Αναζήτηση εξομολόγου/πνευματικού-Ομογένεια vs. Ορθοδοξία :-(

[srev]

Ευχαριστώ θερμά aposal, melpomeni και όλους σας για τη συμβολή, τη συμβουλή και το ενδιαφέρον σας, που είναι, βεβαίως, ευπρόσδεκτα και αναγκαία.

Η Αυτούσια Παναγάπη, που λέει κι ο γ. Ιωσήφ Βατ., μού είχε στείλει, προν μηνών, προειδοποιητήρια πνευματική επιστολή, την οποία, εγώ ο κοιμισμένος και αποχαυνωμένος κοσμολάτρης, αγνόησα αφού -προκλητικά- τη διάβασα. Τώρα που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και δρέπω τους καρπούς θυμήθηκα ότι υπάρχει κι ο Χριστός κάπου στο παρασκήνιο των λογισμών μου και πως θά 'θελα να γύριζα το χρόνο πίσω και να γίνω "μετά Χριστόν προφήτης". Μα, όπως λέει πικρά κι ο Φάουστ του Γκαίτε, "τρύπα μουχνή, καταραμένη, που από βαμμένα τζάμια μπαίνει κι η λάμψη τ' ουρανού θολή!" Χωρίς πνευματικό αν τα καταφέρω θα είναι κατά μεγάλη οικονομία, για να μην πω θαύμα, οπότε ψάχνω να βρω έναν ιερωμένο που θα μπορούσε να με οδηγήσει εκτός του βάλτου χωρίς να με φάει το πηχτό και ζοφερό σκοτάδι.

Υπακοή κάνω όσο μπορώ στον υπάρχοντα εξομολόγο μου και με προσωπικές επιδόσεις αποχής από διάφορες αμαρτίες που δεν πιστεύω ότι κατάφερα (συν Θεό, προφανώς). Ωστόσο κάτι λείπει που νιώθω ότι είναι πολύ σημαντικό ένεκα της πολύ δύσκολης περιόδου που διανύω. Αν ήταν μια -ας πούμε- λιγότερο πειρασμική περίοδος δε θα αναζητούσα περισσότερα.. μα τότε ίσως να μην είχα και εξομολόγο. Η πραγματική άνοδος μετά του Θεού γίνεται μόνο, λέει ο Αγ. Γ. Παλαμάς, "μετά παντός είδους κτίσεως ίνα το της εικόνος απηκριβωμένον ειή". Ψάχνω κι εγώ να βρω τρόπο να πάρω το σώμα μαζί μου.

'Αντε, μιας και άνοιξα προηγουμένως θα κλείσω και με το Φάουστ που υπεραγαπώ:

"ΦΑΟΥΣΤ:
Νά 'ξερες, φως τού φεγγαριού,
τον πόνο μου στερνή φορά,
τις ώρες του μεσονυχτιού
που εδώ σε πρόσενα συχνά:
Πώς σε βιβλία, χαρτιά σωρό
σύντροφο σ' είχα θλιβερό!"

...

"ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ:
Χριστός ανέστη!
Μακάριος που αγαπώντας,
το θλιβερό, σωτήριο,
δεινό μαρτύριο
πήγε τραβώντας.

ΦΑΟΥΣΤ:
Φωνές ουράνιες σεις, γλυκές και δυνατές,
στη σκόνη εμέ τι με ζητάτε;
Εκεί αντηχάτε, όπου είναι αδύνατες ψυχές.
Το ακούω, μα λείπει η πίστη σ' ό,τι μου μηνάτε-
το θαύμα είναι της πίστης ακριβό παιδί.
Δεν τολμώ προς τις σφαίρες ν' αντικρύσω
όθε το πρόσχαρο μήνυμα αντηχεί-
όμως ο αχός που από παιδί με συγκινεί,
και τώρα στη ζωή με κράζει πίσω."


Ευχές,

Σπύρος.

[dionysisgr]

Αδελφε μεινε, εκει με τον "ελλειπη" και "αναξιο" πνευματικο σου, υπεμεινε, και κανε υπακοη, μετα διακρισεως βεβαια, και μετα πιστεως βεβαιας, και ο Θεος θα δωσει την πληροφορια και την Χαριν Του.

Δεν υπαρχει αξιος πνευματικος για κανεναν μας, για τον απλουστατο λογο, οτι δεν ειμαστε σε θεση, να αξιολογησουμε εαν ενας πνευματικος ειναι τετοιος. Δια πιστεως βαδιζουμε, και οχι δια γνωσεως.

