"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

===============================================




Γ) Λόγος Περί Συνειδήσεως και Υπακοής

(β΄ μέρος )

Ο μεγαλύτερος πλούτος είναι να προσπαθήση να διατηρήση τη συνείδησί του ο άνθρωπος χωρίς βάρος. Σε περίπτωσι δε που θα αισθανθή κάτι να τον έχη πληγώσει, να το διορθώση αμέσως και έτσι επανέρχεται πάλι στην ίδια κατάστασι. Πόσες και πόσες φορές δεν μας έχει ελέγξει η συνείδησί μας; Όσο περισσότερο ο άνθρωπος προσέχει τη συνείδησί του, όσο περισσότερο την επιμελείται, τόσο λεπτότερα τον οδηγεί. Όσο δε λεπτότερα τον οδηγεί και τον ελέγχει, τόσον περισσότερο ανεβαίνει στην καθαρότητα. Υπάρχει και η πονηρά λεγομένη συνείδησι, η οποία έρχεται και αυτή πολλές φορές με το πρόσχημα και με το σχήμα και με τη μορφή της αγαθής συνειδήσεως, και όμως στην ουσία είναι η πονηρά συνείδησι, η διεστραμμένη, η εναντίον του Θεού συνείδησι. Η πονηρά συνείδησι είναι εκείνη η φωνή, η οποία διδάσκει αντίθετα, κυρίως πλανεμένα και διεστραμμένα. Η αγαθή συνείδησι έχει σαν αφετηρία και σαν αρχή και σαν θεμέλιο την ταπεινοφροσύνη και την υπακοή. Η πονηρά συνείδησι έχει ως αρχήν της την υπερηφάνεια και την ανυπακοή. Όταν δεν πείθεται κανείς στον Γέροντα, όταν αντιστέκεται, όταν άλλα του λέγουν και άλλα λέγει, όταν δεν ακούη, τότε έχει την λεγομένην αυτοπεποίθησι. Η τοιαύτη αυτοπεποίθησι είναι πονηρά συνείδησι.

http://www.stanthonysmonastery.org
=============================================

==============================================
Γ) Λόγος Περί Συνειδήσεως και Υπακοής

(γ΄ μέρος )


Η ταπεινοφροσύνη γεννά την αγαθή συνείδησι, κανείς για να μάθη, μάλλον για να διδαχθή την αγαθή συνείδησι, ( διότι μπλέκονται αμφότεραι και συχνά διερωτάται κανείς: πονηρά συνείδησι είναι αυτή ή αγαθή; Σκέπτεται: αυτό το λογισμό να πιστέψω ή εκείνο) χρειάζεται να έχη ταπείνωσι, κυρίως όμως να τεθή υπό την οδηγία του άλλου, του ανωτέρου του, του προϊσταμένου του, του πνευματικού του και να κάνη υπακοή σε ό,τι του ειπή. Τότε σιγά-σιγά θ’ αρχίση να αντιλαμβάνεται, ποιος λογισμός είναι κακός και ποιος είναι αγαθός, ποια είναι η χροιά της αγαθής και ποια της πονηράς συνειδήδεως. Έτσι αφ’ ενός αποφεύγει τις πτώσεις με τη διδασκαλία και την καθοδήγησι του πνευματικού, αφ’ ετέρου συν τω χρόνω διδάσκεται τη χροιά, την όψι των δύο συνειδήσεων και γίνεται ένας τέλειος άνθρωπος. Εκείνοι που έπαθαν ζημιά είναι εκείνοι, οι οποίοι είναι εκτός υπακοής, καθ’ ότι ο άνθρωπος πιέζεται και από τις δυό συνειδήσεις, από τις οποίες η μία πάει να τον σώση και η άλλη να τον καταστρέψη, και δεν γνωρίζει πολλάκις ποια να διαλέξη. Ο υποτακτικός ξεφεύγει τον κίνδυνο και σιγά-σιγά γίνεται έμπειρος, πρακτικός της πονηράς και της αγαθής συνειδήσεως.

http://www.stanthonysmonastery.org
=============================================

==============================================
Γ) Λόγος Περί Συνειδήσεως και Υπακοής

(δ΄ μέρος )

