"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η αγάπη συμβαίνει πάντα στο παρόν. Το αιώνιο παρόν του Θεού. Ο χρόνος των αγγέλων. Ο χρόνος της ψυχής. Είναι το τώρα.

Ο Πέτρος τώρα λέει "σ΄ αγαπάω" κι η άρνηση του παρελθόντος σβήνεται. Εκείνος λέει, τώρα "βλέπεις" κι η τύφλωση του παρελθόντος λύνεται. Εκείνος λέει, είμαι ο Όν και υπάρχει αιωνιότητα. Η συγνώμη είναι το τώρα. Αποδέχομαι τη συγνώμη σου, σημαίνει σε αποδέχομαι όπως είσαι τώρα, γιατί το όπως ήσουν χθες, δεν υπάρχει. Δεν κρίνω, σημαίνει αντιλαμβάνομαι ένα πράγμα τώρα. Με απόλυτη αθωότητα. Χωρίς να με επηρεάζουν οι εμπειρίες του παρελθόντος που χρωματίζουν το σήμερα. Σε βλέπω σαν για πρώτη φορά. Είμαι άπειρος και άπειρος. Χωρίς πείρα και χωρίς πέρας. Αγαπάω σημαίνει, τώρα που σε βλέπω γίνομαι εσύ. Είμαστε αχώριστοι. Είμαστε ένα. Είμαστε το πάν.

Πιστεύω πώς αυτή η αγάπη δεν γνωρίζει τέλος. Όχι μόνο όσο ζει ο άνθρωπος, αλλά και πέρα από τον θάνατό του. Πιστεύω στην αθανασία της αγάπης. Πιστεύω πώς όλα θάβονται κάτω απ΄ το χώμα, εκτός από την αγάπη. Πιστεύω πώς η αγάπη έρχεται από τον Θεό και επιστρέφει στον Θεό. Πιστεύω πώς η αγάπη είναι ίδια η αιωνιότητα κι ότι όποιος αγαπάει, μένει στον αιώνα. Πιστεύω πώς ο απλησίαστος Θεός, είναι αγάπη και μόνο με την αγάπη πλησιάζεται. Πιστεύω πώς οι άγιοι δεν φοβούνται τον Θεό, γιατί τον αγαπάνε. Πιστεύω σ΄ Εκείνον, που είναι η ίδια η αγάπη του Θεού στους ανθρώπους κι η μόνη απάντηση.

Ελεωνόρα Σταθοπούλου

Βρέχει επί δικαίους και αδίκους

Στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, ερχόντουσαν πολλοί προσκυνητές ν' ανάψουν το κεράκι τους. Μερικοί έμεναν για εξομολόγηση, άλλοι έπαιρναν απλώς ευχή, ενώ άλλοι άναβαν το κερί τους, έκαναν το σταυρό τους κι έφευγαν. Ερχόντουσαν κάθε λογής άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, μορφωμένοι, απλοϊκοί κ.λπ. Στην περιοχή της Ομόνοιας έμεναν άνθρωποι κάθε κατηγορίας.

Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...".

Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει.
-Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ.

Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:

-Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω.

-Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές.

-Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου".

Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν:

-Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.

Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές.

Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:

-Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσομε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.

Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.

-Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά!

-Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα.

Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Εξαίρετο!
Κι εμείς (οι καθαροί) που βιαζόμαστε να κατακρίνουμε τις ψυχές αυτές, ας το έχουμε υπ΄όψη μας!

Πατρικαί Νουθεσίαι Γέροντος Εφραίμ, προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου

Περί αγάπης


* Η αγάπη θα σε φυλάξει από όλας τας αμαρτίας.

* Ψυχή οικτίρμων ομοιώνεται τω Θεώ και μεγάλη παρρησία κέκτηται προς Αυτόν! Είθε ο Θεός να μας δώσει σπλάγχνα συμπαθητικά, δια να εύρωμεν τα θεία σπλάγχνα ανοικτά, πλήρη ελέους, συμπαθείας και αγάπης!

* Εάν δεν έχωμεν αγάπη δι' έργων ματαίως κοπιάζομεν αγωνιζόμενοι, διότι δέρομεν αέρα και ξεφεύγομεν του σκοπού της σωτηρίας μας... Εάν δεν μας διακρίνει η ανόθευτος αγάπη του Χριστού, εις κενόν τρέχομεν, οπότε αίρεται πάσα ελπίς σωτηρίας.

* Το να κηρύξωμεν τον θείον λόγον είναι η μικροτέρα αρετή· αλλά το να θυσιασθώμεν δι' Αυτόν είναι η τελεία αγάπη, δηλαδή το να θέσωμεν τας ψυχάς ημών δια την αγάπη του πλησίον.

* Είναι αδύνατον να φθάσωμεν εις τον λιμένα της αγάπης άνευ μετανοίας.

* Η ευσπλαχνία του Θεού δεν έχει όρια και ευτυχής ο άνθρωπος εκείνος, που δια της συνέσεως προσήγγισε εις το να αναγνωρίσει την αγάπη του Θεού.