Μην σου μπαινουν λογισμοι οτι θα πρεπει να συζητας θεολογικα, και επι παντος επιστητου με τον πνευματικο σου. Δεν συζηταμε, ελεος ζηταμε.

Κατα ενα ισως τραβηγμενο παραδειγμα, που ομως δινει την εικονα, απολυτα, φανταζεσαι να πηγαινε ενας ασκων την σωτηρια υπακοη μοναχος στον Ηγουμενο και πνευματικο του, για να "συζητησουν" στο ιδιο επιπεδο; Θα τιναζοταν στον αερα ολο το οικοδομημα.

Εδω βλεπεις πανσοφοι Δεσποτες, να πηγαινουν σε απλους ταπεινους γεροντες πνευματικους, αγραμματους. Δεν λειτουργει ετσι το πραγμα, και δεν μπορουμε εμεις να ξερουμε κατα ποσο πνευματικα ζει η βλεπει ο πνευματικος μας τα πραγματα. Ειναι εσωτερικα αυτα και αδιαπεραστα.

Λοιπον εδω ειναι ολο το μυστηριο και ο μηχανισμος λειτουργιας της ψυχοσωτηριας σχεσης μας με τον πνευματικο μας.

Η εκουσια ταπεινωση, και η αποκοπη του θεληματος και της γνωμης και η οποια σαφως και δεν ειναι καθηκον η προνομιο μονο των μοναχων.

Πρεπει και εμας να μας διεπει το Φιλοκαλικο πνευμα κατα το δυνατον.

Μπορει να εισαι καθηγητης πανεπιστημιου, η να εχεις κατακτησει την θυραθεν παιδεια, η να απεχεις ετη φωτος απο την καταρτιση που διαθετει ο πνευματικος σου. Ομως οφειλεις να τα ξεχνας αυτα, οταν σκυβεις κατω απο το πετραχηλι. Γιατι εκει αδελφε, δεν σε ευλογει ο πνευματικος αλλα ο Ιδιος ο Θεος. Και στο προσωπο του εκαστοτε "αναξιου" πνευματικου, καλο ειναι να παθαινουμε μια καλην αλλοιθωρια, και ωφελιμη "μυωπια" και να βλεπουμε τον Ιησουν Χριστον.

Αλλιως προκοπη δεν εχει. και φυσικα αυτο ισχυει για ολους και για τον γραφοντα, που κατα καιρους, εχει δωσει σημασια σε τετοιυς πονηρους λογισμους, εξωθεν εισβαλομενους.

Μεινε εκει, υπεμεινε, και θα επιβλεψει ο Κυριος. Και θα εκπλαγεις. Απλα περιμενει την εις αδου καθοδον σου, για να ενεργησει. Οταν ολα εχουν "χαθει", η "τελειωσει', τοτε ερχεται η "ανασταση'.

[elenapa]

Καλημερα από την Αυστραλία.

Ευλογείτε.

Ζω κι εγώ στο Συδνει της Αυστραλίας και βρίσκομαι στην ίδια θέση όπως βρισκόταν τοτε ο Σπύρος. Δε με αναπαυει ο πνευματικός μου (επίσης Αρχιμανδριτης όπως και του Σπύρου) κατι για το οποίο πιστέψτε με νιώθω μεγάλη ντροπη. Οι λόγοι για τους οποίους δε με αναπαυει είναι πώς δεν νιώθω πως έχω πνευματική καθοδήγηση, κάτι να με βοηθήσει να προχωρήσω πνευματικα. Έχουν υπάρξει φορές που νιώθω ανύπαρκτη μαζί του όταν κοιτάει τις κάμερες της Εκκλησίας και αποδίδει το μεγαλύτερο ποσοστό των συναισθημάτων μου στην εμμηνόπαυση.

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι τυχερή στους πνευματικούς αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μια τόσο τολμηρή φράση. Οι εμπειρίες που έχω βιώσει ποικίλλουν από το ότι ο πρώτος πνευματικός μου έγινε φιλοπαπικος ώσπου τελικά πέταξε τα ράσα και ζει στο εξωτερικό ως κοσμικος μεχρι άλλος που όταν μετακόμισα σε άλλη πολη μου είπε να πάω σε ψυχολόγο να πάρω χαπακια να ηρεμήσω. Αυτά στην Ελλάδα.

