"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Ἁγίου Παϊσίου περὶ ἀδελφοσύνης

– Στὶς μέρες μας καὶ νὰ μὴ θέλουν νὰ δεθοῦν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, θὰ τοὺς ἀναγκάση ὁ διάβολος νὰ δεθοῦν. Ὁ διάβολος μὲ τὴν πολλή του κακία κάνει τὸ μεγαλύτερο καλὸ σήμερα στὸν κόσμο. Γιατί, ἂς ποῦμε, ἕνας πατέρας ποὺ εἶναι πιστὸς καὶ θέλει λ.χ. νὰ κάνη φροντιστήριο στὰ παιδιά του, θὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ βρῆ ἕναν καλὸ καὶ πιστὸ δάσκαλο, γιὰ νὰ βάλη στὸ σπίτι του. Ἕνας δάσκαλος πάλι ποὺ εἶναι πιστὸς καὶ θέλει νὰ κάνη φροντιστήριο σὲ παιδιά, γιατὶ δὲν διορίσθηκε ἀκόμη, θὰ ζητᾶ νὰ βρῆ μιὰ οἰκογένεια καλή, γιὰ νὰ νιώθη ἀσφάλεια. Ἢ ἕνας τεχνίτης ποὺ ζῆ πνευματικά, εἴτε ἐλαιοχρωματιστὴς εἶναι εἴτε ἠλεκτρολόγος κ.λπ., θὰ ψάχνη νὰ βρῆ νὰ δουλέψη σὲ μιὰ καλὴ οἰκογένεια, ὥστε νὰ νιώθη ἄνετα, γιατὶ σ᾿ ἕνα κοσμικὸ σπίτι θὰ βρίσκη τὸν μπελᾶ του. Ἕνας χριστιανὸς νοικοκύρης πάλι θὰ ψάχνη νὰ βάλη στὸ σπίτι του ἕναν καλὸ τεχνίτη, ποὺ νὰ εἶναι καὶ πιστὸς ἄνθρωπος. Ἔτσι θὰ ψάχνη καὶ ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος νὰ βρῆ ἕναν πνευματικὸ ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μπορῆ νὰ συνεργασθῆ.

Σιγὰ-σιγὰ λοιπὸν θὰ γνωρισθοῦν μεταξύ τους οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς ἐπιστῆμες. Τελικὰ ὁ διάβολος μὲ τὴν κακία του, χωρὶς νὰ τὸ θέλη, κάνει καλό: χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ γίδια. Θὰ χωρίσουν λοιπὸν τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ γίδια καὶ θὰ ζοῦν ὡς «μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» [1]. Καὶ βλέπεις, ἄλλοτε στὰ χωριὰ εἶχαν τσομπάνο καὶ ὁ κάθε χωρικὸς ἔδινε τὰ πρόβατα ἢ τὰ γίδια ποὺ εἶχε, ἄλλος πέντε, ἄλλος δέκα, καὶ βοσκοῦσαν πρόβατα καὶ γίδια μαζί, γιατὶ τὰ γίδια τότε ἦταν φρόνιμα καὶ δὲν χτυποῦσαν μὲ τὰ κέρατα τὰ πρόβατα. Τώρα τὰ γίδια ἀγρίεψαν καὶ χτυποῦν ἄσχημα τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ. Τὰ πρόβατα πάλι ψάχνουν καλὸ βοσκὸ καὶ κοπάδι μόνον ἀπὸ πρόβατα. Γιατὶ ἔτσι ποὺ ἔγινε ὁ κόσμος, εἶναι μόνο γιὰ ὅσους ζοῦν στὴν ἁμαρτία.

Γι᾿ αὐτὸ θὰ χωρίζωνται οἱ ἄνθρωποι καὶ θὰ ξεχωρίσουν τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ ἐρίφια. Ὅσοι θὰ θέλουν νὰ ζήσουν πνευματικὴ ζωή, σιγὰ-σιγὰ δὲν θὰ μποροῦν νὰ ζήσουν μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο· θὰ ψάχνουν νὰ βροῦν τοὺς ὁμοίους τους, ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, νὰ βροῦν Πνευματικό, καὶ θὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ αὐτὸ τὸ καλὸ τὸ κάνει τώρα ὁ διάβολος μὲ τὴν κακία του, χωρὶς νὰ τὸ θέλη. Ἔτσι βλέπουμε, ὄχι μόνο στὶς πόλεις ἀλλὰ καὶ στὰ χωριά, ἄλλους νὰ τρέχουν στὰ νταούλια, στὰ μπουζούκια κ.λπ., νὰ ζοῦν ἀδιάφορα, καὶ ἄλλους νὰ τρέχουν στὶς ἀγρυπνίες, στὶς παρακλήσεις, στὶς πνευματικὲς συγκεντρώσεις, καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ εἶναι δεμένοι μεταξύ τους. Στὰ δύσκολα χρόνια δημιουργεῖται μιὰ ἀδελφοσύνη πολὺ δυνατή. Στὸν πόλεμο δυὸ χρόνια ζήσαμε μαζὶ οἱ στρατιῶτες στὴν διλοχία καὶ ἤμασταν περισσότερο δεμένοι καὶ ἀπὸ ἀδέλφια, ἐπειδὴ ζήσαμε ὅλοι μαζὶ τὶς δυσκολίες, τοὺς κινδύνους. Ἤμασταν τόσο συνδεδεμένοι, ποὺ ἔλεγε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον «ἀδελφό».Ἦταν κοσμικοὶ ἄνθρωποι, μὲ κοσμικὰ φρονήματα, καὶ ὅμως δὲν ἤθελε νὰ χωρισθῆ ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον. Οὔτε Εὐαγγέλιο εἶχαν διαβάσει οὔτε πνευματικὰ βιβλία. Εἶχαν τὴν ἁπλὴ κοσμικὴ μόρφωση, μὲ τὴν καλὴ ἔννοια, ἀλλὰ εἶχαν τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα, τὴν ἀγάπη, τὴν ἀδελφοσύνη. Τώρα τελευταῖα πέθανε ἕνας συστρατιώτης μας καὶ μαζεύτηκαν στὴν κηδεία του οἱ ἄλλοι ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη. Ἦρθε καὶ ἐδῶ πρὸ ἡμερῶν ἕνας συστρατιώτης μου νὰ μὲ δῆ. Πῶς μὲ ἀγκάλιασε! Δὲν μποροῦσα νὰ βγῶ ἀπὸ τὰ χέρια του.

