"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

14 ) Επιστολή.

Θέλω να αγαπήσης τον Χριστόν μας, πιο πολύ τώρα, αφού δέχθηκες τον αρραβώνα μαζί Του. Ιδέ πόσην αγάπην σου έδειξε, κόρη μου, να σε πάρη από τον κόσμον και τώρα να ζης εις ένα μοναστήρι ήσυχο με τόσας προσευχάς και ψαλμωδίας και το κυριώτερον, να ζης με την ελπίδα της αιωνίου ζωής, όπου θα συμψάλης με τους αγγέλους του Θεού! Χίλιες ευχαριστίες κάθε στιγμήν να προσφέρης εις τον Θεόν δια τας τόσας ευλογίας Του, που σου εχάρισε από αγάπην.

==============================================

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

15 ) Επιστολή.

Παιδί μου, πρέπει να επιμελούμεθα την αγνότητα, διότι έτσι φλογίζεται η μοναχική ψυχή. Η αγνότης είναι εκείνη που δίδει τον καλύτερον χαρακτηρισμόν, πως η μοναχική πολιτεία είναι αγγελική. Εις την αγνότητα επιβλέπει το Πνεύμα το Άγιον και επιφοιτά και ο μοναχός νοιώθει παραδεισένια. Την αγνότητα προσβάλλει ο διάβολος, ώστε να εμποδίση την επίσκεψιν του Αγίου Πνεύματος.
Δια τούτο, παιδί μου, ενοχλούμεθα από λογισμούς κακούς, δια να μη γίνωμεν σκεύη εύχρηστα του Αγίου Πνεύματος και να μη νοιώσωμεν ότι η μοναχική ζωή είναι αγγελική. Λοιπόν, ας αγωνισθώμεν να αποκτήσωμεν με την χάριν του Θεού την αγνότητα της ψυχής και του σώματος.

==============================================

=============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

16 ) Επιστολή.

Η χάρις κατά την κουράν του σχήματος άλλους επισκέπτεται πολύ, άλλους ολίγον, αυτό όμως δεν χαρακτηρίζει την μέλλουσαν πνευματικήν ζωήν του μοναχού. Άλλοι δεν αισθάνθηκαν καθόλου την χάριν του αγγελικού σχήματος και όμως μετέπειτα επρόκοψαν πολύ, εις άλλους όμως το αντίθετον συνέβη. Δια τούτο ο σκοπός του μοναχού είναι η καθαρότης της καρδίας, εξ ης η τελεία αγάπη.
Τούτο να μας απασχολή και να κοιτάζωμεν, εάν έχωμεν υπομονήν, ανδρείαν εις τους πολέμους του διαβόλου, αγάπην καθαράν, γλώσσαν καθαράν από κατάκρισιν, καταλαλιάν, κ.λ.π.
Δύο χαρές έχει ο μοναχός, μίαν όταν γίνεται μοναχός, και μίαν όταν πλησιάζη εις τον θάνατον. Τι είναι η ζωή του μοναχού, ει μη ένα μαρτύριον διηνεκές; Δια τούτο ο θάνατος είναι χαρά, διότι σκέπτεται ότι θα φύγη από τα βάσανα και τους πολέμους του πειρασμού. Ίασαι τον εαυτόν σου τώρα που είσαι νέος και τα πάθη είναι νεόφυτα, δια να εύρης εις τα γεράματα ανάπαυσιν, διότι η καλή ζωή θα φέρη και καλά γεράματα και καλόν τέλος.

==============================================

=============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

17 ) Επιστολή.

Παρακαλώ την αγάπην σας, προσέχετε τον εαυτόν σας, και μη λησμονήτε τον σκοπόν δι’ ον εξήλθετε και δια τον οποίον οφείλομεν να μαχώμεθα, όπως τον επιτύχωμεν. Τι γαρ ωφελήσει, εάν κατορθώσωμέν τι το κατά κόσμον και ζημιωθώμεν την αθάνατον ψυχήν μας, που δεν είναι τίποτε αντάξιον αυτής;
Ο σκοπός μας ως μοναχοί είναι να αναβώμεν εις τα άνω και να πολιτευώμεθα τα εν ουρανοίς. Τα άνω τα φρονώμεν εις την ισάγγελον καθαρότητα και δεν αρμόζει να υποχωρώμεν εις κάθε άπρεπον λογισμόν εγκαταλείποντες το πανίσχυρον όπλον της ευχής.
Το σώμα του μοναχού είναι ναός του Θεού και χρεωστούμεν τούτον τον ιερόν ναόν να τον ευπρεπίζωμεν με κάθε είδος καθαρότητος, όπως γίνη ευάρεστος εις τον Θεόν. Ο μολύνων τον ναόν τούτον λυπεί τον Κύριον. Προσοχή εις το θέμα της αγνότητος.
Η παρθενία είναι ίδιον γνώρισμα των αφιερωμένων ψυχών, καθώς και των αγγέλων. Ο διάβολος μισεί ασυγχώρητα την παρθενίαν, ως ακάθαρτος και αλλότριος του Θεού, δια τούτο φέρει τόσους αισχρούς λογισμούς, όπως μολύνη το κάλλος της αγνότητος και χάση την αγγελικήν του αίγλην.

=============================================

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

18 ) Επιστολή.


ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, Οκτώβριος 1957.
Αγαπητέ αδελφέ εν Κυρίω,… ο Θεός να σε ευλογήση, και να σε φωτίση εις την απλανή οδόν της σωτηρίας. Μου έγραφες εις την επιστολήν σου, εάν σου έχη δοθή η κλήσις και σε έχη καλέσει ο Κύριος, δια να μη πράξης κάτι χωρίς να σε καλέση Εκείνος εις τον μοναχισμόν και έτσι εγκαταλείψης τας υποχρεώσεις κ.λ.π. Αδελφέ μου, « ο χωρών χωρείτω, ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον».
Χαρακτηριστικά της κλήσεως είναι, όταν βλέπη ο άνθρωπος μέσα του να έχη ζωηράν επιθυμίαν, ζήλον, πόθον, τρόπον τινά έρωτα προς τον μοναχισμόν. Αυτά όταν βλέπη κανείς εις τον εαυτόν του, πιστώνεται ότι του επιβάλλεται εκ του Θεού να γίνη μοναχός. Αφίεται τελείως ελεύθερος, να εκλέξη μόνος ή το ένα ή το άλλο, με την πληροφορίαν ότι του εδόθη το προσόν και η κλήσις, και εάν θέλη αυτοπροαιρέτως, χωρίς βίαν, να ασπασθή τον μοναχισμόν, ο οποίος λέγεται και παρθενικός βίος.
