"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Teri έγραψε:

smarti έγραψε: Ενας γεροντας μου ειπε οτι ο θεος πριν μας δωσει τον σταυρο μας ξερει γιατι μας τον δινει και εμεις πρεπει σε καθε φαση της ζωης μας να τον σηκωνουμε.

Πριν σου στείλει ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις, τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του, τον εξέτασε τε τη Θεία λογική Του, τον ήλεγξε με την ατελείωτη δικαιοσύνη Του, τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιά Του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ' όσο μπορείς να σηκώσεις.
Κι αφού υπελόγισε το θάρρος σου, τον ευλόγησε και τον απίθωσε στους ώμους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις! Κράτησέ τον κι ανέβαινε από το Γολγοθά προς την Ανάσταση.

Και μια ιστοριουλα :" Ενας πιστος και ευσεβης Χριστιανος, ηταν αρρωστος για αρκετο καιρο,περνωντας συχνα ατελειωτες ωρες μονος.
Κοιταζε την εικονα του Χριστου και προσευχοταν.Σε μια στιγμη λεγει,"Χριστε μου,ενταξει να μου δωσεις Σταυρο,αλλα οχι τοσο βαρυ ,εναν Σταυρο που να μπορω να τον σηκωσω".
Του απαντα ο Χριστος,"ελα να διαλεξεις εσυ τον Σταυρο σου",και τον παιρνει και τον πηγαινει σε μια κοιλαδα,οπου ηταν ενα μεγαλο πληθος Σταυρων. Αλλοι μεγαλοι,αλλοι μικροι,αλλοι σιδερενιοι,αλλοι πετρινοι,αλλοι ξυλινοι,αλλοι αγκαθωτοι. Πληθος ανθρωπων τους κρατουσαν,αλλος στον ωμο,αλλος στην πλατη,αλλος σερνομενος .
Μερικοι ανθρωποι ηταν γεροι,αλλοι ηταν νεοι ,αλλοι παιδακια.
Του λεει λοιπον ο Χριστος,"διαλεξε τον Σταυρο σου". Ψαχνει λοιπον με το βλεμμα του ο φιλος μας,αγγιζει μερικους Σταυρους,δοκιμαζει να τους σηκωσει,τιποτα,ο ενας πιο βαρυς απο τον αλλον.
Ξαφνικα πεφτει το βλεμμα του σε ενα μικρο Σταυρουλακι απο φελο,που ηταν μισοσκεπασμενο απο ενα θαμνο.
"Νατος !" λεει ολοχαρος,"τον βρηκα ! αυτον το Σταυρο θελω ! "
"Μα παιδι μου", λεγει ο Κυριος, "αυτον ακριβως το Σταυρο σου εχω δωσει,αυτος ειναι ο δικος σου Σταυρος !".

Παρα πολυ ωραιο διδαγμα αυτη η ιστορια.
Προσωπικα δεν ηθελα να πω με αυτα που εγραψα οτι οι δικες μου στεναχωριες ειναι και οι ποιο μεγαλες.Αλοιμονο.Απλα το ανεφερα γιατι πιστευω πως καθε ανθρωπος καποιες φορες στη ζωη του ερχετε σε αυτη τη στιγμη που λεει,,θεε μου γιατι εγω,,γιατι απλα δεν ημαστε ετοιμη ,ουτε οπλισμενοι με αρκετη πιστη στο θεο για να αντεξουμε ,ολα αυτα που μας συμβαινουν.Ο θεος να μας φυλαξει απο πολυ χειροτερα και αν ειναι να ρθουν ,ας μας δωσει και λιγο υπομονη να τα αντημετωπισουμε,με πιστη και θαρρος.ΞΕΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙ.

Απο το βιβλιο φιλοκαλια

Ειναι αδυνατο να μην δοκιμαζει λυπη εκεινος που παιδαγωγειτε με πειρασμους.Αλλα υστερα γεμιζουν με μεγαλη χαρα και γλυκα δακρυα και θεια νοηματα οι ανθρωποι αυτοι που καλλιεργουν τον πονο και τη θλιψη μεσα στη καρδια τους.

smarti έγραψε:Παρα πολυ ωραιο διδαγμα αυτη η ιστορια.
Προσωπικα δεν ηθελα να πω με αυτα που εγραψα οτι οι δικες μου στεναχωριες ειναι και οι ποιο μεγαλες.

