Σελίδα 11 από 18
Δημοσιεύτηκε: Πέμ Σεπ 13, 2007 12:26 am
από NIKOSZ
Η τέλεια αγάπη
Η τέλεια αγάπη δε διακρίνει και δε σχίζει τη μία και ενιαία ανθρώπινη φύση, επειδή οι άνθρωποι είναι και καλοί και κακοί. Αλλά αποβλέπουσα πάντοτε στη θεόπλαστη ανθρώπινη φύση, αγαπάει όλους τους ανθρώπους εξ ίσου. Τους μεν αγωνιζόμενους χάρι της αληθείας αγαπάει σαν φίλους, τους δε φαύλους αγαπάει σαν εχθρούς της αληθείας.
Τους ευεργετεί και μακροθυμεί, υπομένουσα τις εναντίον της κακίες τους, μη σκεπτόμενη εντελώς καμιά ανταπόδοση, αλλά αντιθέτως πάσχουσα υπέρ αυτών, εάν οι συνθήκες το καλέσουν για να κάμει και αυτούς φίλους, εάν είναι δυνατόν. Πάντως η τέλεια αγάπη δε μεταβάλλεται, εάν αποτύχει και δεν επαναφέρει στους κόλπους της τους μισούντας αυτή, αλλά φανερώνει τους καρπούς της αγάπης πάντοτε προς όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως. Δία τούτο και ο Κύριος ημών και Θεός Ιησούς Χριστός, αποδεικνύων την αγάπη του προς όλη την ανθρωπότητα, έπαθε και χάρισε την ελπίδα της αναστάσεως σε όλους άνευ διακρίσεως καλού και κακού, ασχέτως αν έκαστος από την προαίρεσή του γίνεται άξιος θείας δόξας ή κολάσεως.
Αγίου Μαξίμου του ομολογητού
Δημοσιεύτηκε: Πέμ Σεπ 13, 2007 12:58 pm
από NIKOSZ
Η εκστατική έκρηξη της αγάπης
- Σχέση, αγάπη και επικοινωνία με το Θεό.
- Η αγάπη του Θεού.
- Ουσιαστικές σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους.
- Αγάπη και ιεραποστολή.
- Τυπική χριστιανική συμπεριφορά κι αγάπη.
- Η εμπειρία της φλόγας της αγάπης του Χριστού…
- Η εικόνα του Εσταυρωμένου και η αγάπη.
- Η ..λογιστική της αγάπης.
- Αγιότητα και εχθροί.
Απόσπασμα της εκπομπής Αθέατα Περάσματα
του π. Ανδρέα Κονάνου από τον ραδιοφωνικό σταθμό
“Πειραϊκή Εκκλησία” 91,2 FM.
Υπαρχει στο
http://mystakidis.com/istologio/?p=161
Δημοσιεύτηκε: Πέμ Σεπ 13, 2007 1:49 pm
από NIKOSZ
Το δυσκολότερο έργο του ανθρώπου: η αγάπη στην πράξη
Η πορεία από το “οδόντα αντί οδόντος” της Παλαιάς Διαθήκης στο “αγαπάτε τους εχθρούς ημών” της Καινής Διαθήκης είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον άνθρωπο. Πως όμως μπορούμε να το πετύχουμε; Εξηγεί συνοπτικά ο πατήρ Αθανάσιος, Μητροπολίτης Λεμεσού.
http://mystakidis.com/istologio/?p=137
Δημοσιεύτηκε: Πέμ Σεπ 13, 2007 1:53 pm
από NIKOSZ
Ο Ύμνος της Αγάπης
http://www.pigizois.net/omilies_max2/02 ... Agapis.zip
Η Αγάπη του Θεού
http://www.pigizois.net/omilies_max2/03 ... _Theou.zip
Από τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω Αρχιμ. Μάξιμο
Δημοσιεύτηκε: Πέμ Σεπ 13, 2007 1:55 pm
από NIKOSZ
Δημοσιεύτηκε: Πέμ Σεπ 13, 2007 1:56 pm
από NIKOSZ
Δημοσιεύτηκε: Πέμ Σεπ 13, 2007 11:49 pm
από NIKOSZ
Το νόημα της αγάπης
Ο Χριστός δεν άφησε στους μαθητές Του μια διδασκαλία ατομικής σωτηρίας, αλλά την «καινή εντολή» του «αγαπάτε αλλήλους» και πρόσθεσε: «εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοι». Η αγάπη επομένως είναι το θεμέλιο και η ουσία της ζωής της Εκκλησίας η οποία κατά τον Άγιο Ιγνάτιο Αντιοχείας, είναι «ενότητα πίστεως και αγάπης». Αμαρτία είναι πάντοτε η απουσία της αγάπης, και επομένως είναι ο χωρισμός, η απομόνωση, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Η νέα ζωή που μας έδωσε ο Χριστός και που μεταβιβάζεται σε μας δια της Εκκλησίας είναι πάνω απʼ όλα μια ζωή συνδιαλλαγής, «συναγωγής εις ενότητα όλων των διασκορπισμένων», η αποκατάσταση της θραυσμένης από την αμαρτία αγάπης.
Η χριστιανική αγάπη είναι η «δυνατή αδυνατότητα» να βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του, έχει αποφασίσει να φέρει κοντά μου όχι σαν μια ευκαιρία για «καλή πράξη» ή για εξάσκηση της φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν αρχή μιας αδιάκοπης συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό...
Δεν υπάρχει «απρόσωπη» αγάπη, γιατί αγάπη είναι η υπέροχη ανακάλυψη του «προσώπου» στον «άνθρωπο», η ανακάλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου μέσα στο σύνολο γενικά...
Από αυτήν την άποψη η Χριστιανική αγάπη είναι μερικές φορές το αντίθετο από την «κοινωνική δραστηριότητα» με την οποία συχνά σήμερα ταυτίζεται ο Χριστιανισμός. Για έναν άνθρωπο με κοινωνική δραστηριότητα το αντικείμενο της αγάπης δεν είναι το «πρόσωπο», αλλά ο «άνθρωπος», μια δηλαδή αφηρημένη μονάδα μιας, όχι λιγότερο, αφηρημένης «ανθρωπότητας». Αλλά για το χριστιανισμό, ο άνθρωπος είναι «αξιαγάπητος» ακριβώς γιατί είναι πρόσωπο. Εκεί το πρόσωπο χάνεται μέσα στον άνθρωπο· εδώ ως άνθρωπος θεωρείται μόνο το πρόσωπο. Ο «κοινωνικός εργάτης» δεν ενδιαφέρεται για τα συγκεκριμένα πρόσωπα και άνετα τα θυσιάζει για το «γενικό συμφέρον».
Ο Χριστιανισμός, μπορεί να φαίνεται ότι είναι – και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά είναι – μάλλον διστακτικός γιʼ αυτήν την αόριστη «ανθρωπότητα», αλλά διαπράττει θανάσιμη αμαρτία εναντίον του εαυτού του κάθε φορά που αδιαφορεί και δεν αγαπάει το συγκεκριμένο πρόσωπο. Η κοινωνική δραστηριότητα είναι πάντοτε «μελλοντιστική» στην προσέγγισή της. Ενεργεί πάντα το όνομα της δικαιοσύνης, του νόμου, της ευτυχίας που πρόκειται να έρθει, να κερδιθεί. Ο Χριστιανισμός ελάχιστα ενδιαφέρεται γιʼ αυτό το προβληματικό μέλλον αλλά βάζει όλη την έμφαση στο τώρα, που είναι ο μόνος αποφασιστικός χρόνος για αγάπη... Η πραγματική αποστολή της Εκκλησίας είναι να υπενθυμίζει στον άνθρωπο την προσωπική του αγάπη και την κλήση του, που είναι να πλημμυρίσει τον αμαρτωλό κόσμο μʼ αυτήν την αγάπη.
Alexander Schmemann
Δημοσιεύτηκε: Πέμ Σεπ 13, 2007 11:55 pm
από NIKOSZ
Όταν αγαπάς κάποιον, τον νοιώθεις ζωντανό μπροστά σου. Μοναξιά νοιώθει αυτός που δεν αγαπά, και η μοναξιά γίνεται μεγαλύτερη, όταν θέλω να με αγαπούν. Οιοσδήποτε άνθρωπος, είτε βασιλιάς, είτε ζητιάνος είναι, μόλις θελήσει να τον αγαπούν, θα δείτε ότι αμέσως θα νοιώσει μοναξιά. Μόλις αρχίσει να αγαπά, όχι με αγάπη ανθρώπινη αλλά εν τη Εκκλησία, αρχίζει να φεύγει η μοναξιά και ανακαλύπτει πως όλη η Εκκλησία, οι πάντες, είναι μαζί του».
Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς
Δημοσιεύτηκε: Παρ Σεπ 14, 2007 12:07 am
από NIKOSZ
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς
Οι παραβολές του απολωλότος προβάτου και της απολεσθείσης δραχμής, φανερώνουν την προσπάθεια και τη φροντίδα του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Γεννάται όμως εύλογο το ερώτημα: Πως δικαιολογείται η αγάπη του Θεού με τις θλίψεις που εξακολουθούν να μας βρίσκουν στη ζωή;
Η θλίψη είτε προέρχεται από μας τους ιδίους, είτε προέρχεται κατʼ ευθείαν από τον Θεό - όπως είναι κάποια αρρώστια, μια οικονομική δυσχέρεια, ένας απροσδόκητος θάνατος προσφιλούς προσώπου – έχει παιδαγωγικό σκοπό. Είναι δείγμα της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Διότι του δίνει την ευκαιρία να σκεφθεί την ματαιότητα των εγκοσμίων. Να ξεκολλήσει η καρδιά του από πρόσωπα και πράγματα του παρόντος κόσμου. Να στρέψει τον νου μας στα άφθαρτα και αιώνια αγαθά! Ο ιερός Χρυσόστομος ιδού πως απαντά στο ερώτημα:
«Τον αμαρτωλό που επιμένει στην αμαρτία εάν φοβερίσει, θα τον φέρει σε απόγνωση και απελπισία, τον δίκαιο (τον ευσεβή) αν του φερθεί με επιείκεια και τον καλοτυχίσει, του χαλαρώνει τον τόνο της αρετής, επειδή αυτός θα θεωρεί τον εαυτό του ευτυχή και θα χάσει την προθυμία του προς την αρετή. Γιʼ αυτό τον μεν αμαρτωλό ελεεί, τον δε δίκαιο φοβίζει. Είναι μέγας και φοβερός σε όλους, όσοι στέκουν γύρω Του και κυκλώνουν το θρόνο Του».
«Ευεργετικός και καλοκάγαθος δείχνεται στα σύμπαντα ο Κύριος, μέγας και φοβερός σε όλους όσοι στέκουν γύρω Του». Εάν δει κάποιον ότι έπεσε, εκτείνει χέρι φιλανθρωπίας. Εάν δει κάποιον να στέκεται όρθιος, του προξενεί φόβο˙ αυτό δε είναι έργο της δικαιοσύνης και δικαιοκρισίας Του. Διότι τον μεν δίκαιο με τον φόβο του τον στηρίζει στην αρετή περισσότερο, τον δε αμαρτωλό με τη φιλανθρωπία τον σηκώνει από την αμαρτία και τον οδηγεί σε μετάνοια».
Και όταν ο άνθρωπος ο αμαρτωλός μετανοήσει και επιστρέψει στον Θεό; Ω τότε! «Χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι»! Γιʼ αυτό και η αγάπη του Θεού παρουσιάζεται σε όλο το μεγαλείο και την έκτασή της στην υπέροχη παραβολή του Ασώτου υιού. Τον αγκαλιάζει, τον ασπάζεται τον Άσωτο ο Θεός, του φορεί την πρώτη στολή, του περνάει δακτυλίδι στο χέρι, σφάζει το εκλεκτό μοσχάρι και καλεί όλους σε εορτασμό. Τέτοια αγάπη δείχνει ο Θεός για τον καθένα αμαρτωλό που μετανοεί και επιστρέφει κοντά Του.
Αρχιμ. Καλλιστράτους Ν. Λυράκης
Δημοσιεύτηκε: Παρ Σεπ 14, 2007 12:18 am
από NIKOSZ
Αγάπη προς τον πλησίον
«Μετά πάντων έχει αγάπην και από πάντων απέχου». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η αγάπη δεν ενεργείται μόνο με την εξωτερική της εκδήλωση. Η αγάπη ενεργείται κυρίως μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει να έχεις αγάπη για ʼκείνον που σου θυμώνει, για ʼκείνον που σε κατηγορεί, για ʼκείνον, που σε εξευτελίζει. Να πεις ότι αυτός είναι ο γιατρός μου. Και ναι μεν τα φάρμακα, που μου δίνει, είναι πολύ πικρά, αλλά εγώ με αυτά ωφελούμαι. Αυτό εξ άλλου είναι και η εφαρμογή των λόγων του Κυρίου_ «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμίν, προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς»
( Λουκ. 6, 27-28 ).
Δεν είναι απαραίτητο να του ειπώ με λόγια πως τον αγαπώ. Εκείνο, που έχει σημασία, είναι να έχω μέσα μου την αγάπη γιʼ αυτόν, έστω κι αν φέρθηκε έτσι. Και επειδή μπορεί να κολαστεί με τον άσχημο του τρόπο, γιʼ αυτό να παρακαλώ τον Θεό να τον ελεήσει, να τον φωτίσει, να τον συγχωρέσει, για να μη κολασθεί. Γιατί να έχω κάτι μαζί του; Αφού δεν με θέλει, θα απέχω. Όμως κατʼ ούδένα τρόπο δεν θα αφήσω μέσα μου τον λογισμό, τον πειρασμό αν με πειράζει εναντίον του, αλλά θα παρακαλώ τον Θεό να τον ελεήσει, να τον φωτίσει, να τον συγχωρέσει, να τον σώσει.
Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιάτης