεται σ' αυτή την παράδοση...

Κατέβηκε κάποτε ένας Άγγελος στη γη. Για να βρει και να φέρει στον ουρανό ό,τι εκλεκτότερο υπάρχει σ’ αυτή. Πρώτα έφερε μερικές σταγόνες από τον τίμιο ιδρώτα ενός γεωργού. Κατόπιν τα δάκρυα μιας πονεμένης μάνας, που έκλαιγε απαρηγόρητα στ προσκέφαλο του άρρωστου παιδιού της. Τέλος μερικές σταγόνες αίμα από ένα παλικάρι, που ξεψυχούσε στο πεδίο της μάχης. Τα είδε όλα αυτά ο Θεός με συμπάθεια. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο ακόμη πιο σπουδαίο, λέει στον Άγγελο. Άνοιξε εκείνος τα φτερά του και ξανακατέβηκε στη γη. Και ενώ συλλογιζόταν, ποιο άραγε να είναι το πολυτιμότερο πράγμα, άκουσε κάποιον, που έκλαιγε και έχυνε πυκνά δάκρυα μετανοίας. Γρήγορα τα έφερε στον ουρανό. Α! μάλιστα, είπε ο Θεός. Αυτά τα δάκρυα είναι ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει πάνω στη γη.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Στοχασμοί για εκείνους που ετοιμάζονται να σταθούν ενώπιον του Δημιουργού και της κοινότητας της Εκκλησίας στο φοβερό μυστήριο της ιερής εξομολόγησης, έτσι ώστε να λάβουν την ανακαίνιση ενός δεύτερου βαπτίσματος.

Εγώ, μια αμαρτωλή ψυχή, εξομολογούμαι στον Κύριο, Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, όλες τις μοχθηρές πράξεις που έχω διαπράξει διά έργου, λόγου ή σκέψεων από την στιγμή της βάπτισής μου μέχρι και την παρούσα ημέρα.



Δεν έχω τηρήσει τις υποσχέσεις του βαπτίσματός μου, αλλά έχω καταντήσει τον εαυτό μου ανεπιθύμητο ενώπιον του προσώπου του Θεού μου.


Έχω αμαρτήσει ενώπιον του Κυρίου με την έλλειψη πίστης που με διακρίνει και με τις αμφιβολίες μου σχετικά με την Ορθόδοξη Πίστη και την Αγία Εκκλησία μας· με την αχαριστία μου απέναντι σε όλες τις μεγάλες και ακατάπαυστες δωρεές του Θεού και απέναντι στην μακροθυμία Του και την πρόνοιά Του για εμένα, έναν αμαρτωλό· με την έλλειψη αγάπης προς τον Θεό, αλλά και φόβου του Θεού, κάτι που διαφαίνεται από την μη τήρηση των αγίων εντολών Του και των κανόνων της Εκκλησίας.


Δεν έχω διατηρήσει την αγάπη στον Θεό και στον πλησίον μου, ούτε όμως έχω κάνει αρκετές προσπάθειες γι’ αυτό, εξαιτίας της οκνηρίας μου και λόγω της αδιαφορίας μου, να μάθω τις εντολές του Θεού και τις επιταγές των Αγίων Πατέρων. Έχω αμαρτήσει, διότι δεν προσεύχομαι το πρωί και το βράδυ αλλά και κατά την διάρκεια της ημέρας· διότι δεν συμμετέχω στις θείες λειτουργίες ή διότι προσέρχομαι στην Εκκλησία με μισή μόνο καρδιά.


Έχω αμαρτήσει με την κατάκριση κληρικών. Έχω αμαρτήσει διότι δεν σέβομαι τις Εορτές της Εκκλησίας, διότι δεν τηρώ τις νηστείες αλλά και μέσα από την άμετρη κατανάλωση φαγητών και ποτών.


Έχω αμαρτήσει με την αυτοπεποίθησή μου, με την παρακοή μου, με την ισχυρογνωμοσύνη μου, με την αυτοδικαίωσή μου αλλά και με την αναζήτηση αποδοχής και επαίνων για τις πράξεις μου.


Έχω αμαρτήσει με την έλλειψη πίστης που με διακρίνει, με τις αμφιβολίες μου, με την απελπισία μου, με την δειλία μου, με τις υβριστικές σκέψεις μου, με την βλασφημία και τους όρκους μου.


Έχω αμαρτήσει με την υπερηφάνειά μου, με την μεγάλη ιδέα που έχω για τον εαυτό μου, με τον ναρκισσισμό, την ματαιοδοξία, την αλαζονεία και με τον φθόνο μου, με την αγάπη των επαίνων και των τιμών αλλά και με το ότι ζητώ να φαίνομαι ανώτερος απ’ ό,τι πραγματικά είμαι.


‘Έχω αμαρτήσει με την κατάκριση, την κακεντρεχή καταλαλιά, τον θυμό μου, με το ότι θυμάμαι τις προσβολές που μου έχουν γίνει, με το μίσος και την ανταπόδοση κακού αντί κακού· με τις προκαταλήψεις μου, τις λογομαχίες, το πείσμα μου και την απροθυμία να αφήσω «χώρο» στον πλησίον μου· με την χαιρεκακία, την κακία, τον σαρκασμό, τις προσβολές και τις κοροϊδίες· με το κουτσομπολιό, με το ότι μιλώ πάρα πολύ και με την κενολογία μου.


Έχω αμαρτήσει με το αταίριαστο και εκτεταμένο γέλιο μου, με τις απρέπειές μου και την εμμονή μου στις προηγούμενες αμαρτίες μου, με την υπεροπτική συμπεριφορά μου, την θρασύτητα και την έλλειψη σεβασμού.


Έχω αμαρτήσει διότι δεν ελέγχω τα φυσικά και πνευματικά πάθη μου, διότι απολαμβάνω τις ακάθαρτες σκέψεις μου, με την ακολασία μου και την έλλειψη αγνότητας στους λογισμούς, στους λόγους και στις πράξεις μου.


Έχω αμαρτήσει με την έλλειψη υπομονής για τις αρρώστιες και τις θλίψεις μου, με την αφοσίωσή μου στις ανέσεις της ζωής και με το ότι είμαι τόσο προσκολλημένος στους γονείς, στα παιδιά, στους συγγενείς και στους φίλους μου.


Έχω αμαρτήσει διότι σκλήρυνα την καρδιά μου, διότι έχω ασθενή θέληση και διότι δεν παρακινώ τον εαυτό μου να κάνει το καλό.


Έχω αμαρτήσει με την φιλαργυρία μου, την αγάπη μου για χρήματα και για την απόκτηση περιττών πραγμάτων αλλά και με την υπερβολική μου προσκόλληση σε πράγματα.


Έχω αμαρτήσει μεν την δικαίωση του εαυτού μου, με την αδιαφορία για τις οχλήσεις της συνείδησής μου, αλλά και διότι απέτυχα να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου λόγω αμέλειας ή εξαιτίας της ψεύτικης υπερηφάνειάς μου.


Έχω αμαρτήσει πολλές φορές κατά την εξομολόγησή μου με το να παρουσιάζω τις αμαρτίες μου ως μικρότερες απ’ ό,τι είναι, με την δικαιολογία και την απόκρυψη αμαρτιών μου.


Έχω αμαρτήσει στο αγιότατο και ζωοπάροχο Μυστήριο του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου μας, με το να προσέρχομαι στην θεία Κοινωνία χωρίς ταπείνωση ή χωρίς φόβο Θεού.


Έχω πράγματι αμαρτήσει, με λόγια και με σκέψεις, εν γνώσει και εν αγνεία, ηθελημένα και αθέλητα, με τις σκέψεις και με την απερισκεψία μου, και είναι αδύνατο να καταμετρηθούν όλες οι αμαρτίες μου εξαιτίας του πλήθους τους. Αλλά ειλικρινά μετανοώ γι’ αυτές και για όλες, όσες δεν ανέφερα εξαιτίας της λησμοσύνης μου και παρακαλώ να μου συγχωρεθούν από το αμέτρητο έλεος του Θεού.


Προσευχή.


Είθε ο Παντοδύναμος Θεός δια του Αγίου Του Πνεύματος να εμπνεύσει την ειλικρινή μετάνοια στις καρδιές όλων μας, έτσι ώστε να γνωρίσουμε τις εντολές Του, να αντιμετωπίσουμε πραγματικά τις αμαρτίες μας και να τις εξομολογηθούμε ταπεινά σ’ Εκείνον, τόσο κατά τις κατ’ ιδίαν προσευχές μας όσο και στο μυστήριο της εξομολόγησης, ούτως ώστε να φύγει το φορτίο μας, να ανακουφιστούμε και να απελευθερωθούμε από την ενοχή μας και να ενωθούμε ξανά με το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.


Τι μεγάλο δώρο είναι το μυστήριο της εξομολόγησης!"


http://hristospanagia3.blogspot.de/2013 ... .html#more