Απόλυτα κατανοητό! Και η απάντησή μου είχε το χαρακτήρα "εγκρίνω και επαυξάνω". Το ίδιο νομίζω και της Μελπομένης. Άλλωστε όλοι έχουμε το δικό μας σταυρό: μικρό ή μεγάλο δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως στα μέτρα του καθενός μας!

Και συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο για την ιστορία που παρέθεσε η αγαπητή Μελπομένη. Υπέροχη.

smarti έγραψε: Προσωπικα δεν ηθελα να πω με αυτα που εγραψα οτι οι δικες μου στεναχωριες ειναι και οι ποιο μεγαλες.Αλοιμονο.

Ισως ο Σταυρος καποτε να ειναι πολυ βαρυς. Ο Κυριος θα μας βοηθα να τον σηκωνουμε.Αλλα και πολυ ελαφρυς ( σαν απο φελο ) να ηταν,και παλι δεν θα μπορουσαμε να τον σηκωσουμε χωρις την βοηθεια του Κυριου.

Αληθως Ανεστη ,

μια ωραια καλημερα σε ολους ,ας ξεχασουμε για λιγο τα προβληματα μας,και ας δουμε εξω τι ωραια που ειναι ολα .

smarti έγραψε:Αληθως Ανεστη ,

μια ωραια καλημερα σε ολους ,ας ξεχασουμε για λιγο τα προβληματα μας,και ας δουμε εξω τι ωραια που ειναι ολα .

Καλημέρα σε όλους, λοιπόν, και δόξα στον Θεό που μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε την Φύση που ο Ίδιος δημιούργησε για μας! Υπάρχει τόση ομορφιά κοντά στον Κύριό μας, που ώρες - ώρες μισώ τον εαυτό μου που δεν μπορεί να συγκρατηθεί και να Τον πλησιάσει περισσότερο!
Και να μην ξεχνάμε ότι σήμερα γιορτάζει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος! Την ευλογία του να έχουμε!

