Θαύματα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης & άλλα

[silver]

============================================
Σύγχρονα θαύματα που συγκλονίζουν

Μιά “νεκρανάσταση”

Στίς 21-6-1995 η 46χρονη Κατερίνα Νικηφ. Τσοτοπούλου-Τριανταφύλλου, κάτοικος Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, μετά από φοβερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μεταφέρθηκε στό Νοσοκομείο “Παπανικολάου” μέ βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση: τό μετωπιαίο οστούν είχε θρυμματισθεί, μήνιγγες, αίματα, χώματα ήταν αναμειγμένα στό μέτωπο. Μετά από πέντε ώρες χειρουργείο, τήν οδήγησαν στήν Εντατική Μονάδα. Εξ αντικειμένου, οι ιατροί δέν έδιναν καμιά ελπίδα νά ζήσει, ούτε μία στό εκατομμύριο, καί έλεγαν ότι, άν ζούσε, θά ήταν “φυτό”. Οι δικοί της, μέ αγωνία γιά τήν κατάστασή της, αλλά καί βαθειά πίστη, όλο τό βράδυ παρακαλούσαν τόν άγιο Ραφαήλ.

Τήν επομένη πληροφορήθηκαν ότι θά γινόταν αγρυπνία στό Ιερό Ησυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου στήν Μεταμόρφωση Χαλκιδικής όπου μετέβησαν καί συμμετείχαν καί έδωσαν τό όνομά της γιά νά μνημονευθεί στήν Προσκομιδή. 'Εφυγαν μέ ανάλαφρη τήν ψυχή, γεμάτη ελπίδα στό Θεό, έστω κι άν ιατρικώς η κατάσταση τής ασθενούς ήταν απελπιστική.

Τήν άλλη μέρα απόγευμα, οι ιατρικές πληροφορίες πάλι αποκαρδιωτικές. Κάποιος ιατρός τούς είπε ότι ήταν τόσο σοβαρή η κρανιοεγκεφαλική κάκωση, πού δέν άφηνε καμιά ελπίδα, παρά μόνο άν θά ήταν δυνατόν νά γίνει “μεταμόσχευση” κεφαλής! Η μητέρα της, όταν τής επέτρεψαν μετά από μέρες νά εισέλθει γιά λίγο στήν Εντατική, δέν κατόρθωνε νά αναγνωρίσει ποιά ήταν η κόρη της, παρά μόνο όταν τής τήν έδειξε μία νοσοκόμος!

Τήν Κυριακή 25 Ιουνίου ανέβηκαν πρωί στό Μοναστήρι τού Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας. Λειτουργούσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος, καί τούς είπα νά μήν απελπίζονται, αλλά νά παρακαλούν τόν 'Αγιο, κι εκείνος θά κάνει τό θαύμα του, όπως τόσα ανέλπιστα θαύματα μέχρι τότε. Γονατιστοί μέ δάκρυα προσευχήθηκαν στήν Παράκληση πού ζήτησαν να τελεσθεί, μετά τή θ. Λειτουργία. Πήραν λαδάκι καί αγιασμό. Κατέβηκαν έπειτα στήν Ιερά Μονή της Παναγίας στή Γουμένισσα καί δεήθηκαν μέ πόνο ψυχής ενώπιον τής θαυματουργού εικόνος της νά γίνει τό θαύμα στόν άνθρωπό τους.

Καθημερινά τελούσαν Παράκληση τού Αγίου Ραφαήλ καί άλλων Αγίων οι ίδιοι στή Θεσσαλονίκη. Στίς καθ' ημέραν θείες Λειτουργίες καί τίς ιερές Παρακλήσεις στό Μοναστήρι γινόταν συνεχής μνημόνευση τού ονόματος τής ασθενούς.

Στίς 2 καί 9 Ιουλίου, Κυριακές επίσης, από τά χαράματα, ανέβηκαν οι συγγενείς πάλι στήν Ιερά Μονή, λειτουργήθηκαν, έδωσαν πρόσφορο μέ τό όνομα τής ασθενούς, προσευχήθηκαν μέ επίμονη βαθειά πίστη καί ελπίδα, γονατιστοί καί μέ δάκρυα, στήν Παράκληση μετά τή θεία Λειτουργία.

Στίς 9 Ιουλίου συνέπεσε νά είναι κι ένα λεωφορείο προσκυνητών από Κοζάνη, πού κι εκείνοι παρακλήθηκαν νά προσευχηθούν εκτενώς, συμψάλλοντες στήν Παράκληση τό “Κύριε ελέησον”.

Τήν επομένη, μετά από 18 μέρες στήν Εντατική, η ασθενής ανένηψε! Τό θαύμα είχε γίνει. Τά εξ αντικειμένου αρνητικά επιστημονικά προγνωστικά ανετράπησαν! Μάλιστα, μολονότι τίς τελευταίες μέρες ήταν πιθανόν νά προσβληθεί από μηνιγγίτιδα καί νά υποστεί εγκεφαλικό, τελικά η Χάρη τού Θεού απέτρεψε κι αυτόν τόν κίνδυνο. Τή μετέφεραν στή Νευροχειρουργική Κλινική, από όπου πήρε εξιτήριο. 'Οταν ανέλαβε κάπως, ανέβηκαν οικογενειακώς στό Μοναστήρι καί έκαναν θ. Λειτουργία.