Δεν προέρχομαι από θρησκευομενη οικογένεια και ο πρώτος εκείνος πνευματικός παρολα αυτά με είχε βάλει όντως σε μια σειρά να το πω ετσι. Και κομποσχοινι με έμαθε να κάνω και έμαθα πολλά για τον εαυτό μου και την Εκκλησία. Αλλά μετά άλλαξαν τα πράγματα στην προσωπική του ζωή κι ήρθαν όπως ήρθαν τα πράγματα.

Μια γνωστή εδώ μου είπε πως όσα χρόνια έμενε εδώ (τώρα γύρισε στην Ελλαδα) είχε πνευματικό στην Ελλάδα και επικοινωνούσαν δια αλληλογραφίας και μετά της διάβαζε την Ευχή από το τηλέφωνο. Ούτε κάτι τέτοιο δε μπορώ να βρω. Ούτε ξέρω αν το κάνει πια καποιος πνευματικός αυτό.

Έχω φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι μήπως δεν ειμαι άξια να έχω έναν καλό πνευματικό οδηγό η μήπως ειμαι τόσο βουτηγμένη στην αμαρτία που ο αντίθετος με τυφλώνει και δε διακρίνω εγώ σωστα.

Από τις απαντησεις που διάβασα στο ερώτημα του Σπύρου καταλαβαίνω πως μάλλον πρέπει να κάνω υπακοή στον τωρινό μου πνευματικό. Τοτε θα μου πείτε γιατί ανασύρεις ένα θέμα που έχει καλυφθει; Έχω τρια ερωτήματα:

1. Τι έκανε τελικά ο Σπύρος που βρισκόταν σε παρόμοια θέση με τη δική μου; Βρήκε ανάπαυση στον πνευματικό που είχε ήδη ή με την πρόνοια του Θεού βρήκε κάποιον αλλον;
2. Υπάρχει μηοως κάποιο άλλο μέλος που ζει στο Συδνει και ξέρει κάποιον καλό πνευματικό εξομολογο;
3. Ξέρει κανείς κάποιον που όντως εξομολογει από απόσταση όπως στη περίπτωση της γνωστής μου; Γίνεται αυτο;

Ευχαριστώ για την υπομονή σας να με ακούσετε.

Ελένη

[stam-mag]

Απαντήσεις συγκεκριμένες δεν έχω να δώσω, μακάρι ο Σπύρος ή όποιος άλλος να πει κάτι που θα μπορέσει να βοηθήσει περισσότερο,
θα μεταφέρω πάντως την δική μου εμπειρία από την "αναζήτηση" πνευματικού.
Είχα παλαιότερα μια επαφή με ένα αγιορείτη γέροντα που η ανάπαυση που ένοιωθα μετά από την όποια κουβέντα μας απλά δεν περιγράφεται.
Το ζήτημα είναι ότι και η πρόσβαση στο όρος είναι ένα ζήτημα, όσο και να το επιθυμείς δεν μπορεί να είναι τόσο συχνή όσο θα ήθελες.
Στην εκκλησία που εκκλησιάζομαι, που δεν είναι η ενορία μου, αν και ο πάτερ είναι και πνευματικός δεν είχα τολμήσει να τον πλησιάσω, από την άλλη και αυτή που επαφή που είχα με το όρος περιοριζόταν αναγκαστικά σε 1-2 φορές τον χρόνο.
Έτσι ζήτησα μια συμβουλή από τον αγιορείτη γέροντα για το τι θα ήταν πιο "φρόνιμο" να κάνω και η απάντησή του ήταν ότι καλό θα ήταν να έχω ένα πνευματικό κοντά μου στον οποίο θα έχω άμεση πρόσβαση όποτε το χρειαστώ.
Η πρότασή του "εντελώς τυχαία" ήταν ο πάτερ της εκκλησίας που εκκλησιάζομαι.
Έφτασα εν ολίγοις στο Άγιο Όρος για να μου πουν να εμπιστευτώ τον πάτερ που είχα μπροστά μου.
Σκέψου λοιπόν την περίπτωση να κάνεις και συ ένα κύκλο και να φτάσεις στο σημείο που ήσουνα, που για κάποιο λόγο στην παρούσα στιγμή δεν μπορείς να δεις και να εκτιμήσεις τι έχεις μπροστά σου.
Όπως είπαν όλα τα παιδιά υπομονή και υπακοή και πίσω από τον όποιο πνευματικό είναι ο ίδιος ο Θεός

[aposal]

Αυτό είναι το σωστό: Να ξεκινήσει κάποιος από τον πατέρα της ενορίας του. Σε κάθε ενορία υπάρχει τουλάχιστον ένας που έχει την αρμοδιότητα να εξομολογεί.
Οι περισσότεροι ρωτάνε αν ξέρουμε κάποιον καλό πνευματικό κλπ κλπ. Το αν είναι κάποιος πνευματικός καλός ή όχι είναι πολύ υποκειμενικό ζήτημα. Μπορεί για μένα να είναι καλός, για κάποιον άλλον όμως να μην είναι, γιατί ο καθένας από εμάς έχει πλάσει στο μυαλό του, κακώς, ένα συγκεκριμένο τύπο καλού πνευματικού (όπως μπορεί να έχει πλάσει και αντίστοιχα τον Θεό), στο πρότυπο του οποίου αν δεν συμφωνεί ο οικείος πνευματικός, δεν τον θεωρεί καλό.
Η ουσία είναι το πώς θα προσεγγίσουμε το μυστήριο της εξομολόγησης. Για να έχουμε σωστό αποτέλεσμα θα πρέπει να πάμε με διάθεση ειλικρίνειας και κυρίως με μεγάλη ταπείνωση. Αν λοιπόν έχουμε ταπείνωση δεν θα κρίνουμε τον πνευματικό. Αν τον κρίνουμε (κακός, μέτριος, αυστηρός κλπ) σημαίνει ότι δεν πήγαμε να εξομολογηθούμε με την απαραίτητη ταπείνωση, οπότε είναι πιθανό να μην μας συγχωρηθούν όσα ειπώθηκαν μεταξύ πιστού και πνευματικού.
Το άλλο σημαντικό είναι η ειλικρίνεια. Αν αρχίσουμε να παραθέτουμε τις αμαρτίες μας, με χωρίς να αναλαμβάνουμε το 100% της ευθύνης τους, αλλά ψάχνοντας για δικαιολογίες, τότε είναι πάλι πιθανό να μην μας συγχωρέσει ο Θεός.

[elenapa]

Σταμάτη, σε ευχαριστώ πολυ που μοιράστηκες την εμπειρία σου. Με βοηθάει πολύ το "ταξίδι" σου στην αναζήτηση πνευματικου γιατί αποδεικνύεται η Πρόνοια του Θεού. Κι έχεις δίκιο πως ακόμη και να ψάξω αλλού, μπορεί να ξαναγυρίσω στον ίδιο πνευματικό. Να σαι καλά!

[panagiotisspy]

Ειμαστε ολοι δισυποστατοι

Ολοκληρη η ζωη μας ειναι ενας διαρκης αγωνας αναμεσα παντα σε δυο πραγματα

Αναμεσα στη θεωρια και την πραξη
Αναμεσα στην πνευματικη μας θεωρηση και την καθημερινη μας ανθρωπινη λειτουργια
Αναμεσα στον ιδεαλισμο και στον υλισμο

Ολα τουτα μας καθηλωνουν, μας δυσχεραινουν, καποιες φορες μας παραλογιζουν

Μα παντα ετσι θα ειναι
Δεν προκειται ποτε να χαθει η μια απο τις δυο ισοβιες αναγκες μας χαριν της δευτερης

Το μονο που θα ελυνε για παντα αυτον τον "γορδιο δεσμο" μας, θαταν να αποκτουσαμε τρισυποστασια..
Αυτο ομως ειναι αδυνατον, διοτι τρισυποστατος ειναι μονον ο Θεος.

Ας προσπαθησουμε λοιπον στον διαχρονικο μας αυτο αγωνα, να αποκτησουμε οσο το δυνατον περισσοτερη διακριση για την αντιμετωπιση αυτης της διαρκους εσωτερικης μας συγκρουσεως, καλλιεργωντας το κατα δυναμιν επι μερους στοιχειων αντικειμενικα απαραιτητων, οπως η ταπεινωση, η αγαπη, η ελπιδα..

Κατα τα λοιπα, απο τα προαναφερομενα απο τους αδελφους, ειμαι πολυ κοντα σ αυτα που γραφει ο Διονυσης.