- Πώς μπορούμε Παππούλη μου, να αγαπήσουμε τον Χριστό;
«Η αγάπη μας προς τον Χριστό, παιδί μου, πραγματοποιείται ως εξής:
Σηκώνουμε τον εσωτερικό μας εαυτό προς τον Θεό και τον επικαλούμεθα. Βλέποντας όμως τη φύση, τα δένδρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, τις μέλισσες, τα άνθη, τη θάλασσα, τα ψάρια, τα άστρα, το φεγγάρι, τον ήλιο, και τα τόσα άλλα υπέροχα δημιουργήματά του, στρέφουμε το νου προς τον Θεόν και δοξάζοντάς Τον μέσα απʼ αυτά, προσπαθούμε να τα καταλάβουμε πόσο ωραία και θαυμάσια είναι και αγωνιζόμαστε να τα αγαπήσουμε. Όταν τα αγαπήσουμε όλα αυτά, τότε η αγάπη μας ανεβαίνει προς τον δημιουργό μας και έτσι πραγματικά και αληθινά Τον αγαπάμε.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αγάπη των δημιουργημάτων, αλλά ακόμη περισσότερη πρέπει να είναι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας. Γιʼ αυτό πρέπει να πραγματοποιούμε επισκέψεις στα Νοσοκομεία, στις Φυλακές, στα Ορφανοτροφεία, στα Γηροκομεία κ.λ.π. και γιʼ αυτό το σκοπό και μόνο θα πρέπει να γίνονται αυτές. Τότε η αγάπη μας είναι ειλικρινής».
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ»
ΤΟΝ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ
Αναστασίου Σ. Τζαβάρα
Η Αγάπη ού περπερεύεται...
Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές
Ο ηρωϊσμός της αγάπης
Ό Εύλόγιος φλεγόταν από την Ιερή επιθυμία να κάνει κάτι σπουδαίο που να συνδυάζει άσκηση καί αγάπη μαζί. Προσευχόταν γι' αυτό στο Θεό να του δείξει Εκείνος το σωστό δρόμο.
Μια μέρα που βρισκόταν στην πλατεία της πόλης είδε να κείτεται καταγής ένας σακάτης πού ήταν καί λεπρός μαζί. Του έλειπαν καί τα χέρια και τα πόδια. Κάτι έλεγε του Εύλογίου, ότι ίσως εδώ έχει την απάντηση πού περιμένει από το Θεό. Αφού έκανε μια θερμή προσευχή μέσα του, πήγε κοντά στον άνθρωπο εκείνο καί με πολλή ευγένεια και λεπτότητα, σαν να ήταν ό άρρωστος κανένας μεγάλος άρχοντας, τον ρώτησε για την κατάσταση του καί αν του επέτρεπε και του έκανε τη μεγάλη τιμή να τον έπαιρνε αυτός στο κελί του για να τον περιποιηθεί, αφού τον είχαν εγκαταλείψει και πετάξει σαν το σκυλί οι δικοί του εκεί. Αν το 'θελε! Μα χρειαζόταν καί ρώτημα;
Ευχαρίστως δέχτηκε ό ταλαίπωρος Εκείνος την αναπάντεχη αυτή προσφορά. Τον πήρε λοιπόν ό Εύλόγιος στο κελί του καί τον φρόντιζε σαν μικρό παιδί με όλη την αγάπη καί τη στοργή πού διέθετε. Έτσι πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια με αγάπη καί αρμονία. Άλλα τότε ό μισόκαλος εχθρός των ανθρώπων, ό διάβολος, φθόνησε την ευτυχία αυτή καί βάλθηκε να την καταστρέψει. Καί άρχισε λοιπόν ό γκρίνια καί κακία στη ζωή τους.
Ό ως τα χτες καλός και υπομονητικός άρρωστος, πού τα δεχόταν όλα με ευγνωμοσύνη καί ταπείνωση, άρχισε να αλλάζει φύλλο. Άρχισε να γίνεται όλο καί πιο απαιτητικός καί να παραπονιέται για το κάθε τι, σαν να ήταν υποχρεωμένος ό Ευλόγιος να του ικανοποιεί κάθε καπρίτσιο του. Ό Ευλόγιος από τη μεριά του προσπαθούσε να φαίνεται όλο καί πιο υπομονητικός και φρόντιζε να του φέρεται με περισσότερη αγάπη. Άλλα αυτό αντί να μαλακώνει τον άρρωστο τον έκανε πιο άγριον καί επιθετικό. Οι ιδιοτροπίες του δεν είχαν τις εφάμιλλες τους καί ή γλώσσα του ή ως χτες τόσο γλυκεία καί γεμάτη μονάχα ευχαριστίες καί καλά λόγια έγινε φαρμάκι, πιο φαρμακερή καί από γλώσσα φιδιού. Τίποτε από ότι έκανε και έλεγε ό Ευλόγιος δεν τον ικανοποιούσε.
— Κλέφτη, του φώναζε, λωποδύτη, δραπέτη δούλε! Με ξένα λεφτά πού έκλεψες από το αφεντικό σου πάς να μας κάνεις τον άγιο. Ρήμαξες το αφεντικό σου και το έσκασες και μετά βρήκες εμένα για να με χρησιμοποιήσεις ως ασπίδα και να μείνεις έτσι απαρατήρητος. Μα πού θα γλιτώσεις; Θα την πληρώσεις την κακία σου. Σε έμαθε και σε ξέρω εγώ!
Φυσικά όλα αυτά ήταν της φαντασίας του και ήταν αρκετά να προκαλέσουν την οργή και την αγανάκτηση του οποιουδήποτε άλλου, άλλα όχι και του Εύλόγιου. Προσπαθούσε αυτός όσο μπορούσε να του φέρεται με περισσότερη ευγένεια και καλοσύνη και να τον φροντίζει ακόμα πιο πολύ.
Του ζητούσε με συντριβή συγγνώμη για τυχόν παραλείψεις του και πλημμελή περιποίηση και τον παρακαλούσε να του υποδείξει τυχόν όχι σωστές ενέργειες του πού τον δυσκόλευαν για να τις διορθώσει και να αποφύγει τα λάθη πού σαν άνθρωπος αδύνατος ήταν φυσικό να είχε κάνει απέναντι του. Εκείνος όμως όχι μόνο έμενε αμετάπειστος, αλλά και αγρίευε όλο και περισσότερο.
—Δεν μου χρειάζονται οι κολακείες σου, ψεύτη και υποκριτή, συνέχιζε ό άρρωστος με όση πικρία μπορούσε να επιστρατεύσει. Ρίξε με πάλι έκει που με βρήκες! Πήγαινε με μακριά από την κόλαση αυτή, όπου με έφερες και με βασανίζεις επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια!
—Μα, σε παρακαλώ, κύριε μου, του έλεγε γλυκά και ταπεινά ό Εύλόγιος, γλύκανε λίγο την πίκρα σου και πες μου σε τι έφταιξα για να το διορθώσω. Τόσα χρόνια περάσαμε μέλι-γάλα. τι έπαθες τώρα και εκνευρίζεσαι τόσο πολύ;
—Δε σε ανέχομαι, ύπουλε άνθρωπε, δεν δέχομαι τις ειρωνείες και τις κολακείες σου, πού με χτυπούν στα νεύρα. Δεν μου αρέσει, παλιάνθρωπε, ή ζωή πού ζω εδώ, ή κονσερβοποιημένη, ή τσιγκούνικη και φειδωλή. Κρέατα θέλω! Φαγοπότι λαχταράει ή καρδιά μου! Ζωή χαρισάμενη να ζήσω κι εγώ λίγο και να χαρώ σ' αυτόν το κόσμο το γεμάτο πίκρα και φαρμάκι!
Ό Ευλόγιος του έφερνε τα κρέατα πού ζητούσε και ό,τι άλλο ορεχτικό ήθελε. Ό άρρωστος, όμως πάλι ανικανοποίητος έμενε.
— Δεν με ικανοποιείς πια εσύ, του έλεγε με θυμό. Κόσμο θέλω, κόσμον πολύ για να ξεσκάσω, για να λέω τον πόνο μου, για να ξεφεύγω από τη θανατερή μου μονοτονία εδώ μέσα . Να σου φέρω πλήθος αδελφών...
—Να μου λείπουν! Εγώ δε θέλω τα μούτρα σου να βλέπω κι εσύ θέλεις να μου φέρεις κι άλλους όμοιους σου χαραμοφάηδες; Ρίξε με, πέταξε με έκει πού με βρήκες! Καλλίτερα εκεί, παρά εδώ. Δεν μπορώ πια να σε θωρώ! Πέταξε μεεε!
Με τέτοιον σκληρό τρόπο μιλούσε μέρα νύχτα του Εύλόγιου ό άρρωστος και του έκανε τον «βίον αβίωτων». Είχε εξαντλήσει όλα τα μέσα και με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να μαλακώσει την καρδιά του αρρώστου του. Βλέποντας πια πώς μόνος του δεν μπορούσε να λύσει το πρόβλημα, σκέφθηκε να συμβουλευτεί άλλους αδελφούς, πιο έμπειρους και ενάρετους από αυτόν. Ρώτησε λοιπόν κάποιους ασκητές. Εκείνοι του υπέδειξαν να ρωτήσει τον άγιο Αντώνιο. Ό Εύλόγιος βρήκε καλή την απάντηση τους και μια και δυο παίρνει τον άρρωστο μαζί του και πάνε στην έρημο, όπου ζούσε ό όσιος. Έκει βρισκόταν και άλλος κόσμος.
