Μόλις επέστρεψα λοιπόν….χθες βράδυ….βασικά δν ξέρω τι να πρωτογράψω κ τι να πρωτοπεριγράψω…κάθε επίσκεψη στο περιβόλι της Κυράς είναι μοναδικό κ διαφορετικό…νέα πράγματα βλέπεις, ακούς, αισθάνεσαι…νέες εμπειρίες, συζητήσεις, ευλογίες…πρώτη φορά πήγαινα στις μονές κ τις σκήτες που επισκέφτηκα κ μου άρεσαν πάρα πολύ!!!
Καλύτερα να μην μπω σε λεπτομέρειες μιας κ μερικά πράγματα είναι ‘ου φωνητά’ όπως μου είπε ένας γέροντας στα Καυσοκαλύβια…μερικά πράγματα δεν περιγράφονται…απλά βιώνονται και συν-αισθάνονται….οπότε θα γράψω κάποια πραγματάκια γενικά.
1η μέρα Καυσοκαλύβια
Πρώτη φορά έφτανα έως εκεί…πανέμορφο τοπίο, γνώρισα κάποιους Κελιώτες μοναχούς εντελώς τυχαία (βασικά ανέβηκα με μηδέν επιδιώξεις κ μηδέν προσδοκίες)…κάνουν πολύ αγώνα εκεί…κ για την ψυχή τους αλλά κ για εμάς… ‘η καλογερική δν είναι βαριά…βαρύ είναι να κόψουμε το θέλημά μας’ μου είπες ένας νέος μοναχός… ‘Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο για είναι χαρούμενη η ζωή μας’, μου έλεγε...
2η μέρα Νέα Σκήτη
ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ!!!!!!...τι όμορφος τόπος είναι αυτός βρε παιδιά?!?!...καθόμουν ώρες στα παγκάκια απέναντι από το Κυριακό κ χάζευα το Αιγαίο….δεν βαρέθηκα 1 δευτερόλεπτο…μα ούτε 1?!...έτυχε να ήμουν ο μοναδικός προσκυνητής εκείνη την ημέρα…μίλησα αρκετά με τον Δίκαιο της Σκήτης…πολύ ευγενική ψυχή…καθόμασταν δίπλα δίπλα και ακουμπούσαμε στο κάγκελο απέναντι από το Κυριακό κ μιλούσαμε χωρίς να κοιτάμε ο ένας το άλλον..κοιτούσαμε το πέλαγος κ μιλούσαμε… βασικά αυτός μιλούσε, εγώ άκουγα
εεεε, εκανα 1-2 ερωτήσεις…όχι παραπάνω όμως
3η μέρα Δοχειρίου
Μπαίνοντας φάτσα κάρτα ο ηγούμενος (γ. Γρηγόριος)…ενδεχομένως έχετε ακούσει κάποιοι…έχει ‘βαρύνει’ πολύ, με το ζόρι περπατάει…κάναμε ένα μικρό διάλογο με το γνωστό ύφος που έχει ο γέροντας ('ου φωνητός' ο διάλογος
)…βοήθησα ένα γέροντα μοναχό σε κάποια διακονήματα…έμαθα διάφορα πράγματα για τη ζωή των μοναχών που αγνοούσα παντελώς!!...βασικά αυτός μιλούσε καθώς κάναμε τα διακονήματα, εγώ άκουγα…τραβάνε ΠΟΛΥ ΚΟΥΠΙ οι μοναχοί…πολλές εργασίες, πολύς κόπος, πολύς ιδρώτας, κ πολλά δάκρυα…αν δεν ήξερα από πού αντλείται αυτή η δύναμη δεν θα πίστευα τίποτα…να κάνουμε καμιά προσευχή για τους αδελφούς μας εκεί που κ που… ‘το παν είναι η προσκομιδή’... ‘εκεί είναι όλη η ουσία’....μου έλεγε κάποιος...