Η κλήσις αύτη είναι χάρις Θεού, που πρέπει ο άνθρωπος να μη την αφήση και σβήση. Διότι, εάν την αφήση 2-3 χρόνια παραμένων εις τον κόσμον, χωρίς άλλο θα σβήση και μετά δεν ανάπτει πλέον δια ένα τοιούτον υψηλόν σκοπόν. Χρειάζεται ευρισκόμενος εις τον κόσμον ο τοιούτος να νηστεύη κατά την δύναμιν του σώματος με διάκρισιν, να αγρυπνή, να προσεύχεται, να δίδη ελεημοσύνην, να φυλάγεται από τα πράγματα που μολύνουν τον σώφρονα λογισμόν, να αποφεύγη κακάς συναναστροφάς, ομιλίαν γυναικός, να ησυχάζη, να μελετά κ.λ.π.
Αυτά όλα, βοηθούν να αυξήσουν την επιθυμίαν την μοναχικήν και να την διατηρήσουν θερμήν, έως να έλθη ο κατάλληλος καιρός δια την εκπλήρωσιν, όταν βέβαια αποφασίση, διότι, όπως είπαμε, αφήνεται τελείως ελεύθερος ο άνθρωπος εις την εκλογήν, καίτι έχει την κλήσιν μαρτυρουμένην εκ των χαρακτηριστικών ιδιωμάτων. Τότε βέβαια, τρόπον τινά, επιβάλλεται ο μοναχισμός, όταν μεσολαβήση υπόσχεσις προς τον Θεόν. Καθώς λοιπόν, λέγουν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, ο υποσχεθείς οφείλει κατά χρέος να γίνη μοναχός. Όταν πρόκειται να υποσχεθή κάτι κανείς, πρέπει να το σκεφθή καλά, διότι η αθέτησις δεν θα έχη καλά αποτελέσματα, διότι λογίζεται καταφρόνησις προς τον Θεόν, εις Ον υπεσχέθη. Ο παρθενικός βίος είναι υψηλός, διότι αφήνει ο άνθρωπος ολόκληρον τον εαυτόν του, χωρίς εμπόδια, ίνα αρέση εις τον Θεόν, ώστε συν τω χρόνω, συνταυτιζόμενος με την θείαν δούλευσιν, να καταστή άγιος ψυχή και σώματι, να αναγεννηθή, να γίνη καινός άνθρωπος, κατά Χριστόν αφοσιωμένος έχων τα χαρακτηριστικά της κατά Χριστόν ζωής, καθώς και τα παιδιά έχουν τα χαρακτηριστικά των γονέων δεικνύοντα την γνησιότητά των. Εσύ, αδελφέ μου, ημπορείς όταν θέλης, και ως προσκυνητής να έλθης εις το Άγιον Όρος και να ιδής και εκ του πλησίον τα πράγματα, και αν θελήσης, μένεις όσον χρόνον θέλεις κοντά μας ή οπουδήποτε αλλού. Το σπιτάκι μας έχει δύο κελλάκια, εις το ένα εγώ, εις το άλλο εσύ και έτσι βλέπεις καλύτερα τι να πράξης. Θα ακούσης και πνευματικά λόγια από πείρας, από τον Γέροντά μου, και με ένα λόγον θα διαφωτισθής αρκετά, ώστε να γνωρίσης τι να πράξης. Κατ’ αρχάς, η κατά Χριστόν ζωή έχει κόπους και πειρασμούς ποικίλους, αλλά, συν τω χρόνω, μειούνται και αρχίζει η πνευματική παράκλησις, ώστε κατά τον καιρόν της επισκέψεως της χάριτος του Θεού θα ευρίσκεσαι εις πνευματικήν ευχαρίστησιν και τέρψιν.
Δια πολλών θλίψεων, μας είπε ο Κύριος ότι θα σωθώμεν, και πρέπει η ψυχή μας να στερεωθή εν τη υπομονή, και ο υπομείνας μέχρι τέλους, εκείνος θα εύρη την σωτηρίαν.