Επανεισήχθη στό Νοσοκομείο, γιά πλαστική εγχείρηση προσθετική τού μετωπιαίου οστού στίς 20 Σεπτεμβρίου, καί άλλη μιά φορά στίς 10 Οκτωβρίου γιά νέα επέμβαση στόν οφθαλμό καί τή σιαγόνα. 'Ολες οι εγχειρήσεις στέφθηκαν από επιτυχία. Μετά από πρόσφατη εξέταση, ο Καθηγητής κ. Φυλακτάκης βεβαίωσε ότι δέν υπάρχει κανένα πρόβλημα, παρ' όλη εκείνη τήν επιθανάτια περιπέτεια.

Μέσα στόν Αύγουστο, η ιαθείσα είχε δει ένα βράδυ στόν ύπνο της ότι κάποιος κτύπησε τή θύρα τής εισόδου καί ανοίγοντας είδε τόν άγιο Ραφαήλ. Τόν προσκάλεσε νά εισέλθει στό σπίτι της νά τήν βοηθήσει, αλλ' ο 'Αγιος τής είπε: Δέν έχεις πιά ανάγκη, δέν κινδυνεύεις. Ξύπνησε περιχαρής γιά τήν προστασία τού Αγίου.

Καί ο σύζυγός της είχε αξιωθεί νά δεί τόν 'Αγιο μία φορά σέ ενύπνιο μέσα στό σπίτι τους ολοζώντανα, τόν πρώτο ακόμη καιρό. Στήν αρχή δέν κατάλαβε ποιός ήταν καί φοβήθηκε μέ τόν απρόσμενο επισκέπτη. Ο 'Αγιος τόν ευλόγησε λέγοντάς του νά μή φοβάται, γιατί ήρθε γιά καλό τους.

'Ολη η οικογένεια ομολογεί τό μεγάλο θαύμα πού έκανε στήν Κατερίνα ο άγιος Ραφαήλ. Εκκλησιάζονται συχνά στό Μοναστήρι για να εκφράσουν τή βαθειά ευγνωμοσύνη τους στό θαυματουργό 'Αγιο τού Θεού.

Μερικές φορές συνέπεσε νά παρευρίσκεται προσκυνητής καί ο τροχονόμος κ. Δημήτριος Τσακίρης τού Τμήματος Τροχαίων Ατυχημάτων Θεσσαλονίκης μέ τήν οικογένειά του. 'Ηταν ο τροχονόμος πού πρώτος είχε σπεύσει μέ περιπολικό καί τήν είχε αντικρίσει αιμόφυρτη. Βλέποντας τότε τήν κατάστασή της, δέν πίστευε πώς θά μπορούσε νά σωθεί, καί όμως μέ βαθειά πίστη τή σταύρωσε μέ λαδάκι τού αγίου Ραφαήλ πού φρόντιζε καί είχε πάντοτε μαζί του στό αυτοκίνητο καί επικαλέστηκε τήν υπέρ αυτής πρεσβεία τού Αγίου.

Είναι αληθές ότι καί στήν παρούσα περίσταση συνέβη μιά “νεκρανάσταση”. Τό είπε ξεκάθαρα σέ γνωστό μας χειρούργο συνάδελφός του καί φίλος από τήν Εντατική εκείνου τού Νοσοκομείου: Θυμάσαι εκείνα τά τρία "πτώματα"; Τό ένα αναστήθηκε!

============================================

[michail]

Πάρα πολλά τά θαύματα πού έζησαν παλαιοί αλλά καί σύνχρονοι άνθρωποι.Αλλά έχουν δήμοσιευθεί καί είναι γνωστά,πάρα πολλά όμως ούτε κάν έχουν τολμήσει νά τά αναφέρουν οί έχοντες αυτήν τήν εμπειρία.Υπάρχούν ακόμα καί κάποιοι, πού ούτε κάν τά έχουν συνειδητοποίησει.Θαύμα απτό καί ορατό σέ όλους όμως, είναι καί ο πλανήτης μάς,κόκκος άμμου στό άπειρο καί χάρην Κυρίου μετατράπηκε σέ όαση καί στά πρότυπα τού παραδείσου πιστεύω.Θαύμα καί η ζωή επάνω στήν γή,με κυρίαρχο όν τό άλλο μεγάλο θαύμα τού Κυρίου ,τόν Ανθρωπο.Ο οποίος έχει τήν δυνατότητα νά εντυπωσιάσει ακόμα καί τόν Δημιουργό τού μέ τά έργα του,στόν τόπο όπου καί είναι φιλοξενούμενος καί δέν τού ανηκεί τίποτα άλλο, εκτός από τήν ψυχή τού.Καί ακόμα δέν τελειώσαμε ,λίαν συντόμως (λόγω τής σχετικά μικρής παραμονής μάς επί τής γής) θά διαπιστώσουμε ότι, όταν αποχωριστούμε λόγω γήρατός κατά προτίμησην απο τό σώμα μάς τά θαύματα συνεχίζονται.

[silver]

===============================================
ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ:
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

Η ακόλουθος ιστορία αποτελεί πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Νοσοκομείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» στην Αθήνα το 1985 και αποτελεί μία ζωντανή μαρτυρία ότι ο Άγιος Θεός επιτελεί θαύματα, όταν εμείς ειλικρινά πιστεύομε χωρίς δισταγμούς ή αμφισβητήσεις. Τα όσα γράφονται είναι η προσωπική μαρτυρία του σημερινού εφησυχάζοντος Μητροπολίτου Αντινόης κ. Παντελεήμονος ( κατά κόσμον ΓεωργίουΛαμπαδαρίου).

Γεννήθηκα στην Κάλυμνο στις 14-5-1955 από ευσεβείς γονείς, τον Παντελή Λαμπαδάριο και την Καλλιόπη, το γένος Ζαϊρη. Το 1975 έγινε η μοναχική κουρά μου από τον Γέροντά μου Αρχιμ. Αμφιλόχιο Τσούκο (σημ. Μητροπολίτη Ν. Ζηλανδίας) στην Ι. Μ. Αγίου Παντελεήμονος Καλύμνου και ονομάστηκα «Ευθύμιος». Στις 20-5-1980, γιορτή του Αγίου Πνεύματος, χειροτονήθηκα Διάκονος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου & Αστυπαλαίας Ισίδωρο και στις 6-12-83 Πρεσβύτερος από τον διάδοχό του Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Νεκτάριο.

Ένα χρόνο μετά, τέλη Νοεμβρίου 1984, αισθάνθηκα μεγάλους πόνους στη μέση. Νόμιζα πως προήρχοντο από υπερβολική κούραση ή από τα νεφρά. Αναχώρησα στις 8-1-1985 για να δώσω εξετάσεις σε τρία μαθήματα του πρώτου έτους στην Αθήνα. Μόλις πρόλαβα να δώσω το ένα μάθημα. Σε δύο εβδομάδες, οι πόνοι αυξήθηκαν, το συκώτι πρήστηκε, ήμουν μόνος στο διαμέρισμα απέναντι από τη Θεολογική Σχολή. Οι στενοί και καλοί μου φίλοι άρχισαν να ανησυχούν. Δεν συνήθιζα να χάνω μαθήματα. Ήρθαν στο διαμέρισμά μου ο διάκονος π. Δημήτριος Αργυρός ( σήμερα Διευθυντής της Εκκλ. Σχολής Βελλά), ο π. Κωνσταντίνος Ράπτης (σήμερα εφημέριος στο Άνω Ζάλογγο), ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος (σήμερα Πρωτοσύγκελος της Ι.Μ. Ιταλίας), ο Θεόδωρος Ζήσης, συντ. γεωπόνος, κι άλλοι. Όταν τους έδειξα το πρήξιμο του συκωτιού, ο π. Δημήτριος πρόσταξε να πάμε σε νοσοκομείο. Με μετέφεραν στο Νοσοκομείο Κληρικών (το ονομαζόμενο τότε Ν.Ι.Κ.Ε.) στην Αγία Βαρβάρα. Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το πρόβλημα. Μέρα με τη μέρα η κατάσταση χειροτέρευε. Άρχισα να χάνω την κινητικότητα των κάτω άκρων. Οι γιατροί κάλεσαν νευρολόγο, μου έκαναν παρακέντηση με την βοήθεια μιας άλλης ιατρού που δεν πρόσεξε και κτύπησε τη ρίζα του νεύρου με αποτέλεσμα οι πόνοι να γίνουν ανυπόφοροι. Στο μεταξύ φθάνει στην Αθήνα η αδελφή μου η Θέμις. Μετά από πολλές παρακλήσεις προς το Νοσοκομείο Κληρικών, κατορθώνει να με μεταφέρουν στον «Ευαγγελισμό». Θυμάμαι, βγαίνοντας από το Ν.Ι.Κ.Ε. τελούσαν θ. Λειτουργία στο Παρεκκλήσι. Ήταν η γιορτή του Αγίου Χαραλάμπους (10-2-1985). Έκανα τον σταυρό μου και παρακάλεσα την Παναγία να με προστατεύσει. Στο Νοσοκομείο «ο Ευαγγελισμός» μου έκαναν μυελογράφημα και συνεδρίασαν υπό την προεδρία του κ. Καρβούνη. Η διάγνωση δεν ήταν ευχάριστη. Είχα προσβληθεί από μεταστατικό καρκίνο του νωτιαίου μυελού που προκάλεσε πλήρη παραλυσία των κάτω άκρων. Ήμουν τότε μόλις 29 χρονών.
Με έβαλαν σ’ ένα δωμάτιο, για να μου πουν τα αποτελέσματα. Εκεί ήμουν μόνος και από το κρεβάτι παρατηρούσα τα διάφορα εργαλεία. Με πλήρεις τις αισθήσεις μου χωρίς την επήρεια κάποιου φαρμάκου, περίμενα υπομονετικά τα αποτελέσματα. Ξαφνικά ακούω μία αντρική φωνή να μου λέγει: Δεν πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, διότι η Παναγία θα σε κάνει καλά εδώ μέσα. Εάν φύγεις, θα πεθάνεις!
Στο άκουσμα αυτής της φωνής ξαφνιάστηκα και γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά να δω ποιος μου μίλησε. Δεν ήταν κανείς μέσα στο δωμάτιο. Μονολογούσα και έλεγα: Η φαντασία μου θα ήταν. Ησύχασα και έβλεπα το ταβάνι του δωματίου μου. Τότε, μόλις που πέρασαν λίγα λεπτά, η φωνή επαναλήφθηκε για δεύτερη φορά, καθαρά, πεντακάθαρα, όπως και την πρώτη φορά: Δεν πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, διότι η Παναγία θα σε κάνει καλά εδώ. Εάν φύγεις, θα πεθάνεις!