Περίμενε λοιπόν ό Εύλόγιος να έρθει ή σειρά του "να δει τον άγιο. 'Εκείνος όμως φωτισμένος όπως ήταν από το θεό γνώριζε κιόλας την περίπτωση του και ξαφνικά χωρίς να γνωρίζονται καθόλου προηγουμένως τον φώναξε με το όνομα του και τον κάλεσε κοντά του.
Ό άγιος μίλησε με πολλή αυστηρότητα πρώτα στον Ευλόγιο, αν και φυσικά αυτός δεν φαινόταν να φταίει σε τίποτα. Όμως ήταν πολύ ψυχολογημένο αυτό πού έκανε. και τον δικαίωσαν τα πράγματα. Αφού είπε ό,τι είχε να πει στον Ευλόγιο, γύρισε κατόπι στον άρρωστο και του μίλησε με μια πολύ σκληρή και αυστηρή γλώσσα.
— Λεπρέ, σακάτη, ανάξιε της γης και του ουρανού, του είπε, πότε θα πάψεις να πολεμάς το Θεό και να παροργίζεις τον αδελφό; Δεν γνωρίζεις πώς ό Χριστός σε υπηρετεί; Πώς λοιπόν τολμάς να μιλάς έτσι στον ίδιο το Χριστό; Δεν έγινε σκλάβος σου ό άνθρωπος αυτός για χατίρι του Χριστού και της αγάπης του;
Όλα αυτά τα είπε ό όσιος μπροστά στον κόσμο. Αφού διέλυσε τον κόσμο και έμειναν μόνοι τους, άρχισε να τους μιλάει με πολύ μαλακό τρόπο και να τους προτρέπει να μη χωριστούν ό ένας από τον άλλο. Ό διάβολος, τους έλεγε, σας δημιουργεί τη λύπη αύτη και ζητάει να σας χωρίσει. Γυρίστε πάλι στο κελί σας, όπου ζήσατε με καθαρή αγάπη τόσα χρόνια. Όπου να είναι θα σας επισκεφθεί ό θεός. Ό πειρασμός αυτός του σατανά έγινε, επειδή και των δυο σας το τέλος πλησιάζει και πρόκειται να πάρετε τους στεφάνους που ετοιμάζει ό Χριστός για τον καθένα σας, στον ένα εξαιτίας του άλλου. Μη λοιπόν σκεφθείτε, συνέχισε, τίποτε άλλο, γιατί, όταν θα έρθει ό άγγελος και δεν σας βρει μαζί, θα στερηθείτε ό καθένας σας το στεφάνι της νίκης. Άλλα θα ήταν φοβερό να συμβεί αυτό.
Έτσι τοποθέτησε ό μεγάλος εκείνος άγιος το ζήτημα. Ευτυχώς πού ό άρρωστος τον άκουε και γύρισαν πάλι στο κελί τους. Σε σαράντα μέρες πέθανε ό Εύλόγιος και σε άλλες σαράντα και ό ανάπηρος και άρρωστος. Έτσι τελικά νίκησε ή μακρόθυμη αγάπη του ταπεινού εκείνου Εύλογιου.
Στη συγκινητική αυτή ιστορία διαγράφεται καθαρότατα ό ηρωισμός της αγάπης πού ξεπερνάει κατά πολύ τη συνηθισμένη φιλανθρωπία και γίνεται αρετή με ουράνιες πραγματικά διαστάσεις. "Έτσι φανερώνεται το ασκητικό πνεύμα με όλο του το μεγαλείο όχι ως άρνηση, αλλά ως κατάφαση του ανθρώπου, όποιος και να 'ναι αυτός.
Πόσα έχει να μας πει το ηρωικό αυτό πνεύμα προ πάντων σήμερα πού τόσα δράματα δημιουργούνται με το ζήτημα π.χ. των γέρων γονιών που ή σημερινή δομή της κοινωνικής ζωής τους προορίζει για το θλιβερό περιθώριο της ζωής! Με τη δικαιολογία των συνθηκών πού επικρατούν σήμερα και δεν παραγνωρίζει κανένας πόσο πραγματικά δύσκολα είναι τα σημερινά δεδομένα υπό ορισμένη έποψη δημιουργείται ένας νομότυπος Καιάδας, όπου με ελαφρά τη συνείδηση πετιούνται οι απόμαχοι της ζωής... "Ω, αν υπήρχε το ευλογημένο εκείνο πνεύμα του ταπεινού Εύλογίου!... Πόσοι απόμαχοι της ζωής και κατάκοποι οδοιπόροι της θα έκλειναν πιο ανθρώπινα τα μάτια τους με ένα γεμάτο ευγνωμοσύνη «νυν άπολύοις» στα χείλη τους!...
Ό Εύλόγιος φλεγόταν από την Ιερή επιθυμία να κάνει κάτι σπουδαίο που να συνδυάζει άσκηση καί αγάπη μαζί. Προσευχόταν γι' αυτό στο Θεό να του δείξει Εκείνος το σωστό δρόμο.
Μια μέρα που βρισκόταν στην πλατεία της πόλης είδε να κείτεται καταγής ένας σακάτης πού ήταν καί λεπρός μαζί. Του έλειπαν καί τα χέρια και τα πόδια. Κάτι έλεγε του Εύλογίου, ότι ίσως εδώ έχει την απάντηση πού περιμένει από το Θεό. Αφού έκανε μια θερμή προσευχή μέσα του, πήγε κοντά στον άνθρωπο εκείνο καί με πολλή ευγένεια και λεπτότητα, σαν να ήταν ό άρρωστος κανένας μεγάλος άρχοντας, τον ρώτησε για την κατάσταση του καί αν του επέτρεπε και του έκανε τη μεγάλη τιμή να τον έπαιρνε αυτός στο κελί του για να τον περιποιηθεί, αφού τον είχαν εγκαταλείψει και πετάξει σαν το σκυλί οι δικοί του εκεί. Αν το 'θελε! Μα χρειαζόταν καί ρώτημα;
Ευχαρίστως δέχτηκε ό ταλαίπωρος Εκείνος την αναπάντεχη αυτή προσφορά. Τον πήρε λοιπόν ό Εύλόγιος στο κελί του καί τον φρόντιζε σαν μικρό παιδί με όλη την αγάπη καί τη στοργή πού διέθετε. Έτσι πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια με αγάπη καί αρμονία. Άλλα τότε ό μισόκαλος εχθρός των ανθρώπων, ό διάβολος, φθόνησε την ευτυχία αυτή καί βάλθηκε να την καταστρέψει. Καί άρχισε λοιπόν ό γκρίνια καί κακία στη ζωή τους.
Ό ως τα χτες καλός και υπομονητικός άρρωστος, πού τα δεχόταν όλα με ευγνωμοσύνη καί ταπείνωση, άρχισε να αλλάζει φύλλο. Άρχισε να γίνεται όλο καί πιο απαιτητικός καί να παραπονιέται για το κάθε τι, σαν να ήταν υποχρεωμένος ό Ευλόγιος να του ικανοποιεί κάθε καπρίτσιο του. Ό Ευλόγιος από τη μεριά του προσπαθούσε να φαίνεται όλο καί πιο υπομονητικός και φρόντιζε να του φέρεται με περισσότερη αγάπη. Άλλα αυτό αντί να μαλακώνει τον άρρωστο τον έκανε πιο άγριον καί επιθετικό. Οι ιδιοτροπίες του δεν είχαν τις εφάμιλλες τους καί ή γλώσσα του ή ως χτες τόσο γλυκεία καί γεμάτη μονάχα ευχαριστίες καί καλά λόγια έγινε φαρμάκι, πιο φαρμακερή καί από γλώσσα φιδιού. Τίποτε από ότι έκανε και έλεγε ό Ευλόγιος δεν τον ικανοποιούσε.
— Κλέφτη, του φώναζε, λωποδύτη, δραπέτη δούλε! Με ξένα λεφτά πού έκλεψες από το αφεντικό σου πάς να μας κάνεις τον άγιο. Ρήμαξες το αφεντικό σου και το έσκασες και μετά βρήκες εμένα για να με χρησιμοποιήσεις ως ασπίδα και να μείνεις έτσι απαρατήρητος. Μα πού θα γλιτώσεις; Θα την πληρώσεις την κακία σου. Σε έμαθε και σε ξέρω εγώ!
Φυσικά όλα αυτά ήταν της φαντασίας του και ήταν αρκετά να προκαλέσουν την οργή και την αγανάκτηση του οποιουδήποτε άλλου, άλλα όχι και του Εύλόγιου. Προσπαθούσε αυτός όσο μπορούσε να του φέρεται με περισσότερη ευγένεια και καλοσύνη και να τον φροντίζει ακόμα πιο πολύ.
Του ζητούσε με συντριβή συγγνώμη για τυχόν παραλείψεις του και πλημμελή περιποίηση και τον παρακαλούσε να του υποδείξει τυχόν όχι σωστές ενέργειες του πού τον δυσκόλευαν για να τις διορθώσει και να αποφύγει τα λάθη πού σαν άνθρωπος αδύνατος ήταν φυσικό να είχε κάνει απέναντι του. Εκείνος όμως όχι μόνο έμενε αμετάπειστος, αλλά και αγρίευε όλο και περισσότερο.