1Ἰω. 10, 16.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση», σ. 69–70

https://enromiosini.gr/

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος προστάτης φτωχῶν καί ὀρφανῶν – Ἀντιαιρετικοί ἀγῶνες (Ἱερομόναχος Ἰσαάκ)

Όταν ήταν στη Μονή Στομίου Κονίτσης ο Γέροντας, εκτός από τα κτισίματα μεριμνούσε συγχρόνως και για όσους είχαν ανάγκη. Και αυτοί ήταν πολλοί. Στα χωριά της Κόνιτσας υπήρχε τότε μεγάλη φτώχεια, εγκατάλειψη, δυστυχία. Ο Γέροντας συγκέντρωνε ρούχα, χρήματα, τρόφιμα και φάρμακα, τα έκανε δέματα και τα έστελνε σε ανθρώπους που στερούνταν. Στο έργο της φιλανθρωπίας είχε ως βοηθούς ευλαβείς γυναίκες. Όσες είχαν την διάθεση τις έστελνε να υπηρετούν άτομα ανήμπορα, κυρίως γεροντάκια, που δεν είχαν κανένα συγγενή κοντά τους.

Είχε πάρει άδεια από την αστυνομία και σε κάθε γειτονιά της Κόνιτσας είχε αφήσει από ένα κουμπαρά και ώρισε και έναν υπεύθυνο. Υπήρχε και ένας επί πλέον κουμπαράς έξω από το Αστυνομικό Τμήμα. Έκανε επιτροπή η οποία διαχειριζόταν τα χρήματα, και πρόσφερε ανάλογα με τις ανάγκες.
Ενδιαφέρθηκε για φτωχά και ορφανά παιδιά να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Τα παρέπεμπε στα κατάλληλα πρόσωπα αλλά τα βοηθούσε και ο ίδιος οικονομικά, όσο μπορούσε. Πολλοί από αυτούς είναι σήμερα επιστήμονες και ευγνωμονούν τον Γέροντα.

Έδινε τα κτήματα της Μονής σε φτωχές οικογένειες να τα καλλιεργούν. Ενοίκιο δεν ζητούσε. Τους έλεγε, αν έχουν καλή σοδειά, να προσφέρουν στο Μοναστήρι ό,τι ήθελαν. Αν η χρονιά δεν πήγαινε καλά, δεν ζητούσε τίποτε.
Όσες φορές η αδελφή του Χριστίνα πήγαινε ρούχα ή τρόφιμα, δεν τα δεχόταν. Της έλεγε να τα πάη σε οικογένειες που γνώριζε ότι στερούνταν.

Τα Θεοφάνεια περνούσε με τον αγιασμό από τα σπίτια και οι άνθρωποι έδιναν κάτι για το Μοναστήρι. Πέρασε και από κάποιο σπίτι που είχαν ανάπηρο παιδί. Η κυρία του σπιτιού πήγε να ρίξη κάτι στο κουτί. Ο Γέροντας της είπε: «Η Παναγία δεν ζητάει από σένα· εσύ έχεις ανάγκη». Και αμέσως άδειασε στο τραπέζι το κουτί με όλα τα χρήματα που είχε μαζέψει.

Η Κέτη Πατέρα αναφέρει: «Βοηθούσε πάρα πολύ κόσμο. Ήταν πολύ ελεήμων. Μια φορά του έκανα ένα πλεκτό. Όταν συνάντησε στον δρόμο μια τρελλή γυναίκα, αμέσως έβγαλε το πλεκτό και το έδωσε, για να μην κρυώνη αυτή η καημένη. Του έδινα άλλα πράγματα αλλά αυτός τα έδινε στον πρώτο που συναντούσε».

Ο κ. Θωμάς Τάσιος μαρτυρεί: «Κάποιον γέρο που έμενε μόνος του, εγκαταλειμμένος σε μια σπηλιά, κάθε εβδομάδα του πήγαινε τα απαραίτητα τρόφιμα και με τα χέρια του τον έπλενε. Ξεκινούσε από το Μοναστήρι χαράματα και πήγαινε χωρίς να γνωρίζη κανείς».

Επίσης ο κ. Λάζαρος Στεργίου θυμάται ότι επισκεπτόταν τακτικά μια φτωχή γριά που έμενε μόνη της σε παράγκα, και της πήγαινε τρόφιμα.

Αντιαιρετικοί αγώνες
Είχαν ήδη εμφανισθή στην Κόνιτσα αιρετικοί Ευαγγελικοί που έκαναν προσηλυτισμό και συνεχώς εξαπλώνονταν. Είχαν δική τους αίθουσα που συγκεντρώνονταν. Ήταν σαν μια σφηκοφωλιά επικίνδυνη.
Ο Θεός χρησιμοποίησε τον π. Παΐσιο που ήταν ολιγογράμματος μεν, αλλά «πλήρης χάριτος και δυνάμεως» και με μεγάλη ορθόδοξη ευαισθησία, για να διώξη τους λύκους της προτεσταντικής πλάνης.

Κατ’ αρχήν ενημερώθηκε ακριβώς για το πιστεύω τους. Έγραψε ένα κείμενο για το ποιοι είναι οι Ευαγγελικοί και το έβαλε στο Μοναστήρι να το διαβάζουν οι προσκυνητές.

Στις συγκεντρώσεις τους έστελνε δικούς του ανθρώπους, για να βλέπουν ποιοι παρακολουθούν τις ομιλίες. Ύστερα καλούσε ιδιαιτέρως τους ακροατές των αιρετικών κηρυγμάτων και τους νουθετούσε. Έτσι δεν ξαναπήγαιναν στις αιρετικές συγκεντρώσεις. Μερικούς από αυτούς μάλιστα τους έπαιρνε για εργάτες στο Μοναστήρι και τους έπειθε να διακόψουν την σχέση με την αιρετική οργάνωση. Αυτοί γίνονταν οι καλύτεροι Χριστιανοί.

Έδωσε και μία «ευλογία» σε μερικά παιδιά και πήγαν νύχτα και αφαίρεσαν την πινακίδα που είχαν έξω από την αίθουσά τους. Ύστερα από συζήτηση που έκανε με τον αρχηγό τους που ερχόταν από την Θεσσαλονίκη, τον έπεισε να μην ξανάρθη στην Κόνιτσα. Με τις προσευχές του και την δραστήρια και διακριτική αντιμετώπιση, μετεστράφησαν όσοι είχαν παρασυρθή από τους Ευαγγελικούς, και έγινε πάλι η Κόνιτσα «μία ποίμνη, εις ποιμήν».