Δεν πρόλαβα να κοιτάξω ξανά και ένας από τους νευροχειρουργούς μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε: Πάτερ, αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να σε χειρουργήσουμε εδώ στην Ελλάδα. Έχουμε υπογράψει τα έγγραφα. Πρέπει να φύγεις αμέσως είτε για Αγγλία, είτε για Αμερική. Η εκλογή είναι δική σου. Εμείς δεν μπορούμε να σε χειρουργήσουμε. Αρνήθηκα. Του εξήγησα τι συνέβη προ ολίγου. Ο γιατρός μου είπε: Πάτερ, και εγώ είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός και πιστεύω στο Θεό, αλλά εδώ παίζουμε με τη ζωή σου. Κάθε δευτερόλεπτο που περνά δεν είναι σε βάρος της υγείας, αλλά της ζωής σου. Πρέπει να φύγεις αμέσως.
«Όχι, δεν φεύγω από εδώ. Δεν γνωρίζω τι ήταν η φωνή. Αλλά, εάν υποθέσουμε ότι ήταν από τον Θεό, τότε δεν θα παρακούσω, αλλά θα υπακούσω. Και εάν εσείς δεν θέλετε να με χειρουργήσετε, τότε προτιμώ να πεθάνω».

Προσπάθησαν να με πείσουν μέσω της αδελφής μου και του θείου μου Γιάννη Π. Ζαϊρη, που ήταν Πρόεδρος Εφετών στην Αθήνα. Τελικά έγινε η εγχείρηση χωρίς καθυστέρηση το ίδιο απόγευμα. Επικεφαλής ο κ. Κων/νος Κρασανάκης νευροχειρουργός. Οι φίλοι μου και ο Καθηγητής μου κ. Γεώργιος Γρατσέας στάθηκαν κοντά μου. Πηγαίνοντας για το χειρουργείο αντίκρισα την εικόνα της Θεοτόκου: «Παναγία μου, εσύ κάνε την εγχείρηση με τα χέρια των γιατρών!»

Η εγχείρηση κράτησε ώρες. Όταν ξύπνησα, δίπλα μου ήταν ο π. Δημ. Αργυρός. Μου ΄δινε κουράγιο, όπως και ο π. Κων/νος Ράπτης και άλλοι και φυσικά η αδελφή μου. Αντιμετώπισα και άλλους κινδύνους. Όλα τα εσωτερικά όργανα, κύστη και έντερα έμειναν παράλυτα, αδρανή. Το πρόλαβε μία νοσοκόμα και μου έβαλε καθετήρα, ειδάλλως η κύστη θα σπούσε!