Ο Αββάς Ποιμήν είχε δύο λογισμούς και πήγε στον πνευματικό του να τους ειπή, ο οποίος ήταν πολύ μακριά, έφυγε το πρωϊ και έφθασε το βράδυ. Ξέχασε δε τον ένα λογισμό και είπε μόνο τον ένα. Όταν επέστρεψε, μόλις έβαλε το κλειδί στην πόρτα ν’ ανοίξη, θυμήθηκε το δεύτερο λογισμό. Τότε δεν άνοιξε την πόρτα, γύρισε ξανά πίσω για να ειπή και τον άλλο λογισμό του. Όταν ο πνευματικός του, είδε τον κόπο του και την ακρίβεια του είπε: «Ποιμήν, Ποιμήν, Αγγέλων Ποιμήν! Η αρετή σου θα φέρη το όνομά σου εις πάσαν την γην».
Για να μπορέση κανείς να γίνη έμπειρος, ώστε να διακρίνη τη φωνήν της αγαθής και πονηράς συνειδήσεως, πρέπει να περάση από την υπακοή. Αν δεν περάση ο άνθρωπος από την υπακοή, είναι ελλιπής. Μπορεί να έχη χαρίσματα, να είναι καλής ψυχής άνθρωπος, να κάνη διάφορα καλά έργα, αλλά θα τον ιδής να κουτσαίνη πάντοτε στη διάκρισι και στη ταπεινοφροσύνη. Εκείνο το οποίο χαρίζει η υποταγή εν πρώτοις και βασικώς είναι η διάκρισι δια της ταπεινοφροσύνης. Δηλαδή η υπακοή σφυρηλατεί τον άνθρωπον και του χαρίζει πρωτίστως την ταπείνωσι και τη διάκρισι.
«Ερώτησον, λέγει, τον Πατέρα σου, και ερεί σοι». Αυτό βλέπομε μέσα στον πατερικό δρόμο των αγίων. Διαβάζουμε στο «Πατερικόν» ότι ο Ζαχαρίας είδε μια οπτασία, αλλά ο πατήρ του δεν ήταν σε θέσι να του εξηγήση, αν ήταν εκ Θεού ή εκ των δαιμόνων. Πήγε σ’ ένα διακριτικό Γέροντα ο οποίος του είπε: «Εκ Θεού είναι η οπτασία, αλλά πήγαινε και υποτάγηθι τω Πατρί σου».

http://www.stanthonysmonastery.org
===============================================

===============================================
Γ) Λόγος Περί Συνειδήσεως και Υπακοής

(ε΄ μέρος )

Πόσα και πόσα δεν μας άφησαν οι Πατέρες για διδασκαλία μας! Ο καλύτερος δρόμος, ο πιο σωστός, ο πιο σίγουρος, ο πιο ανεύθυνος, είναι ο της υποταγής. «Ο πράττων υπακοήν, λέγει ο αββάς Παλάμων, εξεπλήρωσεν απάσας τας εντολάς του Χριστού».
«Ο υποτακτικός έχει διαλέξει τον καλύτερο δρόμο», λέγει ο αββάς Μωϋσής: «Τρέξατε, τέκνα, όπου εστίν υπακοή. Εκεί χαρά, ειρήνη, φιλαδελφία, ενότης, εγρήγορσις, παρηγορία, στέφανοι, μισθός».
Όταν όμως θέλωμε να στήσωμε το ιδικό μας θέλημα, ενώ είμαστε υποτακτικοί, τότε ο δρόμος γίνεται δύσκολος, τραχύς, επικίνδυνος. Όταν κάνη κανείς υπακοή βρίσκεται μέσα στην αγάπη, στη βία, στη φιλαδελφία, στους στεφάνους, στον αγιασμό, στη σωτηρία.
Το ίδιο θέλημα είναι μεγάλος φραγμός, μεγάλο εμπόδιο. Τείχος μεταξύ ψυχής και Θεού. Όπως από το τείχος, όταν είναι μπροστά μας, εμποδίζεται ο ήλιος και εμποδιζομένου του ηλίου, το μέρος έχει υγρασία, δεν καρποφορεί, έχει αρρώστεια, έτσι είναι και το τείχος του ιδίου θελήματος. Όταν αυτό σταθή μπροστά στην ψυχή, σκοτεινιάζει και μένει άκαρπη. Ο Ήλιος της δικαιοσύνης είναι ο Χριστός, όταν η ψυχή δεν έχη εμπόδιο, έρχονται οι ακτίνες του Χριστού και την φωτίζουν και καρποφορεί και αγιάζεται ο άνθρωπος. Όποιος γνώρισε της υπακοής τον καρπόν, εκείνος μπορεί να μιλήση γι’ αυτήν. Είναι ο πιο χαριτωμένος δρόμος. Κυρίως αποβάλλει ο άνθρωπος τον κακό δαίμονα του εγωϊσμού και της υπερηφανείας, που φέρνει όλα τα κακά και εισάγει την ταπεινοφροσύνη και την αμεριμνησία.

http://www.stanthonysmonastery.org
==============================================

===============================================
Γ) Λόγος Περί Συνειδήσεως και Υπακοής

(στ΄ μέρος )


Διαβάζομεν στο «Γεροντικό» για δύο αδέλφια, που αποφάσισαν να γίνουν μοναχοί και έφυγαν από τον κόσμον. Ο ένας έγινε υποτακτικός σε κοινόβιο, ο άλλος έγινε ησυχαστής. Μετά 2-3 χρόνια ο ησυχαστής λέγει: «Ας πάω να δω τον αδελφό μου, που είναι στο κοινόβιο, μέσα στη μέριμνα, μέσα στις σκοτούρες, ποιος ξέρει τι να κάνη ο ταλαίπωρος μέσα σε τόσες φασαρίες». Είχε την αυτοπεποίθησι ότι ασκητεύοντας είχε φθάσει σε υψηλά μέτρα. Επήγε στο μοναστήρι και με πρόφασι δήθεν ότι χρειαζόταν τον αδελφό του, λέγει του ηγουμένου: «Ήθελα να δω τον αδελφό μου λίγο». Ήλθε ο αδελφός του και ο ηγούμενος, που ήταν άγιος άνθρωπος, έδωσε ευλογία να απομακρυνθούν και να συζητήσουν. Αφού απομακρύνθηκαν από το μοναστήρι βλέπουν ένα νεκρό σ’ ένα μονοπάτι, σχεδόν γυμνόν. Λέγει ο ησυχαστής: «Δεν έχομε κανένα ρούχο να τον σκεπάσωμε τον άνθρωπο». Ο υποτακτικός λέγει με την απλότητά του: «Δεν κάνομε καλύτερα προσευχή να σηκωθή;» «Ας κάνωμεν», λέγει και ο ησυχαστής. Κάνανε προσευχή και οι δύο και αναστήθηκε ο νεκρός. Ο υποτακτικός δεν έδωσε σημασία στο θαύμα, σκεπτόταν, ότι το θαύμα έγινε με τις ευχές του Γέροντός του. Ο ησυχαστής όμως μέσα του έλεγε ότι για την αρετή του έγινε το θαύμα, για την άσκησι και την νηστεία του, για την αγρυπνία και την κακουχία του, για την χαμαικοιτία και τα άλλα κατορθώματά του. Όταν επέστρεψαν οπίσω, λέγει ο ηγούμενος στον ησυχαστή προτού μιλήσουν αυτοί: «Μη νομίσης, αδελφέ, ότι για την προσευχή σου ανέστησε ο Θεός το νεκρό, όχι! Αλλά για την υπακοή του αδελφού σου!». Όταν είδε ο ησυχαστής, ότι ο ηγούμενος διάβασε αμέσως τους λογισμούς του, ότι είχε προορατικό χάρισμα και αγιότητα, πίστεψε ότι ο ίδιος είναι πράγματι πλανεμένος και ότι ο αδελφός του, ο τάχα μεριμνών και τυρβάζων περί πολλά εντός του κοινοβίου, ήταν ανώτερός του.
Σκεφθήτε με τι πεποίθησι ο υποτακτικός έλεγεν: «Ας κάνωμε προσευχή να αναστηθή!». Δέστε απλότητα, ακακία, πίστι. Ο ησυχαστής το είχε ακατόρθωτο και ο υποτακτικός φυσιολογικό, πίστευε στην ευχή του Γέροντός του. Για να φθάση στην ταπεινοφροσύνη αυτή, τι αγώνα θα έκανε! Πόσο τσακίστηκε ο εγωϊσμός του και η υπερηφάνειά του στο κοινόβιο! Διότι ποιος άνθρωπος ερχόμενος από τον κόσμο δεν έχει εγωϊσμό και υπερηφάνεια; Πόσοι και πόσοι υποτακτικοί δεν αγίασαν και μυρόβλησαν;

http://www.stanthonysmonastery.org
==============================================

===============================================
Γ) Λόγος Περί Συνειδήσεως και Υπακοής

(ζ΄ μέρος )


Στο Άγιον Όρος, στην περιοχή της Αγίας Άννης ήταν ένα καλογέρι, το οποίο κουβαλούσε τσουβάλια σιτάρι από τον αρσανά επάνω. Πολύς κόπος και πολλοί ιδρώτες. Μια στιγμή άρχισε να λέγη με το λογισμό του: «Άραγε έχομε μισθό για τον τόσο κόπο και τους τόσους ιδρώτες που χύνουμε κάνοντας υπακοή στους Γεροντάδες μας;» Ενώ συλλογιζόταν αυτά, κάθισε λίγο να ξεκουρασθή. Τότε του ήλθε λίγος ύπνος. Μεταξύ δε ύπνου και εγρηγόρσεως βλέπει την Παναγία μπροστά του. «Μη στενοχωριέσαι, τέκνον, του λέγει. Οι ιδρώτες αυτοί που χύνεις για την υπακοή, κουβαλώντας τα τρόφιμα, ως μαρτυρικόν αίμα ενώπιον του Υιού μου λογίζονται». Ήρθε στον εαυτόν του ύστερα και του έφυγαν οι λογισμοί, του έφυγε η στενοχώρια. Και οι πατέρες το έγραψαν στο πεζουλάκι και όποιος περνάει από κει το διαβάζει.
Κοντά στο «Καθολικόν» της Αγίας Άννης υπάρχει ένα σπιτάκι, που λέγεται του «Πατριάρχου». Εκεί ασκήτευσε ένας Πατριάρχης ονόματι Κύριλλος. Εγκατέλειψε τον Πατριαρχικό Θρόνο και ήλθε και έγινε καλόγηρος. Οι πατέρες κουβαλούσαν τα πράγματα στην πλάτη. Λέγουν στον Πατριάρχη: «Εσύ γέροντας είσαι, παναγιώτατε, και αμάθητος, να σου πάρωμε ένα γαϊδουράκι, να φορτώνης τα τρόφιμά σου». Του πήραν ένα γαϊδουράκι και ανέβαινε και κατέβαινε με αυτό. Μια μέρα, ενώ ανέβαινε ο Πατριάρχης με το ζώο και οι άλλοι πατέρες με τα τρόφιμα στην πλάτη τους, κάθησαν λίγο να ξεκουρασθούν. Ξαφνικά ο Πατριάρχης, μεταξύ ύπνου και εγρηγόρσεως, βλέπει την Παναγία μαζί με τους Αγγέλους. Και η μεν Παναγία είχε ένα δοχείο και πότιζε τους πατέρες, που κουβαλούσαν τα πράγματα στην πλάτη τους, οι δε Άγγελοι είχαν μαντήλια, και σκούπιζαν τον ιδρώτα τους. Βλέποντας έκπληκτος ότι σκούπιζαν και τον ιδρώτα από το γαϊδουράκι, παρακαλούσε λέγοντας: «Σκουπίστε και εμένα σας παρακαλώ». Τότε του λέγει η Παναγία: «Πάτερ, εσύ δεν έχεις ιδρώτα, το γαϊδουράκι θα σκουπίσωμε, που έχει». Τότε ξύπνησε και ήλθε στον εαυτό του. Λέγει προς τους πατέρας: «Πάρτε το γαϊδουράκι, διότι ζημιώνομαι εις πολλά πράγματα. Η Παναγία και οι Άγγελοι σκούπισαν το γαϊδουράκι και όχι εμένα». Έκτοτε τα κουβαλούσε και αυτός στη πλάτη του.
Πόσα και πόσα τέτοια δεν έχουν γίνει στη ζωή των πατέρων! Που να ήμαστε να βλέπαμε! Τώρα σπανίως συναντώνται, χαθήκανε όλα. Ας προσέξουμε λοιπόν την συνείδησί μας. Ας αποκτήσωμε αγαθή συνείδησι δια της υπακοής, δια της συντριβής, δια της εξομολογήσεως και της ταπεινοφροσύνης. Ας αποφεύγωμεν δε το ίδιον θέλημα, το οποίο γεννά την αυτοπεποίθησι, την πονηρά συνείδησι.

http://www.stanthonysmonastery.org
==============================================

==============================================
Περί Συνειδήσεως

1η επιστολή


Μη καταφρονήτε την συνείδησίν σας, διότι αύτη το καλόν, μας συμβουλεύει, είναι ο έμφυτος νόμος, που μας εδόθη ως πυξίδα, δια να μας δείχνη τον ίσον και σωτήριον δρόμον.
Υπάρχει αγαθή συνείδησις και πονηρά συνείδησις. Η αγαθή είναι, όταν μας συμβουλεύη, βάσει του θείου νόμου, τα παραγγέλματα της σωτηρίας, η δε πονηρά, φωνή του διαβόλου, μας νουθετεί πλανεμένα και διαστρεβλωμένα, έχουσα αιτίαν την οίησιν και τον εγωϊσμόν! Το να γνωρίσης και να μάθης πώς να διακρίνης την μίαν συνείδησιν από την άλλην, αυτό θα κατορθωθή με την εξομολόγησιν των λογισμών σου και με υπακοήν εις τας συμβουλάς του πνευματικού οδηγού, διότι αυτός θα σου ξεχωρίση και θα σε διαφωτίση, ότι αυτός ο λογισμός σου είναι της αγαθής, φερ’ ειπείν, συνειδήσεως ή της πονηράς και έτσι θα μπης εις το νόημα ως προς το να διακρίνης εις το εξής και μόνος σου.

http://www.stanthonysmonastery.org
===============================================

==============================================





Περί Συνειδήσεως

2η επιστολή

Πρόσεχε την συνείδησίν σου, τα έργα σου να είναι γνήσια. Όχι άλλο εις το στόμα και άλλο εις την καρδίαν σου. Αγάπησε την αλήθειαν, φοβήσου τον έλεγχον της συνειδήσεώς σου, διόρθωνε τον εσωτερικόν σου άνθρωπον, δια να μη μετανοήσης εις το ύστερον ματαίως. Αυτά, και ο Θεός να είναι μαζί σου και η χάρις του Αγίου Πνεύματος να σε ενδυναμώνη προς εφαρμογήν των νουθεσιών.
==============================================

==============================================

Σταχυολογήματα « Περί Υπακοής»

α΄. Τι ωραιότερον παράδειγμα από το του Κυρίου Ιησού! Η υπακοή προς τον εαυτού Πατέρα δεν Τον οδηγεί εις τον Σταυρόν και τον θάνατον; Δεν ημπορούσε ως ομοούσιος τω Πατρί να αντιτάξη; Και όμως όχι, βαδίζει με ιδρώτα, με πόνον γονατίζει υπό το βάρος της εκκοπής του θελήματος αναβαίνοντας τον ιερόν Γολγοθά, μα πρέπει να τον αναβή. Φθάνει επάνω, ανυψούται εις τον ένδοξον-και δαίμοσιν τρομερόν-Σταυρόν και εκεί επάνω δεικνύει τελείαν και απόλυτον υπακοήν και λαμβάνει τον αμαράντινον της αιωνίου δόξης στέφανον.
Έτσι κερδίζεται η ανάστασις της ψυχής και όχι πότε υπακοή, πότε παρακοή και ίδιον θέλημα. Έτσι ο στέφανος δεν αποκτάται, αλλά προαιρέσει θυσίας. Όλα τα προσκόμματα να υπερπηδώνται δια του ισχυρού λογισμού της προτιμήσεως του θανάτου παρά της προδοσίας εις την υπακοήν του καθήκοντος.
==============================================

==============================================
Σταχυολογήματα « Περί Υπακοής»


β΄. Δια της υπακοής του Χριστού ημείς εσώθημεν και δια της παρακοής του Αδάμ το βάραθρον της κολάσεως επισπασάμεθα. Άρα της υπακοής ο δρόμος ναι μεν προς τον Γολγοθά βαίνει και αναβαίνει και ολίγον κοπιώδης εστίν η ανάβασις, και θα ιδρώσωμεν και θα κουρασθώμεν, αλλά ας σκεφθώμεν, ότι μετά την ανάστασιν θα αποκτήσωμεν την της ψυχής καθαρότητα και υιοθεσίαν, όπου δεν ανταλλάσσεται αυτός ο πλούτος με όλα τα γήϊνα εις απόλαυσιν, και τι λέγω με τα του κόσμου; Εάν δώση κανείς όλον τον κόσμον, δεν ημπορεί να εξαγοράση, ούτε μίαν σταγόνα χαράς πνευματικής από την ψυχήν εκείνην, όπου ανέβη πρώτα τον Γολγοθά και είδε την ανάστασίν της.
==============================================