—Δεν μου χρειάζονται οι κολακείες σου, ψεύτη και υποκριτή, συνέχιζε ό άρρωστος με όση πικρία μπορούσε να επιστρατεύσει. Ρίξε με πάλι έκει που με βρήκες! Πήγαινε με μακριά από την κόλαση αυτή, όπου με έφερες και με βασανίζεις επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια!
—Μα, σε παρακαλώ, κύριε μου, του έλεγε γλυκά και ταπεινά ό Εύλόγιος, γλύκανε λίγο την πίκρα σου και πες μου σε τι έφταιξα για να το διορθώσω. Τόσα χρόνια περάσαμε μέλι-γάλα. τι έπαθες τώρα και εκνευρίζεσαι τόσο πολύ;
—Δε σε ανέχομαι, ύπουλε άνθρωπε, δεν δέχομαι τις ειρωνείες και τις κολακείες σου, πού με χτυπούν στα νεύρα. Δεν μου αρέσει, παλιάνθρωπε, ή ζωή πού ζω εδώ, ή κονσερβοποιημένη, ή τσιγκούνικη και φειδωλή. Κρέατα θέλω! Φαγοπότι λαχταράει ή καρδιά μου! Ζωή χαρισάμενη να ζήσω κι εγώ λίγο και να χαρώ σ' αυτόν το κόσμο το γεμάτο πίκρα και φαρμάκι!
Ό Ευλόγιος του έφερνε τα κρέατα πού ζητούσε και ό,τι άλλο ορεχτικό ήθελε. Ό άρρωστος, όμως πάλι ανικανοποίητος έμενε.
— Δεν με ικανοποιείς πια εσύ, του έλεγε με θυμό. Κόσμο θέλω, κόσμον πολύ για να ξεσκάσω, για να λέω τον πόνο μου, για να ξεφεύγω από τη θανατερή μου μονοτονία εδώ μέσα . Να σου φέρω πλήθος αδελφών...
—Να μου λείπουν! Εγώ δε θέλω τα μούτρα σου να βλέπω κι εσύ θέλεις να μου φέρεις κι άλλους όμοιους σου χαραμοφάηδες; Ρίξε με, πέταξε με έκει πού με βρήκες! Καλλίτερα εκεί, παρά εδώ. Δεν μπορώ πια να σε θωρώ! Πέταξε μεεε!
Με τέτοιον σκληρό τρόπο μιλούσε μέρα νύχτα του Εύλόγιου ό άρρωστος και του έκανε τον «βίον αβίωτων». Είχε εξαντλήσει όλα τα μέσα και με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να μαλακώσει την καρδιά του αρρώστου του. Βλέποντας πια πώς μόνος του δεν μπορούσε να λύσει το πρόβλημα, σκέφθηκε να συμβουλευτεί άλλους αδελφούς, πιο έμπειρους και ενάρετους από αυτόν. Ρώτησε λοιπόν κάποιους ασκητές. Εκείνοι του υπέδειξαν να ρωτήσει τον άγιο Αντώνιο. Ό Εύλόγιος βρήκε καλή την απάντηση τους και μια και δυο παίρνει τον άρρωστο μαζί του και πάνε στην έρημο, όπου ζούσε ό όσιος. Έκει βρισκόταν και άλλος κόσμος.
Περίμενε λοιπόν ό Εύλόγιος να έρθει ή σειρά του "να δει τον άγιο. 'Εκείνος όμως φωτισμένος όπως ήταν από το θεό γνώριζε κιόλας την περίπτωση του και ξαφνικά χωρίς να γνωρίζονται καθόλου προηγουμένως τον φώναξε με το όνομα του και τον κάλεσε κοντά του.
Ό άγιος μίλησε με πολλή αυστηρότητα πρώτα στον Ευλόγιο, αν και φυσικά αυτός δεν φαινόταν να φταίει σε τίποτα. Όμως ήταν πολύ ψυχολογημένο αυτό πού έκανε. και τον δικαίωσαν τα πράγματα. Αφού είπε ό,τι είχε να πει στον Ευλόγιο, γύρισε κατόπι στον άρρωστο και του μίλησε με μια πολύ σκληρή και αυστηρή γλώσσα.
— Λεπρέ, σακάτη, ανάξιε της γης και του ουρανού, του είπε, πότε θα πάψεις να πολεμάς το Θεό και να παροργίζεις τον αδελφό; Δεν γνωρίζεις πώς ό Χριστός σε υπηρετεί; Πώς λοιπόν τολμάς να μιλάς έτσι στον ίδιο το Χριστό; Δεν έγινε σκλάβος σου ό άνθρωπος αυτός για χατίρι του Χριστού και της αγάπης του;
Όλα αυτά τα είπε ό όσιος μπροστά στον κόσμο. Αφού διέλυσε τον κόσμο και έμειναν μόνοι τους, άρχισε να τους μιλάει με πολύ μαλακό τρόπο και να τους προτρέπει να μη χωριστούν ό ένας από τον άλλο. Ό διάβολος, τους έλεγε, σας δημιουργεί τη λύπη αύτη και ζητάει να σας χωρίσει. Γυρίστε πάλι στο κελί σας, όπου ζήσατε με καθαρή αγάπη τόσα χρόνια. Όπου να είναι θα σας επισκεφθεί ό θεός. Ό πειρασμός αυτός του σατανά έγινε, επειδή και των δυο σας το τέλος πλησιάζει και πρόκειται να πάρετε τους στεφάνους που ετοιμάζει ό Χριστός για τον καθένα σας, στον ένα εξαιτίας του άλλου. Μη λοιπόν σκεφθείτε, συνέχισε, τίποτε άλλο, γιατί, όταν θα έρθει ό άγγελος και δεν σας βρει μαζί, θα στερηθείτε ό καθένας σας το στεφάνι της νίκης. Άλλα θα ήταν φοβερό να συμβεί αυτό.
Έτσι τοποθέτησε ό μεγάλος εκείνος άγιος το ζήτημα. Ευτυχώς πού ό άρρωστος τον άκουε και γύρισαν πάλι στο κελί τους. Σε σαράντα μέρες πέθανε ό Εύλόγιος και σε άλλες σαράντα και ό ανάπηρος και άρρωστος. Έτσι τελικά νίκησε ή μακρόθυμη αγάπη του ταπεινού εκείνου Εύλογιου.
Στη συγκινητική αυτή ιστορία διαγράφεται καθαρότατα ό ηρωισμός της αγάπης πού ξεπερνάει κατά πολύ τη συνηθισμένη φιλανθρωπία και γίνεται αρετή με ουράνιες πραγματικά διαστάσεις. "Έτσι φανερώνεται το ασκητικό πνεύμα με όλο του το μεγαλείο όχι ως άρνηση, αλλά ως κατάφαση του ανθρώπου, όποιος και να 'ναι αυτός.
Πόσα έχει να μας πει το ηρωικό αυτό πνεύμα προ πάντων σήμερα πού τόσα δράματα δημιουργούνται με το ζήτημα π.χ. των γέρων γονιών που ή σημερινή δομή της κοινωνικής ζωής τους προορίζει για το θλιβερό περιθώριο της ζωής! Με τη δικαιολογία των συνθηκών πού επικρατούν σήμερα και δεν παραγνωρίζει κανένας πόσο πραγματικά δύσκολα είναι τα σημερινά δεδομένα υπό ορισμένη έποψη δημιουργείται ένας νομότυπος Καιάδας, όπου με ελαφρά τη συνείδηση πετιούνται οι απόμαχοι της ζωής... "Ω, αν υπήρχε το ευλογημένο εκείνο πνεύμα του ταπεινού Εύλογίου!... Πόσοι απόμαχοι της ζωής και κατάκοποι οδοιπόροι της θα έκλειναν πιο ανθρώπινα τα μάτια τους με ένα γεμάτο ευγνωμοσύνη «νυν άπολύοις» στα χείλη τους!...
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Μη ζητάς να σʼ αγαπούν
«Μακριά από τη Ζήλια. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο. Από φθόνο, μια Μοναχή προς άλλη, την φαντάστηκε να ασχημονεί με τον πνευματικό, και το έλεγε σαν πραγματικότητα.
Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια.
Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.
Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.
Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους. Και θα έλθει ώρα που θα αγαπάς αβίαστα. Και θα νιώθεις, ότι όλοι σʼ αγαπούν. Ένα κοσμικό τραγούδι λέει:
«Μη μου ζητάς να σʼ αγαπώ.
Η αγάπη δεν ζητιέται.
Μέσα στα φύλλα της καρδιάς
μονάχη της γεννιέται».
Πάρʼ το πνευματικά. Εσύ σκόρπα φυσικά, από την καρδιά σου, την αγάπη του Χριστού.
Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε:
- Μʼ αγαπάς;
- Γιατί δεν μʼ αγαπάς;
Πω πω! Πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού!
Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.
Μη σε νοιάζει αν σʼ αγαπούν. Εσύ μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους. Και τότε μυστικά έρχεται μια μεταβολή, μια αλλαγή σʼ όλο το σύνολο. Αυτό που σου λέω είναι η καλύτερη ιεραποστολή. Εφάρμοσέ το και τηλεφώνησέ μου τα αποτελέσματα». [Α 80-2]
«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟY ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
Ανθολόγιο Συμβουλών»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ - ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
«Μακριά από τη Ζήλια. Τον κατατρώγει τον άνθρωπο. Από φθόνο, μια Μοναχή προς άλλη, την φαντάστηκε να ασχημονεί με τον πνευματικό, και το έλεγε σαν πραγματικότητα.
Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια.
Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.
Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν.
Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους. Και θα έλθει ώρα που θα αγαπάς αβίαστα. Και θα νιώθεις, ότι όλοι σʼ αγαπούν. Ένα κοσμικό τραγούδι λέει:
«Μη μου ζητάς να σʼ αγαπώ.
Η αγάπη δεν ζητιέται.
Μέσα στα φύλλα της καρδιάς
μονάχη της γεννιέται».
Πάρʼ το πνευματικά. Εσύ σκόρπα φυσικά, από την καρδιά σου, την αγάπη του Χριστού.
Μερικοί μοναχοί, ιδίως γυναίκες, λένε:
- Μʼ αγαπάς;
- Γιατί δεν μʼ αγαπάς;
Πω πω! Πόσο μακριά είναι από την αγάπη του Χριστού!
Φτώχεια, πνευματική φτώχεια.
Μη σε νοιάζει αν σʼ αγαπούν. Εσύ μόνο ξεχείλιζε από αγάπη Χριστού προς όλους. Και τότε μυστικά έρχεται μια μεταβολή, μια αλλαγή σʼ όλο το σύνολο. Αυτό που σου λέω είναι η καλύτερη ιεραποστολή. Εφάρμοσέ το και τηλεφώνησέ μου τα αποτελέσματα». [Α 80-2]
«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟY ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
Ανθολόγιο Συμβουλών»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ - ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Έχουν κάνει όλες τις αμαρτίες κι εγώ τʼ αγαπώ!
Μου έλεγε κάποια μέρα: «Έρχονται σε μένα καμιά φορά και αγόρια και κορίτσια. Τα καημένα τα παιδιά και τι δεν έχουν κάνει, όλες τις αμαρτίες τις σαρκικές τις έχουν κάνει, μα εγώ τʼ αγαπώ».
Ο Γέροντας δε δικαιολογούσε τις πράξεις των παιδιών∙ τις χαρακτήριζε ως σαρκικές αμαρτίες ,αλλά συγχρόνως τα αγαπούσε σαν πολύτιμες ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανε». Με την αγάπη του, τους προσείλκυε σαν μαγνήτης και τους θεράπευε σταδιακά από τη σαρκολατρεία τους. Η πατερική αυτή στάση του Γέροντα, παρεξηγήθηκε από μερικούς πουριτανούς συντηρητικούς, που επένθησαν, και μερικούς ανεύθυνους προοδευτικούς, που πανηγύρισαν, για την ίδια αιτία: για το ότι τάχα ο Γέροντας «ανέχεται» τις σαρκικές αμαρτίες. Δεν καταλάβαιναν, ότι η αμαρτία δεν καταπολεμείται, ούτε με τη μισαλλόδοξη καταδίκη του αμαρτωλού , ούτε με την ένοχη νομιμοποίηση της πτώσης. Ο Γέροντας πολεμούσε αποτελεσματικά την αμαρτία, αγαπώντας τον αμαρτωλό και βοηθώντας τον στην συνειδητοποίηση της ευθύνης για τις πτώσεις του, και της δυνατότητας εν Χριστώ της απαλλαγής του και απʼ αυτές και από την ενοχή, δια της μετανοίας και της συγχωρήσεως και της εν Χριστώ ζωής. Ήθελε να οδηγεί στην καινούργια ζωή, και όχι να ταλαιπωρεί τις ψυχές με την παλιά. [ Γ 354π.]
Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Μου έλεγε κάποια μέρα: «Έρχονται σε μένα καμιά φορά και αγόρια και κορίτσια. Τα καημένα τα παιδιά και τι δεν έχουν κάνει, όλες τις αμαρτίες τις σαρκικές τις έχουν κάνει, μα εγώ τʼ αγαπώ».
Ο Γέροντας δε δικαιολογούσε τις πράξεις των παιδιών∙ τις χαρακτήριζε ως σαρκικές αμαρτίες ,αλλά συγχρόνως τα αγαπούσε σαν πολύτιμες ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανε». Με την αγάπη του, τους προσείλκυε σαν μαγνήτης και τους θεράπευε σταδιακά από τη σαρκολατρεία τους. Η πατερική αυτή στάση του Γέροντα, παρεξηγήθηκε από μερικούς πουριτανούς συντηρητικούς, που επένθησαν, και μερικούς ανεύθυνους προοδευτικούς, που πανηγύρισαν, για την ίδια αιτία: για το ότι τάχα ο Γέροντας «ανέχεται» τις σαρκικές αμαρτίες. Δεν καταλάβαιναν, ότι η αμαρτία δεν καταπολεμείται, ούτε με τη μισαλλόδοξη καταδίκη του αμαρτωλού , ούτε με την ένοχη νομιμοποίηση της πτώσης. Ο Γέροντας πολεμούσε αποτελεσματικά την αμαρτία, αγαπώντας τον αμαρτωλό και βοηθώντας τον στην συνειδητοποίηση της ευθύνης για τις πτώσεις του, και της δυνατότητας εν Χριστώ της απαλλαγής του και απʼ αυτές και από την ενοχή, δια της μετανοίας και της συγχωρήσεως και της εν Χριστώ ζωής. Ήθελε να οδηγεί στην καινούργια ζωή, και όχι να ταλαιπωρεί τις ψυχές με την παλιά. [ Γ 354π.]
Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Χωρίς αγάπη δεν είμαστε άνθρωποι!...
Amo, ergo sum!
Στη θεία Λειτουργία το ευχαριστείν και προσφέρειν, η ευχαριστία και η θυσία, είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε συνιστούν μια μοναδική πραγματικότητα, μια αδιαίρετη πράξη. Έτσι πρέπει να είναι απʼ αρχής μέχρι τέλους και η συνολική ανθρώπινη ζωή μας, η «Λειτουργία μετά τη Λειτουργία». Δεν μπορούμε να είμαστε αυθεντικά ευχαριστιακά ζώα, αληθινοί ιερείς της δημιουργίας, αν δεν κουβαλάμε το Σταυρό, αν δεν μετέχουμε στη θυσιαστική αυτοπροσφορά του Χριστού, του μεγάλου Αρχιερέως μας, αν δεν θυσιάσουμε με άλλα λόγια τις ζωές μας με γενναιόδωρη αγάπη, πεθαίνοντας για να μπορέσουν άλλοι να ζήσουν.
Η τέλεια αγάπη είναι η θυσιαστική αγάπη. «Να προσφέρεις τον κόσμο πίσω στον Θεό ευχαριστιακά» σημαίνει «να προσφέρεις την ίδια σου τη ζωή ως θυσία στο Θεό, για χάρη των συνανθρώπων σου». Μόνο που μια τέτοια θυσία, θα ανακαλύψουμε ότι δεν χάνουμε αλλά κερδίζουμε. Η κένωση οδηγεί στην πλήρωση, το άδειασμα του εαυτού μας οδηγεί στην πλήρωσή του. Όπως ο Κύριος μας ο ίδιος μας διαβεβαίωσε, αν απολέσουμε τη ζωή μας για χάρη Του θα την κερδίσουμε (Ματθ. 10, 39). Με τα λόγια του C.S.Lewis: «Τίποτα δε θα είναι πραγματικά δικό σου αν πρώτα δεν το παραδώσεις».
Όποια και αν είναι η επιλογή μας για τα κυρίαρχα θέματα, υπάρχει βέβαια ένα βαθύτερο στοιχείο, το οποίο είναι θεμελιώδες σε κάθε κατανόηση του ανθρώπινου προσώπου, και αυτό είναι η ποιότητα της αγάπης. Χωρίς αγάπη δεν είμαστε άνθρωποι. Στις αρχές του 17ου αιώνα, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στη φιλοσοφία, ο René Descartes επέλεξε ως εναρκτήριο σημείο την αρχή Cogito ergo sum –«Σκέφτομαι άρα υπάρχω». Θα μπορούσε ίσως καλύτερα, καθώς το ανθρώπινο ον είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ον που σκέφτεται, να έχει λάβει ως εναρκτήριο σημείο τη βεβαίωση Amo, ergo sum –«Αγαπώ, άρα υπάρχω». Με τα λόγια του πατρός Δημητρίου Staniloae: «Αν δεν με αγαπούν, αδυνατώ να κατανοήσω τον εαυτό μου». Όπως δηλώνει ο Παύλος Evdokimov, το μεγαλύτερο γεγονός ανάμεσα στον Θεό και στο ανθρώπινο πρόσωπο –και ανάμεσα σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο και ένα άλλο, μπορούμε να προσθέσουμε- είναι να αγαπά και να αγαπάται. Αν μπορούμε να κάνουμε την αγάπη το εναρκτήριο και το ακροτελεύτιο σημείο στη διδασκαλία μας για το πρόσωπο, η χριστιανική μας μαρτυρία στον 21ο αιώνα θα αποδειχθεί συνολικά δημιουργική και ζωοποιός.
Kάλλιστος Ware,
«H Oρθόδοξη θεολογία στον 21ο αιώνα», εκδ. Ίνδικτος
Amo, ergo sum!
Στη θεία Λειτουργία το ευχαριστείν και προσφέρειν, η ευχαριστία και η θυσία, είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε συνιστούν μια μοναδική πραγματικότητα, μια αδιαίρετη πράξη. Έτσι πρέπει να είναι απʼ αρχής μέχρι τέλους και η συνολική ανθρώπινη ζωή μας, η «Λειτουργία μετά τη Λειτουργία». Δεν μπορούμε να είμαστε αυθεντικά ευχαριστιακά ζώα, αληθινοί ιερείς της δημιουργίας, αν δεν κουβαλάμε το Σταυρό, αν δεν μετέχουμε στη θυσιαστική αυτοπροσφορά του Χριστού, του μεγάλου Αρχιερέως μας, αν δεν θυσιάσουμε με άλλα λόγια τις ζωές μας με γενναιόδωρη αγάπη, πεθαίνοντας για να μπορέσουν άλλοι να ζήσουν.
Η τέλεια αγάπη είναι η θυσιαστική αγάπη. «Να προσφέρεις τον κόσμο πίσω στον Θεό ευχαριστιακά» σημαίνει «να προσφέρεις την ίδια σου τη ζωή ως θυσία στο Θεό, για χάρη των συνανθρώπων σου». Μόνο που μια τέτοια θυσία, θα ανακαλύψουμε ότι δεν χάνουμε αλλά κερδίζουμε. Η κένωση οδηγεί στην πλήρωση, το άδειασμα του εαυτού μας οδηγεί στην πλήρωσή του. Όπως ο Κύριος μας ο ίδιος μας διαβεβαίωσε, αν απολέσουμε τη ζωή μας για χάρη Του θα την κερδίσουμε (Ματθ. 10, 39). Με τα λόγια του C.S.Lewis: «Τίποτα δε θα είναι πραγματικά δικό σου αν πρώτα δεν το παραδώσεις».
Όποια και αν είναι η επιλογή μας για τα κυρίαρχα θέματα, υπάρχει βέβαια ένα βαθύτερο στοιχείο, το οποίο είναι θεμελιώδες σε κάθε κατανόηση του ανθρώπινου προσώπου, και αυτό είναι η ποιότητα της αγάπης. Χωρίς αγάπη δεν είμαστε άνθρωποι. Στις αρχές του 17ου αιώνα, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στη φιλοσοφία, ο René Descartes επέλεξε ως εναρκτήριο σημείο την αρχή Cogito ergo sum –«Σκέφτομαι άρα υπάρχω». Θα μπορούσε ίσως καλύτερα, καθώς το ανθρώπινο ον είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ον που σκέφτεται, να έχει λάβει ως εναρκτήριο σημείο τη βεβαίωση Amo, ergo sum –«Αγαπώ, άρα υπάρχω». Με τα λόγια του πατρός Δημητρίου Staniloae: «Αν δεν με αγαπούν, αδυνατώ να κατανοήσω τον εαυτό μου». Όπως δηλώνει ο Παύλος Evdokimov, το μεγαλύτερο γεγονός ανάμεσα στον Θεό και στο ανθρώπινο πρόσωπο –και ανάμεσα σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο και ένα άλλο, μπορούμε να προσθέσουμε- είναι να αγαπά και να αγαπάται. Αν μπορούμε να κάνουμε την αγάπη το εναρκτήριο και το ακροτελεύτιο σημείο στη διδασκαλία μας για το πρόσωπο, η χριστιανική μας μαρτυρία στον 21ο αιώνα θα αποδειχθεί συνολικά δημιουργική και ζωοποιός.
Kάλλιστος Ware,
«H Oρθόδοξη θεολογία στον 21ο αιώνα», εκδ. Ίνδικτος
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
ΝΑ ΛΗΣΤΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !
Μια συνέντευξη με τον π. Ανανία Κουστένη
http://wwwtaxiarhes.blogspot.com/2008/0 ... st_04.html
Μια συνέντευξη με τον π. Ανανία Κουστένη
http://wwwtaxiarhes.blogspot.com/2008/0 ... st_04.html
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
«Ο Θεός με αγαπά κι ας είμαι αμαρτωλός»
Κάποτε ο Κύριος βρέθηκε στην Κολυμβήθρα της Βηθεσδά (μια λίμνη κοντά στα Ιεροσόλυμα, με πέντε γύρω γύρω στοές), όπου ανέμενε να λάβει την θεραπεία του, κατά τρόπο θαυματουργικό, «πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν. Άγγελος γαρ κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα και ετάρασσε το ύδωρ». Ο πρώτος που έπεφτε μέσα, μετά την ταραχή του ύδατος, γινόταν υγιής, από ο,τιδήποτε και αν έπασχε ( Ιωάν. 5, 1-15).
Ο Κύριος λοιπόν ευρισκόμενος κάποια ημέρα εκεί, παρατρέχει το θλιβερό θέαμα τόσων και τόσων ασθενών, που ήταν συγκεντρωμένοι, αναμένοντας με αγωνία «την του ύδατος κίνησιν» και στέκει μπροστά στο ερειπωμένο σώμα ενός παραλυτικού, που βασανιζόταν από την αρρώστια του τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Τι άραγε ετράβηξε την προσοχή του Κυρίου μας σ΄ αυτόν τον άνθρωπον; Η αρρώστια του; Τα πολλά χρόνια; Όχι, αλλά οι αμαρτίες του, οι οποίες τον είχαν οδηγήση στην παράλυσι. Γι΄ αυτό και στο τέλος του είπε «μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται».
Ο αμαρτωλός λοιπόν άνθρωπος και όχι απλώς ο παράλυτος, προσείλκυσαν την προσοχή του Κυρίου μας. Πίσω από το παράλυτο σώμα ο Φιλάνθρωπος είδε μια παράλυτη ψυχή! Κι αυτό τον έκανε να πονέση ασυγκρίτως περισσότερο! Από αυτό φαίνεται ότι, ο αμαρτωλός άνθρωπος τραβά ιδιαίτερα την αγάπη του Θεού, ανακατεμένη όμως με τον θείο Του πόνο. Αγάπη και πόνος σπρώχνουν τον Θεό να πλησιάση τον αμαρτωλό και να τον ρωτήση: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Ξεύρει Εκείνος, σαν Πλάστης μας και καρδιογνώστης, ότι ζώντας μέσα στα δεσμά της αμαρτίας, ζούμε το φοβερώτερο δράμα. Ότι μοιάζουμε με τον «περιπεσόντα εις τους ληστάς» της παραβολής του καλού Σαμαρείτου. Μα, όταν τον ζητήσουμε, αφήνει όλους τους άλλους, τους «ενεννήκοντα εννέα δικαίους» και σταματά μπροστά στον ένα, «το απολωλός πρόβατον» και του λέει: «Εγώ για σένα έγινα άνθρωπος. Για σένα ταπεινώθηκα, αφήνοντας την θεϊκή μου δόξα». Έγειρε λοιπόν! «Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει»...
Αυτήν την πονεμένη αγάπη προς τον αμαρτωλό την βλέπουμε πάρα πολλές φορές στη ζωή του Κυρίου μας. Με παραβολές και με το παράδειγμά Του, εφανέρωνε πόσο ο Θεός αγαπά τον μετανοούντα αμαρτωλό και πόση «χαρά γίνεται εν ουρανώ, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15, 7). Ας διαβάσουμε την παραβολή του χαμένου προβάτου, του ασώτου υιού, η για την αμαρτωλή εκείνη γυναίκα, που ο Χριστός εσυγχώρησε και για τον ληστή που πήρε μαζί του στον Παράδεισο (Λουκ. 15, 3. 15, 11. Ιωάν. 8, 3-11. Λουκ. 23, 43). Προ παντός ας σκεφθούμε ότι για την αγάπη των αμαρτωλών ανέβηκε στον σταυρό «και μετά ανόμων ελογίσθη»! Έτσι, κατανοούμε καλύτερα τα λόγια Του: «ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 13). Ω πόσο παρηγορείται και ενισχύεται κανείς όταν σκέπτεται αυτή την πραγματικότητα! Ο Θεός συνεχίζει να με αγαπά, παρ΄ όλον ότι εγώ συνεχίζω να τον πληγώνω με τις παραβάσεις μου! Πονάει βέβαια για την αμαρτωλότητά μου! Αλλά έρχεται κοντά μου! Δεν με αποστρέφεται! Θέλει να με σώση, να με ανορθώση, από την παράλυσί μου! Και να με κάνη «από του νυν μηκέτι αμαρτάνειν». Να παύσω να αμαρτάνω αλλά και να μη παύσω να μετανοώ. Αυτό το δεύτερο είναι περισσότερο στο χέρι μας και πιο πολύ αρεστό σ΄ Αυτόν. Αυτήν την ευχάριστη αγγελία διασαλπίζει εις τα πέρατα του κόσμου η Εκκλησία του Χριστού. Γι΄ αυτό, άπειρα είναι τα πλήθη των ανθρώπων, που στο πέρασμα των αιώνων, έτρεξαν κοντά στον γλυκύτατο Ιησού, τον Θεό της αγάπης, τον φίλο των αμαρτωλών και ξεκουράσθηκαν. Ευρήκαν εις Αυτόν την κατανόησι. Απελπισμένοι απ τούς ανθρώπους, ρίχθηκαν στην αγκαλιά του Θεανθρώπου. Και «ήραν τον κράββατον και περιεπάτησαν». Εσύ αδελφέ μου, «θέλεις υγιής γενέσθαι»; Τρέξε εν μετανοία κοντά στον Χριστό και «από του νυν μηκέτι αμάρτανε»...