Μετά από μέρες με επισκέφθηκε ο κ. Κων/νος Αλεξόπουλος, παθολόγος-ογκολόγος, σήμερα Διευθυντής Ογκολογικού του «Ευαγγελισμού». Μου μίλησε για χημειοθεραπεία, με μετέφεραν σε ιδιαίτερο δωμάτιο στον όροφο 10 της Β΄ Παθολογικής. Εκεί έμεινα το περισσότερο διάστημα. Προϊσταμένη ήταν η δ/νίς Μαρία Κτενοπούλου. Κάθε μέρα αντιμέτωπος με το θάνατο. Αλλά ποτέ δεν έχασα την πίστη μου, ότι θα με κάνει καλά ο Θεός μέσω της Μητέρας Του.
Στο μεταξύ η αδελφή μου θυμήθηκε ένα όνειρο που είχε δει, μέσα του Γενάρη. Είδε την Παναγία ντυμένη ως νοσοκόμα και με κρατούσε στην αγκαλιά ως βρέφος. Της είχε πει: «ο αδελφός σου πεθαίνει αυτήν την ώρα, αλλά μη φοβάσαι, εγώ θα τον κάμω καλά». Πήρε στα χέρια ένα νυστέρι, έκανε δύο τομές ακριβώς στα ίδια σημεία που έγιναν οι εγχειρήσεις. Πίεσε τις πληγές και απ’ αυτές βγήκε πύο και στο τέλος ένα σκουλήκι. Καθάρισε τις πληγές, τις έρραψε και λέγει στην αδελφή μου: «Ο αδελφός σου θα ζήσει, αλλά θα κάνει δύο χρόνια να ξαναπερπατήσει!»
Η Θέμις το είχε εντελώς λησμονήσει και, μόνον όταν πραγματοποιήθηκε η δεύτερη επέμβαση, μετά από μήνες, το ξαναθυμήθηκε.
Το θαυμαστό είναι, ότι κάθε φορά που ζητούσα από κάποιον επισκέπτη να μου φέρει μία εικόνα, μου έφερναν πάντοτε την εικόνα της Παναγίας Πορταϊτίσσης του Αγίου Όρους. Έτσι, πίστεψα ότι ήταν η Παναγία η Πορταϊτισσα που με προστάτευε και έταξα, εάν γινόμουν καλά, θα Την διακονούσα.
Οι μήνες περνούσαν. Οι ασθενείς στο διπλανό κρεβάτι έρχονταν και έφευγαν, εγώ ακόμη εκεί. Χρειαζόμουν πολλή υπομονή. Παρόλο που ήμουν σε χημειοθεραπεία, ο καρκίνος μεταδόθηκε σε άλλα σημεία του οργανισμού (πνεύμονες, συκώτι και αίμα). Από ιατρικής πλευράς καμιά ελπίδα. Ο Καθηγητής κ. Αλεξόπουλος, αν δεν επέμενε η Προϊσταμένη δ/νίς Κτενοπούλου, αρνιόταν ακόμα και να συνεχίσει τη θεραπεία! «Είναι άσκοπο να συνεχίσουμε, έλεγε ο γιατρός. Δεν υπάρχει ζωή μέσα του. Το πολύ, μέσα σε δύο ή τρεις μέρες θα πεθάνει. Ας τον αφήσουμε να φύγει χωρίς άλλη ταλαιπωρία». Μάλιστα, ο ίδιος τηλεφώνησε στο Μητροπολίτη Καλύμνου κ. Νεκτάριο και του ανέφερε: «η κατάσταση είναι σοβαρή. Το πολύ, Σεβασμιώτατε, το Σάββατο ή την Κυριακή θα έχει κοιμηθεί. Να ετοιμαστείτε να τον υποδεχθείτε». Ο Μητροπολίτης Καλύμνου κ. Νεκτάριος κάλεσε τους ιερείς της Καλύμνου σε συνεδρίαση. Τους ανάγγειλε τα όσα ο κ. Αλεξόπουλος του είπε. Ο κ. Αλεξόπουλος ενημέρωσε και την αδελφή μου για να ενημερωθεί και η οικογένειά μου: «δεν υπάρχει ζωή μέσα του»! Ήταν Πέμπτη μεσημέρι και, ενώ μιλούσα με την αδελφή μου, ξαφνικά βλέπω το εξής όραμα: Βρέθηκα σ’ ένα χωριό μέσα σε απέραντο δάσος. Όλα όμορφα και καταπράσινα. Όμως από τα σπίτια έβγαιναν κάποιοι με σατανικά πρόσωπα και άρχιζαν να μου ρίχνουν βόμβες, χειροβομβίδες και κάθε είδους όπλα. Τίποτε όμως δεν μ&#
8217; άγγιζε. Όλα έπεφταν γύρω μου χωρίς να με βλάπτουν. Εγώ, τότε είπα: «για κοίταξε! Έρχεσαι στο χωριό να βρεις ησυχία και εδώ πολεμά ο ένας τον άλλο». Φεύγω. Βρίσκομαι σ’ άλλο χωριό. Χειρότερη κατάσταση. Φεύγοντας πάλι, κατέβαινα ένα μονοπάτι. Συνάντησα δύο νέους στα λευκά οι οποίοι στάθηκαν απέναντί μου. Τα πρόσωπά τους αστραφτερά σαν τον ήλιο και τα ρούχα τους πάλλευκα. Δεν μπορώ να περιγράψω την ομορφιά των προσώπων τους. Μόλις αντίκρισα κατάματα τον έναν ένιωσα ότι περνούσα μέσα από το δικό του σώμα και βρέθηκα σε άλλον κόσμο πνευματικό, όπου κανείς δεν υπήρχε, παρά αισθανόμουν ζωντανά την παρουσία κάποιου που ήταν αγάπη και ειρήνη. Όλα γύρω μου δένδρα, λουλούδια, φυτά, πέτρες, και χορτάρι ήταν από γαλάζιο διαμάντι. Όλα ζωντανοί οργανισμοί, αλλά καμωμένα από γαλάζιο διαμάντι! Μάλιστα, από περιέργεια έσκυψα και άγγιξα με την άκρη του δακτύλου μου ένα τριαντάφυλλο και μονολογούσα: «Μα, πως είναι δυνατό νάναι ζωντανό τριαντάφυλλο, ενώ είναι διαμάντι; Η αίσθηση εκείνη στο άκρο του δακτύλου μου δεν είχε σβήσει για πολλούς μήνες.
Μετά κοίταξα κάτω και είδα στρώματα διάφορα γεμάτα από ανθρώπους που συζητούσαν μεταξύ τους σε μια ατμόσφαιρα χαράς και ευτυχίας. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου για να απολαύσω εκείνη την πανέμορφη πεδιάδα, βρέθηκα ξανά μπροστά στους δύο νέους. Κάτι μου λέγανε και εγώ απαντούσα. Δεν μπορώ να θυμηθώ την γλώσσα που μιλούσαμε. Ήταν μόνο για κείνη την στιγμή. Μόνο θυμάμαι, ότι ο ένας μου έδιδε κάποιες οδηγίες, γιατί κτυπούσε τον δείκτη του δεξιού χεριού στην παλάμη του αριστερού, όπως όταν δίνουμε οδηγίες. Όταν συνήλθα, βρέθηκα πάλι με την αδελφή μου την Θέμιδα. Εκείνη νόμιζε πως ήρθε το τέλος μου και παραμιλούσα, γιατί το κεφάλι μου ήταν στραμμένο προς την εικόνα του Χριστού. Ο πυρετός εκείνο το διάστημα και για περισσότερο από ένα μήνα ήταν 42.5 C. Κανένα φάρμακο δεν βοηθούσε να κατεβεί. Για μια ολόκληρη εβδομάδα οι νοσοκόμες έπαιρναν τον πυρετό κάθε μία ώρα. Τι κουραστική εβδομάδα! Κάθε ώρα και θερμόμετρο. Νύκτα και μέρα δεν έβρισκα χρόνο να ξεκουραστώ. Πρέπει να ήταν ένα Σάββατο στα μέσα του Μάη 1985. Ο πυρετός να με καίει και ενώ στις 6 το πρωϊ ο πυρετός ήταν 42.5 C, στις 7, μια ώρα μετά, έγινε ξαφνικά 36,6 C! Η νοσοκόμα έξαλλη νόμιζε ότι μετακίνησα το θερμόμετρο: «έχομε κι άλλους ασθενείς. Βαλ’ το σωστά αυτή τη φορά!
Βάζει το θερμόμετρο δεύτερη φορά: 36,6 C! Φωνάζει την αδελφή μου. Το ξαναβάζει Τρίτη φορά: 36,6 C! Φωνάζει την προϊσταμένη, Μαρία Κτενοπούλου, που τηλεφωνεί αμέσως τον κ. Αλεξόπουλο. «Κοιτάξτε, αδελφή, αγαπάμε τον π. Παντελεήμονα, αλλά αυτός ο νέος δεν έχει ζωή μέσα του. Μέσα σε δύο μέρες θα πρέπει να πεθάνει. Πρέπει όλοι να το συνειδητοποιήσουμε».
«Δεν ξέρω αν πρέπει να πεθάνει, αλλά είναι η μοναδική σου ευκαιρία. Έλα να δεις από μόνος σου. Ο πυρετός εξαφανίστηκε!»
Ο γιατρός πείσθηκε και ήρθε στο Νοσοκομείο. Ούτε καν με χαιρέτισε, αλλά όταν ο ίδιος έβαλε το θερμόμετρο και είδε ότι ήταν στα φυσιολογικά όρια, δεν πίστεψε στα μάτια του, ξανάβαλε το θερμόμετρο για 12 λεπτά και έπειτα μονολογούσε: «Α, είπαμε ότι πιστεύουμε, αλλά εδώ μέσα παραγίνεται!»
Και γυρνώντας στους άλλους γιατρούς: «Ό,τι έγινε εδώ μέσα δεν ήταν από εμάς. Μόνον ένας Θεός μπορεί να τα κάνει. Αλλά είναι σημάδια για μας». Έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες στον κάθε γιατρό να ενεργήσουν ανάλογα. Το πρωϊ της Δευτέρας μ’ επισκέφθηκε στις 8, που δεν το συνήθιζε τόσο νωρίς. Κάθισε δίπλα μου, με ρώτησε πως αισθανόμουν. «Ξέρεις, πάτερ, εσύ είσαι σαν τον Λάζαρο, αλλά κάπως διαφορετικά. Εκείνος πέθανε και τάφηκε για τέσσαρες μέρες. Εσύ, ενώ πέθαινες, και πριν προλάβομε να σε βάλουμε στον τάφο, πήδηξες έξω… Να, το Σάββατο πρωϊ μεταξύ 06:00 και 07:00 κάτι συνέβη και άλλαξε όλη την πορεία της αγωγής σου και τώρα χρειαζόμαστε να δούμε τι ακριβώς συνέβη».
«Τι συνέβη, γιατρέ;»…..