Δεν φοβούμαι τον Θεόν, έλεγε στους μαθητές του ο Καθη­γητής της ερήμου Μέγας Αντώνιος, διότι τον αγαπώ. Η τελεία αγά­πη «έξω βάλλει τον φόβο».

+++

Ο αββάς Αμμούν ο Νιτριώτης επεσκέφθη κάποτε τον Μέγα Αντώνιο και επειδή είχε μαζί του Φιλική οικειότητα τον ερώτησε:

—Πώς συμβαίνει εγώ μεν να κοπιάζω περισσότερο από σένα, συ δε να δοξάζεσαι περισσότερο από τους ανθρώπους;

—Φαίνεται ότι θα αγαπώ τον Θεόν περισσότερο από σένα, του αποκρίθηκε με καλοκάγαθο μειδίαμα ο φίλος του Θεού.

+++

Ένας γέρων Ερημίτης παρεκάλεσε κάποτε στην προσευχή του τον Θεόν να του δείξει τους παλαιούς Πατέρας της έρημου. Τους είδε λοιπόν όλους εκτός από τον Μέγα Αντώνιο.

—Που να ευρίσκεται άραγε ο Αββάς Αντώνιος; Εσκέπτετο με απορία.

—Όπου είναι ο Θεός, άκουσε φωνή να τον βεβαιώνει.

Καθένας χρωστάει να αγαπά τον πλησίον μέχρι θανάτου όχι μόνο γιατί έχει την ίδια φύση με αυτόν, αλλά και για το υπέρτιμο αίμα που έχυσε για μας ο Χριστός, που έδωσε και την εντολή της αγάπης του πλησίον.

Όσιος Πέτρος ο δαμασκηνός. Φιλοκαλία, σελ. 144.

Η Αγάπη

Διήγημα

Σοφίας Κλήμη-Παναγιωτοπούλου

Από το βιβλίο "Εξομολογήσεις"

Γιατί στριμώχνεται έτσι ο κόσμος μπροστά στη μεγάλη θύρα; Πώς σπρώχνονται, ποδοπατιούνται, αναμερίζει ο ένας τον άλλον, με λαχτάρα και πάθος κι αλληλομισεμό; Τί κάνουν; Τί γίνεται;

Γιατί ο αστυφύλακας αγωνίζεται να βάλει σε τάξη όλον τούτο τον απειθάρχητο όχλο που κινιέται - μια μάζα από υψωμένα χέρια κι άπληστα μάπα - να κάνει γιουρούσι στη μισάνοιχτη πόρτα;

Αγάπη... Αχ, μοιράζουν αγάπη!

Πακεταρισμένη σε δυο κούπα γάλα, λίγη ζάχαρη κι αλεύρι, η αγάπη των πλούσιων Χριστιανών προς τους φτωχούς «πλησίον» τους, μοιράζεται, ανάμεσα σε μισολεγμένες βλαστήμιες κι ανείπωτη αγανάκτηση.

Αγανακτούν αυτοί που πήραν, αγανακτούν όσοι ακόμα προσπαθούν να πάρουν χωρίς να το πετυχαίνουν, αγανακτούν, προ παντός, εκείνοι που τη μοιράζουν...

«Αγαπάτε αλλήλους...» Ο Χριστός βασανισμένος, σηκώνει τον σταυρό του και σέρνει το βήμα στο Γολγοθά.

— Αγαπάτε αλλήλους...

Ως πρόβατον επί σφαγήν άγεται ο αμνός του Θεού, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου. Στ' όνομα του μοιράζεται σήμερα η αγάπη. Στ' όνομα του τη δέχονται τούτοι που τη δικαιούνται, κονσερβαρισμένη σε δυο κουτιά γάλα... κι υποβλέπονται για να την πάρουν, αλληλομισιούνται και δυσπιστούν ο ένας για τον άλλον.

Εσύ που θεμέλιο λίθο έθεσες την Αγάπη, κοίτα πανώ απ' τον σταυρό Σου τον κόσμο που σ' οδήγησε στο μαρτύριο. Αιώνες από τότε, τίποτα δεν μας συνέτισε, δεν γαλήνεψε τα πάθη μας, δεν γιάτρεψε την πληγιασμένη από τόσα κρίματα καρδιά μας. Κι η αγάπη, μας είναι λίγη, δεν μας φτάνει, δεν μας χορταίνει. Ο σπόρος της δεν ρίζοπιάνει μέσα μας. Είναι πολλά τα ζιζάνια στον αγρό μας. Κι αν καμιά φορά συμβεί το θαύμα, ο καρπός της είναι δυο κουτιά γάλα δοσμένα μ' αγανάκτηση στον «πλησίον» μας.

Αγάπη... Μοιράζουν Αγάπη.

Δώστε σ' όλους μας και πάρτε κι εσείς και κάντε να υπάρχει πλούσιο απόθεμα. Σπείρτε αγάπη, μας χρειάζεται. Μας χρειάζεται... Να χαροποιηθεί η ζωή, να γελάσουν οι γειτονιές, να νοστιμίσει το ψωμί μας...

Υπέροχα τα κείμενα που παραθέτεις Νίκο!