Αρχιμ. ΑΘΗΝ. ΚΑΡΑΜΑΝΤΖΑΝΗΣ
Κάποτε ο Κύριος βρέθηκε στην Κολυμβήθρα της Βηθεσδά (μια λίμνη κοντά στα Ιεροσόλυμα, με πέντε γύρω γύρω στοές), όπου ανέμενε να λάβει την θεραπεία του, κατά τρόπο θαυματουργικό, «πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν. Άγγελος γαρ κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα και ετάρασσε το ύδωρ». Ο πρώτος που έπεφτε μέσα, μετά την ταραχή του ύδατος, γινόταν υγιής, από ο,τιδήποτε και αν έπασχε ( Ιωάν. 5, 1-15).
Ο Κύριος λοιπόν ευρισκόμενος κάποια ημέρα εκεί, παρατρέχει το θλιβερό θέαμα τόσων και τόσων ασθενών, που ήταν συγκεντρωμένοι, αναμένοντας με αγωνία «την του ύδατος κίνησιν» και στέκει μπροστά στο ερειπωμένο σώμα ενός παραλυτικού, που βασανιζόταν από την αρρώστια του τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Τι άραγε ετράβηξε την προσοχή του Κυρίου μας σ΄ αυτόν τον άνθρωπον; Η αρρώστια του; Τα πολλά χρόνια; Όχι, αλλά οι αμαρτίες του, οι οποίες τον είχαν οδηγήση στην παράλυσι. Γι΄ αυτό και στο τέλος του είπε «μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται».
Ο αμαρτωλός λοιπόν άνθρωπος και όχι απλώς ο παράλυτος, προσείλκυσαν την προσοχή του Κυρίου μας. Πίσω από το παράλυτο σώμα ο Φιλάνθρωπος είδε μια παράλυτη ψυχή! Κι αυτό τον έκανε να πονέση ασυγκρίτως περισσότερο! Από αυτό φαίνεται ότι, ο αμαρτωλός άνθρωπος τραβά ιδιαίτερα την αγάπη του Θεού, ανακατεμένη όμως με τον θείο Του πόνο. Αγάπη και πόνος σπρώχνουν τον Θεό να πλησιάση τον αμαρτωλό και να τον ρωτήση: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Ξεύρει Εκείνος, σαν Πλάστης μας και καρδιογνώστης, ότι ζώντας μέσα στα δεσμά της αμαρτίας, ζούμε το φοβερώτερο δράμα. Ότι μοιάζουμε με τον «περιπεσόντα εις τους ληστάς» της παραβολής του καλού Σαμαρείτου. Μα, όταν τον ζητήσουμε, αφήνει όλους τους άλλους, τους «ενεννήκοντα εννέα δικαίους» και σταματά μπροστά στον ένα, «το απολωλός πρόβατον» και του λέει: «Εγώ για σένα έγινα άνθρωπος. Για σένα ταπεινώθηκα, αφήνοντας την θεϊκή μου δόξα». Έγειρε λοιπόν! «Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει»...
Αυτήν την πονεμένη αγάπη προς τον αμαρτωλό την βλέπουμε πάρα πολλές φορές στη ζωή του Κυρίου μας. Με παραβολές και με το παράδειγμά Του, εφανέρωνε πόσο ο Θεός αγαπά τον μετανοούντα αμαρτωλό και πόση «χαρά γίνεται εν ουρανώ, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15, 7). Ας διαβάσουμε την παραβολή του χαμένου προβάτου, του ασώτου υιού, η για την αμαρτωλή εκείνη γυναίκα, που ο Χριστός εσυγχώρησε και για τον ληστή που πήρε μαζί του στον Παράδεισο (Λουκ. 15, 3. 15, 11. Ιωάν. 8, 3-11. Λουκ. 23, 43). Προ παντός ας σκεφθούμε ότι για την αγάπη των αμαρτωλών ανέβηκε στον σταυρό «και μετά ανόμων ελογίσθη»! Έτσι, κατανοούμε καλύτερα τα λόγια Του: «ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 13). Ω πόσο παρηγορείται και ενισχύεται κανείς όταν σκέπτεται αυτή την πραγματικότητα! Ο Θεός συνεχίζει να με αγαπά, παρ΄ όλον ότι εγώ συνεχίζω να τον πληγώνω με τις παραβάσεις μου! Πονάει βέβαια για την αμαρτωλότητά μου! Αλλά έρχεται κοντά μου! Δεν με αποστρέφεται! Θέλει να με σώση, να με ανορθώση, από την παράλυσί μου! Και να με κάνη «από του νυν μηκέτι αμαρτάνειν». Να παύσω να αμαρτάνω αλλά και να μη παύσω να μετανοώ. Αυτό το δεύτερο είναι περισσότερο στο χέρι μας και πιο πολύ αρεστό σ΄ Αυτόν. Αυτήν την ευχάριστη αγγελία διασαλπίζει εις τα πέρατα του κόσμου η Εκκλησία του Χριστού. Γι΄ αυτό, άπειρα είναι τα πλήθη των ανθρώπων, που στο πέρασμα των αιώνων, έτρεξαν κοντά στον γλυκύτατο Ιησού, τον Θεό της αγάπης, τον φίλο των αμαρτωλών και ξεκουράσθηκαν. Ευρήκαν εις Αυτόν την κατανόησι. Απελπισμένοι απ τούς ανθρώπους, ρίχθηκαν στην αγκαλιά του Θεανθρώπου. Και «ήραν τον κράββατον και περιεπάτησαν». Εσύ αδελφέ μου, «θέλεις υγιής γενέσθαι»; Τρέξε εν μετανοία κοντά στον Χριστό και «από του νυν μηκέτι αμάρτανε»...
Αρχιμ. ΑΘΗΝ. ΚΑΡΑΜΑΝΤΖΑΝΗΣ
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Re: Η Αγαπη ου περπερευεται...
Εσύ περνάς στις εξετάσεις ;
Όχι στις πανελλήνιες, ούτε στις πτυχιακές και στις μεταπτυχιακές εξετάσεις. Στις άλλες, στις καθημερινές, περνάς;
Η συμμετοχή υποχρεωτική, δηλαδή τις εξετάσεις τις δίνεις, θέλεις δε θέλεις. Η ύλη απρόβλεπτη. Η διάρκεια απεριόριστη. Τα θέματα από πολύ απλά, μέχρι σχεδόν άλυτα. Τα αποτελέσματα οδυνηρά ή ασήμαντα, για όσους «επιβιώνουμε» φτηνά και η αρετή μας δεν κοστίζει σχεδόν τίποτε. Κι άλλοτε λαμπρά, να γεννούν ελπίδες για ό,τι καλύτερο.
Είναι οι εξετάσεις στα περίφημα «Κεφάλαια περί Αγάπης».
Ο τίτλος του μαθήματος δόθηκε έτσι από έναν λόγιο Άγιο της ‘Εκκλησίας μας, Εκκλησιαστικό συγγραφέα, Ομολογητή και Μάρτυρα, τον Άγιο Μάξιμο (580 - 662 μ.Χ.).
Ανάμεσα στα πολλά και σπουδαιότατα έργα του περιλαμβάνονται και τα «Κεφάλαια περί Α γάπης εις τέσσαρας εκατοντάδας».
Τετρακόσια κεφάλαια περί Αγάπης και δεν εξαντλείται το θέμα. Γραμμένα τον έβδομο αιώνα μ.Χ., πριν 1300 χρόνια, και όμως σύγχρονα, με όλα τα δεδομένα της ψυχολογίας του βάθους και των διαπροσωπικών σχέσεων, που υποτίθεται ότι μας έμαθε ο εικοστός.
Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος «ίδιας λογής… ως ήταν εξαρχής» (Γκαίτε). Ίδιος ο άνθρωπος, ανέκαθεν σπουδάζει το μάθημα «περί Α γάπης», ισόβια, από νήπιο μέχρι γέροντας. Εξετάζεται και επανεξετάζεται. Περνά και αποτυγχάνει. Πρέπει να ξαναδώσει το μάθημα.
Εσύ περνάς στις εξετάσεις;
Ας δούμε κάποια παλιά θέματα από τα «Κεφάλαια περί Αγάπης» του Αγίου Μαξίμου, για μια πρόχειρη εξέταση, αυτοεξέταση θα λέγαμε, να δούμε τι βαθμό βάζουμε στον εαυτό μας.
Τα θέματα δίδονται σε ελεύθερη απόδοση με τη βασική τους ιδέα στον ωραίο λόγο του αγίου.
Θέμα I
Αυτά που μας χωρίζουν από την αγάπη των φίλων είναι το να φθονούμε ή να μας φθονούν· το να αδικούμε ή να μας αδικούν· το να προσβάλλουμε ή να μας προσβάλλουν και οι λογισμοί καχυποψίας. Μήπως έκανες ή έπαθες κάτι τέτοιο και γι’ αυτό απομακρύνεσαι από την αγάπη του φίλου σου;
«Μήποτε ούν εδρασάς τι τοιούτον ή πέπονθας, και διά τούτο της του φίλου αγάπης χωρίζη;».