Επακολούθησαν λεπτομερείς εξετάσεις. Ενώ τέσσερεις φορές έδειξαν κατάμεστο τον οργανισμό από καρκίνο, στις νέες εξετάσεις κανένα ίχνος δεν βρέθηκε. Το θαύμα πραγματοποιήθηκε.
(περιοδικό Επαγγελία, αρ. φύλ 1 ).
===============================================

[zafeiris]

Αυτά είναι φίλοι μου που μας δείχνουν πως η πίστη μας δεν είναι ουτοπία αλλά είναι αληθηνή....
Να γιατί πρέπει όλοι να πιστεύουμε στον Χριστό και να κρατάμε την πίστη μας ζωντανή

[Domna]

μια ακόμα ιστορία για τα θαυμαστά των Αγίων Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης....

...πάει κάπου 10 χρόνια που ο Μιχαήλ είχε γίνει ρωμαιοκαθολικός ιερέας κάπου στη Γερμανία και η ζωή του κυλούσε αναζητώντας την Αλήθεια...μια ζωή με αγωνία και αμφισβήτηση...τη καλή αμφισβήτηση που ευλογεί ο Θεός της Αλήθειας γιατί και δεν είναι ευλογημένη τελικά.

Είχε αλλάξει και όνομα και τώρα ως καθολικός ιερέας τον ονόμαζαν Μαξιμιλιανό.
Όμως η αναζήτηση ήταν πάνω από τη χαρά της ιεροσύνης. Κάτι δεν τον άφηνε να ηρεμίσει, κάτι ένοιωθε να του λείπει μέσα του μη ολοκληρωμένο παρόλο που είχε εκπληρώσει τον πόθο του να γίνει ιερέας του Χριστού..

με συνεχή ανάγνωση των Πατέρων αλλά και με πολύ εγκάρδια προσευχή άρχισε να χαράζει μέσα του η αισιοδοξία ότι η Αλήθεια δεν είναι μακριά του και ότι κάτι θα δείξει ο Θεός ...μια εσωτερική πληροφορία!

Η Ορθοδοξία άρχισε να τον γλυκαίνει να τον τραβά κοντά της μέσα από τη ανάγνωση των ορθοδόξων Πατέρων,

Ένοιωθε ότι το μεγάλο μυστικό που έψαχνε στη ζωή του με τόση θέρμη είναι μάλλον εκεί κρυμμένο και τον καλεί....αλλά?

Αλλά με τι δύναμη θα κάνει αυτή την υπέρβαση την μεταστροφή?
πως θα ανακοινώσει στον δύστροπο Ρωμαιοκαθολικό Επίσκοπο του την μεταστροφή του...πως θα το πει στην ενορία του, στο εκκλησίασμα που τόσο τον αγαπούσε και τον εμπιστευόταν?

αυτά τα διλλήματα τον έτρωγαν και μετρίαζαν τη χαρά της ευλογίας του ένοιωθε από την Ορθοδοξία.....

έτσι μέσα σαυτή τη δυσκολία με παιδική αφέλεια στη προσευχή παρακάλεσε τον Θεό να του δώσει δύναμη, να τον παρηγορήσει όπως αυτός ξέρει τόσο όμορφα και να τον οδηγήσει στη ορθοδοξία .....μάλιστα παρακάλεσε να του δείξει έναν Άγιο ορθόδοξο να τον έχει σαν προστάτη στην δύσκολη απόφαση της ζωής του.

ο Μαξιμιλιανός πήγαινε κάθε καλοκαίρι από τη Γερμανία που ζούσε , στη Βιέννη το καλοκαίρι για μια εβδομάδα για να ξεκουραστεί και να δει τους φίλους του εκεί,.
έτσι και τη χρονιά αυτή πήγε.

Μια μέρα σε μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία ...αυτές τις βόλτες των διακοπών που είναι χαλαρές και αργές για ξεκούραση, μπαίνει σένα καθολικό βιβλιοπωλείο για να κοιτάξει μήπως και βρει κάτι ενδιαφέρον .....
και ξαφνικά πέφτει το μάτι του σε μια εικόνα όμορφη, πολύ όμορφη διαφορετική από τις δικές τους, με τρεις Αγίους άγνωστους .....την κοιτά και διαβάζει....Άγιος Ραφαέλ ...Άγιος Νικολά...Αγία Ειρέν…..

ήξερα καλά από το πολύ διάβασμα, μας λέει ο Μαξιμιλιανός, ότι τέτοιοι Άγιοι καθολικοί δεν υπάρχουν...οι προτεστάντες δεν έχουν Άγιους....άρα είναι ορθόδοξοι

...και την αγοράζει την εικόνα χαρούμενος γιατί ο καλός Θεός άκουσε την προσευχή του και του έστειλε Ορθόδοξους Αγίους για να τον βοηθήσουν στη μεταστροφή του. αλλά δεν ξέρει τίποτα γιαυτους αλλά και στα Γερμανικά δεν υπάρχουν και πολλά βιβλία για ορθόδοξους Αγίους! Εδώ σκέπτεται για τον Άγιο Νεκτάριο δεν έχει που είναι τόσο γνωστός θα έχει για τους αγνώστους Αγίους του?...

έτσι έμεινε με την απορία και η προσευχή του για την εξ ύψους βοήθεια συνεχίζονταν αμείωτη ώστε να αρχίσει να βρίσκει το κουράγιο και να πάρει την απόφαση της μεταστροφής....

μετά τρεις περίπου εβδομάδες πάει μια άλλη πόλη για δουλειά και επισκέπτεται και ένα ουνιτικό βιβλιοπωλείο για να πάρει κανένα βιβλίο....
δεν άργησε να βρεθεί μπροστά σε ένα κόκκινο βιβλίο στα γερμανικά που είχε ένα παράξενο γιαυτον τίτλο....η ζωή από τον τάφο ή κάτι τέτοιο...δεν ήξερε δεν καταλάβαινε... αλλά μια ματιά που έριξε μέσα είδε ότι αναφερόταν σε μάρτυρες, ένα θέμα προσφιλές σε εκείνον πολύ.
το βράδυ έριξε μια γρήγορη ματιά στο βιβλίο και το βρήκε πάλι ενδιαφέρον

Το πρωί που ξύπνησε είχε καιρό και αποφάσισε να ασχοληθεί με τον ενδιαφέρον βιβλίο πιο συστηματικά ...και καθώς το φυλλομέτρησε προσεκτικά έπεσε πάνω στη εικόνα που πριν κάποιες μέρες είχε αγοράσει από το καθολικό βιβλιοπωλείο....των Αγίων Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης....ήταν 3 Ιουλίου μέρα της ανακομιδής των λειψάνων των Αγίων..

από τότε όλα σχεδόν τα σημαντικά γεγονότα της ζωής του συνέβησαν στις 3Ιουλιου χωρίς να το επιδιώκει και χωρίς να το καλοσκεφτεί...

βρέθηκε μετά από πολύ κόπο στη Ελλάδα έχοντας στο μυαλό του να πάει να προσκυνήσει πριν αρχίσει την νέα ζωή ως ορθόδοξος με το προσκύνημα και τις θερμές ευχαριστίες του στους Άγιους στη Μυτιλήνη.

όμως ο Γέροντα του τον οδηγεί στο μοναστήρι και ο Μιχαήλ υπακούει λέγοντας στον Άγιο του ...στο βοηθό και συνοδοιπόρο της δύσκολης μεταστροφής του...Άγιε μου ξέρεις τι πόθο έχει να έρθω στο μοναστήρι σου να σε προσκυνήσω και να ευχαριστήσω...αλλά η υπακοή στο Γέροντα σένα υποτακτικό είναι πάνω απόλα.....
έτσι πάει στο μοναστήρι και αρχίζει την καλογερική ζωή του....όπου μαθαίνει ότι σε λίγες μέρες υπάρχει προγραμματισμένο προσκύνημα στους Αγίους....έτσι και την υπακοή κέρδισε και το προσκύνημα έκανε και πήρε πολύ χαρά....

έχουν περάσει τώρα περίπου 5 χρόνια και ο καθολικός Μιχαήλ είναι ιερομόναχος και πνευματικός φέροντας το όνομα ενός μεγάλου σύγχρονου Αγίου....και χαίρεται πολύ που έχει πάλι πνευματικοπαίδια κάποιους από τους παλαιότερους Γερμανούς ενορίτες του ....όπως την γλυκιά Ειρήνη που είναι μια από τις τρεις πρώτες βαφτίσεις που έκανε σαν ορθόδοξος ιερέας και όπως είχε τάξει στους Αγίους του την έβγαλε Ειρήνη ...τα άλλα όπως είναι κατανοητό είναι Ραφαήλ και Νικόλαος!

Μα και η ιστορία της Ειρήνης είναι θαυμαστή...παραδοσιακή καθολική με φοβερό αγώνα στη ζωής της…..

Από τη πρώτη μέρα της έγγαμης ζωής της άρχισε το μαρτύριο..... ο σύζυγος της άνθρωπος βίαιος που ήθελε με κάθε τρόπο να γίνεται το δικό του όσο και άδικο και αν ήταν με την ανθρώπινη λογική....
πολλές φορές την έβγαζε τη νύχτα στο κρύο γερμανικό χειμώνα και πέρναγε το βράδυ κρυμμένη στο παρακείμενο δάσος....αλλά η πίστη της στο μεγαλοδύναμο Θεό την προστάτευε και η θερμή προσευχή της την ζέστανε τα κρύα βράδια....
όμως η κούραση των πολλών χρόνων, η αγωνία, η ψυχολογική πίεση, η παντελή έλλειψη αγάπης και παρηγοριάς από σύντροφο και παιδιά την οδήγησαν όπως ηταν φυσικό αργά ή γρήγορα στη παρηγοριά των φαρμάκων για πολλά χρόνια....
ο καλός Θεός όμως που αργεί αλλά δεν λησμονεί έφερε την ανάσταση στην Ειρήνη ανταμείβοντας την παροιμιώδη υπομονή της ....ο ιερέας της ενορίας ο πάτερ Μαξιμιλιανός της έφυγε και άλλαξε και το δόγμα της πίστης του.
η Ειρήνη ήξερε ότι ο ιερέας ήταν άνθρωπος ακέραιος , που εζήταγε πάντα την αλήθεια, εζήταγε τον Κύριο με όλη την καρδιά του...και έτσι τον ψάχνει στη νέα του ζωή και δεν αργεί να τον βρει.....
έρχεται κοντά του.. μιλάει μαζί του πολύ και νοιώθει και εκείνη την γλύκα της Ορθοδοξίας την πνευματική αγάπη του ορθόδοξου πνευματικού...την καθαρότητα του Δόγματος και δεν αργεί να βαφτιστεί παρόλο του πολέμου της οικογένειας της......

και το θαύμα γίνεται ...την ημέρα της βάφτισης της η Χάρη διώχνει τη κούραση της ζωής της ...ξεχνά τον δύσκολο και βίαιο σύζυγο καθαρίζει το υποσυνείδητο της ...και πετά τα φάρμακα....
τώρα λάμπει σαν ορθόδοξη ...διακονεί στα 75 χρόνια της τον ανήμπορο και ακόμα δυσκολότερο σύζυγο της και τα δύστροπα παιδιά της ...αλλά η χαρά της είναι να έρθει στην Ελλάδα να πάει στο μοναστήρι της μετανοίας της και να νοιώσει την θεια παρηγοριά με τη συχνή Θεια Μετάληψη που στερείται στη πατρίδα της λόγω της μεγάλης απόστασης από την πλησιέστερη ορθόδοξη εκκλησία...

δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν .....δι ευχών των Αγίων μας Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης


http://ahdoni.blogspot.com/2010/09/blog-post_10.html