4η μέρα Κωνσταμονίτου
Μου άρεσε πολύ…μέσα στο πράσινο (μου αρέσει κ το βουνό πολύ βλέπετε)…φτωχό μοναστήρι μου φάνηκε…χωρίς ρεύμα, λάμπες πετρελαίου το βράδυ…λίγοι μοναχοί κ πολλές εργασίες…πολύς κόπος...κ πιο πολύ η προσευχή…βοήθησα λίγο στα διακονήματα στην κουζίνα…οι μοναχοί έχουν ένα πολύ όμορφο, ανθρώπινο πρόσωπο όταν έρχεσαι σε πιο στενή επαφή μαζί τους…με την ευγένια, το χαμόγελο, με το καλαμπούρι τους, αλλά και με τις (φαινομενικές) ζωχάδες τους όταν κάτι δεν πήγαινε καλα…καθαρίζαμε κάτι τρόφιμα κ ήταν απέναντι ένας μοναχός…συνεχώς ανοιγόκλεινε τα χείλη του χωρίς να λέει κάτι…κατάλαβα φυσικά τι έλεγε από μέσα του…για κάποια δευτερόλεπτα δεν τα ανοιγόκλεινε…κ μετά φωναχτά, γλυκά κ με εμπιστοσύνη: ‘Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον Με...Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν Με’…κ μετά πάλι ανοιγόκλεινε τα χείλη του…από ότι κατάλαβα, όταν σταματούσε να λέει για λίγο την ευχή από μέσα του, πρέπει να ξεχνιόταν ή να κουραζόταν τέλος πάντων, και μετά για να πάρει ‘θάρρος’ την έλεγε φωναχτά 2 φορές, και μετά πάλι από μέσα του...και ξανά, και ξανά…κάθησα 2-3 ώρες εκεί, γινόταν αυτό συνέχεια!
Αυτά και άλλα πολλά και θαυμαστά συνέβηκαν στο περιβόλι της Παναγίας μας τα οποία όμως είναι…‘ου φωνητά’
Να είστε όλοι καλά!
ΥΓ1 τελικά δεν γύρισα με γαϊδούρι (όπως ανησυχούσα:
viewtopic.php?f=3&t=20642&start=10 ), αλλά κατέβηκα πρωί-πρωί στον αρσανα Κωνσταμονίτου και ‘τυχαία’ ήρθε το πρωϊνό Αγ. Άννα (το οποίο κανονικά δεν κάνει στάσεις, πάει καρφί από Ουρ/λη -> Δάφνη), και με πήρε κ με πήγε Δάφνη, κ από εκεί πήρα ταχύπλοο κ βγήκα έξω για να προλάβω το κτελ στης 13.00, κ μετά το αεροπλάνο).
ΥΓ2 Σε κάποια μονή, 5 το πρωί, σκοτάδι, στον πρόναο, παραδίπλα μου στο στασίδι, ένας μοναχός κατάκοπος...τον έπαιρνε για λίγο ο υπνός και μετά πάλι ξυπνούσε...με δυσκολία να κρατηθεί...απέναντί μου ένας άλλος μοναχός...φαινόταν πιο ξεκούραστος...σε κάποια σημεία της ακολουθίας (π.χ. Δοξολογία), σηκωνόμασταν όρθιοι...ο κατάκοπος μοναχός παραδίπλα μου, είχε λαγοκοιμηθεί στο σημείο αυτό....τότε, ο 'ξεκούραστος' μοναχός, σηκωνόταν και έκανε μια μικρή βόλτα γύρω-γύρω, κ πολύ-πολύ διακριτικά περνούσε ξυστά από το στασίδι του κουρασμένου αδελφού μοναχού...αυτός το αντιλαμβανόταν κ έτσι ξυπνούσε κ σηκωνόταν όρθιος....αυτό εγινε 2-3 φορές...στην αρχή δν καταλάβαινα...'ρε, τι έπαθε αυτός ο καλογερος κ κάνει κάθε τρεις και λίγο βόλτες γύρω-γύρω?!'...έλεγα με τον λογισμό μου...μετά κατάλαβα ότι ήταν ένας τρόπος με πολύ-πολύ διάκριση να κρατά σε αφύπνιση τον κατάκοπο αδελφό του για να σηκώνεται όρθιος στα σημεία της ακολουθίας που έπρεπε'...με λίγα λόγια βρήκε ένα τρόπο ώστε κ να τον αδελφό του να μην ελέγξει (π.χ. δν πήγαινε να τον σκουντήσει), και να μην τον αφήσει να 'αμαρτήσει', και έτσι με διακριτικό τρόπο να τον κρατα ξύπνιο....έπαθα πλάκα με αυτό που σκέφθηκε