==============================================

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

19 ) Επιστολή.


ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, Νοέμβριος 1957.
Προσφιλέστατέ μοι εν Χριστώ αδελφέ…, η χάρις του Αγίου Πνεύματος να σε σκεπάζη πάντοτε.
Χθες έλαβα την επιστολήν και εχάρηκα πολύ, που αντιλήφθηκες την πραγματικήν ουσίαν του μοναχισμού και που είσαι καλά. Η ιδική μου υγεία είναι πτωχή κατά το θέλημα του Θεού. Οι λόγοι μου περί φυγής έχουν την έννοιαν, ότι μένοντας ο άνθρωπος εις τον κόσμον 2-3 χρόνια και αργοπορώντας ψυχραίνεται και μετά ταύτα χάνει τον τόνον προς τον μοναχισμόν, και η χάρις αυτή της θέρμης υποχωρεί δια την αμέλειαν της εκληρώσεως του σκοπού. « Ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι η γη» ( Γεν. 3,18 ), λέγει η Γραφή. Ακάνθας λοιπόν και τριβόλους, δηλαδή τα πάθη και η κακή συνήθεια, ανατέλλουν εις την γην της καρδίας. Μετά πολλών κόπων και ιδρώτων και δακρύων ανασπώνται αι ακανθώδεις ριζίδες των παθών και κακών συνηθειών, δια να καθαρισθή η γη της καρδίας, όπου θα σπαρή ο σπόρος, ο λόγος του Θεού. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Κατά τους νηπτικούς πατέρας, η ευχή είναι ο σπόρος, που σπείρεται εις την καρδίαν του αρχαρίου μετά πολλού κόπου και αγώνος κατ’ αρχάς, ώσπου να φυτρώση, να μεγαλώση, να τον θερίση και να ποιήση άρτον, τον άρτον της ζωής, δηλαδή να εσθίη τον καρπόν εκ του σπόρου, ήτοι την γλυκύτητα της ευχής, την αγάπην του Χριστού. Αυτό είναι το ύδωρ το ζων, το οποίον ποτίζει την καρδίαν, την δροσίζει και την θάλλει, τα οποία εγώ ο ράθυμος υστερούμαι. « Γύναι,…έρχεται ώρα,…ότε οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσιν τω Πατρί εν Πνεύματι και αληθεία» ( Ιωάν. 4,23 ). Τι ωραία που διασαφηνίζει ο Κύριος την νοεράν προσευχήν!
Παραμένοντας εις τον κόσμον αγωνίζου, μελέτα, προσεύχου, όσον ημπορείς, λέγε την ευχήν, διότι είναι μεγίστη η δύναμίς της. Την ελεημοσύνην επιδίωκε, μεγάλη η δύναμις της ελεημοσύνης. Και εγώ, όταν ήμουν εις τον κόσμον, δια να με βοηθήση ο Θεός εις τον σκοπόν μου, καίτοι ήμουν πτωχός, έκαμνα την κατά δύναμιν ελεημοσύνην. Είδες πως δοξάζει ο Θεός τους ελεήμονας, εις τον Κορνήλιον τον εκατόνταρχον εφανερώθη ο άγγελος Κυρίου και του λέγει: «Αι ελεημοσύναι και αι προσευχαί σου ανέβησαν εις μνημόσυνον ενώπιον του Θεού». Παρομοίως και ο προφήτης Δανιήλ προς τον Βασιλέα λέγει: « Βασιλεύ, τας αμαρτίας σου εν ελεημοσύναις λύτρωσαι και τας αδικίας σου εν οικτιρμοίς πενήτων» ( Δανιήλ 4,24 ). Ας μνημονεύωμεν, αδελφέ μου, πρώτος εγώ ο αναίσθητος, το φοβερόν λογοθέσιον ενώπιον του φοβερού κριτηρίου του Θεού, καθώς το εμνημόνευαν οι άγιοι ασκηταί. Ο αββάς Αγάθων έκλαιγε την ώραν του θανάτου και του λέγουν τα καλογέρια του:
-- Και συ κλαις, αββά;
-- Πιστεύσατέ μοι, τέκνα, εγώ μεν έβαλα την δύναμίν μου, δια να αρέσω τω Θεώ, δεν ξέρω όμως, άρεσε το έργον μου ενώπιον του Θεού!
Έκλαιγε και ο αββάς Αντώνιος ο Μέγας:
-- Και συ κλαις αββά;
-- Πιστεύσατέ μοι, τέκνα, αφ’ ότου έγινα μοναχός, ο φόβος του θανάτου ουκ απέστη απ’ εμού!
Σκέπτομαι και εγώ τον εαυτόν μου, τι απολογίαν θα δώσω τω Θεώ; Εγώ ο ράθυμος και ακάθαρτος, που τα πάθη με έχουν γυμνώσει από το ένδυμα του γάμου!
Όταν ο άγιος Μιχαήλ ο Μαλεϊνός ήτο αρχάριος, και πήγε ο πατέρας του να τον πάρη από το μοναστήρι, τον άκουσε να ψέλνη: « Ψυχή μου, τα ώδε πρόσκαιρα, τα δε εκεί αιώνια. Ορώ επί του θρόνου τον κριτήν και προ του βήματος ποταμός πύρινος έλκει, και βίβλοι ανεώχθησαν και τα κρυπτά των ανθρώπων εδημοσιεύθησαν».
Θα συναντήσης, αδελφέ μου, πολλά προσκόμματα εις τον δρόμον σου, αλλά συ μη χάνης το θάρρος σου. Απόφευγε παν το οποίον σε εμποδίζει εις τον δρόμον του Θεού. Πάσαν φιλίαν με κοσμικά παιδιά έκκοψον. Μη φοβάσαι, όταν ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών.
Το κελλάκι μου είναι πολύ ησυχαστικό, όταν έλθης, πολύ θα ευχαριστηθής. Ζω μέσα εις μίαν άκραν ησυχίαν και αμεριμνίαν. Ο Γέροντας, μου έδωσε ευλογίαν να τρώγω κάτι το πρωϊ, εδώ μόνος μου εις την ησυχίαν. Σπάνια να έλθη κανείς. Τρώγω το φαγάκι μου μόνος. Προσπαθώ με την βοήθειάν του Θεού να λέγω την ευχήν, ξυπνώ μόνος μου, την αγρυπνίαν μόνος. Όποιος λοιπόν ποθεί να ζήση εν ησυχία, αμεριμνία και προσευχή, πολύ θα του αρέσει εδώ.
Σε περιμένω με πολλήν χαράν. Θα σε παρακαλέσω πολύ, να μη διστάζης να μου γράφης.
Σου εύχομαι με αγάπη χριστού.
Ελάχιστος παπά-εφραίμ του Ιωσήφ.

==============================================

=============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

20 ) Επιστολή.

H εγκράτεια, η νηστεία, η αγρυπνία, η απάρνησις των εγκοσμίων, κ.λ.π. είναι τα μέσα, παιδί μου, δια να φθάσωμεν εις την καθαρότητα της καρδίας, και εκ των ιδιωμάτων που χαρακτηρίζουν την καθαρότητα της καρδίας, είναι κυρίως η αγάπη. Ο σκοπός μας λοιπόν, είναι η καθαρότης της καρδίας, άνευ καθαρότητος ο Θεός ουκ οπτάνεται, ου φανερούται. Λοιπόν, πως ημπορούμε να ιδούμεν, εάν εφθάσαμεν εις τον σκοπόν μας, εάν προσεγγίσαμεν εις τον σκοπόν μας, εάν δεν έχωμεν καθαράν καρδίαν; Λέγει ο Απόστολος Παύλος ( Κορινθ. 13,4 ) : « Η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». Αυτά όλα τα χαρακτηριστικά, που διαλαλεί και βροντοφωνεί ο Απόστολος Παύλος, δίδουν την έννοιαν κατά πόσον ο άνθρωπος προχώρησε εις την καθαρότητα. Ο γεωργός αρχίζει και καθαρίζει το χωράφι του, το καθαρίζει από πέτρες και αγκάθια, το οργώνει, το σπέρνει, περιμένει να βρέξη ο Θεός, να στείλη τον ήλιον, τους ανέμους, με ένα σκοπόν, ίνα θερίση το σιτάρι, και να απολαύση τους καρπούς του. Ο ναύτης, ο έμπορος πηγαίνει μακρυά, κινδυνεύει από τρικυμίας, από διαφόρους κινδύνους με τον σκοπόν να μεγαλώση τον πλούτον του και από την αύξησιν του πλούτου να αποκομίση την απόλαυσιν. Ο μοναχός υπομένει την στέρησιν των γονέων, των αδελφών, των συγγενών, στερείται της αναπαύσεως, αγρυπνεί, εύχεται, υπακούει, μάχεται με τους λογισμούς κ.λ.π. δια ποίον σκοπόν; Δια να επιτύχη την καθαρότητα της καρδίας, δια να ιδή τον Θεόν! Εάν δεν καθαρισθή, τον Θεόν δεν τον βλέπει. Ο Θεός τι είναι; Ο Θεός είναι αγάπη, άρα ο ελλιπής εις την αγάπην την γνησίαν, την πνευματικήν, την ανόθευτον αγάπην, δεν ημπορεί να γνωρίση το θείον.

==============================================

==============================================
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

21 ) Επιστολή.


Κόρη μου, χίλιες ευλογίες να σου παρέχη ο γλυκύτατος Εσταυρωμένος, όστις υπεραγαπά την παρθενίαν, η οποία είναι πνευματική αδελφή της παρθενίας των αγγέλων. Ο Ουράνιος Πατήρ παρθένος, ο Υιός Αυτού, ο Κύριός μας Ιησούς, παρθένος, ο ηγαπημένος μαθητής του Χριστού, ο Ιωάννης, παρθένος. Αλλά την παρθένον Μαρίαν, την Παναγίαν μας, που βάλω, η Οποία υπάρχει τείχος προστασίας των αγωνιζομένων παρθένων! Ταύτην την αγιωτάτην αρετήν, το αγγελικόν κόσμημα, την παρθενίαν, εύχομαι, κόρη μου, να εκλέξης εν τω βίω σου. Όλα όσα θα χάση κανείς, δύναται να τα επανακτήση πλην της παρθενίας, αγνοτάτη ζωή άνευ ατασθαλιών και αισχρών αμπλακημάτων. Χαίρουν τα αγγελικά στρατεύματα, όταν προστεθή εις αυτά έστω και μία ακόμη συναγωνίστρια. Ζηλευτή η θέσις αύτη, δεν θα ήθελες, κόρη μου, και συ να την καταλάβης; Ελπίζω το έργον της χάριτος να τελειώση εν σοι ενδόξως υπέρ της δόξης του Εσταυρωμένου. Τον Ιησούν μας, ω θύγατερ, να αγαπήσης και Αυτόν μόνον να λατρεύσης εν τη ζωή σου. Ο Ιησούς λοιπόν, ας είναι το πνευματικόν εντρύφημα της καρδίας σου και ποτέ μην ανταλλάξης αυτήν την αγίαν αγάπην με την κίβδηλον των επιγείων τερπνών, όσον και αν θελήση ο μάταιος κόσμος να σε βιάση. Γενού μαθήτρια του Ιησού, ως άλλη μυροφόρος προσφέρουσα ως μύρον πολύτιμον προς τον Διδάσκαλόν σου την παρθενικήν σου αγνότητα. Ως όνειρον παρέρχονται όλα τα γήϊνα και κανέν τούτου του κόσμου δεν μένει σταθερόν και αναλλοίωτον.
Προς τι λοιπόν να αγαπήσωμεν τα προσωρινά και εφήμερα από τα αιώνια και αεί διαμένοντα; Ο θάνατος μας απειλεί ανά πάσαν στιγμήν, δια να μας παραπέμψη εις τον άλλον κόσμον και δη εις το κριτήριον του Θεού. Τι λοιπόν εναπομένει να κάμνωμεν ημείς; Τι άλλο, παρά να ετοιμαζώμεθα να δώσωμεν καλήν απολογίαν τω Θεώ, δι’ α ημαρτήσαμεν Αυτώ!
Κάθε σου σκέψις, που δεν είναι καλή αλλά αμαρτωλή, να την διώχνης μόλις εμφανισθή. Το όνομα του Ιησού μας μνημόνευσε συνεχώς, διότι τούτο το αγιώτατον όνομα θα σου δώση την νίκην κατά της ποικίλης αμαρτίας.

=============================================

==============================================
Β΄ Κόσμος, Οικείοι.


1) Επιστολή.

Άγγελος Θεού, παιδί μου, να σε παρακολουθή και να σου δείχνη τον δρόμον του Θεού και της σωτηρίας σου. Αμήν, γένοιτο. Εύχομαι ο Θεός να σου δίδη την υγεία της ψυχής σου, διότι αύτη είναι χάρισμα υιοθεσίας, που το λαμβάνουν εκείναι αι ψυχαί, όπου ολοκληρωτικώς έχουν δοθή εις την λατρείαν και αγάπην του Θεού. Ο κόσμος την νεότητα την έλκει μαγνητοειδώς. Πολλήν δύναμιν έχουν τα του κόσμου εις την νεοφώτιστον ψυχήν, που τώρα ήρχισε να βλέπη τον προσανατολισμόν της και τον σκοπόν της ζωής και το καθήκον που την καλεί. «Η (αγάπη ) φιλία του κόσμου, έχθρα του Θεού εστιν. Ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακ. 4,4 ). Ο Θεός τας απολαύσεις τας έχει αποταμιεύσει εις την αιωνιότητα, καθ’ ότι και Αυτός και η ψυχή μας είναι αιώνιος. Δεν έχουν ουδεμίαν σύγκρισιν αι ηδοναί του κόσμου με τας αγίας και αγνάς ηδονάς του Θεού. Αι ηδοναί του κόσμου αποκτώνται με κόπους και έξοδα και μετά την ολιγόστιγμον απόλαυσιν ακολουθούν ποικίλαι συνέπειαι, οπότε καταχρηστικώς λέγονται ηδοναί. Αι του Θεού όμως δεν έχουν τοιαύτας συνεπείας, διότι αι πνευματικαί ηδοναί κάτω εις την γην είναι απαρχή δια μίαν αιώνιον σειράν απολαύσεων και ηδονών εις την βασιλείαν του Θεού. Ενώ αντιθέτως ο φθαρείς εις τας του κόσμου απολαύσεις, υποχρεώνεται να υποστή μίαν αιώνιον καταδίκην με τον αρχικόν υποκινητήν της διαφθοράς, τον διάβολον. Ο χρόνος της ζωής μας, παιδί μου, μας εδόθη ως χρήμα, δια να εμπορευθώμεν ο καθείς την σωτηρίαν του και αναλόγως του εμπορίου, που θα πραγματευθώμεν ή θα πλουτίσωμεν ή θα πτωχεύσωμεν. Εάν το χρήμα του χρόνου το εκμεταλλευθώμεν εις το εμπόριον της αυξήσεως του πνευματικού πλούτου, όντως εσόμεθα έμπειροι έμποροι και θα ακούσωμεν της μακαρίας φωνής: «Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου»(Ματθ.25,23 ). Μετά το πέρας της ζωής μας, από τον καθένα μας θα ζητηθή ακριβής λογαριασμός, πως και που εξοδεύθη το χρήμα του χρόνου, και αλλοίμονον αν το εσκορπίσαμεν εις κινηματογράφους, εις διασκεδάσεις, εις διαφθοράς, εις μάταια όνειρα, εις απολαύσεις σαρκικάς. Τότε ποία απολογία θα ημπορέση η δεμένη μας γλώσσα να προφέρη, ή πως θα δυνηθή να άρη τα όμματα να ιδή τον Χριστόν μας, όταν Εκείνος απαριθμήση τας απείρους ευεργεσίας, τας οποίας η άπειρος αγάπη Του υπερεκένωσεν εις ημάς; Τώρα που έχομεν καιρόν, τώρα όπου το χρήμα δεν εξοδεύθη όλον και το έχομεν εις την διάθεσίν μας, ας σκεφθώμεν συνετά και τον αλήτην κόσμον, που ζητεί να μας το κλέψη, ας τον απωθήσωμεν ως βρωμερόν τεθνηκότα κύνα και ας δράμωμεν να αγοράσωμεν με το χρήμα έργα πολύτιμα, τα οποία όταν τα δοκιμάση το πυρ, θα ευρεθούν λαμπρότατα, άξια δώρα εις τον Άγιον Θεόν μας, πρέποντα να τεθούν προς διακόσμησιν εις την αγίαν Ιερουσαλήμ του Ουρανού. Όχι άχυρα να αγοράσωμεν, δηλαδή έργα σκότους και κολάσεως άξια, διότι συν αυτοίς και ημείς θα συγκατέλθωμεν εις το αιώνιον πυρ της κολάσεως, όπου η μάζα των καταχραστών των του Θεού δωρεών θα απολαμβάνουν ό,τι έσπειραν!
Συ δε σπείρε έργα καλά μετά δακρύων και θα θερίσης εν καιρώ επισκοπής δράγματα απολαύσεως αιωνίου ζωής!

==============================================

===============================================
Β΄ Κόσμος, Οικείοι.


2 ) Επιστολή.

Θελκτικός κατ’ όψιν εστιν ο κόσμος. Ημείς όμως, δια να τον εμπαίξωμεν, πρέπει να γίνωμεν μωροί, ίνα σοφοί γενώμεθα κατά Θεόν. «Η αγάπη του κόσμου, κατά τον Παύλον, έχθρα εις τον Θεόν εστι και ο αγαπών τον κόσμον γεγύμνωται της του Θεού αγάπης». Ημείς εκλήθημεν δια την κατάκτησιν του Ουρανού. Πρόκειται δια μίαν αιώνιον κληρονομίαν, κληρονομίαν ολοκλήρου του Θεού, «πάντα γαρ απέδωκας ημίν». Ω, βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Τι γαρ εδώκαμεν εις τον Θεόν, ίνα χαρίση εις ημάς την απέραντον Αυτού βασιλείαν; Τας κακίας μας; Τας ασεβείας μας και γενικώς τα άπειρα εις μέτρον και ενοχήν σφάλματά μας; Ομολογούμεν την χάριν, ου κρύπτομεν το έλεος. Ας αγωνισθώμεν, βραβεία αιώνια απόκεινται εις τους αγωνιστάς, τρέχε οπίσω καθαρότητος βίου. Σπεύδε μακρύναι τον κόσμον εκ της διανοίας σου και πλησίασε την καρδίαν σου εις τον άνω κόσμον, όπου βασιλεύει η αιώνιος χαρά, η ειρήνη, η μακαριότης.

==============================================