Η μοναδική ευκαιρία

Τελικά, το μεν ερώτημα μπορούμε να το υποβάλλουμε, τη δε απάντηση πρέπει να την περιμένουμε. Ή ο Θεός δεν υπάρχει ή παραχωρεί μια δοκιμασία για να μας δώσει μια μοναδική ευκαιρία. Αν δεν γινόταν η Σταύρωση , δεν θα υπήρχε η Ανάσταση. Ο Χριστός θα ήταν ένας καλός δάσκαλος∙ όχι ο Θεός. Ο Θεός δίνει την ευκαιρία . Σε μας μένει να τη δούμε και να την αξιοποιήσουμε. Η δε χαρά και το περιεχόμενο αυτής της ευκαιρίας είναι πολύ μεγαλύτερα από την ένταση και τον πόνο της δοκιμασίας.
Ο θάνατος , ο πόνος, η αδικία αποτελούν μυστήριο που η όποια απάντηση το διασαλεύει. Στις περιπτώσεις αυτές η αλήθεια δεν εκφράζεται ως άποψη ή επιχείρημα ,αλλά προσφέρεται ως ταπείνωση και κοινός πόνος. Η πορεία στο μεθόριο της ζωής και του θανάτου, του σκανδαλισμού και της δοξολογίας, του θαύματος και της αδικίας παρουσιάζει στροφές και κρυμμένες γωνιές, όπου διασφαλίζεται η αλήθεια της ζωής. Αν ξεφύγει κανείς τον πειρασμό να λυγίσει, τότε αντικρίζει την αλήθεια με τέτοια όψη που ποτέ του δεν είχε καν φαντασθεί. Ο πόνος, αν κάποιος καταφέρει να τον αγκαλιάσει, γεννά πρωτόγνωρες ευαισθησίες και ξεδιπλώνει πραγματικότητες που με άλλο τρόπο δεν μπορούν να ιδωθούν. Η πρόκληση δεν είναι να συμβούν γεγονότα και αποκαλύψεις∙ αυτά υπάρχουν. Η πρόκληση είναι να ανοίξει κανείς μάτια του για να μπορεί να τα αντικρίσει.
Είναι αναντίλεκτη αλήθεια δυστυχώς: συνήθως μόνο χάνοντας τα πολύ επιθυμητά ,γνωρίζουμε και κερδίζουμε τα πολύ μεγάλα.
Σίγουρα ο πόνος και η αδικία δεν μπορούν να καταργήσουν την αγάπη του Θεού. Ο Θεός υπάρχει. Και είναι και αγάπη και ζωή. Η τέλεια αγάπη και το πλήρωμα της ζωής . Και το μεγαλύτερο θαύμα της ύπαρξής Του είναι η συνύπαρξη Του με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο.
Ίσως και η μεγαλύτερη πρόκληση για τον καθένα μας να είναι η συνύπαρξη με το δικό του προσωπικό πόνο, το ελπιδοφόρο σφιχταγκάλιασμα με τα βαθύτερα αυτά «γιατί», η ταπεινή εσωτερική περιχώρηση στην προσδοκία του Θεού μέσα από τις «αδικίες» που νομίζουμε πως Αυτός μας κάνει.
Πριν από λίγες μέρες με πλησίασε κάποια νεαρή κοπέλα , που το καντηλάκι της ζωής της φαίνεται να τρεμοσβήνει. Μέσα στον αβάσταχτο πόνο της διέκρινα την ελπίδα. Μέσα από τα δακρυσμένα μάτια της αντίκρισα τη χαρά, τη δύναμη και τη σοφία.
- Θέλω να ζήσω, μου είπε. Αλλά δεν ήλθα για να μου το επιβεβαιώσετε. Ήλθα για να με βοηθήσετε να φύγω έτοιμη από αυτό τον κόσμο.
- Εγώ είμαι παπάς της ζωής και όχι του θανάτου, της απαντώ. Γιʼ αυτό και θέλω να ζήσεις . Επίτρεψέ μου, όμως, να σε ρωτήσω κάτι: μέσα στη δοκιμασία σου, ρωτάς ποτέ «γιατί σε μένα ,Θεέ μου;»
- Δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ, μου λέει. Εγώ ρωτώ «γιατί όχι σε μένα, Θεέ μου;». Και δεν περιμένω το θάνατό μου ,αλλά προσδοκώ το φωτισμό μου!

Από το βιβλίο: «ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ
ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Άνθρωπος μεθόριος
Από τα αναπάντητα διλήμματα
Στα περάσματα της «άλλης λογικής»
Εκδόσεις: «Εν πλω»

Εξαίρετο!
Παρ' όλο που δεν είναι σωστό, εύχομαι να είναι ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος!

[
Πριν από λίγες μέρες με πλησίασε κάποια νεαρή κοπέλα , που το καντηλάκι της ζωής της φαίνεται να τρεμοσβήνει. Μέσα στον αβάσταχτο πόνο της διέκρινα την ελπίδα. Μέσα από τα δακρυσμένα μάτια της αντίκρισα τη χαρά, τη δύναμη και τη σοφία.
- Θέλω να ζήσω, μου είπε. Αλλά δεν ήλθα για να μου το επιβεβαιώσετε. Ήλθα για να με βοηθήσετε να φύγω έτοιμη από αυτό τον κόσμο.
- Εγώ είμαι παπάς της ζωής και όχι του θανάτου, της απαντώ. Γιʼ αυτό και θέλω να ζήσεις . Επίτρεψέ μου, όμως, να σε ρωτήσω κάτι: μέσα στη δοκιμασία σου, ρωτάς ποτέ «γιατί σε μένα ,Θεέ μου;»
- Δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ, μου λέει. Εγώ ρωτώ «γιατί όχι σε μένα, Θεέ μου;». Και δεν περιμένω το θάνατό μου ,αλλά προσδοκώ το φωτισμό μου!

τα τελευταια λογια με συγκλονισαν 8O
ειναι εξαιρετο κειμενο που με εκανε να απορω για την δυναμη της ψυχης και της θελησης ανθρωπων, που μπορει να βρισκονται αναμεσα μας, σαν μικροι αγιοι της ζωης...
Κυριες ελεησον με την αμαρτωλη