Θέμα ΙΙ
Μην πληγώνεις με λόγια υπονοούμενα τον αδελφό σου, μήπως αντιδεχόμενος τα ίδια από μέρους του, διώξεις την αγάπη από μεταξύ σας. Αλλά με το θάρρος της αγάπης πήγαινε και ρώτησέ τον, για να ξεδιαλύνεις τις αιτίες που σε λύπησαν και ν’ απαλλάξεις και τους δυο σας από την ταραχή και τη στενοχώρια.
«Ίνα μη τα όμοια παρ’ αυτού αντιδεχόμενος, τ ην της αγάπης διάθεσιν εξ αμφοτέρων απελάσης».
Θέμα ΙΙΙ
Εάν άλλους τους μισείς, άλλους ούτε τους αγαπάς ούτε τους μισείς, άλλους τους αγαπάς, αλλά με μέτρο και άλλους τους αγαπάς υπερβολικά, μάθε ότι εξ αιτίας αυτής της ανισότητας, είσαι μακριά από την τέλεια αγάπη, που υποθέτει ως στόχο ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο εξ ίσου.
«Μακράν εί της τελείας αγάπης, ήτις υποτίθεται πάντα άνθρωπον εξ ίσου αγαπήσαι»
Θέμα IV
«Μη έσο αυτάρεσκος, και ουκ έση μισάδελφος· και μη έσο φίλαυτος, και έση φιλόθεος».
Εσύ περνάς στις εξετάσεις;
* ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ
ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και Μάρτυς (580 - 662), του οποίου η ‘Εκκλησία εορτάζει την μνήμην την 21ην ‘Ιανουαρίου και την μετάθεσιν του ιερού αυτού λειψάνου την 13ην Αυγούστου, έζησεν εις εποχήν καθ’ ήν η Εκκλησία αντεμετώπισεν οξύτατον δογματικόν θεολογικόν πρόβλημα, την γνωστήν χριστολογικήν έριδα περί «μονενεργητισμού και μονοθελητισμοϋ», Η άποφασιστική και εν τέλει νικηφόρος ανάμιξίς του εις την έριδα ταύτην, η οποία επεσφραγίσθη διά του μαρτυρικού θανάτου του, κατέστησεν αυτόν μεν «ομολογητήν και μάρτυρα», τούτου δε τον βίον και την πολιτείαν βασικά κεφάλαια της Ιστορίας της Εκκλησίας κατά τον έβδομον αιώνα,
Τα συγγράμματα του άγιου Μαξίμου δύνανται να χωρισθούν εις πέντε κυρίας κατηγορίας: ασκητικά, ερμηνευτικά, λειτουργικά, ύπομνηματικά και δογματικά – πολεμικά.
Εις την πρώτην κατηγορίαν των «ασκητικών» ανήκουν τα «Κεφάλαια περί Αγάπης εις τέσσαρας εκατοντάδας»,
(Από τη Γενική Εισαγωγή της Ελληνικής Πατρολογίας του J . P . MIGNE , τόμος 90).
http://www.xfd.gr/%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE ... E%B9%CF%82
Όχι στις πανελλήνιες, ούτε στις πτυχιακές και στις μεταπτυχιακές εξετάσεις. Στις άλλες, στις καθημερινές, περνάς;
Η συμμετοχή υποχρεωτική, δηλαδή τις εξετάσεις τις δίνεις, θέλεις δε θέλεις. Η ύλη απρόβλεπτη. Η διάρκεια απεριόριστη. Τα θέματα από πολύ απλά, μέχρι σχεδόν άλυτα. Τα αποτελέσματα οδυνηρά ή ασήμαντα, για όσους «επιβιώνουμε» φτηνά και η αρετή μας δεν κοστίζει σχεδόν τίποτε. Κι άλλοτε λαμπρά, να γεννούν ελπίδες για ό,τι καλύτερο.
Είναι οι εξετάσεις στα περίφημα «Κεφάλαια περί Αγάπης».
Ο τίτλος του μαθήματος δόθηκε έτσι από έναν λόγιο Άγιο της ‘Εκκλησίας μας, Εκκλησιαστικό συγγραφέα, Ομολογητή και Μάρτυρα, τον Άγιο Μάξιμο (580 - 662 μ.Χ.).
Ανάμεσα στα πολλά και σπουδαιότατα έργα του περιλαμβάνονται και τα «Κεφάλαια περί Α γάπης εις τέσσαρας εκατοντάδας».
Τετρακόσια κεφάλαια περί Αγάπης και δεν εξαντλείται το θέμα. Γραμμένα τον έβδομο αιώνα μ.Χ., πριν 1300 χρόνια, και όμως σύγχρονα, με όλα τα δεδομένα της ψυχολογίας του βάθους και των διαπροσωπικών σχέσεων, που υποτίθεται ότι μας έμαθε ο εικοστός.
Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος «ίδιας λογής… ως ήταν εξαρχής» (Γκαίτε). Ίδιος ο άνθρωπος, ανέκαθεν σπουδάζει το μάθημα «περί Α γάπης», ισόβια, από νήπιο μέχρι γέροντας. Εξετάζεται και επανεξετάζεται. Περνά και αποτυγχάνει. Πρέπει να ξαναδώσει το μάθημα.
Εσύ περνάς στις εξετάσεις;
Ας δούμε κάποια παλιά θέματα από τα «Κεφάλαια περί Αγάπης» του Αγίου Μαξίμου, για μια πρόχειρη εξέταση, αυτοεξέταση θα λέγαμε, να δούμε τι βαθμό βάζουμε στον εαυτό μας.
Τα θέματα δίδονται σε ελεύθερη απόδοση με τη βασική τους ιδέα στον ωραίο λόγο του αγίου.
Θέμα I
Αυτά που μας χωρίζουν από την αγάπη των φίλων είναι το να φθονούμε ή να μας φθονούν· το να αδικούμε ή να μας αδικούν· το να προσβάλλουμε ή να μας προσβάλλουν και οι λογισμοί καχυποψίας. Μήπως έκανες ή έπαθες κάτι τέτοιο και γι’ αυτό απομακρύνεσαι από την αγάπη του φίλου σου;
«Μήποτε ούν εδρασάς τι τοιούτον ή πέπονθας, και διά τούτο της του φίλου αγάπης χωρίζη;».
Θέμα ΙΙ
Μην πληγώνεις με λόγια υπονοούμενα τον αδελφό σου, μήπως αντιδεχόμενος τα ίδια από μέρους του, διώξεις την αγάπη από μεταξύ σας. Αλλά με το θάρρος της αγάπης πήγαινε και ρώτησέ τον, για να ξεδιαλύνεις τις αιτίες που σε λύπησαν και ν’ απαλλάξεις και τους δυο σας από την ταραχή και τη στενοχώρια.
«Ίνα μη τα όμοια παρ’ αυτού αντιδεχόμενος, τ ην της αγάπης διάθεσιν εξ αμφοτέρων απελάσης».
Θέμα ΙΙΙ
Εάν άλλους τους μισείς, άλλους ούτε τους αγαπάς ούτε τους μισείς, άλλους τους αγαπάς, αλλά με μέτρο και άλλους τους αγαπάς υπερβολικά, μάθε ότι εξ αιτίας αυτής της ανισότητας, είσαι μακριά από την τέλεια αγάπη, που υποθέτει ως στόχο ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο εξ ίσου.
«Μακράν εί της τελείας αγάπης, ήτις υποτίθεται πάντα άνθρωπον εξ ίσου αγαπήσαι»
Θέμα IV
«Μη έσο αυτάρεσκος, και ουκ έση μισάδελφος· και μη έσο φίλαυτος, και έση φιλόθεος».
Εσύ περνάς στις εξετάσεις;
* ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ
ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και Μάρτυς (580 - 662), του οποίου η ‘Εκκλησία εορτάζει την μνήμην την 21ην ‘Ιανουαρίου και την μετάθεσιν του ιερού αυτού λειψάνου την 13ην Αυγούστου, έζησεν εις εποχήν καθ’ ήν η Εκκλησία αντεμετώπισεν οξύτατον δογματικόν θεολογικόν πρόβλημα, την γνωστήν χριστολογικήν έριδα περί «μονενεργητισμού και μονοθελητισμοϋ», Η άποφασιστική και εν τέλει νικηφόρος ανάμιξίς του εις την έριδα ταύτην, η οποία επεσφραγίσθη διά του μαρτυρικού θανάτου του, κατέστησεν αυτόν μεν «ομολογητήν και μάρτυρα», τούτου δε τον βίον και την πολιτείαν βασικά κεφάλαια της Ιστορίας της Εκκλησίας κατά τον έβδομον αιώνα,
Τα συγγράμματα του άγιου Μαξίμου δύνανται να χωρισθούν εις πέντε κυρίας κατηγορίας: ασκητικά, ερμηνευτικά, λειτουργικά, ύπομνηματικά και δογματικά – πολεμικά.
Εις την πρώτην κατηγορίαν των «ασκητικών» ανήκουν τα «Κεφάλαια περί Αγάπης εις τέσσαρας εκατοντάδας»,
(Από τη Γενική Εισαγωγή της Ελληνικής Πατρολογίας του J . P . MIGNE , τόμος 90).
http://www.xfd.gr/%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE ... E%B9%CF%82
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Re: Η Αγαπη ου περπερευεται...
Η αγάπη και η επιπλοποιία της αγάπης
- Τι σημαίνει ν’ αγαπήσουμε ανεπανάληπτα έναν άνθρωπο
- Προτεραιότητες και στόχοι στη ζωή
- Η διαχείριση του χρόνου και η σημασία των λεπτομερειών στις σχέσεις
- Θεία λειτουργία και αγάπη
- Προετοιμασία για την οικοδόμηση μιας σχέσης αγάπης
- Έρωτας και τα ελαττώματα του άλλου
- Τα όρια της αγάπης στην οικογένεια
http://istologio.org/files/audio/p_stam ... agaphs.mp3
http://istologio.org/?p=349
- Τι σημαίνει ν’ αγαπήσουμε ανεπανάληπτα έναν άνθρωπο
- Προτεραιότητες και στόχοι στη ζωή
- Η διαχείριση του χρόνου και η σημασία των λεπτομερειών στις σχέσεις
- Θεία λειτουργία και αγάπη
- Προετοιμασία για την οικοδόμηση μιας σχέσης αγάπης
- Έρωτας και τα ελαττώματα του άλλου
- Τα όρια της αγάπης στην οικογένεια
http://istologio.org/files/audio/p_stam ... agaphs.mp3
http://istologio.org/?p=349
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Re: Η Αγάπη ού περπερεύεται...
" Το Κλειδί "
Θέλω να φτιάξω ένα κλειδί,
Μπρούντζο κλειδί , ατσάλινο , χρυσό
ή ό,τι άλλο , τεχνίτη , δε με μέλλει
Ναν΄ το κλειδί όμως αυτό θαυματουργό.
Καστρόπορτες ν ΄ανοίγει σιδερένιες
Να βρίσκεις μέσα , που τις έπνιξαν οι έγνοιες ,
μορφές χλωμές , και σκυθρωπές , και μαραμένες ,
αλαφιασμένες ! ....
Πόρτες ν ΄ανοίγει σκουριασμένες απ΄τα χρόνια
Τις κλείδωσε η ντροπή , η καταφρόνια ....
Πίσω τους ανεμορημαγμένες – φαντάσματα του χτες -
ψυχές λησμονημένες .
Και να σηκώνει αμπάρες σ΄αψηλά αρχοντικά ,
με τα χοντρά τα τείχεια , τα διπλά ,
καρδιές – παγόβουνα – που μένουνε εκεί ,
σκλάβοι του «εγώ» τους ...
κουφοί στους κτύπους της καρδιάς των αδελφών τους .
Να ξεκλειδώνει και χαμόπορτες , χορταριασμένες
που εκδίκησης θρασομανούν αγκάθια – μύρια τα πάθια -
οχιές φαρμακιερές , κι ΄αράχνες μίσους φωλιασμένες,
που πνίγουν τις ψυχές .
Και θέλω ακόμα , το θαυματουργό κλειδί ,
τεχνίτη που γυρεύω ,
- παζάρια δεν σου κάνω , όσα κι΄αν έχω τα ξοδεύω -
πόρτες χρυσές , και σκαλιστές , ν΄ανοίγει σε παλάτια
που στάζουν της ολαδιανής ψυχής τους το κενό ,
νυκτοήμερα του πλούτου της ανίας που ρουφούν,
πού ΄χουν μοναδική παρέα τη μοναξιά τους , και το άγχος,
μην γίνουν όλα ξένα τα δικά τους .
Κι ΄αυτό το ίδιο το κλειδί μου να ταιριάζει,
στο φτωχικό της χήρας μάνας που στενάζει ,
- αρρώστιες , πείνα , γύμνια , βουβός καυμός και πόνος -
σμάρι ένα ,γύρω καρτερούνε τα πουλιά της ,
μια τόση δα θεσούλα στα φτερά της .
Τέτοιο κλειδί, τεχνίτη , θέλω να μου βρεις,
Να μπω στις πόρτες τις κλειστές , τις διπλοτριπλοσφαλιστές
Κι ολόγυρα να χύσω,
το χρυσό γέλιο της χαράς και της συμπόνιας λάδι,
το δροσονέρι της στοργής , το τρυφερό το χάδι ,
καθάριο βλέμμα ,φως , ελπίδα και γαλήνη ,
στα χερσοτόπια των ψυχών ν΄ανθοβολήσουν κρίνοι.
Αμπαρωμένος πια κανείς ! Τεχνίτη πες , μπορείς ;
...Χαμογελά ο δουλευτής – τέτοιο υπάρχει από παλιά κλειδί-
πριν δυο χιλιάδες χρόνια τό ΄φερε στη γη ,
τρανός τεχνίτης , κι ΄ άφθαστος ...
Κι ΄ανοίγει να το βρει στου χρόνου ένα ντουλάπι ...
κι ΄έγραφε πάνω το κλειδί ... ΑΓΑΠΗ !
Υστερόγραφο :
( Ξεχασμένο στα συρτάρια και στις αναμνήσεις
απ΄ τα νεανικά μου χρόνια . Απ ΄ τις νεανικές
κατασκηνώσεις του Αγίου Νικολάου Στέγης ,
όπου τρφοδοτούσαμε τη ψυχή μας , για νάχουμε
σήμερα χυμούς, και ρίζες , κι΄ αντοχές )
http://odevontas.blogspot.com/2009/01/blog-post_26.html
Θέλω να φτιάξω ένα κλειδί,
Μπρούντζο κλειδί , ατσάλινο , χρυσό
ή ό,τι άλλο , τεχνίτη , δε με μέλλει
Ναν΄ το κλειδί όμως αυτό θαυματουργό.
Καστρόπορτες ν ΄ανοίγει σιδερένιες
Να βρίσκεις μέσα , που τις έπνιξαν οι έγνοιες ,
μορφές χλωμές , και σκυθρωπές , και μαραμένες ,
αλαφιασμένες ! ....
Πόρτες ν ΄ανοίγει σκουριασμένες απ΄τα χρόνια
Τις κλείδωσε η ντροπή , η καταφρόνια ....
Πίσω τους ανεμορημαγμένες – φαντάσματα του χτες -
ψυχές λησμονημένες .
Και να σηκώνει αμπάρες σ΄αψηλά αρχοντικά ,
με τα χοντρά τα τείχεια , τα διπλά ,
καρδιές – παγόβουνα – που μένουνε εκεί ,
σκλάβοι του «εγώ» τους ...
κουφοί στους κτύπους της καρδιάς των αδελφών τους .
Να ξεκλειδώνει και χαμόπορτες , χορταριασμένες
που εκδίκησης θρασομανούν αγκάθια – μύρια τα πάθια -
οχιές φαρμακιερές , κι ΄αράχνες μίσους φωλιασμένες,
που πνίγουν τις ψυχές .
Και θέλω ακόμα , το θαυματουργό κλειδί ,
τεχνίτη που γυρεύω ,
- παζάρια δεν σου κάνω , όσα κι΄αν έχω τα ξοδεύω -
πόρτες χρυσές , και σκαλιστές , ν΄ανοίγει σε παλάτια
που στάζουν της ολαδιανής ψυχής τους το κενό ,
νυκτοήμερα του πλούτου της ανίας που ρουφούν,
πού ΄χουν μοναδική παρέα τη μοναξιά τους , και το άγχος,
μην γίνουν όλα ξένα τα δικά τους .
Κι ΄αυτό το ίδιο το κλειδί μου να ταιριάζει,
στο φτωχικό της χήρας μάνας που στενάζει ,
- αρρώστιες , πείνα , γύμνια , βουβός καυμός και πόνος -
σμάρι ένα ,γύρω καρτερούνε τα πουλιά της ,
μια τόση δα θεσούλα στα φτερά της .
Τέτοιο κλειδί, τεχνίτη , θέλω να μου βρεις,
Να μπω στις πόρτες τις κλειστές , τις διπλοτριπλοσφαλιστές
Κι ολόγυρα να χύσω,
το χρυσό γέλιο της χαράς και της συμπόνιας λάδι,
το δροσονέρι της στοργής , το τρυφερό το χάδι ,
καθάριο βλέμμα ,φως , ελπίδα και γαλήνη ,
στα χερσοτόπια των ψυχών ν΄ανθοβολήσουν κρίνοι.
Αμπαρωμένος πια κανείς ! Τεχνίτη πες , μπορείς ;
...Χαμογελά ο δουλευτής – τέτοιο υπάρχει από παλιά κλειδί-
πριν δυο χιλιάδες χρόνια τό ΄φερε στη γη ,
τρανός τεχνίτης , κι ΄ άφθαστος ...
Κι ΄ανοίγει να το βρει στου χρόνου ένα ντουλάπι ...
κι ΄έγραφε πάνω το κλειδί ... ΑΓΑΠΗ !
Υστερόγραφο :
( Ξεχασμένο στα συρτάρια και στις αναμνήσεις
απ΄ τα νεανικά μου χρόνια . Απ ΄ τις νεανικές
κατασκηνώσεις του Αγίου Νικολάου Στέγης ,
όπου τρφοδοτούσαμε τη ψυχή μας , για νάχουμε
σήμερα χυμούς, και ρίζες , κι΄ αντοχές )
http://odevontas.blogspot.com/2009/01/blog-post_26.html
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό