«Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;».

[filotas]

Κι επειδή ψάχνετe για ηγέτες και ταγούς, αυτός δεν σας κάνει:

Εισήγηση Αρχιεπισκόπου στην Ιεραρχία
Γράφει ο/η Romfea.gr 12:01
02.10.08



Είναι η πρώτη τακτική Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην οποία σήμερα προεδρεύω, διότι η παρελθούσα ήταν έκτακτη και αφορούσε εκλογές Μητροπολιτών για τις κενές τότε Ιερές Μητροπόλεις.

Δοξάζω τον Θεό για την τιμή και την ιδιαίτερη ευθύνη, ευχαριστώντας συγχρόνως και σας για την ανάδειξή μου σε αυτήν την διακονική και τιμητική θέση. Ομολογώ ότι ίσταμαι «εν μέσω υμών» όχι απλώς ως «εξουσίαν έχων», «αλλʼ ως ο διακονών», κατά τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, και βεβαίως θεωρώ ότι και «υμείς εστε οι διαμεμενηκότες μετʼ εμού εν τοις πειρασμοίς μου» (Λουκ. κβ , 26-28 ). Η αποστολή αμφοτέρων είναι να συνδιακονούμε αλλήλους εν Χριστώ Ιησού για την δόξα Του και τον έπαινον της Εκκλησίας Του.

Σήμερα αρχίζει η τακτική ενιαύσια Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας και χαίρομαι διότι συναντώ τα πρόσωπά σας για να συνεργασθούμε για την αντιμετώπιση και επίλυση σοβαρών θεμάτων που απασχολούν την Εκκλησία. Είναι πράγματι χαρά η συνέλευση αδελφών «επί το αυτό» ομονοούντων και αγωνιζομένων για την διοίκηση της Εκκλησίας.

Η αναφορά στην Σύνοδο της Ιεραρχίας μου δίδει το έναυσμα να εξετάσω τις δύο αυτές πολύτιμες από πάσης πλευράς λέξεις, ήτοι Σύνοδος και Ιεραρχία.

Η λέξη Σύνοδος στην αρχική της σημασία αποτελείται από τις επί μέρους λέξεις συν και οδός, που σημαίνει συνοδοιπορία, συμπόρευση Ιεραρχών για το καλό της Εκκλησίας. Πρόκειται για την περίφημη «συνοδική διαγνώμη», που είναι απαραίτητη για την διοίκηση της Εκκλησίας.

Άλλωστε, η λέξη Σύνοδος εκφράζει εν τέλει το «πνεύμα» της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία σε όλες τις εκδηλώσεις της, στην λατρεία, την ομολογία της πίστεως, στην διοίκηση λειτουργεί συνοδικώς και συνοδοιπορεί εκκλησιαστικώς. Σύνοδος και Εκκλησία είναι ταυτόσημες έννοιες, διότι η Εκκλησία είναι σύνοδος ουρανού και γης, αγγέλων και ανθρώπων, ζώντων και κεκοιμημένων.

Η συνοδική αυτή πορεία γίνεται κατά τον τύπον της Αγίας Τριάδος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο λδ Ἀποστολικός Κανόνας, που ρυθμίζει τις συνοδικές σχέσεις μεταξύ Μητροπολιτών η Επισκόπων θεμελιώνει αυτήν την τάξη στον Τριαδικό Θεό. «Ούτω γαρ ομόνοια έσται, και δοξασθήσεται ο Θεός, δια Κυρίου, εν αγίω Πνεύματι˙ ο Πατήρ, και ο Υιός, και το άγιον Πνεύμα».

Ο πολύς Ζωναράς ερμηνεύοντας την τριαδολογική αυτή ερμηνεία της συνοδικής διασκέψεως λέγει: «Δοξασθήσεται δε ο Θεός δια του Κυρίου, ως εκείνον το όνομα αυτού φανερώσαντος τοις ανθρώποις και την αγάπην νομοθετήσαντος˙ εν αγίω δε δοξασθήσεται Πνεύματι˙ δια τούτου γαρ οι Απόστολοι εσοφίσθησαν και τα έθνη εδίδαξαν».

Τα πάντα στην Εκκλησία είναι τριαδικά και ποτέ μονοκρατορικά και πολυαρχικά, αφού ούτε μοναρχία επικρατεί ούτε πολυαρχία. Και ο Μ. Βασίλειος προτρέπει «ώστε, εάν αρέση τούτο, δει πλείονας επισκόπους εαυτώ γενέσθαι, και ούτως εκθέσθαι τον κανόνα, ίνα και τω ποιήσαντι το ακίνδυνον η, και ο αποκρινόμενος το αξιόπιστον έχη εν τη περί των τοιούτων αποκρίσει» (μζ Κανών Μ. Βασιλείου).

Έπειτα, η λέξη Ιεραρχία δηλώνει τον άρχοντα των ιερών τελετών και η λέξη ιεραρχικός δηλώνει τον ανήκοντα στην Ιεραρχία και τον ιεραρχικόν τρόπον διοικήσεως, δηλαδή την διοίκηση κατά την τάξη των προϊσταμένων αρχών. Πρόκειται για έκφραση και διακονία χαρισμάτων και όχι για αυτόνομες εξουσίες και αρχές. Άλλωστε, η ποικιλία των χαρισμάτων συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού, κατά τον λόγον του Αποστόλου Παύλου: «Διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό Πνεύμα˙ και διαιρέσεις διακονιών εισι, και ο αυτός Κύριος˙ και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δε αυτός εστι Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν» (Β Κορ. ιβ , 4-6).

Επομένως, ο όρος «Σύνοδος Ιεραρχίας» που ταυτίζεται με τον όρο «εκκλησιαστική Ιεραρχία» δηλώνει ότι το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι μεν συνοδικό, αλλά και ιεραρχικό, διότι όπως έχει γραφή, το εκκλησιαστικό πολίτευμα είναι «ιεραρχικώς συνοδικόν» και «συνοδικώς ιεραρχικόν», οπότε η συνοδική δομή δεν αντιτίθεται στην ιεραρχική τάξη, ούτε η ιεραρχική τάξη στην συνοδική δομή της Εκκλησίας.

Το συνοδικό-ιεραρχικό πολίτευμα της Εκκλησίας είναι μια ιερουργία και υπενθυμίζει σαφέστατα τον τρόπο της τελέσεως της θείας Λειτουργίας, η οποία είναι το κέντρο και η βάση της εκκλησιαστικής ζωής. Η Σύνοδος της Ιεραρχίας είναι συνέχεια και έκφραση της θείας Λειτουργίας, διαπνέεται από το πνεύμα της και γιʼ αυτό όταν συμμετέχουμε στα Συνοδικά όργανα αισθανόμαστε ωσάν να ιερουργούμε.

Ο σεβασμός αυτός στην Σύνοδο της Ιεραρχίας είναι απαραίτητος για την καλή συγκρότηση της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού και δίδουμε τον τύπο και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να εξασκήτε η διοίκηση και η ποιμαντική διακονία στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις.

Αυτή είναι η πίστη μου και η συναίσθησή μου για τον τρόπο διοικήσεως της Εκκλησίας, ως χαρισματικής καταστάσεως, και τον καταθέτω κατά την επίσημη αυτή στιγμή ενώπιόν σας.

Β

Τα θέματα που έχει να αντιμετωπίσει η Ιεραρχία συνεχώς πληθύνονται, αλλά λόγω όμως και των επικρατουσών κοινωνικών συνθηκών με την ταχύτατη μετακίνησιν ιδεών και ανθρώπων, περιπλέκονται αυτά έτι περισσότερο.

Η ποιμαντική μας διακονία και η εκκλησιαστική μας πρακτική ασφαλώς βασίζονται στον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας μας, αλλά η δυναμική και η ουσία αυτής της διακονίας και αυτής της εκκλησιαστικής πρακτικής θεμελιώνεται κυρίως στον ευαγγελικό λόγο, όπως αυτός διδάχθηκε και βιώθηκε μέσα στην αγιοπνευματική μας παράδοση.

Στην έναρξη των συνεδριών της παρούσης Δ.Ι.Σ. προ τινων ημερών ελέχθησαν τα εξής: «Η εποχή μας και ο σημερινός κόσμος στον δικό του αγώνα και την δική του αγωνία μας προκαλεί και μας προσκαλεί. Έχουμε χρέος να ασχοληθούμε με το κεφάλαιο αυτό.

Να προσλάβουμε τα προβλήματα και τις αστοχίες. Να τα επεξεργασθούμε και ως πορίσματα πλέον και προτάσεις να τα “προσκομίσουμε” στην ανωτάτη αρχή της Εκκλησίας μας την Ι.Σ.Ι. μόνη αρμόδια να τα αντιμετωπίσει και να αποφασίσει στηριγμένη με διάκριση στην κανονική τάξη και την αγιοπνευματική μας παράδοση». Αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα στον χώρο μας αυτόν.

-Τα θέματα, όπως ελέχθη, είναι πολλά. Το καθημερινόν ενδιαφέρον όμως και η αγάπη του καθʼ ενός από μας για τα της Εκκλησίας πράγματα ασφαλώς θα καταθέσουν το μερίδιό τους στην «τράπεζα αυτή» και νέα επίκαιρα θέματα για την αντιμετώπισή τους.

Όπως γνωρίζετε στην παρούσα σύνοδό μας πέραν των υπηρεσιακών υποθέσεων θα ασχοληθούμε με τρία θέματα:
1. Την Εκκλησιαστική μας Εκπαίδευση.
2. Το πρωτόγνωρο για την Εκκλησία εγχείρημα την χρησιμοποίησιν δυνατοτήτων δημιουργίας
υποδομών στην διακονία της εντός του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναπτύξεως (2007-2013).
3. Εκείνο των Βοηθών Επισκόπων.

Για την αντιμετώπιση των δύο πρώτων τα χρονικά όρια δεν επέτρεπαν χρονική καθυστέρηση. Και τούτο διότι ο Νόμος 3432/2006 περί «Δομής και λειτουργίας της Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως» φαίνεται, ότι έχει άρθρα μη συμβατά προς το Σύνταγμα με κίνδυνο όλο το οικοδόμημα να καταρρεύσει. Ακόμη το «Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναπτύξεως (2007-2013)» δεν δίνει περισσότερο χρονικό όριο στην Εκκλησία αν θέλει αυτή να συμμετάσχει σʼ αυτό. Και τα δύο θέματα αυτά μολονότι φαντάζουν ως περισσότερο τεχνοκρατικά εν τούτοις είναι βασικές υποδομές, θεμέλια στην εκκλησιαστική διακονία, όταν μάλιστα χρησιμοποιηθούν με διάκριση και προσοχή.

Οφείλω να ομολογήσω, ότι τους τελευταίους μήνες έγιναν πολύωρες και επίπονες συνεργασίες μεταξύ στελεχών της Εκκλησίας μας και της Πολιτείας και μάλιστα του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, του Υπουργείου Εσωτερικών κ. α..

Καρπός αυτών των ενεργειών ήταν και η χθεσινή συνάντησις στην Ι. Μ. Πεντέλης εκπροσώπων της Εκκλησίας και της Πολιτείας μετά των αρμοδίων συν
εργατών των που απέβλεπε στην στενότερη συνεργασία προς υλοποίησιν του προγράμματος 2007-2013 και στην ωφέλεια του λαού μας.

Γ

Αυτή η επιτυχής συνεργασία Πολιτείας και Εκκλησίας στα μνημονευθέντα δύο θέματα και η ενοχλητική πίεσις από διαφόρους χώρους να πάρουμε θέση υπεύθυνο σε προβαλλόμενο σκάνδαλο μοναστηριακής περιουσίας στον ευρύτερο εκκλησιαστικό χώρο, με προτρέπουν να καταθέσω στο σεπτό σώμα της Ιεραρχίας μία προσωπική άποψη.

Μία συντεταγμένη και ευνομούμενη Πολιτεία και μία Εκκλησία που διακονεί τον ίδιο λαό με την πρώτη έχουν χρέος να συνεργάζωνται προς ωφέλεια αυτού του λαού.

Δεν θα αραδιάσω επιχειρήματα. Θα χρησιμοποιήσω την ιστορία μας που μπορεί πολλές φορές να γίνει ο καλύτερος δάσκαλός μας.

Επιτρέψτε μου να ανατρέξω σε μια εποχή που μας κάνει όλους υπερήφανους, που υπερβαίνει την μιζέρια, την εποχή όχι του εγώ αλλά του εμείς. Όχι για να την αντιγράψουμε, δεν μπορούμε πια, αλλά να εμπνευσθούμε απ' αυτή.

α. Βρισκόμαστε στον Απρίλιο του 1822 και ο απελευθερωτικός αγώνας χάνεται. Δεν υπάρχουν δυνατότητες οικονομικές. Το νόμισμα τέλειωσε και η διατροφή των "αγωνιζομένων πενήτων" στέρεψε. Ο Μινίστρος τότε της Εκκλησιαστικής Γραμματείας (δηλ. ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων) ο Επίσκοπος Ανδρούσης ενήργησε ως εξής:
"Τη μεν 5 Απριλίου 1822 υπεγράφη νόμος περί συνάξεως των χρυσών και αργυρών σκευών των Μοναστηρίων και Εκκλησιών.

Και συνεισέφεραν προθύμως αι κατά τόπους Εκκλησίαι και Μοναί λυχνίας αργυράς και κηροπήγια και ει τι των εκτός της θείας τραπέζης καθιερωμένων χρυσών και αργυρών σκευών, επαρκούσαι προς διατροφήν των αγωνιζομένων πενήτων και κουφίζουσαι το δυνατόν τας φοβεράς ανάγκας του πολέμου. Συνήχθησαν δε περίπου λίτραι δισχίλιαι τετρακόσιαι (η 800 οκάδες) αργύρου και χρυσού και νόμισμα από τούτων ήθελον κόπτειν".

β. Η Δ Ἐθνική των Ελλήνων εν Άργει συνέλευσις (11-7-1829) στην οποία συμμετέχει η Εκκλησία διεκήρυξε και απεφάσισε:

"Η κυβέρνησις θέλει συστήσει Γαζοφυλάκιον (Ταμείο) υπό την ιδίαν της άμεσον διεύθυνσιν, εις το οποίο θέλει αποτίθεσθαι τα επί των κληροδοσιών και τα των ιερών καταστημάτων (Μονών) συλλεγόμενα χρήματα, προσδιωρισμένα εξηρημένως εις βελτίωσιν του Ιερατείου, εις προικισμόν του Ορφανοτροφείου, εις υποστήριξιν των Αλληλοδιδακτικών σχολείων, Σχολείων τυπικών, Σχολείων ανωτέρας τάξεως δια τους εκκλησιαστικούς πολιτικούς η δια τους αφιερωθησομένους εις την σπουδήν των επιστημών, των τεχνών και της φιλολογίας και εις σύστασιν δημοσίων τυπογραφιών". Σε υλοποίηση αυτής της αποφάσεως η εισηγητική έκθεση γράφει:

"Η Ελλάς έχει πόρον πλουσιώτατον εις διατροφήν του κλήρου, τα κτήματα των μοναστηρίων και αυτά δεν είναι ολίγα. Ταύτα καλώς διοικούμενα και οικονομούμενα, θέλουσι παρέχει όχι μόνον άφθονα τα εις την διατροφήν του Κλήρου, αλλά και τα εις σύστασιν και διατήρησιν και άλλων φιλανθρώπων καταστημάτων, και εις το οποίον δίδομεν σχέδιον, διορίζομεν που και πως να εξοδεύωνται τα εκ των μοναστηριακών κτημάτων εισοδήματα . . . ".

"Από τα εισοδήματα αυτών θέλουσι μισθοδοτείσθαι οι Επίσκοποι και οι περί αυτούς αξιωματικοί (γραμματείς) . . . εις διατροφήν του κλήρου και εις την διατήρησιν και καλλωπισμόν των Εκκλησιών".

δ. Στις 5 Αυγούστου 1833 ο Σ. Τρικούπης γράφει προς την Ιεράν Σύνοδον εναγωνίως:

"Η ανάγκη της ταχείας συστάσεως του ταμείου τούτου κρίνεται τοσούτω μάλλον κατεπείγουσα, καθ' όσον, εκτός της εις αυτό αποκειμένης καταλλήλου των Επισκόπων προικοδοτήσεως και την μισθοδοσίαν του Ιερού Κλήρου, τα σχολεία του Κράτους, παραμεληθέντα τοσούτους ήδη μήνας δι' έλλειψιν χορηγίας διαρκούς, κινδυνεύουν να παραλύσουν, και η δημόσια εκπαίδευσις, αντικείμενον τόσον ουσιώδες περί την ηθικήν του χριστιανού μόρφωσιν, να μείνη εις την οποίαν ευρίσκεται μέχρι τούδε νηπιώδη κατάστασιν".

Γιατί τα υπενθυμίζω αυτά σήμερα; Τι ζητάω; Τίποτε. Απλώς τα καταθέτω για να τονώσω την μνήμη μας. Να εκφράσω την επιθυμία να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και να αναλαμβάνει ο καθένας από εμάς τις ευθύνες που του αναλογούν.

Σήμερα που ο ορίζοντας είναι βεβαρυμένος.

Κρίνω χρήσιμο όμως οι νέες γενιές, τα παιδιά μας, αλλά και οι πολίτες που δεν γνωρίζουν, όταν περιδιαβαίνουν την Αθήνα, να μάθουν ότι:
Ο χώρος που είναι το Πολυτεχνείο μας ανήκε στην Εκκλησία.

Η Κεντρική Βιβλιοθήκη.
Το Παλιό Πανεπιστήμιο.
Η παλιά Ριζάρειος δηλ. το σημερινό Πολεμικό Μουσείο.
Ο Ευαγγελισμός.
Το Αιγινήτειο.
Το Αρεταίειο.
Η μεγάλη έκτασις επί της Μεσογείων, όπου είναι τα Νοσοκομεία.
Ο χώρος του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως με το κτίσμα της παλαιάς Χωροφυλακής. Το μνημειώδες αυτό κτίριο είναι η πρώτη Εκκλησιαστική Ακαδημία που κτίστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Γερμανό Καλλιγά. Δεν πρόλαβε να στεγάσει το όραμά του για την Εκκλησιαστική Εκπαίδευση και την κατέλαβε το Ελληνικό Δημόσιο για να αντιμετωπίσει τότε τις έκτακτες ανάγκες του.

Αυτές οι εμπειρίες μπορούν σήμερα να μας οδηγήσουν και πάλι σε συνεργασίες που θα αποφέρουν αγαθά αποτελέσματα στην καθημερινή ζωή των συνανθρώπων μας.

Δ

Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ αδελφοί,

«Στο παρελθόν το πρόβλημα για τον ελληνισμό ήταν πως θα επιβιώσει μέσα σʼ ένα εχθρικό περιβάλλον, πως θα διατηρούσε την ύπαρξή του κάτω από συνθήκες στρατιωτικής επιδρομής, κατάκτησης και δουλείας . . .