Κατόπιν εμφανίστηκαν Μακρακιστές, αλλά και αυτούς ο Γέροντας δεν τους άφησε να δράσουν. Ενημέρωσε τους ανθρώπους που είχαν άγνοια, ενήργησε δραστήρια και έγκαιρα, και έφυγαν και αυτοί άπρακτοι.

Ενδιαφέρθηκε και για τους Μουσουλμάνους της Κόνιτσας. Τους περιέβαλλε με αγάπη και ενδιαφέρον. Τους βοηθούσε στις ανάγκες τους και κάθε Παρασκευή τους συγκέντρωνε σε κάποιο σπίτι δικό τους και συζητούσαν. Ήλπιζε ότι με την αγάπη και την σωστή αντιμετώπιση μπορούσαν να γίνουν Χριστιανοί. Μερικοί από αυτούς σήμερα έχουν βαπτισθή.

Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 136

https://alopsis.gr/

Ταπείνωση στην πράξη, όχι μόνο στα λόγια (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

- Γέροντα, αν κανείς ταπεινώνεται μόνος του κατηγορώντας τον εαυτό του: «είμαι λειψός, χαμένος, κ.λπ.». αυτό τον βοηθάει να αποκτήσει ταπείνωση;

- Μόνος του εύκολα κατηγορεί κανείς τον εαυτό του, αλλά δύσκολα δέχεται την κατηγορία των άλλων. Μόνος του μπορεί να λέη: «είμαι ελεεινός, ο πιο αμαρτωλός, ο χειρότερος απ’ όλους», αλλά έναν λόγο του άλλου να μην τον σηκώνη.

Βλέπεις, όταν κάποιος πέφτει μόνος του και χτυπάει, μπορεί να πονέσει, αλλά δεν δίνει και πολλή σημασία. Ή όταν τον χτυπήσει ένας που τον αγαπάει, λέει: «Ε, δεν πειράζει».

Αν όμως λίγο τον γραντζουνίσει ή τον σπρώξει κάποιος που δεν τον συμπαθεί, ω, τότε να δης! Θα βάλει τις φωνές, θα κάνει πως πονάει, πως δεν μπορεί να περπατήσει!

Όταν ήμουν παιδί στο Σινά, ήταν εκεί κι ένας λαϊκός – Στρατή τον έλεγαν- που αν τον φώναζες: «κύριε Στρατή», σου έλεγε: «Αμαρτωλό Στρατή, να λες, αμαρτωλό Στρατή».

Όλοι έλεγαν: «Τι ταπεινός που είναι!», Ένα πρωί τον πήρε ο ύπνος και δεν κατέβηκε στην εκκλησία.

Πήγε λοιπόν κάποιος να τον ξυπνήση. «Στρατή, του λέει, ακόμη κοιμάσαι; Τελείωσε κι ο Εξάψαλμος∙ δεν θα ‘ρθεις στην εκκλησία;».

Οπότε εκείνος βάζει κάτι φωνές: «Εγώ έχω περισσότερη ευλάβεια από σένα και ήρθες εσύ να μου πεις να κατέβω στην εκκλησία;».

Έκανε σαν τρελλός… Μέχρι που πήρε το κλειδί από την πόρτα- ήταν από εκείνα τα κλειδιά τα μεγάλα-, για να τον χτυπήσει, γιατί θίχτηκε. Τα έχασαν οι άλλοι που τον άκουσαν, γιατί τον είχαν για υπόδειγμα, για πολύ ταπεινό.

Έγινε ρεζίλι. Βλέπεις τι γίνεται; Μόνος του έλεγε ότι είναι αμαρτωλός αλλά, μόλις θίχτηκε ο εγωισμός του, έγινε θηρίο!

Ένας άλλος στην Ήπειρο είχε επιδιορθώσει μια εκκλησία. Μόνος του έλεγε ότι δεν έκανε τίποτε παρά μια ψευτιά. Όταν όμως του είπα: «όχι μια ψευτιά, κάτι έκανες», ω, πώς θύμωσε!

«Εσύ θα την διόρθωνες καλύτερα την εκκλησία; μου είπε. Εγώ ξέρω από οικοδομές∙ δεν είμαι μαραγκός σαν εσένα. Ο πατέρας μου ήταν εργολάβος»!

Θέλω να πω, μόνος του εύκολα ταπεινώνεται κανείς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει πραγματική ταπείνωση.

- Γέροντα, ποια είναι η γνήσια, η πραγματική ταπείνωση;

- Όταν σε ταπεινώνει ο άλλος και το δέχεσαι, τότε έχεις πραγματική ταπείνωση, γιατί πραγματική ταπείνωση είναι η ταπείνωση στην πράξη, όχι στα λόγια.

Μια φορά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ρώτησε τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του: «Ποιός από εσάς δεν έχει υπερηφάνεια;». «Εγώ, είπε κάποιος.

«Έλα εδώ εσύ που δεν έχεις υπερηφάνεια, του λέει. Κόψε το μισό μουστάκι και πήγαινε στην πλατεία». «Α, αυτό δεν μπορώ να το κάνω», του απαντά. «Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση», του λέει. ‘Ήθελε να πει ο Άγιος ότι χρειάζεται έμπρακτη ταπείνωση.

- Γέροντα, εγώ, όταν με πειράζουν, αντιδρώ.

- Δεν έχεις ταπείνωση, γι’ αυτό αντιδράς. Είδες ο Αββάς Μωυσής τι ταπείνωση είχε; Όταν τον έκαναν ιερέα, θέλησε ο αρχιεπίσκοπος να τον δοκιμάση και είπε στους κληρικούς: «Όταν μπη στο Ιερό ο Αββάς Μωυσής, να τον διώξετε και μετά να πάτε από πίσω του να ακούσετε τι θα πει».

Μόλις λοιπόν μπήκε ο Αββάς Μωυσής στο Ιερό, τον έδιωξαν. «Βρε κατάμαυρε του είπαν, τι ζητάς εδώ;». «Έχουν δίκαιο, είπε εκείνος∙ τι δουλειά έχω εδώ μέσα εγώ ο κατάμαυρος; Αυτοί είναι άγγελοι!». Δεν πειράχθηκε, δεν θύμωσε.

- Γέροντα, μπορεί κάποιος να είναι πράος και να μην αντιδρά, όταν τον βρίζουν, αλλά να μην έχει ταπείνωση;

- Ο ταπεινός άνθρωπος είναι και πράος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όσοι είναι πράοι είναι και ταπεινοί. Στην πραότητα πρέπει να υπάρχη και η ταπείνωση, γιατί, αν δεν υπάρχει, μπορεί να φαίνεται κανείς εξωτερικά πράος, αλλά μέσα του να είναι γεμάτος από υπερηφάνεια και να λέει: «Αυτοί είναι βλαμμένοι, άσ’ τους να λένε!».
/> Σαν εκείνον τον μοναχό που τον έβλεπαν οι Πατέρες να μην αντιδρά καθόλου, όταν του έκαναν παρατηρήσεις ή τον μάλωναν, αλλά όλη η ζωή του δεν τους πληροφορούσε.

Γι’ αυτό μια φορά τον ρώτησαν: «Καλά, όταν σε μαλώνουμε, τι λογισμό έχεις και δεν μιλάς;». Και εκείνος τους απάντησε: «Λέω από μέσα μου: “Άσ’ τους, ξόανα είναι”»! Τους περιφρονούσε δηλαδή.

https://www.romfea.gr/

Αν ο άνθρωπος έχει την Χάρη του Θεού, δεν φοβάται τίποτε. Γι᾿αυτό πάντα να ζητάμε την Χάρη του Θεού κάνοντας τον σταυρό μας...

Μεγάλο πράγμα η πίστη! Βλέπετε, και ο Απόστολος Πέτρος με την πίστη βάδισε πάνω στα κύματα. Μόλις όμως μπήκε η λογική, άρχισε να βουλιάζη…

Με την προσευχή δυναμώνει η πίστη. Ένας άνθρωπος που δεν καλλιέργησε την πίστη του από μικρός, αλλά έχει διάθεση, μπορεί να την καλλιεργήση με την προσευχή, ζητώντας από τον Χριστό να του προσθέση πίστη. Να παρακαλούμε τον Χριστό να μας προσθέση πίστη και να μας την αυξήση. Στον Χριστό τί είπαν οι Απόστολοι; «Πρόσθες ημίν πίστιν» δεν είπαν; Όταν λες «πρόσθες», σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον Θεό.

Δεν φθάνει η πίστη στον Θεό· χρειάζεται και η εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθειά Του. Ο Χριστιανός πιστεύει και εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό μέχρι θανάτου, και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού που τον σώζει…. Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται. Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού!

Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στα μη βλεπόμενα, όχι απλώς στα βλεπόμενα. Όταν αναθέτουμε το μέλλον μας στον Θεό, τον υποχρεώνουμε να μας βοηθήση. Η απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσεύχεται κανείς μυστικά και απολαμβάνει τους καρπούς της ελπίδος. Είναι μία συνεχής προσευχή και φέρνει θεία αποτελέσματα την ώρα που πρέπει. Τότε φυσικά ο άνθρωπος ζη αγγελική ζωή και ξεσπάει σε δοξολογία: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ» . Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζη για όλα και δέχεται να τον κυβερνάη σαν καλός Πατέρας. Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθη ο άνθρωπος από τούτη την ζωή ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.
***

Έχω υπ᾿ όψιν μου ανθρώπους που κάνουν την ζωή τους μαρτύριο, γιατί φοβούνται τα πάντα· και είναι Χριστιανοί, βαπτισμένοι, μυρωμένοι, κοινωνούν, διαβάζουν το Ευαγγέλιο, τα έχουν μάθει απ᾿ έξω τα ρητά. Δεν βλέπουν τί δύναμη έχει η Χάρις του Θεού; «Οτιδήποτε θανάσιμο κι αν πιήτε, δεν θα σας βλάψη» , είπε ο Χριστός, και «σας δίνω εξουσία να πατάτε πάνω στα φίδια και στους σκορπιούς χωρίς να παθαίνετε κακό» .

Αν ο άνθρωπος έχη την Χάρη του Θεού, δεν φοβάται τίποτε. Γι᾿ αυτό πάντα να ζητάμε την Χάρη του Θεού κάνοντας τον σταυρό μας. Θυμάστε το περιστατικό που αναφέρει το Λαυσαϊκό; Πήγε ένας μοναχός να πάρη νερό από το πηγάδι και, επειδή είδε μέσα μια ασπίδα , έφυγε κατατρομαγμένος, χωρίς να πάρη νερό. «Πάει, Αββά, χαθήκαμε, είπε στον Γέροντά του, μια ασπίδα (=δηλητηριώδες φίδι) είναι μέσα στο πηγάδι!». «Καλά, του λέει ο Γέροντας, αν πάνε σ᾿ όλα τα πηγάδια δηλητηριώδη φίδια, τί θα κάνης; θα πεθάνης απ᾿ την δίψα;». Πήγε ο Γέροντας, σταύρωσε το πηγάδι, πήρε νερό και ήπιε. «Όπου σταυρός επιφοιτά, του είπε, ουκ ισχύει κακία του σατανά» (Παλλαδίου, Λαυσαϊκή Ιστορία, σ. 58.)

Απόσπασμα από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου - Πάθη και Αρετές. Λόγοι Ε΄ Ι. Ησυχαστήριον” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 143- 148.
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Άγιος Παΐσιος: Κάποιος πρόγονός σου έχει αγιάσει και δεν το ξέρετε…

Εἶναι μεγάλη, λοιπόν, ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς. Καὶ ἡ χάρη της. Πολὺ μεγάλη. Καὶ ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ σατανᾶς καὶ τὰ ὄργανά του, τὴν τρέμουν.
Λίγο νὰ φωνάξομε τὸν Χριστό, λίγο νὰ ἐπικαλεσθοῦμε τὴν Παναγία, λίγο νὰ μιλήσομε στοὺς ἁγίους, καὶ παίρνει πόδι ὁ ἄλλος. Δὲν ἀντέχει τὴ χάρη τους. Δὲν ἀντέχει τὴν ἀγάπη τους. Δὲν ἀντέχει τὴν παρουσία τους. Δὲν ἀντέχει τίποτε. Τὸ κακὸ βέβαια μὲ μᾶς πολλὲς φορὲς εἶναι ὅτι δὲν προσευχόμεθα. Δὲν προσευχόμεθα μὲ θέρμη.

Πήγαιναν μιὰ φορὰ δύο Χριστιανοὶ στὸν δρόμο. Κι ἔφτασαν σ᾽ ἕνα ποτάμι, τὸ ὁποῖο εἶχε πλημμυρίσει.
Κι ἔκατσαν καὶ προσευχήθηκαν νὰ τὸ περάσουν.
Ὁ ἕνας εἶπε δυὸ κουβέντες μὲ θέρμη καὶ πέρασε. Ὁ ἄλλος προσευχήθηκε ὥρα πολλή, μπῆκε καὶ κινδύνευσε νὰ πνιγεῖ. Τὸν ἔπιασε ὀ ἄλλος καὶ τὸν ἔβγαλε. Κι εἶχε ἀπορία ὁ δεύτερος.
Κι εἶπε στὸν πρῶτο: «Καλά, ἀδελφέ. Ἐσὺ εἶπες δυὸ κουβέντες καὶ πέρασες. Ἐγὼ εἶπα ἐκατὸ καὶ κινδύνευσα νὰ χαθῶ, ἂν δὲν ἤσουν ἡ ἀφεντιά σου. Γιατί ἔγινε αὐτό;»

Τοῦ λέει: «Ἐσὺ προσεύχεσαι, ἀδελφέ, συχνά;»
«Ἄ, μπά», λέει. «Τώρα προσευχήθηκα κι ἀφοῦ εἶδα τὸν κίνδυνο.»
«Ἄ, ἔτσι», λέει. «Ἐγὼ προσεύχομαι πάντοτε. Ἔχω καλὴ σχέση καὶ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό. Τοῦ ᾽πα δυὸ κουβέντες καὶ συνεννοηθήκαμε. Συνεννοηθήκαμε! Ἐσύ», λέει, «τώρα τό ᾽πες.
Γι᾽ αὐτὸ στό ᾽κανε αὐτὸ ὁ Θεὸς καὶ σ᾽ ἔσωσε κιόλας, γιὰ νὰ μάθεις νὰ προσεύχεσαι. Γιὰ νὰ μὴν ἀφήνεις τὴν προσευχή.»

Θὰ μοῦ πεῖτε: «Πάτερ, ἔχουμε καὶ δουλειές, ἔχουμε καὶ βάσανα, ἔχουμε καὶ κόπους.» Μποροῦμε νὰ προσευχόμεθα ὅπου δήποτε. Ὅπως ἀναπνέομε, μποροῦμε καὶ νὰ προσευχόμεθα. Μποροῦμε νὰ φωνάζουμε τὸν Χριστό, τὴν Παναγία.
Στόμα δὲν ἔχουμε; Ἔχουμε. Μυαλὸ ἔχουμε; Ἔχουμε. Πῶς δὲν ἔχουμε. Ἔ, λοιπόν, δὲν ἔχουμε καμμία ἰδιαίτερη δαπάνη. Οὔτε καὶ κανένα ἰδιαίτερο κόπο, ἂν θέλετε. Ἔχει κόπο ἡ προσευχή. Σίγουρα. Ἀλλὰ μποροῦμε καὶ νὰ φωνάζουμε τὸν Κύριο.

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ 100 τοῦ Θεοῦ. Φέρνει τὸν Κύριο γρήγορα κοντά μας. Φέρνει τὴν Παναγία γρήγορα κοντά μας.
Καὶ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους. Κι ἐπηρεάζει καὶ τὶς ψυχὲς τῶν ἀποθαμένων μας. Ἐκεῖνοι μᾶς ἀκοῦνε. Καὶ πολλοὶ ἀπ᾽αὐτοῦς ἔχουν βρεῖ παρρησία. Τὸ ξέρετε αὐτό; Παρρησία. Καὶ μᾶς βοηθᾶνε. Προσεύχονται γιὰ μᾶς. Ἐπηρεάζουν τὸν Θεό.
Μᾶς συντροφεύουν στὴ ζωή μας.

Ἔλεγε, κάποτε, ὁ Γέροντας Παΐσιος σὲ κάποιον… Τοῦ ᾽λεγε:
«Γέροντα, ἐγὼ δὲν ἔχω κάνει τίποτα ἰδιαίτερο. Κι ὅμως μοῦ πᾶν ὅλα καλὰ στὴ ζωή μου. Κι ἔχω πολλὲς εὐλογίες. Τί συμβαίνει; Τί γίνεται;»
Καὶ τοῦ λέει ὁ Γέροντας: «Παιδί μου, κάποιος πρόγονός σου ἔχει ἁγιάσει. Καὶ δὲν τὸ ξέρετε. Ἔχει ἁγιάσει καὶ δὲν τὸ ξέρετε! Καὶ αὐτὸ σᾶς βοηθάει.»

Τί ὡραῖο, λοιπόν, ἡ προσευχή! Καὶ τί προνόμιο εἶναι νὰ μιλᾶμε στὸν Κύριο ἀπευθείας! Γιὰ νὰ πᾶς στὸν πρωθυπουργὸ ἢ στοὺς ἄρχοντες μεσολαβοῦν πολλοὶ και ἂν σὲ δεχτεῖ καὶ ἂν ἀδειάζει ὁ ἄνθρωπος κι ἂν θέλει, καὶ τό ᾽να καὶ τ᾽ ἄλλο.
Ἐδῶ στὸν Κύριο εἴμεθα ἄμεσοι. Ἀρκεῖ ν᾽ ἀνοίξομε τὸ στόμα μας καὶ λέει ὁ Κύριος: «Ἐγὼ εἶμαι παρών. Ἰδού, πάρειμι.» Ὁ πανταχοῦ παρών, ἀνθρωποπαθῶς ἐκφραζόμενος, λέει: «Εἶμαι παρών!»

Εἶναι γιὰ μᾶς ἐκείνη τὴν ὥρα παρών, γιατὶ Τὸν φωνάξαμε. Τὸν φωνάξαμε! Ὁ προφήτης καὶ βασιλιᾶς Δαυὶδ προσευχότανε μὲ θέρμη ἑφτὰ φορὲς τὴν ἡμέρα. «Ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ᾔνεσά σε.» Ἑφτὰ φορὲς τὴν ἡμέρα!

Καὶ εἶναι γεγονὸς ὁτι ὁ προφητάναξ Δαυὶδ εἶχε πολλὲς ἀσχολίες, πολλὰ προβλήματα, τόσο λαὸ ἐπάνω του, τόσες εὐθύνες καὶ τόσα ἄλλα.
Κι ὅμως, ἐπειδὴ ἀγαποῦσε κι ἐπειδὴ ἤθελε, εὕρισκε τὴν εὐκαιρία καὶ προσευχότανε.

Ἅγιος Νικόλαος – Τεῦχος 66 Μάρτιος 2012 – ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΓΚΩΜΗΣ

https://ieramonopatia.gr/

Έκείνη ἔχει τή δύναμη νά σβήσει τή φωτιά πού ἀπειλεῖ τήν ψυχή μας...!

Πριν από μερικά χρόνια, κάποιοι ρώτησαν τον π. Παΐσιο:
- Γέροντα σε αυτή την κοινωνία που ζούμε, το κακό, σαν τεράστια φωτιά, έρχεται πάνω μας και μας απειλεί κι εμάς και τα παιδιά μας. Τι πρέπει να κάνουμε, για να σωθούμε;

Τότε ο Γέροντας τους διηγήθηκε το εξής περιστατικό:
- Ακούστε, παιδιά μου, στην αρχή του αιώνα μας, στο Άγιο Όρος φούντωσε μια τεράστια φωτιά και απείλησε το Ρωσικό μοναστήρι. Τότε 2000 καλόγεροι και 3000 εργάτες που δούλευαν εκεί, πήραν ό,τι βρήκαν μπροστά τους και βγήκαν να αντιμετωπίσουν τη φωτιά. Όμως δεν μπόρεσαν. Μετά η φωτιά πετάχτηκε στο Βατοπέδι. Εκατοντάδες μοναχοί και εργάτες που βρέθηκαν κι εκεί δε μπόρεσαν να την σταματήσουν. Η φωτιά κατέστρεψε τα πάντα.

Στη συνέχεια προχώρησε κι ήρθε στη Φιλοθέου. Εκεί τότε ζούσαν μόνο 15 μοναχοί κι άλλοι τόσοι εργάτες. Έντρομοι πήραν τα φτυάρια και έτρεξαν έξω να αντιμετωπίσουν την πύρινη λαίλαπα που έτρωγε τα πάντα.
Όμως ένα σεβάσμιο γεροντάκι τους σταμάτησε και τους είπε:
- Που πάτε αδελφοί;
Χιλιάδες άνθρωποι στο Βατοπέδι και στο Ρωσικό δεν μπόρεσαν να σβήσουν τη φωτιά κι εμείς, καμία τριανταριά άνθρωποι, θα σώσουμε το μοναστήρι;
- Και τι θα κάνουμε γέροντα;
Πως να σωθούμε;
- Δεν μπορούμε μόνοι μας...!
Αγκαλιάστε την Γλυκοφιλούσα...!
Μπροστά εκείνη και πίσω εμείς...!
Έτσι έκαναν. Σε λίγη ώρα, οι πυρήνες φλόγες έφτασαν έξω από το μοναστήρι, έκαψαν τα πάντα, δεν προχώρησαν όμως ούτε ένα χιλιοστό μέσα από τα σύνορα της μονής.

- Το ξέρω είπε ο π. Παΐσιος, το κακό σαν ανεξέλεγκτη φωτιά απειλεί και εσάς και τα παιδιά σας.
Όμως αγκαλιάστε την Γλυκοφιλούσα και μη φοβάστε!
Εκείνη έχει τη δύναμη να σβήσει τη φωτιά που απειλεί το σπίτι μας...!
Εκείνη έχει τη δύναμη να σβήσει τη φωτιά που απειλεί τα παιδιά μας...!
Εκείνη έχει τη δύναμη να σβήσει τη φωτιά που απειλεί τη ψυχή μας...!
Γιατί η Παναγία είναι η Μάνα του Θεού και η Μάνα όλου του κόσμου και καμία φωτιά δεν είναι πιο μεγάλη από την αγάπη της...!
Τα χέρια της είναι φτερούγες και καμία συμφορά δεν είναι πιο ισχυρή από την Προστασία της!

http://hristospanagia3.blogspot.com/

Ρωτά το ταγκαλακι εσύ καλά ποτέ δεν εισαι στεναχωρημένος ; δεν είσαι ποτε νευριασμένος ; δεν θέλεις να κάνεις κάτι σε κάποιον που σε πείραξε ;

Όχι γιατί δεν σε εμπιστεύτηκα ποτέ εσένα και ποτέ δεν ένιωσα προδομένος

Αυτόν που εμπιστεύτηκα ποτέ δεν με πρόδωσε

Προσκυνώ Πατήρ,Υιό και Άγιο Πνεύμα

Προσοχὴ στὴν φαντασία

–Γέροντα, ἔχετε πεῖ ὅτι πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς νὰ φέρνουμε στὸν νοῦ μας διάφορες εἰκόνες ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ κ.λπ. Γιατί;

–Γιὰ νὰ μὴ μᾶς πλανέση ὁ διάβολος μὲ φαντασίες. Ἡ φαντασία εἶναι καλή, εἶναι μεγάλη δύναμη, ἂν ἀξιοποιηθῆ. Μερικοὶ ἄνθρωποι μπορεῖ λ.χ. νὰ δοῦν τώρα ἕνα τοπίο καὶ μετὰ ἀπὸ ἕναν χρόνο νὰ τὸ θυμοῦνται ἀκριβῶς ὅπως εἶναι καὶ νὰ τὸ ζωγραφίσουν. Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἱκανότητα ποὺ τὴν δίνει ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ διάβολος τὴν ἐκμεταλλεύεται. Ἐκεῖνοι ποὺ πλανιοῦνται, ὅ,τι βλέπουν ἢ διαβάζουν, τὸ φαντάζονται ὅπως θέλουν καὶ ὕστερα αὐτὴν τὴν φανταστικὴ εἰκόνα τὴν πιστεύουν γιὰ πραγματικότητα. Γιὰ νὰ βοηθηθοῦν, χρειάζονται πολλὴ παρακολούθηση οἱ καημένοι, γιατὶ συνέχεια τοὺς ξεγελάει ὁ διάβολος.Γι ̓ αὐτό, ὅποιος ἔχει ἐκ φύσεως φαντασία, πρέπει νὰ προβληματίζεται, ὅταν τοῦ λένε ὅτι δὲν σκέφτεται σωστά, καὶ νὰ βάζη ἐρωτηματικὰ στὸν λογισμό του. Εἶχα γνωρίσει μία ἁπλὴ γυναίκα, ποὺ προσευχόταν συνέχεια καὶ παρακαλοῦσε τὸν Χριστὸ νὰ Τὸν δῆ ἐδῶ σ ̓ αὐτὴν τὴν ζωή, μιὰ ποὺ δὲν θὰ Τὸν ἔβλεπε, καθὼς ἔλεγε, στὴν ἄλλη ζωή. Ὁ Χριστὸς πράγματι τῆς παρουσιάσθηκε τὴν ὥρα τῆς Θείας Κοινωνίας μέσα στὸ Ἅγιο Ποτήριο ὡς βρέφος, μὲ ματωμένα μαλλάκια, καὶ ὕστερα χάθηκε, καὶ ἔτσι μπόρεσε νὰ κοινωνήση. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἄρχισε νὰ τὴν δουλεύη ὁ ἐχθρὸς μὲ τὸν λογισμὸ ὅτι κάτι εἶναι. Ἀπὸ ̓κεῖ καὶ πέρα τὴν δούλευε μὲ τὴν φαντασία καὶ τῆς παρουσίαζε συνέχεια κινηματογραφικὲς ταινίες. Ὅταν βγῆκα μιὰ φορὰ στὸν κόσμο, τὴν εἶχα βρεῖ σὲ ἕνα σπίτι καὶ ἄκουσα τὶς φαντασίες ποὺ ἔλεγε σὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες ποὺ εἶχαν συγκεντρωθῆ ἐκεῖ. Τρόμαξα νὰ τὴν φέρω σὲ λογαριασμό. Ἡ μόνη λύση ἦταν νὰ τῆς δώσω ἕνα γερὸ ξεσκόνισμα μπροστὰ σὲ ὅλους, γιὰ νὰ γίνουν γνωστὲς οἱ πλάνες της καὶ νὰ ταπεινωθῆ.

–Φαντασία της ἦταν;– Φαντασία καὶ πλάνη.

–Γέροντα, δὲν τὰ ἔλεγε αὐτὰ στὸν πνευματικό της;–Ξέρεις τί γίνεται; Ὁ σατανᾶς τοὺς ξεγελάει μὲ αὐτὰ ποὺ βλέπουν, δὲν προβληματίζονται καὶ δὲν σκέφτονται ὅτι πρέπει νὰ τὰ ποῦν στὸν πνευματικό. Τί τεχνίτης εἶναι ὁ διάβολος! Φοβερό!Ἂν δὲν προσέξη κανεὶς τὴν φαντασία του, ὁ πειρασμὸς μπορεῖ νὰ ἐκμεταλλευτῆ ἀκόμη καὶ ἕνα ἁπλό, φυσικό, γεγονὸς καὶ νὰ τὸν πλανέση. Στὴν Μονὴ Στομίου, ὅταν διάβαζα τὸν ἑσπερινὸ τὸν χειμώνα, ἄναβα τὴν σόμπα. Οἱ γυναῖκες ποὺ ἀνέβαιναν καμμιὰ φορὰ στὸ μοναστήρι εἶχαν παρατηρήσει ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας στὸ τέμπλο, τὴν ὥρα τοῦ ἑσπερινοῦ, ἔκανε κρὰκ-κρὰκ –ἐγὼ δὲν τὸ εἶχα προσέξει –καὶ ἔλεγαν ἡ μία στὴν ἄλλη: «Τὴν ὥρα ποὺ διαβάζει ὁ καλόγερος τὸν ἑσπερινό, ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας κάνει κρὰκ-κράκ». Ὅταν τὸ ἄκουσα, εἶπα: «Γιά νὰ δῶ τὴν εἰκόνα ποὺ κάνει κρὰκ-κράκ». Ὄχι ὅτι δὲν πιστεύω σὲ θεῖα γεγονότα· πιστεύω ὅτι ἡ Παναγία καὶ παρουσιάζεται καὶ μιλάει καὶ τὴν βλέπουν ὅσοι ἔχουν πνευματικὴ κατάσταση, ἀλλὰ χρειάζεται προσοχή. Ἀνεβαίνω λοιπὸν σὲ μιὰ καρέκλα καὶ κοιτάζω. Τί συνέβαινε; Ἡ εἰκόνα ἦταν παλιὰ καὶ εἶχε τρέσα χωνευτά. Ὅταν ἄναβε ἡ σόμπα, ζεσταινόταν τὸ 2τρέσο καὶ μὲ τὴν διαστολὴ ἔκανε κρὰκ-κράκ. Ἔβαλα ἕνα καρφάκι καὶ σταμάτησε ὁ θόρυβος. Ὕστερα ρώτησα τὶς γυναῖκες: «Ἀκοῦτε τώρα τίποτε;». «Ὄχι», μοῦ εἶπαν.

«Ἔ, μὴ δίνετε σημασία», τὶς εἶπα. Θέλει προσοχή, γιατί, ἂν καλλιεργηθῆ σιγὰ-σιγὰ ἡ φαντασία, ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου πάει χαμένη.
–Γέροντα, πῶς καταλαβαίνει κανεὶς ἂν ἕνα γεγονὸς εἶναι πράγματι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἂν εἶναι ἀπὸ τὸν διάβολο;–Φαίνεται αὐτό.

Ἂν δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, τοῦ φέρνει ὁ διάβολος λογισμοὺς ὑπερήφανους. Ὕστερα, ὅσα κάνει ὁ διάβολος εἶναι χοντρά· φθάνει σὲ βλάσφημα πράγματα. Εἶχε ἔρθει μιὰ φορὰ στὸ Καλύβι ἕνας πλανεμένος καὶ δαιμονισμένος. Τοῦ εἶπα μερικὰ πράγματα καὶ τὸν βοήθησα. Ξέρετε τί μοῦ εἶπε; «Πρώτη φορὰ τὰ ἀκούω αὐτά! Οὔτε στὸ Εὐαγγέλιο δὲν τὰ ἔχω διαβάσει!». Δηλαδὴ σὰν νὰ μοῦ ἔλεγε: «Τὰ εἶπες καλύτερα ἀπὸ τὸν Χριστό». Κατάλαβες τί κάνει ὁ διάβολος, γιὰ νὰ σοῦ φέρη ὑπερήφανο λογισμό; Πάντως, ἂν δὲν καταλάβη ὁ ἄνθρωπος ὅτι τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ κάνη μὲ τὴν δική του δύναμη, ἀλλά, ὅ,τι κάνει, τὸ κάνει μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, καὶ χίλια δαιμόνια νὰ βγάλη ἀπὸ δαιμονισμένους, πάλι τίποτε δὲν κάνει.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-120-

Αγίου Παισιου :

... Γέροντα υπάρχει περίπτωση ένας Άγιος νά μήν κάνει θαύματα;
- Το αν θα κάνει ένας Άγιος θαύματα ή όχι αυτό είναι θέμα του Θεού. Τά πολλά όμως θαύματα τών Αγίων μένουν άγνωστα. Τίποτα δεν είναι δύσκολο για το Θεό και για ένα Άγιο πού έχει παρρησία στο Θεό. Ο Χριστός είπε :
" Θά σάς δώσω δύναμη να κάνετε θαύματα περισσότερα και μεγαλύτερα από όσα έκανα εγώ" Αυτός ο λόγος του Χριστού δείχνει και τήν ταπείνωση Του και τόν πλούτο της Χάριτος που μάς δίνει. Είναι συγκινητική ή ταπείνωση τού Χριστού. Έδωσε στούς αγίους τη Χάρη και τη δύναμη να ανασταίνουν ακόμη και νεκρούς όπως εκείνος..!!!

Αγιος Γέροντας Παΐσιος: “Αμαρτία και μετάνοια! Τα έκ προθέσεως σφάλματα”

Γέροντας Παΐσιος: Νά προσέξουμε πολύ τά έκ προθέσεως σφάλματα, γιατί αυτό πού θά εξετάση ό Θεός είναι ή πρόθεση μας. Τά σφάλματα πού κάνουμε από απροσεξία είναι ελαφρότερα. Μερικέςαμαρτίες είναι αμαρτίες, αλλά έχουν καί ελαφρυντικά.
Ύστερα, όταν σφάλουμε χωρίς νά τό θέλουμε, ό Θεός οικονομάει έτσι τά πράγματα, ώστε νά χρησιμοποιηθή τό σφάλμα μας γιά καλό. Δηλαδή, όχι ότι έπρεπε νά σφάλουμε, γιά νά γίνη αυτό τό καλό, άλλα αφού σφάλαμε χωρίς νά τό Θέλουμε, ό Θεός αξιοποιεί τό σφάλμα μας και βγαίνει καλό. Όταν όμως κάνουμε ένα σφάλμα εν γνώσει μας και έπειτα μετανοιώσουμε, νά ευχηθούμε νά μη γίνη κακό άπό τις συνέπειες του σφάλματος μας.

– Γέροντα, εκείνος ό μοναχός πού αναφέρει ό Ευεργετινός ότι δέκα χρόνια έπεφτε σε κάποια αμαρτία κάθε μέρα, άλλα και κάθε μέρα μετανοούσε, πώς σώθηκε;

– Εκείνος ήταν κατά κάποιον τρόπο κυριευμένος, αιχμαλωτισμένος από την αμαρτία. Δεν είχε κακή διάθεση, άλλα δέν είχε βοηθηθή, σπρώχτηκε στό κακό, γι’ αυτό δικαιούτο τήν θεία βοήθεια. Πάλευε, πονούσε, είχε μετάνοια ειλικρινή, και ό Θεός τελικά τόν έσωσε. Βλέπεις, ένας μπορεί νά έχη καλή διάθεση‡ αν όμως δέν βοηθηθή από μικρός και παρασυρθή στό κακό, είναι δύσκολο μετά νά σηκωθή.
Κάνει μιά προσπάθεια, πάλι πέφτει, πάλι σηκώνεται‡ παλεύει δηλαδή. Ό Θεός αυτόν τόν άνθρωπο δέν θά τόν αφήση, γιατί ό καημένος κάνει τήν μικρή του προσπάθεια, ζητάει καί τήν θεία βοήθεια και δέν αμαρτάνει έν ψυχρώ.

Κάποιος λ.χ. ξεκινάει νά πάη κάπου, χωρίς νά έχη σκοπό νά αμαρτήση, άλλα πηγαίνοντας του συμβαίνει ένας πειρασμός καί πέφτει σέ κάποια αμαρτία. Μετανοεί, κάνει μιά προσπάθεια, του στήνουν πάλι μιά παγίδα καί, ενώ δέν έχει διάθεση νά κάνη κάτι κακό, ό καημένος ξαναπέφτει καί πάλι μετανοεί. Αυτός έχει ελαφρυντικά, γιατί δέν θέλει νά κάνη τό κακό, άλλα παρασύρεται στό κακό καί ύστερα μετανοεί.

Όποιος όμως λέει: «γιά νά πετύχω εκείνο, πρέπει νά κάνω αυτήν τήν αδικία‡ γιά νά πετύχω τό άλλο, πρέπει νά κάνω εκείνη τήν πονηριά» κ.λπ., αυτός αμαρτάνει εσκεμμένως καί έν γνώσει του. Καταστρώνει δηλαδή τό αμαρτωλό του σχέδιο και βάζει πρόγραμμα μέ τον διάβολο τί αμαρτία θά κάνη. Αυτό είναι πολύ κακό, επειδή είναι προμελετημένο.

Δέν είναι ότι πέφτει σέ πειρασμό, άλλα ξεκινάει να κάνη κάτι μαζί μέ τον πειρασμό. Ένας τέτοιος άνθρωπος δέν πρόκειται ποτέ νά βοηθηθή, γιατί δέν δικαιούται την θεία βοήθεια, και τελικά πεθαίνει αμετανόητος. Άλλα και όσοι λένε ότι θά μετανοιώσουν, όταν γεράσουν, πώς είναι σίγουροι ότι θά προλάβουν νά μετανοιώσουν και δέν θά πάνε από αιφνίδιο θάνατο;

Έλεγε κάποιος εργολάβος: «όταν γεράσω, θά πάω στά Ιεροσόλυμα, θά βαπτισθώ στον Ιορδάνη ποταμό, οπότε θά εξαλειφθούν όλες οι αμαρτίες μου», και συνέχιζε νά ζή αμαρτωλά.

Τελικά, όταν πλέον δέν είχε άλλο κουράγιο, ίσα-ίσα πού μόλις περπατούσε, αποφάσισε νά πάη. Λέει σέ έναν μάστορα του: «Μάστορα, αποφάσισα νά πάω στά Ιεροσόλυμα, γιά νά βαπτισθώ στον Ιορδάνη ποταμό». «Ά, αφεντικό, τού λέει εκείνος, άν είσαι καθαρός, θά πάς‡ αν δέν είσαι καθαρός, στον δρόμο θά μείνης!».

Λές και προφήτευσε! Μόλις πήγε στην Αθήνα νά βγάλη τά χαρτιά του, πέθανε! Τού πήραν όλα τά χρήματα οί άλλοι, τον πήγαν σέ ένα γραφείο κηδειών και από εκεί τον έστειλαν μέ το φέρετρο πίσω στον τόπο του.

https://www.vimaorthodoxias.gr/