"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

O NIKOSZ έγραψε :

"Αν δεν εχεις αγαπη για ολους τους αδερφους σου σε οποια θρησκεια και αν ανηκουν,σε οποια φυλη η χωρα και θελεις να λεγεσαι χριστιανος,λες ψεμματα"

το οποιο ειχε πει ο Αγιος Ιωαννης ο Θεολογος.

Συγκλονιστικό υπόδειγμα συμπεριφοράς προς αυτούς που διαφωνούν με την αλήθεια της Πίστης μας, άφηκε στους πιστούς της Εκκλησίας Του ο Κύριος. Άνοιξε το έκτο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, μιάς και αναφέρεις τον μαθητή της Αγάπης. Ο Χριστός μας, διδάσκει τις αλήθειες του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Μερικοί μαθητές αδυνατούν να τις εννοήσουν και φεύγουν με δυσφορία. Τι κάνει η σεσαρκωμένη Αγάπη; Τρέχει μήπως να τους προφθάσει και να τους δώσει εξηγήσεις; Προσπαθεί να βρεί καλλίτερη διατύπωση για να την δεχθούν και να μην χαθούν αυτές οι ψυχούλες; Όχι! Αλλά τι κάνει; Φοβερό να σου το πω αδελφέ. Ο Χριστός ο Οποίος αγάπησε τον άνθρωπο--κάθε ένα άνθρωπο-- μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού, Αυτός, ο Οποίος ταπεινώθει μέχρι πλύσεως δουλικών ποδιών, αρνείται καν να συζητήσει μαζί τους! Καμία αγάπη, κανένα συμβιβασμόν ανέχεται εις τις αλήθειες της Πίστεως, δεν προβαίνει σε καμιά υποχώρηση. Αλλά, σκληρός και αδυσώπητος, στρέφεται και προς τους δώδεκα, τους οποίους "εξελέξατο εκ του κόσμου" και τους οποίους "εις τέλος ηγάπησε" και τους ρωτά: "Μη και υμείς θέλετε υπάγειν;"
Τέτοια είναι η αγάπη και η συμπεριφορά του Κυρίου και των δούλων Του έναντι αυτών που διαφωνούν με την αλήθεια της Πίστης μας. Η αγάπη η δική σας είναι όμοια με την αγάπη των οικουμενιστών: αγάπη εκ του κόσμου τούτου, ψεύτικη καταργουμένη.......

===============
Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας μοναχοί και λαϊκοί, έχουν, δυστυχώς, αποσχισθή από αυτήν, εξ αιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην οτι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης. Αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας νʼ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό νομίζω, είναι παράλογον.
Εάν δια την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες - Θεός φυλάξει! - θα ξεπεράσωμε και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές « εκκλησίες » στην εποχή μας. (Γέροντας Παϊσιος).

silver έγραψε:Η αγάπη η δική σας είναι όμοια με την αγάπη των οικουμενιστών: αγάπη εκ του κόσμου τούτου, ψεύτικη καταργουμένη.......

Η δικη μου αγαπη μου λεει να σου ευχηθω Καλη Ανασταση με υγεια αδερφε σε σενα και την οικογενεια σου !!

Οτι επιθυμεις!

Όπως εκάστη ορθολογιστική κοσμοθεωρία έχει την λογικήν αυτής ακολουθίαν
την διαλεκτικήν αυτής ούτω και ο πνευματικός κόσμος έχει την ιδίαν αυτού δομήν
και διαλεκτικήν. Η διαλεκτική όμως της πνευματικής εμπειρίας είναι κατά το
πλείστον ιδιότυπος και δεν συμπίπτει προς την πορείαν της συνήθους διανοήσεως.
Ούτως εις τους ορθολογιστάς δυνατόν να φανή παράδοξον το
υποδεικνυόμενον υπό του μακαρίου Γέροντος κριτήριον της αληθούς πίστεως, της
γνησίας θεοκοινωνίας, το γνώρισμα της ενεργείας της χάριτος τουτέστιν η αγάπη
προς τους εχθρούς.


… αλλʼ επί γης γνωρίζει μόνον «τον αρραβώνα» της μελλούσης καταστάσεως.
Εντός των οριων της επιγείου πείρας εις τον ενδεδυμένον την σάρκα άνθρωπον
εδόθη κατά τον καιρόν της προσευχής να συνδυάζη την εν τω Θεώ διαμονήν μετά
της μνήμης του κόσμου. Όταν όμως η εν τω Θεώ διαμονή φθάνη εις μεγαλύτερον
πλήρωμα, τότε «λησμονείται ο κόσμος» καθώς ο ολοσχερώς «προσκολλώμενος προς
την γην» επιλαμθάνεται του Θεού.
Ο κατά την ουσίαν Αυτού υπερκόσμιος Θεός δια των ενεργειών Αυτού μένει εν
τω κόσμω. Το πλήρωμα και η τελειότης της επέκεινα του κόσμου καταστάσεως του
Θεού ουδόλως καταστρέφονται εκ της αδιαλείπτου ενεργείας Αυτού εν τω κόσμω. Ο
επί γης όμως άνθρωπος ο σάρκα ενδεδυμένος δεν έχει τοιαύτην τελειότητα, και δια
τούτο όταν συγγίγνηται τω Θεώ εξ ολοκλήρου, ήτοι διʼ όλων των δυνάμεων του
νοός και της καρδίας αυτού ουδεμίαν πλέον συνείδησιν έχει του κόσμου. Εκ τούτου
όμως δεν εξάγεται ότι το πλήρωμα της εν τω Θεώ διαμονής δεν συνδέεται μετά της
αγάπης προς τους εχθρούς. Ο Γέρων εβεβαίου το εναντίον ήγουν τον στενώτατον
σύνδεσμον του ενός μετά του ετέρου.


«Ο Θεός αγάπη εστίν» αγάπη απόλυτος, περιβάλλουσα εν υπεραφθονία
πάσαν την κτίσιν. Ο Θεός και εν τω άδη παρίσταται ως αγάπη. Το Πνεύμα το Άγιον
χορηγεί εις τον άνθρωπον κατά τον βαθμόν της δεκτικότητος αυτού την ενεργόν
γνώσιν αυτής της αγάπης, και ούτως ανοίγει εις αυτόν την οδόν προς το
πλήρωμα της υπάρξεως.


Εκεί όπου υπάρχουν «εχθροί» εκεί υπάρχει και απόρριψις. Δια της απορρίψεως
ο άνθρωπος εκπίπτει αναποφεύκτως του Θείου πληρώματος και ευρίσκεται ήδη
εκτός του Θεού. …

Μένοντες εν τω «ουρανώ» οι Άγιοι βλέπουν τον άδην και τον
περιβάλλουν ωσαύτως δια της αγάπης αυτών.
Το δια τον άνθρωπον ασυμβίβαστον του πληρώματος της εν τω Θεώ
παραμονής προς το πλήρωμα της παραμονής εν τω κόσμω, υπό την έννοιαν του
«άμα», οδηγεί εις το ότι η κρίσις περί του γνησίου ή αντιθέτως του «απατηλού»
της θεωρίας γίνεται δυνατή μόνον «μετά την επιστροφήν» εις την μνήμην και την
αίσθησιν του κόσμου.


Εμαρτύρει ο Γέρων ότι εάν μετά την πνευματική κατάστασιν
εκλαμβανομένην ως Θεοπτίαν ή Θεοκοινωνίαν, δεν υπάρχει αγάπη προς τους
εχθρούς και άρα προς όλην την κτίσιν τούτο είναι σαφής ένδειξις ότι η θεωρία δεν
είναι γνησία τουτέστιν αληθής κοινωνία μετά του Θεού.

Η «αρπαγή» εις την θεωρίαν δύναται να έλθη εις τον άνθρωπον, πριν ή ο ίδιος
σκεφθή περί τούτου. Εν τη καταστάσει της αρπαγής και όταν εισέτι αύτη δεν είναι
εκ Θεού, ο άνθρωπος δύναται να μη αντιληφθή τι υπέστη. Εάν «μετά την
επιστροφήν» εμφανίζηται ως καρπός της θεωρίας ο τύφος και η αδιαφορία δια τα
πεπρωμένα του κόσμου και του ανθρώπου τότε άνευ αμφιβολίας η θεωρία είναι
ψευδής. Όθεν το γνήσιον ή μη της θεωρίας γνωρίζεται εκ των καρπών αυτής.
… Δια την διάκρισιν του καλού και του κακού η ασφαλής ένδειξις είναι ουχί
τοσούτον ο άγιος και υψηλός κατά την εξωτερικήν αυτού διατύπωσιν σκοπός όσον
τα μέσα άτινα εκλέγονται δια την πραγματοποίησιν του σκοπού τούτου.

Πάν κακόν τελούμενον υπό των ελευθέρων κτισμάτων ζη αναγκαίως ως
παράσιτον επί του «σώματος» του αγαθού. … Το κακόν αναμιγνύεται πάντοτε και
αναποφεύκτως μετά τινος δόσεως θετικής αναζητήσεως και ένεκα τούτο «πλανά»
τον άνθρωπον. Την θετικήν αυτού άποψιν το κακόν προσπαθεί να παρουσιάση εις
τον άνθρωπον ως αξίαν τοσούτον σπουδαίαν ώστε δια την επιτυχίαν αυτής να είναι
επιτρεπτά όλα τα μέσα.
Εις την εμπειρικήν ύπαρξιν του ανθρώπου το απόλυτον καλόν δεν
επιτυγχάνεται. Εν παντί ανθρωπίνω εγχειρήματι υπάρχει δόσις τις ατελείας. Η
ύπαρξις ατελειών εις το ανθρώπινον καλόν αφʼ ενός και η αναπόφευκτος παρουσία
του αγαθού προσχήματος εν τω κακώ αφʼ ετέρου καθιστούν δυσχερή την διάκρισιν
του καλού από του κακού.
Το καλόν δεν επιτυγχάνεται δια κακών μέσων ούτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
… Εάν ενίοτε νικά το καλόν και δια της εμφανίσεως αυτού διορθώνη το κακόν, θα
ήτο σοβαρόν σφάλμα να σκέπτηται τις ότι το κακόν ωδήγησεν εις το καλόν, ότι
το καλόν υπήρξεν αποτέλεσμα του κακού. Τούτο είναι αδύνατον. Η δύναμις όμως
του Θεού είναι τοιαύτη, ώστε εκεί όπου εμφανίζεται να ιατρεύη το παν, διότι ο Θεός
είναι πλήρωμα της ζωής και δημιουργεί την ζωήν εκ του μηδενός.


Καλούσα τους πάντας όπως φυλάσσουν την εντολήν του Χριστού «αγαπάτε
τους εχθρούς υμών» η Εκκλησία ίσταται εις το μέσον όλων των εχθρικών δυνάμεων.
Και η οργή δια της οποίας είναι εμπεπλησμέναι αύται συναντώσα την Εκκλησίαν
εν τη οδώ αυτής φυσικώς εκσπά κατʼ Αυτής. Η δε Εκκλησία πραγματοποιούσα το
έργον του Χριστού επί της γης ήτοι την σωτηρίαν όλου του κόσμου, δέχεται επʼ
Αυτής ενσυνειδήτως το βάρος της γενικής οργής καθώς και ο Χριστός ήρεν επʼ
Αυτού τας αμαρτίας του κόσμου. Και εάν ο Χριστός εις τον κόσμον τούτον της
αμαρτίας ήτο δεδιωγμένος και ώφειλε να πάθη –«παθητός ο Χριστός»-, τότε και η
αληθής του Χριστού Εκκλησία αναποφεύκτως θα διωχθή και θα υποστή το
μαρτύριον.


Και το κήρυγμα της Εκκλησίας το οποίον είναι ο ίδιος ο λόγος «αγαπάτε τους
εχθρούς υμών» ου χωρεί εν τω κόσμω και δια τούτο ο κόσμος κατά την διάρκειαν
πάντων των αιώνων εδίωκε και θα διώκη την αληθινήν Εκκλησίαν, εφόνευε και θα
φονεύη τους διακόνους Αυτής.



Aπό τον "Βιο του Αγιου Σιλουανου του Αθωνιτου " του γεροντος Σωφρονιου Σαχάρωφ

O Micha έγραψε :

Aπό τον "Βιο του Αγιου Σιλουανου του Αθωνιτου " του γεροντος Σωφρονιου Σαχάρωφ

Αδελφέ δεν θα σχολιάσω το κείμενό σου αυτή τη στιγμή. Θέλω μόνο να σου πώ, ποιός άραγε οδηγεί τις αποφάσεις σου και τις ενέργειές σου; Υπάρχουν τόσα κείμενα τόσων Πατέρων(το πνεύμα μου αναπαύεται στούς Έλληνες Πατέρες--μην αρχίσεις τώρα άλλο θέμα για σωβινισμό-εθνοφυλετισμό), γιατί διάλεξες του κεκοιμημένου γέροντα Σωφρωνίου;
Τον Επίσκοπο Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ και τον γέροντα Σωφρόνιο, τους "ψάχνω" τόσα χρόνια και δεν αναπαύεται το πνεύμα μου...


================


Μόνος με μόνο το φως.
Μεσ’ στο κελλί μου αφήστε με---κλεισμένος νάμαι μόνος,--με τον φιλάνθρωπο Θεό—τον μόνο αφήστε νάμαι.—Πάτε μακριά, πολύ μακριά—κι άστε με να πεθάνω—μόνος εγώ ενώπιον—του πλάστου και Θεού μου.—Κανείς τη θύρα μου δικός—ή φίλος να μην κρούσει—κανένας λόγο ας μη μου πει—και στο κελλί μην έρθει—κανείς μη σύρει μου τον νου—και μην τον αποσπάσει—από τη θέα του καλού κι ωραίου μου Δεσπότη.—Μη μου τροφή δώσει κανείς—μη πιοτό μου προσφέρει!—Μα και του κόσμου αυτού το φως—δεν θέλω πιά να βλέπω—ούτε τον ήλιο αυτόν εδώ,--ούτε όσα είναι στον κόσμο—βλέπω εγώ τον Δεσπότη μου—βλέπω τον βασιλέα—αυτόν που πράγματι είναι φως και κάθε φωτός κτίστης.—βλέπω την άναρχην αρχή,--που όλα απ’ αυτήν προήλθαν(Υμνος ΚΗ Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος).

Η υπέρβαση κάθε ιδεολογίας βρίσκεται στην πίστη που μας δίδαξαν οι Απόστολοι και οι Προφήτες. Ο Θεός είναι προσωπικός, δεν είναι ιδέα. Η γνώση Του, μάλιστα, είναι αποτέλεσμα της σχέσης που μπορεί να αναπτύξη ο άνθρωπος μαζί Του. Αυτή η γνώση ταυτίζεται με την αγάπη.

Αυτή η αγάπη του Θεού συνδέεται με την αγάπη των εχθρών. Ο όσιος Σιλουανός είναι σαφής· αν δεν αγαπάς τους εχθρούς διακατέχεσαι από πονηρό πνεύμα. Όποιος έχει μέσα του και ίχνος μίσους δεν έχει σχέση με την αλήθεια, που είναι ο Θεός, έστω και αν ωραιοποιή το μίσος του με οποιαδήποτε ιδεολογία.


Ή αγάπη για τους εχθρούς συμφωνα με τον Οσιο Σιλουανο

Αγάπη για τους ανθρώπους, ακόμη και για τους εχθρούς (Ματθ. 5,44). Διότι, όπως μας λέει ο γέρων Σιλουανός, είναι εύκολο να αγαπήσουμε έναν άγιο. Μπορούμε όμως να αγαπήσουμε έναν μεγάλο αμαρτωλό, κάποιον πού μας προσβάλλει, πού μας περιφρονεί, πού μας βλάπτει, πού διώκει την Εκκλησία; Να είσαι χριστιανός σημαίνει να ακολουθείς τον Χριστό πού πέθανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία των εχθρών Του (Λουκ. 9, 54-56), πού τους συγχώρεσε. Ν' αγαπάς τους εχθρούς σου σημαίνει να συμπάσχεις, να γνωρίζεις ότι αυτοί υποφέρουν από μεγάλο πόνο λόγω των παθών τους και επομένως να προσεύχεσαι γι' αυτούς Αποκορύφωμα της ευαγγελικής ζωής, σύμφωνα με το ευαγγέλιο, ή αγάπη για τους εχθρούς είναι για τον Σιλουανό το έσχατο κριτήριο της «αληθινής πίστης», το «ανελέητο βαρόμετρο» της ακρίβειας της πνευματικής μας ζωής, το αδιάσειστο μέτρο του βαθμού της κοινωνίας μας με τον Θεό και της παρουσίας της Χάρης Του εντός ημών. Με άλλα λόγια, ή αγάπη για τους εχθρούς είναι αυτό πού, πέρα από όλους τους τύπους, τα θεολογικά κατασκευάσματα και τις μυστικές εμπειρίες, μαρτυρεί την αλήθεια της Εκκλησίας. Σ' αυτό το σημείο, ο γέρων Σιλουανός είναι κατηγορηματικός: οποίος έχει την δύναμη της αγάπης για τους εχθρούς γνωρίζει τον Κύριο Ιησού Χριστό εν Πνεύματι και Αλήθεια. Όποιος, αντιθέτως, δεν την έχει, είναι ακόμη στα χέρια του θανάτου· ή χάρη, ή αγάπη του Θεού δεν υπάρχει στην πληρότητα της μέσα του και δεν έχει γνωρίσει ακόμα αληθινά τον Θεό, όπως είναι. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον πατέρα Σωφρόνιο, δεν είναι ακόμη εντελώς «ορθόδοξος» με την βαθύτερη έννοια του ορού. Και ο γέροντας προσθέτει: «Ή ψυχή πού δεν έχει αγάπη για τους εχθρούς δεν θα έχει ποτέ ειρήνη· θα βασανίζεται και θα κάνει και τους άλλους να υποφέρουν». Έτσι αγγίζουμε το βαθύ νόημα της δεύτερης εντολής του Χρίστου: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», όπως αυτή έγινε αντιληπτή και βιώθηκε από τον γέροντα Σιλουανό. Αυτό το «ως σεαυτόν» δεν δείχνει τόσο το μέτρο, με το όποιο πρέπει να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, όσο σημαίνει την οντολογική ενότητα, το ομοούσιο του ανθρωπίνου γένους, πού με την πτώση διχάστηκε, αλλά αποκαταστάθηκε από τον Χριστό. Το να αγαπήσεις τον πλησίον σου «ως σεαυτόν» σημαίνει να τον αγαπήσεις όπως την ίδια σου την ζωή. Σημαίνει, όπως γράφει ο πατήρ Σωφρόνιος ακολουθώντας το πνεύμα του διδασκάλου του, «να ζήσεις πραγματικά όλη την ανθρωπότητα σαν να ήταν μία μόνο ζωή, μία μόνο φύση με πολλαπλά πρόσωπα. "Αν κάθε άνθρωπος, δημιουργημένος κατ' εικόνα Θεού, κατορθώσει να περιέχει, να συμπεριλάβει στην ύπαρξη του το σύνολον της ανθρώπινης ύπαρξης, κατά τον ίδιο τρόπο πού κάθε πρόσωπο της Άγιας Τριάδας φέρει την θεότητα στην πληρότητα της, τότε όλο το κακό πού διαπράττεται στον κόσμο δεν θα θεωρηθεί πιο μόνον σαν κάτι πού δεν έχει σχέση με μας, αλλά σαν δική μας προσωπική αμαρτία».
_____________________________________________________

Η Συγχωρητικότητα δεν είναι ακατόρθωτη

Η συγχώρηση των εχθρών δεν είναι ακατόρθωτη. Την αγάπη προς όλους τους πταίοντας σε μας μπορούμε να την αποκτήσουμε. Ο Θεός ποτέ δεν μας ζητεί αδύνατα πράγματα. Οι άγιες εντολές Του, που μας έχουν δοθεί από τον ίδιο και από αγάπη για τη σωτηρία μας, «βαρείαι ουκ εισί» (Α΄ Ιω. Ε΄ 3), δεν είναι πιεστικές, δυσβάστακτες και ακατόρθωτες. Εάν θέλουμε να υπακούσουμε στις εντολές Του, δεν θα μας φανούν ως καθήκον αυστηρό, πιεστικό και αδύνατο προς εκτέλεση. Εάν η καρδιά μας, γεμάτη από το δηλητήριο της εκδίκησης και του μίσους ανθίσταται και δεν θέλει να συγχωρήσει, και εάν ακόμη η συγχώρηση μας φαίνεται ως κάτι βαρύ και φοβερόν, «ποιήσωμεν αυτό κούφον (ελαφρόν) και ποθεινόν (ποθητό)», μας συνιστά και πάλι ο ιερός Χρυσόστομος.

Αλλά τότε τι μας χρειάζεται για να απαλλαγούμε από το πάθος της εκδίκησης και του μίσους; Ώστε και το φιλέκδικο να υποχωρήσει, να φύγει· και η καρδιά μας να γίνει μακρόθυμη, υπομονετική και επιεικής. Το πρώτο και σπουδαιότερο είναι το να ζητούμε δύναμη εξ ύψους, τη βοήθεια του Θεού. Πλησίον Του και με τη Χάρη Του τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο! Ο Κύριος διακήρυξε: «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι» (Λουκ. ΙΗ 27).

Και το δεύτερο, απαραίτητο και αυτό, είναι και εμείς να αγωνιζόμαστε. Να βιάζουμε τον κακό εαυτό μας, που δεν θέλει να συγχωρεί. Να τον πιέζουμε να προσεύχεται υπέρ των εχθρών μας, και να ευεργετεί αυτούς με κάθε τρόπο. Να τους φέρεται με φιλοφροσύνη. Και τότε θα έλθει το ποθητό αποτέλεσμα· η εμπάθεια και η μνησικακία θα φύγουν.

Τότε ομολογουμένως θα γίνουμε «συγγνωμικοί», συγχωρητικοί, μιμούμενοι τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, όπως Τον μιμήθηκαν αναρίθμητοι Άγιοι και Μάρτυρες της Εκκλησίας μας, όπως ο πρωτομάρτυρας Στέφανος. Αυτός ο άγιος, όταν τον λιθοβολούσαν οι εχθροί του Ιουδαίοι, είδε τους ουρανούς ανοικτούς και τον Ιησού Χριστό «εκ δεξιών του Θεού εστώτα» (Πραξ. Ζ΄, 56). Και ενώ προσευχόταν γονυπετής, με φωνή μεγάλη έκραξε: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» (Πραξ. Ζ΄, 60). Κύριε συγχώρησε τους εχθρούς μου, μη λογαριάσεις σ΄ αυτούς την αμαρτία αυτή.

Τόσοι άγιοι του Θεού άνθρωποι συγχώρησαν τους εχθρούς τους, ακόμη και τους δημίους τους. Και κατόρθωσαν να εφαρμόσουν, με τη δύναμη του Κυρίου, το καθήκον της συγχώρησης. Είναι λοιπόν και για μας, εάν θέλουμε, κατορθωτό. Διαφορετικά, δεν είμαστε αληθινοί χριστιανοί, άνθρωποι της αγάπης που όλα τα σκεπάζει, τα δικαιολογεί και τα συγχωρεί, αφού η χριστιανική αγάπη «πάντα στέγει».


Αρχιμ. ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ Ν. ΛΥΡΑΚΗΣ
_____________________________________________________

O NIKOSZ έγραψε :

Η δικη μου αγαπη μου λεει να σου ευχηθω Καλη Ανασταση

Ει τις έρχεται προς ημάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει(=ότι η Ορθόδοξος Εκλησία της Ελλάδος, είναι η Εκκλησία του Χριστού και οι αιρετικοί Ματθαιϊκοί δεν βγάζουν αγίους), μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε. ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς.(Β' Ιωάννου 10).

Κοίταξε αδελφέ μου, ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, να απαγορεύει στους ανθρώπους να ανταλλάσουν ευχές! Τί φανατισμός! Τι σκληρότητα! Τι στενής αντιλήψεως άνθρωπος! Είναι αυτός μαθητής της αγάπης ή του μίσους; Αυτός είναι χειρότερος από τον χωριάτη Silver! Ενώ εμείς εδώ, στο φόρουμ, με την ευλογία της μητερούλας μας, της Οσίας, καλή της ώρα, έχουμε φθάσει σε ύψη αγάπης και τελειότητας, ξεπεράσαμε και τους αγαπολόγους οικουμενιστάς! Tι και αν χυδαιολογούμε στις κυρίες, αυτό το κάνουμε από Χριστιανική αγάπη, από αρτιότητα έκφρασης και ήθους! Δεν είμαστε εγκλωβισμένοι σε νομικίστικους τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς. Ο δεσμός μας με αυτού του τρόπου έκφρασης, δεν είναι ούτε κατάκτηση ούτε υποταγή, αλλά ουσιώδης πράξη χριστιανικής ελευθερίας!

=================

εκ του αυτού στόματος εξέρχεται ευλογία και κατάρα, ου χρή, αδελφοί μου, ταύτα ούτω γίνεσθαι. Μήτι η πηγή εκ της αυτής οπής βρύει το γλυκύ και το πικρόν; (Ιακώβου Γ:10).

Πως αναγνωρίζονται μεταξύ τους οι Χριστιανοί?
Από την αγάπη.
Είναι κοινό τους γνώρισμα.
Ας δείξουμε κι εμείς πως αξίζει που λεγόμαστε Χριστιανοί
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! >:D< >:D< >:D< >:D< >:D< >:D<

silver έγραψε:Ενώ εμείς εδώ, στο φόρουμ,έχουμε φθάσει σε ύψη αγάπης και τελειότητας,

Aνοιγω παλι την καρδια ΑΓΑΠΗ να χαρισω
να ξερεις πως δεν προσπαθω για κατι να σε πεισω

Σε λιγη ωρα εχουμε Ανασταση Κυριου
το φως ειναι δυσβασταχτο στα ματια του θηριου

Αγαπη λεξη ιερη με δυναμη περισσεια
σου στελνω σιλβερ με χαρα και θα στο πω στα ισια

αγαπησε και τον εχθρο με μεγαλοψυχια
γιατι αρμοζει της ψυχης η ορθοδοξη ησυχια