Σήμερα το πρόβλημα για τον έλληνισμό είναι πως θα επιβιώσει μέσα σʼ ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Οι ραγδαίες τεχνολογικές ανακαλύψεις της εποχής μας προκαλούν σειρά από αλυσιδωτές εξελίξεις και ανακατατάξεις στον οικονομικό και κοινωνικό βίο. Και οι εξελίξεις αυτές οδηγούν αναπόφευκτα προς μια ριζική αναδιοργάνωση της ανθρωπότητας.
Ο Ελληνισμός θα δώσει νέους αγώνες για την επιβίωσή του καταφεύγοντας και σʼ αυτή την περίπτωση στα ίδια δοκιμασμένα όπλα που χρησιμοποίησε και στο παρελθόν.

Στις υλοποιημένες δηλαδή μορφές του πνεύματος: την θρησκεία, τις τέχνες, τα γράμματα και το ήθος του ελεύθερου ανθρώπου, όπως τούτο εκδηλώνεται στα ήθη, στα έθιμα και στη ζωή της κοινότητας.

Η πατρίδα μας στη νέα δόμηση της πανανθρώπινης κοινωνίας και στις ανακατατάξεις των αξιών δεν έχει να φοβηθεί.

Το πνευματικό της οπλοστάσιο είναι γεμάτο. Ο κίνδυνος βρίσκεται κάπου αλλού. Να μην μπορέσει να αξιοποιήσει αυτόν τον πνευματικό εξοπλισμό, επειδή τον άφησε είτε να σκουριάσει από την αχρησία, είτε να υποστεί την αλλοίωση που επέφεραν ξένοι νεωτερισμοί που δεν εναρμονίζονται με το πνεύμα της ελληνικής παράδοσης»*.

Σʼ αυτόν τον τομέα φέρουμε και μεις την ευθύνη μας τόσο για κείνα που ήρθαν και πέρασαν όσο και για κείνα που έρχονται. Ήδη ο εχθρός δεν είναι πέρα και μακρυά, είναι εντός των τειχών μας.

Ο εκκλησιαστικός χώρος είναι ο κατʼ εξοχήν χώρος που μπορεί να εναρμονίσει το πνεύμα της παράδοσης με το πνεύμα της ανανέωσης.
Μια τέτοια ορθόδοξη προσφορά στο χώρο του πνεύματος είναι αναγκαία στην ανασχηματιζόμενη κοινωνία μας.

Εύχομαι και αυτή η σύναξις της Ι.Σ.Ι. της Εκκλησίας μας να είναι βήμα προς την πορεία αυτή."

Πηγή: www.romfea.gr

Έχω μείνει άφωνος από το βάθος της σκέψης του και την ταπεινοφροσύνη του.

[aposal]

Να προσευχόμαστε θερμά, ώστε ο Αρχιεπίσκοπός μας να ορθοτομεί το λόγο της αλήθειας Του.

[panosgreece]

Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος μας προειδοποιεί: «Βλέπετε μη σας εξαπατήσει κάποιος διαμέσου της φιλοσοφίας και της μάταιης απάτης, σύμφωνα με την παράδοση των ανθρώπων, σύμφωνα με τα στοιχεία του κόσμου, και όχι σύμφωνα με τον Χριστό. Επειδή, μέσα σ’ αυτόν κατοικεί ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ΣΩΜΑΤΙΚΑ Μην πλανιέστε με φιλοσοφικές αναλύσεις του προσώπου του Ιησού. Αυτός ενώ είναι τέλειος άνθρωπος, ταυτόχρονα είναι ΤΕΛΕΙΟΣ ΘΕΟΣ, διότι σ’ αυτόν κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά!


Είναι ολοφάνερο , ότι ο Ιησούς ως άνθρωπος δεν εκμηδενίστηκε, διότι η προσωπικότητά του, η ψυχή του συνέχισε να ζει μετά τον θάνατο της σάρκας.
Είναι ο Ψαλμός ΄ΚΑ:

Ο Θεός, ο Θεός μου, πρόσχες μοι· ίνα τί εγκατέλιπες με; μακρά από της σωτηρίας μου οι λόγοι των παραπτωμάτων μου. Ο Θεός μου, κεκράξομαι ημέρας και ούκ εισακούση· και νυκτός και ούκ εις άνοιαν εμοί. Συ δε εν αγίω κατοικείς, ο έπαινος του Ισραήλ. Επί σοι ήλπισαν οι πατέρες ημών, ήλπισαν και ερρύσω αυτούς. Προς σε εκέκραξαν και εσώθησαν, επί σοι ήλπισαν και ού κατησχύνθησαν. Εγώ δε είμι σκώληξ και ούκ άνθρωπος, όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα λαού. Πάντες οι θεωρούντες με εξεμυκτήρισαν με, ελάλησαν εν χείλεσιν, εκίνησαν κεφαλήν. ΄Ηλπισεν επί Κύριον, ρυσάσθω αυτόν, σωσάτω αυτόν, ότι θέλει αυτόν. Ότι συ ει ο εκσπάσας με εκ γαστρός, η ελπίς μου από μαστών της μητρός μου· επί σε επερρίφην εκ μήτρας. Από γαστρός μητρός μου Θεός μου ει συ, μη αποστής απ΄ εμού. Ότι θλίψις εγγύς, ότι ούκ έστιν ο βοηθών μοι. Περιεκύκλωσαν με μόσχοι πολλοί, ταύροι πίονες περιέσχον με. ΄Ηνοιξαν επ΄ εμέ το στόμα αυτών, ως λέων αρπάζων και ωρυόμενος. Ωσεί ύδωρ εξεχύθην και διεσκορπίσθη πάντα τα οστά μου· εγενήθη η καρδία μου ωσεί κηρός τηκόμενος εν μέσω της κοιλίας μου. Εξηράνθη ως όστρακον η ισχύς μου και η γλώσσα μου κεκόλληται τω λάρυγγι μου και εις χούν θανάτου κατήγαγες με. Ότι εκύκλωσαν με κύνες πολλοί, συναγωγή πονηρευομένων περιέσχον με. ΄Ωρυξαν χείρας μου και πόδας μου· εξηρίθμησαν πάντα τα οστά μου· αυτοί δε κατενόησαν και επείδον με. Διεμερίσαντο τα ιμάτια μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον. Συ δε, Κύριε, μη μακρύνης την βοήθειαν σου απ΄ εμού, εις την αντίληψην μου πρόσχες. Ρύσαι από ρομφαίας την ψυχήν μου και εκ χειρός κυνός την μονογενή μου. Σώσον με εκ στόματος λεόντος και από κεράτων μονοκερώτων την ταπείνωσιν μου. Διηγήσομαι το όνομα σου τοις αδελφοίς μου, εν μέσω εκκλησίας υμνήσω σε. Οι φοβούμενοι τον Κύριον αινέσατε αυτόν, άπαν το σπέρμα Ιακώβ δοξάσατε αυτόν. Φοβηθήτω δη απ΄ αυτού άπαν το σπέρμα Ισραήλ. Ότι ούκ εξουδένωσεν, ουδέ προσώχθισε τη δεήσει του πτωχού, ουδέ απέστρεψε το πρόσωπον αυτού απ΄ εμού· και εν τω κεκραγέναι με προς αυτόν εισήκουσε με. Παρά σου ο έπαινος μου· εν εκκλησία μεγάλη εξομολογήσομαι σοι· τας ευχάς μου αποδώσω ενώπιον των φοβουμένων σε. Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται και αινέσουσι Κύριον οι εκζητούντες αυτόν· ζήσονται αι καρδίαι αυτών εις αιώνα αιώνος. Μνησθήσονται και επιστραφήσονται προς Κύριον πάντα τα πέρατα της γης και προσκυνήσουσιν ενώπιον αυτού πάσαι αι πατριαί των εθνών. Ότι του Κυρίου η βασιλεία και αυτός δεσπόζει των εθνών. ΄Εφαγον και προσεκύνησαν πάντες οι πίονες της γης· ενώπιον αυτού προπεσούνται πάντες οι καταβαίνοντες εις γην. Και η ψυχή μου αυτώ ζη και το σπέρμα μου δουλεύσει αυτώ. Αναγγελήσεται τω Κυρίω γενεά η ερχομένη και αναγγελούσι την δικαιοσύνην αυτού λαώ τω τεχθησομένω, όν εποίησεν ο Κύριος.

[konstantinoupolitis]

Κατά τον Χρυσόστομο, το «Θεέ Μου, Θεέ Μου, ινατί εγκατέλειπές Με;», δείχνει την τιμή Του προς τον Πατέρα και την Πλήρωση προφανώς του στίχου 1 του ΚΑ΄ Ψαλμού.


Διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη ωστόσο: Το Elohim–Elohim, γιατί περί αυτού επρόκειται το γνωστό "Ηλί–Ηλί", σημαίνει επί λέξει «Θεοί Μου –Θεοί Μου». Ελωχίμ ή Ελωί στα αραμαϊκά, νομίζω, είναι ο πληθυντικός του Ελ που σημαίνει "Θεός". Έχει μάλιστα ήδη χρησιμοποιηθεί ως λέξη, από το πρώτο στίχο της Γενέσεως, υποδηλώνοντας εκεί την Αγία Τριάδα.

Βέβαια στην Μετάφραση των Ο΄ αλλά και εδώ, αποδόθηκε στον Ενικό για λόγους Θεολογικής Ερμηνείας και αποφυγής αφορμών υιοθετήσεως κάποιας Πολυθεϊστικής δογματικής.

Δεν αποκλείεται να είναι σχόλιο για την πτώση του Ισραήλ με βάσει τον 21ο Ψαλμό και όχι ένδειξη αδυναμίας Του.

Αν κρίνουμε εντούτοις και απο άλλες περιπτώσεις όπως κατα την αγωνία της Γεσθημανή, ο Λουκάς ( ΚΒ΄, 43-44) λέει κάτι ανάλογο:

"43. ώφθη δε αυτώ άγγελος απ΄ ουρανού ενισχύων αυτόν.
44. και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην".

[panosgreece]

απο το κατα Μαρκον:
33 Γενομένης δε ώρας έκτης σκότος εγένετο εφ' όλην την γήν έως ώρας ενάτης· 34 και τή ώρα τή ενάτη εβόησεν ο Ιησούς φωνή μεγάλη λέγων· Ελωί Ελωί, λιμά σαβαχθανί; ό εστι μεθερμηνευόμενον, ο Θεός μου ο Θεός μου, εις τι με εγκατέλιπες; 35 και τινες των παρεστηκότων ακούσαντες έλεγον· Ίδε Ηλίαν φωνεί

Κατ Ματθαιον:
46 περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς φωνή μεγάλη λέγων· Ηλί ηλί, λιμά σαβαχθανί; τούτ' έστι Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες; 47 τινές δε των εκεί εστηκότων ακούσαντες έλεγον ότι Ηλίαν φωνεί ούτος. 48 και ευθέως δραμών είς εξ αυτών και λαβών σπόγγον πλήσας τε όξους και περιθείς καλάμω επότιζεν αυτόν. 49 οι δε λοιποί έλεγον· Άφες ίδωμεν ει έρχεται Ηλίας σώσων αυτόν.

Την διαφορα την βλεπεις;
Στο ενα λεει " ο Θεος μου ο Θεος μου και στο αλλο λεει Θεε μου Θεε μου.
ΔΕν θα μπορουσε το Ελωι να σημαινει ο Θεος μου και το Ηλι να σημαινει Θεε μου;

[dionysisgr]

panosgreece, αδελφε αγαπημενε, θα επρεπε να σου επαρκουν οι παραπανω ερμηνειες που δοθηκαν σε θεολογικο επιπεδο και νοημα.

Συνεχιζοντας το θεμα, και αναλυοντας περαιτερω τις Θειες ρησεις, τεινεις να πεσεις σε σχολαστικισμο και εξορθολογισμο της Θειας Οικονομιας.

Ο Αχρονος και Παντογνωστης Θεος και Ανθρωπος, Θεανθρωπος Χριστος ο Κυριος, δεν ειπε τιποτα που να μενει στην ωρα και την στιγμη που το ειπε, αλλα για να διαμενει ο Λογος εις τον Αιωνα.

Ειχε προεκτασεις η φραση αυτη που φανηκαν αιωνες αργοτερα οταν η Εκκλησια δεχτηκε απο τον αρχεκακο οφι, δυνατα χτυπηματα για να κλονιστει η Αληθεια της και το μυνημα των Ευαγγελιων, με το να αμφισβητειται εντονα η διπλη και ασυγχυτη φυση του Χριστου.

Οικονομωντας λοιπον ο Χριστος ο τελειος Θεος και τελειος Ανθρωπος, φανερωσε οτι επασχε κατα το ανθρωπινον, αλλα η απαθης Θεια φυση του ηταν ταυτοχρονα αρωγος και στηριγμα της οδυνης του την οποια μετετρεψε σε ηδονη αιωνια της εκ του ταφου ζωης.

Τωρα να αναλυουμε εν ειδη χημικου εργαστηριου την ρηση αυτη δεν εξυπηρετει σε τιποτα παρα σε διχογνωμια και συγχυση νοηματικη.

[filotas]

Δεν αποκλείεται να είναι σχόλιο για την πτώση του Ισραήλ με βάσει τον 21ο Ψαλμό και όχι ένδειξη αδυναμίας Του.

Αν κρίνουμε εντούτοις και απο άλλες περιπτώσεις όπως κατα την αγωνία της Γεσθημανή, ο Λουκάς ( ΚΒ΄, 43-44) λέει κάτι ανάλογο:

"43. ώφθη δε αυτώ άγγελος απ΄ ουρανού ενισχύων αυτόν.
44. και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην".

Κωνσταντίνε, οι Πατέρες λένε (βλ. ομιλίες π. Αθανασίου Λεμεσού) ότι η αγωνία του Χριστού στη Γεσθημανή δεν αφορούσε τον ίδιο, αλλά αγωνιούσε επειδή ήξερε ότι θα σταυρωθεί απ' αυτούς, τους οποίους ήλθε να σώσει. Αυτό παρακάλεσε τον Πατέρα του, αν μπορούσε ν' αποφύγει. Όμως, επειδή γνώριζε ότι χωρίς Σταυρό δεν υπάρχει Ανάσταση, υποτάχθηκε οικειοθελώς στο θέλημά Του.

[filotas]

Οικονομωντας λοιπον ο Χριστος ο τελειος Θεος και τελειος Ανθρωπος, φανερωσε οτι επασχε κατα το ανθρωπινον, αλλα η απαθης Θεια φυση του ηταν ταυτοχρονα αρωγος και στηριγμα της οδυνης του την οποια μετετρεψε σε ηδονη αιωνια της εκ του ταφου ζωης.

Τωρα να αναλυουμε εν ειδη χημικου εργαστηριου την ρηση αυτη δεν εξυπηρετει σε τιποτα παρα σε διχογνωμια και συγχυση νοηματικη.

Το θέμα είναι Διονύση αν ο Χριστός, ο οποίος έπασχε κατά το σώμα ως θνητός, έπασχε και κατά το Πνεύμα δι' εαυτόν ως άνθρωπος. Η απάντηση είναι ότι κατά το Πνεύμα ο Χριστός δεν έπασχε δι' εαυτόν, επειδή οικειοθελώς έπασχε υπακούοντας στον Πατέρα Του από Αγάπη προς Αυτόν και ως ένδειξη της υπέρτατης Αγάπης Του προς τους ανθρώπους, αλλά έπασχε επειδή έβλεπε το κατάντημα του πλάσματος του, που έφθασε στο έσχατο σημείο της πτώσης να φονεύσει ακόμη και τον Ευεργέτη του.

[dionysisgr]

Filotas, με μπερδευεις μαλλον παρα με ερμηνευεις.

Πως πασχει το αυλον πνευμα filotas, εαν δεν πασχει μεσω της σαρκος;

Και οταν η σαρκα πασχει, που αναφερεται ο πονος και πως εκφερεται εαν οχι δια του πνευματος, ητοι της ψυχης, για να ειμαστε και Ορθοδοξοι στην ορολογια;

Ποιος νιωθει τον πονο οταν καρφωνεται κατ'ουσιαν; H αψυχη σαρκα, η το εμφορων αυτην πνευμα;

Aμα καρφωσεις ενα πτωμα, θα φωναξει; Δεν νομιζω. Πασχει μεν η σαρκα του, αλλα δεν υπαρχει ζωσα και ζωοποια ψυχη για να σου φωναξει.

Αρα το να λεμε οτι δεν επασχε πληρως κατα την ανθρωπινη υποσταση του, δηλαδη κατα σαρκα και κατα πνευμα ο Χριστος, μας κατατασει μαλλον στους μονοφυσιτες και μονοθελητες, εν αγνοια μας μαλλον και οχι εν προθεσει. Γιατι το να λεμε οτι δεν επασχε τελεια την οδυνη και τον πονο ο Χριστος, ειναι σαν να λεμε οτι αποροφηθηκε η ανθρωπινη φυση Του απο την Δυναμη της Θειας, και εν τελει τον εκμηδενισμο των δυναμεων της και του θεληματος της.

Ναι, ειχε υποταξει ελευθερως το θελημα Του στο Θελημα του Τριαδικου θεου κατα την ανθρωπινη φυση Του ο Χριστος, αλλα πρεπει να λεμε οτι επασχε πληρως και τελειως οπως οποιοσδηποτε ανθρωπος επι του σταυρου, θα επασχε.

Κατα το ανθρωπινο λοιπον φωναξε, πονεσε, παρακαλεσε, λυπηθηκε, πεινασε, διψασε, αλλα ταυτοχρονα η Θεια φυση Του, το καθετι που ελεγε, εκανε, επασχε, το ειχε ενταξει μεσα στο σχεδιο της θειας οικονομιας για την διδασκαλια μας, την σωτηρια μας, την θεμελιωση της Εκκλησιας, κλπ.

Συνεργεια Θειας-Ανθρωπινης φυσεως και το αποτελεσμα το βιωνουμε ολοι, τοτε, τωρα και στον αιωνα.

[filotas]

Διονύση, βεβαίως και μπορεί να πάσχει το πνεύμα χωρίς να πάσχει το σώμα, όπως και να πάσχει το σώμα χωρίς να πάσχει το πνεύμα. Δεν καταλαβαίνω την απορία σου.

Όταν συμπάσχεις από αγάπη μ΄ένα ασθενούντα αδελφό σου, αρρωσταίνεις κι εσύ; Η ψυχή σου πονά για τον αδελφό σου ή το σώμα σου; Η ψυχή φυσικά. Η ψυχή πονά και πάσχει από αγάπη.

Έτσι και όταν το σώμα πάσχει από τις ασθένειες ή άλλα προβλήματα μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα να πάσχει και η ψυχή, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Όταν ο Χριστιανός δοκιμάζεται στο σώμα από ασθένειες και κατανοεί τη δοκιμασία αυτή ως δώρο από το Θεό για την πνευματική του πρόοδο, τότε η ασθένεια αυτή μπορεί σαν αποτέλεσμα να έχει πνευματική πρόοδο και χαρά αντί για πόνο και δυστυχία.

Έτσι και Ο Χριστός. Έπασχε φρικτά το Σώμα του στο Σταυρό, αλλά έπασχε από Αγάπη και γι αυτό το σωματικό Πάθος δεν επηρέαζε το Πνεύμα Του. Όμως η αχαριστία και το κατάντημα των ανθρώπων προκαλούσε πόνο στο Χριστό πάλι εξ αιτίας της ίδιας τέλειας Αγάπης προς αυτούς.

Δεν ξέρω αν αυτή τη φορά κατάλαβες τι θέλω να πω. Αν όχι, πες μου να προσπαθήσω ξανά.